မြန္ျပည္နယ္သုိ႔ အလည္သြားျခင္း (2)

(၄) ေမာ္လၿမိဳင္ညေစ်းမွ စင္းဂါးဘီယာ

မေအးႏွင္းယုက ေမာ္လၿမိဳင္ရိွ သူ႔ဘႀကီးမ်ား တည္းခိုခန္းသို႔ ဖံုးႀကိဳဆက္ေပးထားသည္။ တည္းခုိခန္းနာမည္က ေလညင္းသာ။ Breeze ဆိုေသာ စာလံုးက ႀကီးၿပီး ေလညင္းသာ ဟူေသာစာလံုးက ေသးေနရာ မနည္းမ်က္လံုးျပဴး လုိက္ဖတ္ေန၍ ေတာ္ေတ့ာသည္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရမိုးခ်ိဳး၍ ညစာစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ စင္ကာပူမွာေတာ့ ၇ နာရီေလာက္မွ ေမွာင္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဘက္ျဖစ္၍ ၅ နာရီဆိုလွ်င္ပင္ ေမွာင္ေနေလၿပီ။

ေမာ္လၿမိဳင္ ညေစ်းမွာ ပုသိမ္ ညေစ်းႏွင့္ တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေန၍ ပထမ - ေနပါဦး၊ ငါ ဒီကို ဘယ္တံုးက ေရာက္ဖူးလိုက္ပါ လိမ့္ ဟု မရြ႔ံမရဲေတြးမိ။ ေနာက္မွ - ေၾသာ္ - ပုသိမ္ေစ်းနဲ႔ တစ္ေထရာတည္းတူေနတာကိုး ဟု သေဘာေပါက္ရ။ အစား အေသာက္ေတြလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ အားလံုးမွာ အကင္ဆိုင္ခ်ည္းလိုလို ျဖစ္သည္။ သည္အကင္မ်ိဳးမ်ားစားရမွာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မသတီလွ။ ေနာက္ၿပီး ေခါက္ဆဲြႏွင့္ မံု႔ဟင္းခါးမ်ားမွာလည္း စားခ်င္စရာမေကာင္း။ စိတ္ပ်က္လွ၏။

သားကို ဘာစားမလဲဆိုေတာ့ ဟိုဘက္မွာ စူရီွရိွတယ္ဆို၍ သူ႔ကို စူရီွဝယ္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွ စားခ်င္စိတ္မရိွ၍ တိုက္ဂါးတစ္လံုးေပးကြာ ဆိုေတာ့ တုိက္ဂါးမရဘူးဘႀကီး ဟု ဆုိ။ (နင့္ေမကလႊား ဘႀကီးလားဟ။ ၆၀ ျပည့္ဘို႔ ၄ ႏွစ္ႀကီး မ်ားေတာင္ လုိေသးမင့္ ဥစၥာ)။ တိုက္ဂါးမရရင္ ျမန္မာဘီယာေပးကြာ ဆုိေတာ့ ျမန္မာဘီယာလည္း မရိွဘူးဗ်။

ကိုင္း၊ ဘာရိွတံုးဆိုေတာ့ စင္းဂါးဘီယာရိွတယ္ ဟု ေျဖ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စင္းဂါးဘီယာကို ႀကိဳက္လွသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ရိွတာႏွင့္ပဲ တင္းတိမ္ရေလသည္။

ေဘးနားက စားပဲြဝိုင္းမ်ားတြင္ လူရြယ္လူလတ္၊ လူႀကီးမ်ား စားၾကေသာက္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကႏွင့္။ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ ေန၏။ ကိုမ်ိဳးကေတာ့ ဝက္သားဒုတ္ထိုး မွာစားသည္။ သားက တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ယူကာ အနား၌ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနသည့္ ေခြးကို ေကြ်းခ်င္လို႔ ဆို၏။ အဲသလို သားခ်ေကြ်းရင္ ေခြးက အနားက ခြာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးကြ ဆိုေတာ့ ဦးမ်ိဳး၊ ဟိုနားသြားၿပီး ေခြးေကြ်းေပးစမ္းပါ ဆို၏။ ကိုမ်ိဳးလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားၿပီး ေခြးကို ဒုတ္ထိုးႏွစ္ေခ်ာင္း ေကြ်း၏။ သူျပန္လာေတာ့ ေခြးက ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည္။

စားေသာက္ၿပီးၾကေသာ္ ေစ်းတန္းအတြင္း အနည္းငယ္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ပုဂံေစ်းကို သြားသတိရမိေသးေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ လဖက္ရည္ဆုိင္ ခဏတျဖဳတ္ထိုင္ကာ စကားေလး ဘာေလးေျပာ၊ ေကာ္ဖီေလး ဘာေလးေသာက္ၾကမယ္ဆိုကာ လဖက္ရည္ဆိုင္ လုိက္ရွာသည္။ ပထမ ကမ္းနားလမ္း တေလွ်ာက္ ေမာင္းၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ဆိုင္မွမေတြ႔။ သို႔ႏွင့္ အေပၚလမ္းတက္ကာ ရွာၾကျပန္သည္။ လဖက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ဆို၍ တစ္ဆိုင္မွ မေတြ႔ရပါ။ ရွာမရသည့္အဆံုး တည္းခုိခန္း ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကလူေတြ လဖက္ရည္မႀကိဳက္တတ္ၾကဘူး ထင့္။

ဧည့္ခန္း၌ ႏုိင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ အဖိုးႀကီးမ်ားမွာ ယခင္ ကြန္ဗင့္ ေက်ာင္းထြက္မ်ားျဖစ္၍ (မေအးႏွင္းယုေျပာျပလုိ႔ သိရ) အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္သည္။ သူတို႔ေျပာေနတာ ကြ်န္ေတာ္ တစြန္းတစ နားေထာင္မိ၏။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ထိုင္းနယ္စပ္ကို ဘယ္လိုသြားရသလဲ ဆိုတာ စံုစမ္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္သာ ေတြ႔ရၿပီး က်န္အားလံုးမွာ အေနာက္တိုင္းသား တိုးရစ္စ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

အခန္းတြင္း အလံုပိတ္ကာ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားသည္ မွန္ေသာ္ျငား ျခင္မ်ား တဝီဝီ လာသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းႏွင့္ ျခင္ရိုက္ေနသံၾကားရ၏။

တည္းခိုခန္း၌ ဝိုင္ဖိုင္ေပးထားေသာ္လည္း အဝိုင္းလည္ေနၿပီး အလုပ္မျဖစ္။ အြန္လိုင္းဂိမ္းေဆာ့ေနေသာ သားက စိတ္မရွည္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖံုးယူကာ personal hotspot ႏွင့္ သံုးေလရာ မအိပ္မီပင္ ထည့္ထားေသာပိုက္ဆံအားလံုး တက္တက္ေျပာင္ေလေတာ့သည္။

ညသည္တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလွ၏။ ေအးေအးေဆးေဆး စာေလးဘာေလးမ်ား ေရးရမလားေအာက္ေမ့။ ျခင္မ်ား ႏွိပ္စက္လွသည္ႏွင့္ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ အိပ္လိုက္ရေတာ့သည္။

(၅) ဝင္းစိန္ေတာရ

မနက္ (၇) နာရီတြင္ တည္းခိုခန္းက ေကြ်းေသာ မနက္စာစား၏။ ေပါင္မံု႔မီးကင္၊ ေထာပတ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္တစ္လံုး၊ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ တည္းခိုခန္းမွာ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မမွားလွ်င္ ၁၉၀၀ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေဆာက္ခဲ့သည့္ အိမ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိုအိမ္က ဘႀကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမေျပာႏိုင္။ သူတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ႀကီး ရိွေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်ိဳက္ခမီသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။

က်ိဳက္ခမီေရလယ္ဘုရားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ယခင္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ကႏွင့္ မတူေတာ့။ အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားႏွင့္ အေတာ္ တင့္တယ္ သပၸာယ္လုိ႔ ေနေခ်ၿပီ။ ေရလယ္ဘုရားနား၌ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွာ စႀကၤန္လက္ရမ္းေပၚတြင္ ၃ ႏွစ္သား ခန္႔ရိွမည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ရပ္ခိုင္းေစကာ သူကေတာ့ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ႏွင့္ ရိွေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကေလးကို ေအာက္ခ်ထားရန္ သြားေျပာ၏။

ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ျပန္ေသာ္ ကေလးငယ္မ်ားပါသည့္ မိသားစုတစ္သိုက္၊ ေရစပ္တြင္ ငါးစာေကြ်းေနၾကသည္။ မေတာ္ ေျခေခ်ာ္၊ လက္ေခ်ာ္ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေရထဲက်လွ်င္ ေသမည္မုခ်။ သူတု႔ိကိုေတာ့ (ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အလြန္ဆူေနသည္ႏွင့္) ေအာ္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိမွိတ္ကာ ဘုရားဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။

ဘုရားေရာက္ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ရိွမခိုးရ။ အနားမွ နံရံကို breaker မ်ားျဖင့္ တဒိုင္းဒိုင္း ခဲြေနသည္ျဖစ္ရာ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ေနေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္ေသာ္ လူရြယ္အလုပ္သမား ၄ ေယာက္အနက္ ႏွစ္ေယာက္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွေန၍လည္းေကာင္း၊ အျခားႏွစ္ဦးမွာ ကေခ်ာ္ကခြ်တ္ ထိုးထားေသာ ျငမ္းစင္ေပၚတြင္ ရပ္၍လည္းေကာင္း breaker ျဖင့္ ခဲြေနၾကေလ၏။ ဦးထုပ္မရိွ၊ မ်က္မွန္မပါ။ နားၾကပ္ဆုိတာ ေဝလာေဝး။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္မ်ားႏွင့္။ တစ္ကိုယ္လံုး ဖံုအလိမ္းလိမ္းတက္လ်က္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိ၏။ မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္ သူမ်ား ကြ်ႏု္ပ္တို႔တုိင္းျပည္၌ အေတာ္ေပါမ်ားေလသည္။

က်ိဳကၡမီ ေရလယ္ဘုရား

ဘာမွ ၀တ္ဆင္မထားဘဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကပံု

ေရစပ္ဆင္း၍ ငါးေကြ်းေနၾကပံု

အတန္ၾကာ ဘုရားကို လွည့္လည္ဖူးၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ ထမင္းဆိုင္ ရွာၾက၏။ လမ္းၾကားေလးတစ္ခုတြင္ Family မည္ေသာ ထမင္းဆုိင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ေတြ႔သည္။ ဟင္းမ်ားမွာ၍ စားေသာက္ၾက၏။ ေအာင္မယ္၊ ကင္မြန္းစခန္းက Feel ထက္ အမ်ားႀကီးသာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္စားတာ ၄၈၀၀ က်ပ္သာ ေပးရ သည္။ သားကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း အေတာ္စားေကာင္းေၾကာင္း သိရ၏။ ဤဆိုင္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာထားသည့္ ဟင္းမ်ားကို တက္တက္ေျပာင္ေအာင္ စားပစ္လုိက္ၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္ အစ္မႀကီးကိုလည္း ကင္မြန္းစခန္းမွ ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္တန္ အစားအေသာက္မ်ားထက္ အမ်ားႀကီးပိုေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးျဖစ္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါေသးသည္။

မနက္ ၁၁း၂၀ တြင္ က်ဳိကၡမီမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး စက္စဲသို႔ ၁၁း၄၈ တြင္ေရာက္သည္ျဖစ္ရာ က်ဳိကၡမီ - စက္စဲခရီးမွာ နာရီ၀က္နီးပါး မွ်သာ ၾကာေလသည္။

စက္စဲေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္စရာရိွမတံုး။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပင္လယ္ေရခ်ိဳးၾကသေပါ့။ ကမ္းနားမွ သဲေသာင္ျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး ပင္လယ္ေရစပ္သို႔လာရာ ေနရိွန္ျဖင့္ သဲမ်ားမွာ အလြန္ပူလွသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဖိနပ္က ကတီၱပါဖိနပ္ျဖစ္၍ ေရစပ္သို႔ မယူခဲ့ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေျခဗလာျဖင့္ သဲေပၚနင္းရသည္မွာ အလြန္အင္မတန္ပူလွ၍ ေျပးဆင္းရသည္။ မိတ္ေဆြတို႔သြားလွ်င္ ရာဘာဖိနပ္တစ္ရံ အပိုေလာက္ယူသြားၾကရန္ အႀကံျပဳပါသည္။

လိႈင္းလံုးမ်ား ကမ္းစပ္သို႔ တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ ဝင္လာသည့္အေပၚ စီးရသည္မွာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ အေပၚပိုင္းတြင္ ေလတုိက္သျဖင့္ ေအးေနၿပီး ပင္လယ္ေရက ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္သည္။ ဆားငံေရမ်ား မ်က္စိတြင္းဝင္ရာ စပ္လွ၏။ သားကေတာ့ ပင္လယ္လိႈင္းစီးရသည္ကို အလြန္သေဘာက်ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မတက္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ တက္မည္ေျပာတိုင္း ဒီေလာက္ အေဝးႀကီးလာၿပီးမွ ခဏေလးနဲ႔တက္ရင္ ဘယ္ တန္လိမ့္မတံုး ဆို၏။

လိႈင္းလုံးမ်ားကို ဝေလာက္ေအာင္ စီးၿပီးမွ ကုန္းေပၚျပန္တက္၊ ေရခ်ိဳး။ ေရတစ္ခါခ်ိဳး - ၅၀၀။ ေရျဖည့္ထားသည့္ကန္ႏွင့္ ဖင္ေဖာက္ထားသည့္ ခြက္ေတြကလဲြလို႔ တျခား ဘာမွေပးမထား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပင္လယ္ေရစင္ေလာက္ေအာင္ ေလာင္းၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။

ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အုန္းေရေသာက္။ အုန္းသီးတစ္လံုး - ၁၀၀၀။ ေကာင္းပါသည္။ အုန္းေရကခ်ိဳသလို အုန္းသီးဇြန္းျခစ္ ကလည္း စားေကာင္းသည္။

စက္စဲကမ္းေျခ

ေန႔လယ္ ၁း၄၅ နာရီတြင္ စက္စဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဝင္းစိန္ေတာရဘုရားႀကီးသို႔ ၃း၁၄ နာရီတြင္ေရာက္ရိွ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လာစဥ္က သည္ဘုရားႀကီးမွာ ေဆာက္လက္စတန္းလန္း။ မၿပီးေသး။ လမ္းမ်ားလည္း မရိွေသး။ အေ၀းမွသာ လွမ္းဖူးခဲ့ရသည္။

သည္ေလာက္ ထုထည္ႀကီးလွေသာ ဘုရားႀကီးကို ေတာင္ေပၚတြင္တည္ထားသည္ဆုိေတာ့ မည္သည့္ အင္ဂ်င္နီယာက ဒီဇိုင္းထုတ္ထားပါသနည္း ဟု (ေတာင္ေအာက္မွရပ္ၾကည့္လ်က္) သားက စပ္စု၏။ ငမ္၊ အဲသဟာေတာ့ ေဖေဖလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူးလကြ ဟု ျပန္ေျဖေတာ့ သူက ဒါဆို စိတ္ခ်လက္ခ် တက္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဟု ေမးေလသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကေန ဒီကေန႔အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ခ်လို႔ ရေကာင္းပါရဲ့ကြာ ဟု မယံုမရဲ ေျဖရေလ၏။ (ေသာက္က်ိဳးနဲ၊ ဒီေကာင္။ Primary 3 ေပမို႔သာကပဲ။)

ဘုရားႀကီးေပၚတက္သည့္လမ္း ႏွစ္သြယ္ရိွ၏။ တစ္ခုမွာ ဦးေခါင္းေတာ္တည့္တည့္မွ တက္ေသာ ျဖတ္လမ္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုမွာ အေတာ္ရွည္လ်ားလွေသာ ေစာင္းတန္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျဖတ္လမ္းကို ေရြးသည္။ ျဖတ္လမ္းမွာ အုတ္စီေလွကားျဖစ္၏။ မတ္ေစာက္လွေသာ္လည္း လက္ရမ္းဆင္မထား။ အသည္းယားစရာ ျဖစ္သည္။

ဝင္းစိန္ေတာရ အဝင္

ဝင္းစိန္ေတာရ ဘုရားႀကီး

အကာအရံမရိွေသာ ေလွခါးထစ္မ်ား

အသစ္တည္ေနသည့္ဘုရား

ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ေတာင္ေျခတြင္ပင္ ဖိနပ္ခြ်တ္ခဲ့ဘို႔ လမ္းညႊန္ထား၏။ ေနပူထားေတာ့ အုတ္ေလွခါးေပၚနင္းရတာ ပူလွသည္။

ဗုဒၶ၀င္ျပခန္းမ်ား၌ ဘီလူးမ်ားႏွင့္ ငရဲခန္းမ်ားပါေလရာ သားက မၾကည့္ရဲသျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သူ႔မ်က္လံုးကို ပိတ္လာခဲ့ရေလသည္။ အရုပ္မ်ားမွာ ဖံုေသာေသာႏွင့္။ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ၾကာသည့္တိုင္ ဘုရားႀကီးတည္ေဆာက္ေရးမွာ လက္စမသပ္ေသးပါ။ ျပန္အဆင္း၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေၾကြျပားမ်ား လႉခဲ့ၾကသည္။

ထိုဘုရားႀကီးအနီး၌ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႀကီးတစ္ဆူလည္း ထပ္မံတည္ေဆာက္ေနရာ ေဆာက္လုပ္ဆဲအေဆာက္အအံုကို ေရၾကည့္ရာ စုစုေပါင္း ၁၂ ထပ္ရိွေလသည္။ ထို႔ျပင္ ေတာင္ေျခ၌လည္း ဝင္းစိန္ေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ စံေက်ာင္းေတာ္ အနီးတြင္ ရုပ္တုအႀကီးႀကီးမ်ား ထုလုပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ပ်ံလြန္ေတာ္ မူရွာေလၿပီ။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရုပ္တုႀကီးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ရုပ္တုအႀကီးႀကီးထုေတာ့ ကုသိုလ္အႀကီးႀကီးရၿပီး နိဗၺာန္ကို အႀကီးႀကီး (ဟုတ္ေပါင္) ခပ္ျမန္ျမန္ ေရာက္ေလမည္လားဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေလေသာ ဟူသတတ္။

အားလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဘုရားႀကီးကို သြားဖူးမည္ ႀကံေသးေသာ္လည္း သားက ဘာထူးေသးတံုး ေဖႀကီးရာ၊ ပန္းရံဆရာေတြက ဒီလုိဒီလုိလုပ္ၿပီး ေဆးသုတ္ထားတဲ့ဥစၥာခ်ည္းပဲဟာ၊ ဝင္မေနေတာ့ ပါဘူး။ ျပန္ၾကမယ္ ဆုိေလ၏။  သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ဖေအ့ေျခရာ တစ္ထပ္တည္းနင္းသည့္ သား ျဖစ္၏။

ေမာ္လၿမိဳင္အဝင္တြင္ ဒူးရင္းသီးယိုဝယ္ရင္း လဖက္ရည္ဆိုင္ ဘယ္နားရိွတံုးေမးေသာ္ ေဟာဟုိနားမွာ ဆိုင္ရိွတယ္။ အစံုရတယ္ ဆိုသျဖင့္ ထိုဆိုင္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ေနလည္း အေတာ္က်ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လဖက္ရည္သာမက ညေနစာပါ တစ္ခါတည္း မွာစားလုိက္ၾကေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းေၾကာ္၊ ထမင္းေပါင္း၊ ဘိတ္ကပ္ေၾကးကုိက္ စသျဖင့္မွာစားရာ မဆိုးပါ။ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။ ေလးေယာက္စားတာ (အေအးေသာက္တာအပါအ၀င္) စုစုေပါင္းမွ ၉၀၀၀ ေက်ာ္သာ က်သည္။ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ေလညင္းသာသို႔ ျပန္ခဲ့ၾက၏။

ေလညင္းသာ တည္းခိုခန္း

(၆) ဘိုင့္ဘုိင္ ေမာ္လၿမိဳင္

ညဘက္ စာဖတ္ေနစဥ္ သီခ်င္းသံမ်ားၾကား၍ နားေထာင္ၾကည့္ရာ ခရစ္စမတ္အတြက္ လွည့္လည္ သီခ်င္းဆိုေနၾက ေၾကာင္း သိရ။ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္သည္ထိ သီခ်င္းသံမ်ား ၾကားေနရ၏။

မနက္ေစာေစာတြင္လည္း အသံမ်ားၾကား၍ ထြက္ၾကည့္ေသာ္ ေဆာင္းတြင္းမနက္ စုေပါင္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အေတာ္မ်ားသည္။ ေနာက္ အရုဏ္ဆြမ္းခံထြက္လာသည့္ ကိုရင္၊ ဦးပဥၥင္းမ်ား စီတန္းၾကြခ်ီလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားျဖစ္ဟန္ရိွသည့္ ကေလးငယ္မ်ား ဆက္လက္ စီတန္းလာၾကရာ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း တစ္ခုေသာ ကေလးငယ္ထံခ်ဥ္းကပ္လွ်က္ ဒါ ပရဟိတေက်ာင္းကလားဟု စပ္စု၏။ ကေလးက ႀကိဳက္ဟန္ မတူ။ ဘုၾကည့္ၾကည့္ကာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေခါင္းၿငိတ္ျပသြားေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သားကုိေခၚကာ ကမ္းနား၌ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ညေစ်းတန္းေနရာတြင္ အမိႈက္သရိုက္လံုး၀မရိွဘဲ ေျပာင္ရွင္းေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ နံနက္ေစာေစာ ႏွင္းေဝေဝ၌ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားေတြ႔ရသည္။ ကမ္းနားတြင္ထိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က သားကို အဂၤလိပ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အမွည့္ေခြ်ေခြ်ကာ သိမ္းယူပံုအေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပ၏။

ထို႔ေနာက္ ေလွဆိပ္တစ္ခုသို႔လာကာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္၊ ကန္စြန္းပင္မ်ားကို ေဘာင္ခတ္စိုက္ထား သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အနားတြင္ အိႏိၵယႏြယ္ဖြားအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔၍ အလႅာပ၊ သလႅာပ ေျပာၾက၏။

ျမဴကဲြသြားၿပီး မုိးစင္စင္လင္းသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလညင္းသာသို႔ျပန္ခဲ့ကာ နံနက္စာ စားၾကသည္။ သားက တည္းခိုခန္းမွ ေခြးကေလးႏွင့္ ကစားကာ အလြန္သေဘာက်လ်က္ရိွ၏။ စားေသာက္ၿပီး၍ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာလာခ်ိန္၌ သူ႔ကို ေခြးတစ္ေကာင္ ဝယ္ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ပူဆာေလေတာ့၏။ (အမွန္မွာ အခုမွ မဟုတ္။ စင္ကာပူမွာတံုးကတည္းက ေခြးေမြးခ်င္သည့္အေၾကာင္း ပူဆာဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေခြးေမြးရသည္မွာ အလြန္ ကရိကထ မ်ားလွ၍ ကြ်ႏု္ပ္ကသေဘာမတူ။ ထိုအခါ သူက ေခြးအစား ငါးေမြးရန္ ေတာင္းဆို၍ ငါးကန္ႏွင့္ အလွေမြးငါး သံုးေကာင္ ဝယ္ေပးသည္။ အထိန္းအသိမ္းမတတ္၍ ထင့္။ ငါးကေလး ႏွစ္ေကာင္မွာ ေသသြားေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေကာင္ ထပ္ဝယ္ေသးေသာ္လည္း ေသျပန္သည္။ ငါးကေလးေတြ ေသေတာ့ သားမွာ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သည္။ ငါးအေသ ကေလးကို ပန္းအိုးထဲရိွ ေျမႀကီးထဲတြင္ တူးျမႈပ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္က အလုိက္ကန္းဆိုးမသိ ရီေသာအခါ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ရိႈက္ႀကီးတငင္ငုိ၍ မနည္းျပန္ေခ်ာ့ရသည္။ အေကာင္ပေလာင္မ်ားကို စိတ္မဝင္စားသည့္ ကြ်န္ေတာ္က သည္ငါးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ျပဳစုရမည္ကို နားမလည္။ သူ႔ကို Youtube မွ ၾကည့္ကာ ေလ့လာခိုင္းသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

လမ္းက အလြန္ေကာင္းေတာ့ ကားမ်ားကလည္း အသားကုန္ ေမာင္းသေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေမာင္းႏွင္လ်က္ရိွသည့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားထက္ပင္ ျမန္ေသးသည္။ ေတြ႔သမွ် ကား၊ ဆုိင္ကယ္၊ ေထာ္လာဂ်ီမ်ားကို တစ္ဖက္လမ္းေၾကာမွ ေက်ာ္ကာ အသားကုန္ ေမာင္းသြားေလသည္။ အေဝးေျပးကားျဖစ္၍ ကားေပၚ၌ ခရီးသည္အမ်ား လုိက္ပါလာၾကမည္ မခြ်တ္။ အကယ္၍ တစံုတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါက အမ်ားအျပား အသက္ဆံုးရႈံး၊ ဒဏ္ရာရ စသည္တို႔ ျဖစ္မည္မခြ်တ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ် အလ်င္လိုရပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုမ်ိဳးကို အရိွန္ေလွ်ာ့ ေမာင္းဘို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး သတိေပးေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အေကြ႔မ်ားတြင္ ျဖစ္၏။

လမ္းတြင္ မခ်ိမဆန္႔တင္လာသည့္ ေထာ္လာဂ်ီမ်ားကိုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ရေလသည္။

က်ိဳက္ထို၌ အဆာေျပ စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးလိုလို ကေလးလုပ္သမားမ်ားခ်ည္း ေတြ႔ရ၏။ ခပ္ႀကီးႀကီး (အသက္ ၁၄ ႏွစ္ခန္႔ရိွ) ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က က်န္ကေလးမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္တြင္ ဤျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါက အလုပ္သမား သမဂၢမ်ားက ကေလးလုပ္သားမ်ား ခိုင္းေစမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကုမၸဏီ/ဆိုင္ တစ္ခုကို ဝုိင္းဝန္းအေရးဆိုၾကရာ ထို ကုမၸဏီ/ဆိုင္က သူတို႔ခိုင္းထားသည့္ ကေလးမ်ား အားလံုးကို ျဖဳတ္လုိက္သည္။ ျပႆနာက ထိုကေလးမ်ား၏ မိသားစုျဖစ္သည္။ ထုိကေလး ဝင္ေငြေလ်ာ့သြားေတာ့ စားဝတ္ေနေရးကို တိုက္ရိုက္ထိခိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကေလးမ်ားမွာ သည္သခင္လက္က ဟိုသခင္လက္သို႔ ေျပာင္းသြား တာပဲ အဖတ္တင္သည္။ လုပ္တာကေတာ့ လုပ္ရၿမဲ။ အလုပ္သမားသမဂၢ ဆိုသူမ်ားကလည္း ထိုမွ် မ်ားျပားလွေသာ ကေလးမ်ား၏ မိသားစုမ်ားကို ဘယ့္ႏွာလုပ္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ေျပာေတာ့ အလြယ္ေလး ခင္ဗ်ား။ တကယ္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္မလြယ္ပါ။ စိန္ေခၚမႈ မ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္သည္။

ပဲခူးတြင္ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္သို႔ ဝင္ဖူးၾက၏။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွ အပင္ႀကီးမ်ားမွာ ထီးႀကီးကို ျဖန္႔မိုးထားသည့္အလား အလြန္လွပစြာ ရိွေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘာပင္မွန္းမသိပါ။ အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းလွသည့္ ထိုအပင္ႀကီးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်လွသည္။

သူ႔အေမက သင္ေပး၍ သားက သူ႔ေမြးနံေထာင့္တြင္ ဘုရားကို ေရသပၸာယ္သည္။ လူၾကားေကာင္းေအာင္သာ ဘုရားကို ေရသပၸာယ္သည္ ဟု ေခၚၿပီး အမွန္မွာ ေခါင္းမွ ေရၿဖိဳေလာင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ္ကုိးကြယ္သည့္ဘုရားကို ေခါင္းမွ ေရၿဖိဳေလာင္းရတာကို သေဘာက်၊ ႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မပါပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကား လူ႔ခြစာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သားကိုမူ ငယ္ေသးသည္ထင္၍ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္သည့္ တစ္ခ်ိန္တြင္မူ ဤကဲ့သုိ႔ မလုပ္သင့္ ေၾကာင္း အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပပါမည္။

ေန႔ခင္းပိုင္းျဖစ္၍ ပဲခူး - ရန္ကုန္ ကားလမ္းေၾကာမွာ ရွင္းေနပါသည္။ သိပ္မေမာင္းလုိက္ရဘဲ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဘုရားကိုအေၾကာင္းျပ၍ ဘုရားဖူးခရီးဟု အမည္တပ္ၾက၏။ ဘုရားသို႔လည္း သြားၾကပါသည္။ လမ္းျပမ်ားကလည္း ဘုရားကိုသာ အဓိကထားလ်က္ အျခား ေနရာမ်ားကိုမူ ဘုရားဖူးခရီး၏ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ခရီးစဥ္ဟုသာ သေဘာထားၾကသည္။ ဘုရားဖူးသြားရင္း ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ရွာမီွးၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္က ဘုရားမရိွဘဲလည္း ခရီးထြက္ႏုိင္သည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုခရီးကို ဘုရားဖူးခရီးဟု မေခၚႏိုင္ေတာ့။ ထိုအခါ ဘာခရီးေခၚရပါ့ဟု ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလုပ္မရိွ၊ အလုပ္ရွာကာ ေတြးေနမိပါသည္။

ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ၿမိဳ႔ရြာ အဘယ္မွ် စုတ္ခ်ာေနပါေစ၊ (ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ ၿမိဳ႔ရြာမ်ားကို မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ မေတြ႔ရသေလာက္ဟု ထင္ပါသည္။) သာသနိက အေဆာက္အဦးမ်ားကိုမူ ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္ထားၾကသည္ခ်ည္း။ ဤသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အဘယ္မွ် ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကေၾကာင္း သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။

က်ဳိက္ထီးရိုး၊ ဝင္းစိန္ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားႀကီး စသည့္ သာသနိက အေဆာက္အအံုမ်ား ထင္ထင္ရွားရွားရိွတာ ေကာင္းပါသည္။ ထို႔ထက္ ဘုရားေဟာထားသည့္ တရားေတာ္မ်ားကို ႏွလံုးသားႏွင့္ က်က်နန သေဘာေပါက္ နားလည္မွ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခံယူပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာထားကိုသာ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္သာမွန္ၿပီး အမ်ားမွားသည္ဟု မဆိုလိုေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ သေဘာေပါက္ပါသည္။

ဤသည္ကား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မိသားစု ဘုရားကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္သို႔ လည္ၾကပတ္ၾကျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၇