ျမန္မာျပည္ ခရီးတေထာက္ (၃)

(၇) လူတို႔၏ ေလာဘ

အဲဒီမွာ ျမင္ေနရတဲ့ တိုက္အျမင့္ႀကီးေတြက လူေတြေနဘို႔ေဆာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ့ဟု ကိုႏိုင္၀င္းက ေျပာေလ ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလြန္အံ့ၾသရ၏။ အႏို႔ လူေတြေနဘို႔မဟုတ္ေတာ့ နတ္ေတြေနဘို႔လား ကိုယ့္လူရယ္ ဟု ကြ်ႏု္ပ္လည္း ဂြစကားကို ဆိုေလ၏။   

ထိုအခါ ကိုႏိုင္၀င္းက ဒီလိုဆရာရဲ့။ ငွက္သိုက္ဆိုတာ ဆရာၾကားဖူးမွာေပါ့။ အဲဒီငွက္သိုက္က တပိႆာကို သိန္း ၄၀ ေလာက္ ရတယ္။ ေဟာဒီ အနီးတ၀ိုက္မွာ ဇီ၀ဇုိးငွက္ေတြရိွတယ္။ သူ႔သဘာ၀အေလ်ာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္းေတြေပၚမွာ အသိုက္ ေဆာက္တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ လူေတြက ကြ်န္းကိုမသြားေတာ့ဘူးေလ။ ငွက္သိုက္ကို လိုက္ရွာရတာ ဒုကၡမ်ားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ငွက္ေတြကို ကုိယ့္ဆီေရာက္လာေအာင္ လုပ္တယ္။ ေဟာဟုိမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အေပါက္မဲမဲကေလးေတြက ငွက္ေတြ ၀င္လာ ေအာင္ လုပ္ထားတာ။ ညေနပိုင္းဆို ငွက္ေအာ္သံအတုေတြကို ေဆာင္းေဘာက္နဲ႔ ဖြင့္ေပးတယ္။ ငွက္ေတြလာေအာင္ ျမႈတာ ေပါ့။ ငွက္ေတြ အဲဒီ အေပါက္ထဲ၀င္၊ အသိုက္လုပ္ေတာ့မွ အဲဒီအသိုက္ကို အသာေလး ခြာေရာင္းၾကတာ။ ဆိုေတာ့ တျခား ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ငွက္သိုက္ခြာေရာင္းတာနဲ႔တင္ စီးပြားျဖစ္ၾကတယ္။

ဟိုက္ - ရွားဘား။ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္ၾကပါေပ့။ အလြန္ရက္စက္ေသာ လူသားမ်ားပါတည္း။ ေငြရဘို႔အတြက္ဆို ဘာမွလုပ္ရန္ ၀န္မေလးၾက။ ညေနပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေလဆိပ္ဆင္းခါနီး လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ထိုဆိုင္အနီး ငွက္အိမ္မွ ငွက္ေအာ္သံအတု မ်ားကို ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ဇီ၀ဇုိးငွက္ကေလးမ်ားကို မတရားလုပ္ျခင္းျဖစ္၏။ သည္ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္း သာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးသမားမ်ား လက္ပိုက္ၾကည့္မေနၾကပါႏွင့္။ ၎တို႔စီးပြားေရးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၾကပါ ခင္ဗ်ား။

ဇီ၀ဇိုးဆိုတာ ဇီ၀ = အသက္။ ဇုိး = စိုး = ဇီ၀ကိုအစိုးရေသာငွက္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသက္ကို အစိုးရတဲ့ငွက္လို႔ အဓိပၸာယ္ ရတယ္။ ငွက္သိုက္စားရင္ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္၊ အသက္ရွည္ၾကတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကေတာ့ လူေတြက ငွက္သုိက္ကုိ တန္ဘိုးထား စားေသာက္ၾကတာကိုး ဟု ဆိုေလသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ရြာေပါက္စနကေလးမွာေတာင္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး ၃၀ ေလာက္ရိွသည္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ရိွသည္။ ကိုဘိုးေအာင္အေမ၊ အေမမယ္ညိုဆို အခု အသက္ ၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မည္။ ၎တို႔မွာ ငွက္သုိက္ဆိုလွ်င္ စာဗူးေတာင္းသိုက္ေလာက္သာ ျမင္ဖူးၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘာေရာဂါ ႀကီးႀကီးမားမားမွ ရိွသူမ်ားမဟုတ္။ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္ဆိုလွ်င္ အသက္ႀကီးလို႔ မသြားႏုိင္သာ ရိွရမည္။ ၀က္သားဆို အဆီမွ ႀကိဳက္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ ငွက္သုိက္မေသာက္ပါဘဲလ်က္ ထုိအဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္ရွည္ၾကသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ေကာင္းၾကသနည္း။

ထုိငွက္သိုက္ေသာက္သူမ်ား အသက္ ၁၂၀ ရွည္ပါသေလာ။ ဘာေရာဂါမွ မရိွေတာ့ၿပီေလာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း မမတို႔က ငွက္သိုက္မ်ား၀ယ္ေပးကာ ေသာက္ခိုင္းပါသည္။ သူတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေသာက္သည္မွလဲြ၍ ငွက္သုိက္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ သက္ရွည္က်န္းမာသည္ဆုိသည့္ အယူအဆကို ကြ်န္ေတာ္လက္မခံပါ။ ငွက္သိုက္ေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ေရာဂါမျဖစ္ဆိုလွ်င္ ေဆးကုမၸဏီမ်ားသည္ ငွက္သိုက္ကုိ မထုတ္ဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ေဆးမ်ားထုတ္ေနပါရသနည္း။

က်န္းမာေရးေကာင္းဘုိ႔ဆိုတာ စားတာ၊ ၀တ္တာ၊ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈဘ၀ သမမွ်တဘို႔လိုသည္။ စိတ္ထားတတ္ရမည္။ က်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဗဟုသုတမ်ားရိွရမည္။ မက်န္းမာေစမည့္ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္မ်ားကို ေ၀ါင္ေ၀ါင္ ေရွး၊ ေ၀းေ၀းေရွာင္။ သဟာဆို က်န္းမာမည္။ ဘာငွက္သိုက္မွ ေသာက္စရာမလို။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖမွာ ယခု အသက္ ၈၀ ရိွၿပီ။ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးမားမားရိွတာမဟုတ္။ စားခ်ိန္တန္ စားသည္။ အိပ္ခ်ိန္တန္ အိပ္သည္။ တရားထိုင္ရမည့္အခ်ိန္ တရားထိုင္ သည္။ က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြက္ ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ တင္တင္ျမ၊ မာမာေအး စသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို မေမာမပန္း နားေထာင္ သည္။ ဟန္႔ကို က်လို႔။ ဘာငွက္သိုက္မွ ေသာက္စရာမလို။

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္၏ အလြန္ ခြက်လွေသာ အယူအဆျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြမ်ား လက္ခံရမည္ဟု မဆိုလို။ သင္တို႔ သေဘာ မတူလွ်င္လည္း အကြ်ႏု္ပ္ကို ဘာမွထိခိုက္စရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။

ေၾသာ္ - သည္တြင္ စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ဆီးခ်ဳိျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဆီးခ်ိဳျဖစ္ၿပီ ဆိုေတာ့ မမတို႔လည္း ျပဴးျပဴးျပာျပာႏွင့္ ဆီးခ်ဳိေရာဂါကို ဘာေဆးေသာက္ရင္ေပ်ာက္မလဲ ဟု စံုစမ္း၏။ ထိုကာလက မိတ္ေဆြမ်ား အဆြယ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ မမက ရိႈင္းဟုတ္တြင္ ဟိုလိုလို သည္လိုလို ပရိုမုတ္တာလုပ္ေနေသာ ကာလျဖစ္၏။ သုိ႔ႏွင့္ သူလည္း ကြ်န္ေတာ္တားေနသည့္ၾကားမွ လင္ဇီးေဆးေတာင့္မ်ား ၀ယ္ပို႔သည္။ တစ္ခါပို႔လွ်င္ ၂ သိန္းဘိုးေလာက္ ရိွ၏။ လင္ဇီးေဆး တစ္ေတာင့္လွ်င္ စင္းေဒၚလာ ၁ က်ပ္ေလာက္ တန္သည္။ ေဆးတစ္ဘူးလွ်င္ အလံုးအစိတ္လား ပါသည္။

သူ႔ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း လင္ဇီးေဆးေတာင့္ကို မနက္ ၅ ေတာင့္။ ည ၅ ေတာင့္ ေသာက္ေလ၏။

ေဆးဘိုးသာ ဆယ္သိန္း ကုန္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီးခ်ိဳမွာ တိုးၿပီး အေျခအေနထူးမလာ။ ထူးမလာသည့္အတြက္ပင္ ယခုထိ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ေနရတာ ျဖစ္၏။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မမကို လင္ဇီး ေဆးေတာင့္မ်ား မ၀ယ္ရန္ အေက်ာက္အကန္ ျငင္းဆန္ရေလသည္။ နင့္ဟာနင္ ပုိက္ဆံအကုန္ခံၿပီး ပို႔ခ်င္ပို႔။ ငါကေတာ့ မေသာက္ပဲ အကုန္လႊင့္ပစ္မယ္ ဟု ႀကိမ္း၀ါးေလမွ အ၀ယ္ရပ္ေတာ့သတည္း။ လင္ဇီးေဆးျဖင့္ ကင္ဆာေပ်ာက္သည္ဆိုသူမ်ား ၾကည့္က်က္ ေပ်ာက္ၾကပါကုန္။ ေရာဂါႏွင့္အသက္ ႏွစ္ခုရိွသည့္အနက္ ေရာဂါမေပ်ာက္ပဲ အသက္ေပ်ာက္ဖို႔ မ်ားပါသည္။

(၈) ငါတို႔ ဘာလို႔ေက်ာင္းတက္ၾကသလဲ

ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္နီးေနၿပီျဖစ္၍ ဘံုတိုက္စိမ္းခန္းမသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက၏။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား တဖဲြဖဲြ လာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ၉ နာရီေက်ာ္ေသာ္ “ငါတို႔ဘာလို႔ေက်ာင္းတက္ရသလဲ” ေဟာေျပာပဲြ အခမ္းအနား စသည္။ ကိုမ်ိဳးေက်ာ္က အဖြင့္စကား အနည္းငယ္ေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေျပာသည္။

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခြင့္ရေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာရင္း သူတို႔ကို ေမးခြန္းမ်ားေမး၏။ ပထမ မည္သူမွ မေျဖၾက။ အေလ့အက်င့္မရိွၾကေတာ့ လူၾကားထဲထေျဖရန္ မ၀ံ့မရဲ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နည္းလမ္းရွာရသည္။ မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ေျဖတဲ့သူကို စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးမည္ဟု ေၾကျငာလိုက္၏။ သည္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္ ထ လာသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုးေမးေသာေမးခြန္းမွာ ပညာဆိုတာဘာလဲဟု ျဖစ္၏။ ေျဖရန္ပင္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနေသာ္လည္း ထေျဖေသာ ေက်ာင္းသူေလးမွာ မွန္ေအာင္ေျဖႏုိင္သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အျခားသူမ်ားလည္း ေျဖႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ လူၾကားထဲမထရဲလို႔သာ ျဖစ္မည္။

 

ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုမွာ သရက္ႏွင့္အိုး၊ ၾကြက္ႏွင့္မိုးသို႔ မွ သရက္ေလးမ်ိဳး၊ ၾကြက္ေလးမ်ိဳး၊ အိုးေလးမ်ိဳး ႏွင့္ မိုးေလးမ်ိဳး ျဖစ္၏။

သူလည္း မွန္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ပါသည္။ သရက္ႏွင့္အိုး၊ ၾကြက္ႏွင့္မိုးမွာ ေက်ာင္းစာထဲတြင္ မပါေသာ္လည္း စာရိတၱတြင္ ပါသည္ ဆို၏။

ေနာက္တစ္ခု သီလဆိုတာဘာလဲ ေမးေတာ့ အက်င့္စာရိတၱ ဟု ေျဖ၏။ အက်င့္စာရိတၱကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ တိတိက်က်မသိပါ။ သီလဆိုတာ ကိုယ္ႏွင့္ႏႈတ္ကို ေကာင္းစြာေစာင့္ထိန္းျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ အေတာ္နီးစပ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ထုိေက်ာင္းသူအားလည္း စာအုပ္ဆုခ်လိုက္ပါသည္။

လူေတာ္လူေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲ။ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုက်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ရမလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကို ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ အဲသလိုလုပ္ရာမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ့ အခန္း က႑က ဘာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ၾကရသလဲ။ ေက်ာင္းတက္ရာမွာ ထားရိွရမဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ သေဘာထား စသည္မ်ားကို စံုတကာေစ့ေအာင္ ေျပာျပလုိက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ ၁ နာရီႏွင့္ ၂၄ မိနစ္ ၾကာ၏။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကို အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြး၊ ေမးျမန္းခိုင္းသည္။ မည္သူမွ မေဆြးေႏြး၊ မေမးျမန္းၾက။ ထို႔ေနာက္ ဦးေအာင္မ်ိဳးလတ္က ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းေပးအပ္သည္။

ေနာက္ အမွတ္တရ စုေပါင္းဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။

(၉) ဘိုင့္ဘိုင္ ၿမိတ္

ေဟာေျပာပဲြၿပီးေတာ့ ယိုးဒယားစတိုင္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ေန႔လည္စာ တည္ခင္းဧည့္ခံသည္။ ခရုဖင္ရွည္ကေလးမ်ားကို ျငဳပ္သီး ႏွင့္ ခ်က္ထား၏။ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အစပ္ႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ယိုးဒယား ခ်ဥ္ငံစပ္ဟင္းမ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္သည္။

ထိုဆိုင္မွခံုႀကီးမ်ားမွာလည္း ေကာင္းလွ၏။ ထိုင္ခံုမ်ားမွာ ဘာသား ဆိုပါလိမ့္။ ေလးတစ္ေန၏။ အေလးခ်ိန္တြက္လွ်င္ ရိုးရိုး သစ္သား၏ သိပ္သည္းကိန္းႏွင့္ တြက္လို႔မရႏုိင္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးကို မ,ၾကည့္ရာ မနည္း မ,ရသည္။ ေစ်းနည္းလွမည္ မဟုတ္။

ထို႔ေနာက္ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကသည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားစေနေျပာၾက။ သူတို႔က ၿမိတ္ သြားေရစာမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံ ၏။ နာမည္ေတြေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။ စားလို႔ေကာင္းပါ၏။

ေန႔ခင္းပုိင္းတြင္ MFD ၌ ထိုင္းမွ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၌ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမည္ဆို၍ သြားေရာက္ေလ့လာနားေထာင္၏။ ထို႔ေနာက္ hard drive ေတာင္းကာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွ စာအုပ္မ်ားကို ကူးထည့္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္မရ၍ အားလံုးထည့္မေပးလိုက္ ႏိုင္။ ေလယာဥ္ကြင္း ဆင္းခါနီးထိ ရသေလာက္ကူးေပးလုိက္၏။

ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည္မ်ားထဲမွ ေကာင္းႏိုးရာရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္စုစည္းကာ memory stick ထဲ၌ စုစည္းေပးၿပီး ပရင့္ထုတ္။ မိတၱဴဆဲြလ်က္ စာအုပ္ခ်ဳပ္ကာ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ စသည္တို႔၌ ထားေပးရန္လည္း မွာခဲ့ပါသည္။

သူတို႔က ေဟာေျပာပဲြမွ်ႏွင့္ မေရာင့္ရဲႏိုင္။ သင္တန္းေပးရန္ပါ ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သင္တန္းျဖစ္ေအာင္သာ စီစဥ္လိုက္ပါ။  ရက္ရွည္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ လာခဲ့ပါမည္။ လာမည့္ရက္ကို ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္၏။ ခြင့္ရက္က အကန္႔အသတ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ပိတ္ရက္ရွည္ႏွင့္ ခြင့္ရက္ကို ေပါင္းလုိက္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

အျပန္ခရီးက်ေတာ့ ဘုန္းေမာင္တစ္ေယာက္တည္း။ မိုးကေလးကလည္း တဖဲြဖဲြ။ လြမ္းစရာေကာင္း ေကာင္းေသးေတာ့။ အေကာက္ခြန္က ကြ်န္ေတာ့္ေသတၱာႀကီးကို ဖြင့္ျပခိုင္းသည္။ ေၾသာ - Safety harness ႀကီးက X-Ray ထဲ ဘာလိုလုိႀကီး သြားေပၚေနတာကိုး။

ေလယာဥ္က ထား၀ယ္အမ်ားပိုင္ေလေၾကာင္းလုိင္း။ ဆိုေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း။ ထိုင္ခံုကလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ၀င္ထိုင္လို႔ ရသည္။ ၾကမ္းျပင္မ်ားမွာ စြန္းထင္းလ်က္။ ရာသီဥတုကလည္း မႈန္မိႈင္းမိႈင္း။ အျပင္မွာ မိုးေတြရြာေနသလို ေလလည္းတုိက္ ေနသည္။ ရင္ထဲခပ္ထိတ္ထိတ္။ ၿမိတ္ကေန ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းလာမွ ရာသီဥတု ျပန္ၾကည္လင္သြားသည္။

ၿမိတ္က ညေန ၆း၁၀ နာရီထြက္။ ရန္ကုန္သို႔ ၇း၄၀ နာရီေရာက္။ ေရာက္ေတာ့ တကၠစီငွားၿပီး ျပန္ခဲ့၏။ မနက္ျဖန္တစ္ရက္ ေနၿပီး ၂၉ ရက္ေန႔ စင္ကာပူျပန္ရေပဦးမည္။

သည္လိုႏွင့္ပင္ စင္ကာပူကို ကိုယ့္အိမ္ယာမွတ္လွ်က္ သြားအလုပ္လုပ္လိုက္။ ကိုယ့္ဇာတိ ျမန္မာျပည္ကိုေတာ့ ဧည့္သည္ အျဖစ္ ျပန္လာလိုက္ႏွင့္ သည္သံသရာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးမည္မသိ။ ကေလးကလည္း စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္မည္ ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္လုပ္မည္ဟု မက္ထားေသာ အိပ္မက္ကေလး ကဲြေက်ရၿပီ။ ဆိုေတာ့ အလုပ္က အနားယူေတာ့မွ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေနျဖစ္ေတာ့မည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္လည္း သိပ္မက်န္ေတာ့ပါ။ အသက္ ၆၅ ထိ လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ ၁၀ ႏွစ္မွ်သာ က်န္ပါေတာ့သည္။

သည္ၾကားထဲေတာ့ သည္လိုပင္ သြားလုိက္ျပန္လိုက္ လုပ္ေနရလိမ့္ဦးမည္သာတည္း။

မတ္လ၊ ၂၀၁၆ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္ ဤတြင္ ၿပီးပါၿပီ။

ဖတ္ရႈအားေပးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို ေက်းဇူးဥပကာရ အထူးတင္ရိွပါေၾကာင္း။

ေအးၿငိမ္း

၂၄ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၀း၀၂ နာရီ