က်ြန္ေတာ္ႏႇင့္ အလြန္ရင္းႏႇီးေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏႇင့္ ပတ္သက္၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားအေၾကာင္း ေတြးမိပါသည္။
လူတိုင္းသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရိႇပါမူ ဤသည့္ေလာကႀကီး၌ အႏီႇဒုစရိုက္၊ မေကာင္းမႈမိ်ဳးမ်ား ေပၚေပါက္လာစရာ မရိႇႏိုင္။ ရိႇလွ်င္ေသာ္မႇ အလြန္႔အလြန္ နည္းပါးေပလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟူသည္ သူ႔ကို ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္၊ ငါ့ကို ဒီလိုလုပ္ရင္ေကာ ခံႏိုင္ပါ့မလား။ သူ႔ကို ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ ငါ့ကို ဒီလိုေျပာရင္ေကာ ခံႏိုင္ပါ့မလား ဟု ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း။ စာနာႏိုင္စြမ္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
ဘယ္သူမဆို ႏိုင္ငံျခားလာျပီး အလုပ္လုပ္ျပီဆိုကတဲက ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ႏႇင့္၊ သားမယားႏႇင့္၊ မိဘ ေဆြမိ်ဳးမ်ားႏႇင့္ ခဲြခြာျပီး ေနၾကရသူခ်ည္းျဖစ္သည္။ မည္သူမဆို မည္မွ်စုတ္ခ်ာ မဲြေတေနပါေစ။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေတာ့ ခံုမင္၊ စံုမက္ ၾကသူခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မည္မွ် ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနရသည္ဆိုေစ၊ ကို္ယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္ရြာကိုေတာ့ လြမ္းၾကသူခ်ည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ခံုမင္၊ စံုမက္၊ လြမ္းသည္ဆိုရံုႏႇင့္မျပီး။ ဤခ်စ္ခင္စံုမက္လႇပါသည္ဆိုေသာ ကိုယ့္မိသားစုအေပၚ သစၥာရိႇဘို႔ေတာ့ လိုသည္ထင္၏။
ကိုယ့္ဇနီးမယားကြယ္ရာမႇာ ကိုယ္ကေဖာက္ျပားေနလွ်င္ ကိုယ့္ဇနီးအေနႏႇင့္ ဘယ္သို႔ခံစားရမည္နည္း။ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက “ဟာ-ဒါက ဒီမႇာျဖစ္တဲ့ကိစၥ။ ဗမာျပည္ျပန္သြားရင္ ေခၚသြားမႇာမႇ မဟုတ္ဘဲ” ဟု ဆင္ေျခတက္သည္ဆိုအံ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္လည္ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ “ဒါျဖင့္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားစကၤာပူလာေနတံုး ဟိုကမိန္းမက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနမယ္။ ခင္ဗ်ားျပန္လာေတာ့ ‘ေကာင္ေလး၊ နင္အိမ္ခဏျပန္ေနဦး။ ဟိုမွာ အိမ္ကလူႀကီးျပန္လာၿပီ’ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ့္နဲ႔ေနမလဲ”။ သည္သို႔ဆိုလွ်င္ သင္ဘာေျပာခ်င္ပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ဂြစကားေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေတြးသင့္ေတြးထိုက္သည္ကို ေတြးႏိုင္ေစရန္ ေျပာျပျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ ဟုတ္ပါျပီ။ ကိုယ့္ဇနီး သူတပါးႏႇင့္ ေပ်ာ္ပါးေနသည္ကို လက္သင့္ခံ ၾကည္ျဖဴႏိုင္သည္ဆိုပါက သင္လည္း သူ႔လိုပဲ တျခားမိန္းကေလးတစ္ဦးႏႇင့္ ေပ်ာ္ပါးပါေလ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္သမီးေလာက္ကေလးႏႇင့္ေတာ့ မေပ်ာ္ပါႏႇင့္ဟု ထပ္မံသတိေပးလိုပါေသးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း။
ကိုယ့္သမီးႏုႏုထြတ္ထြတ္ကေလး အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏႇင့္ တဲြေနသည္ကို အဘယ္မည္ေသာ ဖခင္သည္ သည္းညည္းခံျပီး ၾကည့္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကိုယ့္သမီးကို အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားတစ္ဦးႏႇင့္ တဲြသြားသည္ကို မၾကည့္ႏိုင္ေသာ ဖခင္တစ္ဦးအေနႏႇင့္ ကိုယ့္သမီးေလာက္သာရိႇေသာ ေကာင္မေလးတစ္ဦးႏႇင့္ မတဲြပါႏႇင့္ဟုသာ အၾကံေပး ခ်င္ပါသည္။ ဒါ-က်ြန္ေတာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာတရား လက္ကိုင္ထားကာ စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာႏႇင့္ ေျပာျခင္းသာျဖစ္ၿပီး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမႇ နစ္နာေစလို၍ ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။
က်ြန္ေတာ္ႏႇင့္ အေတာ္ေလးရင္းႏႇီးေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရိႇပါေသးသည္။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္က ဟိုဘက္စားပဲြ သည္ဘက္စားပဲြ အတူတဲြကာ (Keppel Shipyard ထဲတြင္) အလုပ္လုပ္ရ၏။ ငါနဲ႔ ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္လိုက္တာ၊ ဘာေတြျဖစ္လို႔ ဘယ္ေဆးခန္းမႇာ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ရတယ္ (သူေျပာေနသည္မ်ားမႇာ အင္မတန္ ရံု႔ရင္းၾကမ္းတမ္းလႇသျဖင့္ စာႏႇင့္ေရးျပ၍မေကာင္းပါ။) စသျဖင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ျမိန္ရည္ရႇက္ရည္ ေျပာျပေနသည္မ်ားကို နားႏႇင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားရေသာအခါ က်ြန္ေတာ့္မႇာ ဤလိုလူမိ်ဳးမ်ားကို အလြန္ေအာ့ႏႇလံုးနာ၊ ရြံလည္း အလြန္ရံြရႇာမိပါသည္။
သို႔ေသာ္မၾကာပါ။ သူ႔ႏႇမ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏႇင့္ လိုက္ေျပးသည္ဟု ၾကားရေသာအခါ သူ႔မႇာ ဆတ္ဆတ္ခါ ေနပါေတာ့သည္။ သူ႔ႏႇမ လိုက္ေျပးေသာ ထိုငနဲသည္ကား တျခားသူမဟုတ္။ အစင္းသိ၊ ဓါတ္သိျဖစ္ေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ သူႏႇင့္ တစ္ခန္းထဲေနသူ၊ သူ႔အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိသူ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၊ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ ခ်င္းက “ဟင္- သူမ်ားႏႇမက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာ။ ညာလိုလုပ္လိုက္တာနဲ႔ တေျပာထဲ ေျပာေနတဲ့ေကာင္၊ မႇတ္ ပလားကြ၊ သူ႔ႏႇမက်ေတာ့ ျဖစ္ေနလိုက္တာ” (သူေျပာသည္မ်ားမႇာ သည့္ထက္ျပင္းထန္ပါသည္။ စာႏႇင့္ေရးျပလို႔မေကာင္းပါ။) စသျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ႏႇံပါသည္။ ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္ဆိုသည္မႇာ ဤသည္ကုိ ေခၚေရာထင့္။
ဤကိစၥတစ္မိ်ဳးထဲသာမဟုတ္ပါ။ မ်ားစြာေသာ လူမႈေရးနယ္ပယ္မႇ ကိစၥမ်ားစြာတို႔ပင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေရႇ႔ထား လိုက္ပါက ေျပလည္သြားမည့္ ကိစၥမ်ားခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ- ပိုက္ဆံေခ်းျပီး ျပန္ေတာင္းရခက္ေသာ ျပႆနာ၊
သူခိုးလက္မႇ သူ၀ွက္လုျခင္း၊ ယံုၾကည္မႈကို အလဲြသံုးစားလုပ္၍ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို မတရားယူျခင္း စသည္၊ စသည္။
ျပီးခဲ့ေသာလက ဧရာ၀တီ အင္တာနက္မဂၢဇင္းတြင္ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာမႀကီးတစ္ဦး၏ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ ရ၍ အေတာ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရဘူးသည္။ ေဆာင္းပါးတြင္ သူတို႔ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသူဘ၀က သူငယ္ခ်င္းတစ္စုတို႔ စားၾကေသာက္ၾကရန္ တစ္ေနရာသို႔ ျမင္းလႇည္းတစ္စီးႏႇင့္ သြားၾကသည္။ လူကမ်ားျပီး ျမင္းမကေလးက ငယ္ေနသျဖင့္ ျမင္းမကေလးမရံုးႏိုင္တာကို မည္သူကမွ်ဆင္းေပးမည္ဟု စိတ္မကူးၾကပဲ ျမင္းမဆဲြႏိုင္တာကိုပင္ ေပ်ာ္ပါးေန လိုက္ၾကေသးသည္။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆင္းတြန္းေပးလုိက္သျဖင့္ ျမင္းမကေလးမႇာ မႏို္င့္ရင္ကာ ဆဲြသြား ရေတာ့သည္။ ခရီးဆံုးေရာက္ေတာ့ ျမင္းမကေလးမႇာ ဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေခြ်းမ်ားကို သံျပားႏႇင့္ပင္ ျခစ္ခ်ရသည္ဆို၏။
ထိုေဆာင္းပါးဖတ္ျပီး က်ြန္ေတာ့္မႇာ အေတာ္မေက်မခ်မ္းျဖစ္မိပါသည္။ လူမ်ားစင္စစ္ျဖစ္လွ်က္ကႏွင့္ ျမင္းမရံုးႏိုင္ ဘူးဆိုတာ သိဘို႔မေကာင္းဘူးလား။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ဒီေလာက္မႇ မသိတတ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္ေပ်ာ္ခ်င္တာတစ္ခုတည္းႏႇင့္ ျမင္းမကေလးကို မႏိုင့္၀န္ထမ္းခိုင္းတာ တရားပါရဲ႔လား။ က်ြန္ေတာ္သာထိုအဖဲြ႔ထဲပါလွ်င္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားမႇာ ေသခ်ာသလို ေယာက်္ားေလးအားလံုးကိုလည္း ျမင္းလႇည္းေပၚမႇ ဆင္းခုိင္းမႇာ ျဖစ္ပါသည္။ မႏိုင့္ရင္ကာ ဆဲြေနရေသာျမင္းမကေလးကို သနားတာႏႇင့္ပင္ က်ြန္ေတာ္စီးျဖစ္မႇာမဟုတ္ပါ။ ျမင္းမကေလးေနရာကို ခဏကေလး၀င္ျပီးေနၾကည့္စမ္းပါ။ သင္ ဘယ္လိုခံစားရမည္လဲ သိႏိုင္ပါမည္။
ေနာက္တစ္ခု- က်ြန္ေတာ္စိုက္ပိ်ဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္လုပ္ေနစဥ္ ၁၉၉၄ ခုႏႇစ္၀န္းက်င္ေလာက္က စက္ပစၥည္း ၀ယ္ရန္တာ၀န္ျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ သြားရပါသည္။ မႏၱေလးသို႔သြားလွ်င္ ေစ်းလည္းသက္သာ။ ဘူတာႏႇင့္လည္း နီးေသာ သမ၀ါယမ တည္းခိုခန္းတြင္ အျမဲတည္းေလ့ရိႇပါသည္။ ျပန္မည့္ေန႔နံနက္တြင္ ဘူတာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ (မနက္ ၄ နာရီခန္႔သာ ရိႇပါေသးသည္) သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္အိပ္ေနၾကေသာ ငႇက္ကေလးမ်ားကို ေလေသနတ္မ်ားႏႇင့္ပစ္ခ်ေနေသာ လူတစ္စုကို ေတြ႔ရသည့္ခဏ က်ြန္ေတာ့္မႇာ အလြန္႔အလြန္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မိပါသည္။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းအိပ္ေနေသာ ငႇက္ကေလးမ်ားကို သြားျပီးသတ္ျဖတ္ရက္ေသာ ထိုလူမ်ားကို က်ြန္ေတာ္က “ခင္ဗ်ားတို႔မိသားစု အိပ္ေနတံုး လူဆိုးတစ္စုကလာျပီး ခုလိုပဲ ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ” ဟု ေမးခ်င္ပါသည္။
ထို႔အတူ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ပင္ ရိႇေနစဥ္ တစ္ေန႔ ဆန္အိတ္မ်ားကိုတင္လာေသာ ျမင္းလွည္းတစ္စီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရႇ႔မွတံတားကို ကူးရန္ႀကိဳးစားေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဆန္အိတ္ႏွင့္လွည္းမႇာ မမွ်ပါ။ မႏိုင့္ရင္ကာ တင္လာျခင္းျဖစ္၏။ ျမင္းခမ်ာ တံတားကိုမတက္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ျမင္းလွည္းသမားမႇာ လွည္းကို ဆင္းျပီးတြန္းမည္မႀကံဘဲ ျမင္းကိုသာ လိွမ့္ရိုက္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ မဆီမဆိုင္စိတ္တိုလာကာ ‘ကိုင္း-ဒါေလာက္ေတာင္ရိႇလႇတဲ့ ေခြးမသားေတာ့ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ’ ဟု ျမင္းလႇည္းသမားအား လက္သီးႏႇင့္ထိုးရန္ အိမ္ေပၚမႇဆင္းပါသည္၊ က်ြန္ေတာ္ပဲ ကံေကာင္းသည္လား မသိပါ။ ထုိခဏ ျမင္းေလးမႇာ အားစိုက္ရံုးလိုက္သည္ႏႇင့္ ထိုတံတားကို ေက်ာ္လြန္သြားပါေတာ့သည္။ က်ြန္ေတာ္လည္း တိုေနေသာစိတ္ကိုထိန္းကာ အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့ပါ ေတာ့သတည္း။ မဟုတ္လွ်င္ မဆိုင္သူကို ထိုးႀကိတ္မႈႏွင့္ ဘယ္သို႔ျဖစ္ေလမည္မဆိုႏိုင္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ က အလြန္စိတ္တိုကာ ေဒါသႀကီးတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု အသက္ကေလးရလာေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းရသည္။)
ထိုသို႔ေသာျဖစ္ရပ္မိ်ဳး ကြ်န္ေတာ္မၾကာခဏ ႀကံဳဖူးပါသည္။ စာရႈသူတို႔လည္း ႀကံဳဖူးေကာင္းႀကံဳဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးနည္းနည္းေလာက္ထားကာ ထိုထိုေသာ ဘာမွ ဆင္ေျခမကန္ႏိုင္သည့္၊ ဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္သည့္ သခင္ ခိုင္းရာခံေနရေသာ တိရိစၦာန္ကေလးမ်ားကို သနားေသာအားျဖင့္ မွ်မွ်တတ၊ သူႏႇင့္သူ တန္ရာတန္ရာ ၀န္ကုိ ဆဲြခို္င္းသင့္ပါသည္။ သူတို႔ခမ်ာ အဘိုးအခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မႇ မရဘဲ မိမိကို လုပ္ေကြ်းသမႈျပဳေနသည္ဆုိတာ သတိထားဘုိ႔ ေကာင္းပါသည္၊ ခ်က္စားဘို႔ေမြးထားေသာ ၾကက္ကို သတ္စားတာကေတာ့ တျခားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၾကင္နာသနားစိတ္ သာရိႇမည္ဆိုပါက သတ္စားရက္မည္ မဟုတ္ပါေလ။
ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ‘လူလိုသိပါ ကိုယ္ခ်င္းစာ’ ဟူေသာ တရားစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ဖူး ပါသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ ဘုရားအေလာင္းက ေက်းေတာသားကေလးဘ၀။ သူ႔တြင္ အစ္ကိုတစ္ဦးလည္း ရိႇပါသည္။ (နာမည္ကေတာ့ သုဓႏု လိုလို။ သုမန လိုလို ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။) သူတို႔၏ မိခင္ႀကီး နာမက်န္းျဖစ္ေသာအခါ ေဆး ဆရာေခၚပါသည္။ ဆရာက ေရာဂါကို ယုန္သားႏႇင့္ကုမွ ေပ်ာက္မည္ဆို၏။ ထိုအခါ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူက ဘုရားေလာင္း ညီငယ္ျဖစ္သူအား ယုန္ဖမ္းရေအာင္ ေတာထဲသို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ ညီျဖစ္သူက ေတာတြင္း၀င္၍ ယုန္ဖမ္းရာ အလြယ္ ပင္ရသည္။ ထိုအခါ ယုန္ကေလးမွာ ေၾကာက္ရႇာလြန္း၍ တုန္ေနသည္။ အေမယုန္မႀကီးမႇာလည္း သားအတြက္ရတက္ေပြကာ အနားမွမခြာႏိုင္ဘဲ ဟိုေျပးလိုက္၊ သည္ေျပးလိုက္ ျဖစ္ေနရွာပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ကိုျမင္ရေသာ ဘုရားေလာင္း ေက်းေတာသားေလးမႇာ ယုန္ေလးကို မဖမ္းရက္ေတာ့ဘဲ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။
လက္ခ်ည္းဗလာျဖင့္ အိမ္ျပန္လာေသာ ညီျဖစ္သူအားေတြ႔ရေသာအခါ အစ္ကိုႀကီးမွာ ေဒါသူပုန္ထကာ ထိုးမည္ ႀကိတ္မည္ လုပ္၏။ သို႔ေသာ္ အေမႀကီးမွာ ေရာဂါေပ်ာက္ႏွင့္ေနျပီျဖစ္၏။ ညီျဖစ္သူ၏ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္က အေမအို၏ ေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
က်ြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ဟသၤာတၿမိဳ႔၊ မိုးေကာင္းေက်ာင္းတိုက္တြင္ တည္းကာ ေက်ာင္းတက္ရပါသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္မ်က္ႏႇာခ်င္းဆိုင္ ေရကာတာႀကီးတစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ႏြားသတ္ရံုရိွ၏။ မနက္ေစာေစာ ကြ်န္ေတာ္ဆြမ္းအုပ္ယူရာမွျပန္လာတို္င္း ႏြားမ်ားကိုေပၚကာ အမဲသားမ်ားကုိ ေတာင္းႀကီးမ်ားတြင္ထည့္လွ်က္ ဆိုက္ကား မ်ားျဖင့္ ေစ်းသို႔သယ္သြားသည္ကိုေတြ႔ရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ညေန ေက်ာင္းမွျပန္လာခ်ိန္တြင္ ေပၚမည့္ႏြားမ်ားကို ႀကိဳး မ်ားျဖင့္သီလွ်က္ ဆဲြလာသည္ကိုလည္းေတြ႔ရတတ္သည္။
ဗမာျပည္တြင္က အသားစားရန္ ႏြားမ်ားကို သီးသန္႔ေမြးတာ အင္မတန္ရႇားလွျပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ ခိုင္းႏြားမ်ားကို အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာေသာအခါ ေပၚစားၾကတာမ်ားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေပၚမည့္ႏြားမ်ားမႇာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ႏြားမ်ားထက္ ႏြားအို၊ ႏြားမင္းမ်ားသာမ်ား၏။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ပိန္ခ်ံဳးကာ၊ အားအင္ကုန္ခမ္းေနေသာ ႏြားႀကီးမ်ားသာျဖစ္သည္။
ေရွးလူႀကီးမ်ားကေတာ့ ႏြားမ်ားသည္ လူႏွင့္အေနနီးေသာေၾကာင့္ လူမ်ားအေၾကာင္းနားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္ေနၾကသည္ ဆို၏။ ဆိုလိုသည္မႇာ လူမ်ားလႈပ္ရႇားတာကိုၾကည့္ျပီး ဒီလူေတြဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ ေနတတ္သည္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ဤသည္ကိုယံုပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အေဖမႇာ လယ္သမားျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ႏြားမ်ားႏႇင့္ တရင္းတႏီွးအတူတကြ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမဲေပၚေတာ့မည္ဆိုသည္ႏွင့္ ထိုႏြားမႇာ သိေနပါသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက်တတ္သည္။ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေသရမည္ကို မေၾကာက္ေသာ အဘယ္သတၱ၀ါမ်ားရိွပါသနည္း။ သက္ရိွသတၱ၀ါမွန္က ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ေတာ့ ႏွေျမာတတ္ၾကသည္ခ်ည္း။
ထိုကဲ့သို႔ပင္ သားသတ္ရံုသို႔ အတဲြလိုက္ဆဲြလာေသာထိုႏြားအုပ္မ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားႏႇင့္ ႏြားအို ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ရင္မႇာ အင္မတန္ထိခိုက္လွပါသည္။ အခ်ိဳ႔ႏြားႀကီးမ်ားမႇာ ရိုက္ထားသျဖင့္ အရိႈး ရာမ်ားပင္မေပ်ာက္ေသးပါ။ လူမ်ားလုပ္သမွ်ခံေနရေသာ ထိုသနားစရာ သတၱ၀ါႀကီးမ်ား၏ အသားကို အဘယ္မႇာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မိ်ဳက်ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ထို႔ျပင္တ၀ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေရးေသာ ႏြားေမတၱာစာကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မႇာ တစ္သက္တာပတ္လံုး အမဲသားျပတ္သြားပါေတာ့သတည္း။ ခိုင္းလည္းခိုင္းေသးရဲ့၊ အသားကုန္ခိုင္းျပီး ခိုင္းလို႔မေကာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သတ္အစားခံရမည္ ဆိုသည္ကို ထိုႏြားႀကီးမ်ားေနရာတြင္ ခဏကေလး၀င္ကာ ကိုယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္ၾကပါကုန္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ား၊ စိုက္ပိ်ဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စက္ႏႇင့္သာျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ Fully Mechanized Farming အဆင့္သို႔ ေရာက္ၿပီဆိုပါက ကြ်ဲႏြားမ်ားကို သံုးစရာမလိုေတာ့။ လယ္ယာလုပ္ငန္း အစအဆံုးကို စက္မ်ားႏႇင့္သာ လုပ္ရေတာ့မည္။ လူလည္းသက္သာ။ ျမန္လည္းျမန္။ ကြ်ဲႏြားမ်ားလည္း ခ်မ္းသာရာရ။ အေဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ။
ကြ်န္ေတာ္ယခုလုပ္ေနေသာ ကုမၸဏီတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏႇင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ မေလးတစ္ေယာက္ရိွပါသည္။ သူက ငါးမွ်ားရတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါသည္။ အားလပ္ရက္တိုင္း ငါးမွ်ားသြားသည္ဆို၏။ ခ်က္စားဘို႔မွ်ားျခင္းထက္ အေပ်ာ္မွ်ားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႏႇင့္ သူ႔အသားကို မနာမက်င္ထိုးရင္း သူ႔ကိုရႇင္းျပသည္။
“မင္းကိုခုလိုငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႔ထိုးတာ နာသလား (ဟာ-နာတာေပါ့)။ ဟုတ္လား၊ မင္းအသားက်ေတာ့ နာတတ္လိုက္တာ၊ ငါး ပါးဟက္ကို ဒီငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးနဲ႔ ေဟာသလို ေဟာသလို ခ်ိတ္ျပီးဆဲြတာက်ေတာ့ မင္းက မနာဘူးလို႔ထင္သလား။ မင္းေပ်ာ္ဘို႔ပါးဘို႔အတြက္နဲ႔ ငါးကေလးခမ်ာ အင္မတန္ မခ်ိမဆန္႔နာျပီး အသက္ေသရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မင္း ငါးမွ်ားျပီးအပန္းေျဖတာကို ေလွ်ာ့လိုက္ပါကြာ။ တျခား အပန္းေျဖစရာေတြ တပံုႀကီးပါ” ဟု ေျပာျပပါသည္။ သူေတာ့ မည္မွ် နား၀င္သည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ အလုပ္လုပ္ရသည့္အခါတိုင္း ငါးမ်ားျမင္လွ်င္ မေနႏိုင္။ ဟာ-ငါးႀကီး၊ ငါးႀကီး ႏွင့္ မွ်ားခ်င္စိတ္ အလြန္ျပင္းထန္ေနတတ္ပါသည္။ လူတစ္ဦး၏ ၀ါသနာ၊ ဗီဇဆိုတာ ေဖ်ာက္ရခက္သားကလား။
ထို႔အတူပင္၊ အလုပ္ထဲတြင္လည္း လုပ္ေနရင္း တျခားသူမ်ားပစၥည္းထားသြားသည္ကိုျမင္လွ်င္ အလစ္သုတ္ခ်င္ သည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းပစၥည္းကို သူမ်ားယူသြားရင္ မင္းဘယ္လိုခံစားရမလဲ” ဟုေမး၏။ ကိုယ္က ဘာမ ဟုတ္သည့္ သူ႔ပစၥည္းကေလးကို ယူထားလိုက္သည္။ ကိုယ့္အေနႏႇင့္ ေလာေလာဆယ္ ဘာမွအသံုးမတည့္။ ေနာင္က်မႇ အသံုး တည့္ခ်င္တည့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္လုပ္ေနသူအဖို႔ေတာ့ ပစၥည္း၏ ေငြတန္ဘိုးထက္ အသံုးရည္တန္ဘိုးသည္ အင္မတန္ တန္ဘိုးႀကီးလႇေပရာ ထိုပစၥည္းကေလးမရိႇသည္ႏႇင့္ လုပ္ငန္းေရွ႔ဆက္လို႔ မရဟုဆိုလွ်င္ ထိုသူ႔အေနႏႇင့္ မည္မွ် စိတ္ဆင္းရဲလိုက္ပါမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ဘာမႇတန္ဘိုးမရိႇေသာပစၥည္းကေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား တစ္ခါတစ္ရံ ထိုပစၥည္းကေလးမရိွသည္ႏႇင့္ ဘာမႇဆက္လုပ္လို႔မရေသာ အေျခအေနမိ်ဳး မၾကာခဏ ႀကံဳရတတ္ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ငါသာဆိုရင္ ဆိုေသာအေတြးမိ်ဳး အျမဲေတြးသင့္ပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ အျမဲ ထားသင့္ပါသည္။
သို႔မို႔ေၾကာင့္ ေက်ာ္ဟိန္းက “ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း၊ အေသအခ်ာေတြး၊ မင္းလုပ္ခဲ့တာ တစ္ေန႔လံုး၊ ျပန္စစ္ေဆး၊ ဘာေတြ ဘယ္လိုမႇားယြင္းေနခဲ့လဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္သူငယ္ခ်င္း” ဟု သူ၏ အဓိပၸါယ္ရိႇေသာလူ တြင္ သတိေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ မိတ္ေဆြတို႔ေရာ အိပ္ယာ၀င္သည့္အခါမ်ားတြင္ ဤကဲ့သို႔ စစ္ေဆးဘူးပါသလား။ စဥ္းစားသင့္ပါ၏။ ငါေျပာသလို လုပ္။ ငါလုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔ ဟု ေနာက္သလိုလိုႏွင့္ တကယ္မေျပာပါႏွင့္။ ေဟ့၊ ငါ့လိုလုပ္ျပ၊ ေနျပလိုက္စမ္းပါကြ ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လူငယ္မ်ားအတြက္ စံနမူနာယူေလာက္သူအျဖစ္ ေနျပလိုက္စမ္းပါဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရႇင္ ေဟာထားသည္ကေတာ့ အင္မတန္ ရႇင္းလွပါ၏။ သားေတာ္ရာဟုလာကို သြန္သင္ရာတြင္ - -
၁။ ေျပာမည္ႀကံလည္း၊ သင့္စိတ္ထဲ၊ အျမဲဆင္ျခင္ပါ။
မိမိ သူတပါး၊ ႏႇစ္ဦးသား။ ဘယ္သူ႔မ်ား ထိမလဲ။
၂။ ျပဳမည္ႀကံလည္း၊ သင့္စိတ္ထဲ၊ အျမဲဆင္ျခင္ပါ။
မိမိ သူတပါး၊ ႏႇစ္ဦးသား။ ဘယ္သူ႔မ်ား ထိမလဲ။
၃။ ေတြးမည္ႀကံလည္း၊ သင့္စိတ္ထဲ၊ အျမဲဆင္ျခင္ပါ။
မိမိ သူတပါး၊ ႏႇစ္ဦးသား။ ဘယ္သူ႔မ်ား ထိမလဲ။
ဤသည္မႇာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၏ အခ်ဳပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔သာ လုပ္မည္၊ ေတြးမည္၊ ေျပာမည္ ႀကံတိုင္း ဆင္ျခင္ျပီး လုပ္၊ ေတြး၊ ေျပာမည္ ဆိုပါက ဤကမၻာေလာကႀကီး အဘယ္မွ် သာယာလိုက္ပါမည္နည္း။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ မိမိေျပာမည္၊ လုပ္မည္၊ ေတြးမည္ ႀကံတိုင္း ငါ ဒီလို ေျပာ၊ လုပ္၊ ေတြးလိုက္ရင္ သူဘယ္လိုမ်ား ခံစားရပါလိမ့္မလဲ ဟု ဆင္ျခင္တိုင္းထြာကာ ေျပာႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္၊ ေတြးႏိုင္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါသတည္း။ ။
ေအးျငိမ္း
၂၆-၁၂-၂၀၀၃
Tuesday, June 29, 2010
ဆယ္ကုေဋေသာ ပူမႈ (ဒုတိယပိုင္း)
ဤစာကို ေရးရျခင္းမွာ စင္ကာပူတြင္ သည္သို႔သည္ႏွယ္ဇာတ္လမ္းမ်ား ရိွသည္ဆိုျခင္းကို အျခား စင္ကာပူ တြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူ ျမန္မာမ်ားလည္း သိေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အျဖစ္ကို သိထားျခင္းျဖင့္ တို႔သာဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္မဟုတ္လွ်င္ေသာ္မွ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဤလိုကိစၥမ်ိဳးၾကားသိလာရပါက ဒါကေတာ့ ဒီလိုရိွတယ္ဟု အႀကံဉာဏ္မ်ား ေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ၿပီးခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ၾကပါစို႔။
(၁) လူစင္စစ္က ေဘာလံုးျဖစ္ရျခင္း
သည္ေန႔ (၂၅-၆-၂၀၁၀) တြင္ေတာ့ အားလံုးေခ်ာေမာစြာ ၿပီးသြားပါၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အဖုအထစ္မ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္၏။
ယမန္ေန႔ (၂၃-၆-၁၀) က MOM မွ အရာရိွက ထိုကိစၥ သူဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ Foreign Manpower Management Division သို႔ သြား ဆိုလိုက္ရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႏွင့္ လာခဲ့ၾကေသာ ကိုယ့္လူမ်ားလည္း စိတ္ဓါတ္က်ကုန္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖံုးလွမ္းဆက္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း Foreign Manpower Management Division ကဘာေတြလုပ္သနည္း ဟု အင္တာနက္တြင္ ရွာၾကည့္ေသာအခါ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားမ်ား ခန္႔ထားျခင္း၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေနေရးထိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အလုပ္သမားမ်ားကို မ်က္ႏွာလဲြခဲပစ္ ထားျခင္း ကိစၥမ်ား၊ ထြက္ေျပးျခင္း ကိစၥမ်ား၊ ေအးဂ်င့္မ်ား တရားဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာေရး စသည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ေသာအဖဲြ႔ျဖစ္သည္ဟု ေတြ႔ရ၍ ဟုတ္ၿပီ၊ သူတို႔ကမွ တတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္ဟု ကိုဒုကၡသည္တုိ႔ကို နက္ျဖန္ အဲဒီ WMMD ကို သြားျဖစ္ေအာင္ သြားပါ။ သူတို႔လုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္ ဟု တိုက္တြန္းရ၏။
သုိ႔ႏွင့္ ၂၄-၆-၁၀ ေန႔တြင္ တစ္အုပ္လံုး FMMD သို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ကိုယ္စီႏွင့္။ FMMD ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ကို စစ္ခ်က္ယူသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားယူသည္။ ေမးျမန္းၿပီးေတာ့မွ ‘အာ၊ မင္းတို႔လခကိစၥက ငါတို႔နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ MOM ကို သြားကြ’ ဟု ပုတ္လႊတ္ျပန္ပါ၏။
အာ၊ ဆရာရယ္၊ မေန႔က MOM officer က ဒီကိုသြားပါဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီကိုလာခဲ့တာပါ။ ခု MOM ကလည္း ဒီလႊတ္၊ ဒီကလည္း ဒါ ငါတို႔ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူ႔သြားအေဖေခၚရမလဲ ခင္ဗ်ာ။
‘မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ အဲ ဟုတ္တယ္ေလကြာ။ ေနဦးေနဦး၊ ငါ စာေရးေပးလိုက္မယ္။ မင္းတို႔ အဲဒီစာ ယူသြား။ ဒါဆို သူတို႔လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားကိစၥ ဆိုတာ သူတို႔နဲ႔ တုိက္ရိုက္ပတ္သက္တာကြ။ ေရာ့ေရာ့ အဲဒီစာ ယူသြား။ ငါတို႔ကလႊတ္လိုက္တာပါလို႔ သူတို႔ကို ေျပာျပ။‘
သို႔ႏွင့္ ထိုစာကိုယူ။ MOM သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္လာရျပန္၏။ လုိရမယ္ရဆိုကာ ထိုစာကို copy တစ္ေစာင္ ကူးထားလိုက္သည္။ သည္တစ္ခါ MOM တြင္ ဆံုရသည္က အမ်ိဳးသမီး officer ျဖစ္၏။ သူကလည္း ‘ဟဲ့၊ အေကာင္ကေလးေတြရဲ့၊ သည္လုိကိစၥမိ်ဳးဆိုတာ FMMD နဲ႔သာဆိုင္တာဟဲ့၊ ငါတို႔နဲ႔ ဘာပတ္သက္တာ လိုက္လို႔။ အဲဒီစာရြက္ေတြထားခဲ့။ ေရာ့၊ ဒီစာယူသြား။ ငါတို႔က လႊတ္လိုက္တာ၊ ဒါ မင္းတို႔နဲ႔ပဲ ပတ္သက္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္။ သြားမွာသြားပါကြယ္။ မင္းတုိ႔ကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။’
ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္။ ငါေတာ့ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ FMMD က ေပးလုိက္ေသာ စာကို MOM မွ ယူထားလုိက္သည္ျဖစ္ရာ သူတို႔မွာ လုိရမယ္ရေကာ္ပီကူးထားေသာ စာရြက္ကေလးႏွင့္ ျပန္လာရျပန္၏။
FMMD ေရာက္ေသာ္ MOM မွေပးလုိက္ေသာ စာရြက္ကိုျပကာ ၀င္ခဲ့၏။ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ ကံအနည္း ငယ္ တက္လာၿပီ ဆိုရမည္။ သူတို႔တစ္သိုက္ အရာရိွကို နတ္သံေႏွာကာ တိုင္ေနစဥ္ အိႏိၵယအမ်ိဳးသား အရာရိွတစ္ဦး ၀င္လာၿပီး ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ဟု ေမး၏။ သူတို႔က အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပေသာအခါ ထို အရာရိွမွာ အနည္းငယ္ တင္းသြားဟန္တူ၏။ သို႔ႏွင့္ သူက စာရြက္စာတမ္းမ်ားေတာင္းကာ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈၿပီး သဟာျဖင့္ မင္းတို႔ဘာမွ မပူေလႏွင့္။ ငါရေအာင္လုပ္ေပးမည္ ဆိုကာ အင္တာနက္မွ တစ္ဆင့္ ကုမၸဏီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဒါရိုက္တာမ်ား၏ အမည္ႏွင့္ ဖံုးနံပါတ္မ်ားကို ကူးယူကာ ဘယ္သူရိွသလားေဟ့ ဟု ဖံုးဆက္ပါေတာ့၏။
ဆရာ ႏုိင္ငံျခားသြားပါတယ္ရွင့္။
ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ဒါရုိက္တာနဲ႔ ဖံုးေျပာခ်င္တယ္ကြယ္။
ဆရာႀကီး မရိွပါဘူး၊ အျပင္ထြက္သြားပါတယ္ရွင့္။
ဒါျဖင့္ မင္းမွတ္ထားလိုက္စမ္းကြယ္။ ငါက MOM က officer ဦးဘယ္သူကဲြ႔။ မင္းတို႔ဆီက ျမန္မာလူမ်ိဳး S Pass holder ေတြ ငါ့ဆီေရာက္ေနတယ္။ မင္းတို႔စာရြက္ စာတမ္းေတြလည္း ငါၾကည့္ၿပီးၿပီ။ မင္းတို႔ သူတို႔ရစရာရိွတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွင္းေပးလိုက္ပါ။ ခု၊ ငါသူတို႔ကို လႊတ္လိုက္မယ္။ သူတို႔ကို ပိုက္ဆံေပးတဲ့အခါ လက္မွတ္ထိုးယူခိုင္းပါ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ ငါ့ဆီ fax ပို႔လိုက္ပါ။ င့ါ fax နံပတ္က x x x x x x x ၊ နားလည္တယ္ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ မွတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္ရွင့္။
ဟိုး၊ ဟိုး၊ ဆရာ၊ ခဏ၊ ခဏေလးေနပါဦး။ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပျပေစဦး။ ဆရာ၊ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆို၊ ေခ်း - ေခြးႏိုင္သလို ႏိုင္တာ ဆရာရဲ့။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔သာ သြားေတာင္းလို႔ကေတာ့ မေပးေရးခ်၊ မေပးထဲကပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ သည္ေတာ့ သူတို႔ကို ဆရာ့ဆီလာေပးခိုင္းပါ ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာ့ဆီကပဲ လာယူျပေစ။ ဒါေလးေတာ့ ကူညီပါဆရာ။
ဟဲဟဲ၊ ဒီမွာ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ပါကြ။ မင္းတို႔ဘာမွ မပူေလနဲ႔။ မင္းတို႔ရံုးကို သြားမွာသာသြားေခ်။ သူတို႔ ကႀကိဳးကေၾကာင္လုပ္ေနရင္ ငါ့ဆီဖံုးလွမ္းဆက္လုိက္။ ေရာ့ ေဟာဒီမွာ ငါ့ဖံုးနံပါတ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ မပူပါနဲ႔ ကြာ။ ငါရိွပါတယ္။ ကဲ ကဲ အခ်ိန္ရိွတံုး ရံုးကိုျပန္။ ခဏေနဦး။ ငါ မင္းတို႔ရံုးကို ထပ္မွာလိုက္ဦးမယ္။ ဟဲလို၊ ေအးေအး၊ ငါျပန္ဆက္တာေဟ့၊ ေမာင္ရင္ကေလးေတြေတာ့ မင္းတို႔ဆီလာေနၿပီ။ သူတို႔ရစရာရိွတာေတြ အကုန္ရွင္းေပးလုိက္ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့လား၊ ဟင္း ဟင္း။
စာဖတ္သူတို႔ မ်က္ေစ့ေညာင္းသက္သာေအာင္ ခရီးခ်ဳံ႔လုိက္ရလွ်င္ သူတို႔ရံုးကို ျပန္ေရာက္သြား၏။ ေအာင္မယ္၊ ခုေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေတြက တစ္မ်ိဳးပါလား။ ဟင္၊ သူတို႔မဟုတ္တဲ့အတိုင္း။ တကယ္ ေဆာ္ပေလာ္တီးမည့္သူႏွင့္ေတြ႔ေတာ့လည္း အခ်ိဳးတစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြား၏။ မင္းတို႔လက္မွတ္မထိုးရင္ gang star ႏွင့္ျပန္ပို႔မယ္ ဟု ႀကိမ္း၀ါးထားေသာ (တကယ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ကို မနက္က gang star အေစာင့္ အေရွာက္မ်ားႏွင့္အတူ ျပန္ပို႔လိုက္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဟားဟား၊ ဗမာတဲ့ကြ။ နင္တို႔လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရမလား။ ထိုႏွစ္ေယာက္ယခုတိုင္ စင္ကာပူထဲတြင္ ရိွေနပါေသးသည္။ မင္းတို႔ငါ့ကိုထိရဲထိၾကည့္၊ ကိုးသံုးလံုး ႏိွပ္လိုက္မယ္ ဟု တင္းလုိက္ေသာအခါ ထို က်ားကိုးစီးစားမကုန္ေသာ gang star ဆိုသူမ်ား ေနာက္ဆုတ္သြားရေသာ ဟူ၏။) အဲ ႀကိမ္း၀ါးထားေသာ မန္ေနးဂ်င္းဒါရိုက္တာဆိုသူမ်ားမွာ သူမ်ားမိန္းမကို ၾကာကူလီရိုက္ေသာ ေယာက္်ား၏ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္ သူတုိ႔တစ္သုိက္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ မင္းတို႔ကြာ၊ ငါတို႔နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးညိွလို႔လည္း ရပါတယ္ကြ၊ ကဲ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲေျပာ၊ ငါတို႔ ညိွေပးမယ္ ဆို၏။ ဆိုကာ ရစရာရွိတာမ်ားေတာ့ မေပး။ ပိုက္ဆံငါးရာႏွင့္ လာဘ္ထိုး၏။ ထို႔ျပင္လည္း သူတို႔အုပ္စုထဲမွ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကို ညီေလး၊ ဟဲဟဲ ဟိုေကာင္ေတြျပန္လႊတ္လိုက္ပါကြာ။ မင္း ငါတို႔နဲ႔အတူ ဆက္ၿပီးလက္တဲြမယ္ မဟုတ္လား။ မင္းကိုငါတို႔ ရာထူးနဲ႔ လခတိုးေပးမယ္ ဟု တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေသြးခဲြျပန္၏။
သူတို႔ ကလိမ္ကက်စ္လုပ္ေနသျဖင့္ ေမာင္ဟိုဒင္းတို႔လည္း ကယ္တင္ရွင္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင့္ထံ ဖံုးဆက္ရျပန္၏။ ထိုအခါ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က သူတို႔မန္ေနဂ်ာထံ ဖံုးေခၚကာ (ဘာေတြေျပာသည္ေတာ့မသိ၊ ပိုက္ဆံရွင္းေပးရန္ ေျပာသည္ ထင္သည္။) ေျပာရာ သူတို႔ရံုးက ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူတို႕ကို နက္ျဖန္လာခဲ့ပါ။ ရစရာရိွတာ အကုန္ရွင္းေပးမယ္ လို႔ ေျပာလုိက္ၿပီးပါၿပီ။
ထိုအခါ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က သူတို႔ထံဖံုးဆက္ကာ ‘ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ေျပာေတာ့ မင္းတို႔ကို အကုန္ရွင္းေပးဘို႔ နက္ျဖန္ ခ်ိန္းထားတယ္ ဆိုကြ။ သူတို႔ ငါ့ကို ခုပဲ ေျပာတယ္။ ‘
ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ ဆရာ။ အဲဒါ သူတို႔ သက္သက္လိမ္တာ ဆရာရဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆံကို ဆရာ့ကိုလာေပးေစခ်င္တာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ပိုက္ဆံငါးရာေပးၿပီး ေခြ်းသိပ္ေနတာဗ်ာရဲ့။
‘ေဟ၊ ဟုတ္လား။ ဒီလုိလုပ္ကြာ။ ငါ မင္းတို႔စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ စစ္ခ်က္ေတြ။ ငါေတြ႔ရိွခ်က္ေတြ။ မင္းတို႔ရံုးနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ အကုန္လံုး စံုစံုလင္လင္ MOM ကို email ပို႔လိုက္မယ္။ မင္းတို႔နက္ျဖန္ MOM သြား လိုက္။ သူတုိ႔ အၿပီးျဖတ္ေပးလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။’
၀ႉး၊ မလြယ္ပါလား။
(၂) ေဖာင္ပိတ္သတင္း။
သို႔ႏွင့္ ယေန႔ ၂၅-၆-၂၀၁၀ တြင္ သူရို႔တစ္သိုက္ MOM သို႔ လာခဲ့ရျပန္၏။ သည္တစ္ခါေတြ႔ရသည့္ officer ကေတာ့ အသက္လည္း နည္းနည္းႀကီးၿပီး အေတြ႔အႀကံဳလည္းရိွ၊ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ရိွသည့္သူ ျဖစ္ပံုရသည္။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္။ သူတို႔စာရြက္စာတမ္းေတြ စစ္ၾကည့္ၿပီး ညေန ၃ နာရီတြင္ ျပန္လာခဲ့ရန္ ခ်ိန္းဆိုလိုက္ကာ သူေဌးကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီလာရန္ ေခၚလိုက္၏။ သူေဌးျပန္သြားၿပီးေနာက္ ညေန ၃ နာရီတြင္ သူတို႔ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ျပန္၏။
မင္းတို႔ အစကတဲက S Pass ျဖစ္ရဲ့နဲ႔ လခအျပည့္မရတာ ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကို မေျပာတာလဲ။
မေျပာဆို ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခုမွေရာက္တာ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူေဌးနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ခ်က္ျခင္း ျပန္လႊတ္လို႔ကေတာ့ ဂိန္ၿပီေပါ့ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီေရာက္ဘို႔ ရင္းႏွီးထားရတာ မိန္းမ စိန္တစ္ဆင္စာေလာက္ ရိွတယ္ဆရာရဲ့။
ေအးေလ၊ ခုေတာ့ သူတို႔က မင္းတို႔ကို ေနစရာနဲ႔ သြားေရးလာေရးစီစဥ္ေပးထားတယ္ ဆုိေတာ့ ေနာက္ၿပီး ၁၈၀၀ ရပါတယ္ဆိုတဲ့ စာရြက္ေပၚမွာလည္း မင္းတို႔က လက္မွတ္ထိုးထားေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလိုလုပ္ကြာ၊ မင္းတို႔ လခ ၁၈၀၀ နဲ႔ျပန္ရွင္းေပးဘို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ဆီက ျဖတ္ေတာက္ထားတာေတြ အကုန္ရေစ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပန္လႊတ္တဲ့အတြက္ မင္းတို႔ဆီက ၁၀၀၀ ျဖတ္မယ္ဆိုတာ မျဖတ္ေစရဘူး။ မင္းတုိ႔ကိုလည္း ဘယ္သူမွ လက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔ေစရဘူး။ သူတို႔ မင္းတို႔ကို ရစရာရိွတာအားလံုးရွင္းေပးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လႊတ္ေစရမယ္။ ေက်နပ္ၿပီလား။
ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ဒါနဲ႔ ဟို S Pass ကို ၁၈၀၀ မရဘဲ လိမ္ခန္႔ထားတဲ့ ကိစၥ - -
ေအး၊ ဒါ ငါတို႔ကိစၥ။ ဒီေကာင္ေတြ ဥပေဒကို မေလးမစားလုပ္တဲ့အတြက္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမရမယ္။ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ ဟင္း။
ပံုျပင္ေလးမွာ ဤမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို S Pass သာရေအာင္ ေလွ်ာက္ေပးပါခင္ဗ်ာ။ လခကို ႀကိဳက္သေလာက္သာေပးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္ ဟု ဆိုသူမ်ားလည္း ရိွပါ၏။ သည္ေတာ့ ဆင္ျခင္ၾကပါ။ ကိုယ့္အလြန္လည္း မျဖစ္ေစႏွင့္။ သူတို႔အလြန္လုပ္လွ်င္လည္း သူတို႔အမွားကို ကိုယ့္အမွားမျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါဟုသာ မွာခ်င္ပါသည္။ သင္ခန္းစာယူႏုိင္ၾကေစရန္ ေ၀မွ်လိုက္ရပါ၏။
ေအးၿငိမ္း
၂၅-၀၆-၂၀၁၀
ည ၁၁း၃၀ နာရီ
ၿပီးခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ၾကပါစို႔။
(၁) လူစင္စစ္က ေဘာလံုးျဖစ္ရျခင္း
သည္ေန႔ (၂၅-၆-၂၀၁၀) တြင္ေတာ့ အားလံုးေခ်ာေမာစြာ ၿပီးသြားပါၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အဖုအထစ္မ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္၏။
ယမန္ေန႔ (၂၃-၆-၁၀) က MOM မွ အရာရိွက ထိုကိစၥ သူဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ Foreign Manpower Management Division သို႔ သြား ဆိုလိုက္ရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႏွင့္ လာခဲ့ၾကေသာ ကိုယ့္လူမ်ားလည္း စိတ္ဓါတ္က်ကုန္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖံုးလွမ္းဆက္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း Foreign Manpower Management Division ကဘာေတြလုပ္သနည္း ဟု အင္တာနက္တြင္ ရွာၾကည့္ေသာအခါ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားမ်ား ခန္႔ထားျခင္း၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေနေရးထိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အလုပ္သမားမ်ားကို မ်က္ႏွာလဲြခဲပစ္ ထားျခင္း ကိစၥမ်ား၊ ထြက္ေျပးျခင္း ကိစၥမ်ား၊ ေအးဂ်င့္မ်ား တရားဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာေရး စသည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ေသာအဖဲြ႔ျဖစ္သည္ဟု ေတြ႔ရ၍ ဟုတ္ၿပီ၊ သူတို႔ကမွ တတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္ဟု ကိုဒုကၡသည္တုိ႔ကို နက္ျဖန္ အဲဒီ WMMD ကို သြားျဖစ္ေအာင္ သြားပါ။ သူတို႔လုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္ ဟု တိုက္တြန္းရ၏။
သုိ႔ႏွင့္ ၂၄-၆-၁၀ ေန႔တြင္ တစ္အုပ္လံုး FMMD သို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ကိုယ္စီႏွင့္။ FMMD ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ကို စစ္ခ်က္ယူသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားယူသည္။ ေမးျမန္းၿပီးေတာ့မွ ‘အာ၊ မင္းတို႔လခကိစၥက ငါတို႔နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ MOM ကို သြားကြ’ ဟု ပုတ္လႊတ္ျပန္ပါ၏။
အာ၊ ဆရာရယ္၊ မေန႔က MOM officer က ဒီကိုသြားပါဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီကိုလာခဲ့တာပါ။ ခု MOM ကလည္း ဒီလႊတ္၊ ဒီကလည္း ဒါ ငါတို႔ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူ႔သြားအေဖေခၚရမလဲ ခင္ဗ်ာ။
‘မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ အဲ ဟုတ္တယ္ေလကြာ။ ေနဦးေနဦး၊ ငါ စာေရးေပးလိုက္မယ္။ မင္းတို႔ အဲဒီစာ ယူသြား။ ဒါဆို သူတို႔လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားကိစၥ ဆိုတာ သူတို႔နဲ႔ တုိက္ရိုက္ပတ္သက္တာကြ။ ေရာ့ေရာ့ အဲဒီစာ ယူသြား။ ငါတို႔ကလႊတ္လိုက္တာပါလို႔ သူတို႔ကို ေျပာျပ။‘
သို႔ႏွင့္ ထိုစာကိုယူ။ MOM သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္လာရျပန္၏။ လုိရမယ္ရဆိုကာ ထိုစာကို copy တစ္ေစာင္ ကူးထားလိုက္သည္။ သည္တစ္ခါ MOM တြင္ ဆံုရသည္က အမ်ိဳးသမီး officer ျဖစ္၏။ သူကလည္း ‘ဟဲ့၊ အေကာင္ကေလးေတြရဲ့၊ သည္လုိကိစၥမိ်ဳးဆိုတာ FMMD နဲ႔သာဆိုင္တာဟဲ့၊ ငါတို႔နဲ႔ ဘာပတ္သက္တာ လိုက္လို႔။ အဲဒီစာရြက္ေတြထားခဲ့။ ေရာ့၊ ဒီစာယူသြား။ ငါတို႔က လႊတ္လိုက္တာ၊ ဒါ မင္းတို႔နဲ႔ပဲ ပတ္သက္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္။ သြားမွာသြားပါကြယ္။ မင္းတုိ႔ကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။’
ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္။ ငါေတာ့ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ FMMD က ေပးလုိက္ေသာ စာကို MOM မွ ယူထားလုိက္သည္ျဖစ္ရာ သူတို႔မွာ လုိရမယ္ရေကာ္ပီကူးထားေသာ စာရြက္ကေလးႏွင့္ ျပန္လာရျပန္၏။
FMMD ေရာက္ေသာ္ MOM မွေပးလုိက္ေသာ စာရြက္ကိုျပကာ ၀င္ခဲ့၏။ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ ကံအနည္း ငယ္ တက္လာၿပီ ဆိုရမည္။ သူတို႔တစ္သိုက္ အရာရိွကို နတ္သံေႏွာကာ တိုင္ေနစဥ္ အိႏိၵယအမ်ိဳးသား အရာရိွတစ္ဦး ၀င္လာၿပီး ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ဟု ေမး၏။ သူတို႔က အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပေသာအခါ ထို အရာရိွမွာ အနည္းငယ္ တင္းသြားဟန္တူ၏။ သို႔ႏွင့္ သူက စာရြက္စာတမ္းမ်ားေတာင္းကာ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈၿပီး သဟာျဖင့္ မင္းတို႔ဘာမွ မပူေလႏွင့္။ ငါရေအာင္လုပ္ေပးမည္ ဆိုကာ အင္တာနက္မွ တစ္ဆင့္ ကုမၸဏီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဒါရိုက္တာမ်ား၏ အမည္ႏွင့္ ဖံုးနံပါတ္မ်ားကို ကူးယူကာ ဘယ္သူရိွသလားေဟ့ ဟု ဖံုးဆက္ပါေတာ့၏။
ဆရာ ႏုိင္ငံျခားသြားပါတယ္ရွင့္။
ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ဒါရုိက္တာနဲ႔ ဖံုးေျပာခ်င္တယ္ကြယ္။
ဆရာႀကီး မရိွပါဘူး၊ အျပင္ထြက္သြားပါတယ္ရွင့္။
ဒါျဖင့္ မင္းမွတ္ထားလိုက္စမ္းကြယ္။ ငါက MOM က officer ဦးဘယ္သူကဲြ႔။ မင္းတို႔ဆီက ျမန္မာလူမ်ိဳး S Pass holder ေတြ ငါ့ဆီေရာက္ေနတယ္။ မင္းတို႔စာရြက္ စာတမ္းေတြလည္း ငါၾကည့္ၿပီးၿပီ။ မင္းတို႔ သူတို႔ရစရာရိွတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွင္းေပးလိုက္ပါ။ ခု၊ ငါသူတို႔ကို လႊတ္လိုက္မယ္။ သူတို႔ကို ပိုက္ဆံေပးတဲ့အခါ လက္မွတ္ထိုးယူခိုင္းပါ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ ငါ့ဆီ fax ပို႔လိုက္ပါ။ င့ါ fax နံပတ္က x x x x x x x ၊ နားလည္တယ္ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ မွတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္ရွင့္။
ဟိုး၊ ဟိုး၊ ဆရာ၊ ခဏ၊ ခဏေလးေနပါဦး။ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပျပေစဦး။ ဆရာ၊ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆို၊ ေခ်း - ေခြးႏိုင္သလို ႏိုင္တာ ဆရာရဲ့။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔သာ သြားေတာင္းလို႔ကေတာ့ မေပးေရးခ်၊ မေပးထဲကပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ သည္ေတာ့ သူတို႔ကို ဆရာ့ဆီလာေပးခိုင္းပါ ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာ့ဆီကပဲ လာယူျပေစ။ ဒါေလးေတာ့ ကူညီပါဆရာ။
ဟဲဟဲ၊ ဒီမွာ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ပါကြ။ မင္းတို႔ဘာမွ မပူေလနဲ႔။ မင္းတို႔ရံုးကို သြားမွာသာသြားေခ်။ သူတို႔ ကႀကိဳးကေၾကာင္လုပ္ေနရင္ ငါ့ဆီဖံုးလွမ္းဆက္လုိက္။ ေရာ့ ေဟာဒီမွာ ငါ့ဖံုးနံပါတ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ မပူပါနဲ႔ ကြာ။ ငါရိွပါတယ္။ ကဲ ကဲ အခ်ိန္ရိွတံုး ရံုးကိုျပန္။ ခဏေနဦး။ ငါ မင္းတို႔ရံုးကို ထပ္မွာလိုက္ဦးမယ္။ ဟဲလို၊ ေအးေအး၊ ငါျပန္ဆက္တာေဟ့၊ ေမာင္ရင္ကေလးေတြေတာ့ မင္းတို႔ဆီလာေနၿပီ။ သူတို႔ရစရာရိွတာေတြ အကုန္ရွင္းေပးလုိက္ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့လား၊ ဟင္း ဟင္း။
စာဖတ္သူတို႔ မ်က္ေစ့ေညာင္းသက္သာေအာင္ ခရီးခ်ဳံ႔လုိက္ရလွ်င္ သူတို႔ရံုးကို ျပန္ေရာက္သြား၏။ ေအာင္မယ္၊ ခုေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေတြက တစ္မ်ိဳးပါလား။ ဟင္၊ သူတို႔မဟုတ္တဲ့အတိုင္း။ တကယ္ ေဆာ္ပေလာ္တီးမည့္သူႏွင့္ေတြ႔ေတာ့လည္း အခ်ိဳးတစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြား၏။ မင္းတို႔လက္မွတ္မထိုးရင္ gang star ႏွင့္ျပန္ပို႔မယ္ ဟု ႀကိမ္း၀ါးထားေသာ (တကယ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ကို မနက္က gang star အေစာင့္ အေရွာက္မ်ားႏွင့္အတူ ျပန္ပို႔လိုက္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဟားဟား၊ ဗမာတဲ့ကြ။ နင္တို႔လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရမလား။ ထိုႏွစ္ေယာက္ယခုတိုင္ စင္ကာပူထဲတြင္ ရိွေနပါေသးသည္။ မင္းတို႔ငါ့ကိုထိရဲထိၾကည့္၊ ကိုးသံုးလံုး ႏိွပ္လိုက္မယ္ ဟု တင္းလုိက္ေသာအခါ ထို က်ားကိုးစီးစားမကုန္ေသာ gang star ဆိုသူမ်ား ေနာက္ဆုတ္သြားရေသာ ဟူ၏။) အဲ ႀကိမ္း၀ါးထားေသာ မန္ေနးဂ်င္းဒါရိုက္တာဆိုသူမ်ားမွာ သူမ်ားမိန္းမကို ၾကာကူလီရိုက္ေသာ ေယာက္်ား၏ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္ သူတုိ႔တစ္သုိက္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ မင္းတို႔ကြာ၊ ငါတို႔နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးညိွလို႔လည္း ရပါတယ္ကြ၊ ကဲ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲေျပာ၊ ငါတို႔ ညိွေပးမယ္ ဆို၏။ ဆိုကာ ရစရာရွိတာမ်ားေတာ့ မေပး။ ပိုက္ဆံငါးရာႏွင့္ လာဘ္ထိုး၏။ ထို႔ျပင္လည္း သူတို႔အုပ္စုထဲမွ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကို ညီေလး၊ ဟဲဟဲ ဟိုေကာင္ေတြျပန္လႊတ္လိုက္ပါကြာ။ မင္း ငါတို႔နဲ႔အတူ ဆက္ၿပီးလက္တဲြမယ္ မဟုတ္လား။ မင္းကိုငါတို႔ ရာထူးနဲ႔ လခတိုးေပးမယ္ ဟု တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေသြးခဲြျပန္၏။
သူတို႔ ကလိမ္ကက်စ္လုပ္ေနသျဖင့္ ေမာင္ဟိုဒင္းတို႔လည္း ကယ္တင္ရွင္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင့္ထံ ဖံုးဆက္ရျပန္၏။ ထိုအခါ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က သူတို႔မန္ေနဂ်ာထံ ဖံုးေခၚကာ (ဘာေတြေျပာသည္ေတာ့မသိ၊ ပိုက္ဆံရွင္းေပးရန္ ေျပာသည္ ထင္သည္။) ေျပာရာ သူတို႔ရံုးက ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူတို႕ကို နက္ျဖန္လာခဲ့ပါ။ ရစရာရိွတာ အကုန္ရွင္းေပးမယ္ လို႔ ေျပာလုိက္ၿပီးပါၿပီ။
ထိုအခါ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က သူတို႔ထံဖံုးဆက္ကာ ‘ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ေျပာေတာ့ မင္းတို႔ကို အကုန္ရွင္းေပးဘို႔ နက္ျဖန္ ခ်ိန္းထားတယ္ ဆိုကြ။ သူတို႔ ငါ့ကို ခုပဲ ေျပာတယ္။ ‘
ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ ဆရာ။ အဲဒါ သူတို႔ သက္သက္လိမ္တာ ဆရာရဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆံကို ဆရာ့ကိုလာေပးေစခ်င္တာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ပိုက္ဆံငါးရာေပးၿပီး ေခြ်းသိပ္ေနတာဗ်ာရဲ့။
‘ေဟ၊ ဟုတ္လား။ ဒီလုိလုပ္ကြာ။ ငါ မင္းတို႔စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ စစ္ခ်က္ေတြ။ ငါေတြ႔ရိွခ်က္ေတြ။ မင္းတို႔ရံုးနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ အကုန္လံုး စံုစံုလင္လင္ MOM ကို email ပို႔လိုက္မယ္။ မင္းတို႔နက္ျဖန္ MOM သြား လိုက္။ သူတုိ႔ အၿပီးျဖတ္ေပးလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။’
၀ႉး၊ မလြယ္ပါလား။
(၂) ေဖာင္ပိတ္သတင္း။
သို႔ႏွင့္ ယေန႔ ၂၅-၆-၂၀၁၀ တြင္ သူရို႔တစ္သိုက္ MOM သို႔ လာခဲ့ရျပန္၏။ သည္တစ္ခါေတြ႔ရသည့္ officer ကေတာ့ အသက္လည္း နည္းနည္းႀကီးၿပီး အေတြ႔အႀကံဳလည္းရိွ၊ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ရိွသည့္သူ ျဖစ္ပံုရသည္။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္။ သူတို႔စာရြက္စာတမ္းေတြ စစ္ၾကည့္ၿပီး ညေန ၃ နာရီတြင္ ျပန္လာခဲ့ရန္ ခ်ိန္းဆိုလိုက္ကာ သူေဌးကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီလာရန္ ေခၚလိုက္၏။ သူေဌးျပန္သြားၿပီးေနာက္ ညေန ၃ နာရီတြင္ သူတို႔ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ျပန္၏။
မင္းတို႔ အစကတဲက S Pass ျဖစ္ရဲ့နဲ႔ လခအျပည့္မရတာ ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကို မေျပာတာလဲ။
မေျပာဆို ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခုမွေရာက္တာ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူေဌးနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ခ်က္ျခင္း ျပန္လႊတ္လို႔ကေတာ့ ဂိန္ၿပီေပါ့ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီေရာက္ဘို႔ ရင္းႏွီးထားရတာ မိန္းမ စိန္တစ္ဆင္စာေလာက္ ရိွတယ္ဆရာရဲ့။
ေအးေလ၊ ခုေတာ့ သူတို႔က မင္းတို႔ကို ေနစရာနဲ႔ သြားေရးလာေရးစီစဥ္ေပးထားတယ္ ဆုိေတာ့ ေနာက္ၿပီး ၁၈၀၀ ရပါတယ္ဆိုတဲ့ စာရြက္ေပၚမွာလည္း မင္းတို႔က လက္မွတ္ထိုးထားေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလိုလုပ္ကြာ၊ မင္းတို႔ လခ ၁၈၀၀ နဲ႔ျပန္ရွင္းေပးဘို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ဆီက ျဖတ္ေတာက္ထားတာေတြ အကုန္ရေစ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပန္လႊတ္တဲ့အတြက္ မင္းတို႔ဆီက ၁၀၀၀ ျဖတ္မယ္ဆိုတာ မျဖတ္ေစရဘူး။ မင္းတုိ႔ကိုလည္း ဘယ္သူမွ လက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔ေစရဘူး။ သူတို႔ မင္းတို႔ကို ရစရာရိွတာအားလံုးရွင္းေပးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လႊတ္ေစရမယ္။ ေက်နပ္ၿပီလား။
ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ဒါနဲ႔ ဟို S Pass ကို ၁၈၀၀ မရဘဲ လိမ္ခန္႔ထားတဲ့ ကိစၥ - -
ေအး၊ ဒါ ငါတို႔ကိစၥ။ ဒီေကာင္ေတြ ဥပေဒကို မေလးမစားလုပ္တဲ့အတြက္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမရမယ္။ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ ဟင္း။
ပံုျပင္ေလးမွာ ဤမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို S Pass သာရေအာင္ ေလွ်ာက္ေပးပါခင္ဗ်ာ။ လခကို ႀကိဳက္သေလာက္သာေပးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္ ဟု ဆိုသူမ်ားလည္း ရိွပါ၏။ သည္ေတာ့ ဆင္ျခင္ၾကပါ။ ကိုယ့္အလြန္လည္း မျဖစ္ေစႏွင့္။ သူတို႔အလြန္လုပ္လွ်င္လည္း သူတို႔အမွားကို ကိုယ့္အမွားမျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါဟုသာ မွာခ်င္ပါသည္။ သင္ခန္းစာယူႏုိင္ၾကေစရန္ ေ၀မွ်လိုက္ရပါ၏။
ေအးၿငိမ္း
၂၅-၀၆-၂၀၁၀
ည ၁၁း၃၀ နာရီ
ဆယ္ကုေဋေသာ ပူမႈ
(၁)
လူတစ္ခု ပူမႈရယ္ကဆယ္ကုေဋ ဟု ျမန္မာစကားပံုရိွပါသည္။ ထို ဆယ္ကုေဋထဲမွ သံုးခုေလာက္ ေ၀မွ်ပါအံ့။
ၿပီးခဲ့သည့္ တနဂၤေႏြ (၁၃-၆-၂၀၁၀) က မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈျဖင့္ ECC project တြင္ လုပ္ခဲ့ဖူး သည္ဆိုေသာ ေမာင္ရင္ကေလး ႏွစ္ဦးႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳကာ ျမန္မာတို႔၏စုရပ္ ပင္နင္စူလာ ပလာဇာတြင္ ေတြ႔ဆံု စကားစျမည္ ေျပာၾကဆိုၾကပါသည္။ သူတို႔၏အပူမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူမွ ျမန္မာအမ်ား ႀကံဳေတြ႔ရတတ္သည့္ အပူမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုျဖစ္၏။
အစ္ကိုရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဒီ contract စာခ်ဳပ္ႀကီးေပးၿပီး အတင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းေနတယ္။ မထိုးရင္ ျပန္ပို႔မယ္တဲ့။ ဒီအထဲေရးထားတာေတြက မတရားဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဘာေတြ မတရား သလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ အဲဒါ Shimizu က ဦး x x x က အစ္ကို႔နံပါတ္ေပးလို႔ လွမ္းဆက္လိုက္တာ - ဟုဆိုကာ သူတို႔ကုမၸဏီမွ လက္မွတ္ထိုးရန္ ေပးထားေသာ စာခ်ဳပ္ကို ျပပါသည္။
သူတို႔က S Pass holder မ်ား ျဖစ္၏။ စုစုေပါင္း ၇ ဦးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ECC တြင္ လုပ္ခဲ့သည့္အတြက္ သူတို႔ကုမၸဏီကို ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းစံုကိုေတာ့ ယခုမွသိရ ျခင္းျဖစ္၏။
Contract letter ကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဖာင္း ျဖစ္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္က အကုန္လံုးကို မေျပာျပေနပဲ သေဘာေလာက္သာျပၿပီး ယူလာခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” ကုိ ေပးလိုက္ကာ ဒုတိယပိုင္းက ေဟာသည္စာမ်က္ႏွာ ေတြမွာ Foreign Workers Employment Act အေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ပါ။ သည္ေတာ့မွ ဘာေတြ မတရားလုပ္ထားသလဲ က်က်နနသိမယ္ ဟု ညႊန္းလိုက္ပါသည္။
Contract letter စာမ်က္ႏွာ (၁) တြင္ ရာထူးကို ေဖာ္ျပထားၿပီး ထိုရာထူးႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီ၊ မလုပ္ႏိုင္သည့္အတြက္ လက္ရိွလစာကို ျပန္လည္ညိွႏိႈင္းမည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
စာမ်က္ႏွာ (၂) တြင္ လက္ရိွလစာကို ေဖာ္ျပထားၿပီး လစာအသစ္ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အမွန္ဆို လစာဟုပင္ မေခၚႏိုင္ပါ။ လုပ္ခကို နာရီႏွင့္ေဖာ္ျပထား၍ လုပ္ခ ဟုပင္ ေခၚရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ S Pass ဆိုသျဖင့္ သူ႔လုပ္ခကို ကြ်န္ေတာ္တြက္ၾကည့္ေသာအခါ Basic Pay S$650 ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ (Basic Pay တြက္ပံုမွာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ တစ္ပတ္တြင္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ရသည့္ နာရီေပါင္း ၄၄ နာရီ x တစ္လလွ်င္ ၄ ပတ္ + ၂ ရက္ (၁၆ နာရီ) = တစ္လလွ်င္ ၁၉၂ နာရီ x တစ္နာရီ လုပ္အားခ ျဖစ္ပါသည္။)
ပံုမွန္အလုပ္ခ်ိန္ကို ၄၄ နာရီ ဟု ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အလုပ္ရွင္က လုိအပ္၍ လုပ္ခိုင္းလွ်င္ ပံုမွန္ အလုပ္ခိ်န္ ၄၈ နာရီျဖင့္ လုပ္ေပးႏုိင္ရမည္ဟု ထပ္ေဆာင္းေဖာ္ျပထားပါသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ ၄၈ နာရီထက္ေက်ာ္မွ အိုဗာတိုင္ဟု သတ္မွတ္မည္ ျဖစ္ၿပီး အိုဗာတိုင္ကို သာမန္လုပ္ခ၏ တစ္ဆခဲြ ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထို႔ျပင္ Sunday ႏွင့္ public holiday ေန႔မ်ား တြင္ ကုမၸဏီမွ လုပ္ခုိင္းပါက လုပ္ခ၏ တစ္ဆခဲြေပးမည္။ အလုပ္လုပ္လိုပါသည္ဟု အလုပ္သမားက ေတာင္း ဆိုလွ်င္ သာမန္လုပ္ခသာေပးမည္ ဟုလည္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ခြင့္ခံစားခြင့္ကို တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါမွ ၇ ရက္ေပးမည္။ ခြင့္လိုခ်င္လွ်င္ ၁၄ ရက္တင္ႀကိဳ ေလွ်ာက္ထားရမည္ ဟု ေရးထားပါသည္။
ကုမၸဏီမွက်ခံမည့္ ေဆးကုသစရိတ္ (ေဆးခန္းသာ၊ ေဆးရံုတက္ျခင္းမပါ) ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ အမ်ားဆံုး ၂၀၀ ဟု သတ္မွတ္ထားပါသည္။
Probation period (အစမ္းခန္႔ကာလ) ကို ၃ လ ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။
အကယ္၍ အေၾကာင္းတစ္ခုခုျဖင့္ ျပန္အလႊတ္ခံရပါက ထိုအေၾကာင္းသည္လည္း အလုပ္ရွင္ ေၾကာင့္မဟုတ္၊ အလုပ္သမားေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ထိုအလုပ္သမား စင္ကာပူသို႔လာလုပ္ရန္ အလုပ္ရွင္က စီစဥ္ေပးရသည့္အတြက္ နစ္နာစရိတ္ကို ကာမိရန္ ဒါဏ္ေငြ S$ ၁၀၀၀ ကို အလုပ္သမားက ေပးေဆာင္ရမည္ ဆို၏။
အလုပ္သမား၏ ၀င္ေငြခြန္ေပးေဆာင္ရန္ တစ္လလွ်င္ S$၅၀ စီ ကုမၸဏီမွ ထိန္းသိမ္းထားမည္၊ income tax ေပး၍ ပိုေသာေငြကိုမူ ကန္ထရိုက္စာခ်ဳပ္ျပည့္၍ မိမိတိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေသာအခါတြင္ ျပန္ေပးမည္ဆို၏။
Work Permit ျဖစ္ေစ၊ S Pass ျဖစ္ေစ၊ ပတ္စ္ပို႔ကို အလုပ္ရွင္မွ သိမ္းထားမည္ျဖစ္ၿပီး သက္တမ္း ေစ့၍ မိမိတိုင္းျပည္ ျပန္ေသာအခါမွ ျပန္ေပးမည္ဆို၏။
သို႔ဆိုလွ်င္ အထက္ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။
ပထမဦးစြာေတြ႔ရသည္မွာ လခ ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို S Pass တစ္ဦးသည္ လခ ၁၈၀၀ ရႏိုင္ေၾကာင္း သိမသိေမးရာ သိသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ႏွင့္ေတာင္မွ ယခု အဘယ္ေၾကာင့္ ၆၅၀ ျဖစ္ေနရပါသနည္း ဟု ေမးရာတြင္ သူတို႔က ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပပါ၏။
သူတုိ႔ (သူတို႔ဆိုသည္မွာ S Pass ၇ ဦးျဖစ္ပါသည္။) အင္တာဗ်ဴးစဥ္က work permit ႏွင့္ ဗ်ဴးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ သူတို႔စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို စစ္ေဆးၿပီး ဘဲြ႔ရသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လခမေျပာင္းဘဲ S Pass တင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္ ဆို၏။ စတင္ခန္႔ထားစဥ္ကမူ သံုးလျပည့္လွ်င္ လခ ၁၀၀၀ ထိ တိုးေပးမည္ ဟု ကတိ က၀တ္ထားရိွခဲ့သည္ ဆုိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးလျပည့္၊ ေျခာက္လျပည့္ ေနာက္ဆံုး တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္တိုင္ လခ မတုိးေပး။ သူတို႔ကေတာင္းဆိုေသာအခါ ႏွစ္ကုန္လွ်င္ လခတိုးေပးမည္ ေျပာၿပီး တကယ္ႏွစ္ကုန္ေသာ အခါ လခေတာ့ မတုိးေပး။ ေဘာနပ္စ္သေဘာမ်ိဳး တစ္ဦးလွ်င္ ၃၀၀ စီ ႏွင့္ ႏွစ္ဦး။ အျခား ၅ ဦးကိုမူ ၅၀ စီ ေပးသည္၊ သူတို႔ လခတိုးေတာင္းသည့္ကာလႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း ယခုစာခ်ဳပ္ကို အတင္းလက္မွတ္ ထိုးခိုင္း သည္၊ မထိုးလွ်င္ ျမန္မာျပည္သို႔ ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ ျပန္ပို႔မည္ ဆုိ၏။
ဒုတိယအခ်က္မွာ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ကို ၄၈ နာရီဟု သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္သည္ တစ္ပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီ ျဖစ္သည္ ဟု Employment Act အခန္း ၄၊ အပိုဒ္ ၃၈(ခ) တြင္ ေဖာ္ျပထား၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၃ - အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း)။
တတိယအခ်က္ - Sunday ႏွင့္ Public Holiday မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခ တစ္ဆခဲြသာေပးမည္ ဟု စာခ်ဳပ္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထား၏။
Sunday ႏွင့္ Public Holiday မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခ ႏွစ္ဆေပးရမည္ ဟု Employment Act အခန္း ၄၊ အပိုဒ္ ၃၇၊ ၃ (ခ) တြင္ ေဖာ္ျပထား၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၅ - အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီး တည္ေဆာက္ျခင္း)။
စတုတၳအခ်က္။ ခြင့္ခံစားခြင့္ကို တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါမွ ၇ ရက္ ေပးမည္ ဆို၏။ Employment Act အခန္း ၄၊ အပိုဒ္ ၄၃ တြင္ အလုပ္၀င္ၿပီး သံုးလျပည့္ခ်ိန္မွစ၍ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၇ ရက္ ခြင့္ခံစားႏုိင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထား၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၅ - အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း)။
ေနာက္တစ္ခ်က္။ ကုမၸဏီမွက်ခံမည့္ ေဆးကုသစရိတ္ (ေဆးခန္းသာ၊ ေဆးရံုတက္ျခင္းမပါ) ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ အမ်ားဆံုး ၂၀၀ ဟု သတ္မွတ္ထားျခင္း။ MOM website, Medical Insurance for S pass holder ကို ၂၀၁၀၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွ စကာ S$ 15,000 ဟု သတ္မွတ္လိုက္ပါသည္။ Employment of Foreign Manpower Act, Second Schedule, အပိုဒ္ ၁၂ တြင္ အလုပ္သမား၏ ေဆးကုသစရိတ္ကို အလုပ္ရွင္မွ ေထာက္ပံ့ေပးရမည္ ဟု ျပဌာန္းထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ် ဆိုတာမပါ။ ထို႔ျပင္ ထိုဥပေဒ Fifth Schedule အပိုဒ္ ၃ တြင္လည္း အလုပ္ရွင္သည္ S Pass အလုပ္သမားတစ္ဦးအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္မ်ားကို က်ခံရမည္ဟုလည္း ျပဌာန္းထားပါသည္။ (အခ်ိဳ႔ ကုမၸဏီမ်ားဆို ၂၀၀ ေတာင္ မေပးပါ။ သူတို႔ကမွ နည္းနည္းေတာ္ေသးသည္ ေခၚရမည္။)
အလုပ္သမား၏ ၀င္ေငြခြန္ေပးေဆာင္ရန္ တစ္လလွ်င္ S$၅၀ စီ ကုမၸဏီမွ ထိန္းသိမ္းထားမည္၊ income tax ေပး၍ ပိုေသာေငြကိုမူ ကန္ထရိုက္စာခ်ဳပ္ျပည့္၍ မိမိတိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေသာအခါတြင္ ျပန္ေပးမည္ဆို၏။ - - - အလုပ္သမား၏ ၀င္ေငြခြန္ကို အလုပ္သမားကသာ ေပးေဆာင္ရပါမည္။ ကုမၸဏီႏွင့္ မဆိုင္။ ဆိုင္သည္ဆိုလွ်င္ေသာ္မွ တစ္လမွ ၆၅၀ ရေသာသူတစ္ဦးအဖို႔ တစ္ႏွစ္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ႏွစ္ေသာင္းမေက်ာ္ႏိုင္။ တစ္ႏွစ္၀င္ေငြ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရိွသူမ်ားမွသာ ၀င္ေငြခြန္ေဆာင္ရန္ လိုပါသည္။ (ရည္ညႊန္း - စာမ်က္ႏွာ ၁၂၆ - ၁၃၁၊ အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း)။ သို႔အတြက္ တစ္လ ၅၀ စုေပးထားသည္ဆိုျခင္းမွာ သည္အလုပ္သမား ထြက္ေျပး(သို႔မဟုတ္) တစ္ခုခုလုပ္မွာစိုး၍ ခ်ည္ထားသည့္ သေဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ တမင္သက္သက္ ေတာင္းရန္မေကာင္းတတ္၍ အေၾကာင္းတစ္ခု ျပလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
Workpermit သမားမ်ားကိုမူ မဆိုလိုပါ။ သို႔ေသာ္ S Pass သမားမ်ား၏ ပတ္စ္ပို႔ကို လံုၿခံဳေရး အတြက္ သူတို႔သိမ္းထားရပါသည္ ဆိုျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မွာမို႔ က်ဳပ္တို႔က ကယ္တင္လိုက္ရပါသည္ ဆိုေသာ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးမ်ား၏ ေလသံႏွင့္ တူေနပါသည္။
သူတို႔က စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးခ်င္သည္ဟု ဆိုေသာအခါ အလုပ္ရွင္က မေဆြးေႏြးႏိုင္။ လက္မွတ္ထိုးမလား၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ယူမလား။ သည္ႏွစ္လမ္းကိုသာ ေရြးပါဟု ေျပာသည္ ဆို၏။
သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္မတိုးရန္၊ MOM သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပရန္ အႀကံေပးလိုက္ပါသည္။ သူတို႔အုပ္စု MOM သြားေသာအခါ officer ႏွင့္ ေတြ႔ရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္ပါသည္။ နာရီ၀က္ေဆြးေႏြးခြင့္ရမည္။ လုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားမ်ား မိတၱဴဆဲြၿပီး ယူခဲ့ပါဆို၏။
ကံဆိုးပံုေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။ သူတို႔ေဆြးေႏြးခြင့္ရသည့္ MOM officer မွာ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုနယ္ေသးပံုရသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦး ျဖစ္ရကား မင္းတို႔ကိစၥငါတို႔ မတတ္ႏုိင္ပါ။ Foreign Manpower Management Division သို႔သြားပါဟု တြန္းလႊတ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔ ဒုကၡသည္တစ္စုလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ျပန္ခဲ့ရသည္။
ဤသည္မွာ ထိုအုပ္စု ႀကံဳေတြ႔ရေသာ အပူတစ္ခု ျဖစ္ပါ၏။ ဤကိစၥမ်ိဳး စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူတိုင္း ႀကံဳရတတ္သည္။ သို႔အတြက္ စာခ်ဳပ္ေပးတိုင္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ ရမ္းသမ္း လက္မွတ္မထိုးမိလိုက္ၾကေစရန္ သတိေပးေသာအားျဖင့္ ဤစာကို ေရးပါသည္။ စြတ္ရြတ္ လက္မွတ္ထုိးၿပီးမွ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးမိသလို ျဖစ္ေနလွ်င္ စာခ်ဳပ္မျပည့္မခ်င္း ခံေပေရာ့။
(၂)
စင္ကာပူ ဆိုေသာေၾကာင့္ သည္မွ် ပူေနသလား မသိ။ သို႔ဆိုလွ်င္ “စင္ကာေအး” ဟုသာ နာမည္ေျပာင္းဘုိ႔ ေကာင္းေတာ့သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေအာက္ထပ္မွ် ေလခပ္ထြားထြား အမ်ိဳးသမီးကမူ “စင္ကာပူ ဆိုတာ မွားတယ္ကဲြ႔။ အမွန္က “စင္ကာေပါ” ျဖစ္ရမယ္” - ဟု ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးကို လက္ခ်ာေပးေနတာ တစ္ခါက ၾကားဖူးပါသည္။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း အပူမ်ားေလ်ာ့လိုလွ်င္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကဲ့သို႔ “ေပါ” လိုက္ၾကပါကုန္။)
ယခု တနဂၤေႏြ (၂၀-၆-၂၀၁၀) ေန႔တြင္မူ အျခားႏွစ္ဦးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ပါသည္။ ထိုအနက္ တစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ ေရဆင္းမွ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔မိဘမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အရြယ္ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ပါက တူသားအရြယ္ေလာက္သာ ရိွပါေသးသည္။ သူလည္း သူ႔အပူႏွင့္သူ ျဖစ္၏။ သူ႔အပူကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရင္ဖြင့္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က networking လုပ္ပါတယ္ဦး။ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ၃ ႏွစ္လုပ္ခဲ့ဖူးတာဆိုေတာ့ အလုပ္ အတြက္ ဘာမွ သိပ္အခက္အခဲ မရိွပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္ ျဖစ္လို႔ လုပ္ရတာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက သိပ္မႀကီးဘူး။ အားလံုးေပါင္းမွ လူေလးငါးေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီမွာ ျမန္မာအစ္မႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရိွေသးတယ္။ သူက NUS က M.Sc ၿပီးတာ။ ဒါေပမဲ့ စာေတြ႔ ပဲ ရိွတာ။ လက္ေတြ႔သိပ္မရိွဘူး။
ခက္တာက ဦးရဲ့။ သူေဌးမက လုပ္ငန္းအေၾကာင္း နားမလည္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ေနတာ သူမသိ ဘဲ ရမ္းရမ္းေဟာက္ေနတာ။ အရမ္း ဖိအားေပးတာ ကြ်န္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး။ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ အလုပ္ကလုပ္ရင္း ျပႆနာေတြတက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ သူက တလစပ္နားပူေနတာကတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ရူး ေတာင္ ရူးခ်င္တယ္။
ဦးလဲ ကြန္ျပဴတာသံုးေနတာ သိမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိုင္တီသမားဆိုတာ Hardware လုပ္ရတဲ့သူေတြလို ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဥပမာ စက္တစ္ခု ျပင္မယ္ ဆိုပါေတာ့။ စက္ႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။ ဘယ္အပိုင္းက ေကာင္းမေကာင္း လက္ေတြ႔မ်က္စိနဲ႔ စစ္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ မေကာင္းတဲ့အပိုင္းကို ေကာက္ ကက္ လဲလိုက္လို႔ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြန္ျပဴတာက်ေတာ့ မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ျပႆနာတက္ရင္ ေခါင္းအရမ္းစား တယ္။ ျပႆနာက လြယ္လြယ္နဲ႔ ၿပီးသြားရင္ေတာ္ရဲ့။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္ရင္ ခုနက သူေဌးမက ဖံုးမၾကာ ခဏေခၚေတာ့တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ရံုးေတြမွာ စက္ေတြသြားဆင္ေပးရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီနဲ႔ ၿပီးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေန႔လံုးၾကာခ်င္ ၾကာသြားတတ္တယ္။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ ရံုးတစ္ခုမွာ ကြန္ျပဴတာ ၄ လံုး network သြားဆင္ေပးေတာ့ ဘံုသံုးတဲ့ printer တစ္လံုးကို ေလးလံုးစလံုးနဲ႔ ခ်ိတ္သံုးတယ္။ သံုးလံုးကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖတ္ပါရဲ့။ ေနာက္တစ္လံုးက printer ကို detect မလုပ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရဘူး။ ဒီမွာ လုပ္လို႔မရလို႔ ေခြ်းျပန္ေနတံုး သူေဌးမက တစ္နာရီကို တစ္ခါ ဖံုးဆက္ေနတယ္။ မၿပီးေသးဘူးလား။ နင္တို႔အဲဒီလိုလုပ္ေနပံုနဲ႔ ဘယ့္နဲ႔လုပ္ အလုပ္ျဖစ္မလဲ။ ဘာညာနဲ႔ ဟိန္းလိုက္၊ ေဟာက္လိုက္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္သက္ ရိွေနၿပီျဖစ္တဲ့ တရုတ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္လုပ္တာလည္း ညေန ငါးနာရီသာထိုးသြားတယ္ မၿပီးဘူး။ ေနာက္ သူ႔သား လိုက္လာတယ္။ လုပ္တယ္။ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သားနဲ႔ အဲဒီ တရုတ္ကိုက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွမေျပာဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပဲ ဖိေဟာက္ေနတယ္။ ဦးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ တရားသလားလို႔။
ေနာက္ၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ကလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ မနက္ ၈ နာရီ စတာဆိုေပမဲ့ ညေန ၅ နာရီ ျပန္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ည ၉ နာရီေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ လိုအပ္လို႔ရိွရင္ တနဂၤေႏြပါ လာဆင္းေပးရမွာေနာ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္လုပ္ဖို႔သာ ေျပာတာ။ အဲဒီလို လုပ္တဲ့အတြက္ လုပ္အားခေတာ့ allowance ေလးဘာေလးေပးမယ္လို႔ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးမိဖူးဘူး။
ဒီကုမၸဏီနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္မိသလဲ လား။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကလာတံုးက visit နဲ႔ လာတာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ စလံုးေအးဂ်င့္တစ္ခုနဲ႔ ခ်ိတ္မိၿပီး သူရွာေပးတာ။ အလုပ္အပ္ေတာ့ ၁၀၀၀ ေပးရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ၁၀၀၀။ ေနာက္ အလုပ္ရေတာ့ ၁၀၀၀။ စုစုေပါင္း ၃၀၀၀ ေပးရတယ္။ ေအးဂ်င့္ခ မ်ားမွန္းေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က stay လည္း သိပ္မက်န္ေတာ့လို႔ လုပ္လုိက္ရတာ။ အဲဒီ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ခုလုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔က Building တစ္ခုထဲမွာ။ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္။
ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေအးဂ်င့္ကို သြားေျပာတယ္။ မင္း ၾကည့္လုပ္အံုး။ ငါ အလုပ္ခ်ိန္အမ်ားႀကီးဆင္းေပးရ တာေတာင္ ဘာ allowance မွ မရဘူး။ ဆိုေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ၃၀၀၀ ေတာင္ယူထားတာ၊ သူေျပာေပးဘုိ႔ မသင့္ဘူးလား။ ေ၀းတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ကို မေၾကာက္ပါဘူး ဦးရယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္း pressure ႀကီးနဲ႔။ stress ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ၾကာၾကာလုပ္ရင္ အသက္တုိလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အလ်င္က လူေတြလည္း အဲဒီလိုပဲ။ သူေဌးမဒဏ္ မခံႏိုင္လို႔ ခဏနဲ႔ထြက္ကုန္ၾကတာ။ ဟို ျမန္မာ အစ္မႀကီးကိုလည္း အလ်င္ကေပး ထားတဲ့လခကို ျပန္ၿပီးေလွ်ာ့မယ္လို႔ သတင္းၾကားေနရတယ္။ သူေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူး။
ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သစ္ထပ္ရွာေနတယ္။ ေအးဂ်င့္ကိုလည္း ငါ မင္းရွာေပးတဲ့ ကုမၸဏီမွာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ အလုပ္သစ္ထပ္ရွာေနတယ္။ မင္းကိုေပးထားတဲ့ ၃၀၀၀ထဲက တစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္ေတာ့ ျပန္ေပးကြာ လို႔ေျပာမလို႔။
ခုေတာ့ သင္ခန္းစာရသြားၿပီ။ ေနာက္ကုမၸဏီက်ရင္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ကို အလုပ္မ၀င္ခင္ကတည္းက ေသေသ ခ်ာခ်ာေျပာထားမွ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ေက်ာ္သြားရင္ allowance ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ဆိုတာ က်က်နန ေမးထားမွ ေတာ္မယ္။
အမွန္ေတာ့ သည္ကိစၥသည္လည္း ဆန္းလွသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမွန္က ႀကံဳဖူး ၾကမည့္သူခ်ည္း။ သို႔ေသာ္ မေတြ႔ႀကံဳဖူးေသးေသာသူမ်ား သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ေစရန္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
(၃)
၂၀-၆-၂၀၁၀ ေန႔ကေတြ႔ေသာ ႏွစ္ဦးအနက္ အျခားတစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏီွးေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကိုမူ ေရွးမဆြကတည္းက သိခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ကား critical condition ျဖစ္လာ၍ ေတြ႔ဆံုၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္မ်ားထဲတြင္ ထုိမိန္းကေလးလည္း ပါပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ခန္႔ကဆို ခ်ေပးလိုက္သည့္ S Pass, ခ်ေပးလိုက္သည့္ PR ၊ တကယ့္ကို ဘံုးေဘာလေအာ။ ကိုေရခ်မ္းကေတာ့ ကိုေအးၿငိမ္းရယ္၊ တျခားသူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက S Pass ဆိုတဲ့ ကုလားေလးကေတာ့ ကားေရေဆးေနတာပဲ ဟု ေျပာဖူးပါသည္။ ဘယ္မွ်အထိလဲဆိုလွ်င္ Keppel Shipyard တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ကုမၸဏီထဲ အတူလုပ္ခဲ့ဖူးသူ THS (နတ္ေမာက္ စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္း)၊ ITC (ဆင္တဲ) မွ ၿပီးလာသူမ်ားပင္ NTC 3 တက္ကာ S Pass က်၊ PR ေတြ ျဖစ္သြားၾကပါၿပီ။
ယခုေတာ့ NTU, NUS တကၠသိုလ္မ်ားမွ M.Sc ၿပီးလာသူမ်ားပင္ PR ခ်မေပးေတာ့။ အထက္ေဖာ္ျပပါ မိန္းကေလးမွာ သူေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလက ICA မွ PR Offer letter ေပးၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာႏွင့္ PR ေလွ်ာက္တာေတာင္ မက်။ ေသမဲ့ႏွစ္မွ စစ္ထဲလိုက္မိလ်က္သား။ ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။ နတ္ေမာက္ေက်ာင္းဆင္းမ်ားက PR ျဖစ္သြားၿပီး NTU တြင္ ေသလုခမန္းႀကိဳးစားၿပီးမွ PR မက် ဆိုေတာ့ ကိုယ့္နဖူးကို လက္ဖ၀ါးႏွင့္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရိုက္ကာ ေသဟဲ့ နႏိၵယ ဟု အခါ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကုန္းေအာ္လုိက္ဖို႔သာ ေကာင္းေတာ့သည္။
အဆိုပါ မိန္းကေလးမွာ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ PR ေလွ်ာက္ထားစဥ္ကာလက student pass ႏွင့္ေနကာ ကုမၸဏီ တစ္ခုတြင္ လခနည္းနည္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ (M.Sc ဆိုေသာ လက္မွတ္ႀကီးကို အားနာစရာ ေကာင္းေသာ လခ ျဖစ္ပါ၏။) လခနည္းသည္ ဆိုရျခင္းမွာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အိမ္ငွားေနရသည္။ အလုပ္သို႔ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ သြားရသည္။ သည္ေတာ့ လခ တစ္ေထာင္ေက်ာ္မွ ထို အိမ္လခႏွင့္ ကားခ ႏႈတ္လိုက္ပါ က ၆၀၀ ေက်ာ္မွ်သာ က်န္ေတာ့၏။ ပညာမေတာက္တေခါက္တတ္ေသာ ရိုးရိုး work permit တစ္ဦးပင္လွ်င္ လခ ၇၅၀၊ ၈၀၀ ရႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က် အလုပ္ရွင္က အိမ္ႏွင့္ သြားလာေရးစီစဥ္ေပးသည္။ ထို႔အျပင္ အိုဗာတိုင္ရသည္ ဆိုေတာ့ လခ ၁၀၀၀ ေလာက္ ထုတ္ရသည္။
သာမန္ work permit တစ္ဦးကမွ လခ ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ ရေသးသည္။ M.Sc ဘဲြ႔ႀကီးကိုင္ကာ လခ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ (အိမ္လခႏွင့္ကားခႏႈတ္က ၆၀၀ ေက်ာ္) မွ်သာ ရသည္ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနသည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူက သိပ္ေခ်းမမ်ား။ အလုပ္ကလည္း ရွာရတာခက္ေတာ့ သည္မွာပဲ လုပ္ေနပါသည္။ အလုပ္က ျပႆနာ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ သူကလည္း မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၇ နာရီ ထိ (စေနေန႔အပါအ၀င္) ေန႔စဥ္ လုပ္ေပးရပါသည္။ သူကဒါကိုလည္း ေခါင္းထဲမထည့္ပါ။ ကြ်န္မအဖို႔ေတာ့ ဆရာရယ္၊ တစ္ကိုယ္ထဲသမားဆိုေတာ့ အိမ္မွာလည္း ဘာမွလုပ္စရာမရိွတာ။ လုပ္ေပးရတာ မေထာင္းတာပါဘူး ဟု ဆုိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ခက္သည္က သူေဌးဆိုသူက အင္မတန္ ႏွပ္ေခ်းက်ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလသံႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ very calculative ျဖစ္၏။ သူ PR ေလွ်ာက္ေတာ့ ရံုးကစာပါယူရသည္။ ဤသည္ကို သူတို႔က ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ျဖစ္ေန၏။ ပံုမွန္အားျဖင့္ PR ေလွ်ာက္ရာတြင္ ရံုးမွ ဘာစာမွ မပါလည္း ျဖစ္ပါသည္။
(PR ေလွ်ာက္ျခင္းအေၾကာင္းကို အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း၊ တတိယပိုင္း၊ အခန္း ၇ ၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၇ မွ ၃၆၉ ထိ အက်ယ္တ၀င့္ အေသးစိတ္ ရွင္းျပထားပါသည္။)
PR ေလွ်ာက္ရာတြင္ ရံုးမွစာ ေတာင္းလာပါက မိမိကေတာင္းေသာ္လည္း မရႏိုင္ေၾကာင္း စာရြက္အလြတ္ေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းမွ် ေရးတင္လိုက္လွ်င္ ၿပီးပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တံုးကလည္း သည္လိုပဲ ေရးတင္ခဲ့သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ကုမၸဏီက ဤသည္ကို အေၾကာင္းျပကာ မိမိကို ဘယ္ႏွႏွစ္လုပ္ေပးရမည္။ ႏွစ္မေစ့ခင္ထြက္လွ်င္ ဘယ္မွ်ေလ်ာ္ရမည္ စသျဖင့္ ခ်ဳပ္ပါလိမ့္မည္။ အခ်ဳပ္မခံၾကပါႏွင့္ဟု မွာျပေစ။
ထိုမိန္းကေလးက ယခု PR မက်။ Reject ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူ စင္ကာပူတြင္ ဆက္အလုပ္လုပ္ဖို႔ work pass တစ္ခုခု ေလွ်ာက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ သူလက္ရိွလုပ္ေနသည့္ ကုမၸဏီက ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္ တယ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမိ်ဳးျပၿပီး သူ႔ကို လက္ရိွအလုပ္ထက္ ေနာက္ထပ္အလုပ္မ်ားပါ တိုးလုပ္ဖို႔ (သူေဌးႏွင့္ သူေဌးမ၏ အလုပ္မ်ားကိုပါ ကူလုပ္ဖို႔) စသျဖင့္ ေျပာလာပါသည္။ work pass ေလွ်ာက္ေပးမေပးကုိလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား မေျပာ။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က အကယ္၍ သူတို႔ pass တစ္ခုခု ေလွ်ာက္ေပးလွ်င္ေသာ္မွ လခတိုးေတာင္းဘို႔၊ အလုပ္ခ်ိန္ကို တစ္ပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီ ျပန္သတ္မွတ္ ေပးဘို႔ စသည္မ်ားေျပာလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဆင္မေျပပါ။ သို႔ႏွင့္ သူလည္း ေအးဂ်င့္ႏွင့္ အလုပ္ထပ္ရွာ ရပါေတာ့သည္။
စင္ကာပူမွ ပူမႈ ဆယ္ကုေဋမ်ားအေၾကာင္း အမ်ားသိေစရန္ ေ၀ငွလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
၂၃-၀၆-၂၀၁၀
ည ၁၁း၅၅ နာရီ
လူတစ္ခု ပူမႈရယ္ကဆယ္ကုေဋ ဟု ျမန္မာစကားပံုရိွပါသည္။ ထို ဆယ္ကုေဋထဲမွ သံုးခုေလာက္ ေ၀မွ်ပါအံ့။
ၿပီးခဲ့သည့္ တနဂၤေႏြ (၁၃-၆-၂၀၁၀) က မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈျဖင့္ ECC project တြင္ လုပ္ခဲ့ဖူး သည္ဆိုေသာ ေမာင္ရင္ကေလး ႏွစ္ဦးႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳကာ ျမန္မာတို႔၏စုရပ္ ပင္နင္စူလာ ပလာဇာတြင္ ေတြ႔ဆံု စကားစျမည္ ေျပာၾကဆိုၾကပါသည္။ သူတို႔၏အပူမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူမွ ျမန္မာအမ်ား ႀကံဳေတြ႔ရတတ္သည့္ အပူမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုျဖစ္၏။
အစ္ကိုရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဒီ contract စာခ်ဳပ္ႀကီးေပးၿပီး အတင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းေနတယ္။ မထိုးရင္ ျပန္ပို႔မယ္တဲ့။ ဒီအထဲေရးထားတာေတြက မတရားဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဘာေတြ မတရား သလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ အဲဒါ Shimizu က ဦး x x x က အစ္ကို႔နံပါတ္ေပးလို႔ လွမ္းဆက္လိုက္တာ - ဟုဆိုကာ သူတို႔ကုမၸဏီမွ လက္မွတ္ထိုးရန္ ေပးထားေသာ စာခ်ဳပ္ကို ျပပါသည္။
သူတို႔က S Pass holder မ်ား ျဖစ္၏။ စုစုေပါင္း ၇ ဦးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ECC တြင္ လုပ္ခဲ့သည့္အတြက္ သူတို႔ကုမၸဏီကို ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းစံုကိုေတာ့ ယခုမွသိရ ျခင္းျဖစ္၏။
Contract letter ကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဖာင္း ျဖစ္ေန၍ ကြ်န္ေတာ္က အကုန္လံုးကို မေျပာျပေနပဲ သေဘာေလာက္သာျပၿပီး ယူလာခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” ကုိ ေပးလိုက္ကာ ဒုတိယပိုင္းက ေဟာသည္စာမ်က္ႏွာ ေတြမွာ Foreign Workers Employment Act အေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ပါ။ သည္ေတာ့မွ ဘာေတြ မတရားလုပ္ထားသလဲ က်က်နနသိမယ္ ဟု ညႊန္းလိုက္ပါသည္။
Contract letter စာမ်က္ႏွာ (၁) တြင္ ရာထူးကို ေဖာ္ျပထားၿပီး ထိုရာထူးႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီ၊ မလုပ္ႏိုင္သည့္အတြက္ လက္ရိွလစာကို ျပန္လည္ညိွႏိႈင္းမည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
စာမ်က္ႏွာ (၂) တြင္ လက္ရိွလစာကို ေဖာ္ျပထားၿပီး လစာအသစ္ကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အမွန္ဆို လစာဟုပင္ မေခၚႏိုင္ပါ။ လုပ္ခကို နာရီႏွင့္ေဖာ္ျပထား၍ လုပ္ခ ဟုပင္ ေခၚရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ S Pass ဆိုသျဖင့္ သူ႔လုပ္ခကို ကြ်န္ေတာ္တြက္ၾကည့္ေသာအခါ Basic Pay S$650 ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ (Basic Pay တြက္ပံုမွာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ တစ္ပတ္တြင္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ရသည့္ နာရီေပါင္း ၄၄ နာရီ x တစ္လလွ်င္ ၄ ပတ္ + ၂ ရက္ (၁၆ နာရီ) = တစ္လလွ်င္ ၁၉၂ နာရီ x တစ္နာရီ လုပ္အားခ ျဖစ္ပါသည္။)
ပံုမွန္အလုပ္ခ်ိန္ကို ၄၄ နာရီ ဟု ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အလုပ္ရွင္က လုိအပ္၍ လုပ္ခိုင္းလွ်င္ ပံုမွန္ အလုပ္ခိ်န္ ၄၈ နာရီျဖင့္ လုပ္ေပးႏုိင္ရမည္ဟု ထပ္ေဆာင္းေဖာ္ျပထားပါသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ ၄၈ နာရီထက္ေက်ာ္မွ အိုဗာတိုင္ဟု သတ္မွတ္မည္ ျဖစ္ၿပီး အိုဗာတိုင္ကို သာမန္လုပ္ခ၏ တစ္ဆခဲြ ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထို႔ျပင္ Sunday ႏွင့္ public holiday ေန႔မ်ား တြင္ ကုမၸဏီမွ လုပ္ခုိင္းပါက လုပ္ခ၏ တစ္ဆခဲြေပးမည္။ အလုပ္လုပ္လိုပါသည္ဟု အလုပ္သမားက ေတာင္း ဆိုလွ်င္ သာမန္လုပ္ခသာေပးမည္ ဟုလည္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ခြင့္ခံစားခြင့္ကို တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါမွ ၇ ရက္ေပးမည္။ ခြင့္လိုခ်င္လွ်င္ ၁၄ ရက္တင္ႀကိဳ ေလွ်ာက္ထားရမည္ ဟု ေရးထားပါသည္။
ကုမၸဏီမွက်ခံမည့္ ေဆးကုသစရိတ္ (ေဆးခန္းသာ၊ ေဆးရံုတက္ျခင္းမပါ) ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ အမ်ားဆံုး ၂၀၀ ဟု သတ္မွတ္ထားပါသည္။
Probation period (အစမ္းခန္႔ကာလ) ကို ၃ လ ဟုေဖာ္ျပထားပါသည္။
အကယ္၍ အေၾကာင္းတစ္ခုခုျဖင့္ ျပန္အလႊတ္ခံရပါက ထိုအေၾကာင္းသည္လည္း အလုပ္ရွင္ ေၾကာင့္မဟုတ္၊ အလုပ္သမားေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ထိုအလုပ္သမား စင္ကာပူသို႔လာလုပ္ရန္ အလုပ္ရွင္က စီစဥ္ေပးရသည့္အတြက္ နစ္နာစရိတ္ကို ကာမိရန္ ဒါဏ္ေငြ S$ ၁၀၀၀ ကို အလုပ္သမားက ေပးေဆာင္ရမည္ ဆို၏။
အလုပ္သမား၏ ၀င္ေငြခြန္ေပးေဆာင္ရန္ တစ္လလွ်င္ S$၅၀ စီ ကုမၸဏီမွ ထိန္းသိမ္းထားမည္၊ income tax ေပး၍ ပိုေသာေငြကိုမူ ကန္ထရိုက္စာခ်ဳပ္ျပည့္၍ မိမိတိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေသာအခါတြင္ ျပန္ေပးမည္ဆို၏။
Work Permit ျဖစ္ေစ၊ S Pass ျဖစ္ေစ၊ ပတ္စ္ပို႔ကို အလုပ္ရွင္မွ သိမ္းထားမည္ျဖစ္ၿပီး သက္တမ္း ေစ့၍ မိမိတိုင္းျပည္ ျပန္ေသာအခါမွ ျပန္ေပးမည္ဆို၏။
သို႔ဆိုလွ်င္ အထက္ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။
ပထမဦးစြာေတြ႔ရသည္မွာ လခ ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို S Pass တစ္ဦးသည္ လခ ၁၈၀၀ ရႏိုင္ေၾကာင္း သိမသိေမးရာ သိသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ႏွင့္ေတာင္မွ ယခု အဘယ္ေၾကာင့္ ၆၅၀ ျဖစ္ေနရပါသနည္း ဟု ေမးရာတြင္ သူတို႔က ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပပါ၏။
သူတုိ႔ (သူတို႔ဆိုသည္မွာ S Pass ၇ ဦးျဖစ္ပါသည္။) အင္တာဗ်ဴးစဥ္က work permit ႏွင့္ ဗ်ဴးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ သူတို႔စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို စစ္ေဆးၿပီး ဘဲြ႔ရသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လခမေျပာင္းဘဲ S Pass တင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္ ဆို၏။ စတင္ခန္႔ထားစဥ္ကမူ သံုးလျပည့္လွ်င္ လခ ၁၀၀၀ ထိ တိုးေပးမည္ ဟု ကတိ က၀တ္ထားရိွခဲ့သည္ ဆုိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးလျပည့္၊ ေျခာက္လျပည့္ ေနာက္ဆံုး တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္တိုင္ လခ မတုိးေပး။ သူတို႔ကေတာင္းဆိုေသာအခါ ႏွစ္ကုန္လွ်င္ လခတိုးေပးမည္ ေျပာၿပီး တကယ္ႏွစ္ကုန္ေသာ အခါ လခေတာ့ မတုိးေပး။ ေဘာနပ္စ္သေဘာမ်ိဳး တစ္ဦးလွ်င္ ၃၀၀ စီ ႏွင့္ ႏွစ္ဦး။ အျခား ၅ ဦးကိုမူ ၅၀ စီ ေပးသည္၊ သူတို႔ လခတိုးေတာင္းသည့္ကာလႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း ယခုစာခ်ဳပ္ကို အတင္းလက္မွတ္ ထိုးခိုင္း သည္၊ မထိုးလွ်င္ ျမန္မာျပည္သို႔ ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ ျပန္ပို႔မည္ ဆုိ၏။
ဒုတိယအခ်က္မွာ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ကို ၄၈ နာရီဟု သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္သည္ တစ္ပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီ ျဖစ္သည္ ဟု Employment Act အခန္း ၄၊ အပိုဒ္ ၃၈(ခ) တြင္ ေဖာ္ျပထား၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၃ - အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း)။
တတိယအခ်က္ - Sunday ႏွင့္ Public Holiday မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခ တစ္ဆခဲြသာေပးမည္ ဟု စာခ်ဳပ္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထား၏။
Sunday ႏွင့္ Public Holiday မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခ ႏွစ္ဆေပးရမည္ ဟု Employment Act အခန္း ၄၊ အပိုဒ္ ၃၇၊ ၃ (ခ) တြင္ ေဖာ္ျပထား၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၅ - အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီး တည္ေဆာက္ျခင္း)။
စတုတၳအခ်က္။ ခြင့္ခံစားခြင့္ကို တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါမွ ၇ ရက္ ေပးမည္ ဆို၏။ Employment Act အခန္း ၄၊ အပိုဒ္ ၄၃ တြင္ အလုပ္၀င္ၿပီး သံုးလျပည့္ခ်ိန္မွစ၍ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၇ ရက္ ခြင့္ခံစားႏုိင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထား၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၂၅ - အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း)။
ေနာက္တစ္ခ်က္။ ကုမၸဏီမွက်ခံမည့္ ေဆးကုသစရိတ္ (ေဆးခန္းသာ၊ ေဆးရံုတက္ျခင္းမပါ) ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ အမ်ားဆံုး ၂၀၀ ဟု သတ္မွတ္ထားျခင္း။ MOM website, Medical Insurance for S pass holder ကို ၂၀၁၀၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွ စကာ S$ 15,000 ဟု သတ္မွတ္လိုက္ပါသည္။ Employment of Foreign Manpower Act, Second Schedule, အပိုဒ္ ၁၂ တြင္ အလုပ္သမား၏ ေဆးကုသစရိတ္ကို အလုပ္ရွင္မွ ေထာက္ပံ့ေပးရမည္ ဟု ျပဌာန္းထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ် ဆိုတာမပါ။ ထို႔ျပင္ ထိုဥပေဒ Fifth Schedule အပိုဒ္ ၃ တြင္လည္း အလုပ္ရွင္သည္ S Pass အလုပ္သမားတစ္ဦးအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္မ်ားကို က်ခံရမည္ဟုလည္း ျပဌာန္းထားပါသည္။ (အခ်ိဳ႔ ကုမၸဏီမ်ားဆို ၂၀၀ ေတာင္ မေပးပါ။ သူတို႔ကမွ နည္းနည္းေတာ္ေသးသည္ ေခၚရမည္။)
အလုပ္သမား၏ ၀င္ေငြခြန္ေပးေဆာင္ရန္ တစ္လလွ်င္ S$၅၀ စီ ကုမၸဏီမွ ထိန္းသိမ္းထားမည္၊ income tax ေပး၍ ပိုေသာေငြကိုမူ ကန္ထရိုက္စာခ်ဳပ္ျပည့္၍ မိမိတိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေသာအခါတြင္ ျပန္ေပးမည္ဆို၏။ - - - အလုပ္သမား၏ ၀င္ေငြခြန္ကို အလုပ္သမားကသာ ေပးေဆာင္ရပါမည္။ ကုမၸဏီႏွင့္ မဆိုင္။ ဆိုင္သည္ဆိုလွ်င္ေသာ္မွ တစ္လမွ ၆၅၀ ရေသာသူတစ္ဦးအဖို႔ တစ္ႏွစ္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ႏွစ္ေသာင္းမေက်ာ္ႏိုင္။ တစ္ႏွစ္၀င္ေငြ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရိွသူမ်ားမွသာ ၀င္ေငြခြန္ေဆာင္ရန္ လိုပါသည္။ (ရည္ညႊန္း - စာမ်က္ႏွာ ၁၂၆ - ၁၃၁၊ အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း)။ သို႔အတြက္ တစ္လ ၅၀ စုေပးထားသည္ဆိုျခင္းမွာ သည္အလုပ္သမား ထြက္ေျပး(သို႔မဟုတ္) တစ္ခုခုလုပ္မွာစိုး၍ ခ်ည္ထားသည့္ သေဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ တမင္သက္သက္ ေတာင္းရန္မေကာင္းတတ္၍ အေၾကာင္းတစ္ခု ျပလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
Workpermit သမားမ်ားကိုမူ မဆိုလိုပါ။ သို႔ေသာ္ S Pass သမားမ်ား၏ ပတ္စ္ပို႔ကို လံုၿခံဳေရး အတြက္ သူတို႔သိမ္းထားရပါသည္ ဆိုျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မွာမို႔ က်ဳပ္တို႔က ကယ္တင္လိုက္ရပါသည္ ဆိုေသာ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးမ်ား၏ ေလသံႏွင့္ တူေနပါသည္။
သူတို႔က စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးခ်င္သည္ဟု ဆိုေသာအခါ အလုပ္ရွင္က မေဆြးေႏြးႏိုင္။ လက္မွတ္ထိုးမလား၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ယူမလား။ သည္ႏွစ္လမ္းကိုသာ ေရြးပါဟု ေျပာသည္ ဆို၏။
သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္မတိုးရန္၊ MOM သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပရန္ အႀကံေပးလိုက္ပါသည္။ သူတို႔အုပ္စု MOM သြားေသာအခါ officer ႏွင့္ ေတြ႔ရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္ပါသည္။ နာရီ၀က္ေဆြးေႏြးခြင့္ရမည္။ လုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားမ်ား မိတၱဴဆဲြၿပီး ယူခဲ့ပါဆို၏။
ကံဆိုးပံုေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။ သူတို႔ေဆြးေႏြးခြင့္ရသည့္ MOM officer မွာ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုနယ္ေသးပံုရသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦး ျဖစ္ရကား မင္းတို႔ကိစၥငါတို႔ မတတ္ႏုိင္ပါ။ Foreign Manpower Management Division သို႔သြားပါဟု တြန္းလႊတ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔ ဒုကၡသည္တစ္စုလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ျပန္ခဲ့ရသည္။
ဤသည္မွာ ထိုအုပ္စု ႀကံဳေတြ႔ရေသာ အပူတစ္ခု ျဖစ္ပါ၏။ ဤကိစၥမ်ိဳး စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူတိုင္း ႀကံဳရတတ္သည္။ သို႔အတြက္ စာခ်ဳပ္ေပးတိုင္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ ရမ္းသမ္း လက္မွတ္မထိုးမိလိုက္ၾကေစရန္ သတိေပးေသာအားျဖင့္ ဤစာကို ေရးပါသည္။ စြတ္ရြတ္ လက္မွတ္ထုိးၿပီးမွ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးမိသလို ျဖစ္ေနလွ်င္ စာခ်ဳပ္မျပည့္မခ်င္း ခံေပေရာ့။
(၂)
စင္ကာပူ ဆိုေသာေၾကာင့္ သည္မွ် ပူေနသလား မသိ။ သို႔ဆိုလွ်င္ “စင္ကာေအး” ဟုသာ နာမည္ေျပာင္းဘုိ႔ ေကာင္းေတာ့သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေအာက္ထပ္မွ် ေလခပ္ထြားထြား အမ်ိဳးသမီးကမူ “စင္ကာပူ ဆိုတာ မွားတယ္ကဲြ႔။ အမွန္က “စင္ကာေပါ” ျဖစ္ရမယ္” - ဟု ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးကို လက္ခ်ာေပးေနတာ တစ္ခါက ၾကားဖူးပါသည္။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း အပူမ်ားေလ်ာ့လိုလွ်င္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကဲ့သို႔ “ေပါ” လိုက္ၾကပါကုန္။)
ယခု တနဂၤေႏြ (၂၀-၆-၂၀၁၀) ေန႔တြင္မူ အျခားႏွစ္ဦးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ပါသည္။ ထိုအနက္ တစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ ေရဆင္းမွ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔မိဘမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အရြယ္ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ပါက တူသားအရြယ္ေလာက္သာ ရိွပါေသးသည္။ သူလည္း သူ႔အပူႏွင့္သူ ျဖစ္၏။ သူ႔အပူကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရင္ဖြင့္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က networking လုပ္ပါတယ္ဦး။ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ၃ ႏွစ္လုပ္ခဲ့ဖူးတာဆိုေတာ့ အလုပ္ အတြက္ ဘာမွ သိပ္အခက္အခဲ မရိွပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္ ျဖစ္လို႔ လုပ္ရတာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက သိပ္မႀကီးဘူး။ အားလံုးေပါင္းမွ လူေလးငါးေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီမွာ ျမန္မာအစ္မႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရိွေသးတယ္။ သူက NUS က M.Sc ၿပီးတာ။ ဒါေပမဲ့ စာေတြ႔ ပဲ ရိွတာ။ လက္ေတြ႔သိပ္မရိွဘူး။
ခက္တာက ဦးရဲ့။ သူေဌးမက လုပ္ငန္းအေၾကာင္း နားမလည္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ေနတာ သူမသိ ဘဲ ရမ္းရမ္းေဟာက္ေနတာ။ အရမ္း ဖိအားေပးတာ ကြ်န္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး။ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ အလုပ္ကလုပ္ရင္း ျပႆနာေတြတက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ သူက တလစပ္နားပူေနတာကတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ရူး ေတာင္ ရူးခ်င္တယ္။
ဦးလဲ ကြန္ျပဴတာသံုးေနတာ သိမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိုင္တီသမားဆိုတာ Hardware လုပ္ရတဲ့သူေတြလို ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဥပမာ စက္တစ္ခု ျပင္မယ္ ဆိုပါေတာ့။ စက္ႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။ ဘယ္အပိုင္းက ေကာင္းမေကာင္း လက္ေတြ႔မ်က္စိနဲ႔ စစ္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ မေကာင္းတဲ့အပိုင္းကို ေကာက္ ကက္ လဲလိုက္လို႔ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြန္ျပဴတာက်ေတာ့ မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ျပႆနာတက္ရင္ ေခါင္းအရမ္းစား တယ္။ ျပႆနာက လြယ္လြယ္နဲ႔ ၿပီးသြားရင္ေတာ္ရဲ့။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္ရင္ ခုနက သူေဌးမက ဖံုးမၾကာ ခဏေခၚေတာ့တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ရံုးေတြမွာ စက္ေတြသြားဆင္ေပးရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီနဲ႔ ၿပီးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေန႔လံုးၾကာခ်င္ ၾကာသြားတတ္တယ္။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ ရံုးတစ္ခုမွာ ကြန္ျပဴတာ ၄ လံုး network သြားဆင္ေပးေတာ့ ဘံုသံုးတဲ့ printer တစ္လံုးကို ေလးလံုးစလံုးနဲ႔ ခ်ိတ္သံုးတယ္။ သံုးလံုးကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖတ္ပါရဲ့။ ေနာက္တစ္လံုးက printer ကို detect မလုပ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရဘူး။ ဒီမွာ လုပ္လို႔မရလို႔ ေခြ်းျပန္ေနတံုး သူေဌးမက တစ္နာရီကို တစ္ခါ ဖံုးဆက္ေနတယ္။ မၿပီးေသးဘူးလား။ နင္တို႔အဲဒီလိုလုပ္ေနပံုနဲ႔ ဘယ့္နဲ႔လုပ္ အလုပ္ျဖစ္မလဲ။ ဘာညာနဲ႔ ဟိန္းလိုက္၊ ေဟာက္လိုက္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္သက္ ရိွေနၿပီျဖစ္တဲ့ တရုတ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္လုပ္တာလည္း ညေန ငါးနာရီသာထိုးသြားတယ္ မၿပီးဘူး။ ေနာက္ သူ႔သား လိုက္လာတယ္။ လုပ္တယ္။ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သားနဲ႔ အဲဒီ တရုတ္ကိုက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွမေျပာဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပဲ ဖိေဟာက္ေနတယ္။ ဦးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ တရားသလားလို႔။
ေနာက္ၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ကလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ မနက္ ၈ နာရီ စတာဆိုေပမဲ့ ညေန ၅ နာရီ ျပန္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ည ၉ နာရီေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ လိုအပ္လို႔ရိွရင္ တနဂၤေႏြပါ လာဆင္းေပးရမွာေနာ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္လုပ္ဖို႔သာ ေျပာတာ။ အဲဒီလို လုပ္တဲ့အတြက္ လုပ္အားခေတာ့ allowance ေလးဘာေလးေပးမယ္လို႔ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးမိဖူးဘူး။
ဒီကုမၸဏီနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္မိသလဲ လား။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကလာတံုးက visit နဲ႔ လာတာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ စလံုးေအးဂ်င့္တစ္ခုနဲ႔ ခ်ိတ္မိၿပီး သူရွာေပးတာ။ အလုပ္အပ္ေတာ့ ၁၀၀၀ ေပးရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ၁၀၀၀။ ေနာက္ အလုပ္ရေတာ့ ၁၀၀၀။ စုစုေပါင္း ၃၀၀၀ ေပးရတယ္။ ေအးဂ်င့္ခ မ်ားမွန္းေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က stay လည္း သိပ္မက်န္ေတာ့လို႔ လုပ္လုိက္ရတာ။ အဲဒီ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ခုလုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔က Building တစ္ခုထဲမွာ။ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္။
ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေအးဂ်င့္ကို သြားေျပာတယ္။ မင္း ၾကည့္လုပ္အံုး။ ငါ အလုပ္ခ်ိန္အမ်ားႀကီးဆင္းေပးရ တာေတာင္ ဘာ allowance မွ မရဘူး။ ဆိုေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ၃၀၀၀ ေတာင္ယူထားတာ၊ သူေျပာေပးဘုိ႔ မသင့္ဘူးလား။ ေ၀းတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ကို မေၾကာက္ပါဘူး ဦးရယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္း pressure ႀကီးနဲ႔။ stress ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ၾကာၾကာလုပ္ရင္ အသက္တုိလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အလ်င္က လူေတြလည္း အဲဒီလိုပဲ။ သူေဌးမဒဏ္ မခံႏိုင္လို႔ ခဏနဲ႔ထြက္ကုန္ၾကတာ။ ဟို ျမန္မာ အစ္မႀကီးကိုလည္း အလ်င္ကေပး ထားတဲ့လခကို ျပန္ၿပီးေလွ်ာ့မယ္လို႔ သတင္းၾကားေနရတယ္။ သူေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူး။
ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သစ္ထပ္ရွာေနတယ္။ ေအးဂ်င့္ကိုလည္း ငါ မင္းရွာေပးတဲ့ ကုမၸဏီမွာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ အလုပ္သစ္ထပ္ရွာေနတယ္။ မင္းကိုေပးထားတဲ့ ၃၀၀၀ထဲက တစ္ခ်ိဳ႔တစ္၀က္ေတာ့ ျပန္ေပးကြာ လို႔ေျပာမလို႔။
ခုေတာ့ သင္ခန္းစာရသြားၿပီ။ ေနာက္ကုမၸဏီက်ရင္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ကို အလုပ္မ၀င္ခင္ကတည္းက ေသေသ ခ်ာခ်ာေျပာထားမွ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ေက်ာ္သြားရင္ allowance ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ဆိုတာ က်က်နန ေမးထားမွ ေတာ္မယ္။
အမွန္ေတာ့ သည္ကိစၥသည္လည္း ဆန္းလွသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမွန္က ႀကံဳဖူး ၾကမည့္သူခ်ည္း။ သို႔ေသာ္ မေတြ႔ႀကံဳဖူးေသးေသာသူမ်ား သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ေစရန္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
(၃)
၂၀-၆-၂၀၁၀ ေန႔ကေတြ႔ေသာ ႏွစ္ဦးအနက္ အျခားတစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏီွးေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကိုမူ ေရွးမဆြကတည္းက သိခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ကား critical condition ျဖစ္လာ၍ ေတြ႔ဆံုၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္မ်ားထဲတြင္ ထုိမိန္းကေလးလည္း ပါပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ခန္႔ကဆို ခ်ေပးလိုက္သည့္ S Pass, ခ်ေပးလိုက္သည့္ PR ၊ တကယ့္ကို ဘံုးေဘာလေအာ။ ကိုေရခ်မ္းကေတာ့ ကိုေအးၿငိမ္းရယ္၊ တျခားသူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက S Pass ဆိုတဲ့ ကုလားေလးကေတာ့ ကားေရေဆးေနတာပဲ ဟု ေျပာဖူးပါသည္။ ဘယ္မွ်အထိလဲဆိုလွ်င္ Keppel Shipyard တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ကုမၸဏီထဲ အတူလုပ္ခဲ့ဖူးသူ THS (နတ္ေမာက္ စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္း)၊ ITC (ဆင္တဲ) မွ ၿပီးလာသူမ်ားပင္ NTC 3 တက္ကာ S Pass က်၊ PR ေတြ ျဖစ္သြားၾကပါၿပီ။
ယခုေတာ့ NTU, NUS တကၠသိုလ္မ်ားမွ M.Sc ၿပီးလာသူမ်ားပင္ PR ခ်မေပးေတာ့။ အထက္ေဖာ္ျပပါ မိန္းကေလးမွာ သူေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလက ICA မွ PR Offer letter ေပးၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာႏွင့္ PR ေလွ်ာက္တာေတာင္ မက်။ ေသမဲ့ႏွစ္မွ စစ္ထဲလိုက္မိလ်က္သား။ ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။ နတ္ေမာက္ေက်ာင္းဆင္းမ်ားက PR ျဖစ္သြားၿပီး NTU တြင္ ေသလုခမန္းႀကိဳးစားၿပီးမွ PR မက် ဆိုေတာ့ ကိုယ့္နဖူးကို လက္ဖ၀ါးႏွင့္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရိုက္ကာ ေသဟဲ့ နႏိၵယ ဟု အခါ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကုန္းေအာ္လုိက္ဖို႔သာ ေကာင္းေတာ့သည္။
အဆိုပါ မိန္းကေလးမွာ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ PR ေလွ်ာက္ထားစဥ္ကာလက student pass ႏွင့္ေနကာ ကုမၸဏီ တစ္ခုတြင္ လခနည္းနည္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ (M.Sc ဆိုေသာ လက္မွတ္ႀကီးကို အားနာစရာ ေကာင္းေသာ လခ ျဖစ္ပါ၏။) လခနည္းသည္ ဆိုရျခင္းမွာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အိမ္ငွားေနရသည္။ အလုပ္သို႔ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ သြားရသည္။ သည္ေတာ့ လခ တစ္ေထာင္ေက်ာ္မွ ထို အိမ္လခႏွင့္ ကားခ ႏႈတ္လိုက္ပါ က ၆၀၀ ေက်ာ္မွ်သာ က်န္ေတာ့၏။ ပညာမေတာက္တေခါက္တတ္ေသာ ရိုးရိုး work permit တစ္ဦးပင္လွ်င္ လခ ၇၅၀၊ ၈၀၀ ရႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က် အလုပ္ရွင္က အိမ္ႏွင့္ သြားလာေရးစီစဥ္ေပးသည္။ ထို႔အျပင္ အိုဗာတိုင္ရသည္ ဆိုေတာ့ လခ ၁၀၀၀ ေလာက္ ထုတ္ရသည္။
သာမန္ work permit တစ္ဦးကမွ လခ ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ ရေသးသည္။ M.Sc ဘဲြ႔ႀကီးကိုင္ကာ လခ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ (အိမ္လခႏွင့္ကားခႏႈတ္က ၆၀၀ ေက်ာ္) မွ်သာ ရသည္ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနသည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူက သိပ္ေခ်းမမ်ား။ အလုပ္ကလည္း ရွာရတာခက္ေတာ့ သည္မွာပဲ လုပ္ေနပါသည္။ အလုပ္က ျပႆနာ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ သူကလည္း မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၇ နာရီ ထိ (စေနေန႔အပါအ၀င္) ေန႔စဥ္ လုပ္ေပးရပါသည္။ သူကဒါကိုလည္း ေခါင္းထဲမထည့္ပါ။ ကြ်န္မအဖို႔ေတာ့ ဆရာရယ္၊ တစ္ကိုယ္ထဲသမားဆိုေတာ့ အိမ္မွာလည္း ဘာမွလုပ္စရာမရိွတာ။ လုပ္ေပးရတာ မေထာင္းတာပါဘူး ဟု ဆုိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ခက္သည္က သူေဌးဆိုသူက အင္မတန္ ႏွပ္ေခ်းက်ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလသံႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ very calculative ျဖစ္၏။ သူ PR ေလွ်ာက္ေတာ့ ရံုးကစာပါယူရသည္။ ဤသည္ကို သူတို႔က ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ျဖစ္ေန၏။ ပံုမွန္အားျဖင့္ PR ေလွ်ာက္ရာတြင္ ရံုးမွ ဘာစာမွ မပါလည္း ျဖစ္ပါသည္။
(PR ေလွ်ာက္ျခင္းအေၾကာင္းကို အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း၊ တတိယပိုင္း၊ အခန္း ၇ ၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၇ မွ ၃၆၉ ထိ အက်ယ္တ၀င့္ အေသးစိတ္ ရွင္းျပထားပါသည္။)
PR ေလွ်ာက္ရာတြင္ ရံုးမွစာ ေတာင္းလာပါက မိမိကေတာင္းေသာ္လည္း မရႏိုင္ေၾကာင္း စာရြက္အလြတ္ေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းမွ် ေရးတင္လိုက္လွ်င္ ၿပီးပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တံုးကလည္း သည္လိုပဲ ေရးတင္ခဲ့သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ကုမၸဏီက ဤသည္ကို အေၾကာင္းျပကာ မိမိကို ဘယ္ႏွႏွစ္လုပ္ေပးရမည္။ ႏွစ္မေစ့ခင္ထြက္လွ်င္ ဘယ္မွ်ေလ်ာ္ရမည္ စသျဖင့္ ခ်ဳပ္ပါလိမ့္မည္။ အခ်ဳပ္မခံၾကပါႏွင့္ဟု မွာျပေစ။
ထိုမိန္းကေလးက ယခု PR မက်။ Reject ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူ စင္ကာပူတြင္ ဆက္အလုပ္လုပ္ဖို႔ work pass တစ္ခုခု ေလွ်ာက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ သူလက္ရိွလုပ္ေနသည့္ ကုမၸဏီက ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္ တယ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမိ်ဳးျပၿပီး သူ႔ကို လက္ရိွအလုပ္ထက္ ေနာက္ထပ္အလုပ္မ်ားပါ တိုးလုပ္ဖို႔ (သူေဌးႏွင့္ သူေဌးမ၏ အလုပ္မ်ားကိုပါ ကူလုပ္ဖို႔) စသျဖင့္ ေျပာလာပါသည္။ work pass ေလွ်ာက္ေပးမေပးကုိလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား မေျပာ။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က အကယ္၍ သူတို႔ pass တစ္ခုခု ေလွ်ာက္ေပးလွ်င္ေသာ္မွ လခတိုးေတာင္းဘို႔၊ အလုပ္ခ်ိန္ကို တစ္ပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီ ျပန္သတ္မွတ္ ေပးဘို႔ စသည္မ်ားေျပာလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဆင္မေျပပါ။ သို႔ႏွင့္ သူလည္း ေအးဂ်င့္ႏွင့္ အလုပ္ထပ္ရွာ ရပါေတာ့သည္။
စင္ကာပူမွ ပူမႈ ဆယ္ကုေဋမ်ားအေၾကာင္း အမ်ားသိေစရန္ ေ၀ငွလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
၂၃-၀၆-၂၀၁၀
ည ၁၁း၅၅ နာရီ
ကာေမသု မိစၦာစာရာ (၂)
နိဒါန္း
ယမန္ႏွစ္က သံလြင္အိပ္မက္တြင္ “စင္ကာပူႏိုင္ငံသား ခံသင့္၊ မခံသင့္” ေခါင္းစဥ္ခ်ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးခိုင္းရာ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ား၏ ဘက္ေပါင္းစံုမွ အျမင္မ်ားသည္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ိုက္မတ္မတ္ ဖတ္ရႈျဖစ္ခဲ့ပါ၏။
ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္လိုက္ေသာ (ေနာက္ေတာ့လည္း ေခါင္းေနာက္လာတာႏွင့္ ဆက္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့) ေဆြးေႏြးခ်က္တစ္ခုမွာ မၾကာေသးမီက အင္တာနက္သံုးသူတို႔အၾကား အလြန္ေရပန္းစားသြားေသာ မဟုတ္တာသြားေမးသည့္ သတင္းေထာက္ေကာင္မေလးကို ထက္ထက္မိုးဦးက ပါးရိုက္လိုက္ေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေဆြးေႏြးတာတင္မဟုတ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ဂိုဏ္းႏွင့္ ထက္ထက္မိုးဦးဂိုဏ္း ႏွစ္ဂိုဏ္းကဲြသြားကာ အျပန္အလွန္ ပုတ္ခတ္ေရးသားၾကသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အခ်ိန္ကုန္တာသာ အဖတ္တင္ပါသည္။
တတိယ ယခု “ကာေမသု မိစၦာစာရာ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ post တင္လိုက္ရာ ကိုတိတိမွ အစျပဳ၍ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြး လာသူမ်ား၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ပံုမွန္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိအျမင္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါ၏။ ပုဂိၢဳလ္ေရးပုတ္ခတ္မႈမပါဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မိမိအျမင္ကိုတင္ျပခြင့္ လူတိုင္းမွာ ရိွပါသည္။
ယခုတေလာ အေရးတႀကီးလုပ္စရာအလုပ္မ်ား ေပၚလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မအားလပ္ႏိုင္ေအာင္ ရိွပါသည္။ သည္ၾကားထဲ သင္တန္းတစ္ခုလည္း သြားတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ အခ်ိဳ႔ရက္မ်ားမွာ ည ၁၀ နာရီခဲြေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ပါသည္။ ယခုမူ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကိုဖတ္ရင္း ရင္ထဲ၌ က်လိက်လိ ျဖစ္လာ၍ အိပ္ခ်ိန္ကိုေလွ်ာ့ခ်ကာ ဤပို႔စ္ကို ေရးပါသတည္း။
သည္းခံခြင့္လႊတ္ နားဆင္ၾကပါခင္ဗ်ား။
(၁)
စကၡဳရူေပန သံ၀ါသာ၊ ရာဂပုတၱံ ၀ိဇာယတိ။ စကၡဳတည္းဟူေသာ မ်က္စိအၾကည္ဓါတ္သည္၊ ရူပါရုံတည္း ဟူေသာ အဆင္းႏွင့္ သံ၀ါသ - ေပါင္းေဖာ္လိုက္ေသာအခါ၊ ရာဂမည္ေသာ ပုတၱံ - သားကုိ၊ ၀ိဇာယတိ - ေမြးေစသတည္း။ ဤသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ျဖစ္ပါ၏။
အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ မာတုဂါမ (မိန္းမ) မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ မည္သို႔ဆက္ဆံရပါမည္လဲ ဟု အခါတစ္ပါးတြင္ ညီေတာ္အာနႏၵာက ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္၏။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ သူတို႔ႏွင့္ မဆက္ဆံနဲ႔။
အာနႏၵာ - အရွင္ဘုရား၊ မဆက္ဆံလို႔ မျဖစ္၊ ဆက္ဆံရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေကာ။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ သူတို႔ကို မၾကည့္နဲ႔။
အာနႏၵာ - အရွင္ဘုရား၊ မၾကည့္မျဖစ္၊ ၾကည့္ရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေကာ။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ သူတို႔နဲ႔ စကားမေျပာနဲ႔။
အာနႏၵာ - အရွင္ဘုရား၊ စကားမေျပာလို႔မျဖစ္၊ ေျပာရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေကာ။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ မာတုဂါမမ်ားႏွင့္ မဆက္ဆံလို႔မျဖစ္ ဆက္ဆံရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ကို ကိုယ့္ အေမအရင္း၊ ႏွမအရင္းကေလးမ်ားကဲ့သို႔ သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံပါေလ။
ဤသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာတြင္ ထားရိွရမည့္ သေဘာထားကို ညႊန္ျပထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသာမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားဘသား မ်ားပါ ထားရိွရမည့္ သေဘာထားလည္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ အေမ၊ ႏွစ္မမ်ားကိုသာမက၊ အျခား မိမိ၏ ဇနီးမဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဆက္ဆံလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ ဆက္ဆံရန္ ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္၏ ပထမပို႔စ္တြင္ “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုမုဒိန္းမႈမ်ားျဖစ္ရျခင္းမွာ ယခုေခတ္ မိန္းကေလးမ်ား၏ မလံုမလဲ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားသည္ အဓိကတရားခံျဖစ္သည္ ဟု ျမင္ပါသည္။” ဟု ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ၏ အျမင္ျဖစ္သျဖင့္ မွန္/မမွန္ မေျပာလိုပါ။ မိမိဘာသာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကဲြလဲြႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးၾကေသာ အခ်က္တြင္ ဤအခ်က္သည္ အဓိက ျဖစ္သြား၏။ “အ၀တ္အစားကို မလံုမၿခံဳ၀တ္ျခင္းသည္ မုဒိန္းမႈကို အားေပးရာေရာက္သည္” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ စကားစစ္ထိုးေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဆက္လက္၍ ေဆြးေႏြးၾကပါကုန္။
သို႔ေသာ္ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု၏ေနာက္တြင္ အေၾကာင္းအေပါင္းမ်ားစြာတို႔ ရိွေနသည္ျဖစ္ရာ အႏွီ မုဒိန္းက်င့္ခံရ ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္လည္း အေၾကာင္းမ်ားစြာရိွပါသည္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားတြင္ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ပါသြားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အားလံုးကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
၁၉၁၄ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ၾသစတီးယားအိမ္ေရွ႔မင္းသား ဖရန္စစ္ဖာဒီနန္ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရသျဖင့္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမင္းသားအသတ္ခံရသည့္ ကိစၥသည္ ပထမကမၻာစစ္ ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမဟုတ္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ အသတ္ခံလုိက္ရသျဖင့္ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ကာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ျပဳတ္က်လွ်က္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းကို ျဖဳတ္ခ်လုိက္ႏိုင္ျခင္းမွာ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ေၾကာင့္မဟုတ္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားမွာ ေပါက္ကဲြလုနီးနီးျဖစ္ေနေသာ ဗံုးတစ္လံုးကို ရိႈ႔လိုက္ေသာ စံနက္တံကေလး တစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
(၂)
ပါပသၼိ ံ ရမတိ မေနာ ဟူ၏။ စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ရိွသည္။ ထို႔အတူ ဆိတ္ၿငိမ္မႈသည္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ အားေပးသည္။ ျမန္မာစကားပံုတြင္ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခြ်န္းကဲ့သို႔အုပ္ ဟုလည္း ရိွပါသည္။
မိတ္ေဆြတို႔ မုဒုလကၡဏ ဇာတ္ေတာ္ကို ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ဇာတ္ေတာ္ပါ ရေသ့ႀကီးသည္ ဟိမ၀ႏၱာ ေတာအတြင္း သီတင္းသံုးၿပီး တရားက်င့္လွ်က္ စ်ာန္ရေနေသာ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ ဘုရင့္နန္းေတာ္သို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဆြမ္းခံ၀င္ေလ့ရိွသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဆြမ္းအလို႔ငွာ နန္းေတာ္သို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြလာစဥ္ ေလသာျပတင္းေပါက္အနီး သလြန္ေပၚတြင္ ေလ်ာင္းေနေသာ မိဖုရားႀကီးက ရေသ့ႀကီး၏ သကၤန္းသံကိုၾကားလိုက္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ထလိုက္ရာ ရင္လႊာေလွ်ာက်သြားသည္ ဆို၏။ ဤသည္ကို အမွတ္တမဲ့ျမင္လိုက္သည့္ ရေသ့ႀကီးသည္ ရထားေသာ စ်ာန္တို႔ေပ်ာက္ကြယ္ကာ မိဖုရားႀကီးကို မရလွ်င္ မေနႏိုင္၊ အစဲြလမ္းႀကီးစဲြလမ္းသြားခဲ့ပါသည္။
ေဒ၀ကိမိလရေသ့သည္ အမၺဳသိကာနတ္သမီး၏ ရင္ခြင္တြင္ နတ္စည္းစိမ္အေတြ႔ႏွင့္ ေျခာက္လတာ ေမ့ေမ်ာ ေနခဲ့သည္ ဆို၏။ ဥမၼာဒႏီၱ၏ အလွတြင္ အရူးအမူးျဖစ္သြားေသာ သိ၀ိဘုရင္ႀကီးကို ၾကည့္ပါ။
ရိုးရိုးသားသားမေျပာဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို ရည္ညႊန္းရပါနည္း ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို သာမန္ ဘာကမွမဟုတ္သည့္ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားကို မဆိုထားဘိ။ ပါရမီဆယ္ပါးကို ျဖည့္က်င့္ေနေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ားေတာင္မွ ကာမဂုဏ္ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ အလြန္ထိလြယ္ခုိက္လြယ္၊ မွားလြယ္ တတ္သည္ကို ဆုိလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သမိုင္းတြင္ အလြန္ထင္ရွားလွေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး (ကြ်န္ေတာ္၏ အလြန္ႏံုခ်ာလွေသာ မွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္ ဘဲြ႔ေတာ္ကို မမွတ္မိျခင္းအား ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္) အေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သူ၏ သီလဂုဏ္ေၾကာင့္ ဓါးမကူးဆရာေတာ္ဟု လူသိမ်ားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။
တစ္ေန႔သ၌ အင္း၀ဘုရင္က ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီလကို စမ္းသပ္လိုသျဖင့္ နန္းတြင္းသူတစ္ေယာက္ကို ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်ာင္းသို႔ ညအခ်ိန္သြားရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ေတာင္ဖီလာ အရပ္တြင္ တစ္ပါးတည္းသီတင္းသံုးလွ်က္ ရိွ၏။ ဘုရင္လႊတ္လိုက္ေသာ အမ်ိုးသမီးက ကပိုကယို ၀တ္စား လွ်က္ ကိုယ္ကို ေရမ်ားစိုေစကာ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ညအခ်ိန္မေတာ္ ေရာက္လာပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ဒုကၡေရာက္လာသျဖင့္ သည္ည ေက်ာင္းတြင္တည္းပါရေစ ဟု ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ မာတုဂါမမ်ား တစ္မိုးေအာက္တြင္ အတူမအိပ္ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း အမိ်ုးသမီးမွာ ကုတ္ႏွင့္ေကာ္ထုတ္ေတာင္ ရမွာမဟုတ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ အိပ္ခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ကပိုကယို၀တ္စားကာ ေရမ်ားစိုလာသည့္ မိန္းမပိ်ဳေၾကာင့္ မိမိစိတ္မ်ားေဖာက္ျပန္မည္ကို စိုးရိမ္ေတာ္မူသျဖင့္ သင္တုန္းဒါးျဖင့္ ေျခသလံုးကိုလွီးကာ တစ္ညလံုး ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ရႈေနပါသည္။
မိုးလင္းေသာအခါ မဟုတ္တာကိုမွ ေရြးႀကံတတ္သည္ ဘုရင္သည္ ေက်ာင္းသို႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔သီလျမဲေၾကာင္းကို သည္ဒါးသက္ေသရိွသည္ဟု ဒါးကို ကန္ထဲတြင္ ပစ္ခ်ျပလုိက္ရာ ဒါးသည္ အသက္္ရိွေသာ ငါးမ်ားကဲ့သို႔ ေရတြင္ကူးျပၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီလကို ေထာက္ခံခဲ့ရာ ဒါးမကူးကန္ဟု ယခုတိုင္ရိွေသးသည္။
အင္း၀ေခတ္စာဆိုအေက်ာ္ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ ကလည္း မိခင္ႏွင့္သား၊ ဖခင္ႏွင့္သမီး၊ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ တို႔ အတူမအိပ္သင့္ေၾကာင္း ဆံုးမစာ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။
(၃)
မည္သည့္အရာမဆို အေၾကာင္းတရားမ်ားေပါင္းဆံုမွ ျဖစ္ႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ အထက္ပါ မုဒိန္းမႈမ်ားကို သံုးသပ္ ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ပါတို႔ ပါ၀င္ႏိုင္ပါသည္။
၁။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သူမွ်မရိွခ်ိန္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအခန္းတြင္း သမီးႏွင့္အေဖ၊ ႏွမႏွင့္ေမာင္ စသည္တို႔ အတူေနၾကျခင္းသည္လည္း တစ္ေၾကာင္း။
၂။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္၊ အလုပ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ မိဘႏွင့္ သားသမီးတို႔အၾကား ေႏြးေထြးၾကင္နာေသာ ဆက္ဆံမႈ ေလ်ာ့နည္းေနျခင္းလည္း တစ္ေၾကာင္း။ (ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏီွးေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ၏ အမိ်ဳးသမီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ အိမ္တြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရိွရာ ထိုကေလးမ်ားသည္ ၾကပ္တည္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ သူ႔တို႔အေမကို မခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသမီးကိုသာ ခ်စ္လွ်က္ အေမႏွင့္အိပ္ရမည္ကို က်ားၿမီးဆဲြရမည္ကဲ့သုိ႔ ေၾကာက္ရံြ႔ကာ အႏွီမိန္းကေလးကိုသာ တန္းတန္းစဲြျဖစ္ခဲ့သည္ကို ကိုယ္ေတြ႔။)
၃။ ဆိတ္ၿငိမ္မႈသည္ မေကာင္းမႈကို အားေပးသည္က တစ္ေၾကာင္း။
၄။ မေတာ္တေလ်ာ္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးသည္ ေယာက္်ား (ဖခင္ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္ျဖစ္ေစ၊ ပေထြးျဖစ္ေစ၊ ဦးေလးျဖစ္ေစ၊ တစိမ္းျဖစ္ေစ) တို႔ကို ျမႉဆြယ္ေနဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း။
၅။ နဂိုကတည္းက ပညာအေျခခံနည္းသျဖင့္၊ ပညာပင္တတ္ေသာ္လည္း ဆင္ျခင္တံုတရား နည္းသျဖင့္၊ ဆင္ျခင္တံုတရားပင္ ရိွေသာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ တေၾကာင္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေယာက္်ားမ်ား ရာဂစိတ္မ်ားသည္ မေျပာပါႏွင့္။ ဘုရား၊ ရဟႏၱာ မျဖစ္ေသးသေရြ႔ ကာလပတ္လံုး၊ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ အာသေ၀ါတရား ေလးပါးတုိ႔ မကုန္ခမ္းသေရြ႔ကာလပတ္လံုး။ အနာဂမ္ ပင္လွ်င္ေသာ္မွ အႏုသယ ကိေလသာတို႔ ရိွေသးသည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါကား ေသာတာပန္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေျမးတစ္ရာဆိုလား၊ မ်ားေတာ့ အေတာ္မ်ားသည္။ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔ေကာင္းတံုး ရိွေသးသည္။
ေယာက္်ားလည္းျဖစ္၏။ ရဟႏၱာလည္းမဟုတ္။ အေျခာက္လည္း မဟုတ္။ (အဲေလ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အေျခာက္ေတြလည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ့။) - မဟုတ္ပါက ေဖာ္လွစ္ထားေသာ မိန္းကေလး ကိုျမင္လွ်က္ ဘာစိတ္မွမျဖစ္ပါဟုဆုိသူသည္ တစ္ခုခုမွားယြင္းေနသူ ျဖစ္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ဗလခ်ီးနမ္းလူသားမ်ားကို မေျပာပါႏွင့္။ တရားက်င့္ကာ စ်ာန္ရေနေသာ ရေသ့ႀကီးပင္ မိဖုရားႀကီး ကုိယ္ရံုေလွ်ာက်သည္ကို လွစ္ကနဲျမင္ခါမွ်ႏွင့္ စ်ာန္ေလွ်ာက်ေပေသးသည္။ (အဲေလ - ဆရာေတာ္ သမားေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား။ အင္း၊ အပုပ္ေကာင္ႀကီးကို အ၀တ္လႊမ္းေပးထားတာ ပါကလား၊ ေၾသာ္ - အရိုးစု ႀကီးကို အလွဆင္ထားလိုက္ၾကတာ ဟု အရာရာကို တရားသေဘာႏွင့္သာ အျမဲ ရႈျမင္သူမ်ား မပါပါ။ - ဒါေလးလည္း ထည့္ေရးမွ၊ ေတာ္ၾကာ အသားလြတ္ေဆာ္ခံထိေနမယ္။)
အထက္ပါ ပံုသံုးပံုကို ယွဥ္ၾကည့္ပါ။ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသားတို႔စိတ္ထဲ ဘယ္ပံုက ဘာကိုျဖစ္ေစလဲဆိုတာ (မညာပါႏွင့္) အမွန္အတိုင္းေျပာၾကည့္စမ္းပါ။ အားလံုးျမန္မာအမိ်ဳးသမီးကေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ (လက္ထဲတြင္ရိွသည့္ ကြ်န္ေတာ့္တူမမ်ား၏ ဓါတ္ပံုကို သူတို႔မသိပဲ သံုးတာ မတရားပါ။ သို႔ေသာ္ အျခားပံုလည္းမရိွသည္ႏွင့္ အလြယ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
သည့္အတြက္ သည္လိုအမႈမ်ိဳးမ်ား ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ေစရန္ အမ်ိဳးသားမ်ားေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာပါ တာ၀န္ရိွပါသည္။ နည္းလမ္းမ်ားအနက္ အခ်ိဳ႔မွာ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တင္ျပခဲ့ေသာ မုဒိန္းမႈ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ အခ်က္မ်ားကို ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးပါ၏။
၁။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သူမွ်မရိွခ်ိန္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအခန္းတြင္း သမီးႏွင့္အေဖ၊ ႏွမႏွင့္ေမာင္ စသည္တို႔ အတူမေနၾကပါႏွင့္။
၂။ မိဘႏွင့္ သားသမီး၊ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမတို႔အၾကား ေႏြးေထြးၾကင္နာေသာဆက္ဆံမႈ ရိွပါေစ။
၃။ ဆိတ္ၿငိမ္မႈႏွင့္ႀကံဳရလွ်င္ (တရားစာ သို႔မဟုတ္ ေကာင္းေသာ) စာမ်ားဖတ္ေနပါ။ တရားနာပါ။
၄။ မိန္းကေလးမ်ား အထူးေျပာစရာမလို။ ျမန္မာလို၀တ္လွ်င္ ၿပီးပါ၏။ (အို၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိဳက္သလို ၀တ္မွာေပါ့ ဆုိလွ်င္ ၀တ္ပါ။ ျဖစ္လာေတာ့မွ အမယ္ေလး၊ ဘေလး မတပါႏွင့္။ သဟာမ်ိဳးဆုိတာ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ျပင္လို႔ရစေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ မိုးေပၚက ဘိုးသိၾကားေတာင္ မတတ္ႏိုင္။)
၅။ ေယာက်္ားဘသား (မိန္းမဘသမီးမ်ားလည္း အပါအ၀င္) စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခြ်န္းျဖင့္ အုပ္ပါ။
အျခားအခ်က္မ်ား ရိွႏိုင္ပါေသးသည္။ ထပ္ျဖည့္ၾကပါ ခင္ဗ်ား။
ေအးၿငိမ္း
၅-၆-၂၀၁၀
ယမန္ႏွစ္က သံလြင္အိပ္မက္တြင္ “စင္ကာပူႏိုင္ငံသား ခံသင့္၊ မခံသင့္” ေခါင္းစဥ္ခ်ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးခိုင္းရာ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ား၏ ဘက္ေပါင္းစံုမွ အျမင္မ်ားသည္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ိုက္မတ္မတ္ ဖတ္ရႈျဖစ္ခဲ့ပါ၏။
ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္လိုက္ေသာ (ေနာက္ေတာ့လည္း ေခါင္းေနာက္လာတာႏွင့္ ဆက္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့) ေဆြးေႏြးခ်က္တစ္ခုမွာ မၾကာေသးမီက အင္တာနက္သံုးသူတို႔အၾကား အလြန္ေရပန္းစားသြားေသာ မဟုတ္တာသြားေမးသည့္ သတင္းေထာက္ေကာင္မေလးကို ထက္ထက္မိုးဦးက ပါးရိုက္လိုက္ေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေဆြးေႏြးတာတင္မဟုတ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ဂိုဏ္းႏွင့္ ထက္ထက္မိုးဦးဂိုဏ္း ႏွစ္ဂိုဏ္းကဲြသြားကာ အျပန္အလွန္ ပုတ္ခတ္ေရးသားၾကသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အခ်ိန္ကုန္တာသာ အဖတ္တင္ပါသည္။
တတိယ ယခု “ကာေမသု မိစၦာစာရာ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ post တင္လိုက္ရာ ကိုတိတိမွ အစျပဳ၍ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြး လာသူမ်ား၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ပံုမွန္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိအျမင္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါ၏။ ပုဂိၢဳလ္ေရးပုတ္ခတ္မႈမပါဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မိမိအျမင္ကိုတင္ျပခြင့္ လူတိုင္းမွာ ရိွပါသည္။
ယခုတေလာ အေရးတႀကီးလုပ္စရာအလုပ္မ်ား ေပၚလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မအားလပ္ႏိုင္ေအာင္ ရိွပါသည္။ သည္ၾကားထဲ သင္တန္းတစ္ခုလည္း သြားတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ အခ်ိဳ႔ရက္မ်ားမွာ ည ၁၀ နာရီခဲြေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ပါသည္။ ယခုမူ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကိုဖတ္ရင္း ရင္ထဲ၌ က်လိက်လိ ျဖစ္လာ၍ အိပ္ခ်ိန္ကိုေလွ်ာ့ခ်ကာ ဤပို႔စ္ကို ေရးပါသတည္း။
သည္းခံခြင့္လႊတ္ နားဆင္ၾကပါခင္ဗ်ား။
(၁)
စကၡဳရူေပန သံ၀ါသာ၊ ရာဂပုတၱံ ၀ိဇာယတိ။ စကၡဳတည္းဟူေသာ မ်က္စိအၾကည္ဓါတ္သည္၊ ရူပါရုံတည္း ဟူေသာ အဆင္းႏွင့္ သံ၀ါသ - ေပါင္းေဖာ္လိုက္ေသာအခါ၊ ရာဂမည္ေသာ ပုတၱံ - သားကုိ၊ ၀ိဇာယတိ - ေမြးေစသတည္း။ ဤသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ျဖစ္ပါ၏။
အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ မာတုဂါမ (မိန္းမ) မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ မည္သို႔ဆက္ဆံရပါမည္လဲ ဟု အခါတစ္ပါးတြင္ ညီေတာ္အာနႏၵာက ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္၏။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ သူတို႔ႏွင့္ မဆက္ဆံနဲ႔။
အာနႏၵာ - အရွင္ဘုရား၊ မဆက္ဆံလို႔ မျဖစ္၊ ဆက္ဆံရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေကာ။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ သူတို႔ကို မၾကည့္နဲ႔။
အာနႏၵာ - အရွင္ဘုရား၊ မၾကည့္မျဖစ္၊ ၾကည့္ရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေကာ။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ သူတို႔နဲ႔ စကားမေျပာနဲ႔။
အာနႏၵာ - အရွင္ဘုရား၊ စကားမေျပာလို႔မျဖစ္၊ ေျပာရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ေကာ။
ျမတ္စြာဘုရား - အာနႏၵာ၊ မာတုဂါမမ်ားႏွင့္ မဆက္ဆံလို႔မျဖစ္ ဆက္ဆံရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ကို ကိုယ့္ အေမအရင္း၊ ႏွမအရင္းကေလးမ်ားကဲ့သို႔ သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံပါေလ။
ဤသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာတြင္ ထားရိွရမည့္ သေဘာထားကို ညႊန္ျပထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသာမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားဘသား မ်ားပါ ထားရိွရမည့္ သေဘာထားလည္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ အေမ၊ ႏွစ္မမ်ားကိုသာမက၊ အျခား မိမိ၏ ဇနီးမဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဆက္ဆံလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ ဆက္ဆံရန္ ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္၏ ပထမပို႔စ္တြင္ “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုမုဒိန္းမႈမ်ားျဖစ္ရျခင္းမွာ ယခုေခတ္ မိန္းကေလးမ်ား၏ မလံုမလဲ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားသည္ အဓိကတရားခံျဖစ္သည္ ဟု ျမင္ပါသည္။” ဟု ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲ၏ အျမင္ျဖစ္သျဖင့္ မွန္/မမွန္ မေျပာလိုပါ။ မိမိဘာသာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကဲြလဲြႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးၾကေသာ အခ်က္တြင္ ဤအခ်က္သည္ အဓိက ျဖစ္သြား၏။ “အ၀တ္အစားကို မလံုမၿခံဳ၀တ္ျခင္းသည္ မုဒိန္းမႈကို အားေပးရာေရာက္သည္” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ စကားစစ္ထိုးေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဆက္လက္၍ ေဆြးေႏြးၾကပါကုန္။
သို႔ေသာ္ ျဖစ္စဥ္တစ္ခု၏ေနာက္တြင္ အေၾကာင္းအေပါင္းမ်ားစြာတို႔ ရိွေနသည္ျဖစ္ရာ အႏွီ မုဒိန္းက်င့္ခံရ ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္လည္း အေၾကာင္းမ်ားစြာရိွပါသည္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားတြင္ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ပါသြားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အားလံုးကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
၁၉၁၄ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ၾသစတီးယားအိမ္ေရွ႔မင္းသား ဖရန္စစ္ဖာဒီနန္ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရသျဖင့္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမင္းသားအသတ္ခံရသည့္ ကိစၥသည္ ပထမကမၻာစစ္ ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမဟုတ္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ အသတ္ခံလုိက္ရသျဖင့္ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ကာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ျပဳတ္က်လွ်က္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းကို ျဖဳတ္ခ်လုိက္ႏိုင္ျခင္းမွာ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ေၾကာင့္မဟုတ္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားမွာ ေပါက္ကဲြလုနီးနီးျဖစ္ေနေသာ ဗံုးတစ္လံုးကို ရိႈ႔လိုက္ေသာ စံနက္တံကေလး တစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
(၂)
ပါပသၼိ ံ ရမတိ မေနာ ဟူ၏။ စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ရိွသည္။ ထို႔အတူ ဆိတ္ၿငိမ္မႈသည္ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ အားေပးသည္။ ျမန္မာစကားပံုတြင္ စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခြ်န္းကဲ့သို႔အုပ္ ဟုလည္း ရိွပါသည္။
မိတ္ေဆြတို႔ မုဒုလကၡဏ ဇာတ္ေတာ္ကို ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ဇာတ္ေတာ္ပါ ရေသ့ႀကီးသည္ ဟိမ၀ႏၱာ ေတာအတြင္း သီတင္းသံုးၿပီး တရားက်င့္လွ်က္ စ်ာန္ရေနေသာ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ ဘုရင့္နန္းေတာ္သို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဆြမ္းခံ၀င္ေလ့ရိွသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဆြမ္းအလို႔ငွာ နန္းေတာ္သို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြလာစဥ္ ေလသာျပတင္းေပါက္အနီး သလြန္ေပၚတြင္ ေလ်ာင္းေနေသာ မိဖုရားႀကီးက ရေသ့ႀကီး၏ သကၤန္းသံကိုၾကားလိုက္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ထလိုက္ရာ ရင္လႊာေလွ်ာက်သြားသည္ ဆို၏။ ဤသည္ကို အမွတ္တမဲ့ျမင္လိုက္သည့္ ရေသ့ႀကီးသည္ ရထားေသာ စ်ာန္တို႔ေပ်ာက္ကြယ္ကာ မိဖုရားႀကီးကို မရလွ်င္ မေနႏိုင္၊ အစဲြလမ္းႀကီးစဲြလမ္းသြားခဲ့ပါသည္။
ေဒ၀ကိမိလရေသ့သည္ အမၺဳသိကာနတ္သမီး၏ ရင္ခြင္တြင္ နတ္စည္းစိမ္အေတြ႔ႏွင့္ ေျခာက္လတာ ေမ့ေမ်ာ ေနခဲ့သည္ ဆို၏။ ဥမၼာဒႏီၱ၏ အလွတြင္ အရူးအမူးျဖစ္သြားေသာ သိ၀ိဘုရင္ႀကီးကို ၾကည့္ပါ။
ရိုးရိုးသားသားမေျပာဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို ရည္ညႊန္းရပါနည္း ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို သာမန္ ဘာကမွမဟုတ္သည့္ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားကို မဆိုထားဘိ။ ပါရမီဆယ္ပါးကို ျဖည့္က်င့္ေနေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ားေတာင္မွ ကာမဂုဏ္ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ အလြန္ထိလြယ္ခုိက္လြယ္၊ မွားလြယ္ တတ္သည္ကို ဆုိလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သမိုင္းတြင္ အလြန္ထင္ရွားလွေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး (ကြ်န္ေတာ္၏ အလြန္ႏံုခ်ာလွေသာ မွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္ ဘဲြ႔ေတာ္ကို မမွတ္မိျခင္းအား ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္) အေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သူ၏ သီလဂုဏ္ေၾကာင့္ ဓါးမကူးဆရာေတာ္ဟု လူသိမ်ားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။
တစ္ေန႔သ၌ အင္း၀ဘုရင္က ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီလကို စမ္းသပ္လိုသျဖင့္ နန္းတြင္းသူတစ္ေယာက္ကို ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်ာင္းသို႔ ညအခ်ိန္သြားရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ေတာင္ဖီလာ အရပ္တြင္ တစ္ပါးတည္းသီတင္းသံုးလွ်က္ ရိွ၏။ ဘုရင္လႊတ္လိုက္ေသာ အမ်ိုးသမီးက ကပိုကယို ၀တ္စား လွ်က္ ကိုယ္ကို ေရမ်ားစိုေစကာ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ညအခ်ိန္မေတာ္ ေရာက္လာပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ဒုကၡေရာက္လာသျဖင့္ သည္ည ေက်ာင္းတြင္တည္းပါရေစ ဟု ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ မာတုဂါမမ်ား တစ္မိုးေအာက္တြင္ အတူမအိပ္ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း အမိ်ုးသမီးမွာ ကုတ္ႏွင့္ေကာ္ထုတ္ေတာင္ ရမွာမဟုတ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ အိပ္ခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ကပိုကယို၀တ္စားကာ ေရမ်ားစိုလာသည့္ မိန္းမပိ်ဳေၾကာင့္ မိမိစိတ္မ်ားေဖာက္ျပန္မည္ကို စိုးရိမ္ေတာ္မူသျဖင့္ သင္တုန္းဒါးျဖင့္ ေျခသလံုးကိုလွီးကာ တစ္ညလံုး ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ရႈေနပါသည္။
မိုးလင္းေသာအခါ မဟုတ္တာကိုမွ ေရြးႀကံတတ္သည္ ဘုရင္သည္ ေက်ာင္းသို႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔သီလျမဲေၾကာင္းကို သည္ဒါးသက္ေသရိွသည္ဟု ဒါးကို ကန္ထဲတြင္ ပစ္ခ်ျပလုိက္ရာ ဒါးသည္ အသက္္ရိွေသာ ငါးမ်ားကဲ့သို႔ ေရတြင္ကူးျပၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီလကို ေထာက္ခံခဲ့ရာ ဒါးမကူးကန္ဟု ယခုတိုင္ရိွေသးသည္။
အင္း၀ေခတ္စာဆိုအေက်ာ္ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ ကလည္း မိခင္ႏွင့္သား၊ ဖခင္ႏွင့္သမီး၊ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ တို႔ အတူမအိပ္သင့္ေၾကာင္း ဆံုးမစာ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။
(၃)
မည္သည့္အရာမဆို အေၾကာင္းတရားမ်ားေပါင္းဆံုမွ ျဖစ္ႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ အထက္ပါ မုဒိန္းမႈမ်ားကို သံုးသပ္ ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ပါတို႔ ပါ၀င္ႏိုင္ပါသည္။
၁။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သူမွ်မရိွခ်ိန္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအခန္းတြင္း သမီးႏွင့္အေဖ၊ ႏွမႏွင့္ေမာင္ စသည္တို႔ အတူေနၾကျခင္းသည္လည္း တစ္ေၾကာင္း။
၂။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္၊ အလုပ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ မိဘႏွင့္ သားသမီးတို႔အၾကား ေႏြးေထြးၾကင္နာေသာ ဆက္ဆံမႈ ေလ်ာ့နည္းေနျခင္းလည္း တစ္ေၾကာင္း။ (ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏီွးေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ၏ အမိ်ဳးသမီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ အိမ္တြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရိွရာ ထိုကေလးမ်ားသည္ ၾကပ္တည္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ သူ႔တို႔အေမကို မခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသမီးကိုသာ ခ်စ္လွ်က္ အေမႏွင့္အိပ္ရမည္ကို က်ားၿမီးဆဲြရမည္ကဲ့သုိ႔ ေၾကာက္ရံြ႔ကာ အႏွီမိန္းကေလးကိုသာ တန္းတန္းစဲြျဖစ္ခဲ့သည္ကို ကိုယ္ေတြ႔။)
၃။ ဆိတ္ၿငိမ္မႈသည္ မေကာင္းမႈကို အားေပးသည္က တစ္ေၾကာင္း။
၄။ မေတာ္တေလ်ာ္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးသည္ ေယာက္်ား (ဖခင္ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္ျဖစ္ေစ၊ ပေထြးျဖစ္ေစ၊ ဦးေလးျဖစ္ေစ၊ တစိမ္းျဖစ္ေစ) တို႔ကို ျမႉဆြယ္ေနဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း။
၅။ နဂိုကတည္းက ပညာအေျခခံနည္းသျဖင့္၊ ပညာပင္တတ္ေသာ္လည္း ဆင္ျခင္တံုတရား နည္းသျဖင့္၊ ဆင္ျခင္တံုတရားပင္ ရိွေသာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ တေၾကာင္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေယာက္်ားမ်ား ရာဂစိတ္မ်ားသည္ မေျပာပါႏွင့္။ ဘုရား၊ ရဟႏၱာ မျဖစ္ေသးသေရြ႔ ကာလပတ္လံုး၊ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ အာသေ၀ါတရား ေလးပါးတုိ႔ မကုန္ခမ္းသေရြ႔ကာလပတ္လံုး။ အနာဂမ္ ပင္လွ်င္ေသာ္မွ အႏုသယ ကိေလသာတို႔ ရိွေသးသည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါကား ေသာတာပန္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေျမးတစ္ရာဆိုလား၊ မ်ားေတာ့ အေတာ္မ်ားသည္။ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔ေကာင္းတံုး ရိွေသးသည္။
ေယာက္်ားလည္းျဖစ္၏။ ရဟႏၱာလည္းမဟုတ္။ အေျခာက္လည္း မဟုတ္။ (အဲေလ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အေျခာက္ေတြလည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ့။) - မဟုတ္ပါက ေဖာ္လွစ္ထားေသာ မိန္းကေလး ကိုျမင္လွ်က္ ဘာစိတ္မွမျဖစ္ပါဟုဆုိသူသည္ တစ္ခုခုမွားယြင္းေနသူ ျဖစ္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ဗလခ်ီးနမ္းလူသားမ်ားကို မေျပာပါႏွင့္။ တရားက်င့္ကာ စ်ာန္ရေနေသာ ရေသ့ႀကီးပင္ မိဖုရားႀကီး ကုိယ္ရံုေလွ်ာက်သည္ကို လွစ္ကနဲျမင္ခါမွ်ႏွင့္ စ်ာန္ေလွ်ာက်ေပေသးသည္။ (အဲေလ - ဆရာေတာ္ သမားေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား။ အင္း၊ အပုပ္ေကာင္ႀကီးကို အ၀တ္လႊမ္းေပးထားတာ ပါကလား၊ ေၾသာ္ - အရိုးစု ႀကီးကို အလွဆင္ထားလိုက္ၾကတာ ဟု အရာရာကို တရားသေဘာႏွင့္သာ အျမဲ ရႈျမင္သူမ်ား မပါပါ။ - ဒါေလးလည္း ထည့္ေရးမွ၊ ေတာ္ၾကာ အသားလြတ္ေဆာ္ခံထိေနမယ္။)
အထက္ပါ ပံုသံုးပံုကို ယွဥ္ၾကည့္ပါ။ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသားတို႔စိတ္ထဲ ဘယ္ပံုက ဘာကိုျဖစ္ေစလဲဆိုတာ (မညာပါႏွင့္) အမွန္အတိုင္းေျပာၾကည့္စမ္းပါ။ အားလံုးျမန္မာအမိ်ဳးသမီးကေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ (လက္ထဲတြင္ရိွသည့္ ကြ်န္ေတာ့္တူမမ်ား၏ ဓါတ္ပံုကို သူတို႔မသိပဲ သံုးတာ မတရားပါ။ သို႔ေသာ္ အျခားပံုလည္းမရိွသည္ႏွင့္ အလြယ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
သည့္အတြက္ သည္လိုအမႈမ်ိဳးမ်ား ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ေစရန္ အမ်ိဳးသားမ်ားေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာပါ တာ၀န္ရိွပါသည္။ နည္းလမ္းမ်ားအနက္ အခ်ိဳ႔မွာ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တင္ျပခဲ့ေသာ မုဒိန္းမႈ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ အခ်က္မ်ားကို ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးပါ၏။
၁။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မည္သူမွ်မရိွခ်ိန္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအခန္းတြင္း သမီးႏွင့္အေဖ၊ ႏွမႏွင့္ေမာင္ စသည္တို႔ အတူမေနၾကပါႏွင့္။
၂။ မိဘႏွင့္ သားသမီး၊ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမတို႔အၾကား ေႏြးေထြးၾကင္နာေသာဆက္ဆံမႈ ရိွပါေစ။
၃။ ဆိတ္ၿငိမ္မႈႏွင့္ႀကံဳရလွ်င္ (တရားစာ သို႔မဟုတ္ ေကာင္းေသာ) စာမ်ားဖတ္ေနပါ။ တရားနာပါ။
၄။ မိန္းကေလးမ်ား အထူးေျပာစရာမလို။ ျမန္မာလို၀တ္လွ်င္ ၿပီးပါ၏။ (အို၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိဳက္သလို ၀တ္မွာေပါ့ ဆုိလွ်င္ ၀တ္ပါ။ ျဖစ္လာေတာ့မွ အမယ္ေလး၊ ဘေလး မတပါႏွင့္။ သဟာမ်ိဳးဆုိတာ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ျပင္လို႔ရစေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ မိုးေပၚက ဘိုးသိၾကားေတာင္ မတတ္ႏိုင္။)
၅။ ေယာက်္ားဘသား (မိန္းမဘသမီးမ်ားလည္း အပါအ၀င္) စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခြ်န္းျဖင့္ အုပ္ပါ။
အျခားအခ်က္မ်ား ရိွႏိုင္ပါေသးသည္။ ထပ္ျဖည့္ၾကပါ ခင္ဗ်ား။
ေအးၿငိမ္း
၅-၆-၂၀၁၀
Friday, June 18, 2010
Sunday, June 6, 2010
ကာေမသု မိစၦာစာရာ
(၁)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္ယူၿပီး ျမန္မာျပည္ ေခတၱျပန္သြားပါသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ျမန္မာျပည္မွျပန္အလာ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ Sunday Times သတင္းစာ ယူဖတ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ ထံုးစံအတိုင္း Special Report ပါပါသည္။ Special Report မ်ားတြင္ စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါတတ္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွာဖတ္ရာတြင္ လူမသိ၊ သူမသိ ခံစားသြားရေသာ စင္ကာပူမွ လူငယ္ကေလးမ်ား ၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာ္ကားခံရမႈအေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ရ၏။
ထိုေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး စင္ကာပူမွ မုဒိန္းမႈမ်ားအေၾကာင္းသိရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္မ်က္လံုးျပဴးမိ သြားရပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မုဒိန္းမႈက်ဴးလြန္သူမ်ားသည္ ဖခင္အရင္း၊ အစ္ကိုအရင္း၊ ဦးေလးအရင္း၊ အဖုိးေအအရင္းမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ ပေထြးမ်ားလည္း ပါေတာ့ပါသည္။ အေဖအရင္းမ်ားထက္ ရာခိုင္ႏံႈးပိုနည္းသည္။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္ ဟု ဗိုက္ကေလးလိုသာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
Report နာမည္ႏွင့္ စာေရးသူအမည္ကို မွတ္မထားလုိက္မိပါ။ မူရင္းေဆာင္းပါးဖတ္လိုသူမ်ား 1/2/2009 Sunday Times Special Report ကို ရွာေဖြဖတ္ရႈၾကပါ ခင္ဗ်ား။
(၂)
Special Report တြင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က မိခင္တစ္ဦးသည္ (မုဆိုးမ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုလပ္ ဟု ေဖာ္ျပမထားပါ) ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသည္ ဆို၏။ သူအိမ္ေထာင္ျပဳအၿပီး ေလးလၾကာေသာအခါ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၃ ႏွစ္ရိွသူ သမီးႏွစ္ဦးသည္ ပေထြးျဖစ္သူ၏ မုဒိန္းက်င့္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္ေသာ ထို ပေထြးျဖစ္သူအား တရားရံုးမွ အျမင့္ဆံုးျပစ္ဒဏ္ျဖစ္သည့္ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၂၄ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ဒါဏ္ အႏွစ္ ၃၀ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
စင္ကာပူမွ (သတင္းပို႔ခဲ့သည့္) မုဒိန္းမႈမ်ားမွာ -
၂၀၀၆ ခုႏွစ္က - ၁၁၈ မႈ
၂၀၀၇ ခုႏွစ္က - ၁၂၉ မႈ
၂၀၀၈ ခုႏွစ္က - ၁၇၂ မႈ - ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂုဏ္ပ်က္မည္ စိုး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ က်ဴးလြန္သူသည္ ဖခင္ သို႔မဟုတ္ ေမာင္ဘြားမ်ား ျဖစ္ေန၍ေသာ္လည္းေကာင္း ရွက္သျဖင့္ သတင္းမပို႔ပဲ ဖုံုးကြယ္ထားေသာ အမႈမ်ားမွာ ထို႔ထက္ ႏွစ္ဆ သို႔မဟုတ္ သည့္ထက္ပင္ပိုေကာင္း ပိုႏိုင္ပါေသးသည္။
Ministry of Community Development, Youth and Sports (MCYS) ၏ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စစ္တမ္းမ်ားအရ ကေလးသူငယ္မ်ားအား လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္မႈသည္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ ၁၅ မႈ၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ၁၇ မႈ၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ၂၉ မႈ၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ၃၂ မႈ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ အမႈ ၂၀ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။
Ref: http://www.mcys.gov.sg/MCDSFiles/Resource/Materials/Protect_Children_in_Spore.pdf
MCYS က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ မိသားစု၀င္ သို႔မဟုတ္ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မကင္းေသာ သူမ်ားက မုဒိန္းက်င့္ျခင္း ခံရသည့္ ကေလးသူငယ္ ၈၀ ကို စစ္တမ္းေကာက္ယူခဲ့ရာ မုဒိန္းေကာင္မ်ား၏ ၄၀% သည္ မိဘအရင္းအခ်ာ၊ ၂၅ % မွာ ပေထြး၊ မိေထြးမ်ား၊ က်န္ ၃၅% မွာ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ အျခားေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ မုဒိန္းမႈ ၁၀ မႈအနက္ ၈ မႈမွာ မိမိႏွင့္သိကြ်မ္းေသာသူမ်ားက မုဒိန္းက်င့္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုပါသည္။
၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ မုဒိန္းမႈ ၃၈ မႈအနက္ ၂၈ မႈတြင္ မုဒိန္းက်င့္ခံရသူမ်ားမွာ အသက္ ၉ ႏွစ္ႏွင့္ေအာက္ ကေလးသူငယ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို ၃၈ မႈတြင္ မုဒိန္းေကာင္မ်ားသည္ကား -
၇ ေယာက္သည္ ဦးေလး၊ ၂ ေယာက္သည္ အေမျဖစ္သူ၏ boyfriend၊ ၄ ေယာက္သည္ ဖခင္အရင္း၊ ၂ ေယာက္သည္ ပေထြး၊ ၁ ေယာက္သည္ အဖိုးေအ ႏွင့္ က်န္သည့္ ၂၂ ေယာက္ကား မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ (according to the IMH- Institute of Mental Health Report)
(၃)
၁၉၈၁ ခုႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ေက်းရြာတစ္ခုတြင္ ဖခင္အရင္းမွ သမီးျဖစ္သူကုိ မုဒိန္းက်င့္သည္ဟူေသာသတင္း သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဟသၤာတ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ ထိုသတင္း မွန္၊ မမွန္၊ မည္သို႔ဆက္ျဖစ္သည္ စသည္မ်ားကို မသိခဲ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ မိဘမ်ားကို အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ သြင္းလွ်က္ ဘုရားႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းထဲ ထားသည္ျဖစ္ရာ မိဘမ်ားက သားသမီးအရင္းအခ်ာအေပၚ မုဒိန္းက်င့္သည္ဆုိသည္မွာ အင္မတိ အင္မတန္ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ မိမိ၏ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ ဦးေလး ဆိုသူမ်ားက မိမိတို႔၏ ႏွမ၊ တူမမ်ားကို မုဒိန္းက်င့္သည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ၾကားရခဲပါသည္။ ၾကားရဘို႔မဆိုထားပါႏွင့္။ ထုိကဲ့သို႔ ရိွသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားအဖို႔ အင္မတန္ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုသူအားလည္း လူအစစ္မဟုတ္သူ၊ လူ႔တိရိစၦာန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကမွာ မလဲြပါေပ။
ျမန္မာျပည္တြင္မူ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကို စဥ္လွ်က္ တစိမ္းတရံဆံက မုဒိန္းက်င့္သည္ ဆိုေသာ သတင္းကိုပင္လွ်င္ ရွားရွားပါးပါး မၾကားရသေလာက္ ျဖစ္ပါသည္။ (ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စင္ကာပူတြင္ အျမဲလိုလို ေနသည္ျဖစ္၍ ထိုသတင္းမ်ားကို မသိတာမ်ားလားမဆိုႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမလာခင္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကတဲက မုဒိန္းသတင္းမ်ားကို မၾကာခဏမၾကားမိဖူးပါ။)
ကြ်န္ေတာ္စင္ကာပူေရာက္စ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း မေလးရွားမွ ဖခင္ျဖစ္သူတစ္ဦး မိမိသမီးကို မုဒိန္းက်င့္သည္ဟု သတင္းဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ထိုစဥ္က ထိုသတင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အလြန္ထူးဆန္း ေနလွ်က္ ပထမ ယံုပင္မယံုမိပါ။ အလြန္လည္း အံ့ၾသတေမာ ျဖစ္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ျပစ္မႈမဂၢဇင္း ႏွင့္ မႈခင္းစံုဂ်ာနယ္မ်ားကို အျမဲလိုလို ဖတ္ရႈခဲ့ပါသည္။ ထိုမဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားထဲတြင္ ေရးသားထားခ်က္မ်ားအရ ေထာင္သားခ်င္းတူလွ်င္ေသာ္မွ လူသတ္ေသာသူ၊ ဓါးျပ၊ သူခိုး၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္မ်ားကို သူလိုငါလို ဆက္ဆံလွ်က္ ေပါင္းသင္းၾကေသာ္လည္း မုဒိန္းသမားကိုမူ လူရာမသြင္း၊ ရႈတ္ခ်ၾကလွ်က္ ၀ုိင္းၾကဥ္ထားသည္ဟု သိရပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္တာျခင္းအတူတူ မုဒိန္းမႈမွာ အင္မတန္ ယုတ္ညံ့လွေသာအမႈဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ား ခံယူထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(၄)
အထက္ special report တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ မိမိသားသမီး၊ ႏွမ၊ တူမမ်ားကို မုဒိန္းက်င့္ရသနည္း ဟူမူ အလြယ္၊ အေခ်ာင္ရေသာ သားေကာင္ျဖစ္ျခင္း၊ မိမိသည္ သူ႔ဖခင္၊ ေမာင္ဘြားျဖစ္ေနသျဖင့္ ရွက္သျဖင့္ ထုတ္ေျပာမည္ မဟုတ္ျခင္း၊ ဤက်ဴးလြန္မႈကို မိသားစု၏ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ အျခားမိသားစု၀င္မ်ားကပါ ၀ိုင္း၀န္း ပိတ္ပင္ထားမည္ျဖစ္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုမုဒိန္းမႈမ်ားျဖစ္ရျခင္းမွာ ယခုေခတ္ မိန္းကေလးမ်ား၏ မလံုမလဲ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားသည္ အဓိကတရားခံျဖစ္သည္ ဟု ျမင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ လြတ္လပ္လွေသာ အင္တာနက္website မ်ားတြင္ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဓါတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုမ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ႀကိဳက္သေလာက္ ၾကည့္လို႔ရျခင္း၊ သူတို႔လူေနမႈစနစ္တြင္ မိန္းမတို႔ဣေျႏၵ ေရႊေပးလုိ႔မရ ဆိုတာ မရိွျခင္း၊ Girlfriend, boyfriend မ်ားထားေသာ အေလ့မ်ားေခတ္စားလာျခင္း၊ မိဘႏွင့္သားသမီးအၾကား အျပန္အလွန္ ရိုေသေလးစားမႈမရိွျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
MCYS ကမူ ထိုကိစၥမ်ားေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္ကို ပညာေပးအစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ တကြ ညႊန္ျပထားပါသည္။
Ref: http://law.nus.edu.sg/news/pastevents/2006/PowerpointSlidesPdf/Panel%203/3.%20Karen%20Sik.pdf
အထက္ပါ report ကိုၾကည့္လွ်င္ မုဒိန္းေကာင္မ်ား၏ ထက္၀က္ခန္႔မွာ ဖခင္အရင္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါသည္။ ပေထြး၏ အႏၱရာယ္ေသာ္မွ သည့္ေလာက္မမ်ား။
ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ေကာင္မကေလးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားသူမ်ားကို အတုခိုးလွ်က္ ေဖာ္လို႔ရတာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အကုန္ေဖာ္လာၾကၿပီ ျဖစ္ရာ ျမန္မာဖခင္မ်ားသည္လည္း စင္ကာပူဖခင္မ်ားကို အတုမခိုးလာပါေစႏွင့္ဟု ရင္တုန္ပန္းတုန္ ဆုေတာင္းမိပါသည္။ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးဂိုဏ္း၀င္ ဆိုသည့္ဂုဏ္ ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ထားႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟာပုရိသ ေယာက္်ားဘသားမ်ားသည္ ငါးပါးသီလမွ အျခားေသာသီလမ်ားကို မထိန္းႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစကာမူ ကာေမသု မိစၦာစာရ ကံကိုေတာ့ အသက္ထက္ဆံုးလံုၿခံဳစြာ ထိန္းႏိုင္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳမိပါသည္။
အျခားဖတ္စရာ - A Study of Alleged Rape Cases in Singapore by S.P.Sng and K.C.Ng (Published in Singapore Medical Journal, Vol. 19, No. 3. September 1978)
ေအးၿငိမ္း
ဇြန္ ၆၊ ၂၀၁၀ (တနဂၤေႏြ)
ညေန ၅ နာရီခဲြ
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းက ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္ယူၿပီး ျမန္မာျပည္ ေခတၱျပန္သြားပါသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ျမန္မာျပည္မွျပန္အလာ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ Sunday Times သတင္းစာ ယူဖတ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ ထံုးစံအတိုင္း Special Report ပါပါသည္။ Special Report မ်ားတြင္ စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါတတ္၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွာဖတ္ရာတြင္ လူမသိ၊ သူမသိ ခံစားသြားရေသာ စင္ကာပူမွ လူငယ္ကေလးမ်ား ၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာ္ကားခံရမႈအေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ရ၏။
ထိုေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး စင္ကာပူမွ မုဒိန္းမႈမ်ားအေၾကာင္းသိရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္မ်က္လံုးျပဴးမိ သြားရပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မုဒိန္းမႈက်ဴးလြန္သူမ်ားသည္ ဖခင္အရင္း၊ အစ္ကိုအရင္း၊ ဦးေလးအရင္း၊ အဖုိးေအအရင္းမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ ပေထြးမ်ားလည္း ပါေတာ့ပါသည္။ အေဖအရင္းမ်ားထက္ ရာခိုင္ႏံႈးပိုနည္းသည္။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္ ဟု ဗိုက္ကေလးလိုသာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
Report နာမည္ႏွင့္ စာေရးသူအမည္ကို မွတ္မထားလုိက္မိပါ။ မူရင္းေဆာင္းပါးဖတ္လိုသူမ်ား 1/2/2009 Sunday Times Special Report ကို ရွာေဖြဖတ္ရႈၾကပါ ခင္ဗ်ား။
(၂)
Special Report တြင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က မိခင္တစ္ဦးသည္ (မုဆိုးမ သို႔မဟုတ္ တစ္ခုလပ္ ဟု ေဖာ္ျပမထားပါ) ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသည္ ဆို၏။ သူအိမ္ေထာင္ျပဳအၿပီး ေလးလၾကာေသာအခါ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၃ ႏွစ္ရိွသူ သမီးႏွစ္ဦးသည္ ပေထြးျဖစ္သူ၏ မုဒိန္းက်င့္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္ေသာ ထို ပေထြးျဖစ္သူအား တရားရံုးမွ အျမင့္ဆံုးျပစ္ဒဏ္ျဖစ္သည့္ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၂၄ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ဒါဏ္ အႏွစ္ ၃၀ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
စင္ကာပူမွ (သတင္းပို႔ခဲ့သည့္) မုဒိန္းမႈမ်ားမွာ -
၂၀၀၆ ခုႏွစ္က - ၁၁၈ မႈ
၂၀၀၇ ခုႏွစ္က - ၁၂၉ မႈ
၂၀၀၈ ခုႏွစ္က - ၁၇၂ မႈ - ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂုဏ္ပ်က္မည္ စိုး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ က်ဴးလြန္သူသည္ ဖခင္ သို႔မဟုတ္ ေမာင္ဘြားမ်ား ျဖစ္ေန၍ေသာ္လည္းေကာင္း ရွက္သျဖင့္ သတင္းမပို႔ပဲ ဖုံုးကြယ္ထားေသာ အမႈမ်ားမွာ ထို႔ထက္ ႏွစ္ဆ သို႔မဟုတ္ သည့္ထက္ပင္ပိုေကာင္း ပိုႏိုင္ပါေသးသည္။
Ministry of Community Development, Youth and Sports (MCYS) ၏ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စစ္တမ္းမ်ားအရ ကေလးသူငယ္မ်ားအား လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္မႈသည္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ ၁၅ မႈ၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ၁၇ မႈ၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ၂၉ မႈ၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ၃၂ မႈ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ အမႈ ၂၀ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။
Ref: http://www.mcys.gov.sg/MCDSFiles/Resource/Materials/Protect_Children_in_Spore.pdf
MCYS က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ မိသားစု၀င္ သို႔မဟုတ္ မိမိႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မကင္းေသာ သူမ်ားက မုဒိန္းက်င့္ျခင္း ခံရသည့္ ကေလးသူငယ္ ၈၀ ကို စစ္တမ္းေကာက္ယူခဲ့ရာ မုဒိန္းေကာင္မ်ား၏ ၄၀% သည္ မိဘအရင္းအခ်ာ၊ ၂၅ % မွာ ပေထြး၊ မိေထြးမ်ား၊ က်န္ ၃၅% မွာ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ အျခားေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ မုဒိန္းမႈ ၁၀ မႈအနက္ ၈ မႈမွာ မိမိႏွင့္သိကြ်မ္းေသာသူမ်ားက မုဒိန္းက်င့္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုပါသည္။
၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ မုဒိန္းမႈ ၃၈ မႈအနက္ ၂၈ မႈတြင္ မုဒိန္းက်င့္ခံရသူမ်ားမွာ အသက္ ၉ ႏွစ္ႏွင့္ေအာက္ ကေလးသူငယ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို ၃၈ မႈတြင္ မုဒိန္းေကာင္မ်ားသည္ကား -
၇ ေယာက္သည္ ဦးေလး၊ ၂ ေယာက္သည္ အေမျဖစ္သူ၏ boyfriend၊ ၄ ေယာက္သည္ ဖခင္အရင္း၊ ၂ ေယာက္သည္ ပေထြး၊ ၁ ေယာက္သည္ အဖိုးေအ ႏွင့္ က်န္သည့္ ၂၂ ေယာက္ကား မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ (according to the IMH- Institute of Mental Health Report)
(၃)
၁၉၈၁ ခုႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ေက်းရြာတစ္ခုတြင္ ဖခင္အရင္းမွ သမီးျဖစ္သူကုိ မုဒိန္းက်င့္သည္ဟူေသာသတင္း သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဟသၤာတ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနသည္ျဖစ္ရာ ထိုသတင္း မွန္၊ မမွန္၊ မည္သို႔ဆက္ျဖစ္သည္ စသည္မ်ားကို မသိခဲ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ မိဘမ်ားကို အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ သြင္းလွ်က္ ဘုရားႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းထဲ ထားသည္ျဖစ္ရာ မိဘမ်ားက သားသမီးအရင္းအခ်ာအေပၚ မုဒိန္းက်င့္သည္ဆုိသည္မွာ အင္မတိ အင္မတန္ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ မိမိ၏ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ ဦးေလး ဆိုသူမ်ားက မိမိတို႔၏ ႏွမ၊ တူမမ်ားကို မုဒိန္းက်င့္သည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ၾကားရခဲပါသည္။ ၾကားရဘို႔မဆိုထားပါႏွင့္။ ထုိကဲ့သို႔ ရိွသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားအဖို႔ အင္မတန္ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုသူအားလည္း လူအစစ္မဟုတ္သူ၊ လူ႔တိရိစၦာန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကမွာ မလဲြပါေပ။
ျမန္မာျပည္တြင္မူ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကို စဥ္လွ်က္ တစိမ္းတရံဆံက မုဒိန္းက်င့္သည္ ဆိုေသာ သတင္းကိုပင္လွ်င္ ရွားရွားပါးပါး မၾကားရသေလာက္ ျဖစ္ပါသည္။ (ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စင္ကာပူတြင္ အျမဲလိုလို ေနသည္ျဖစ္၍ ထိုသတင္းမ်ားကို မသိတာမ်ားလားမဆိုႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမလာခင္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကတဲက မုဒိန္းသတင္းမ်ားကို မၾကာခဏမၾကားမိဖူးပါ။)
ကြ်န္ေတာ္စင္ကာပူေရာက္စ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း မေလးရွားမွ ဖခင္ျဖစ္သူတစ္ဦး မိမိသမီးကို မုဒိန္းက်င့္သည္ဟု သတင္းဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ထိုစဥ္က ထိုသတင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အလြန္ထူးဆန္း ေနလွ်က္ ပထမ ယံုပင္မယံုမိပါ။ အလြန္လည္း အံ့ၾသတေမာ ျဖစ္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ျပစ္မႈမဂၢဇင္း ႏွင့္ မႈခင္းစံုဂ်ာနယ္မ်ားကို အျမဲလိုလို ဖတ္ရႈခဲ့ပါသည္။ ထိုမဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားထဲတြင္ ေရးသားထားခ်က္မ်ားအရ ေထာင္သားခ်င္းတူလွ်င္ေသာ္မွ လူသတ္ေသာသူ၊ ဓါးျပ၊ သူခိုး၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္မ်ားကို သူလိုငါလို ဆက္ဆံလွ်က္ ေပါင္းသင္းၾကေသာ္လည္း မုဒိန္းသမားကိုမူ လူရာမသြင္း၊ ရႈတ္ခ်ၾကလွ်က္ ၀ုိင္းၾကဥ္ထားသည္ဟု သိရပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္တာျခင္းအတူတူ မုဒိန္းမႈမွာ အင္မတန္ ယုတ္ညံ့လွေသာအမႈဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ား ခံယူထားေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(၄)
အထက္ special report တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ မိမိသားသမီး၊ ႏွမ၊ တူမမ်ားကို မုဒိန္းက်င့္ရသနည္း ဟူမူ အလြယ္၊ အေခ်ာင္ရေသာ သားေကာင္ျဖစ္ျခင္း၊ မိမိသည္ သူ႔ဖခင္၊ ေမာင္ဘြားျဖစ္ေနသျဖင့္ ရွက္သျဖင့္ ထုတ္ေျပာမည္ မဟုတ္ျခင္း၊ ဤက်ဴးလြန္မႈကို မိသားစု၏ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ အျခားမိသားစု၀င္မ်ားကပါ ၀ိုင္း၀န္း ပိတ္ပင္ထားမည္ျဖစ္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုမုဒိန္းမႈမ်ားျဖစ္ရျခင္းမွာ ယခုေခတ္ မိန္းကေလးမ်ား၏ မလံုမလဲ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားသည္ အဓိကတရားခံျဖစ္သည္ ဟု ျမင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ လြတ္လပ္လွေသာ အင္တာနက္website မ်ားတြင္ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဓါတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုမ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ႀကိဳက္သေလာက္ ၾကည့္လို႔ရျခင္း၊ သူတို႔လူေနမႈစနစ္တြင္ မိန္းမတို႔ဣေျႏၵ ေရႊေပးလုိ႔မရ ဆိုတာ မရိွျခင္း၊ Girlfriend, boyfriend မ်ားထားေသာ အေလ့မ်ားေခတ္စားလာျခင္း၊ မိဘႏွင့္သားသမီးအၾကား အျပန္အလွန္ ရိုေသေလးစားမႈမရိွျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
MCYS ကမူ ထိုကိစၥမ်ားေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္ကို ပညာေပးအစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ တကြ ညႊန္ျပထားပါသည္။
Ref: http://law.nus.edu.sg/news/pastevents/2006/PowerpointSlidesPdf/Panel%203/3.%20Karen%20Sik.pdf
အထက္ပါ report ကိုၾကည့္လွ်င္ မုဒိန္းေကာင္မ်ား၏ ထက္၀က္ခန္႔မွာ ဖခင္အရင္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါသည္။ ပေထြး၏ အႏၱရာယ္ေသာ္မွ သည့္ေလာက္မမ်ား။
ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ေကာင္မကေလးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားသူမ်ားကို အတုခိုးလွ်က္ ေဖာ္လို႔ရတာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အကုန္ေဖာ္လာၾကၿပီ ျဖစ္ရာ ျမန္မာဖခင္မ်ားသည္လည္း စင္ကာပူဖခင္မ်ားကို အတုမခိုးလာပါေစႏွင့္ဟု ရင္တုန္ပန္းတုန္ ဆုေတာင္းမိပါသည္။ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးဂိုဏ္း၀င္ ဆိုသည့္ဂုဏ္ ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ထားႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟာပုရိသ ေယာက္်ားဘသားမ်ားသည္ ငါးပါးသီလမွ အျခားေသာသီလမ်ားကို မထိန္းႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစကာမူ ကာေမသု မိစၦာစာရ ကံကိုေတာ့ အသက္ထက္ဆံုးလံုၿခံဳစြာ ထိန္းႏိုင္ၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳမိပါသည္။
အျခားဖတ္စရာ - A Study of Alleged Rape Cases in Singapore by S.P.Sng and K.C.Ng (Published in Singapore Medical Journal, Vol. 19, No. 3. September 1978)
ေအးၿငိမ္း
ဇြန္ ၆၊ ၂၀၁၀ (တနဂၤေႏြ)
ညေန ၅ နာရီခဲြ
Friday, June 4, 2010
Thursday, June 3, 2010
ဆီးခ်ိဳသမားတစ္ဦး၏ ဒုကၡ
၁။ ဆီးခ်ိဳက်ျခင္း အႏၱရာယ္
မေန႔က (၁၊ ၆၊ ၂၀၁၀) ညစာစားအၿပီး ပိ်ဳ႔ခ်င္သလိုလို၊ အန္ခ်င္သလိုျဖစ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေနမထိ ထိုင္မသာႏွင့္ ရိွေနသျဖင့္ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္၊ အစားမ်ား မ်ားသြားလို႔လား စသျဖင့္ အေတာ္ေနလို႔ ထိုင္လို႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလာကာ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာသျဖင့္ ဆီးခ်ိဳက်တာ ျဖစ္မည္ဟု ကမန္းကတန္း ေသြးေဖာက္စစ္လိုက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဆီးခ်ိဳမီတာက 3.6 ဟု ျပေနပါသည္။
ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ထမင္းစားၿပီးခါစ၌ ဆီးခ်ိဳတိုင္းၾကည့္ပါက 9.0 မွ 10.5 ထိ ရိွရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မရိွလွ်င္ေတာင္ အနည္းဆံုး 8.0 ေတာ့ ရိွရမည္ျဖစ္၏။ ယခု 3.6 ဆိုေတာ့ အေတာ္အေျခအေနဆိုးသည္ ေခၚရပါ မည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ သတိေတာင္လစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သၾကားကို လက္ဖက္ရည္ဇြန္းႏွင့္ တစ္ဇြန္းအျပည့္ ေကာက္မ်ိဳခ်လိုက္ရပါသည္။ သို႔ႏွင့္ေတာင္ ပံုမွန္အေနအထားကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မေရာက္။ အိပ္ယာေပၚလွဲေနရ၏။ မအီမသာႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလး ခံလိုက္ရပါသည္။ ခဏေနေတာ့ ပါးစပ္ထဲ တံေတြးမ်ား မ်ားလာ သျဖင့္ ေရစင္သို႔အသြား အလြန္အန္ခ်င္လာသည္ႏွင့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ကို အျမန္ဖြင့္ကာ ေရစင္၌ ထိုးအန္ခ်လိုက္ ရ၏။ ယေန႔ညစာ စားထားသမွ် အကုန္ျပန္ထြက္သြားသည္။ ဗိုက္ထဲ အစာမရိွေတာ့မွ ေနရထိုင္ရ အေတာ္သက္ သာသြားပါသည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာမွ ေတာ္ေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ဖြင့္ထားေသာကြန္ျပဴတာကို ျပန္ပိတ္၊ ေဖ်ာ္ထားေသာ ေကာ္ဖီကို ဆန္ကာႏွင့္အုပ္ကာ အိပ္လိုက္ရသည္။
ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ အစာစားၿပီး ဆီးခ်ိဳခ်က္ျခင္းက်သည္ဆိုသည္မွာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္ရေသာအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မၾကာခဏ ဆီးခ်ိဳက်ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမွ ထမင္းစားၿပီးခါစဆိုေတာ့ ျဖစ္စက ဆီးခ်ိဳက်တာ မဟုတ္ဟု ထင္မိ၏။
ဆီးခ်ိဳသမားမ်ားအတြက္ အဓိက အႏၱရာယ္မွာ ရုတ္တရက္ ဆီးခ်ိဳက်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အိမ္မွာ သို႔မဟုတ္ ရံုးမွာ ဆိုလွ်င္ ကိစၥမရိွ။ အကယ္၍ ကားေမာင္းေနစဥ္ သို႔မဟုတ္ ဘတ္စ္ကားေပၚ၊ ရထားေပၚလို ဘာမွ မရႏိုင္သည့္ ေနရာမ်ိဳးမွာ အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။ ကားေမာင္းေနစဥ္ ဆီးခ်ိဳက်ပါက ကားကိုမထိန္းႏိုင္ပဲ accident ျဖစ္တတ္ သည္။ ခံႏိုင္ရည္နည္းသူမ်ားအဖို႔ မူးမိုက္ကာ လဲတတ္သည္၊ ခ်က္ျခင္းေမ့တတ္သည္။
သို႔အတြက္ ထိုအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ရန္ ဆီးခ်ိဳသမားမ်ားသည္ သၾကားလံုးကဲ့သို႔ေသာ စားစရာမ်ား အိတ္ အတြင္း အဆင္သင့္ေဆာင္ထားသင့္ပါသည္။ သို႔မွ အခ်ိန္အခါ ေနရာမေရြး ဆီးခ်ိဳက်သည္ႏွင့္ တစ္ခုခု ေကာက္စား လိုက္လို႔ ရပါသည္။ ဆီးခ်ိဳရိွသူမ်ား အထူးသတိထားသင့္ပါ၏။ ဆီးခ်ိဳက်လွ်င္ သၾကားဓါတ္ပါေသာ အစာတစ္ခုခုကို အလွ်င္အျမန္စားရန္ လိုပါသည္။
တစ္ခါကလည္း Pulau Ular ကြ်န္းရိွ ECC project တြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က ျဖစ္၏။ အလုပ္မွ ျပန္အလာ သည္ဘက္ကမ္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း ဆီးခ်ိဳက်၏။ ကားဂိတ္သို႔ မနည္းအေျပးအလြား လာရသည္။ ထို႔ေနာက္ Clementi မွ ဆိုင္တန္းမ်ားရိွရာသို႔ သုတ္ေျခတင္ကာ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီး တစ္တဲြ၀ယ္၍ တစ္လံုးကို အျမန္ႏႊာကာ ပလုတ္ပေလာင္းစားလုိက္ရသည္။ တစ္လံုးႏွင့္ မေျပ။ သံုးလံုးဆင့္ကာ စားလိုက္မွ တုန္တာ ေပ်ာက္သြားသည္။
ဆီးခ်ိဳက်သည့္ လကၡဏာမွာ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလာကာ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူးေ၀ ေအာ့ အန္ျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္တတ္သည္။
၂။ ျဖစ္ရပံု
ဆီးခ်ိဳေရာဂါအတြက္ သံုးလလွ်င္ တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ေဆးစစ္ရပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးလပတ္ ေဆးစစ္ေတာ့ ဆီးခ်ိဳတက္ေနသည္။ သို႔အတြက္ ဆရာ၀န္က ေဆးတိုးေပးလိုက္၏။ ယခင္က Metformin 850mg မနက္တစ္လံုး၊ ည တစ္လံုး၊ Glitazone 5mg မနက္ႏွစ္လံုး၊ ညႏွစ္လံုး ေသာက္ေနရာမွ ယခု Glitazone ကို မနက္သံုးလံုး၊ ညသံုးလံုး တိုးေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆီးခ်ိဳက က်မသြား။ တက္ျမဲတမ္းတက္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်ိဳတာမွန္သမွ် တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ပါသည္။ သၾကားပါတာ ဘာမွမစား။ သိၾကားႏွင့္တိုးမွာစိုး၍ သႀကၤန္မွာေတာင္ ေရပက္ခံမထြက္။ အခ်ိဳေရွာင္တာဆို မခ်ိဳဆီေတာင္ ဖံုးမဆက္တာၾကာေပါ့။
ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ဇက္ေၾကာေတြ မခ်ိမဆန္႔တက္လာသျဖင့္ စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ ႏိုင္။ ညီမအငယ္ ဂြမ္းဆီဖံုးဆက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး ဆရာ၀န္အျမန္သြားျပေလ ဆိုသျဖင့္ ပင္နင္စူလာမွ ေဒါက္တာ ဆီ သြားျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆီးခ်ိဳအေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ သူစစ္ၾကည့္ရာ 10.2 ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူက Metformin မနက္ 1000mg, ေန႔လည္ 1000mg, ည 1000mg တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ေသာက္ခိုင္းရာ ေန႔ခင္း ေဆးေသာက္အၿပီး ဆီးခ်ိဳ က်သျဖင့္ ေနရထိုင္ရ အေတာ္မသက္သာ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ေန႔ခင္းေဆးကို ျဖတ္လိုက္သည္။ (မူလက မနက္ 850, ည 850 သာ ေသာက္ေနရာမွ ယခု တစ္ေန႔ကို 3000 ထိ တိုး ေပးလိုက္တာ အေတာ္မ်ားမွန္း သိပါသည္။) ဇက္ေၾကာတက္တာအတြက္မူ ေဆးထိုးေပးလိုက္၏။ ေသာက္ေဆးလည္း တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ေသာက္ရန္ ေပးလိုက္သည္။ အားေဆးအျဖစ္ B12 ပါေပးလိုက္သည္။ ထမင္းမစားနဲ႔ဗ်။ ဂံ်ဳေခါက္ဆဲြ နဲ႔ ပဲၾကာဇံ ေျပာင္းစား ဟုလည္း အႀကံေပးလိုက္ပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေဆးကို တစ္ပတ္မွ်ေသာက္ေသာ္လည္း ဇက္ေၾကာတက္ေနတာ ေပ်ာက္မသြားပါ။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ မမဆီဖံုးဆက္ၿပီး အႀကံေတာင္းေတာ့ သူက Polyclinic သြားပါလားဟဲ့ ဟုဆိုပါသည္။ ညီမ မူမူ ကမူ အစ္ကိုႀကီး၊ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာတဲ့သူေတြမွာ အရိုးႀကီးေပါင္း တက္တတ္တယ္။ အရိုးႀကီးေပါင္းတက္ရင္လည္း အရမ္း ဇက္ေၾကာတက္တယ္ ဟု ေျပာပါသည္။ ေမလ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပေနက် Jurong Polyclinic ကို သြားျပပါသည္။ ကံေကာင္းေတာ့ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာေအာင္သိန္းႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။ (ယခင္ အေခါက္ေဆးစစ္စဥ္အခါမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ သူႏွင့္ မၾကာခဏ ျပဖူးပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးခန္းတြင္ မေတြ႔ရ ေတာ့ဘဲ ယခုမွ ျပန္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ဤကား စကားခ်ပ္။)
ကြ်န္ေတာ္က ဇက္ေၾကာတက္ေနေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ ေဒါက္တာေအာင္သိန္းက စမ္းသပ္ၿပီး ခင္ဗ်ား၊ အာရံုေၾကာေၾကာင့္ျဖစ္မယ္၊ အရိုးႀကီးေပါင္းတက္တာေပါ့ ဟု ဆိုကာ ဓါတ္မွန္သြားရိုက္ခိုင္းပါသည္။ ဓါတ္မွန္ရိုက္ၿပီး အေျဖကို တစ္နာရီေစာင့္ရ၏။ အေျဖရ၍ ဆရာ၀န္ဆီျပန္သြားရာ သူက အရိုးႀကီးေပါင္း စတက္ေနသည္။ သတိထားပါ။ ေခါင္းငံု႔ရေသာ အလုပ္မလုပ္ပါႏွင့္။ ေခါင္းအံုးျမင့္ျမင့္ မအံုးပါႏွင့္။ ေခါင္းေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါဟု ဆိုသည္။ ေရာဂါ တစ္ခု ၿပီး တစ္ခု တိုးလာေနျခင္းအေပၚ စိတ္ပ်က္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
(ကြ်န္ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ ဆီးခ်ိဳႏွင့္ Hyperthyroid ေရာဂါႏွစ္မ်ိဳးအတြက္ ေဆးေသာက္ေနရပါသည္။)
သူက ကြ်န္ေတာ့္ယခင္အပတ္မ်ားက ေဆးစစ္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ဆီးခ်ိဳတက္ၿပီးရင္း တက္ေနသည္ ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ေၾကာင္း၊ ယခုေသာက္ေနေသာ ေဆးမ်ားေျပာလိုက္၏။ သူက Metformin 850mg ကို မနက္တစ္လံုး၊ ေန႔ခင္းတစ္လံုး၊ ညတစ္လံုး ေသာက္ဖို႔ေျပာလိုက္၏။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ေန႔ ၁-၆-၂၀၁၀ တြင္ Metformin 850mg ေန႔ခင္းတစ္လံုးတိုးေသာက္လိုက္သည္။
ညေန အလုပ္မွျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိတ္ကို ဘုတ္ကနဲပစ္ခ်ကာ အ၀တ္လဲလွ်က္ Jurong Lake Park ပန္းၿခံထဲတြင္ 3km ေျပးပါသည္။ မေျပးတာၾကာၿပီ။ ယခု ဆီးခ်ိဳမ်ားတက္ၿပီးရင္း တက္ေနသျဖင့္ ေျပးဦးမွေတာ္မည္ ဆိုကာ ေျပးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ေန႔ခင္းကလည္း ေဆးေသာက္ထားသည္။ ဘီစကစ္ သံုးေလးခ်ပ္မွလဲြ၍ တစ္ေန႔ခင္းလံုး လည္း ဘာမွမစား။ ယခု ေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေျပးခင္ ဘာမွမစားခ်င္ေသး၍ ၂၅ မိနစ္ခန္႔ ေျပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေျပးရာမွ ျပန္အလာ ဆီးခ်ိဳေဆးေသာက္အၿပီး ဗိုက္အရမ္းဆာေနသည္ႏွင့္ ႏြားႏို႔တစ္ဖန္ခြက္ ေသာက္လိုက္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆီးခ်ိဳက်ခ်င္သည့္ လကၡဏာမ်ားျပလာသျဖင့္ ေရွာက္ခ်ိဳသီး တစ္ျခမ္းလည္း စားလိုက္ပါေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ၀က္ေခါင္းစြပ္ျပဳတ္ လုပ္ေသာက္သည္။ ready made ေခါက္ဆဲြတစ္ခြက္လည္း စားလုိက္ပါေသး၏။ စားတာ နည္းနည္းမ်ားသြားသည္။
အဲ - စားလည္းၿပီးေရာ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ဒုကၡ အလြန္မ်ားပါေတာ့သည္။
၃။ ဆီးခ်ိဳစျဖစ္ျခင္း (ေရာဂါလကၡဏာမ်ား)
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ မတ္လခန္႔က ကြ်န္ေတာ္ Marine Teknik တြင္ ဒီဇိုင္နာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ ထိုအခိ်န္က ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္။ ေလွခါးမတက္ႏိုင္။ လမ္းအနည္းငယ္မွ် ေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ အလြန္ ပင္ပန္းေမာဟိုက္ကာ ေျခမသယ္ခ်င္၊ လက္မသယ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေတာ္ေသး၏။ အလုပ္က စားပဲြတြင္ထိုင္ကာ တြက္ခ်က္၊ ပံုဆဲြေနရသျဖင့္ ဘယ္မွ သိပ္မသြားရ။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ႏွင့္ အိမ္၊ ရံုး တို႔ကို သြားေနရတာပင္ အလြန္ပင္ပန္းလွသည္။ ေလွခါးေလးငါးထစ္မွ်ကိုပင္ မနည္းအားယူၿပီး တက္ေနရ၏။
ထိုအေၾကာင္း မမဆီဖံုးဆက္ေတာ့ သူက ပ်ားရည္ေတြ ပို႔ေပး။ စတုမဓူေတြစား ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ အားတက္ မလာပါ။ ပိုဆိုးသည္က ညဘက္တြင္ ေျခလက္မ်ား မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ပူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္မွ် ပူသနည္းဟူမူ မအိပ္ႏိုင္၍ ေရခြက္ကို နံေဘးတြင္ထားကာ ေျခခံုႏွင့္ လက္ဖမိုးမ်ားကို အ၀တ္ေရစိုျဖင့္မျပတ္ အုပ္ထားေပးရပါသည္။ ၾကာေသာ္ ေရခြက္ထဲမွ ေရမ်ားပင္ ပူလာသည္ဟူ၏။ ထို႔ျပင္ နံနက္အိပ္ယာထၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ရႈခင္းမ်ားမွာ ေရေဆးပန္းခီ်တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ပါ၏။ တိုက္တာမ်ား သစ္ပင္မ်ားမွာ အေရာင္ႏွင့္ ခပ္၀ါး၀ါး သာ ျမင္ရပါသည္။ မိမိေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္သူကိုပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာကိုေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရပါ။ မ်က္မွန္ တပ္လွ်င္မူ စာဖတ္၍ရပါသည္။
ဤသို႔ျဖစ္ၿပီး တစ္ညတြင္မူ ေခါင္းမ်ားဂြ်မ္းသဒၶါလန္ေအာင္မူးကာ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လွ်က္ ဘယ္လိုမွေနလို႔မရ သည့္အဆံုး ေဆးခန္းသို႔သြားပါသည္။ Jurong Point မွ Acumed ေဆးခန္း ျဖစ္ပါ၏။ အေရးထဲမွ လူနာမ်ား မ်ားေနသျဖင့္ တစ္နာရီနီးပါးေစာင့္ရသည္။
ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေသာ္ ဆရာ၀န္ကို ကိုယ္ခံစားရသည္မ်ား ေျပာျပလိုက္၏။ ဆရာ၀န္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွ႔တည့္တည့္ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႔သို႔ဆန္႔တန္းထားခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ မင္းျဖစ္ေန တာ ဆီးခ်ိဳျဖစ္မယ္ ဆိုကာ ဆီးခ်ိုဳတိုင္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးစရာ ေတ႔ြရပါ၏။ ပံုမွန္လူေကာင္းတစ္ဦးအေနႏွင့္ ဆီးခ်ိဳ ပမာဏမွာ 5.5 mmoL/L သို႔မဟုတ္ 99 mg/dL သာျဖစ္ရပါမည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ့္ေသြးကို ေဖာက္စစ္လိုက္ေတာ့ ဆီးခ်ိဳမီတာက 33 mmoL/L ျပေနပါသည္။ အဆမတန္တက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။
ဆရာ၀န္က အခ်ိဳလံုး၀မစားဘို႔၊ ထမင္းေလွ်ာ့စားဘို႔၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဘို႔၊ whole grain cereal မ်ားစားဘို႔ စသည္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္က အားနည္းသည္ထင္လို႔ ပ်ားရည္ေတြေသာက္ေလ ဆီးခ်ိဳ ေတြမတရားတက္ေလ ျဖစ္ေနမွန္း သိရပါေတာ့သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဘာမွ မျဖစ္ေပလို႔။ ဒီလို ဆီးခ်ိဳအရမ္းတက္ရင္ coma ရတတ္တယ္ ဟု အန္ကယ္ ဦးအံုးေက်ာ္က ေျပာပါသည္။ သူက ၀ါရင့္ဆီးခိ်ဳသမားႀကီးျဖစ္၏။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အသီးအရြက္စြပ္ျပဳတ္ေသာက္ျခင္း၊ ထမင္းေလွ်ာ့စားျခင္း၊ အခ်ိဳေရွာင္ျခင္းတို႔ လုပ္ခဲ့ရာ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပါသည္။ သည္မွစ၍ ဆီးခ်ိဳဒုကၡသည္မ်ားအသင္းတြင္ အသင္း၀င္တစ္ဦးတိုးပြားသြားပါ ေတာ့သည္။
၄။ ဆီးခ်ိဳသမားတစ္ဦး၏ ဒုကၡ
ဆီးခ်ိဳျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဆီးခ်ိဳႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရႈ။ http://www.diabeticdietsecrets.com တြင္ mail list တင္ထားရာ သူတို႔ကလည္း ေန႔တိုင္းမျပတ္ အီးေမးလ္မ်ားပို႔ေပးပါ၏။ အစပိုင္းေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ဖတ္ျဖစ္ေသး၏။ သိတယ္မို႔လား။ လူဆိုတာ ၾကာေတာ့ ရိုးသြား၊ သည္ေတာ့ သံုးေလးရက္တစ္ခါမွ ဖတ္ျဖစ္။ ယခုေတာ့ ဖတ္ေတာင္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့။ ၀ါရင့္၊ သမၻာရင့္ဆီးခ်ိဳသမားႀကီးမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္း။ သည္ၾကားထဲ သာဂဒိုး၏ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေဆးဘက္၀င္ စာအုပ္မ်ားသည္လည္း လူၾကားထဲ ေခတ္စားေနခ်ိန္ (အခ်ိဳ႔ဆို သည္စာအုပ္မ်ား ေၾကာင့္ စာအုပ္ထဲပါ စူလာနဖာပင္ကို ႏႈတ္ေရာင္းတာႏွင့္ ဆန္အိုးကို ဆန္မျပတ္ေအာင္ ျဖည့္တင္းႏိုင္သည္ ဆုိ၏။) ျဖစ္ရာ စူလာနဖာဆိုတာ ဘယ္ပံုရိွသလဲဟု လိုက္လံေမးျမန္း၊ ျမက္ခင္းမွန္သမွ် ေရွာက္ရွာ။ စူလာနဖာေတြ႔သည္ႏွင့္ ႏႈတ္ၿပီး ျပဳတ္ေသာက္။
လံုးတီးဆန္ကပိုေကာင္းတယ္ ဆိုသျဖင့္ လံုးတီးဆန္၀ယ္စား။ (စင္ကာပူမွာေတာ့ျဖင့္ လံုးတီးဆန္က ပို ေစ်းေကာင္းေနပါလား ကိုယ့္ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေထာင္သားေတြကိုေကြ်းတာ ဆိုလား။ ဒါျဖင့္ ဒို႔ဆီက ေထာင္ သားေတြ တန္ဘိုးႀကီးတဲ့ဆန္စားေနရတယ္ေတာင္ ဆိုရမလို။)။ ေကြကာအုတ္ၾကမ္းကိုႀကိဳကာ ဆားခပ္ေသာက္။ အသားျပဳတ္ၿပီး ဟင္းရြက္ႏွင့္ (ထမင္းမစားဘဲ) စြပ္ျပဳတ္လုပ္ေသာက္။ လဖက္ရည္ - သြား။ ေကာ္ဖီ - အနားမကပ္ႏွင့္။ ဘီယာ (အဲေလ အရင္ကလည္း ေသာက္ေလ့ေသာက္ထ သိပ္မရိွပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆို ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ သူမ်ားတိုက္မွ တစ္ခါတစ္ေလေသာက္တာပါ၊ အဟိ။) နံျပတ္။ ကိုကာကိုလာ ျဖစ္ျဖစ္၊ မ’ လာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မ၀င္စား။ ယခင္က မၾကာခဏ စားျဖစ္ေသာ လမ္းေဘးတြင္ လွည္းကေလးႏွင့္ေရာင္းသည့္ တစ္က်ပ္တန္ ေရခဲမုန္႔ကို ေသခန္းျပတ္။
ဘယ္ေလာက္ဒုကၡမ်ားသနည္းဟူမူ လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၀င္သြားလွ်င္ ဘာမွာလို႔ မွာရမွန္းေတာင္ မသိ။ ေနာက္ဆံုး Chinese Tea ေခၚ တစ္ခြက္ ျပား ၆၀ ေပးရေသာ ေရေႏြးၾကမ္းသာ မွာေသာက္ လိုက္ရေတာ့၏။ စားစရာဆိုလို႔ နထိၳ။ NTUC ထဲ၀င္သြားလွ်င္ေရာ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ (ဖရံုသီး၊ မုန္လာဥနီ၊ ကန္စြန္းဥ၊ ကေလာဥ မပါ)၊ အသားငါးကလဲြလွ်င္ တျခားစားစရာ ဘာမွ ၀ယ္စရာမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္က အသီး(fruit) စားရတာ သေဘာက်သည္။ ယခင္က MRT ေပၚေတြ႔ေတြ႔ေနရသည့္ ေၾကာ္ျငာျဖစ္ေသာ Take an apple a day, keep the doctor away. ဆိုသည္ကို သေဘာက်ကာ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ပန္းသီးတစ္လံုး အခ်ိဳတည္းေနက် ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ ပန္းသီး တစ္လံုး မရေတာ့။ တစ္ျခမ္းေတာင္ ဆီးခ်ိဳတက္လွခ်ည့္ ဆိုသျဖင့္ တစ္စိတ္ကိုသာ အာသာေျပ စားရေတာ့သည္။ စပ်စ္သီးလား - ေဆာရီး။ ဖရဲသီး - ဟင့္အင္း။ သေဘၤာသီး - မတည့္ဘူး။ ငွက္ေပ်ာသီး - ဆီးခ်ိဳအရမ္းတက္တယ္။
ေကာ္ဖီမစ္ - ေသာက္လို႔မရဘူး။ ရယ္ဒီမိတ္ေကြကာအုတ္ - သၾကားပါလို႔။ Milo - ခ်ိဳတယ္ေလ။ ေပါင္မံု႔ - Whole meal ကို ၀ယ္ပါကြယ္။ တယ္ေလ၊ ငါ၊ စိတ္တိုလာၿပီ။ ဟုတ္ပါ့။ ခုေတာ့ ထမင္းကို လံုးတီးဆန္တစ္၀က္၊ ဆန္ ေခ်ာတစ္၀က္ေရာကာ။ တစ္ခါစားလွ်င္ ႏို႔ဆီဗူးတစ္၀က္ မျပည့္တတ္ျပည့္တတ္။ (ထမင္းအိုးထဲပါသည့္ ဆန္ခ်င္ခြက္မွာ ႏို႔ဆီဗူး တစ္၀က္ႏွင့္ ညီပါသည္။ ထိုခြက္ႏွင့္ မျပည့္တတ္ျပည့္တတ္။) တစ္ခါတေလ ညစာကို ထမင္းမစားဘဲ စြပ္ျပဳတ္ သာေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။
မႏွစ္ကေတာ့ သုတပေဒသာထဲမွာ အိႏိၵယက ဆီးခ်ိဳအျမစ္ျဖတ္တဲ့ေဆး ေနာက္ႏွစ္ဆို ေစ်းကြက္တင္ႏိုင္ၿပီ ဟု ဖတ္လိုက္ရသည္။ ခုထိေတာ့ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေသး။ ခပ္သြက္သြက္ကေလးလုပ္ၾကပါဗ်ာတို႔။ ဘယ္ေလာက္ ေစ်းႀကီးႀကီး ၀ယ္ေသာက္ျပေစ။ ေန႔တိုင္း မနက္ျပန္ ညျပန္ ေဆးေသာက္ေနရတာႀကီး ၿငီးေငြ႔လွေပ့ါ။ ေနာက္ၿပီး အျမဲတမ္း ေဆးခန္းမွာ ဘြတ္ကင္ယူထားရတယ္။ ေဆးခန္းနဲ႔ ထာ၀ရမိတ္ေဆြႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ ခုတစ္ခါျပ၊ ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါသြားရမဲ့ရက္ကို ဘြတ္ကင္ယူ။ ေနာက္တစ္ခါသြားျပ၊ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ျပရမဲ့ရက္ကို ဘြတ္ကင္ထပ္ယူ။ ဟူး - ေမာပါ့။
ဒါပါပဲခင္ဗ်ား။ မိတ္ေဆြမ်ား။
ဆီးမခ်ိဳခ်င္ၾကပါႏွင့္။ ခုထက္ထိေတာ့ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုႏိုင္တဲ့ေဆး မေပၚေသးပါ။ ျဖစ္မိၿပီဆို မိန္းမယူမိတာထက္ ဆိုးေသး။ မိန္းမကမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းျပၿပီး ေယာကၡမအိမ္ ျပန္ပို႔ထားလို႔ရေသး(ခဏေပါ့ေနာ)။ ဆီးခ်ိဳကိုေတာ့ ဘယ္ေယာကၡမအိမ္မွ သြားပို႔ထားလို႔မရ။ အရိပ္ပမာ မခဲြခြာ။
သိခ်င္သူမ်ားအတြက္ နည္းနည္း ဗဟုသုတ ေျပာျပရဦးမယ္။
ဆီးခ်ိဳဆိုတာ ဘာလဲတဲ့
လူ႔ခႏၶာကိုယ္ သရက္ရြက္က ထုတ္ေပးေနက် အင္ဆူလင္ကို အျပည့္အ၀ မထုတ္ေပးႏိုင္ေတာ့လို႔ျဖစ္ေစ၊ လံုး၀ မထုတ္ ႏိုင္ေတာ့လို႔ ျဖစ္ေစ၊ ထုတ္လိုက္တဲ့ အင္ဆူလင္ အာနိသင္ မျပည့္၀ေတာ့တာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ပါေတာ့၏။ အင္ဆူလင္သည္ စားလိုက္သမွ်အစာထဲရိွ ဂလူးကို႔စ္၊ ဖရူးတို႔စ္ စေသာ သၾကားဓါတ္မ်ားကို အင္အားအျဖစ္ ေျပာင္းေပး၏။ အင္ဆူလင္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ ထို ဂလူးကို႔စ္ စေသာ သၾကားဓါတ္မ်ားသည္ အားမျဖစ္ေတာ့ဘဲ သၾကားအျဖစ္သာ ဆက္ရိွေနျခင္းကို ေသြးခ်ိဳသည္ဟု ေခၚသည္။ ထိုခ်ိဳေနေသာ ေသြးမွ သၾကားဓါတ္အခ်ိဳ႔ကို ေက်ာက္ကပ္က ႏိုင္သေလာက္ ခ်က္ေပးပါ၏။ သူမႏိုင္ေတာ့သည့္အခါတြင္မူ ဆီးပါခ်ိဳလာကာ ဆီးခိ်ဳေရာဂါ ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။
ဆီးခ်ိဳႏွစ္မ်ိဳး
ဆီးခ်ိဳကား မိ်ဳးရိုးလိုက္တတ္၏။ မ်ိဳးရိုးအလိုက္ျဖစ္ေသာ ဆီးခ်ိဳကို ကု၍မရ။ ၎ကို Diabetic Type A ဟု ေခၚသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဆးေသာက္၍ မရ။ အင္ဆူလင္ ထိုးရသည္။ ဆီးခ်ိဳအႏုအရင့္ကို လုိက္၍ အင္ဆူလင္ ဘယ္ႏွယူနစ္ စသျဖင့္ ထုိးရ၏။
မ်ိဳးရိုးမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္လာေသာ ကြ်န္ေတာ့္လုိ ဆီးခိ်ဳးသမားက်ေတာ့ Diabetic Type B ဟု ေခၚ၏။ သူကေတာ့ ကုလို႔ရရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ခပ္ရဲ့ရဲ့ ရိွေသးသည္။ ေကာင္းတာကေတာ့ အစားအေသာက္ႏွင့္ထိန္း။ Control by meal. ဒါေပသိ။ အင္မတန္ခက္တာကလား။ လူဆိုတာမ်ိဳးဟာ အခ်ိဳႀကိဳက္ တတ္ေလေတာ့။ မလြယ္ပါေခ်။ သည္ေတာ့ ေဆးႏွင့္ထိန္း။ ေဆးခန္းပံုမွန္ျပ။
ဘာေတြမတည့္ဘူးလဲ
အဓိကရန္သူကား ကာဘိုဟိုက္ျဒိတ္ ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြတို႔သိၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ကာဘိုဟိုက္ျဒိတ္ ဆိုသည္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေန႔သံုးထပ္စားေနေသာ ထမင္း (ေပါင္မံု႔) ျဖစ္ပါ၏။ (ထမင္းနဲ႔မတည့္ ဆိုမွေတာ့ ေသၿပီဆရာ။) ဗီတာမင္ႏွင့္ ပရိုတိန္း အဓိကထား စားေပး။ (ဗမာျပည္က လူေတြန႔ဲဆိုရင္ေတာ့ ရိုက္ေပါက္။ ဟဲ့အေကာင္၊ ပရိုတိန္း၊ ပရိုတိန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ၀က္သားတစ္ပိႆာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမွတ္လို႔လဲ။) ဒါဆို ငါး စားေပါ့ဗ်ာ။ (ေအာင္မယ္၊ လာေခ်ေသး၊ အေၾကာင္းသိရေအာင္ ရွင္ တစ္ခါေလာက္ ေစ်းသြားၾကည့္စမ္းပါ။)
ခ်ိဳတာမွန္သမွ် အကုန္ေရွာင္ပါ။ (ခ်ိဳၿပံဳးဓါတ္ပံုေတာင္ မခိ်တ္ပါနဲ႔။) ေစးကပ္တဲ့ ဥပမာ၊ အာလူး၊ ေမ်ာက္ဥ၊ ေကာက္ညွင္း မတည့္ပါ။ သၾကား၊ ႏို႔ဆီမ်ားႏွင့္ ေဖ်ာ္ထားသည့္ လဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ မတည့္ပါ။ အခ်ိဳရည္အားလံုး မတည့္ပါ။ အရက္၊ ဘီယာ မတည့္ပါ။ ေဆးလိပ္- ႀကိဳက္တတ္လွ်င္ေတာင္ ျဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္လိုက္ပါ။
သစ္သီး (fruit) အားလံုးလိုလို မတည့္ပါ (ၿပီးပါေလေရာ။) ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သခြားသီးခပ္လတ္လတ္ေတြ ၀ယ္၊ ေရေဆး၊ ဆားနဲ႔တို႔ၿပီး ဒီအတိုင္းကိုက္စားလိုက္တယ္။ (ဆားနဲ႔တို႔စားဗ်၊ ဒီအတိုင္းစားရင္ သိပ္အရသာမရိွဘူး)။
တည့္တာ
ကိုက္လန္၊ မုန္ညင္း၊ မုန္လာ၊ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ျငဳပ္သီး၊ ပဲသီး၊ သခြားသီး၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီး။ (ကိုက္သာ ၾကည့္လိုက္ပါဗ်ာ၊ မခ်ိဳဘူးဆို အကုန္တည့္တယ္။)
အသား (နီတဲ့အသားဆို ပိုတည့္တယ္ ဆိုပဲ။)၊ ဥ၊ ငါး၊ ပုဇြန္(ႀကိဳက္သေလာက္စား)
ဆန္ၾကမ္း (မနန္းခမ္းျမစိန္ကေတာ့ ဘာစမာတီဆန္ စားခိုင္းတယ္)။ ဂ်ံဳၾကမ္း၊ ဂ်ံဳၾကမ္းနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ မံု႔ (ေပါင္မံု႔ၾကမ္း)။
ေနာက္ဆက္တဲြ ေရာဂါမ်ား
ဆီးခ်ိဳကား ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္း၏။ သူတစ္ေယာက္ထဲ မေနတတ္။ ၾကာလာေသာအခါ ပ်င္းလွသည္ဟု ေသြးတိုး၊ ႏွလံုး၊ ေက်ာက္ကပ္ စေသာ အေပါင္းအပါမ်ားကိုပါ ေခၚယူတတ္ေခ်ေသးသည္။ very complicated ဟု ေျပာၾကပါသည္။ ဆီးခ်ိဳတက္တာၾကာလွ်င္ ေက်ာက္ကပ္ကို ဒုကၡေပးႏိုင္သည္။ မ်က္လံုးကို ျပႆနာရွာသည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ၾကပ္ၾကပ္သတိထားၾကပါ။
ေအးၿငိမ္း
၂-၆-၂၀၁၀
မေန႔က (၁၊ ၆၊ ၂၀၁၀) ညစာစားအၿပီး ပိ်ဳ႔ခ်င္သလိုလို၊ အန္ခ်င္သလိုျဖစ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေနမထိ ထိုင္မသာႏွင့္ ရိွေနသျဖင့္ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္၊ အစားမ်ား မ်ားသြားလို႔လား စသျဖင့္ အေတာ္ေနလို႔ ထိုင္လို႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလာကာ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာသျဖင့္ ဆီးခ်ိဳက်တာ ျဖစ္မည္ဟု ကမန္းကတန္း ေသြးေဖာက္စစ္လိုက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဆီးခ်ိဳမီတာက 3.6 ဟု ျပေနပါသည္။
ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ ထမင္းစားၿပီးခါစ၌ ဆီးခ်ိဳတိုင္းၾကည့္ပါက 9.0 မွ 10.5 ထိ ရိွရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မရိွလွ်င္ေတာင္ အနည္းဆံုး 8.0 ေတာ့ ရိွရမည္ျဖစ္၏။ ယခု 3.6 ဆိုေတာ့ အေတာ္အေျခအေနဆိုးသည္ ေခၚရပါ မည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ သတိေတာင္လစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သၾကားကို လက္ဖက္ရည္ဇြန္းႏွင့္ တစ္ဇြန္းအျပည့္ ေကာက္မ်ိဳခ်လိုက္ရပါသည္။ သို႔ႏွင့္ေတာင္ ပံုမွန္အေနအထားကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မေရာက္။ အိပ္ယာေပၚလွဲေနရ၏။ မအီမသာႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလး ခံလိုက္ရပါသည္။ ခဏေနေတာ့ ပါးစပ္ထဲ တံေတြးမ်ား မ်ားလာ သျဖင့္ ေရစင္သို႔အသြား အလြန္အန္ခ်င္လာသည္ႏွင့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ကို အျမန္ဖြင့္ကာ ေရစင္၌ ထိုးအန္ခ်လိုက္ ရ၏။ ယေန႔ညစာ စားထားသမွ် အကုန္ျပန္ထြက္သြားသည္။ ဗိုက္ထဲ အစာမရိွေတာ့မွ ေနရထိုင္ရ အေတာ္သက္ သာသြားပါသည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာမွ ေတာ္ေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ဖြင့္ထားေသာကြန္ျပဴတာကို ျပန္ပိတ္၊ ေဖ်ာ္ထားေသာ ေကာ္ဖီကို ဆန္ကာႏွင့္အုပ္ကာ အိပ္လိုက္ရသည္။
ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ အစာစားၿပီး ဆီးခ်ိဳခ်က္ျခင္းက်သည္ဆိုသည္မွာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္ရေသာအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မၾကာခဏ ဆီးခ်ိဳက်ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမွ ထမင္းစားၿပီးခါစဆိုေတာ့ ျဖစ္စက ဆီးခ်ိဳက်တာ မဟုတ္ဟု ထင္မိ၏။
ဆီးခ်ိဳသမားမ်ားအတြက္ အဓိက အႏၱရာယ္မွာ ရုတ္တရက္ ဆီးခ်ိဳက်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အိမ္မွာ သို႔မဟုတ္ ရံုးမွာ ဆိုလွ်င္ ကိစၥမရိွ။ အကယ္၍ ကားေမာင္းေနစဥ္ သို႔မဟုတ္ ဘတ္စ္ကားေပၚ၊ ရထားေပၚလို ဘာမွ မရႏိုင္သည့္ ေနရာမ်ိဳးမွာ အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။ ကားေမာင္းေနစဥ္ ဆီးခ်ိဳက်ပါက ကားကိုမထိန္းႏိုင္ပဲ accident ျဖစ္တတ္ သည္။ ခံႏိုင္ရည္နည္းသူမ်ားအဖို႔ မူးမိုက္ကာ လဲတတ္သည္၊ ခ်က္ျခင္းေမ့တတ္သည္။
သို႔အတြက္ ထိုအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ရန္ ဆီးခ်ိဳသမားမ်ားသည္ သၾကားလံုးကဲ့သို႔ေသာ စားစရာမ်ား အိတ္ အတြင္း အဆင္သင့္ေဆာင္ထားသင့္ပါသည္။ သို႔မွ အခ်ိန္အခါ ေနရာမေရြး ဆီးခ်ိဳက်သည္ႏွင့္ တစ္ခုခု ေကာက္စား လိုက္လို႔ ရပါသည္။ ဆီးခ်ိဳရိွသူမ်ား အထူးသတိထားသင့္ပါ၏။ ဆီးခ်ိဳက်လွ်င္ သၾကားဓါတ္ပါေသာ အစာတစ္ခုခုကို အလွ်င္အျမန္စားရန္ လိုပါသည္။
တစ္ခါကလည္း Pulau Ular ကြ်န္းရိွ ECC project တြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က ျဖစ္၏။ အလုပ္မွ ျပန္အလာ သည္ဘက္ကမ္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း ဆီးခ်ိဳက်၏။ ကားဂိတ္သို႔ မနည္းအေျပးအလြား လာရသည္။ ထို႔ေနာက္ Clementi မွ ဆိုင္တန္းမ်ားရိွရာသို႔ သုတ္ေျခတင္ကာ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီး တစ္တဲြ၀ယ္၍ တစ္လံုးကို အျမန္ႏႊာကာ ပလုတ္ပေလာင္းစားလုိက္ရသည္။ တစ္လံုးႏွင့္ မေျပ။ သံုးလံုးဆင့္ကာ စားလိုက္မွ တုန္တာ ေပ်ာက္သြားသည္။
ဆီးခ်ိဳက်သည့္ လကၡဏာမွာ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလာကာ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူးေ၀ ေအာ့ အန္ျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္တတ္သည္။
၂။ ျဖစ္ရပံု
ဆီးခ်ိဳေရာဂါအတြက္ သံုးလလွ်င္ တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ေဆးစစ္ရပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးလပတ္ ေဆးစစ္ေတာ့ ဆီးခ်ိဳတက္ေနသည္။ သို႔အတြက္ ဆရာ၀န္က ေဆးတိုးေပးလိုက္၏။ ယခင္က Metformin 850mg မနက္တစ္လံုး၊ ည တစ္လံုး၊ Glitazone 5mg မနက္ႏွစ္လံုး၊ ညႏွစ္လံုး ေသာက္ေနရာမွ ယခု Glitazone ကို မနက္သံုးလံုး၊ ညသံုးလံုး တိုးေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆီးခ်ိဳက က်မသြား။ တက္ျမဲတမ္းတက္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်ိဳတာမွန္သမွ် တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ပါသည္။ သၾကားပါတာ ဘာမွမစား။ သိၾကားႏွင့္တိုးမွာစိုး၍ သႀကၤန္မွာေတာင္ ေရပက္ခံမထြက္။ အခ်ိဳေရွာင္တာဆို မခ်ိဳဆီေတာင္ ဖံုးမဆက္တာၾကာေပါ့။
ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ဇက္ေၾကာေတြ မခ်ိမဆန္႔တက္လာသျဖင့္ စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ ႏိုင္။ ညီမအငယ္ ဂြမ္းဆီဖံုးဆက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး ဆရာ၀န္အျမန္သြားျပေလ ဆိုသျဖင့္ ပင္နင္စူလာမွ ေဒါက္တာ ဆီ သြားျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆီးခ်ိဳအေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ သူစစ္ၾကည့္ရာ 10.2 ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူက Metformin မနက္ 1000mg, ေန႔လည္ 1000mg, ည 1000mg တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ေသာက္ခိုင္းရာ ေန႔ခင္း ေဆးေသာက္အၿပီး ဆီးခ်ိဳ က်သျဖင့္ ေနရထိုင္ရ အေတာ္မသက္သာ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ေန႔ခင္းေဆးကို ျဖတ္လိုက္သည္။ (မူလက မနက္ 850, ည 850 သာ ေသာက္ေနရာမွ ယခု တစ္ေန႔ကို 3000 ထိ တိုး ေပးလိုက္တာ အေတာ္မ်ားမွန္း သိပါသည္။) ဇက္ေၾကာတက္တာအတြက္မူ ေဆးထိုးေပးလိုက္၏။ ေသာက္ေဆးလည္း တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ေသာက္ရန္ ေပးလိုက္သည္။ အားေဆးအျဖစ္ B12 ပါေပးလိုက္သည္။ ထမင္းမစားနဲ႔ဗ်။ ဂံ်ဳေခါက္ဆဲြ နဲ႔ ပဲၾကာဇံ ေျပာင္းစား ဟုလည္း အႀကံေပးလိုက္ပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေဆးကို တစ္ပတ္မွ်ေသာက္ေသာ္လည္း ဇက္ေၾကာတက္ေနတာ ေပ်ာက္မသြားပါ။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ မမဆီဖံုးဆက္ၿပီး အႀကံေတာင္းေတာ့ သူက Polyclinic သြားပါလားဟဲ့ ဟုဆိုပါသည္။ ညီမ မူမူ ကမူ အစ္ကိုႀကီး၊ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာတဲ့သူေတြမွာ အရိုးႀကီးေပါင္း တက္တတ္တယ္။ အရိုးႀကီးေပါင္းတက္ရင္လည္း အရမ္း ဇက္ေၾကာတက္တယ္ ဟု ေျပာပါသည္။ ေမလ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပေနက် Jurong Polyclinic ကို သြားျပပါသည္။ ကံေကာင္းေတာ့ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာေအာင္သိန္းႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။ (ယခင္ အေခါက္ေဆးစစ္စဥ္အခါမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ သူႏွင့္ မၾကာခဏ ျပဖူးပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးခန္းတြင္ မေတြ႔ရ ေတာ့ဘဲ ယခုမွ ျပန္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ဤကား စကားခ်ပ္။)
ကြ်န္ေတာ္က ဇက္ေၾကာတက္ေနေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ ေဒါက္တာေအာင္သိန္းက စမ္းသပ္ၿပီး ခင္ဗ်ား၊ အာရံုေၾကာေၾကာင့္ျဖစ္မယ္၊ အရိုးႀကီးေပါင္းတက္တာေပါ့ ဟု ဆိုကာ ဓါတ္မွန္သြားရိုက္ခိုင္းပါသည္။ ဓါတ္မွန္ရိုက္ၿပီး အေျဖကို တစ္နာရီေစာင့္ရ၏။ အေျဖရ၍ ဆရာ၀န္ဆီျပန္သြားရာ သူက အရိုးႀကီးေပါင္း စတက္ေနသည္။ သတိထားပါ။ ေခါင္းငံု႔ရေသာ အလုပ္မလုပ္ပါႏွင့္။ ေခါင္းအံုးျမင့္ျမင့္ မအံုးပါႏွင့္။ ေခါင္းေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါဟု ဆိုသည္။ ေရာဂါ တစ္ခု ၿပီး တစ္ခု တိုးလာေနျခင္းအေပၚ စိတ္ပ်က္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
(ကြ်န္ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ ဆီးခ်ိဳႏွင့္ Hyperthyroid ေရာဂါႏွစ္မ်ိဳးအတြက္ ေဆးေသာက္ေနရပါသည္။)
သူက ကြ်န္ေတာ့္ယခင္အပတ္မ်ားက ေဆးစစ္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ဆီးခ်ိဳတက္ၿပီးရင္း တက္ေနသည္ ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ေၾကာင္း၊ ယခုေသာက္ေနေသာ ေဆးမ်ားေျပာလိုက္၏။ သူက Metformin 850mg ကို မနက္တစ္လံုး၊ ေန႔ခင္းတစ္လံုး၊ ညတစ္လံုး ေသာက္ဖို႔ေျပာလိုက္၏။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ေန႔ ၁-၆-၂၀၁၀ တြင္ Metformin 850mg ေန႔ခင္းတစ္လံုးတိုးေသာက္လိုက္သည္။
ညေန အလုပ္မွျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိတ္ကို ဘုတ္ကနဲပစ္ခ်ကာ အ၀တ္လဲလွ်က္ Jurong Lake Park ပန္းၿခံထဲတြင္ 3km ေျပးပါသည္။ မေျပးတာၾကာၿပီ။ ယခု ဆီးခ်ိဳမ်ားတက္ၿပီးရင္း တက္ေနသျဖင့္ ေျပးဦးမွေတာ္မည္ ဆိုကာ ေျပးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ေန႔ခင္းကလည္း ေဆးေသာက္ထားသည္။ ဘီစကစ္ သံုးေလးခ်ပ္မွလဲြ၍ တစ္ေန႔ခင္းလံုး လည္း ဘာမွမစား။ ယခု ေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေျပးခင္ ဘာမွမစားခ်င္ေသး၍ ၂၅ မိနစ္ခန္႔ ေျပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေျပးရာမွ ျပန္အလာ ဆီးခ်ိဳေဆးေသာက္အၿပီး ဗိုက္အရမ္းဆာေနသည္ႏွင့္ ႏြားႏို႔တစ္ဖန္ခြက္ ေသာက္လိုက္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆီးခ်ိဳက်ခ်င္သည့္ လကၡဏာမ်ားျပလာသျဖင့္ ေရွာက္ခ်ိဳသီး တစ္ျခမ္းလည္း စားလိုက္ပါေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ၀က္ေခါင္းစြပ္ျပဳတ္ လုပ္ေသာက္သည္။ ready made ေခါက္ဆဲြတစ္ခြက္လည္း စားလုိက္ပါေသး၏။ စားတာ နည္းနည္းမ်ားသြားသည္။
အဲ - စားလည္းၿပီးေရာ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ဒုကၡ အလြန္မ်ားပါေတာ့သည္။
၃။ ဆီးခ်ိဳစျဖစ္ျခင္း (ေရာဂါလကၡဏာမ်ား)
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ မတ္လခန္႔က ကြ်န္ေတာ္ Marine Teknik တြင္ ဒီဇိုင္နာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ ထိုအခိ်န္က ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္။ ေလွခါးမတက္ႏိုင္။ လမ္းအနည္းငယ္မွ် ေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ အလြန္ ပင္ပန္းေမာဟိုက္ကာ ေျခမသယ္ခ်င္၊ လက္မသယ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေတာ္ေသး၏။ အလုပ္က စားပဲြတြင္ထိုင္ကာ တြက္ခ်က္၊ ပံုဆဲြေနရသျဖင့္ ဘယ္မွ သိပ္မသြားရ။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ႏွင့္ အိမ္၊ ရံုး တို႔ကို သြားေနရတာပင္ အလြန္ပင္ပန္းလွသည္။ ေလွခါးေလးငါးထစ္မွ်ကိုပင္ မနည္းအားယူၿပီး တက္ေနရ၏။
ထိုအေၾကာင္း မမဆီဖံုးဆက္ေတာ့ သူက ပ်ားရည္ေတြ ပို႔ေပး။ စတုမဓူေတြစား ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ အားတက္ မလာပါ။ ပိုဆိုးသည္က ညဘက္တြင္ ေျခလက္မ်ား မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ပူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္မွ် ပူသနည္းဟူမူ မအိပ္ႏိုင္၍ ေရခြက္ကို နံေဘးတြင္ထားကာ ေျခခံုႏွင့္ လက္ဖမိုးမ်ားကို အ၀တ္ေရစိုျဖင့္မျပတ္ အုပ္ထားေပးရပါသည္။ ၾကာေသာ္ ေရခြက္ထဲမွ ေရမ်ားပင္ ပူလာသည္ဟူ၏။ ထို႔ျပင္ နံနက္အိပ္ယာထၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ရႈခင္းမ်ားမွာ ေရေဆးပန္းခီ်တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ပါ၏။ တိုက္တာမ်ား သစ္ပင္မ်ားမွာ အေရာင္ႏွင့္ ခပ္၀ါး၀ါး သာ ျမင္ရပါသည္။ မိမိေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္သူကိုပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာကိုေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရပါ။ မ်က္မွန္ တပ္လွ်င္မူ စာဖတ္၍ရပါသည္။
ဤသို႔ျဖစ္ၿပီး တစ္ညတြင္မူ ေခါင္းမ်ားဂြ်မ္းသဒၶါလန္ေအာင္မူးကာ ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လွ်က္ ဘယ္လိုမွေနလို႔မရ သည့္အဆံုး ေဆးခန္းသို႔သြားပါသည္။ Jurong Point မွ Acumed ေဆးခန္း ျဖစ္ပါ၏။ အေရးထဲမွ လူနာမ်ား မ်ားေနသျဖင့္ တစ္နာရီနီးပါးေစာင့္ရသည္။
ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေသာ္ ဆရာ၀န္ကို ကိုယ္ခံစားရသည္မ်ား ေျပာျပလိုက္၏။ ဆရာ၀န္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွ႔တည့္တည့္ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႔သို႔ဆန္႔တန္းထားခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ မင္းျဖစ္ေန တာ ဆီးခ်ိဳျဖစ္မယ္ ဆိုကာ ဆီးခ်ိုဳတိုင္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးစရာ ေတ႔ြရပါ၏။ ပံုမွန္လူေကာင္းတစ္ဦးအေနႏွင့္ ဆီးခ်ိဳ ပမာဏမွာ 5.5 mmoL/L သို႔မဟုတ္ 99 mg/dL သာျဖစ္ရပါမည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ့္ေသြးကို ေဖာက္စစ္လိုက္ေတာ့ ဆီးခ်ိဳမီတာက 33 mmoL/L ျပေနပါသည္။ အဆမတန္တက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။
ဆရာ၀န္က အခ်ိဳလံုး၀မစားဘို႔၊ ထမင္းေလွ်ာ့စားဘို႔၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဘို႔၊ whole grain cereal မ်ားစားဘို႔ စသည္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္က အားနည္းသည္ထင္လို႔ ပ်ားရည္ေတြေသာက္ေလ ဆီးခ်ိဳ ေတြမတရားတက္ေလ ျဖစ္ေနမွန္း သိရပါေတာ့သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဘာမွ မျဖစ္ေပလို႔။ ဒီလို ဆီးခ်ိဳအရမ္းတက္ရင္ coma ရတတ္တယ္ ဟု အန္ကယ္ ဦးအံုးေက်ာ္က ေျပာပါသည္။ သူက ၀ါရင့္ဆီးခိ်ဳသမားႀကီးျဖစ္၏။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အသီးအရြက္စြပ္ျပဳတ္ေသာက္ျခင္း၊ ထမင္းေလွ်ာ့စားျခင္း၊ အခ်ိဳေရွာင္ျခင္းတို႔ လုပ္ခဲ့ရာ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပါသည္။ သည္မွစ၍ ဆီးခ်ိဳဒုကၡသည္မ်ားအသင္းတြင္ အသင္း၀င္တစ္ဦးတိုးပြားသြားပါ ေတာ့သည္။
၄။ ဆီးခ်ိဳသမားတစ္ဦး၏ ဒုကၡ
ဆီးခ်ိဳျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဆီးခ်ိဳႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရႈ။ http://www.diabeticdietsecrets.com တြင္ mail list တင္ထားရာ သူတို႔ကလည္း ေန႔တိုင္းမျပတ္ အီးေမးလ္မ်ားပို႔ေပးပါ၏။ အစပိုင္းေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ဖတ္ျဖစ္ေသး၏။ သိတယ္မို႔လား။ လူဆိုတာ ၾကာေတာ့ ရိုးသြား၊ သည္ေတာ့ သံုးေလးရက္တစ္ခါမွ ဖတ္ျဖစ္။ ယခုေတာ့ ဖတ္ေတာင္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့။ ၀ါရင့္၊ သမၻာရင့္ဆီးခ်ိဳသမားႀကီးမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္း။ သည္ၾကားထဲ သာဂဒိုး၏ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေဆးဘက္၀င္ စာအုပ္မ်ားသည္လည္း လူၾကားထဲ ေခတ္စားေနခ်ိန္ (အခ်ိဳ႔ဆို သည္စာအုပ္မ်ား ေၾကာင့္ စာအုပ္ထဲပါ စူလာနဖာပင္ကို ႏႈတ္ေရာင္းတာႏွင့္ ဆန္အိုးကို ဆန္မျပတ္ေအာင္ ျဖည့္တင္းႏိုင္သည္ ဆုိ၏။) ျဖစ္ရာ စူလာနဖာဆိုတာ ဘယ္ပံုရိွသလဲဟု လိုက္လံေမးျမန္း၊ ျမက္ခင္းမွန္သမွ် ေရွာက္ရွာ။ စူလာနဖာေတြ႔သည္ႏွင့္ ႏႈတ္ၿပီး ျပဳတ္ေသာက္။
လံုးတီးဆန္ကပိုေကာင္းတယ္ ဆိုသျဖင့္ လံုးတီးဆန္၀ယ္စား။ (စင္ကာပူမွာေတာ့ျဖင့္ လံုးတီးဆန္က ပို ေစ်းေကာင္းေနပါလား ကိုယ့္ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေထာင္သားေတြကိုေကြ်းတာ ဆိုလား။ ဒါျဖင့္ ဒို႔ဆီက ေထာင္ သားေတြ တန္ဘိုးႀကီးတဲ့ဆန္စားေနရတယ္ေတာင္ ဆိုရမလို။)။ ေကြကာအုတ္ၾကမ္းကိုႀကိဳကာ ဆားခပ္ေသာက္။ အသားျပဳတ္ၿပီး ဟင္းရြက္ႏွင့္ (ထမင္းမစားဘဲ) စြပ္ျပဳတ္လုပ္ေသာက္။ လဖက္ရည္ - သြား။ ေကာ္ဖီ - အနားမကပ္ႏွင့္။ ဘီယာ (အဲေလ အရင္ကလည္း ေသာက္ေလ့ေသာက္ထ သိပ္မရိွပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆို ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ သူမ်ားတိုက္မွ တစ္ခါတစ္ေလေသာက္တာပါ၊ အဟိ။) နံျပတ္။ ကိုကာကိုလာ ျဖစ္ျဖစ္၊ မ’ လာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မ၀င္စား။ ယခင္က မၾကာခဏ စားျဖစ္ေသာ လမ္းေဘးတြင္ လွည္းကေလးႏွင့္ေရာင္းသည့္ တစ္က်ပ္တန္ ေရခဲမုန္႔ကို ေသခန္းျပတ္။
ဘယ္ေလာက္ဒုကၡမ်ားသနည္းဟူမူ လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၀င္သြားလွ်င္ ဘာမွာလို႔ မွာရမွန္းေတာင္ မသိ။ ေနာက္ဆံုး Chinese Tea ေခၚ တစ္ခြက္ ျပား ၆၀ ေပးရေသာ ေရေႏြးၾကမ္းသာ မွာေသာက္ လိုက္ရေတာ့၏။ စားစရာဆိုလို႔ နထိၳ။ NTUC ထဲ၀င္သြားလွ်င္ေရာ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ (ဖရံုသီး၊ မုန္လာဥနီ၊ ကန္စြန္းဥ၊ ကေလာဥ မပါ)၊ အသားငါးကလဲြလွ်င္ တျခားစားစရာ ဘာမွ ၀ယ္စရာမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္က အသီး(fruit) စားရတာ သေဘာက်သည္။ ယခင္က MRT ေပၚေတြ႔ေတြ႔ေနရသည့္ ေၾကာ္ျငာျဖစ္ေသာ Take an apple a day, keep the doctor away. ဆိုသည္ကို သေဘာက်ကာ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ပန္းသီးတစ္လံုး အခ်ိဳတည္းေနက် ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ ပန္းသီး တစ္လံုး မရေတာ့။ တစ္ျခမ္းေတာင္ ဆီးခ်ိဳတက္လွခ်ည့္ ဆိုသျဖင့္ တစ္စိတ္ကိုသာ အာသာေျပ စားရေတာ့သည္။ စပ်စ္သီးလား - ေဆာရီး။ ဖရဲသီး - ဟင့္အင္း။ သေဘၤာသီး - မတည့္ဘူး။ ငွက္ေပ်ာသီး - ဆီးခ်ိဳအရမ္းတက္တယ္။
ေကာ္ဖီမစ္ - ေသာက္လို႔မရဘူး။ ရယ္ဒီမိတ္ေကြကာအုတ္ - သၾကားပါလို႔။ Milo - ခ်ိဳတယ္ေလ။ ေပါင္မံု႔ - Whole meal ကို ၀ယ္ပါကြယ္။ တယ္ေလ၊ ငါ၊ စိတ္တိုလာၿပီ။ ဟုတ္ပါ့။ ခုေတာ့ ထမင္းကို လံုးတီးဆန္တစ္၀က္၊ ဆန္ ေခ်ာတစ္၀က္ေရာကာ။ တစ္ခါစားလွ်င္ ႏို႔ဆီဗူးတစ္၀က္ မျပည့္တတ္ျပည့္တတ္။ (ထမင္းအိုးထဲပါသည့္ ဆန္ခ်င္ခြက္မွာ ႏို႔ဆီဗူး တစ္၀က္ႏွင့္ ညီပါသည္။ ထိုခြက္ႏွင့္ မျပည့္တတ္ျပည့္တတ္။) တစ္ခါတေလ ညစာကို ထမင္းမစားဘဲ စြပ္ျပဳတ္ သာေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။
မႏွစ္ကေတာ့ သုတပေဒသာထဲမွာ အိႏိၵယက ဆီးခ်ိဳအျမစ္ျဖတ္တဲ့ေဆး ေနာက္ႏွစ္ဆို ေစ်းကြက္တင္ႏိုင္ၿပီ ဟု ဖတ္လိုက္ရသည္။ ခုထိေတာ့ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေသး။ ခပ္သြက္သြက္ကေလးလုပ္ၾကပါဗ်ာတို႔။ ဘယ္ေလာက္ ေစ်းႀကီးႀကီး ၀ယ္ေသာက္ျပေစ။ ေန႔တိုင္း မနက္ျပန္ ညျပန္ ေဆးေသာက္ေနရတာႀကီး ၿငီးေငြ႔လွေပ့ါ။ ေနာက္ၿပီး အျမဲတမ္း ေဆးခန္းမွာ ဘြတ္ကင္ယူထားရတယ္။ ေဆးခန္းနဲ႔ ထာ၀ရမိတ္ေဆြႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ ခုတစ္ခါျပ၊ ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါသြားရမဲ့ရက္ကို ဘြတ္ကင္ယူ။ ေနာက္တစ္ခါသြားျပ၊ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ျပရမဲ့ရက္ကို ဘြတ္ကင္ထပ္ယူ။ ဟူး - ေမာပါ့။
ဒါပါပဲခင္ဗ်ား။ မိတ္ေဆြမ်ား။
ဆီးမခ်ိဳခ်င္ၾကပါႏွင့္။ ခုထက္ထိေတာ့ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုႏိုင္တဲ့ေဆး မေပၚေသးပါ။ ျဖစ္မိၿပီဆို မိန္းမယူမိတာထက္ ဆိုးေသး။ မိန္းမကမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းျပၿပီး ေယာကၡမအိမ္ ျပန္ပို႔ထားလို႔ရေသး(ခဏေပါ့ေနာ)။ ဆီးခ်ိဳကိုေတာ့ ဘယ္ေယာကၡမအိမ္မွ သြားပို႔ထားလို႔မရ။ အရိပ္ပမာ မခဲြခြာ။
သိခ်င္သူမ်ားအတြက္ နည္းနည္း ဗဟုသုတ ေျပာျပရဦးမယ္။
ဆီးခ်ိဳဆိုတာ ဘာလဲတဲ့
လူ႔ခႏၶာကိုယ္ သရက္ရြက္က ထုတ္ေပးေနက် အင္ဆူလင္ကို အျပည့္အ၀ မထုတ္ေပးႏိုင္ေတာ့လို႔ျဖစ္ေစ၊ လံုး၀ မထုတ္ ႏိုင္ေတာ့လို႔ ျဖစ္ေစ၊ ထုတ္လိုက္တဲ့ အင္ဆူလင္ အာနိသင္ မျပည့္၀ေတာ့တာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ပါေတာ့၏။ အင္ဆူလင္သည္ စားလိုက္သမွ်အစာထဲရိွ ဂလူးကို႔စ္၊ ဖရူးတို႔စ္ စေသာ သၾကားဓါတ္မ်ားကို အင္အားအျဖစ္ ေျပာင္းေပး၏။ အင္ဆူလင္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ ထို ဂလူးကို႔စ္ စေသာ သၾကားဓါတ္မ်ားသည္ အားမျဖစ္ေတာ့ဘဲ သၾကားအျဖစ္သာ ဆက္ရိွေနျခင္းကို ေသြးခ်ိဳသည္ဟု ေခၚသည္။ ထိုခ်ိဳေနေသာ ေသြးမွ သၾကားဓါတ္အခ်ိဳ႔ကို ေက်ာက္ကပ္က ႏိုင္သေလာက္ ခ်က္ေပးပါ၏။ သူမႏိုင္ေတာ့သည့္အခါတြင္မူ ဆီးပါခ်ိဳလာကာ ဆီးခိ်ဳေရာဂါ ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။
ဆီးခ်ိဳႏွစ္မ်ိဳး
ဆီးခ်ိဳကား မိ်ဳးရိုးလိုက္တတ္၏။ မ်ိဳးရိုးအလိုက္ျဖစ္ေသာ ဆီးခ်ိဳကို ကု၍မရ။ ၎ကို Diabetic Type A ဟု ေခၚသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဆးေသာက္၍ မရ။ အင္ဆူလင္ ထိုးရသည္။ ဆီးခ်ိဳအႏုအရင့္ကို လုိက္၍ အင္ဆူလင္ ဘယ္ႏွယူနစ္ စသျဖင့္ ထုိးရ၏။
မ်ိဳးရိုးမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္လာေသာ ကြ်န္ေတာ့္လုိ ဆီးခိ်ဳးသမားက်ေတာ့ Diabetic Type B ဟု ေခၚ၏။ သူကေတာ့ ကုလို႔ရရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ခပ္ရဲ့ရဲ့ ရိွေသးသည္။ ေကာင္းတာကေတာ့ အစားအေသာက္ႏွင့္ထိန္း။ Control by meal. ဒါေပသိ။ အင္မတန္ခက္တာကလား။ လူဆိုတာမ်ိဳးဟာ အခ်ိဳႀကိဳက္ တတ္ေလေတာ့။ မလြယ္ပါေခ်။ သည္ေတာ့ ေဆးႏွင့္ထိန္း။ ေဆးခန္းပံုမွန္ျပ။
ဘာေတြမတည့္ဘူးလဲ
အဓိကရန္သူကား ကာဘိုဟိုက္ျဒိတ္ ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြတို႔သိၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ကာဘိုဟိုက္ျဒိတ္ ဆိုသည္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေန႔သံုးထပ္စားေနေသာ ထမင္း (ေပါင္မံု႔) ျဖစ္ပါ၏။ (ထမင္းနဲ႔မတည့္ ဆိုမွေတာ့ ေသၿပီဆရာ။) ဗီတာမင္ႏွင့္ ပရိုတိန္း အဓိကထား စားေပး။ (ဗမာျပည္က လူေတြန႔ဲဆိုရင္ေတာ့ ရိုက္ေပါက္။ ဟဲ့အေကာင္၊ ပရိုတိန္း၊ ပရိုတိန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ၀က္သားတစ္ပိႆာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမွတ္လို႔လဲ။) ဒါဆို ငါး စားေပါ့ဗ်ာ။ (ေအာင္မယ္၊ လာေခ်ေသး၊ အေၾကာင္းသိရေအာင္ ရွင္ တစ္ခါေလာက္ ေစ်းသြားၾကည့္စမ္းပါ။)
ခ်ိဳတာမွန္သမွ် အကုန္ေရွာင္ပါ။ (ခ်ိဳၿပံဳးဓါတ္ပံုေတာင္ မခိ်တ္ပါနဲ႔။) ေစးကပ္တဲ့ ဥပမာ၊ အာလူး၊ ေမ်ာက္ဥ၊ ေကာက္ညွင္း မတည့္ပါ။ သၾကား၊ ႏို႔ဆီမ်ားႏွင့္ ေဖ်ာ္ထားသည့္ လဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ မတည့္ပါ။ အခ်ိဳရည္အားလံုး မတည့္ပါ။ အရက္၊ ဘီယာ မတည့္ပါ။ ေဆးလိပ္- ႀကိဳက္တတ္လွ်င္ေတာင္ ျဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္လိုက္ပါ။
သစ္သီး (fruit) အားလံုးလိုလို မတည့္ပါ (ၿပီးပါေလေရာ။) ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သခြားသီးခပ္လတ္လတ္ေတြ ၀ယ္၊ ေရေဆး၊ ဆားနဲ႔တို႔ၿပီး ဒီအတိုင္းကိုက္စားလိုက္တယ္။ (ဆားနဲ႔တို႔စားဗ်၊ ဒီအတိုင္းစားရင္ သိပ္အရသာမရိွဘူး)။
တည့္တာ
ကိုက္လန္၊ မုန္ညင္း၊ မုန္လာ၊ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ျငဳပ္သီး၊ ပဲသီး၊ သခြားသီး၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီး။ (ကိုက္သာ ၾကည့္လိုက္ပါဗ်ာ၊ မခ်ိဳဘူးဆို အကုန္တည့္တယ္။)
အသား (နီတဲ့အသားဆို ပိုတည့္တယ္ ဆိုပဲ။)၊ ဥ၊ ငါး၊ ပုဇြန္(ႀကိဳက္သေလာက္စား)
ဆန္ၾကမ္း (မနန္းခမ္းျမစိန္ကေတာ့ ဘာစမာတီဆန္ စားခိုင္းတယ္)။ ဂ်ံဳၾကမ္း၊ ဂ်ံဳၾကမ္းနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ မံု႔ (ေပါင္မံု႔ၾကမ္း)။
ေနာက္ဆက္တဲြ ေရာဂါမ်ား
ဆီးခ်ိဳကား ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္း၏။ သူတစ္ေယာက္ထဲ မေနတတ္။ ၾကာလာေသာအခါ ပ်င္းလွသည္ဟု ေသြးတိုး၊ ႏွလံုး၊ ေက်ာက္ကပ္ စေသာ အေပါင္းအပါမ်ားကိုပါ ေခၚယူတတ္ေခ်ေသးသည္။ very complicated ဟု ေျပာၾကပါသည္။ ဆီးခ်ိဳတက္တာၾကာလွ်င္ ေက်ာက္ကပ္ကို ဒုကၡေပးႏိုင္သည္။ မ်က္လံုးကို ျပႆနာရွာသည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ၾကပ္ၾကပ္သတိထားၾကပါ။
ေအးၿငိမ္း
၂-၆-၂၀၁၀
Subscribe to:
Posts (Atom)