ကျွန်ုပ်တို့သားအဖ ယိုးဒယားသို့ သွားကြခြင်း အကြောင်း (၃)

(၅) အယုဒ္ဓယသို့ သွားကြခြင်း

 

အယုဒ္ဓယ သွားဘို့ရာ Boy က ကားကြိုငှားပေးထား၏။ ၃၅၀၀ လောက်ပေးရမယ်ဆို၏။ တစ်နေ့လုံးသွားမှာ ဆိုတော့ မဆိုးလှဟု ထင်ပါ၏။

 

မနက် (၆) နာရီလောက် ထွက်ကြမည်ဟု မှန်းပြီး ကျွန်ုပ်တို့မှာ ရေမိုးချိုးလျက် ငှားထားသည့်ကားကို အဆင်သင့် စောင့်နေကြ၏။ မနက်စာကိုတော့ အယုဒ္ဓယရောက်မှ စားကြမည်။ 

 

(၆) နာရီကို အတော်ကျော်လာတော့ Boy က ဖုန်းဆက်၏။ နေရာမှားနေလို့ (၁၀) မိနစ်လောက် စောင့်ပါ ဆို၏။ ကျွန်ုပ်တို့လည်း ဟိုလျှောက်လိုက် သည်လျှောက်လိုက်နှင့် အချိန်ဖြုန်းရ၏။ ပြောတော့ (၁၀)​ မိနစ်။ တကယ်လာတော့ ၆ နာရီခွဲနေပြီ။

 

ကားဆရာက အင်္ဂလိပ်လိုပြောတတ်၍ တော်ပါသေး၏။ 

သွားရမည့်နေရာများကို အင်တာနက်မှာရှာ၍ ညကတည်းက ကျွန်ုပ် စာရင်းလုပ်လာခဲ့၏။ သို့သော် ကားဆရာက ကိုယ့် အစီအစဉ်နဲ့ကိုယ် သွားမလား။ သူလိုက်ပို့ရမလား ဆိုတော့ ကျွန်ုပ်လည်း မင်း နေရာတွေအားလုံး သိတယ်မဟုတ်လား ဆိုတော့ သူက သိတယ် ဆိုသဖြင့် အဲသဟာဆိုလည်း မင်းပဲ ကောင်းသလို စီစဉ်ပါကွာ ဟု ဆိုရ၏။ 

 

မနက်ပိုင်းဆိုတော့ အတော် လမ်းရှင်း၏။ ဘန်ကောက်မှအထွက် အနည်းငယ် ကားကြပ်သည်မှအပ လမ်းတလျှောက်လုံး ကားရှင်းနေ၏။ နှစ်ထပ်အမြန်လမ်းမကြီးတွင် ကျွန်ုပ်တို့က အောက်ဘက်လမ်းမှ သွား၏။ လမ်းနာမည်ကို ကြိုးစားဖတ် သည့်တိုင် ဖတ်လို့မရ။ ကားရှင်း၍ ကားသမားကလည်း အသားကုန်မောင်းလေရာ ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် ကီလို ၁၂၀ အောက် လျော့မည် မထင်ပါ။ ကားက ဒိုင်ခွက်ကလည်း ပျက်နေပြီ။ အဲလေ၊ ဒိုင်ခွက်ဆိုလို့ ဘာဒိုင်ခွက်မှတောင် မရှိတော့။

 

မနက် (၇) နာရီတွင် ပထွန်သာနီသို့ ရောက်၏။ ၇း၁၃ တွင်မူ နာမည်ကြီး AIT ကျောင်းရှေ့သို့ ဖြတ်မိ၏။ ထိုအနား၌ တက္ကသိုလ်တစ်ခုကိုလည်း တွေ့ရ၏။ 

 

ထိုင်းတို့သည် ၎င်းတို့၏ ဘုရင်နှင့် မိဖုရားကို အလွန်ချစ်မြတ်နိုးကြထင့်။ လမ်းတလျှောက် ဘုရင်နှင့် မိဖုရားပုံများကို ဟိုနား၊ သည်နား မကြာခဏတွေ့ရ၏။ ကျွန်ုပ်ဓာတ်ပုံရိုက်လိုသည့်တိုင် ကားမှာ အလွန်မြန်လှသည်ဖြစ်၍ အခွင့်မသာ။ ဘုရင်သစ် (မဟာဝိဇယလောင်ကွန်) ၏ပုံကို တွေ့ရသည့်တိုင် နေရာတော်တော်များများတွင် ဘုရင်ကြီး ဘူမိဘောနှင့် မိဖုရားသီရိခေတ်တို့ပုံများကို ချိတ်ဆွဲထားဆဲဖြစ်၏။ အချို့နေရာများတွင် ဘုရင်ဘူမိဘောက အထက်၊ သားတော်ဘုရင် က အောက် ထားကာ ချိတ်ဆွဲထား၏။

မနက် ၇း၄၀ နာရီတွင် အယုဒ္ဓယမှ Yat Yai Chai Mongkhol ဘုရားသို့ ရောက်၏။ ဆိုတော့ ဘန်ကောက်ကနေ အယုဒ္ဓယ ကို ၁ နာရီ ၁၀ မိနစ်လောက်ပဲ မောင်းရ၏။ ဘုရားတွင်း လှည့်ပတ်ကြည့်ကြ၏။ 

 

ဘုရားဝင်းထဲ၌ နတ်နန်းတစ်ခုနှင့် နတ်ရုပ်များထားပုံ၊ ညောင်ပင်ခြေရင်း၌ ဘုရားပေါက်စနလေးများထားပုံ၊ ညောင်ပင်ကို နီ/စိမ်း/ဝါ ပုဝါများ စည်းထားပုံများမှာ မြန်မာတို့နှင့် တူလှ၏။ နောက်ပြီးတော့ မြန်မာတို့ကဲ့သို့ ခေါင်းလောင်းနှင့် စည်ကြီး တို့ကိုလည်း တွေ့ရ၏။ ဤသည်တို့ကပင် အိန္ဒိယ၊ မြန်မာ၊ ထိုင်းတို့သည် ယဉ်ကျေးမှုချင်း ဆက်နွယ်နေသည့် သဘောကို သက်သေပြနေချေ၏။

နောက်ပြီး ကျွန်ုပ်သတိထားမိသည်မှာ ယိုးဒယားတို့သည် လျောင်းတော်မူဘုရားများ၏ ခြေဖဝါး၌ မည်သည့် (၁၀၈) ကွက် စက်လက္ခဏာမှ ထည့်ထားခြင်းမရှိ။ 

 

ယိုးဒယားမှ ရှေးဟောင်းဘုရားစေတီများကို ဖူးမြော်ကြည့်ရှုရသည်မှာ စိတ်ချမ်းသာစရာ ကောင်းလှ၏။ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ခပ်ခပ်နှင့် မူလအတိုင်း ထိန်းသိမ်းထားတာ ဖြစ်၏။ ၎င်းတို့ထံတွင် ဘုရားဟောင်းတွေ့လျှင် အသစ်ပြင်ချင်သော၊ မှိန်နေသည့် နံရံဆေးရေးပန်းချီများတွေ့လျှင် အသစ်ပြန်ရေးချင်သော၊ အဟောင်း၏ တန်ဘိုးကို စိုးစဉ်းမျှနားမလည်သော ကျပ်မပြည့်သည့် လူ့ဘူးတောင်းများ မရှိ။ ဒေါ်စိန်အေးကျောင်းက ဆင်းလျှင်ပင် အဋ္ဌာရသ (၃၆) ရပ်ကို အကုန်အစင် တတ်ပြီဟု သူတို့ကိုယ်သူတို့ထင်နေသည့် လူ့ဗလချီးနမ်းများ ရှိမနေခြင်းသည်ပင်လျှင် အယုဒ္ဓယအတွက် ကံကောင်းခြင်း တစ်မျိုး ဖြစ်တော့၏။

 

ဘုရားများကို ပြိုပျက်မကျအောင် အင်္ဂတေများနှင့် တွဲထားသည်မှအပ တခြား အပိုဆာဒါးဆို၍ ဘာတစ်ခုမှ ထပ်ထည့် မထား။ ကြေးဘုရားများကိုလည်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားသည်မှလွဲ၍ ရွှေချထားတာ မရှိ။ အယုဒ္ဓယမှ ဘုရားများမှာ လူလူသူသူ ဆက်ဆံခံရ၏။ မြင်မြင်ရာ ရွှေချချင်နေသည့် ကျွန်ုပ်တို့ တိုင်းပြည်မှ ဘုရားများကား သနားစဘွယ် အတိ ဖြစ်ချေ၏။ အင်းလေးဖောင်တော်ဦးမှ ဘုရားများဆို ဘာတုံးကြီးမှန်းပင် မသိတော့။ မန္တလေးမှ မဟာမြတ်မုနိ ကိုယ်တော်ကြီးကမူ “အနိစ္စာဝရ သင်္ခါရ၊ မမြဲသောတရားသဘောအရ ငါ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးသည်လည်း ကိုယ်မကောင်းသူ တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲ့ခဲ့ရပေပြီ။ အို - အယုဒ္ဓယမှ ညီကိုတို့၊ အသင်တို့ကား ကံကောင်းလေစွတကား။ မြန်မာပြည်၌ ဆင်းတုတော်လာဖြစ်နေရသည့် ငါ့မှာတော့ သူတို့လုပ်တိုင်း ခံနေရပေသည်” ဟု သတိသံဝေ ယူနေချေ၏။

ထိုဘုရားမှ ထွက်ခဲ့ပြီး ရေပေါ်ဈေး (Floating Market) သို့ ခရီးဆက်ခဲ့၏။ ၈ နာရီတောင် မခွဲသေးသောကြောင့် ရေပေါ်ဈေးမှာ မဖွင့်သေး။ ကားဆရာကလည်း ရေပေါ်ဈေးက သေးသေးလေး၊ ဘာမှ သိပ်မရှိဘူး ဆိုသောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့လည်း ကပ်လျက်ရှိ ဆင်စခန်းသို့ လာခဲ့၏။

 

ငင့် - သည်နေရာတွင် ခရီးသွားဆို၍ တစ်ယောက်ကမှ မရှိ။ ကျွန်ုပ်တို့ သားအဖသာ ရှိ၏။ စောသေးလို့ ထင့်။

 

မနက်စာစားမည်ကြံသော်လည်း တစ်ဆိုင်မှ မဖွင့်သေး။ 

သို့နှင့် သူတို့ကြေငြာနေသည့် ဆင်စီးဘို့ ဖြစ်လာ၏။ ဆင်စီးပြီးမှာနဲ့ ဆိုင်တွေဖွင့်မှာနဲ့ အတော်ပဲ ဟု ကားဆရာက ပြော၏။

 

နာရီဝက်ဆိုရင် ဘုရားတစ်ဆူ ရောက်မယ်။ တစ်ယောက် ဘတ် ၁၀၀၀။ ၄၅ မိနစ်ဆိုရင် ဘုရား နှစ်ဆူရောက်မယ်၊ တစ်ယောက်ကို ဘတ် ၁၅၀၀ ဆို၏။ ဈေးတော့ ကြီးသည်။ သို့သော် ရောက်တုံးရောက်ခိုက် စီးလိုက်ဦးမှ ဆိုကာ သားအဖနှစ်ယောက် ဆင်ပေါ် တက်ခဲ့ကြတော့၏။ 

 

ဆင်ကြီးက လှုပ်စိ၊ လှုပ်စိနှင့် တစ်လှမ်းချင်း သွား၏။ ဆင်ဦးစီးကောင်လေးက နားရွက်ကို ခြေဖျားနှင့် တို့တို့ပေး၏။ သားက လိမ့်ကျမှာ ကြောက်သဖြင့် အဖေကို အတင်းဖက်ထား၏။ အတော်လေးကြာလို့ အသားကျသွားမှ လွှတ်တော့၏။ နောက်ပြီးတော့ ဆင်တွေနဲ့ ဘယ်လို စစ်တိုက်ကြသလဲ မေး၏။

 

လမ်းတွင် ဆင်ဦးစီးကလေးက ဆင်ကိုရပ်ကာ အောက်ကိုဆင်းလျက် ကျွန်ုပ်တို့သားအဖကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေး၏။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်ကို ဆင်ဦးကင်းပေါ် ပြောင်းထိုင်ခိုင်းကာ ဓာတ်ပုံရိုက်၏။ သားကတော့ မဆင်းရဲ။

 

ဆင်ကြီးက လှုပ်စိလှုပ်စိနှင့်ဆိုတော့ (နောက်ပြီး ကြားထဲမှာ ရပ်ပြီး မြက်စားနေလိုက်သေး၏။) ဆင်စီးရသည့်ခရီးမှာ ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် ၁.၅ ကီလိုမီတာမျှသာ ရှိပါလိမ့်မည်။ ရေကန်ထဲလည်း ဆင်းပြ၏။ ရေကန်အတွင်း၌ ကြာပင်များ အလွန် ထူထပ်စွာ ပေါက်လျက်ရှိ၏။ ကြာဖူးနှင့် ကြာပန်းများလည်း အတော်များများ ဖူးပွင့်နေကြ၏။ 

 

ဆင်တင်းကုပ်ထဲ၌ ဆင် ၈ ကောင်ခန့်ရှိပါသည်။ အဲဒါ သူတို့မိသားစုပဲ ဟု ဆင်ဦးစီးလေးက ပြော၏။ အပြင်ဘက်၌ ရေချိုးနေသည့်ဆင်၊ မြက်ခင်းထဲ၌ ကျောင်းနေသည့်ဆင် စသည်တို့လည်း ရှိသေး၏။

ဆင်းကာနီးတွင် ဆင်အရိုးနှင့်လုပ်ထားသည့် ပုတီးဆိုကာ ဈေးရောင်းသေး၏။ ဒါက ၂၀၀၊ ဒါက ၃၀၀။ ကျွန်ုပ်၌ ၅၀၀ တန်၊ ၁၀၀၀ တန်များသာရှိရာ သူက ရော့ ၂၀၀ တန်ယူ။ ငါ့ကို ၃၀၀ tip ပေးပေါ့ကွာ ဆို၏။ ကြမ်း - လူလည်။ သို့နှင့် သားကို ၃၀၀ တန်ဝယ်ပေးကာ သူ့ကို ၂၀၀ tip ပေးလိုက်၏။ သားက ဒါ ဆင်အရိုးဟုတ်မဟုတ် ဘယ်လို သိနိုင်မလဲ မေး၏။​ သူတို့ပါးစပ်ထဲ ရှိတာ ပြောတာပေါ့လကွာ၊ ဟုတ်ချင်လည်း ဟုတ်မယ်။ ဟုတ်ချင်မှလည်း ဟုတ်မယ်။

 

ဆင်စခန်းပြန်ရောက်တော့ ၉ နာရီခွဲနေပြီ ဆိုတော့ ဗိုက်လည်း ဆာလှပြီ။ သို့နှင့် စားသောက်ဆိုင်များဘက် ခြေဦး လှည့်ခဲ့၏။ တစ်ဆိုင်နှစ်ဆိုင်မျှသာ ဖွင့်သေး၏။ သိပ်မဆိုးဟု ယူဆရသည့် ဆိုင်သို့ ဝင်ခဲ့၏။ ပယ်လယ်စာထမင်းကြော်၊ တုန်ယမ်း၊ ကန်စွန်းရွက်ကြော်၊ ထမင်း၊ ငါးဟင်းတစ်ပွဲ။ မဆိုးပါ။ စားလို့ ကောင်းပါ၏။

 

သို့သော် -

ဖိုးအောင်ဇေယျဆိုတဲ့လူ ငါတို့ဆီလာပြီး ဝါးရင်းတုတ်နဲ့ ဆော်ပလော်တီးသွားတာ အခုတစ်ခါ ငါတို့အလှည့် ဟု ကြိမ်းလျက် အနှီ ၅၀၀ မျှ မတန်သည့် ထမင်းပွဲကို ၁၀၂၀ တောင်းလိုက်လေ၏။ သားနှင့် ကျွန်ုပ်မှာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်မိ။ သားက over charged ဟု ဆို၏။ သို့သော် ကျွန်ုပ်မှာ မသိယောင်ဆောင်လျက် အသာတကြည် ပင် ထုတ်ပေးလိုက်ပါ၏။ စားချင်သပဆို စားပါ့စေလေ။ ထိုင်းတို့သည် မဟုတ်က မဟတ်က လုပ်သည့်နေရာတွင် မြန်မာတို့ကို အတုယူချေပြီတကား။

ဆက်ပါဦးမည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၉ ဇွန်လ၊ ၂၀၂၃

ကျွန်ုပ်တို့သားအဖ ယိုးဒယားသို့ သွားကြခြင်း အကြောင်း (၂)

နောက် ဟော်တယ်ပြန်လာ၊ မြဘုရားသို့သွားမည်ဆိုတော့ ဟိုတယ်မှ Boy က တက္ကစီ ခေါ်ပေး၏။ 

ပြောရလျှင် ဤ Double Tree ၌ Boy မှာ အတော် အားကိုးရ၏။ အယုဒ္ဓယသွားမည်ဆိုတော့လည်း သူပဲ တက္ကစီ ခေါ်ပေးတာ ဖြစ်၏။ စင်ကာပူပြန်မည် ဆိုတော့လည်း Boarding pass, Arrival card များ ပရင့်ထုတ်ရန် သူ့ပဲ အကူအညီ တောင်းရ၏။ ဒီအနီးအနား ရှော့ပင်မောရှိသလား ဆိုတော့လည်း သူပြပေး၏။ ငါတို့ ညစာကောင်းကောင်းလေး စားချင် သကွာ ဆိုတော့လည်း သူပဲ ပြပေး၏။ ကျေးဇူးပါ Boy. မင်းနာမည် ဘယ်သူတုံးဆိုတော့ သူက Boyo ဟု ရေးပြ၏။ ကျွန်ုပ်က ဘိုရိုကို ခေါ်ပေးပါ ဆိုတော့ အခြားသူများက နားမလည်။ နောက် ကျွန်တော် သူရေးပေးထားတာ ပြလိုက်တော့မှ Boy မှန်း သိ၏။ ဖေရီးကလည်း သူ့ရင်ဘတ်မှာ Boy လို့ရေးထားတာ မတွေ့ဘူးလား ဟု သားက အပြစ်တင်၏။ သိပုလေခွာ။ သူက Boyo လို့ ရေးပေးတော့ ငါလည်း သူ့နာမည် ဘိုရိုပဲ ထင်သပေါ့ကွ။ 

 

မြဘုရားသွားတာ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးဆိုတော့ နေကလည်း ပူချက်။ 

မြဘုရားကို ၁၉၉၅ ခုနှစ်က ကျွန်ုပ် တစ်ခေါက် ရောက်ဖူးပါ၏။ သို့သော် ကြာပြီဆိုတော့ အခုတစ်ခေါက် ပြန်လာတော့ အားလုံး အသစ်ပြန်ဖြစ်နေ၏။

ဝင်ခ တစ်ယောက် ၅၀၀ ပေးရ၏။ နှစ်ယောက်ဆိုတော့ ၁၀၀၀။ မာစတာကဒ်နှင့်ပေးလို့ရသောကြောင့် အဆင်ပြေ၏။

ငွေလဲကောင်တာလည်း တွေ့သဖြင့် ပိုက်ဆံအချို့ လဲခဲ့သေး၏။

အပြင်တွင် နေအလွန်ပူသဖြင့် စောင်းတန်းအတွင်း၌ လူများ ပြည့်လျက်ရှိ၏။ 

စောင်းတန်းမှ နံရံတလျှောက် ရာမာယနဇာတ်ကို နံရံနှင့်အပြည့် ရေးဆွဲထားရာ ကျွန်ုပ်က သားကို ရှင်းပြလိုသော်လည်း ရှင်းပြဘို့ရာ အခွင့်မသာ။ အဖွဲ့လိုက်လာသည့် တိုးရစ်များကို ဂိုက်များက ပွာလောင်ပွာလောင်နှင့် ရှင်းပြနေလေရာ နောက်ဘက်အဖွဲ့က အသံနှင့် ရှေ့ဘက်အဖွဲ့က အသံနှစ်ခုအကြား ကျွန်ုပ်တို့သားအဖမှာ ညပ်လျက်ရှိသတည်း။

 

မျောက်အကြီးကြီးတွေ့တော့ ဟောဒီအကောင်ကြီးကို ဟနုမန် ခေါ်တယ်။ ဒါတွေက မျောက်တပ်ဖွဲ့။ ဟောဒါက ဘီလူး တပ်ဖွဲ့။ သူတို့ဘုရင်က ဒသဂီရိ စသဖြင့် အနည်းအကျဉ်းသာ ပြောပြနိုင်လေရာ ကျွန်ုပ်မှာ ပညာစွမ်းပြရန် အခွင့်မသာ လေရကား ရင်ထဲ၌ ကျောက်ကပ်ကို ခွေးလယားသီးပွတ်မိထားသည့်အတိုင်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်လျက်ရှိသော ဟူလို။

 

သားက ဖေရီးသတိထားမိလား။ တိုးရစ်စ်တွေမှာ အနောက်တိုင်းက လူတွေက တစ်ယောက်ချင်းစီ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လာကြတယ်။ အရှေ့တိုင်းက လူတွေက အဖွဲ့လိုက် လာကြတယ်။ အနောက်တိုင်းက တိုးရစ်စ်တွေက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လေ့လာကြတယ်။ အရှေ့တိုင်းကလူတွေကတော့ သူများပြောတာပဲ နားထောင်ကြတယ် ဟု ပြော၏။

နောက် မြဘုရားရှေ့ရောက်။ အေးအေးဆေးဆေးထိုင်မိတော့ သားက မေး၏။

ဖေရီး၊ ဘာဖြစ်လို့ မြဘုရားက တန်ခိုးကြီးရတာလဲ။

ဟိုက်ရော၊ အဲသဟာမှ ဒိုးခ။ အနို့ ဘာကြောင့်တန်ခိုးကြီးရတယ်ဆိုတာ ကျွန်ုပ်လည်း မသိ။

 

သေသေချာချာတော့ မသိဘူးလကွ။ ဖေရီး ထင်သလောက် ရမ်းတုတ်ပြရမယ်ဆိုရင် . . . .

၁။ ဟို့ ဘုရင်တွေအဆက်ဆက် ကိုးကွယ်လာလို့ -

၂။ ရှေးဟောင်းအမွေအနှစ်ကြောင့် -

၃။ မြဘုရားမှာ ဆုတောင်းရင် ဆုတောင်းပြည့်မယ်လို လူတွေယုံကြည်ကြတဲ့အတွက် - အဲသဟာတွေကြောင့် ဖြစ်မယ် ထင်တာပဲ။

 

အပြင်ဘက်၌ နေအလွန်ပူသည့်အတွက် မြဘုရားထဲတွင် အေးအေးဆေးဆေးထိုင်ကာ ခြေဆင်းလဲလူနှင့် အပန်းဖြေနေသူ များကိုလည်း တွေ့ရ၏။

 

ကိုင်း - ပြောနေကြာရော့။ ဘုရားလေးဘာလေး ရှိခိုးရအောင် ဆိုပြီး သူ့ကို ဩကာသ၊ ဩကာသ စသဖြင့် ချပေးရ၏။ အမှန်ဆို သားမှာ ငယ်ငယ်တုံးက သူ့အမေ သင်ပေးထားသည့် ဘုရားရှိခိုးကလေးဘာလေး နည်းနည်းပါးပါး ရတာက လွဲလို့ တခြား ဘာမှ ရွတ်တတ်သူမဟုတ်။ ဂျင်းတွေမိတ်သလင်တွေဘေးမှ ကင်းဝေးစေရန် ကျွန်ုပ်က သားကို ဘယ် ဘာသာရေး အခန်းအနားကိုမှ ခေါ်မသွား။ ဘယ်ဂါထာမှ သင်မပေး၊ ဘယ်သူတွေပြောတာကိုမှ​ နားမထောင်စေခဲ့။ သား၏ အသိဉာဏ် နုနုနယ်နယ်လေးထဲသို့ မဟုတ်ကမဟတ်ကများ မဝင်စေရလေအောင် ကျွန်ုပ်က အသားကုန် ပိတ်ထားလေ၏။ သူသိစရာတွေကိုတော့ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင် နည်းနည်းချင်း ရှင်းလင်းပြောပြ၏။ 

 

ဘုရားရှိခိုးပြီး ခဏတဖြုတ်ထိုင်နေပြီးနောက် ဆက်ကြည့်စရာတွေ ကြည့်ကြ၏။ ရောက်သခိုက် အနီးပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ပြတိုက်များအတွင်း အတော်စုံအောင် ကြည့်ခဲ့။ အဆောက်အဦတစ်ခုနှင့်တစ်ခု အကူးအပြောင်း တစ်နေရာတွင် ကိုအေးငြိမ်း ဟု ခေါ်သံကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုအောင်မိုးတို့ သမီးအဖတွေကို မမျှော်လင့်ဘဲတွေ့ရှိ။ ငှယ် - ကိုအောင်မိုးတို့ပါလား။ အလည်လာကြတာလား ဆိုတော့ ဆေးကုစရာရှိလို့ဆိုလား လာတာ ဆို၏။ မလွင်လွင်မိုးရော မတွေ့ပါလား ဆိုတော့ သူတော့ မြဘုရားကို အရင်က ရောက်ဖူးတာနဲ့ မလိုက်ခဲ့ဘူး။ ချန်နေခဲ့တယ် ဆို၏။ သူ့သမီး အငယ်လေးလည်း ပါ၏။ သူတို့ ငယ်ငယ်တုံးကတည်းက မတွေ့ကြတော့တာ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်ုပ်က သူ့ကို မမှတ်မိ။ သူလည်း ကျွန်ုပ်ကို သိဟန်မပြပါ။

 

မြဘုရားထဲမှ ထွက်ခဲ့ကာ နေ့လယ်စာသွားစားကြ၏။ မဆိုးပါ။ စားလို့ကောင်းပါ၏။

စားပြီးတော့ ဟော်တယ်ပြန်မည်ဟု ထွက်ခဲ့။

 

သားရေ တုတ်တုတ် စီးကြည့်ရအောင်ကွာ ဆိုကာ ကျွန်ုပ်လည်း အနီးရှိ တုတ်တုတ်တစ်စီးကို ဈေးမေးကြည့်။ တုတ်တုတ် ဒလိုင်ဘာက ဘာမှ နားမလည်။ အနီးရှိ တက်တူးများနှင့်လူတစ်ယောက် အနားကပ်လာကာ ဘာလဲ မေးတော့ ကျွန်ုပ်က Double tree ဟိုတယ်ကိုသွားမည် ပြောတော့ ငနဲက ဒပ်ဘယ်ထလီးသွားရင် ဘတ် ၁၀၀၀ ပေးရမယ် ဆို၏။ ကြည့်ရတာ ကျွန်ုပ်ကို မနေ့ကမှ ဟို့ . . . တောကြိုအုံကြားက ဘန်ကောက်ကို အလည်လာသည့် မအူမလည် အဖိုးကြီးထင်၍ အချဉ်ဖမ်းတာ ဖြစ်မည်။ 

 

ဒီမယ် ငါ့တူရဲ့။ ငါတို့အလာတုံးကတောင် ဘတ် ၃၀၀ ပဲပေးရမင့်ဟာ။ မင့်တုတ်တုတ်က ဘယ့်လောက်များ ပိုကောင်းနေလို့ ဘတ် ၁၀၀၀ တောင်းရတာတုံး၊ ဘိုင့်ဘိုင် ဟု ပြောကာ လှည့်ထွက်ခဲ့၏။ အဟက်စ်။ Six ကျိုးနဲ ဘန်စ်ကောက်။

 

ကျွန်ုပ်ထွက်လာပြီး မီတာ-တက္ကစီတစ်စီး အဆင်သင့်တွေ့သည်နှင့် ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘဲ ဟိုတယ်လိပ်စာပြကာ မောင်းခိုင်းလိုက်၏။ ကိုယ်တော်ကလည်း ရောက်ခါနီးမှလမ်းပျောက်နေလေရာ သားက GPS ဖြင့် လမ်းပြရ၏။ ဟိုတယ် ရောက်လို့ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ မေးတော့ မီတာမှ ဂဏန်းကို ထောက်ပြ၏။ ငင် - ဘတ် ၁၂၀။ ဒါဖြင့် ငါတို့ကို အသွားတုံးက ၃ ဆ လောက်ရိတ်သွားသကိုး။ Six ကယိုးနဲ ဘန်စ်ကောက်။ အဲသဟာတောင် ဟိုတယ်က Boy က ခေါ်ပေးတာခညာ။

 

ညက အိပ်ရေးပျက်လာသည်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့လည်း ညနေ ၅ နာရီခွဲနှိုးစက်ပေးကာ အိပ်ကြ၏။ 

အိပ်ရာနိုးတော့ ရေမိုးချိုးကာ ညဈေးသွားလည်ကြမယ်ဟု Boy ကို ရှာ၏။ မရှိတော့။ တာဝန်ချိန်ကုန်ပြီး ပြန်သွားသည်။ မနက်ကတည်းက ညဈေးတွေအကြောင်း သူ့ကို မေးထားတော့ သူက China Town (နိုင်ငံတိုင်းမှာ ချိုင်းနားတွေ တောင်းနေလိုက်တာ။​ မုန်းထှာ) နှင့် ဂျော့ဖဲ (Jobb Fair Night Market) ရှိကြောင်း၊ တရုတ်တန်းမှာ တရုတ်စာမျိုးစုံ ရကြောင်းနှင့် ဂျော့ဖဲမှာတော့ ထိုင်းစာမျိုးစုံရကြောင်းများ ရှင်းပြထား၍ ဂျော့ဖဲကိုပဲ သွားရန် ဆုံးဖြတ်ကြ၏။

အဲဗျ၊ Boy မရှိတော့ တိုင်စီကို ဘယ်လိုခေါ်ရပါ့။ အနီးက ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကိုမေးတော့ သူက Grab ဟု ပြော၏။ ဟုတ်သား။ သူပြောတော့မှ ကျွန်ုပ်လည်း Grab ခေါ်ကာ ညဈေးသို့ သွားရ၏။ အဆင်ပြေသည်မှာ Grab က မာစတာကတ်မှ ဖြတ်တာဖြစ်၍ ငွေသားပေးစရာ မလိုတော့။ တိုင်စီခ ဘတ် ၄၇၂။

 

ဘန်ကောက်သည်လည်း ရန်ကုန်နှင့် မခြားပါ။ ဓာတ်တိုင်များ၌ ဓာတ်ကြိုးများ ရှုပ်ပွလျက်။ လမ်းဘေးနံရံများတွင် ဂရပ်ဖစ်တီပုံများ ဆွဲထားလျက်။ (ဘန်ကောက်မှ ဂရပ်ဖစ်တီပုံများမှာ ရန်ကုန်ထက်တောင် ပိုများပါသေးသည်။) နောက်ပြီး လမ်းဘေးဆိုင်များ၊ ဆိုင်ကယ်စီးဦးထုပ် ဆောင်းမထားသည့် ဆိုင်ကယ်များ၊ နောက်ဘက်အမိုးကို ပြန်ပြင် ထားသည့် ပစ်ကပ်ကားများ၊ လမ်းကို ကြုံရာနေရာမှ ဖြတ်ကူးကြသူများ၊ အားလုံး အတူတူပင် ဖြစ်၏။

ညဈေးကား အတော်စည်၏။ စားစရာ သောက်စရာများ။ ပေါချောင်ကောင်း အဝတ်အထည်များ၊ လူသုံးကုန်ပစ္စည်း၊ ဖန်စီထည်များ၊ အိုးပုတ်ချိုးရုပ် (ဟုတ်ပေါင်၊ မွှားကုန်ပြီ) အုန်းသီး။ သို့တိုင် အုန်းရည်ကတော့ ဈေးမသက်သာလှပါ။ အုန်းသီးက တစ်လုံးကို ဘတ် ၆၀ ($2.35), စလုံးမှာလည်း အုန်းသီးတစ်လုံး ၂ ကျပ်။ ငင့် - သူကတောင် ပိုဈေးကြီးနေပါ သေး။ နောက်ပြီး ဒူးရင်းသီး။​ ဒူးရင်းသီးသည်လည်း ဈေးကြီးလှ၏။ တော်ပါပြီ။

 

စားသောက်ဆိုင်များမှာ လူကြပ်လှ၏။ သို့နှင့် အတန်ငယ် လူချောင်သည့် ပင်လယ်စာဆိုင် ဝင်ခဲ့ကြ၏။ 

လူတစ်ကိုယ်စာနီးပါးရှိသော ပုဇွန်လို အကောင်ကြီးတွေ ယူလာပြီး သူက ဘတ် ၂၅၀၀၊ သူက ဘတ် ၃၀၀၀ စသဖြင့် ပြော၏။ အောင်မငီး။ လက်ခါပြလိုက်ပြီး ဟင်းစာရင်းစာအုပ်ထဲမှ ဟင်းအမယ်များကိုသာ မှာလိုက်၏။ ကျွန်ုပ်က နှစ်မျိုး၊ သားက သုံးမျိုးမှာ၏။ 

 

ကျွန်ုပ်က ဘီယာတစ်လုံးမှာ၏။ တံဆိပ်က Chang ထင်ပါသည်။ အလို၊ ဘီယာမှာ အတော် သောက်လို့ကောင်း၏။ 

ကျွန်ုပ် စိတ်ပျက်၍ ဘီယာမသောက်တာတောင် အတော်ကြာပါပြီ။ ဟို့ တလောက တိုက်ဂါးသောက်၏။ ဘာအရသာ ကြီးမှန်း မသိ။ နောက်တစ်ခါ ကားလ်စ်ဘတ် သောက်၏။ မကြိုက်။ သို့နှင့် ဘီယာကို အဆက်ဖြတ်ထားတာ ဖြစ်၏။ အခု ထိုင်းဘီယာကတော့ အတော်လေး သောက်လို့ကောင်း၏။ နောက်တစ်လုံး ထပ်မှာမလို့ဟာ သား မကြိုက်မှန်းသိ၍ အောင့်အည်း သည်းခံလိုက်ရ၏။ ကတောက်စ်

ဈေးကလည်း တန်ပါသည်။ သောက်စရာအပါအဝင် နှစ်ယောက်စားတာ ဘတ် ၇၈၀။ 

 

သားက အချိုပွဲနှစ်ခု စား၏။​ ဘာတွေလဲတော့ ကျွန်ုပ်လည်း မသိပါ။ ဂျပန်စာလိုလို ဘာလိုလို။

 

နောက် ဈေးထဲ လျှောက်ပတ်ကြည့်ပြီး ပြန်လာကြ၏။ အပြန် တက္ကစီစီးတာ ဘတ် ၂၀၀။ အသွားနှင့် အပြန် နှစ်ဆလောက်ဈေးကွာ၏။ သည်လမ်းနှင့် သည်ခရီး၊ ဘာကြောင့် သည်မျှဈေးတွေကွာရသည်ကို ကျွန်ုပ် စဉ်းစားလို့မရပါ။  

ဆက်ပါဦးမည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၈ ဇွန်လ၊ ၂၀၂၃

ကျွန်ုပ်တို့သားအဖ ယိုးဒယားသို့ သွားကြခြင်း အကြောင်း (၁)

စင်ကာပူမှာချည်းပဲ ကုပ်နေရတာ (၃) နှစ်ကျော်ပြီ ဖေရီးရာ။ တစ်နေရာရာ သွားကြရအောင် ဟု သားက တောင်းဆိုလာသည့်အတွက် ကျွန်ုပ်လည်း မိဘတို့ဝတ္တရားရှိသည့်အတိုင်း သားကို တစ်နေရာသို့ လိုက်ပို့ရန် စီစဉ်ရလေသော ဟူသတတ်။

 

ပထမ နီးနီးနားနား ဘာတန်၊ ပီနန် စသည်တို့သို့ သွားမည်ကြံသေး၏။ သားက စိတ်မဝင်စား။

အင်ဒိုနီးရှားက မီးတောင်တွေ သွားကြည့်ရအောင်လကွာ ဆိုတော့လည်း စိတ်ဝင်စားဟန် မပြ။

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်က ဗီယက်နမ် သွားမည်ကြံ၏။

ဗီယက်နမ်အဝင်အတွက် ဘာတွေလိုမည်လဲ စစ်ကြည့်လိုက်တော့ ထလာဗယ် အင်ရှူးယားလင့် ဆိုတာကြီးကို ဝယ်ရမယ်ဟု တွေ့၏။

အာ ၃ - ၄ ရက်ထဲနဲ့ မလိုပါဘူး ဆိုကာ ယိုးဒယားသွားဘို့ ဆုံးဖြတ်ကြ၏။

သားကလည်း သဘောတူ၏။

သူက မြို့ပြအရသာကို ငြီးငွေ့နေပြီ။ သဘာဝ တောတောင် ရေမြေများကို ကြည့်လိုတာဖြစ်၏။

 

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်လည်း လေယာဉ်လက်မှတ်ဝယ်ခြင်း၊ ဟိုတယ်ဘွတ်ကင်လုပ်ခြင်း၊ လည်ပတ်မည့်နေရာတို့ကို စာရင်း ပြုစုခြင်း စသည့်အမှုတို့ကို ပြုရ၏။

 

လည်ပတ်မည့်နေရာကတော့ အထွေအထူး ရှာနေစရာမလို။

ဘန်ကောက်မြို့အတွင်း၌ဆိုလျှင် မြဘုရား၊ ညဈေး၊ နောက်ပြီး အနီးအနားက စားသောက်ဆိုင်တွေ။

 

ဘန်ကောက်အပြင် နောက် ၃ နေရာ ထပ်ရွေး၏။

၁။ မသွားမဖြစ်သွားရမည့် အယုဒ္ဓယမြို့ဟောင်း

၂။ ကချနာဘူရီ

၃။ Sai Yok Naional Park

 

၂၀၂၃ ဇွန်လ ၂၀ ရက်နေ့ မနက် ၃ နာရီခွဲ အိမ်ကထွက်။ 

မနက်အစောကြီးဆိုတော့ လမ်းရှင်းနေလို့ လေယာဉ်ကွင်းကို အစောကြီးကြိုရောက်နေ။

Online check-in လုပ်ပြီးသား။ ဘာ luggage မှ မပါတော့ လေယာဉ်ကွင်းထဲ တန်းဝင်ရုံ။

ဆိုတော့ အနည်းဆုံး ၁ နာရီလောက် စောနေ။ အစောကြီးထရလို့ သားက ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်လုပ်။

၆ ခွဲမှာ လေယာဉ်ထွက်။

 

အိမ်ကနေ လေယာဉ်ကွင်းကို ဘယ်လောက်ကြာသည်။ ဘယ်အချိန် Check-in, ဘယ်အချိန် boarding ကျွန်ုပ် အကုန် သိပါ၏။ သို့သော် မျှော်လင့်မထားသည့် ကိစ္စတစ်ခုခုဟူသည် အချိန်မရွေးပေါ်လာနိုင်သည့်အတွက် ကျွန်ုပ်က ကြိုကြိုတင်တင် သွားတာဖြစ်၏။ ကြားထဲတွင် ပြဿနာတစ်ခုခုပေါ်လာ၍ လေယာဉ်ထွက်ခါနီးမှ အပြေးအလွှား သွားရ တာမျိုး ကျွန်ုပ်မကြိုက်။

 

ကြုံတုန်းပြောရဦးမည်။

သားတို့ရောက်စ ၂၀၁၄ လောက်က မြန်မာပြည်ပြန်တော့ Immigration မှာ ပြဿနာတက်၏။

ကျွန်ုပ်နှင့်သူ့အမေက ပြဿနာမရှိ။ Auto clearance ကနေ ဝင်သွားလို့ရ၏။

သားက ဝင်လို့မရတော့ manual counter ကို သွားရ၏။ သူတို့စက်က ဘာဖြစ်နေလို့လား။ Internet က down နေလို့လား။ ဘာဖြစ်တယ် သေသေချာချာ မသိ။ တစ်ယောက်တစ်ယောက်ကို အကြာကြီး စောင့်နေရ၏။ 

သားရှေ့မှာ အနောက်တိုင်း မိသားစု လေးယောက်။

သူတို့လည်း ခေါင်းတခါခါ၊ လည်တခါခါနှင့် ပွစိပွစိလုပ်နေ၏။ နောက်ကျနေပြီထင့်။

အဲသည်နေရာမှာတင် တစ်နာရီနီးပါး ကြာ၏။ 

သားထွက်လာတော့ boarding time ရောက်နေပြီ။

နောက်ပြီး MAI boarding gate ကလည်း Terminal 1 ၏ ဟို့ . . . . . . အစွန်ဆုံးမှာ။

ဆိုတော့ ကျွန်ုပ်တို့ (၃) ယောက် boarding gate ကို အသားကုန်ပြေးရ၏။

ကိုယ့်ကြောင့်လည်း မဟုတ်ပါဘဲလျက် ဤသို့ဖြစ်ရသည်ကို ကျွန်ုပ် အသားကုန်စိတ်တို၏။ သို့သော် ဘာလုပ်လို့ ရပါသနည်း။ ဘာမှလုပ်လို့မရပါ။ သူတို့ဖြတ်ခွင့်ပေးမှ ထွက်လို့ရတာကိုး။

 

ဘန်ကောက်သွားတဲ့ TR608 လေယာဉ်ကြီးကလည်း အကြီးကြီးခင်ဗျာ။ ဘိုအင်း ၇၈၇ - ၈၀၀။

တစ်တန်းကို (၉) ယောက်နှင့် စုစုပေါင်း အတန်း (၄၀)၊ ဆိုတော့ မနည်းမနော ခရီးသည်တွေလား ခင်ဗျာ။

လေယာဉ်မယ်လေးတွေကလည်း (အဟိ) ချောချက်။

ကျွန်ုပ်က ခုံနံပတ် 4A နှင့် 4B ယူထားရာ ဘစ်ဇနက်တန်းပြီးနောက် ရှေ့ဆုံးတန်းဖြစ်ရာ ကျွန်ုပ်တို့အတန်းရှေ့မှာ ဘာမှ မရှိသဖြင့် ခြေညောင်းလက်ဆန့် လုပ်၍ရ၏။ နောက်ပြီး အိမ်သာနှင့်လည်း နီး၏။ အပြင်ထွက်ဘို့လည်း ဘေးမှလူကို ကျော်ခွ သွားစရာမလို။ သူ့ရှေ့ကနေ ဖြတ်သွားလို့ရ၏။ No outside food and drink ဆိုတော့ မဆိုစလောက် ကသိကအောက် ဖြစ်ရ၏။ (ကပ်စေးနဲသူ ကျွန်ုပ်က ပေါချောင်ကောင်းလေယာဉ်ကို စီးလေရာ လေယာဉ်ပေါ်တွင် စားလိုပါက ပိုက်ဆံပေးမှာရ၏။ ကျွန်ုပ်မှာ ဈေးကြီးလှသော အစားအစာများကို သေခန်းဖြတ်ထားတာ ဖြစ်သဖြင့် ဘာအစားအသောက်မှ မှာမထားခဲ့။ ဤကား စကားချပ်)

လေယာဉ်ဆင်းဘို့ အနိမ့်ပျံလာတော့ ထိုင်းနိုင်ငံကို လေယာဉ်ပေါ်မှ အပေါ်စီးမြင်ရ၏။ ဤတွင် ကျွန်ုပ်တစ်ခု သတိပြုမိ သည်မှာ စိုက်ပျိုးမြေ (စပါးစိုက်ခင်းများ ထင်ပါသည်) ဧက ရာပေါင်းများစွာကို စနစ်တကျ အကွက်ချပြီး စိုက်ပျိုးထားခြင်း ဖြစ်၏။ ထိုင်းကား မြန်မာကို ဤတစ်ကွက်မျှနှင့် အပုံကြီးသာသွားပေပြီ။

ကျွန်ုပ်တို့တိုင်းပြည်၌ လယ်ဧကပေါင်း ထောင်ပေါင်းများစွာရှိ၏။ ဤကဲ့သို့ စိုက်ပျိုးမည်ဟု စိတ်ကူးကြပါသလား။ စင်ကာပူက Fair Price စူပါမားကက် ဆိုင်ကြီးတွင် ဆန်အိတ်များ တင်ရောင်း၏။ ထိုအထဲတွင် မြန်မာဆန်ဆိုလို့ မူးလို့တောင် ရှူစရာမရှိ။ ထိုင်းဆန်တွေသာ အတွေ့ရများ၏။ 

 

ထိုင်းဆန်တွေမှာ အလွန်ဈေးကြီးလှ၏။ အောက်မှာ ဆန်ဈေးတွေ ပြထားပါသည်။

 

Golden Camel 5 kg = $8.90 (ပုံမှန်ဈေး $10)

Golden Eagle 2.5 kg = $7.90 (ပုံမှန်ဈေး $8.90)

Golden Pine Apple 10 kg = $22.50 (ပုံမှန်ဈေး $27.90)

Jasmine 5 kg = $8.00

Nobel Pine Crane 2.5 kg = $8.50 (ပုံမှန်ဈေး $9.50)

 

ဆန် ၁ ပြည် = ၁.၈၉ ကီလို, ဆန်နို့ဆီ ၁ ဘူး = ၀.၂၃၆ ကီလို

၁၀ ကီလို = ၅.၂၉ ပြည် = $ 22.50 

၁ ပြည် = $ 4.25 = ကျပ် ၉၀၀၀ 

၂၄ ပြည်တစ်အိတ် = ကျပ် ၂၁၆,၀၀၀

 

မြန်မာပြည်က ဆန်ဈေးနှုန်းတွေလိုက်ကြည့်တော့ စိတ်ပျက်စရာ။ ဂဏန်းတွေသာ ရေးထားပြီး တစ်တင်းလား၊ တစ်အိတ်လား ဖော်ပြမထား။ ဟိုတစ်ယောက်ကတော့ သာသာထိုးထိုး သုညတစ်လုံးအဆစ်ပိုထည့်ကာ တစ်အိတ်ကို ၄ သိန်း ၉ သောင်းလုပ်ထားတော့ ကျွန်ုပ် ဟဝှာပင် ပြူးသွားမိ။ (မျက်လုံး)

၂၄ ပြည်ဝင် ဆန်တစ်အိတ်ဈေးမှာ ၅ သောင်းပတ်ဝန်းကျင် တွေ့မိ။

ဆိုလိုသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့သည် အရည်အသွေးကောင်းသည့် ဆန်များကိုသာ ထုတ်လုပ်ပြီး နိုင်ငံခြားသို့ ဈေးကောင်းကောင်းဖြင့် တင်ပို့နိုင်ပါက နိုင်ငံခြားဝင်ငွေ မချိမဆန့်ရပေမည်။

 

သို့တိုင် ထိုင်းတို့ မြန်မာကို လိုက်လို့မမီသည့် ပို့ကုန်တစ်မျိုးတော့ ရှိပါ၏။ 

၎င်းမှာ လူပို့ကုန်ဖြစ်၏။ 

စင်ကာပူသို့ လူများကို တင်ပို့သည့်နေရာတွင် မြန်မာသည် ထိုင်းထက် အနည်းဆုံး (၅) ဆခန့် သာပါ၏။ အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီး နှစ်ခုစလုံးပင် မြန်မာသည် ထိုင်းထက် အပုံကြီးသာ၏။ ထိုင်းအိမ်အကူဟု စင်ကာပူတွင် တွေ့ပဲ မတွေ့စဖူး။ မြန်မာအိမ်အကူများမှာမူ ဖုန်းကိုကြည့်ရင်း လမ်းလျှောက်သွားလျှင်တောင် ဝင်တိုးမိသည်။ 

 

သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု

 

ထိုင်းကိုရောက်တော့ မနက် (၈) နာရီ။

တက္ကစီလိုက်ရှာတော့ အောက်ထပ်မှာဆိုလို့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့။

မြို့ထဲသွားဘို့ တက္ကစီငှားချင်လို့ဆိုတော့ ထိုင်းမလေးက ရှင်းပြ၏။ နားလည်တချက်၊​ မလည်တချက်။

ခဏနေတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရောက်လာ၏။ အဲဒါ နင့်တက္ကစီဒရိုင်ဘာပဲ၊ ဒီအချိန်ဆို ကားကြပ်လိမ့်မယ်ဟု ဆို၏။

ထို့နောက် မြို့ထဲသို့ထွက်လာခဲ့ကြရာ ဘန်ကောက်သို့ဝင်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ကားပိတ်သည့်ဒုက္ခနှင့် တိုးလေတော့၏။ 

 

ကျွန်ုပ် မျက်စိဖွင့်၊ နားစွင့်ပြီး လေ့လာမိသမျှ ဘန်ကောက်တွင် နှစ်ထပ်၊ သုံးထပ် မိုးပျံကားလမ်းများ၊ အဝေးပြေး လမ်းမကြီးများ အများအပြားရှိသည်ကို တွေ့၏။ သို့တိုင် မနက်နှင့် ညနေပိုင်းများ၌ ကားပိတ်သည့် ပြဿနာမှာမူ ရှိမြဲ ရှိနေလေ၏။

လေဆိပ်မှ တည်းခိုမည့် Double Tree by Hilton Hotel သို့ တစ်နာရီနှင့် မိနစ် ၂၀ လောက် မောင်းရ၏။ အမှန်ဆို ဤမျှ ကြာစရာမရှိ၊ မိနစ် ၄၀ လောက်နှင့် ရောက်နိုင်၏။ ကားပိတ်သည့်နေရာတွင် ဘန်ကောက်ကား ရန်ကုန်နှင့် တူချေပြီ။

 

ဟော်တယ်က အခန်းအဆင်သင့်မဖြစ်သေး၍ ကျောပိုးအိတ်များ ထားခဲ့ပြီး မနက်စာ သွားစားကြ၏။ ကျွန်ုပ်က တုန်ယမ်း ကြိုက်သဖြင့် တုန်ယမ်းမှာစား၏။ သားက ကြာဇံနှင့်လုပ်ထားသည့် စွပ်ပြုတ်သောက်၏။ နောက် အအေးနှင့် ကော်ဖီမှာ သောက်တော့ ရေခဲခွက်နှင့် ပုလင်းကလေးများ လာချပေး၏။ မဆိုးပါ စားလို့သောက်လို့ ကောင်းပါ၏။ 

ဆက်ပါဦးမည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၈ ဇွန်လ၊ ၂၀၂၃