ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၄)

  

တတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ဒုတိယ ၄ ႏွစ္) - ၈

 

(၅၁)  SUT တြင္ လုပ္ၾကပံု

            စင္ကာပူတြင္ ေလးႏွစ္ၾကာၿပီးသြားသည့္တိုင္၊ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေနခဲ့သည့္တိုင္၊ ျပန္ခ်ိန္တန္၍ စင္ကာပူသို႔ ျပန္ရမည္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ၌အင္တင္တင္ျဖစ္ေနပါသည္။ မျပန္ခ်င္ေသးပါ။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ စင္ကာပူသို႔ စထြက္လာရေတာ့ မည္ဆုိစဥ္ကမူ အလြန္တက္ၾကြလွ်က္၊ ေပ်ာ္ရႊင္လွ်က္၊ အိပ္မက္လွလွကေလးမ်ား မက္လွ်က္။ လူ႔စိတ္သည္ကား ဆန္းၾကယ္လွ ဘိ၏။

            တကယ္ျပန္ရၿပီဆိုေတာ့လည္း ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ေႏွးကန္လွ်က္၊ စိတ္မ်ားမွာလည္း ေလးလံလွ်က္။ ယခုအခါ စင္ကာပူ ဆိုတာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ၿပီမို႔ ႏွမမ်ားႏွင့္ သမီးကေလးကလဲြလို႔ အျခားလုိက္ပါ ပို႔ေဆာင္ႏႈတ္ဆက္မည့္သူလည္း မရိွေတာ့။ ပထမဦးဆံုး အေခါက္ကမူ အေပါင္းအေဖာ္ ၂၀ နွင့္ တစ္စုတစ္ေ၀းႀကီး။ ယခုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း၊ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္။ ေခါင္းငုိက္ဆိုက္ခ်လွ်က္။

            စင္ကာပူျပန္ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ Jurong Island သုိ႔သြားလုပ္ရျပန္ပါသည္။ SUT သည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဌာေနပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ လုပ္ငန္းမွာ အေထြအထူးမဟုတ္ပါ။ ေရွ႔ပိုင္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ fibreglass ပိုက္လိုင္းမ်ား ေျပးရျခင္း ျဖစ္၏။ လုပ္ငန္းသဘာ၀အားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေတြ႔ႀကံဳရေသာ အခက္အခဲမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရေသာ လူမ်ားသည္လည္းေကာင္း ကဲြျပားျခားနားမႈ သိပ္မရိွပါ။ သည္ေနရာတြင္၊ သည္လူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံကာ၊ သည္အလုပ္ကို လုပ္ရျခင္းျဖစ္၏။

            SUT က ေရွ႔ပိုင္း၌ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း Jurong Island ရိွ အျခားစက္ရံုမ်ားသို႔ အေအးခံေသာ ပင္လယ္ေရမ်ား ပို႔လႊတ္ေရာင္းခ်ကာ ပိုက္ဆံရွာသည္။ ထိုပင္လယ္ေရမ်ားကို ပင္လယ္အတြင္းမွ ပန္႔ႀကီးမ်ားျဖင့္ စုပ္ယူကာ ပိုက္ႀကီးမ်ား အတြင္း တြန္းပို႔လွ်က္ စက္ရံုမ်ားသို႔ ပို႔ျခင္းျဖစ္၏။ ပင္လယ္ေရကို စုပ္ယူေသာေနရာတြင္ ေရႏွင့္အတူပါလာသည့္ အမိႈက္ သရိုက္မ်ားကို စစ္ထုတ္ရန္ ဆန္ခါႀကီးမ်ားတပ္ဆင္ထားသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္စ ႏွစ္မ်ားက ထုိဆန္ခါႀကီးမ်ားကို မ, တင္ကာ လူအားျဖင့္ေဆးသည္။ ညေနတိုင္လွ်င္ ဆန္ခါ ေဆးေသာ ကုလားကေလးမ်ားေရာက္လာကာ ဆန္ခါႀကီးမကို မ, တင္လွ်က္ ဖိအားျမင့္ေရ (pressurized water jet) ေရပုိက္ ေခါင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးကာ ေဆးသည္။ ပင္လယ္ခရု၊ ကမာ၊ ငါးစေသာ ေရသတၱ၀ါကေလးမ်ားပါ ပါလာသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔ဆန္ခါ ေဆးသည့္အခိ်န္မ်ားတြင္ အလြန္ညီွေစာ္နံလွ၏။

            မ်ားမၾကာမီ ထိုဆန္ခါႀကီးမ်ားကို လူႏွင့္ေဆးမည့္အစား အလိုအေလ်ာက္ေဆးသည့္ စက္မ်ား တပ္ဆင္ပါေတာ့သည္။ ဆန္ခါကို မ,တင္တာကေတာ့ အတူတူပင္ျဖစ္ပါ၏။ ေရႏွင့္ေဆးရာတြင္ လူက ေရေခါင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးမည့္အစား၊ ဆန္ခါမ်ား တစ္ေလွ်ာက္ ေရပိုက္မ်ားတပ္၊ ေရပိုက္မ်ားတြင္ ေနာ္ဇယ္မ်ားဆင္ကာ ဖိအားျမင့္ေရကို ထိုေနာ္ဇယ္ေခါင္းမ်ားသို႔လႊတ္ၿပီး ဆန္ခါမ်ား ေဆးျခင္းျဖစ္၏။

            ဆန္ခါမွက်လာေသာ အမိႈက္သရိုက္မ်ားကို ေရတံေလွ်ာက္ျဖင့္ လဲႊယူကာ သံမဏိျခင္းႀကီးထဲသို႔ ပုိ႔၏။ ထိုအခါ ထို သံမဏိျခင္းႀကီးအတြင္း၌ ဆန္ခါမ်ားေဆးလိုက္သည့္ အမိႈက္သရိုက္မ်ားအားလံုး လာစုပါသည္။ ထိုသံမဏိျခင္းႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရာေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရိွသည္။ သူလည္း ေရသတၱ၀ါအေသေကာင္ကေလးမ်ား စုေ၀းရာ ေနရာျဖစ္သျဖင့္ နံေဟာင္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔တိုင္း ထိုျခင္းႀကီးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သျဖင့္ ေတာ္ေသး၏။

            ေန႔စဥ္ ညေန ၄ နာရီခန္႔တြင္ ဆန္ခါမ်ားကို ေဆးပါသည္။ ေဆးခ်လုိက္ေသာ အမိႈက္သရိုက္မ်ားႏွင့္အတူ ငါးအရွင္ မ်ားပါ ေရာပါလာတတ္သည္။ အခ်ိဳ႔ငါးမ်ားမွာ အေတာ္ႀကီး၏။ ၅၀ သား၊ တစ္ပိႆာ အေကာင္ႀကီးမ်ားပင္ ပါလာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ဆန္ခါမ်ားေဆးရန္ မ, တင္ၿပီဆိုလွ်င္ လုပ္လက္စ အလုပ္မ်ားထားခဲ့ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ အနီးရိွ ဆန္ခါအမိႈက္မ်ားထည့္သည့္ သံျခင္းႀကီးထံသြားၾက၏။ အမိႈက္မ်ားႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ငါးမ်ားကိုေကာက္ရန္ ျဖစ္သည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔အထဲမွ Zol (မေလးလူမ်ိဳး) မွာ ငါး ဆိုလွ်င္ အလြန္၀ါသနာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွလုပ္စရာမလို။ သူက ပါလာေသာ ငါးမ်ားကို ေကာက္၊ ေကာင္းမေကာင္းစစ္ကာ ခ်က္ျခင္း ေခ်းေဖာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေ၀ျခမ္းေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ SUT တြင္လုပ္ခဲ့ရစဥ္ ကာလမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔တုိင္းလိုလို ငါးဟင္းစားရ၏။ ဤတြင္ ၾကားျဖတ္၍ ေျပာရလွ်င္စင္ကာပူ၌ အျခားအသားမ်ားထက္ ငါးကပိုေစ်းႀကီး၏။ သိပ္စားမေကာင္းလွေသာ ငါးမ်ားသာ ေစ်းခပ္ေပါေပါႏွင့္ ရသည္။ ေကာင္းသည့္ငါးႏွင့္ ပုဇြန္မ်ားမွာ ေစ်းႀကီး၏။ တစ္ကီလို (၆၀ သား) ကို ၈ ေဒၚလာ မွ ၁၂ ေဒၚလာ (ျမန္မာက်ပ္ ၅၀၀၀ မွ ၇၅၀၀ ထိ) ေပးရသည္။ သိပ္မေကာင္းေသာ ငါးပင္လွ်င္ တစ္ကီလိုလွ်င္ ၄ ေဒၚလာေလာက္ရိွ၏။ ပုဇြန္ဆိုလွ်င္လည္း တစ္ကီလိုလွ်င္ ၈ ေဒၚလာမွ ၁၂ ေဒၚလာထိ ရိွသည္။

 

(၅၂)  ေပးမိုးတို႔အဖဲြ႔ႏွင့္ လက္တဲြလုပ္ရျခင္း

             ဟီတာခ်ီသို႔ ေျပးရေသာေရပုိက္လိုင္းတြင္မူ ကြ်န္ေတာ့္ကို sub-contractor တစ္ဖဲြ႔ေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို supervise လုပ္ေပးရံုမွ်ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္သက္သာလွသည္။ ထိုအဖဲြ႔မွာ အားလံုးလိုလို လူႀကီးေတြခ်ည္းျဖစ္ၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္၊ ေသေသသပ္သပ္လုပ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔ႏွင့္လုပ္ရတာ ကြ်န္ေတာ္အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာလွသည္။ အသက္ ၃၀ ခန္႔လူငယ္ ႏွစ္ဦးပါသည္။ သူတို႔မွာလည္း အလြန္စိတ္ေကာင္းၾကသည္။ တစ္ဦးမွာ Ah Seng ဟုေခၚၿပီး အလြန္ ခင္ဘို႔ေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ ပလဲနံပသင့္လွ၏။

            သူတို႔အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ (foreman) မွာ တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴေနသျဖင့္ သူတို႔က ေပးမိုး (တရုတ္လို - ေခါင္းျဖဴ) ဟု ေခၚၾကသည္။ ေပးမိုးမွာ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳလည္းရိွ၊ စိတ္သေဘာထားလည္း ေကာင္း၊ သူ႔လူေတြကိုလည္း စိတ္ႀကိဳက္ စီမံခန္႔ခဲြႏိုင္သည္ျဖစ္သျဖင့္္ လုပ္ရတာ အဆင္ေျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္လိုခ်င္တာ သူတို႔ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ သူတို႔က သူတို႔ဟာသူတို႔ လုပ္သြားသည္။ သူတို႔လုပ္တာ ဟုတ္မဟုတ္၊ မွန္မမွန္ ကြ်န္ေတာ္က လိုက္စစ္ရံုသာျဖစ္၏။ 

            ပိုက္မွာ ၄ လက္မပိုက္လုိင္းျဖစ္သျဖင့္လည္း သက္သာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္လိုင္းဆင္ၿပီး ေရထည့္စမ္းလုိက္ေတာ့ ပုိက္အဆက္မ်ား ျပဳတ္ထြက္ကုန္သည္။ ျပဳတ္သမွ အႀကီးအက်ယ္ ျပဳတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ကားလမ္းကိုျဖတ္သည့္ေနရာတြင္ ပိုက္လိုင္းကို ကားလမ္းအေပၚ ၅ မီတာခန္႔မွ ေျပးျခင္းျဖစ္ရာ ထိုေနရာတြင္တက္သြားေသာပိုက္လိုင္း (riser ဟုေခၚသည္)  မ်ားမွာ အဆက္မ်ားျပဳတ္ထြက္ကာ ေဘးတြင္တပ္ထားေသာ သံဘားတန္းႀကီးမ်ားကို ေျပးရိုက္လွ်က္ ဘားတန္းႀကီးမ်ား ေကြးကုန္သည္ထိ ျဖစ္၏။ အနီး၌လူရိွၿပီး ရုိက္မိပါက ေသႏိုင္ေသာ အေနအထားျဖစ္ပါသည္။ အႏၱရာယ္ႀကီးလွ၏။

            ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ရံုးသို႔လွမ္းဖံုးဆက္ေတာ့ အဆက္အားလံုးကို laminate လုပ္ပါ ဟု ဆိုသည္။ ေသဟဲ့၊ နႏိၵယ။

            Fibreglass ပိုက္အဆက္ကို Laminate လုပ္သည္ဆုိျခင္းမွာ ပိုက္အဆက္ကို ေက်ာက္စက္တိုက္ကာ (grinding) အီေပါက္ဇီ (epoxy) ေကာ္သုတ္ၿပီး ဖိုက္ဘာဖ်င္စ (boat tape) ျဖင့္လုိက္ပတ္ရျခင္း ျဖစ္၏။ လုပ္ရတာ မခဲယဥ္းပါ။ သို႔ေသာ္ လက္၀င္လွသည္။ ေဘးတြင္အျခားပိုက္မ်ားရိွသျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္လို႔မရ။ သို႔ေသာ္ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရသည္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားသည္။

 

            ေနာက္ ပေရာဂ်က္တစ္ခုတြင္လည္း သူတို႔ႏွင့္ပင္ လုပ္ရသည္။ Exon Mobile ထင္သည္။ ေမ့ေနၿပီ။ ပိုက္လိုင္းမွာ ကားလမ္းကိုျဖတ္သြားရသျဖင့္ ပိုက္လိုင္းအလယ္ပုိင္းကို ေျမေအာက္တြင္ေျပးရၿပီး အစြန္းႏွစ္ဘက္မွာမူ ေျမေပၚတြင္ျဖစ္သည္။  ပိုက္လိုင္းဆင္ၿပီးေတာ့ ေရထည့္စမ္းျခင္း (Hydro Test) လုပ္ရ၏။ သူတို႔က ပိုက္လိုင္းဟိုဘက္အစြန္းတြင္ pressure gauge တပ္ကာ သည္ဘက္အစြန္းမွ ေရထည့္သည္။ 

            ေရကေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပည့္။ သည္ေတာ့ သူတို႔က ရိုးရိုးေရပုိက္ႏွင့္ မထည့္ေတာ့ဘဲ ေရပန္႔ျဖင့္ေမာင္းထည့္သည္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ေရကမျပည့္။ ေရထည့္သည့္ေနရာက စက္ရံုအျပင္ဘက္။ ဖိအားျပမီတာခြက္တပ္ထားတာက စက္ရံုထဲမွာ။ သည့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စက္ရံုထဲတြင္ သြားေစာင့္သည္။ စက္ရံုထဲမွာ ဆိုေတာ့ ကန္တင္းလည္းရိွသျဖင့္ ေကာ္ဖီေလး ဘာေလးလည္း ေသာက္လို႔ရသည္။ စကားေလးတေျပာေျပာႏွင့္ ေစာင့္ေနလုိက္တာ တစ္ညေနလံုးသြင္း တာေတာင္ ေရက ထြက္မလာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သတိျပဳမိၿပီး ဘာျဖစ္တာတံုးဟ ဟု သူတို႔ကိုေမးရသည္။

            ထို႔ေနာက္ ေရျဖည့္သည့္ေနရာသြားေမးေတာ့ ငါတို႔လည္း ရိုးရိုးျဖည့္တာမရလို႔ ပန္႔နဲ႔ေမာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိဘူး။ ေရက ခုထိ မျပည့္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဟု ဆုိ၏။ ေရမျပည့္တာ ေလခိုေနလို႔ေပါ့လဟ ဟု ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုက္လိုင္းကို လုိက္စစ္ၾကည့္ပါသည္။ ကားလမ္းအကူး ေျမေအာက္လုိင္း၌ ေရထုတ္မည့္ drain တစ္ေပါက္ေတြ႔၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ပိုက္အစြန္းႏွစ္ဘက္လံုး ဖြင့္ထားခုိင္းကာ ကားလမ္းေအာက္ ထို drain ေပါက္မွ ေရကို ပိုက္ျဖင့္ ဆက္ကာ သြင္းေစသည္။ ၁၅ မိနစ္မွ်ပင္မၾကာပါ။ ပိုက္အစြန္းႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ေရမ်ား တဗြမ္းဗြမ္းထြက္လာပါေတာ့သည္။

            သူတို႔က ဘာျဖစ္တာလဲ ဟုေမးမွ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပရသည္။ ပုိက္အစြန္းႏွစ္ဖက္လံုးက အျမင့္ပိုင္း၊ ကားလမ္း အကူး ေျမေအာက္ပိုက္က အနိမ့္ပိုင္း၊ အျမင့္ဘက္မွေရထည့္ၿပီး အနိမ့္မွေလကို မည္ကဲ့သို႔ တြန္းထုတ္မည္နည္း။ ပိုက္အတြင္း ၌ ေလဖိအားရိွေနသည္။ ေရပန္႔က ထိုေလဖိအားကို မေက်ာ္ႏိုင္သမွ်ကာလပတ္လံုး မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေရမျပည့္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရျဖည့္လွ်င္ ပိုက္လိုင္း၏ အနိမ့္ဆံုးေနရာမွသာ ျဖည့္ရသည္။ ထိုအခါ တက္လာေသာေရက ေလကို တြန္းထုတ္ သြားလိမ့္မည္။

            ထို႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က drain point မွေရျဖည့္ခိုင္းလုိက္ေသာအခါ ခဏႏွင့္ျပည့္သြားရျခင္း ျဖစ္သတည္း။ ႏို႔မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ တစ္ညလံုးျဖည့္လွ်င္ေသာ္မွ ျပည့္စရာလမ္းမျမင္။

 

(၅၃) Seraya Chemical တြင္ လုပ္ရျခင္း

  တစ္ခါတြင္ Jurong Island ၌ပင္ရိွေသာ Seraya Chemical ၌ သြားလုပ္ရသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ထိုစက္ရံုတြင္ သံုးထားေသာ ကလိုရင္းပိုက္မ်ားမွာ သံပိုက္မ်ားျဖစ္၏။ ထိုကလိုရင္းပိုက္အ၀မ်ားကို ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္နားတြင္ တပ္ထားသည္။ ပယ္လယ္ေရႏွင့္ ကလိုရင္းထိကာ ဆားခဲမ်ားျဖစ္ၿပီး ပိုက္လိုင္းပိတ္သြား၏။ ထိုအခါ ၎တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီကို ထိုသံပိုက္မ်ားအား ဖိုက္ဘာပိုက္မ်ားႏွင့္လဲရန္ အလုပ္ေပးျခင္းျဖစ္၏။

ပုိက္က ၂ လက္မပိုက္ကေလးမ်ားျဖစ္ၿပီး သိပ္လည္းမရွည္လွသျဖင့္ မေလး အလုပ္သမားကေလးႏွစ္ဦးေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္သြားလုပ္သည္။ အလုပ္က မခဲယဥ္းပါ။ ခဲယဥ္းသည္မွာ safety ျဖစ္၏။ ပိုက္အစြန္းက ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္နားထိ သြားသျဖင့္ ပင္လယ္ေရထဲတြင္ ျငမ္းစင္ထိုးကာလုပ္ရသည္။ ထိုအခါ ပင္လယ္ထဲဆင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ JSA (Job Safety Analysis) ေရးၿပီးတင္ပါ ဆုိ၏။ ဒီေရက်ခ်ိန္မွ လုပ္ပါ ေျပာ၏။ အသက္ကယ္အက်ႌ၀တ္ပါဟု ၾကပ္၏။

စင္ကာပူမွာသာ ၄ ႏွစ္ၾကာေနသည္။ ဘာ safety knowledge မွမရိွသျဖင့္ သူေတာင္းေသာ JSA ကို ဘယ္လုိေရး ရမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိ။ သည္ေတာ့ေလွ်ာက္ေမးရသည္။ ပုဂိၢဳလ္က စိတ္မရွည္။ သူေျပာသလိုေတာ့ေရးတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မွ ေရးေနမက်တာ။ သည္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ ေရးထားတာဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိ ေဟာက္၏။ မင္း - ဒါေလးမွ မေရးတတ္ ဘူးလားဟု ေငါက္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္မလုပ္တတ္ေတာ့ အေငါက္ခံကာ ေလေပ်ာ့ကေလးႏွင့္ လုပ္ပါကြာ၊ ငါမေရး တတ္လို႔ပါ။ မင္းပဲၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပင္ေပးပါဟု ေတာင္းပန္ရသတည္း။ အမွန္က ဘာမွ မခက္ပါ။ ေရးနည္းသိလွ်င္ အလြယ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမျပ၊ ငါးပိဖုတ္ေတာင္၊ နည္းမက် ဟု ျမန္မာစကားပံုက ဆိုထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဒီေရက်ခ်ိန္မွ လုပ္ပါဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေန႔စဥ္ ဒီတက္ဒီက် ဇယားကို သတိထားၾကည့္ေနရ၏။ ဒီတက္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ ကုန္းေပၚ၌လုပ္လု႔ိရေသာ အလုပ္မ်ားလုပ္။ ဒီက်ခ်ိန္မွ ပင္လယ္ထဲဆင္း။ ဆင္းတာေတာင္ ဒီအတိုင္းရမ္း ဆင္းလို႔ရတာ မဟုတ္။ ကိုယ္ေတာ့္ အရိပ္အျခည္ၾကည့္ၿပီး ဆင္းရသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အသက္ကယ္အကႌ်၀တ္ခိုင္းထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ သေဘၤာသားမ်ားသာ ၀တ္ေသာ အသက္ကယ္အကႌ် ရပါမည္နည္း။ သည္ဘယ္ေလာက္မွ မႀကီးေသာ၊ ဘယ္ေလာက္မွလည္း ၾကာမည္မဟုတ္ေသာ၊ အျမတ္လည္းမမ်ားႏုိင္ေသာ ပိုက္လိုင္း ကေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဘယ့္နဲ႔လုပ္ ရံုးကို အသက္ကယ္အကႌ် ၀ယ္ခုိင္းလို႔ ျဖစ္ပါမည္နည္း။ ဒီအလုပ္ၿပီးလွ်င္ အႏွီ အသက္ကယ္အက်ႌမ်ားကို ဘယ္ေနရာသြား သံုးမည္နည္း။

 သည္ေတာ့ ပင္လယ္ထဲဆင္းလုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကို အေသအခ်ာစီစဥ္ထားရသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆင္း၊ ခ်က္ခ်င္းလုပ္။ အျမန္လုပ္ကာ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကုန္းေပၚခ်က္ခ်င္း ျပန္တက္လာႏိုင္ရန္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ားကို သတိေပးၿပီး ဆင္းခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကုန္းေပၚတြင္ ကင္းေစာင့္သည္။ လူအရိပ္အေျခမျမင္ရလွ်င္ေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး လုပ္လို႔ ရသည္။ မည္သို႔ဆုိေစ၊ ၿပီးခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ၿပီးရသည္ပင္ျဖစ္ပါ၏။

 

စက္ရံုအတြင္းမွ ေရေျမာင္းမ်ားတြင္ ငါးမ်ားေတြ႔သျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ေမြးထားသနည္း ဆိုသည္ကို စပ္စုေသာ္ ထိုအထဲမွ လူတစ္ဦးက ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာျပ၏။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိပါ။ သူေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

            သည္စက္ရံုက ဓါတုေဗဒစက္ရံုဆိုေတာ့ ပင္လယ္ထဲစြန္႔ထုတ္မည့္ေရမ်ားကို က်က်နန စစ္ေဆးရသည္ ဆို၏။ မသန္႔စင္ေသာ ေရမ်ားသြားထုတ္မိပါက ကြိသြားမည္။ ပင္လယ္ထဲထုတ္မည့္ ေရမ်ားသုိေလွာင္ထားသည့္ ေရကန္ထဲသို႔ စက္ရံုတစ္၀ွမ္းရိွေရေျမာင္းမ်ားမွွ ေရမ်ားစီး၀င္သည္။ ထိုေရမ်ား သန္႔မသန္႔ကို ေရေျမာင္းမ်ားအတြင္း ငါးမ်ားလႊတ္ကာ စမ္းထား သည္။ ေရေျမာင္းမ်ားထဲ၌ သံဆန္ခါေလးမ်ားကာ၍ ငါးကေလးမ်ားထည့္ထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ထုိငါးေလးမ်ား၏ က်န္းမာေရး ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနရသည္။ ကိုေရႊငါးကေလးမ်ား လန္းလန္းဆန္းဆန္းႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနလွ်င္ ထို ေရ အိုေက၏။ ကိုေရႊငါးတို႔ မိႈင္ေနလွ်င္၊ ေရထဲ၌ မကူးခတ္ဘဲ ေအာက္ေျခ၌ၿငိမ္ေနၿပီဆုိလွ်င္ ဘာေၾကာင့္လဲ စစ္ေဆးရေတာ့မည္ ဆို၏။ ဆန္းပါေပ့။

            ေနာက္တစ္ခု ျပႆနာတက္သည္မွာ ၁၂ လက္မပိုက္ႀကီးေရစိမ့္စဥ္က ျဖစ္၏။ ပိုက္ေပၚသို႔ သံထည္ပစၥည္းတစ္ခုခု က်သည္ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုခုႏွင့္ရိုက္မိတာ ထင္ပါသည္။ ပိုက္ႀကီးမွ ေရမ်ားစိမ့္ထြက္ေနသည္။ ေရမွာ ရိုးရိုးေရမဟုတ္။ ဓါတုေဗဒေဆးရည္မ်ား ေပ်ာ္၀င္ေနေသာေရျဖစ္ရာ လူ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း အႏၱရာယ္ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိအေပါက္ကို အေရးတႀကီးျပင္ရန္ ျဖစ္လာသည္။ ပိုက္လိုင္းကုိ ရပ္တန္႔လို႔ မရ။ ပုိက္ထဲမွေရမ်ားက စီးလွ်က္၊ ေရကလည္း စိမ့္ျမဲစိမ့္လွ်က္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ေကာ္က ေရႏွင့္ထိလို႔မရ။ ေရထိလွ်င္ မခဲ။ ပထမ ေရစိမ့္ေနေသာေနရာကို ေကာ္ပတ္စားလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အပူေပးေသာ heating gun ႏွင့္ မႈတ္ထားလွ်က္ ေကာ္သုတ္လိုက္၊ boat tape ကပ္လုိက္လုပ္သည္။ ေရမရိွေသာေနရာမ်ား ေျခာက္ၿပီး မာခဲသြားေသာ္လည္း ေရစိမ့္ေနသည့္ေနရာမွ ေကာ္မ်ားမွာ မေျခာက္သျဖင့္ ေရမွာ စိမ့္ျမဲစိမ့္ေနသည္။ သည္ အေပါက္ ေသးေသးကေလးကို တစ္မနက္လံုးလုပ္တာေတာင္ မေအာင္ျမင္။ ေနကလည္း ပူလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ညစ္ လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မေလးတရုတ္ကေလး Small Heng တို႔ ႏွစ္ဦး လုပ္ၾကတာျဖစ္၏။

            ထမင္းစားအၿပီး ေန႔ခင္းအလုပ္ျပန္စေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး တုိင္ပင္ၾက၏။ ေဟ့ေကာင္၊ ႀကံစမ္းပါဦးကြ။ ဒီနည္းနဲ႔ ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔ ေနာက္တစ္နည္းေျပာင္းမွ ျဖစ္မယ္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ဆုိေလေသာ္ Small Heng က ခဏေနဦး ဟု ေျပာကာ ထြက္သြား၏။ အတန္ၾကာ၍ သူျပန္လာေသာ္ စက္ဘီးကြ်တ္ဖာသည့္ တိပ္ကေလးမ်ား ပါလာသည္။ (စင္ကာပူတြင္ စက္ဘီးေလလံုးဖာရန္အတြက္ လက္မခန္႔ရိွေသာ တိပ္ကေလးမ်ား ၀ယ္၍ရသည္။ စက္ဘီးေပါက္ပါက ဘာမွလုပ္စရာမလို၊ အေပါက္ကိုရွာ၊ ေပါက္သည့္ေနရာတစ္၀ိုက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ ထိုတိပ္ကေလးျဖင့္ ကပ္လိုက္ရံုျဖစ္၏။ စက္ဘီးဖာသည့္ တိပ္ျဖစ္သျဖင့္ ေကာ္ကအေတာ္ေလးေကာင္းသည္။) သူက စက္ရံုမွ စက္ဘီးျပင္သည့္ေနရာသို႔သြားကာ တိပ္ကေလးမ်ား ေတာင္းလာျခင္းျဖစ္၏။

            ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပိုက္ဆီျပန္သြားကာ ပထမ ယခင္ကဖာထားေသာ ေကာ္အားလံုးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၏။ ထို႔ေနာက္ ပိုက္မ်က္ႏွာျပင္ကို လံုး၀သန္႔ေနေအာင္ က်က်နန ေကာ္ပတ္စားသည္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္က ေရစိမ့္ေနေသာ ပိုက္မ်က္ႏွာျပင္ကို heating gun ျဖင့္မႈတ္ထားကာ ပုိက္ပူလာေသာအခါ သူက ထို စက္ဘီးဖာသည့္တိပ္ျဖင့္ ကပ္သည္။ တိပ္၏တန္ခိုးျဖင့္ ေရေပါက္ကို ပိတ္လိုက္ႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားသည္။ Small Heng ကို ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေျပာကာ ထုိတိပ္ေပၚမွ ထပ္လွ်က္ laminate လုပ္လိုက္သည္။ သည္အဆင့္ကေတာ့ ဘာမွ မခဲယဥ္းေတာ့ပါ။ ညေန ၄ နာရီခန္႔တြင္ အားလံုးၿပီးသြား၏။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ ေစာေစာအလုပ္သိမ္းကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

            တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္သမားမ်ားထံမွလည္း အဖိုးတန္ေသာ အႀကံဉာဏ္မ်ားရယူႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ ကိုလည္း တန္ဘိုးထား ေလးစားဘို႔လိုပါသည္။ အလုပ္သမားပဲကြာဟု အထင္ေသးလို႔မရ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မသိေသးေသာ နည္းလမ္းမ်ား၊ အယူအဆမ်ား သူတို႔ထံတြင္ ရိွေနႏိုင္သည္။ ဤသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အသံုးခ်တတ္ရန္ လို၏။ ေနရာတကာ၊ ငါသိ၊ ငါတတ္ခ်ည္း လုပ္လို႔မရပါ။

 

            ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ျပန္၏။ ဒါလည္း ပိုက္ေရစိမ့္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သည္တစ္ခါ ေရစိမ့္တာ ပိုက္အဆက္မွ ျဖစ္သည္။ ပိုက္က ၁၆ လက္မပိုက္။ အဆက္က O-Ring joint ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ အရင္တခါကလို တိပ္ႏွင့္ ကပ္လို႔မျဖစ္ႏိုင္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေခါင္းစားျပန္၏။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဟု ဆံပင္ေမြးမ်ား ေထာင္ထလာသည္ ထိ စဥ္းစားရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္မွာ သည္ကဲ့သို႔ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ထုတ္ရမည့္ ေနရာမ်ားတြင္ အသံုးမ၀င္။ အလြန္ ခ်ာတူးလန္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ေနစဥ္ ထို Seraya Chemical မွ ဦးသန္း၀င္း ေရာက္လာ၏။

            ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ် ဟု သူေမးေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပ၏။ သူက လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ေရထိလို႔ မရတဲ့ေကာ္ဆိုေတာ့ ေရမထိေအာင္လုပ္ေပါ့ဗ် ဟု ဆို၏။ ဟိုက္ရွားဘား၊ အလြန္ေကာင္းေသာ အႀကံျဖစ္ပါ၏။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်ာတူးလန္လွေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ကို အျပစ္နာနာဖို႔ကာ ေရမထိေအာင္လုပ္ရမည့္နည္းကို ႀကံဆရ ပါသည္။  

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ပိုက္လိုင္းတြင္ ပိုက္ႀကီးမ်ားမွ ပိုက္လုိင္းအေသးမ်ားခဲြထုတ္လိုေသာ္ Saddle ဟု ေခၚေသာ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးရိွသည္။ အလယ္တြင္ အေပါက္ပါသည္။ ထိပ္ဘက္တြင္မူ flange, Bell, socket, thread စသည္တို႔ျဖင့္ ဆံုးထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အရစ္ျဖင့္ဆံုးထားေသာ threaded out saddle ကို ေရြး၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္စက္စက္က်ေနေသာ ေရကို ၀ါယာႀကိဳးေသးေသးကေလးျဖင့္ ေရလမ္းေၾကာင္းလဲႊေပးထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ထို၀ါယာႀကိဳးကေလးကို saddle အလယ္ေပါက္မွ ထုတ္ကာ saddle ကို ပိုက္တြင္ ေကာ္သုတ္ၿပီး ဆင္လိုက္သည္။ အားလံုးၿပီး၍ ေကာ္ေကာင္းေကာင္း ေျခာက္သည္ႏွင့္ saddle ထိပ္မွ အရစ္ကို အရစ္ပါေသာ ပလပ္ျဖင့္ ပိတ္ဆို႔လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ပိုၿပီး စိတ္ခ်ရေစရန္ saddle ကို ငံုကာ laminate လုပ္လုိက္သည္။ ကိစၥၿပီးသတည္း။

ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဤအလုပ္မ်ားမွာ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္ဟု နာမည္တပ္ရေလာက္ေအာင္ မယ္မယ္ရရ လုပ္ရတာမဟုတ္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွ်ႏွင့္ ၿပီးသြားေသာ အလုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႔အလုပ္မ်ားဆိုလွ်င္ တစ္ရက္ျပည့္ျပည့္ ပင္မလုပ္ရ။ သို႔အတြက္ project မရိွေသာ ကာလမ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ေခ်ာင္လွ၏။ Overtime မရိွေတာ့ လခေတာ့ နည္းသည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ အလုပ္မရိွတာ ဘာတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

            ထိုကဲ့သို႔ေသာ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားအလုပ္မ်ား မရိွေသာကာလမ်ားတြင္မူ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀ပ္ေရွာ့တြင္ပင္ေနကာ stock မ်ား လုပ္ရသည္။ ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္ပါ။ စတိုတြင္ရိွေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုစစ္၊ စာရင္းလုပ္။ သူတို႔မွာသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ေပးရံုမွ် ျဖစ္၏။

            တစ္ရက္တြင္မေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးမွ အလီ က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မင္းတို႔ PPE (Personal Protection Equipment) ေတြယူခဲ့ ဆိုၿပီး ကားႏွင့္လာေခၚ၏။ မေလးရွားကို သြားရမယ္ ဟု ေျပာသည္။ မင္း၊ ငါတို႔အတြက္ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားသလား ဟု ေမးေသာ္၊ No need, I will arrange, don’t worry. ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာသည္။ ေအးေလ၊ မင္းလုပ္တတ္တယ္ဆိုလဲ ၿပီးတာပဲ ဟု ဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူႏွင့္လုိက္သြားသည္။ မေလးရွားအ၀င္ check point ေရာက္ေသာ္ ျပႆနာတက္သတည္း။

            မေလးရွား လ.၀.က က ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ဗီဇာေတာင္းေသာအခါ မျပႏုိင္။ အလီက ငါတို႔ အလုပ္လုပ္ရေအာင္ သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာရိွတဲ့ ငါတို႔ရံုးကို ခဏလာတာ ဟု ေျပာသည္။ မင္းဟာမင္း၊ ခဏပဲလာလာ၊ အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္။ ဗီဇာလိုတယ္။ ဗီဇာျပန္ယူပါ ဟု ရဲကဆိုေလေသာ္ အလီမွာ ပက္လက္လန္ကာ ျပန္ခဲ့ရသတည္း။ (မွတ္ခ်က္။   ။စင္ကာပူႏိုင္ငံသားမ်ား မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားသို႔သြားလွ်င္ ဗီဇာမလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ားအဖို႔ လုိပါသည္။ ဤသည္ကို အလီက ငါေတာင္ ဗီဇာမရဘဲသြားႏိုင္ေသးတာ မင္းတို႔က ဘာကိစၥမရဘဲ ရိွမလဲ ဟု ယူဆကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ဗီဇာမယူျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရွင္းျပတာကုိ နားမေထာင္ဘဲ ဆရာႀကီးလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။)

(၅၄) ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မည္သို႔မည္ပံု ေသမည္နည္းဆိုသည္ကို ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ပံု

တစ္ရက္တြင္ ကိုျမင့္သိန္းဖံုးဆက္လာ၏။ သူတို႔ Jurong Shipyard တြင္လုပ္ေနေသာ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုမင္းေသာ္တာ မွာ က်န္းမာေရး အေျခအေန အလြန္ဆိုးေနေၾကာင္း သတင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သူေျပာပံုအရ ကိုမင္းေသာ္တာမွာ ဗုိက္အလြန္ ေအာင့္သည္ ဆို၏။ ဗိုက္ေအာင့္သည္ကုိ Jurong Shipyard မွေဆးခန္းသို႔ျပေသာ္ ဆရာ၀န္က ဗုိက္ေအာင့္ေပ်ာက္ေစရန္ သာမန္ ေဆးမ်ားသာ ေပးလုိက္သည္။ ဗိုက္ေအာင့္မေပ်ာက္သျဖင့္ ထပ္ျပသည့္တိုင္ ဘာမွအေရးတယူ ဆက္မလုပ္။ သို႔ႏွင့္ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ ပင္နင္ဆူလာတြင္ ဖြင့္ထားေသာ ျမန္မာေဆးခန္းသို႔ သြားျပရာ ဆရာမႀကီးက နင္ အခု ေဆးရံုသြားပါ၊ နင္မသြားႏိုင္ရင္ တကၠစီစီးရေအာင္ ငါလိုက္ပုိ႔မယ္ ဟု ဆုိၿပီး ေဆးစာေရးေပးလုိက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ကိုမင္းေသာ္ တာ ေဆးရံုသို႔ေရာက္ေသာ္ ေဆးရံုက ခ်က္ျခင္းပင္ သူ႔ကို CT Scan ရိုက္ကာ ေဆးရံုတင္လိုက္သည္။

            ျပႆနာက ဤတြင္စသည္။ CT Scan ရိုက္ျခင္း၊ ေဆးရံုတက္ျခင္းတို႔အတြက္ ေဆးရံုမွ ေငြလက္ခံျဖတ္ပုိင္းေပး လိုက္ေသာအခါ စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀၀၀ ျဖစ္ေနသည္။ ဤေငြကို ကိုမင္းေသာ္တာက ေနေကာင္းလာလွ်င္ အလုပ္လုပ္ကာ ဆပ္ပါ့မည္ဆိုသျဖင့္ ကုမၸဏီက စိုက္ေပးလုိက္သည္ ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းလာသည္။ အေျခအေနက သိပ္မထူးလွ။

            ဗိုက္ေအာင့္လာျပန္ေသာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္တက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုႏွင့္ပင္ ျပန္ဆင္းလာသည္။ သူ သည္လိုျဖစ္ေနသည့္ကိစၥ မည္သူမွ် သိပ္မသိၾက။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အေျခအေနအေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ေနမေကာင္းရသည့္ ၾကားထဲ အလုပ္ကလည္း ဆင္းေနရေသး၏။ မဆင္းလို႔မျဖစ္။ ပိုက္ဆံ ၅၀၀၀ ေၾကြးကတင္ေနၿပီ။ သည္အခ်ိန္တြင္ ဗိုက္က အစာကို လက္မခံေတာ့။ ဆန္ျပဳတ္၊ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ စသည္ နည္းနည္းပါးပါးသာ စားႏုိင္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစာလံုး၀ မစားႏိုင္ေတာ့ဟု ဆိုသည္။

            ဤသည္ကို ကိုျမင့္သိန္း သိေတာ့ သူတို႔ရံုးသို႔လုိက္သြားကာ သူ႔အေျခအေန အေတာ္ဆိုးေနေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိသားစုရိွရာ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လႊတ္ပါရန္ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔စိုက္ေပးထားရေသာ ေငြ ၅၀၀၀ ကိုကိုင္ကာ မင္းတို႔ျမန္မာေတြ ပိုက္ဆံစုၿပီး ဒီ ၅၀၀၀ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ရင္ ျပန္ခြင့္ျပဳမယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ သူတို႔ဆုိလိုသည္ မွာ ျမန္မာေတြကလည္း ရသေလာက္စု၊ သူတို႔ကလည္း တခ်ိဳ႔တ၀က္က်ခံမယ္။ သို႔ေသာ္ ကုမၸဏီအေနႏွင့္ ၅၀၀၀ လံုးေတာ့ မက်ခံႏိုင္ဟု ဆို၏။ သုိ႔ႏွင့္ မိသားစုထံ ျပန္ဘို႔အေရး အလွမ္းေ၀းသြားရေတာ့သည္။ 

            ေနာက္ေတာ့ အစာမ၀င္သျဖင့္ အားျပတ္ကာ အိမ္သာသို႔ပင္ မသြားႏိုင္ေတာ့ပဲ ကြန္တိန္နာအတြင္း၌ ဆီးမ်ား၊ ၀မ္းမ်ားျဖင့္ လူးေနကာ ျပဳစုမည့္သူလည္း မည္သူမွ်မရိွ။ အတူေနသူမ်ားမွာလည္း အလြန္နံေစာ္ ညစ္ပတ္လွသည္ႏွင့္ တျခားသုိ႔ ေျပာင္းသြားၾကၿပီ။

            ကိုျမင့္သိန္းက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ အေရးေပၚယာဥ္ေခၚရန္ ရဲကိုဖံုးဆက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရဲက သည္ကိစၥမွာ ရာဇ၀တ္မႈမဟုတ္သျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္။ SCDF သို႔မဟုတ္ Ambulance (အေရးေပၚယာဥ္) သို႔ေခၚပါဟု ေျပာသည္ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ သူလည္း SCDF သို႔ ဖံုးဆက္ရာ ပထမ အဆင္မေျပ။ သူတို႔က သည္ကိစၥ သူတို႔ႏွင့္ တုိက္ရိုက္မပတ္သက္သျဖင့္ အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုျမင့္သိန္းလည္း လက္မေလွ်ာ့ပဲ ထပ္မံႀကိဳးစားရာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ အမ်ိဳးသမီးအရာရိွႏွင့္ေတြ႔ရိွ။ သူက အေရးေပၚယာဥ္လႊတ္ေပးမည္၊ ေဆးရံုတင္ပါ ေျပာသည္ဆိုသျဖင့္ ယခု စင္ကာပူ ေဆးရံုႀကီးသုိ႔ တင္ထားေၾကာင္း၊ မည္သည့္ Ward၊ မည္သည့္အခန္း စသည္မ်ားကို ေျပာျပပါသည္။ 

            သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ Outram Park ရွိ စင္ကာပူေဆးရံုႀကီးသုိ႔ လုိက္သြားသည္။ ကိုမင္းေသာ္တာမွာ သတိမရတစ္ခ်က္၊ ရတစ္ခ်က္။ အစာအိမ္မွာ လံုး၀မရိွေတာ့ဘဲ အစာအိမ္နားရိွ အျခားအူ၊ အရိုးစသည္မ်ားသို႔ ကပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစာအိမ္မရိွ ေတာ့သျဖင့္ အစာေကြ်းဘို႔မွာ မည္ကဲ့သို႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ လြန္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုျမင့္သိန္းက ရွင္းျပပါသည္။

            မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သနည္းဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဂဃနဏမသိပါ။ ကိုျမင့္သိန္းေျပာျပသျဖင့္ သူႏွင့္ ကိုမင္းေသာ္တာမွာ အလြန္ရင္းႏွီးေၾကာင္း၊ ကိုမင္းေသာ္တာမွာ မိသားစုအတြက္ အလြန္ၿခိဳးၿခံေခြ်တာၿပီး စားေသာက္ေၾကာင္း။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခါက္ဆဲြထုပ္ကို ျပဳတ္ေသာက္တာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခင္ကတည္းက အစာအိမ္ေရာဂါလည္းရိွေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေျပာျပ၏။

            ေဆးရံုတက္ခ်ိန္မွာ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ။ သံုးေလးရက္အၾကာတြင္ ေဆးရံုႀကီးေပၚ၌ပင္ ကိုမင္းေသာ္တာ ဆံုးပါးသြား၏။ သူမဆံုးမီ ျမန္မာျပည္မွ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးဆက္လာသည္။ သူ႔အေျခအေန ဘယ္လိုလဲဟင္ ဟု ေမးလာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္မေျဖႏိုင္။ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာၿပီး အသံမထြက္ေတာ့သည္ႏွင့္ အျခားတစ္ဦးကို ဖံုးေပးလိုက္ရသည္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူ၏ ဆံုးခါနီးအေျခအေနကို သူ႔ဇနီးသည္အား ျပန္ေျပာျပရန္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ခြန္အားမရိွ။

             ဆံုးမည့္ညေနတြင္ ကုမၸဏီသူေဌး ႏွင့္ Jurong Shipyard မွ အရာရိွမ်ား လာၾကည့္သည္။ မိမိ၏ ၀န္ထမ္းျဖစ္သူ တစ္ဦး ေသေလာင္းေပ်ာက္၀ျဖစ္ေနသည္ ကို ပစ္စလက္ခတ္ထားေသာ သူတစ္ဦးအား စကားေျပာရန္ ကြ်န္ေတာ္ဆႏၵမရိွ သည္ႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွသာၾကည့္ေနပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေအးဂ်င့္လုပ္သူက The Straits Times မွ သတင္းေထာက္အား ေခၚေပးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုမင္းေသာ္တာကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးကာ လူရွင္းသည့္တစ္ေနရာသို႔ သတင္းေထာက္ကို ေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ္သိသမွ် ေျပာျပလုိက္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္ကို ကုမၸဏီမွ သိပင္သိျငားေသာ္လည္း အေရးတယူမလုပ္ပံု၊ အတူေနသူမ်ားမွာလည္း မိမိႏွင့္မဆိုင္သလို တာ၀န္မဲ့ေနၾကပံု၊ ကုမၸဏီေဆးခန္းမွ ဆရာ၀န္ ပစၥလက္ခတ္လုပ္ပံု စသည္တို႔ ျဖစ္၏။

            ဤတြင္ ၾကားျဖတ္ေျပာရလွ်င္ ေဆးရံုေဆးခန္း စသည္တို႔တြင္ သတင္းေထာက္မ်ား လာေရာက္ေမးျမန္းျခင္း၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ျခင္းကို ေဆးရံုမ်ားမွ မႀကိဳက္သျဖင့္ ဤကိစၥ တိုးတိုးတိတ္တိတ္လုပ္ပါဟု သတင္းေထာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို တီးတိုးမွာထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္က လူသူရွင္းရာ ေထာင့္တစ္ေနရာေခၚသြားၿပီး တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာျပာရျခင္း ျဖစ္၏။ သူက ျမန္မာျပည္ရိွ ဇနီးသည္၏ သေဘာထားကိုပါ သိလိုပါသည္ ဆုိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ျမန္မာျပည္သို႔ ဖံုးေခၚကာ ေမးျမန္းေပးရပါေသးသည္။

ထိုေန႔ည အေၾကာင္းထူးလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အခ်ိန္မေရြး ဖံုးဆက္လိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဖံုးကို ဖြင့္ထားမည္ ဟု ကိုျမင့္သိန္းကို မွာခဲ့ကာ ျပန္ခဲ့၏။ နံနက္ လင္းအားႀကီး ၄ နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ကိုမင္းေသာ္တာ ဆံုးပါးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကိုျမင့္သိန္း ဖံုးဆက္လာပါသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ေဆးရံုသုိ႔လာခဲ့ကာ နာေရးကိစၥအတြက္ လံုးပမ္းရ၏။ သိပ္အေထြအထူး မလုပ္ရပါ။ ေအးဂ်င့္က သုဘရာဇာ (under taker) ေခၚေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္က death certificate ကို (ျမန္မာလုိေတာ့ ရင္ခဲြတိုက္ ေခၚမည္ထင္ပါသည္) တြင္သြားယူကာ under taker မ်ားႏွင့္ လိုသည္မ်ား စီစဥ္ေပးရပါသည္။ သူတို႔က ဘာလိုသည္၊ ဘာလိုသည္ ေျပာသည္မ်ားကို လုပ္ေပးရံုမွ် ျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွ မခဲယဥ္းပါ။

            တစ္ေယာက္က ဒါႀကီး မင္းဘယ္လိုလုပ္ခ်င္သလဲ ေမးလာသျဖင့္ ျမန္မာျပည္သာ ျပန္ပို႔လိုက္ပါကြာ ဟု ေျဖလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာျပကာ အလႉေငြေကာက္ခံရန္ကိစၥကို ေဆာ္ၾသ၏။ တစ္ေယာက္က Kidney Foundation ဆိုလား၊ ကင္ဆာဌာန ဆိုလား တြင္ ျမန္မာဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ဦးရိွသည္ဆိုကာ ဖံုးနံပါတ္ေပးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းဆက္သြယ္ပါသည္။ ဆရာမႀကီးနာမည္မွာ ေဒၚဘယ္သူဆိုလား။ ေမ့ေနၿပီ။ သူက ရုပ္ကလပ္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ရန္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကိစၥ တာ၀န္ယူေပးမည္ဆုိလား ေျပာပါသည္။

            အလုပ္ၿပီး၍ ေရမိုးခ်ိဳးစားေသာက္ၿပီးခ်ိန္ ည ၉ နာရီေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖံုးလာ၏။ Under taker ထံမွ ျဖစ္ပါသည္။ ဟေကာင္၊ မင္းတို႔ေကာင္မွာ အ၀တ္မပါလာဘူး။ အ၀တ္လာ၀တ္ေပးလွည့္ဦး ဟု ဆို၏။ ဟိုက္ရွားဘား။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကပ်ာကသီ အ၀တ္အစားလဲကာ ပင္နင္ဆူလာသုိ႔ အေျပးလာခဲ့ရသည္။ ဆိုင္မ်ားက ၉ နာရီခဲြေက်ာ္လွ်င္ ပိတ္ေတာ့မည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖြင့္ေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နီးရာဆုိင္တစ္ဆိုင္တြင္ ပုဆိုးႏွင့္ အက်ႌတစ္ထည္စီ ေကာက္ကက္၀ယ္ကာ ၎တို႔ဆီ မနည္းရွာေဖြသြားရသည္။ ဟို႔၊ အေ၀းႀကီး မွွာ ျဖစ္၏။ Chua Chu Kang ထင္ပါသည္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့။ အနီးဆံုး ဘူတာထိ MRT စီးကာ ဘူတာမွ သူတို႔ဆီ တကၠစီ ငွားသြားရသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔ကို အ၀တ္အစားမ်ားေပးကာ မင္းတို႔မပုပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က ေဆးထိုးထားတယ္ ဟု ဆို၏။ မင္းတို႔ဟာ၊ ေသခ်ာမွျဖစ္မယ္ေနာ။ ေတာ္ၾကာ၊ ဟိုေရာက္လို႔နံေနရင္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ပြစိပြစိ လုပ္ေလေသာ္ စိတ္သာခ်ပါကြာ။ အနည္းဆံုး ၃ ရက္ေတာ့ ခံတယ္၊ ငါတို႔ ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနက်။ ဘာမွ မပူနဲ႔ ဟု ေျပာေလသည္။ ေနပါဦး၊ ဘယ္လိုပို႔မွာလဲ ဆုိေတာ့ Cargo ေလယာဥ္နဲ႔ ပို႔မွာ ဟု ေျပာပါသည္။ ဒီကေန ျမန္မာျပည္ ပို႔ရင္ ကုန္က်စရိတ္ ဘယ္ေလာက္ရိွသလဲ ဟု စပ္စုၾကည့္ရာ ၃၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ ကုန္တယ္ ဟု ဆိုပါသည္။

(၅၅) စင္ကာပူႏိုင္ငံသားမ်ား မည္သို႔လႉဒါန္းၾကပံု

ေနာက္ေန႔ Straits Times သတင္းစာတြင္ ကိုမင္းေသာ္တာ့ကိစၥ သတင္းပါလာ၏။ Home section တြင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရိုက္ေပးလိုက္ေသာ ဓါတ္ပံုႀကီး အျပဴးသားႏွင့္။ သူတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဖတ္ေကာင္းေအာင္ သတင္းေဆာင္းပါးေရးထား ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖတ္လို႔ေကာင္းပါ၏။ ဇနီးျဖစ္သူ၏ ေျပာစကားမ်ားကိုပါ ထည့္ေရးထားသည္ျဖစ္ရာ ဖတ္ရသူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလံုးကို ညိႈးခ်ံဴးေစေလေတာ့၏။ (ယခင္က ထုိသတင္းစာျဖတ္ပိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ စင္ကာပူတစ္ႏုိင္ငံလံုး ဟိုေရာက္လုိက္၊ သည္ေရာက္လိုက္ႏွင့္ ႀကံဳသလို ေနရသည္ျဖစ္ရာ သယ္ရ၊ ျပဳရ မလြယ္လွသျဖင့္ တစ္ေနရာေျပာင္းတုိင္း မလိုအပ္ဘူးထင္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ပစ္လိုက္ရသည္ျဖစ္ရာ အႏွီ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းသည္လည္း ထိုပစ္လိုက္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ပါသြားေခ်သည္။ ယခု ျပန္ရွာေတာ့ မေတြ႔ေတာ့ပါ။ ရက္စဲြ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ပိုင္းက ျဖစ္ပါသည္။)

မ်ားမၾကာမီပင္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးမ်ား တဂြမ္ဂြမ္ ဆက္လာပါေတာ့သည္။ သတင္းစာပါ ကိုမင္းေသာ္တာ၏ မိသားစုအတြက္ ကူညီလိုသူ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က ေနပါဦးကြယ္၊ င့ါဖံုးနံပါတ္ကို မင္းတို႔ ဘယ္လိုရသလဲ ဟု စပ္စု ေတာ့ သူတို႔က လြယ္ပါတယ္ကြာ။ သတင္းစာတုိက္ကို လွမ္းဖံုးဆက္ၿပီး သတင္းေထာက္ကို ေမးတာေပါ့ ဟု ဆို၏။

သည္တြင္ စင္ကာပူႏုိင္္ငံသားမ်ား၏ လႉပံုႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာမ်ားလႉပံုကို အနည္းငယ္ ႏိႈင္းယွဥ္ျပပါရေစ။

ဤသည့္သူမ်ားမွာ သတင္းစာဖတ္ၿပီး ကြ်ႏု္ပ္ကို ယံုၾကည္မႈတစ္ခုထဲႏွင့္ ကုိမင္းေသာ္တာ မိသားစုအား ပံ့ပိုးေငြ လႉၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေပးေသာ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္းကိုေတာင္ လက္မခံပါ။ ငါတို႔ေပးလုိက္တဲ့ အလႉေငြသာ သူတို႔ မိသားစုဆီ ပို႔ေပးပါကြယ္ ဟု ဆို၏။ ကြ်ႏု္ပ္က နာမည္ေမးေသာအခါတြင္လည္း မလိုပါဘူးကြာ ဟု ဆို၏။ မုခ္၀တြင္ ကမၺည္းတင္လို၍ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံလႉေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မိတ္ေဆြမ်ား အတုယူႏိုင္ပါေစ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔အလႉေငြေပးပံုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ေနရာတြင္ ဖံုးဆက္ခ်ိန္းသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေနသည့္ Kallang Way ႏွင့္အနီးဆံုးဘူတာ Aljunied MRT တြင္ ခ်ိန္းဆုိတာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကုိ သြားေစာင့္ေနသည္။ သူတို႔က ဘူတာထဲမွေနၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးဆက္သည္။ ထိုအခါတြင္မွ ကြ်န္ေတာ့္ထံ တည့္တည့္လာကာ ပိုက္ဆံေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လူေသခ်ာေအာင္ ဖံုးဆက္ၿပီး confirm လုပ္တာျဖစ္ပါသည္။

တရုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကမူ ၀မ္းနည္းပါတယ္ကြယ္၊ ငါမင္းဆီလာဘို႔ အခ်ိန္မရိွဘူး။ ခု ငါ Raffles City မွာ။ မင္း ကေန႔ည ၈ နာရီ လာလို႔ရမလား ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူခ်ိန္းဆိုရာသို႔သြားသည္။ ေတြ႔ေသာ္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀၀ ကို ေရတြက္ ၍ ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာလွသျဖင့္ သူ႔ကို မင္းနာမည္ေလး ေျပာျပပါလားကြယ္။ သူ႔မိသားစုေတြကို ေျပာခ်င္လို႔ ပါဆိုတာေတာင္မရ။ မလိုပါဘူးကြယ္၊ ဒီေငြသာ သူ႔မိသားစုေတြဆီပို႔ေပးလုိက္ပါ ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာမွျပန္ေျပာခ်ိန္မရလိုက္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့ရ၏။

လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္သည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ကိုမင္းေသာ္တာ့မိသားစုအတြက္ အလႉေငြမ်ား ထည့္၀င္ၾကေၾကာင္း စင္ကာပူရိွ Myanmar Club မွ သိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖံုးဆက္ၿပီး အခိ်န္းအခ်က္လုပ္သျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္ သြားေတြ႔၏။ ဦးစိန္၀င္း ႏွင့္ ဦးေဇာ္ထြန္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က သူတို႔တြင္လည္း ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိေၾကာင္း၊ အျခားႏိုင္ငံမ်ား သို႔ပါ အေၾကာင္းၾကားၿပီး အကူေငြမ်ား ေကာက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေရြ႔ သူတို႔ဆီမွ တစ္ျပားမွ မရခဲ့ပါေလ။ ေနာက္ပိုင္း အဆက္အသြယ္ျပတ္သြား၏။

စင္ကာပူႏုိင္ငံသားမ်ားေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ကူေငြမ်ား ထည့္၀င္လႉဒါန္းၾကရာ စုစုေပါင္း သိန္း ၆၀ ေက်ာ္ရပါသည္။ အမ်ားစုမွာ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားမ်ားထံမွ ျဖစ္၏။ ထိုေငြမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးမွ တစ္ဆင့္ ကိုမင္းေသာ္တာ့မိသားစုထံ ပို႔ေပးလုိက္ပါသည္။

Straits Times သတင္းေထာက္ကလည္း သူတို႔တိုက္မွ စင္းေဒၚလာ ၁၀၀၀ ကူေငြထည့္မည္ဆိုပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေျပာသာ ရိွၿပီး မရခဲ့ပါေလ။ သူတုိ႔ထည့္မည္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ကိုမင္းေသာ္တာ့မိသားစုထံ ေနာက္ထပ္ ၁၀၀၀ က်န္ေသးသည္ ဟု ႏႈတ္လြန္ခဲ့မိပါသည္။ ကိုမင္းေသာ္တာတြင္ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္ျပန္စဥ္ မမက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတ႔ိုအိမ္လိုက္ပို႔သည္။ သူတို႔အေျခအေနၾကည့္ရသည္မွာ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔စုေပးေသာ ေထာက္ပံ့ေငြႏွင့္ အိမ္ဆိုင္ကေလး ဖြင့္ထားသည္။ ထင္း၊ မီးေသြး စသည္တို႔ပါေရာင္းသည္။ ပန္းခင္းလည္း စိုက္ထားေသး၏။ အဆင္ေျပသည္ဟု သိရသျဖင့္ ၀မ္းသာရပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂-၁-၂၀၁၂၊ ညေန ၆း၀၅ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65
#15-233
Singapore 644663
Tel: 97303027
Email: y_nyein@yahoo.com.sg
Blog: http://shwenyein.blogspot.com