၁။ ဂေဟဆက္ျခင္း ဟူေသာ အဓိပၸါယ္
ဂေဟဆက္ျခင္း ဟူသည္မွာ သင့္ေတာ္ေသာ သတၱဳအမ်ိဳးအစား၊ အပူခ်ိန္၊ ဖိအား စသည္တို႔ေပၚမူတည္၍ သတၱဳႏွစ္ခုကို တစ္ခုထည္းျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ေပးေသာ နည္းစဥ္ကို ေခၚပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂေဟဆက္ျခင္း ဟူ ေသာ ေ၀ါဟာရကို သတၱဳ (သံျဖစ္ေစ၊ သံမဟုတ္ေသာ အျခားသတၱဳတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေစ) မ်ားတြင္သာ သံုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပလတ္စတစ္မ်ားတြင္လည္း ပလတ္စတစ္ဂေဟေခ်ာင္းကိုသံုးကာ ဂေဟဆက္ျခင္း ရိွပါသည္။
ဂေဟဆက္ျခင္းသည္ ေစ်းသက္သာၿပီး ျမန္ဆန္စိတ္ခ်ရသျဖင့္ ယခုအခါ စက္မႈလုပ္ငန္း၊ ကရိန္း၊ ဘူဒိုဇာ စေသာ စက္ယႏၱယားႀကီးမ်ား ထုတ္လုပ္ျခင္းလုပ္ငန္း၊ မိုင္းတြင္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္း၊ သေဘၤာတည္ေဆာက္ျခင္း လုပ္ငန္း၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ ျခင္းလုပ္ငန္း စေသာ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ တြင္က်ယ္စြာ အသံုးျပဳလွ်က္ရိွ၏။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂေဟဆက္ျခင္းျဖစ္စဥ္တြင္ ဆက္မည့္ သတၱဳႏွစ္ခု ကို အရည္ေပ်ာ္ေစကာ အျဖည့္ခံသတၱဳတစ္ခုျဖင့္ တဲြေစလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အျဖည့္ခံသတၱဳကိုမသံုးဘဲ ဆက္မည့္သတၱဳႏွစ္ခုကို ဖိအားေပးကာ အပူကို ထြက္ေစလွ်က္ တဲြေစေသာနည္းကိုလည္း သံုးပါေသးသည္။ သံကို ဂေဟဆက္ ျခင္းအား အဂၤလိပ္လို welding ဟု သံုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သံထက္ အရည္ ေပ်ာ္မွတ္နိမ့္ေသာ အျခား ေၾကး၊ ခဲ စေသာ သတၱဳမ်ား ကို ဂေဟဆက္ျခင္း အတြက္မူ brazing, soldering စသျဖင့္ သံုးပါသည္။
ေၾကးနီ၊ ေၾကး၀ါ၊ ခဲ စသည္တို႔ကို ဂေဟေဆာ္ရာတြင္ ပင္ရင္းသတၱဳကို အရည္မေပ်ာ္ေစဘဲ ၎ထက္ပိုၿပီး အရည္ေပ်ာ္မွတ္နိမ့္ေသာ အျဖည့္ခံ ဂေဟေခ်ာင္းကိုသာ အရည္ေပ်ာ္ေစလွ်က္ ဆက္ပါသည္။ ဥပမာ - ခဲဂေဟ
ဂေဟေဆာ္ရန္လိုအပ္ေသာ အပူကို အပူထုတ္ေပးရာ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ထုတ္ယူပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဓါတ္ေငြ႔ မီးေတာက္၊ လွ်ပ္ပန္း၊ ေလဆာ၊ ပြတ္အား စသည္တို႔ ပါ၀င္သည္။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္တြင္မူ ဂေဟကို အေျခအေန အလိုက္ ပတ္၀န္းက်င္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ေဆာ္ရသည္။ ဥပမာ - သာမန္ ျပင္ပေလထု အေျခအေန၊ အလံုပိတ္အခန္း၊ ေရေအာက္ စသည္။
ဂေဟေဆာ္ျခင္းသည္ကား အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အလုပ္ျဖစ္၏။ အပူေလာင္ႏိုင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ေရွာ့ ျဖစ္ႏုိင္ျခင္း၊ ဂေဟေဆာ္ရာမွ ထြက္ေသာ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို ရႈမိျခင္း၊ စူးရွေသာအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္စိကို ထိခုိက္ႏိုင္ျခင္း၊ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ အႏၱရာယ္ စသည္တို႔သည္ ဂေဟေဆာ္သူတစ္ဦး ရင္ဆိုင္ရမည့္ အႏၱရာယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ဂေဟသမားတစ္ဦးသည္ မိမိကိုယ္မိမိ ထုိအႏၱရာယ္မ်ားမွ အထူးဂရုစိုက္ကာကြယ္ရန္ လိုသည္။
၁၉ ရာစုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမ်ားေလာက္ထိ forged welding ကိုသာ အသံုးမ်ား ၾကေသးသည္။ Forged welding ဆိုသည္မွာ ပန္းဘဲဖိုမ်ားတြင္ သတၱဳေခ်ာင္းမ်ာကို နီရဲလာေအာင္ အပူေပးၿပီး အလြန္ပူေနခ်ိန္တြင္ သတၱဳေခ်ာင္းႏွစ္ခုကို တူႏွင့္ထူကာ ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉ ရာစုကုန္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ Arc Welding (လွ်ပ္ပန္းဂေဟ) Oxyfuel Welding (ေအာက္ဆီေလာင္စာဂေဟ) တို႔ကို စတင္သံုးစဲြခဲ့ၿပီး မ်ားမၾကာမီ Electric Resistance Welding (လွ်ပ္စစ္ခုခံမႈ ဂေဟ) ကိုပါ တီထြင္သံုးစဲြ လာခဲ့ၾကသည္။
ပထမကမၻာစစ္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးက ဂေဟဆက္အတတ္ပညာကို တစ္ဟုန္ထိုး ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာေစရန္ တြန္းအားျဖစ္ခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း အေဆာက္အအံု၊ လမ္းတံတားမ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေစ်းသက္သာၿပီး စိတ္ခ်ရေသာ ဂေဟဆက္နည္းမ်ား တီထြင္ သံုးစဲြခဲ့ၾကသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးေသာအခါတြင္လည္း ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အေဆာက္အဦမ်ားေဆာက္လုပ္ရန္ ဂေဟဆက္ျခင္းသည္ အလြန္လိုအပ္လာၿပီ ျဖစ္ရာ ေနာက္ထပ္ ဂေဟဆက္နည္းသစ္မ်ားျဖစ္ေသာ ယေန႔တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနသည့္ လူအားျဖင့္ဆက္ရေသာ Shielded Metal Arc Welding, စက္တစ္၀က္ လူတစ္၀က္ (Semi-Automatic) သုိ႔မဟုတ္ စက္ခ်ည္းသီးသီး ( Automatic) ေဆာ္ရေသာ gas metal arc welding, submerged arc welding, flux-cored arc welding and electroslag welding စသည့္ နည္းမ်ားပါ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
ဂေဟဆက္အတတ္ပညာသည္ ထုိမွ်ႏွင့္ရပ္တန္႔မေနေသးဘဲ laser beam welding, electron beam welding, electromagnetic pulse welding ႏွင့္ friction stir welding ဟုပါ ၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ေပၚထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ ေခတ္တြင္မူ စက္ရုပ္မ်ားႏွင့္ ဂေဟေဆာ္ေသာ Robot Welding ကိုပါ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေနၾကပါၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာ ႏွင့္ သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ ယခုမွ်ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမေနဘဲ ေငြေၾကးမ်ားစြာ ရင္းႏွီးလွ်က္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ဂေဟဆက္ အရည္အေသြးရရန္ နည္းလမ္းအသစ္မ်ား၊ ကိရိယာအသစ္မ်ားရရန္ မျပတ္ သုေတသနလုပ္လွ်က္ ရိွၾကပါသည္။
၂။ ဂေဟသမိုင္း
သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္လွ်င္ ဥေရာပႏွင့္ အာရွအလယ္ပိုင္း၌ ေၾကးေခတ္ ႏွင့္ သံေခတ္စတင္ကတည္းက သတၱဳပစၥည္းမ်ားကိုဆက္ရန္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို ၾကံဆခဲ့ၾကသည္။ ဂေဟဆက္ျခင္းကို ေဆာက္လုပ္ေရးတြင္ သံုးခဲ့သည့္ ထင္ရွားေသာ သာဓကတစ္ခုမွာ ေအဒီ ၃၁၀ ခုႏွစ္ခန္႔က တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၊ ေဒလီၿမဳိ႔ရိွ အျမင့္ ၇ မီတာ၊ အေလးခ်ိန္ ၆ တန္ခန္႔ရိွ Iron Pillar ျဖစ္သည္။
အေစာဆံုး ဂေဟဆက္ျခင္းကို ေၾကးေခတ္တြင္ေတြ႔ရသည္။ သတၱဳ ႏွစ္ခုကို ထပ္ကာ အပူေပးၿပီး ထုဆက္ျခင္းျဖင့္ စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္ ေရႊဗူးကေလး မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုဗူးကေလးမ်ားကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ကတည္းက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ သံေခတ္တြင္ အီဂ်စ္ အတတ္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမထဲပင္လယ္မွ ပညာရွင္မ်ားသည္ သံကုိဆက္ေသာ အတတ္ကို ေလ့လာ တတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ဘီစီ ၁၀၀၀
ခန္႔ကျပဳလုပ္ထားေသာ သံထည္ကိရိယာမ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႔ရိွခဲ့ၾက၏။
အလယ္ေခတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သတၱဳကိုအပူေပးၿပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာထုျခင္းျဖင့္ ဆက္ေစေသာနည္းျဖစ္သည့္ forged welding နည္းကို ပိုမို ဆန္းသစ္ကာ သံုးစဲြလာၾကသည္။ ၁၈၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ Sir Humphry Davy က ဘက္ထရီ ကို သံုး၍ ကာဘြန္ေခ်ာင္းႏွစ္ခုကိုထိလွ်င္ မီးပြား (arc) ထြက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရိွခဲ့သည္။ ၁၈၀၂ ခုႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ရုရွားလူမ်ိဳး သိပံၸပညာရွင္ Vasily Petrov က လွ်ပ္စစ္မီးပန္း (electric arc) ကိုေတြ႔ရိွၿပီး ၎ကို ဂေဟဆက္လုပ္ငန္းတြင္ အသံုးျပဳႏိုင္ ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ဓါတ္ေငြ႔ကို ျဖတ္ေတာက္ရန္ႏွင့္ ဂေဟဆက္ရန္ သံုးႏိုင္ခဲ့သည္။
၁၈၈၁ - ၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ရုရွလူမ်ိဳး တီထြင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ Nikolai Benardos က ကာဘြန္ဂေဟေခ်ာင္းမ်ား (carbon electrodes) ကို သံုးၿပီး ေဆာ္ရသည့္ Carbon Arc Welding ဟု လူသိမ်ားေသာ Electric Arc Welding ကို တီထြင္ခဲ့သည္။ ၎က ယေန႔ေခတ္တြင္သံုးေနသည့္ ဂေဟေခ်ာင္းလက္ကိုင္ (electrode holder) ကို စတင္ တီထြင္ ေပးခဲ့ သည္။ ၎၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၁၈၉၀ ခုႏွစ္၌ အေမရိကန္ သိပံၸပညာရွင္ C.L.Coffin က သတၱဳဂေဟေခ်ာင္း ကို တီထြင္ခဲ့ သည္။ အျဖည့္ခံသတၱဳေခ်ာင္းကို အရည္ေပ်ာ္ေစကာ သတၱဳျပားႏွစ္ခုကို ဆက္ႏိုင္သည့္ ပထမဦးဆံုးေသာ မွတ္တမ္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ ရုရွားသိပၸံပညာရွင္ Nikolai Slavyanov ကလည္း ဤအေတြးမ်ိဳးု ေတ႔ြရိွခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူေတြ႔သည္မွာ ပံုေလာင္းခြက္ထဲတြင္ သတၱဳကို ပံုသြန္းျခင္းအတတ္ ျဖစ္၏။
၁၉၀၀ ခုႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ၿဗိတိသွ်သိပံၸပညာရွင္ A.P. Strohmenger က ပိုမိုတည္ၿငိမ္ေသာ ဂေဟမီးကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ ရႊံမံဂေဟေခ်ာင္းကို တီထြင္ခဲ့ျပန္သည္။ အစပိုင္းတြင္ ဂေဟေခ်ာင္းေပၚ၌ ဖံုးခဲ့သည္မွာ ေခ်ာ္ မဟုတ္ေသး။ ေျမေစး သို႔မဟုတ္ ထံုး ျဖစ္သည္။ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ ဆြီဒင္ သိပၸံပညာရွင္ Oscar Kiellberg က ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ေခ်ာ္ကို တီထြင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
၁၉၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမန္ သိပံၸပညာရွင္ Goldschmidt က thermit welding ကို တီထြင္ၿပီး ရထားသံလမ္းမ်ား ဂေဟဆက္ရာတြင္ အသံုးခ်ခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ oxyfuel welding ကိုလည္း တြင္ထြင္ က်ယ္က်ယ္ သံုးစဲြလာႏိုင္ခဲ့ သည္။ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္မတိုင္မီ ကာလမ်ားက ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္၊ ေက်ာက္မီးေသြ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ ေရာသံုးခဲ့ သည္။ ၁၈၃၆ ခုႏွစ္တြင္ အက္ဆီတလင္းဓါတ္ေငြ႔ကို Edmund Davy ဆိုသူက ရွာေဖြေတြ႔ရိွခဲ့ ေသာ္လည္း ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ မ်ားတိုင္ ဂေဟေဆာ္ျခင္း လုပ္ငန္းတြင္ မသံုးႏုိင္ခဲ့ေသး။ သို႔ေသာ္ ၁၉၀၀ ျပည့္လြန္ကာလမ်ားတြင္ ဖိအားနိမ့္ အက္ဆီတလင္း ႏွင့္သံုးႏိုင္မည့္ ဂေဟမီးေခ်ာင္း (torch) ကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
၁၉၁၉ ခုႏွစ္တြင္ C.J.Holsag က ဂေဟေဆာ္ရာတြင္ ျပန္လွန္လွ်ပ္စီး (Alternating Current) ကို သံုးစဲြရန္ တီထြင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ၾကာသည္ထိ လူႀကိဳက္မမ်ားခဲ့ေပ။
ပထမပိုင္းတြင္ oxyfuel welding သည္ ၎၏ ေပါ့ပါးမႈႏွင့္ ေစ်းခ်ိဳမႈတို႔ေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ဂေဟေဆာ္နည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၂၀ ရာစုတြင္ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားလည္း တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ထို oxyfuel welding ေနရာတြင္ arc welding က အစားထိုးေနရာယူလာခဲ့သည္။
ပထမကမၻာစစ္တြင္ ဂေဟဆက္နည္းနည္းပညာမ်ား တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္လာခဲ့သည္။ သေဘၤာမ်ားတည္ေဆာက္ ျခင္းႏွင့္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားတည္ေဆာက္ျခင္းတြင္ပင္ ဂေဟကို သံုးစဲြလာၾကသည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ဂေဟေခ်ာင္းကို ပံုေသထိုးေကြ်းေသာ အလိုအေလ်ာက္ ဂေဟေဆာ္စက္ကိုပါ တီထြင္သံုးစဲြလာႏိုင္ခဲ့သည္။
သိပံၸပညာရွင္မ်ားသည္ ဂေဟေဆာ္ေနစဥ္ ဂေဟသားကို ေလထဲရိွ ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ ႏိုက္ထရိုဂ်င္ဓါတ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္ မထိႏိုင္ေစရန္ ကာကြယ္ေပးမည့္ အေကာင္းဆံုးဓါတ္ေငြ႔ကို တစိုက္မတ္မတ္ ရွာေဖြေနခဲ့ၾကသည္။ ေလႏွင့္ ဂေဟသားတို႔ ထိေတြ႔ျခင္း၏ အဓိက ျပႆနာမွာ ဂေဟသား ၾကြပ္ဆပ္ျခင္းႏွင့္ ဂေဟသားအတြင္း ေလခိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားက ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္၊ အာဂြန္ႏွင့္ ဟီလီယမ္ ဓါတ္ေငြ႔တို႔သည္ ဂေဟသားအကာ ဓါတ္ေငြ႔ (welding atmosphere) အျဖစ္သံုးရန္ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္မူ ဓါတ္တံု႔ျပန္တတ္သည့္ သတၱဳမ်ားျဖစ္ေသာ အလူမီနီယမ္ ႏွင့္ မဂၢနီစီယမ္သတၱဳမ်ားကိုပါ ဂေဟေဆာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ သေဘၤာေဆာက္ျခင္းႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လူႀကိဳက္မ်ား ေသာ stud welding ကို ထပ္မံေတြ႔ရိွခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၃၂ တြင္ ရုရွားသိပၸံပညာရွင္ Konstantin Khrenov က ေရေအာက္ တြင္ လွ်ပ္စစ္သံုး၍ ဂေဟေဆာ္ျခင္းကို စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ GTAW (Gas Tungsten Arc Welding) ကို လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ GMAW (Gas Metal Arc Welding) ကိုလည္းေကာင္း တီထြင္ကာ သံမဟုတ္ေသာ သတၱဳ မ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ ဂေဟေဆာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ SMAW (Shielded Metal Arc Welding) ကို ေခ်ာ္အုပ္ေသာ ဂေဟေခ်ာင္းမ်ား ျဖင့္ တိုးတက္တီထြင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လ်င္ျမန္စြာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးစဲြလာခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္မူ ပိုမို ေကာင္းမြန္ ျမန္ဆန္ေသာ ေလကာဓါတ္ေငြ႔ကို ကိုယ္တိုင္ထုတ္ေပးႏိုင္သည့္ flux-cored arc welding နည္းစဥ္ကို အလို အေလ်ာက္ ဂေဟစက္မ်ားႏွင့္တဲြကာ သံုးစဲြႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ plasma arc welding ကိုလည္း တီထြင္ သံုးစဲြႏုိင္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ electroslag welding ၊ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ electrogas welding တို႔ကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့ျပန္သည္။ 
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ား ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဂေဟေနရာက်ဥ္းက်ဥ္း ႏွင့္ နက္နက္ ေဆာ္ႏိုင္သည့္ electron beam welding ၊ ျမန္ႏံႈးျမင့္စြာ အလိုအေလ်ာက္ေဆာ္ႏိုင္ေသာ laser beam welding ၊ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ electromagnetic pulse welding ၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ friction stir welding စသည္တို႔ကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တီထြင္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထို ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရိွသည့္ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားမွာ ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငားလည္း နည္းပညာအဆင့္ျမင့္ စက္မ်ားလိုၿပီး ပိုမိုေစ်းႀကီးေသာေၾကာင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္မသံုးႏိုင္ပဲ အသံုးခ်မႈဆိုင္ရာ အကန္႔အသတ္မ်ား ရိွေနေသးသည္။
၃။ ဂေဟဆက္ နည္းစဥ္မ်ား (Welding Processes)
ဂေဟဆက္နည္းစဥ္ အမ်ားအျပားရိွပါသည္။ ေအာက္ပါဇယား (၁-၁) တြင္ၾကည့္ပါ။ ဤ ဇယားသည္ AWS (American Welding Society) မွ ထုတ္ထားေသာ ဇယားျဖစ္၏။ ဇယားပါ အတုိေကာက္ အသံုးအႏံႈးမ်ား မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အသံုးအႏံႈးမ်ားျဖစ္သည္။ ဥပမာ - SMAW ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ႏုိင္ငံမွာမဆို Shielded Metal Arc Welding ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ၾကမည္။
Welding process မ်ား မည္မွ်မ်ားသည္ျဖစ္ေစ။ အဓိက ကြဲလဲြခ်က္မွာ အပူကိုရယူပံုရယူနည္းႏွင့္ ထိုအပူကိုကို သတၱဳ အရည္ေပ်ာ္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ သံုးသနည္း ဟူေသာ နည္းပင္ျဖစ္သည္။ ဂေဟေဆာ္ျခင္း၏ သေဘာတရားကိုသာ သင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ နားလည္ၿပီဆိုလွ်င္ မည္သည့္ ဂေဟေဆာ္နည္းတြင္မဆို အသံုးခ်၍ ရပါၿပီ။
အမ်ားဆံုးသံုးသည့္ ဂေဟေဆာ္နည္းစဥ္မ်ားမွာ AW (Arc Welding), OFW (Oxyfuel Gas Welding) ႏွင့္ RW (Resistance Welding) တို႔ ျဖစ္၏။
Arc Welding (မီးပန္း ဂေဟေဆာ္နည္း)
လွ်ပ္စစ္၏ အဖိုစႏွင့္ အမစ ႏွစ္ခုကို ထိလိုက္လွ်င္ ေရွာ့ျဖစ္ကာ မီးထြက္သည္။ ထိုမီးသည္ အလြန္ပူ၏။ သတၱဳမ်ား ကိုပင္ အရည္ေပ်ာ္ေစႏိုင္သည္။ ဤသေဘာတရားကိုယူကာ Arc Welding ကို ဖန္တီးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ Arc Welding က အပူကို တစ္ေနရာထဲတြင္ စုစည္းရရိွသည္။ ဓါတ္ေငြ႔ျဖင့္ အပူေပးျခင္းက မလိုအပ္ေသာ ေနရာမ်ားကိုပါ ပူေစသည္။ သည့္ အတြက္ အပူေၾကာင့္ သတၱဳပံုေျပာင္းျခင္း (heat distortion) ကို ျဖစ္ေစသည္။ အပူကို တစ္ေနရာထဲတြင္ စုစည္းထားႏိုင္သည့္ အတြက္ ထိုးေဖာက္အား (penetration) ေကာင္းသည္။ ဂေဟေဆာ္ႏံႈးျမန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႔တြင္ စီးပြားေရး တြက္ေျခကိုက္သည့္အတြက္ Arc Welding ကုိ ပို၍တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးၾကသည္။
Arc Welding တြင္ သံုးပိုင္းရိွ၏။ အပူထုတ္ေပးေသာ အပိုင္း၊ အျဖည့္ခံသတၱဳ ႏွင့္ အအုပ္ဓါတ္ေငြ႔ တို႔ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ အပူထုတ္ေပးသည့္အပိုင္းမွာ ဂေဟေဆာ္စက္ (welding machine) ျဖစ္သည္။ ဂေဟေဆာ္စက္မွ ၀ါယာတစ္စ ႏွင့္ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပား (parent metal) ကို တဲြထားသည္။ က်န္တစ္စႏွင့္ လွ်ပ္ေခါင္း (electrode) ကို တဲြထား၏။ ထို ဂေဟေခ်ာင္းႏွင့္ သံျပားထိေသာအခါ ေရွာ့ျဖစ္ကာ ဂေဟေခ်ာင္းအရည္ေပ်ာ္ၿပီး သံျပားကို ဆက္ေစသည္။
အသံုးမ်ားေသာ Arc Welding မ်ားမွာ -
SMAW – Shielded Metal Arc Welding (Stick Welding)
GTAW – Gas Tungsten Arc Welding
GMAW – Gas Metal Arc Welding
FCAW – Flux Core Arc Welding
PAW – Plasma Arc Welding
SAW – Submerged Arc Welding တို႔ ျဖစ္၏။ ဤ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအခန္းမ်ားတြင္ အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါမည္။
Gas Welding (ဓါတ္ေငြ႔ ဂေဟေဆာ္နည္း)
ဤနည္းတြင္ ဓါတ္ေငြ႔ကို မီးရိႈ႔ၿပီး အပူကိုရယူသည္။ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားမွာ ေအာက္ဆီအက္ဆီတလင္း၊ ေအာက္ဆီဂ်င္၊ မီသိုင္း အက္ဆီတလင္း ပရိုပဒင္း (methylacetylene propadiene) စသည္တုိ႔ ျဖစ္သည္။ အသံုးမ်ားေသာ ဂေဟေဆာ္နည္း မ်ားမွာ -
AAW – Air Acetylene Welding
OAW – Oxy-acetylene Welding
OHW – Oxy-hydrogen Welding
PGW – Pressure Gas Welding - တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ဤ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအခန္းမ်ားတြင္
အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါမည္။
Resistance Welding
ဤဂေဟေဆာ္နည္းအေၾကာင္း တစ္ခန္းသီးသန္႔ေရးထားပါသည္။
ထို႔ျပင္ Brazing (ေၾကးဂေဟ) ႏွင့္ Soldering (ခဲဂေဟ) တို႔အေၾကာင္းလည္း အခန္းသပ္သပ္ဖဲြ႔ကာ တင္ျပပါမည္။
၄။ ဂေဟဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရမ်ား (Welding Terminology)
Air Carbon Arc Cutting (CAC-A) – ကာဗြန္လွ်ပ္ေခါင္းမ်ားသံုးကာ အပူျဖင့္သတၱဳကို အရည္ေပ်ာ္ေစ၍ ျဖတ္ေသာနည္း ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္က်သြားေသာ သတၱဳရည္မ်ားကို ေလျဖင့္မႈတ္ထုတ္သည္။
Alternating Current (AC) – ျပန္လွန္လွ်ပ္စီး။ သာမန္အိမ္သံုးလွ်စ္စစ္သည္ AC ျဖစ္၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၃၀ ဗို႔ ႏွင့္ 50 HZ ျဖစ္သည္။
Amperage – လွ်ပ္စစ္စီးသြားမႈကို တုိင္းတာေသာ ယူနစ္။ အမ္ပီယာ ဟု ေခၚသည္။ လွ်ပ္စီး (current) ၏ ယူနစ္ျဖစ္ၿပီး အတိုေကာက္ amp ဟု သံုးသည္။
Arc – လွ်ပ္ေခါင္းထိပ္မွ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပားထိ အကြာအေ၀း ၾကားလပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအကြာအေ၀းသည္ လွ်ပ္စီးမႈကို ခုခံမႈ ေၾကာင့္ အပူကိုျဖစ္ေပၚေစသည္။
Arc Force – Dig သို႔မဟုတ္ Arc Control ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ ဂေဟေဆာ္ေနစဥ္ ဗို႔အားအနိမ့္ (short arc length) အေျခအေနတြင္ ပါ၀ါပင္ရင္းမွ လွ်ပ္စီးကို ပိုထုတ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ၎က ဂေဟေခ်ာင္းကို သံျပားတြင္ ကပ္မေနေစရန္ ကူညီေပးသည္။
Auto Link – အင္ဗာတာတြင္ လူကခ်ိတ္ေပးစရာမလိုဘဲ မူလဗို႔အားငုတ္ (primary voltage terminal) ကိုအလိုလို ခ်ိတ္ေပး ေသာ လွ်ပ္စီးပတ္လမ္းျဖစ္သည္။
Automatic Welding – အလိုအေလ်ာက္ ဂေဟေဆာ္စက္။ အဆက္မွန္ကန္မႈကို စက္က အလိုလို ခ်ိန္ညိွကာ ေဆာ္ေပး သြားသည္။ လူထိန္းေပးစရာမလို။
Constant Current (CC) Welding Machine – ဤစက္မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး ပတ္လမ္းတိုလွ်ပ္စီးပမာဏ (maximum short circuit current) အကန္႔အသတ္ရိွသည္။ ဂေဟမီးအတိုအရွည္ကိုလိုက္၍ ဗို႔အားကို အနည္းအမ်ားေျပာင္းလဲ ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္စီး အေျပာင္းအလဲမွာမူ အနည္းငယ္သာရိွ၏။
Constant Speed Wire Feder – ဗို႔အား ၂၄ သို႔မဟုတ္ ၁၁၅ ျဖင့္ အလုပ္လုပ္သည္။
Constant Voltage (CV), Constant Potential (CP) Welding Machine – အထြက္လွ်ပ္စီး အမ္ပီယာ မည္မွ်ပင္ ျဖစ္ေနေစကာမူ ဤအမ်ိဳးအစား စက္မ်ားသည္ ဗို႔အားကို တသမတ္တည္း ထုတ္လုပ္ေပးသည္။
Current – လွ်ပ္စီး။ ပစၥည္းတစ္ခုအတြင္း ျဖတ္စီးသြားေသာ လွ်ပ္စီးျဖစ္ၿပီး အမ္ပီယာ (ampere) ျဖင့္ တုိင္းသည္။
Defect – ဆက္ေၾကာင္းတြင္ အက္ရာေပၚျခင္း၊ ဆက္ေၾကာင္းအတြင္း ေလခိုျခင္း၊ ေခ်ာ္ေရာျခင္း၊ ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ားေပၚျခင္း၊ အပူလြန္ၿပီး စားသြားျခင္း စသည့္ ဂေဟဆက္ တစ္ခု၏ အျပစ္အနာအဆာမ်ားကို ေခၚသည္။
Direct Current (DC) – တစ္ဖက္သြားလွ်ပ္စစ္။ ဘက္ထရီအိုး၊ ဓါတ္ခဲတို႔မွရေသာ လွ်ပ္စစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ အဖိုငုတ္ႏွင့္ အမငုတ္ မမွားေစရန္ အထူးသတိျပဳရသည္။
Direct Current Electrode Negative (DCEN) – Direct Current Straight Polarity (DCSP) ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ လွ်ပ္ေခါင္း အီလက္ထရုတ္ကို အမငုတ္။ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပားကို အဖိုငုတ္ ျဖင့္ဆက္သည္။
Direct Current Electrode Positive (DCEP) – Direct Current Reverse Polarity (DCRP) ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ လွ်ပ္ေခါင္း အီလက္ထရုတ္ကို အဖိုငုတ္။ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပားကို အမငုတ္ ျဖင့္ဆက္သည္။
Duty Cycle – ဂေဟေဆာ္စက္ထုတ္လုပ္သူက ဂ်ဴတီဆိုင္ကယ္ကို တစ္ခါတည္း သတ္မွတ္ေပးလိုက္သည္။ ဂ်ဴတီဆုိင္ကယ္ ဆုိသည္မွာ ဂေဟေဆာ္စက္တစ္လုံးသည္ အားအျပည့္ႏွင့္ (full capacity) ၁၀မိနစ္ အေတာအတြင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေမာင္းထားႏိုင္သနည္း ဆိုသည္ပင္ျဖစ္သည္။ ဂေဟစက္တစ္လံုးသည္ ၂၀% ဂ်ဴတီဆိုင္ကယ္ ရိွသည္ဆိုၾကပါစို႔။ ထိုစက္သည္ ၁၀ မိနစ္ အေတာအတြင္း ႏွစ္မိနစ္ၾကာသာ အားအျပည့္ႏွင့္ေမာင္းႏိုင္သည္ ဟု ဆိုလိုသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ထိုစက္ကို ၁၀ မိနစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းမည္ဆိုလွ်င္ သံုးႏုိင္ေသာအားအျပည့္၏ ၂၀ ရာခိုင္ႏံႈးကိုသာ သံုးၿပီး ေမာင္းႏိုင္ သည္ဟု ဆိုလိုသည္။
