(၁)
ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လူသားမ်ားသည္ကား အလြန္မတရားသူမ်ား ျဖစ္၏။ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔အနက္
အရက္စက္ဆံုး သတၱ၀ါမွာလည္း လူ သတၱ၀ါပင္ျဖစ္၏။ မိမိရလိုမႈအတြက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာကိုမွမၾကည့္္။
သတ္ျခင္း၊ ျဖတ္ျခင္း၊ သုတ္သင္ဖယ္ရွားျခင္း စသည့္ လုပ္လို႔ရသမွ် အကုန္လုပ္သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ဆင္စြယ္ရလိုမႈျဖင့္ ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္လံုးကို သတ္ပစ္တာလူျဖစ္သလို
ဖ်ံသိုသည္ ကာမအားေကာင္းေစ၏ ဟူေသာ ရူးသြပ္သြပ္ အယူအဆေၾကာင့္ ဖ်ံထီးေပါင္းမ်ားစြာ ေသေက်ခဲ့ၾကရသည္။
ငွက္သုိက္ကား အင္အားကိုျဖစ္ေစ၏ဟူေသာ ခပ္ခ်ာခ်ာယံုၾကည္မႈမ်ားျဖင့္ ဇီ၀ဇိုးငွက္ကေလးတို႔၏
အသိုက္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကသည္။ (ငွက္သုိက္ကိုစားၿပီး အသက္ ၁၅၀ ရွည္သူကို အသင္ေတြ႔ဖူးပါသေလာ။
အိမ္ေျခ ၄၀၀ ေက်ာ္သာရိွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ရြာကေလးတြင္ပင္ အသက္ ၇၀ မွ ၉၈ ႏွစ္ အတြင္း အဖိုးႀကီး၊
အဖြားႀကီး ၆၅ ေယာက္ရိွသည္။ ထိုအဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးမ်ားမွာ
ငွက္သိုက္ဆို စာဘူးေတာင္းေလာက္သာ သိၾကသူမ်ားျဖစ္၏။) ထို႔အတူပင္ စပါးႀကီးသည္းေခ်၊ က်ားရုိးစသည္တို႔မွာ
အလြန္ေဆးဘက္၀င္သည္ဟု ဆိုၾကတံုေသး၏။ ဤစပါးႀကီးသည္းေျချဖင့္ မည္သည့္ ေရာဂါမ်ားကို အျမစ္ျပတ္ေပ်ာက္ေအာင္
ကုႏိုင္သည္ဆိုသည္ကိုမူ မည္သူမွ တိတိက်က် မသိေခ်။
လူတို႔၏ မေတာ္ေလာဘျဖင့္ သစ္ပင္၀ါးပင္မ်ားကို အတိုင္းအဆမရိွခုတ္ယူျခင္းေၾကာင့္
ေတာေတာင္မ်ား ပ်က္သုဥ္းကုန္ ရသည္။ ထုိအခါ ထိုေတာေတာင္မ်ားတြင္ မီွတင္းေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ
ေက်းငွက္မ်ား၊ သားရဲတိရစၦာန္ကေလးမ်ားအားလံုး ေသေက်ပ်က္စီးကုန္၊ မ်ိဳးတုန္းကုန္ရသည္။
လူတို႔၏ အသိဉာဏ္နည္းပါးမႈ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈတို႔ေၾကာင့္ ေရထုမ်ား ညစ္ညမ္းကာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ
ေရေနသတၱ၀ါမ်ိဳးစိတ္တုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကရသည္။
ကိုယ္ႏွင့္လည္းစာ၊ သတၱ၀ါကို၊ ၾကင္နာလွေစ၊ သူ႔အသက္ကို ခ်စ္ပါေလ။
ကိုယ့္အသက္ကို ကုိယ္ခ်စ္တတ္သလို သူ႔အသက္ကုိလည္း ခ်စ္တတ္ၾကပါခင္ဗ်ား။
(၂)
ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ယခုေဆာက္ေနသည့္ ကြန္ဒိုပေရာဂ်က္မွာ ေတာင္ေစာင္းကို
ၿဖိဳကာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း၊ သစ္ပင္မ်ားကို ရွင္းလင္းလ်က္ ေဆာက္ျခင္းျဖစ္၏။ စုစုေပါင္း
၅ ထပ္တိုက္ ၈ လံုး ေဆာက္မည္။
ဆိုေတာ့ေျမႀကီးမ်ားကို အမ်ားအျပားတူးထုတ္ပစ္ရသည္။ ေတာင္ေပၚအက်ဆံုးေနရာတြင္
အနက္ ၉ မီတာထိ တူးရသည္။ ယခင္က အေဆာက္အဦေဟာင္းကို ဖ်က္ေဆာက္တာဆိုေတာ့ သစ္ပင္မ်ား သိပ္ခုတ္စရာမလို။
သုိ႔ေသာ္ ၿခံစည္းရိုးနား ကပ္လ်က္ အပင္မ်ားကိုေတာ့ ခုတ္ပစ္ရေသးသည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိအထဲတြင္
သရက္ပင္၊ အုန္းပင္၊ ၀ါးပင္ စသည္တို႔ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေတာပင္ႀကီးတစ္ပင္လည္း ပါေသး၏။
အပင္ငယ္ေလး မ်ားမွာမူ အေတာ္မ်ားေလသည္။
မေန႔က သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ခုတ္ေတာ့ ပဒူေကာင္ေတြထြက္လာသည္။
ပဒူက ပ်ားထက္ႀကီး၏။ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ အတုပ္ခံရလွ်င္ပင္ ေဆးရံုတက္ရႏိုင္သည္။
သစ္ပင္ခ်ဳိင္သည့္အဖဲြ႔တြင္ ျမန္မာ အလုပ္သမားေလးမ်ားပါလာ၏။
ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ပဒူတုပ္ၿပီး ေနၿပီ။ ပဒူတုပ္ထားသည့္ေနရာမွာ နီရဲေယာင္ယမ္းေန၏။
အရင္တစ္ခါက သစ္ပင္တက္ျဖတ္ေနတဲ့ေကာင္ကို ပ်ားတုပ္တာ
ေဆးရံုတက္ယူရတယ္။ ေအာက္မွာေနတဲ့သူေတြက ေျပးလို႔ရေသးတယ္။ အေပၚမွာ တက္ျဖတ္ေနတဲ့သူက ဘယ္ကိုမွ
ေျပးလုိ႔ မရေတာ့ သူ႔ကို၀ုိင္းတုပ္တာ ဟု တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အလုပ္သမားမ်ားမွာ ထိုအနီးပတ္၀န္းက်င္၌ မလဲြမေသြလုပ္ၾကရမည္ျဖစ္ရာ
ထိုပဒူအံုမ်ားကို ရွင္းထုတ္ဘို႔ ျဖစ္လာ သည္။ ဤသည့္ကိစၥမွာ အလုိလိုကြ်န္ေတာ့္တာ၀န္ျဖစ္လာ၏။
သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က pest cotrol လာေသာအခါ ပဒူမ်ားကို ရွင္းထုတ္ရန္ ပဒူအံုရိွသည့္
ေနရာကိုလိုက္ျပကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပ၏။
၎တို႔က ပါလာသည့္ တစ္ကိုယ္လံုးလံုသည့္ အ၀တ္ႀကီးမ်ား၀တ္၊ အတန္ရွည္သည့္
တုတ္ထိပ္တြင္ ေဆးႏွစ္ဘူးတပ္ကာ ေဆးဘူးမ်ားျဖင့္ ပဒူအံုမ်ားကို မႈတ္ထုတ္သည္။ ကိုယ့္ဘက္သို႔
ပဒူမ်ားမလာႏိုင္ေစရန္ ေဆးမ်ားႀကိဳမႈတ္ထားေသး၏။ ပထမပဒူတစ္အံုမွာ ၿခံဳပုတ္မ်ားထဲ၌ရိွေနသျဖင့္
မျမင္ရ။ အေ၀းမွၾကည့္ေနသျဖင့္ ပဒူအံုကို မျမင္ရေသာ္လည္း ပဒူမ်ား အတံုးအရံုး ေသကုန္မည္မွာ
မလဲြပါ။
ေနာက္ပဒူတစ္အံုကိုမူ အေ၀းမွပင္ ျမင္ရပါသည္။ အံုႀကီးမွာ အေတာ္ႀကီး၏။
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ပဒူမ်ားမွာ ၎တို႔၏ အသိုက္အၿမံဳထက္တြင္ ၀ဲပ်ံေနၾက၏။
အထူးသျဖင့္ အနီးရိွ ဓာတ္မီးတိုင္ႏွစ္တိုင္ထိပ္၌ အေတာ္မ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အနားသို႔သိပ္မကပ္ရဲ။
ေဒါသထြက္ေနေသာ ပဒူမ်ားလိုက္တုပ္လွ်င္ ေဆးရံုတက္ရႏိုင္သည္။ ေဆးဘူးမ်ား ကုန္ေအာင္မႈတ္ၿပီးေသာအခါ အိုေက၊ ဒီေကာင္ေတြ
ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အံုထုပ္ အကုန္ကုန္ သြားၿပီ ဟု လာေျပာ၏။
ကြ်န္ေတာ္ ပဒူမ်ား ဟိုဟိုသည္သည္ ေယာက္ယက္ခတ္ ပ်ံသန္းေနတာၾကည့္ၿပီး
စိတ္မေကာင္းပါ။ အင္း၊ သူတို႔ေနတဲ့ အသိုက္ အၿမံဳကိုသြားဖ်က္ခိုင္းတာ ငါေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ငရဲႀကီးမလဲမသိဘူး
ဟုလည္း ေတြးေနမိပါ၏။
ပဒူမ်ားမွာ သူတို႔ဘာသာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ေတာထဲ၊ ခ်ဳံပုတ္မ်ားထဲတြင္
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေနၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူ႔ကုိမွ ဒုကၡေပးတာမဟုတ္။ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က
သူတို႔ေနရာကိုလည္း အဓမၼလုယူေသး၊ ကုိယ့္ကုိယ္အတုပ္ခံရမွာစုိးေတာ့ သူတို႔အသုိက္အၿမံဳကုိလည္း
ဖ်က္ဆီးပစ္ေသး၊ မ်ားစြာေသာ ပဒူမ်ားကိုလည္း သတ္ပစ္ေသး။ တရားတာ ဘာရိွပါသနည္း။ အၾကင္နာေလ့၊
ေမတၱာေလ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစာေလ့ႏွင့္ ပါးစပ္ကသာ အသံေကာင္းဟစ္ေနသည္။ လုပ္ေတာ့ျဖင့္ . . .
. . ။ လူေတြ ေျပာစကားကိုသာ ပဒူမ်ားနားလည္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဂ်ိဳင္းကို ေျခမျဖင့္ကုတ္ကာ
(မခ်ိတင္ကဲ) ဟားတုိက္ရီေနၾကေပလိမ့္မည္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဆိုဒ္ထဲတြင္ေနေသာ ထိုင္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို
ဓာတ္ပံုမ်ားလာျပသည္။ ေဟာဒီမွာ က်န္တဲ့တစ္အံုကို ငါတို႔ မီးၿမိႈက္ၿပီး ရလာတာ ဆို၏။ သူတို႔ဖြပ္လာေသာ
ပဒူအံုႀကီးမွာလည္း အေတာ္ႀကီးေလသည္။ အထဲတြင္ အေကာင္ေပါက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။
သူတို႔က ပ်ားမ်ားလို ပ်ားရည္မထြက္။ အေကာင္ေပါက္ကေလးမ်ားကို ေၾကာ္စား၍ ရသည္။ သည္ပဒူေလာင္းေက်ာ္မ်ားကို
ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိ၏။
(၃)
သည္ကေန႔ ၿခံဳမ်ားထပ္ရွင္းေတာ့ ေနာက္ ပဒူတစ္အံုထပ္ေတြ႔ျပန္၏။
ပဒူအံုရွင္းဘို႔ကိစၥ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာျပန္၏။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀က္ျဖစ္ေနမွေတာ့ အီအီးကိုရြံလို႔မျဖစ္ ဟု သေဘာထားကာ pest control ကို
ေခၚရျပန္၏။ pest control က ေဟး၊ ငါတို႔က တစ္ခါရွင္းရင္
၃၀၀ ယူတာေနာ။ မင္းတုိ႔ရံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္အံုးဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရံုးကို
ဖံုးဆက္ရျပန္၏။ ရံုးကလည္း လုပ္သာလုပ္ပါကြာ ဟု ဆုိ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း proceed ဟု ေအာ္ရျပန္၏။
ပထမ ကြ်န္ေတာ္အနားကပ္ၾကည့္တံုးက ပဒူအံုမွာ ဘာေကာင္မွမရိွသလို။
ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔။ သူတို႔ ေဆးႏွင့္မႈတ္လုိက္ေတာ့မွ ပဒူမ်ား ေ၀ါကနဲ ပ်ံထြက္လာသည္။ ပဒူမ်ားမွာ
အသိုက္အေပၚဘက္တြင္ ၀ဲပ်ံေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ရပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ေရာက္လာကာ
ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚ က်ကုန္သည္။ အခုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ လူမ်ားကို တုပ္ဘို႔ မဆိုထားႏွင့္
ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ေတာင္ မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ကာ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေလးငါးလွမ္းမွ ေလွ်ာက္ကာ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့
၏။
ဒါေတာင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔က ပ်ံေနသည့္အေကာင္မ်ားကို လိုက္ဖ်န္းေနေသးသျဖင့္
အဲဒီအေကာင္ေတြေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာဟု တားလိုက္မိသည္။ အတံုးအရံုးေသကုန္ေသာ ထိုအေကာင္ႀကီးမ်ားကို
ၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၏။ သူတို႔ေနရာလည္း လုယူေသး။ သူတို႔အသိုက္အၿမံဳကိုလည္းဖ်က္ေသး။
သူတုိ႔ကုိလည္း (ဘာမွအျပစ္မရိွပါဘဲလ်က္) အေျမာက္အမ်ား သတ္ပစ္ေသး။ ဘယ့္ေလာက္ တရားမဲ့လုိက္ၾကပါသနည္း။
အားလံုးရွင္းၿပီးေသာ္ မင္းေကာင္ေတြ မလာႏုိင္ေတာ့ပါဘူးကြ၊
ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္လို႔ရၿပီဆုိကာ pest control မ်ား ျပန္သြားၾကေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ
အေတြးတန္းလန္းႏွင့္ က်န္ခဲ့၏။
(၄)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က တစ္ခုေသာ ျမန္မာဖတ္စာ၌ သည္းခံျခင္းအရာတြင္
ၾသခ်ယူရေလာက္သည့္ မတၱရာဆရာေတာ္ႀကီး အေၾကာင္း သင္ခဲ့ရဖူးပါ၏။
ဆရာေတာ္ႀကီးကို ကုိရင္ကေလးမ်ား ႏိွပ္နယ္ေပးသည့္အခါ ဒူးကုိထိလိုက္တိုင္း
တြန္႔ကနဲတြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ကုိရင္ ကေလးမ်ားက သကၤန္းကို လွန္ၾကည့္သည့္အခါ ဒူးတြင္
အနာႀကီးျဖစ္လွ်က္ ေလာက္မ်ား အံုလိုက္က်င္းလိုက္တြယ္ေနသည္ကို ၾကက္သီးထဖြယ္ ေတြ႔ၾကရေလသည္။
ထိုအခါ ကိုရင္ႏွင့္ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ဆရာေတာ္၏ အနာကို ေဆးေၾကာသုတ္ သင္ကာ ေလာက္မ်ားအား
ဖယ္ရွားမည္ျပဳ၏။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ငါ့ရွင္တို႔၊ သူတို႔မိသားစုေတြ စားေသာက္ေနၾကတာ၊
သူတို႔အသိုက္အၿမံဳကို မဖ်က္ၾကပါနဲ႔ကြာ ဟု မိန္႔သည္ ဆို၏။ ကိုရင္ေလးမ်ားလည္း သည္အတိုင္းၾကည့္ေနၾကရေလသည္။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ထုိဒဏ္ရာႏွင့့္ပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထိုစာကိုဖတ္ၿပီး အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏
ေမတၱာႏွင့္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို သည္းခံႏိုင္စြမ္းမွာ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထေလာက္ပါေပသည္။
ကြ်န္ေတာ္ကား ကိုယ့္ရန္သူလည္း မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ပဒူသံုးအံုကို
ဖ်က္မိေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ခ်က္ျဖင့္ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ပဒူတို႔ ေသေက်ပ်က္စီးၾကကုန္ၿပီ။
မေသဘဲက်န္သည့္ ပဒူမ်ားေသာ္မွ ေဆးမိထားေသာေၾကာင့္ သန္သန္မာမာ ရိွေတာ့မည္ မဟုတ္။ အေႏွးႏွင့္အျမန္
ေသၾကရေတာ့မည္။
အထက္ပါဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း ေတြးမိေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
အခါခါ က်ိန္ဆဲေနမိပါေတာ့သည္။
လာေရာက္ဖတ္ရႈျခင္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
၂၇ ေမ၊ ၂၀၁၅။ ည ၁၁း၀၁ နာရီ
