(၁၂)
နာမည္ - မခင္ေလး
အသက္ -
ပညာအရည္အခ်င္း -
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ -
လစာ -
ဘ၀တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အလြန္ခါးသီးေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားရတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ထို အေတြ႔အႀကံဳမ်ားေၾကာင့္ လက္ေျမွာက္ အရံႈးေပးလိုက္ၾက ရသလို အခ်ိဳ႔မွာလည္း ထို အခက္အခဲမ်ားကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကသည္။ မခင္ေလးသည္ ဒုကၡကို လက္ေျမွာက္အရံႈးမေပးဘဲ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားကို ရုန္းကန္ ေက်ာ္လႊားကာ မိမိလိုခ်င္ေသာ ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ တက္လွမ္းခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဘယ္လို ဒုကၡကိုမွ မႈမည့္ပုံ မေပၚ။ ခပ္သာသာပင္ ျဖစ္သည္။ ဤမွ် ဆိုးရြားေသာ ဒုကၡမ်ား ကို ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရၿပီးျဖစ္၍ ေနာင္တြင္ ေတြ႔ရမည့္ အခက္အခဲမ်ားမွာ သူ႔အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ေသာ ျပႆနာကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ထို႔ျပင္ မခင္ေလးက အရိွကို အရိွအတိုင္း ခံယူတတ္သည္။ မိမိကဲ့သို႔ေသာ ခါးသက္သည့္ အျဖစ္ဆိုးမ်ား အျခားသူမ်ား မေတြ႔ႀကံဳရေစရန္ သူပိုင္ ဘေလာ့တစ္ခုျဖင့္ ေရးသား ျဖန္႔ေ၀ေနသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ သူက ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ အမွန္တရားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူ တစ္ဦးသို႔ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ရန္ ဘာမွ ရွက္ေနစရာမလို။ ဤကဲ့သို႔ ဖြင့္ခ်ျပလိုက္ျခင္းျဖင့္ မျဖစ္တန္သည္တို႔ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ တားဆီးႏိုင္သည္ ဟု ယူဆ ထားသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာမိန္းကေလး အမ်ားစုမွာ မိမိ၏ အရွက္ႏွင့္ မိသားစု၏ ဂုဏ္သိကၡာ တို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ အျဖစ္မွန္မ်ားကို ျပန္ ေျပာျပရန္ အလြန္ ၀န္ေလးတတ္ၾကေလရာ စင္ကာပူတြင္ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ျမန္မာ maid မ်ား၏ ဒုကၡ၊ သုကၡမ်ား အေၾကာင္း သိသူ အလြန္ နည္းပါးလွပါသည္။
ထို႔ျပင္ မခင္ေလးမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ ခါးသီးေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့ရသည္ ျဖစ္ရာ အျခား ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေပးေနသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ ကူညီသည္ ဆုိရာ၌လည္း အက်ိဳးအျမတ္ တစ္ျပားမွ မရသည့္ျပင္ အိတ္ထဲမွပင္ စိုက္ထုတ္ ကုန္က်ေပးရေသာ အမႈကိစၥ မ်ားလည္း ရိွခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ဤသည္ကို တြက္ကပ္မေန။ မိမိကူညီလိုက္သည့္ အတြက္ သူတစ္ပါး အဆင္ေျပ သြားလွ်င္ပင္ သူ႔မွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနပါသည္။
ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကြ်န္မနာမည္အရင္းကို သံုးႏုိင္ပါတယ္ ဟု ဆိုသျဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့သူမ်ား အားလံုးအနက္ အထူးျခားဆံုး ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔နာမည္အရင္းကို မသံုးပါ။
မခင္ေလး၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွ ဘုမသိ၊ ဘမသိ။ အထင္တႀကီးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္လာမည့္ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရိွမည္ဟု ယူဆပါသည္။
၁၂၊ ၁။ Nurse Aid ဟု ေျပာကာ Maid အျဖစ္ အလိမ္ခံရျခင္း
ကြ်န္မက ပဲခူးကပါ။ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ္ ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြ ဘာေတြ တက္တာေပါ့။ စလုပ္တံုးက အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူလုပ္တာ။ သူက အေမရိကား သြားခ်င္တယ္။ သူ႔ဘႀကီးက ဘုန္းႀကီး။ အဂၤလန္နဲ႔ အေမရိကား မွာ ေက်ာင္းထိုင္တယ္။ အဲဒါ သူ႔ကို ကပိၸယ အေနနဲ႔ေခၚမယ္ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိေခၚဘို႔ အဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ကေရာ။ ဒါနဲ႔ ကဲ ဒါဆိုလည္း စင္ကာပူ သြားၾကရေအာင္ ေပါ့။ တိုင္ပင္ၾကတယ္။
အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းကို လွည္းတန္းက ဦးျမႀကိဳင္ မွာ တက္တာ။ သင္တန္းတက္ရင္းနဲ႔ စင္ကာပူ သြားလို႔ရမဲ့ နည္းလမ္းေတြ ေလွ်ာက္ ေလ့လာၾကည့္တယ္။ အဲဒီတံုးက ကြ်န္မမွာ မွတ္ပံုတင္ကို မရိွေသးဘူး။ အဖိုးက ျပည္ႀကီးက လာတာ။ FRC ။ အေဖကလည္း FRC (Foreigner’s Registration Certificate) ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔မွာ မွတ္ပုံတင္ မရိွဘူး။ အရင္တံုးကေတာ့ သူတို႔က ျပည္ႀကီးျပန္ဘို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မွတ္ပံုတင္ မလုပ္တာ။ ကြ်န္မတုိ႔က် ျမန္မာျပည္မွာ ေနဘို႔ ဘာလက္မွတ္မွ ထုတ္မေပးေတာ့ဘူး။ အေမကေတာ့ မွတ္ပံုတင္ လုပ္ထားလိုက္လို႔ ႏိုင္ငံသား ေပါ့။ အရင္တံုးက မွတ္ပံုတင္ လုပ္ရတာ လြယ္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဟိုလုိက္ရ။ ဒီလုိက္ရ။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း အမွတ္ ေကာင္းတာေတာင္ တကၠသိုလ္ ေကာင္းေကာင္း ဆက္တက္ခြင့္ မျပဳဘူး။ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေဖကလည္း FRC။ သူလည္း အမွတ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္မရဘူး။ အဲဒီတံုးက ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္။
အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္ ဆိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္က မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရေတာ့တယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ေက်ာ္မွ ရတယ္။ ဒါေတာင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ မွတ္ပံုတင္တစ္ခုရဘို႔ လုိက္လိုက္ရတာ ေတာ္ၾကာ တစ္သိန္း၊ ေတာ္ၾကာ ႏွစ္သိန္း နဲ႔ စုစုေပါင္း ၁၇ သိန္းေက်ာ္ က်တယ္။ လ.၀.က ဦးစီးမႉးေတြကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေျပာင္း။ တစ္ေယာက္ေျပာင္းလာလိုက္ ပိုက္ဆံ သြားေပးလိုက္။ ေတာ္ၾကာ သူ မရိွေတာ့လို႔ အဲဒီ မွတ္ပံုတင္ ကိစၥ အလုပ္မျဖစ္ ျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ေျပာင္းလာတဲ့ သူဆီ ပိုက္ဆံထပ္ေပးရ။
ေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒီတံုးမွာ တရုပ္သံရံုးက ျမန္မာျပည္မွာ ေနတဲ့ တရုပ္ေတြကို မွတ္ပံုတင္လုပ္ဘို႔ ဆိုၿပီး ပေရာဂ်က္ တစ္ခု က်လာတယ္။ လူ ၁၀၀ ထင္တယ္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္မတို႔ သိေတာ့ အေတာ္ေနာက္က် ေနၿပီ။ ေတာ္ေသး တယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း တရုပ္သံရံုးသြား ပံုစံလဲ ျဖည့္ၿပီးေရာ ပိတ္သြားေရာ။ အဲဒါနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ လုပ္လို႔ရတာ။ ႏို႔မို႔ ရခ်င္မွ ေတာင္ ရမယ္။
အမွန္က ကြ်န္မတို႔ အမ်ိဳးေတြ စင္ကာပူမွာ ရိွတယ္။ အဖြားရဲ့ ေမာင္ေတြ။ သူတို႔က စင္ကာပူရီးယန္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ စင္ကာပူလာခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔က မလာခဲ့နဲ႔ တဲ့။ အတင္းတားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားမယ္ ေပါ့။ အဆက္အသြယ္ လုိက္ရွာရတယ္။ အဲလိုနဲ႔ စီဒိုးနားတို႔၊ ထရိတ္ဒါးတို႔မွာ ခဏခဏ အင္တာ ဗ်ဴးေတြ ရိွတယ္ ဆုိတာ သိလာရတယ္။ အဲဒီကို သြားၾကည့္တယ္။ အဲဒီအထဲ၀င္ရင္ ပိုက္ဆံ ၇၀၀၀ ေပးရတယ္။ ၀င္ၿပီးရင္ ျပန္ထြက္လို႔ မရဘူး။ အရမ္း ဒုကၡေရာက္တာ။ အဲဒီထဲမွာပဲ တစ္ေနကုန္ ေနရတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ စင္ကာပူက လာဗ်ဴးတယ္ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူသိႏုိင္မလဲ။ စင္ကာပူတရုပ္ ဆိုၿပီး ဗမာျပည္က သားသားနားနား တရုပ္ေတြကို ေဘာင္းဘီအက်အန၀တ္၊ ကုတ္ေတြဘာေတြနဲ႔ နက္ကတိုင္ ဆဲြေပးလိုက္တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ ေလ။ အင္တာဗ်ဴးလာတဲ့ သူေတြဆိုတာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရိွတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ၇၀၀၀ န႔ဲ တစ္ေန႔ လူတစ္ေထာင္ တြက္ၾကည့္ေလ။ သူတို႔ စီဒိုးနားမွာ အခန္းငွားခ ဘယ္ေလာက္ ေပးရမွာလဲ။ ဒါေတြက ေနာက္မွ သိရတာ။ အဲဒီတံုးကေတာ့ စင္ကာပူ သြားခ်င္စိတ္က မႊန္ေနေတာ့ ဘာေတြ ညာေတြ ဘယ္စဥ္းစားမွာလဲ။ ဆီဒိုးနား ဆိုလည္း သြား လုိက္။ ဆမ္းမစ္ ပါ့ဗ်ဴး ဆိုလည္း သြားလိုက္ေပါ့။ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးေတြတင္ ေလးငါး ဆယ္ခုေလာက္ သြားလိုက္တယ္။ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ ပိုက္ဆံကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
အင္တာဗ်ဴးေခၚတာေတာ့ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သတင္းစာထဲက ေခၚတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္က ေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးတာက Nurse Aid အလုပ္အတြက္ ဗ်ဴးတာ။ ကိုယ္ကလည္း စင္ကာပူ ဗဟုသုတ ဘာမွမရိွေတာ့ ျမန္မာျပည္က သြားတဲ့သူေတြ account တို႔၊ admin တို႔မွာ လုပ္လို႔ ရမွန္း၊ S Pass ဆိုတာ ဘာမွန္း ဘာမွ မသိဘူးေလ။ စင္ကာပူ သြားရ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဘာနဲ႔သြားရင္ လြယ္မလဲ လို႔ စံုစမ္းၿပီး Nurse Aid ၆လ သင္တန္း တက္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အင္တာဗ်ဴးေတြ သြားတယ္။
အဲလို အင္တာဗ်ဴးေတြ သြားေနရင္းကပဲ ေအးဂ်င့္တစ္ခုနဲ႔ စပ္မိတယ္။ သူ႔ေယာက္်ားက စင္ကာပူမွာ PR တဲ့။ သူတို႔က စင္ကာပူ သြားမလုိ႔၊ သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။စရံဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ ၃ သိန္း ေတာင္းလို႔ ေပးလိုက္ရ တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဟိုေန႔သြားရမယ္၊ ဒီေန႔သြားရမယ္နဲ႔ ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းေတာ့ မေပးခ်င္ဘူး။ မနည္းျပန္ ေတာင္းရတယ္။ ဒါေတာင္ အျပည့္ျပန္မရဘူး။ အလီလီခဲြေပးတာ ႏွစ္သိန္းခဲြလားပဲ ျပန္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ ေဆးရံုကို ဘီပိုး ကာကြယ္ေဆး သြားထိုးရင္းနဲ႔ နာ့စ္ ဆရာမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္သြားတယ္။ သူက သူ႔အသိ တစ္ေယာက္ရိွတယ္ ဆိုၿပီး ေခၚသြားေပးလို႔ ေနာက္ ေအးဂ်င့္တစ္ေယာက္ဆီ ေရာက္ျပန္ေရာ။ လိပ္စာနဲ႔ နာမည္ ေတာ့ ဖြင့္မေျပာျပေစနဲ႔။ ၿမိဳ႔ထဲမွာပဲ။ ေအာင္မယ္။ ရံုးခန္းနဲ႔ ဘာနဲ႔၊ အက်အနပဲ။ သူက သေဘၤာသားေတြ ပို႔တယ္ လုိ႔လည္း ၾကားတယ္။
သူက ေအးဂ်င့္ခ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္သိန္း ေပးရမယ္။ သိပ္မၾကာခင္ သြားရမယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ ေက်ာင္းလည္း တက္လို႔ ရတယ္။ အလုပ္ကလည္း ဘာမွ မပင္ပန္းဘူး။ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ ၾကည့္ရုံပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက် ကိုယ့္မိသားစု ေခၚခ်င္ လည္း ေခၚလို႔ရတယ္ တဲ့။ လခက တစ္လကို ၃၆၀ ကေန ၄၀၀ ထိ ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အားတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ အခ်ိန္ပိုေတြမွာ အျပင္ကို အလုပ္ထြက္လုပ္ခ်င္လည္း ရတယ္ေပါ့။ အေျပာကေတာ့ ေကာင္းသလား မေမးနဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုင္း သူနဲ႔ လုပ္မယ္ ေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးရိွတယ္ ဆိုလို႔ သူ႔ရံုးခန္းမွာ သြားသြား ေစာင့္ရတယ္။ ဒီရက္ အင္တာဗ်ဴးရိွတယ္ ဆို ေခၚလိုက္။ သူေဌးက မအားလို႔ ဆိုၿပီး ျပန္လာရလိုက္။ ခဏခဏ ေခၚတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ တစ္မိ်ဳးျဖစ္ျပန္တယ္။ သူေဌးက အင္တာဗ်ဴး မေခၚ ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ တန္းလာခဲ့လို႔ ေျပာတယ္ တဲ့။ လုပ္ျပန္ေရာ။
အဲဒီမွာတင္ ကြ်န္မ သူတို႔ကို သိပ္မယံုေတာ့ဘူး။ ဒါျဖင့္ ကြ်န္မကို ပါမစ္ျပပါ ဆုိေတာ့ တကယ္ဆို သူတ႔ိုရံုးမွာ ဖက္စ္ တို႔၊ အင္တာနက္ တို႔ ရိွတာပဲ။ အင္တာနက္ကေန ပရင့္ ထုတ္ေပးလုိက္ ၿပီးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔ကို အယံုသြင္း ခ်င္ေတာ့ စင္ကာပူ သံရံုးကို ေခၚသြားတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း မသိေတာ့ အဲဒီ ပါမစ္ကို မၾကည့္မိလိုက္ဘူး။ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒါ maid ပါမစ္ ဆိုတာ သိမွာေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ လုပ္တာ ႏွစ္ေယာက္။
မွတ္ခ်က္။ ။ သူေျပာသည့္ ပါမစ္ ဆိုသည္မွာ IPA (In Principle Approval) ကို ေခၚျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
သူက သံရံုးကေန ပါမစ္ထုတ္ၿပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ဘို႔ ဒီပါမစ္ လိုတယ္။ နင္တို႔ ပတ္စ္ပို႔ေပး ဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပတ္စ္ပို႔ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေလယာဥ္က ျပည့္ေနၿပီ။ သူကေတာ့ အရင္လိုလို႔ အရင္သြားႏွင့္ ဆိုၿပီး ကြ်န္မနဲ႔ အတူတူ လုပ္တဲ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ခဲြလႊတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္မက ေနာက္မွ တစ္ေယာက္ထဲ သြားရတာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ စင္ကာပူ သြားရေရာ ဆိုပါေတာ့။
ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ေတာ့လည္း ေလယာဥ္ ထြက္ခါနီး တစ္နာရီေလာက္ အလိုက်မွ လာပို႔တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြ်န္မတို႔ကို အလုပ္ခန္႔တဲ့ ပါမစ္ကို ျမင္ရတာ။ ျမင္လိုက္ေတာ့ ပါမစ္က အိမ္လိပ္စာႀကီးနဲ႔ ဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ Nurse Aid ဆိုတာ ညာတာ။ တကယ္လုပ္ရမွာ maid ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ စင္ကာပူ သြားမယ္ ဆုိေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေလ့လာ ထားလို႔ အဲဒါေလာက္ေတာ့ သိေသးတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အကုန္လံုးက လက္လြန္ကုန္ၿပီ။ ပိုက္ဆံလည္း အကုန္ေခ်ၿပီးၿပီ။ ခု ေလယာဥ္ေပၚေတာင္ တက္ရေတာ့ မယ္ ဆိုေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔က အပိုင္၊ တစ္ခါထည္း ခ်ည္ၿပီး တုပ္ၿပီး လုပ္တာ။ ပိုက္ဆံက ေအးဂ်င့္ဖီး သီးသီးခ်ည္းပဲ ၂၈ သိန္းေပးခဲ့ရတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေပးရတယ္။ ေနာက္ၿပီး စာရြက္ စာတမ္း ဟိုဟာေၾကး၊ ဒီဟာေၾကးေတြနဲ႔ စုစုေပါင္း ၃၅ သိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။
၁၂၊၂။ ေအးဂ်င့္ႏွင့္ အိမ္ရွင္မ်ား အႏိုင္က်င့္တိုင္း ခံေနရေသာ စင္ကာပူ မွ ျမန္မာ အိမ္ေဖာ္မ်ားဘ၀
ေန႔ခင္း ေလယာဥ္နဲ႔ လုိက္လာတာ စင္ကာပူကို ညေန ၆ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာမႀကိဳဘူး။ ည ၉ နာရီေလာက္မွ လာတယ္။ ေအးဂ်င့္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာင္တစ္ေယာက္ လာႀကိဳတာ။ အဲဒီည ေအးဂ်င့္အိမ္မွာ အိပ္ရတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာလည္း အင္ဒိုနီးရွားမေတြ၊ ဖိလစ္ပင္းမေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ ရိွတယ္။ သူတို႔ရံုးခန္းက city hall နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ Ruby Plaza မွာ။ Rangoon Road တို႔၊ Mandalay Road တို႔ရဲ့ ဟိုဘက္ နည္းနည္း ဆက္သြားရတယ္။
အခန္းကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ထပ္ကုတင္လည္း ရိွတယ္။ စကၠဴပံုးေတြ ဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီး ပဲ။ ထပ္ထပ္ထားတာ။ ဘာပံုးေတြမွန္း ကို မသိဘူး။ သူတို႔နဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ရတာပဲ။ အိမ္က က်ဥ္းပါတယ္ ဆိုမွ ေခြးတစ္ေကာင္ပါ ေမြးထားေသးတယ္။
အဲဒီမွာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္ဆီ တန္းပို႔တယ္။ အိမ္က Jurong ဘက္မွာ။ Corporation Drive မွာ။ ႏွစ္ထပ္အိမ္။ အိမ္ရွင္ အဖိုးႀကီးက အသက္ ၆၀ ေက်ာ္။ သူ႔မိန္းမက အသက္ ၄၀ ေက်ာ္။ အဲဒီ အတူေနတဲ့ မိန္းမ က မယားငယ္။ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာက မယားႀကီး ရိွတယ္။ မယားႀကီးအိမ္မွာက maid သံုးေယာက္ ရိွတယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္၊ ဖိလစ္ပိုင္ တစ္ေယာက္၊ အင္ဒိုနီးရွား တစ္ေယာက္။ မယားႀကီး အိမ္မွာက အိမ္ေထာင္က်ေနတဲ့ သားႀကီး တစ္ေယာက္ရယ္၊ သားငယ္ တစ္ေယာက္ရယ္၊ အဲဒီ အဖိုးႀကီးရဲ့ အေမရယ္ စုေနၾကတယ္။ အဖြားႀကီးက ၉၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။
ဖိလစ္ပင္းမက သားအႀကီးရဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားမက အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ ဗမာမ အစ္မႀကီးက ခ်က္ရ ျပဳတ္ရတယ္။ သူ႔နာမည္က မသင္းသင္း တဲ့။ အဲဒီ ျမန္မာမက မေကာင္းပါဘူး။ တြန္းလိုက္၊ တိုက္လိုက္။ ဟိုစကား ဒီပို႔၊ ဒီစကား ဟုိပို႔။
ကြ်န္မမွာ လိုရင္ သံုးဘို႔လို႔ ပိုက္ဆံ ၁၀၀ ယူသြားတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ ေတြ႔ရင္ သိမ္းမွာ စိုးလို႔ ၀ွက္ထားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္ခါစ ဆိုေတာ့ သူက အလ်င္ ေရာက္ႏွင့္ေနေတာ့ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္တယ္။ ပိုက္ဆံပါလာတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာျပတာေပါ့။ အဲဒီကတည္းက သူက အဲဒီ ပိုက္ဆံကို သူ႔ကို အပ္ထားပါ ဆိုၿပီး အတင္းေတာင္းတယ္။ ေရာက္ခါစ ဆုိေတာ့ ကြ်န္မကလည္း ဘယ္သူ႔မွ မယံုႏုိင္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ၁၀၀ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ မနည္းဘူးေလ။ မယံုေတာ့ မေပးဘူးေပါ့။ သူေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံ မေပးေတာ့ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပႆနာ ရွာတယ္။ အိမ္ရွင္မကို ေထာင္ ေပးတယ္။ မဟုတ္တန္းလ်ားေတြ ေျပာတယ္။ တကယ္ ကြ်န္မကို ကူညီတာက အင္ဒိုနီးရွားမေလးက ကူညီတာ။
ေရာက္ခါစက ကြ်န္မမွာ ဖံုးဘယ္ရမလဲ။ ကြ်န္မ အသိဆီ ဖံုးဆက္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ အင္ဒိုမေလးက ကြ်န္မကို သူ႔ ဖံုး ေပးၿပီး ဆက္ခိုင္းတယ္။
မသင္းသင္းက ထမင္းခ်က္ရတာ ဆိုေတာ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွ ခ်က္ရတာ။ သူက ထမင္းခ်က္ရံုက လဲြလို႔ ဘာမွ ကူမလုပ္ဘူး။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ သူ႔အခန္းထဲ သူ၀င္အိပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြက သေဘာမက်ဘူး။
ကြ်န္မ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ၊ ကြ်န္မ လုပ္ရမဲ့ အိမ္က ဖိလစ္ပင္း အိမ္ေဖာ္မကို ေအးဂ်င့္က ျပန္ေခၚသြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္မလုပ္တဲ့ အိမ္မွာက ကြ်န္မ တစ္ေယာက္ထဲ။ ထမင္းစားတဲ့ အခိ်န္က်ေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ သြားစားရတယ္။ အဲဒီ မသင္းသင္းခ်က္တဲ့ ထမင္း စားရတာေပါ့။
မနက္ ၅ နာရီ ဆိုရင္ ကိုယ့္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ မ်က္ႏွာသစ္တာ၊ သြားတိုက္တာ၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ အိမ္သာတက္ တာ အားလံုး ၿပီးေအာင္ လုပ္ထားရတယ္။ ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ သူတို႔ လင္မယားေနတဲ့ အခန္းက အိမ္သာရယ္၊ ေကာင္မေလး ေနတဲ့အခန္းက အိမ္သာရယ္၊ ေအာက္ထပ္မွာရိွတဲ့ ဘံုသံုး အိမ္သာရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အခန္းပို တစ္ခု ရိွေသးတယ္။ အဲဒီ အခန္းက အိမ္သာရယ္၊ စုစုေပါင္း အိမ္သာေလးလံုး ေန႔တိုင္းေဆးရတယ္။
ဆိုးတာက အဖိုးႀကီးက ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးလိပ္တိုေတြကို အိမ္သာထဲ လႊင့္ပစ္ၿပီး အဲဒီ ေဆးလိပ္တိုေတြကို လက္နဲ႔ ေကာက္ခိုင္းတယ္။ အိမ္သာေတြ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ တစ္အိမ္လံုးကို ၾကမ္းတိုက္ရ တယ္။ အဲဒီ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္အိမ္မွာသာ ေယာ္ကာ မယ္ကာ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္တာ။ သူတို႔ အိမ္မွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတာ မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထ လုပ္လိုက္ရတာ ေန႔လည္ ၂ ခ်က္တီးမွ ၿပီးတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲ ဆိုေတာ့ ေၾကြျပားခင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ေၾကြျပားေတြ ၾကားထဲက ဂ်ီး(ေခ်း) ေတြကို သြားပြတ္တံနဲ႔ ေျပာင္ေနေအာင္ လိုက္တိုက္ရတယ္။
အဖိုးႀကီးက နည္းနည္း ဆိုးတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆုိေတာ့ သူက မယားႏွစ္ေယာက္ ယူထားၿပီး ႏွာဘူးက်တယ္။ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးေတြကို တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ခ်င္တယ္။ ကြ်န္မကို ေပးထားတဲ့ အခန္းက မွန္ေတြ ကာထားတယ္။ ညက် ကြ်န္မက မွန္ေတြကို အားလံုး ပိတ္ထားတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းကို ေသာ့ခတ္ၿပီးမွ အိပ္တယ္။ တံခါး၀မွာလည္း ကြ်န္မပါလာတဲ့ Luggage ႀကီးကို အရံအတားအျဖစ္ ခ်ထားတယ္။ အဖိုးႀကီးက ညဘက္ ကြ်န္မအိပ္တဲ့ အခ်ိန္ အဲဒီမွန္ကို လာလာ ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး မအိုက္ ဘူးလား၊ မွန္ေတြ ဖြင့္ထား ဘာညာ နဲ႔ ေျပာေသးတယ္။
အရင္ ဒီမွာ လုပ္သြားတဲ့ ဖားမက အဖိုးႀကီးနဲ႔ အရမ္းေရာတယ္ တဲ့။ အဖိုးႀကီးနဲ႔ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ ဆုိေတာ့ အိမ္ရွင္မ က မႀကိဳက္လို႔ ေအးဂ်င့္ဆီ ျပန္ပို႔လိုက္တာ။
အဲဒီလို အဖိုးႀကီးက ကြ်န္မကို ေရာလို႔မရေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ အခါ အရမ္း ကဂ်ီကေဂ်ာင္ က်တယ္။ သူက ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီေလာက္မွ အိပ္ယာက ထလာၿပီး တစ္ရႉးကို ျဖဲ၊ ေနာက္ ၾကမ္းကို သုတ္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္က အေစာႀကီး ကတည္းက ၾကမ္းေတြကို တိုက္ထားတာ။ သူ႔သမီးက ေက်ာင္းသြားဘို႔ လုပ္ရင္းဟိုသြား ဒီသြား၊ သြားလာထားတာ ဆုိေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ညစ္ပတ္မွာေပါ့။ အဲဒါ တစ္ရႉးနဲ႔ သုတ္ၾကည့္လို႔ ညစ္ေနတာ ေတြ႔ရင္ ဆဲဆို၊ ရိုက္ပုတ္ လုပ္တာ။
ပိုဆိုးတာက သူ႔ကေလး။ အသက္က ၇ ႏွစ္ရိွၿပီ။ ဟိုဘက္ မယားႀကီးအိမ္မွာက်ေတာ့ ကေလးေတြက မ်ား၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔ သူ ဆိုေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရိွတာေပါ့။ ဒီက မယားငယ္ရဲ့ သမီးဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ရ။ ဂရုစိုက္တာ မခံရ ဆိုေတာ့ psycho ၀င္ေနတယ္။ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာက္တဲ့ ဇလံုႀကီးထဲ ၀င္ထိုင္ၿပီး ဇလံုလိုက္ သူ႔ကို အေပၚထပ္ ခ်ီတင္ခိုင္းတယ္။ အရမ္းပူေနတဲ့ မီးပူနဲ႔ လာကပ္တယ္။ ေရေႏြးပူနဲ႔ ပက္တာ မၾကာခဏ။ ေနာက္ၿပီး အ၀တ္လွန္းတဲ့ တုတ္က အခြ်န္နဲ႔ လာၿပီး ထိုးတယ္။ အရမ္းႏွိပ္စက္တယ္။
အဲဒီကိစၥေတြ စိတ္ညစ္ေတာ့ ကြ်န္မ မသင္းသင္းကို ေျပာျပတယ္။ ေျပာေတာ့ သူက အိမ္ရွင္ မိန္းမကို သြားၿပီး အတို႔အေထာင္လုပ္တယ္။ အရမ္း complain တက္တယ္ေပါ့။ ကြ်န္မကလည္း ေရာက္ခါစ ဆိုေတာ့ complain တက္တယ္ ဆိုတာ ဘာမွန္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလိုေနရင္းနဲ႔ ပိုပို ဆိုးလာတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဓါတ္ဘူးထဲ ေရေႏြးထည့္ေနတံုး ေရေႏြးကရားကို အတင္း တြန္းလိုက္ေတာ့ လက္မွာ ေရေႏြးပူ ေလာင္သြားတာ အနာႀကီးကို အႀကီးႀကီးပဲ။ ကြ်န္မလည္း မခံႏိုင္လို႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမေရွ႔မွာ နင္တို႔ သမီးလုပ္တာသိပ္လြန္လြန္းလို႔ ေျပာတာ။ ဒီမွာၾကည့္ ဆိုၿပီး အနာႀကီးျပတယ္။ အိမ္ရွင္မိန္းမက ေဆးတစ္ဗူးထုတ္ေပးၿပီး အဲဒါ လိမ္းတဲ့။
အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ အမ်ိဳးသား၊ အသိ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္က စင္ကာပူက LTA မွာလုပ္ေနတာ။ ေလဆိပ္ မွာတံုးက ကြ်န္မလုပ္ရမဲ့ အိမ္လိပ္စာ သူ႔ကို ေျပာခဲ့တယ္။ အရင္က အဲဒီအစ္ကိုႀကီး လာၿပီး ဟိုဘက္အိမ္ ထမင္းစားဘို႔ အသြားမွာ ဖံုးေလး လာေပးထာတာ ရိွတယ္။ အဲဒီ ဖံုးေလးနဲ႔ သူ႔ဆီဆက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူက ဒါဆို ေအးဂ်င့္ဆီ ျပန္ပို႔၊ ရဲတုိင္မယ္ လို႔ေျပာလို႔ ေျပာတယ္။
အဲသလို ေျပာရံုရိွေသး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေအးဂ်င့္က လာျပန္ေခၚတယ္။ နင့္ကို အိမ္ရွင္က မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး ေျပာတယ္။ ျပန္လိုက္ခဲ့ေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း မသိေတာ့ မႀကိဳက္ေနေပါ့။ ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။ မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္ တစ္အိမ္ ေျပာင္းမယ္။ ဒီလို ခပ္ေပါ့ေပါ့ တြက္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္လဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္ေျပာင္းဘို႔ကို လက္မွတ္ မထိုးေပးဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေအးဂ်င့္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ ေနာက္တစ္အိမ္ ထပ္ရွာတယ္။ ဟို အစ္ကိုႀကီးက အရမ္းစိတ္ဆိုးတာေပါ့။ ဒီေလာက္ ဒါဏ္ရာႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ဟာကို။ သူက ရဲနဲ႔တုိင္မယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ က်ေတာ့ ရဲအမႈေတြ ဘာေတြျဖစ္လာရင္ အလုပ္ဆက္လုပ္လို႔ မရမွာ စိုးတာနဲ႔ တိုင္မေနပါနဲ႔ေတာ့ လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။
အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္း အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမယ္။ နာမည္ေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ရန္ကုန္မွာ တံုးက သူလိုတာ ကြ်န္မ အကုန္ကူညီခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံလိုရင္လည္း ထုတ္ေခ်းေပးလုိက္တာပဲ။ အဲဒါ သူက ဒီမွာ S Pass နဲ႔ လုပ္ေနတာ အဆင္ေျပေနတယ္။ အဲဒါ နင္ င့ါကို S pass ရေအာင္ ဘယ္လို ေလွ်ာက္ရသလဲ ေျပာျပပါဟယ္။ အလုပ္ ကေလး ဘာေလးရိွရင္လည္း ကူညီပါေပ့ါ ဆိုေတာ့ သူက နင္ကေတာင္ ငါ့ထက္ ပိုေကာင္းပါေသးတယ္ ဟယ္၊ ငါ့ ေယာက္်ားကလည္း အဲဒီလို ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ ေတြ မႀကိဳက္ဘူး တဲ့။ အင္မတန္ ကူညီဘုိ႔၊ အားကိုးဘို႔ ေကာင္းတယ္။ သူ ဒုကၡေရာက္ေနတံုးက ကိုယ္ကူညီခဲ့တာ နည္းနည္းေလးမွ သတိရေဖာ္ မရဘူး။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အေၾကာင္းသိရ တာေပါ့။ မႀကိဳက္လည္း ေနာက္ မဆက္သြယ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါပဲရိွတာပဲ။
လူေတြဆိုတာ ဒုကၡေရာက္ေနတံုးသာ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔။ သူ အဆင္ေျပလို႔ ကိုယ့္ကို ကူညီရမဲ့ အလွည့္က် မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္ၾကတာ။ ဘယ္သူ႔မွ ယံုကိုးလို႔၊ ကူညီဘို႔ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးပဲ။
No comments:
Post a Comment