ကြ်န္ေတာ္က ‘စင္ကာပူ “ေရ” ’ ဟုေရးၿပီး တင္လုိက္ေသာအခါ ဖတ္သူမ်ားထဲမွ ကိုလူသာလင္းက ေအာက္ပါအတုိင္း စာေရးလွာပါသည္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
စာအေရးအသားေတာ့ ေကာင္းလွပါသည္။ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္တယ္ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရမွာဘဲ တာဝန္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြမွာလည္း တာဝန္ရွိပါတယ္၊၊ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ားစြာ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပညာရွင္မ်ားျပန္လာခဲ့ၾကပါ။ ဒီမွာ စင္ကာပူေလာက္ေတာ့ လခ မေကာင္းမွာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးရွင္ေျပာသလို မိမိတို႔ရဲ့ေနာင္လာေနာက္သားေတြကို ေဆာင္းပါးရွင္ေျပာတဲ့အင္းေလးပံုျပင္မေျပာရေစဖို႔ ငါတို႔မွာလဲ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ခံယူရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ Singapore မွာရခဲ့တဲ့ Technical Know-how ေတြယူခဲ့ပါ။ ဒါပါတီႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိုဳးသားေရးပါ။ ဘယ္သူအုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြလိုမွာျဖစ္ၿပီး တည္ေဆာက္ေရး ကာလမွာလဲ အဲဒီပညာရွင္ေတြကို ေရႊေပၚျမတင္မထားႏိုင္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ေကာင္းစားဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ရဦးမွာဘဲ။
ႏွမ္းတစ္လံုးေကာင္းလို႔ဆီမထြက္ေပမဲ့ အဲဒီႏွမ္းေကာင္းေတြ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနေတာ့ ႏွမ္းပိန္/ ႏွမ္းဖ်င္းေတြဘဲ ဒီမွာက်န္ေနေတာ့ ဆီမေျပာနဲ႔ ႏွမ္းဖတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းထြက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလုပ္ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ႏွမ္းတစ္လံုးေကာင္းလို႔ဆီမထြက္ေပမဲ့ အဲဒီႏွမ္းေကာင္းေတြ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနေတာ့ ႏွမ္းပိန္/ ႏွမ္းဖ်င္းေတြဘဲ ဒီမွာက်န္ေနေတာ့ ဆီမေျပာနဲ႔ ႏွမ္းဖတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းထြက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလုပ္ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
စာေရးလာေသာ ကုိလူသာလင္းကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနမိေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတစ္စု၏ ေရွ႔တိုးထမ္းပိုး၊ ေနာက္ဆုတ္လွည္းထုတ္ ျဖစ္ေနေသာအျဖစ္ကို အနည္းငယ္ ေျပာျပလိုပါသည္။
ပထမပိုင္း - စား၀တ္ေနေရးကိစၥ
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူကို ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ေရာက္၏။ ေရာက္စ ပထမ ၆ ႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ဘာအေႏွာင္အဖဲြ႔မွ မရိွ။ လူပ်ိဳဘ၀။ အလုပ္လုပ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာအမ်ားစုကဲ့သို႔ပင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ရလာေသာလခထဲမွ ကိုယ္သံုးစရာ အနည္းငယ္ခ်န္ကာ မိသားစုထံ အကုန္ျပန္ပို႔သည္။ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနဘို႔ဆိုတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ အိပ္မမက္ခဲ့ စဖူး။ အခ်ိန္ရိွသမွ် ျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြမ္းေနတာျဖစ္သည္။
၆ ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ ေနေရးထိုင္ေရးလည္း ေခ်ာင္လည္လာၿပီ။ လက္ထဲတြင္လည္း ေရႊတိုေငြစကေလးမ်ားလည္း စုမိ လာၿပီဆိုေတာ့ မမကလည္း ျပန္လာခဲ့ဘို႔၊ ငါတို႔ဒီမွာတင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၿပီး စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနၾကဘို႔ မၾကာခဏ ေျပာပါသည္။ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ခုိက္မ်ားတြင္ ဘာလုပ္ရေကာင္းမလဲဟု လက္လွမ္းမီသမွ် ေလ့လာစံုစမ္း၊ မိတ္ေဆြမ်ား၏ အလုပ္ထဲတြင္ ရွယ္ယာေလးမ်ားအနည္းအက်ဥ္းထည့္ လုပ္ၾကည့္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က လူပ်ိဳဆိုေပမင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ အကုန္စုေနၾကတာျဖစ္သလို အိမ္ေထာင္က်သြားေသာ ႏွမမ်ား၏ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ေခၚယူေမြးထားေသးသည္။ ညီမအငယ္ႏွစ္ေယာက္က သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္စီ ေမြးထားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ကေလး ၄ ေယာက္ရိွသည္။ အႀကီးဆံုးက ဆယ္တန္းေအာင္၊ အငယ္ဆံုးက မူႀကိဳ။ သည္ေတာ့ သူတို႔အပါအ၀င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုမွာ စုစုေပါင္း ၁၀ ေယာက္ရိွသည္။ သူတို႔အားလံုး၏ စား၀တ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥ အ၀၀မွာ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးေပၚတြင္ ရိွသည္။
တစ္လတစ္လ ထိုအသံုးစရိတ္မ်ားကာမိေအာင္ မည္သည့္အလုပ္မ်ိဳးလုပ္ၿပီး ရွာရပါမည္နည္းဟု စံုစမ္းသည္။ ယခင္ ႏိုင္ငံျခား မထြက္ခင္က အစိုးရ၀န္ထမ္းလုပ္ခဲ့သျဖင့္ အျပင္အလုပ္ ဘာမွမလုပ္တတ္။ ကြ်န္ေတာ့္လို အူပံုမ်ိဳးႏွင့္သာ အျပင္စီးပြားေရး လုပ္လုိ႔ကေတာ့ ရိွသမွ်အကုန္ေျပာင္လမ္း ျမင္သည္။ ၀န္ထမ္းလုပ္ပါၿပီတဲ့။ မည္သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား လခ ၅ သိန္းေပးကာ ခန္႔ပါမည္နည္း။
(စီးပြားေရးႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ အေပါက္အလမ္းမတည့္ပံုကို အနည္းအက်ဥ္းေျပာျပရလွ်င္ - ကြ်န္ေတာ္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို ေ၀ႆႏၱရာမင္းႀကီးစိတ္မ်ိဳးနွင့္ လုပ္သည္။ သည္ေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္က အရမ္းမရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး စပ္လာ သျဖင့္ စိတ္ပင္မပါလွေသာ္လည္း အားနာပါးနာလုပ္လိုက္သည္။ လူပင္ဖတ္ဖတ္သီေအာင္ ပင္ပန္းတာမဟုတ္။ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၅၀၀ လည္း ရံႈးလိုက္ေသးသည္။ ယခု ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ လည္း အလြန္အင္မတန္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက အကူအညီေတာင္းသည္ႏွင့္ ေပါင္းလုပ္လုိက္သည္။ ဘာကမွ လုပ္စရာမလို။ ပိုက္ဆံစိုက္ထုတ္ ေပးလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဤတြင္လည္း စင္ကာပူေဒၚလာ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ရံႈးသည္။ ဘာမွလုပ္တာမဟုတ္ပါ။ ပိုက္ဆံေပးထား။ ပိုက္ဆံျပန္ယူ။ သည္မွ်သာ ျဖစ္၏။ ေငြေၾကးေစ်းႏံႈးေၾကာင့္ ရံႈးျခင္းျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေပးပါမည္ဆိုသည့္တိုင္ ယခုထိ ဘာသံမွ မၾကားရေသး။)
ေရဆင္းတြင္ရိွစဥ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးမ်ား လုပ္ၾကည့္ပါသည္။ အဆင္မေျပပါ။ ဤသည့္အတြက္ပင္ ကြ်န္ေတာ္စင္ကာပူသုိ႔ ထြက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
စီးပြားေရးေလာကထဲ၀င္ၾကည့္ရန္ ျမန္မာျပည္၌ ကြ်န္ေတာ္လုိက္စံုစမ္းေနသည္ကို အေပါင္းအသင္းမ်ားက အားမေပးပါ။ လက္ေတြ႔စီးပြားေရး ေလာကတြင္ က်င္လယ္ေနေသာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ယက္ကလယ္လိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတာ့ စင္ကာပူကို မခ်စ္ေသာ္လည္း တတိယအႀကိမ္ ေအာင့္ကာနမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ အေျခအေနေတြလည္း တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလာသည္။ အာရံုမလာလွေသာ စင္ကာပူတြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ၾကာရွည္ေနလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု တြက္ဆထားေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကုန္တြင္ အိမ္ေထာင္က်လိုက္ေသာအခါ စင္ကာပူတြင္ အျမဲေနရဘို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့သည္။ ေကြ်းေမြးေပးကမ္းရသည့္တာ၀န္မွာ ယခင္ကထက္ ပိုသြားသည္။
ကေလးေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာသည္။ က်ဴရွင္စရိတ္က တစ္လတစ္လမနည္းလွ။ ကိုယ့္ကေလး အတြက္သာမဟုတ္။ ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္ပတ္သက္ေနေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ပါ (တာေမြမွတစ္ေယာက္၊ ေျမာင္းျမမွ တစ္ေယာက္) ေထာက္ပံ့ေနရေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး အသက္ရလာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားထံ ေရာဂါမ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကပ္ေရာက္လာသျဖင့္ က်န္းမာေရးစရိတ္ကလည္း တစ္လတစ္လ ၂ သိန္း ၃ သိန္းေလာက္ကုန္သည္။ ကုန္ေစ်းႏံႈးေတြကလည္း တက္ၿပီးရင္း တက္လာသည္။
၀ပ္ပါမစ္ဘ၀က ရသမွ်လခကေလးႏွင့္ ေရႊတိုေငြစ ကေလးမ်ားပင္ စုႏုိင္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ယခု တစ္လတစ္လ အသံုးစရိတ္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္ေန႔ထမင္းႏွစ္နပ္၊ မနက္စာ ေပါင္မံု႔ ၃ ခ်ပ္ကို ယိုသုတ္စား သည္။ တစ္ေန႔ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ေသာက္သည္။ (ဆုိင္မွ၀ယ္ေသာက္တာမဟုတ္၊ ေကာ္ဖီပုလင္း၊ ေကာ္ဖီမိတ္ပုလင္းႏွင့္ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ေဖ်ာ္ေသာက္တာျဖစ္၏။) တစ္ပတ္တစ္ခါ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ား (အမ်ားဆံုး ၅ က်ပ္ ဖိုး) ၀ယ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ေျပာရန္ ဖံုးကဒ္ ၂ ကဒ္၀ယ္သည္။ အလုပ္သြားျပန္ ကားရထားခကုန္သည္။ သည္မွ်သာ ျဖစ္၏။ တျခား အပိုကုန္္မည့္အလုပ္၊ ဘာမွ မလုပ္။ ကြ်န္ေတာ္ကား အလွျပင္ပစၥည္းမ်ား၊ ေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာမ်ား၊ အ၀တ္အစားမ်ားကို အနည္းငယ္မွ် စိတ္၀င္စားသူ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ မွန္၊ ေရေမႊး ဘာညာသာရကာ၊ ဘာဆိုဘာမွ မရိွ။ မွန္ေတာင္ တစ္လေနလို႔ တစ္ခါမၾကည့္ျဖစ္။ ေခါင္းေတာင္ မနက္အလုပ္သြားခါနီးမွ ကပ်ာကယာ ေကာက္ကက္ ဖီးလုိက္တာျဖစ္သည္။ ေဘာင္ဘီတစ္ထည္၀ယ္ထားလွ်င္ အနည္းဆံုး ၃ ႏွစ္ေလာက္၀တ္သည္။ ညီမျဖစ္သူက အကႌ်မ်ား ခ်ဳပ္ေပးသည္။ ေနာက္ၿပီး အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ သင့္သလို လႉသည္။ သို႔ေသာ္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ ယခု ကြ်န္ေတာ့္အသံုးစရိတ္အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္မွွ အသံုးစရိတ္စုစုေပါင္းမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၀၀၀ ခန္႔ ရိွသည္။ ေနာက္ၿပီး တူမတစ္ေယာက္မွာ နီအန္းပိုလီတြင္ တက္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ယခု ဆယ္တန္း။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တြင္ ထပ္ေရာက္လာဦးမည္။ သားျဖစ္သူကလည္း ယခု ၅ ႏွစ္။ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူကို ေက်ာင္းတက္ ရေအာင္လာမည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ အလုပ္လုပ္ၿပီးရွာလို႔ သည္စရိတ္မ်ားကို ကာမိပါ့မလား ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မဟာ စိန္ေခၚမႈႀကီး ျဖစ္သည္။
ေနာက္ သံႀကိဳးႏွင့္အခ်ည္ခံထားရေသာ ကိစၥႏွစ္ခုရိွေသး၏။ အိမ္၀ယ္ျခင္းႏွင့္ အာမခံထားျခင္း ျဖစ္၏။ တရုတ္မအေျပာေကာင္း သည္ႏွင့္ သားအတြက္ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ အာမခံႏွစ္ခုကို အစဥ္းစားအဆင္ျခင္မရိွ၊ ေစ်းႀကီးႀကီးႏွင့္ ၀ယ္လုိက္မိ၏။ သည့္အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ဧၿပီလ ၁၅ ရက္ေန႔ေရာက္တိုင္း စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္း ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ သြင္းေနရသည္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္၀ယ္ထားသည့္အတြက္လည္း လစဥ္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေၾကြးဆပ္ေနရသည္။
အိမ္ကိစၥႏွင့္ အိမ္အာမခံဆိုကာ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ တစ္လ ၃၉၀ အာမခံေပးရသည္။ ထိန္းသိမ္းစရိတ္က တစ္လ ၆၇ က်ပ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အိမ္အာမခံက မလာေသး။ လာခါနီးၿပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၃၉၀ ေပးရမည္။ ေနာက္ၿပီး လုပ္ငန္းအတြက္ဆို ကာ Medisave အတြက္ တစ္လကို ၃၉၀ လတိုင္းေပးေနရသည္။
ကုိလူသာလင္းခင္ဗ်ား -
သည္ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေပးစရာမ်ားပတ္လည္၀ိုင္းေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုကၡကို ရိပ္စားမိေလာက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္လာဘို႔ဆိုသည္မွာ ကိုလူသာလင္းေျပာသလို အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ေနပါသည္။ အျခား မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္ ရိွပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထပ္တူေတာ့ ဘယ္ လာတူႏိုင္ပါ လိမ့္မည္နည္း။
သို႔ျဖစ္ပါသျဖင့္ ယခုမွ စင္ကာပူေရာက္လာသူ ညီ၊ ညီမ၊ တူ၊ တူမငယ္မ်ားအား ႀကိဳတင္ သတိေပးလိုသည္မွာ မိမိတို႔သည္ အမိ ျမန္မာျပည္ကိုသာ ခ်စ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားတြင္ အျမဲေနဘို႔ရန္ စိတ္ကူးမရိွပါ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ ခ်ည္ေနွာင္ ပိတ္မမိေနေစရန္ ႀကိဳးစားပါ။ အလုပ္လုပ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လခထုတ္။ ကိုယ့္အသံုးေလာက္ပဲခ်န္ထား။ က်န္တာ အကုန္ျပန္ပို႔။ သည္လိုေနတာ ဘာအေႏွာင္အဖဲြ႔မွ မရိွ။ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာပါသည္။ ျပန္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ ေကာက္ကက္ျပန္ လိုက္လို႔ရသည္။
+++++++++++
ဒုတိယပိုင္း - ကြ်န္ေတာ္တတ္ထားတာနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္လုိ အလုပ္အေကြ်းျပဳႏိုင္မလဲ
ဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္မ်ားကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါမည္။
ကိုႏြယ္၀င္း - HR Manager, DHL
ကိုေအာင္ၾကည္စိုး - ဓါတ္ေငြ႔သံုးမီးဖို၊ မီးဖိုသံုးဓါတ္ေငြ႔။ ေအာက္ဆီဂ်င္ေရာင္းသည္။
ကိုေဌး၀င္း - ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္
ဗိုလ္မႈးသန္းေဌး (Third Yr RIT တံုးက ကြ်န္ေတာ့္အခန္းေဖာ္၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းအေပၚထပ္တြင္ေနထိုင္) - ဘာကုမၼဏီမွ မန္ေနဂ်ာ ဆိုလား
ဆိုေတာ့ သည္မိတ္ေဆြမ်ားလုပ္ေနတာေတြသည္ ျမန္မာျပည္ တိုးတက္ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးအား မည္က့ဲသို႔ အေထာက္အကူ ျပဳေနပါ သနည္း ဟု ဆန္းစစ္စရာရိွပါသည္။ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္လာမည့္ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္မ်ားကို မေရးေတာ့ပါ။ မိတ္ေဆြမ်ား မိမိဘာသာ သံုးသပ္ၾကည့္နိုင္ပါသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္ေကာ ဘာလုပ္မလဲ။ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။
ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္သည္မ်ားကေတာ့ အမ်ားအျပားရိွပါသည္။
ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ပဲခူး၊ ျပည္၊ မေကြး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေတာင္ႀကီး၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း စေသာ ၿမိဳ႔ႀကီးမ်ားကို ၿမိဳ႔ႏွင့္ တူေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ -
လမ္းမ်ားကို စနစ္တက်ေဖာက္လုပ္ျခင္း၊ စနစ္က်ေသာ အမိႈက္ရွင္းလင္းေရးစနစ္တစ္ခု ထားရိွျခင္း၊ ေရဆိုးထုတ္စနစ္ကို စနစ္ တက် စီမံထားရိွျခင္း၊ မီးကာကြယ္ေရးအတြက္ စနစ္တက် တပ္ဆင္ထားျခင္း၊ မီးေပး၊ ေရေပးစနစ္ကို စနစ္တက် ပံ့ပိုးေပးျခင္း၊ ေစ်းမ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားကို စနစ္တက် ေနရာခ်ထားေပးျခင္း၊ ေဆးရံုေဆးခန္းႏွင့္ ေက်ာင္းမ်ားကို ေဆးရံုႏွင့္ တူတူတန္တန္၊ ေက်ာင္းႏွင့္တူတူတန္တန္ ပံ့ပိုးေပးျခင္း၊ ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ကို စနစ္တက် စီမံေပးျခင္း -
စသည္တို႔ပါပါသည္။
သည္ကိစၥမ်ားမွွာ နတ္ေရကန္ထဲ ကန္ခ်လိုက္သလို ၀ုန္းကနဲ ထျဖစ္လာႏိုင္ေသာ ကိစၥမဟုတ္။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူ တည္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိတိုင္းျပည္တြင္ ဘာမွမလုပ္ပဲ အႏွီဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။
သည္အရာမ်ားလုပ္ဖို႔ရာ အဓိကက်ေသာအရာမွာ လုပ္ေပးခ်င္ေသာ ေစတနာျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ပါ ဆုိေသာ စာသားမဟုတ္။ ပေရာဂ်က္ကို မီွၿပီး တစ္ေဆြလံုးတစ္မ်ိဳးလံုးခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ဖို႔မဟုတ္။ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ ဟု ၀ုိင္း၀န္းအေျဖရွာၾကဘို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္မီဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသို႔ ဟူေသာ စာလံုးႀကီးကို ျပဴးေနေအာင္ေရးကာ လမ္းေလးခြတြင္ ေထာင္ထားဘို႔ထက္ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္တြင္ မိုးရြာတိုင္းလွ်ံေနေသာ ေရေတြထြက္သြားေအာင္ ေရေျမာင္းေတြကို ဘယ္လိုျပန္ျပင္ရမလဲဟူေသာ စီမံခ်က္မ်ားက ပိုအေရးႀကီးပါသည္။
ေရေတြစီးေတာ့မွ ေျမာင္းေတြလုိက္ေဖာ္တာ၊ မီးေလာင္ေတာ့မွ မီးသတ္ကားေခၚတာ ဘာအင္ဂ်င္နီယာပညာမွ တတ္စရာ မလို။ လူတိုင္းလုပ္တတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ လူမ်ားသြားေမးလွ်င္ေတာင္ သိသည္။
ေရေျမာင္းေဖာက္တယ္ဆုိတာ တစ္ၿမိဳ႔လံုးအတိုင္းအတာႏွင့္ drainage network ခ်ၿပီး ဘယ္ေနရာက ဘယ္ေလာက္ေရေတြ စီးလာမလဲ၊ အဲဒီေရေတြကို ဘယ္ေနရာေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုပို႔မလဲ။ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ေရေတြ သန္႔သြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ အဲဒီေရေတြကို ျမစ္ထဲကို အႏၱရာယ္မရိွပဲစြန႔္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို စက္ေတြတပ္မလဲ စသည္ျဖင့္ အစိုးရက စီမံကိန္း ႀကီးခ်ကာ လုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ၅ ေပအက်ယ္၊ ၅ ေပအနက္ ေျမာင္းမတူးရင္ ေဆာက္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ မခ်ေပးဘူးဆိုျခင္းအေပၚ ငါတို႔ထုတ္လိုက္တဲ့အမိန္႔ဟာ သဘာ၀ေရာက်ရဲ့လားဟု ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္ပါသည္။
အေရးႀကီးသည္မွာ တတ္သိနားလည္သူမ်ားကို ေနရာေပးျခင္း၊ တတ္သိနားလည္သူမ်ားကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖားလ်ားမေန ဘဲ၊ မွန္သည့္အရာမ်ား၊ လုပ္သင့္သည့္မ်ားကို ေစတနာထားကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းတင္ျပျခင္း၊ လူႀကီးဆိုသူမ်ားကလည္း မွားေနသည္ကို မွားေနပါသည္ဟု အကိ်ဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေထာက္ျပလာလွ်င္ လက္ခံႏုိင္စြမ္းရိွရမည္ ျဖစ္ျခင္း။ ငါတတ္လွၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးကာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကြက္ကြက္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္မေနဘဲ ႏုိင္ငံတကာ စံႏံႈးမ်ားကို မ်က္စိဖြင့္နားစြင့္ၾကည့္ကာ အျမင္က်ယ္က်ယ္ လုပ္ေဆာင္ၾကရန္လိုျခင္း စသည္တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။
အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး၏အလုပ္ ဟူသည္ ၿမိဳ႔မေစ်းႀကီးမွ စုေပါင္းအမိႈက္သိမ္းပဲြသို႔ သြားေရာက္စစ္ေဆးကာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ၾကားေနျခင္းမဟုတ္။ သူ႔ဟာသူ အမိႈက္သိမ္းေနတာ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ ဘာဆိုင္လို႔ သြားစစ္ေနရမည္နည္း။ အမိႈက္သိမ္း တာ ဘာေတြလိုလို႔ ဘာေတြညႊန္ၾကားရမည္နည္း။
အင္ဂ်င္နီယာ၏ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားမွာ စနစ္က်ေသာ ၿမိဳ႔ျပအမိႈက္သိမ္းစနစ္ကုိ ေရးဆဲြအေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး၊ မိမိေရးဆဲြ ေပးလုိက္ေသာ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားအတိုင္း လက္ေတြ႔လုပ္မလုပ္ စသည္တို႔ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို ထုိ စည္ပင္အင္ဂ်င္နီယာမ်ား သိထားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ ထိုသို႔သိပါမွလည္း ၿမိဳ႔ျပအမိႈက္သိမ္းစနစ္ ဆိုတာဘာလဲဟု ေလ့လာမိမည္ ျဖစ္၏။
ေနာက္တစ္ခု မခ်င့္မရဲျဖစ္ရသည္မွာ တိုင္းျပည္လူဦးေရ၏ ၇၀ ရာခိုင္ႏံႈးလုပ္ကိုင္ေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း ျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ လယ္သမားမ်ား၏ စုိက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အသိပညာ ဗဟုသုတမ်ားကို လုိက္ေမးၾကည့္ လုိက္စမ္းပါ။ ဤ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တုိင္းျပည္ လယ္သမားမ်ားသည္ ေခတ္မီစိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္မ်ားကို အဘယ္မွ် ေလ့လာမိထားပါသနည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ ယခင္က ေသာင္းဂဏန္းမွ်ေသာ စိုက္ပ်ိဳးပညာေပးစခန္းမ်ားသည္ ေတာင္သူေတြကို ပညာမေပးဘဲ ဘာေတြလုပ္ေနတာပါနည္း။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္မသိေသာ ကိစၥျဖစ္၏။
ပိုက္ဆံရိွလို႔ လက္တြန္းထြန္စက္ ၀ယ္သံုးတယ္ပဲ ထားပါဦး။ ဤစက္ကို စနစ္တက်သံုးတတ္ပါသလား ဟုေမးလွ်င္ သူတို႔မည္ ကဲ့သို႔ ေျဖမည္သင္ထင္ပါသနည္း။ ေခတ္မီစိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္ ဆိုရာတြင္ အပင္ကို ဓါတ္ေျမၾသဇာ ေကြ်းတတ္ရံုမွ်မဟုတ္ ဆုိသည္ကို သူတို႔အားလံုး သိထားရန္လိုပါသည္။ စက္မႈလယ္ယာစနစ္ ထူေထာင္ျခင္းဆိုသည္မွာ လယ္သမားမ်ားကို အရစ္က်နွင့္ လက္တြန္းထြန္စက္၊ စပါးေခြ်စက္မ်ားေရာင္းခ်ေပးရံု မွ်သာမဟုတ္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ စက္မႈလယ္ယာ အရာရိွႀကီးမ်ား သိမသိဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ သည္အတိုင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ သူတို႔က ငါတို႔မွာ ဘာဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္မွ ရွိတာမဟုတ္ဘူးကြ။ အထက္လူ ႀကီးခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ေနရတာ ဟု ေျပာသည္ျဖစ္အံ့။ ထိုအထက္လူႀကီးမ်ားအား ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္သည္မ်ားကို တင္ျပပိုင္ခြင့္ မရိွေတာ့ၿပီေလာ။ ငါတို႔က ဘာမွတင္ျပပိုင္ခြင့္ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ ညႊန္ၾကားသမွ် လုပ္ရတဲ့ တစ္လမ္းသြားစနစ္ပဲ ဟု ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။
ဒါဆို မင္းကိုယ္တိုင္မလုပ္ဘဲ ဘာ့ေၾကာင့္ သူမ်ားသြားအျပစ္တင္ေနရသလဲ။ သူတို႔ေနရာ မင္း၀င္လုပ္ၾကည့္ပါလား ဟု ေမးပါ ခင္ဗ်ား။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အမ်ားသူငါနည္းတူ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ ႏွစ္ေစာင္ထဲသာရိွေသာ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာကို၀ယ္၊ တတိယ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာမွ အလုပ္ေခၚေသာစာမ်က္ႏွာကို မနက္တိုင္း ျပဴးျပဲၾကည့္၊ ၀န္ထမ္းေရြးခ်ယ္ေရးမွ ေခၚလာေသာ အလြန္ ပါးရွားလွသည့္ အလုပ္ေနရာကေလးမ်ားကိုေလွ်ာက္၊ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖေတြ လုပ္။ ၁၉၈၆ ဘဲ႔ြခ်ိန္မွ စတင္လႈပ္ ရွားလိုက္တာ ေလးႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၀ က်မွ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ လက္ေထာက္ကထိက အလုပ္ကိုရခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့၊ ေျဖခဲ့ေသာ အလုပ္စာေမးပဲြမ်ားတြင္၊ စက္မႈလယ္ယာ၊ ရထား၊ ကုန္သြယ္လယ္ယာ၊ စက္မႈ(၁)၊ စက္မႈ (၂) စသည့္ေနရာမ်ား ပါပါသည္။ အလုပ္မရခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဆားဗစ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္မွ အလိုမရိွခဲ့ပါ။ အျပင္လူတစ္ဦးအေနႏွင့္ သူတို႔အလုပ္ကို ၀င္စြက္ဖက္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္။ စက္ရံုအတြင္း ၀င္လွ်င္ေသာ္မွ အထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေထာက္ခံေပးမွ ၀င္လို႔ရတာျဖစ္ပါသည္။
သည္ေတာ့ စက္မႈလယ္ယာဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ေပးလို႔ ရပါမည္နည္း။
မေလးရွားမွ စားအုန္းဆီ ေဒၚလာေလးသန္းဖိုး ၀ယ္ယူတင္သြင္းရသည့္ သတင္းကိုဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အလြန္ အသည္းျပာလွ ပါသည္။ ငတို႔ဆီက လယ္သမားေတြ ျပည္တြင္းစားဖို႔ဆီ အလံုအေလာက္မထုတ္ႏိုင္ဘူးလား။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ စုိက္စရာေျမ မရိွလို႔လား။ ရိွတဲ့ေျမေတြက ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ေနၾကာ စိုက္လို႔မရလို႔လား။ ေျမရိွသည့္တိုင္ ရာသီဥတု အေျခအေနမေပးလုိ႔လား။ စိုက္ပ်ိဳးစရိတ္ မရိွလို႔လား။ စုိက္ႏုိင္သည့္တုိင္ ထုတ္လုပ္စရိတ္ကို မကာမိလို႔မစိုက္တာလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ စုိက္ပိ်ဳးေရး ပညာရွင္မ်ား သုေတသနျပဳၾက၊ ေလ့လာၾက၊ အေျဖထုတ္ၾကရန္ မသင့္ပါသေလာ။
ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးအင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ကို စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ ၇ ႏွစ္ၾကာမွ် ပို႔ခ်ခဲ့ရပါသည္။ အထင္မႀကီးပါ ႏွင့္။ နာမည္ခံေလာက္၊ လူၾကားေကာင္းရံုေလာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သင္ေပးလုိက္ေသာ ထိုပညာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္ တပည့္မ်ားသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနယ္ပယ္တြင္ ၁% ေတာင္မွ ျပန္လည္အသံုးခ်ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ရဲရဲႀကီး အာမခံပါသည္။ Minor subject အေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သင္ေပးလုိက္တာမ်ားသည္ ျပန္လည္အသံုးခ်လို႔ေရာ ရႏုိင္ပါ၏ေလာ ဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ ရိွပါသည္။ တကယ္သံုးမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သံုးလို႔ရပါသည္ဟု ေျဖရမည္ ျဖစ္ပါ၏။
တကယ္ဆို လူသန္းေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွ ၃၅ သန္းမွ်ေသာ ျပည္သူမ်ား အားထားေနရသည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းအတြက္ စိုက္ပ်ိဳးေရးအင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္သည္ အဓိကအေရးႀကီးေသာ ဘာသာရပ္တစ္ခု မျဖစ္သင့္ပါ သေလာ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရိွ ရာဂဏန္းမွ်ေသာ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ထုိဘာသာရပ္ကို ၾကားပင္မၾကားဘူးၾက သည္မွာ ဆန္းျပားလွေပစြ။ ရိွလာခဲ့သည့္တိုင္ သင္ေပးမည့္ဆရာမ်ားကို မည္သည့္ေနရာက ရႏုိင္ပါမည္နည္း။ သင္ရမည့္ material မ်ား ရိွသလား၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ရိွသလား၊ သည္အရာမ်ားရိွသည့္တိုင္ စိတ္၀င္တစားေလ့လာသင္ယူၾကမည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ရိွပါမည္လား၊ ရိွသည့္တုိင္ သင္ေပးလုိက္ေသာ ပညာမ်ားကို လက္ေတြ႔ျပန္လည္ အသံုးခ်ဘို႔ စိတ္ကူးပါမည္လား။ အသံုးခ်လိုသည့္တိုင္ အသံုးခ်ဘို႔ရန္ အခြင့္အေရး ရပါမည္လား။
ဦးေအးၿငိမ္းရယ္၊ သူမ်ားတိုင္းျပည္သြားလုပ္၊ လခေကာင္းေကာင္းေလးရ၊ စာေတြဖတ္ၿပီး ေလနဲ႔ခ်ည္းေလွ်ာက္လုပ္ျပေနတာ မ်ိဳးေတာ့ လူတိုင္းလုပ္တတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူမ်ားခ်ည္းေလွ်ာက္ အျပစ္တင္ေနရေအာင္ အဲဒါေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ဘာေတြလုပ္ေပးဖူးပါသလဲ လို႔ ေမးပါ။ ေျပာပါ။ အျပစ္တင္ပါ ခင္ဗ်ား။
ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈလယ္ယာျဖစ္ထြန္းလာေရးအတြက္ ကိုယ္တတ္ထားတာေလးေတြႏွင့္ မည္သို႔မ်ား လုပ္ေပးႏုိင္မလဲ ဟု စံုစမ္းၾကည့္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခ်င္သည္က ထြန္စက္လာ၀ယ္မည့္ေတာင္သူမ်ားကို ထိုထြန္စက္ကို မည္ကဲ့သို႔ အသံုးျပဳရမည္။ အေသးစားျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ရသည္။ ႀကံ့ခိုင္ေရးအတြက္ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္ရသည္။ စနစ္က်ေသာ ထြန္ယက္ျခင္းဆိုတာ ဘာကိုေခၚသည္။ သည္ကဲ့သို႔ ထြန္ေရးရေအာင္ စက္ကို မည္ကဲ့သို႔ ခ်ိန္ညိွေပးရသည္ အစရိွသည္တို႔ကို သင္တန္းေပးလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဤအတြက္လည္း စာအုပ္ေရးခ်င္သည္။ ယခင္ေရးခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ပို႔စ္မ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။
I Have a Dream
အလုပ္မရိွ အလုပ္ရွာ၊ မဟုတ္တာ လုပ္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္
ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ေပးခ်င္သည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စီမံခန္႔ခဲြႏိုင္ခြင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာင္ အႀကံေပးပိုင္ခြင့္ ေပးပါမည္လား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ မည္မွ်ထိေပးပါမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္ေသာ ၀င္ေငြ တစ္ခုေတာ့ရရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသုိ႔လုပ္ျခင္းျဖင့္ မိသားစုစား၀တ္ေနစရိတ္ အလံုအေလာက္ ရႏုိင္ပါမည္လား။ မတရားသျဖင့္ရေသာ တုိင္းျပည္ဘ႑ာကိုမူ ႏွမ္းတစ္ေစ့မွ် အလိုမရိွပါ။
ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေထာင္ၿပီး စက္မႈလယ္ယာအတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစမည့္ လုပ္ငန္းကေလးမ်ား လုပ္ေပးလုိ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသုိ႔လုပ္ရန္ ေငြအရင္းအႏွီးမဆိုထားႏွင့္။ ေလာေလာဆယ္ တင္ေနေသာေၾကြးမ်ားကိုပင္ တစ္လတစ္လ အႏိုင္ႏိုင္ ဆပ္ေနရသည္။
ပထမေတာ့ လယ္ထြန္စက္ေရာင္းေနေသာ ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာ သူတို႔က စက္ေရာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္က နည္းပညာပံ့ပိုး၊ လုပ္ေပးရန္ စိတ္ကူးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔လုပ္ရန္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေနမွ ျဖစ္မည္။ ဤသုိ႔လုပ္ၿပီး မည္မွ်ေလာက္ေသာ ၀င္ေငြ ရႏိုင္ပါမည္နည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေလာေလာဆယ္ လတိုင္းဆပ္ေနရေသာ ေၾကြးမ်ားကိစၥ ဘယ္လုိလုပ္ခဲ့ရမည္နည္း။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ကိုလူသာလင္း ခင္ဗ်ား -
ဤသည္မွာ အေျပာလြယ္ၿပီး အလုပ္ခက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရး ကိစၥျဖစ္ပါသည္။
သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ႏုိင္တာျဖစ္သည့္ အျပင္မွေနကာ ေလေသနတ္ ပစ္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤသုိ႔ပစ္ျခင္းမွာလည္း ျမန္မာျပည္ႀကီး ေကာင္းစားသည္ကို ျမင္လိုလွေသာ ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ႏိုင္ေရး လမ္းစမ်ားကို ရွာေဖြလွ်က္ရိွပါသည္။ တခ်ိဳ႔တေလမွလဲြ၍ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနသူ ျမန္မာအမ်ားမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ဘို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေခ်ာင္းေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္အတြင္းရိွ အခ်ိဳ႔ေသာ ကြ်ဲေျခရာခြက္ အတြင္းမွ ဖားငယ္ကေလးမ်ား စြပ္စဲြသကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တိုးတက္ေသာနိုင္ငံတြင္ေန၊ အစားေကာင္းစား၊ အ၀တ္ေကာင္း ၀တ္ကာ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ေမ့၊ ျမန္မာျပည္မွ သင္ေပးလုိက္ေသာ ပညာေတြႏွင့္ သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေကြ်းျပဳေနတာ မဟုတ္။ အခြင့္အေရးရသည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ကို အေႏွးႏွင့္အျမန္ ျပန္ေျပးလာကာ သူမ်ားတိုင္းျပည္က (ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္) သင္လာခဲ့ေသာ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ တစ္တပ္တအား ပါ၀င္မည့္ သူမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း အေပါင္းအသင္းမ်ားသို႔ ေၾကျငာေမာင္း ခတ္လိုက္ပါေလ - - - ။ ။
(၀ႉး၊ ေမာလိုက္တာ)
မွတ္ခ်က္။ ။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ သိသမွ်၊ ေတြးမိသမွ်ကေလး ေရးပါသည္။ ေ၀ဖန္၊ အႀကံျပဳစာ မ်ားကို ႀကိဳဆိုပါသည္။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
Blk 663D, Jurong West St. 65
#15-233
Singapore 644663
Tel: 97303027
Email: y_nyein@yahoo.com.sg
11 comments:
Very Nice --> အခြင့္အေရးရသည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ကို အေႏွးႏွင့္အျမန္ ျပန္ေျပးလာကာ သူမ်ားတိုင္းျပည္က (ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္) သင္လာခဲ့ေသာ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ တစ္တပ္တအား ပါ၀င္မည့္ သူမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း
ဘာကို ဘယ္လိုေၿပာရမွန္းပင္ မသိပါ..။ မုန္႔လံုးပင္ စကၠဴကပ္သလား..။ စကၠဴပင္ မုန္႔လံုးကပ္သလား မသိေတာ႔ပါ..။
I agree Ko Aye Nyein but you should continue writing for our country and people.Don't care anybody complain, no need to care.
anyway thanks for your post.....
အရမ္းကို ေလးစားမိပါတယ္
စာေရးသူကို .......။
စိုက္ပ်ိဳးေရးကို တိုးတက္ေအာင္ပဲလုပ္ပါ
ကၽြန္ေတ္ာတို႕တိုင္းျပည္ ခ်မ္းသာလာမွာ အမွန္ပါပဲ
ကမာၻမွာ စားစရာအရမ္း႐ွားပါးလာေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတ္ာတို႕ မွာ စိုက္စရာေနရာေတြ အမ်ားၾကီး႐ိွေနပါတယ္.. အဓိကလိုေနတာ နည္းပညာပါ
ဒါကို ေသခ်ာေလး ေလ႕လာသံုးသပ္ျပီး အဆင္ေျပေအာင္ပဲ လုပ္ေပးလိုက္ပါ တိုင္းျပည္တိုးတက္လာမွာ အမွန္ပါပဲ....
ေလးစားအားက်ရပါေသာစာေရးသူခင္ဗ်ာ...
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ..က်ေနာ္ကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ပို႔(စ္)ေတြကို ႏွစ္ခ်ဳိက္သေဘာက်ပါတယ္ဗ်ာ။
ေရးသားတင္ျပတာေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔ပါ။ အျပဳသေဘာ
ေဆာင္တယ္လို႔ျမင္ပါတယ္။
ကိုေအးျငိမ္းခင္ဗ်ား။
အကို လုပ္သင့္တာ လုပ္ေနတာပါ။
ယၡဳ ေလာက္ အမ်ားသိေစရန္ ေရးသားျခင္းပင္၊ မသိေသးသူမ်ား၊အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္လိုသူမ်ား လဲ တဖက္တလမ္းမွ အၾကံဥာဏ္မ်ားရရွိႏုိင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေပး၊ၾကိဳးစားေရးသားတာကိုလည္း
ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လဲ အေတြးအျမင္၊ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းမ်ား ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ျပီး၊ ကုိယ္က်န္းမာ၊စိတ္ခ်မ္းသာစြာ
မိသားစုအေရး၊ တိုင္းျပည္အေရး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါေစ။
အားလံုးဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ရွယ္လိုက္ပါတယ္ အစ္ကို
ဆရာ့စာေတြဖတ္ရတာ တကယ္ကို သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္မိပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ အားေပးေနပါတယ္ဆရာ။
တိုင္းၿပည္နဲ ့လူမ်ိဳးရဲ ့အက်ိဳးကိုေမ်ွာ္ကိုးလို ့ အစ္ကိုေရးေနတဲ ့စာေတြ အတြက္နဲ ့တင္ပဲအစ္ကိုေတာ္ေတာ္ တာဝန္ေၾကလွပါၿပီ၊
စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ့ တိုင္းျပည္သစ္ ကို ျပန္ထူေထာင္၍ ရနိုင္ပါသည္။ သို့ေသာ္နည္းပညာ နွင့္ သြင္းအားစု လိ္ုသည္။ ေစ်းကြက္ရွာတတ္ရမည္။ မ်ိဳးေကာင္းမ်ိုးသန္ ့ သံုးရမည္။ Farm Management ကိုတတ္ရမည္။ သြင္းအားစု ကို သြင္းနိုင္မွသာ အထြက္ေကာင္း ေရာင္းပမ္းလွ ေစ်းရမည္။ လူဦးေရသာ တိုးတိုးလာ ၍ ေျမဧကသည္ မတိုးေသာေၾကာင့္ ( မတိုးတဲ့အျပင္ ႏွစ္စဥ္ ျမိဳ ့ ျပစီမံကိန္္းမ်ားျဖင့္ တေန ့တျခား ဆုတ္ယုတ္ေနပါသည္.) ဤေနရာတြင္ နည္းပညာ မသံုး၍ အတြက္ႏွဳန္း မတိုးတက္နိူုင္ပါ။ လယ္သမားသည္ ေျမရွိေသာ္လည္း နည္းပညာ နည္းပါးသည္။ တသက္လံုးလက္မွဳလယ္ယာလုပ္လာရာမွ စက္မွဴ လယ္ယာ အျဖစ္သို ့ ေန ့ျခင္းညျခင္း ေျပာင္း၍ မရနိုင္။ သို ့ေသာ္ သင္ၾကားေပး၍ ရေသာ အရာ ျဖစ္၏ ။ ဘယ္သူမွ တသက္လံုး လက္ျဖင့္ မစိုက္လိုၾက။ ေျပာင္းလဲမွဳကို လိုလားၾကသည္။ အစိုးရမွ လယ္သမားမ်ားကို စိုက္စရိတ္ ေငြေခ်းေပး ရမည္။ ပံ့ပိုးေပးရမည္။ ျမန္မာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ မ်ားက နယ္ဆင္း တိုးခ်ဲ့နည္းပညာေပးရမည္။ ထြက္ကုန္မ်ားကို agriculture cooperatives မ်ားဖြဲ့စည္း၍ ေစ်း ႏွဳန္း ညွိႏွိဳင္း ေရာင္းခ်သိုေလွာင္ျခင္း။ value added, packing , grading , shipping . marketing , export လုပ္ျခင္း။ food processing နွင့္ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္လြန္ နည္းပညာ (postharvest technology ) မ်ားျဖင့္ shelf live ႏွင့္ quality control လုပ္ေပးရမည္။ cold storage facilities ရွိရမည္။ shipment အတြက္ transportation ေကာင္းရမည္။ sanitation, water quality, food safety system ထားရမည္။ plant protection လုပ္ရာတြင္သံုးသည့္ ပိုးသတ္ေဆး မွိဳသတ္ေဆး ။ ေျမမွိဳင္းတိုက္ျခင္း။ Fumigation စေသာ Chemicals, fertilizers မ်ားသံုးရာတြင္လည္း label, Material safety data sheets, worker protection standard, restrict re-entry, preharvest interval, pesticides chemical ေေတြရဲ့ seasonal allow usage limit မေက်ာ္ေအာင္ စံနစ္တက် သံုးတတ္ေအာင္ laws & regulation ထားေပးသင့္သည္။ ေရေအာက္ေရ ညစ္ညမ္း ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္းရင္ စိုက္ပ်ိဳးကုန္ေတြ လည္း စားသံုးသူေတြ အတြက္ အဆိပ္သင့္လာေစနိုင္တာပါဘဲ။ ေျပာရရင္ အမ်ားၾကီးပါ။ food ဆိုတာ လူေတြ အတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တာမို ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးက အလြန္ အေရးၾကီးပါသည္။ တေန ့ျပန္ျဖစ္ရင္ေပါ့။ က်မလည္း တတ္သမွ် ကူညီပါ့မည္။ တကယ္လို ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်မ မျပန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အလည္ျပန္မဲ့ အခ်ိန္ေတြ မွာ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စား. Workshop, seminar နဲ ့ training ေလးေတြ လုပ္ေပးနိုင္ပါသည္။ နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကလည္း ခြင့္ျပဳရင္ေပါ့ေလ။ မေသ ခင္ တတ္သမ်ွေတာ့ ေ၀မွ် ေပးခဲ့ ခ်င္ပါေသး သည္။ အိမ္မက္ဘဲေပါ့ေလ။ ျဖစ္လာပါေစဘဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။
လယ္ေတာမွာ ေမြး လယ္ေတာမွာ ၾကီး ပညာ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ရ အင္တာနက္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိရ မိုးေခါင္လို့ မေလးရွားလာ အလုပ္လုပ္လို့သာ ဒါေတြ ဒီလိုပါလား လို့ သိရတာပါ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ဆရာ
Post a Comment