(၁၃)
နာမည္ - ကိုမင္းေက်ာ္ေအာင္
အသက္ - ၃၄
ပညာအရည္အခ်င္း - ၀ိဇၹာဘဲြ႔ (ျမန္မာစာ)၊ NTC 2, Diploma in Engineering (Mechatronic)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ -
လစာ - ၂၀၀၀
ကိုမင္းေက်ာ္ေအာင္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပညာရပ္မ်ားကို ေလ့လာခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္။ ထုိ႔ျပင္ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳမ်ားလည္း မရိွ။ စင္ကာပူ ေရာက္ေသာအခါ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ရေသာအခါ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဳရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ တြန္းအားေပးမႈႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္၏ ၀ါယမစိုက္ထုတ္မႈ ျဖင့္ စင္ကာပူတြင္ ေရရွည္ ဆက္လုပ္ႏုိင္ရန္ ေက်ာင္းတက္သည္။
ပထမ ITE (Institute of Technical Education) တက္သည္။ ထိုမွ တဆင့္ Polytechnics ဆက္တက္ကာ ဒီပလိုမာ လက္မွတ္တစ္ခု ရေအာင္ယူခဲ့သည္။
အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ရသည္မွာ ခက္ခဲ ပင္ပန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အနာခံမွ အသာစံရမည္ ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း သူက ႏွစ္ရွည္လမ်ား တက္ရသည့္တိုင္ မၿငီးမျငဴ ဆက္တက္ခဲ့သည္။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးပါး ႀကိဳးစား လိုက္ေသာအခါ ယခု သူ႔ႀကိဳးစားမႈ၏ အသီးအပြင့္မ်ားကို သံုးေဆာင္ခံစား ေနႏိုင္ၿပီ။ သူႏွင့္ အတူလာသူ အမ်ားစုမွာ ပိုက္ဆံကို သာ ကုန္းရုန္းရွာကာ ယခု အခ်ိဳ႔လည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္သည့္သူျပန္ စသျဖင့္ ယယ္ကလယ္ လုိက္ေနခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာ မပူမပင္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ဟန္က်ပန္က် ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။
ပညာေရးသည္ ဘ၀အတြက္ မည္မွ် အေရးႀကီးေၾကာင္း ကိုမင္းေက်ာ္ေအာင္၏ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳမ်ားက သက္ေသခံေနပါသည္။ စင္ကာပူေရာက္ လူငယ္လူရြယ္မ်ားသည္ ကိုမင္းေက်ာ္ေအာင္ ကို အားက်ကာ မိမိဘ၀ တုိးတက္လမ္းကို ရွာႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
၁။ ျမန္မာျပည္တြင္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား
ဒီမလာခင္ ရန္ကုန္မွာတံုးက ကြ်န္ေတာ္ welding သင္တန္း တက္ခဲ့ေသးတယ္။ အစိုးရက ဖြင့္တာပဲ။ ကုန္းလမ္း ပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ေအာက္က။ ပါရမီ လမ္းဘက္က စက္ရံုတစ္ခုမွာ တက္ရတာ။ စက္ရံုနာမည္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီကိုး။ သူက သင္တန္း အပတ္စဥ္ ဘယ္ေလာက္။ သင္တန္းသား ဘယ္ႏွေယာက္ ဆိုၿပီး သင္တာ။ သင္တန္းတစ္ခုကို သင္တန္းသား ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရိွတယ္။ သင္ေပးတာကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ စာေတြ႔အေနနဲ႔ ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ပိုင္း အားနည္းတယ္။ သင္တန္းသားက မ်ားၿပီး welding စက္က နည္းတာမ်ိဳး။ electrode ေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မေပးႏုိင္တာမ်ိဳး ေပါ့။
သီအိုရီ သင္ေပးၿပီးရင္ ဂေဟေခ်ာင္း သံုးေလးေခ်ာင္းေလာက္ေပးၿပီး ေလ့က်င့္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါ ကုန္သြားရင္ေတာ့ တျခား အတိုအစ လုိက္ေကာက္ၿပီး ေဆာ္ခ်င္ေဆာ္၊ ဆရာကို ေမးစရာရိွတာေမး ၿပီး ျပန္ေပါ့။ တကယ့္ professional မေဆာ္တတ္ေပမဲ့ လံုး၀ အေတြ႔အႀကံဳမရိွတာနဲ႔ စာရင္ welding ဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ သေဘာတရားေတာ့ နားလည္ သြားတာေပါ့။ တကယ္လုပ္မဲ့ သူေတြအတြက္ အေျခခံေကာင္းေကာင္း ရသြားတယ္။
သင္တန္းေၾကးကေတာ့ သိပ္မမ်ားပါဘူး။ ၃၀၀၀ ထင္တယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္က။ သင္တန္းက တစ္လခဲြ သင္တန္း။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ test လုပ္တယ္။ မနက္ပိုင္းေျဖ။ ညေနက် ေအာင္စာရင္း ထုတ္ၿပီး သင္တန္းမွာ ပထမ၊ ဒုတိယ စသျဖင့္ ဆုရတဲ့သူေတြကို ဆုေပးတယ္။ သူေဆာ္ထားတ့ဲ welding သားေပၚမူတည္ၿပီး ေရြးတာေပါ့။
အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတက္ခဲ့တယ္ ဆုိေပမဲ့ သိပ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မဟုတ္ဘူး။ လွည္းတန္းက ဦး၀င္းႏိုင္မွာ တက္ခဲ့တာ။ ဆရာကေတာ့ သင္ေပးမွာပဲ။ တကယ္ တတ္မတတ္ ဆုိတာကေတာ့ ကိုယ့္ေလ့က်င့္မႈနဲ႔ ႀကိဳးစားမႈေပၚ မူတည္ မွာေပါ့။ ဦး၀င္းႏိုင္ သင္ပံုသင္နည္းက ပိုေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာရင္ အမ်ားႀကီး တိုးတက္ႏိုင္တယ္။ သူ႔ဆီမွာ လာတက္တဲ့သူ မ်ားတယ္။ သူက speaking ကို ဦးစားေပး သင္တာ။ သူက လူသစ္တန္း၊ လူေဟာင္းတန္းရယ္ လို႔ ခဲြသင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ခန္းမႀကီးထဲမွာ အားလံုးလာထိုင္။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ဗီဒီယိုေတြ ျပတယ္။ မသိရင္ အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး၊ ဆရာကို ေမးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေျပာရဲဆိုရဲ ရိွေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။
သင္တန္းသားေတြကို စတိတ္ခံုေပၚတက္ခိုင္းၿပီး သူ႔အေၾကာင္း ေျပာခိုင္းတယ္။ သူ႔မိသားစု အေၾကာင္း၊ သူျဖတ္ သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေၾကာင္း။ သူ႔ပညာေရး အေၾကာင္း စသျဖင့္ေပါ့။ ေအာက္က နားေထာင္ေနတဲ့ သင္တန္းသားေတြ ကလည္း ကိုယ္သိခ်င္တာေတြ ေမးလို႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့ အျပန္အလွန္ စကားေျပာျဖစ္ သြားတာေပါ့။ အျပင္မွာက် ဒါမ်ိဳး ေျပာဘို႔ အခြင့္အလမ္း မရိွဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဘက္ကလည္း စိတ္၀င္စားမႈ ရိွတယ္။ တိုးတက္မႈလည္း ရိွတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေလ့လာေနတဲ့ သူေတြ ရိွတယ္။ သင္တန္းေၾကးကလည္း နည္းတယ္။
တျခားသင္တန္းေတြကေတာ့ သံုးလအျပတ္၊ ေလးလ အျပတ္ စသျဖင့္ သင္သြားတယ္။ သူ႔သင္တန္းကာလ ကုန္တာနဲ႔ တတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတတ္သည္ ျဖစ္ေစ လက္မွတ္ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာပဲ။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာ အရ ေျပာရရင္ ဦး၀င္းႏိုင္ သင္ပံုသင္နည္းကို ပိုႀကိဳက္တယ္။
၂။ ဘ၀သစ္သို႔
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးတာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ။ စာေမးပဲြ ေျဖၿပီးေတာ့ ေမလမွာ စင္ကာပူကို ထြက္လာခဲ့တာပဲ။ ကုမၸဏီနာမည္က Wing Yong Engineering။ ေနာက္ေတာ့ Alpine Engineering Services ဆိုၿပီး နာမည္ ေျပာင္းလိုက္ တယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီက လူက သူတို႔ကုမၸဏီအတြက္ လူလိုလို႔ ဆိုၿပီး လာေခၚေတာ့ ပိုက္ဆံ သိပ္မကုန္လိုက္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ပဲ ေအးဂ်င့္ လုပ္ၿပီး လူေခၚတာ ေျပာပါေတာ့။ အဲဒီတံုးက သူ႔ကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၅၀၀ ထင္တယ္၊ ေပးရတယ္။ အလုပ္ က Steel Work Worker တဲ့။ Keppel သေဘၤာက်င္းမွာ။ လခက တစ္ေန႔ကို ၁၈ က်ပ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆိုတာက ရန္ကုန္မွာ သေဘၤာက်င္း လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔။ သေဘၤာေတာင္ ရုပ္ရွင္ေတြ ဗီဒီယိုေတြထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာ။ အျပင္မွာ သေဘၤာႀကီးေတြ တစ္ခါမွ ျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေရာက္မွ သေဘၤာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ဖူး တာ။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ သေဘၤာႀကီးေတြ ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ လုပ္ငန္း အေတြ႔အႀကံဳက လည္း ဘာမွ မရိွေသး။ ဘာမွလည္း မလုပ္တတ္ေသးေတာ့ သူမ်ားလုပ္တာ လိုက္ကူရတယ္။ Helper ေပါ့။ ကူရင္းနဲ႔ သူတို႔လုပ္တာ ကိုင္တာၾကည့္ၿပီး မွတ္သား၊ သင္ယူ ရတာေပါ့။ သူတို႔ကလည္း ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မခိုင္းေသးဘူး။
ဒီလိုပဲ သူမ်ားလုပ္တာၾကည့္။ ၀င္လုပ္။ လုပ္ရင္း၊ သင္ရင္း နဲ႔ပဲ ၆ လ ေလာက္ၾကာေတာ့ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္ သြားရတာပဲ။
ေရာက္ခါစကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သေဘၤာက်င္း ဗဟုသုတ ဘာမွ မရိွေသး။ အေတြ႔အႀကံဳကလည္း မရိွ ဆိုေတာ့ အခက္အခဲ ဆိုတာကေတာ့ ရိွတာပဲ။ အစစ ေပါ့။ communication ကစ။ သူတို႔ေျပာတာ ကိုယ္နားမလည္။ ကိုယ္ ေျပာတာ သူတို႔ နားမလည္။ ကိုယ့္ စူပါဗိုက္ဆာက ေဟ့ေကာင္၊ မင္း Fore Peak Tank ထဲ သြားၾကည့္ေခ် ေျပာေတာ့ သေဘၤာမွာ အဲဒီ Fore Peak Tank ဆိုတာႀကီးက ဘယ္နားေနလို႔ ေနမွန္းမသိ။ မင္း Port Side က Engine Room ထဲ လာခဲ့ ဆိုရင္ Port Side ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မသိ။ Engine Room ဆိုတာ ဘယ္နားရိွမွန္း မသိ။ အာ၊ အႀကီးအက်ယ္ ရြာ ေတြ လည္တာေပါ့။
တခါတေလ သူတို႔လိုက္ျပလို႔ Tank တစ္ခုခုထဲ ေတာ့ ေရာက္သြားပါရဲ့။ အဲဒီ Tank ဟာ သေဘၤာရဲ့ Starboard side မွာ ရိွမွန္းမသိ။ Port Side မွာ ရိွမွန္းမသိ။ ကိုယ္ၾကည့္ေနတဲ့ ပိုက္လိုင္းက ဘာပိုက္လိုင္းမွန္း မသိ။ ေျပာရရင္ဗ်ာ။ ဘာဆို ဘာမွ မသိတာကိုး။ Welding ေဆာ္ခိုင္းေတာ့လည္း မေဆာ္တတ္။ Cutter ျဖတ္ခုိင္းျပန္ေတာ့လည္း မျဖတ္တတ္။ အကုန္ေပါ့။ ေမးရင္းစမ္းရင္း၊ မွတ္ရင္း သားရင္း။ အမွားမွား အယြင္းယြင္းနဲ႔ပဲ ဒီလို ျဖစ္လာရတာပဲ။ အခ်ိန္က သင္ေပးသြား တာေပါ့။ ေလးငါး ေျခာက္လေလာက္ ၾကာေတာ့ အားလံုး သိသြားၿပီ။
ေရာက္စတံုးက Woodland JTC မွာ ေနရတယ္။ တစ္ခန္းကို ၁၂ ေယာက္ စုေနရတယ္။ ေနရတာေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ခ်က္စားလို႔လဲ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခန္းခ တစ္လကို ၈၀ ေပးရတယ္။ ေရဘိုး၊ မီးဘိုး လည္း ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ေပးရတာပဲ။ ဆိုေတာ့ ေနစရိတ္တင္ တစ္လကို တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ရိွတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စလာတဲ့ ၁၉၉၉ ၀န္းက်င္ေလာက္က အလုပ္ေတြက အရမ္းေကာင္းတယ္။ အိုဗာတိုင္ေတြ အရမ္း ဆင္းရတယ္။ Overnight ေတြလည္း ဆင္းရတယ္။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီတံုးက လခ တစ္ေန႔ကို ၁၈ က်ပ္ပဲ ရတာေတာင္ တစ္လကို ၈၀၀ ကေန ၁၀၀၀ ၾကား ထုတ္ရတယ္။ မဆိုးေသးဘူး ဆိုရမွာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ OT ေတြကို အရမ္းခ် မေပးေတာ့ဘူး။ ထိန္းထားတယ္။ Overtime ကို အလွည့္နဲ႔ ဆင္းခိုင္းတယ္။ ဥပမာ ဒီတစ္ပတ္ တနဂၤေႏြ ဆင္းတဲ့သူေတြ ဆို ေနာက္တစ္ပတ္ မဆင္းရေတာ့ဘူး။ စေနလဲ ထိုနည္း၎ ပဲ။ အဲေတာ့ လခ နည္းတဲ့သူေတြ ထိတာေပါ့။ တစ္လမွ ၃၅၀ ရ၊ ၄၀၀ ရ။ အင္မတန္ ေကာင္းပါမွ ၅၅၀၊ ၆၀၀ ရတာ။
ကုမၸဏီက လခ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ခါ တိုးေပးတယ္။ ကိုယ့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေပၚမူတည္ၿပီး ၂ က်ပ္ကေန ၅ က်ပ္ထိ တိုး ေပးတယ္။ စလာတံုးက ၁၈ က်ပ္ရတဲ့ သူေတြ ေနာက္ႏွစ္ဆို တစ္ေန႔ ၂၀ ရတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ လုပ္ျပရတာေပါ့။ အလကား ေနရင္းေတာ့ ဘယ္ေပးမလဲ။ ေနာက္ၿပီး ကုမၸဏီက Keppel သေဘၤာက်င္းရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ဆုိေတာ့ Keppel ကေန တိုက္ရိုက္လာ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ တစ္ႏွစ္ခဲြ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကို တစ္ခါ General Manager ေျပာင္းတယ္။ Keppel က Section Manager ဒါမွမဟုတ္ Project Manager ရာထူးေလာက္ လူေတြ လာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ တာ။ ဒီေတာ့ တျခားကုမၸဏီေတြလို သူေဌးက တုိက္ရိုက္အုပ္ခ်ဳပ္တာ မဟုတ္ပဲ Keppel က တာ၀န္ေပးလိုက္တဲ့ General Manager ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္တာ။
၃။ ေက်ာင္းစတက္ျခင္း
၂၀၀၀ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္တယ္။ ITE January Intake ကို စတက္ တယ္။ ေက်ာင္းတက္တယ္ ဆုိတာလည္း ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ရဲ့ အေျခအေနေပၚလည္း မူတည္ေသးတယ္။ ကိုယ္ တက္ခ်င္တိုင္း တက္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေပးရတာကိုး။ ေက်ာင္းတက္မဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ ရတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ေနရင္ ဘယ္လိုမွ တက္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႔ အလုပ္ရွင္ေတြက သေဘာထား ဆိုး တယ္။ ကိုယ့္အလုပ္သမား ေက်ာင္းတက္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒီေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္နဲ႔လည္း အဆင္ေျပ။ လူႀကီးကလည္း သေဘာတူ ဆိုမွ တက္လို႔ ေကာင္းတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ တက္ျဖစ္တာက အေၾကာင္းအေပါင္း တိုက္ဆိုင္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ၉၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ရံုးေပၚမွာ လုပ္စရာရွိတာနဲ႔ လူႀကီးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရံုးလာလုပ္ဖို႔ ေခၚတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ တံုးက ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းတက္ခဲ့ေသးေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို အရမ္း ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ မကိုင္တတ္ေတာင္ သံုးေတာ့ သံုးတတ္တာေပါ့။
ဘာလုပ္ရတာလဲ ဆိုေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ သံုးလုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ့ စာရင္းကို ျပဳစုရတာ။ ဆိုပါေတာ့၊ ဘယ္ အလုပ္အတြက္ ဘယ္သေဘၤာရဲ့ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာ ဘယ္လို သံျပား လဲလိုက္တယ္။ သံျပားရဲ့ အလွ်ား၊ အနံ၊ အထူ က ဘယ္ေလာက္၊ အဲဒီသံျပားလဲဘို႔ လူဘယ္ ႏွစ္ေယာက္၊ ဘာပစၥည္းေတြ သံုးတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္ လုပ္ရတယ္၊ ဘယ္ရက္ ကေန ဘယ္ရက္ထိ လုပ္တယ္။ ဖိုမင္က ဘယ္သူ၊ စူပါဗိုက္ဆာက ဘယ္သူ စသျဖင့္ေပါ့။ စာရင္းေတြ မွတ္၊ တြက္ခ်က္ ေပးရတယ္။
ပစၥည္းမလဲဘဲ welding ေဆာ္ရတယ္ ဆိုရင္လဲ welding အလွ်ားက ဘယ္ေလာက္၊ welder ဘယ္ႏွေယာက္ စသျဖင့္ ေပါ့ေလ။ အကုန္လိုက္မွတ္၊ စာရင္းျပဳစုၿပီး အဲဒီစာရင္းကို commercial ဌာနကို ေပးရတယ္။ Commercial ဌာန ကမွ အဲဒီစာရင္းေပၚ မူတည္ၿပီး owner ဆီက ပိုက္ဆံ တင္ေတာင္းတာေပါ့။
ဆိုေတာ့ လုပ္ငန္းသဘာ၀ ေျပာင္းသြားတယ္။ အရင္ကလို တစ္ေနကုန္ သေဘၤာေပၚ တက္ရတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ ေတာ့ပဲ ရံုးေပၚထိုင္ရတဲ့ အခ်ိန္ မ်ားလာတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆုိေတာ့ တစ္ခါတေလ လဲရတဲ့ သံျပားႀကီးေတြက အႀကီးႀကီး ေတြ ဆိုရင္ အခ်ိန္ အမ်ားႀကီးယူရတယ္။ ကိုယ္က တစ္ေခါက္ေလာက္ သြားၾကည့္ထားၿပီး သံျပားအရြယ္၊ လူအင္အား စသ ျဖင့္ တစ္ခါ မွတ္ထားလိုက္ရင္ ရၿပီ။ ညေနပိုင္း တစ္ေခါက္ေလာက္ တက္ၿပီး သူတို႔ ဒီေန႔ ဘယ္ေလာက္ၿပီးသလဲ မွတ္လိုက္ တယ္။ ဒါဆို ဒီေန႔အတြက္ လံုေလာက္ၿပီ။ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္အား မ်ားလာတယ္။ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရလာတယ္ ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္တံုးက Poly ေတြမွာ Part Time မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုက ITE (Institute of Technical Education) မွာပဲ တက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာ ခုေလာက္ မခဲယဥ္းေသးဘူး။ ေက်ာင္းလခေတြ ကလည္း ေစ်းသက္သာေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ သူေတြအတြက္ ITE က အေတာ္ အဆင္ေျပတယ္။ ေနာက္ အားသာခ်က္ တစ္ခုက ITE ၿပီးရင္ EP (Employment Pass) တို႔ ဘာတို႔ ေလွ်ာက္လို႔ ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ားစုက ITE သြားတက္ၾကတယ္ ေပါ့။
ITE က စာေတြ႔ထက္ လက္ေတြ႔သင္ေပးတာ ပိုမ်ားလို႔ လူေတြႀကိဳက္ၾကတာလဲ ပါတာေပါ့။ သူကမွ တကယ့္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာသင္ ေက်ာင္းပဲ။ ဥပမာ - ဆိုၾကပါစို႔။ လွ်ပ္စစ္ သင္တန္းမွာ ေမာ္တာ အထူးျပဳ ဆုိပါေတာ့။ ေမာ္တာရဲ့ သီအိုရီသာပါ မက ေမာ္တာ တစ္လံုးလံုး ျပင္တတ္၊ ျဖဳတ္တတ္၊ ဆင္တတ္ေအာင္၊ ေမာ္တာေတြကို ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ပတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္တာ။ လက္ေတြ႔ခန္းမွာ အဲဒီဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္း အစံုရိွတယ္။ ဆိုေတာ့ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲမွာလည္း ITE ေက်ာင္းဆင္းဆို အလုပ္ရွာရတာ လြယ္တယ္။
ဗမာျပည္မွာ စာေတြ႔ပဲ ေလ့လာခဲ့တဲ့လူေတြ ITE သြားတက္လိုက္ရင္ လက္ေတြ႔ပါ ပိုၿပီးနားလည္ သြားတယ္။ ကြ်န္ ေတာ္တို႔လို ျမန္မာျပည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ မကြ်မ္း၀င္ခဲ့သူေတြ အဖို႔ အင္ဂ်င္နီယာရင္း ကို အေျခခံက စ သင္ေပးလိုက္ေတာ့ မလိုက္ႏိုင္စရာ မရိွေတာ့ဘူး။ အားလံုး သိသြားတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္လာၿပီး ဒီက်မွ ITE တက္လဲ ရတာပဲ။ မထူးပါဘူး။ ဒီက်မွ တက္ေတာ့ အေျခခံအားလံုး သိသင့္သိထိုက္တာေတြ သိသြားတယ္။
အခ်ိန္ျပည့္ တက္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းတယ္။ သူတို႔က် အိမ္က ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္မွ ကိုး။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ တက္မဲ့လူေတြ အတြက္ကေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္း တက္တာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ သူေတြထဲမွာ ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းသားဦးေရရဲ့ ၁၀ ကေန ၁၅ ရာခိုင္ႏံႈးေလာက္ ထိ ရိွမယ္ ထင္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္က ေက်ာင္းလခ အရမ္းသက္သာတယ္။ ေမာ္ဒ်ဴး (Module) တစ္ခုကို တစ္ရာ့အစိတ္ပဲ ရိွတယ္။ စာေမးပဲြေၾကး၊ စာအုပ္ေၾကးေတြ ဘာေတြ အားလံုးေပါင္းလိုက္မွ တစ္ႏွစ္ကို ၃၀၀ ေလာက္ပဲ က်တယ္။ အရမ္း သက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ေစ်းေတြ တက္လာလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္ Final Semester ေရာက္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ၆၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အခုဆို Module တစ္ခုကို ၉၀၀ ေက်ာ္သြားၿပီ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ITE သင္တန္းအေသးစိတ္ကို http://www.ite.edu.sg/cet/index.htm တြင္ လည္းေကာင္း၊ သင္တန္းေၾကးမ်ားကို http://www.ite.edu.sg/admission/pt/fees.htm#NitecISC တြင္လည္းေကာင္း ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ယူတဲ့ အဓိက subject က Mechatronics ။ အေျခခံ မရိွတဲ့သူေတြ ဆိုရင္ေတာ့ လုိက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသား ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း လုိက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြ အမ်ား ႀကီး ေပးရတယ္။ Module တစ္ခုကို တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ တက္ရတယ္။ အလုပ္က ညေန ၄ နာရီခဲြ ျပန္။ ေက်ာင္းက ညေန ၆ နာရီကေန ၉ နာရီ ထိ။ တစ္ပတ္ကို ေက်ာင္းခ်ိန္ ႏွစ္ရက္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ အိုဗာတိုင္မယူပဲ ေလးနာ ရီခဲြ ျပန္ရတယ္။ အဲဒီအတိုင္း တက္သြားရင္ ပံုမွန္ဆို ၄ ႏွစ္ တက္ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ 1 semester ကို module ႏွစ္ခု ယူခြင့္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ရက္ေတြ တိုက္မေနဘူး ဆိုရင္ေပါ့။ ဆိုပါေတာ့ module တစ္ခုက တနလၤာနဲ႔ ၾကာသပေတး တက္ရတယ္။ ေနာက္ module တစ္ခုက်ေတာ့ ဗုဒၶဟူး နဲ႔ ေသာၾကာ ဆိုရင္ module ႏွစ္ခု တစ္ၿပိဳင္နက္ ယူလို႔ရတယ္။ ဒါေပမ့ဲ တစ္ပတ္ကို ေလးရက္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရမယ္ ေပါ့။
ဒါ့အျပင္ စေန တစ္ေန႔လံုး ဒါမွမဟုတ္ တနဂၤေႏြ တစ္ေန႔လံုး တက္လို႔ရတယ္။ မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီ ထိ။ အဲဒီေတာ့ ၾကားရက္ေတြမွာ ႏွစ္ရက္ တက္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ စေန၊ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ရက္ သြားတက္လိုက္ ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ တကယ္လို႔ module ႏွစ္ခု ယူခ်င္ တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ စေန ဒါမွမဟုတ္ တနဂၤေႏြ မွာ module တစ္ခုတက္၊ ၾကားရက္ႏွစ္ရက္မွာ တျခား module တစ္ခုတက္။ ဆိုေတာ့ တစ္ၿပိဳင္နက္ထည္း module ႏွစ္ခု တက္လို႔ ရတာေပါ့။ အလုပ္ရွင္နဲ႔လည္း သိပ္ စကားေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ လခလည္း ထည့္တြက္ရ ေသးတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က နာရီစား နဲ႔ လုပ္ရတာဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ တနဂၤေႏြ မဆင္းဘူး ဆုိရင္ လခ အရမ္းနည္းသြားေရာ။ တနဂၤေႏြ ဆင္းရင္ ႏွစ္ဆရတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ တနဂၤေႏြ ကို မဖ်က္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ ဒါ ထံုးစံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပညာလိုခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ဖက္ကို အနစ္နာ ခံရမွာပဲေပါ့။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ မလဲ။
Course တစ္ခုကို Module ရွစ္ခု ရိွတယ္။ ဆိုေတာ့ တကယ္လို႔သာ ခုနက ေျပာသလို one semester မွာ module ႏွစ္ခု တစ္ၿပိဳင္နက္ တက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေလးႏွစ္ တက္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ အျပတ္ ျဖတ္လို႔ ရတယ္။ လူေတာ့ နည္းနည္း ပင္ပန္းတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အိုဗာတိုင္ ေလ်ာ့သြားေတာ့ လခလည္း နည္းသြားတာေပါ့။
အဲဒီမွာ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အဆင္ေျပရင္ ကိစၥမရိွဘူး။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အလုပ္ရိွေနရက္နဲ႔ အလုပ္ဖ်က္ၿပီး ေက်ာင္းသြား တက္ရင္ မႀကိဳက္ခ်င္တာေတြလည္း ရိွတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရိွရင္ ပို အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ ေတြကို သူ႔ကို လဲႊေပးခဲ့လို႔ ရတယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ supervisor က ေမးလာခဲ့ရင္ေတာင္ ငါလုပ္ရမဲ့ အလုပ္ေတြ သူနဲ႔ လဲႊေပးခဲ့တယ္။ သူ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္ လို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႔က် သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္တာေတြ ရိွေသးတယ္။ မင္း စင္ကာပူလာတာ အလုပ္လုပ္ဖို႔လာတာလား၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လာတာလား လို႔ အေမးခံရတဲ့ သူေတြရိွတယ္။
ကိုယ္နဲ႔ တဲြလုပ္တဲ့သူေတြ ကလည္း ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္ဘို႔ အေရးႀကီးေသးတာပဲ။ သူေက်ာင္းသြားတက္ ေနတာပဲ၊ သူ႔အလုပ္ေတြ ငါကူလုပ္ေပးမယ္ လို႔ စိတ္ေကာင္းရိွတဲ့ သူေတြ ရိွသလို တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္ တာကို အလကားေနရင္း မနာလို တိုရွည္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ ရိွတယ္။ အဲလိုလူေတြနဲ႔ ႀကံဳရရင္ေတာ့ အရမ္း ဒုကၡမ်ားတာ ေပါ့။ ကိုယ့္ကို ကူလုပ္မေပးတဲ့ျပင္ ကဖ်က္ကယက္ လုပ္တာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ရတာေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ အလုပ္က ေလးနာရီခဲြ ျပန္။ ရံုးကားရိွေတာ့ အိမ္ျပန္ ေရာက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ငါးနာရီေက်ာ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က ကပ္လ်က္ ဆိုေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။ အခ်ိန္မကုန္ေတာ့ဘူး။ အေျပးအလႊားလဲ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တက္တာ ITE West (Bukit Batok Campus) မွာ။
အခန္းထဲမွာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီးေနရေတာ့ အခန္းထဲမွာ စာက်က္လို႔ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္က စာက်က္ ခ်င္တယ္။ သူတို႔က တီဗီၾကည့္ေနတယ္။ ခ်က္ဟယ္၊ ျပဳတ္ဟယ္။ စကားေျပာၾက ဆိုေတာ့ ဆူညံေနေတာ့ စာက်က္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေအာက္ဆင္း ၾကည့္ရတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္နဲ႔ ေက်ာင္းအတူတူတက္တဲ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီး စာက်က္ရင္လည္း ပိုေကာင္းတယ္။ ကိုယ္နားမလည္တာ သူ႔ေမး၊ သူမသိတာ ကိုယ္ရွင္းျပ ဆုိေတာ့ ပိုၿပီး ခရီးေရာက္တယ္။ အင္ဂ်င္နီးယားရင္း ဘာသာေတြ ဆုိေတာ့ အတြက္အခ်က္ေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ စာလုပ္တာထက္ စုၿပီး က်က္တာ ပိုေကာင္းတယ္။
ဆိုေတာ့ စာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ သိပ္အခက္အခဲ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ေရးထား တာလဲ ေကာင္းတယ္။ Module တစ္ခုကို နာရီ ၁၂၀ ရိွတယ္။ အဲဒီမွာ practical အတြက္ နာရီ ၆၀ ကေန ၆၆ နာရီထိ ယူ ထားတယ္။ တခ်ိဳ႔ဘာသာေတြဆို သီအိုရီမွာ နာရီ ၄၀ ေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ ရိွတဲ့အနက္ တစ္ရက္က စာေတြ႔၊ တစ္ရက္က လက္ေတြ႔ သင္တယ္။ ဆိုေတာ့ စာသင္ရတာ မပ်င္းေတာ့သလို လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္မႈလည္း အမ်ားႀကီး တိုးတက္သြားတယ္။
အရင္တံုးက ပထမ Module ေလးခု ၿပီးရင္ NTC3 (National Technical Certificate Grade 3)၊ ေနာက္ Module ေလးခုၿပီးရင္ NTC2 (National Technical Certificate Grade 2) ေပးတယ္။ အခုေတာ့ NTC 2 တို႔ NTC 3 တို႔အစား NITEC (National ITE Certificate) နဲ႔ Higher NITEC ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကလို ပထမ Module ေလးခု ၿပီးရံုနဲ႔ ဘာ cretificate မွ မေပးေတာ့ဘူး။ Module ၈ ခုလံုး ၿပီးမွ NITEC ေပးေတာ့တယ္။ အဲဒါၿပီးလို႔ ၂ ႏွစ္ ဆက္တက္ရင္ Higher NITEC ေပးတယ္။
ဒီလက္မွတ္ရေတာ့ ဘာေကာင္းလဲ ဆိုေတာ့ အရင္တံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ EP (Employment Pass) ေလွ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီ NTC2 လက္မွတ္ရတာနဲ႔ EP ေလွ်ာက္လို႔ ရသြားတယ္။ အမ်ားႀကီး ကြာသြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူမွာ ေရရွည္လုပ္မဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္တက္လမ္းအတြက္ ဒီ ေက်ာင္းကေတာ့ တက္ကို တက္သင့္တယ္။
ခု ITE တက္တဲ့ Workpermit Holder ေတြကို ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ကန္႔သတ္လိုက္တယ္။ NITEC တက္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ one semester ကို Module ႏွစ္ခု ယူလို႔မရေတာ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ ယူလို႔ရေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ပိုၾကာ သြားတာေပါ့။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းစရိတ္ကလည္း Module တစ္ခုကို ၆၀၀ ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ Module ၈ ခုကို ၄၈၀၀ ေက်ာ္ ၅၀၀၀ နီးပါး။
ခု Polytechnicn ေတြမွာ Part Time တက္လို႔ရၿပီ။ Certificate ျဖစ္ျဖစ္၊ Diploma ျဖစ္ျဖစ္ တက္လို႔ ရတယ္ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေပးရတာခ်င္း၊ လူပင္ပန္းတာ၊ ပိုက္ဆံကုန္တာခ်င္း အတူတူ ဒီပလိုမာပဲ တက္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး ပိုလီကို တက္တဲ့သူ ပိုမ်ားလာတယ္။ Diploma Course က သံုးႏွစ္။ ကုန္က် စရိတ္ကလည္း ၉၀၀၀ နဲ႔ တစ္ေသာင္းၾကားပဲ ရိွတယ္။
ဒီေတာ့ ၄ ႏွစ္လည္းၾကာမယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း ၅၀၀၀ ေလာက္ကုန္မယ္။ ရေတာ့လည္း Certificate ပဲ ဆိုေတာ့ လူေတြ က Certificate Course အစား Diploma Course ကို ေရြးတာလည္း ပါတယ္။
တစ္ခုေတာ့ ရိွတာေပါ့ေလ။ Singaporean နဲ႔ Singapore PR ေတြဆိုရင္ေတာ့ အစိုးရက grant ေပးထာတဲ့ အတြက္ အမ်ားႀကီး သက္သာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ITE ၿပီးတာနဲ႔ Poly ကို ဆက္တက္လိုက္တယ္။ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့သူေတြအတြက္ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ ျပရတယ္။ အမွတ္စာရင္း ျပရတယ္။ သခၤ်ာနဲ႔ ရူပေဗဒ မွာ သူတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမွတ္ မမီ ရင္ ၀င္ခြင့္ ထပ္ေျဖရေသးတယ္။ အဲဒါအျပင္ကို ကိုယ္တက္မဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာ သံုးႏွစ္ လုပ္ငန္း အေတြ႔အႀကံဳရိွေၾကာင္း ကုမၸဏီက ေထာက္ခံစာပါ တင္ျပရတယ္။ မွတ္ပံုတင္ေၾကး ၇ က်ပ္ေပးရတယ္။ ေလွ်ာက္ၿပီးလို႔ ေက်ာင္းမဖြင့္မီ တစ္လေလာက္ အလိုမွာ ေက်ာင္းေလွ်ာက္တာ ရ၊ မရ ကို အိမ္ကို စာပို႔တယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္၊ ေက်ာင္းလခ စသည္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္း website မ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာ - http://www.np.edu.sg/Pages/default.aspx
ေက်ာင္းရမရကို တရားေသေတာ့ တြက္ထားလို႔မရဘူး။ တစ္ခါတေလ ေခ်ာင္တယ္။ တစ္ခါတေလ က်ပ္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့ ဘာသာနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္နဲ႔ မကိုက္ညီလို႔ ရိွရင္ reject ထိတယ္။ အဲဒီ အခါ appeal ထပ္တင္လို႔ေတာ့ ရတယ္။ ဘာလို႔ ဒီဘာသာရပ္ကို တက္ခ်င္ရသလဲ ဆိုတဲ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေတာ့ ခုိင္လံုရ တာေပါ့။
ပိုလီက်ေတာ့ တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ တက္ရတယ္။ Core Module နဲ႔ Elective Module ႏွစ္ခု ယူရတယ္။ Core Module ကေတာ့ မယူမေနရ ဘာသာေတြ။ Elective Module ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးလို႔ရတဲ့ ဘာသာေတြ။ Diploma Course ကို point system နဲ႔ ေပးတယ္။ စုစုေပါင္း 72 points ျပည့္ေအာင္ ယူရတယ္။
စုစုေပါင္း သံုးႏွစ္ 6 semester တက္ရတယ္။ အဲဒီ သံုးႏွစ္အတြင္း ေက်ာင္းၿပီးခ်င္ရင္ Core Module ေတြတက္ ေနရင္း elective module ေတြ ညွပ္ယူရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးရတယ္။ အလုပ္ကတစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေန သူေတြအဖို႔ အလုပ္မအားလို႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ အျပည့္မေပးႏိုင္ရင္ သံုးႏွစ္ခဲြ ျဖစ္သြားတာတို႔၊ ေလးႏွစ္နဲ႔မွ ၿပီးတာတို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ သံုးႏွစ္နဲ႔ၿပီးေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ၂၀၀၄ က စတက္တာ ၂၀၀၇ မွာၿပီးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာတံုးက အင္ဂ်င္းနီးယားရင္း အေျခခံမရိွခဲ့ေတာ့ အေတာ္ေလး လိုက္ယူရတယ္။ ဆုိပါေတာ့ သခ်ၤာတို႔၊ applied mechanics တို႔ဆို နည္းနည္း ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။
No comments:
Post a Comment