ရက္ ၁၀၀၊ ဘာေျပာင္းသလဲႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္း

(၁)

အေတာ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွ၏။

အဲေလ၊ သူတို႔ကိုလည္းအျပစ္ေျပာလုိ႔မရျပန္။

သည္လုိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ၾကသည္ပဲ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အားလံုးက သည္စနစ္ႀကီးကို ရံြမုန္းလွၿပီ။

သည္စနစ္ႀကီးကို ရြံမုန္းလွလို႔ဘဲ၊ သည္စနစ္ႀကီးကို ေျပာင္းခ်င္လို႔ဘဲ တႏိုင္ငံလံုး ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ မဲထည့္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ေလာ။

သည္ေတာ့ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ကို ေလးစားရမည္သာ ျဖစ္၏။

သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာ(ေသး)သည့္အတြက္ မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္ေနၾကသည္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာရမည္သာ ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္လည္း အလ်င္မလိုၾကပါႏွင့္ဦး ခင္ဗ်ာ။

(၂)

ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚလာတာ အေတာ္ေလးေကာင္း၏။ အေတာ္ေလးလည္း မေကာင္းပါ။

ေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ လူမ်ား၏ အဆင့္အတန္း၊ သေဘာသဘာ၀၊ သူတို႔ခံစားခ်က္၊ ၎တို႔၏ အလုိဆႏၵ၊ ရလိုမႈ၊ စသည္တို႔ကို အူမေခ်းခါးမက်န္ သိရသည္။ လူအေပါင္းတို႔သည္ မိမိ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးျဖစ္သည္ကို ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတြင္ ေၾကျငာၾကကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားရိွသည္ကို မည္သူ႔အားမွ် မေမးရပါဘဲလ်က္၊ မည္သည့္အိမ္မွ မလည္ရပါဘဲလ်က္ အိမ္မွာေနရင္း သိႏိုင္ေလ၏။

ေဖ့စ္ဘုတ္၏ မေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ အခ်ိန္မ်ားကို ဖဲ့ယူစားသံုးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္သည္ ဘိန္းထက္ ဆိုးေသး၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အေရးႀကီးသည့္အလုပ္မ်ားရိွလွ်င္ ေဖ့စ္ဘုတ္ကို ေယာင္လို႔မွ မဖြင့္ရဲ။ ေဖ့စ္ဘုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုတစ္ညလံုး၊ တစ္ေန႔လံုးကို ေဖ့စ္ဘုတ္က စားသြားသည္သာ ျဖစ္၏။

ထို႔ျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ အေထြအထူးသတင္းစာ ရွာဖတ္စရာမလုိ။ ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ အကုန္ဖတ္ႏိုင္ ေလသည္။ ထုိအခ်က္အလက္မ်ား မွန္မမွန္ကိုမူ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ယံုဘို႔ လို၏။ (ဤကား စကားခ်ပ္။)

(၃)

လူသည္ရႊ႔ံရုပ္ႏွင့္တူ၏။

လူငယ္ဘ၀သည္ ယခုမွ ကမ္းပါးက ခူးလာသည့္ ရံႊ႔ႏွင့္တူသည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀မွာ ရႊ႔ံကိုအရုပ္လုပ္ၿပီး အေျခာက္ခံထားတာႏွင့္တူသည္။

လူႀကီးမွာမူ ေျခာက္ေနသည့္ ရံြ႔ရုပ္ကို မီးဖုတ္ကာ ေၾကြရည္သုတ္ထားတာႏွင့္ တူ၏။

ရႊ႔ံအစိုဘ၀တြင္ လိုသလို ျပဳျပင္ယူလို႔ရသည္။ မင္းသမီးရုပ္ယူမလား။ ႏြားရုပ္ယူမလား။ ရႊံ႔မေျခာက္မီကာလတြင္ မင္းသမီးရုပ္ကို မႀကိဳက္က ဖ်က္ကာ ႏြားရုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ႏြားရုပ္ကို မႀကိဳက္ျပန္က ဆင္ရုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ ေျခာက္သြားေသာအရုပ္ကိုမူ သည္လို လြယ္လြယ္ႏွင့္မရေတာ့။ ေရစိမ္ၿပီး ျပန္ႏႈးရမည္။ ရႊံဘ၀ျပန္ေရာက္သြားမွ ျပင္ယူလို႔ ရႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ ျပင္လို႔ရႏိုင္သည့္ အေျခအေနတြင္ရိွေသး၏။

မီးဖုတ္ၿပီး ေၾကြရည္သုတ္ထားသည့္ အရုပ္ကို ျပင္လို႔ရႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေ၀းစြ။ ကဲြ်ရုပ္လုပ္ထားေသာ ေၾကြရည္သုတ္အရုပ္ကို ပန္းအိုးေလးဘ၀ ေျပာင္းခ်င္သျဖင့္ အတင္းေရာအဓမၼပါ ျပင္သည္ဆိုပါစို႔။ လက္ႏွင့္ေျပာင္းလို႔မရဘူးလား။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ စက္ႀကီးျဖင့္ အတင္းေရာကာေရာ ေျပာင္းၾကည့္ပါ။ ေၾကြရုပ္ က်ိဳးေၾက ကဲြအက္သြားသည္မွအပ ပန္းအိုးေတာ့ ျဖစ္လာႏိုင္စရာ မရိွပါ။

သည္ကဲ့သို႔ပင္ ကေလးဘ၀ဆိုတာ ျပဳလြယ္ျပင္လြယ္ ရိွသည္။ သူ႔ဗီဇပါလာသည့္အတြက္ အတင္းအၾကပ္ လုပ္ယူလို႔ မရတာကလဲြလို႔ က်န္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ယူလို႔ရသည္။

သို႔ေသာ္ လူငယ္လူရြယ္ဘ၀ျဖစ္သြားလွ်င္ နည္းနည္းခက္လာသည္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အယူအဆေတြ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ရိုက္ခတ္မႈေတြရိွလာၿပီ။ သို႔တုိင္ အခ်ိန္ယူၿပီးျပင္လွ်င္ ရေသးသည္။

လူႀကီးျဖစ္လာၿပီဆုိလွ်င္မူ မလြယ္ေတာ့ပါ။ အဘယ္မွ် မလြယ္သနည္းဟူမူ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ကြ်တ္ထိုက္သူကိုသာ ခြ်တ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ မခြ်တ္ႏုိင္ဆုိေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လိုလူမ်ားအဖို႔ အဘယ္ဆိုဘြယ္ရာ ရိွေတာ့အံ့နည္း။

သို႔ေသာ္ အားလံုးေတာ့မဟုတ္ပါ။ ၎တြင္ မူလကရိွၿပီးသား ပညာအေျခခံေပၚမူတည္ၿပီး ျပင္လို႔ရႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ အနည္းစုသာျဖစ္ေလ၏။

ပစၥည္းတစ္ခုပ်က္သည္ဆိုပါစို႔။ ပ်က္သည့္အပိုင္းကို အသစ္လဲထည့္လိုက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းေကာင္းသြားႏိုင္၏။

သို႔ေသာ္ လူပ်က္တာကို သည္က့ဲသို႔ လြယ္လြယ္ႏွင့္ျပင္လို႔ ရစေကာင္းေလာ။ မလြယ္ပါ။ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္ပါေလ။

ထို႔ထက္ လ႔ူအသိုက္အ၀န္းႀကီးတစ္ခုလံုးပ်က္သြားတာ ပိုဆိုးေသးသည္။

လူတစ္ဦး၊ လူတစ္စုက ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ရစရာမရိွေအာင္ ဖ်က္ဆီးသြားသည္။

ဖ်က္သမွ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖ်က္ဆီးခဲ့၏။

ပညာေရးစနစ္ပ်က္သည္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ပ်က္သည္၊ စနစ္ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြ အကုန္ပ်က္သည္။

အဆုိးဆံုးမွာကား လူမ်ားကို ငတံုးမ်ားျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္စီးေအာင္ လုပ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့၏။

သည္ကဲ့သို႔ အဖက္ဖက္မွ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ တုိင္းျပည္ႀကီးကို NLD အစိုးရလည္း တက္လာေရာ ၀ုန္းဒိုင္းဆို နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္သလို မီးေတြကလည္း ေန႔တိုင္းမွန္မွန္လာ၊ ဖံုးလိုင္းေတြကလည္း ေကာင္းသြား၊ ကားေတြလည္းေခ်ာင္၊ လူေတြကလည္း လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္၊ စည္းကမ္းေတြကလည္း က်လို႔။ ေအာင္မယ္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ မ်က္ႏွာေလးေတြဆိုတာ ၿပံဳးလို႔ခ်ဳိလို႔ပါလား။ ေဟ့ေကာင္မ၊ ဟိုလူႀကီးက အရင္ကသာ ရမယ္ဆို ဘနဖူး သိုက္တူးတာ။ အခုေတာ့ ပါးစပ္ထဲ လက္ထည့္လုိ႔ေတာင္ မကိုက္တတ္ေတာ့ ပါလားေတာ့ ေဟာ့ ေဟာ့  . . . . . စသည္ စသည္ . .  ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာကိုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္ပ်က္လွ ပါသည္။

ေနာက္မွ ေအာ္ - သူတို႔ကို အဲသလိုျဖစ္ေအာင္ အဲသည္စနစ္ႀကီးက လုပ္လိုက္ေပတာကိုး ဟု စိတ္ေျဖရသည္။

ေျပာင္းမယ္၊ ေျပာင္းမယ္နဲ႔ ဘာေျပာင္းသလဲ ေမးေနၾကသူမ်ားအား၊ ငါကိုယ္ႏိႈက္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းေနၿပီလဲ လို႔ ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ ဟု တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

(၄)

ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေက်ာ္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာတိုင္းျပည္ႀကီးကို ရက္ (၁၀၀) ေလာက္လုပ္ရံုနဲ႔ အကုန္ျပင္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိသေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြတို႔ ေျပာမွ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ပံုေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီး နည္းနည္းေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါလားခင္ဗ်။

ကြ်န္ေတာ္ site inspection လုပ္ေတာ့ ေတြ႔ရေသာ safety finding မ်ားကို အတန္းအစား သံုးခုခဲြသည္။

Class A - ခုခ်က္ခ်င္းလုပ္ရမည့္ကိစၥ

Class B - ဒီေန႔အၿပီးလုပ္ရမည့္ကိစၥ

Class C - ဒီတစ္ပတ္အတြင္း အၿပီးလုပ္ရမည့္ကိစၥ

အေပၚကျပဳတ္က်လွ်င္ ေသႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေပၚမွျပဳတ္က်ႏိုင္သည့္အရာမ်ားဆို နက္ျဖန္သဘက္ ေရႊ႔ေနလို႔မရ။ အခု ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရသည္။ မေတာ္ ကိုယ္လည္းေနာက္လွည့္လိုက္ေရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျပဳတ္က်ေသတယ္ဆို မခက္ပါလား။ အဲသဟာ Class A.

သို႔ေပသိ အမိႈက္ေတြရွင္းတာ၊ ေရေတြ ခပ္ထုတ္ ရွင္းလင္းတာက် အခ်ိန္ယူရမည္။ ဒါကို တစ္ရက္ အခ်ိန္ေပးသည္။ ၂၄ နာရီအတြင္း အၿပီးရွင္း။ အဲဒါက်ေတာ့ Class B.

လက္မွတ္ယူဘို႔ကိစၥ (ဥပမာ - လွ်ပ္စစ္သံုးပစၥည္းမ်ားအတြက္ LEW inspection sticker) က်ေတာ့ တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးသည္။ ဒါက Class C.

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရက္ (၁၀၀) ကိစၥကို Class A ကိစၥ လို႔ ျမင္ပါသည္။ ခုခ်က္ခ်င္းရွင္းလို႔ရတာေတြ အခ်ိန္ဆဲြမေနနဲ႔။ ရက္ (၁၀၀) အတြင္းရွင္း။ က်န္တာေတြ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အခ်ိန္ယူရွင္းမည္။ သည္သေဘာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေနာက္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ႏိႈးေဆာ္ၿပီး အမိႈက္ေကာက္ျပတဲ့ကိစၥ။ တသက္လုံးက ပစ္လာခဲ့တဲ့ အမိႈက္ေတြကို တခါတည္း ေကာက္ရံုနဲ႔ ရွင္းမသြားႏိုင္မွန္း လူတိုင္းသိပါသည္။ ဤသို႔လုပ္သည္မွာ (ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက ပႏၷက္တင္မဂၤလာ အခန္းအနားတြင္ ေရႊအုတ္ျဖင့္ ပႏၷက္ခ်သလုိမ်ိဳး) ပရိုပဂန္ဒါ မွ်သာျဖစ္ပါ၏။ လူထုကို “ငါတို႔တက္လာၿပီ။ ေဟာသလုိ လုပ္မကြ” ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ လက္ေတြ႔လုပ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ့္နဲ႔ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္မဲ့သူက တခ်ိန္လံုး အမိႈက္လုိက္ေကာက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မတံုး။

ေနာက္တစ္ခု -

ေဟာဒီလူေတြ ဒီလိုနာမည္ဆိုးေတြ ရိွလ်က္သားနဲ႔ ဘာလို႔ျပန္ခန္႔သလဲ၊ ဒီလူေတြအေၾကာင္း မစံုစမ္းဘူးလား၊ မသိဘူးလား - ဟုတ္စ။ ဟို အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ေရးထားသလို ဟို ၀န္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္ပံု။ မႏၱေလးက ဟိုေဒါက္တာကေတာ့ ဘယ္နည္း . . . ထားပါေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ စနစ္ဆိုး၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကို အဲသလိုျဖစ္ေအာင္ အဲသည္စနစ္က ပံုသြင္း ေပးထားလိုက္တာျဖစ္၏။ သုိ႔တိုင္ ၎တို႔၌ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားစြာရိွသည္။ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သလို NLD တက္လာရံုမွ်ျဖင့္ ထုိသူတို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလုိက္ဘို႔ဆိုတာ အဘယ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ NLD မေျပာပါႏွင့္။ မိုးေပၚက ဘုိးသိၾကားဆင္းကယ္ရင္ေတာင္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေျပာင္းလာဘို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။

ေကာင္းပင္ မေကာင္းေသာ္လည္း အစိုးရယႏၱယားႀကီး လည္ပတ္ရန္ ၎တို႔၏ အတတ္ပညာႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ဆက္လက္အသံုးခ်ရန္ လိုေသးသျဖင့္ မေကာင္းမွန္းသိသိႏွင့္ ခန္႔ထားရပါသည္။ မေကာင္းတာက တစ္ႏိုင္ငံလံုးျဖစ္၏။ မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ျဖဳတ္ရလွ်င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကလူေတြကို ေျမာက္ကိုးရီးယား (ဟုတ္ေပါင္) ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္း သြားပို႔ထားရံုသာ ရိွေတာ့မည္။

၎တို႔ကို အျပစ္မေျပာပါႏွင့္။ ကိုယ္ကေကာင္းေအာင္ေနျပပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းေကာင္းလာလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ ေကာင္းလာ မည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းလာလွ်င္ အႏွီ မေကာင္းေသာလူႀကီးသည္ မေကာင္းမႈလုပ္ရမွာ အလိုလိုရွက္လာလိမ့္မည္။ ၎တို႔ကို ကဲ့ရဲ့သၿဂႌဳဟ္ အတင္းဆိုေနျခင္းျဖင့္ ထိုလူႀကီး ေကာင္းလာစရာ မရိွပါ။ ပိုလို႔ပင္ ဆိုးသြားပါလိမ့္ဦးမည္။

ျမန္မာျပည္မွလာခဲ့ေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ စင္ကာပူေရာက္ေသာ္ အလိုလို တန္းစီက်င့္ရသြား၏။ အမိႈက္ကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပစ္ရမွာ အလုိလို လက္တြန္႔ေနေလၿပီ။ ဤသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က သင္ေပးလုိက္တာျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြတို႔ ငယ္ငယ္က ေက်းညီေနာင္အေၾကာင္း သင္ဖူးပါသည္။ သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ ထိုေက်းညီေနာင္အေၾကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ ေမ့ထားဘိ သနည္း။

ေနာက္ၿပီး အခုတက္လာသည့္ အမတ္မင္းမ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားကိုလည္း မဟုတ္တာေတြ အတင္းတုတ္ ေနမည့္အစား သူတို႔မွားေနလွ်င္ ျပင္ေပးရမည္။ သူတုိ႔မသိလွ်င္ ေျပာျပေပးရမည္။ လူေပကပဲ။ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ရာႏႈန္းျပည့္ ေကာင္းေန၊ ေတာ္ေနပါမည္လဲ။ သူတို႔မသိတာေတြရိွမည္။ မတတ္တာေတြ အမ်ားႀကီးရိွမည္။ မသိတာ၊ မတတ္တာသည္ အျပစ္မဟုတ္။ မသိခ်င္တာ မတတ္ခ်င္တာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။ မသိတာကို သိသေယာင္ျပဳတာ၊ မတတ္တာကို တတ္သေယာင္ျပဳတာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္မွားေနတာကို မွားမွန္း၀န္မခံ၊ ကိုယ္မသိတာကို မသိမွန္း ၀န္မခံတာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။

(၅)

နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

တိုင္းျပည္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ အစိုးရခ်ည္းလုပ္လို႔မရ။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ အား လိုသည္။

သို႔ဆိုေသာ္ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ရသည့္ ဆရာတင္မိုး၏ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ရြတ္မိ၏။ အလွကိုယ္စီ တဲ့။

မီးတိုင္ငယ္လည္း သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္။

စပယ္ဖူးလည္း၊ သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္၊ ငံုဖူးႏွင့္။

လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ေကာင္းကြက္ တစ္ခုစီ ရိွသည္။

မိမိ၏ေကာင္းကြက္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ကာ လူ႔ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို သယ္ပိုးၾကပါစုိ႔။

ထိုမွတက္၍ဆုိရေသာ္ -

တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ မိမိတတ္ႏိုင္သည့္ေနရာမွေန၍ အစြမ္းကုန္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔ဟု တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၁း၀၈ နာရီ