ဒတ္စ္မိုက္ ႏွင့္ လူမိုက္ အေၾကာင္း

(၁)

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘာေတြရႈပ္လို႔ရႈပ္မွန္းမသိ၊ အလြန္အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ သားသားနားနား ၀တ္စားထားေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားကေလးတစ္ဦးသည္ အိမ္ေပါက္၀သုိ႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာၿပီးသကာလ ဟဲလို ဟု ႏႈတ္ဆက္ ေလ၏။ ၎ကဲ့သုိ႔ပင္ ေတာ္ၾကာ ဆာေဗးဆိုကာ လာလိုလာ၊ ပစၥည္းေၾကာ္ျငာ ေရာက္လိုေရာက္၊ အာမခံကုမၸဏီက သူတုိ႔ ေပၚလစီ ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္း မဲဆြယ္လိုဆြယ္ျဖင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္လာတတ္ေလ့ရိွ၏။ ဆာေဗးသမားမ်ား ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ယူကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖေပးပါသည္။ အႏို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း စတက္တစ္စ္တစ္ကို စိတ္၀င္စား သကိုး။ ပစၥည္းေၾကာ္ျငာလာလွ်င္ေတာ့ ငါက အပိုပစၥည္းဆိုလို႔ ဘာမွသံုးတတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူးကြ။ ေစ်းထဲမွာျမင္ေနရတဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ့ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ငါန႔ဲမပတ္သက္ဘူး ဟု ဂြစကားေျပာတတ္သည္။ အာမခံသမားမ်ားဆိုလွ်င္မူ မင္းျပန္၀ယ္မယ္ဆို ငါ့လက္ထဲ အခုရိွေနတဲ့အာမခံေတြေတာင္ ျပန္ေရာင္းလိုက္ခ်င္ေသး။ မင္းတို႔ အဆြယ္ေကာင္းလို႔ ငါ ၀ယ္မိတာ အခု ေထြးမရ၊ အံမရႀကီးျဖစ္ေနတယ္ ဟု ဘုေတာလႊတ္တတ္၏။ (တကယ္လည္း ဤအတိုင္းျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါသည္။)

ဆို၊ ကိုယ္ဘာကူညီရမလဲကုိယ့္ဆရာ ဟု ဆိုေလေသာ္ ထိုသူလည္း အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္တို႔၏ သဘာ၀အတိုင္း ၿပံဳးရႊင္စြာ ျဖင့္ မင္းအိမ္မွာ ဖံုေတြအရမ္းတက္ေနတယ္ ထင္တယ္။ မင္း ႏွာရည္ယိုတာ မျဖစ္ဖူးလား ဟု ဆို၏။ ႏွာရည္လား။ ယိုသေပါ့ကြာ၊ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳးဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသး။ ငါတို႔ရြာက ဖိုးသြင္ဥ စမ္း က်ေနတာပဲ။ တသြပ္သြပ္နဲ႔။ ေဟာသည္ ဒြႏၷယာႀကီးမွာ ငါ အမုန္းဆံုးအရာေတြကို ျပပါဆိုရင္ ႏွာရည္ယိုတာဟာ ထိပ္ဆံုးကေပါ့ကြာ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေညွာင္နာနာႏွင့္ ၿငီးေလ၏။ ထိုအခါ ၎က အကြက္ေတာ့ဆုိက္ၿပီဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ဒါျဖင့္ကြာ ငါတို႔ မင္းအိမ္ကို ဖံုလာရွင္းေပးမယ္။ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး။ မင္းသေဘာတူမယ္ဆို ငါ လူလႊတ္လိုက္မယ္ ဟု အားတက္သေရာေျပာေလသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလကားရလွ်င္ ေရေတာင္ေသေအာင္ေသာက္တတ္သည့္ သဘာ၀ရိွသူျဖစ္၍ ဒါဆုိလည္း လုပ္လိုက္ေလ၊ ငါက အိမ္ကို ညေန ၆ နာရီေလာက္မွျပန္ေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီေလာက္ဆို အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ဖို႔ကလည္း ရိွေသးသကုိးကြ ဟု လက္ခံလိုက္၏။ ၎က you will feel better. ဆိုကာ ျပန္သြား၏။

(၂)

သူတို႔ကလည္း သိပ္မလာခ်င္ရွာပါ။ ေနာက္ေန႔ညေန ၇ နာရီေလာက္တြင္ Hand carry ေသတၱာတစ္လံုး၊ အျခား အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္မ်ားျဖင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အတန္ငယ္အံ့ၾသသြားသည္ႏွင့္ ေနပါဦးဆရာႀကီးရယ္၊ အိမ္မွားလာၿပီထင္တယ္ ဟု ဆိုရာ ၎က မမွားပါဘူးကြ၊ ေဟာဒီမွာ မင္းလက္မွတ္ ဟု ပုိင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ၿပံဳး၍ ျပေသာေၾကာင့္ ၾကည့္လုိက္ရာ မေန႔ကလာသြားသည့္ မိတ္ေဆြ၏ အဆက္ျဖစ္မွန္း သိရ၏။

ထို႔ေနာက္ ၎က ပါလာသည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားထုတ္၊ ၎၏ကိရိယာမ်ားအေၾကာင္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခုမိတ္ဆက္ ရွင္းျပ၊ ကက္တေလာက္မ်ားေပး။

အရင္ေခတ္က ေမြ႔ယာေတြဘာေတြ မလိုဘူး။ ဖ်ာနဲ႔ပဲအိပ္တာ။ ေမြ႔ယာသံုးရင္ေတာင္ ခပ္ပါးပါးေလးေတြ။ အဲဒီေတာ့ ေမြ႔ယာတို႔၊ ေခါင္းအံုးတို႔၊ ေစာင္တို႔ကို ေနလွန္း၊ ဖုံခါလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္ေမြ႔ယာႀကီးေတြဆိုတာ မင္းသိတဲ့အတိုင္း အႀကီးႀကီးနဲ႔ အေလးႀကီးေတြ ကြ။ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ေနလွန္းမတံုး။ အဲသည္ေတာ့ အဲသည္ေမြ႔ယာေတြမွာ အမႈန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ျပည့္ႏွက္ ေနမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔ သိႏုိင္သကြ။ ေဟာသည္မွာၾကည့္စမ္း - ဟုဆိုကာ ပရင့္ထုတ္ထားသည့္ စာရြက္တစ္ထပ္ကို ျပ၏။

စာရြက္ထဲတြင္ ေၾကာက္စရာအေကာင္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ေခါင္းစီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒတ္စ္မိုက္ (House Dust Mite) ဟု ေတြ႔ရ၏။ ဒတ္စ္မိုက္ကုိ ဖံုေလွး ဟု ဘာသာျပန္လွ်င္ သင့္ေတာ္ပါလိမ့္မည္။ (ဒတ္စ္မိုက္အေၾကာင္းသိလိုသူမ်ား http://en.wikipedia.org/wiki/House_dust_mite တြင္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ား။ သည္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေလမရွည္ ေတာ့ပါ။ ဤကား စကားခ်ပ္)

မင္းႏွာရည္ယိုရတာ အဲသည္အေကာင္ေတြေၾကာင့္ပဲကြ။ အဲသည္အေကာင္ေတြဟာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ၊ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္း ဆိုင္ရာ ျပႆနာ၊ ႏွာေခါင္းပိတ္၊ ႏွာရည္ယိုတာေတြရဲ့ အဓိက လက္သည္ပဲကြ။ အဲဒီအေကာင္ေတြကို သာမန္ မ်က္လံုးနဲ႔ မျမင္ရဘူး။ အဲဒီအေကာင္ေတြဟာ ေမြ႔ယာေတြမွာ ကပ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမြ႔ယာေပၚမွာအိပ္တဲ့အခါ ေရာဂါဘယေတြ ရလာတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီအေကာင္ေတြ ဘယ္လိုေတြေနတယ္ထိုင္တယ္ . . . ဘယ္လိုေပါက္ပြားတယ္ . . . ဘာညာကိြကြ . . . ။

အေတာ္မ်ားမ်ားေလရွည္ၿပီးေလေသာ္ ကိုင္း၊ လုပ္ငန္းစၾကစို႔ ဟုဆိုကာ ၎၏ ကိရိယာမ်ားကို ဆင္လည္းဆင္၊ ျပလည္းျပ၏။ ထို႔ေနာက္ ကတၱီပါအနက္စကေလးတစ္စကို ဖံုစုပ္သည့္စက္အ၀တြင္ ကပ္ခ်ည္လိုက္ကာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္သည့္ေမြ႔ယာကို ဖံုမ်ားစုပ္ျပ၏။ ဖံုစုပ္ၿပီးေနာက္ ကတီၱပါစကေလးကို ထုတ္ျပေလေသာ္ ဖံုမ်ားစြာကပ္ေနသည္ကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ ေတြ႔ရေလ၏။ ထိုမွ်သာမကေသး။ ကတၱီပါစကိုထုတ္ကာ ေမြ႔ယာအား ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဖံုထပ္စုပ္ျပန္၏။ ယခုတစ္ခါတြင္ အထဲမွ ေရအိုးကို ထုတ္ျပ၏။ (ဖံုစုပ္စက္မွာ စုပ္၍ရေသာဖံုမ်ားကို ေရျဖင့္စုပ္ယူေသာစနစ္ျဖစ္၏။) အလိုေလး၊ ဖံုစုပ္စက္မွ ေရအိုးထဲတြင္လည္း ဖံုမ်ား မနည္းပါေလ။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။

ထိုအခါ ၎က ကိုင္း၊ မင္းေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ မင္းေမြ႔ယာမွာ ဖံုေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနသလဲဆိုတာ။ အဲဒါဟာ မင္းက်န္းမာေရးအတြက္ အႏၱရာယ္ပဲကြ။ မင္းေမြ႔ယာမွာ ဒတ္စ္မိုက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရိွေနသလဲမသိဘူး။ အဲဒါဟာ မင္းႏွာေခါင္းျပႆနာရဲ့ အဓိက တရားခံပဲကြ . . ဟု ဆိုေလေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ရိွေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္ဆက္၍ ငါေနာက္အခန္းေတြပါ ဖံုစုပ္ေပးမယ္၊ မင္းပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ေပးစရာမလုိပါဘူးကြာ ဆိုေလ၏။ (လာျပန္ၿပီ) ကြ်ႏု္ပ္လည္း တူမမ်ားေနေသာအခန္းႏွင့္ ေနာက္တစ္ခန္းကို ဖြင့္ေပးလိုက္၏။ ေမ႔ြယာ ၅ ခုေလာက္ စုပ္ၿပီးသြားေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အားနာလာသည္ႏွင့္ ေတာ္ပါၿပီကြာ၊ ေနာက္တစ္ခန္းေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဟု ေျပာ၏။ သို႔တုိင္ သူက ရပါတယ္ကြ၊ ငါလုပ္ေပးပါမယ္ ဟု ေျပာေသးသည္။ သို႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မလုပ္ခိုင္းေတာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း စက္ကို သေဘာက်ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနပါဦးကြာ၊ မင္းဖံုစုပ္စက္က ဘယ္ေလာက္တံုးဟု စပ္စုေသာ္ ၎က ဒီစက္က လုိကယ္ျဖစ္မဟုတ္ဘူးကြ။ အီတလီဒီဇိုင္း ဟု ဆို၏။ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ၃၈၀၀ ဆုိလား။

ေအာင္မယ္ေလးဗ် ဟု ကြ်န္ေတာ္အလန္႔တၾကားေအာ္ေလေသာ္ ေနပါဦးေလ၊ မင္းအကုန္လက္ငင္းေပးစရာမလိုပါဘူးကြ၊ ၃၆ လ ခဲြေပးလုိက္၊ ေဟာ တစ္လ ၁၀၀ ေလာက္ပဲေပးရေတာ့မယ္။ မင္းက်န္းမာေရးနဲ႔ ပိုက္ဆံ ၁၀၀ နဲ႔လဲမလား ဟု အပိုင္ကိုင္ေလ ၏။

ကြ်ႏု္ပ္လည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ၾကက္ဖႀကီးလည္လိမ္ထားသလို ငိုင္ေနေလ၏။ အတန္ၾကာမွ ေလသံေပ်ာ့ ကေလးျဖင့္ မင္း ၃၈၀၀ ဆိုေတာ့ မ်ားတာေပါ့ကြာ။ ေလွ်ာ့ပါအံုးကြဟု မရမွန္းသိလ်က္ ေသြးတိုးစမ္းေလ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကက္ေရာင္းသူသည္ ၿခံထဲမွၾကက္ကို အပိုင္ၾကည့္သကဲ့သုိ႔ၾကည့္ကာ မ်ားပါဘူးကြ။ ေဟာဒီစက္က အာမခံဘယ္ႏွစ္ႏွစ္မွန္း သိရဲ့လား။ ဟားဟား၊ ၃၅ ႏွစ္အာမခံကြ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ၃၈၀၀ ကို ၃၅ ႏွစ္နဲ႔စားၾကည့္စမ္း။ အမွန္မွာ ေနာင္ ၃၅ ႏွစ္ၾကာ လွ်င္ အႏွီပုဂၢိဳလ္ ရိွခ်င္မွေတာင္ ရိွေတာ့မည္ ျဖစ္၏။

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ကုိင္း၊ ကိုင္း ေမာင္ရင့္စက္သာ မွာလိုက္ေတာ့ ဟု ေျပာလုိက္သည္။ ေျပာသာေျပာရ အစပိုင္းကေလာက္ ေလသံ သိပ္မမာႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း မၾကာပါ။ ဖံုးဆက္ၿပီး ၁၀ မိနစ္ပင္ မေစာင့္ရ။ ပံုးႀကီးႏွင့္ ေရာက္လာေလ၏။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ အႏွီသေကာင့္သား အေျပာေကာင္းမႈေၾကာင့္ ထို အလြန္အင္မတန္ေစ်းႀကီးလွေသာ ဖံုစုပ္စက္ ဆိုတာႀကီးကို ကြ်ႏ္ုပ္ ၀ယ္လိုက္မိေတာ့၏။ သူမ်ားအေျပာေကာင္းတာႏွင့္ ဖံုစုပ္စက္ကုိ ၃၈၀၀ ေပး၀ယ္သူအား လူမိုက္ဟုမေခၚလွ်င္ အဘယ္သူကို လူမိုက္ေခၚပါေတာ့မည္နည္း။

(၃)

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခပ္ေပေပေနခဲ့တာ ျဖစ္၏။ မိုးေရေတြ စိုေနေပမင့္ ေရစိုအ၀တ္ႀကီးႏွင့္ ေနခ်င္ေနရသည္။ အႏို႔ လဲစရာ အ၀တ္က မရိွ။ မိုးရြာႀကီးထဲ ထီးမပါဘဲ သည္အတိုင္း ေလွ်ာက္လိုက ေလွ်ာက္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႏွာေစးတာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးတာ၊ ဖ်ားတာနာတာ ဘာကမွ သိပ္မျဖစ္ခဲ့။ ေဆး၀ါးဆိုလို႔ ဘာေဆးမွ ေသာက္ရသည္လို႔ သိပ္မရိွခဲ့။ သည္လို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္က်န္းမာေရးေကာင္းေနတာ အသက္ ၄၀ မေက်ာ္မီက။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ေနထိုင္ မေကာင္းတာမျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ယခင္ကေလာက္ သိပ္က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ၄ - ၅ ႏွစ္ေလာက္က စကာ မနက္ပိုင္းတြင္ ႏွာရည္ယိုသည့္ ေရာဂါရလာ၏။ အိပ္ယာထတြင္ ႏွာမ်ားခ်ီကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ႏွာရည္ယို၏။ အထူးသျဖင့္ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ တစ္ေန႔လံုးလုိလို ႏွာရည္ယို၏။ ဘာေဆးေသာက္လို႔မွမရ။

ကြ်န္ေတာ္က တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ဘယ္မွမသြားဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးေနတတ္သည္။ ႏွာေခ်ျခင္း၊ ႏွာရည္ယိုျခင္းသည္ စာေရးျခင္းအတြက္ ႀကီးစြာေသာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္၏။ ဤသည့္အခါမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေဒါသထြက္၏။ ေဆးၿမီးတိုမ်ားျဖစ္သည့္ ေရရႉျခင္း၊ ၾကက္သြန္နီကို အလံုးလုိက္ကိုက္စားျခင္း၊ ေရေႏြးထဲ ပရုပ္ဆီထည့္ရႉျခင္း စသည္တို႔မွာ အျခားသူမ်ားသာ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ မထူးျခား။ ႏွာရည္ယိုလာလွ်င္ ဘာမွလုပ္လို႔မရ။

ထိုမွ်မက ရထားစီးေနစဥ္ ႏွာရည္ယိုျခင္းသည္လည္း အလြန္ဆိုးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွာရည္ယုိတာ သူမ်ားႏွင့္မတူ။ ခဏေလးေတာင္မွ မနားဘဲ ေတာက္ေလ်ာက္ စီးက်ေနတာျဖစ္၏။ ဆိုေတာ့ ႏွာရည္ယိုလွ်င္ ေတာ္ရံုတန္ရံု တစ္ရႉးႏွင့္မရ။ သည္ေတာ့ ယူလာသည့္ တစ္ရႉးမ်ား ခဏႏွင့္ကုန္၏။ တစ္ရႉးကုန္လွ်င္ ဘာႏွင့္ သုတ္ရပါမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ သည္ဒုကၡမ်ိဳး ရထားေပၚတြင္ မၾကာခဏ ႀကံဳခဲ့ရဖူး၏။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ရႉးအစား သတင္းစာ ေဆာင္ထားရ၏။ သတင္းစာစကၠဴက တစ္ရႉး ထက္ ပိုအသုတ္ခံသည္။

ေနာက္တစ္ခုမွာ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကိုေမႊသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ ႏွာေခ်တတ္၊ ႏွာရည္ယိုတတ္သည္။ ဤသည္မွာ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားတြင္ ကပ္ေနသည့္ ဖံုမ်ား ႏွာေခါင္းအတြင္း၀င္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အလာ့ဂ်စ္ျဖစ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို လွန္သည့္အခါ အလြန္သတိထားရသည္။

ဖံုမ်ားကို အလြန္မုန္းတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္လည္း အထက္ေဖာ္ျပပါ ဖံုစုပ္စက္ႀကီး၀ယ္ၿပီးသည္မွ စ၍ ၃-၄ ရက္တစ္ခါ၊ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဖံုစုပ္ျခင္းအမႈကို (ေမြ႔ယာ အပါအ၀င္) ျပဳလုပ္ေလေသာ ဟူသတတ္။ အက်ိဳးဆက္ကား -

ယခု ကြ်န္ေတာ္ ယခင္ကကဲ့သို႔ မနက္ပိုင္းမ်ားတြင္ ႏွာေခ်ျခင္း၊ ႏွာရည္ယိုျခင္း မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီး ဘာမီတြန္၊ စီဗစ္ ေသာက္ရျခင္းဒုကၡမွ ကင္းသြားၿပီျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ -

ႏွာမေခ်ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးေနၿပီဟု မမွတ္ပါလင့္။ BCSS သင္တန္း approve ျဖစ္ၿပီဆိုကတည္းက တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ စာသင္ေနရသည္ျဖစ္ရာ ယေန႔ထိတိုင္ ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးရသည့္ရက္ တစ္ရက္မွ မရိွေသးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ မနက္ပိုင္း ႏွာေခ်တတ္သူ၊ ႏွာရည္ယိုတတ္သူမ်ား အိပ္ယာကုိ ဖံုစုပ္စက္ျဖင့္စုပ္၊ အိမ္ကို အႀကိဳအၾကားမ်ားပါ မက်န္ ဖံုစုပ္ေပးၾကရန္ အႀကံေပးပါ၏။ ကေလးသူငယ္၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမိဘမ်ား ရိွသူမ်ားလည္း ဖံုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ အထူး သင့္ေတာ္လွ၏။

မိတ္ေဆြအေပါင္း ႏွာေခါင္းျပႆနာမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ ေမ၊ ၂၀၁၅။ ည ၁၁း၁၁ နာရီ