(၃) ကိုသန္းၿငိမ္းေအာင္
အမည္ - ကိုသန္းၿငိမ္းေအာင္
အသက္ -
ပညာအရည္အခ်င္း -
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ -
တစ္လ ၀င္ေငြ - S$
စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြစုလွ်က္ လံုေလာက္ေသာ အရင္းအႏွီးရလွ်င္ ျမန္မာျပည္ အၿပီးျပန္ကာ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ငန္း ထူေထာင္ရန္ ခုိင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားသူမွာ ကိုသန္းၿငိမ္းေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုသန္းၿငိမ္းေအာင္ ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ရိုးရိုး၊ ခပ္ေအးေအး ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔စကားမ်ားအရေတာ့ စင္ကာပူကို သိပ္ႏွစ္သက္ပံု မေပၚပါ။ ကြ်န္းထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေနေနရတာ ဆိုေတာ့ စင္ကာပူဆိုသည္ကို ျဖဴသည္မဲသည္ သဲသဲကဲြကဲြ သိပံုမရေသးပါ။ သူကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေရးလွ်င္ နာမည္ႏွင့္ ေနရပ္ မထည့္ပါႏွင့္ ဟု ႀကိဳတင္ စကားခံထားပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴးသူမ်ားထဲမွ ထူးထူးျခားျခား ေတာင္းခံလာသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို တေစ့တေစာင္း ေလ့လာၾကည့္ၾက ပါစို႔။
၁။ မူလ စီးပြားေရး အေျခအေန
ကြ်န္ေတာ္က အထက္ျမန္မာျပည္ မံုရြာ ဘက္က။ ႏိုင္ငံျခားလာဘို႔လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မရိွခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန တစ္ခုအရ လာခဲ့တာပဲ။
အိမ္မွာက ဖေယာင္းတိုင္စက္ ေထာင္ထားတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ကလုပ္ငန္းကိုပဲ ကူၿပီး လုပ္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဖေယာင္းတိုင္ လုပ္ၿပီး နယ္ေတြကို လိုက္ပို႔တယ္။ ေရာင္းလို႔ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေၾကြးက်တယ္ ဗ်။ အေဟာင္းေပး အသစ္ယူေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူက ဘယ္တံုးက ဘယ္ေလာက္ယူတယ္ စသျဖင့္ မွတ္ထားရတာေပါ့။ အစပိုင္း ကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္လိုက္၊ ေၾကြးသစ္ ထပ္ယူလိုက္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း လူခ်င္း ရင္းႏွီးလာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ေၾကြးေတာင္းရတာ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္က ယူထား တာကို မေပးေတာ့ဘူး။ ဟာ၊ အဆင္မေျပေသးလို႔ စသျဖင့္ ေပါ့ ေျပာတယ္။ အရင္ေၾကြးေဟာင္းက သံုးေသာင္းဘိုး ေလာက္ ရိွတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၈၀၀၀ ဘိုး ထပ္၀ယ္ရင္ အဲဒီ ၈၀၀၀ ဘုိး။ တစ္ေသာင္းဘုိးယူရင္ တစ္ေသာင္းဘိုးကို လက္ငင္း ေခ်ေပးလုိက္တယ္။ ပထမ ေၾကြးေဟာင္းကိုက်ေတာ့ အေပ်ာက္ ထားလိုက္ေတာ့တာ။
ဆိုင္ကလည္း နည္းနည္းမ်ားတယ္။ တစ္ရြာကို ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ဆိုင္ေလာက္ ရိွတယ္။ ရြာကလည္း မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အစကတဲက အစီအစဥ္ ဆဲြထားရတာေပါ့။ ဒီေန႔ ဘယ္ရြာ သြားမယ္။ ေနာက္ေန႔ ဘယ္ရြာသြားမယ္ စသျဖင့္။ ကုန္ၾကမ္းကုိေတာ့ မႏၱေလးမွာ ၀ယ္ရတယ္။
အဲဒီလုိ ေန႔တိုင္း အေၾကြးခ်ည္း ေတာင္းေနရတာ။ ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အာရံုေနာက္လာတယ္။ ေတာင္းလည္း မေတာင္းခ်င္ ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေၾကြးေတာင္းရတာ အားလည္းနာတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း ရွက္လာတယ္။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ ဆိုသလို၊ ေၾကြးေတာင္းခံရတဲ့ သူေတြက ဘယ္လိုမွ မေနဘဲ ကြ်န္ေတာ္ပဲ မ်က္ႏွာမျပခ်င္ေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို နားပူနားဆာ တိုက္တယ္။ ႏုိင္ငံျခား သြားအလုပ္လုပ္မယ္ ေပါ့။ အိမ္ကလည္း မသြား ေစခ်င္ဘူး။ တားတယ္။ မသြားနဲ႔ ေပါ့။ အိမ္မွာလည္း အိုးမကြာ အိမ္မကြာ လုပ္လို႔ရတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း ရိွေနတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ကလည္း ေန႔တဒူ၀ (နိစၥဓူ၀) လုပ္ေနရတဲ့ ဒီ ေၾကြးေတာင္းတဲ့ အလုပ္ႀကီးကို လုပ္ေနရတာ အေတာ့္ကို စိတ္ကုန္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဖေယာင္းတိုင္ ကလဲြလို႔ တျခား ဘယ္ဖေယာင္းတိုင္မွ မသံုးဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ အဆင္မေျပလို႔ မေပးတာလို႔ ဒီလိုပဲ ယူဆတယ္။ ေၾကြးေတာင္းမရေတာ့ ပိုက္ဆံေတြက ေခါင္းကြဲကုန္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ ထုတ္ဖို႔ကလည္း ကုန္ၾကမ္းေတြက ၀ယ္ရေသးတာကိုး။ ဖေယာင္း၊ မီးစာ၊ ပလတ္စတစ္ အိတ္ စသျဖင့္ ေပါ့။ ကုန္ၾကမ္းက မႏၱေလးမွာ ၀ယ္ရတာ။ မႏၱေလးဆိုတာကေတာ့ သိတဲ့ အတုိင္းပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အျမဲတမ္း ၀ယ္ေနတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြေတာင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ဘာေလး တုိက္ေဖာ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကြးဆိုတာ ေလသံနဲ႔ေတာင္ မဟနဲ႔။ ကုန္ၾကမ္းကလည္း တစ္ခါ၀ယ္ရင္ ငါးသိန္းခဲြ၊ ေျခာက္သိန္းဘိုး ၀ယ္ရတာေလ။ နည္းနည္းေလး မဟုတ္ဘူး။ ေတာမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ငါးသိန္း၊ ေျခာက္သိန္းဘိုး ၀ယ္ဘို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးဗ်။ သီးတင္းကြ်တ္၊ တန္ေဆာင္ တုိင္ ဆို အမ်ားႀကီး ပို၀ယ္ရတယ္။ ၀ါမကြ်တ္ခင္ သံုးလေလာက္ကတဲက ကုန္ၾကမ္းေတြစု၊ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ႀကိဳထုတ္၊ စသျဖင့္ လုပ္ထားရတယ္။ ေဖာက္သည္ေတြ လာတဲ့အခါ ပစၥည္းမျပတ္သြားေအာင္။
အဲဒီေတာ့ ကုန္ၾကမ္းသြား၀ယ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲ ဦးေဏွာက္ ေျခာက္ရတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ စစ္ ၾကည့္။ ပုိက္ဆံကမျပည့္။ ဒီေတာ့ ေၾကြးေတာင္း ထြက္ရျပန္ေရာ။ သူတို႔ကလည္း အမိ်ဳးမ်ိဳး ေျပာလႊတ္တယ္။ ဟာ၊ ေမာင္ ေလးေရ့။ မေန႔ကမွ စပါးဘုိးေတြ ေခ်လိုက္လို႔။ ဟာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ထယ္ဘိုးေပးလိုက္လို႔၊ ထြန္ခ ေပးလိုက္လို႔၊ ဂ်ံဳသြားေရာင္း တာ အေၾကြးက်လို႔ စသျဖင့္ အေၾကာင္း အမိ်ဳးမ်ိဳးျပ။ အစပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိေသးေတာ့ ယံုတာကိုး။ ေနာက္ ပိုင္းက်ေတာ့ နားရည္၀သြားၿပီ။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက ရိုးအီသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ကို ျပန္ၿပီး လွည့္ကြက္ ဆင္ရေတာ့တာေပါ့။
အာ၊ အေဒၚရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေတာင္းခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္ၾကမ္းသြား၀ယ္ရမွာ မို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးမွာ ကုန္ၾကမ္း၀ယ္တယ္ ဆုိတာက အေဒၚတို႔ဆီမွာလို အေၾကြးခ်လို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ေပးရင္ ကုန္ေပးမယ္။ ပိုက္ဆံမေပးဘူးေနာ္၊ ကုန္မရဘူး။ ဒါပဲ စသျဖင့္ ေျပာရတာေတာ့တာေပါ့။ အကုန္လံုး ကိုယ္၀ယ္ရင္ ကိုယ္၀ယ္သေလာက္ အားလံုးေခ်ခဲ့ရတာ။ အစြန္းထြက္ ၃၀၊ ၄- ၅၀ ကစ အမွန္အကန္ ေခ်ေပးရတာ လို႔။ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေငါက္ငန္းေျပာ ေပါ့။ ေတာင္းလို႔ ရတဲ့ဟာလည္း ရတယ္။ မရတဲ့ ဟာလည္း မရဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း စကားကို ဟိုလို ဒီလို လွည့္ပတ္ေျပာၿပီး ေၾကြးေတာင္းေနရတာကို အေတာ့္ကို စိတ္ကုန္လာ တယ္။ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုးရီးယားနဲ႔ စင္ကာပူ တစ္ခုခုကို ေရာက္ေအာင္ သြားေတာ့ မယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အိမ္ကေတာ့ မသြားေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သြားခ်င္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သြားခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
၂။ ေရၾကည္ရာ
အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဆံထုပ္ပိုက္ၿပီး ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အမ်ိဳးဘုန္းႀကီးက လွည္းကူးမွာ ေက်ာင္းထိုင္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းမွာ တည္းၿပီး ရန္ကုန္ထဲသြား အဆက္အသြယ္ ရွာခဲ့တာေပါ့။ ပထမဆံုး ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္ လုပ္တယ္။ စာအုပ္ေတာ့ ဟိုလူ႔ေမး၊ ဒီလူ႔ေမးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေမးရင္း စမ္းရင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ လုပ္လိုက္တယ္။ ပတ္စ္ ပို႔ ေလွ်ာက္ထားတံုးလည္း ေအးဂ်င့္ေတြ လိုက္စံုစမ္းတာေပါ့။
စာအုပ္က တစ္လဆို ထြက္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲသြား၊ ၾကားဘူးနား၀ ရိွသမွ် ေအးဂ်င့္ေတြ လုိက္ေမးတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခု ထြက္လာမဲ့ ေအးဂ်င့္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ ေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ကိုးရီးယား အလုပ္ ရိွသလား ေပါ့ ေမးတယ္။ သူတို႔က မရိွဘူး။ စင္ကာပူ သြားခ်င္ရင္ေတာ့ ရိွတယ္ လိ႔ု ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သိပ္ ေခ်းမ်ားမေနေတာ့ဘူး။ ကဲ ဒါဆို စင္ကာပူ ပဲ သြားေတာ့မယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီး ဘယ္ေလာက္ လဲ ဆိုေတာ့ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၆၀၀ တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္ရမယ္။ ေလဘာကဒ္ (Labour Card - အလုပ္သမား မွတ္ပံုတင္ ကဒ္ျပား) လုပ္ရမယ္။ သင္တန္းတက္ရမယ္။ ဘဏ္စာရင္း (Bank Account) ဖြင့္ရမယ္ တဲ့။ ဘဏ္စာအုပ္ လုပ္တာက FEC ၆၀ ေပးရတယ္။
ဒါနဲ႔ ပံုစံ - ၁၀၊ မွတ္ပံုတင္ စတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးရတယ္။ ေပးေတာ့ deposit အေနနဲ႔ တစ္သိန္း ေပးရမယ္ တဲ့။ ေပးဆိုေတာ့လည္း ေပးလိုက္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကဲ ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဒီမွာ သင္တန္းတက္ရမယ္ တဲ့ ေျပာတယ္။ တက္ဆိုလည္း တက္ေပါ့ဗ်ာ။ အႏို႔ ကိုယ္မွ နားမလည္တာ။ သူတို႔ေျပာတာပဲ အားလံုး နားေထာင္။ သူတို႔ ေျပာသမွ် အကုန္လုပ္ေပါ့။
ဘာသင္တန္း တက္ရမလဲ ေမးေတာ့ ငါတို႔မွာ Welder, Pipe fitter, Steel Fitter အလုပ္ေတြ ရိွတယ္။ နင္ ဘာ စိတ္၀င္စားသလဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သိမလဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အဆင္ေျပတာ တစ္ခုသာ လုပ္ပါဗ်ာ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကပဲ ဒါဆို ပိုက္ဖစ္တာ လုပ္ ဆုိၿပီး ပုိက္ဖစ္တာ သင္တန္း သြားတက္ခိုင္းတယ္။ သင္တန္းေၾကး တစ္သိန္းခဲြ တဲ့။ ဟုတ္ၿပီး ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုက္ဖစ္တာ သင္တန္း သြားတက္တယ္။
မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဖစ္တာသင္တန္း သြားတက္ၿပီး ၈ ရက္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ အင္တာဗ်ဴး ရိွတယ္။ နင္ ၀င္ဗ်ဴးလိုက္ တဲ့။ အာ - ဗ်ဴးရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္မွာ ဘာမွ မတတ္ေသးတာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဗ်ဴးမလဲ ေပါ့။ ဘာကို ဘယ္လိုေခၚမွန္းေတာင္ မသိေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ရံုးက ၀န္ထမ္းေတြကေရာပဲ။ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဗ်ဴးမွာ ဗ်ဴးပါ။ ဘာမွ မခဲယဥ္းပါဘူး။ ဟုိေရာက္ရင္ ရသြားမွာပါ တဲ့ အတင္းတြန္း။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ေသးပဲ လိုက္သြားရင္ ကိုယ့္ ဒုကၡ ကိုယ္ရွာသလို ေနမွာေပါ့ ဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴးမ၀င္ဘဲ အတင္းေပကပ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္းဆရာေတြ ဆုိတာ ကလည္း သူတို႔လူေတြကို အတင္းတြန္းတယ္။ သြားေပါ့ကြာ၊ မင္းမပါရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတာ့ ရတာေပါ့ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘာမွ မတတ္ေသးဘဲ အင္တာဗ်ဴး ၀င္ရမွာကို အေတာ္ လန္႔ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ၿပီး ဘႀကီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔ တုိင္ပင္တယ္။ ဘုန္းဘုန္းလို႔ ဒီလို ဒီလုိပဲ ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးကလည္း ေအး၊ ငါေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးကြ။ မင္း ဆရာေတြန႔ဲ တိုင္ပင္ၾကည့္ေပါ့ တဲ့။ အာ၊ အဲဒီဆရာေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ရေအာင္ ဆရာေတြက သူတို႔ လူေတြ ဘုန္းဘုန္း ရဲ့ လုိ႔။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီလူေတြက ခုမွ ေတြ႔တဲ့လူေတြ။ သူတို႔ ဘယ္လိုဆိုတာ ကိုယ္လည္း ေကာင္းေကာင္း သိတာမဟုတ္။ တပည့္ေတာ္ေတာ့ အာရံုမရဘူး လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးလည္း အႀကံအိုက္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေအး၊ ဒါေတာ့ မင္းသေဘာပဲကြ တ့ဲ ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို မ၀င္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔က မင္း ဒီအင္တာဗ်ဴးၿပီးရင္ ေနာက္ တစ္ခုက သႀကၤန္ ေက်ာ္မွ လာေတာ့မွာေနာ္ တဲ့၊ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သႀကၤန္ေက်ာ္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သူတို႔ လက္ေလွ်ာ့သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခု လာျပန္ေရာ။ သူတို႔ ေက်ာင္းကို ဖံုးဆက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မရိွဘူး။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္မွ ဘုန္းႀကီးက မင္း၊ အင္တာဗ်ဴးရိွတယ္ ေျပာ တယ္၊ ဖံုးျပန္ဆက္လိုက္ဦး ဆိုလို႔ သူတုိ႔ဆီ ဖံုးဆက္တယ္။ သူတို႔က အင္တာဗ်ဴး ရိွတယ္၊ welder နဲ႔ တဲ့။ အာ၊ ကြ်န္ေတာ္မွ welding မေဆာ္တတ္တာ။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ ဗ်ဴးမတံုး လို႔။ မင္းကြာ welding ေဆာ္တာမ်ား၊ ဘာခက္တာ လိုက္လို႔။ ေတာင္ ျခစ္၊ ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ရင္းနဲ႔ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ တဲ့။ လုပ္ျပန္ေရာဗ်ိဳ႔။
သူတို႔ အတင္းတက္ခိုင္းတာနဲ႔ပဲ ပိုက္ဖစ္တာ သင္တန္းကေန welder သင္တန္း ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ welder သင္တန္းေၾကးက ၈ ေသာင္း။ ဆိုေတာ့ ပိုက္ဖစ္တာ သင္တန္းေၾကးကေန ပိုတဲ့ပိုက္ဆံ ျပန္အမ္းေပးတယ္။ ပုိက္ဖစ္တာ သင္တန္းတံုးကလည္း သူတို႔ပဲ မင္း ပိုက္ဖစ္တာက အရမ္းေကာင္းတာ။ တက္လမ္းရိွတယ္။ ေနာက္ပိုင္း supervisor ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာမွာ စသျဖင့္ မက္လံုးေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ သိထားတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ ေျပာတိုင္း မယံုပါဘူးဗ်ာ။
သူတို႔ကလည္း ေၾကာ္ျငာေတြ ေ၀ၿပီး ဒီ့ျပင္ ေအးဂ်င့္ေတြက လူေတြပါ ေလွ်ာက္ေခၚ။ လူကမ်ား၊ ပစၥည္းကနည္း။ မီးက ျပတ္သြားလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ အာဂြန္ ကုန္ျပန္ၿပီ။ ေစာင့္ေနရလိုက္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆာ္ရတယ္ကို မရိွပါဘူးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ကိုယ့္ အလွည့္ကို မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ သင္တန္းသြားလိုက္။ ျပန္လာလိုက္ နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ အင္တာဗ်ဴးတာက အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ရိွတယ္။ ေခၚတာက ၄ ေယာက္။ မေလးရွားက ျပန္လာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ 6G ေဆာ္တတ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ေခၚသြားတယ္။
ဒီေကာင္ေတြလဲ ေရြးၿပီးေရာ အင္တာဗ်ဴးၿပီးၿပီ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလွည့္ကို မေရာက္လုိက္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴး မရိွေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏို႔၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္တာ။ ေရြးလဲ ဒုကၡမ်ားဘို႔ ရိွတာဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အေရြးခံရမယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး ေပါ့။ ကိုယ့္ေဘးနားက လူေတြရဲ့ လက္ရာေတြက ကုိယ့္ ထက္ အမ်ားႀကီး သာေနတာကိုး။
အဲဒီ ေလးေယာက္ကို လခေပးဘို႔ ေစ်းညိွေတာ့ ၂၂ က်ပ္ ေပးမယ္ တဲ့။ ဟို 6G ရတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္က အာ- ၂၂ က်ပ္ဆို မလိုက္ႏုိင္ဘူးတဲ့ ျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ကို မေခၚေတာ့ဘဲ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ေခၚသြား တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။
ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေရာက္လာေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပင္နင္စူလာမွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ သူတို႔ အေျခအေန ေမးၾကည့္ေတာ့ မဟန္ပါဘူးကြာ တဲ့။ သူတို႔က လခ တိုးေတာင္းေတာ့ သူေဌးနဲ႔ စကားမ်ားၾကတယ္ တဲ့။ စကားမ်ားၿပီး မၾကာခင္ပဲ ဒီေကာင့္ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူလဲပဲ ဒီလို လူးလိမ့္ခံေနရ တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထင္တာက ဒီေကာင္ေတြ အရင္သြားရေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပေနၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာကိုး။
ဆိုပါေတာ့။ အင္တာဗ်ဴးၿပီး သူတို႔ကိုလဲ ေခၚသြားၿပီးေရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း welding သင္တန္း ဆက္မတက္ ေတာ့ဘူး။ သင္တန္းေၾကး ပိုက္ဆံ ၈ ေသာင္းလဲ ဆံုးေရာ။ ဘာမွလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္လုိက္ဘူး။
ေနာက္ သႀကၤန္က်ၿပီးေတာ့ ခု ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီက အင္တာဗ်ဴးလာျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း သြားဗ်ဴးတာေပါ့။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ။ အိမ္ေထာင္ရိွလား ဘာလား။ သံုးခြန္း ေလာက္ ေမးတာပါဗ်ာ။ ေမးၿပီး ေရြးလုိက္တယ္ တဲ့ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္ေတာင္ အံ့ၾသသြားတယ္။ အႏို႔၊ ဘာမွလည္း ေမးတာမဟုတ္ပဲ ကိုး။
ေနာက္ အင္တာဗ်ဴးၿပီး ေန႔လည္က်ေတာ့ Flange ႏွစ္ခုကို ဆင္ျပ။ Bolt ေတြ Nut ေတြ ၾကပ္ျပ ေပါ့။ ၾကပ္လည္း ၿပီးေရာ စာရြက္ေတြလာေပးတယ္။ လက္မွတ္ထိုး တဲ့။ စာရြက္ေတြ လာေပးတယ္။ ဘယ္ဗ်ာ။ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး စာဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း မေပးဘူး။ ဘာမွလည္း မရွင္းျပဘူး။ အတင္းသာ လက္မွတ္ထိုးဘို႔ ေျပာတာပဲ။ တကယ္လို႔ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း နဲ႔ အခ်ိန္လည္း ေပးမယ္ဆို စာခ်ဳပ္ထဲ ဘာေတြေရးထားတယ္ ဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္လို႔ ရေသး တာေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔ဟာက တစ္ဖက္သတ္ႀကီး။ အဲဒီထဲ ဘာေတြေရးထားတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး။ ထိုး ထိုး ဆိုတာနဲ႔ ေကာက္ကက္ လက္မွတ္ ထိုးလိုက္ၾကရတာပဲ။ ဘာမွန္းကို မသိလိုက္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေဟ့ေကာင္၊ အရမ္းစြတ္ရြတ္ ထိုးမေနနဲ႔ဦး။ ဘာေတြေရးထား မွန္း မသိပဲနဲ႔။ ဖတ္လည္းၾကည့္ဦး လုိ႔ေတာ့ ေျပာတယ္။ သူတို႔ဟာက အဂၤလိပ္လိုေတြ ေရးထားေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အဂၤလိပ္လို ေသေသခ်ာခ်ာ မတတ္ေတာ့ မဖတ္တတ္။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာရိွေနတဲ့ သင္တန္းဆရာေတြ ေမးၾကည့္တယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ထိုးသာထိုးလိုက္ပါ တဲ့။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔လည္း သိခ်င္မွေတာင္ သိမယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုင္း ဘာမွ မဟုတ္လဲ မထူးပါဘူး။ ထိုးမယ္ကြာ ဆိုၿပီး ကြန္ထရက္ စာခ်ဳပ္ေပၚ လက္မွတ္ ထိုးလိုက္ၾကရတာပဲ။
ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကိစၥ ၀ိစၥေတြ အားလံုးၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းျပန္လာၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တယ္။ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အလုပ္ေတာ့ရၿပီ။ အိမ္ခဏျပန္အံုးမယ္၊ IPA က်မွပဲ ျပန္လာေတာ့မယ္ ေပါ့။ အဲဒီမွာ စုစုေပါင္း သံုးလေလာက္ ၾကာသြားတယ္။
ေနာက္ေန႔ အိမ္ျပန္သြားၿပီး အားလံုးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ အရင္ကလို အင္မတန္ ထူးဆန္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူတူ သြားဘို႔လုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး။ တခ်ိဳ႔ဆို ျပန္ေတာင္ လာၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ဟိုမွာလုပ္ရင္ သူတို႔ေျပာစကား အရေတာ့ တစ္လကို ေလးငါး ေျခာက္သိန္း ေလာက္ေတာ့ ျပန္ပို႔ႏိုင္တယ္ ေျပာတယ္။ ဒီမွာ လုပ္ေနရတာ အေမတို႔လည္း အသိပဲေလ။ ပံုမွန္၀င္ေငြ လုိ႔ကို မရိွဘူး။ တစ္ခါတေလ ငါးေသာင္းေလာက္ပဲ ရတာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီလိုသြားမွလည္း အသိအျမင္ က်ယ္မွာ ဘာညာေပါ့ေလ။ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာျပရတာေပါ့။
အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္က အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ မိဘေတြကေတာ့ မသြားေစခ်င္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း အားလံုးလုပ္ကိုင္ ၿပီးေနၿပီဆိုေတာ့ သြားေပါ့ ေလ။ ဒီၾကားထဲ နာဂစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဖံုးေတြက ဆက္လို႔ မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆို နာဂစ္ျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဘာလို႔ ဆက္လို႔မရပါလိမ့္ေပါ့။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ ဖံုး အဆက္အသြယ္ရ တယ္။ ဟာ က်ေနၿပီ၊ အျမန္လာခဲ့ေတာ့ တဲ့။ ေျပာေတာ့ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္။ အိမ္ကလည္း အေျခာက္အျခမ္း၊ စား စရာ ေသာက္စရာေတြ လုပ္ ေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေအးဂ်င့္ကို ဖံုးဆက္ေတာ့ လာခဲ့ေတာ့။ ေလဘာကဒ္ လုပ္ရမယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ သြားေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ ဘာေတြရိုက္။ ေလဘာကဒ္ လုပ္။ ဘာ၀ယ္လိုက္အံုး။ ညာ၀ယ္လုိက္အံုး။ အကုန္အစံုေပါ့ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ကုန္လုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္ေလာက္မွန္းကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
Safety သင္တန္းတက္ရမယ္ ဆိုလို႔ သြား။ သြားေတာ့ ေစာင့္ ေစာင့္။ ဘာေတြ ေစာင့္ရမွန္း မသိဘူး။ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွ သင္ရတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ထပ္သြား။ မထူးပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေတြပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ သင္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေျပာတာ ဘာေတြမွန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ၿပီး welding သင္တန္း ဆက္တက္ရမယ္ တဲ့။ လုပ္ျပန္ေရာ။ တက္ေပါ့။ welding ကလည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ မီးကျပတ္သြားလိုက္။ welding ေခ်ာင္းေတြက မေကာင္း။ လက္အိတ္ကမရိွ။ မီးေတြေလာင္။ ဖိနပ္ကလည္း မေကာင္းေတာ့ ဖိနပ္ထဲ မီးပြားေတြက်။
အဲဒီမွာ ဆရာႏွစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ညစ္လာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မေဆာ္ေတာ့ပဲ ဆရာတစ္ ေယာက္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာၿပီး ေဆာ္ခိုင္းရတယ္။ ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ကူပါဦးဗ်ာ ေပါ့။ သူကလည္း မျငင္းပါဘူး။ ရတယ္ ဆိုၿပီး ကူ ေဆာ္ေပးတယ္။ သူလဲ ေဆာ္ၿပီးေရာ အဲဒီသံျပားယူၿပီး ကိုယ္ေဆာ္ထားသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ ဆရာတစ္ေယာက္ သြားျပတယ္။ ျပေတာ့ ဟာ မင္းဟာ မေကာင္းေသးဘူးကြ။ ထပ္ ေလ့က်င့္လိုက္ဦးတဲ့။ ကိုင္းဗ်ာ၊ သူတို႔ ဆရာကိုယ္တိုင္ ေဆာ္ထားတာမွ မေကာင္းရင္ ဘယ္သူေဆာ္တာ ေကာင္းႏုိင္ေတာ့မလဲ တဲ့။ မွတ္ကေရာ့။
အဲဒီလို ရန္ကုန္သြားလိုက္၊ လွည္းကူးျပန္လာလိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ကုန္သြားတယ္။ ထမင္း၀ယ္စားတာ ေရာ၊ ကားခေရာ၊ ဟိုဟာ ဒီဟာေလးေတြ ၀ယ္တာေရာ ေပါ့။ ေနာက္ ပထမ အသုတ္ ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒုတိယ အသုတ္ ထြက္သြားျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တတိယအသုတ္ လို႔ေျပာတယ္။ ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံ ေခ်ရေတာ့မယ္။ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၃၆၀၀ တဲ့။ ၃၆၀၀ ကို ဗမာက်ပ္ ၉၁၀ ႏံႈးနဲ႔ ေခ်ရမယ္ တဲ့။ အဲဒီတံုးက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေျခာက္လပိုင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္မွာ ပိုက္ဆံေစ်းလိုက္ စံုစမ္းေတာ့ စင္ကာပူ ေဒၚလာက ၈၇၀ ေစ်း ပဲ ေပါက္တယ္။ ဒါေတာင္ မ်ားမ်ားယူရင္ ေလွ်ာ့ဦးမွာ တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္ကေန ၀ယ္ၿပီး စင္ကာပူေဒၚလာနဲ႔ ေခ်ဘို႔ေျပာေတာ့ သူတို႔က လက္မခံဘူး။ သူတို႔ဆီမွာ ၉၁၀ ႏံႈးနဲ႔ ဗမာေငြ ေခ်ရမယ္ ေပါ့။
ဘယ့္နဲ႔ မတရားသျဖင့္ဗ်ာ။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔လက္ခုပ္ထဲကေရ ဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနတာ ေျပာပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ၃၆၀၀ ေပးရမယ္ဆိုလဲ ၃၆၀၀ ျပည့္ ၿပီးေရာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာနဲ႔ေပးေပး၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဒါ တမင္သက္သက္ အျမတ္ႀကီးစားတာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဆံေတြယူသြားၿပီး ဘုန္းႀကီး ပါေခၚသြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးတယ္။ နင္တို႔ဟာ ဘယ္တရားမလဲ။ ငါတို႔ အျပင္မွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပိုက္ဆံ၀ယ္ၿပီး ေခ် မယ္ ေျပာေတာ့လည္း မရဘူး။ အဲဒီမွာ အေခ်အတင္ေတြ ေျပာၾကတာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သြားခ်င္ေနေတာ့ သိပ္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ဒီလိုပဲ ဆစ္ၾကရင္းနဲ႔ ၉၀၀ ေစ်းနဲ႔ ေခ်ပါတဲ့။ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲဒီေစ်းနဲ႔ပဲ ေခ်လိုက္တယ္။ တြက္ၾကည့္ဗ်ာ။ တစ္ေဒၚလာေပၚမွာ ၃၀ နစ္နာရင္ ၃၆၀၀ ဆို တစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ နစ္နာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ တစ္သိန္းနဲ႔ဆို လူ ၄၀ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ သိန္း ၄၀ ရေနၿပီ။ တရားမရိွ ဓါးမရိွ၊ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနၾကတာ။ ဘယ္သူမွလဲ မေျပာၾကဘူး။ ဒီအတိုင္း ေခ်လိုက္ၾကရတာပဲ။
ပိုက္ဆံေခ်ၿပီး ၂၀ ရက္ေန႔ ထြက္ရမယ္ တဲ့ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၈ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ဖံုးဆက္တယ္။ ေနရာ ထိုင္ခင္း အခက္အခဲ ရိွလို႔ ၂၀ ရက္ေန႔ မထြက္ျဖစ္ဘူး။ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔မွ ထြက္ရမယ္တဲ့။ ရက္ျပန္ခ်ိန္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေစာင့္ရင္း အ၀တ္အစားေတြ ဘာေတြ ၀ယ္ေပါ့။ တစ္ခါ ၂၈ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ဖံုးျပန္ ဆက္ျပန္ေရာ။ ၁ ရက္ေန႔မထြက္ျဖစ္ဘူး၊ ၂၀ ရက္ေန႔မွ ထြက္ရမယ္ တဲ့။ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ရက္ခ်ိန္းေတြ ပ်က္ပ်က္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ေလးေတာင္ စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၂၀ ရက္ေန႔ေတာ့ ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။
၃။ ျမက္ႏုရာ
ဒါနဲ႔ ၂၀ ရက္ေန႔က် အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ၿပီး ေလဆိပ္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ မနက္ ၈ နာရီ အေရာက္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသုတ္မွာ စုစုေပါင္း ၂၁ ေယာက္။ ဒီလိုနဲ႔ စင္ကာပူ ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႔။
ကြ်န္းမွာ ေနရမယ္၊ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ စင္ကာပူ ေလဆိပ္ေရာက္မွ သိရတာ။ မင္းတို႔ ကြ်န္းမွာေနရမယ္ ဆိုေတာ့ သိတဲ့သူ ေတြက အာ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အင္တာဗ်ဴးတံုးက ကြ်န္းဆိုတဲ့စကား တစ္လံုးမွ မပါခဲ့ဘူး။ ခုမွ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္းသြား လုပ္ရမယ္ ျဖစ္တာတံုး နဲ႔ ေျပာၾက ဆိုၾက ေပါ့။ သူတို႔ကလည္း လွည့္ပတ္ေျပာတယ္။ စင္ကာပူဆိုတာလည္း ကြ်န္းပဲကြ။ ဘာထူးလို႔ လည္း တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ မာမာထန္ထန္ မေျပာရဲဘူးေပါ့။
ေနာက္ၿပီး ရိွေသးတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အ၀တ္အစားေလာက္ပဲ သယ္လာေတ့ာ ဘာပစၥည္းမွ သိပ္မပါဘူး။ အ၀တ္အစား ဆိုတာေတာင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စင္ကာပူမွာဆို အမွန္အကန္ေတြကို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ၀ယ္လို႔ ရႏိုင္မယ္ ဆိုၿပီး သိပ္ အမ်ားႀကီး သယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔က နဂိုကတည္းက အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ထားၿပီး နင္က ဒါယူ၊ နင္က ဒါသယ္ ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ထုပ္စီ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ စင္ကာပူေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ အထုပ္ေတြကို လာႀကိဳ ေနတဲ့သူက လာယူ သြားေရာ။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီအထုပ္ေတြ သယ္ခ သူတို႔ ပိုက္ဆံရတာကိုးဗ်။ လုပ္လို႔ရသမွ် ေတာ့ အကုန္လုပ္စားတာပဲဗ်ိဳ႔။
လခကေတာ့ အရင္ အင္တာဗ်ဴးတံုးက ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ၄၅၀ ေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က General worker ဆိုေတာ့ အစံုလုပ္ရတာပဲေပါ့။ ေရာက္စတံုးက အလုပ္သိပ္မရိွေသးလို႔ Tuas မွာရိွတဲ့ ရံုးခ်ဳပ္မွာ သြားဆင္းရတယ္။ အားပါး၊ အဲဒီမွာ ၅၆ လက္မ ပိုက္ႀကီးေတြ စ ေတြ႔ဘူးတာပဲ။ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတာ။ ပိုက္ႀကီးေတြကို ခ်ိန္းဘေလာက္ႀကီး ေတြနဲ႔ ဆဲြ။ ဆဲြတဲ့ေကာင္ ဖ်ား။ ေနာက္ေန႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ဆဲြ။ အဲဒီေကာင္ပါ ထပ္ဖ်ား။ အႏို႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးပဲ ကိုး။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္ေရာ။ ေသာၾကာေန႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆဲြတာေပါ့။
ေနာက္ေန႔ စေနေန႔ က်ေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္မယ္လို႔ ေအာက္ဆင္းလိုက္ေတာ့ တစ္ခါထည္း မ်က္စိေတြ ျပာၿပီး လဲက် သြားေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတာ့ အားနည္းၿပီး မူးလဲတာ ထင္တာပဲ။ အဲဒါ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းေပြ႔ၿပီး အခန္းျပန္ေခၚလာ။ အစာေလးဘာေလးစား။ အိပ္ၿပီး အားျပန္ေမြးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ညထိ မသက္သာေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဆးခန္း သြားျပတယ္။ ေဆးေတြဘာေတြ ေသာက္လိုက္ေတာ့မွ ျပန္ေကာင္းသြားတယ္။ တနလၤာေန႔ အလုပ္ျပန္ဆင္းတယ္။ အဲဒီမွာ
ဓါတ္ေတြက ခ်ဳပ္၊ အစားက မစားႏုိင္။ အိမ္က လုပ္ေပးတာေလးနဲ႔ပဲ စား။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေယာင္လည္လည္ နဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္သြားတာပါပဲ။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ရသလို၊ ဘာမွလည္း တုိးၿပီး တတ္မလာပါ ဘူးဗ်ာ။
သူမ်ားေတြကမွ အိုတီ(OT – Over Time - အခ်ိန္ပို) ေလးဘာေလး ရိွေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ကေတာ့ တနဂၤေႏြ ဆင္းရဘို႔မေျပာနဲ႔၊ စေနေန႔ေတာင္ တစ္ခါတေလမွ ဆင္းရတာ။ အဲေတာ့ စိတ္က အေတာ့္ကို ပ်က္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လခနည္းေတာ့ အိုတီပဲ အားထားေနရတာကိုး။ လုပ္ရတာလည္း ၾကည့္ဦး။ ထီးေလး မိုးေပးလိုက္။ welding ေခ်ာင္းလိုတယ္ ဆို သြားယူေပးလိုက္။ အဲသေလာက္ပဲ။ တျခား ဘာမွာ ဟုတ္တိပတ္တိ လုပ္ရတာ မရိွဘူး။
ဒီၾကားထဲ လူေတြကလည္း အမိ်ဳးမ်ိဳးဗ်။ ကုိယ္ အိုတီမရ ရင္ သူမ်ားအလုပ္ဆင္းရတာ မနာလိုတဲ့ေကာင္ ေတြလဲ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာလာေမးတယ္။ မင္းတို႔ ဒီအပတ္ အိုတီ ရိွလားေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က မရိွပါဘူးကြာ လုိ႔ ေျဖလုိက္ရင္ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း က်ိတ္ ၀မ္းသာၾကတယ္။
အိုဗာတိုင္ မဆင္းရပါမ်ားလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စူပါဗိုက္ဆာ (Supervisor) ကို သြားေျပာတယ္။ ငါ မင္းဆီမွာ လုပ္ရတာ အိုတီလည္း မရဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ အဖဲြ႔ေျပာင္းခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ သူကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ေအးေလ၊ ေျပာင္းေပါ့ တဲ့။ အဲလိုနဲ႔ ေနာက္အဖဲြ႔ေရာက္မွ Sunday ေလးဘာေလး ဆင္းရေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ဒီေနရာ ေလးမွာ ျမဲေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ျပရတာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ေနတာ ေနာက္တစ္ဖဲြ႔က ျမင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ကို ေနာက္ တရုပ္တစ္ဖဲ႔ြက ေခၚတယ္။ ေခၚေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္တစ္ဖဲြ႔ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာလည္း သိပ္မဆိုးပါဘူး။ အိုဗာတိုင္ ရတယ္။ အိုတီေကာင္းရင္ေတာ့ တစ္လကို ၆၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ MC (ေဆးခြင့္) ယူရင္ တစ္ရက္ကို ၁၂ က်ပ္ ျဖတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း မသိဘူး။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေျပာေသးတယ္။ ကုမၸဏီကို မင္းတို႔ သြားမတိုင္နဲ႔ေနာ။ မင္းတို႔ က ဘာနားမလည္၊ ညာနားမလည္နဲ႔။ အုတ္နံရံကို ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္သလုိ ေနမွာပဲ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူတို႔လုပ္သမွ် ၿငိမ္ခံေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အႏိ႔ု ကိုယ္မွ ဘာမွမသိတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ေအာက္ဆံုးက နင္းျပားေတြပါပဲဗ်ာ။
ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းဘိုးဆိုၿပီး ျဖတ္ေသးတယ္။ လစဥ္ျဖတ္တာ။ တစ္လကို ၇၅ က်ပ္။ တစ္လလံုးစားလို႔ ၇၅ က်ပ္ျဖတ္တာ ထားပါဗ်ာ။ ဟို ေရာက္စလက ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီမွာ ေနတာ ၅ ရက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ အဲဒီလမွာလည္း ထမင္းဘိုး ဆိုၿပီး ၇၅ က်ပ္ ျဖတ္ထားတယ္ဗ်ာ။ ရံုးက စာေရးမေတြကလည္း အလုပ္မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီမွာ ဘာျဖစ္ေနလို႔ ျဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိ၊ လူႀကီးေတြကလည္း ဂရုမစိုက္။
ဟို တစ္ေန႔ကဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကြ်န္း၀င္ခြင့္လက္မွတ္ေတြ အားလံုး သက္တမ္းကုန္သြားၿပီ။ အဲဒါကို သူတို႔ မသိၾကဘူး။ အဲဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀င္လို႔မရေတာ့မွ ရံုးရံုး ရံုးရံုး နဲ႔။ မ်က္ကလဲ ဆန္ျပာ ထလုပ္ၾကတယ္။ ဘာ plan (စနစ္) မွ မရိွပါဘူးဗ်ာ။
ခုေတာ့ ဖစ္တာ ေဖာလို(Pipe Fitter follower) (ပိုက္ဆက္ကြ်မ္းက်င္သူကို ကူညီညာ လုပ္ကိုင္ေပးရသူ) လုပ္ရ တယ္။ တစ္လကို အိမ္ကို ႏွစ္သိန္းခဲြ သံုးသိန္းပို႔ႏိုင္တယ္။ တခါတေလ အလုပ္ပါးရင္ေတာ့လည္း ႏွစ္သိန္းေပါ့။ တစ္လမွ ၃၀၀ ေက်ာ္ပဲ ျပန္ပို႔ႏုိင္တာ ဆိုေတာ့ အရင္းေက်ဘို႔တင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္ယူရမယ္ဗ်ိဳ႔။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ က်န္တဲ့တစ္ႏွစ္ အျမတ္လို႔ပဲ သေဘာထားရေတာ့မွာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုယ္ကလည္း ပညာတတ္မဟုတ္ေတာ့ ဒီအတိုင္းႀကီး တစ္သက္လံုး လုပ္သြားဘို႔ဆိုတာ ဘယ္ ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မလဲ။ ကိုယ္ေတြက အိမ္မွာ မင္းသားလို ေနလာခဲ့တာ။ ဒီက်မွ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ရတာ ဆုိေတာ့ အေမ တို႔သာ သိရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မွန္းတာက ထိုက္သင့္ အားေလ်ာ္တဲ့ ရင္းႏီွးစား ေသာက္ေလာက္တဲ့ အရင္းအႏွီးေလး တစ္ခု ပိုက္မိၿပီ ဆိုရင္ ဗမာျပည္ အၿပီးျပန္ၿပီး ကိုယ့္စီးပြားေရးကိုယ္ပဲ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ လုပ္ရတာေပါ့။
ေနဦးဗ်။ အစ္ကို ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆို နာမည္ရင္းေတြ မထည့္မွ ျဖစ္မွာေနာ။ မဟုတ္လို႔ အိမ္က ဒီအေၾကာင္းေတြ သိသြားရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဦးမွာ။
အဲဒါပါပဲဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ဗ်ာ။
သံုးသပ္ခ်က္။
ဤတြင္ ထင္ရွားေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ ေအးဂ်င့္ဖီး ေငြေခ်စဥ္က ပိုက္ဆံကို မတရားသျဖင့္ ေတာင္းျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ေအးဂ်င့္ဖီး ေတာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ သူတို႔ဟာ သူရို႔ ႀကိဳက္သည့္နည္း ႏွင့္ ေခ်ခြင့္ေပးသင့္ပါသည္။ ထိုပိုက္ဆံႏွင့္ ညီမ ွ်လွ်င္ လက္ခံရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ျပင္လည္း ျမန္မာေငြႏွင့္ လက္ခံလိုသည္ျဖစ္ပါက ကာလေပါက္ေစ်း ႏွင့္သာ ေတာင္းယူသင့္ပါသည္။ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း အျမတ္ထုတ္ရန္ မသင့္ပါ။
No comments:
Post a Comment