(၆)
ဦးေနလင္းသိန္း
အမည္ - ဦးေနလင္းသိန္း
အသက္ - ၄၅
ပညာအရည္အခ်င္း - B.E (Civil), M.Sc (from NTU – Singapore)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - Project Coordinator
တစ္လ ၀င္ေငြ - စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀၀၀ ႏွင့္ အထက္
“ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေကာင္းေနရံုနဲ႔ ရဘို႔ မလြယ္ဘူးဗ်။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္ ကို အေထာက္အပံ့ ေပးမဲ့သူေတြလည္း လိုတယ္။ ကိုယ္ ေသေအာင္ ေကာင္းေနပါေစ၊ ကိုယ့္ကို ၀ိုင္း၀န္း ပံ့ပိုးေပးမဲ့ သူေတြ သာ မရိွရင္ ဘယ္လြယ္လိမ့္မတံုးဗ်ာ” ဟု ဆိုခဲ့သူမွာ ဦးေနလင္းသိန္း ျဖစ္ပါ၏။ သူကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ဖက္က ကုမၸဏီ တစ္ခုတြင္ လခစား ၀န္ထမ္းလုပ္၊ မိမိကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္တစ္ခုလည္း ေထာင္ထားသူ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိဆိုင္ အတြက္ေတာ့ ၀န္ထမ္းမ်ား ခန္႔ထားကာ သူတို႔ႏွင့္ လည္ပတ္ပါသည္။ မိမိကေတာ့ လိုသည့္ပစၥည္းမ်ား မွာ။ လိုသည္တို႔ကို စီစဥ္ ညႊန္ၾကား ႀကီးၾကပ္ေပးရံု ျဖစ္၏။
ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတုယူရေအာင္ ခင္ဗ်ားဘ၀ေလး၊ ဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြ ႀကိဳးစား ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာေလးေတြ ေ၀မွ်ပါဦး ဟု ေျပာေသာအခါ ဦးေနလင္းသိန္းက သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို ေအာက္ပါ အတိုင္း အားတက္သေရာ ေျပာျပပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က YIT က ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ B.E(Civil) နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တယ္။ အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္မွာ အခန္းေပး၊ အခန္းယူ တိုက္ခန္းေတြ ေဆာက္တာ အေတာ္ ေခတ္စားေနၿပီ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း အဲဒါ လုပ္တယ္။ စလုပ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တဲြလုပ္တယ္။ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ဘက္မွာ။ အဲဒီတံုးက ဘိလပ္ေျမေစ်း၊ သံေခ်ာင္းေစ်း ေတြက သိပ္မရိွေသးဘူး။ သူ႔ေစ်းနဲ႔သူ လုပ္ေပ်ာ္တယ္။
တိုက္ပံုစံေတြက ရင္ခဲြတိုက္၊ ႏွစ္ထပ္။ ႏွစ္ထပ္ဆိုေပမဲ့ ထပ္ခိုးေလးေတြ ပါေသးတယ္။ အဲဒီတံုးက တိုက္ခန္းေစ်း ေတြ ကလည္း သိပ္မရိွေသးဘူး။ ေအာက္ထပ္ အခန္းဆိုမွ သံုးသိန္းပဲ ရိွတယ္။ အိမ္တစ္လံုး လံုး ေဆာက္တာမွ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ ဆိုေတာ့ ေလးသိန္းခဲြေလာက္ပဲ က်တာကိုး။ အိမ္ေဆာက္ရတာကလည္း ဘာခက္တာ လိုက္လို႔ဗ်ာ။ အေတြ႔အႀကံဳရင့္တဲ့ ပန္းရံဆရာ၊ လက္သမားဆရာႀကီးေတြ နဲ႔ တဲြၿပီး ေဆာက္တာေပါ့။ အဲဒီတံုးက လုပ္ရတာ အရမ္း ကိုက္တယ္ဗ်။
အဲဒီတံုးက အိမ္တစ္လံုးၿပီးသြားရင္ ႏွစ္သိန္း၊ ႏွစ္သိန္းခဲြေလာက္ ျမတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ႏွစ္သိန္းဆိုတာလည္း မနည္းပဲကိုးဗ်။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ႏွစ္လံုး တစ္ၿပိဳင္နက္ ေဆာက္တယ္။ ဆိုေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ၀င္ေငြေကာင္း တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္လာတာေပါ့။
ပထမေတာ့ ၁၉၉၅ ထိ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေသးတယ္။ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ကို ေျပာပါ ဆိုရင္ ၁၉၉၆ ပဲ။ တိုက္ခန္းေလာကရဲ့ ေရႊေခတ္ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အခ်ိန္က ေျခာက္ထပ္တိုက္ေတြ ေဆာက္တယ္။ အဲဒီ တိုက္တစ္လံုးကို သိန္း ၉၀ နဲ႔ ၁၀၀ ၾကား ကုန္က်စရိတ္ ရိွတယ္။ ဆိုေတာ့ ၈၇ နဲ႔ ၉၅ အတြင္း ေစ်းက အေတာ့္ကို ကြာသြားၿပီ။ အခန္းခလည္း တက္လာတာေပါ့။ ေအာက္ထပ္ တစ္ခန္းကို ၁၄ သိန္းေလာက္ ေရာင္းရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က တိုက္ခန္းေဆာက္ရင္ ေကာင္းေကာင္းေလးေဆာက္တယ္။ တစ္လံုးၿပီးသြားရင္ ၃၅ သိန္းနဲ႔ သိန္း ၅၀ ၾကား က်န္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆိုးတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးရဲ့ အက်င့္ဗ်။ တစ္ေယာက္က လုပ္ငန္းတစ္ခု ထလုပ္လိုက္လို႔ ေအာင္ျမင္ သြားၿပီဆို ေနာက္လူေတြကလည္း ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္။ နားလည္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလည္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ထ လုပ္ၾက ေတာ့တာပဲ။
ေရွ႔ေနေတြလဲ ကန္ထရိုက္ လုပ္တယ္၊ ဆရာ၀န္ေတြလည္း တိုက္ခန္းေဆာက္ ေရာင္းတယ္၊ တျခား စီးပြားေရး သမား မိ်ဳးစံုလည္း ဒီ ေစ်းကြက္ထဲ ၀င္လာၾကတယ္။ အသစ္ ၀င္လာတဲ့သူေတြက်ေတာ့ သူတို႔မွာ ေဖာက္သည္ မရိွေသး ဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖာက္သည္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လဲ ဆိုေတာ့ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းတဲ့ နည္းကို သံုးလာၾကတယ္။ ပထမ လူေတြက ေလွ်ာ့ေရာင္းလိုက္။ ေနာက္ထပ္ လူသစ္ေတြ၀င္လာ။ သူတို႔က တစ္ခါ ထပ္ၿပီးေလွ်ာ့ေရာင္းလိုက္ နဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ အဆိုင္ ေလွ်ာ့ေရာင္းလိုက္ၾကတာ ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူတို႔ကို မီေအာင္ ေလွ်ာ့ေရာင္းရေတာ့ တာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေလွ်ာ့ရင္း ေလွ်ာ့ရင္းနဲ႔ လိုက္လို႔ မမီေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္က ေစ်းကြက္ထဲမွာ ဒီေလာက္နဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္ ဆုိရင္ အဲဒါက ေပါက္ေစ်း ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေရာင္းတဲ့ ေစ်းန႔ဲ လုိက္ေရာင္းရေရာ။ သိပ္မျမတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုပ္လို႔ေတာ့ ရေနေသး တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လာသလဲ ဆိုေတာ့ သူကေလွ်ာ့ ေရာင္းလိုက္။ ကိုယ္က ေလွ်ာ့ေရာင္းလိုက္ နဲ႔ တိုက္ခန္းေစ်းေတြ က က်သထက္ က်လာေတာ့ ၀ယ္သူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္မိ်ဳး ၀င္သြားတယ္။ တိုက္ခန္းေတြ မ၀ယ္နဲ႔ဦး။ ဒီ့ထက္ က်ဦးမွာ၊ ဒီလို ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ တိုက္ခန္းေတြ ၿပီးသြားေပမဲ့ ၀ယ္တဲ့သူ မရိွေတာ့ဘူး။
တစ္ခါ ေဆာက္လက္စ တိုက္ေတြကလည္း အ၀ယ္မလုိက္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ မ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ၿပီး ေစ်းကို ေလွ်ာ့သည္ထက္ ေလွ်ာ့ေရာင္းျပန္ေရာ။ သူတို႔ဘက္ကေလွ်ာ့ေလ ၀ယ္တဲ့သူေတြဘက္က ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား၊ တိုက္ခန္းေစ်းေတြ ငါတို႔ထင္တဲ့အတိုင္း က်ျပန္ၿပီ။ ဒါထက္ထပ္က်ဦးမယ္ ဆုိၿပီး ဆက္ေစာင့္ၾကျပန္ေရာ။
ေဆာက္လက္စ တုိက္ေတြကလည္း ဒီတစ္လံုးၿပီးရင္ေတာ့ ငါတို႔ ရပ္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး ေငြေပၚ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး အတင္း ထိုးေရာင္း၊ ေရာင္းလို႔မရေတာ့ ေပါင္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ခါထည္း တုိက္ခန္းေလာက ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားတယ္။ ေစ်းကြက္ပ်က္သြားတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ နလံမထူဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးသား အလံုးေတြေတာ့ အားလံုးၿပီးသြားတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထပ္မေဆာက္ ေတာ့ဘူး။ ေဆာက္ရေအာင္လည္း မကိုက္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေဆာက္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနတယ္။ တစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေစာင့္တယ္။ အဲဒီ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာကို မေရာင္းရေသးတဲ့ တုိက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ပံုေနတယ္။
တစ္ခါ အဲဒီအေတာအတြင္း သံေခ်ာင္းနဲ႔ ဘိလပ္ေျမ သမားေတြကလည္း ေစ်းကို ကစားခ်င္တိုင္း ကစား ေနတယ္။ ေတာ္ၾကာ သံေခ်ာင္းေတြ ျပတ္သြားလို႔ ဆိုၿပီး ေစ်းေတြ ၀ုန္းကနဲ ခုန္တက္လာလိုက္။ ေတာ္ၾကာ သေဘၤာဆိုက္ လာလို႔ ဆိုၿပီး ဘိလပ္ေျမေစ်းေတြ ၀ုန္းကနဲ ျပဳတ္က်သြားလိုက္။
ကြ်န္ေတာ္က ဒီ တိုက္ခန္းေဆာက္ရတာ အေတာ္ေလး ၀ါသနာပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္တိုက္ကို ဘယ္လို ပိုေကာင္းလာေအာင္ ပိုၿပီး လွလာေအာင္၊ ပိုၿပီး ခိုင္ခံ့ေအာင္ လုပ္မလဲ အျမဲစဥ္းစားေနတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္သာ ဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တုိက္ခန္းေလးေတြ ေဆာက္ဘို႔ အိုင္ဒီယာ ရၿပီး ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနမေပးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္မရိွဘဲ ထိုင္စားေနရတာေပါ့။ မိသားစုကလည္း ရိွေသးေတာ့ ဒီအတိုင္း ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္မေက်ရာ က်တယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ။ စင္ကာပူမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေခၚတယ္။ သူတို႔မွာ reclamation project ႀကီး တစ္ခု ရထားတယ္။ ပေရာဂ်က္က ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကီးတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး လုိတယ္။ ဂ်ပန္ ကုမၸဏီက ရန္ကုန္ထိ လာေခၚတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အင္တာဗ်ဴးမဲ့ လူကို ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲ မွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ပါလာတယ္။ ကုမၸဏီနာမည္က Toa Corporation တဲ့။
ကုမၸဏီက Jetty ေဆာက္တာတို႔၊ reclamation လုပ္တာတို႔ လုပ္တယ္။ ေရစပ္ ကုန္းစပ္မွာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြ ေပါ့။
အင္တာဗ်ဴးကို Sumit Parkview မွာ လုပ္တာ။ ကြ်န္ေတာ္က နာမည္ တစ္ခါထဲ ပါလာၿပီးသား ဆုိေတာ့ အေထြ အထူးဘာရိွမလဲဗ်ာ။ တစ္ခါထဲ ပါတာေပါ့။ ပါေတာ့ သူတို႔ EP (Employment Pass) တင္တယ္။ သံုးရက္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ ဟာ - EP က်ၿပီ တဲ့။ အရမ္းျမန္တယ္ဗ်ာ။ EP တင္တာ သံုးရက္ပဲ ၾကာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စင္ကာပူ ေရာက္လာေရာ။ စင္ကာပူ စေရာက္တာ ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔၊ တူးေသာင္ဇင္ (၂၀၀၀)။
ကြ်န္ေတာ္ မိသားစုနဲ႔ တစ္ခါမွ မခဲြဖူးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူထြက္လာေတာ့ သားက ေလးလ၊ သမီးက တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို အရမ္းလြမ္းတာေပါ့ဗ်ာ။ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရမ္း ျပန္ခ်င္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ၈ လေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ့ တစ္ေခါက္ ျပန္လိုက္ေသးတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္။
လာခါစကေတာ့ သိပ္ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား မရိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူေရာက္လာေတာ့မွ နည္းနည္း အျမင္ က်ယ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း PR ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ ရိွတာကိုး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ခဏေလး ေရတိုပဲလုပ္၊ ပိုက္ဆံစုၿပီး ျပန္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစုကိုပါ ဒီေခၚထားမလား။ ႏွစ္လမ္း ရိွတယ္။ ဆိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ PR ရေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ဒီကို မိသားစုပါ ေခၚထားတာ ပိုေကာင္းမယ္ လို႔ ေရြး လုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့အခ်ိန္က PR ရဘို႔ မလြယ္ဘူး။ ဒီက M.Sc တစ္ခုခု ရမွ PR ေပးမဲ့ အေျခအေနမိ်ဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒါမွ မဟုတ္လဲ Business တစ္ခုခု လုပ္မွ။ ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ ကြ်န္ေတာ္ NTU မွာ ေက်ာင္းေလွ်ာက္တယ္။ ေလွ်ာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ International xxx Management ကို ေလွ်ာက္တယ္။
အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက စိန္နားကပ္ အေရာင္နဲ႔ ပါးေျပာင္တဲ့ ကိစၥ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေလွ်ာက္ခင္ ေရွ႔ႏွစ္ က တက္သြားတဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္က NTU မွာ လာတက္တာ ဆယ္ဘာသာ ရိွတဲ့အနက္ ဆယ္ဘာသာစလံုးကို Excellent ရတယ္။ ကိုေက်ာ္၀င္း တဲ့။ ဟား၊ သူကေရႊတံဆိပ္ရေတာ့ ေနာက္က ျမန္မာေတြမွာ ေရွာေရွာရႉရႉ ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ပါသြားေရာ။ ပါေတာ့ တက္ကေရာ ေပါ့ဗ်ာ။
တက္ေတာ့လည္း အားလံုးေအာင္ပါတယ္။ အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဗ်ိဳ႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Thesis ေတြလည္း ၿပီးေရာ အစိုးရ ေပၚလစီေျပာင္းသြားတယ္။ ဆိုပါေတာ့။ PR ကို အရင္ကေလာက္ အရမ္း မခက္ခဲဘဲနဲ႔ ရတယ္ ျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီေတာ့ PR လိုခ်င္လို႔ တက္လိုက္တဲ့ M.Sc က ကြ်န္ေတာ္လည္း ၿပီးေရာ PR ရဘို႔အတြက္ မလိုအပ္ေတာ့ ဘူး ျဖစ္သြားကေရာဗ်ိဳ႔။ အဲဒီလိုကို အက်ိဳးေပးတာ။
တိုတိုေျပာရရင္ PR ကို အေျပးတင္၊ က်၊ က်ေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို ေျပးေခၚ။ ဒီမွပဲ ေက်ာင္းထား။
ဒီမွာ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသလဲ ဆိုတာေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။ ေနာက္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အတုယူရေအာင္ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာက ဟို႔ စင္ကာပူ အေရွ႔ဖ်ား၊ အေရွ႔ဖ်ားမွဗ်ာ။ မေလးရွားဘက္က ဂိ်ဳဟိုးကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္ေနရၿပီ။ နယ္ျခားမ်ဥ္းနဲ႔ဆို ဘယ္ေလာက္မွကို မေ၀းေတာ့ဘူး။ အဲဒီကေန ခ်န္ဂီမွာ ရိွတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးကို ေရာက္ဖို႔ေတာင္မွ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ အျမန္ေမာင္းရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကို သာမန္ ခပ္ေႏွးေႏွးပဲ ေမာင္းရင္ မိနစ္ ၄၀ စီးရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ကမ္းေျချပန္လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ဖံုးလွမ္းဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္မွာ။ ေနရာက ကမ္းေျခနဲ႔ သိပ္ေ၀းသြား တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဖံုးလိုင္းေတာင္ သိပ္မမိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဟို႔ အေပၚဆံုးထပ္တက္ၿပီး မိတဲ့လိုင္းနဲ႔ ဆက္ရတာ။ ေရဒီယို(စကားေျပာစက္) လည္း ရိွပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေရဒီယိုလည္း သိပ္မမိခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကူညီပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေမာ္ေတာ္လွမ္းမွာတဲ့အခါ ကိုေအာင္ခိုင္ေဆြ တုိ႔က ဘုတ္(boat) လႊတ္ေပးတယ္။ အဲဒီ လာႀကိဳတဲ့ ဘုတ္နဲ႔ လိုက္လာ။ ရံုး၀င္ၿပီး အ၀တ္အစားလဲ။ ဒါေပမဲ့ တုိးတိုး တိတ္တိတ္ လုပ္ရတာေပါ့။ ဂ်ပန္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကိစၥကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သေဘာတူထားတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ႔ရင္ေတာ့ ေခၚခိုင္းမွာဘဲ ေလ။ အလုပ္ကလည္း အေရးႀကီးေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႔က ဟာ၊ အေရးႀကီးေနလို႔ကြာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ဖ်က္လိုက္ပါကြာ လို႔ေျပာမွာဘဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ပါလာတဲ့ helmet (ခေမာက္) တို႔၊ Live Jacket (အသက္ကယ္ အကႌ်) တို႔ကို soil lab ေလးထဲမွာ ဖြက္ထားရတယ္။ အဲဒီမွာ ရိွတဲ့ ဗမာေတြ၊ ညီငယ္ေလးေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး ကူညီၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဟိုကပ္၊ ဒီကပ္ နဲ႔ အသာေလး ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လိွ်ဳး ထြက္လာရတယ္။ အဲဒီကမွ လမ္းထိပ္ကိုထြက္။ တကၠစီငွားၿပီး Tenah Merah ဘူတာေရာက္ေအာင္ အျမန္သြား။ အဲဒီဘူတာကမွ Boon Lay ဘူတာ ထိ ရထားစီး။ စင္ကာပူ အေရွ႔၊ အေနာက္ ရထားလမ္းရဲ့ ခရီး အစ၊ အဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ Boon Lay ကိုေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြ ေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တက္တဲ့ အတန္းက အလုပ္ထဲကလူေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ လာတက္တာ ဆိုေတာ့ အမ်ားစုကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွ ေရာက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။
Full Time တက္တဲ့လူေတြေလာက္ပဲ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး လွလွပပ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ေက်ာင္းကို အခ်ိန္မီ လာၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အလုပ္ထဲက တန္းလာရတဲ့သူေတြက တစ္၀က္ေလာက္ရိွတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊံ႔ေတြ ဗြက္ေတြနဲ႔၊ Safety Shoe ႀကီး တကားကားနဲ႔ လာၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။
Tenah Merah ကေန Boon Lay ဘူတာ ထိ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ စီးရတာကိုး။ ဒီေတာ့ ရထားေပၚမွာတင္ အသြား အျပန္ဆို ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ဒီ အခ်ိန္ကို တန္ဘိုးရိွရိွ အသံုးခ်မွ ျဖစ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္စီးတဲ့ ဘူတာက ဘူတာ အစ ဆိုေတာ့ လူေခ်ာင္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ရထားရဲ့ ဟို႔ ေရွ႔ဆံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆံုး တံခါးနားကို သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တင္ျပင္ေခြ ထိုင္တယ္။
အဲဒီလို က်က်နန ထိုင္ၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တယ္။ ရထားအဆံုးဆိုေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလည္း သိပ္ မရိွေတာ့ဘူး။ အာရံုမေနာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း စာၾကည့္လို႔ ရတယ္။ အသြားေရာ၊ အျပန္ေရာ အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တယ္။
အလုပ္ျပန္ မ၀င္ရေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ ေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ ရက္ေတြက် အတန္းကို ၿပီးေအာင္ မတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စာသင္ခ်ိန္ရဲ့ ထက္၀က္ေလာက္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္ အနားေပးတယ္။ အလုပ္ရိွတယ္ ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ ေကာ္ဖီခ်ိန္မွာ လက္မွတ္ေတြ ဘာေတြထိုးၿပီး လစ္ရတာပဲ။ တစ္ခါတေလလဲ ဆရာကို ေျပာသြားတယ္။ တစ္ခါတေလလဲ မေျပာဘူး။
ေက်ာင္းကထြက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တကၠစီငွားၿပီး အလုပ္ကို အေျပးျပန္ရတာဘဲ။ စင္ကာပူ အေရွ႔ဖ်ားနဲ႔ အေနာက္ဖ်ား ဆိုေတာ့ လမ္းမွာ တယ္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ရံုးကို ည ၉ နာရီခဲြေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီ ၇ နာရီကေန ၉ နာရီခဲြၾကားကို ကြ်န္ေတာ့္အစား ဆင္းေပးတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကာဘာ လုပ္ေပးထားတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ေက်းဇူးတရားကို ထုတ္ေျပာဘို႔လိုၿပီ။
သူက သီရိလကၤာက။ နာမည္က Rathayaba တဲ့။ တခါထဲ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္း ႀကီး။ မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီး ေတြနဲ႔။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကုလားကားထဲက လူဆိုေခါင္းေဆာင္ႀကီးလုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ိဳ႔။ အင္မတန္ စိတ္ထားေကာင္းတာလား။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ညပိုင္းေတြမွာ သူပဲ ကြ်န္ေတာ့္ အစားေနေပးတယ္။ သူ ဘာအခြင့္အေရးမွ မမက္ေမာဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစတနာ သန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီခဲ့တာ။
တစ္ခါတေလ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းကို အေျပးတက္ေနရေတာ့ ညစာစားဘို႔ အခ်ိန္မရဘူး။ အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး ဘို႔တို႔ ဘာတို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ရံုးမွာဘဲ ေနလိုက္တယ္။ အဲဒါ သူ႔ကိုလမ္းကေန ဖံုးဆက္ၿပီး ညစာအတြက္ လွမ္းမွာ ရတယ္။ သူက ထမင္းထုပ္ ယူထားေပးတယ္။ ထမင္းက သူ သြား၀ယ္တာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူစားဘို႔ ခ်က္ထားတဲ့ အထဲက ကြ်န္ေတာ့္ဘို႔ ပိုၿပီးထည့္လာတာ။ အဲသေလာက္ထိ သေဘာေကာင္းတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဒီ ဘဲြ႔ရလာတာ သူ႔ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္လာတဲ့ ေနရာမွာ “ဒါ- ငါေတာ္လို႔ လို႔ လက္မေထာင္လို႔ မရဘူး။ ေဘးက ပံ့ပိုးမႈေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါတယ္။ အဲဒီ ပ့ံပိုးမႈေတြကိုလည္း မထည့္မျဖစ္ ထည့္ကို ေျပာရလိမ့္မယ္။” လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ ရဲ့ ပံ့ပိုးမႈ မပါရင္ သူ တက္ခ်င္သေလာက္ မတက္ႏိုင္ဘူး။ အမ်ားႀကီး အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္မွ ေတာင္ ေအာင္ျမင္မယ္။ ဒီေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈ လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ပံ့ပိုးမႈ ဆိုတာကိုပါ တဲြေျပာမွ ရမယ္။ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုရဲ့ေနာက္ကြယ္က ပံ့ပိုးမႈေတြကို ထိန္ခ်န္ထားလို႔ မရဘူး။ ရိွကိုရိွတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ရံုးျပန္ေရာက္။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ညစာစားေသာက္ၿပီး သူတို႔ကို မွာထား တယ္။ ကဲ၊ ငါ စာၾကည့္ ေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ ငါ့ကို မေခၚနဲ႔ေတာ့ ေပါ့။ သူတို႔ကလည္း မေႏွာက္ယွက္ပါဘူး။ အလိုက္သိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က စည္းေ၀းခန္းထဲ၀င္၊ စာၾကည့္။ ည ၁ ခ်က္တီး၊ ႏွစ္ခ်က္တီး ထိ စာၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္။
ရံုးမွာေနလိုက္ေတာ့ သြားရျပန္ရတဲ့ ကရိကထ မရိွေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ပိုထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ အိပ္လိုက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီမွ အိပ္ယာက ထတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခိ်န္က အရမ္းနည္းၿပီး အရမ္းကို တန္ဘိုး ရိွ ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ကုန္မဲ့ ကိစၥ၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ ကိစၥ လံုး၀ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ကို တကယ့္ကို ပါးပါးလွီးၿပီး တစ္မိနစ္မွ မေလလြင့္ရေအာင္ အသံုးခ်ရတယ္။
ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခိ်န္ေတြတံုးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရုန္းကန္ခဲ့ရတာေပါ့ ဗ်ာ။ ဘယ္အရာမဆို ေကာင္းတာေလး လိုခ်င္ရင္ ဒုကၡခံရမယ္ ဆိုတာ ဒါ ပံုေသရိွၿပီးသား။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးသြားေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သီးစစ္ (Thesis - ဘဲြ႔ယူစာတမ္း) လည္းတင္ေရာ အစိုးရလည္း ေပၚလစီေတြေျပာင္းၿပီး PR ေတြ ခ်ေပးေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ကံေကာင္းတာ။
PR ေတြခ်ေပးၿပီ လည္းဆိုေရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အထဲက ကိုေအာင္ခိုင္ေဆြက စသိတာ။ သူက စၿပီး တင္တယ္။ ေလးပတ္နဲ႔ က်တယ္ဗ်ာ။ သူက်ၿပီးမွ သူငယ္ခ်င္းေတြ တအံ့တၾသေတြ ျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္ေတာ့ အကုန္ တင္လိုက္ၾကတယ္။
တင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္လနဲ႔ က်တယ္။ က်ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အာ - မိသားစုနဲ႔ အတူေနရေတာ့မယ္။ ခဲြေနရတာ လည္း လြမ္းလွၿပီ။ ဒီမွာ မိသားစုနဲ႔ ေနလို႔ အကုန္အက်မ်ားလည္း မေလာက္ေလာက္ေလာက္၊ ေလာက္ေလာက္ေလာက္။ ဒီလိုပဲ ေခြ်တာၿပီး ေနမယ္ေပါ့။ အရမ္းကို ေပ်ာ္တာဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ PR က်ေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္။ ဒီဇင္ဘာ။ မိသားစုေတြ ဒီကို ေခၚတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလ ၄ ရက္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔။ သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ ညေနခင္း လမ္းေလွ်ာက္။ အင္မတန္ ေပ်ာ္တာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ သီးစစ္လုပ္ေနတံုးမွာဘဲ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမကိုလည္း NUS မွာ M.Sc တက္ဘို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလွ်ာက္ပံုေလွ်ာက္နည္း လဲြသြားတာမို႔လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒါလည္း သင္ခန္းစာတစ္ခုပဲ။ အတုယူဘို႔ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ လုပ္ေတာ့မယ္ ဆုိရင္ အခ်က္အလက္ေတြကို တိတိက်က် သိထားဘို႔။ ေလ့လာဘို႔။ တကယ္ နားလည္ တတ္ကြ်မ္းတဲ့ သူကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔။ ေသခ်ာေအာင္လို႔ စိတ္ခ်ရတဲ့သူကို ခိုင္းဘို႔ အလြန္ အေရးႀကီးတယ္။
အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ နားမလည္တဲ့သူကို သြားခိုင္းမိရင္ အလဲြလဲြ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါ ဟာ ဘ၀နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းဆို ပိုၿပီး အေရးႀကီးေသးတယ္။ ကိုယ္ခိုင္းတဲ့ သူက နေမာ္နမဲ့ လုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ တစ္ခုလံုးကို လာၿပီး ထိခိုက္တယ္။
သူ M.Sc မတက္လိုက္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူ႔ခမ်ာ ဒီပလုိမာနဲ႔ပဲ ေက်နပ္လုိက္ ရတယ္။ အေဖက ဒီမွာ အရင္ကတည္းက ေရာက္ေနၿပီးသား။ ေနာက္ အေမ့ကိုပါ ျပန္ေခၚတယ္။
ကေလးေတြ ဒီေခၚ၊ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြထား၊ သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပးလႊား ေအာ္ဟစ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျပန္တြက္ရၿပီ။ သူတို႔ အသက္ေတြႀကီးလာ၊ ဒီမွာပဲ အလုပ္ေတြရ ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီမွာ အေျခခ်ရဘို႔ ပိုမ်ားသြားၿပီ။ ဒီမွာ အေျခခ်ဘို႔အတြက္ ဘာလုပ္ရမလဲ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ construction လုပ္ငန္းဆိုတာ အင္မတန္ ပင္ပန္းတယ္။ ကြင္းဆင္းရတဲ့ သူေတြဆို ပိုေတာင္ ပင္ပန္းေသး။ ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ အလုပ္ဆင္းရမယ္။ စူပါဗိုက္ဆာေတြနဲ႔ ေျပာရမယ္။ ဖိုမင္ေတြနဲ႔ ေျပာရမယ္။ အလုပ္သမား ေတြနဲ႔ ေျပာရမယ္။ ဒီၾကားထဲ ၀ါရင့္ ဖိုမင္ႀကီးေတြဆို အေတြ႔အႀကံဳကလည္း အမ်ားႀကီး ရိွထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ အင္မတန္ ေျပာရခက္၊ ဆိုရခက္။ ေပကပ္ကပ္။ ေျပာလည္း လုပ္ခ်င္မွလုပ္။ ဒီေတာ့ ေရရွည္လုပ္ဖို႔ သိပ္မကိုက္ဘူး။
ဆိုေတာ့ ဒီမွာ ေရရွည္ ရပ္တည္ဘို႔ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခုေတာ့ ရိွမွ ျဖစ္မယ္ ဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားတာမွ အမ်ားႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားတယ္။ အဘက္ဘက္ကေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြ ေဆာက္တံုးက အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရင္းႏွီးၿပီး ရလုိက္တာ ရိွတယ္။ တစ္ခါထဲ စီးပြားပ်က္ၿပီး အရိုးစဲြေအာင္ကို မွတ္သြားတာ။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ -
“စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုကို ဘယ္သူမဆို လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ မလုပ္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားတာ။”
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ခက္တဲ့ လူမိ်ဳးေတြ။ တစ္ေယာက္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္ၿပီ ဆိုရင္ ဘာမွ မေလ့လာ မစဥ္းစားဘဲ အကုန္ လုိက္လုပ္ၾကေတာ့တာ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္က မံု႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဆိုရင္ ဒီရပ္ကြက္ထဲ မံု႔ဟင္းခါး စားႏိုင္တဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္ ရိွလဲ မသိဘူး။ သူမံု႔ဟင္းခါး၊ ငါ မံု႔ဟင္းခါး ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ဆိုင္လူလာေအာင္ တရားမွ်တေသာ နည္းလမ္းနဲ႔ မၿပိဳင္ဘူး။ မံု႔ဟင္းခါးကို ပိုေကာင္းေအာင္ ခ်က္ျပရမဲ့အစား၊ ကိုယ့္ဆိုင္ကို ပိုၿပီးလူလာေအာင္ ၿပံဳးၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ဆက္ဆံရမဲ့အစား သူက တစ္က်ပ္ေရာင္းရင္ ငါက ျပား ၉၀ နဲ႔ေရာင္းမယ္။ သူက ျပား ၉၀ နဲ႔ေရာင္းရင္ ငါက ျပား ၈၀ နဲ႔ ေရာင္းမယ္ ဆိုၿပီး မဟုတ္တဲ့ ေနရာကို သြားၿပိဳင္တယ္။ အင္မတန္ ရိုးစင္းၿပီး အခ်ိန္တိုအတြင္း က်ရံႈးသြားႏိုင္တဲ့ သီအိုရီကို ျမန္မာေတြ ကိုင္တြယ္ထားတယ္။
သူ ဗီဒီယိုဆိုင္ဖြင့္လို႔ အုိေကရင္ ငါက မင္းေျခရင္းခန္းမွာ ဖြင့္ၿပီး လိုက္တိုက္မယ္ကြ။ ဒီလိုကုိး။ ဖိုက္ေတာ့လည္း ခုန ေျပာသလို ဒီေကာင္က ဗီဒီယို တစ္ကား ကို ၅ က်ပ္ နဲ႔ ျပရင္ ငါက ဒီကားမ်ိဳး ၄ က်ပ္နဲ႔ ျပမယ္။ ဟိုေကာင္က ၄ က်ပ္ ထိ ခ်ျပေတာ့ သူက ၃ က်ပ္နဲ႔ ျပတယ္။ ျမတ္မလား၊ မျမတ္မလား ဘာမွ မတြက္ဘူး။ ဒီလုိလုပ္လို႔ ကိုက္မကိုက္လည္း မတြက္ဘူး။ ဖိုက္မယ္ ခ်မယ္ ဆိုတာပဲ သိတယ္။ တျခား ဘာမွ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကဲြတာပဲ။ သူလည္း ေသ၊ ကိုယ္လည္း ေသ။ အင္မတန္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိုက္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆို သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေတာ္ရံုတန္ရံု သူမ်ားလုိက္တုလို႔ မရႏုိင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးပဲ လုပ္တတ္တယ္။ ဘယ္ဗ်ာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ဆိုတာ လူတိုင္း လုပ္တတ္တာပဲ။ ဘာခက္ တာ လုိက္လို႔။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားတယ္။
ဘာလုပ္မလဲ၊ ပင္နင္စူလာမွာ ဆိုင္ဖြင့္မလား။ ဆုိင္ဖြင့္ရင္ ဘာေရာင္းမလဲ။ စာအုပ္၊ ဗမာအစားအစာ၊ သီခ်င္းေခြ၊ အသံုးအေဆာင္ ဒါေတြပဲ ရိွမယ္။ ဒါေတြက လူတိုင္း ဗမာဆိုင္တိုင္း ေရာင္းေနတာပဲ။ ကုိယ္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ထဖြင့္လုိက္ရင္ ကိုယ့္ ေဘးမွာ ေနာက္တစ္ဆိုင္ အခ်ိန္မေရြး ထ ေပၚလာမွာပဲ။
ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။ ရန္ကုန္က ပစၥည္းသယ္မလား။ ဒီက ပစၥည္း ရန္ကုန္ပို႔မလား စသျဖင့္ တစ္ခုခု ေပါ့။ လံုး၀ ကိုယ္မကြ်မ္းက်င္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို စရမွာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာေတြးမိသလဲ ဆိုေတာ့ ဗမာဟာ ရတနာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကမၻာမွာ နာမည္ရတယ္။ ဗမာျပည္က ထြက္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ေတြဆို တစ္ကမၻာလံုးက ႀကိဳက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ အဲဒီ အားသာခ်က္ ရိွတယ္။ ဗမာျပည္မွာ အေကာင္းဆံုး ပတၱျမားေတြ ထြက္တဲ့ေျမ ရိွတယ္။ ဗမာေက်ာက္စိမ္းဆို လူႀကိဳက္မ်ားတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။
ပစၥည္းက်ေတာ့ ထိုင္း နဲ႔ တရုပ္က ၀ယ္တယ္။ ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့ ဗမာျပည္က ေက်ာက္စိမ္းပဲ။ သူတို႔က ဗမာျပည္က ၀ယ္ၿပီး ပန္းပု ျပန္ထုေရာင္းတာ။ သူတို႔က ေက်ာက္ကို စက္နဲ႔ ပန္းပုထုေတာ့ အရမ္းလွတယ္။ လက္ရာ ေကာင္းတယ္။ ပစၥည္းလွ ေတာ့ ေရာင္းရတာလည္း မ်က္ႏွာပန္းလွတယ္။ အဲဒါေတြကို တရုပ္ကုန္သည္ေတြ လာေရာင္း တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ပစၥည္းအစစ္အမွန္ရေအာင္ ေရြးတတ္ဖို႔ေတာ့ လုိတာေပါ့။
ခု ကြ်န္ေတာ္လုပ္လာတာ ႏွစ္ကေလး နည္းနည္း ရလာၿပီ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လုိက္၀ယ္စရာ မလိုေတာ့ ဘူး။ သူတို႔ လာေရာင္းၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၀ယ္ႏုိင္တဲ့ဟာ ဆုိရင္ ၀ယ္ထားလိုက္တယ္။ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ဟာ ဆုိရင္ လည္း အပ္ကုန္ အေနနဲ႔ လက္ခံထားလိုက္တယ္။ ပစၥည္းေရာင္းထြက္ေတာ့မွ သူတို႔ကို အရင္းေပးလိုက္တာေပါ့။
ေရာင္းတာကေတာ့ လာ၀ယ္တဲ့ သူေတြကတစ္ဆင့္။ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႔ ပ်ံ႔သြားတာေပါ့။ လာ၀ယ္တဲ့သူေတြမွာ အေဖာ္ပါလာတယ္။ အဲဒီ အေဖာ္ေတြက စကားစပ္မိလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း သိၾကၿပီး လာၾကတယ္ ေပါ့။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၀န္ထမ္း ငါးေယာက္ ခန္႔ထားတယ္။ Sales Manager က တစ္ေယာက္။ ဗမာပဲ။ Sales Promoter က ေလးေယာက္။ သူတို႔က PR နဲ႔ Citizen ေတြ။ သူတို႔ လိုက္ ေၾကာ္ျငာၾကတယ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ပဲ ဆိုင္ကို သြားႏိုင္တယ္။
ခုဆို ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာက္မ်က္ဆိုင္ ဖြင့္တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ေလးႏွစ္အတြင္း ဆိုင္ေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ ေလး ဖံြ႔ၿဖိဳး လာၿပီ။ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္ စံုစံုတင္ႏိုင္ၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ အလုပ္ထြက္ၿပီး လုပ္ရေလာက္ေအာင္လဲ ေစ်းကြက္ သိပ္မမိ ေသးဘူးေပါ့။
ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေျပာခ်င္သလဲ ဆိုေတာ့ စင္ကာပူမွာ အရမ္း အခ်ိန္ရွားတယ္။ အဲဒီအထဲက ရတဲ့ အခ်ိန္ ေလးေတြကို အလဟႆ ၿဖံဳးတီးမပစ္ဘဲ အက်ိဳးရိွေအာင္ အသံုးခ်ႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္တက္ခ်င္တဲ့ အတန္းေတြ တက္လို႔ ရမယ္။ ကိုယ္ေလ့လာခ်င္တဲ့ ပညာေတြ ေလ့လာလို႔ ရမယ္။ ဒီမွာက ေလ့လာစရာ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ဖြင့္ေပး ထားတယ္။ ကိုယ္က အဲဒါကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ဘို႔ပဲ လုိတယ္။ အဲဒီလို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္မွလည္း ကိုယ့္ဘ၀ တက္လမ္း ပြင့္ မယ္။ ကုိယ္သာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ဆုိရင္ အခြင့္အေရးေတြဟာ လက္တစ္ကမ္းမွာ ရိွတယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ဘယ္ေအာင္ျမင္မႈမဆို အေထာက္အပံ့ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ႀကီး ေတာ္ေနပါ ေစ။ ေနာက္က အေထာက္အပံ့မပါဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ေတြ ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးလား ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ တန္တန္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းဆို ရင္လဲ အလကားပဲ။ သူတို႔ အလြယ္တကူ ေကာက္ကက္ ၀ယ္သြားႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္။ ဒါ Purchasing Power ပဲ။ သာမန္ ျပည္သူလူထု ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အား။ ဒါ အေရးႀကီးတယ္။
ဒီပစၥည္းေလး ဘယ္ေလာက္လဲ။ ဒါ တန္ရဲ့လား။ လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ေကာင္းရဲ့လား။ အာ - တန္တယ္။ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ေကာင္းတယ္။ ဒါဆို သူတို႔ ၀ယ္မွာပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာ ဒီပစၥည္း ၀ယ္ဘို႔ ပိုက္ဆံရိွရဲ့လား။ သူေဌးႀကိဳက္ပစၥည္း၊ လူတစ္ေထာင္ မွ တစ္ေယာက္ပဲ ၀ယ္ႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းဆို ဒါ သိပ္ အလုပ္မျဖစ္ေသးဘူး။
ဒီလက္ေကာက္ေလး လွလိုက္တာ။ ဒါ ဘယ္ေလာက္လဲ။ အစ္မႀကီးရယ္။ ဒါေလးကို ၅၀ နဲ႔ ေရာင္းတာပါဗ်ာ။ ခုက အေမမ်ားေန႔လည္း နီးေနၿပီ ဆိုေတာ့ အစ္မႀကီးရဲ့ အေမကို လက္ေဆာင္ေပးႏုိင္ေအာင္ ၄၀ နဲ႔ ေပးလိုက္မယ္။ ဒါ ေက်ာက္စိမ္း စစ္ရဲ့လား။ အစစ္ပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဗမာျပည္ျပန္တံုးက ၀ယ္လာခဲ့တာ။ ဒီလက္စြပ္ ကေလးကေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ။ အစ္မေလးရယ္၊ ဒါေလးကေတာ့ ၁၅ က်ပ္ထဲပါဗ်ာ - စသျဖင့္ သူတို႔ အိတ္ထဲက အလြယ္တကူ ႏိႈက္ထုတ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ပိုက္ဆံပမာဏကို တြက္ၿပီး ေရာင္းရတာေပါ့။
ဟာ၊ ဟို ေက်ာက္စိမ္း လည္ဆဲြႀကီးကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာ၊ အရည္ကို လဲ့ေနတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ၂၀၀၀။ ကိုင္း၊ ပစၥည္းကေတာ့ ေကာင္းပါရဲ့။ ၀ယ္လည္း ၀ယ္ခ်င္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ ကို အလြယ္တကူ ျဖဳတ္ကနဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္လိုက္ဖို႔ က်ေတာ့ လူတိုင္း လက္တြန္႔ေနတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္မိန္းမကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္တာေတာင္မွ ကိုင္ၾကည့္လုိက္၊ ျပန္ခ်လိုက္။ ေနာက္ ျပန္ကိုင္ၾကည့္လိုက္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ၁၅၀ တန္ေလာက္ ေကာက္၀ယ္သြားၾကတာပဲ ဗ်။ အဲဒါ ကိုယ္ သိထားဘို႔ လိုတယ္။
ခုနကလို ၂၀၀၀ တန္ ပစၥည္းႀကီး သြားတင္ၿပီး ဆုိင္ထဲမွာ ေလးငါးလေလာက္ အိပ္ေနရင္ ဒါ သိပ္ ဟန္မက်ေတာ့ ဘူး။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာတတ္ရမယ္။ စင္ကာပူမွာ လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း လူတိုင္း ပိုက္ဆံ ရိွၾကတယ္။ ၁၀၀ ၀န္းက်င္၊ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ ဆို သိပ္မပင္ပန္းဘဲ ၀ယ္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒါ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။
ကဲ၊ ဒါပါဘဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း။
သံုးသပ္ခ်က္
ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရန္မွာ မလြယ္ကူ။ သို႔ပင္ မလြယ္ကူျငား ျဖစ္ႏိုင္ေသာ လမ္းမ်ား ရိွသည္။ ထို လမ္းမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ကို ဦးေနလင္းသိန္း က နမူနာ ျပသြားတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ လည္း သူ ဤကဲ့သို႔ ေအာင္ျမင္လာျခင္းမွာ မူလအေျခခံ ပညာ (B.E (Civil)) ကလည္းေကာင္းသျဖင့္ ဆုိတာ ေတြ႔ရပါ မည္။ သို႔အတြက္ လူငယ္မ်ားအေနႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရန္ ပညာေရး အေျခခံကို ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း နမူနာ ယူႏိုင္ပါသည္။
ပညာအေျခခံ မရိွသူမ်ားအေနႏွင့္ မိမိဘယ္လမ္း သြားရမည္၊ ဘယ္လမ္းသြားေနသည္ကို မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လမ္းလဲြလိုက္မိကာ မိမိရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ လဲြေခ်ာ္ခဲ့ရသည္မ်ားကို ယခင္က ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ လူငယ္ကေလးမ်ား အေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment