ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၁)

တတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ဒုတိယ ၄ ႏွစ္) - ၅

(၃၈) စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား လႉဒါန္းပံု အဆက္

            ပရဟိတလုပ္သည္ဆိုေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ေလးမဟုတ္ပါ။ ၀ါသနာအရလုပ္တာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္သာ ေတာင့္ခံႏိုင္ တာျဖစ္ပါသည္။ လူပင္ပန္းသည္။ စိတ္ပင္ပန္းသည္။ အခ်ိန္ကုန္သည္။ ေငြကုန္သည္။ ကုသိုလ္လုပ္ရင္းမွ အကုသိုလ္ ျဖစ္ရသည္။ သူမ်ားအမုန္းခံရသည္။ သူမ်ားအထင္လဲြတာ ခံရသည္။ ကဲ့ရဲ့သၿဂိဳလ္ အတင္းဆိုတာ ခံရသည္။

            စင္ကာပူဘက္မွ အလႉေငြမ်ားရေအာင္ စုေပးရံုဆိုေတာ့ ဒါေလာက္ မပင္ပန္းလွ။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ အလႉလိုက္ခံတာျဖစ္သည္။ လစဥ္လႉသည့္မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ အလုပ္ရႈပ္ သက္သာေအာင္ ၆ လစာ၊ တစ္ႏွစ္စာ လႉထားလိုက္သည္။ ထိုအထဲကမွ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က လတိုင္းလႉသြား။ ကုန္သြားေတာ့မွ ထပ္အေၾကာင္းၾကား။

            အခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ဘဏ္အေကာင့္မွ လဲႊေပးသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အလႉေငြျဖစ္သည့္အတြက္ ဘဏ္မွလဲႊရမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္မေတာ့ လူကုိယ္တိုင္သြားေကာက္ရသည္။ ယခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာ ဘဏ္မွသာလဲႊၾကပါေတာ့သည္။ လူကိုယ္တိုင္သြားစရာမလိုေတာ့သည့္အတြက္ အမ်ားႀကီး အလုပ္ရႈပ္သက္သာသြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္အလုပ္ရႈပ္တာ ထည့္ေျပာရပါသနည္းဟူမူ စင္ကာပူတြင္ လူတိုင္းမိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ တစ္ပတ္လွ်င္ ၆ ရက္၊ အခ်ိဳ႔ ၇ ရက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိန္ပုိဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစားမရိွပါ။ အလုပ္ကျပန္လာလွ်င္ ည ၇ နာရီခဲြ၊ ၈နာရီေလာက္မွွ ျပန္ေရာက္တာ ျဖစ္သည့္အတြက္ နားခ်င္ပါေသးသည္။ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး  ေနာက္ေန႔လည္း အလုပ္ဆင္းရဦးမွာဆုိေတာ့ ညဘက္ ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကေလး ရသည့္အခ်ိန္တြင္ အနားယူရန္ လုိပါသည္။

            နားရက္မ်ားတြင္လည္း အမွန္ဆိုရလွ်င္ အမ်ားသူငါလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နားခ်င္သည္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုကာ ကမ္းေျခတစ္ခုခုသြားမည္။ သို႔မဟုတ္ ပန္းၿခံတစ္ခုခုအတြင္း ဘီယာစုေသာက္ၾကမည္။ သို႔မဟုတ္ သီခ်င္းဆိုခ်င္ဆိုမည္။ တီဗီ သို႔မဟုတ္ ဗီဒီယို ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္မည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေန႔တိုင္းအိပ္ေရး၀၀ မအိပ္ရသည့္အတြက္ အတိုးခ်ကာ အိပ္မည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္စု ဤနည္းျဖင့္ အခ်ိန္မျဖဳန္းခဲ့ၾကပါ။ နားရက္မ်ားတြင္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ၾက ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔အထဲမွ အဓိက အလႉေငြေကာက္ခံေပးသူတစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုျမင့္သိန္းက ပင္နင္စူလာပလာဇာရိွ ဆုိင္မ်ားသို႔လုိက္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔၏ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးေပးရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ားကို ရွင္းျပကာ အလႉေငြေကာက္ခံပါသည္။ အစပိုင္း အလႉေငြေကာက္စဥ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး သြားၾကတာ ျဖစ္၏။ ေနာက္ပိုင္း တြင္ေတာ့ ကိုျမင့္သိန္းတစ္ေယာက္ထဲပဲ အလႉေငြ လိုက္လံေကာက္ခံပါေတာ့သည္။ သည့္အတြက္ ကိုျမင့္သိန္းကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဤေနရာမွ ေျပာလုိပါသည္။

            အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အလႉခံရသည့္အလုပ္မွာ အထူးသျဖင့္ ဆိုင္မ်ားသို႔သြားေရာက္ အလႉခံရျခင္းမွာ သိပ္မလြယ္ လွပါ။ သူတို႔က ေစ်းေရာင္းေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပိတ္ရက္မွ သြားအလႉခံႏိုင္သည္။ သူတို႔ကလည္း ပိတ္ရက္ကေလးပဲ အားကိုးေရာင္းရတာ ဆိုေတာ့ အရမ္းသြားလို႔မျဖစ္။ အရိပ္သံုးပါးၾကည့္သြားရသည္။ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သူသူငါငါ အလုပ္ပိတ္ ၾကသည္မို႔ ပင္နင္စူလာသို႔လာၾက။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ၾကဆံုၾက။ စားၾကေသာက္ၾက။ ျမန္မာအစားအစာေလးေတြ၊ သီခ်င္းေခြေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၾက ျခမ္းၾက။ ကြမ္းယာထုပ္ၾက။ ဆိုေတာ့ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ပင္နင္စူလာမွ ဆိုင္မ်ားမွာ အလြန္ အလုပ္ရႈပ္သည္။

ပိုက္ဆံရဘို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနရသည့္အထဲ အလႉခံက လာထပ္ရႈပ္လွ်င္မေကာင္း။ သည္ေတာ့ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ ကိုျမင့္သိန္း လစဥ္အလႉေငြ သြားေကာက္ေပးေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ အလြန္ေက်းဇူးတင္လွ၏။ ေနာက္ၿပီး အလႉခံပါခင္ဗ် ဆုိၿပီး ပိုက္ဆံသြားေကာက္၊ ခ်က္ျခင္းျပန္လွည့္လာလို႔ မေကာင္းတတ္။ သည္ေတာ့ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ။ စကားေရာေဖာေရာေလးေတာ့ ေျပာရဦးမည္။ ဆိုေတာ့ ဆိုင္တစ္ခုကို အလႉခံဘို႔ ေစ်း၀ယ္သူေတြ ေစာင့္ေနရတာ၊ သူတို႔ႏွင့္ အနည္းအက်ဥ္းစကားေျပာရတာ ေပါင္းလွ်င္ မၾကာပါဘူးဆုိ အနည္းဆံုး ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ေတာ့ၾကာမည္။ မကခ်င္သာ မကမည္။ ဆိုင္တိုင္းလိုက္ အလႉခံတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ေန႔လံုးလုိလို အခ်ိန္ေပးမွရသည္။

            စင္ကာပူဘက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဤမွ်လုပ္ေပးရသည္ကို စကားထဲ ထည့္မေျပာပါႏွင့္။

ျမန္မာျပည္ဘက္မွ အလႉကိစၥ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သြားလုပ္ရသူမ်ားမွ တကယ္ပင္ပန္းတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မူအရ မည္သူ႔ကိုမွ အလႉေငြမေပး။ အလႉခံလာလွ်င္လည္း ထိုေနရာမွာ တကယ္လႉဘို႔လိုသည့္ ေနရာ ဟုတ္မဟုတ္ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္စံုစမ္း။ ျပင္ဘို႔၊ ေဆာက္ဘို႔ လုိသည္ဆိုလွ်င္ လက္သမားမ်ားေခၚ။ ေစ်းညိွ။ ပစၥည္းမွာ စသျဖင့္ အကုန္လုပ္ရတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္လုပ္တာ ဆိုေတာ့ တစ္ေခါက္ႏွင့္မၿပီး။ မသြားပါ ဘူးဆို အနည္းဆံုး ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ သြားရသည္။ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခုက မရိွဆင္းရဲတဲ့ေနရာေတြ လႉပါသည္ ဆိုသည့္ ေနာက္ ထိုေနရာအားလံုးလိုလိုမွာ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲသည့္ေနရာမ်ားခ်ည္း လိုလိုျဖစ္သည္။

သည္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဘက္မွ လိုက္လုပ္ေပးရသူမ်ားမွာ အလြန္ပင္ပန္းလွ၏။

လူခ်ည္းပင္ပန္းတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ရလာေသာ အလႉေငြကို အသားတင္လႉတာဆိုေတာ့ သြားရလာရသည့္ ခရီးစရိတ္၊ ဖံုးဆက္လွ်င္ ဖံုးဆက္ခ။ စားေသာက္စရိတ္။ ပစၥည္းသယ္လွ်င္ ပစၥည္းသယ္စရိတ္။ အားလံုး အိတ္စိုက္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတိုင္ပင္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမာခံမ်ားက ထိုစရိတ္စကမ်ားအတြက္ လစဥ္ ရံပံုေငြ ၅ က်ပ္စီ စုၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၅ က်ပ္ႏွင့္ မေလာက္ေတာ့ ၁၀ ထိတိုးလိုက္ၾက၏။ ယခုေတာ့ သည္ရံပံုေငြ ထဲမွ ေဆးေက်ာင္းသူတစ္ဦးကိုပါ ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ပံ့ေပးေနတာဆိုေတာ့ ၁၀ ႏွင့္မေလာက္၍ ၁၅ က်ပ္ထိ တိုးထည့္ၾက ပါသည္။

            သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေဆာင္ရြက္မႈ မွတ္တမ္းမ်ားကို ေဖာ္ျပရာတြင္ ျမန္မာျပည္တြင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ား အေၾကာင္း ဦးစားေပးကာ ေဖာ္ျပသြားပါမည္။

(၃၉) လႉဒါန္းမည့္စာသင္ခံုမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ရိုက္၊ ကိုယ္တိုင္သယ္ကာ သြားလႉၾကျခင္း

            အစပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉျဖစ္သည့္ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သာသာနာေရးမွ ဦးတင္ထြတ္ သတင္းေပးေသာ ရန္ကုန္ပတ္၀န္းက်င္ရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ႏွင့္ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ားမွာ ခ်ိဳ႔တဲ့ေသာ၊ မိဘမဲ့ေသာ ကေလးမ်ားကို ေခၚယူကာ အခမဲ့စာသင္။ အခ်ိဳ႔ကိုလည္း ေက်ာင္းတြင္ပင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားကာ ဆရာဆရာမမ်ား ငွားလွ်က္ သင္ေပးေနေသာ အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္းႏွင့္ ညီမွ်သည့္ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သည္အတုိင္း အလြတ္ဖြင့္ထားတာမဟုတ္။ သာသနာေရးဦးစီးဌာနတြင္ မွတ္ပံုတင္ရတာ ျဖစ္သည္။

            ဘုန္းႀကီးမ်ားဦးစီးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ဖြင့္တာ ဆိုေတာ့ အလႉေငြမ်ားျဖင့္ ရပ္တည္ရေသာ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္၊ ကေလးမ်ားအတြက္ စာအုပ္စာတမ္း၊ ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂ၊ ဆရာဆရာမမ်ားအားေပးရန္ လခ၊ ကေလးမ်ားကို ေန႔ခင္းထမင္းလည္း ေကြ်းေသးသည္ျဖစ္ရာ ထို ထမင္းအသံုးစရိတ္ စသျဖင့္ စရိတ္စက ေသးလွသည္ ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သည္ေတာ့ တခါတေလ ျပတ္တလွည့္၊ လပ္တလွည့္ႏွင့္ ရပ္တည္ရသည္။ ဆရာဆရာမမ်ားခမ်ာလည္း လခ သာ ဆိုသည္၊ ျဖစ္ေလာက္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ရသည့္လခမဟုတ္ပါ။ အျပင္မွာရသည့္လခထက္ အမ်ားႀကီးနည္းပါသည္။ ေက်ာင္းအေနႏွင့္ကလည္း သည္ နည္းလွေသာလခေလးကိုပင္ အလ်ဥ္မီေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတာ ျဖစ္ပါသည္။

            သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လႉုရာတြင္ သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ႏွင့္ သီလရွင္သင္ေက်ာင္းမ်ားကို ဦးစားေပးကာ လႉျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉသည္ကို လုိက္ပါကူညီသူမ်ားအနက္ ကိုသန္းေအာင္တို႔ ဆရာတပည့္ကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရပါ။ ရန္ကုန္ပတ္၀န္းက်င္မွ ေနရာမ်ားဆိုလွ်င္ သူ႔လိုက္ပို႔ေပးပါသည္။ ေနရာကို လုိက္စံုစမ္းတာ၊ ပစၥည္းသြား၀ယ္တာ၊ အလႉလုပ္ရန္ သြားတာ။ အလႉကို ဦးစီးေဆာင္ရြက္သူမွာ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးျဖစ္လွ်င္ ကိုသန္းေအာင့္ကားကို အဓိကထား သံုးရသည္။ သူကလည္း ပစၥည္းသယ္တာကစ မၿငီးမျငဴလုိက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။

            စာသင္ခံုေတြရိုက္တာ၊ ပို႔တာက်ေတာ့ ကိုေရခ်မ္းညီ ကိုမိုးေက်ာ္ေဌး ႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေဇာ္မင္းတို႔က သူတို႔လက္သမားအဖဲြ႔ႏွင့္သူတို႔ ရိုက္ၾက၊ သယ္ၾက၊ ပို႔ၾကလုပ္သည္။ မမကေတာ့ အားလံုးၿပီးလို႔ ေရစက္ခ်ေတာ့မွ လိုက္သြား သည္။ ထိုအေၾကာင္း မမက ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။

            “သာေကတက နတ္ေမာက္ေက်ာင္းအတြက္ အလႉေငြရေတာ့ မိုးေက်ာ္ေဌးနဲ႔ ကိုေဇာ္မင္းတုိ႔က ေက်ာင္းမွာလိုေနတဲ့ ဆရာထိုင္ခံုနဲ႔ စားပဲြကို သူတို႔ဟာသူတို႔ သစ္ေတြ၀ယ္ၿပီး သူတို႔ဟာသူတို႔ရိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔ေကာင္းမႈ ဆိုၿပီးေတာ့ စာတမ္းေလးလဲ ထိုးလိုက္တာေပါ့။ စုစုေပါင္း ၅ စံုရတယ္။ အားလံုး ကြ်န္းနဲ႔ခ်ည္း လုပ္တာ။ ခံုေတြ ၿပီးေတာ့ သြားလႉဘို႔လို႔ မိုးေက်ာ္ေဌးက ငါ့ဆီလွမ္းၿပီးဖံုးဆက္တယ္။ စားပဲြခံုေတြရိုက္တာအျပင္ ပိုက္ဆံ တစ္ေသာင္းခဲြပိုေသး ေတာ့ ေငြသားခ်ည္းလႉလိုက္တယ္။ ဆရာေတာ္က ဟန္က်ၿပီေဟ့၊ ဆရာဆရာမေတြလခေပးဘို႔ တစ္လစာေတာ့ မပူရေတာ့ ဘူးတဲ့။ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ၀မ္းေတြသာလို႔။

            ဘုန္းႀကီးကလည္း သူ႔ကေလးေတြကို ခ်စ္လိုက္တာ။ သြားလႉတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆုိေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ လာၾကလာၾကနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြ မပါမွာစိုးလို႔ အကုန္လံုးကို အတင္းေခၚတာပဲ။ ဆရာမႀကီးကလည္း စေနဓမၼ မိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး လႉႏုိင္တန္းႏိုင္ပါေစေပါ့၊ ဆုေတြေပး။ ဘုန္းႀကီးက သူက ဒီလိုကေလးေတြကို စာသင္ေပးတာ ၀ါသနာပါလို႔ကို လုပ္တာတဲ့။ ဒီလိုသင္လာတာ အေတာ့္ကိုၾကာၿပီလို႔ေျပာတယ္။”

             ထို႔ျပင္ ေရႊျပည္သာ၊ ရဲတပ္ရင္း (၆) မွ အ.မ.က (၁၀) သို႔ စာသင္ခံုမ်ားလႉရာတြင္လည္းေကာင္း၊ တိုင္တစ္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္း၊ ဓမၼာစရိယ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္း၊ ေတဇာရာမ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းမ်ား အတြက္ စာသင္ခံုမ်ားကိုလည္း ကိုမိုးေက်ာ္ေဌးတို႔ပင္ ကိုယ္တိုင္သစ္မ်ား၀ယ္၊ ကိုယ္တိုင္ရိုက္၊ သူတို႔ပိုင္ ဘတ္စ္ကားႀကီးျဖင့္ သယ္ကာ သြားေရာက္လႉၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉသည္မွာ တစ္ေနရာလွ်င္ တစ္သိန္း ျဖစ္၏။

ေတဇာရာမေက်ာင္းတြင္ လႉဒါန္းၾကစဥ္

ျမသိဂႌေက်ာင္းတြင္ လႉဒါန္းၾကစဥ္

အေနာက္အုတ္က်င္းေက်ာင္းတြင္ လႉဒါန္းၾကစဥ္

ဓမၼာစရိယေက်ာင္းတြင္ လႉဒါန္းၾကစဥ္

ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်ည္းရွာလို႔ရေသာ အလႉေနရာမ်ားအျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉရွင္မ်ားက တင္ျပလာေသာ ေနရာမ်ားကို လည္း လႉၾကပါေသးသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ေဒသ၊ သူတို႔ရြာမ်ားျဖစ္ရာ အလႉအတြက္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အေထြအထူး ေခါင္းစားစရာမလိုေတာ့။ သူတို႔ျမန္မာျပည္ျပန္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူတိ႔ုကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္။ အကယ္၍ သူတို႔ျပန္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ေသးလွ်င္ေသာ္မွ သူတို႔၏ မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို လုပ္ခိုင္းတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္မခ်ႏိုင္စရာမရိွေတာ့။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၏ တစ္ခုေသာ စေနေန႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆံုၾကရာတြင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၏ ပင္တိုင္အလႉရွင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုေအာင္ေအာင္က သူ ေနာက္လတြင္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေခတၱျပန္မည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆာက္လက္စ သူတို႔ရြာမွ ေက်ာင္းအတြက္ အလႉခံလာပါသည္။ သူျပန္သည့္အခ်ိန္တြင္ အၿပီးအစီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့မည္ဟုလည္း ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွကန္႔ကြက္စရာမရိွသျဖင့္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလအလႉေငြကို သူတို႔ရြာ (ပဲခူးတိုင္း၊ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႔နယ္၊ ကမာဖရံုေက်းရြာ) သို႔လႉလုိက္ပါသည္။ သူျပန္လာေတာ့ သူလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မ်ားကို ဓါတ္ပံုမ်ား၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ရွင္းျပပါသည္။

ထိုလအတြက္ အတူတဲြလႉရန္ ကိုေရခ်မ္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာဘက္သြားလႉစဥ္က ၾကည့္ခဲ့သည့္ ပိႏၷဲကြင္းေက်းရြာ၊ မူလတန္းေက်ာင္းကို လႉရန္ဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။ ထိုမူလတန္းေက်ာင္းကို တာ၀န္ယူလုပ္ေပးမည့္သူကာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးႀကီး အရင္းျဖစ္သူ ဦးႀကီးငခ်စ္ျဖစ္၏။ သူကထိုရြာသား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉမည္ဆိုေတာ့ သူက ေက်ာင္းကဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ ရြာလူႀကီးမ်ားကိုေခၚကာ ကဲ၊ သူတို႔လႉတံုး ငါတို႔တတ္ႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားေလးရေအာင္လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ရြာလယ္က လဲမလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီး လွဲဘို႔ရိွတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအပင္ႀကီးကိုလဲွကြာ။ အဲဒီအပင္ကေန ရသေလာက္ ပ်ဥ္ဆဲြၾကမယ္။ အဲဒီရတဲ့ပ်ဥ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းမွာလိုေနတ့ဲ စာသင္ခံုတို႔၊ ထိုင္ခံုတို႔၊ ဘီရိုတို႔၊ ေက်ာင္းသင္ပုန္းတုိ႔လုပ္ၾကမယ္ ဟု တိုင္ပင္ပါသည္။ အားလံုးကလည္း သေဘာတူ၏။ ဤကဲ့သုိ႔ ရပ္ရြာလူထုအားႏွင့္ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႉတာ တစ္သိန္းထဲေပမင့္ စာသင္စားပဲြႏွင့္ထိုင္ခံုရွည္ ၃၆ စံု၊ ကြ်န္ဘီရိုႀကီးတစ္လံုး၊ သံုးထပ္သား ေက်ာင္းသင္ပုန္းႀကီး ၃ ခ်ပ္ ရေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါ၏။

ပိႏဲၷကြင္းေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းစဥ္ အမွတ္တရ

(၄၀) လႉဒါန္းျခင္း ၆ လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ေရစက္ခ်ပဲြ က်င္းပျခင္း

            စတင္လႉစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉသည္မွာ တစ္ေနရာလွ်င္ တစ္သိန္း ျဖစ္ပါ၏။ တစ္လလွ်င္ အလႉေငြက ေလးသိန္းမွ် ရသည္ျဖစ္၍ တစ္လလွ်င္ ေလးေနရာလႉေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သည့္အတြက္ ၆ လျပည့္ေတာ့ ေနရာ ၂၀ ေက်ာ္လာၿပီ။

            ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၇ ရက္ (၁၃၆၄ ခု၊ တန္ခူးလျပည့္ေန႔) စေနေန႔ တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္စု ဆံုၾကရာ ကိုေသာင္းတန္က “ေနာက္လ ၂၆ ရက္ေန႔ဆိုရင္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ဗ်။ အခု ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လႉလာတာလဲ ၆ လျပည့္ၿပီဆုိေတာ့ ၆ လျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္” ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုအခါ ကိုျမင့္သိန္းက “ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉလာတာလဲ ေနရာ ၂၀ ေတာင္ေက်ာ္လာၿပီဆိုေတာ့ ဒီေနရာေတြစုၿပီး ေရစက္ခ်ပဲြေလးလုပ္ရင္ မေကာင္းဘူး လား။” ဟု ျဖည့္စြက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က “ဟုတ္သဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလႉေငြ လုိက္ေကာက္ေနတာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ အလႉရွင္ေတြဆိုေတြ႔ေတာင္ ေတြ႔ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အလႉရွင္ေတြလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆံုျဖစ္ ေအာင္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္း ျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ၿပီး လုပ္သာေနတာ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို က်က်နန ရွင္းျပဘို႔လိုတယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္၊ သံုးခ်က္ျပတ္ေပါ့။ လုပ္ၾကမယ္။”

            ထို႔ေနာက္ ေရစက္ခ်ပဲြအတြက္ အေသးစိတ္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ပံု မ်ားကို အေသးစိတ္ရွင္းျပႏိုင္ရန္ လက္ကမ္းစာေစာင္ ျပင္လာမည္။ ေနရာအတြက္မူ သည္တံုးက စင္ကာပူမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟူ၍ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွေသး။ သံုးေက်ာင္းလားပဲ ရိွေသးသည္။ တစ္ေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ တနဂၤေႏြညတိုင္း တရားနာ၊ တရားထိုင္သြားလုပ္ေလ့ရိွေသာ ဆရာေတာ္ဦးရာဇိႏၵ ၏ BDMS (Buddha Dhamma Mandala Society) ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ တုိးပါးရိုးေက်ာင္းႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရိွ၏။

ကြ်န္ေတာ္က ဆရာေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးသည့္အတြက္ သည္ေက်ာင္းမွာပင္လုပ္ရန္ အႀကံေပးလိုက္သည္။ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းႀကီးမွာ လူရႈပ္မည္။ ထုိ႔ျပင္ ထိုေန႔မွာ ဆရာေတာ္လည္း ပင့္ဖိတ္သူေတြ၊ ဆြမ္းစားပင့္သူေတြ မ်ားႏိုင္သည္။ ထုိ႔အတြက္ ယခုကတည္းက ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ေလွ်ာက္ထားၾကရန္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ဆရာေတာ့္ဘက္က ေသခ်ာၿပီဆိုလွ်င္ ဖိတ္စာရိုက္ကာ တစ္ပတ္အလိုကတည္းက ဖိတ္စာေ၀ၾကမည္။ ဖိတ္စာရိုက္ျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳလႊာမ်ားရိုက္ျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ကပင္ တာ၀န္ယူပါသည္။

အေကြ်းအေမြးကိုမူ အလုပ္ဆင္းေနရသျဖင့္ မအားၾကသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔တြင္  မိန္းကေလးမ်ား မပါသည့္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေရးစီမံမည့္သူ မရိွသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ လဖက္သုတ္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းျဖင့္သာ ဧည့္ခံဘို႔ လုပ္ၾကပါသည္။ သည္ကုန္က်စရိတ္မ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမာခံ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တစ္ဦးလွ်င္ ၂၀ က်စီ ထည့္ၾကဘို႔ သေဘာတူပါသည္။

            ေနာက္တစ္ပတ္ စေနေန႔ အလုပ္ကအျပန္ ကြ်န္ေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားကာ ဆရာေတာ္ကို ေရစက္ခ်ပဲြအတြက္ ေလွ်ာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္မရိွ။ မေလးရွားသို႔ၾကြသြားသည္။ လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမက ထိုေန႔ ညေန ၃ နာရီတြင္ အခမ္းအနားစႏုိင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္မေလးရွားမွ ျပန္ၾကြလာသည့္အခါ ထပ္မံ အတည္ျပဳ ပါရန္ အမိန္႔ရိွပါသည္။ ၂၀-၅-၂၀၀၂ ေန႔ ဆရာေတာ္မေလးရွားမွ ျပန္ၾကြလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖံုးဆက္ၿပီး ထပ္မံ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူပါသည္။ အဆင္ေျပပါ၏။

ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကတည္းက ပင္နင္ဆူလာတြင္ ဆံုၾက ကာ လိုအပ္သည့္ပစၥည္း ပစၥယမ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားကာ ေရေႏြးႀကိဳျခင္း၊ ဆရာေတာ္အား အခမ္း အနားအစီအစဥ္ ေလွ်ာက္ထားျခင္း၊ အေကြ်းအေမြးအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ နံနက္ ပိုင္းက တရုတ္အလႉရွင္မ်ားလာကာ ဥပုသ္သည္မ်ားကို အုန္းႏို႔ေခါက္ဆဲြလႉသည္။ မုန္႔အေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေနေသးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လာသမွ်အလႉရွင္မ်ားကို ထိုမုန္႔မ်ားျဖင့္ တည္ခင္း ဧည့္ခံလိုက္ပါသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မိုးက သည္ေန႔က်မွ အသည္းအသန္ရြာေနသျဖင့္ အလႉရွင္မ်ားမွာ ဖိတ္ထားသေလာက္ မလာပါ။ လူစံုသေလာက္ရွိေသာ္ ေရစက္ခ်ပဲြ စတင္ပါသည္။

ပထမဦးဆံုး ငါးပါးသီလခံယူၿပီး အခ်ိဳ႔အလႉရွင္မ်ားက ဆရာေတာ္အား ၀တၳဳႏွင့္သကၤန္းမ်ား ဆက္ကပ္လႉဒါန္းပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္က ေနာင္မည္သည့္ပဲြပဲက်င္းပက်င္းပ၊ ဆရာေတာ္ကို ဤကဲ့သို႔ ၀တၳဳႏွင့္သကၤန္းမ်ား ဆက္ကပ္ရန္ မလိုပါေၾကာင္း၊ အျခား ဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔သာ လႉရန္ အမိန္႔ရိွပါသည္။ ယခုလည္း သကၤန္းကိုသာ လက္ခံၿပီး အလႉေငြကိုမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ အလႉေငြအတြက္ ျပန္စြန္႔လိုက္ပါသည္။

ေရစက္မခ်မီ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ ပရိသတ္အားလံုးသိေစရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အလႉ အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရွင္းျပပါသည္။ အဓိကအားျဖင့္ အလႉလုပ္သည္ဆိုရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ေငြသားကို ၿပီးၿပီးေရာ လႉလုိက္တာ မဟုတ္ဘဲ လုိအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကိုသာ တုိက္ရိုက္ပံ့ပိုးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည့္အတြက္ အလႉေငြ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ အလဟႆမျဖစ္ပဲ ပစၥည္းလုိသည့္ေနရာသည္ လိုသည့္ပစၥည္းအား ခ်က္ျခင္းရသြားတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလႉနမူနာမ်ားျဖင့္ ရွင္းျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္က ေရစက္ခ်ရင္း အႏုေမာဒနာတရားေဟာရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉမွာ မည္သည့္ လူမ်ိဳးစဲြ၊ ဘာသာစဲြ၊ ပုဂိၢဳလ္စဲြမွ မပါဘဲလႉျခင္း၊ ဘာကိုမွ မကပ္ၿငိဘဲ ဆင္းရဲသည့္ေနရာမ်ားသို႔ ပစၥည္းကို တုိက္ရိုက္လႉျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ ဤအလႉမ်ိဳးမွာ ဘုရားေလာင္းတို႔လႉေသာ အလႉမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤအလႉမ်ိဳးကို ဘုန္းႀကီးအေနႏွင့္လည္း အလြန္ႏွစ္သက္ သေဘာက်ေၾကာင္း၊ ယခု ဘုန္းႀကီးထံသုိ႔ မေလးရွားမွ ဒါယိကာမတစ္ဦးက ျမန္မာျပည္မွ ဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့သည့္ ေနရာမ်ားကို လႉလိုသည္ဟု သတင္းတစ္ခုရထားေၾကာင္း၊ သူဆက္သြယ္လာလွ်င္ ေကာင္းမြန္စြာ ျပန္လည္ေျဖၾကားႏိုင္မည့္ ဖံုးနံပတ္တစ္ခု ေပးထားရန္ ႏွင့္ သူႏွင့္ဆက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလႉကိစၥအတြက္ ဘုန္းႀကီးအကူအညီလိုလွ်င္လည္း ကူညီရန္ အသင့္ရိွပါေၾကာင္းမ်ား မိန္႔ၾကားသြားပါသည္။

သို႔အတြက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ ကြ်န္ေတာ့္ဖံုးနံပတ္ကိုပင္ ဆရာေတာ့္ထံ ေပးခဲ့ပါသည္။ ေရစက္ခ်ၿပီး ေသာ္ ၾကြေရာက္လာေသာ အလႉရွင္မ်ားကို အေကြ်းအေမြးျဖင့္ ဧည့္ခံပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား ေ၀ျခင္း၊ ဓါတ္ပံု ႏွင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားျပသကာ ရွင္းလင္းေျပာျပျခင္းမ်ား လုပ္ၾကပါသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစားေသာက္ၾကအၿပီး အမွတ္တရ စုေပါင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါသည္။

၆လျပည့္ ေရစက္ခ်ပဲြ

(၄၁) လဲြေနေသးေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား

လုပ္ရင္းသင္ရင္း၊ သင္ရင္းလုပ္ရင္းႏွင့္ပင္ ဖိုက္ဘာပိုက္အေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းနားလည္ရသည္။ တကူးတက သင္ေပးမည့္သူလည္းမရိွေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေလ့လာရသည္၊ သင္ယူရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မန္ေနဂ်ာမ်ားကေတာ့ ေလ့လာဘို႔ကိုအားေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က စာေတြ႔ေလာက္ပဲ ညႊန္ျပႏိုင္မည္။ လက္ေတြ႔ပိုင္းနယ္ပယ္မွာကေတာ့ အေစာပုိင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တင္ျပခဲ့သလို အမွားေပါင္းမ်ားစြာမွ သင္ခန္းစာယူရတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ လုပ္ေနက်သြားေတာ့ ပါးရည္နပ္ရည္ရိွသြားၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ပေရာဂ်က္ရလာၿပီဆိုလွ်င္ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကို အၿပီးအပိုင္လဲႊေပးလုိက္တာျဖစ္သည္။ က်န္တာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကည့္က်က္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္ နားလည္သြား၏။ ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းသည္ေပါ့။ သဟာေၾကာင့္ ေရွးလူႀကီးေတြက  ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

သည္တြင္တစ္ခုကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ရိွပါသည္။ ယခုေခတ္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရေသာ လူငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္ပါ၏။

တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ စင္ကာပူေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ပင္မရိွေသးေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦး ဖံုးဆက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္သင္တန္းေပးေနေသာ ပိုက္ျပင္ပိုက္္ဆက္ သင္တန္းကို တက္ဖူးသည္ဆို၏။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္  ႀကီးစြာႏွင့္ ေမးလာ၏။

ဦး၊ ပုိက္ပင္အင္စပက္တာ (Piping Inspector) တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဘာသင္တန္းေတြ တက္ရမလဲ။

ေနပါဦးကြ၊ မင္းက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေမးတာလဲ။

ဒီလိုပါဦးရဲ့၊ ကြ်န္ေတာ့္အသိတစ္ေယာက္ရ့ဲ အစ္ကိုက offshore မွာ piping inspector နဲ႔လုပ္ရတယ္။ လခ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရတယ္တဲ့။

ေၾသာ္ - ကိုရင္ဆုိလိုတာက ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ႔လို လခ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရတဲ့ piping inspector လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္လား။

ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့။

ေနပါဦး၊ ခု မင္းက ဘာနဲ႔ လုပ္ေနတာလဲ။ ဒီေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ Mechanical techanician အေနနဲ႔လုပ္ေနတာပါ။

ပိုက္အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ေလ့လာဖူးၿပီလဲ။ လက္ေတြ႔ေရာလုပ္ဖူးၿပီလား။

ဦး သင္တန္းေတာ့ တက္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မလုပ္ဖူးေသးဘူး။

ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ ကိုယ္ေျပာျပမယ္။ အဲဒီပုဂိၢဳလ္ လခတစ္ေသာင္းေက်ာ္ရတာ သူဘယ္ေလာက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ သူ ဘာေတြရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူသိသလဲ။ အဲဒီေလာက္လခကို လြယ္လြယ္နဲ႔ရမယ္လို႔ ထင္သလား။ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ လခခ်ည္း ၾကည့္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးကြ။ လခ ၁၀၀၀ ေတာင္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ ငါ ၁၀၀၀ ဘိုးေလာက္ လုပ္ေပးႏိုင္ရဲ့လား လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရင္ေမးရတယ္။ ကိုယ္က ဘာမွလဲမတတ္၊ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွလည္းမရိွဘဲနဲ႔ေတာ့ လခ ၁၀၀၀ မေျပာနဲ႔ ၅၀၀ ေတာင္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။

လခေကာင္းတယ္ဆိုတာ piping inspector ရယ္မွမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္တတ္ကြ်မ္းကြ်မ္းျဖစ္ရင္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့လခ ေတာင္းလို႔ရတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူ။ ငါဘာျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရင္ေမးပါ။ အဲဒီျဖစ္ခ်င္တာကို ေစာက္ခ်ေလ့လာပါ။ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ကြ်မ္းက်င္ဘို႔ အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာ ရတယ္။ နတ္ေရကန္ထဲ ကန္ခ်လိုက္သလို ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ 

ဒီေတာ့ တစ္ေသာင္းတန္ piping inspector မွ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးက လက္ရိွအလုပ္က ထြက္ၿပီး piping လိုင္းကိုေျပာင္း။ ေအာက္ေျခသိမ္းနားလည္ေအာင္  ႀကိဳးစား။ သင္တန္းေတြတက္။ စာေတြဖတ္။ supervisor, engineer, ေနာက္ၿပီးမွ inspector ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္ယူရမယ္။ မင္း ငါေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ရဲ့လား။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ သူဘယ္ေလာက္သေဘာေပါက္သည္မသိ။ ေနာက္ထပ္ မဆက္သြယ္ေတာ့ပါ။

ထို႔အတူပင္ ယခုမွေရာက္လာသူ လူသစ္မ်ားလည္း ထိုနည္းအတိုင္း ျဖစ္ပါ၏။ လခနည္းလို႔၊ ပင္ပန္းလို႔၊ ေနရတာက ဘယ္လို စသျဖင့္ အလြန္ ကြန္ပလိန္းမ်ားေသာ သူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ စကားခ်ဳိေစ၊ သမားအိုေစ၊ မယားပ်ိဳေစ ဟူေသာစကားကို သိပင္သိေသာ္ျငား။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေတြ႔မက်င့္သံုးတတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အျမင္မေတာ္လာလွ်င္ စကားကို ပိသာေလးႏွင့္ ေဘးပိတ္ပစ္သလို ေျပာတတ္သည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားပင္လွ်င္ ကြန္ပလိန္းတက္ရ မည့္ကိစၥမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီတုိက္ရုိက္မလာ။ သူ႔သြား၊ ငါ့သြားႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တြန္းလႊတ္ေနပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကုိ အသားလြတ္ေဟာက္တာ မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏုိင္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆင္ျခင္ကာ၊ ယုတိၱယုတၱာက်က် လုပ္ၾကဘို႔ေျပာတာ ျဖစ္ပါသည္။ အျမင္မေတာ္လာလွ်င္ေတာ့ ဘုေတာတတ္သည္။ ေဟာက္သည္။

သိပ္မၾကာေသးမီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္မွ ေကာင္ေလးေတြ စင္ကာပူေရာက္လာ၏။ ေတာကလာသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ဘာလုပ္တတ္မွာနည္း။ မင္းေက်ာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာလည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကေမးၾကည့္သည္။

ေနစမ္းပါဦးကြ၊ စိန္ပန္းတို႔ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ လုပ္ရကိုင္ရ အဆင္ေျပရဲ့လား။

မေျပာခ်င္ပါဘူး ကိုေအးၿငိမ္းရယ္။ ဆိုဒ္ထဲသြားရတာ ပင္ပန္းလို႔ဆိုလား။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကို အမိႈက္လွည္းခိုင္းလို႔ တဲ့။ မန္ေနဂ်ာကို ကြန္ပလိန္းသြားတက္တယ္ ဆိုပဲ။

ေအာင္မယ္ေလးကြယ္။ မင္းအေကာင္ေတြ ဆိုဒ္ထဲမသြားခ်င္ရေအာင္ ရံုးမွာလုပ္တတ္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္း ဘာရိွသလဲလို႔ ေမးလိုက္စမ္းပါကြာ။ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွေသာက္သံုးမက်။ သူမ်ားခိုင္းတာလုပ္ရတာ ပင္ပန္းမွာေပါ့ကြ။ မပင္ပန္းခ်င္ရင္ နင္းၾကမ္းမွာပဲေနၿပီး သူ႔အေဖလုပ္စာ ထိုင္စားေနရံုရိွတာပဲ။

အင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေျပာျပပါတယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔ကို ဆုိဒ္ေျပာင္းေပးလုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

မင္းေက်ာ္က ၾကားကလူဆိုေတာ့ ေျပာလို႔မေကာင္း။ သည္အေကာင္မ်ားကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါဘိ။ သူတို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘာမွမေတာ္ေပမင့္ ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာမ်ားလို ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အေၾကာင္း အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာက လူမ်ားလည္း သည္အတိုင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ တဲ့။ နင့္တူ ေျပာေပးစမ္းပါ ဟု မမကို ေျပာလာသည္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာလုိက္ေသးသည္။ လခဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဟု။ သည္ေတာ့ မမက နင္တ႔ိုဟာ၊ အလုပ္က ဘယ္ေနမွန္းမသိေသးဘူး။ လခကို အရင္စိတ္၀င္စားရတယ္လို႔။ လခေမးရေအာင္ နင့္သားက ဘာေတြမ်ားလုပ္ တတ္သတဲ့လဲ။ ငါ့ေျပာစမ္းပါအံုး။ နင္တို႔က လခအေၾကာင္းပဲေျပာေတာ့ ငါ မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ငါကအလုပ္သြင္းေပး လုိက္ပါၿပီတဲ့။ အလုပ္ေတာ့ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မလုပ္ခ်င္ဘဲ လခနည္းလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ေျပးမွာျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ငါဆီ မလာနဲ႔။ တျခားသူနဲ႔ပဲရွာ ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္ပါသည္။

ဤတြင္ စကားစပ္မိသျဖင့္ ၾကားျဖတ္ေျပာရပါဦးမည္။ မဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါ ထည့္ေရးတယ္ဟု အျပစ္မျမင္လုိပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွ လူမ်ား သေဘာထားလဲြမွားေနသည္ကို ေထာက္ျပလုိ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ား ႏိုင္ငံျခားသုိ႔ ပညာေတာ္သင္ အျဖစ္ ျဖစ္ေစ၊ ေလ့လာေရးခရီး ျဖစ္ေစ၊ ေဆြးေႏြးပဲြမ်ား တက္ရန္ ျဖစ္ေစ မၾကာခဏသြားရသည္ကို မိတ္ေဆြမ်ား သိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ႏိႈက္လည္း အစိုးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ႏွစ္ အေတာ္ ၾကာၾကာလုပ္ဖူးၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း သြားခဲ့ရဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္၌ ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္လာသူ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ား အမ်ားအျပားရိွပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္လာေသာအခါ သို႔မဟုတ္ သူတို႔ႏုိင္ငံျခားတြင္ ပညာသင္ေနစဥ္အခါမ်ားတြင္ -

ဟဲ့၊ နင့္ေယာက္်ား၊ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္သြားတယ္ဆို။ ဘယ္ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ သြားတာလဲ။ ဘာေတြ ေလ့လာေနတာလဲဟဲ့။ သူျပန္လာရင္ အဲဒီပညာေတြနဲ႔ ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လိုျပန္ အလုပ္အေကြ်းျပဳႏုိင္မလဲ။ ဘယ္လို အသံုးခ်ႏုိင္မလဲ -

ဟု ေမးသံ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ခါဆိုတစ္ခါတေလမွ မၾကားခဲ့ရဖူးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခဲ့ရသည္မွာကား (ေလသံတိုးတိုးျဖင့္) –

ဟဲ့၊ ဘယ္သူေလ၊ အဲဒါ ဂ်ာမဏီသြားတာ တစ္လဘယ္ေလာက္စုမိတယ္ ဆိုပဲ။ သူျပန္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ပါလာ မွာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္တန္ကားေလးေတာ့ ၀ယ္ႏုိင္လိမ့္မယ္။ -

ဟဲ့၊ နင့္အမ်ိဳးသား ဂ်ပန္ကျပန္လာတာ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ။ ဟယ္၊ ဟုတ္လား။ နင္မညာနဲ႔ေနာ္၊ ငါၾကားတာျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုပါလား။ -

စသျဖင့္ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးထိုးသံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ အငယ္တန္း၀န္ထမ္းမ်ားတင္လား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားလည္း သည္အတိုင္း ျဖစ္ပါ၏။ ႏုိင္ငံျခား ဆယ္မီနာ၊ သို႔မဟုတ္ ကြန္ဖရင့္မွာ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ဘာေတြတင္ျပခဲ့သည္။ ဒို႔တိုင္းျပည္အတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္တာေတြ ဘာေတြရိွသည္ ဆုိသည္ကို စိတ္၀င္စား ေဖာ္မရ။ ငါ့ဘို႔ ဘာပါလဲကြ ဟုသာ ေမးသည္။ တပည့္မ်ားကလည္း ေတာ္ပါသည္။ ငါတို႔ျပန္ရင္ ဘယ္လို အစီရင္ခံစာေတြ ေရးၿပီး ဘယ္လိုပေရာဂ်က္ေတြ တင္ရေအာင္ ဆုိတာ ေဆြးေႏြးသူက ခပ္ရွားရွား။ အဘက ဘာႀကိဳက္တတ္တာကြ။ ဒါေတာ့ မျဖစ္မေန ပါေအာင္၀ယ္သြားရမယ္ ဟု တုိင္ပင္သူသာ မ်ားပါသည္။ ေဘးက တစြန္းတစေလာက္ ၾကားရေသာ ကြ်န္ေတာ့ ထက္ ကာယကံရွင္မ်ားက ပိုသိပါလိမ့္မည္။   

သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ ေဘးနည္းနည္းေရာက္သြားသည္။ ျပန္ေကာက္ပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ လခမ်ားမ်ားရဘို႔ဆိုတာထက္ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚတြင္ စိတ္၀င္တစားေလ့လာ၊ တတ္ေျမာက္၊ ကြ်မ္းက်င္ဘို႔ အားထုတ္ၾကရန္လိုေၾကာင္း ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခု စင္ကာပူတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ၾကပ္လာသည္။ ယခင္ကထက္ အလုပ္အကိုင္မ်ားရွားပါးလာသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ စစ္ထုတ္လုိက္မည့္အထဲတြင္ ကြ်မ္းက်င္ သူမ်ား မပါပါ။ စင္ကာပူအစိုးရကား အင္မတန္လည္ေသာ အစိုးရျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔စီးပြားေရးကို အေထာက္အကူျပဳမည့္ ပညာရွင္မ်ားကို ျပန္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ ျပန္ခြင့္ျပဳမည္ မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံသားခံဘို႔ အတင္းစည္းရံုးဦးမွာ ျဖစ္ပါသည္။

သည္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရာက္တာ ႏွစ္ၾကာသူမ်ားကိုေတာ့ ထားပါ။ သူတို႔ကေတာ့ အထာသိသြားၿပီ။ ခုမွ ေရာက္လာသူ၊ လာဘို႔ႀကိဳးစားေနသူမ်ားကို ေျပာလိုသည္မွာ လခဘယ္ေလာက္ရမယ္ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားေနတာထက္ ကိုယ္ဘာလုိခ်င္တယ္၊ ဘာေလ့လာခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ သိေအာင္လုပ္ၿပီး တကယ္ျဖစ္ေအာင္၊ တတ္ေျမာက္ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခဲ့ရသည္မ်ား၊ မွားခဲ့သည္မ်ား၊ ဒုကၡသုကၡေရာက္ခဲ့သည္မ်ားကို သည္ေလာက္ ခေရေစ့တြင္းက် ေရးျပ ေနတာ အလကားမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သည္ဘ၀ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ သိေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။

(၄၂) ဓါတုေဗဒစက္ရံုထဲတြင္ လုပ္ရျခင္း

            ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အလုပ္ရသည့္ေနရာတြင္ သြားလုပ္ရျခင္းျဖစ္ရာ Jurong Island တြင္ မလုပ္ဖူးေသာေနရာမရိွ သေလာက္ျဖစ္၏။ တစ္ခါေတာ့ ဓါတုေဗဒစက္ရံုႀကီးထဲ သြားလုပ္ရသည္။ ဓါတုေဗဒပစၥည္းမ်ား ထုတ္သည့္စက္ရံုျဖစ္၍ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ သည္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ မတြင္က်ယ္။ အခက္အခဲေပါင္းစံု ျဖစ္၏။

ပထမဦးဆံုး အလုပ္လုပ္ဘို႔ safety သင္တန္း ဦးစြာသြားတက္ရသည္။ ဒါႏွင့္မၿပီးေသး။ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ပါမစ္ ေလွ်ာက္ဘို႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း သင္တန္းထပ္တက္ရျပန္သည္။ အလုပ္လုပ္ရာတြင္သံုးေသာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းအားလံုးကို လက္မွတ္ရ စစ္ေဆးသူ (LEW – Licensed Electrical Worker) ကစစ္ေဆးကာ စစ္ေဆးၿပီး အလုပ္လုပ္ရန္ အႏၱရာယ္ကင္း ေၾကာင္း တံဆိပ္ကပ္ေပးလုိက္သည္။ တံဆိပ္မွာ တစ္လသက္တမ္းျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ အလုပ္က တစ္လႏွင့္မၿပီးလွ်င္ ထို ပုဂိၢဳလ္ကို လတိုင္းပင့္ဖိတ္ကာ ပစၥည္းမ်ား စစ္ခိုင္းရတာက အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္၏။

အလုပ္လုပ္မည့္ေန႔တြင္ ပထမဦးဆံုးလုပ္ရသည္မွာ ပါမစ္ေလွ်ာက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သည္တြင္ ပါမစ္ကို အလွည့္က် အရာရိွက လက္မွတ္ထိုးသည္။ ထိုသူမွာ တစ္ဦးထဲမဟုတ္၊ ေန႔တိုင္းေျပာင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ထိုပုဂိၢဳလ္မည္သူျဖစ္ေၾကာင္း လုိက္ရွာရသည္မွာ တစ္လုပ္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတရံ ကိုယ္ေတာ္က စက္ရံု၀င္းထဲလွည့္ေနသည္ ဆုိလွ်င္ သူျပန္လာသည္ထိ ေစာင့္ရသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ၈ နာရီမတိုင္ခင္ ေရာက္ေနသည္ပင္ျဖစ္ေစ၊ အေစာဆံုး အလုပ္စႏိုင္သည္မွာ ၉ နာရီ၊ တခါတေလ ၉နာရီခဲြ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတု႔ိစက္ရံုအတြင္း ၀င္လုပ္တာျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔စည္းကမ္းကို လုိက္နာရသည္။ ဘာကြန္ပလိန္းမွ လုပ္ခြင့္မရိွ။ ယုတ္စြအဆံုး။ ၆ လက္မထက္ပိုနက္ေသာ ေျမႀကီးတူးစရာကိစၥ ေပၚလာလွ်င္ပင္ ပါမစ္တင္ရ သည္။ ဟိုဟာမလုပ္ရ၊ သည္ဟာမကိုင္ရ။ ဟိုဟာလုပ္ရမည္။ ဒါပါရမည္ စသျဖင့္ မ်ားျပားလုိက္ပါသည့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ။

စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသည္မွာ ဓါတ္ေငြ႔ယိုစိမ့္ျခင္း (gas leaking)၊ မီးလန္႔ျခင္း (fire alarm) စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပုိက္က လုပ္မိၿပီဆိုလွ်င္ ၿပီးသည္ထိ လက္စသပ္ေအာင္လုပ္ရသည္။ တစ္၀က္တပ်က္ႏွင့္ ရပ္ထားလို႔မရ။ ပိုက္ဆက္ရန္ ေကာ္မ်ားကို ဦးစြာေရာရသည္။ ေရာၿပီးေနာက္ ေကာ္မေျခာက္မီ သုတ္ရ၊ ဆင္ရ၊ အလိုင္းမင့္ခ်ိန္ရ အၿပီးလုပ္ရ သည္။ ေနာက္ၿပီးမွ ျပန္္လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔မရ။ ေကာ္ေျခာက္သြားသည္ႏွင့္ ဘာမွဆက္လုပ္လို႔မရေတာ့ လုပ္ၿပီးသားပိုက္ကို လႊင့္ပစ္ကာ အသစ္ျပန္လုပ္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။

သည္ေတာ့ လုပ္ေနတံုးကိုင္ေနတံုး မီးလွန္႔ၿပီ ဆုိလွ်င္ ဆက္ၿပီးေနၿပီ ဆုိလွ်င္ေတာင္မွ ထိုအဆက္ကို ျပန္ျဖဳတ္ကာ သူတို႔သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာသို႔ အခ်ိန္မီအေရာက္သြားကာ သတင္းပို႔ရသည္။ ေနာက္ၿပီး အားလံုးရွင္းၿပီ (clear) ဥၾသဆဲြ မွ လုပ္လက္စကို ျပန္ဆက္ရသည္။ သည္တြင္ မလုိအပ္ေသာ အလုပ္ပိုမ်ားစြာ လုပ္ရေတာ့သည္။ လုပ္လက္စ ေကာ္မ်ားမွာ ေျခာက္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ အကုန္ျပန္ grinding တိုက္ထုတ္ရသည္။ ေျပာေတာ့သာလြယ္သည္။ တကယ္လုပ္ရတာက် အင္မတန္ လက္၀င္လွသည္။ ဆက္တာကိုသာ မျဖဳတ္ပဲထားမိလွ်င္ ေကာင္းေကာင္းျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ ေကာ္ေျခာက္ သြားေသာအဆက္ကို ျဖတ္ထုတ္လိုက္လွ်င္ ပိုက္ကတိုသြားၿပီ။ သည္ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မည္နည္း။ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ရွင္းလို႔မဆံုးေတာ့။

သည္အထဲတြင္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးမွာကား မွားၿပီးမီးလန္႔ျခင္း (fault alarm) ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘဲ လွ်က္ မီးလွန္႔ေခါင္းေလာင္းက အသားလြတ္ ထမည္တာျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေဒါသထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာလုပ္လို႔ရမည္နည္း။

ပိုဆိုးသည္မွာ GRP ပုိက္ကို lamination လုပ္ေနစဥ္ မီးလန္႔ျခင္း ျဖစ္၏။ lamination လုပ္သည္ဆိုျခင္းမွာ ခဏေလးႏွင့္ ၿပီးတာမဟုတ္။ ပိုက္အႀကီးအေသးကိုလိုက္၍ နာရီ၀က္မွ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာသည္။ သည္ေတာ့ lamination လုပ္ေနစဥ္ မီးမလန္႔ပါေစႏွင့္ ဆုေတာင္းရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ lamination လုပ္သည္ဆိုျခင္းမွာ ပုိက္ကို ေက်ာက္စက္တိုက္၊ ေကာ္မ်ားသုတ္၊ ဖိုက္ဘာအ၀တ္စႏွင့္ပတ္၊ ေနာက္ၿပီး ေကာ္ထပ္သုတ္၊ ဖိုက္ဘာစထပ္အုပ္ ႏွင့္ လိုအပ္ေသာ အထူရသည္ထိ လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႏွင့္ရပ္လိုက္ရလို႔ကေတာ့ ေသၿပီဆရာ။

ဖိုက္ဘာစမ်ားမွာ အလြန္ယားလွသည္။ မၿပီးခင္ရပ္ရလွ်င္ ေနာက္ထပ္အလုပ္ျပန္စရန္ ေက်ာက္စက္ျပန္တိုက္ရသည္။ ေဖ်ာ္ထားသမွ် ေကာ္မ်ားမွာ အကုန္ခဲကုန္ၿပီ။ အသစ္ကျပန္စ။ သည္လိုမ်ိဳး မၾကာခဏႀကံဳခဲ့ရသည္။

ေနာက္တစ္ခုက ေဒ၀ါမိုးမင္း ျဖစ္၏။ စင္ကာပူဆိုသည္က ေႏြရယ္၊ မိုးရယ္၊ ေဆာင္းရယ္လုိ႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရိွတာမဟုတ္။ ေနပူေနရင္း မိုးရြာခ်င္ရြာလာတတ္တာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပုိက္က မိုးႏွင့္ ဓမၼာေသာက ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ မိုးဖဲြကေလးက်ေနလွ်င္ပင္ လုပ္လို႔မရ။ သည္ေတာ့ တာလပတ္ဖ်င္စမ်ား ေဆာင္ထားရသည္။ မိုးအေျခအေန သိပ္မေကာင္း ဆုိလွ်င္ လုပ္မည့္ေနရာကို တာလပတ္စျဖင့္ ႀကိဳမိုးထားရသည္။ မဟုတ္လို႔ လုပ္ေနရင္းတန္းလန္း မိုးစက္မ်ား က်လာၿပီး အဆက္ကိုထိလို႔၊ lamination ေနရာကိုထိလို႔ မိုးစိုၿပီ ဆုိလွ်င္ အဆက္က မေျခာက္ေတာ့။ မေျခာက္တေျခာက္ အဆက္ကို ေက်ာက္စက္တိုက္ရျခင္းကား အဆိုးဆံုးျဖစ္ေတာ့၏။  

            ေကာ္ကမေျခာက္သည့္အတြက္ ေက်ာက္စက္ေကာင္းေကာင္းတိုက္လို႔မရ။ ေကာ္မ်ားမွာ ေစးကပ္ေနသည္ျဖစ္ရကား ေက်ာက္စက္တိုက္လိုက္တိုင္း ေက်ာက္ျပားမ်ားတြင္ ေကာ္ေစးမ်ားကပ္ကာ အေတာ္ဒုကၡမ်ားပါသည္။ ထို႔ျပင္ ထြက္လာေသာ အမႈန္မွာ အေျခာက္မႈန္႔ထက္ ပိုယားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္ေလးမ်ား ေက်ာက္စက္တိုက္ေနတာၾကည့္ကာ သူတို႔ကုိ အေတာ္သနားမိပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ပိုက္မွာ ေရေႏြးေငြ႔ပိုက္မ်ားအနီးေျပးရၿပီ ဆုိလွ်င္လည္း တစ္ဒုကၡ။ ေရေႏြးေငြ႔ပိုက္မ်ားမွာ ပူသျဖင့္ ေကာ္မ်ားမွာ အခ်ိန္မတိုင္မီ ခဲကုန္သည္။ သည္ေတာ့ လုပ္ရကိုင္ရတာ အေတာ္ကသီလင္တႏုိင္သည္။ အလုိင္းမင့္ခ်ိန္တာက ေကာ္မေျခာက္မီလုပ္ရတာ ျဖစ္သည္။ ပိုက္ကပူေတာ့ ေကာ္ကေျခာက္၊ ခ်ိန္လို႔ကမၿပီးေသး။ ဒီၾကားထဲ ပူတာက တစ္မ်ိဳး။ ပိုက္ေတြက မလြတ္မေယာက္ႏွင့္မို႔ ခ်ိန္ရတာကမလြယ္။ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါသည္။

            သည္ၾကားထဲ safety ႏွင့္လည္း မၾကာခဏ ျပႆနာတက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုက္က အျခား ရိွႏွင့္ၿပီးသား ပိုက္မ်ားအၾကားတြင္ ေျပးရတာ ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ကလည္း ပိုက္မ်ားအားလံုး၏ အစြန္ဘက္ဆံုးတြင္ ေျပးရသည္။ ထိုအခါ လုပ္ရကိုင္ရတာ မလြတ္သည္ႏွင့္ အျခားပိုက္မ်ားေပၚ တက္ခြထိုင္သည့္အခါ ထိုင္ရသည္။ သည္အခါမ်ိဳးတြင္ ေဘးဘီၾကည့္ လုပ္ရ၏။ မေတာ္ safety ေရာက္လာပါက ဆဲမည္၊ ဆိုမည္၊ နင္ပဲငဆေျပာမည္။ သူကလည္း ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္ ဟူသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက စစ္တပ္ေဆာင္ပုဒ္လုိ နင္တို႔ဟာနင္တုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္ ငါ့ပိုက္ေပၚ မတက္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုသည့္ေကာင္စားမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္။

            ထမင္းစားၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းလုပ္သည့္အခ်ိန္မ်ားဆို ယမမင္း၏ ဒယ္အိုးဖင္ အေပါက္ဖာေပးရသကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ ေရေႏြး ေငြ႔ပိုက္ကပူ၊ အေပၚကေနကပူ၊ ထို႔ျပင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သံပိုက္ခ်ည္းဆိုေတာ့ သံပိုက္ေတြကပူ။ ေရေႏြးပူႏွင့္ ေနအပူေရာၿပီး ပိုက္ကအရမ္းပူ၊ ေကာ္ကပူ၊ သည္ေတာ့ ေကာ္သုတ္ဆက္ဖို႔ အခ်ိန္ကနည္း။ လုပ္လုိ႔မၿပီးေသးခင္ ေကာ္က ေျခာက္ ႏွင့္။ ေနပူ၊ ေလပူ၊ ေရေႏြးေငြ႔ပူရံုသာမက လုပ္ရအဆင္မေျပေတာ့ ေဇာေခြ်းေတြကျပန္ ႏွင့္ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ ခင္ဗ်ား။ ထီးအႀကီးႏွင့္ေတာ့ မိုးလုပ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း မသက္သာလွပါ။ ပူတာကေတာ့ ပူတာပဲ ျဖစ္ပါ၏။

            Shut down (စက္ရံုကိုပိတ္ၿပီးလုပ္ရျခင္း) လုပ္ရတာဆို ပိုဆိုးေသး။ သူက စက္ရံုကို ရပ္ထားရတာ ဆိုေတာ့ သတ္မွတ္ရက္အတြင္း အၿပီးလုပ္ေပးရသည္။ ဂ်ီးေဂ်ာင္မ်ား ေနလို႔မရ။ မၿပီးမွာစိုးေတာ့ သူတို႔က ေန႔တိုင္းလာၾကည့္သည္။ ေနာက္ၿပီး ၾကည့္ရံုၾကည့္တာမဟုတ္။ ဟိုေမး သည္ေမးႏွင့္ အလုပ္ပ်က္လွသည္။

မည္မွ် ဒုကၡမ်ားသည္ျဖစ္ေစ။ အခိ်န္တန္ေတာ့လည္း ၿပီးရတာပဲ ျဖစ္ပါ၏။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုၿပီးေတာ့မွ သက္မႀကီး ခ်ႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သာရိွလို႔ကေတာ့ သည္တစ္ခုၿပီးတာႏွင့္ ေနာက္တစ္ခုဆီ ေျပာင္းဘို႔ျပင္ထား။ ဤသည္ပင္လွ်င္ စင္ကာပူေရာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀မ်ား ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၉-၉-၂၀၁၁၊ ည ၁၁း၀၅ နာရီ
Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: 97303027

Email: y_nyein@yahoo.com.sg