ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ နတိၳပစၥေယာအေၾကာင္း

ကြ်ႏု္ပ္ငယ္စဥ္က ပ႒ာန္းပစၥယုေဒၵသ နိေဒၵသကုိ အႀကိမ္ေရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရြတ္ဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဘာေတြလဲ သိခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ ျမန္မာဘာသာျပန္ကိုလည္း ဖတ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ အဓိပၸာယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ပါ။ နႏၵာသိန္းဇံက သူ႔စာအုပ္ (ဘဝ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ဘဝသစၥာ လား။ အေတြးအေခၚတို႔၏ လြင့္ေမ်ာျခင္းလား ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိ) ထဲမွာ ရွင္းျပထား၍ အာေသဝန ပစၥေယာတစ္ခုကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ခဲ့ပါသည္။

အထူးသျဖင့္ နတိၳပစၥေယာ ဆိုတာကုိ နားမလည္ခဲ့ပါ။ စာမ်ားကေတာ့ မရိွျခင္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟု ဘာသာျပန္ၾကပါသည္။ သို႔တိုင္ ဘာကုိဆိုလိုမွန္း ကြ်ႏု္ပ္နားမလည္ခဲ့ရိုးအမွန္ျဖစ္ပါသည္။

ယခု အသက္ကေလးရလာေတာ့ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳမ်ားေပၚမီ၍ အခ်ိဳ႔တရားမ်ားကို ကိုယ္ေတြ႔နားလည္ရ၏။

ယခု လူ႔ဗရုသုကၡတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲၾကရ၊ မ်က္ရည္က်ရ၊ ပိုက္ဆံကုန္ရ၊ အလုပ္ရႈပ္ၾကရသည္ကို မိတ္ေဆြတုိ႔ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္သည္။ သည္ကိစၥမျဖစ္လွ်င္ ဘာမွလုပ္စရာမလုိေသာ အလုပ္ပိုမ်ားစြာကို လုပ္ၾကရသည္။ အသင္တို႔လည္း ဟိုသတင္းစာရွင္းတာ ၾကည့္လိုက္ရ။ ဒီပို႔စ္ေအာက္မွာ ဝိုင္းသမလိုက္ရႏွင့္ အလြန္ ေဘကုန္လွေပေရာ့မည္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ မံုရြာၿမိဳ႔ႀကီးမ်ားတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔ ေနပူက်ဲက်ဲထဲ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရသည္။

အမွန္ဆို သည္ဒြႏၷယာႀကီးတြင္ အမွန္တကယ္လိုအပ္၍ လုပ္ေနရေသာ အလုပ္ထက္ အႏွီကဲ့သို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း အက်ိဳး မျပဳ၊ မိသားစုကုိလည္း အက်ိဳးမျပဳ၊ တျခားသူကိုလည္းအက်ိဳးမျပဳ၊ ႏုိင္ငံကိုလည္း အက်ိဳးမျပဳ၊ လူ႔ေလာကႀကီးကိုလည္း အက်ိဳးမျပဳ၊ ၿခံဳ၍ေျပာရလွ်င္ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဘာတစ္ခုမွ အက်ိဳးမရိွေသာ အလုပ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ၾကရသည္က ပိုလို႔ေတာင္ မ်ားပါလိမ့္ဦးမည္။

အကယ္၍ အႏွီဗရုတ္သုကၡမ်ားသာ ဤလူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးတြင္မရိွခဲ့ပါက ထုိအလုပ္ပိုမ်ားကုိ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္စရာလိုေတာ့မွာ မဟုတ္။ လူအားလံုးသာ ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရိုးရိုးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကပါမူ တရားရံုးဆိုတာ ရိွစရာလုိမည္မဟုတ္။ ရဲတို႔၊ တရားရံုးတို႔၊ ေရွ႔ေနတို႔၊ တရားသူႀကီးတို႔၊ ေထာင္တို႔၊ ေထာင္ပိုင္တို႔၊ ေထာင္မႉးတို႔၊ ဝါဒါတို႔ ဆိုတာလည္း ရိွေတာ့မည္မဟုတ္။ (အဲသလိုသာဆို အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အေတာ္မ်ားလာလိမ့္မယ္ထင္တယ္ေနာ။)

ဤကဲ့သို႔ေသာ လူဆိုး၊ သူခိုးမ်ား (သူခိုးဆိုတာ သူမ်ားပစၥည္းကို တိတ္တိတ္တက္ခိုးတဲ့သူခိုးကိုေျပာတာေနာ။ ဟိုလူႀကီးေတြ မဆီမဆိုင္ နာမေနနဲ႔အံုး။) နည္းေလေလ။ အႏွီ အလုပ္မဟုတ္ေသာအလုပ္မ်ား နည္းေလေလ။ လူမ်ား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရေလ မဟုတ္ပါေလာ။

အႏီွ ဗရုတ္သုကၡမ်ားမရိွလွ်င္ ေလာကႀကီး အေတာ္ခ်မ္းသာေပမည္။ ထိုဗရုတ္သုကၡမ်ားကား မရိွျခင္းျဖင့္ ေလာကႀကီးကို ေက်းဇူးျပဳေလသည္။ အႏွီပင္ နတိၳပစၥေယာျဖစ္ေတာ့၏။

အမွန္တြင္ နတိၳပစၥေယာကိုသာ လိမၼာစြာ အသံုးခ်တတ္လွ်င္ ေနရာတကာပင္ အေတာ္ေကာင္းက်ိဳးရိွေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ခႏၶာကုိယ္တြင္ ေရာဂါတစ္ခုစဲြကပ္လာၿပီဆိုလွ်င္ စိတ္ညစ္ရသည္၊ ပိုက္ဆံကုန္ရသည္၊ ကိုယ္သာမက မိသားစုဝင္မ်ားပါ အလုပ္ရႈပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ေငြထုပ္ပုိက္ကာ ကုသၾကရ၏။ အေကာင္းဆံုးမွာကား ေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာလည္း နတိၳ ပစၥေယာပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ေရာဂါသည္ ခႏၶာကုိယ္တြင္ မရိွျခင္းအားျဖင့္ သတၱဝါမ်ားကို ေက်းဇူးျပဳသည္။ 

ကြ်ႏု္ပ္က Safety သမားျဖစ္၍ Safety ေလာကတြင္လည္း နတိၳပစၥေယာ မည္မွ်အေရးႀကီးေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းျပ ပါရေစဦး။

Safety သမားမွန္လွ်င္ Hierarchy of Control ကိုသိသည္။ Hierarchy of Control တြင္ ပထမဦးဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အထိေရာက္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္နည္းမွာ elimination ျဖစ္၏။ Elimination ကုိ ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ရလွ်င္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ျခင္း တစ္နည္းအားျဖင့္ မရိွျခင္း ျဖစ္၏။ ဘာမရိွတာပါနည္း။ အႏၱရာယ္မရိွတာျဖစ္၏။

ဘာအႏၱရာယ္မွမရိွလွ်င္ ဘာဒဏ္ရာအနာတရမွ မျဖစ္ႏုိင္။ သည့္အတြက္ ဘာအကာအကြယ္မွမလို။ ဘာပီပီအီးမွမလုိ။ တကယ့္ကို ဘာမွ လုပ္စရာမလုိေတာ့။ အင္မတန္ေကာင္းလွေပ၏။ အႏၱရာယ္ (Hazard) သည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အား မရိွျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳ၏။ ဘာဆူညံသံမွမရိွေသာ ေနရာတြင္ အသင္တို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ နားအဆို႔ (ear plug) ဝတ္စရာလိုပါမည္နည္း။ (ကြ်ႏု္ပ္သင္တန္းမွ ပညာရိွမ်ားကေတာ့ ear plug ကို air blug ဟု စာလံုးေပါင္း၏။ မင္းတို႔အဲသလို စာလံုးေပါင္းရင္ ငါ စာေမးပဲြ ခ်ပစ္မယ္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ထားရသည္ ဟူ၏။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္။)

ေက်ာက္ဂြမ္း (Asbestos) သည္ ကင္ဆာေရာဂါကို ျဖစ္ေစ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွစတင္ကာ အေမရိကန္သည္ ေက်ာက္ဂြမ္း ထုတ္လုပ္ျခင္း၊ ျဖန္႔ျဖဴးျခင္း၊ ေရာင္းခ်ျခင္း၊ သံုးစဲြျခင္း စသည္တို႔ကို ဥပေဒထုတ္ကာ တားျမစ္လိုက္၏။ ေက်ာက္ဂြမ္းမရိွေတာ့ ကင္ဆာလည္း ျဖစ္စရာမရိွေတာ့။ သည္ေတာ့ သည္ပစၥည္းအတြက္ ဘာမွ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာမရိွေတာ့။ ဟိုသင္တန္း ေတြေပးရ၊ သည္ပစၥည္းေတြဝယ္ရလည္း အလုပ္မရႈပ္ရေတာ့။ ေက်ာက္ဂြမ္းသည္လည္း မရိွျခင္းအားျဖင့္ လူ႔ေလာကကို အက်ိဳးျပဳ ေပသည္။

နတိၳပစၥေယာ၏ ေက်းဇူးမ်ားပံုကိုသိ၍ ေရွးက သူေတာ္ေကာင္းမ်ားမွာ ေတာထဲတြင္ မည္သည့္ ပိုင္ဆိုင္မႈမွမရိွဘဲ တရားျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သတည္း။ သူတို႔တြင္ အရွက္လံုရံု၊ အပူအေအးဒဏ္ခံႏုိင္ရံု အဝတ္သာရိွသည္။ ေနစရာ ေက်ာင္းသခၤမ္း လည္းမရိွ။ သစ္ပင္၊ ဝါးပင္တို႔ ေအာက္မွာသာ ေနၾကသည္။ သဘာဝသစ္ပင္မ်ားမွ သစ္သီး၊ သစ္ဥတို႔ျဖင့္ ေရာင့္ရဲသည္။ ေလာဘတို႔၊ ေဒါသတို႔၊ ေမာဟတို႔ဆိုတာ သူတို႔ပစၥည္းမဟုတ္။ ဘာမွပိုင္ဆုိင္မႈမရိွျခင္း၊ ဘာကိုမွ ပိုင္ဆိုင္လုိမႈမရိွျခင္းသည္ ထိုသူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားကို မ်ားစြာေက်းဇူးျပဳေလသည္။ (ကြ်ႏု္ပ္လည္း သူတုိ႔ကိုအားက်၍ ေတာထြက္မည္ ႀကံပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ထြက္စရာေတာမရိွေတာ့၍ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေအာင့္အည္းခ်ဳပ္ထိန္းထားရေသာ ဟူသတတ္။)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔၌ မရိွျခင္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳမည့္ အရာသံုးခုသည္ ရိွ၏။ ထုိအရာတို႔ကား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတည္းဟူေသာ ဟိတ္သံုးပါးျဖစ္သတည္း။ ပုထုဇဥ္ေလာကီလူသားမ်ားျဖစ္၍ ထုိသံုးပါးသည္ ရိွကိုရိွေနေပမည္။ သို႔ေသာ္ သည္အတိုင္းေတာ့ ထားလို႔မရ။ နည္းႏုိင္သမွ်နည္းေအာင္ လုပ္ၾကရမည္။ ထုိအရာမ်ား နည္းပါးသြားလွ်င္ အထက္ပါ မလိုအပ္သည့္ အလုပ္ရႈပ္သည့္ ကိစၥမ်ားသည္လည္း အေတာ္နည္းသြားေပမည္။

ယခု ျဖစ္ေနၾကရသည္မွာ ထို ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ကို အထိန္းအကြပ္မရိွဘဲ သည္အတုိင္း လႊတ္ထား၍ျဖစ္၏။ ထိုအရာ တုိ႔ကို ေကာင္းျမတ္ေသာတရားမ်ားျဖစ္သည့္ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတို႔ျဖင့္ ထိန္းကြပ္ရာသည္။ တရားဆိုတာ လူၾကားေကာင္းရံုမွ် ဝတ္ေကာင္းစားလွေလးဝတ္၊ တရားပဲြသို႔ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးသြား၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္။ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိဘဲ ေယာေယာင္ကာ သာဓု၊ သာဓုေခၚၿပီး အိမ္ျပန္လာရံုမွ်မဟုတ္။ လမ္းကိုပိတ္ကာ အသံခ်ဲ႔စက္ႀကီး အလံုး (၃၀) ေလာက္ႏွင့္ လူမ်ားနားမခံသာေအာင္ အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနရံုမွ် မဟုတ္။

အသင္တို႔သည္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ နိဗၺာန္ေတြ၊ နတ္ေမာ္ေတြ ေျပာမေနၾကပါႏွင့္။ ဟိရီ၊ ၾသတပၸႏွစ္လံုးေလာက္ကို ေကာင္းေကာင္း၊ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း က်င့္သံုးလွ်င္ ကိစၥၿပီးပါသည္။

(ဟသၤာတမွ အုိင္သျပဳသုိ႔သြားသည့္ ကားလမ္းတြင္ အမ်ိဳးသားပညာဝန္ ဦးဖိုးက်ား၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ အမည္ရိွသည့္ ရြာကေလးသည္ ရိွ၏။ နိဗၺာန္မေရာက္ခင္ နတ္ေမာ္ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္က နိဗၺာန္ေတြ၊ နတ္ေမာ္ေတြ ေျပာမေနၾကပါႏွင့္ ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)

အသင္တုိ႔သည္ မေကာင္းမႈ လုပ္ရမွာကို ေၾကာက္ၾကပါကုန္ေလာ့။ မေကာင္းမႈလုပ္ရမွာကို ရွက္ၾကပါကုန္ေလာ့။

သည္လုိသာဆုိ ေလာကႀကီး ယခုထက္ ပိုမုိသာယာလွပလာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်ႏု္ပ္က ရဲရဲႀကီး အာမခံလိုက္ပါသတည္း။

လူအခ်င္းခ်င္း မုဒိန္းက်င့္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၉ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၁၉

စာၾကြင္း

သည္ကေန႔ စင္ကာပူသတင္းတြင္ သူ႔ဆီေက်ာင္းလာတက္သည့္ ေက်ာင္းသူကေလးကို ဟုိကိုင္သည္ကိုင္လုပ္သည့္ က်ဴရွင္ဆရာ အား ေထာင္ ၂ ႏွစ္ ၁ လ။ ႀကိမ္ဒဏ္ ၆ ခ်က္ ေပးသည့္သတင္း ဖတ္ရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္ မုဒိန္းေကာင္မ်ားကို သည္ကဲ့သို႔ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးျခင္းအား အလြန္သေဘာက်ေလသည္။ ထိုသူမ်ားအား မွတ္ေလာက္သားေအာင္ ႀကိမ္ျဖင့္ဆံုးမသင့္ေပသည္။

သူတို႔ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးပံုကို ဤကြ်ႏု္ပ္ blog တြင္တင္ထားပါသည္။ ရွာေဖြၾကည့္ၾကပါကုန္။  ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ပို႔စ္မ်ားတြင္ ရွာၾကည့္ပါ။

Link:

https://www.todayonline.com/singapore/jail-caning-private-tutor-who-repeatedly-molested-teen-student-his-home