(၄)
ေမာင္လင္းေအာင္
အမည္ - ေမာင္လင္းေအာင္
အသက္ - ၂၄
ပညာအရည္အခ်င္း - တတိယတန္း
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - က်ပန္း (မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဆးသုတ္ျခင္း လုပ္ငန္း)
တစ္လ ၀င္ေငြ - ပံုမွန္မရိွ
ဘ၀ကို ရုန္းကန္ၾကသည္ ဆိုရာ၌ မိမိ၏ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္၏ ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ ေပးမႈ၊ မိဘမ်ား၏ အခန္းက႑ စသည္တို႔သည္ အလြန္ အေရးပါလွေၾကာင္း ေမာင္လင္းေအာင္၏ ဘ၀က ခါးသီးစြာ သက္ေသျပ ေနပါသည္။ ထို႔ျပင္လည္း သူတို႔ဆီ လုပ္ရမွလား၊ ငါ့ဟာငါ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆုိေသာ တလဲြမာနမ်ားက ဘ၀ကို ပိုမို ျပင္းထန္ ဆိုးရြားေစသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ မိမိဘ၀ အဆင္ေျပေစေရး အတြက္ မာနမ်ားကို ခ၀ါခ်ထားတန္ ထားရေပမည္။
ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳ မရင့္က်က္ေသးေသာ လူငယ္မ်ား ေရလိုက္မလဲြၾကေစရန္ ႏွင့္ သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ၾကေစရန္ ေမာင္လင္းေအာင္ ၏ ဘ၀ေလးကိုပါ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔ကို ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ထား၀ယ္ၿမိဳ႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မိခင္ဘက္မွ အဖိုးအဖြားမ်ား ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထဲက ျဖစ္သည္။ အုန္းၿခံႀကီးမ်ား၊ အေ၀းေျပး ကားႀကီးမ်ား ပိုင္ဆိုင္လွ်က္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ ၿခံႀကီး၊ ၀င္းႀကီး ႏွင့္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္လင္းေအာင္၏ မိဘမ်ားမွာမူ အလြန္ပင္ ဆင္းရဲၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုသည္ကိုမူ ေမာင္လင္းေအာင္က မေျပာျပခဲ့ေပ။
မိဘမ်ားမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ အသက္ ၂၀ မျပည့္မီကပင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကၿပီး အိမ္ေထာင္သက္ ခပ္ႏုႏုမွာပင္ ထုိင္းႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ စီးပြားရွာခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္လင္းေအာင္ ကိုယ္၀န္ရလာေတာ့ မိဘမ်ားက ေနရပ္သို႔ျပန္ကာ မီးဖြားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ား အတန္ငယ္ ႀကီးျပင္း လာေသာအခါ ထိုင္းႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ စီးပြားရွာၾကျပန္ သည္။ သို႔ေသာ္ ထင္သေလာက္ စီးပြားမျဖစ္ပါေပ။ သို႔ႏွင့္ ရသေလာက္ စုေဆာင္းၿပီး ျမန္မာျပည္ အၿပီးျပန္လာကာ စုေငြ ကေလးႏွင့္ လယ္ယာ၊ ထြန္တံုး၊ ထြန္တံ စက္ကိရိယာမ်ား ၀ယ္ကာ လယ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ သမီးႏွစ္ေယာက္ ထပ္မံ ထြန္းကားသည္။ ထိုအခါ စား၀တ္ေနေရးက ၾကပ္တည္းလာသည္။ ဖခင္လုပ္သူသည္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို လူငွားႏွင့္လႊဲထားကာ သစ္ခုတ္ေသာလုပ္ငန္း၊ လႊစက္လုပ္ငန္းကို ေဇာက္ခ် လုပ္ကိုင္လာသည္။ အမွန္ကို ဆိုရလွ်င္ လႊစက္လုပ္ငန္းသည္ သူေဌးျဖစ္ မဟုတ္လွ်င္ေသာ္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ စိစိစစ္စစ္ သံုးစဲြလွ်င္ မိသားတစ္စုအတြက္ ေကာင္းေကာင္း သံုးစဲြေလာက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေမာင္လင္းေအာင္၏ ဖခင္မွာ ေလာင္းကစား အလြန္၀ါသနာ ပါသည္။ သူရွာလို႔ ရသမွ် ပိုက္ဆံသည္ သူ ေလာင္းကစား တာႏွင့္ပင္ မေလာက္ပါ။ သို႔အတြက္ အိမ္ျပန္လာကာ ဇနီးျဖစ္သူကို ႀကိမ္းေမာင္း မာန္မဲလွ်က္ ရသမွ် ေရာင္းခ်ၿပီး ရိွသည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ ေလာင္းကစားသည္။ ဇနီးျဖစ္သူမွာ သားသမီး သံုးေယာက္ႏွင့္ စား၀တ္ေနေရး ကို ခက္ခက္ ခဲခဲ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရသည္။
အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေမာင္လင္းေအာင္မွာ မူလတန္း ပညာကုိပင္ ၿပီးဆံုးေအာင္ တက္ခြင့္ မရလိုက္ပါ။ တတိယ တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရၿပီး အလုပ္စတင္ လုပ္ရေတာ့သည္။ ေမာင္လင္းေအာင္ စတင္ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ၁၆ ႏွစ္သားသာ ရိွေသးသည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ေက်ာ္ေသာအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္သည္။ မိမိတို႔ ၿမိဳ႔မွ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ အတူတူ လိုက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ အဆင္ေျပပါသည္။ ၀င္ေငြမွာလည္း မဆိုးလွပါ။ သူတို႔လုပ္ရသည္က ၀ရံတာ၊ ေလွခါး စသည္တို႔မွ လက္ရမ္းေဒါက္တိုင္ ပြတ္လံုးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပံုစံခ်ၿပီးသား သစ္သားေခ်ာင္းကို ေမာ္တာျဖင့္ လွည့္ထားသည့္ ဒါးစက္တြင္ ပြတ္တိုက္စားကာ ပံုေဖာ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စက္ႏွင့္လုပ္ရသည့္ အတြက္ မပင္ပန္းလွပါ။ ခံုေပၚတင္ထားသည့္ သစ္သားလံုးကို အလိုက္သင့္ လိုက္လွည့္ ေပးရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ စက္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ Template မိတၱဴပြားစက္ ရိွသျဖင့္ လုပ္ရသည္မွာလည္း သိပ္ ခက္ခက္ခဲခဲ မရိွလွပါ။
ေမာင္လင္းေအာင္ က သူမ်ားေတြလို ေန႔စားႏွင့္ လုပ္ရသည္ကို သေဘာမေတြ႔။ သို႔အတြက္ မိမိ လုပ္ႏုိင္သမွ် လက္ရမ္းတိုင္ အေခ်ာင္း ၅၀ စသျဖင့္ ပုတ္ျပတ္ ယူကာ လုပ္ပါသည္။ တစ္တိုင္လွ်င္ ရသည္ေၾကးမွာ ပံုေသ ျဖစ္သည့္ျပင္ တစ္ေန႔လွ်င္ မိမိ ဘယ္ႏွတိုင္ လုပ္ႏိုင္သည္ စသည္ကိုလည္း ခန္႔မွန္းႏိုင္သျဖင့္ မိမိ ႀကိဳက္သေလာက္ လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ေကာင္းသည္မွာ အားစိုက္ခြန္စိုက္ လုပ္ၿပီး မိမိ ပင္ပန္းသည့္ အခါ ႀကိဳက္သလို အနားယူလို႔ ရပါသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိဘာသာ ခ်ိန္လို႔ရသည္ျဖစ္၍ ေန႔စား လုပ္သားမ်ားထက္ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ ပါသည္။ ေမာင္လင္းေအာင္က တစ္ေန႔လွ်င္ ဘတ္ ၅၀၀ ဟု တြက္ကာ လုပ္ပါသည္။ ပိုက္ဆံကုိေတာ့ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ခါ ရွင္းသည္။
အလုပ္ခ်ိန္မွာလည္း နည္းပါသည္။ နံနက္ ၉ နာရီတြင္ စတင္လုပ္ၿပီး ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခဲြေလာက္တြင္ နား။ ေန႔လည္ ၂ နာရီတီးေတာ့ ျပန္စ။ ညေန ၄ နာရီတီးေတာ့ အလုပ္သိမ္း။ ခပ္ သက္သက္ သာသာပင္ လုပ္ရသည္။
လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ၿပီးေျမာက္သည့္ႏံႈးမွာ ျမန္ဆန္လာကာ ၀င္ေငြလည္း တိုးလာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာက မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားမွာ ေမာင္လင္းေအာင္ ကဲ့သို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရိွ။ ရရစားစား၊ ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳ သမားေတြ ျဖစ္ရကား ရသည့္ ပိုက္ဆံကို အေပ်ာ္အပါး လိုက္စား ျခင္းျဖင့္ ၿဖံဳးတီး ပစ္ၾကသည္။ သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံ စုမိသည္ မရိွ။
သူတို႔ ပိုက္ဆံ မစုမိတာ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က အေပ်ာ္အပါး ကို မိမိတို႔ဖာသာ လိုက္စား သည္သာ မက ေမာင္လင္းေအာင္ ကိုပါ အတင္း ဆဲြထည့္သည္။ ေမာင္လင္းေအာင္ က မိမိ မိသားစု အေရး၊ မိမိႏွမ ကေလးမ်ား ၏ ပညာ သင္စရိတ္ စသည္တို႔ကို တြက္သျဖင့္ ပိုက္ဆံကို အပိုမၿဖံဳးလို။ တတ္ႏိုင္သမွ် စုေဆာင္းကာ အိမ္သို႔လည္း ေထာက္ပံ့။ မိမိ ေနာင္ေရး အတြက္လည္း စု စသျဖင့္ လုပ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းသင္းလာသူ မ်ား ျဖစ္ရကား မႏိုင့္ရင္ကာ အတင္း ဆဲြေခၚေတာ့ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ ႏွင့္ လုိက္ရျပန္သည္။
တစ္ခါ ႏွစ္ခါက အေၾကာင္းမဟုတ္။ အႀကိမ္မ်ား လာေသာအခါ ေမာင္လင္းေအာင္မွာ ပိုက္ဆံ စုဘို႔မဆိုထားႏွင့္၊ အိမ္သို႔ပင္ ေလာက္ငေအာင္ ျပန္မပို႔ႏိုင္။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ေ၀း ရာ ထြက္သြားဘို႔ ရာကလည္း မိမိ အစြမ္းအစႏွင့္ အျခား ေနရာမ်ားတြင္ အလုပ္အကိုင္ တစ္ခု ရဘို႔ဆိုသည္မွာ မလြယ္။ သည္ေတာ့ သည္စက္ကြင္းမွ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း နည္းလမ္း မ်ား ရွာႀကံရၿပီ။
ထိုင္းတြင္ ရိွေနစဥ္ မေလးရွား သြားရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ ေသးေသာ္လည္း အဆင္မေျပ။ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာသည့္ အဆံုး အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ သူ႔အႀကံမွာ ျမန္မာျပည္ ကမွ မေလးရွားသို႔ ထြက္ရန္ ျဖစ္သည္။
ထိုင္းမွ ျပန္လာေသာအခါ ျမန္မာျပည္တြင္ ႀကိဳးစားၿပီး လယ္လုပ္ၾကည့္ ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လယ္မွာ ေလးဧက ထဲ ရိွသည္ ျဖစ္ရာ သံုးေလာက္စဲြေလာက္၊ ၀မ္းစာ ေလာက္ေအာင္ မရပါ။ သို႔အတြက္ လယ္လုပ္ခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ပဲ မေလးရွား သြားရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ မေလးရွားတြင္ စုစုေပါင္း ၈ ႏွစ္ ၾကာခဲ့သည္။ မေလးရွားသြားေတာ့ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။
မေလးရွားသို႔ ေအးဂ်င့္အား ပိုက္ဆံေပးၿပီး သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအးဂ်င့္မွ တဆင့္သြားသည္ ဆုိေသာ္လည္း တရား၀င္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ထို ေအးဂ်င့္က သြားေရးလာေရး အစစ စီစဥ္ေပးသည္။ ေမာင္လင္းေအာင္ ကဲ့သို႔ မေလးရွား သြားလိုသူ မ်ားကို စုၿပီးေနာက္ ကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း ျဖတ္ေသာအခါ သူတို႔လူ ေနာက္ တစ္ဦးသုိ႔ လဲႊေပးလိုက္သည္။ ထိုသူက ဆက္ေခၚသြားၿပီး မေလးရွား ႏိုင္ငံတြင္း ၀င္သည္။ လမ္းတြင္ ေတြ႔သမွ် လ.၀.က၊ ရဲ စသည္တို႔ ကို ပိုက္ဆံ ေပးကာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ကားမွာ အလံုပိတ္ကား ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္လင္းေအာင္ တို႔မွာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္ေနမွန္းပင္ မသိ။ သူတို႔ ဆင္းဆိုဆင္း။ တက္ဆို တက္ ျဖစ္သည္။
မေလးရွားေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို သစ္စက္ တစ္ခုတြင္ အလုပ္သြင္း ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူက လခစားျဖင့္ မလုပ္ေတာ့ပဲ ပုတ္ျပတ္ယူ လုပ္သည္။ ပုတ္ျပတ္ယူၿပီး လုပ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ လခစားမ်ားကဲ့သို႔ ပံုမွန္ ၀င္ေငြမရိွ။ အထူးသျဖင့္ မိုးရာသီ သစ္လံုးမ်ား အ၀င္က်ဲေသာ ကာလမ်ားတြင္ အလုပ္ျပတ္ ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ မ်ားတြင္ အိမ္သို႔ ေငြျပန္ပို႔ရန္ မဆိုထားဘိ၊ မိမိသံုးဘို႔ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ညီမ ျဖစ္သူမ်ားမွာ လည္း ေက်ာင္းတက္ေနသည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔အတြက္ လည္း ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ပံ့ေနရ ေသးသည္။ ေငြမပို႔ႏိုင္ေသာ ကာလမ်ားတြင္ မိမိ မိသားစုအတြက္ အစ္ကိုႀကီး အဖအရာ ဆိုသလို ေမာင္လင္းေအာင္မွာ ပူပင္ေသာက ျဖစ္ရသည္။
မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ရ သည္မွာ အလြန္ အဆင္ေျပသည္။ ဘယ္သူ႔မွ ပူစရာမလိုရ။ အေရးႀကံဳလာလွ်င္ ေငြ ႏွင့္ ေျဖရွင္း လိုက္လွ်င္ ၿပီးသည္။ ထို႔ျပင္ ေမာင္လင္းေအာင္မွာ အလြန္ အလုပ္ႀကိဳးစားသူ ျဖစ္ရကား အလုပ္ရလာၿပီ ဆိုလွ်င္ မနားမေန အားတိုက္ ခြန္တိုက္ လုပ္တတ္ေသာ သဘာ၀ ရိွသည္။ သို႔အတြက္ အလုပ္ရ လာသည္ႏွင့္ ငါ ဒီေန႔ ဘယ္ ေလာက္ဖိုး လုပ္လုိက္မည္ဟု တြက္ထားကာ ထို ေငြမျပည့္မခ်င္း နားေလ့ မရိွေပ။ သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း အလုပ္ရိွေသာ ေန႔မ်ားသည္ ေမာင္လင္းေအာင္ အတြက္ ေရႊေန႔မ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံ တစ္လလွ်င္ ၁၂ သိန္း ၁၃ သိန္း စသျဖင့္ ျပန္ပို႔ႏိုင္ သည့္အခါမ်ားပင္ ရိွသည္။
ပညာနည္းေသာ လူငယ္ကေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေမာင္လင္းေအာင္မွာ ရသမွ် သံုးျဖဳန္း ပစ္လိုက္မည္ဟု ေဟာ့ေဟာ့ ရမ္းရမ္း ေနေသာ လူငယ္တစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ မိမိ သံုးရာမွ ပိုေသာ ေငြကေလးကို မိမိ မိခင္ႀကီးႏွင့္ ႏွမငယ္ မ်ား သံုးစဲြႏုိင္ေစရန္ အားလံုး ျပန္ပို႔ခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။ အိမ္သို႔ အဆင္ေျပလွ်င္ ေျပသလို ျပန္လည္ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ္ လည္း ပံုမွန္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
သည္ၾကားထဲ မလိမၼာေသာ ဖခင္က တေမွာင့္ ျဖစ္သည္။ ဖခင္ ျဖစ္သူမွာ အလုပ္ကို ႀကိဳးစား ပမ္းစားလုပ္ၿပီး မိသားစုကို ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ အစား လုပ္လို႔ရသမွ် ၾကက္တိုက္၊ ဖဲရိုက္ စသျဖင့္ ၿဖံဳးတီး ပစ္ေနသည္ ျဖစ္ရာ တစ္ခါတရံတြင္ ေမာင္လင္းေအာင္ ပို႔ေပးလုိက္ေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကိုပါ ယူငင္ ၿဖံဳးတီး ပစ္ေသးသည္။
သို႔အတြက္ ေမာင္လင္းေအာင္က ျမန္မာျပည္တြင္ ေန၍ အက်ိဳးမမ်ား လွေသာ ဖခင္အား မေလးရွား သို႔ေခၚကာ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံ တစ္ခုတြင္ အေစာင့္ လုပ္ေစသည္။ အေစာင့္အလုပ္ ဟူသည္ သိပ္ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရ ေသာ္ျငား မည္သည့္ေနရာသို႔ သြားခြင့္ မရိွသည္ ျဖစ္ရကား မည္သည့္ ေနရာသို႔မွ် သြားခြင့္မရ သျဖင့္ ေလာင္းကစား ႏွင့္ လည္း အလိုလို အဆက္ျဖတ္ၿပီး ျဖစ္သြားေလ ေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္တ၀ အေစာင့္မ်ား အတြက္ ျခံမွ ထမင္းေကြ်း ေသးသည္ ျဖစ္ရာ ေမာင္လင္းေအာင္၏ ဖခင္မွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရဘဲ လစာေငြကို ပံုမွန္ အိမ္သို႔ ျပန္ပို႔ႏိုင္ လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အေစာင့္လစာ မွာ သိပ္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္။ မေလးရွားရင္းဂစ္ ၇၀၀ ခန္႔သာ ရသည္။ သို႔အတြက္ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္သိန္း တန္သည္၊ သံုးသိန္း တန္သည္သာ ပို႔ႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္လင္းေအာင္ အေနႏွင့္မူ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနၿပီး အိမ္မွပိုက္ဆံ ကို ျဖဳန္းတီး ေနသည္ထက္ မေလးရွားတြင္ ေနၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္လည္ ေထာက္ပံ့ေနႏုိင္ျခင္းကပင္ အျမတ္ ျဖစ္သည္။ လုပ္ခ နည္းသည္ မ်ားသည္ထက္ စိတ္ဆင္းရဲမႈဒါဏ္ ကို မိသားစု တစ္ခုလံုး မခံစားရ ေတာ့ျခင္းကပင္ အျမတ္ ျဖစ္သည္။
မေလးရွားတြင္ လုပ္ရသည္မွာ မိမိ သံုးေလာက္ရံု၊ မိသားစုသို႔ အနည္းအက်ဥ္း ျပန္ပို႔ႏုိင္ရံု ေလာက္သာ ရိွၿပီး မိမိ ဘ၀ေရွ႔ေရး အတြက္မူ အလြန္႔ကို မေသခ်ာ မေရရာလွေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မေလးရွားတြင္ လုပ္ပါက တစ္လလွ်င္ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ရဘို႔ပင္ အႏုိင္ႏိုင္။ အိမ္ကိုျပန္ ေထာက္ပံ့ ရန္ မလံုေလာက္။ ႏွမမ်ားမွာ ေက်ာင္းတက္ ေနသည္ ျဖစ္ရာ တစ္လလွ်င္ အနည္းဆံုး သံုးသိန္းေက်ာ္ေတာ့ ပို႔မွ ျဖစ္မည္။ သို႔ႏွင့္ ထို႔ထက္ ပိုေကာင္းမည့္ အခြင့္အလမ္းရရန္ ႀကိဳးစားရ ေတာ့သည္။ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ မေလးရွားထက္ ပိုၿပီး ၀င္ေငြေကာင္းမွန္း သိလာရေတာ့ စင္ကာပူ သြားႏုိင္ရန္ လမ္းစရွာရသည္။ သို႔ေသာ္ ဗမာျပည္မွသြားလွ်င္ စရိတ္အလြန္ ႀကီးရကား မတတ္ႏုိင္သျဖင့္ မေလးရွားမွပင္ သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေမးပါမ်ား စကားရ ဟူေသာ စကားအတိုင္း ေမာင္လင္းေအာင္မွာ တစ္ေန႔တြင္ မိတ္ေဆြ တစ္စုႏွင့္ သြားေရာက္ ခ်ိတ္ဆက္မိ သည္။ မိမိ မိတ္ေဆြမ်ားက အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေတာင္ မေလးရွားတြင္ လုပ္ရသည္ ထက္ေတာ့ သာေသးသည္ ဟု ဆိုကာ ေမာင္လင္းေအာင္ အား စင္ကာပူသို႔ သူတို႔ႏွင့္ အတူ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ ကိုင္ရန္ အႀကံေပးသည္။ သူတို႔မွာ စင္ကာပူ ႏုိင္ငံအတြင္း တရား၀င္ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ၾကပဲ ညဘက္တြင္ ခိုး၀င္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အႏၱရာယ္ မ်ားမွန္း သိေသာ္လည္း မေလးရွားတြင္ လုပ္ရသည္ထက္ ပိုမို တြက္ေျခကိုက္သျဖင့္ အရဲစြန္႔ကာ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအခါ ေမာင္လင္းေအာင္ ကလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးစား ၾကည့္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ ဟု တြက္ကာ ထို သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ စင္ကာပူသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ စင္ကာပူသုိ႔ ညပိုင္း ေရကူး၀င္ရန္ အတြက္ စင္ကာပူႏွင့္ နီးေသာ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဂ်ိဳဟိုး တြင္ ေနထိုင္ရသည္။
ပင္လယ္တြင္း မဆင္းခင္ စင္ကာပူ ေရတပ္မွ ကင္းလွည့္ သေဘၤာမ်ား၏ အေျခအေန ကို ဦးစြာ ေလ့လာရသည္။ သေဘၤာမ်ား ေအာက္ဖက္ ဆင္းသြားလွ်င္ မည္မွ်ၾကာသည္။ မည္မွ်ၾကာလွ်င္ တစ္ေခါက္ ျပန္လွည့္ လာတတ္သည္။ မည္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သေဘၤာစီးေရ မ်ားမ်ား လာတတ္သည္။ မည္သည့္ အခ်ိန္ ေလာက္တြင္ သေဘၤာ တစ္စီးထဲသာ ကင္းလွည့္ တတ္သည္။ မည္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကင္းလွည့္ခ်ိန္ စိတ္သည္။ မည့္သည့္ အခ်ိန္တြင္မူ ကင္းလွည့္ခ်ိန္ က်ဲပါးသြားသည္။
ထိုမွ်သာမက ပင္လယ္အတြင္း စြန္႔စြန္႔စားစား ကူးခတ္ ရမည္ ျဖစ္၍ ဒီတက္၊ ဒီက်ကိုပါ တြက္ထားရသည္။ မဟုတ္ ပါက ေရစီးႏွင့္ ေမ်ာပါသြားၿပီး စင္ကာပူ မေရာက္ေတာ့ဘဲ ပင္လယ္တြင္း ေရာက္သြားကာ ျပန္လမ္းမရိွ မွာလည္း စိုးရိမ္ရ ေသးသည္။
စင္ကာပူကမ္းေျခတြင္ ရဲအေစာင့္မ်ား မရိွေသာ္လည္း မေလးရွားႏွင့္ စင္ကာပူအၾကား ပင္လယ္ ေရလက္ၾကား တြင္မေတာ့ ရဲပတ္တေရာင္ သေဘၤာ ကေလးမ်ား အဆက္မျပတ္ ခုတ္ေမာင္းကာ ကင္းေစာင့္လွ်က္ ရိွသည္။ တစ္ခါတရံ တစ္စီး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္စီး၊ သံုးစီး စသျဖင့္ ျဖစ္သည္။ ကင္းသေဘၤာမ်ားမွ အလြန္ အားေကာင္းေသာ ဆလိုက္မီးမ်ားျဖင့္ ပတ္ပတ္လည္ ထိုးကာ အဆက္မျပတ္ ရွာေဖြေနသျဖင့္ အလြန္ သတိထား ရသည္။ ထို သေဘၤာကေလး မ်ားႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ မေလးရွားဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ရ တတ္သည္။ ျပန္လွည့္၍ မလြတ္ေလာက္ ဟု အထင္ရိွလွ်င္မူ ေရထဲတြင္ ငုတ္ေနရသည္။ သေဘၤာမ်ား လြန္သြားမွ ေရေပၚ ျပန္တက္ရသည္။ သို႔ သတိ ထားေနသည့္ ၾကားမွပင္ မိသြားသူ မ်ားလည္း ရိွေသးသည္။
ေမာင္လင္းေအာင္ စတင္ ေရကူးစဥ္က သေဘၤာႏွင့္ ဆံုသည္ကို မေရွာင္တတ္၍ မေလးရွား ဘက္သို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လွည့္ရသည္။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သင္ေပးမွ ေရငုပ္ကာ ေရွာင္သည့္နည္းကို သံုးကာ သေဘၤာလြန္မွ ဆက္ကူး ရသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္လယ္ ေရလက္ၾကားမွာ အလြန္ က်ယ္ေျပာလွသည္ ျဖစ္ရကား ပထမအႀကိမ္က ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူသုိ႔ ေရာက္မည္ မဟုတ္။ လမ္းတြင္ပင္ လက္အံေသကာ ဘ၀ဆံုးေတာ့မည္ ဟု ထင္မိသည္ ထိ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ အေခါက္မ်ားတြင္ သိပ္ မဆန္းေတာ့။ ထို ပင္လယ္ ေရလက္ၾကားကို ျဖတ္ခဲ့သည္ပင္ သံုးႀကိမ္ မက။ အနည္းဆံုး ၅ ႀကိမ္ခန္႔ ရိွမည္ထင္သည္။ ေရကူးခ်ိန္မွာ စုစုေပါင္း ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကာသည္။ ကုန္းေပၚေရာက္ ေသာ္လည္း ခ်က္ျခင္း ၿမိဳ႔တြင္း ၀င္လို႔မျဖစ္ေသး။ က်က်နန မိမိကိုယ္ကို ျပင္ဆင္ၿပီး အသားက်ေအာင္ လုပ္ရသည္။ မိုးလင္းခါနီးမွ လမ္းမသို႔ထြက္ကာ တကၠစီႏွင့္ မိမိသြား လိုရာသို႔ လာရသည္။
စင္ကာပူသို႔ ေရာက္စက မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္အကိုင္ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အဆက္အသြယ္ ႏွင့္ ရွာရသည္။ သူတို႔လုပ္ေသာ အလုပ္တြင္ ေနရာလပ္ ရိွလွ်င္ ၀င္ လုပ္ရသည္။
ေရာက္စလက အလုပ္မရိွေသး။ ပါလာသမွ်ေလးႏွင့္ စားေသာက္ေနရသည္။ ပါလာသည့္ ပိုက္ဆံ ကုန္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထံ ေခ်းငွား သံုးစဲြရသည္။ ပိုက္ဆံမရိွေတာ့ အိမ္ငွား၍ မေနႏုိင္။ ေတာထဲတြင္ ျဖစ္သလို ေနရသည္။ မိုးရြာ သည့္ အခါမ်ားတြင္ အလြန္ ဒုကၡေရာက္ လွသည္။ အိပ္စရာ မရိွ။ ေနစရာက နတိၳ။ ျခင္မ်ား ကိုက္လိုက္သည္ မွာလည္း ေျပာစရာ မရိွ။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ သည္ အတိုင္း ဒုကၡခံ ေနရသည္။ မိုးသိပ္ သည္းလာလွ်င္ေတာ့ အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ကာ အနီးအနားရိွ တိုက္မ်ားေအာက္တြင္ သြားေရာက္ ခိုလႈံရသည္။ စားခ်ိန္တန္လွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား လုပ္ကိုင္ေပးရင္း ဆြမ္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ကေလးမ်ား စားရသည္။
အလုပ္မရိွ၍ ပိုက္ဆံ အဆင္မေျပ ေသာအခါ မေလးရွားသို႔ ျပန္ထြက္ရသည္။ ရသမွ် အလုပ္ကေလး လုပ္ကိုင္ ပိုက္ဆံစုကာ စင္ကာပူ သို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္၀င္ရသည္။
ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မ၀င္ခင္ ပထမ တစ္ေခါက္ကကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကို အလုပ္ရိွလွ်င္ ေျပာပါလို႔ ႀကိဳမွာထားရသည္။ အလုပ္ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ စင္ကာပူသုိ႔ ၀င္ရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ စင္ကာပူတြင္ လုပ္ပါက တစ္လလွ်င္ ၁၅ ရက္ေလာက္ လုပ္လိုက္လွ်င္ပင္ မိမိအတြက္ တြက္ေခ် ကိုက္သည္။ မိမိ အသံုးစရိတ္ ႏႈတ္ၿပီး သံုးသိန္းခဲြ၊ ေလးသိန္းခန္႔ ျပန္ပို႔ႏိုင္သည္။ သို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ မ်ားမွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ စြန္႔စား လုပ္ကိုင္ရသည္။
သည္တစ္ေခါက္ တြင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုၿပီး အိမ္ခန္း ငွားေနသည္။ တစ္ေယာက္လွ်င္ အိမ္လခ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၂၁၀ ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္စား၍ မရ။ အိမ္ရွင္မ်ားက ညစ္ပတ္မည္၊ အနံ႔မ်ား နံမည္ စိုးသျဖင့္ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ခြင့္ မျပဳ။ ထိုအခါ အျပင္၌ ၀ယ္စားရသျဖင့္ ပိုက္ဆံ ပိုကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ သည္နည္းပဲ ရိွသည္ကိုး။
သူမ်ားဆီမွာ အငွားႏွင့္ လုပ္လွ်င္ တစ္ခါ တေလ တစ္ရက္လွ်င္ ၅၀၊ တစ္ခါတေလ ၆၀ စသျဖင့္ ရ တတ္သည္။ အခ်ိဳ႔ သူေဌးမ်ားက ထမင္းေကြ်း တတ္ေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္မူ ထမင္းမေကြ်း တတ္ပါ။ တနဂၤေႏြ ဆင္းရသည့္ အခါမ်ားတြင္ အလြန္ တြက္ေခ် ကိုက္လွသည္။ ပိတ္ရက္မ်ား တြင္ ႏွစ္ဆ ေပးသျဖင့္ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ ဆင္းလုိက္ပါက မိမိ တစ္လ အသံုးစရိတ္ ကို ကာမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အလြန္ ကံေကာင္း ေထာက္မ ပါမွ တနဂၤေႏြ ေန႔မ်ားတြင္ ဆင္းရၿပီး မ်ားေသာ အားျဖင့္မူ မဆင္းရ တတ္ပါ။
မိမိ ေဆးသုတ္ေနေသာ အိမ္ခန္း ႏွင့္ အနီးအနား အခန္းမ်ားက လာငွားလွ်င္ အလုပ္ကို မိမိဖာသာ ၁၃၀၀၊ ၁၅၀၀ စသျဖင့္ ေစ်းျဖတ္ၿပီး လက္ခံလုိက္သည္။ ထိုအခါတြင္ မိမိက ေဆးဘိုးမွ်သာ စိုက္ရသျဖင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးျမက္ျမက္ က်န္တတ္ သည္။ တစ္ခါတြင္မူ Buona Vista မွ ေဆးရံုတစ္ခုတြင္ ေဆးသုတ္သည့္ အလုပ္ ရသျဖင့္ အေတာ္ အဆင္ေျပ သြားသည္။ အလုပ္မွာ တစ္လခန္႔ၾကာ ျဖစ္သျဖင့္ ထိုလတြင္ အိမ္သို႔ ဆယ္သိန္း ပို႔လိုက္ႏိုင္သည္။
မိမိမည္ကဲ့သို႔ပင္ ဒုကၡမ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရ ေသာ္ျငားလည္း ဤကဲ့သို႔ အေမ့ထံ ပိုက္ဆံ ၿမိဳးၿမိးျမက္ျမက္ ကေလး ပို႔လိုက္ရသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ေမာင္လင္းေအာင္မွာ ခံစားခဲ့ရေသာ ဒုကၡ အားလံုးကို ေမ့ကာ အလြန္ ေပ်ာ္ရႊင္ သြားမိရ ေတာ့သည္။ မိမိ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ မိခင္ႀကီးႏွင့္ ႏွမကေလးမ်ားကိုေတာ့ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ထားေပးခ်င္ သည္။
မိမိတို႔မွာ တရားမ၀င္ ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ အစစ သတိထားရသည္။ ရဲမ်ား သူတို႔ကို မ်က္ေျချပတ္ မခံ လိုက္လံ စံုစမ္း ေနေၾကာင္းလည္း ရိပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲမ်ားကလည္း အရိပ္အေျခ ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္။ သူတို႔ ျပႆနာ တစ္စံုတရာ မလုပ္လွ်င္ေတာ့ အသာ လႊတ္ေပးထားသည္။ ျပႆနာျဖစ္ၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ညွပ္ပူး ညွပ္ပိတ္ အပိုင္ ဖမ္းသည္။ ေျပးလို႔ လြတ္ရိုး ထံုးစံ မရိွပါ။
ေမာင္လင္းေအာင္ ကဲ့သို႔ပင္ တရားမ၀င္ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနသူ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ခန္႔ ရိွသည္။ စေန ေန႔ည မ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္း မ်ား ေဂလမ္း (Geylang) ရိွ စားေသာက္ဆုိင္ မ်ားတြင္ ေတြ႔ဆံုၾက၍ စားရင္း ေသာက္ရင္း စကားစေန ေျပာၾကသည္။ အျခား ေန႔မ်ားတြင္ မေတာ့ ႀကံဳသလို တည့္သလို စားၾကရသည္။
ေမာင္လင္းေအာင္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ကာ ပိုက္ဆံစုၿပီး အိမ္ျပန္၍ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း တစ္ခု ထူေထာင္ လုပ္ကိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ခ်င္ပါ ေသာ္လည္း အလုပ္က ေန႔တိုင္းမရိွေတာ့ ခက္သည္။ လုိခ်င္သည့္ ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မစုႏိုင္။
ကံ ဆိုသည္မွာ ၾကာၾကာေကာင္းေနရိုး ထံုးစံမရိွရကား ေမာင္လင္းေအာင္ စင္ကာပူေျမသို႔ ေျခခ်မိၿပီး ၃ လ ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲမ်ား ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္ ဖမ္းျခင္းကို မေရွာင္သာပဲ အမိခံလိုက္ရသည္။ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၄ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ တစ္လ အခ်ခံရသည္။ ႀကိမ္ဒါဏ္ ေလးခ်က္ ဆိုသည္မွာလည္း သက္သာလွသည္ မဟုတ္ပါ။ မခ်ိမဆန္႔ ခံစားရသည့္ျပင္ ေသရာပါ အမာရြတ္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ေထာင္မွ လြတ္သည္ႏွင့္ ရဲဌာနကပင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရန္ ယာယီထုတ္ေပးေသာ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ လုပ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာ့ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႔လိုက္သည္။
ေမာင္လင္းေအာင္၏ အေမဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ အလြန္ခ်မ္းသာ ၾကသည္။ ထား၀ယ္တြင္ ငွက္ေပ်ာျခံ၊ အုန္းၿခံ ႀကီးမ်ား ပိုင္သည့္ျပင္ အေ၀းေျပးကား ေလးစီးလည္း ရိွသည္။ သူတို႔က ေမာင္လင္းေအာင္ကို သူတို႔ထံ လာေနၿပီး လုပ္ကိုင္ရန္ ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္လင္းေအာင္ က ခ်မ္းသာေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ထံ အလုပ္သမား အျဖစ္ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ရ မည္ကို အလြန္ မ်က္ႏွာငယ္သည္ ထင္ၿပီး မလုပ္လို။ တလဲြမာန တက္ေနသည္။
ရန္ကုန္မွ အဖိုးအဖြားမ်ား ကလည္း သူ႔ကို လာေနရန္ ေခၚသည္။ ေမာင္လင္းေအာင္ ထိုင္းမွ ျပန္လာစဥ္ အဖိုး အဖြားႏွင့္ အေဒၚမ်ား ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ လာႀကိဳၾကသည္ ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးၾက သျဖင့္ ထား၀ယ္ ျပန္လာသည္ ထိ မဆံုဆည္း လိုက္ရပါ။ ေမာင္လင္းေအာင္ အဖို႔ ခ်မ္းသာေသာ အဖိုးအဖြား မ်ားထံ သြားရန္ မွာ စြန္႔စားခန္းႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ သြားစဥ္ကပင္ သည္မွ် လက္မတြန္႔ခဲ့။ သို႔ႏွင့္ အဖိုးအဖြားမ်ား ေပးမည့္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းမ်ား လက္လြတ္ခဲ့ရသည္။
အေဒၚမ်ား မွာလည္း အပ်ိဳႀကီးမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ အားကိုးစရာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ ထဲမွ ေယာက်္ား ကေလး တစ္ဦးတစ္ ေယာက္ ေတာ့ လုိခ်င္သည္။ သို႔အတြက္ ေမာင္လင္းေအာင္ကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာေခၚၾက ေသးသည္။ ေမာင္လင္းေအာင္က လိုက္မည္ ေျပာၿပီးမွ ျပန္ခါနီးတြင္ မလိုက္လိုေတာ့ ဟု ဆိုသျဖင့္ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ျပန္သြားၾက ရသည္။
ေမာင္လင္းေအာင္ကို ေခၚလို႔မရေတာ့ တစ္၀မ္းကဲြေတာ္သူ တူ တစ္ဦးကို ေခၚကာ လုပ္ငန္းကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ေစသည္။
ယခုေတာ့ ေမာင္လင္းေအာင္မွာ ႀကံဳရာက်ပမ္းလုပ္ရင္း မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ ေကြ်းေမြး ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ အဆင္ေျပလွ သည္ေတာ့ မဟုတ္။
ေမာင္လင္းေအာင္ ကေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရ သျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွ စင္ကာပူသို႔ သြားမည့္ သူမ်ားကို တရားမ၀င္ သြားဘို႔ အားမေပးေၾကာင္း၊ ႀကိမ္ဒါဏ္ ေပးၿပီးသူမွာ ရဲမွတ္တမ္းထဲ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ တရား၀င္ လာခ်င္သည့္တိုင္ လာခြင့္မရေတာ့ သျဖင့္ အလြန္ နစ္နာလွေၾကာင္း စသည္မ်ားကို ေျပာသြားပါသည္။
သံုးသပ္ခ်က္
ပညာမတတ္ေသာ အခါ မိမိ လုပ္သည္မ်ားကို မွန္သည္ မွားသည္ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္။ ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ သည့္အခါ ဒုကၡမ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးရသည္။ ပညာမတတ္ေတာ့ ပညာမတတ္သူ မ်ားႏွင့္ပင္ ေပါင္းသင္းရသည္။ ထုိသူမ်ား၏ အက်င့္စရိုက္ မ်ားေၾကာင့္ မိမိဘ၀ ေရွ႔ေရးကိုပါ ထိခိုက္ရသည္။ ထို႔ျပင္ မိဘမ်ားမွာလည္း သားသမီးကို သြန္သင္ဆံုးမႏုိင္ျခင္း မရိွ သည့္ျပင္ မိမိကိုယ္ႏိႈက္က ဆိုးေပးေတ ေနသျဖင့္ မိမိ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂါတ္ကို ဖ်က္ဆီးေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ ေမာင္လင္းေအာင္မွာ တလဲြမာန တက္ေနသျဖင့္ လက္တစ္ကမ္းတြင္ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းမ်ား ရိွေနသည့္တိုင္ ထိုအခြင့္အလမ္း ေကာင္းမ်ားႏွင့္ လဲြေနခဲ့ရသည္။
No comments:
Post a Comment