(၆၆) အသက္တစ္ရာမေနရ၊ အမႈတစ္ရာေတြ႔ရ
သို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ျမန္မာျပည္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ျပန္ေလေတာ့၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ျမန္မာတို႔ထံုးစံအတိုင္း လူႀကံဳပါးၾကသည္ေပါ့။ ကုိျမင့္သိန္းက ဒါေလးယူသြားေပးစမ္းပါ ဆိုၿပီး ဒီဗီဒီ ပေလယာကို ပလတ္စတစ္အိတ္အနီႏွင့္ ထုပ္ေပးလိုက္သည္။
ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တိတိက်က်ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္တတ္သေလာက္ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္သူျဖစ္ေလရကား ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ ျပႆနာ တက္ခဲ့ရပံုကေလး ျပန္ေျပာင္းေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုျမင့္သိန္း၏ မေဟသီျဖစ္သူ ေဒၚေအးေအးသိန္းကို ဖံုးဆက္ကာ ဒီဗီဒီ ပေလယာ လာယူပါမည့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကား၏။ ေရာက္လာေသာ္ ေထြရာေလးပါးေျပာၾကရင္း မွန္းစမ္းပါဦး ဒီဗီဒီပေလယာ၊ ဘာအမ်ိဳးအစားလည္း ၾကည့္ရေအာင္ဟု အထုပ္တြင္းမွ ဆဲြထုတ္လိုက္ေသာ္ အလိုေလး၊ ဒီဗီဒီပေလယာႀကီးမွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ေျပာင္းလွ်က္ မတ္တပ္ပန္ကာႀကီးျဖစ္ေနေလေတာ့သတည္း။
ကြ်ႏ္ုပ္မွာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္မ်ားျပဴးကာ ဟိုက္ - ရွာလပတ္ရည္။ တစ္ခါေတာ့ ဂြက်ကုန္ၿပီ ဟု ထိုအခါက်မွ ေလဆိပ္တြင္ အထုပ္မွားဆဲြခဲ့ေၾကာင္း သိရေလေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္မွားဆဲြလာေသာ ပန္ကာထုပ္မွာ ကိုျမင့္သိန္း ေပးလိုက္ေသာ ဒီဗီဒီအထုပ္ႏွင့္ အထုပ္အရြယ္အစားေရာ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အမ်ိဳးအစားပါ တူေနေလ၏။ ေဒၚေအးေအးသိန္းက မပူပါနဲ႔၊ ေလဆိပ္သြားစံုစမ္းရင္ သတင္းရမွာပါ ဟု ဆို၏။ ပန္ကာပံုးေပၚတြင္ ဖံုးနံပတ္တစ္ခုေတာ့ ေရးထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆက္လို႔မရေသာ နံပတ္ျဖစ္ေနေလ၏။
ေနာက္ေန႔တြင္ စိတ္ခပ္ေလးေလးျဖင့္ ပန္ကာထုပ္ႀကီးဆဲြလွ်က္ ေလဆိပ္သို႔ထြက္လာခဲ့၏။ ေလဆိပ္မွ customer service တြင္သြားစံုစမ္းေသာ္ ထိုေကာင္တာမွ မမကေလးက အျပစ္ဆို၏။ ဦးက သူမ်ားအထုပ္လဲ မွားဆဲြသြားေသးတယ္။ ဖံုးေလး ဘာေလးလဲ မဆက္ဘူး ဟု ဆိုသတည္း။ ကုိယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္မို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွရွင္းျပမေနေတာ့ဘဲ ေတာင္းပန္ရ၏။ သူတို႔က ျဖတ္ပိုင္းကေလးတစ္ခု ေရးေပးလွ်က္ ကာစတန္မွာသြားေရြးပါ ဆုိ၏။
ကာစတန္ရံုးခန္းအတြင္း ၀င္လိုက္ေသာ္ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ မမ၀၀တစ္ေယာက္ အိမ္မွထည့္လာေသာ ဗူးကေလးဖြင့္ကာ ထမင္း စားေနတာ ေတြ႔ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ျဖတ္ပိုင္းကေလးျပလွ်က္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေလေသာ္ ေမာင္ဘယ္သူေရ၊ ခဏလာဦးေဟ့ ဟု ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚ၏။ ထို႔ေနာက္ ပန္ကာပံုးႏွင့္ ဒီဗီဒီပေလယာပံုး အလဲအလွယ္လုပ္၏။ သည္ေတာ့မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စိတ္ေအးကာ အထုပ္ကေလးဆဲြလွ်က္ ျပန္မည္ျပဳ၏။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ် ဟု ဆိုၿပီး အထုပ္ဆဲြကာ ဟိုဘက္အလွည့္ ေနပါဦးေလ ဆိုသျဖင့္ ျပန္လွည့္လာေသာ္ အႏွီမမက အဲဒါ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ ဟု ဆိုေလ၏။
“ခင္ဗ်ာ၊ အ၀င္တံုးက ဟိုဘက္မွာ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၂၀ ေဆာင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီခင္ဗ်။”
“ဟိုဘက္က ဟိုဘက္ေလ၊ ဒီဘက္နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ဒီဘက္အတြက္လည္း ေပးရမယ္။”
“ေအာင္မယ္ခင္ဗ်ာ။ ပစၥည္းတစ္ခုကို တစ္ေနရာထဲမွာ အခြန္ႏွစ္ခါေပးရမယ္လို႔ ဘယ္လိုဥပေဒေတြနဲ႔မ်ား ျပဌာန္းထားပါလိမ့္။”
“ဘယ္ဥပေဒေတြ၊ ညာဥပေဒေတြ လာမေျပာနဲ႔။ ဒီမွာလဲ စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၀ ေပးရမယ္။”
“ဟုတ္ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္မွာ စင္ကာပူေဒၚလာနဲ႔ အခြန္ေဆာင္ရမယ္လို႔။ စင္ကာပူေဒၚလာေတာ့ မရိွဘူး။ ျမန္မာပိုက္ဆံ တစ္ေသာင္းေတာ့ပါတယ္။ လိုခ်င္သပဆို ေဟာသည္မွာ။”
ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုလွသည္ႏွင့္ လိုရမယ္ရဆိုကာ အိတ္ထဲထည့္လာသည့္ ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းအေခါက္လိုက္ကို စားပဲြေပၚ ဘုတ္ကနဲပစ္ခ်လိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကာစတန္မမ ေရႊေဒါေတာ္ေဖာင္းေလကာ “ေအာင္မယ္၊ ေအာင္မယ္၊ ပိုက္ဆံကို ဘယ္လိုေပးတာလဲ။ ေစတနာမရိွ လည္း ေပးမေနနဲ႔ ျပန္သာယူသြား” ဟု ဆိုေလ၏။
“အလိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေစတနာရိွလွခ်ည့္လုိ႔လည္း တစ္ခါမွ မေျပာရပါလား။ ခင္ဗ်ားေတာင္းလို႔ ေပးရတဲ့ဟာ။ မေပးနဲ႔ဆို လည္း ေက်းဇူးပါဘဲဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံထုပ္ကို ျပန္ေကာက္လွ်က္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ထြက္ခဲ့ေလ၏။
ေဟ့၊ အဲဒီလူကို မွတ္ထားလိုက္စမ္း ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို အထုပ္ရွာေပးေသာ ေကာင္ေလးအား လွမ္းမွာေလေသာ္ -
ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေအးၿငိမ္းလို႔ေခၚပါတယ္ခင္ဗ်။ ပတ္စ္ပို႔နံပတ္ ၂၂၅၈၆၀ ပါ။ မွတ္ပံုတင္မိတၱဴလိုခ်င္သပ ဆုိလည္း ေပးခဲ့ ပါမယ္။ ဓါတ္ပံုပါလိုခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေျပာပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔နံပတ္ေမ့သြားမယ္။ ၀ိႈက္ဘုတ္မွာ ေရးထားလိုက္ဦး၊ ၂၂၅၈၆၀ ေနာ္ - ဟု ဂြတိုက္ခဲ့ကာ ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ့ေလသတည္း။
ကြ်ႏ္ုပ္ကား ဤကဲ့သို႔ အလြန္ဂြက်ေသာသူ ျဖစ္ပါေပ၏။ မိမိပုခံုးေပၚမွ ၀င္းေျပာင္ေနေသာ ေငြၾကယ္ပြင့္ႀကီးမ်ားကိုေသာ္မွ အားမနာ။ အခြန္မဟုတ္ပါဘဲလွ်က္ အခြန္ဟုဆိုကာ ပိုက္ဆံကို မာေရေၾကာေရႏွင့္ ေျပာင္ေတာင္းေသာ အႏွီ အရာရိွမင္းမ်ား ၏ အျပဳအမူကို ကြ်န္ေတာ္ ယေန႔ထက္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကား ဘာရာထူးမွလည္းရိွတာမဟုတ္။ ဘယ္က ၀န္ထမ္းမွလည္း မဟုတ္။ ဘာအလုပ္မွလည္း ျပဳတ္စရာအေၾကာင္းမရိွသူ ျဖစ္သျဖင့္ ၎တို႔ျဖဲေခ်ာက္သည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရမည္နည္း။ ေၾကာက္မဲ့ေၾကာက္ သူတို႔ကသာ ပုခံုးေပၚမွ အပြင့္ျပဳတ္သြားမွာ ေၾကာက္ရမည္မဟုတ္ပါေလာ။
ထိုေန႔ကား ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။
(၆၇) ကြန္ျပဴတာ ေပးအပ္လႉဒါန္းပဲြက်င္းပျခင္း
ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို အလႉခံထားေသာ ေက်ာင္းမ်ား သို႔ ေပးအပ္လႉဒါန္းပဲြက်င္းပရန္ စိုင္းျပင္းပါသည္။ ပထမဦးစြာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ဤေန႔ဤရက္တြင္ လႉဒါန္းပဲြျပဳလုပ္မည္ျ့ဖစ္ပါ သျဖင့္ ၾကြေရာက္ပါမည့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားရသည္။ ဖိတ္ရာ၌ပင္ ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းသျဖင့္ သိပ္မလြယ္လွပါ။
ကြန္ျပဴတာလႉဒါန္းပဲြကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ကြန္ျပဴတာမ်ားထားသည့္ နတ္ေမာက္လမ္းရိွ အေျခခံ ပညာဦးစီးဌာနတြင္ က်င္းပပါသည္။ ဆရာဦးေသာင္းေရႊက ေပးအပ္လႉဒါန္းပဲြလုပ္ရန္ ခန္းမႀကီးစီစဥ္ေပးသည္။ ကြန္ျပဴတာ အလႉခံထားေသာ ေက်ာင္းအားလံုးလိုလို လာပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္လာၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား မအားသည့္ေက်ာင္းမ်ားမွသာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္၊ အထက္တန္းျပ စသျဖင့္ ဆရာဆရာမမ်ား လာၾက၏။
ေပးအပ္ပဲြေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္ ေျမနီကုန္း ဒဂံုစင္တာသို႔၀င္ကာ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္မ်ား၊ မံု႔မ်ား၀င္၀ယ္ၾက သည္။ အိမ္မွ ေရေႏြးအိုးယူခဲ့ကာ လာသည့္ဧည့္သည္မ်ားအား ေကာ္ဖီမ်ား၊ မံု႔မ်ားျဖင့္ဧည့္ခံသည္။ ကိုေသာင္းတန္တို႔အိမ္အနီး ေရႊေပါက္ကံ အမွတ္ (၄၅) အ.မ.က ျပဳျပင္လႉဒါန္းခဲ့စဥ္က ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေသာ ေဒၚမ်ိဳး၏ေမာင္ ဒါရိုက္တာ ဦးမိုးဟိန္း လည္းလာကာ ဗီဒီယိုရိုက္ေပးပါသည္။
သည္ကြန္ျပဴတာမ်ားကို လႉျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းမ်ားမွ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ျပန္လည္ေကာက္ခံရန္ အေၾကာင္းမရိွပါ။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူမွ ရန္ကုန္သို႔ပို႔ရာတြင္ဘာမွ အခက္အခဲတစ္စံုတစ္ရာမရိွ။ အားလံုးအဆင္ေခ်ာသလို ဘာအပုိပိုက္ဆံမွ လည္း မကုန္ပါ။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ကြန္တိန္နာႀကီးေသာင္တင္ေနေတာ့ တစ္ရက္လွ်င္ ကြန္တိန္နာထိန္းသိမ္းခ ဆိုကာ ၅၀၀၀ ေပးရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမွ ကြန္တိန္နာႀကီးကို လႊတ္လိုက္တာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔၊ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွ ကြန္တိန္နာႀကီးကို မႏိုင့္ရင္ကာ ထုတ္ခဲ့ရတာ ဇူလိုင္လ ၁၆ ရက္ေန႔ ဆိုေတာ့ ၂ လေလာက္ၾကာသည္။ ဆိုေတာ့ ဆိပ္ကမ္းမွာတင္ သံုးသိန္းေလာက္ေပးလိုက္ရသည္။ အေကာက္ခြန္မွ လူမ်ားက ဟိုလူႀကီးလာလို႔ ထုတ္ျပပါဦး။ သည္လူႀကီးလာလို႔ ထုတ္ျပပါဦး ႏွင့္ ကြန္တိန္နာထဲမွ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုိက္၊ သြင္းလုိက္လုပ္ရတာတင္ ၅ ႀကိမ္မက။ ေနာက္ၿပီး သည္ပစၥည္းေတြက လြယ္လြယ္ႏွင့္ ထုတ္လို႔ရတာ မဟုတ္။ ေနရာလပ္ရိွသမွ် ၾကပ္သိပ္ ထည့္လာတာ ဆိုေတာ့ တစ္ခါ အထုတ္အသြင္းလုပ္တိုင္း အလုပ္သမား ငွားရသည္။ အလုပ္သမားငွားခခ်ည္း တစ္သိန္းသံုးေသာင္းေလာက္ က်သည္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္တို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ငန္းအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေစရန္ ဟိုလူႀကီး၊ သည္လူႀကီးမ်ားအား ေခ်ာဆီထိုးခက ႏွစ္သိန္းေလာက္ ျပတ္သည္။ ေအးဂ်င့္ကိုေပးရတာ တစ္သိန္း။
သည္ေတာ့ စင္ကာပူက ကြန္တိန္နာပို႔ခ။ ကားငွားခ၊ ကတၳဴစကၠဴပံုးမ်ား၊ ၀ယ္ခ သယ္ခ။ ျမန္မာျပည္မွ စရိတ္စက။ အားလံုး ေပါင္းလိုက္ေသာ္ ၂၃ သိန္း ေက်ာ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္က စင္ကာပူ တစ္ေဒၚလာမွ ျမန္မာေငြ ၅၆၀ က်ပ္သာရိွေသးသည္။ ယူအက္စ္ တစ္ေဒၚလာကို စင္းေဒၚလာ ၁.၆၈ ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉေငြထဲမွ သံုးရန္ လ်ာထား ထားေသာပိုက္ဆံတြင္ ထုိ အပိုစရိတ္မ်ားမပါသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ ထိုစရိတ္မ်ားအတြက္ ပိုက္ဆံမရိွေတာ့ပါ။ ထုိပိုက္ဆံကို ဘယ္ကရမည္နည္း။ ထိုအခါ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ သည္ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို ခုသာခံသာရိွေစရန္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ရွင္းျပလွ်က္ ထိုေက်ာင္းမ်ားမွ ပိုက္ဆံေကာက္ခံရန္ ဆံုးျဖတ္ရပါသည္။ လႉမည္ေျပာၿပီးမွ ပိုက္ဆံေကာက္ရတာ အင္မတန္အားနာပါ၏။ မ်က္ႏွာလည္း ပူပါသည္။ တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ သံုးေသာင္းထင္ပါသည္။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပိုက္ဆံ သံုးေသာင္း ဆိုတာ တတ္ႏိုင္သူမ်ားအေနႏွင့္ ဘာမွမ်ားတာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားက်ေတာ့ သည္ပိုက္ဆံကို ဘယ္ကသြား ရွာရပါမည္နည္း။ သူတို႔ခမ်ာလည္း အလႉခံရေပမည္။ ျဖစ္သမွ်အားလံုး၏ တရားခံမွာ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္၊ အရမ္းကာေရာ လုပ္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
သည္ကြန္ျပဴတာလႉဒါန္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေျပာစရာစကားမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနသျဖင့္ စိတ္ေပါက္ေပါက္ ႏွင့္ ေျပာလုိက္ရာ ၁ နာရီေက်ာ္ၾကာသြားပါသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ နားေထာင္ေနသူ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားအား အလြန္ အားနာသြားမိရ၏။ ကြ်န္ေတာ္မေျပာမီ ဆရာဦးထိန္၀င္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးရင္း နာရီ၀က္မွ် အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေျပာပါေသးသည္။
ထို႔ေနာက္ တက္ေရာက္လာေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအားလံုး၏ ကိုယ္စား ဆရာမတစ္ဦးမွ ေက်းဇူးတင္စကားျပန္လည္ ေျပာၾကားပါသည္။ က်ိဳက္လတ္ အ.ထ.က မွ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္သိန္း ျဖစ္၏။
အခမ္းအနားၿပီးေသာ္ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးစသျဖင့္ ေ၀ပံုက်အတိုင္း ကြန္ျပဴတာမ်ား ထုတ္ေပး လိုက္၏။ ဘာျပႆနာမွ မရိွ။ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ကြန္ျပဴတာမ်ားထုတ္ေပးေနစဥ္ ကေလး၀ေတာရမွဆိုကာ ကြန္ျပဴတာမ်ား လာသယ္ပါသည္။ သူတို႔အတြက္ ခ်န္ထားေသာ အလံုး ၂၀ ကိုေပးလိုက္၏။ ထိုအခါ ခပ္သားသားနားနား၊ ပိုက္ဆံအိတ္ အႀကီးႀကီးကို ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္လာသူ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ေနာက္ထပ္ ၅ လံုးထပ္ေပးပါဟု အသားလြတ္ ေတာင္းလာပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္လည္း အနား၌ပင္ရိွသည္ျဖစ္ရာ ေနပါဦး မဟ၀ွာရယ္၊ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ငါးလံုး အပိုလိုခ်င္ရပါသတံုး ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စာရင္းနဲ႔ အတိအက်လုပ္ထားတာမို႔လို႔ တစ္လံုးမွေတာင္ အပိုမရိွပါဘူးခင္ဗ် - ဟု ေျပာလိုက္၏။ ဘုန္းဘုန္းက အလံုးအစိတ္ယူခဲ့ဘို႔ မွာလိုက္တယ္ ဟု ေျပာေလေသာ္ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ စင္ကာပူမွာကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို အလံုး ၂၀ ေပးလိုက္ဘို႔ေျပာၿပီးသားမို႔ အလံုး ၂၀ ပဲရပါမယ္။ ဒါေတာင္ အရမ္းမ်ားေနပါၿပီ ဟု ေျပာလုိက္၏။ သို႔တိုင္ ထို မမက မရဘူး၊ ေနာက္ထပ္ငါးလံုးက မေပးလို႔ကို မျဖစ္ဘူး ဟု အတင္းေရာ အဓမၼပါေျပာေလေသာ္ - င္၀ျပဴေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္တို႔မွာ အတိုဆံုးသို႔ေရာက္သတည္း။
ဒီမယ္မဟိုဒင္း၊ အဲဒီ အလံုး ၂၀ ပဲရမယ္။ အလံုးအစိတ္ မရလို႔ မယူႏိုင္ပါဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ခု ျပန္လို႔ရၿပီ ဟု ဘုေတာေလ၏။ ထိုအခါ ထို အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ မဟိုဒင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘၤာက်င္းမ်ားတြင္သံုးသည့္ ေ၀ၚကီေတာ္ကီႀကီးေလာက္ ရိွေသာ ဟန္းဖုန္းႀကီးကို ဟန္ပါပါထုတ္ကာ ဟိုတိုင္၊ ဒီေတာ လုပ္ပါေလ၏။ (ထိုေခတ္က ဟန္းဖံုးဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို သာမေညာင္ည လူတန္းစားမ်ားသံုးသည့္ ပစၥည္းမဟုတ္။ ပိုက္ဆံ၀ါလားမ်ား၏ အသံုးအေဆာင္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။)
ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ႔ေဘးမွေနကာ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ ဆက္ပါ။ မိုးေပၚက သိၾကားမင္းႀကီး နားကင္းတစ္၀င္း၀င္းနဲ႔ ဆင္းေတာင္း လာရင္ေတာင္ မေပးဘူး၊ စိတ္သာခ် ဟု မခံခ်ိမခံသာ ေျပာေနေလ၏။ ေဘးနား၌ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ ယူစရာရိွတာသာ ယူပါခင္ဗ်ာ။ ဘာမွ စိတ္စႏိုးစေနာင့္မျဖစ္ပါနဲ႔။ ဒီကိစၥ ကြ်န္ေတာ့္တာ၀န္သာ ထားလိုက္ပါ။ ဆရာ၊ သံုးေလးေက်ာင္းေလာက္ေတာ့ ခဏဆိုင္းထားလိုက္ပါဦး။ သူတို႔ စိတ္ဆိုးလို႔ မယူဘူးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီ အလံုး ၂၀ကို အားလံုးကို ေ၀ေပးလုိက္ပါမယ္ ဟု ဆရာဦးထိန္၀င္းကို မွာထား၏။
ဦးေသာင္းေရႊတို႔က ကြ်န္ေတာ္လုပ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္မဟုတ္တာ မလုပ္သေရြ႔ မည္သူ႔မွ ဂရုစိုက္စရာမလိုဟု အလြန္ေခါင္းမာစြာ ခံယူထားသူျဖစ္သျဖင့္ ထို အမ်ိဳးသမီးကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေက်ာင္းမ်ားကိုသာ တစ္ေက်ာင္းၿပီးတစ္ေက်ာင္း ကြန္ျပဴတာမ်ား ထုတ္ေပးေနလိုက္သည္။
အႏွီအမ်ိဳးသမီးလည္း သူအားကိုးလို႔ရမည္ထင္သည့္ ေနရာမွန္သမွ် ဆက္သည္ထင္ပါသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ သူ႔လူမ်ားကို ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ေခၚကာ သူတို႔အတြက္ ဖယ္ထားသည့္ အလံုး ၂၀ ကိုသယ္ၿပီး ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္းေတာ့ ေတြ႔ၿပီဟု ေမာင္းတင္ထားေသာကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္မွ်ႏွင့္ၿပီးသြားသည့္အတြက္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ခဲ့ရသည္ ဟူလို။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉဒါန္းခဲ့ေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
ဧရာ၀တီတိုင္း မွ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔ အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ ပန္းေတာႀကီး အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ ေလွာ္ကထား အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ နင္းၾကမ္း အ.လ.က သို႔ (၁) လံုး။ အိုင္သျပဳ အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ ရွမ္းရြာ အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ ခေမာက္စု အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ ၀ါးေတာကြင္း အ.လ.က သို႔ (၁) လံုး။ အဂၤပူ အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ ကြင္းေကာက္ အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ မဲဇလီကုန္း အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ က်ိဳက္လတ္ အ.ထ.က (၁) သို႔ (၂) လံုး။ က်ိဳက္လတ္ အ.ထ.က (၂) သို႔ (၂) လံုး။ ရံုးေထာင့္ အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။
မေကြးတုိင္းမွ ဆင္ျဖဴကြ်န္း အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ စလင္း အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ သရက္ခ်ဥ္ အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ တပ္နယ္ အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ မိေခ်ာင္းရဲ အ.ထ.က သို႔ (၁) လံုး။ ေခ်ာက္ အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ က်ပ္ျပည့္ အ.လ.က သို႔ (၂) လံုး။
မႏၱေလးတုိင္းမွ ေရႊတုတ္ကုန္း အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ဗန္းေမာ္ အ.ထ.က (၁) သို႔ (၂) လံုး။ ဗန္းေမာ္ အ.ထ.က (၃) သို႔ (၂) လံုး။
ရန္ကုန္တိုင္းမွ လိႈင္သာယာ အ.ထ.က (၂) သို႔ (၁) လံုး။ အင္းစိန္ အ.ထ.က (၄) သို႔ (၁) လံုး။ ရန္ကင္း အ.လ.က (၃) သို႔ (၁) လံုး။ ေရႊေပါက္ကံ အ.ထ.က (၆) သို႔ (၂) လံုး။
သူရဲတန္းေက်းရြာ အ.ထ.က သို႔ (၂) လံုး။ ပညာေရးစီမံကိန္းႏွင့္ေလ့က်င့္ေရးဌာနသို႔ (၁) လံုး။ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာန (၁) သို႔ (၄) လံုး။ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာန (၂) သို႔ (၂) လံုး။ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာန (၃) သို႔ (၂) လံုး။ ကေလး၀ေတာရသို႔ အလံုး (၂၀) ျဖစ္ပါသည္။ သူရဲတန္းေက်ာင္းႏွင့္ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမ်ားသို႔ ေပးရသည္မွာ ကြန္ျပဴတာမ်ား ထုတ္ယူရရိွေရးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို နင္းကန္ေဟာက္ခဲ့ေသာ လူႀကီးမင္းမ်ားအား ဆက္သရျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဌာနကို ဆယ္လံုးစီမယူသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရေပဦးေတာ့မည္။
ေပးအပ္ပဲြအၿပီး ညေရာက္ေသာ္ အခ်ိန္မရိွေတာ့သျဖင့္ နယ္သို႔မျပန္ႏိုင္ေသးေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာဆရာမမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္သို႔လာကာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပါသည္။ ထိုအထဲမွ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနသည္မွာ မိေခ်ာင္းရဲမွ ဆရာမႀကီး မ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႔ဆီ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ပါဟု တစ္ဖြဖြဖိတ္ကာ မည္သို႔လာရမည္။ မည္သည့္ဖံုးနံပတ္ကုိ ဆက္လုိက္ပါဟု အေသအခ်ာ ေျပာခဲ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ကမူ ဆရာဆရာမ်ားကို အေ၀းႀကီးမွလာၿပီး ကြန္ျပဴတာ ၁ လံုး၊ ၂ လံုးမွ်သာ လႉဒါန္းႏုိင္ျခင္း အတြက္ အလြန္အားနာရပါေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ တကယ္လည္း အားနာပါသည္။
ကေလးမီးဖြားခါနီး မိခင္ျဖစ္သူသည္ မီးဖြားသည့္ေ၀ဒနာကို အျပင္းအထန္ ေသလုေမ်ာပါး ခံစားခဲ့ရေသာ္လည္း မိမိကေလး ၀မ္းမွကြ်တ္ၿပီး အူ၀ဲဟု အသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ခုနက နာက်င္မႈအားလံုး ေပ်ာက္သြားကာ ၾကည္ႏူးမႈအျပည့္ကို ခံစားရသကဲ့ သို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္လည္း သည္ကြန္ျပဴတာ အရႈပ္ထုပ္ႀကီးအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡသုကၡေရာက္၊ ျပႆနာမ်ားစြာႏွင့္ ေတြ႔၊ ငါေတာ့မွားၿပီဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေနာင္တရခဲ့ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ဆရာဆရာမမ်ားကို ကြန္ျပဴတာမ်ား ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ေပးလုိက္ရေသာအခါ ယခင္ကႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသမွ် ဒုကၡသုကၡအေပါင္းတုိ႔ကို ေမ့ေပ်ာက္ကာ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရပါ သည္။ ဆရာဆရာမမ်ား ကြန္ျပဴတာမ်ားသယ္ကာ ၀မ္းသာအားရ ျပန္သြားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းတန္ ႏွင့္ မမတို႔မွာ ၀မ္းသာမဆံုးရိွခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကြန္ျပဴတာမ်ားလႉဒါန္းေရးအတြက္ အားတက္သေရာ ကူညီလုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့သည့္ ဆရာဦးထိန္၀င္းမွာလည္း ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးရိွေခ်သည္။
(၆၈) ကြန္ျပဴတာလႉဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ လုိက္ၾကည့္ၾကျခင္း
ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုကၡသုကၡေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ရင္းႏွီးကာ ရယူခဲ့ရေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ား၏ အေျခအေနကို သိလိုသျဖင့္ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္တုိင္ပင္လွ်က္ ေက်ာင္းမ်ားသို႔သြားၾကည့္ၾကရန္ စီစဥ္ပါသည္။ ပထမ ရန္ကုန္ အနီးပတ္၀န္းက်င္ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားၾကည့္ၾကၿပီး ထို႔ေနာက္မွ အထက္ျမန္မာျပည္ ႏွင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းမ်ားသို႔ သြားၾကည့္ၾက ရန္ျဖစ္၏။
ပထမဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကြန္ျပဴတာမ်ားလႉဒါန္းေရးတြင္ အားတက္သေရာ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္ ဆရာဦးထိန္၀င္း ကို ဆက္သြယ္သည္။ ဆရာကလည္း ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ မင္းတို႔လႉထားတဲ့ေက်ာင္းေတြ ငါလိုက္ျပမယ္ ဟု ဆိုကာ ရန္ကုန္ အနီးပတ္၀န္းက်င္း ေက်ာင္းမ်ားသို႔ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၾကသည္။ ပထမဦးဆံုး သူတို႔ေက်ာင္းကို သြားၾကည့္ၾကသည္။ ရန္ကင္း အ.လ.က ျဖစ္၏။ အစိုးရ၏ ေပၚလစီေၾကာင့္ ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ မီဒီယာခန္းထားရမည္ဆိုသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာမ်ားထားရန္ အေထြအထူးေနရာ လုိက္ရွာေနစရာမလုိေတာ့။ မီဒီယာခန္းထဲတြင္ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို က်က်နနထားပါသည္။ အ၀တ္ကို ခ်ဳပ္ထားသည့္ အဖံုးကေလးမ်ားအုပ္လိုက္လို႔။ သည္အ၀တ္ဖံုးကေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသမီးခ်ဳပ္ေပးတာ ဟု ဆုိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကြန္ျပဴတာေဘးနားတြင္လည္း သံုး၍မရေတာ့ေသာ ကြန္ျပဴတာေခတ္ဦးအစက Apple စက္တစ္လံုးေတြ႔ရေသး သည္။ ဆရာက ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားကို စုရံုးေစကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား စကားေျပာေစ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကေလး မ်ား စိတ္၀င္စားမည္မဟုတ္သည့္ စကားမ်ားေျပာေနမည့္အစား အဆင့္သင့္ အိတ္ထဲထည့္လာေသာ ပညာေရးစီဒီမ်ားထုတ္ ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉထားေသာ ကြန္ျပဴတာျဖင့္ ဖြင့္လွ်က္ ေျပာလည္းေျပာ၊ ျပလည္းျပလုပ္၏။ ကေလးမ်ား အလြန္သေဘာက် ၾကသည္။ ယခင္ကတည္းက ထုိစီဒီမ်ားကို ေက်ာင္းမ်ားသို႔ေ၀ရန္ ေကာ္ပီကူးထားသည္ျဖစ္ရာ ေရာက္သမွ်ေက်ာင္းတိုင္း တစ္စံုစီ ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုစီဒီမ်ားထဲတြင္ အဂၤလိပ္၊ သမိုင္း၊ သခ်ၤာ၊ သိပံၸ၊ ပထ၀ီ ေတာ္ေတာ္စံုစံုေလးပါပါသည္။
ထို႔ေနာက္ အင္းစိန္၊ အ.ထ.က (၄) သို႔သြားၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကြန္ျပဴတာခန္းကို ဖြင့္ထားကာ ကေလးမ်ားအား သင္ၾကားေပးၿပီး ကိုင္တြယ္ခိုင္းရန္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ေျပာသည္။ ဆရာမႀကီးက ကရင္မႀကီးျဖစ္၏။ ေက်ာင္း၌ ကြန္ျပဴတာကိုင္တတ္သူ မ်ားမ်ားစားစားမရိွ။ သင္တန္းတက္ထားေသာ ဆရာမတစ္ဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစသာ အနည္းအက်ဥ္းကိုင္ တတ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူကေလးမ်ားကို ေခၚကာ ကြန္ျပဴတာမ်ား ကိုဖြင့္ျပပါသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ လိႈင္သာယာ အ.ထ.က (၂) ေက်ာင္းသို႔သြားၾကသည္။ မည္သည့္အနားရိွမွန္းမသိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေသာင္းတန္မွာ တစ္လည္လည္ တစ္ပတ္ပတ္ျဖင့္ မႏိုင့္ရင္ကာ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ရျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာလည္း မဆိုးပါ။ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို မီဒီယာခန္းထဲ၌ထား၏။ ယခင္က တစ္လံုးရိွႏွင့္ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ လံုးလႉလိုက္ေသာ အခါ သံုးလံုးျဖစ္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကြန္ျပဴတာမ်ားကို ၿပီးၿပီးေရာ လႉလိုက္ျခင္းမဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာမ်ားရပါၿပီ ဆိုကတည္းက ေရႊေပါက္ကံရိွ ကိုေသာင္းတန္တို႔အိမ္နားမွ ကြန္ျပဴတာဆရာ ဦးစိုးသိန္းက သူ႔တပည့္ မ်ားႏွင့္ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို တစ္လံုးခ်င္း ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းမႈမ်ားလုပ္ေပးပါသည္။ ႀကိဳးမေကာင္းလွ်င္ အသစ္လဲ။ လိုအပ္သည့္ soft ware မ်ားရိွလွ်င္ install လုပ္ေပး၊ ေခ်းခြ်တ္၊ ေဆးမႈတ္ စသည့္ျပင္ သည္ကြန္ျပဴတာတြင္ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ဆင္ထားသည္ ဆိုေသာ Computer Log Book မွအစ စနစ္တက် လုပ္ေပးပါသည္။ အားလံုးၿပီးေနာက္ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို အစမ္း ဖြင့္ၾကည့္ထားတာ ျဖစ္သျဖင့္လည္း မေကာင္းသည့္ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးမွ မပါပါ။ အားလံုး လက္တင္သံုးျဖစ္၏။
ဤတြင္ စကားစပ္မိသျဖင့္ အလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းသည့္ အရာတစ္ခု ထည့္ေျပာခြင့္ျပဳပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉလုိက္ေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ားမွာ ရံုးမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားမွ အက်မ်ားျဖစ္ပါသည္။ Pentium II ျဖစ္ၿပီး စီပီယူပံုးမွာ ျပားလုိက္ခ်ထားရေသာ ပံုးကေလးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉတာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က။ ယခု ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ မတ္လပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္ ကြင္းေကာက္ႏွင့္ ေလးမ်က္ႏွာေက်ာင္းသို႔ စာမ်ားထုတ္ရာတြင္ လြယ္ကူေစရန္ printer မ်ား လႉလိုက္ပါသည္။ ထုိအခါ ကြင္းေကာက္ေက်ာင္းက သူတို႔ကို printer သာ လႉပါ။ ကြန္ျပဴတာကေတာ့ ေကာင္းပါေသးသည္ ဟု ဆုိသျဖင့္ ကြန္ျပဴတာကို ဘယ္သူလႉတာလဲဗ် ဟု ေမးရာ ဦးေအးၿငိမ္းတို႔ လုႉထားေသာ ကြန္ျပဴတာမ်ား ယခုအထိ ႀကီးႀကီးမားမား ျပင္ရတာ မရိွေသးဘဲ အေကာင္းအတိုင္းပင္ ရိွပါေသးသည္။ ဤကြန္ျပဴတာႏွင့္ပင္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သံုးေနခဲ့သည္ ဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မအံ့ၾသပဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္မိ၏။ ယခုအခ်ိန္ ကမၻာပတ္ၾကည့္မည္ဆိုပါက Pentium II ကြန္ျပဴတာ သံုးေနေသး သည့္ ေနရာကိုျပပါဆုိလွ်င္ ဤကြင္းေကာက္ေက်ာင္း တစ္ေနရာသာ ရိွပါလိမ့္မည္။ ဤကြန္ျပဴတာမ်ား ထုတ္လိုက္သည့္ Compaq ကုမၸဏီသာသိပါက ၎တို႔ ထုတ္ကုန္အတြက္ မည္မွ် ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားလိုက္ေလမည္နည္း။
ေလးမ်က္ႏွာမွ ကြန္ျပဴတာမွာမူ ပ်က္သြားၿပီဟု ဆိုပါသည္။ ဤသည္မွာေတာ့ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ပါ။ ထို႔အတြက္ printer ႏွင့္တကြ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာအသစ္တစ္လံုး ၀ယ္လႉလုိက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္တိုင္ပင္ကာ နယ္မွေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားၾကည့္ၾကပါသည္။ ပထမဦးစြာ ကုိေသာင္းတန္႔ဇာတိ စလင္းႏွင့္ အနီးတစ္၀ိုက္ရိွ ဆင္ျဖဴကြ်န္း၊ တပ္တြင္း၊ သရက္ခ်ဥ္ စသည့္ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားၾကည့္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားခဲ့သည့္ ေက်ာင္းမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လာသည္ကို လိႈက္လိႈက္လဲွလွဲ ၀မ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။ အထူးျခား ဆံုးမွာ မိေခ်ာင္းရဲေက်ာင္း ျဖစ္၏။
ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုေသာင္းတန္ပါ မိေခ်ာင္းရဲကို တစ္ခါမွ ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္။ ဆရာမႀကီးက ဘယ္ပံုဘယ္နည္းလာပါဟု မွာ ထားေသာ္လည္း တကယ္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္၏။ မိေခ်ာင္းရဲသုိ႔သြားမည့္ လမ္းခဲြတြင္ဆင္းကာ ေပးထားေသာဖံုးနံပတ္သို႔ ဆက္၏။ ဖံုးမွာ ၾကားတစ္ခ်က္၊ မၾကားတစ္ခ်က္။ သံုးေလးခါ ဆက္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွန္း သိသြားကာ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ အေခၚလႊတ္လိုက္ပါမည္။ ေစာင့္ေနပါဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ခုေသာ ထေနာင္းပင္အရိပ္ေအာက္တြင္ စကားစေနေျပာရင္း ေစာင့္ရ၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွလုပ္စရာမရိွေသာေၾကာင့္ ကားလမ္းေဘး၌ ဟိုေငး၊ သည္ေငးလုပ္ရင္း ကားလမ္းေပၚတက္လာသမွ် လူအေပါင္းကို ဟိုလူကေတာ့ ဘယ္လိုရိွမယ္၊ ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ဘာလုပ္လာတာျဖစ္မယ္ စသျဖင့္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ေနၾက၏။ ဤသို႔ေ၀ဖန္ရင္းမွ စကားအစပ္မတည့္သည့္အခါ ႏွစ္ဦးသား ရန္လည္းျဖစ္လိုက္ၾကေသး၏။
ဆုိင္ကယ္မ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ လာသမွ် ဆုိင္ကယ္မ်ားအား တေစ့တေစာင္းၾကည့္ကာ ငါတို႔ မ်ား လာေခၚတာလား ဟု စူးစမ္းမိ၏။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေရာက္လာလိုက္ ကားလမ္းေပၚတက္ကာ ေယာင္ေပေယာင္ေပႏွင့္ လူလံုးျပလိုက္။ မဟုတ္သည့္အခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျပစ္တင္ကာ ျပန္ထိုင္လိုက္။
မည္မွ်ၾကာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၾကာေတာ့အေတာ္ၾကာပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီးေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားလမ္းေပၚတက္ လူလံုးျပလုိက္ေတာ့ သူတို႔ အနားသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာကာ ကိုေအးၿငိမ္းနဲ႔ ကိုေသာင္းတန္ ဆိုတာ ဟု စကားစကာရိွေသး ဟုတ္ပါ့၊ ဟုတ္ပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေစာင့္ေနတာဟု ၀မ္းသာအားရ ဆိုက္ကယ္ေနာက္ပိုင္းသို႔ တက္ခြလိုက္ၾကေတာ့၏။ ဆိုင္ကယ္ေတြမအားလု႔ိ လိုက္ရွာေနရတာ၊ အားနာလိုက္တာဗ်ာ ဟု သူတို႔ကေျပာပါသည္။ ရပါတယ္ဗ်ာ ဟု ျပန္ေျပာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလသံမွာမူ အလြန္ေပ်ာ့လွ၏။
(၆၉) မိေခ်ာင္းရဲ
မိေခ်ာင္းရဲမွ ဆရာမႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနပါသည္။ ဆရာမႀကီး ေဒၚသင္းသင္းေထြး ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီး ေက်ာင္း၀တြင္ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြႀကီးမ်ား၊ က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားမ်ား ေဘးဘယ္ညာ တန္းစီလွ်က္၊ ဆရာဆရာမမ်ားက ေရွ႔ဆံုးတြင္ ေနရာယူကာ ဆရာႀကီးက ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားပင္ ထမိပါသည္။ ေရွ႔ဆံုးမွ လာႀကိဳေနသူ ဆရာအိုႀကီးမွာ အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ လာႀကိဳေနတာ ဟု ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ဘာေကာင္မ်ားမွ မဟုတ္သျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ ႀကိဳဆိုရန္ မလိုပါေၾကာင္း ေျပာ ေသာ္လည္း သူတို႔က ေက်းဇူးတင္လြန္းသျဖင့္ အားလံုးက ၀မ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကတာျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
ဆရာႀကီးဆိုတာေလ ကြန္ျပဴတာေတြ သယ္လာတံုးကဆို ၀မ္းသာလြန္းလို႔ သူမ်ားေတာင္ မသယ္ခိုင္းဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ထမ္းယူသြားတာ ဟု ဆရာမႀကီးက ေျပာေသာအခါ ေၾသာ္ - ငါတို႔တိုင္းသူျပည္သားေတြမွာ သူမ်ားအက် ကြန္ျပဴတာကေလး ရတာေတာင္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးျဖစ္ေနပါလားဟု ေတြးမိၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္မိပါသည္။ တစ္ခါေတာ့ ငါတို႔ပင္ပန္းရႀကိဳးနပ္ပါေပါ့ဟု မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္၊ ကြ်န္ေတာ္မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္ခဲ့ျခင္းကိုလည္း ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။
ခရီးေရာက္မဆိုက္ပင္ ကြန္ျပဴတာလႉဒါန္းပဲြႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳလႊာ ေပးအပ္ပြဲက်င္းပပါသည္။ အခမ္းအနားသို႔ ၿမိဳ႔နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈ၊ ရဲစခန္းမႈး စသျဖင့္ အစံုအလင္ တက္ေရာက္လာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္က ယခုကဲ့သို႔ ကြန္ျပဴတာမ်ား လႉဒါန္းႏိုင္ျခင္းအေပၚ အလြန္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မိပါေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာမ်ား လႉဒါန္းခ်ိန္ ၆ လခန္႔ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရေၾကာင္း၊ ယခုကဲ့သို႔ လႉဒါန္းႏိုင္ရန္ပင္ အခက္အခဲမ်ားစြာႀကံဳခဲ့ရေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈကို ျမင္ရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပင္ပန္းရႀကိဳးနပ္သည့္အတြက္ အလြန္ၾကည္ႏူးမိ ပါေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ပါသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးလွစိန္ကလည္း သူတို႔ေဒသတြင္ ယခုကဲ့သို႔လႉဒါန္းမႈမ်ိဳး တစ္ႀကိမ္မွမႀကံဳခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ လႉဒါန္းမႈအေပၚ အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းမ်ား ေျပာပါသည္။ အခမ္းအနားၿပီးေတာ့ ည ၇ နာရီခဲြေနပါၿပီ။ မိေခ်ာင္းရဲတြင္ပင္ ညအိပ္လိုက္ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနႏိုင္ေစရန္ ေက်ာင္းေဆာင္ ဧည့္ခန္း၌ပင္ ထားေပးပါသည္။ ညပုိင္းတြင္ ဆရာမႀကီးေဒၚသင္းသင္းေထြးက သူတို႔မိသားစု၊ အျခားဆရာႀကီးမ်ား၏ မိသားစု စသည္တို႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးကာ စကား၀ိုင္းဖဲြ႔ၾကသည္။
မနက္ပိုင္းတြင္ မိေခ်ာင္းရဲ အနီးပတ္၀န္းက်င္သို႔ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကၿပီး နံက္ ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ေခ်ာက္သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ဆက္ပါဦးမည္။
ေအးၿငိမ္း
၁၃-၄-၂၀၁၂၊ ည ၁၁း၅၅ နာရီ
Blk 663D, Jurong West St 65
#15-233
Singapore 644663
Tel: 97303027
