ျမန္မာျပည္ ခရီးတေထာက္ (၁)

(၁) ထူးမျခားနားရန္ကုန္

ကြ်န္ေတာ္တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ျမန္မာျပည္ အလည္ျပန္ပါသည္။ စင္ကာပူမွာက တစ္ႏွစ္လွ်င္ ခြင့္ (၁၄) ရက္သာရ၏။ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥေတြကလည္း ရိွေသးေတာ့ သည္ ခြင့္ (၁၄) ရက္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ဘုိ႔အတြက္ အျပည့္အ၀ အသံုး မခ်ႏိုင္။ ေတာ္ၾကာ သား စာေမးပဲြေျဖဘို႔။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္သူ႔ဘုိ႔ ဘာေလွ်ာက္လႊာ သြားတင္ဘို႔။ ေတာ္ၾကာ ဘာကိစၥ ညာကိစၥ စသျဖင့္ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ဆိုသည့္စကားအတုိင္း ကိစၥေတြမ်ားလွသည္။

ဧၿပီလ ၁၁ ရက္တြင္ သားတို႔ေျဖထားေသာ စာေမးပဲြေအာင္စာရင္းထြက္မည္။ ေအာင္လွ်င္ ဧၿပီ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းအပ္ ျခင္း၊ ေက်ာင္းစတက္ျခင္းတို႔လုပ္ရမည္ျဖစ္၍ မအားလပ္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္စာရင္းမထြက္မီ ျမန္မာျပည္အလည္သြားရန္ ႀကံသည္။ တြက္ခ်က္ၿပီး ခြင့္ ၈ ရက္ယူကာ မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔သြား ၂၉ ရက္ေန႔ ျပန္လာရန္ စီစဥ္၏။

ျမန္မာျပည္သြားမည္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ သင္တန္း၊ ေဟာေျပာပဲြမ်ားကို စီစဥ္ရာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္၏။

20/3/16             - Fibreglass Piping: Engineering and Design @ MES

23-24/3/16        - Work At Height training @ AK Safety Training Centre

26-27/3/16        - Safety Seminar @ Myeik

ပထမေတာ့ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ခရမ္းသို႔အလည္သြားရင္း ေတာင္သူေတြကို Farm Safety အေၾကာင္းေျပာမည္ဟု ႀကံေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ခရမ္းမွကိုေဇာ္၀င္းဖံုးက ဘယ္လိုမွ ဆက္လို႔မရ။ အၿမဲတမ္းဖံုးပိတ္ထားသည္ႏွင့္သာ ႀကံဳေနရ၏။ ဖံုးနံပါတ္ေျပာင္းသြားတာလားမသိ။ သို႔ႏွင့္ ခရမ္းခရီးစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအင္ဂ်င္နီယာမ်ားအသင္း၌ PE, RSE မ်ားအတြက္ PDP hr (Professional Development Programme) ရဘုိ႔ တက္ရေသာ သင္တန္းမ်ားတြင္ Professional ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ (၂) နာရီစာတစ္ခ်ိန္ ေျပာခြင့္ရ၏။ ပထမေတာ့ Formwork Safety အေၾကာင္းေျပာဘို႔ စီစဥ္ထားတာ။ သူတို႔က ယခုတက္မည့္သူမ်ားမွာ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ စက္မႈႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ဘာသာရပ္အေၾကာင္း ေျပာပါဆုိလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း Fibreglass Piping: Engineering and Design ဟု ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ၿမိတ္တြင္ ၂၆၊ ၂၇ ေဟာေျပာပဲြရိွေၾကာင္း ကိုႏိုင္၀င္းက မၾကာခဏလွမ္းသတိေပး၏။

မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔မနက္တြင္ ဒုတိယအေစာဆံုးထြက္ေသာရထားႏွင့္ သားအမိသားအဖသံုးေယာက္ ေလဆိပ္သို႔လာခဲ့ၾက၏။ ေလဆိပ္၊ Check-in counter နားသို႔ ၇ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေသာ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က လာလာ ဟုဆိုကာ ကိုယ့္ဘာသာ Check-in လုပ္ရသည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားသည္။ သည္ေနရာ (Row 2) ကို ယခင္တစ္ေခါက္ကလည္း သတိျပဳမိ၏။ သို႔ေသာ္ Self Check-in မွန္းမသိခဲ့။ ယခုမွ သိျခင္းျဖစ္၏။

ဘာမွမခဲယဥ္းပါ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေပၚမွ ဘားကုဒ္ကို စက္သို႔ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ေလယာဥ္ boarding ticket သံုးေစာင္ ထုတ္ေပးေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္ဘက္တြင္ရိွေသာ ကတၱားေပၚတင္၊ စက္ကခ်ိန္ေပးၿပီး စတစ္ကာမ်ား ထုတ္ေပး၏။ စတစ္ကာမ်ားကို ကိုယ့္ေသတၱာတြင္ကိုယ္ခ်ည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးပတ္ေပၚတင္ေပးလုိက္။ ကိစၥၿပီး၏။ တန္းစီစရာမလိုေသာ ေၾကာင့္ ခဏေလးႏွင့္ ၿပီးသြား၏။ အဆင္ေျပလိုက္ပါဘိျခင္း။

ေလယာဥ္ကလည္း Jetstar ဆိုေပမင့္ အခ်ိန္မွန္ပါသည္။ အဲေလ စားစရာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာသယ္သြားေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းယူသြားသည္။ ေရေတာ့ waiting room ထဲေရာက္မွ ယူသြားသည့္ ေရပုလင္းထဲ ျဖည့္သြားသည္။ ကုိင္း၊ ဘာလိုေသးတံုး။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဗိုက္ဆာလို႔ သူတို႔ေရာင္းတာ ၀ယ္စား/ေသာက္ရရင္ တစ္ခါေမာ့ ေရတစ္ပုလင္းကို ၄ က်ပ္။ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ၾကက္ဆီထမင္းတပဲြ ၁၂ က်ပ္။ အာပါး။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ ယခင္အခါ ကာလမ်ားကကဲ့သို႔ ဒုကၡသိပ္မမ်ားေတာ့။ အေတာ္ႀကီးကို အဆင္ေျပေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္တံုးကဆို ခြင့္စာတင္ပါဦးဟဲ့။ အခြန္ေျပစာျပဦးဟဲ့။ အဆင္ေျပေအာင္ ေခ်ာဆီေလးကလည္းထိုးဦးမွ စသျဖင့္ ကိစၥမ်ားလွ၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မယ္ဆို သံရံုးသြား အခြန္ေဆာင္ရတာကလည္း တဒုကၡ။

ေနာင္က်ရင္ေတာ့ စင္ကာပူမွာလို လ.၀.ကေတာင္ ျဖတ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ Automated Clearance စနစ္ျဖင့္ ၀င္/ထြက္ႏိုင္ဘို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါ၏။ စင္ကာပူအသြားအျပန္အတြက္လည္း ဗီဇာမလိုေတာ့သည့္ေခတ္ကို မေႏွးအျမန္ေရာက္ေတာ့မည္ဟုလည္း အိပ္မက္ မက္မိပါသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကားၾကပ္ျခင္းျဖင့္ ဆီးႀကိဳေန၏။ ေလဆိပ္မွ ပုံမွန္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေမာင္းရသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ကို ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရသည္။ ပူလုိက္တာကလည္း နံျပားဖိုထဲ၀င္ၿပီး မီးလံႈေနရသလား ေအာက္ေမ့၏။ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ဖံုးစာအုပ္ဖြင့္ကာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားဆီ ဖံုးေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္။ ကိုေနမ်ိဳးေမာင္ဆီ ဖံုးဆက္။ သူက ဒီေန႔ MES တြင္ သင္တန္းေပးရသည္။ နက္ျဖန္ခါမနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္ လာေခၚမည္ဆို၏။ ေဟ့လူ၊ မေစာလြန္းဘူးလားဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က ဆယ္နာရီခဲြမွေလဗ်ာ ဆိုေတာ့ ဒီလိုဗ်။ ဒီသင္တန္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ တာ၀န္ယူထားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ပို႔ခ်တာေတြ ခင္ဗ်ားကို နားေထာင္ေစခ်င္ေသးတယ္ ဆိုေတာ့မွ ဒီလိုဆိုလည္း ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ၈ နာရီ ေလာက္ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနမယ္ ဟု ခ်ိန္းလိုက္သည္။

(၂) Effective Communication ဆိုတာ

သူမ်ားအတင္းလည္း မတုပ္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မတုပ္ဘဲလဲ မေနႏိုင္သည့္အတြက္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ကလိပါရေစဦး။

ကိုေနမ်ိဳးေမာင္ႏွင့္အတူ MES (ျမန္မာႏိုင္ငံအင္ဂ်င္နီယာမ်ားအသင္း) ေရာက္ေတာ့ မနက္၈ နာရီခဲြေလာက္။ သင္ၾကားပို႔ခ်မည့္ သူေရာ၊ သင္တန္းသားမ်ားပါ အေတာ္စံုေနၾကၿပီ။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အစီအစဥ္အတိုင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပို႔ခ်ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အရင္ႏွစ္ေယာက္ ပို႔ခ်သြားသည္။

အင့္ဟင္။ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနေပါ့။

သူတို႔က စင္ေပၚတက္ၿပီး ဆလိုက္တြင္ပါသည့္စာမ်ားကို ဖတ္ျပသြားသည္။ သင္တန္းသားမ်ားဘက္ လံုး၀လွည့္မၾကည့္။ စာေဟာစင္ေနာက္မွာ သည္အတိုင္း အေတာင့္လိုက္ရပ္လ်က္။ ဘယ္မွမေရြ႔။ အဲေလ တစ္ခုေတာ့ေကာင္းသေပါ့။ ကြန္ျပဴတာ နား ကပ္ေနေတာ့ အသံဖမ္းသည့္အခါ ပီပီသသ ျပတ္ျပတ္သားသားၾကားရသည္ေပါ့။

သည္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း သင္တန္းဆရာတစ္ေယာက္ကို ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ မင္းတို႔ဟာက training နဲ႔ teaching ကို မကဲြဘူးျဖစ္ေနသကြ ဟု။

အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လာေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေလရွည္ျပေစ။

ယခု ကေလးေတြကို မင္းတို႔ ဘဲြ႔သာရလာတယ္၊ ဘာမွလည္းတတ္တာမဟုတ္ဘူး ဟု အျပစ္သာတင္ေနသည္။ ထုိကေလးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ သင္ေပးေနၾကသနည္းဆိုတာ ဘယ္သူမ်ား ဆန္းစစ္သတံုး။ ေပးသူကတကယ္ေပးတတ္မွသာ အေပးခံရသူမ်ားမွာ ေပးသေလာက္ရၾကမည္။ ေပးကားေပး၏ မရဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ကေလးေတြ စာတတ္မွာတဲ့တံုး ခင္ဗ်ာ။ ၎ကို effective comminication ဟု ေခၚသည္။ တကယ္ထိေရာက္ေသာ စာသင္နည္းျဖစ္၏။ ကေလးေတြ တကယ္ စာတတ္ဘို႔ရာ ထိေရာက္ေသာစာသင္နည္းေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား တတ္ေျမာက္ထားရန္ လိုသည္။ ဒါကေက်ာင္းမွာ။

ဒါဆို လူႀကီးေတြကို သင္ေပးေနတဲ့ training centre ေတြမွာေရာ။ အတူတူပါပဲ။ သူမသာကိုယ္အသုဘ ျဖစ္၏။ 

ကြ်န္ေတာ္ BCSS (Building Construction Supervisor Safety Course) သင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သင္တန္းသားေတြကို အၿမဲ ရွင္းျပေလ့ရိွပါသည္။

• What is the difference between student and trainee?
• What is the difference between school and training centre?
• What is the difference between teacher and trainer?
• What is the difference between teaching and training?
• What is the difference between examination and assessment?

ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘာအပူအပင္မွမရိွ။ မိဘဆီက ပိုက္ဆံကို လက္ျဖန္႔ေတာင္းမည္။ သူ႔တာ၀န္၀တၱရားအရကိုက ေက်ာင္းတက္ရမည္။ ေက်ာင္းတက္တာသည္ သူ႔အဓိကအလုပ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းက အဆင္သင့္။ ညဆို ဘာမွလုပ္စရာမလို တီဗီၾကည့္မည္။ စာက်က္မည္။

သို႔ေသာ္ သင္တန္းသားဆိုသည္မွာ အလုပ္ထဲက လာၾကသူေတြျဖစ္သည္။ သူတို႔မွာ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ပညာေရး ရိွထားသလို လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳေတြလည္း ရိွထားသည္။ ထို႔ျပင္ သူတို႔က ပိုက္ဆံရွာေနသူေတြျဖစ္၏။ မိသားစုႏွင့္ ျဖစ္၏။ အလုပ္ထဲမွာ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ႀကံဳခ်င္ႀကံဳေနရမည္။ ေငြေရးေၾကးေရး ျပႆနာေတြ ရိွခ်င္ ရိွေနမည္။ မိန္းမလုပ္သူႏွင့္ အေမလုပ္သူႏွင့္ မတည့္သည့္ ျပႆနာမ်ား ရိွေနႏိုင္သည္။ ကေလးက က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ အၿမဲ ေဆးခန္းျပေနရေသာေၾကာင့္ ပူပန္ေသာကေရာက္ေနရသူေတြ ရိွမည္။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔က လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ စာက်က္ဘို႔ သိပ္ အဆင္မေျပေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စာက်က္ေနသည့္တိုင္ ကေလးေတြေလာက္ေတာ့ မမွတ္မိႏုိင္။

ထို႔ေၾကာင့္ သင္တန္းသားေတြကို ကေလးေတြလို စာသင္လို႔မရ။ သည့္အတြက္ ထိုသင္တန္းသားမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်မည့္ သင္တန္းဆရာမ်ားကို ေသခ်ာက်နစြာ ေလ့က်င့္ေပးရန္ လိုသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ထိုသင္တန္းမွထြက္လာသူမ်ားမွာ သင္တန္း မတက္မီကႏွင့္ သင္တန္းတက္ၿပီးသြားသည့္ေနာက္ပိုင္း ဘာမွ တိုးထူးလာမွာမဟုတ္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ေတာ့ ရမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္မွတ္ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ မရႏိုင္။

သည္အေၾကာင္းက စာေလးငါးေၾကာင္းေလာက္မွ်ႏွင့္ ရွင္းျပလုိ႔ ရႏိုင္စေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္က ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ Train The Trainer သင္တန္း၊ ၄ - ၅ ရက္ေလာက္ ေပးခ်င္ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့လာခဲ့သည္တို႔ကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးပါရေစ။

ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ အထက္ပါ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား ပို႔ခ်သြားသည္မ်ားကို ေအာက္ကသင္တန္းသားမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ ရသြားပါသလား။ သူတို႔ရမည္မွာ PDP hour သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သည္မွာ လာထိုင္ေနရသည့္ နာရီမ်ားကို ႏွေျမာဘို႔ ေကာင္းေလစြ။ သင္တန္းေၾကးေပးလိုက္ရေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို ႏွေျမာစရာ ေကာင္းေလစြ။ PE, RE, RSE မ်ား အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ နာရီသာျပည့္သြားမည္။ ေမာင္ပံုကေတာ့ ေစာင္းတတ္မွာ မဟုတ္ပါေခ်။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ သည္က့ဲသို႔ေသာနာရီေပါင္းမည္မွ် လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီနည္း။

သင္တန္း သို႔မဟုတ္ ေဟာေျပာပို႔ခ်ျခင္း ဆိုသည္မွာ သင္တန္းဆရာ သို႔မဟုတ္ ေဟာေျပာပို႔ခ်သူက သူေပးခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သင္တန္းသားမ်ားသို႔ ေပးႏိုင္မွသာ သင္တန္းဖြင့္ရက်ိဳးနပ္မည္။ ေဟာေျပာရက်ိဳးနပ္မည္။ သို႔အတြက္ ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကကို အဆင့္ျမွင့္ခ်င္ပါသည္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ား၊ သင္တန္းဆရာမ်ားကို တကယ္သင္ၾကား ပို႔ခ်တတ္သူမ်ားျဖစ္လာေအာင္ အထူးေလ့က်င့္ေပးဘို႔ လိုပါေၾကာင္း ဤေနရာမွေန၍ ေစတနာအေပါင္းႏွင့္ ေၾကျငာေမာင္း ခတ္လိုက္ရပါေၾကာင္း။

သူမ်ားအေၾကာင္းသာေျပာေနတာ။ ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္က်ေတာ့ ေလပန္းတာ မ်ားသြားသည္ႏွင့္ ေပးထားေသာ ၂ နာရီ အခ်ိန္ေစ့သည့္တိုင္ ေျပာစရာရိွသည္မ်ား အကုန္မေျပာလုိက္ရ။ အေရးႀကီးေသာ ဒီဇိုင္းပိုင္းကို တက္သုတ္ရိုက္ ၿပီးလိုက္ရ၏။ စိတ္၀င္တစား ေဆြးေႏြးေမးျမန္းၾကသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

(၃) Work At Height သင္တန္း

ကြ်န္ေတာ္ေလာေဆာ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ Safety Handbook စာအုပ္ အခ်ိန္မီထြက္လာခဲ့သည္။ သည့္အတြက္ Myanmar Heritage ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါ၏။

ေနာက္ေန႔တြင္ Work At Height သင္တန္းအတြက္ ျပင္ဆင္ထားသည္မ်ားကို ၾကည့္လိုပါသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဖံုးဆက္ေသာ ေၾကာင့္  ကိုေအာင္ကိုးက လာေခၚသည္။ သူတို႔သင္တန္းေရွ႔တြင္က ေနရာက်ဥ္းေသာေၾကာင့္ ေဖာ့ကန္ရိွ သူတို႔ၿခံထဲတြင္ ျငမ္းစင္ ဆင္ထား၏။ ပစၥည္းကိရိယာမစံုေသာေၾကာင့္ အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေတာင္ သူတို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေကာင္းေအာင္ ဆင္ေပးထားပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ဆရာဦးေအာင္ကိုးႏွင့္ အဖဲြ႔ ခင္ဗ်ား။

Work At Height သင္တန္းကို AK Safety ၌ မတ္လ ၂၃ ႏွင့္ ၂၄ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ပို႔ခ်၏။ တက္ေရာက္လာသူအားလံုး စိတ္၀င္တစား ရိွၾကပါသည္။ စုစုေပါင္း ၂၉ ေယာက္။ ပူေတာ့ပူသဗ်ိဳ႔။ အားနာလို႔ ဘာမွမေျပာသာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဘြိဳင္လာအိုးထဲ ထည့္ျပဳတ္ထားသကဲ့သုိ႔ ရိွေလ၏။ Safety ပစၥည္းမ်ားေရာင္းသည့္ ပန္ဂိုလင္းကလည္း လာတက္သည္။ သင္တန္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူက Safety harness, lifeline sample, fall arrester, Karabina စသည္တို႔ ယူသြား၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္ဆို သင္တန္းအတြက္ သည္ပစၥည္းမွ်ေလာက္ႏွင့္ မေလာက္ပါ။

ပန္ဂိုလင္းက Work positioning system, full body harness, SRL (Self Retracting Lifeline), Anchor point စသည္တို႔ ယူလာေပး၏။ ကိုမိုးၾကည္ျဖဴကလည္း သူတို႔ site ထဲမွ SRL ႏွင့္ အျခား PPE မ်ား ယူလာေပးပါသည္။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါ သည္ ပန္ဂိုလင္း ႏွင့္ ကိုမိုးၾကည္ျဖဴခင္ဗ်ား။ သူတို႔ယူလာေပးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပရသက္သာသြားတာေပါ့။ အႏို႔ Seeing is believing. ဆို မဟုတ္လား။

လက္ေတြ႔ျပမွ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္မွာမို႔ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အားလံုးကို Full body harness လက္ေတြ႔ ၀တ္ၾကည့္ေစခိုင္းသည္။ ကိုေအာင္ကိုးကေတာ္က မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆဲြ စသည္တို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးပါသည္။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္ခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ မုန္႔မ်ားကေတာ့ စားေတာင္မစားလိုက္ရ။ ဟိုလူလာေမး၊ ဒီလူလာေမး ႏွင့္ မုန္႔စားခန္းကို မေရာက္လိုက္။ မုန္႔က ဘယ္အခ်ိန္စားစား စားလို႔ရသည္။ သူတို႔က ဒီတစ္ခ်ိန္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ရတာ ဆိုေတာ့ မုန္႔ထက္ သူတို႔ကို ပိုဦးစားေပးရေပမေပါ့။

ပထမေန႔တြင္ စာေတြ႔သေဘာတရားမ်ားသင္ၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ လက္ေတြ႔လုပ္ၾက၏။ လက္ေတြ႔လုပ္ေတာ့လည္း ေနပူလွ သည္။ အားလံုးေနပူထဲတြင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီး ျငမ္းစင္ေပၚ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္က Suspension station ပါလုပ္ကာ ျပဳတ္က်ရင္ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဟုပါ ျပလိုက္ေသး၏။ လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္ေတာ့ လက္ေတြ႔သိသေပါ့။ မနက္ပိုင္း လက္ေတြ႔လုပ္ၿပီး ေန႔ခင္းပိုင္း အကဲျဖတ္စာေမးပဲြေျဖသည္။ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ရသြားသလဲဆိုတာသိေအာင္ လုပ္တာပါ။ ၂၉ ေယာက္ေျဖတာ ၅ ေယာက္ရံႈးသည္။ ရံႈးသူမ်ားကို မြမ္းမံသင္တန္းတက္ၿပီးမွ လက္မွတ္ထုတ္ေပးမည္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ရံႈးတာ ည့ံလို႔မဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းလို႔ကတေၾကာင္း၊ safety စကားလံုးေတြက အသစ္အဆန္းေတြ ျဖစ္ေန၍ ဘာဆိုလိုမွန္း မသိတာတေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

သင္တန္းအားလံုးထဲတြင္မွ ထူးျခားသူမွာ ကိုေတဇာလင္းျဖစ္၏။ သည္သင္တန္းတက္ဘို႔ ညာတာပါေတးႏွင့္ ေဆးခြင့္ယူလာရ သည္ ဆုိ၏။ ေတာင္ငူကေတာင္ လာရတာ ျဖစ္သည္။ ေအာင္မယ္ေလးကိုယ့္လူရယ္၊ ေဟာဒီကသင္လိုက္တာေတြဟာ ကိုရင့္အိမ္မွာ အသံုးမတည့္ပါဘူးကြယ္။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ေနမေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲ ေဆးခြင့္တင္ရသတံုး။ အလုပ္ထဲမွာသံုးဘို႔အတြက္လို႔ ကိုရင့္ ေဘာစိကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာေရာေပါ့ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္လည္း သူရို႔ကုမၸဏီအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း မသိပါဘဲလ်က္ ဆရာႀကီးလုပ္ေလ၏။ သူကေတာ့ မခ်ိသြားၿဖဲလုပ္ေနသည္။ ေဆးခြင့္ယူရတာ အေၾကာင္းရိွမွာေပါ့။ ဘယ္သူကေတာ့ ယူခ်င္ပါလိမ့္မတံုး . . . ေနာ။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ျမန္မာျပည္တလႊားေလွ်ာက္သြားၿပီး သင္တန္းေတြေပးေနႏိုင္မွာတံုး။ ယခု လာတက္သူမ်ားကို သူတို႔အလုပ္ သို႔မဟုတ္ ေဒသတြင္ ျပန္လည္သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးၾကဘို႔ မွာလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ training material မူရင္းမ်ားလည္း ေပးလုိက္၏။ သည္ဆလိုက္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာျပင္ထားတာမို႔ ဘယ္ ေကာ္ပီရုိက္မွ ေၾကာက္စရာမလို။ အေၾကာင္းကိစၥရိွက၊ ေမးစရာျမန္းစရာရိွက လွမ္းေမးၾကရန္။ စာအုပ္မ်ား အလိုရိွကလည္း ေတာင္းၾကရန္ပါ မွာလိုက္ပါသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကမူ သည္မွာတင္ memory stick မ်ားႏွင့္ တခါတည္း ကူးသြားၾက သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြန္ျပဴတာထဲပါလာသမွ် အကုန္ေပးလုိက္၏။

ဒုတိယေန႔ လက္ေတြ႔သင္တန္းအၿပီး ေဖာ့ကန္မွ ျပန္လာေတာ့ အားပါး။ လမ္းပိတ္သျဖင့္ ကားေတြတန္းစီေနတာကို မ်က္စိတဆံုး ျမင္ရသည္။ ေရွ႔ဘက္တြင္လည္း အစမျမင္၊ ေနာက္ဘက္တြင္လည္း အဆံုးမထင္။ ေန႔ခင္းကတည္းက ပိတ္ေနေသာ ထိုကားတန္းႀကီးမွာ ညေန သင္တန္းအၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သည္အထိ မကုန္ေသး။ ကိုေအာင္ကိုးက ဟိုးဘက္ အင္းစိန္လမ္းမဘက္က လွည့္ပို႔သည္။ သို႔တိုင္ အင္းစိန္လမ္းေရာက္ေအာင္ မနည္းသြားေနရ၍ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေသး သည္။

ကားပိတ္တာ သည္တစ္ေနရာထဲမဟုတ္ပါ။ ရန္ကုန္ရိွလမ္းအားလံုး ကားမပိတ္ေသာလမ္း ဘယ္လမ္းရိွသနည္း။ လမ္းပိတ္ ေနေသာေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္နာရီပဲ လမ္းမွာ အခ်ိန္ကုန္သည္ထား။ ကားလမ္းပိတ္ေသာေၾကာင့္ ကားေပၚတြင္ ေသာင္တင္ေနသူမွာ တစ္ေသာင္းမကႏိုင္ပါ။ ထားပါ လူတစ္ေသာင္း။ တစ္ေယာက္တစ္နာရီႏွင့္ လူတစ္ေသာင္းဆို နာရီ တစ္ေသာင္း ဆံုးရံႈးသြားၿပီ။

ကားပိတ္သျဖင့္ ဆံုးရံႈးရတာ လုပ္အားနာရီ (man-hour) မ်ားသာမကပါ။ ကိုေအာင္ကိုးအမ်ိဳးသမီး အိမ္ျပန္တာ အခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္လို႔ ေန႔လည္စာကို သူ႔သားေတြ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ႏွင့္ ျဖစ္သလိုစခန္းသြားလိုက္ရသည္။ ကားပိတ္လို႔ အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ လူေတြ စိတ္ညစ္ညဴးရသည္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္သည့္ကားသမားမ်ားကေတာ့ အတင္းေရာအဓမၼပါ ေက်ာ္တက္ သည္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းသည္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းေတာ့ ဟိုဘက္ကလာသည့္ ကားမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုးကာ ထပ္ပိတ္သည္။ လမ္းပိတ္သျဖင့္ စိတ္တိုေနေတာ့ ဆဲသည္၊ ဆိုသည္၊ ေအာ္သည္၊ ေငါက္သည္။ ဟိုဘက္က စိတ္တုိေနသည့္ လူႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ရန္ျဖစ္သည္။ တုတ္တျပက္၊ ဓားတျပက္ေတြျဖစ္မည္။ ရံုးေရာက္၊ ဂါတ္ေရာက္ေတြျဖစ္မည္။ ဒါေတြက လမ္းပိတ္ျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာမ်ားျဖစ္၏။ ဒါ တစ္ေန႔လည္းမဟုတ္။ တစ္လလည္းမဟုတ္။

ျမန္မာျပည္၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို အဓိက အတားအဆီးျပဳေနေသာ အရာမ်ားတြင္ သည္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးသည္လည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ထိေရာက္ေသာ စီမံခန္႔ခဲြမႈျဖစ္၏။ တတ္သိကြ်မ္းက်င္သူမ်ားက ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမွ ရပါမည္။ ယခု ေခတ္ေျပာင္းၿပီဆိုေတာ့ သည္ရန္ကုန္သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ကို မေႏွးအျမန္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကလိမ့္မည္ ဟု ယူဆပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၀း၁၇ နာရီ