ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံ ႏွင့္ ဝသန္ေလ

(၁) ဂ်င္းထည့္သည္ ဆိုျခင္း

မေန႔က ဆရာဝန္တစ္ေယာက္၏ ပို႔စ္တစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ရပါသည္။

သူက စာေရးဆရာမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္က ဆရာဝန္မ်ားကို ဂ်င္းထည့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတို႔ေရးခဲ့ေသာစာမ်ားေၾကာင့္ ဆရာဝန္မ်ားအေပၚ လူနာမ်ား နားလည္မႈလဲြခဲ့ရေၾကာင္း (သူက ဝတၱဳမ်ားထဲတြင္ ဆရာဝန္မ်ားက အစဥ္အၿမဲၿပံဳးရႊင္ေနသည့္ အတြက္ ျပင္ပေလာက၌ ဆရာဝန္မ်ားက ၿပံဳးမျပသည့္အခါ လူဆိုးႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကရေၾကာင္း စသျဖင့္ေရးထားပါသည္။ မူရင္းတြင္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။)

ဝတၱဳထဲက ဆရာဝန္မ်ားမွာ အလြန္ေတာ္ၾက၊ တတ္ၾကေၾကာင္း၊ ထုိအခါ ျပင္ပေလာကမွ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ဆရာဝန္ငယ္မ်ားမွာ အလြန္ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရေၾကာင္း။

လကၤာရည္ေက်ာ္၏ ဇာတ္ေကာင္ဆရာဝန္မွာ နယ္သို႔အလြန္သြားခ်င္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိကဲ့သို႔ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္း သည့္ေနရာသို႔သြားၿပီး လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ျပျခင္းသည္ ထိုေနရာမ်ားသို႔ မသြားခ်င္သူ ဆရာဝန္မ်ားအား လူဆိုးႀကီးမ်ားဟု အထင္ခံရစရာ ျဖစ္လာေၾကာင္း၊ လူအမ်ားအား ထိုေဒသမ်ားကို လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးရမည္ ဟူေသာ အေတြးအေခၚမ်ားမွ ကင္းေဝးသြားေစေၾကာင္း . . စသျဖင့္ ေရးထားပါသည္။ (လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေခါင္းပါးတဲ့ေဒသ က သူေတြအတြက္ လုပ္ကိုင္ေပးခ်င္လို႔သြားတာနဲ႔ "လူေတြအျမင္မွာ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းလာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမဝင္ေတာ့ပါဘူး" ဆိုေတာ့ကာ အင္း၊ ဘယ္လိုအေတြးအေခၚေတြနဲ႔မ်ား ၾဆာဝန္ျဖစ္လာပါလိမ့္။ အံ့ၾသဘ။)

ထို႔ျပင္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္ေဆာင္ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးက အစိုးရေဆးရံုမွာ ေတာကအဘြားႀကီးကုိ နားေဖာက္ေပးတာ ပင္ အျပစ္တစ္ခုလို ေဝဖန္ထားပါသည္။ တစ္ေယာက္က ကြန္မင့္မွာ ထုိအခန္းကို ဝတၳဳမွ screen shot ရိုက္ကာ တင္ေပးထားပါ သည္။ မိတ္ေဆြတို႔ သြားဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူကမွ သူ႔နားကို ေဖာက္မေပးလို႔ ဆရာဝန္ႀကီးဆီလာ ေမတၱာရပ္ခံလို႔ ဆရာဝန္ႀကီးက ေမတၱာနဲ႔ နားေဖာက္ေပးတဲ့ကိစၥကို နားမလည္ႏိုင္တာ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးႏိုင္ပါ။

ထို႔ျပင္ ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံမွ ဆရာဝန္မွာ ထမင္းစားခ်ိန္ပင္ မရေလာက္ေအာင္ လူနာမ်ားအေပၚ ေစတနာလြန္ကဲလွပါသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္သည္ ၁၀ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္ထက္ ပိုမၾကာပါ။ သို႔အတြက္ လူနာမ်ားကို ကုသေနရ၍ ထမင္းငတ္သည္ဆိုသည္မွာ လြန္ လြန္လြန္းလွသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္မီမခဲြလုိက္ရလွ်င္ ထုိ ၁၀ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္အတြင္း ေသသြားႏိုင္သည့္ ကိစၥမ်ားလည္းရိွေၾကာင္း ဆရာဝန္တစ္ဦးေနႏွင့္ သူမသိတာမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ (ထိုကဲ့သို႔ဆရာဝန္မ်ား အျပင္တြင္ တကယ္ရိွေၾကာင္း စာေရးသူ ဆရာဝန္ႀကီးက ဝန္ခံထားတာကို အမွာစာတြင္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။)

သူအဓိကေဝဖန္သည္မွာ စာေရးစရာ သံုးဦးကို ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ လြန္းထားထား (ေဆးတကၠသိုလ္) ႏွင့္ လကၤာရည္ေက်ာ္ တို႔ ျဖစ္၏။

သူ႔အေျပာအရ ထိုစာေရးဆရာမ်ား၏ ဆရာဝန္မ်ားမွာ အလြန္သိ၊ အလြန္တတ္၊ အလြန္ေတာ္၊ အလြန္စိတ္ထားျမင့္ျမတ္၊ အလြန္ ခ်မ္းသာသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ဝတၳဳအလြန္ဆန္လြန္းေနသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ (အယ္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ဝတၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ကို ဝတၳဳဆန္ပါ သည္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ငါးသေလာက္ၿပံဳးသလို ၿပံဳးမိလိုက္ရပါ၏။)

သူကိုယ္တိုင္က ေမ့ေနသည္မွာ သူသည္ ေကာင္းကင္တစ္ေနရာမွထိုင္ကာ တကယ့္လူ႔ေလာကမွ လူမ်ားကို ၾကည့္ေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနသည္ဟု သတိမထားမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

Post link:

https://www.facebook.com/min.htetnaing.18/posts/2011208935580471

(၂) အႏုပညာ

ဝတၱဳဆုိသည္မွာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားေပၚအေျခခံကာ စာေရးဆရာ၏ စိတ္ကူးႏွင့္ေပါင္းစပ္ၿပီး စာဖတ္သူကို တစ္ခုခုေပးရန္ ေရးသားထားသည့္ စာေပတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ဝတၱဳအားလံုးမွာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်ည္းျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ဝတၱဳမွ အျပင္ ေလာကမွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အတိုင္း ေရးသားထားတာ မရိွပါ။ အျပင္ေလာကမွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အတိုင္း ေရးမည္ဆိုလွ်င္ ဝတၱဳမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အတၳဳပၸတိၱသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အတၳဳပၸတိၱတြင္ပင္ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ ေရးရပါေသးသည္။

ဝတၳဳေရးရာတြင္ ခ်န္သင့္သည့္အရာမ်ားကို ခ်န္ခဲ့ရသည္။ ထည့္သင့္သည့္ အရာမ်ားကို ထည့္ရသည္။ ဖိသင့္သည့္အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ဖိရသည္။ ေဖာ့သင့္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေဖာ့ရသည္။ ျပင္ပေလာကအတိုင္း ေရးလို႔ ဘယ္လိုမွမရပါ။ မိမိေပးလိုသည့္ သတင္းစကားကို လူအမ်ားသတိျပဳမိလာေအာင္ မီးေမာင္းထိုးျပျခင္းသည္ပင္လ်င္ အႏုပညာျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္မွာ အႏုပညာ၏လုပ္ရပ္၊ အႏုပညာ၏ တာဝန္ပင္ျဖစ္၏။

မိတ္ေဆြတို႔ ဝတၱဳမ်ားစြာဖတ္ဖူးပါလိမ့္မည္။ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားစြာ ၾကည့္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ကာတြန္းစာအုပ္မ်ားစြာ ဖတ္ဖူးၾကပါ လိမ့္မည္။ မည္သည့္ရုပ္ရွင္၊ ကာတြန္း၊ ဝတၱဳသည္ အျပင္၌ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အတိုင္း ေရးသား၊ ရိုက္ကူးထားတာ ရိွပါ သနည္း။ အကယ္၍သာ အျပင္မွာျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အတိုင္း ေရးသား၊ ရိုက္ကူးမည္ဆိုလွ်င္ ထုိဝတၳဳေရးဆရာမွာ ထမင္းငတ္ကိန္း ရိွၿပီး ထို ရုပ္ရွင္မွာ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ရံႈးကာ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီမွာ ေဒဝါလီခံရကိန္းရိွသည္။

ယခု - တစ္ပတ္လွ်င္ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္ဝင္ေငြရခဲ့သည့္ Jurassic World, Deadpool 2, Infinity World စသည္တို႔ကို ၾကည့္ပါ။ မည္သည့္ကားသည္ အျပင္ေလာကႏွင့္ ကိုက္ညီပါသနည္း။ ဤကားမ်ားထဲကအတိုင္းသာ အျပင္၌ ျဖစ္ၾကစတမ္းဆို လူေတြေတာင္ ေနစရာရိွေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဤမွ်သဘာဝမက်ေသာကားမ်ားျဖစ္ပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားရပါသနည္း။ ထိုကားမ်ားဆိုလွ်င္ ျပင္ပေလာကမွ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေျခခံတာပင္ မဟုတ္။ တစ္ကားလံုး စိတ္ကူးယဥ္ခ်ည္း ျဖစ္၏။

အႏုပညာတြင္ ပရိသတ္ကိုဆဲြေဆာင္ရန္ ဇာတ္နာေအာင္ လုပ္ေပးရတာေတြ ရိွသည္။ အျပင္ေလာက က အတိုင္းသာေရးပါက မည္ကဲ့သို႔ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါမည္နည္း။ လူၾကမ္းက မင္းသားကို ႏိွပ္စက္သည့္အခန္း၌ သာသာထိုးထိုးကေလး ႏိွပ္စက္ ေပးရသည္။ သို႔မွသာ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္က လူၾကမ္းကိုမုန္းၿပီး မင္းသားကို သနားမည္မဟုတ္ပါေလာ။

မိတ္ေဆြတို႔ သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ မည္သည့္ရုပ္ရွင္၊ ဝတၳဳျဖစ္ေစ၊ ဇာတ္အထြဋ္ကိုေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ မင္းသားမွာ ေသခါနီးထိ အလူးအလဲခံရတာခ်ည္း ျဖစ္၏။ လူဆိုးမ်ားက ဇာတ္လိုက္ကုိ အသဲအသန္ ႏိွပ္စက္ေနေစျခင္းျဖင့္ ပရိသတ္ကို မရိုးမရြ ျဖစ္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသားဟူသည္ ေသရိုးထံုးစံမရိွ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေသခါနီးဆဲဆဲမွ ထလာကာ ၎ကို အျပတ္အသတ္ ႏိွပ္စက္ခဲ့ေသာ အင္မတန္ အားခြန္ဗလ ေကာင္းလွသည့္ လူဆိုးႀကီးကို လက္သီးကေလးတစ္ခ်က္တည္း ထိုးကာ အႏိုင္ယူ လုိက္ႏိုင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ သဘာဝက်ပါသလား။ လံုးဝမက်ပါ။ သို႔ေပမင့္ ဤသည္ကိုပင္ ပရိသတ္က သေဘာက် ႏွစ္ခ်ိဳက္ေနၾကတာ ျဖစ္ေလသည္။

Infinity world တြင္ ဇာတ္လိုက္ကို အႏိုင္မေပးဘဲ ေသပစ္လုိက္သည့္အတြက္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ပင္လွ်င္ ရံုထဲကထြက္လာသည့္အခါ ရင္ထဲ၌ မတင္မက်၊ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးသည္။ ကေလးဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ Avengers အဖဲြ႔ကို အႏိုင္ရေစခ်င္သည္။

ဤသည္ကိုမွ သဘာဝမက်၍ မၾကည့္ခ်င္ပါဆိုလွ်င္ မၾကည့္ပါႏွင့္။ ဘာမွမျဖစ္ပါ။ ၾကည့္ခ်င္သူေတြ ၾကည့္ပါလိမ့္မည္။

အကယ္၍ သင္သည္ သဘာဝအတိုင္းခ်ည္းသာ ၾကည့္လိုပါသည္ဆိုလွ်င္၊ သဘာဝအလြန္က်သည့္ ဇာတ္ရုပ္မ်ားကိုသာ ဖတ္လုိသည္ ဆိုပါလွ်င္ သေဘၤာဆိပ္၊ ဘူတာရံု၊ စူပါမားကက္ႀကီးမ်ား၊ သီရိမဂၤလာေစ်း၊ လိႈင္သာယာက မီးခြက္ေစ်း၊ က်ဴးေက်ာ္ တဲမ်ား စသည္တို႔သို႔သြားကာ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း ထိုင္ၾကည့္ပါေလ။ အလြန္သဘာဝက်လွသည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သတည္း။

သို႔မဟုတ္ လက္ေတြ႔ဆန္သည့္စာမ်ားကိုသာ ဖတ္လိုပါသည္ဆုိလွ်င္ သတင္းမ်ားကိုဖတ္ပါ။ သတင္းမ်ားသည္ လက္ေတြ႔အျဖစ္ အပ်က္မ်ားကို တကယ္ျဖစ္သည့္အတိုင္း ေရးထားတာျဖစ္ပါသည္။

ဝတၳဳမ်ား၊ ကာတြန္းမ်ား၊ ရုပ္ရွင္မ်ား၌ သဘာဝက်သည့္ အခ်င္းအရာကိုရွာေနပါသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေတာ္ရူးသည့္သူဟုသာ သမုတ္ရေပလိမ့္မည္။

(၃) ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ

အေဝးသင္တကၠသုိလ္၊ တတိယႏွစ္ျမန္မာစာ၌ ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ သည္ ျပ႒ာန္းစာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပါလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာလကၤာရည္ေက်ာ္၏ ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံကို ဖတ္ပါသည္။ ဝတၱဳကေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္း၏။ တက္သစ္စ ဆရာဝန္ကေလးမ်ားကို သူ႔ဝတၱဳျဖင့္ ဆရာဝန္တို႔၏က်င့္ဝတ္၊ ေျပာဆိုေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္ရမည့္ သေဘာတရားမ်ားကို ညႊန္ျပသြားသည္ဟု နားလည္မိပါသည္။

ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔ဝတၱဳမွ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္းမွာ ျပင္ပေလာကတြင္  သူေတြ႔ခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာဝန္မ်ား၏ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားခဲ့မႈ၊ အနစ္နာခံခဲ့မႈမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳေရးဖဲြ႔ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံထားပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္း သည္ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္မဟုတ္။ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္းကဲ့သို႔ ဆရာဝန္ေတြ ျပင္ပေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရိွသည္။ (သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္းမွာ ျပင္ပေလာကမွ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္စားျပဳျခင္းမဟုတ္မူ၍ အျပင္တြင္ တကယ္ရိွခဲ့ဖူးေသာ ဆရာဝန္မ်ား၏ ေကာင္းျမတ္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကို စုစည္းကာ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္း၌ အားလံုးစုၿပံဳထည့္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံမွ ဆရာႀကီးေပးခ်င္သည့္ သတင္းစကားမွာ ဆရာဝန္မ်ားသည္ လူနာမ်ားကို ျပဳစုကုသရာ၌ ေစတနာ၊ ေမတၱာအျပည့္ထားပါ ဆိုတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသတင္းစကားေလးတစ္ခုကို ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံအျဖစ္ ဖန္တီးထားတာ ျဖစ္၏။ ဝတၳဳေရးဆရာတို႔၏ အတတ္ပညာျဖင့္ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္းကို ပရိသတ္ သေဘာက်လာေအာင္၊ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္းကဲ့သုိ႔ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မ်ား စာဖတ္သူရင္ထဲေရာက္သြားေအာင္ ေဒါက္တာလတ္ၿငိမ္းကို သာမန္လူသားမ်ားထက္ ပိုလြန္ဖန္တီးရမည္ မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

(သို႔တိုင္ ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ၏ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကိုမူ ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။)

ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ၏ လ်က္ဆားပုလင္းအာဖ်ံကြီး (ဟုတ္ေပါင္ ေမာင္ဝဏၰနဲ႔ မွားကုန္ၿပီ) ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လိုလူမ်ိဳး ျမန္မာျပည္၌ ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးသည္ဟု အသင္တို႔ ၾကားဖူးပါသေလာ။ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၌ သဘာဝ ယုတိၱမတန္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား အကုန္ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကို မခ်စ္ပါသေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း ဥပေဒဘက္ေတာ္သားျဖစ္ကာ မေကာင္းမႈကို ႏွိမ္ႏွင္းေနသူျဖစ္သည့္အတြက္ ခ်စ္ၾကပါသည္။ ၎၏ေယာက္်ားပီသမႈ၊ အရာရာကို တတ္သိနားလည္မႈမ်ားကပင္ ပရိသတ္ကို လူစြမ္းေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ ႏွစ္သက္လာေစရန္ ဆဲြေဆာင္ေပးထားသည္။

အကယ္၍ ဝတၳဳဇာတ္လိုက္တစ္ဦးသည္ သူလိုငါလို ငဒူတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ မည္သူ စိတ္ဝင္စားပါမည္နည္း။

ဤသည့္အခ်က္ေလာက္မွ အကဲမခတ္တတ္သည့္ ထုိ ဆရာဝန္အား ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လြန္စြာမွ သနားကရုဏာ သက္မိပါသည္။

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆ သက္သက္ျဖစ္၏။ မွန္ရမည္။ မိတ္ေဆြတို႔ သေဘာတူရမည္ဟု မဆုိလို။

လြတ္လပ္စြာ သေဘာကဲြလဲြႏိုင္ပါသည္။ သေဘာကဲြလဲြႏိုင္ခြင့္ လူတိုင္းတြင္ရိွ၏။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၈ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၈

Voluntary Standards

ယေန႔ SMCES ေဟာေျပာပဲြအၿပီးတြင္ တစ္ေယာက္က ISO45001 ကို အဘယ္ေၾကာင့္ လိုက္နာက်င့္သံုးရန္ လိုပါသနည္း။ ဤစံႏႈန္းမွာ မသံုးမေနရျဖစ္ပါသေလာ။ ဤစံႏႈန္းကို မသံုးလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ အျပစ္ေပး အေရးယူခံရႏိုင္ပါသနည္း ဟု ေမးလာပါသည္။

စံႏႈန္းမ်ား (Code of Practices, Standards) မွာ ဥပေဒမဟုတ္ပါ။ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒ (Law, Act, Rules and Regulations) စသည္တို႔ကိုသာ မလိုက္နာလွ်င္ အေရးယူလို႔ရပါသည္။ ဥပေဒမဟုတ္သည့္ စံႏႈန္းမ်ားကို မလုိက္နာလွ်င္ အေရးယူလို႔မရပါ။

သို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ့္အတြက္ သည္စံႏႈန္း၊ စနစ္မ်ားကို အေရးတႀကီးထား ေျပာဆိုေနရပါသနည္း။

ဥပမာ ျပပါမည္။

ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ကြမ္းစားျခင္းအမႈ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းအမႈမ်ားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳသည္။ ဟိုနားစီကနဲဆိုလည္းသူ၊ သည္နားစီကနဲဆိုလည္းသူ ဆိုလွ်င္ ရပ္ရြာခ်ဥ္ဖတ္မျဖစ္ပါေလာ။ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ေနျခင္းျဖင့္ ထိုကေလးကို မည္ကဲ့သို႔ အေရးယူလို႔ ရပါသနည္း။ အေရးယူလို႔မရသည့္တိုင္ ထိုကေလးကို ရပ္ရြာက မည္ကဲ့သို႔ သံုးပါမည္နည္း။ မည္သူ မ်က္ႏွာသာ ေပးပါမည္နည္း။

ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စည္းကမ္းႏွင့္ ကလနားႏွင့္ေနလာသည္။ လူႀကီးသူမ ေျပာစကားကုိ နားေထာင္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက တတ္သိလိမၼာသည္ဆိုလွ်င္ ထုိကေလးကို ရပ္ရြာက မခ်စ္ပါသေလာ။ မခ်ီးမြမ္းပါသေလာ။ ထိုကေလးကို မ်က္ႏွာသာ မေပးပါသေလာ။

Standard ဆိုသည္မ်ားမွာလည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္၏။ သင္တို႔အား စက္မႈဇုန္ထုတ္ကားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားမွ တင္သြင္းလာသည့္ မူရင္းကားမ်ားကို ေရြးပါဆိုလွ်င္ သင္တို႔သည္ မည္သည့္ကားကုိ ေရြးမည္နည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ပစၥည္းခ်င္းတူပါက ဂ်ပန္လုပ္ပစၥည္းႏွင့္ တရုတ္လုပ္ပစၥည္းႏွစ္ခုအနက္ သင္တုိ႔သည္ မည္သည့္ပစၥည္းကို ေရြးမည္နည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ဤသည္မွာ စံႏႈန္းမ်ားရိွျခင္း၏ အားသာခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တိုယိုတာေဟ့ ဆုိလွ်င္ ေျပာစရာကိုမလို။ ဘယ္လုိကားမွန္း လူသိသည္။ မာစီးဒီးေဟ့ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္တန္မွန္း ေျပာစရာကုိမလို။ (ဖို႔ဒ္ကားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ရန္ကုန္အစိုးရ ေျပာပါလိမ့္မည္။)

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က အထက္ပါေမးခြန္းေမးလာသူမိတ္ေဆြအား ဤကဲ့သို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။

"ဤစံႏႈန္းမ်ားကို မလုိက္နာျခင္းျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔မွ အေရးယူလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္ ဥပေဒအရ မလုိအပ္ေသာ္လည္း ေစ်းကြက္အတြက္ အလြန္ အေရးႀကီးပါသည္။ အသင္၏ ကုမၸဏီ၊ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ဘို႔ရာ၊ အသင္၏ ပစၥည္းမ်ားကို လူႀကိဳက္မ်ားဘို႔ရာ အသင္သည္ ဤစံႏႈန္းမ်ားအတိုင္း လုိက္နာလုပ္ေဆာင္ရန္ လိုပါသည္။ အသင္၏ Name Card ေပၚတြင္ ISO45001 တံဆိပ္ကုိ ထည့္ႏိုင္မည္။ အသင္၏ကုမၸဏီသည္ ISO9001, ISO14001 လက္မွတ္မ်ား ရထားပါသည္ဆိုလွ်င္ အျခားသူမ်ားထက္ သင္သည္ ေစ်းကြက္တြင္ ပို၍ မ်က္ႏွာပန္းလွလိမ့္မည္။ အသင္၏ပစၥည္းမ်ားကို လူႀကိဳက္ပုိမ်ားလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ ဤစံႏႈန္းလက္မွတ္မ်ားကို ရယူထားရန္ လိုပါသည္ ခင္ဗ်ား။"

(ကိုေရြသန္းေရ့ -

ကြ်န္ေတာ္ ISO45001 အေၾကာင္း ျမန္မာလို စေရးေနပါၿပီခင္ဗ်ား။

ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြက ေသာက္တလဲြေတြအေၾကာင္းေရးေနတာ လက္စသပ္လိုက္ပါအံုးမယ္။ အဲဒီ ေဆာင္းပါးကို ဂ်ာနယ္တိုက္ပိ႔ုၿပီးမွ ISO45001 ကို ဆက္ပါမယ္။)

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၅၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၈

အိမ္အကူမ်ားအတြက္ ILO ျပ႒ာန္းခ်က္

၅ တန္း သခ်ၤာ

ကမ႓ာေပၚက ဘယ္ေဒသမွာ မိုးေရခ်ိန္ မီတာ ၁၀၀ ရြာပါသလဲ? 

ပညာေရးဝန္ႀကီး လာေျဖပါ . . .
.
.
.
.
လို႔
. . . 
နာေမးရရင္
မေကာင္း ရွိေရာ့မယ္

၅ တန္း သခ်ၤာ အတဲြ (၁) စာမ်က္ႏွာ ၁၁၇.

အဲေလ အခု ကြ်န္ေတာ္ ၅ တန္း န႔ဲ ၈ တန္းစာအုပ္ေတြကို
မိုက္ခ႐ိုစကုပ္န႔ဲ လိုက္ရွာေနပါေၾကာင္း
(ပညာေရးဝန္ႀကီး ႀကိဳၿပီး ရင္တုန္လို႔ရေအာင္ ေစတနာန႔ဲ အသိေပးတာပါ)

ေအးၿငိမ္း
၂၀ ဇြန္ ၂၀၁၈

သူမ်ားမ်က္ရည္ႏွင့္ ထမင္းစားျခင္း

(၁)

ဤဒြႏၷယာႀကီးတြင္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆိုသည့္သူမ်ားသည္ ရိွ၏။ အျခားသူမ်ား ဘယ္လိုေနေန၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ဂရုမစိုက္။ ငါ့ဘို႔တစ္ဘို႔တည္းသာ ေတြးၾကေလသည္။ အျခားသူမ်ား မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်တာ သူတို႔အလုပ္မဟုတ္။ အျခားသူမ်ား ဒုကၡပင္လယ္ေဝသြားတာ သူတို႔ႏွင့္ လားလားမွ မပတ္သက္။ သူတို႔ရဘု႔ိသာ သိသည္။ သူတို႔ရဘုိ႔ဆို ဘာမဆို လုပ္ရဲသည္။ ဘာမဆို လုပ္ဝံ့သည္။ သံသရာတို႔၊ ငရဲတို႔၊ ဝဋ္တို႔ဆိုတာ သူတို႔ အဘိဓာန္တြင္ မရိွ။

ထိုသူမ်ားသည္ ၎တို႔ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကို ေခ်ဖ်က္ရန္ ဘုရားတည္ျခင္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္ျခင္း စေသာ အမႈမ်ားကိုလည္း ျပဳၾကေလေသး၏။ သို႔ေသာ္ မေကာင္းမႈသည္ မေကာင္းမႈသာ ျဖစ္၍ ေကာင္းမႈသည္ ေကာင္းမႈသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေကာင္းမႈႏွင့္ မေကာင္းမႈကို ေခ်ဖ်က္လို႔ရသည္ဟု ၎တို႔ကို မည္သူကမ်ား သင္ေပးထားပါလိမ့္။ ကုသုိလ္ျပဳသည္ဆိုရာ၌ မည္မွ်ကုသုိလ္ရသည္ ဆိုသည္မွာ ျပဳသူ၏ စိတ္ေစတနာေပၚ မ်ားစြာ မူတည္ေန၏။ မေကာင္းမႈလုပ္တာေတြကို ေခ်ဖ်က္ဘို႔ ကုသိုလ္လုပ္သည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ စကတည္းက မမွန္ေသာေစတနာဦးေဆာင္ေန၍ ကုသုိလ္တစ္ပဲ၊ ငရဲတစ္ပိႆာ ျဖစ္ဘို႔သာမ်ားေလသည္။

ထုိငေတမ်ားထဲတြင္ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္၊ တုိက္ပံုႀကီးႏွင့္ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး၊ ေဆာင့္ၾကြား ေဆာင့္ၾကြား လုပ္ေနသူမ်ားလည္းပါ၏။ လည္ပင္းတြင္ လက္မလံုးေလာက္ ေရႊဆဲြႀကိဳးႀကီးဆဲြထားကာ တစ္ေလာကလံုးကို သူတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေကြ်းေနရသည့္ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးရိွေသာ ေဒၚစိန္မမတို႔လည္း ပါ၏။ 

ေတာ္တန္ရံုလူ သူတို႔အနားမသီဝံ့။ မ်က္ႏွာေက်ာတစ္ခ်က္ေလာက္ ျမင္ရရံုႏွင့္ ဆယ္ခါျပန္ ဖ်ားသြားေလာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ပါးစပ္ဖ်ားမွထြက္သမွ် ဥပေဒကဲ့သုိ႔ယူမွတ္ကာ လုိက္နာလက္ခံၾကရ၏။ ေတာ္တန္ရံုလူ အထြန္႔မတက္ရဲ။ မမွန္ဘူးထင္၍ မဝံ့မရဲမ်ား အထြန္႔တက္မည္မႀကံႏွင့္။ မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ ပင့္ၾကည့္လိုက္ရံုႏွင့္ "မဟုတ္၊ မဟုတ္ပါဘူးခင္ညာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ဒီလိုထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္" ဟု ကုိယ့္စကားကုိယ္ ျပန္ရုပ္သိမ္းသြားရလိမ့္မည္။

(၂)

ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူမွာ အိမ္အကူအေနနဲ႔အလုပ္လုပ္ဖို႔ အနည္းဆံုး အသက္ ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ရမယ္ ဟု ဆုိသည့္အခါ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး သင္တန္းသူတစ္ဦးက အသက္အငယ္ဆံုးက ၂၃ ႏွစ္ဆိုေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုးကို ဘယ္လို သတ္မွတ္ထားပါသလဲ ဟု ေမးလာ၏။ ဟုတ္ကဲ့၊ ေလွ်ာက္လႊာတင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ ၅၀ ထက္ မေက်ာ္ရင္ရပါတယ္ ဟု ေျဖလိုက္ေသာအခါ သူ႔ခမ်ာ ပင့္သက္ရိႈက္သြားရွာ၏။

ဟင္၊ ကြ်န္မကို အသက္ႀကီးလို႔ဆိုၿပီး အသက္ေလွ်ာ့ဘို႔အတြက္ ပိုက္ဆံ ၅ သိန္းေတာင္းသြားတယ္ ဆို၏။

ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားအသက္က ဘယ္ေလာက္မို႔လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ၃၅ ႏွစ္ဆုိ၏။

အသက္ ၃၅ ႏွစ္က အရမ္းႀကီးေနလို႔ ၃၂ ႏွစ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ၅ သိန္းက်မယ္။ မဟုတ္ရင္ ထြက္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာနဲ႔ က်မလဲ လာခ်င္ေနေတာ့ ၅ သိန္းေပးလုိက္ရတယ္။ ပုိက္ဆံကမရိွေတာ့ အတိုးနဲ႔ေခ်းေပးလိုက္ရတယ္ ဆိုကာ ငိုသံပါလာလွ်က္ မ်က္ရည္မ်ားပါ က်လာေလ၏။

သူမ်က္ရည္က်ေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္လည္း မ်က္ရည္က်ခ်င္လာသည္ႏွင့္ မ်က္ေတာင္ကို အသားကုန္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရ၏။

ဒါေတာင္ ၅ သိန္းနဲ႔မေလာက္လို႔ဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္ တစ္သိန္းခဲြ ထပ္ေတာင္းသြားေသးတယ္ ဆို၏။

အဲဒီ ေအးဂ်င့္နာမည္သိလားဆိုေတာ့ အဂၤါနံႏွစ္ထပ္ကို ဗုဒၶဟူးေနာက္ပိတ္ထားသည့္ နာမည္တစ္ခု ရြတ္ျပ၏။

အင္း၊ ျမန္မာျပည္က ေအးဂ်င့္ေတြကေတာ့ လူေတြရဲ့ မသိနားမလည္မႈေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လုပ္စားေနၾကတာ အေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ေအးဂ်င့္ဖီးက ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရသလဲ ဆိုေတာ့ -

(၇) လ စာဟု ဆို၏။ ဟုိက္ ရွားဘားစ္။

ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ လူတကာ (၆) လစာပဲယူတဲ့ကိစၥ သူက ဘာကိစၥ (၇) လျဖစ္သြားရသလဲဟု ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ငိုခ်င္ရက္ျဖစ္ေနသူကို လက္တို႔လိုက္၏။

ေနာက္ၿပီး သူမ်ားေတြေျပာတာ အိမ္ေျပာင္းရင္ (၁) လစာ ေပးရတယ္ ေျပာတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ အိမ္တစ္ခါေျပာင္းရင္ (၁) လစာ၊ ဒါ ထံုးစံဘဲ။

မဟုတ္ဘူးရွင့္။ အိမ္တစ္ခါေျပာင္းရင္ ႏွစ္လစာေပးရမယ္လို႔ ကြ်န္မကို ေျပာလိုက္တယ္။

ကုိင္း၊ သူ႔ထက္ဆုိးတဲ့သူေတာင္ သူ႔ေလာက္ဆိုးမယ္မထင္ပါလား အရပ္လူႀကီးတို႔။ စင္ကာပူမွာ လုပ္သမွ် သူ႔အတြက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနပါေပ့ါလား။ ဘုရား၊ ဘုရား။

သင္တန္းအၿပီးတြင္ -

ကုိယ္က ပညာလည္းမတတ္ေတာ့ အဆင္မွေျပပါ့မလားလို႔ တခ်ိန္လံုး အားငယ္လုိက္ရတာ။ အခု ဆရာေျပာျပမွ အေတာ္ အားတက္သြားေတာ့တယ္ ဟု ဆိုကာ ထုိင္ ကန္ေတာ့ရွာပါသည္။

မဟုတ္တာဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က သင္ေပးရမယ့္ ဝတၱရားရိွလို႔ သင္ေပးတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ အခု ကြ်န္မ အမ်ားႀကီးသိသြားၿပီ။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ဆရာ။

ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အခက္အခဲရိွလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အကူအညီလုိရင္ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိ္န္မေရြး၊ နာရီမေရြး ဖုန္းသာဆက္လိုက္ပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီပါမယ္ ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။

(၃)

စင္ကာပူလာသူ အိမ္အကူမ်ားထဲတြင္ သူ႔လို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွမည္ မဆိုႏိုင္။ သူတို႔ခမ်ာ ေအးဂ်င့္မ်ား ျပဳသမွ် ႏုၾကရရွာသည္။

စီးပြားရွာတာ ရွာေပါ့။ ဒါေပသိ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ႏွစ္ဖက္မွ် မၾကည့္သင့္ပါလားခင္ဗ်ာ။

ေယာက္်ားေလးေတြ Work Permit နဲ႔လာေတာ့လည္း ေအးဂ်င့္ဖီး ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပးရတာပါဘဲ။ ဒါေပသိ သူတို႔က အိမ္အကူေတြထက္ လခအမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းသည္။ ပိုၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရိွသည္။ အိမ္အကူဆိုသည္မွာ ၂၄ နာရီပတ္လံုး လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ရိွေနတာ။ အိမ္ရွင္၏ မ်က္ေမွာက္မွာ ရိွေနရတာ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို သစၥာေတြေရာ၊ ေမတၱာေတြေရာ၊ ရိုးသားျခင္းဆိုတာဘာ၊ ကိုယ့္ဘဝတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အတြက္ ဘာေတြလုပ္လို႔ရတယ္ ဆိုတာမ်ားပါမက်န္ အကုန္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါသည္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္တည္း ရိွသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္စံခ်ိန္ကို မေလွ်ာ့ပါ။ တစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ သူတို႔က စာသင္ခကို အျပည့္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္ၿပီး အေၾကာင္းရိွကဆက္ရန္ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ပါေပးလိုက္ပါသည္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးႏုိင္တာ အကုန္ျဖစ္၏။

ေသလွ်င္ကိုယ့္ေနာက္ပါသြားမွာမဟုတ္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအတြက္ ေလာဘေဇာကေလးမ်ားကို ႏွစ္ျပားဘုိးေလာက္ေလွ်ာ့ကာ အိမ္အကူကေလးမ်ားဘက္မွ နည္းနည္းေလာက္စဥ္းစားေပးပါရန္ ဦးဦးေအးဂ်င့္၊ ေဒၚေဒၚေအးဂ်င့္၊ ကိုကုိေအးဂ်င့္၊ မမေအးဂ်င့္ တို႔အား ေမတၱာရပ္ခံလုိက္ပါသည္။

လူအခ်င္းခ်င္း ညာတုတ္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ေအးၿငိမ္း

၁၅ ဇြန္၊ ၂၀၁၈

ကြ်န္ေတာ္ေမ့မရေသာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း

(၁)

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ သည့္ကေန႔အထိ ေမ့လို႔မရေသာ ထမင္းပဲြမ်ား ရိွခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထမင္းပဲြေခၚမလား၊ ထမင္းဝုိင္း ေခၚမလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ထမင္းဝိုင္းလည္းမမည္ ထမင္းပဲြလည္းမက် ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေမ့မရေသာ ထမင္းပဲြဆို၍ အလြန္ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းလွေသာ ဟိုတယ္ႀကီးမ်ားမွ ထမင္းဝိုင္းမ်ားဟု မိတ္ေဆြတို႔ထင္လွ်င္ မွားပါလိမ့္မည္။

ေဟာ္တယ္မ်ား၌ ထမင္း အနပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြ်ႏ္ုပ္စားဖူးပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထုိေဟာ္တယ္မ်ားမွ ထမင္းဝိုင္းမ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္ ယခုေဖာ္ျပလတၱံ႔ေသာ ထမင္းပဲြမ်ားေလာက္ ကြ်ႏု္ပ္အာရံုကို ဆဲြေဆာင္မႈ မရိွပါ။

သို႔ဆိုလွ်င္ သည္ထမင္းဝိုင္းမ်ားသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ ထမင္းဝိုင္းမ်ား ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္နည္း။ ဋီကာခ်ဲ႔ပါအံ့။

(၂)

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ၅ တန္းမွ ၈ တန္းအထိကို ကြင္းေကာက္ တဲြဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ တက္ခဲ့ရ၏။ ေတာေက်ာင္းကေလးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာလည္း ေတာသားမ်ားေပေပါ့။ ေတာသားရုိက္ေတာ့ ေပါကားပဲြ ထြက္ေတာ့မေပါ့။ (ဟုတ္ေပါင္၊ ေဆြဇင္ထိုက္နဲ႔ ေရာကုန္ၿပီ။ ဘဘဘိုကေလးတင့္ေအာင္ မသိပါေစနဲ႔ဗ်ာ။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ ကြင္းေကာက္ေတာင္ဘက္ကမ္းရိွအိမ္တြင္ ေနကာ ေျမာက္ဘက္ကမ္းမွ ေက်ာင္းကို ေျခလ်င္တလွည့္၊ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္သြားကာ ေက်ာင္းတက္ၾက၏။ ဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာကို အိမ္မွ စားသြားၾကသည္။ (ထင္ပါသည္၊ ေမ့ေနၿပီ။) ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း အဖတ္ႀကီး (နာမည္ရင္းမွာ သိန္းေအာင္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို အဖတ္ႀကီးဟု ေခၚၾက၏။ ဘာေၾကာင့္ အဖတ္ႀကီးေခၚမွန္းမသိ။ ေမ့ေနၿပီ။) ကေတာ့ ေျမာက္ဖက္ကမ္းမွ ေတာင္ဘက္ကမ္းသို႔ ျပန္ကာ ေန႔လည္စာ စားသည္။ သူက လမ္းကို တစ္နာရီ မိုင္ ၃၀ ႏႈန္းႏွင့္ အသားကုန္ႏွင္၏။ သူ႔အစား ကြ်န္ေတာ္ ပင္ပန္းလွပါဘိ။

ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကုိဝမ္းကဲြ ကိုသန္းႏိုင္က အသက္ ၂ ႏွစ္ပိုႀကီးသလို အတန္းလည္း ၂ တန္းပိုႀကီး၏။ ကြ်န္ေတာ္က အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ခင္သည္။ ကုိသန္းႏိုင္၏ငယ္နာမည္မွာ တင္ထူး ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ကုိကုိတင္ထူး ဟု ေခၚ၏။

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသြားရန္ ကိုကုိတင္ထူး၏သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုျမေငြကို သြားေခၚၾကသည္။ ကိုျမေငြတို႔ အိမ္မွာ နႏၵာလဘုရားကုန္းေျခရင္းမွ ေဘာလံုးကြင္း ေဘး၌ရိွ၏။ အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ေက်ာင္းဘက္ပိုက်သည္ျဖစ္ရာ ကိုျမေငြကို ေခၚရန္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သြားရ၏။

ကိုျမေငြ၏ မိဘမ်ားမွာ ဆင္းရဲလွသျဖင့္ ေလးတိုင္စင္ ေျခတံရွည္အိမ္ကို အင္ဖက္မိုး၊ အင္ဖက္ကာကာ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ ၾကမ္းခင္း ထား၏။ ဝါးၾကမ္းခင္းမွာ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။ အိမ္ေပၚသို႔ မနည္းသတိထား တက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကိုျမေငြမွာ ႏွပ္ထားေသာ ထမင္းအိုးကို ခ်ခါစ ျဖစ္၏။ သန္းႏိုင္ေရ၊ ခဏကြာ ဟု ဆုိကာ သူက ေျမအိုးထမင္းအိုးထဲမွ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ထမင္းမ်ားကို ေဆးမ်ားကြာေနၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကြပန္းကန္ထဲသို႔ သစ္သားေယာက္မကေလးျဖင့္ ေကာ္ထည့္၏။

ထို႔ေနာက္ ဆားအနည္းငယ္ျဖဴးကာ ထိုထမင္းပူပူကုိ အသားကုန္ ေလြးပါေလေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သူ႔ကုိေစာင့္ရင္း သူထမင္းစားတာကုိ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သူစားတာၾကည့္ၿပီး ဗုိက္ေတာင္ အေတာ္ဆာလာပါသည္။

ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေျခတြင္ ကပ္ေနသည့္ ရြာကေလးမွလာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မခ်မ္းသာပါ။ သို႔တိုင္ (မွတ္မွတ္ရရ) ထမင္းကိုေတာ့ တစ္ခါမွ ဆားျဖဴးၿပီး မစားခဲ့ရစဖူးပါ။

ကြ်န္ေတာ္အသက္ ၁၁ ႏွစ္သားေလာက္က ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ကိုျမေငြ၏ ထမင္းဝုိင္းကို ယေန႔ထက္တိုင္ ေမ့လို႔မရပါ။ ယခုေတြးလွ်င္ ကိုျမေငြ ထမင္းစားေနသည့္ပံုရိပ္မွာ ယခု အေတြးထဲ ဝင္လာပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု မေမးပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ပါ။

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ပထမဆံုးေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ေမ့မရႏုိင္ေသာ ထမင္းဝိုင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

(၃)

ေနာက္တစ္ခုမွာလည္း ထိုကြင္းေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အရီးက အိမ္ဆိုင္ကေလးဖြင့္ကာ ေစ်းေရာင္းေတာ့ ေတာဘက္ေက်းရြာမ်ားမွ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ အေၾကြးေရာင္းပါသည္။

အရီးက အေနာက္ဘက္ရိွရြာမ်ားသုိ႔ ေၾကြးေတာင္းရန္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္သြားသည္။ ထန္းပင္ကုန္းဟု ေခၚေသာ ရြာကေလးသို႔ေရာက္ေသာ္ အသိတစ္ေယာက္အိမ္ ဝင္ၾကသည္။

လူႀကီးမွာ အသက္ ၄၀ ခန္႔ လယ္သမားႀကီးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ လယ္ထဲမွ တက္လာခါစ။ အေပၚပိုင္း အကႌ်မရိွ။ ပုဆိုးနံငယ္ပုိင္းဝတ္ကာ ထမင္းစားေနသည္။

ဟင္းမွာ ေရႊဖရံုသီးဟင္း တစ္မယ္တည္းျဖစ္၏။ လူႀကီးမွာ ထမင္းကုိေရႊဖရံုသီးဟင္းႏွင့္နယ္လွ်က္ အားရပါးရေလြးေန၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူစားေနတာၾကည့္ကာ အလြန္အားက်မိေလသည္။ ေနာင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ ေရႊဖရံုသီးဟင္းႏွင့္ ထမင္းစားတိုင္း မၾကာခဏဆိုသလို ထိုလူႀကီး၏ ထမင္းဝိုင္းကုိ သတိရမိ၏။

မင္းကြာ၊ ေရႊဖရံုသီးဟင္းနဲ႔ထမင္းစားတာမ်ား ဘာဆန္းတာလိုက္လို႔။ ကေန႔ထိ ေမ့လို႔မရဘူးဆုိတာကေတာ့ လြန္ကို လြန္လြန္းတယ္ဟု ထင္ခ်င္ ထင္ၾကပါခင္ဗ်ား။

ထိုလူႀကီးထမင္းစားေနပံုကိုလည္း ကိုျမေငြ ထမင္းစားသည့္ပံုရိပ္ကဲ့သို႔ ယခုေတြးလိုက္လွ်င္ ယခု အေတြးပံုရိပ္ထဲ ထင္ျမင္လာဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္းသျဖင့္ ေျခေညာင္းကာ ထမင္းအလြန္ဆာေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

(၄)

ေနာက္တစ္ခုမွာ ကိုယ္တိုင္စားရတာ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝက တစ္ဝမ္းကဲြအစ္ကို ကိုေအးေသာင္းမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္ ဝါးခယ္မတြင္ တာဝန္က်သည္။ တစ္ခါေသာ္ ကိုကုိတင္ထူး၏ အေဖျဖစ္သူ ဦးႀကီးဖိုးေထာင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေအးေသာင္းရိွရာ ဝါးခယ္မသို႔ အလည္သြားၾက၏။

ေခ်ာင္းကေလးေဘးနားတြင္ရိွေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ညစာထမင္းဖိတ္ေကြ်းသည္။ ငါးသေလာက္ အစိမ္းခ်က္ ဟင္းႏွင့္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးသေလာက္အစိမ္းခ်က္ဟင္း အႀကိမ္မ်ားစြာ စားဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝါးခယ္မတြင္ စားခဲ့ရေသာ ငါးသေလာက္ အစိမ္းခ်က္ဟင္းကိုေတာ့ ဘယ္ဟင္းမွ မမီဟု ထင္ပါသည္။ ဦးႀကီးကေတာ့ ပင္လယ္ထဲက လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ဖမ္းလာတဲ့ငါးေတြမို႔ စားေကာင္းတာ ဟု ဆို၏။ (စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အသားကုန္ေလြးလို႔ လည္ေခ်ာင္းပင္ နင္လိုက္ ပါေသး။)

ထုိ ငါးသေလာက္အစိမ္းခ်က္ဟင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေတြးတိုင္း သတိရ၊ လြမ္းဆြတ္မိပါသည္။ ထမင္းဘိတ္ေကြ်းေသာ ဘႀကီးမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိ၏။

(၅)

ေနာက္ မေမ့ႏိုင္ေသာ ထမင္းဝိုင္းမွာ ေရဆင္းမွာတံုးက ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဆရာလခႏွင့္ မစားေလာက္ေတာ့ မမတို႔က အိမ္ေရွ႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္သည္။ အေဖႀကီးက ဟသၤာတမုန္႔ဟင္းခါး ဟု သူ႔ဘာသူ ကတၳဴစကၠဴတြင္ လက္ေရးႏွင့္ေရးကာ ဆိုင္းဘုတ္ တင္၏။ (ေျပာရလွ်င္ သည္ဆိုင္းဘုတ္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္မေပးျဖစ္ခဲ့။ လက္ေထာက္ကထိကတန္မယ့္ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းရတာ ရွက္ေနလို႔လားမေျပာတတ္။)

မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ကို ေရဆင္းရြာ၊ တင့္တင့္တို႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖိုမွ ကြ်န္ေတာ္ သြားယူသည္။ ညွပ္ေခါက္ဆဲြကိုမူ မမတို႔က ကိုယ္တိုင္လုပ္၏။ ညွပ္ေခါက္ဆဲြလုပ္ဘို႔ မုန္႔ရည္က်ိတ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္က ဟီးရိုးစက္ဘီးကိုစီးကာ ေပါက္ကုန္းရြာမွ မုန္႔ႀကိတ္ဆံုတြင္ သြားႀကိတ္၏။ မံု႔ႀကိတ္ဆံုဆိုလို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မမွတ္ပါလင့္။ ေက်ာက္ဆံုကို ခေနာ္နိ၊ ခေနာ္နဲ႔ ေလးတုိင္စင္ ကေလးမိုးကာ အဖြားႀကီးေျမးအဖြားက ႀကိတ္ထိုးေပးတာျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ၿပီဆို အဖြားႀကီးက ေပၚႀကီးေရ ဟု အသက္ ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္အရြယ္ သူ႔ေျမးကို မုန္႔ႀကိတ္ရေအာင္ အၿမဲ လွမ္းေအာ္ေခၚတတ္သည္။

တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ မံု႔ႀကိတ္သြားေတာ့ ေပၚႀကီးထမင္းစားေနတာ ေတြ႔၏။ ဘာေတြနဲ႔စားေနတံုးက ဟု ကြ်န္ေတာ္စပ္စုေတာ့ ေပၚႀကီးက ႏွပ္ကို ရႉးကနဲရႈတ္သြင္းကာ ေမာ္ၾကည့္သည္။

ေပၚႀကီး၏ ထမင္းပန္းကန္ထဲတြင္ ထမင္းကို ဘူးရြက္ျပဳတ္ေရ ဆမ္းထားလ်က္ ဟင္းအျဖစ္ ဘူးရြက္တစ္ရြက္ကို ကိုက္စား ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ေပၚႀကီးကေတာ့ ႏွပ္တရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာပင္ စားေနလိုက္ပါေသး။ ထိုစဥ္ကႏွပ္တဲြေလာင္းႏွင့္ ေပၚႀကီးလည္း ယခုေလာက္ဆို လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္လို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ကာ ကေလးေတြ ေျမးကင္းေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေပၚႀကီး၏ ထမင္းပဲြကို ယေန႔ထက္တိုင္ မ်က္စိထဲက မထြက္ေသး။

(၆)

ေနာက္ထမင္းတစ္ဝိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖထားစဥ္က ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဦးႀကီးဖိုးေထာင္ႏွင့္ တာတြင္း (ငဝန္ျမစ္ အေရွ႔ဘက္ျခမ္း) ရိွ အလႉတစ္ခုသို႔ လုိက္သြားသည္။

အလႉမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လႉတာ ျဖစ္၏။ ထုိအလႉတြင္ ငါးေျခာက္ႏွပ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ဟင္းခ်ိဳတို႔ႏွင့္ ထမင္းေကြ်းသည္။ ထိုအလႉမွ ငါးေျခာက္ႏွပ္ႏွင့္ ငါးပိေၾကာ္သည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဖရဲသီးမ်ား ေကြ်းေသးသည္။

ေနာက္တစ္နပ္မွာ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ရပ္ေစာက္တြင္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝက တိုးတိုးရိွရာ ရပ္ေစာက္သို႔ အလည္လိုက္ သြားသည္။ ရပ္ေစာက္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီေလာက္ရိွၿပီ။ ဗိုက္ကလည္းဆာေနေတာ့ စားရသည့္ ရွမ္းထမင္းႏွင့္ ငါးသေလာက္ ေပါင္းမွာ အလြန္ခံတြင္းၿမိန္လွသည္။ သည္ထမင္းဝိုင္းကိုလည္း မေမ့။

ေနာက္ထမင္းဝိုင္းမွာမူ အေတာ္ေလး ဓာတ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ထမင္းဝိုင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္းမထြက္ေသးခင္ အားေနေတာ့ အနီးအနား ဟိုရြာသည္ရြာ သြားလည္သည္။ တစ္ခါသား အရီးမလွတင္တို႔ အမ်ိဳးမ်ားရိွရာ ရွားေတာရြာသုိ႔ ေရာက္သြား၏။ သူတို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ရွာပါသည္။ ခင္ေတာ့ ဝက္သားႏွင့္ ထမင္းေကြ်း၏။

ဟိုက္ရွားဘားစ္၊ ဝက္သားမွာ မႏူးေသး။ သူတို႔က ဝက္သားဆုိတာ ကိုက္စားရမွ အရသာရိွတာကြ ဟုေျပာ၏။ ေနာက္ၿပီး ဝက္သားတံုးႀကီးေတြကို အႀကီးႀကီးေတြ တံုးထားသည္။

ခုမွ မီးဖိုေပၚကခ်ခါစ ဝက္သားဟင္းမွာ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ စားခ်င့္စဖြယ္ ေမႊးေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုက္မရ၊ ဖဲ့မရဝက္သားတံုးႏွင့္ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေန၏။ သူတို႔ကေတာ့ စားကြ၊ စားကြ ႏွင့္ ဟင္းမ်ား ထည့္ေပး၏။ အတံုးလိုက္ၿမိဳခ်ရေအာင္ကလည္း ဟင္းတံုးႀကီးေတြမွာ အႀကီးႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၿမိဳခ်လို႔မျဖစ္။ ဤထမင္းပဲြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ အေတာ္ေခြ်းျပန္ခဲ့ရေသာ ထမင္းပဲြ ျဖစ္ေခ်သည္။

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ခဲ့ႏုိင္ေသာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ၌ ဓာတ္အပ်က္ရဆံုး ထမင္းပဲြႏွင့္ အဆံုးသတ္ပါမည္။

တစ္ခါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႔ျဖစ္သည့္ နတ္ေမာက္သို႔သြား၏။ ဘာကိစၥမွန္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ နတ္ေမာက္ကို သြားမည္ဆိုေတာ့ နတ္ေမာက္နယ္ခံေတြက ကြ်န္ေတာ္ အီးအီးပါဘို႔အေရးကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ၾက၏။ ဟဲ့၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း က အိမ္သာဆို ျဖစ္ေလာက္တယ္ ဟု တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးလုပ္ၾက၏။

သို႔ႏွင့္ ေဒၚဆိုးရင္ကို လမ္းျပအျဖစ္ေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္ နတ္ေမာက္ကို ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ေလးတိုင္စင္ရြာ၌ ကားေျပာင္းစီးရ သည္။ ေလးတိုင္စင္တြင္ ကားေစာင့္ေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္စာ စားၾက၏။ အနီးအနားတြင္ အိမ္၌ဖြင့္ထားေသာ ထမင္းဆိုင္ ကေလးကလဲြလို႔ တျခား ဘာမွ စားစရာမရိွ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ခုတည္းေသာ ထိုဆိုင္ကေလးသို႔သြားလ်က္ ဘာဟင္းေတြရသလဲ ေမးေသာ္ ၾကက္သားဟင္းရတယ္ ဆုိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကက္သားဟင္း ႏွင့္ ထမင္းႏွစ္ပဲြမွာကာ ေဒၚဆိုးရင္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္ပဲြစီ စားၾက၏။

ဟင္းခြက္ကိုျမင္လိုက္ကတည္းက အင္း၊ သည္တစ္ခါေတာ့ မွားၿပီထင္ပါရဲ့ဟု တြက္ဆမိ။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ စားခဲ့ဖူးေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားအနက္ အႏွီ ေလးတိုင္စင္ရြာမွ ၾကက္သားဟင္းေလာက္ညံ့ဖ်င္းေသာဟင္းဟူ၍ သည္ကေန႔ထိ မေတြ႔ခဲ့ဖူးေသးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သိပ္ေခ်းမ်ားတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ သို႔တိုင္ သည္ၾကက္သားဟင္းကုိမူ ဘယ္လိုမွ စားမျဖစ္၍ အနည္းငယ္သာ စားၿပီး ျပန္ေပးလိုက္ပါသည္။

ဆရာေတာ့ မစားႏိုင္ဘူးထင္တယ္ ဟု ေဒၚဆိုးရင္က ေျပာ၏။

နတ္ေမာက္ခရီးတြင္ ၾကက္သားႏွင့္ အေဖာ္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးရိွေသးသည္။

နတ္ေမာက္သုိ႔ ည ၇ နာရီေလာက္ ေရာက္သြား၏။

ေရာက္ေသာ္ ကိုင္း၊ ညစာစားဘို႔ ဘယ္မွာ ဆုိင္ရိွသတံုး ဆိုေသာ္ တရုတ္ထမင္းဆိုင္တစ္ခုသုိ႔လိုက္ပို႔၏။

အင္း၊ တရုတ္ဆိုင္ဆိုေတာ့ သိပ္မဆိုးဘူး ထင္ပါရဲ့ဟု တြက္မိ။

သို႔ႏွင့္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ႏွစ္ပဲြမွာသည္။ ေဒၚဆိုးရင္ဘို႔ တစ္ပဲြေပါ့။

ေအာင္မယ္ေလးဗ်။

ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ကလည္း ေန႔ခင္းက စားခဲ့ရသည့္ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ သမီးေယာကၹေတာ္သည္။

ခြ်ဲျပစ္ျပစ္ ဆီမ်ားႏိုင္းခ်င္းႏွင့္ အခ်ိဳမႈန္႔မ်ားမ်ားခတ္ထားေသာ သည္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ပဲြတစ္ဝက္ပင္ ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္။

(၇)

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ အျခားထမင္းပဲြမ်ားပင္ ရိွေသးေသာ္လည္း ထုိ ထမင္းပဲြမ်ား ေလာက္ အမွတ္ထင္ထင္ (အမွတ္ထင္ထင္ ဟုသာ ဆိုပါသည္။ ေရႊေရးထင္ထင္ ဟု မဆိုပါ။) မျဖစ္မိခဲ့။

မိတ္ေဆြတို႔တြင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္လို႔ အမွတ္တရ ထမင္းပဲြမ်ား တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ရိွေနႏုိင္ပါသည္။ အသင္တုိ႔၏ အမွတ္ရစရာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွဲခ်င္ပါက ပိုင္အိုးနီးယားဘူတာနားမွ ၂၄ နာရီဆိုင္သို႔ လာခဲ့ပါ။ ဘီယာစုပ္ရင္း (ဟုတ္ေပါင္) လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေလကန္ႏိုင္ပါသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၇ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၈

ေလးစားမိေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး

ကြ်န္ေတာ္ ေဒၚနယ္ထရမ့္ကို ေရြးေကာက္ပဲြကာလကစၿပီး ဘယ္တံုးကမွ အထင္ႀကီးေလးစားခဲ့မိျခင္းမ်ိဳး မရိွခဲ့ပါ။

ထို႔အတူ ကင္ဂ်ံဳအမ္းကိုလည္း (ကုိယ့္ကုိလည္း ဘာမွလုပ္တာမဟုတ္ပါဘဲလ်က္) မ်က္ႏွာျမင္တာႏွင့္ အကုသုိလ္မ်ားမိတာခ်ည္း သာ ျဖစ္ေလသည္။

ကင္(မ္) ႏ်ဴကလီးယားထိပ္ဖူးေတြ စမ္းသပ္ပစ္ကာ ကမၻာႀကီးကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေနတံုးက ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္က ေလာက္စာလံုးႏွင့္ ေလာက္ေလးခြမွာကာ ေျမာက္ကိုးရီးယားကို ဒရုန္းစီးသြားၿပီး ေလာက္ေလးႏွင့္ပစ္ဘုိ႔ေတာင္ ႀကံရြယ္ခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အင္း၊ ဘယ္မွမသြားဘဲေတာင္ သည္ေလာက္ႏွာေစးေနတာ။ ဒရုန္းနဲ႔သာ သြားလို႔ကေတာ့ ႏွာေခါင္းေအာက္မွာ ေထြးခံ ခံထားရလိမ့္မယ္ဟု ေတြးမိသည္ႏွင့္ (က်န္းမာေရးေၾကာင့္) မခ်င့္မရဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာ ျဖစ္၏။

ထရမ့္ႏွင့္ ကင္မ္တို႔ ေတြ႔ၾကမည္ဆိုေတာ့ အေတာ္လဲ က်ယ္လိုက္တဲ့ -င္ေခါင္းပါလားဟု စိတ္ထဲမွာ သေရာ္ခဲ့မိေသးသည္မွာ အမွန္။

အရင္တခါ ေတြ႔ဆံုပဲြ ပ်က္မလိုလိုျဖစ္သြားတံုးက ငါမွန္းရင္ လဲြခဲပါတယ္ကြာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္ အသားလြတ္ အထင္ႀကီးခဲ့မိေသးသည္။

ယခု ၎တို႔ တူဝရီး စင္ကာပူမွာ တကယ္ေတြ႔ၾကေလၿပီ။

သမိုင္းအစဥ္အဆက္က မတည့္ခဲ့ၾကသည့္ႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏိုင္ငံ။ သူတို႔လက္ထက္မွာ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့စေကးလား ခင္ဗ်ာ။

ဤသည္မွာ ေကာင္းသည့္လကၡဏာျဖစ္၏။

ဂုဏ္ယူပါသည္ ဘႀကီးထရမ့္ႏွင့္ ညီေလး ကင္မ္။

ယခု သင္တို႔အေပၚ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ သင္တို႔ႏွစ္ဦးအား အလြန္ေလးစားမိပါ ေၾကာင္း။

တစ္သက္လံုးက မတည့္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြေတာင္ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္၊ လက္မွတ္ေတြထိုးကုန္ၾကၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ဆီက စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေနရပ္ျပန္ႏုိင္ၾကမွာပါလိမ့္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း ဝမ္းနည္းမိသျဖင့္ မ်က္ရည္ႏွစ္စက္ က်သြားသည္။

 ေတာက္၊ ေတာက္

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ဇြန္၊ ၂၀၁၈