သုခကုမၼာ မင္းသားေလး

သုခ ကုမၼာ မင္းသားေလးTHE HAPPY PRINCE (A Fairy Tale by Oscar Wilde)

ကေလးတို႔ေရ၊ ဟိုးတစ္ခါတံုးက ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ အေပၚကို စီးမိုးေနတဲ့ မိုးေမွ်ာ္ အေဆာက္အဦ တစ္ခုရဲ့ အေပၚမွာ သုခ ကုမၼာ မင္းသားေလး ဆိုတဲ့ မတ္တပ္ရုပ္တု တစ္ခု ရိွသတဲ့ကြယ္။ မင္းသားရုပ္တုကို သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေရႊျပားေတြနဲ႔ ကိုယ္လံုး ျပည့္ ခ်ထားၿပီး သူ႔မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကိုေတာ့ ေတာက္ပတဲ့ နီလာေက်ာက္ေတြ နဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတယ္။ သူ႔ဓါးရိုးမွာေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ အနီေရာင္ ပတၱျမားႀကီး တစ္လံုးကိုလည္း ျမႈပ္ထားတယ္ ကဲြ႔။
သူဟာ အင္မတန္႔ကုိ လွပတင့္တယ္ တယ္ကဲြ႔။ သူဟာ အသံုး၀င္ရံုတင္ မကေသးဘူး။ ဥတုၾကက္ လိုလည္း အရမ္း လွတယ္ - လို႔ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္တာကို ခ်ီးက်ဴးခံလိုတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ သူတကယ္ မလုပ္ေပး ႏုိင္ေတာင္ လူေတြက သူ႔ကုိ ေၾကာက္ရံြ ႔ ျခင္းမွ ကာကြယ္ေပးတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။
သုခ ကုမၼာ မင္းသားေလး ဟာ ဘယ္အရာကိုမွ တမ္းတၿပီး ငိုယိုတယ္ရယ္လို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးဘူး။ နင္ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မင္းသားေပ်ာ္ေလးလို မေနႏိုင္ရတာလဲ - လို႔ လမင္းႀကီးကို တမ္းတၿပီး ငိုယိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလး ကို စိတ္ဆတ္တဲ့ သူ႔အေမက ဆူလိုက္တယ္။
ဒီကမၻာေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ရိွရင္ ငါသိပ္ ၀မ္းသာမိမွာပဲ - လုိ႔ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ မင္းသား ရုပ္တုေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္က တီးတိုးေျပာလုိက္တယ္။
သူဟာ နတ္သားေလး တစ္ပါးလိုပဲ - လို႔ အနီေရာင္ အေပၚအကႌ်လက္ျပတ္ နဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး အ၀တ္၀တ္ထားတဲ့ လုပ္အားေပး ကေလးငယ္ တစ္သိုက္ ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းထဲက ထြက္လာၾကရင္း ေျပာလုိက္တယ္။
ေနစမ္းပါဦး၊ နတ္သားကိုမ်ား နင္တို႔ တစ္ခါဖူးမွ မေတြ႔ဖူးပဲနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္မ်ား သိရသလဲ - လုိ႔ သူတို႔ သခ်ၤာ ဆရာက ေျပာလုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႔ဖူးတာေပါ့ - လို႔ ကေလးေတြက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သခၤ်ာဆရာကေတာ့ သူတို႔အိပ္မက္ကို မယံုတဲ့အတြက္ ကေလးေတြကို မ်က္ေမွာင္ႀကီး ၾကဳတ္ၿပီး ျပဴးတူးျပဲတဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။

တစ္ညမွာေတာ့ ပ်ံလႊားငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ ၿမိဳ႔ေပၚကို ျဖတ္ၿပီး ပ်ံသန္းလာတယ္။ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြ ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ပတ္ေလာက္ကပဲ အီဂ်စ္ၿမိဳ႔ႀကီးဆီကို ပ်ံသြားကုန္ၾကၿပီ။ သူကေတာ့ အရမ္းလွတဲ့ က်ဴပင္မ ကေလးကို ခ်စ္ေနမိၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔နဲ႔ လုိက္မသြားပဲ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့တယ္။
သူဟာ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း အ၀ါေရာင္ ပိုးဖလံႀကီးေနာက္ လုိက္သြားရင္း က်ဴပင္မကေလးကို ေႏြဦးရာသီ အေစာပိုင္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ သူဟာ သူမရဲ့ ေသးသြယ္ ေပ်ာ့ေျပာင္းလွတဲ့ ခါးကေလးရဲ့ ဆဲြေဆာင္မႈကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ပ်ံသန္းရာက ရပ္လိုက္ၿပီး သူမနဲ႔ စကားေျပာတယ္။
ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခြင့္ ေပးပါ - လို႔ ပ်ံလ႔ႊားေလးက ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ တဲ့တိုးေျပာခ်လိုက္တဲ့ အခါမွာ က်ဴပင္မကေလး ဟာ ေခါင္းကို အသာအယာ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ပ်ံလႊားေလးဟာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို အေတာင္ပံေလးေတြနဲ႔ ခတ္ၿပီး ေငြမႈန္ ကေလးေတြကို ျဖစ္ေစလိုက္ က်ဴပင္ကေလး နံေဘးနားမွာ ပ်ံ၀ဲေနလိုက္နဲ႔ ေႏြရာသီတစ္ခုလံုး ကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။
ဒါဟာ ရူးသြပ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ပဲ - လို႔ တျခားပ်ံလႊားေတြက က်ီက်ီက်ာက်ာ အတင္းေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္မမွာ ဘာပိုက္ဆံမ်ား ရိွလို႔လဲ၊ အေဆြအမ်ိဳးေတြကလည္း တၿပံဳတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ - တဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမစ္ျပင္ တစ္ခုလံုး က်ဴပင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာကိုး။ ေနာက္ ေဆာင္းဦးေပါက္လာတာနဲ႔ သူတို႔လည္း အေ၀းကို ပ်ံထြက္ သြားၾကေတာ့တာပဲ။
သူတို႔လည္း ပ်ံထြက္သြားေရာ ပ်ံလႊားေလးဟာ တစ္ေကာင္ထဲ အထီးက်န္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ခံစားရေတာ့တယ္။ သူအင္မတန္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ မက်ဴပင္ကေလးကို ၿငီးေငြ႔စ ျပဳလာတယ္။ သူက စကားလဲ မေျပာဘူး။ ေနာက္ၿပီး မူယာမာယာလဲ မ်ားတယ္ ထင္တယ္။ ၀ါေယာ ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔လဲ ကလူ၏သို႔ ျမႈ၏သို႔ လုပ္ေနေသး တယ္။ ေလမ်ား တိုက္လာၿပီ ဆိုရင္ သူ႔မွာ ရိုရိုေသေသ ဒူးေထာက္ခစားရတာနဲ႔ ။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒီေကာင္မဟာ အိမ္ကိုပဲ ခင္တြယ္ေနတာပါ။ ပ်ံလႊားေလးက တစ္ကိုယ္ထည္း ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ ငါက ခရီးထြက္ရတာကို ႏွစ္သက္တယ္။ သူဟာ ငါ့မယား ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူလည္းပဲ ခရီးထြက္ရတာကို ႏွစ္သက္ရမွာေပါ့။
မင္း ငါနဲ႔ အတူ လိုက္မလား - လို႔ ပ်ံလႊားေလးက က်ဴပင္မေလးကို ေမးလိုက္တဲ့ အခါ က်ဴပင္မေလးက ေခါင္းယမ္း လိုက္တယ္။ သူက အိမ္နဲ႔ မခဲြႏိုင္ဘူး။
နင္ငါ့ကို နည္းနည္းေလးမွ မခင္တြယ္ဘူး။ ငါ ပိရမစ္ေတြ ဆီပဲ ျပန္သြားေတာ့မယ္။ သြားၿပီေဟ့ - လို႔ ပ်ံလႊားေလးက ေအာ္ေျပာၿပီး ပ်ံထြက္သြားတယ္။
တစ္ေန႔လံုး ပ်ံသန္းလာခဲ့ၿပီး ညမွာေတာ့ သူ ၿမိဳ႔ေတာ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ဘယ္မ်ား သြားေနလိုက္ရပါ့။ ၿမိဳ႔ကို ျပင္ထားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူဟာ မိုးေမွ်ာ္ အေဆာက္အဦႀကီးေပၚက သုခ ကုမၼာ မင္းသားေလးရဲ့ ရုပ္တုကို သြားေတြ႔လိုက္ တယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ငါ အဲဒီမွာ ေနမယ္ လို႔ သူေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒါ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာ ျဖစ္မွာပဲ။ ေလေကာင္း ေလသန္႔ ကို လည္း တ၀ႀကီး ရႉႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူဟာ မင္းသားေလးရဲ့ ေျခေထာက္ေတြၾကားကို ပ်ံဆင္းနား လိုက္တယ္။
ဟား၊ ငါ့မွာ ေရႊအိပ္ယာ ရပါပေကာ - လို႔ သူက ေဘးဘီကို ၾကည့္ၿပီး တိုးတိုး ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ပံေတြ ၾကား ေခါင္း၀ွက္ၿပီး အိပ္မယ္ ႀကံကာရိွေသး၊ ေရစက္ႀကီးတစ္စက္ သူ႔အေပၚ ေဘာက္ကနဲ က်လာတယ္။ ဘုရားေရ၊ ဘာမ်ား ပါလိမ့္ လို႔ သူလန္႔ေအာ္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ႀကည္လို႔။ ဘာတိမ္မွ မရိွဘူး။ မိုးရြာတယ္ ဆိုရေအာင္ကလည္း ၾကယ္ေတြက ရွင္းလို႔ လင္းလို႔ပါကလား။ ေျမာက္ဥေရာပမွာကေတာ့ ရာသီဥတု သိပ္ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဴပင္ေတြ ကေတာ့ မိုးကို ႀကိဳက္တာေပါ့။ ဒါကလည္း ဒီေကာင္မ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တာပါေလ။
သူ႔အေတြးေတာင္ မဆံုးလိုက္ဘူး။ ေနာက္ ေရစက္ႀကီးတစ္ခု ဆက္က်လာျပန္တယ္။
ေနစမ္းပါဦး။ ဒီမိုးကေလး ေလာက္မွ အကာအကြယ္ မေပးႏုိင္ရင္ ဒီေသာက္ရုပ္တု ဘာမ်ား အသံုးက်မွာလဲ။ မီးခိုး ေခါင္းတုိင္ ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု သြားရွာမွပဲ ဆိုၿပီး အေ၀းကို ပ်ံထြက္သြားဘို႔ ျပင္လိုက္တယ္။
သူေတာင္ပံေတြ မျဖန္႔လိုက္ႏိုင္ခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ေရေပါက္ႀကီး တစ္ခု ထပ္က်လာလို႔ သူ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္တယ္။ အို၊ သူ ဘာမ်ား ေတြ႔လိုက္ရပါလိမ့္။
အိုကြယ္၊ မင္းသားေလး မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္လို႔ပါလား။ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔ေရႊပါးျပင္ေပၚကို စီးက် လာေနတယ္။ မင္းသားေလးရဲ့ သိပ္လွတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို လေရာင္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ပ်ံလႊားေလးဟာ သိပ္ သနားသြား တယ္။
ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူမ်ားလဲ - လို႔ ပ်ံလႊားေလးက ေမးလိုက္တယ္။
ငါ သုခ ကုမၼာ မင္းသားေလးပဲ။
ဒါျဖင့္ မင္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ငိုေၾကြးေနရတာလဲ၊ မင္းေၾကာင့္ ငါ့တစ္ကုိယ္လံုး စိုကုန္ၿပီ - လို႔ ပ်ံလႊားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
ငါ လူသားအသည္းႏွလံုးနဲ႔ အသက္ရွင္ေနစဥ္ အခါက မ်က္ရည္ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ငါမသိခဲ့ဘူး။ ငါေနတဲ့ ဆန္းေဆာက္ဆီ နန္းေတာ္ထဲကို ဘယ္၀မ္းနည္းေၾကကဲြမႈကိုမွ အ၀င္မခံခဲ့ဘူး။ ေန႔ပိုင္းမွာ ငါဟာ ပန္းျခံထဲမွာ အေပါင္းအေဖာ္ ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနခဲ့ၿပီး ညေနခ်မ္းက်ရင္ ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကခုန္ ေနခဲ့တာေပါ့။ ပန္းၿခံႀကီးကို နံရံျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ကာရံထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီနံရံႀကီးေတြရဲ့ ဟိုမွာဘက္မွာ ဘာေတြရိွသလဲ လို႔ ငါ တစ္ခါမွ ဂရုတစိုက္ ေမးမၾကည့္မိခဲ့ဘူး။ ငါ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အရာအားလံုးဟာ လွပ တင့္တယ္ ေနခဲ့တယ္။ ငါ့ရံေရြေတာ္ေတြက ငါ့ကို မင္းသားေပ်ာ္ေလး လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ငါကလည္း အင္မတန္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုပဲေနၿပီး ဒီလိုနဲ႔ ငါေသသြားခဲ့တယ္။ ငါေသသြားတဲ့အခါ သူတို႔က ငါ့ရုပ္တုကို ေဟာဒီ အျမင့္ႀကီးမွာ လာထားခဲ့ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ငါဟာ ငါ့ၿမိဳ႔ရဲ့ အရုပ္ဆိုး၊ အက်ည္းတန္တာေတြ၊ ၀မ္းနည္း ေၾကကဲြစရာ ေကာင္းတာေတြကို ေတြ႔ရၿပီ။ ငါ့ ႏွလံုးသားေတြကို ခဲနဲ႔ လုပ္ထားသည့္တိုင္ ငိုဘို႔မွ တစ္ပါး ငါ့မွာ ဘာမွ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရိွေတာ့ဘူး။
အို႔အို၊ သူဟာ ေရႊအတံုးလိုက္ႀကီးမွ မဟုတ္ပဲကို။ ပံ်လႊားေလးဟာ သူ႔ဟာသူ တီးတိုးေျပာလုိက္တယ္။ သူ႔မွတ္ခ်က္ ကို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ မလုပ္ဘို႔ေလာက္ေတာ့ သူ ယဥ္ေက်းပါေသးတယ္ ေလ။
ဟို အေ၀းႀကီးက လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေလးေတြထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေလးေတြ ရိွတယ္။ မင္းသားေလးက သာယာ ဖြယ္ အသံေလးနဲ႔ သာယာညင္းေျပာင္းစြာ ေျပာလုိက္တယ္။ ပြင့္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုကေန မိန္းမတစ္ေယာက္ စားပဲြ မွာ ထိုင္ေနတာ ငါ ျမင္ရတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ညိႈးေယာ္ ႏြမ္းလ် ေနတယ္။ သူ႔လက္ေတြကလည္း နီရဲ ၾကမ္းယွေနတယ္။ သူက အပ္ခ်ဳပ္သည္ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ေတြတစ္ခုလံုး အပ္ေပါက္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။
သူဟာ ဘုရင္မႀကီးရဲ့ အခ်စ္ဆံုး ရံေရြေတာ္ မဂၤလာပဲြမွာ ၀တ္ဘုိ႔ ပိုးထည္ေပၚမွာ ဇာပန္းေတြ ထိုးေနတယ္။ အခန္း ေထာင့္က ကုတင္ေပၚမွာေတာ့ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သားငယ္ေလးဟာ လဲွေနတယ္။ သူဟာ အဖ်ားတက္ေနၿပီး လိေမၼာ္သီး စားခ်င္တယ္ လို႔ ပူဆာေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမစ္ေရကလဲြၿပီး သူ႔ကိုေပးဘို႔ သူ႔အေမမွာ ဘာမွ မရိွဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကေလးငယ္ဟာ ငိုေနတယ္။
ပ်ံလႊားကေလး၊ အို ပ်ံလႊားကေလးရယ္။ ငါ့ဓါးရိုးက ပတၱျမားကို ထုတ္ၿပီး အဲဒီ အေမအိုကို ေပးဘို႔ မင္း မတတ္ႏုိင္ ဘူးလားကြာ။ ငါ့ေျခေထာက္ေတြဟာ ေဟာဒီအုတ္ခံုေပၚမွာ တဲြထားတဲ့အတြက္ ငါကေတာ့ ဘယ္လိုမွ လႈပ္လို႔ မရဘူး။
အို၊ ခု ငါက အီဂ်စ္ကို သြားဘို႔ ေစာင့္ေနတာ။ ပ်ံလႊားေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့အေဖာ္ေတြဟာ ႏုိင္းျမစ္ႀကီးကို စုန္ေရ ဆန္ေရ ပ်ံသန္းေနၾကၿပီး သိပ္ႀကီးမား လွပတဲ့ ၾကာပန္းႀကီးေတြ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ သူတို႔ဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ့ သခ်ိဳင္းေတာ္ကို လာၿပီး အိပ္ၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေဆးေရာင္စံု ျခယ္မႈန္းထားတဲ့ အေခါင္းထဲမွာ ရိွေနတယ္။ သူ႔ကုိ အ၀ါေရာင္ ၀တ္ရံုနဲ႔ ပတ္ထားၿပီး မပုပ္ေအာင္လည္း ေဆးစီရင္ ထားတယ္။ လည္ပင္းမွာေတာ့ ေက်ာက္စိမ္း လည္ဆဲြ ဆင္ျမန္းထားၿပီး လက္ေတြကေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလိုပဲ။
အို၊ ငွက္ကေလးရယ္၊ ဒီတစ္ညေလာက္ေတာ့ ငါ့ရဲ့ သတင္းေပးေဖာ္ အျဖစ္ မင္း ငါနဲ႔ ေနေပးပါလားကြာ။ ကေလး ေလးဟာ သိပ္ေရဆာေနၿပီး သူ႔အေမကလည္း အရမ္း ၀မ္းနည္းေနတယ္။ မင္းသားေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ငါေတာ့ ေကာင္ေလးေတြကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ မထင္ပါဘူးကြာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီတံုးက ငါ ျမစ္ေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲေနတံုး ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ရဲ့ သားဆိုးေလး ႏွစ္ေယာက္က င့ါကို အျမဲတမ္း ခဲေတြနဲ႔ ေပါက္ခဲ့တယ္ ကြ။ ဒါေပမဲ့ကြာ ငါ့ကို ဘယ္မွန္လိမ့္ မတံုး။ ငါက သူတို႔ထက္ ပိုျမန္ေအာင္ ပ်ံႏုိင္တာပဲ။ အဲဒီအတြက္ ငါဟာ အပ်ံေကာင္းတဲ့သူအျဖစ္ ငါတို႔မိသားစုထဲမွာ နာမည္ ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေကာင္ေလးေတြကိုေတာ့ ငါ မေက်ဘူးေဟ့။
မင္းသားေလးဟာ သိပ္စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ အဲဒါကို ျမင္ရေတာ့ ပ်ံလႊားေလး စိတ္မေကာင္းဘူး ေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ -
ဒီမွာ သိပ္ေအးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ မင္းနဲ႔ တစ္ညအတူေနၿပီး မင္းရဲ့ တမန္ေတာ္ အျဖစ္ လုပ္ေပးပါမယ္ကြာ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ပ်ံလႊားေလးရာ လို႔ မင္းသားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
ငွက္ကေလးဟာ မင္းသားေလးရဲ့ ဓါးရိုးက ပတၱျမားကို ထုတ္ယူ၊ ပတၱျမားကို ခ်ီၿပီး ၿမိဳ႔ျပရဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ ေပၚက ေန ျဖတ္ပ်ံခဲ့တယ္။
ငွက္ကေလးဟာ စက်င္ေက်ာက္ျဖဴ နတ္သမီး ရုပ္တုေလးေတြ ရိွတဲ့ ဘုရား ရိွခိုးေက်ာင္း ေပၚက ျဖတ္ပ်ံခဲ့တယ္။ နန္းေတာ္ကို ျဖတ္ခဲ့တဲ့အခါမွာေတာ့ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ကခုန္ေနတဲ့ အသံေတြ ၾကားခဲ့ရတယ္။ မိန္းမေခ်ာကေလး တစ္ေယာက္ ဟာ သူ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ လသာေဆာင္ဘက္ ထြက္လာတယ္။
ၾကည့္စမ္းကြယ္၊ လွလိုက္တဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ။ အခ်စ္ရဲ့ စြမ္းအင္ ကေရာ အံ့ၾသဘို႔ မေကာင္းဘူးလားဟင္ လုိ႔ ေကာင္ေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
အင္း၊ ကြ်န္မရဲ့ အကႌ်ဟာ မဂၤလာအခန္းအနားအမီ ရစေကာင္းပါရဲ့ လို႔ ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ကြ်န္မ အကႌ်မွာ ဇာပန္းထိုးဘို႔ ေရာင္စံုပန္းေတြ မွာထားတာ။ ဒါေပမဲ့ အပ္ခ်ဳပ္သည္ အဖြားႀကီးက အရမ္းပ်င္းတာပဲ။
ငွက္ကေလးဟာ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္ပ်ံခဲ့ေတာ့ သေဘၤာေတြရဲ့ ရြက္တိုင္ေတြေပၚမွာ မီးအိမ္ေတြ ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ ရတယ္။ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္တစ္ခုကို ျဖတ္ပ်ံခဲ့တဲ့အခါ ဂ်ဴးအဖိုးႀကီးေတြဟာ ေၾကးခိ်န္ခြင္ႀကီးေတြမွာ ေငြစေတြကို ခ်ိန္တြယ္ ရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေစ်းဆစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူဟာ တဲပုတ္ကေလးဆီ ေရာက္ခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမအိုဟာ သိပ္ ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေမာက်ေနၿပီး ေကာင္ေလးကေတာ့ အဖ်ားတက္လို႔ အိပ္ယာေပၚမွာ လူးလိွမ့္ေနတယ္။ ပ်ံလႊားကေလးဟာ နားလိုက္ၿပီး ပတၱျမားကို စားပဲြေပၚက အမယ္အိုရဲ့ လက္အိတ္ေဘးနားမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သူဟာ အိပ္ယာနား ကို အသာအယာ ပ်ံခဲ့ၿပီး ေကာင္ေလးရဲ့ နဖူးကို သူ႔အေတာင္ပံေလးေတြနဲ႔ ယပ္ခတ္ေပးလိုက္တယ္။
ေအးသြားတာပဲ လို႔ ေကာင္ေလးက ေျပာလုိက္တယ္။ ငါ ပိုၿပီးေနထုိင္ ေကာင္းလာၿပီ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက် သြားေတာ့တယ္။
ပ်ံလႊားကေလးဟာ မင္းသားေလးဆီ ျပန္လာခဲ့ၿပီး သူလုပ္ခဲ့သမွ် ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္။ သိပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာပဲ လို႔ မင္းသားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။ ရာသီ အရမ္းေအးေနတာေတာင္မွ ငါ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားရတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ မင္းကုသိုလ္ေတြ လုပ္ခဲ့လို႔ပဲ။ ပ်ံလႊားေလးကေတာ့ စၿပီးေတြးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။ ေတြးတာဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး အိပ္ေဆးတစ္ခြက္ပဲ။

မိုးလင္းတာနဲ႔ သူဟာ ျမစ္ဆိပ္ကို ပ်ံသြားၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ဒါဟာ မွတ္ခ်က္ျပဳရမဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုပဲ လို႔ ငွက္ ေလ့လာေရးပညာဌာန ပါေမာကၡႀကီးက တံတားကို ျဖတ္သြားရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ေဆာင္းရာသီထဲက ပ်ံလႊားငွက္ တစ္ေကာင္” အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူဟာ စာတမ္းရွည္ႀကီး တစ္ေစာင္ေရးၿပီး ေဒသတြင္း သတင္းစာ တစ္ေစာင္ဆီ ပို႔ခဲ့တယ္။ လူတိုင္း လူတိုင္း သူေရးတာကို ရည္ညႊန္းၾကရတယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ သူတို႔လံုး၀မသိတဲ့ စကားလံုး အေျမာက္အမ်ားနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ ေနတယ္။
ဒီညေတာ့ ငါ အီဂ်စ္ကို သြားေတာ့မယ္ လို႔ ပ်ံလႊားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။ သူဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ စိတ္အား ထက္သန္ ေနတယ္။ သူဟာ ျပည္သူပိုင္ အေဆာက္အဦႀကီးေတြဆီ သြားတယ္။ ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းရဲ့ ေခါင္းမိုးေစာက္ေတြေပၚ မွာ အၾကာႀကီးနားေနတယ္။
သူသြားတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ စာကေလးေတြက သူ႔ကို သိပ္ ေလးစားဘို႔ ေကာင္းတဲ့ ငွက္ကေလးပဲ လို႔ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေျပာသံၾကားရတိုင္း သူ သိပ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။
လ ထြက္လာတာနဲ႔ သူ မင္းသားေလးဆီ ျပန္ခဲ့တယ္။ ငါ အီဂ်စ္ခရီး စေတာ့မယ္။ မင္း ဘာမ်ား သ၀ဏ္လႊာ ပါးလိုက္ ဦးမလဲ လို႔ ငွက္ကေလးက ေမးလိုက္တယ္။
ပ်ံလႊားကေလးရယ္။ မင္း ငါနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ တစ္ညေလာက္ ထပ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးလားကြာ လို႔ မင္းသားေလး က ေျပာလိုက္တယ္။
သူတို႔ ငါ့ကို အီဂ်စ္မွာ ေစာင့္ေနၾကၿပီ။ နက္ျဖန္ဆို ဒုတိယ ေရတံခြန္ဆီ ပ်ံသန္းၾကလိမ့္မယ္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ အပင္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ထုိင္စရာ ေက်ာက္ခံုေတြအျပင္ မယ္ႏြန္နတ္ဘုရားရဲ့ ဂရင္းႏိုက္ ေက်ာက္သလြန္ေတာ္လည္း ရိွတယ္။ တစ္ညလံုး ငါတို႔ ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ၾကမယ္။ မိုးေသာက္ၾကယ္ လက္လာတဲ့အခါမွာ သူဟာ အရုဏ္ဦးေတးကို ဆိုလိုက္ၿပီး ျပန္တိတ္သြားလိမ့္မယ္။
ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြ မွာေတာ့ အ၀ါေရာင္ ျခေသၤ့ႀကီးေတြ ေရေသာက္ရေအာင္ ျမစ္ကမ္းစပ္ကို ဆင္းလာၾကတယ္။ သူတို႔မွာ မ်က္လံုးစိမ္းေတြ ရွိၿပီး သူတို႔ ဟိန္းေဟာက္သံေတြဟာ ေရတံခြန္သံေတြထက္ေတာင္ က်ယ္ေသးတယ္။

ပ်ံလႊားကေလး၊ အို- ပ်ံလႊားကေလး။ ငါေလ ၿမိဳ႔ရဲ့ ဟို အေ၀းက အိမ္တစ္အိမ္ရဲ့ က်ဥ္းေျမာင္း တဲ့ ထပ္ခိုးကေလးမွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ သူဟာ စားပဲြကေလးကို မီွေနၿပီး စာရြက္ေတြကို ၿခံဳထားတယ္။ သူ႔နံေဘးနားက ဖန္ခြက္ထဲမွာေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔ညိႈူးေယာ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ခရမ္းေရာင္ ပန္းေျခာက္ေတြ ထုိးထားတယ္။ သူ႔ဆံပင္ေတြဟာ ညိဳမိႈင္း ၾကမ္းတမ္း ေနတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ခ်ယ္ရီသီးေတြလို နီရဲေနတယ္။ သူ႔မွာ ျပဴးက်ယ္ၿပီး လွပတဲ့ မ်က္လံုးေတြလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ သူ အခု ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ေရးေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ သိပ္ေအးေနလို႔ ျပဇာတ္ကို ဆက္ေရးျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ဘူး။ မီးဖိုထဲမွာ မီးမရိွေတာ့သလို ဆာေလာင္လြန္းလို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနၿပီ လို႔ မင္းသားကေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
ေကာင္းၿပီေလ၊ ငါ မင္းနဲ႔ တစ္ည ထပ္ေနေပးလိုက္မယ္ - ႏွလံုးသားလွတဲ့ ပ်ံလႊားကေလးက ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ ပတၱျမားတစ္လံုး ယူသြားေပးရမလား။
အို႔အို၊ ငါ့မွာ ေနာက္ထပ္ ပတၱျမား မရိွေတာ့ဘူးကြ- မင္းသားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့မွာ ခု ငါ့မ်က္လံုးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒါေတြဟာ ဟို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္က အိႏိၵယက ယူလာခဲ့တဲ့ ရွားပါးၿပီး အဖိုးတန္တဲ့ နီလာေတြကြ။ မ်က္လံုးတစ္လံုးကို မင္း ထုတ္ယူၿပီး ျပဇာတ္ဆရာေလး ကို သြားေပးလိုက္။ သူ အဲဒါကို ေက်ာက္ကုန္သည္ ေတြဆီမွာ သြားေရာင္းၿပီး ထင္း နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ၀ယ္လိမ့္မယ္။ ဒါဆို သူ႔ျပဇာတ္ကို အဆံုးသတ္လို႔ ရၿပီ။
ခ်စ္တဲ့ မင္းသားေလး။ ဒါကိုေတာ့ ငါ မလုပ္ျပေစနဲ႔ ကြယ္ - ပ်ံလႊားေလးက ေျပာေျပာဆိုဆို ငိုခ်လိုက္တယ္။
ပ်ံလႊားေလးရယ္၊ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းသာ လုပ္စမ္းပါကြယ္ - မင္းသားေလးက ထပ္ေျပာလုိက္ျပန္တယ္။

ပ်ံလႊားေလးလဲ ဘာမွ ျပန္မေျပာေနေတာ့ပဲ မင္းသားေလးရဲ့ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို ေဖာက္ထုတ္ၿပီး ဟိုးမွာ ရိွတဲ့ ျပဇာတ္ဆရာေလးရဲ့ အခန္းဆီ ပံ်သြားတယ္။ ေခါင္းမိုးက ေပါက္ေနတဲ့ အတြက္ သူ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ အထဲကို ၀င္သြား ႏိုင္တယ္။ လူငယ္ေလးဟာ သူ႔လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းတင္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ အတြက္ ငွက္ကေလး အေတာင္ပံ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ၿပီး ၀င္လာတာကို သတိမျပဳမိလိုက္ဘူး။ သူေခါင္းေမာ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမေတာ့ ခရမ္းပန္းေျခာက္ေတြ ေပၚမွာ အရမ္း လွတဲ့ နီလာေက်ာက္ႀကီး တစ္လံုး တင္ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္။
ငါေတာ့ ကံထလာၿပီေဟ့။ ဒါဟာ တန္ခိုးရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေပးလိုက္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ခုဆို ငါ့ျပဇာတ္ကို အဆံုးသတ္ႏုိင္ေတာ့မယ္ - လူငယ္ေလးဟာ သိပ္ၿပီး ရႊင္လန္း တက္ၾကြေနတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ပ်ံလႊားေလးဟာ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းကို လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ဧရာမ သေဘၤာႀကီး တစ္စင္းရဲ့ ရြက္တိုင္ေပၚမွာ နားလိုက္ၿပီး သေဘၤာသားေတြ ကုန္ေသတၱာႀကီးေတြကို မနီလာအုန္းဆံႀကိဳးႀကီးေတြနဲ႔ ဆဲြတင္ေနတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ “ေတာက္ - ေလးလိုက္တာကြာ” ေသတၱာတစ္လံုး ဆဲြတင္ၿပီးတိုင္း သူတို႔ ၿငီးလိုက္သံကို အတိုင္းသား ၾကားေန ရတယ္။ “ငါ အီဂ်စ္ကို သြားေတာ့ မလို႔ေဟ့” ပ်ံလႊားေလးက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္ မေနဘူး။
လ လည္း ထြက္လာေရာ သူ မင္းသားေလးဆီ ပ်ံခဲ့ျပန္တယ္။

ငါ မင္းကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လာခဲ့တာပဲ၊ သြားမယ္ - ပ်ံလႊားေလးက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ပ်ံလႊားေလးေရ၊ မင္း ငါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ညေလာက္မ်ား ထပ္ၿပီး မေနေပးႏိုင္ေတာ့ ဘူးလားကြယ္ - မင္းသားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
ခုဆို ေဆာင္း၀င္လာၿပီ။ ဒီမွာ မၾကာမီ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးတဲ့ ႏွင္းေတြ က်လာေတာ့မယ္ - ပ်ံလႊားေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ခုေလာက္ဆို အီဂ်စ္မွာ ေနေရာင္ဟာ စြန္ပလြန္ပင္ေတြ ေပၚမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ကို ရႊံညံြေတြထဲမွာ ေလ်ာင္းေနတဲ့ မိေခ်ာင္းႀကီးေတြက ပ်င္းပ်င္းရိရိ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငါ့အေပါင္းအေဖာ္ေတြဟာ ဘာဘက္ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ အသိုက္ေတြ ေဆာက္ေနၾကၿပီ။ ပန္းေရာင္နဲ႔ အျဖဴေရာင္ ခ်ိဳးေလးေတြက တကူကူး ကူရင္း သူတို႔ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။
မင္းသားေလး၊ ခု ငါ မင္းကို ခဲြသြားရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ ေႏြဦး ေပါက္မွာ မင္းလူေတြကို ေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာက္ႏွစ္လံုးအစား ငါ မင္းဘို႔ လွပတဲ့ ေက်ာက္ႏွစ္လံုး အစား ယူလာေပးမယ္။ ပတၱျမားရဲ့ အေရာင္ဟာ ႏွင္းဆီရဲရဲ ရဲ့ အေရာင္ထက္ ပိုရဲေနၿပီး နီလာကလည္း ပင္လယ္ျပာႀကီးျပာသလို ျပာလဲ့ ေနရေစ့မယ္။

ေအာက္က ရင္ျပင္မွာ မီးျခစ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ သူ႔မီးျခစ္ေတြ ေရေျမာင္းထဲ ျပဳတ္ က်ၿပီး အကုန္ေရစိုး ပ်က္စီးကုန္ၿပီ - မင္းသားေလးက ေျပာလုိက္တယ္။ သူပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မပါဘဲ အိမ္ျပန္သြားရင္ သူ႔အေဖ ရိုက္လိမ့္မယ္။ ဒါ ဆုိ သူငိုရေတာ့မွာပဲ။ ေကာင္မေလးမွာ ေျခအိတ္တို႔ ဖိနပ္တို႔လည္း မရိွဘူး။ သူ႔ေခါင္းေသးေသးကေလး ကေလည္း ေျပာင္ေနၿပီ။ မင္း က်န္တဲ့ င့ါမ်က္လံုး တစ္ဖက္ကို ေဖာက္ထုတ္ၿပီး သူ႔ကို သြားေပးလိုက္ပါကြာ။ ဒါဆို သူ႔အေဖ ရိုက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
မင္းသားေလး၊ ဒီည ငါ မင္းနဲ႔ အတူေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းမ်က္လံုးကိုေတာ့ ငါ မေဖာက္ထုတ္ေပးႏုိင္ဘူး။ ဒါဆို မင္း ကန္းသြားမွာ ေပါ့ လုိ႔ ပ်ံလႊားေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ပ်ံလႊားေလးရယ္၊ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းသာ လုပ္စမ္းပါကြယ္ - မင္းသားေလးက ေျပာလုိက္တယ္။

ပ်ံလႊားေလးလည္း မင္းသားေလးရဲ့ မ်က္လံုးကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး မီးျခစ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆီကို တရိွန္ထိုး ပ်ံဆင္းသြားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ့ လက္ထဲ နီလာေက်ာက္ႀကီး ကို ပစ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။
အယ္၊ လွလိုက္တဲ့ ဖန္တံုးေလးေတာ့ လို႔ ေအာ္ၿပီး ေကာင္မေလးဟာ ရႊင္ျမဴးစြာ ရယ္ေမာၿပီး အိမ္ကို အေျပးျပန္ သြားတယ္။

ပ်ံလႊားေလးဟာ မင္းသားေလးဆီ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ကဲ၊ ဘယ့္နဲ႔ရိွစ။ ခုေတာ့ မင္းခုေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ငါ မင္းနဲ႔ပဲ တစ္သက္လံုးေနေတာ့မယ္ လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။
မဟုတ္ဘူး ေကာင္ေလး၊ မင္း အီဂ်စ္ကို သြားရမယ္ လို႔ မင္းသားေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
မင္းသားေလး၊ ငါ မင္းနဲ႔ တစ္သက္လံုး အတူေနေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီ လုိ႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ပ်ံလႊားေလး ဟာ မင္းသားေလးရဲ့ ေျခရင္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ပ်ံလႊားေလးဟာ မင္းသားေလးရဲ့ ပုခံုးေပၚမွာ နားေနၿပီး သူျမင္ေတြ႔ရတဲ့ ျမင္ကြင္း အသစ္အဆန္း ေတြကို မင္းသားေလးကို ေျပာျပေနေတာ့တယ္။ သူက ႏုိင္းျမစ္ကမ္းေဘးမွာ စီတန္းရပ္ေနၿပီး ႏႈတ္သီးေတြနဲ႔ ငါးဖမ္းေနတဲ့ ဗ်ိဳင္းေအာက္ေတြ အေၾကာင္း၊ ကမၻာႀကီးေလာက္ သက္တမ္းရိွေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အရာရာကို သိေနတဲ့ သဲကႏၱာရထဲက စဖင့္ ရုပ္တု ႀကီးေတြ အေၾကာင္း၊ အ၀ါေရာင္ ဖန္ပုတီးႀကီးေတြကို လက္ေကာက္လုပ္ ၀တ္ထားၿပီး ကုလားအုပ္ေတြ ေဘးကေန ျဖည္းျဖည္း ခ်င္းေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ကုန္သည္ေတြ အေၾကာင္း၊
မေဟာ္ဂနီသားလို မည္းၾကဳတ္ေနၿပီး ေမွာ္ဖန္လံုးႀကီးကို ကိုးကြယ္ေနတဲ့ စႏၵာေတာင္ကုန္းတို႔ရဲ့ အရွင္သခင္ႀကီး အေၾကာင္း၊ စြံပလြံပင္ေတြေပၚမွာ ေနၿပီး ပုေယာဟိတ္ အေယာက္ ၂၀ တို႔ရဲ့ ပ်ားရည္ကိတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေကြ်းသမႈ ျပဳျခင္းကို ခံယူေနတဲ့ ေျမြစိမ္းသခင္ အေၾကာင္း၊ ေတာရိုင္းလိပ္ျပာႀကီးေတြနဲ႔ အျမဲ တုိက္ခိုက္ေနၿပီး ေရကန္ႀကီးထဲကုိ ရြက္ေလွႀကီးေတြ နဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ ပစ္ဂမီ လူမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း - စသျဖင့္ ေပါ့။
အို၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပ်ံလႊားကေလး။ မင္းက င့ါကို ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္ထုတ္ေနတဲ့ သတင္းေတြလို ေကာင္းတာေတြ ေတာ္တာေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနေတာ့တာကိုး။ ပုိေကာင္းတာကေတာ့ ျပည္သူျပည္သား လူအမ်ားေတြ ဒုကၡ၊ သုကၡ ေရာက္ေနတာေတြကို ငါ ပို သိခ်င္တယ္ကြာ။ မင္း ငါ့ၿမိဳ႔ႀကီးေပၚ ပ်ံသြားၿပီး ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ်ေတြ ငါ့ကို ျပန္ေျပာျပပါ လား ေကာင္ေလးရာ။

ဒါနဲ႔ပဲ ပ်ံလႊားေလးဟာ ၿမိဳ႔ႀကီးေပၚကို ပ်ံ၀ဲၾကည့္လိုက္တယ္။ သူေတာင္းစားေတြ တံခါး၀မွာ ထိုင္ေတာင္းေနခ်ိန္မွာ လူခ်မ္းသာေတြ ကေတာ့ အိမ္ႀကီး ရခိုင္ေတြထဲမွာ ေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးေနၾကတယ္။
သူ ေမွာင္မဲေနတဲ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေလးေတြထဲ ပ်ံသန္းလာေတာ့ အစာငတ္မြတ္ေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ ျဖဴဖတ္ ျဖဴေယာ္ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ အားမရွိေတာ့သလုိ ေငးၾကည့္ေနတာကို အနက္ေရာင္လမ္းေတြ ေပၚမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဂံုးေက်ာ္တံတား တစ္စင္းရဲ့ ေအာက္မွာေတာ့ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖက္ထားၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ေႏြးေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ဆာလိုက္တာကြာ လို႔လည္း ၿငီးညဴေနၾကတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ဒီေအာက္မွာ မအိပ္ရဘူး လုိ႔ တံတားေစာင့္က ေအာ္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို႔ဟာ မိုးရြာႀကီးထဲကို ထြက္သြားၾကရေတာ့တယ္။
ပ်ံလႊားေလးဟာ မင္းသားေလးဆီ ျပန္လာၿပီး သူေတြ႔ခဲ့ရ သမွ်ေတြကို ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်တယ္။
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးကို ေရႊပိန္းခ်ထားတာ။ ဒီေရႊေတြကို တစ္ျပားခ်င္း တစ္ျပားခ်င္း ခြာယူၿပီး အဲဒီ ဆင္းရဲသားေတြကို သြားေပးလိုက္ပါ။ ဒီေရႊျပားေတြဟာ သူတို႔ ကို ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေစလိမ့္မယ္ - မင္းသားေလးက ေျပာလုိက္တယ္။

ပ်ံလႊားေလးဟာ မင္းသားေလး ကိုယ္ေပၚက ေရႊျပားေတြကို တစ္ျပားစီ တစ္ျပားစီ ခြာခ်လိုက္တာ မင္းသားေလး ကိုယ္ဟာ ေရႊမရိွေတာ့ပဲ ျပာမိႈင္းမိႈင္း မဲြေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီ ေရႊျပားေတြကို ငွက္ကေလးဟာ တစ္ျပားစီ တစ္ျပားစီ ဆင္းရဲ သားေတြဆီ သယ္သြားတယ္။ ခုဆို ကေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ႏွင္းဆီေရာင္သန္းလာၿပီး လမ္းေတြေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနၾကၿပီ။ ငါတို႔ ခု ထမင္း၀၀ စားရၿပီ လို႔ သူတို႔ ေအာ္ဟစ္ သီဆိုေနၾကတယ္။

ႏွင္းေတြက်လာၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းေတြဟာ ခဲကုန္တယ္။ လမ္းေတြဟာ ေငြနဲ႔ ခင္းထားသလိုပဲ။ အရမ္းေတာက္ပ ေျပာင္လက္ေနတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုး တံစက္ၿမိတ္ေတြမွာေတာ့ ေရခဲေခ်ာင္းေလးေတြဟာ တဲြေလာင္းက်ေနတယ္။ လူတိုင္း အိမ္ျပင္ထြက္တဲ့အခါ သားေမြးထည္ႀကီးေတြ ၀တ္ထားၾကတယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ အနီေရာင္ ဦးထုပ္ေတြေဆာင္းၿပီး ေရခဲျပင္ေပၚ စကိတ္ စီးေနၾကတယ္။
သနားစရာ ပ်ံလႊားေလးဟာ ေအးသထက္ ေအးလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ မင္းသားေလးကို စြန္႔ခြာ မသြားခဲ့ဘူး။ သူ မင္းသားေလးကို သိပ္ ခ်စ္ေနမိၿပီ။ ေပါင္မံု႔ဖုတ္သမား လွည့္မၾကည့္တဲ့ အခါ ေပါင္မံု႔ဖို တံခါး အျပင္ဘက္က ေပါင္မံု႔အစအန တခ်ိဳ႔ကို သူေကာက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေတာင္ပံ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ရင္း သူ႔ကိုယ္ကို ေႏြးေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သူေသရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။

သူဟာ ရိွသမွ် အားကို ထုတ္သံုးၿပီး ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ မင္းသားေလး ပုခံုးေပၚ အားယူ ပ်ံတက္လိုက္တယ္။
ခ်စ္တဲ့ မင္းသားေလးေရ၊ ငါသြားေတာ့မယ္ကြယ္ - သူ ေလသံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ မင္းရဲ့ လက္ကေလးကို နမ္းခြင့္ ျပဳမွာလားဟင္။
ပ်ံလႊားေလးေရ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္း အီဂ်စ္ကိုသြားေတာ့မယ္ ဆိုလို႔ ငါ ၀မ္းသာလိုက္တာကြယ္။ မင္း ဒီမွာေနတာ သိပ္ကို ၾကာသြားၿပီ။ ငါ မင္းကို ခ်စ္တ့ဲအတြက္ မင္း ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းပါကြယ္ - မင္းသားေလးက ေျပာလိုက္တယ္။
မင္းသားေလး၊ ငါသြားမွာ အီဂ်စ္ကို မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ မရဏစံအိမ္ကိုပါ။ ေသျခင္း ဆိုတာ အိပ္ျခင္းရဲ့ ေနာင္ေတာ္ ပဲ၊ မဟုတ္ဘူးလားဟင္ - ပ်ံလႊားေလးဟာ အဲဒီလို ေျပာၿပီးေနာက္ေတာ့ သုခကုမၼာ မင္းသားေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလးကို ဖြဖြေလး နမ္းၿပီး မင္းသားေလးရဲ့ ေျခေထာက္ေပၚကို ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က် ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။
အဲဒီခဏေလးမွာပဲ ရုပ္တုအတြင္းဘက္က တစ္ခုခု ကြဲသံလိုလို ထူးဆန္းတဲ့ အက္သံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ တကယ္ကေတာ့ မင္းသားေလးရဲ့ အသည္းႏွလံုး ႏွစ္ျခမ္းကဲြသြားတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏွင္းေတြ ခဲေနေအာင္ က်ေနတာပဲ။

ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ဟာ ရင္ျပင္ေတာ္ဘက္ကို သူ႔ ေကာင္စီ၀င္ေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ဘက္လဲ ေရာက္ေရာ သူ မင္းသားရုပ္တု ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အလို၊ ဘုရားေရ။ သုခကုမၼာမင္းသား ရုပ္တုဟာ ဘာလို႔မ်ား ဒီလို ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္သြားရတာပါလိမ့္ လို႔ လန္႔ေအာ္ လိုက္တယ္။
တကယ့္ကုိ ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ေနပါေပါ့လား လို႔ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ေျပာတိုင္း အျမဲတမ္း လက္ညိႈးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ လုပ္တတ္တဲ့ တျခား ေကာင္စီ၀င္ေတြကပါ သံေယာင္လိုက္ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး စူးစမ္းရေအာင္ အေပၚကို တက္ သြားၾကတယ္။
ဓါးရိုးက ပတၱျမားႀကီးလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးေတြလည္း အေဖာက္ခံ ထားရတယ္။ ေရႊျပားေတြလည္း မရိွေတာ့ ဘူး။ အင္း၊ သူေတာင္းစား သာသာပဲ က်န္ေတာ့တယ္ လို႔ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္က ေျပာလိုက္တယ္။
သူေတာင္းစား သာသာပဲ က်န္ေတာ့တယ္ - ေကာင္စီ၀င္ေတြကလည္း သံေယာင္လိုက္လိုက္ ၾကတယ္။
ၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး ကြယ္ရို႔၊ သူ႔ေျခရင္းမွာလည္း ငွက္ေသတစ္ေကာင္။ ဒီလိုေနရာမွာ ငွက္ေတြေသခြင့္မရိွဘူး လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ရမယ္ လို႔ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္က ေျပာလိုက္တ့ဲအခါ သူ႔စာေရးက မွတ္စုစာအုပ္မွာ လုိက္မွတ္ လိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ သူတို႔ဟာ သုခကုမၼာ မင္းသားရုပ္တုကို ဆဲြခ်လိုက္ၾကတယ္။
သူဟာ က်က္သေရလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ အသံုးလည္း မတည့္ေတာ့ဘူး - လို႔ အႏုပညာ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡႀကီး က မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ရုပ္တုကို မီးဖိုထဲမွာ အရည္ႀကိဳပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္က ဒီ သတၱဳေတြကို ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ စည္းေ၀းပဲြ ေခၚလိုက္တယ္။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ရုပ္တု တစ္ခု ထပ္လုပ္ဖို႔ပဲ။ အဲဒီရုပ္တုကေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ရဲ့ ရုပ္တု ျဖစ္လိမ့္ မယ္ - လို႔ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္က ေျပာလိုက္တယ္။
က်ဳပ္ရုပ္တု - က်ဳပ္ရုပ္တု - လို႔ ေကာင္စီ၀င္ေတြဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾက ဆိုၾက ျငင္းၾက ခံုၾက ျဖစ္သြားတယ္။
သူတို႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာတဲ့ထိ ျငင္းၾက ခုန္ၾကလို႔ မၿပီးေသးဘူး။
ဆန္းျပားပါေပ့ကြယ္။ ဒီ ခဲနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ႏွလံုးသား အကဲြဟာ သံရည္ႀကိဳစက္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ အရည္ႀကိဳလို႔ မရဘူး၊ ဒါကိုေတာ့ လႊင့္ပစ္ရလိမ့္မယ္ - လို႔ သံရည္ႀကိဳစက္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ က ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဟာ မင္းသားေလးရဲ့ ကြဲေၾကေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ပ်ံလႊားငွက္ အေသကေလးပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္ပံုထဲ ကို ပစ္ထည့္လိုက္ၾကတယ္။

ေဟာဒီၿမိဳ႔ထဲက တန္ဘိုးအရိွဆံုး အရာႏွစ္ခု ငါ့ဆီ ယူခဲ့ၾကစမ္းေဟ့ လို႔ ဘုရားသခင္က သူ႔နတ္သား တစ္ေယာက္ကို ခိုင္းလိုက္တယ္။
နတ္သားဟာ မင္းသားေလးရဲ့ ႏွလံုးသားအကဲြ နဲ႔ ငွက္ေသကေလးကို ယူသြားတယ္။
မင္းေတာ္တယ္ေဟ့၊ ေရြးတတ္သားပဲ။ ငါ့ရဲ့ ေကာင္းကင္ဘံု ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာ ဒီငွက္ကေလးဟာ အျမဲ ေတးသီေနရမယ္။ ငါ့ရဲ့ ေရႊႏိုင္ငံေတာ္မွာေတာ့ ေဟာဒီ မင္းသားေလးဟာ ငါ့ကို အျမဲ ခစားေနရလိမ့္မယ္ - လို႔ ဘုရားသခင္က ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္တယ္။

ကေလးတို႔ေရ၊ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။ ကေလးတို႔လည္း မင္းသားေလးနဲ႔ ငွက္ကေလးလို ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ထား ထားၾကရမယ္ကဲြ႔ေနာ္။

ဘာသာျပန္သူ

ဦးေအးၿငိမ္း
၂၇-၁၀-၀၉ ည ၁၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္