ကြမ္းယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ျမန္မာ

(၁) ကြမ္းယာဆုိင္မ်ား ပိတ္ေစ

. . . . . . . . .  ၿမိဳ႔နယ္မွ ထုတ္ျပန္သည့္စာ

သုိ႔

ဦး/ေဒၚ . . . . . . .

ကြမ္းပစၥည္း/ကြမ္းယာဆိုင္

. . . . . . . . . . ရပ္ကြက္

. . . . . . . . . . ၿမိဳ႔

အေၾကာင္းအရာ။               ။ ကြမ္းယာဆုိင္မ်ား ေရာင္းခ်ခြင့္ ပိတ္သိမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္ အသိေပးအေၾကာင္းၾကား ျခင္း

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

သို႔ျဖစ္ပါ၍ လူႀကီးမင္းတို႔၏  အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းျဖစ္သည့္ ကြမ္းပစၥည္းႏွင့္ ကြမ္းယာဆိုင္ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ျခင္း လုပ္ငန္းအား ေလွ်ာ့ခ်၍ အျခားအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းမ်ား ေျပာင္းလဲေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ေဆာင္ရြက္ပါရန္ ႏွင့္

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

လုပ္ငန္းလိုင္စင္မရိွဘဲ ဆုိင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ပါက စည္ပင္သာယာေရးအဖဲြ႔မ်ား ဥပေဒပုဒ္မ ၆၇၊ ပုဒ္မခဲြ (ဆ) အရ အေရးယူျခင္း ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

++++++++++++++++++++++++++

ေနျပည္ေတာ္မွစာ

ကြမ္းယာဆိုင္မ်ား ေရာင္းခ်ျခင္းကို ပိတ္ပင္ေနသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တိုင္းေဒသႀကီး/ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားသုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ထုတ္ျပန္

ေနျပည္ေတာ္၊ ဇြန္လ ၁၄ ရက္

ကြမ္းစားသံုးျခင္းသည္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး၏ ကန္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သည့္အျပင္ စည္းကမ္းမဲ့ ကြမ္းတံေတြးေထြးမႈမ်ားေၾကာင္း့ ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္သျဖင့္ ကြမ္းစားသံုးမႈ က်ဆင္းပေပ်ာက္ေရးအတြက္ အျမန္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္အခ်က္မ်ားကို ရည္ညႊန္းခ်က္ (၁) ပါ စာျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါသည္။

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ျပည္သူလူထုအား အခြင့္အာဏာ အသံုးခ်၍ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ ျပဳမူျခင္းမ်ားသည္ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ဥပေဒစုိးမိုးေရးကို ကရုဏာတရားျဖင့္ ယွဥ္၍ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ လမ္းညႊန္ခ်က္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနပါသည္။ . . . . . . . . .

ဟူး . . ေတာ္ပါေသးရဲ့။

(၂) ရာဇ၀င္ထဲမွာ ကြမ္းယာကို ထားခဲ့

ျမန္မာတို႔ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ကြမ္းယာစားသံုးျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။

အကယ္တႏၱဳ ကြမ္းစားျခင္းအေလ့အထသည္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ထေပၚလာသည့္ ေခတ္ေပၚအေလ့အထတစ္ခုမဟုတ္မူ၍ ဟိုး ေရွးဘုရင္မ်ားလက္ထက္ကတည္းက စားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီစားလာခဲ့သည့္ ကြမ္းသည္ ယခင္အခါ ကာလမ်ားက ဘာျပႆနာမွမေပၚ။ ယခုေခတ္က်မွ အစိုးရက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ယူရသည္ထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ ရာဇ၀င္ ရိုင္းလွေပစြ။

မာမာေအးသီဆိုခဲ့ေသာ ရ၀ိႏၵဳ ဒသန - ေနလျပတဲ့ မဂၤလာအညီ၊ ကႏၵ၀စၦ - နားကိုသျခင္း ျပဳပါသည္ စသည့္ မဂၤလာ (၁၂) ပါး သီခ်င္းကို မိတ္ေဆြတို႔ နားဆင္ၾကဖူးပါသည္။ ထို မဂၤလာ (၁၂) ပါးတြင္ တမၻဳလပတၱ - ကြမ္းခံြ႔မဂၤလာ လည္းပါ၏။ (ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဂၤလာ (၁၂) ပါးမွာ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈမွ ဆင္းသက္လာသည္ ထင္ပါသည္။ ကြမ္းခံြ႔မဂၤလာ၊ ေနလျပ မဂၤလာႏွင့္ နတ္ျပသည့္မဂၤလာတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာအယူအဆဟု မထင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာ မွားေကာင္းမွားႏုိင္ပါသည္။)

ထို႔ေၾကာင့္ ကြမ္းယာကို ေရွးျမန္မာတို႔ မည္မွ် အျမတ္တႏိုးထား စားသံုးၾကေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။

အမွန္ဆိုရလွ်င္ ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာစကား၊ အေထာက္အထားမ်ား ျမန္မာသမိုင္းတြင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရသည္။ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ပဲဆိုဆို၊ ပုဂံသမိုင္းပဲေျပာေျပာ ပုပၸားကိုပန္းသြားခူးရင္း ဘီလူးမႏွင့္ညားသည့္ ဗ်တ္တအေၾကာင္း၊ ငါ့ေျမးေတာ္မ်ား မလိမ္မိုးမလိမ္မာရိွလွသည္။ ေရႊေဖာ့ရိုးႏွင့္ရိုက္ ဆံုးမေစ ဆိုသည္ကို လည္ၿမိဳကို တုတ္တိုႏွင့္ႏွက္သျဖင့္ ေသရသည္ဆိုေသာ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြတုိ႔ သိပါသည္။ သည္ပံုျပင္တြင္ လူသတ္ကုန္းေပၚ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကြမ္းတရာ၊ ေရတမႈတ္စားခ်င္ေသးသည့္အတြက္ ခ်စ္သူ ကိုဗ်တ္၀ိကို အင္မတန္ေခ်ာ၊ အင္မတန္လွသည့္ မအိုဇာက ကြမ္းယာသြားေပး ရသည့္အေၾကာင္းလည္း ပါ၏။

ဆိုေတာ့ ဗ်တ္၀ိဗ်တၱတို႔ ေခတ္ကတည္းက ပုဂံမွာ ကြမ္းစားျခင္းအေလ့အထ ရိွေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ အဲေလ၊ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တၱတို႔က သူတို႔နဲ႔အတူတူ ကြမ္းေတြယူလာလို႔ စ စားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ။ အဲသလုိသာဆို ကြမ္းယာအစ၊ ဗ်တ္၀ိက လို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရေပလိမ့္ဦးမည္။

တခါကလည္း ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ျပႆနာ တက္ခဲ့ဖူးေသး၏။

ရခိုင္ဘုရင္ မင္းထီး ဆို ထင္ပါရဲ့။

ဘုရင္မင္းထီးက ျပည္သူကို တရားႏွင့္အညီ အုပ္စိုးသည္။ သူထုတ္ထားသည့္ ဥပေဒကို သူကိုယ္တိုင္ ေလးစားလုိက္နာသည္ ဆို၏။

သူရို႔ေခတ္တံုးကလည္း အေတာ္ ကြမ္းစားၾကတာ ျဖစ္မည္။

ကြမ္းယာသည့္အခါ ထံုးဘူးမွထံုးကုိ လက္ညိႈးႏွင့္ေကာ္ကာ ကြမ္းရြက္ကိုသုတ္သည္။ လက္ညိႈးတြင္ ေပေနသည့္ ထံုးမ်ားကို ရွင္းရန္ နန္းေတာ္တိုင္မ်ားသို႔ သုတ္ၾကေလေတာ့ နန္းေတာ္တိုင္မ်ားမွာ ထံုးသုတ္ရာေတြႏွင့္ ပြစာတက္ေနသည္ ဆုိ၏။

ထိုအခါ ဘုရင္က နန္းေတာ္တိုင္မ်ားကို ထံုးမသုတ္ရ၊ ထံုးသုတ္သည့္လက္ညိႈးကို ျဖတ္ေစ ဟု အမိန္႔ထုတ္သည္။

မ်ားမၾကာမီ နန္းေတာ္တိုင္တြင္ ထံုးသုတ္ရာတစ္ခုေတြ႔ေလ၏။

ကိုင္း၊ ထံုးသုတ္တဲ့သူကို ေခၚခဲ့စမ္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကိုယ္တိုင္ လက္ညိႈးကုိျဖတ္ၿပီး အျပစ္ေပးေတာ္မူမယ္။

မွန္လွပါ။ အရွင္မင္းတရားႀကီးကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရကၡိဳင္သကၠရာဇ္ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္၊ ဘယ္လ၊ ဘယ္ရက္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြမ္းယာၿပီး နန္းေတာ္တိုင္ကို သုတ္ခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး မွတ္တမ္းတင္ထားေၾကာင္းပါ ဘုရား။

ဟုိက္ရွာလပတ္ရည္။ သလိုျဖင့္ ငါ့ဟာငါပဲ ျဖတ္ရေတာ့မေပါ့ ဆုိကာ သူ႔လက္ညိႈးကိုသူ ျဖတ္ေတာက္ အျပစ္ေပးခဲ့သည္ဟု ဖတ္ရႈရဖူးပါသည္။

သဟာႏွင့္မွ် မၿပီးေသး။

ကြမ္းတံေတြးေထြးမႈေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ခဲ့ေသာ ကိစၥတစ္ခု ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ ရိွခဲ့ဖူးေသး၏။

တစ္ခါေသာ္ ရာဇသႀကၤန္အမတ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ သီဟသူမင္းသား ေနာက္ကပါလာသည္ကို သတိမထားမိသျဖင့္ အက်ႌလက္မသိမ္းမိ။ ထိုအခါ မင္းသားက အမတ္ႀကီး၏ အက်ႌလက္ကို ကြမ္းေသြးျဖင့္ ေထြးလိုက္သည္။ အမတ္ႀကီးက မင္းသားလာသည္ကို မျမင္မိပါဆိုသည့္တိုင္ စိတ္မေျပ။ အမတ္ႀကီးလည္း မွတ္ထား၍ ကြမ္းေသြးစြန္းေပေသာ အက်ႌကို ေသတၱာတြင္း၌ သိမ္းထားေလသည္။

အမွန္တြင္ သီဟသူမင္းသားက အႀကီးျဖစ္၍ နန္းရထုိက္၏။ သို႔ေသာ္ သူက ရာဇသႀကၤန္အမတ္ႀကီးကို ကြမ္းေသြးျဖင့္ ေထြးၿပီး ေစာ္ကားထားေသာေၾကာင့္ အမတ္ႀကီးက နရသီပေတ့ကို နန္းရေအာင္ အႀကံအဖန္လုပ္ေပးလိုက္သည္။ နရသီဟပေတ့ ကလည္း ေက်းဇူးဆပ္ပါမည္ ဆုိ၏။

နရသီဟပေတ့ မင္းျဖစ္လာေသာ္ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး အမတ္ႀကီးကို မခ်ီးေျမွာက္မိ။ ရာဇသႀကၤန္လည္း စိတ္နာသည္ႏွင့္ ပန္းကပ္ပဲ့ကို ေဆာင္၍ နန္းေတာ္သို႔ တက္၏။ (ပန္းကပ္ဟူသည္မွာ ကြမ္း၊ ပန္းထည့္ေသာ အသံုးအေဆာင္ ကြမ္းအစ္ကို ဆိုလိုသည္။ ပန္းကပ္ပဲ့ဟူသည္ မေကာင္းေတာ့ေသာ၊ ပ်က္စီးေနၿပီျဖစ္ေသာ၊ ပဲ့ရဲြ႔ေနသည့္ ပန္းကပ္ကို ဆိုလိုသည္။)

မင္းႀကီးက - အဖိုးရာဇသႀကၤန္၊ အဘဲ့ေၾကာင့္ ပန္းကပ္ပဲ့ကို စားသနည္း ဟု ေမး၏။

အရွင့္သား၊ ပန္းပြတ္သည္ သားေျမးတို႔ ေကာင္းစားေနသည္ျဖစ္၍ ပန္းပြတ္မည့္သူမရိွေသာေၾကာင့္ ပန္းကပ္ပဲ့ကို စားရပါသည္ ဟု ေျဖ၏။ (ဆိုလိုသည္မွာ နရသီဟပေတ့၏ မိခင္မွာ ျမစ္သာရြာသူ၊ ပန္းပြတ္သည္၏ သမီးျဖစ္၏။ ပန္းပြတ္သည္၏ေျမး ဘုရင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပန္းပြတ္သည္တို႔ ပန္းမပြတ္ေတာ့ ဟု အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍ ဆိုျခင္းျဖစ္ေလသည္။)

မင္းႀကီးလည္း ႏွလံုးနာသည္ျဖစ္၍ အဖိုး၊ ရာဇသႀကၤန္၊ ဘုရားေစတီမ်ားကို ထီးတင္ေသာအခါ အသို႔တင္သနည္း။

အရွင့္သား ျငမ္းျဖင့္တင္ပါသည္။

ထီးအထက္သို႔ေရာက္ေသာ္ ျငမ္းကို အသို႔ျပဳသနည္း။

အရွင့္သား၊ ျငမ္းကိုဖ်က္မွ တင့္တယ္ပါသည္။

အိမ္း၊ ငါကား ထီးႏွင့္တူ၏။ အမတ္ႀကီးကား ျငမ္းႏွင့္တူ၏။ ငါသည္မင္းျဖစ္၍ အထက္သို႔ေရာက္ၿပီ။ ျငမ္းႏွင့္တူေသာ အမတ္ႀကီးကိုဖ်က္မွ တင့္တယ္ေတာ့မည္ ဆိုကာ ရာဇသႀကၤန္ကို စည္းစိမ္မွႏႈတ္၍ ဒလသုိ႔ ပို႔ေလ၏။

ဤသည္မွာ ကြမ္းေသြးေၾကာင့္ တက္ရေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ေလသည္။

ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အမွတ္အသားမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေလသည္။

ထိုအထဲတြင္ စကားေတာင္စားလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္၏။

ၿမိဳ႔၀န္ရံုးတက္သြားရာ၌ ေနာက္ေတာ္ပါးကလုိက္ပါလာသည့္ ကြမ္းအစ္ကိုင္ စကားေတာင္စားကို ၿမိဳ႔၀န္က ငါ့ဆီက က်သမွ် အကုန္ေကာက္ခဲ့ဟု မွာထားေလရာ စကားေတာင္စားလည္း ျမင္းေခ်းယို၍ ပါခ်လုိက္ေသာ ေခ်းတံုးမ်ားကို ကြမ္းအစ္ထဲသို႔ ေကာက္ထည့္ခဲ့သည္ ဆုိ၏။ ၿမိဳ႔၀န္က စာရြက္စာတမ္း စသည္တို႔ဆိုလိုသည္။ အကုန္ေကာက္ခဲ့ဟူေသာစကားကုိ ကပ္ဖဲ့ကာ စကားေတာင္စားက ျမင္းေခ်းပါမက်န္ေကာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ျမန္မာမင္းမ်ားလည္း အေတာ္ကြမ္းႀကိဳက္သည္ထင္၏။ သူတို႔သြားေလရာ ကြမ္းအုပ္ေဆာင္သြားသည္။ သည္ကြမ္းအုပ္ကိုင္ဘို႔ ကြမ္းေရေတာ္ကိုင္ဟု ရာထူးေတာင္ေပးထားပါေသး။ (ကြမ္းေရေတာ္ကိုင္ဆိုတာ ကြမ္းအုပ္ကိုင္တဲ့သူကို ဆိုလိုတယ္ ထင္ပါရဲ့၊ မွားရင္ ျပင္ေပးၾကပါ။)

ေအာင္မယ္၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္မွတ္လို႔။ ရြာမွာ အလွဆံုးလည္းျဖစ္၊ အက်င့္စာရိတၱလည္းေကာင္း၊ မ်ိဳးရိုးလည္း ေကာင္းသူကိုမွ ေရြးတာျဖစ္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုလို႔ ခင္ခင္ထူးရဲ့ မအိမ္ကံကိုလည္း သတိရမိပါရဲ့။

ဒါ့ျပင္ ကြမ္းကို စာေတြထဲမွာေတာင္ တခမ္းတနား ထည့္သြင္းစပ္ဆိုၾက၏။

ေတာင္တြင္းရွင္ၿငိမ္းမယ္၏ ေမာင့္ကိုလြမ္းေတာ့ အိုင္ခ်င္းတြင္ -

ဘကုိလြမ္းလည္း၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း၊ စားေတာ္ကြမ္းႏွင့္၊ သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ၊ ပန္းသေျပႏွင့္၊ ေျပဖူးငဲ့ရွင္။

ေမာင္ကေလး၊ ေမာင့္ကိုလြမ္းေတာ့၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း၊ စားေတာ္ကြမ္းႏွင့္၊ သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ၊ ပန္းသေျပႏွင့္၊ မေျပပါလို႔၊ ေသာက္ေတာ္ေရအိုး၊ ကြ်မ္းထိုးေကာင္ႏွယ္၊ အပ်ိဳျဖဴ ငယ္ႏွမမွာလ၊ ႀကံဳရတယ္ရွင္။         ။ - ဟု စပ္ဆိုခဲ့ပါသည္။

ဦးယာ၏ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ အဲခ်င္းတြင္ -

ကြမ္းေရငယ္မွ ႏွင္းဆီ၊ သံုးတတ္ၿပီဘဲ၊ ေမာင့္ဆီကိုသာ၊ တ-ေမွ်ာ္ေခြလိပ္၊ အႏိုင္မိွတ္လို႔၊ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွာ - စသျဖင့္ ဖဲြ႔ခဲ့၏။ ေအာင္မယ္ ကြမ္းတံေတြးမ်ား ႏွင္းဆီပန္းေရာင္နဲ႔ေတာင္ ႏိႈင္းထားပါေသး။

ေနာက္ ကြမ္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ဘယ္သူေရးမွန္း ဘယ္ေခတ္ကေပၚခဲ့မွန္း မမွတ္မိေတာ့။ သို႔ေသာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က အလြတ္က်က္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ခုထိ ပါးစပ္ထဲမွာ အလြတ္ရတံုး။

တံတားဦးက ကြမ္းႏု၀ါ၊ ငျမာကေဆး

ကြမ္းသီး ေတာင္ငူႏွင့္၊ ကိုင္းထုံးျဖဴ ျပည္ရွား

သာ ၀ါးလို႔ေထြး။

(၃) ေရွးျမန္မာတို႔ႏွင့္ ကြမ္းယာ

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ ရြာမွာေနခဲ့တံုးက ႀကီးေဒၚမ်ား၊ အဖြားမ်ားႏွင့္ အတူေနခဲ့တာျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က အရီးတို႔၊ အေမႀကီးတို႔ ကြမ္းထည့္စားသည့္ ကြမ္းအစ္ႀကီးကို ခုထိျမင္ေယာင္ေနမိေပေသး၏။ ေၾကးႏွင့္လုပ္ထားတာျဖစ္ၿပီး ေၾကးအစ္ႀကီးထဲတြင္ ႏွစ္အံထပ္ထည့္ထားသည္။ ႏွစ္အံေအာက္တြင္မေတာ့ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား လပ္ေနသည္။ ထိုလပ္ေနသည့္ေနရာတြင္ ကြမ္းမ်ားထည့္သည္။ ဒုတိယအံထဲတြင္ ေဆးရြက္ႀကီးမ်ား ထည့္သည္။ အေပၚဆံုးအံတြင္ ကြမ္းညွပ္ႏွင့္ ကြမ္းသီးစိတ္မ်ား ထည့္သည္။ ကြမ္းေသြးေထြးဘို႔လည္း ေၾကြေရသုတ္ ေထြးခံႀကီးလည္းရိွ၏။ ဧည့္သည္မ်ားလာလွ်င္ ထိုကြမ္းအစ္ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။

အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ကြမ္းအစ္ရိွ၏။ ကြမ္းစားၾက၏။ အလႉမဂၤလာေဆာင္မ်ားတြင္လည္း ကြမ္းျဖင့္ဧည့္ခံသည္သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စားတာ ဘာျပႆနာမွ မၾကားခဲ့ရ။ မၾကားဆို သူတို႔ကြမ္းထဲတြင္ ဘာမွ သိပ္ေထြေထြထူးထူးမပါ။ ကြမ္း၊ ကြမ္းသီး၊ ထံုး၊ ေဆး။ သည္မွ်သာျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကြမ္းကို အရမ္းကာေရာ စားတာမဟုတ္။ အရသာခံလို႔ ရရံု။ အပ်င္းေျပ စားၾကတာျဖစ္၏။ အဖြားႀကီးေတြဆို ကြမ္းသီးမ၀ါးႏိုင္လို႔ သံဆံုထဲ ထည့္ေထာင္းၿပီးေတာင္ စားၾကေသးသည္။

သည္ဘက္ေခတ္တြင္ ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စပ္ဆိုထားသည္မ်ားထဲမွ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအေၾကာင္း ဖဲြ႔ဆုိထား သည့္ ဆရာတင္မိုး၏ကဗ်ာကို ႀကိဳက္သည္။

ကြမ္းအစ္တလံုး၊ ေယာင္တထံုးနွင့္
ရင္ဖံုးအက်ႌ၊ ဖ်င္ပင္နီႏွင့္

ေယာထည္ပုဆို၊ မင္ေၾကာင္ထုိးႏွင့္

အဖိုးက၀ိပညာရိွ။

ေနာက္ၿပီး သုေမာင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကြမ္းစားၾက၏။ အေရလည္းမရ၊ အဖတ္လည္းမရပါဟု စာအုပ္ေၾကာ္ျငာတြင္ ေရးခဲ့ေသာ ကြမ္းစကားစာအုပ္လည္း ထြက္ခဲ့၏။ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာသာ ဖတ္မိၿပီး စာအုပ္ကိုေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဖတ္ျဖစ္ပါ။ စာအုပ္ကို ကြမ္းစကား ဟု နာမည္တပ္ထားေသာ္လည္း ကြမ္းစားျခင္းအေၾကာင္းကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြမ္းအေၾကာင္းကို ေသာ္လည္းေကာင္း ေရးထားျခင္းမဟုတ္။ ကြမ္းစကားဟု နာမည္တပ္ရျခင္းမွာ သူေရးေသာ စာပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ပိုဆိုင္သည္။ ကြမ္းစကား အမွာစာ၌ -

စာဖတ္ပရိသတ္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာအခ်ိဳ႔က (ဒါဟာ ၀တၳဳတိုလည္းမဟုတ္၊ စာညြန္႔လည္း မဟုတ္၊ ေဆာင္းပါးလည္းမဟုတ္၊ စာတမ္းငယ္လည္း မဟုတ္၊ အတၳဳပၸတိၱလည္းမဟုတ္ . . . ) မည္သည့္စာစုမ်ိဳးတြင္ အက်ံဳး၀င္သနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္စာစုေတြကို ကြ်န္ေတာ္က ကြမ္းစားသလို ၀ါးသလိုေရးတာပါ ဟု ျပန္ေျဖ၏။ -

ဟု ဤစာအုပ္ကို ကြမ္းစကားဟု အမည္ေပးရျခင္းအေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းထား၏။

ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာစာအုပ္မ်ား စာေပဗိမာန္က ထုတ္ခဲ့သည္ဟု ခပ္ေရးေရးမွတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္စာအုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဘယ္တံုးကထုတ္ေ၀ခဲ့သည္ဆိုသည္ကို ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က စာေပဗိမာန္ စာအုပ္မ်ားကို လစဥ္မွာယူခဲ့ရာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတက္ရတာ တစ္ေနရာထဲ မဟုတ္။ ဟိုေျပာင္း သည္ေရႊ႔ႏွင့္။ စာအုပ္မ်ားလည္း ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္မသိ။ အကုန္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္သည္။ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါဘိ။ အထူးသျဖင့္ ေလးမ်က္ႏွာအိမ္ ဖ်က္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနခဲ့သည့္ ေလးမ်က္ႏွာက င၀န္ျမစ္ေပၚတြင္ရိွသည္။ ႏွစ္တုိင္း ျမစ္ကမ္းပါးၿပိဳသည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွလူမ်ားမွာ တျခားအလုပ္ထက္ အိမ္ေျပာင္းအိမ္ေရႊ႔လုပ္ရသည့္အလုပ္က ပိုမ်ားသည္ဟုပင္ ထင္ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာအုပ္မ်ားမွာလည္း သခၤါရတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္။ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၾကရသည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွ ေရဆင္းသို႔ေျပာင္းလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္မွာမရိွ။ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္ေနသည္။ မမတို႔ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေဖာင္ဖ်က္လာၾကတာျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆိုလို႔ တစ္အုပ္မွေတာင္ ပါမလာဟု ထင္ပါသည္။ ပါေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ ပါပါလိမ့္မည္။ ေရဆင္းမွ ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းလာၾကေတာ့ အမ်ားဆံုးပစၥည္းမ်ားမွာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္၏။ ပီနန္အိတ္ႀကီးႏွင့္ (၇) လံုးရိွသည္။ အျခား ႀကီးႀကီးမားမားပစၥည္းဆိုလို႔ ကုတင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ အနည္းငယ္သာ ျဖစ္၏။

အဲေလ၊ ကြမ္းအေၾကာင္းေျပာရင္းကေန စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ ေဆာရီး။

(၄) သည္ဘက္ေခတ္ ကြမ္းယာ

ကြမ္းယာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ယေန႔တိုင္ မွတ္မိေနေသးေသာ ကြမ္းယာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုလည္း ရိွခဲ့ပါေသး၏။

ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းေရာက္ေတာ့ အသက္ ၂၈ ႏွစ္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္မွ ဆရာမ်ားႏွင့္ သိပ္မေပါင္းျဖစ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သုေတသနက လူပ်ိဳသိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ အဖဲြ႔က်သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ထားသျဖင့္ ဘာမွ အလုပ္မရိွ။ သည္ေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္သည္။ ညေန တခါတေလ အရက္လိုက္ေသာက္ျဖစ္သည္။ အရက္က အၿမဲေသာက္ျဖစ္တာမဟုတ္။ ညေနတိုင္လွ်င္ သူတို႔မသြားမေနႏိုင္ အၿမဲသြားသည့္ေနရာမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ ျဖစ္၏။ ထားပါေတာ့ နာမည္ေတာ့။ သူတို႔ အဲသည္ဆိုင္သြားလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ေနက်ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကြမ္းယာ၀ယ္လို၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြမ္းစားခ်င္၍ေသာ္လည္းေကာင္း မဟုတ္။ သက္သက္ အလုပ္မရိွ၍ ျဖစ္၏။

တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုဆိုင္မွအမ်ိဳးသမီးက မဆီႏွင့္မဆိုင္ ကြ်ႏု္ပ္ဘက္လွည့္ကာ ခင္ဗ်ားေနာ္၊ သူတို႔နဲ႔ေပါင္းတာ ၾကည့္ေပါင္း။ ခင္ဗ်ားက ေက်ာင္းဆရာ ဟု အသားလြတ္ ခြပ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လက္ေထာက္ကထိက၊ သူက ကြမ္းယာေရာင္းသူ။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ၾကည့္ေပါင္းေျပာရေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မွ ကေလကေခ်မပါ။ အားလံုး အရာရိွႀကီးမ်ား၊ အရာရိွေပါက္စနမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။

ရင္ထဲ အေတာ္ေအာင့္သြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ့ဟု မွတ္မိပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မလိုက္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုေအာင္လိႈင္တို႔၊ ကိုထြန္းေရႊတို႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ေလာက္ေရာက္သည့္အခ်ိန္က်မွ လိုက္သြားသည္။ ေအာင္မယ္၊ ကြမ္းယာေရာင္းတယ္ဆိုၿပီး အထင္မစေမာလိုက္ပါႏွင့္ခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ျပန္တမ္း၀င္အရာရိွေပါက္စန လခမ်ားေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးသည္။

တခါကလည္း ဟသၤာတတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွ အရာရိွမမတစ္ေယာက္ကို ကြမ္းယာေရာင္းသည့္ အမ်ိဳးသမီးက အစ္မရယ္၊ ဒီ မျဖစ္စေလာက္လခေလးနဲ႔ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔။ ကြ်န္မတို႔လို ကြမ္းယာေရာင္းစမ္းပါ ဟု ေျပာေလရာ အရာရိွမမမွာ အနာေပၚ တုတ္က်လွ်က္ ဟင္၊ နင့္ကြမ္းယာကို ငါ၊ အခုခ်က္ခ်င္း ထေရာင္းလို႔ရတယ္။ ငါ့ရာထူးကို နင္လိုခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ အခုခ်က္ခ်င္း ရႏိုင္မလား ေျပာစမ္းဟု ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႔လိုက္ရာ ဟိုခမ်ာ ဇက္ကေလးပုသြားရသည္ဟု ၾကားဖူးေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေျပာရလွ်င္ ကြမ္းယာကို လူငယ္လူႀကီးတို႔ အသည္းအသန္ စားလာၾကတာ ၈၈ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းမွ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ကြမ္းယာယဥ္ေက်းမႈမွာ သည္မွ် မထြန္းကားေသး။ ခုေတာ့ သူတို႔ကြမ္းစားတာက ကြမ္းကိုႀကိဳက္လို႔ စားရံုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ (လူႀကီးေတြေျပာသလို) အရူးစား၊ အေပါစား စားျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်ဲစား၊ ႏြားစား စားျခင္းျဖစ္၏။ ကြမ္းကို ဘူးလိုက္ေဆာင္ထားကာ တစ္ယာမကုန္မီ ေနာက္တစ္ယာကို ထိုးထည့္ၿပီး အဆက္မျပတ္စားျခင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကိုေသာင္းတန္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေနရာေရာက္လိုက္၊ ေရာက္လိုက္ ကြမ္းယာဆိုင္ကိုသာ ဦးစြာရွာေလသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ကြမ္းယာပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္။ ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းမွမႀကိဳက္။ ကိုမိုးဦးဆိုလွ်င္လည္း ပင္နင္ဆူလာကျပန္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ကြမ္းကို တစ္ပတ္စာ အထုပ္လုိက္ သယ္သြားေလ့ရိွ၏။

ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး၏ ညီမ၏ ေယာက္်ား၏ အစ္ကို (ဘယ္လိုစပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့) မွာ ကြမ္းေၾကာင့္ ပါးေစာင္ကင္ဆာ ျဖစ္ကာ ပါးမ်ားပဲ့က်လွ်က္ မ်ားမၾကာမီကာလက အသက္ဆံုးပါးခဲ့ဖူးေလသည္။ မိမိတို႔ေရွ႔မွာ မိမိတုိ႔ ေမာင္ဖြားတစ္ေယာက္လံုး ကြမ္းျဖင့္ အသက္ေသခဲ့ရသည့္တုိင္ သူ႔အိမ္သားမ်ားမွာ ကြမ္းကို မျဖတ္ႏုိင္။ ယခုထိ အသည္းအသန္စားတံုး ျဖစ္၏။ သိပ္မၾကာ ခင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကင္ဆာျဖစ္ရန္ ေသခ်ာေနပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး၊ တစ္ေယာက္မွ ကြမ္းမစား၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ပါ။ ရန္ကုန္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ မည္သည့္ ဧည့္သည္ကိုမွ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္မ်ားျဖင့္ ဧည့္မခံပါ။ ကြမ္းစားတတ္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားကိုလည္း အျပင္၌သာ စား/ေသာက္ ေစပါသည္။ မည္သို႔မွ မထင္ပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္လာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔စည္းကမ္းကို လိုက္နာရ ပါမည္။ အရက္ေသာက္လာသူမ်ားကိုလည္း လက္မခံပါ။

(၅) နိဂံုး

ကြမ္းစားျခင္းကို လံုး၀ျဖတ္ရမည္ဟု မဆိုလို။ ဥပေဒျဖင့္ ကြမ္းမေရာင္းရ။ ကြမ္းစားသူမ်ားကို ေထာင္ခ်မည္ဟု လုပ္မွာကိုလည္း မလိုလားပါ။ အလြန္အကြ်ံမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရန္သာ လုိပါသည္။ ျပည္သူလူထုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ပညာေပးရန္ လိုပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကြမ္းယာထဲထည့္စားသည့္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစေသာ ေပါက္တတ္ကရေဆးမ်ားကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ လိုပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ မူးယစ္ေစတတ္သည့္ေဆး၀ါးမ်ားျဖစ္လွ်င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးဥပေဒျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔ရႏိုင္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ကြမ္းယာေရာင္းသည့္ဆိုင္မ်ားကို လိုင္စင္လုပ္ခိုင္းပါ။ သူတုိ႔ကိုလည္း ပညာေပးသင္တန္းမ်ား တက္ခုိင္းပါ။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ားကို အရက္၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာေရာင္းျခင္းကို ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္ပါ။ ဤသည္ကိုမွ မလိုက္နာလွ်င္ အေရးယူပါ။

ကြမ္းတံေတြးေထြးသည့္ကိစၥကိုမူ ကြမ္းေသြးသာမက အျခား မည္သည့္အမိႈက္မွ မပစ္ရ။ တံေတြကို ေတြ႔ကရာမေထြးရေစရန္ လုပ္ပါ။ ဥပေဒထုတ္ပါ။ မိလွ်င္ ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးယူပါ။ အေရးႀကီးသည္မွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ လူအမ်ား ဥပေဒကို ေလးစားလုိက္နာလာၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဥပေဒအသက္၀င္လာရန္မွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသူ ၀န္ထမ္းမ်ားအေပၚ မ်ားစြာ မူတည္ေနပါသည္။ လိုင္းေၾကးယူၿပီး သံုးလံုးဒိုင္ေတြကို ဖြင့္ခြင့္ေပး ထားျခင္းမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဥပေဒေပါင္း ႏွစ္သိန္းခုနစ္ေသာင္းေလာက္ ထုတ္ထားလဲ ေမာင္ထုတ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဘာမွ ထူးလာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြအတြက္ စံနမူနာျပျဖစ္ေအာင္ ေနျပပါ။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က ေဆးလိပ္ေသာက္ေနလွ်င္ ကိုယ့္သားသမီးကို ေဆးလိပ္မေသာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ဆံုးမပါမည္နည္း။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က ကြမ္းစားေနလွ်င္ ကိုယ့္သားသမီးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြမ္းမစားေအာင္ သြန္သင္ပါမည္နည္း။

လူငယ္မ်ားအား သူတို႔ေနခ်င္သလို ေနပါေစ။ သို႔ေသာ္ ေဘာင္ေက်ာ္မသြားပါေစႏွင့္။ ဆံုးမစရာရိွလွ်င္ ဆံုးမပါ။ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုဆံုးမဘို႔လိုပါသည္။

ႀကိဳက္လို႔စားသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကြမ္းယာကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း စားႏုိင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။

ပက္ကနဲ ေတြ႔ကရာကို ကြမ္းေသြးေထြးသူမ်ား မျဖစ္ေအာင္ မိမိကိုယ္မိမိ၊ မိမိအသိႏွင့္မိမိ ထိန္းႏုိင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၉ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၆။ ၁း၀၁ နာရီ

သံမဏိလိပ္ျပာ၏ ေတာင္ပံခတ္သံ

(သည္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရးရေကာင္းမလား၊ မေရးပဲေနရေကာင္းမလား ဟု ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေ၀ခဲြမရ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတြးမိသမွ်ကေလးကို မိတ္ေဆြတို႔အား ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုေသာေၾကာင့္ အရဲစြန္႔ကာ ေရးလိုက္ရပါ၏။ သေဘာတူတာ မတူတာ မိတ္ေဆြတို႔အပိုင္းပါ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

မိတ္ေဆြတို႔ ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီမွ ၾသ၀ါဒစကားကို ၾကားသိၾကၿပီးျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။

အထဲတြင္ထိုင္ေနၾကသည့္ ၾသ၀ါဒခံ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားေတာ့ မည္သုိ႔ေနမည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ပင္ ၾကားရရံုႏွင့္ ေက်ာခ်မ္းမိပါသည္။

အဲေလ။ အဂၤလိပ္စကားပံုတစ္ခုရိွ၏။

“လိပ္ျပာသန္႔သူသည္ သန္းေခါင္ယံတံခါးေခါက္သံကို ေၾကာက္စရာမလို” - ဟူ၏။

သို႔မို႔ေၾကာင့္ လိပ္ျပာသန္႔သူမ်ားအေနႏွင့္ သည္ၾသ၀ါဒစကားကုိ ေၾကာက္စရာမလို။ ကုိယ္မွန္ေနဘို႔သာ အေရးႀကီးသည္။ သူက မမွန္သူေတြကိုေတာ့ မမွန္တဲ့အတိုင္းအေရးယူမယ္။ နည္းနည္းမွ ေလွ်ာ့ေပးမွာမဟုတ္ ဟု သတိေပးျခင္းမွ်ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ မဟုတ္တာလုပ္သူကို နည္းနည္းမွ သည္းညည္းမခံတတ္သူအဖို႔ေတာ့ သည္လုပ္ရပ္မွာ သည္းေျခႀကိဳက္ျဖစ္ေလသည္။

အမ်ားသူငါကဲ့သုိ႔ပင္ လစာျဖတ္သည့္ကိစၥကိုမူ ကြ်န္ေတာ္လည္း သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ျဖစ္မိ၏။

သို႔ေသာ္ သည္လုိေျပာလွ်င္ သည္လိုေ၀ဖန္ၾကလိမ့္မည္ကို ဥကၠဌအေနႏွင့္ ေသခ်ာေပါက္တြက္ဆမိပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ ဘာမွ မေ၀ဘန္လိုပါ။ သူ႔တြင္ အျပင္လူမ်ား မျမင္ႏိုင္၊ မေတြးႏိုင္သည့္ ပိုမိုႀကီးက်ယ္ေသာ အစီအမံ၊ အေတြးအႀကံမ်ား ရိွလိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသည္။

လစာျဖတ္တာကုိ မွားသည္၊ မွန္သည္ကို မေ၀ဖန္လို။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။

လစာရိကၡာဟူသည္ သူလုပ္သည့္လုပ္အားခအတြက္ ေပးေသာအခေၾကးေငြျဖစ္၏။

ျမန္မာျပည္မွ လစာသတ္မွတ္ပံုမွာ အထက္-ေအာက္ အလြန္ကြာဟလြန္းလွသည္။ (စင္ကာပူမွာေရာ၊ ဘာထူးတံုး။ အတူတူပါဘဲ။ ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လစာ စင္းေဒၚလာ ၄၅၀-၅၀၀ ေလာက္သာရၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္က ၁၂၀၀၀။ ၀န္ႀကီးအဆင့္ဆို ၇ ေသာင္းေက်ာ္။ စင္ကာပူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆို တစ္လကို စင္ကာပူေဒၚလာတစ္သိန္းခဲြေလာက္ ရ၏။ ဆိုေတာ့ အထက္ဆံုးႏွင့္ ေအာက္ဆံုး အဆ ၃၀၀ နီးပါးကြာသည္။ အားပါးပါး။)

ျမန္မာျပည္မွာ သမၼတလစာ သိန္း ၅၀။ ၀န္ႀကီးမ်ားက သိန္း ၃၀။ ဒု၀န္ႀကီးမ်ားက သိန္း ၂၀။ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ားက်ေတာ့ တစ္ေန႔ လခ ၃၆၀၀ (သတ္မွတ္ထားတာျဖစ္ၿပီး အျပည့္ ရ/မရ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက လစာ ၁၀ သိန္း။ အရာရိွငယ္မ်ားလစာ ၁ သိန္းေက်ာ္ ဆိုေတာ့ အင္း။

ထားပါေတာ့။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက အေျခခံလူတန္းစားေတြထက္ လစာပိုမ်ားေနတာ မတရားဟုဆိုလွ်င္ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ (သမၼတအစ၊ ေန႔စား၀န္ထမ္းအဆံုး) ၀န္ထမ္းအားလံုး၏ လစာရိကၡာႏႈန္းမ်ားကို ျပန္ျပင္ရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရေနေသာလခကို ျပန္ျဖတ္တာက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ သိပ္ဘ၀င္မက်ပါ။

လာဘ္မစားရဘူး။ စာက်က္ရမယ္။ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ေထာင္ထဲထည့္မယ္ ဆုိတာေတြအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါ၏။ ဤသုိ႔လုပ္ျခင္းမွာ တျခားသူေတြနမူနာယူႏိုင္ေအာင္ သူ႔လူေတြကို တကယ့္ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ စံျပျဖစ္ေနေစရန္ လုပ္ျပျခင္းျဖစ္၏။

တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ငါတို႔လည္းမလုပ္ဘူး။ နင္တို႔လုပ္ရင္လည္း ေသမယ္သာႀကံဟု သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ တကယ့္ အားတက္စရာ မဂၤလာစကားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈကိုလည္း တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္တြယ္သြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆပါ၏။

ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီမွ သံမဏိလိပ္ျပာ၏ ေတာင္ပံခတ္သံကား မာန္ဟုန္ျပင္းလွသည္။

ေျမေပၚ၌တင္ေနသည့္ မေကာင္းေသာအညစ္အေၾကးတို႔သည္ ျပင္းထန္စြာ ရြာသြန္းလိုက္ေသာ မိုးေရမ်ားႏွင့္အတူ လြင့္စဥ္ ေမ်ာပါကုန္သကဲ့သို႔ -

မေကာင္းသည့္အညစ္အေၾကးမွန္သမွ်ကိုလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တက္သစ္စအရုဏ္ဦးႏွင့္အတူ သုတ္သင္ရွင္းလင္းေတာ့မည္။ 

သို႔ေသာ္ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ေျပးေနေသာ စက္ဘီးကို ရုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္ဆဲြရပ္လိုက္ပါက ေရွ႔သို႔ ဂြ်မ္းပစ္က်တတ္သည္ကို လည္း အထူးသတိထားရန္ေတာ့ လိုပါ၏။

မွတ္ခ်က္။            ။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ အရည္အေသြးတက္လာမွ လႊတ္ေတာ္အရည္အေသြးတက္လာမည္။ လႊတ္ေတာ္ အရည္အေသြးတက္လာမွ တုိင္းျပည္ ဖြ႔ံၿဖိဳး တိုးတက္လာမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ အရည္အေသြးတက္လာေစရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကပါစို႔ဟု တုိက္တြန္း လိုက္ရပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၀ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၅

ရက္ ၁၀၀၊ ဘာေျပာင္းသလဲႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း

(၁)

အေတာ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွ၏။

အဲေလ၊ သူတို႔ကိုလည္းအျပစ္ေျပာလုိ႔မရျပန္။

သည္လုိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ၾကသည္ပဲ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အားလံုးက သည္စနစ္ႀကီးကို ရံြမုန္းလွၿပီ။

သည္စနစ္ႀကီးကို ရြံမုန္းလွလို႔ဘဲ၊ သည္စနစ္ႀကီးကို ေျပာင္းခ်င္လို႔ဘဲ တႏိုင္ငံလံုး ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ မဲထည့္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ေလာ။

သည္ေတာ့ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ကို ေလးစားရမည္သာ ျဖစ္၏။

သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာ(ေသး)သည့္အတြက္ မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္ေနၾကသည္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာရမည္သာ ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္လည္း အလ်င္မလိုၾကပါႏွင့္ဦး ခင္ဗ်ာ။

(၂)

ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚလာတာ အေတာ္ေလးေကာင္း၏။ အေတာ္ေလးလည္း မေကာင္းပါ။

ေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ လူမ်ား၏ အဆင့္အတန္း၊ သေဘာသဘာ၀၊ သူတို႔ခံစားခ်က္၊ ၎တို႔၏ အလုိဆႏၵ၊ ရလိုမႈ၊ စသည္တို႔ကို အူမေခ်းခါးမက်န္ သိရသည္။ လူအေပါင္းတို႔သည္ မိမိ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးျဖစ္သည္ကို ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတြင္ ေၾကျငာၾကကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားရိွသည္ကို မည္သူ႔အားမွ် မေမးရပါဘဲလ်က္၊ မည္သည့္အိမ္မွ မလည္ရပါဘဲလ်က္ အိမ္မွာေနရင္း သိႏိုင္ေလ၏။

ေဖ့စ္ဘုတ္၏ မေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ အခ်ိန္မ်ားကို ဖဲ့ယူစားသံုးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္သည္ ဘိန္းထက္ ဆိုးေသး၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အေရးႀကီးသည့္အလုပ္မ်ားရိွလွ်င္ ေဖ့စ္ဘုတ္ကို ေယာင္လို႔မွ မဖြင့္ရဲ။ ေဖ့စ္ဘုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုတစ္ညလံုး၊ တစ္ေန႔လံုးကို ေဖ့စ္ဘုတ္က စားသြားသည္သာ ျဖစ္၏။

ထို႔ျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ အေထြအထူးသတင္းစာ ရွာဖတ္စရာမလုိ။ ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ အကုန္ဖတ္ႏိုင္ ေလသည္။ ထုိအခ်က္အလက္မ်ား မွန္မမွန္ကိုမူ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ယံုဘို႔ လို၏။ (ဤကား စကားခ်ပ္။)

(၃)

လူသည္ရႊ႔ံရုပ္ႏွင့္တူ၏။

လူငယ္ဘ၀သည္ ယခုမွ ကမ္းပါးက ခူးလာသည့္ ရံႊ႔ႏွင့္တူသည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀မွာ ရႊ႔ံကိုအရုပ္လုပ္ၿပီး အေျခာက္ခံထားတာႏွင့္တူသည္။

လူႀကီးမွာမူ ေျခာက္ေနသည့္ ရံြ႔ရုပ္ကို မီးဖုတ္ကာ ေၾကြရည္သုတ္ထားတာႏွင့္ တူ၏။

ရႊ႔ံအစိုဘ၀တြင္ လိုသလို ျပဳျပင္ယူလို႔ရသည္။ မင္းသမီးရုပ္ယူမလား။ ႏြားရုပ္ယူမလား။ ရႊံ႔မေျခာက္မီကာလတြင္ မင္းသမီးရုပ္ကို မႀကိဳက္က ဖ်က္ကာ ႏြားရုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ႏြားရုပ္ကို မႀကိဳက္ျပန္က ဆင္ရုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ ေျခာက္သြားေသာအရုပ္ကိုမူ သည္လို လြယ္လြယ္ႏွင့္မရေတာ့။ ေရစိမ္ၿပီး ျပန္ႏႈးရမည္။ ရႊံဘ၀ျပန္ေရာက္သြားမွ ျပင္ယူလို႔ ရႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ ျပင္လို႔ရႏိုင္သည့္ အေျခအေနတြင္ရိွေသး၏။

မီးဖုတ္ၿပီး ေၾကြရည္သုတ္ထားသည့္ အရုပ္ကို ျပင္လို႔ရႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေ၀းစြ။ ကဲြ်ရုပ္လုပ္ထားေသာ ေၾကြရည္သုတ္အရုပ္ကို ပန္းအိုးေလးဘ၀ ေျပာင္းခ်င္သျဖင့္ အတင္းေရာအဓမၼပါ ျပင္သည္ဆိုပါစို႔။ လက္ႏွင့္ေျပာင္းလို႔မရဘူးလား။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ စက္ႀကီးျဖင့္ အတင္းေရာကာေရာ ေျပာင္းၾကည့္ပါ။ ေၾကြရုပ္ က်ိဳးေၾက ကဲြအက္သြားသည္မွအပ ပန္းအိုးေတာ့ ျဖစ္လာႏိုင္စရာ မရိွပါ။

သည္ကဲ့သို႔ပင္ ကေလးဘ၀ဆိုတာ ျပဳလြယ္ျပင္လြယ္ ရိွသည္။ သူ႔ဗီဇပါလာသည့္အတြက္ အတင္းအၾကပ္ လုပ္ယူလို႔ မရတာကလဲြလို႔ က်န္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ယူလို႔ရသည္။

သို႔ေသာ္ လူငယ္လူရြယ္ဘ၀ျဖစ္သြားလွ်င္ နည္းနည္းခက္လာသည္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အယူအဆေတြ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ရိုက္ခတ္မႈေတြရိွလာၿပီ။ သို႔တုိင္ အခ်ိန္ယူၿပီးျပင္လွ်င္ ရေသးသည္။

လူႀကီးျဖစ္လာၿပီဆုိလွ်င္မူ မလြယ္ေတာ့ပါ။ အဘယ္မွ် မလြယ္သနည္းဟူမူ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ကြ်တ္ထိုက္သူကိုသာ ခြ်တ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ မခြ်တ္ႏုိင္ဆုိေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လိုလူမ်ားအဖို႔ အဘယ္ဆိုဘြယ္ရာ ရိွေတာ့အံ့နည္း။

သို႔ေသာ္ အားလံုးေတာ့မဟုတ္ပါ။ ၎တြင္ မူလကရိွၿပီးသား ပညာအေျခခံေပၚမူတည္ၿပီး ျပင္လို႔ရႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ အနည္းစုသာျဖစ္ေလ၏။

ပစၥည္းတစ္ခုပ်က္သည္ဆိုပါစို႔။ ပ်က္သည့္အပိုင္းကို အသစ္လဲထည့္လိုက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းေကာင္းသြားႏိုင္၏။

သို႔ေသာ္ လူပ်က္တာကို သည္က့ဲသို႔ လြယ္လြယ္ႏွင့္ျပင္လို႔ ရစေကာင္းေလာ။ မလြယ္ပါ။ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္ပါေလ။

ထို႔ထက္ လ႔ူအသိုက္အ၀န္းႀကီးတစ္ခုလံုးပ်က္သြားတာ ပိုဆိုးေသးသည္။

လူတစ္ဦး၊ လူတစ္စုက ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ရစရာမရိွေအာင္ ဖ်က္ဆီးသြားသည္။

ဖ်က္သမွ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖ်က္ဆီးခဲ့၏။

ပညာေရးစနစ္ပ်က္သည္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ပ်က္သည္၊ စနစ္ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြ အကုန္ပ်က္သည္။

အဆုိးဆံုးမွာကား လူမ်ားကို ငတံုးမ်ားျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္စီးေအာင္ လုပ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့၏။

သည္ကဲ့သို႔ အဖက္ဖက္မွ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ တုိင္းျပည္ႀကီးကို NLD အစိုးရလည္း တက္လာေရာ ၀ုန္းဒိုင္းဆို နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္သလို မီးေတြကလည္း ေန႔တိုင္းမွန္မွန္လာ၊ ဖံုးလိုင္းေတြကလည္း ေကာင္းသြား၊ ကားေတြလည္းေခ်ာင္၊ လူေတြကလည္း လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္၊ စည္းကမ္းေတြကလည္း က်လို႔။ ေအာင္မယ္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ မ်က္ႏွာေလးေတြဆိုတာ ၿပံဳးလို႔ခ်ဳိလို႔ပါလား။ ေဟ့ေကာင္မ၊ ဟိုလူႀကီးက အရင္ကသာ ရမယ္ဆို ဘနဖူး သိုက္တူးတာ။ အခုေတာ့ ပါးစပ္ထဲ လက္ထည့္လုိ႔ေတာင္ မကိုက္တတ္ေတာ့ ပါလားေတာ့ ေဟာ့ ေဟာ့  . . . . . စသည္ စသည္ . .  ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာကိုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္ပ်က္လွ ပါသည္။

ေနာက္မွ ေအာ္ - သူတို႔ကို အဲသလိုျဖစ္ေအာင္ အဲသည္စနစ္ႀကီးက လုပ္လိုက္ေပတာကိုး ဟု စိတ္ေျဖရသည္။

ေျပာင္းမယ္၊ ေျပာင္းမယ္နဲ႔ ဘာေျပာင္းသလဲ ေမးေနၾကသူမ်ားအား၊ ငါကိုယ္ႏိႈက္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းေနၿပီလဲ လို႔ ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ ဟု တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

(၄)

ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေက်ာ္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာတိုင္းျပည္ႀကီးကို ရက္ (၁၀၀) ေလာက္လုပ္ရံုနဲ႔ အကုန္ျပင္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိသေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြတို႔ ေျပာမွ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ပံုေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီး နည္းနည္းေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါလားခင္ဗ်။

ကြ်န္ေတာ္ site inspection လုပ္ေတာ့ ေတြ႔ရေသာ safety finding မ်ားကို အတန္းအစား သံုးခုခဲြသည္။

Class A - ခုခ်က္ခ်င္းလုပ္ရမည့္ကိစၥ

Class B - ဒီေန႔အၿပီးလုပ္ရမည့္ကိစၥ

Class C - ဒီတစ္ပတ္အတြင္း အၿပီးလုပ္ရမည့္ကိစၥ

အေပၚကျပဳတ္က်လွ်င္ ေသႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေပၚမွျပဳတ္က်ႏိုင္သည့္အရာမ်ားဆို နက္ျဖန္သဘက္ ေရႊ႔ေနလို႔မရ။ အခု ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရသည္။ မေတာ္ ကိုယ္လည္းေနာက္လွည့္လိုက္ေရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျပဳတ္က်ေသတယ္ဆို မခက္ပါလား။ အဲသဟာ Class A.

သို႔ေပသိ အမိႈက္ေတြရွင္းတာ၊ ေရေတြ ခပ္ထုတ္ ရွင္းလင္းတာက် အခ်ိန္ယူရမည္။ ဒါကို တစ္ရက္ အခ်ိန္ေပးသည္။ ၂၄ နာရီအတြင္း အၿပီးရွင္း။ အဲဒါက်ေတာ့ Class B.

လက္မွတ္ယူဘို႔ကိစၥ (ဥပမာ - လွ်ပ္စစ္သံုးပစၥည္းမ်ားအတြက္ LEW inspection sticker) က်ေတာ့ တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးသည္။ ဒါက Class C.

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရက္ (၁၀၀) ကိစၥကို Class A ကိစၥ လို႔ ျမင္ပါသည္။ ခုခ်က္ခ်င္းရွင္းလို႔ရတာေတြ အခ်ိန္ဆဲြမေနနဲ႔။ ရက္ (၁၀၀) အတြင္းရွင္း။ က်န္တာေတြ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အခ်ိန္ယူရွင္းမည္။ သည္သေဘာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေနာက္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ႏိႈးေဆာ္ၿပီး အမိႈက္ေကာက္ျပတဲ့ကိစၥ။ တသက္လုံးက ပစ္လာခဲ့တဲ့ အမိႈက္ေတြကို တခါတည္း ေကာက္ရံုနဲ႔ ရွင္းမသြားႏိုင္မွန္း လူတိုင္းသိပါသည္။ ဤသို႔လုပ္သည္မွာ (ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက ပႏၷက္တင္မဂၤလာ အခန္းအနားတြင္ ေရႊအုတ္ျဖင့္ ပႏၷက္ခ်သလုိမ်ိဳး) ပရိုပဂန္ဒါ မွ်သာျဖစ္ပါ၏။ လူထုကို “ငါတို႔တက္လာၿပီ။ ေဟာသလုိ လုပ္မကြ” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ လက္ေတြ႔လုပ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ့္နဲ႔ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္မဲ့သူက တခ်ိန္လံုး အမိႈက္လုိက္ေကာက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မတံုး။

ေနာက္တစ္ခု -

ေဟာဒီလူေတြ ဒီလိုနာမည္ဆိုးေတြ ရိွလ်က္သားနဲ႔ ဘာလို႔ျပန္ခန္႔သလဲ၊ ဒီလူေတြအေၾကာင္း မစံုစမ္းဘူးလား၊ မသိဘူးလား - ဟုတ္စ။ ဟို အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ေရးထားသလို ဟို ၀န္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္ပံု။ မႏၱေလးက ဟိုေဒါက္တာကေတာ့ ဘယ္နည္း . . . ထားပါေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ စနစ္ဆိုး၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကို အဲသလိုျဖစ္ေအာင္ အဲသည္စနစ္က ပံုသြင္း ေပးထားလိုက္တာျဖစ္၏။ သုိ႔တိုင္ ၎တို႔၌ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားစြာရိွသည္။ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သလို NLD တက္လာရံုမွ်ျဖင့္ ထုိသူတို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလုိက္ဘို႔ဆိုတာ အဘယ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ NLD မေျပာပါႏွင့္။ မိုးေပၚက ဘုိးသိၾကားဆင္းကယ္ရင္ေတာင္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေျပာင္းလာဘို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။

ေကာင္းပင္ မေကာင္းေသာ္လည္း အစိုးရယႏၱယားႀကီး လည္ပတ္ရန္ ၎တို႔၏ အတတ္ပညာႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ဆက္လက္အသံုးခ်ရန္ လိုေသးသျဖင့္ မေကာင္းမွန္းသိသိႏွင့္ ခန္႔ထားရပါသည္။ မေကာင္းတာက တစ္ႏိုင္ငံလံုးျဖစ္၏။ မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ျဖဳတ္ရလွ်င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကလူေတြကို ေျမာက္ကိုးရီးယား (ဟုတ္ေပါင္) ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္း သြားပို႔ထားရံုသာ ရိွေတာ့မည္။

၎တို႔ကို အျပစ္မေျပာပါႏွင့္။ ကိုယ္ကေကာင္းေအာင္ေနျပပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းေကာင္းလာလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ ေကာင္းလာ မည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းလာလွ်င္ အႏွီ မေကာင္းေသာလူႀကီးသည္ မေကာင္းမႈလုပ္ရမွာ အလိုလိုရွက္လာလိမ့္မည္။ ၎တို႔ကို ကဲ့ရဲ့သၿဂႌဳဟ္ အတင္းဆိုေနျခင္းျဖင့္ ထိုလူႀကီး ေကာင္းလာစရာ မရိွပါ။ ပိုလို႔ပင္ ဆိုးသြားပါလိမ့္ဦးမည္။

ျမန္မာျပည္မွလာခဲ့ေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ စင္ကာပူေရာက္ေသာ္ အလိုလို တန္းစီက်င့္ရသြား၏။ အမိႈက္ကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပစ္ရမွာ အလုိလို လက္တြန္႔ေနေလၿပီ။ ဤသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က သင္ေပးလုိက္တာျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြတို႔ ငယ္ငယ္က ေက်းညီေနာင္အေၾကာင္း သင္ဖူးပါသည္။ သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ ထိုေက်းညီေနာင္အေၾကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ ေမ့ထားဘိ သနည္း။

ေနာက္ၿပီး အခုတက္လာသည့္ အမတ္မင္းမ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားကိုလည္း မဟုတ္တာေတြ အတင္းတုတ္ ေနမည့္အစား သူတို႔မွားေနလွ်င္ ျပင္ေပးရမည္။ သူတုိ႔မသိလွ်င္ ေျပာျပေပးရမည္။ လူေပကပဲ။ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ရာႏႈန္းျပည့္ ေကာင္းေန၊ ေတာ္ေနပါမည္လဲ။ သူတို႔မသိတာေတြရိွမည္။ မတတ္တာေတြ အမ်ားႀကီးရိွမည္။ မသိတာ၊ မတတ္တာသည္ အျပစ္မဟုတ္။ မသိခ်င္တာ မတတ္ခ်င္တာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။ မသိတာကို သိသေယာင္ျပဳတာ၊ မတတ္တာကို တတ္သေယာင္ျပဳတာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္မွားေနတာကို မွားမွန္း၀န္မခံ၊ ကိုယ္မသိတာကို မသိမွန္း ၀န္မခံတာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။

(၅)

နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

တိုင္းျပည္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ အစိုးရခ်ည္းလုပ္လို႔မရ။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ အား လိုသည္။

သို႔ဆိုေသာ္ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ရသည့္ ဆရာတင္မိုး၏ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ရြတ္မိ၏။ အလွကိုယ္စီ တဲ့။

မီးတိုင္ငယ္လည္း သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္။

စပယ္ဖူးလည္း၊ သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္၊ ငံုဖူးႏွင့္။

လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ေကာင္းကြက္ တစ္ခုစီ ရိွသည္။

မိမိ၏ေကာင္းကြက္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ကာ လူ႔ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို သယ္ပိုးၾကပါစုိ႔။

ထိုမွတက္၍ဆုိရေသာ္ -

တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ မိမိတတ္ႏိုင္သည့္ေနရာမွေန၍ အစြမ္းကုန္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔ဟု တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၁း၀၈ နာရီ

ေဖ့စ္ဘုတ္

ေဖ့စ္ဘုတ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ယူငင္ထားေလရာ ဤျပႆနာမွ လြတ္ကင္းေစေရးအတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေဖ့စ္ဘုတ္သံုးသည့္အခ်ိန္မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ရန္ ႀကိဳးစားေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္သံုးၿပီး friend မ်ား ရွာမည့္အစား ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္သံုးသည့္နည္းမ်ားအတိုင္း ျပင္ပေလာကတြင္ friend မ်ားရရန္ ႀကိဳးစားေလေတာ့သည္။

သို႔ႏွင့္ ေန႔စဥ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ယေန႔ ကြ်ႏု္ပ္ ဘာဟင္းႏွင့္ထမင္းစားခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ သို႔မဟုတ္ ၀မ္းနည္းေနသည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္း၊ မေန႔ညက ကြ်ႏု္ပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း၊ ေနာင္ ဘယ္သူႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ဦးမည္ စသည့္ အေရမရ အဖတ္မရမ်ားကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားအား ေျပာျပေနေလ၏။

ထို႔ျပင္ ထိုသူမ်ားအား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မိသားစုဓာတ္ပံုမ်ား၊ ကြ်ႏ္ုပ္၏အခ်စ္ေတာ္ေခြးပံု၊ ကြ်ႏု္ပ္အီအီးညွစ္မရ၍ ပတ္ဘလစ္တြိဳင္းလက္အတြင္း ဒုကၡေရာက္ေနပံု၊ ပန္းၿခံအတြင္း မည္သူႏွင့္ကျမင္းေၾကာထေနပံု၊ မည္ကာမတၱ ပရဟိတလုပ္ငန္းေလးမ်ားလုပ္လ်က္ တကယ့္ မဟာကရုဏာရွင္ႀကီးပံုစံ အခ်ိဳးခ်ဳိးထားပံု၊ တစ္ခါဖူးမွ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ေသာ ဘႀကီးတို႔ရြာသြားလွ်က္ (ေရြးေကာက္ပဲြနီးလာသျဖင့္) ဘာေတြလုပ္ေပးလိုက္မည္၊ ညာေတြလုပ္ေပးလုိက္မည္ႏွင့္ အလြန္အင္မတန္ တာ၀န္သိတတ္ေနပံု အစရိွသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံုမ်ားလည္းေပး၊ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္လည္း တြင္တြင္ေျပာျပေနေလ၏။

ထိုမွ်သာမကေသး။ သူတို႔ေျပာစကားမ်ားကိုလည္း အက်အန နားေထာင္လွ်က္ လက္မေထာင္ျပျခင္း၊ သူတို႔အားလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ (like) ေပးျခင္းမ်ားလည္း ျပဳလုပ္ေပေသး၏။

အိုး၊ မဆိုးဘူးဗ်။ ဒီနည္းေလးလည္း ေဖ့စ္ဘုတ္လို အလုပ္ျဖစ္သားေပကလား။ အခု အကြ်ႏ္ုပ္၌ ေဖာလို၀ါ (follower) (ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ေနသူ) ေလးဦးႀကီးမ်ားေတာင္ ရေနၿပီ ျဖစ္၏။

ထိုသူတို႔ကား ရဲအရာရိွႏွစ္ေယာက္၊ ပုဂၢလိကစံုေထာက္တစ္ေယာက္ ႏွင့္ စိတ္ေရာဂါအထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္တုိ႔ ျဖစ္ေပသတည္း။

ခြက္ဒစ္ း ေအာ္ရီဂ်င္ေနတာ (အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ျပန္ဆုိပါသည္။)

တစ္ေန႔သံုးခါ၊ ရယ္ၾကပါမူ၊ ေရာဂါကင္းပ၊ ခ်မ္းသာရလိမ့္။

(လူေတြ႔တုိင္းရယ္ျပေန၍ ရြာသာႀကီးေခၚသြားခံရလွ်င္မူ ကြ်ႏ္ုပ္တာ၀န္ယူမည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္း။)

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၅

 Jurong Polyclinic

 (ေဆးစစ္ရန္ ဆရာ၀န္ေစာင့္ရင္း ေရး၏။)

ေမေဒးေန႔ စာေပေဟာေျပာပဲြ

(၁)

အကြ်ႏ္ုပ္ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းကို ေက်နပ္ရသည့္အခ်က္မ်ားထဲတြင္ တစ္ခုမွာ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ၌ စာေပေဟာေျပာပဲြတည္း ဟူေသာ အေလ့အထ ရိွျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အျခားယဥ္ေက်းမႈမ်ားတြင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ တရုတ္ျပည္တြင္မေတာ့ စာေပေဟာေျပာပဲြ မရိွမွန္း သိရ၏။ ရုရွားတြင္ေတာ့ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ား ရိွသည္ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ား ရိွေစခ်င္လွ၏။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာေထာင့္ ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္လွေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ကဗ်ာမ်ား၊ ေခတ္ေပၚ သံခ်ိဳေလးခ်ိဳးကဗ်ာမ်ား၊ ဦးပုည၏ ေမတၱာစာမ်ား ရြတ္ဆိုပဲြမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္လွ၏။ အခြင့္ရလွ်င္ စင္ကာပူ၌ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ား က်င္းပပါမည္။ ၀ါသနာတူသူ မိတ္ေဆြတို႔ကို ဖိတ္ၾကား ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ IOSS Training Centre တြင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္၏။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပညာဒါနတြင္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြ တစ္ခု လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ရႈပ္တာႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြ မေျပာႏွင့္။ ဖတ္ဖို႔ေတာင္ ကားေပၚ၊ ရထားေပၚမွာ ကပ်ာကသီ ဖတ္ရတာမ်ိဳးျဖစ္၏။

အလုပ္သာအသည္းအသန္မရႈပ္လို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ားသို႔ သြားေရာက္ နားေထာင္ေလ့ရိွပါသည္။ (လုပ္စရာေတြမျပတ္ေသး၍ နိဗၺာန္သို႔ မေရာက္လုိေသးေသာေၾကာင့္ တရားပဲြမ်ားကို တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ေခါက္မေရာက္တာ ကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါမည္။) ယခင္ကာလ ယခုလို စမတ္ဖံုးမ်ား၊ ရီေကာ္ဒါမ်ားမေပၚခင္က စာေရးဆရာမ်ားေဟာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္စုျဖင့္ ရသေလာက္ လုိက္မွတ္ထားေလ့ရိွ၏။ ယခုေတာ့ ဟန္က်သည္။ ဖံုးကေလးဖြင့္ကာ အသံဖမ္းထား လုိက္လွ်င္ ကိစၥၿပီး၏။ ေနာက္ၿပီး အင္တာနက္တြင္တင္လုိက္ျခင္းျဖင့္ အျခားသူမ်ားကိုပါ ေ၀မွ်ႏိုင္ေသးသည္။ ပိုက္ဆံ တစ္ျပား မွ ကုန္စရာမလို။ ဟန္က်သဗ်ာ။ အဲသည္ စမတ္ဖံုးတု႔ိ၊ အင္တာနက္တို႔၊ ဖြဘုတ္တို႔ တီထြင္ခဲ့ေသာ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား၏ ေက်းဇူးကား ႀကီးမားလွေပစြ။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကား ၎တို႔ကဲ့သို႔ လူသားတို႔အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ တီထြင္မေပးခဲ့ႏုိင္ေသး။

(၂)

အျဖဴေရာင္လက္မ်ားအဖဲြ႔၏ စီစဥ္မႈျဖင့္ ၂၀၁၆ ေမေဒးေန႔က စင္ကာပူတြင္ စာေပေဟာေျပာပဲြက်င္းပခဲ့၏။ ဆရာမခင္ခင္ထူး၊ ဆရာေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳတို႔ ေဟာေျပာၾက၏။ Kreta Ayer People’s Theatre တြင္ မနက္ ၁၀း၄၅ မွ ညေန ၅း၃၀ နာရီထိ က်င္းပခဲ့သည္။ တက္ေရာက္လာေသာ ပရိသတ္လည္း မနည္းလွပါ။ ထို႔မွ်သာမက အနည္းအက်ဥ္းမွ လဲြ၍ ထို ခန္းမျပည့္လုနီး ပရိသတ္မွာ မနက္ကေန ညေနထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ထုိင္ကာ နားေထာင္ေနၾကတာ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ကိုျမန္မာမ်ား၏ စာေပခ်စ္စိတ္ကား ၾသခ်ယူရေလာက္ပါေပ၏။

ပထမ ဆရာမခင္ခင္ထူး ေျပာ၏။ ထံုးစံအတိုင္း အညာေဒသအေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ဆရာျမသန္းတင့္၏ တမာႏုခ်ိန္စစ္တမ္း ေတာင္ပါလိုက္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္က အညာမွမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ၏ တမာႏုခ်ိန္စစ္တမ္း ကို ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္လွသည္။ ဆရာကဲ့သို႔ပင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေမြးခဲ့သည့္ ရိုးမေတာင္ေျခမွ အလြန္ရိုးသားေသာ ရြာကေလးကို လြမ္းပါသည္။ ငယ္ငယ္က စားခဲ့ရေသာ ေတာဟင္းလ်ာမ်ားကို လြမ္းပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ေတာလြမ္းခ်င္း ဟူ၍ အက္ေဆး ရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးေသး၏။

ယခု ဆရာမ ေျပာသည့္အထဲမွ မွတ္သားစရာမ်ားကို ထုတ္ႏုတ္ေဖာျ္ပလိုက္ပါသည္။

ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ယခုကာလ သံုးေနၾကသည္မ်ားမွာ ျမန္မာစကားႏွင့္စာကို ဖ်က္၍ သံုးေနၾကသည္။ အစ္ကိုႀကီးကို ကြီး၊ ညီမေလးကို ညေလး ေခၚတာ ျပႆနာမရိွ။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္လိုက္တာကို ေၾကာက္လက္တာ၊ သြားလိုက္ဦးမယ္ကို သြားလက္ဦးမယ္ စသျဖင့္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေနၾကလွ်င္ လူငယ္မ်ားအၾကား ထုိစကားလံုးကို အမွန္ဟု ထင္သြားမည့္ အႏၱရာယ္ရိွသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ မိမိဘာသာစကားကိုမိမိ တန္ဘိုးထား ေလးစားၾကရန္လို၏။ စကားလံုးမ်ားကို ေနာ့ၿပီး၊ ကေညာ့ၿပီး မသံုးၾကရန္၊ သံုးလွ်င္ေတာင္ အမွန္ႏွင့္တဲြသံုးၾကရန္ လုိပါသည္။

ဆရာမတစ္ေယာက္ တင္ထားေသာ ေဖ့စ္ဘုတ္ပို႔စ္တစ္ခုတြင္ ဆရာ ဆရာမမ်ားအတြက္ ရာထူးတိုးစာေမးပဲြစစ္သည့္ စာေမးပဲြ၌ အေျဖလႊာမ်ားတြင္ တလဲြေျဖထားသည္မ်ားကို ေအာက္ပါအတုိင္းေတြ႔ရသည္ ဆုိ၏။

ငုတ္မိသဲတိုင္ - (တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ လို႔ ျဖည့္ရမွာကို) - ေရမနစ္ႏိုင္။

ေတာ္သလင္းျမစ္တြင္ - (သင္ျဖဴးခင္း လို႔ ျဖည့္ရမွာကို) - ဆီမီးထြန္း။

ေခြးေလးခုန္လို႔ - (ဖံုမထလို႔ ျဖည့္ရမွာကို) - ေျခမက်ိဳး။ - အၿမီးတနံ႔နံ႔။

တေပါင္းလည္းကူး - (မိုးသားၾကဴး လို႔ ျဖည့္ရမွာကို) - ေခြးလည္းရူး။

ေတာမီးေလာင္ - (ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္းခတ္ လို႔ ျဖည့္ရမွာကို) - ေတာေကာင္ျပာက်။

ဥစၥာဟူသည္ - (မ်က္လွည့္မ်ိဳး လို႔ ျဖည့္ရမွာကို) - ေသလွ်င္ ကိုယ့္ေနာက္မပါ။

ဤသည္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာစာႏွင့္စကား၏အေျခအေန အေတာ္ဆိုးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိႏိုင္ပါသည္။

က်မတို႔ ျမန္မာစကားဟာ က်ီေတာင္းပုတ္ေတာင္းႀကီးနဲ႔ အျပည့္ရိွပါတယ္။ အဲဒါကို အခုေတာ့ စလယ္ေတာင္းေလးေတြနဲ႔ ခပ္သံုးတယ္။ စလယ္ေတာင္းနဲ႔ခပ္တာေတာင္ ပဲ့ပဲ့က်ေနေသးတယ္။ အဲဒါကုိ က်မတို႔ ထိန္းသိမ္းဘို႔လိုပါတယ္ - ဟု ဆရာမက ေျပာပါသည္။

ခ်စ္ေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္။ မုန္းေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္ လို႔ ရိွပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ဟာ အင္မတန္ ထိလြယ္၊ ရွလြယ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကိုယ့္ စေတးတပ္စ္ေတြတင္တဲ့အခါမွာလည္း သတိထားၿပီး တင္ၾကပါ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားၾကပါ။ အမုန္းပြားမ့ဲစကားေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔။

မအိမ္ကံ - ၀တၳဳမွရလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာ

ေလာကမွာ အမုန္းေတြ၊ အၿငိဳးေတြ၊ အာဃာတေတြရိွေနသမွ် ဘယ္သူမွ မႏိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ ႏွစ္ဘက္စလံုးႏိုင္ဘို႔အတြက္ လက္နက္က ေမတၱာတည္းဟူေသာ လက္နက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာမပါရင္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါဘူး။

ဆရာမေျပာတာ တစ္နာရီ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ၾကာပါသည္။ ဆရာမေျပာၿပီးေနာက္ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ေျပာသည္။ သူက အဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ ဆိုလိုက္ ေျပာလုိက္။ နားေထာင္ရတာ အရသာရိွလွပါဘိ။

ပဋိရူပေဒသ၀ါေသာစလုိ႔ ဘုရားရွင္ေဟာတဲ့အတိုင္း လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ေလ်ာက္ပတ္တဲ့အရပ္မွာေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့

ရုရွားကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ဆုိတယ္။

Don’t forget your way back home. Drink your fill of fragrant foam.

အျမႈပ္တေဖြးေဖြးနဲ႔ သင္းပ်႔ံတဲ့ယမကာကုိေတာ့မင္းေသာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ မင္း အိမ္ျပန္လမ္းေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ တဲ့။

ကုိယ္နဲ႔ေလ်ာက္ပတ္တဲ့အရပ္မွာေနပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဇာတိကိုေတာ့ မေမ့ေကာင္းပါဘူး။

ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းစပ္ဘို႔ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္ကို တာ၀န္ေပးၾကတယ္။ ႀကီးၾကပ္ေပးၾကတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကေတာ့  အလဂၤာာ ေက်ာ္စြာ ေစာင္းဦးဘသန္း၊ ဆရာႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာဦးခင္ေဇာ္စတဲ့ ဂီတကိုကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပုဂိၢလ္ေတြနဲ႔ ၃ မိနစ္စာ အမ်ိဳးသားသီခ်င္းကို ျပဌာန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က်ဆံုးဘို႔ တစ္လအလို ၁၉၄၇ ဇြန္လ မွာ ျပဌာန္းခဲ့တာ။

ပညာႀကီးဘို႔လည္းလိုတယ္။ ေမတၱာႀကီးဘို႔လည္း လိုတယ္။ ပညာႏိုင္ငံေတာ္ ေမတၱာႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ၾကရမယ္။ ပညာႀကီးမွ တျခားႏိုင္ငံသားေတြ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ထင္သလို၀င္ႀကဲေနတဲ့ေဘးက လြတ္မယ္။ တျခားႏိုင္ငံေရာက္ေနတဲ့အခိုက္ ပညာေတြ ရသေလာက္ယူခဲ့ၾကပါ။

ဆရာေန၀င္းျမင့္ေျပာတာလည္း ၁ နာရီ ၂၀ ေလာက္ၾကာသည္။ သူ႔ေနာက္ေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳေျပာသည္။

ဆရာက စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပံုအေၾကာင္း သမိုင္းကို ရွင္းျပ၏။

၁၉၃၉ နဲ႔ ၄၀ အကူးမွာ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး H.G. Wells ရန္ကုန္ကိုလာလို႔ ျမန္မာစာေရးဆရာ အေယာက္ ၄၀ ေလာက္ ရန္ကုန္၊ ဘုတ္ကလပ္မွာ ေန႔လည္စာနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံတယ္။ (အရင္က စာေရးဆရာေတြ အခုလို တစုတစည္း တည္း တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒါပထမဆံုး အႀကိမ္ေတြ႔ၾကတာ။) အဲဒီပဲြကို ဖိတ္တာက ကိုညိဳျမ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုေအာင္ဆန္းကို ဖိတ္ဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ လဖက္ရည္ပဲြကို ကိုေအာင္ဆန္း ေရာက္လာတယ္။ ဓာတ္ပံုစုရိုက္ၾကေတာ့ သူမပါဘူး။ သူ႔က ဖိတ္ထားတဲ့သူမဟုတ္လို႔ ဆိုၿပီး ဓာတ္ပံု၀င္မရိုက္ဘဲ ျပန္သြားတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ ၁၉၄၀၊ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာေတြ ဆံုၾကျပန္ေတာ့ ဒို႔စာေရးဆရာအသင္းေလးဘာေလး လုပ္ဦးမွဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိၾကဘူး။ ၁၉၄၂ က်ေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔အဖဲြ႔နဲ႔သူ ဘာသာျပန္လုပ္ငန္း စသျဖင့္ေတာ့ လုပ္ေနၾကတယ္။ ၁၉၄၂ - ၄၃ ေလာက္ၾကေတာ့ ကြမ္းၿခံကုန္းမွာရိွေနတဲ့ ပညာတံခြန္အသင္းရဲ့ ဥကၠျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္က ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ငါတို႔ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မရိွဘူး။ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခု လုပ္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး စေလဦးပုညေန႔ လို႔ တစ္ေန႔သတ္မွတ္ၿပီး လႈပ္ရွားမယ္။ က်င္းပမယ္လုိ႔ ရန္ကုန္ကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေတာ့ တျခားစာေရးဆရာေတြက တစ္ေယာက္ထဲေတာ့မလုပ္နဲ႔ စာဆိုေတာ္ေတြအားလံုးပါေအာင္ စာဆိုေတာ္ေန႔လို႔လုပ္မယ္။ ဒါနဲ႔ စည္းေ၀းပဲြမွာ  ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္က နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ ရက္ ေန႔ကို စာဆိုေတာ္ေန႔လို႔ သတ္မွတ္ရေအာင္လုိ႔ အဆိုတင္သြင္းလို႔ ေနာက္ႏွစ္ ၁၉၄၄ က စၿပီး စာဆိုေတာ္ေန႔လို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ပထမဆံုး စာဆိုေတာ္ေန႔မွာ စာေရးဆရာေတြ ျပဇာတ္ကတယ္။ ၀ိဇယျပဇာတ္ ကတယ္။ ေရးတာက စေလဦးပုည။ အဲဒီတံုးက စာေပေဟာေျပာပဲြေတြ မရိွေသးဘူး။ ရံပံုေငြရွာဘို႔အတြက္ ျပဇာတ္ေတြ ကၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စာဆိုေတာ္ေန႔မွာ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြ က်င္းပၾကတယ္။ ခုေတာ့ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ ရက္ေန႔တင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြ က်င္းပေနၾကၿပီ။

(ေနာက္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ျဖစ္လာပံုအေၾကာင္း ေျပာျပ၍ စာေထာင့္ေလးခ်ိဳးႀကီးတစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပပါသည္။ ေလးခ်ိဳးႀကီးက က်ဳပ္တို႔အညာမွာ မဂၤလာတစ္မ်ိဳးသာပ အစခ်ီ - အညာမဂၤလာေဆာင္ေလးခ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။)

သည္ေလးခ်ိဳးႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက အလြတ္ရခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ေလးခ်ိဳးႀကီးကို နိမိတ္ပံု မ်ားျဖင့္ ေရးခဲ့တာမွန္း မသိခဲ့။ အညာက မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုကို ဖဲြ႔ထားတာဟုပဲ ထင္ခဲ့သည္။ ယခု ဆရာရွင္းျပေတာ့မွ အဘိုးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို အလြန္ေလးစားမိရေတာ့၏။

ေလးခ်ိဳးႀကီးက - ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္၌ ေရွးဘုိးဘြားဘီဘင္ လက္ထက္ကတည္းက ေရေပၚေရေအာက္၊ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ အလွ်ံေပါၾကြယ္၀ခဲ့သည္။ ထို သယံဇာတမ်ားမွာ အဂၤလိပ္အစုိးရတို႔ေၾကာင့္ ကုန္ခမ္းသြားခဲ့ၿပီ - ဟု ဆုိလိုရင္းျဖစ္သည္ တဲ့။

(ေအာင္မယ္ေလးခင္ဗ်ာ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ပေထြး အဂၤလိပ္မင္းမ်ား လုပ္သြားတာ ဘာဟုတ္ေသးတံုး။ ယခု ဖေအအရင္းမ်ားက်ေတာ့ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ မပူမပင္မေၾကာင့္မက် စားရေသာက္ရေအာင္ အကုန္ေရာင္းခ်သြားခဲ့တာ စံပယ္ေတာင္၊ ေၾကးနီေတာင္မ်ားမွသည္ စံပယ္ခ်ိဳင့္၀ွမ္း၊ ေၾကးနီခ်ိဳင့္၀ွမ္းမ်ား ျဖစ္သည္ထိ။ ျမန္မာျပည္တြင္ ခုတ္စရာ သစ္တစ္ပင္မွ မက်န္ေတာ့သည္ထိ။ ၿဂိဳဟ္တုေျမပံုေပၚတြင္ ယခင္က စိမ္းစိုခဲ့ေသာေနရာမ်ားမွာ ယခု အ၀ါေရာင္လြင္ျပင္ျဖစ္သည္ထိ။)

ထို႔ေနာက္ ဆရာက ပ်ဥ္းမငုတ္တို ၏ သမိုင္းေၾကာင္းကိုရွင္းျပရင္း ကဗ်ာကိုပါ ရြတ္ျပပါေသး၏။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ေ၀သာလီျပည္အေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ေ၀သာလီျပည္ဆိုတာ လိစၦ၀ီမင္းသားမ်ားက ပါလီမန္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္ ျဖစ္၏။

Chit Oo Nyo: 1:13:45

ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ

လူ႔စိတ္ကိုေျပာင္းလဲႏိုင္တာ အႏုပညာ။

အႏုပညာဟာ ခံစားျခင္းနဲ႔စၿပီး ပညာနဲ႔ ဆံုးတယ္ တဲ့။

အသက္ရွင္စဥ္မွာ လူ႔ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ လုပ္ၾကရမယ္။ ေသတဲ့အခါ ဘာခ်န္ခဲ့ၾကမလဲ - တဲ့။ ေလာကအတြက္ တစ္ခုခု ခ်န္ခဲ့ၾကရမယ္ ေလာကႀကီးအတြက္။

ႏုိင္ငံေျပာင္းခ်င္ရင္ စိတ္ေတြေျပာင္းဘို႔လိုတယ္။ စိတ္ေတြေျပာင္းဘို႔ အႏုပညာေကာင္းေကာင္း ခံစားတတ္ဘို႔ လိုတယ္။

ေျပာင္းေနတယ္။ စာေတြေျပာင္းဖတ္ေနတယ္။ သီခ်င္းေတြေျပာင္းနားေထာင္ေနတယ္။ အယူအဆေတြေျပာင္းလဲေနတယ္။ အသိတရားေတြ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ဆိုေတာ့ တစ္ေနရာထဲမွာ ရပ္ေနလို႔မရဘူး။ ေျပာင္းေနရတယ္။

ဒါေပမဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ ေျပာင္းနားေထာင္ရံုေလာက္နဲ႔ မရဘူး။

စိတ္ေစတနာေတြ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ ႀကီးထြားလာဘို႔လိုတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဆးကေတာ့ စာေကာင္းေပေကာင္းဖတ္ျခင္း၊ အႏုပညာေကာင္းမ်ားကို ခံစားျခင္းပါဘဲ။

မဆိုစေကာင္း၊ ဆိုစေကာင္း

ေတာက္တဲ့ ေခါင္းေပါင္းေပါင္း

ဆိုေကာင္းပါရဲ့ လိပ္နဲ႔ဖြတ္

အခ်ိပ္ ပုဆိုး၀တ္။

ဆပ္ျပာေရ ငံခါးနဲ႔၊ ခါမ်ားျဖင့္ မလာခ်င္

မိုးေဖာ့ေရႊ၀င္

ေရႊေပါက္ပင္ ရြာမ်ားေတာ့၊ ေနာင္မ်ားေတာ့ တန္ဟ။       ။

ပထ၀ီေျမစု၊ သူစုလို႔သူငံ

ဘာညံသလဲ

မ်က္ကလဲ ဆန္ျပာနဲ႔၊ မင္းဘယ္ကလဲ။ ။

ရွင္ေနမင္း၊ ခုလိုပူ

ေတာင္သူကို လင္မလုပ္ခ်င္ဘု

မိုးတိမ္ေတာင္၊ ရင္မွာစူးေစေတာ့

က်ိန္ဖူးတယ္ေလး။             ။

ေမေဒးေန႔၊ ၂၀၁၆ တြင္ စင္ကာပူ၌ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ စာေပေဟာေျပာပဲြ အသံဖိုင္မ်ား

ဆရာေန၀င္းျမင့္

https://soundcloud.com/user-531112506-129151931/nay-win-myint-1-may-2016

ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ

https://soundcloud.com/user-531112506-129151931/chit-oo-nyo-1-1-may-2016

https://instaud.io/o8b

ဆရာမ ခင္ခင္ထူး

https://clyp.it/saguc4jc

ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ

https://clyp.it/qnt4ll3f