(၁၄)
နာမည္ - ကိုညီညီလြင္
အသက္ - ၂၃
ပညာအရည္အခ်င္း - သိပၸံဘဲြ႔(ဓါတုေဗဒ)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ -
လစာ - ၄၅၀
ကိုညီညီလြင္သည္လည္း အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရိွဘဲ မိမိဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို မိမိဘာ သာ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း ခရီးထြက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း မ်ားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ရည္မွန္းခ်က္ရိွေသာ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သင္ၾကားျပသ ေျမေတာင္ ေျမွာက္ေပးမည့္ သူ ရိွလွ်င္ ခဏေလးႏွင့္ အထက္တန္း ေရာက္သြားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္မူ ရုန္းကန္ရဆဲ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္မွ ေအးဂ်င့္က ႏွစ္ႏွစ္ ကန္ထရိုက္ ဟုေျပာလုိက္ေသာ္လည္း လက္ရိွ ပေရာဂ်က္ ၿပီးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ျပန္လႊတ္ဖို႔ မ်ားသည္ ဟု ေျပာသည္။ သို႔အတြက္ အလုပ္သစ္ရွာဆဲ ျဖစ္သည္။
ဒီမလာခင္ ရန္ကုန္မွာတံုးက သင္တန္းေတြပဲ လိွမ့္တက္ေနခဲ့တာပဲ။ လွ်ပ္စစ္သင္တန္း၊ အဲယားကြန္း သင္တန္း စသျဖင့္ေပါ့။ လက္ေတြ႔အေနနဲ႔ ကေတာ့ သင္တန္းမွာ လုပ္ခဲ့တာေလာက္ပဲ။ အျပင္မွာ လိုက္လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်က် နန လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကူေလာက္ပါဘဲ။ အဲဒီလို တစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ဘို႔ ေဇာက္ခ် လုပ္ခဲ့တာပဲ။ စင္ကာပူလာဘို႔ ႀကိဳးစားတာ တစ္ႏွစ္ခဲြေလာက္ ၾကာတယ္။
စၿပီး အဆက္အသြယ္ ရတာက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ့ အသိတစ္ေယာက္။ သူက စင္ကာပူက သေဘၤာက်င္းႀကီး တစ္ခုမွာ လုပ္တယ္။ သူတို႔ သေဘၤာက်င္းက လူေတြ ေခၚေတာ့ သူ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ေခၚတယ္။ ပထမ အသုတ္ ေတြ အကုန္အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚတဲ့ အသုတ္က်မွ အဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ကေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ တင္လိုက္တဲ့ work permit ေတြ က်မလာဘူး။
သူ႔ကို စရံ ေငြ ၅ သိန္းေပးထားတယ္။ သူ႔ကုိ ေမးေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ က်ေတာ့မယ္ နဲ႔ ေစာင့္လိုက္ရတာ ၅ လေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းၿပီး ေနာက္ေအးဂ်င့္ တစ္ခုေျပာင္း ေလွ်ာက္တယ္။ လိႈင္သာယာက န၀ေဒးလမ္းမွာ ရိွတဲ့ ေအးဂ်င့္တစ္ခု။ သူက Low Levy သင္တန္းပါ ေပးတယ္။ သင္တန္းၿပီးရင္ ႏုိင္ငံျခားကို အသုတ္လိုက္ လႊတ္တယ္။
အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္သြား အပ္ျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ့္အသိရဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ဆို သင္တန္းလည္းၿပီးေရာ တစ္ပါတ္အၾကာမွာ ထြက္သြားတယ္။ ဆိုေတာ့ အားက်စရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ အလုပ္အပ္ဖို႔အတြက္က စရံေပးရမွာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ ခုနက ေျပာတဲ့ သေဘၤာက်င္း မွာ လုပ္ဖို႔ အပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးသိန္းကို အသည္းအသန္ သြားေတာင္းရတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မရဘူး။ မရေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္မအပ္ႏိုင္ဘူး။ ၆ လ ပိုင္းက်မွ ျပန္ရတယ္။
ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားသြားဘုိ႔ လုပ္တာ အိမ္ကို အသိေပးရံုပဲ ေပးထားတာ။ က်န္တာ အကုန္ လံုး ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုိက္လုပ္ရတာ။
ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ႏုိင္ေသးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေကာင္းႏိုးရာရာ သင္တန္းေတြ ေလွ်ာက္တက္တယ္။ အဲဒီမွာ တင္ လွည္းတန္းနားက Tech မွာ လွ်ပ္စစ္သင္တန္း သြားတက္တယ္။ Basic Electrical Installation and Wiring Course တဲ့။ သင္တန္းတက္ေနရင္းပဲ အဲဒီ Tech က စင္ကာပူသြားဘို႔ ေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ဟိုမွာေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပန္မရေသးတာရယ္။ လိႈင္သာယာက ေအးဂ်င့္မွာ အပ္ထားတာရယ္ ေၾကာင့္ အဲဒီအလုပ္ကို လက္လႊတ္လိုက္ ရတယ္။ ဒီၾကားထဲေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ျပန္လုိက္ ရန္ကုန္လာလိုက္နဲ႔ စရိတ္လည္း ေထာင္းတာေပါ့။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ဘာအေဆြအမ်ိဳးမွ ရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနတာက အေဆာင္၊ စားတာက ဆိုင္ ဆိုေတာ့ ကုန္တာေပါ့။ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုး ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ အနည္းေလး ကုန္တယ္။
လိႈင္သာယာ ေအးဂ်င့္က အေတာ့္ကို ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ သူတို႔အေျပာ အရ ေခၚခ်င္တာက ၅၀၀ ေလာက္ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဆီမွာ တက္ေနတဲ့ သင္တန္းသားက ၄၀၀ ေလာက္ပဲ ရိွတာ ဆိုေတာ့ မပါဘူးဆိုတာ မရိွရဘူး။ စာေမးပဲြေအာင္တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း တန္းသြားရမယ္။ အေျခအေနက အဲဒီလိုကို ျဖစ္ေနတာ။
ကြ်န္ေတာ္ ၆ လပိုင္းမွာ ဟိုဘက္က ပိုက္ဆံ ျပန္ရလို႔ ၇ လပိုင္းမွာ သင္တန္း တက္တယ္။ ၈ လပိုင္းမွာ ေအာင္စာရင္း ထြက္တယ္။
ကံမ်ား ဆိုးလိုက္ပံု ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရင္ အသုတ္ေတြတံုးက ဟုတ္လို႔။ ဒီအပတ္ စာေမးပဲြ ေအာင္။ ေနာက္အပတ္ ထြက္။ အဲဒီလို အသုတ္လိုက္ လႊတ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပဲြ ေအာင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စင္ကာပူက စီးပြားေရး က်လို႔ ဆိုၿပီး လူပို႔တာေတြ ခ်က္ျခင္း ရပ္လိုက္ရတယ္။ သင္တန္းဆင္းထားတဲ့ သူေတြက ၄၀၀ ေက်ာ္ေလာက္။ တစ္ပတ္ ေခၚတာမွ ၄ ေယာက္၊ ၅ ေယာက္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္အထိ ေစာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ လထိ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေအာင္လက္မွတ္ႀကီး ကုိင္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ေယာင္လည္လည္နဲ႔။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ ၂၈ လမ္းကေန ၅၇ လမ္းထိ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေအးဂ်င့္မရိွဘူး။ အကုန္ေလွ်ာက္သြား၊ ေမး စမ္းၾကည့္ေပါ့။ အလကားေန အလကားပဲ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အဲယားကြန္းသင္တန္း သြားတက္ျပန္ေရာ။ သင္တန္း တက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီကေန အလုပ္ေခၚတယ္။ သင္တန္းဆရာ အရင္တံုးက လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကုမၸဏီကေန ေခၚတာ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၀င္ေျဖတာ စာေတြ႔ေအာင္တယ္။ ေအာင္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴး၀င္ဘို႔ အတြက္ ေအးဂ်င့္ဖီးကို အရင္ေမးရတယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီးက ေလယာဥ္လက္မွတ္ အပါအ၀င္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၈၀၀ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဲဒီေလာက္ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဟုိ လိႈင္သာယာမွာ သင္တန္းသြားတက္တာရယ္၊ ေနတာ စားတာေတြရယ္ နဲ႔ ပိုက္ဆံက ေတာ္ေတာ္ ပြန္းသြားၿပီ။ ဆိုေတာ့ ဆရာ့ကို ေျပာျပရတယ္။ ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူ သြားဘု႔ိ ေအးဂ်င့္ေတြ လုိက္ရွာရင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို ေလွ်ာ့ယူပါ ေပါ့။ ဆရာ က မင္း၀င္ၿပီး ပါေအာင္ အရင္ေျဖ လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔ အလုပ္က လခေကာင္းတယ္။ Basic Pay ၆၀၀ နဲ႔ အိုဗာတိုင္လည္း ေကာင္းတယ္ ေပါ့။
အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ေန႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျဖဘို႔ စိတ္မကူးဘူး။ ပါလဲ လုိက္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ကြ်န္ေတာ္ ၀င္ေျဖလိုက္လို႔ ေရြးလုိက္ရင္ တကယ္လိုက္မဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္ နစ္နာတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေအာက္မွာ လဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အားလံုး အင္တာဗ်ဴး ၿပီးေလာက္ၿပီ ဆိုမွ တက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမွာ အင္တာဗ်ဴးက မၿပီးေသးဘူး။ စာေရးမေတြက အင္တာဗ်ဴး ၀င္ခိုင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မ၀င္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ဆိုပါေတာ့ အဲဒီကို မလုိက္ျဖစ္ဘူး။
၂ လပိုင္းမွာ Sanko အတြက္ ၅၇ လမ္းက ေအးဂ်င့္တစ္ခုမွာ အင္တာလာဗ်ဴးတယ္။ အဲဒီမွာ အင္တာဗ်ဴးတာ ဂ်ပန္ ႏွစ္ေယာက္။ သူတို႔က colour blind စစ္တယ္။ သူတို႔ဟာက နမူနာလဲ မျပဘူး။ ဘာမွန္းမသိပဲ ၀င္ရတာ။ ေနာက္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳက မရိွေသးေတာ့ သူတို႔ ဘာေမးမွန္းလဲ နားသိပ္မလည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔က လခ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္လဲ လို႔ ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေန႔ ၂၁ က်ပ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ မင္း Low Levy ေအာင္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က 3 months လို႔ ေျပာရမွာ မွားၿပီး 3 Years လို႔ေျပာလိုက္မိတယ္။ မင္းဟာ ဟုတ္ရဲ့လား ကြာ လို႔ ျပန္ေမးမွ 3 months လို႔ ျပန္ေျပာရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးေျဖတာ အဆင္မေျပဘူး။ သူေမးတာက တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္ေျဖတာက တျခား။ အကုန္ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚက Global Tower မွာ ရိွတဲ့ ေအးဂ်င့္တစ္ခုက ေခၚျပန္တယ္။ အင္တာ ဗ်ဴးရိွတယ္။ အျမန္လာခဲ့တဲ့။ သြားသာသြားရတယ္။ ဘယ္ကုမၸဏီက လာဗ်ဴးမွန္း သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မွ Sanko က လာေခၚမွန္း သိတယ္။ အင္တာဗ်ဴး၀င္ေတာ့ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟင္ - မင္း ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ငါတို႔နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ထားတာ မဟုတ္လားတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မွတ္မိေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ညာလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ဟုတ္တယ္ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာဘူး။
အင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီး ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ သူတို႔က မျပန္နဲ႔ဦး။ ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ လက္စနဲ႔ တစ္ခါထည္း အင္တာဗ်ဴး ၀င္သြား လို႔ေျပာတယ္။ ဘယ္ကုမၸဏီကလည္း ဆုိေတာ့ Mun Siong ကတဲ့။ လခ ၄၅၀ ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း ၄၅၀ ဆိုရင္ေတာ့ မဗ်ဴးခ်င္ဘူး။ ျပန္မယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း လုိက္တာ မလုိက္တာ နင့္ဖာသာနင္ ဆံုးျဖတ္ ေပါ့။ ခုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ ဗ်ဴးသြားပါလား ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း အင္တာဗ်ဴး ၀င္လိုက္တယ္။
၀င္သြားေတာ့ အထဲမွာ flange ေတြ ၾကပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြ ကိုယ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတာ။ ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီမွာ ဆရာက လိုက္ျပတယ္။ ဒီလို ဒီလို ၾကပ္ရတယ္ ေပါ့။ သူလုပ္သလို ကိုယ္လည္း လုိက္ၾကပ္ ေပ့ါေလ။
အဲဒီမွာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ရယ္၊ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ရယ္ လာဗ်ဴးတယ္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့ လက္မွတ္ေတြ ၾကည့္ၿပီး ေၾသာ္၊ မင္းက wiring သင္တန္း တက္ထားတာကိုး။ Yes။ မင္း low levy လက္မွတ္လဲ ရိွတာပဲ။ Yes ။ သူတို႔ဘာေမးေမး ကြ်န္ေတာ္က yes ခ်ည္းပဲ ေျဖေတာ့ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ေျပာတာ နားမလည္ပဲ yes တစ္လံုးပဲ တတ္တယ္ လုိ႔ ထင္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔က မင္းက ငါတို႔ ဘာေမးေမး Yes ခ်ည္းပဲ ေျဖေနေတာ့ ဟို ေရာက္လို႔ ငါတို႔ခိုင္းတာ မင္းနားမလည္၊ မလုပ္တတ္ရင္ ျပန္ပို႔မွာေနာ္ လို႔ ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က yes လို႔ ထပ္ေျဖ လိုက္ ေတာ့ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ ေလ သြားတယ္။ ကဲ ရၿပီ၊ ရၿပီ တဲ့ ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ မပါေလာက္ပါဘူး ဆိုၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္ လုိ႔ ေျပာတယ္။ သူတို႔ကလည္း အတင္းပဲ။ ေနပါဦးဟယ္၊ နင့္ဟာကလည္း။ Practical ေလးေတာ့ လုပ္သြားပါဦး ဆိုတာနဲ႔ လုပ္ရျပန္ေရာ။ ခုနက ဆရာ ျပထားတဲ့ အတိုင္းေပါ့။ ဘိြဳင္လာစြပ္ေတြ ဘာေတြ၀တ္၊ ဂြေတြဘာေတြ ကိုင္ကက္ၿပီး နပ္ေတြ (Nuts) ဘာေတြ ၾကပ္လိုက္ ရေသးတယ္။ ေရြးမေရြး ဘယ္ေတာ့ သိရမလဲ ဆိုေတာ့ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေန သိရမွာ တဲ့။
ပထမ ေျဖထားတဲ့ Sanko က result က ဂ်ပန္ေတြ စင္ကာပူ ျပန္ေရာက္မွ ထုတ္ေပးမွာ။ ဆိုေတာ့ တစ္ပတ္ ေလာက္ၾကာမယ္ တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ Mun Siong result က အရင္ ထြက္လာေရာ။ ပါတယ္ တဲ့။ နင္တို႔ လုိက္မွာလား ဆုိေတာ့ Sanko က မေသခ်ာဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ မပါရင္ ႏွစ္ခုလံုး လက္လြတ္သြားမွာ ဆိုေတာ့ လိုက္မယ္ ေပါ့။ ေျပာလုိက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ Sanko ကလည္း အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေရြးခံရတယ္ ေပါ့။ ဟား၊ အဲဒီမွာ ဂြေတြက်ကုန္ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ပထမ အပ္ထားတဲ့ ကုမၸဏီမွာက ေစာင့္ရဦးမယ္။ ေရြးေတာ့ ေရြးၿပီးၿပီ။ ဒီဘက္ေအးဂ်င့္မွာ အေရြးခံ ထားရေတာ့ အဲဒီ ပထမ ေအးဂ်င့္ကို ကြ်န္ေတာ္ သြားေမးတယ္။ ဘယ္ေတာ့ သြားရမလဲ အတိအက် ေျပာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမာ္လၿမိဳင္က ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အၾကာႀကီး ထုိင္မေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ တအားေထာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔က အဲဒါေတာ့ ငါတို႔လည္း မသိဘူး။ သႀကၤန္ေက်ာ္မွလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ လုပ္ကေရာ။
ကြ်န္ေတာ္က စရိတ္ေတြ အရမ္းကုန္လွၿပီ။ စင္ကာပူသြားဘို႔ လုပ္ေနတဲ့ တစ္ႏွစ္ခဲြေလာက္ အေတာအတြင္း ၆၅ သိန္းေလာက္ ကုန္ေနၿပီ။ တစ္လကို အနည္းဆံုး တစ္သိန္းခဲြေလာက္ ကုန္တာကိုး။ တကယ္လို႔သာ ၆ လ ပိုင္းေလာက္မွ ေခၚမယ္ ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္သိန္း၊ ခုနစ္သိန္းေလာက္ ထပ္ကုန္ဦးမယ္။
ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ ေအးဂ်င့္ကို အျပတ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ မင္းတို႔နဲ႔ ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ယူလာၿပီး ဒီေအးဂ်င့္နဲ႔ပဲ လိုက္ဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီးက စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၉၀၀ + ေလယာဥ္တစ္ေၾကာင္းခ ေပးရတယ္။ တစ္ခါ ေလဘာကဒ္လုပ္ဖို႔ ဆိုၿပီး အစိမ္း ၁၀၀ ထပ္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒီမွာ စရံေငြ ၅ သိန္း ေပးလိုက္တယ္။
ျဖစ္ပံုက အဲဒီမွာ စရံေငြ ၅ သိန္းလဲ ေပးၿပီးေရာ ဟိုဘက္မွာ အင္တာဗ်ဴးထားတဲ့ အလုပ္သံုးခုက တစ္ၿပိဳင္နက္ ေခၚေတာ့တာပဲ။ ဟို တစ္ခုကဆို တစ္ေန႔ကို ၂၄ က်ပ္ ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာက လြန္ေနၿပီ။ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ လခ တစ္လကို ၄၅၀ ေပးတယ္။
စုစုေပါင္း ၅၇ ေယာက္ ေခၚတာ။ သံုးသုတ္ ခဲြလႊတ္တယ္။ ပါမစ္က်တာ ၂၄ ရက္ေန႔။ သြားရမွာက ၂၈ ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ အရမ္း ကပ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို ခဏ ျပန္ခ်င္ေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ ၂ ရက္ေန႔သြားမဲ့ အသုတ္နဲ႔မွ လိုက္ေတာ့မယ္ လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးပါၿပီး ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့ စင္ကာပူကို ထြက္ခဲ့ရေတာ့တာပဲ။
ဒီၾကားထဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို Low Levy ေျဖဘို႔ ဆိုၿပီး welding သင္တန္း တက္ခိုင္းေသးတယ္။ သင္တန္းေၾကး ငါးေသာင္း ေပးရတယ္။ အရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္ထားတာက သေဘၤာက်င္းအတြက္ ျဖစ္လို႔ အႀကံဳးမ၀င္ဘူး ဆုိၿပီး ေျပာေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ သင္တန္းသြားတက္။ အလကားပါ။ ဘာတတ္မွာလဲ။ သင္တန္းဆရာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၁ ေပပတ္လည္ သံျပားေပးၿပီး ဒီလို ဒီလို ေဆာ္ရတယ္ လို႔ျပ၊ အေပၚတက္ ဖဲရိုက္ေနတာပဲ။ သင္တန္းက ႏွစ္ပတ္။ အဲဒီ အတြင္း ခုနေပးထားတဲ့ သံျပားကို အၿပီး ေဆာ္ရတယ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႔ လည္တဲ့သူေတြက် မတက္ၾကဘူး။ ေျဖရမယ္၊ မေျဖရဘူး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာေပါ့။ ခုေတာ့ မလိမ့္တပတ္ နဲ႔။
ေအးဂ်င့္ေတြကေတာ့ ရသမွ် အကုန္လုပ္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ပီနံအိတ္ တစ္ထုပ္စီ ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ ပစၥည္းေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သယ္ခိုင္း တာေပါ့။ အဲဒီလို လုပ္ခ်င္းအားျဖင့္ အထုပ္သယ္ခ သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ၁၀ ကီလိုပဲ ထားပါဦး။ လူ ၂၀ ဆို ကီလို ၂၀၀ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ကီလို သယ္ခသာ ၅ က်ပ္ ရမယ္ ဆိုရင္ ဘာမွလုပ္စရာမလိုပဲ သူတို႔အတြက္ ၁၀၀၀ ေလာက္ ရေနၿပီ။ လုပ္ပံုေတြ ေျပာပါတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Bukit Batok က Dormitory မွာ ထားတယ္။ အခန္းက ပီဘိ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ အဲဒီ အခန္း က်ဥ္းေလးမွာ ၁၈ ေယာက္ထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီ ECC Project ေရာက္လာတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က Monday to Friday ထိ ၈နာရီကေန ၆ နာရီထိ ဆင္းရင္ အိုတီ (Over Time) မေပးဘူး။ ဒါေပမဲ့ စေနတစ္ေန႔လံုးနဲ႔ တနဂၤေႏြ ေန႔ေတြအတြက္ အိုတီ အျပည့္ရတယ္ေပါ့။
ေရာက္စတံုးက အိုတီ ေကာင္းလို႔ တစ္လကို ၇၀၀ ေလာက္ ထုတ္ရတယ္။ မဆိုးဘူးေပါ့။ ခုေတာ့ အလုပ္ေတြ ပါးသြားလို႔ အိုတီလည္း နည္းသြားၿပီ။ ျဖတ္တာက Income Tax အတြက္ ဆုိၿပီး ၄၀ ျဖတ္တယ္။ ထမင္းဘိုး ၇၇ က်ပ္ ျဖတ္တယ္။ Income Tax အတြက္က ျပန္ရမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ Low Levy ေျဖၿပီးမွ ႏွစ္အျပည့္မလုပ္ပဲ ထြက္သြားရင္ Low Levy ေျဖခဆိုၿပီး ၃၅၀ ျဖတ္တယ္။ စာခ်ဳပ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွ ျပန္ရင္ေတာ့ မျဖတ္ဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ။
Bukit Batok မွာ ေနတံုးကေတာ့ ခ်က္စားလို႔ ရတယ္။ ခု ကြ်န္းေပၚမွာေတ့ာ သူတိုေကြ်းတာပဲ စားရတယ္။ ေကာင္းလဲစား၊ မေကာင္းလဲ စားေပါ့။ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ မနက္စာနဲ႔ ညစာေတ့ာ မဆိုးပါဘူး။ စားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လည္စာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္။ ဘယ္လိုစားလုိက္ရမွန္းကို မသိဘူး။ ထမင္းကလည္း မာ။ ဟင္းက မေကာင္း။
လုပ္ရတာေတာ့ Pipe Fitter Helper ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ Fitter လုပ္တဲ့သူက မေလး။ သူက general worker ကေန လာတာ ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ကိုလည္း သင္မေပးႏုိင္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူပါ ရြာေတြလည္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလည္း အေျခအေန ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ အရမ္း မေမးရဲဘူး။
Fitter တစ္ေယာက္ကို helper ႏွစ္ေယာက္ ေပးထားတယ္။ ပိုက္ေတြ ကိုင္ေပးထား။ သူလိုခ်င္တာ ယူေပး၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ဘာပညာမွ မရဘူး။ သူနဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာ pipe fitter တစ္ေယာက္ ေရာက္လာလို႔ သူ႔ေနာက္လုိက္ရတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္မင္း တဲ့။ သူကေတာ့ မဆိုးဘူး။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗ်ာ။ သူရတဲ့ လခနဲ႔ သူလုပ္ေနရတာနဲ႔ လံုး၀ မတန္ပါဘူး။
သူရတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ၁၀၀ ပဲ ပိုမ်ားတယ္။ ၅၅၀ ေပါ့။ ဟို လခ ၉၀၀ ရေနတဲ့ မေလးေကာင္ေတြ၊ ဖဦးထုပ္ ေကာင္ေတြဆို ဘာမွ တတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္း အိေယာင္၀ါး ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ မ်ားတယ္။ အမွန္ဆို ကိုေအာင္ ေက်ာ္မင္းအေနနဲ႔ အနည္းဆံုး ၉၀၀ ေတာ့ ရသင့္တာေပါ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ မေလး ဆိုသည္မွာ မေလးရွားလူမ်ိဳးကို ဆိုလိုၿပီး ဖဦးထုပ္ ဆိုသည္မွာ ဖိလစ္ပင္းလူမိ်ဳးကို ဆိုလိုပါသည္။
သူနဲ႔ တဲြလုပ္လိုက္ရတာ အေတာ္ေလး ပညာရတယ္။ အနည္းဆံုး grinder ေကာင္းေကာင္း တိုက္တတ္ သြား တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ တစ္လပဲ တဲြလုပ္လိုက္ရတယ္။ ဖဦးထုပ္ တစ္ေယာက္ဆီ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီ ဖဦးထုပ္ဆို တစ္ခ်ိန္လံုး ဖံုးပဲ ေျပာေနတာပဲ။ မနက္ ၈ နာရီ အလုပ္စကတည္းက ေျပာလုိက္တဲ့ ဖံုး ဟာ Tea Time ေရာက္တဲ့ ထိ၊ ေနာက္ အလုပ္ျပန္စၿပီး တစ္ခါ ထပ္ေျပာ၊ အဲလိုနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္သာ ေရာက္သြားေရာ ဘာအလုပ္မွ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မၿပီး လိုက္ဘူး။ ဖံုးတစ္ခါ ေျပာရင္ တစ္နာရီခဲြ ႏွစ္နာရီ ၾကာတယ္။
အလုပ္လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း တကယ့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၊ ေနာက္ၿပီး ျပန္လုပ္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ျပန္လုပ္ရတာ။ ပိုက္ေတြ ဆက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း alignment ေတြဘာေတြ ေကာင္းေကာင္း ခ်ိန္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္သမွ် အျမဲ ျပန္ျဖတ္၊ ျပန္ဆက္ လုပ္ရတယ္။ Pipe Support ဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ I Beam ေပၚမွာ centre မက်ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က လဲြေနၿပီ လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ရတယ္၊ ရတယ္ လုပ္ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ျဖတ္ ရျပန္တာပဲ။
အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္ေပါင္းမ်ားေတာ့ အလုပ္က မၿပီးဘူး။ လုပ္သမွ် အျမဲ ျပန္ျပင္ေနရတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ က ေကာင္းေကာင္း လုပ္ဖို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုေျပာေတာ့ မႀကိဳက္ေသးဘူး။ မင္းက fitter လား၊ ငါက fitter လားတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေျပာေတာ့ဘူး။ ေနေပ့ေစေပါ့။
အသက္က ၅၀ ေလာက္ ရိွေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေဖအရြယ္။ သူေျပာလို႔ သူ႔ဖံုးကဒ္ ကုန္သြားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖံုးကဒ္ ယူေျပာတယ္။ ေနာက္ ျပန္ေပးပါ့မယ္ကြာ တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေပးတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတံုးက ဆို ကြ်န္ေတာ့ Sim Card ငွားသြားတယ္။ ျပန္ေတာင္းေတာ့ ငါ့ေကာင္မေလး ေပးလုိက္လို႔ ေနာက္ေန႔က်မွ ျပန္ယူ တဲ့။ ဘာလို႔ေပးလိုက္ရတာလဲ ေျပာေတာ့ ျပန္ေပးပါ့မယ္ ကြာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ ဖံုးနံပါတ္ေတြ အားလံုးက အဲဒီကဒ္ထဲမွာ။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖံုးဆက္ခ်င္ရင္ ဆက္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စကားမ်ားတာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီအေၾကာင္းေတြ supervisor ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ supervisor က ကြ်န္ေတာ့္ကို အလုပ္ သီးသန္႔ ခဲြေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္တာေပါ့။ အဲဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္လည္း ခဲြလုပ္ေရာ သူလုပ္တာေတြ မလုပ္ေတာ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာ လာလုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပင္ထားတာေတြ လာၿပီး ျဖဳတ္ ဟယ္၊ တတ္ဟယ္ လုပ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ယူသံုးၿပီး ျပန္မသိမ္းဘူး။ ေမးလိုက္ရင္လည္း အတင္း သူမသိဘူးလို႔ ဘူးခါလႊတ္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္လာတာနဲ႔ သူ႔ေနာက္မလုိက္ခ်င္ဘူး၊ လူလဲေပးပါလို႔ ဖိုမင္ကို ေျပာတယ္။ ဖိုမင္က ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးေတာ့ ဖံုးေျပာတဲ့ဟာေတြ၊ အလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္တာေတြ၊ Pipe support ေတြ၊ ပိုက္ေတြ ဆင္ထားတာေတြ မွားလို႔ မၾကာခဏ ျပန္ျဖတ္ ထုတ္ရတာေတြ အကုန္ ေျပာျပလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဖိုမင္က ရံုးကို ေျပာၿပီး Material ကို ေျပာင္းေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ ဖဦးထုပ္နဲ႔ တဲြလုပ္လိုက္ရတာ ႏွစ္လ ၾကာတယ္။ ဘာပညာမွ မရလိုက္ဘူး။ စိတ္ညစ္ရတာပဲ ရိွတယ္။
ခု လုပ္ရတာက Material Controller အကူေပါ့။ ပစၥည္းထုတ္ေပးရတယ္။ ထုတ္ေပးတဲ့ ပစၥည္း စာရင္းေတြ မွတ္ရတယ္။ ပိုက္ေတြ fabricate လုပ္ဖို႔အတြက္ drawing ၾကည့္ၿပီး ပစၥည္း ထုတ္ေပးရတယ္။ ပစၥည္းထုတ္ေပးတဲ့ အခါ ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စာရင္း လုပ္ထားရတာေပါ့။ ႏွစ္ခါျပန္ မထုတ္ေပးမိေအာင္။ အဲဒီလို ႏွစ္ခါျပန္ ထုတ္ေပးမိရင္ ကိုယ္ပဲ အေထာင္းခံရမွာ။ တကယ္လို႔ လုိအပ္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ထုတ္ရမဲ့ အခါမိ်ဳးေတြမွာ supervisor ကို အေၾကာင္းၾကား ေပါ့။ သူ႔ခြင့္ ျပဳခ်က္နဲ႔ ပဲ ထုတ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက တခ်ိဳ႔ supervisor ေတြက သံုးရမဲ့ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ၿပီးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ဘယ္မွာ ထားမွန္း၊ ဘယ္မွာ သံုးလိုက္မွန္း မသိဘူး။ ေနာက္ လိုမွာ တစ္ခါ ျပန္လာ ထုတ္ျပန္ေရာ။ အဲဒါ မိ်ဳးက ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနရတယ္။
ပေရာဂ်က္ တစ္ခုလံုးက လူေတြက ပစၥည္းထုတ္ရင္ ဒီပဲ လာထုတ္ရတာ ဆိုေတာ့ အလုပ္ အရမ္း ရႈပ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔က ဘာလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ စာရင္းနဲ႔လာမွ ထုတ္ေပးရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာစာရင္း၊ အင္းမွ ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္ေယာက္က ဒီဟာလိုခ်င္တယ္ ဆုိလို႔ သြားရွာ။ ရလာေတာ့မွ ဒါ မဟုတ္ေသး ဘူး။ ဟိုဟာ ေျပာင္းလိုခ်င္ျပန္တယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ သူတစ္ေယာက္ထဲ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေပးလိုက္ရရင္ ေနာက္လူေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီ ေနေရာ။ အဆင္မေျပဘူး။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူတုိ႔ကို ပစၥည္းထုတ္ေပးတာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ပစၥည္းကို ကိုင္ေရြးရတာ မဟုတ္ဘူး။ Main Store မွာ သြားထုတ္ရတာ။ အဆင့္က ႏွစ္ဆင့္ သံုးဆင့္။ သူတို႔က ေနာက္ၿပီး လာလိုက္ရင္ ခ်က္ျခင္း လုိခ်င္တဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ လုပ္ရတာ မပင္ပန္းေပမဲ့ ေခါင္းစားတယ္။
ခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပေရာဂ်က္က ၿပီးခါနီးၿပီ ဆိုေတာ့ သက္တမ္းထပ္တိုးေပး မေပး မေသခ်ာဘူး။ ခုခ်ိန္အထိေတာ့ ပညာေရာ၊ ပိုက္ဆံေရာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မရလိုက္ဘူး လုိ႔ပဲ ဆိုရမယ္။ ဟို ကိုေအာင္ေက်ာ္မင္း နဲ႔ တဲြလုပ္ရ တဲ့ တစ္လအတြင္းက ေလ့လာလိုက္တာေလးပဲ ရိွတယ္။ တျခား ဘာမွ မတတ္လိုက္ဘူး။ ကိုယ္တဲြရတဲ့ လူေကာင္းရင္ ကိုယ္ ပညာမ်ားမ်ား ရမယ္။ တဲြတဲ့လူ မေကာင္းရင္ေတာ့ ေသေပေရာ့ပဲ။ ပညာလည္း မရ၊ ပိုက္ဆံလည္း မစုမိ။ ခုေတာ့ ေနာက္ အလုပ္တစ္ခု လိုက္ရွာေနတံုးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ပဲ ရိွေသးေတာ့ အရင္းေက်ရံုသာသာပဲ ရိွေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အၿပီးျပန္ဘို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ပိုက္ဆံ ထပ္ရွာရဦးမယ္။ ေနာက္ကုမၸဏီေရာက္မွ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ ဘို႔ ကိစၥ ဆက္လုပ္ရမယ္။ ဒါပါပဲဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္း။ သိပ္ေတာ့ အထူးျခားႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသူေတြ လုိ ပါပဲ။
No comments:
Post a Comment