သားရွင္ျပဳအလႉ (၃)

(၁၁) အျပန္ခရီး

မနက္ပိုင္းတြင္ ခပ္ေစာေစာထကာ ျပန္ရန္ ျပင္ၾကဆင္ၾက၏။ မိုးလင္းေသာ္ ဆိုင္ကယ္မ်ား တဖံုးဖံုးႏွင့္ ေရာက္လာၾက သည္။ ကြ်ႏု္ပ္က အခ်ိန္ဆဲြမေန။ ကိုင္း၊ ဘယ္သူေတြၿပီးၿပီလဲ။ ၿပီးတဲ့သူေတြတက္။ အထုပ္ကို ေရွ႔ကတင္။ လူက ေနာက္က လိုက္။ ဟဲ့ - ဟိုဆဲြျခင္းကို ေပါင္ေပၚတင္ထိုင္ေလ။

            ေရသန္႔ဘူးႀကီးမ်ားကို လည္ပင္းတြင္ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ကာ ႏွစ္လံုးစီတဲြၿပီး ဆုိင္ကယ္ေပၚ ခြတင္လုိက္၏။ အထုပ္မ်ားကို ေရွ႔ကတင္လို႔ရတာတင္၊ လြယ္လို႔ရတာလြယ္။ ေပါင္ေပၚတင္လို႔ရတာတင္။ ထို႔ေနာက္ဆိုင္ကယ္မ်ား တစ္စီးၿပီး တစ္စီးထြက္ခြာ သြားၾက၏။ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးစစ္ေဆးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေနာက္ဆံုးက်မွ လိုက္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔ မနက္ ၇ နာရီခန္႔တြင္ ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

            ကားလမ္းသို႔ေရာက္ေသာ္ အားလံုးလိုလို ကားေပၚတင္ၿပီးေနၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သာ က်န္ေတာ့၏။ သို႔ႏွင့္ လိုက္ပို႔ေသာ ဆိုင္ကယ္သမားေလးမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္။ ၾကည္ျပာကိုႏႈတ္ဆက္။ စုေပါင္းဓာတ္ပံုရုိက္ၿပီး ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္တြင္ ဟသၤာတဘက္မွလွည့္ကာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘုရားမ်ားဖူးရင္း ျပန္ၾကမည္ျဖစ္၏။ ဟသၤာတတြင္ေနသည့္ အစ္ကုိ တစ္၀မ္းကဲြျဖစ္သူ ကိုေအးေသာင္းက သူတို႔အိမ္တြင္ ေန႔လည္စာစားရန္မွာသြားသည္။

            ကြင္းေကာက္နားနီးေသာ္ သတိထားေမာင္းပါေဟ့၊ နႏၵာလ၊ နႏၵာမုနိဘုရားမ်ားဆီသို႔ဆိုတဲ့လမ္းခဲြေရာက္ရင္ အထဲ၀င္မယ္ ဟု မွာလည္းထား၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္လံုးျပဴးၿပဲၾကည့္ကာ လိုက္ပါလာခဲ့၏။ မၾကာပါ။ လမ္းခဲြကို ေတြ႔ေတာ့သည္။ ကားကတစ္ဘီးႏွစ္ဘီးလိမ့္စာေလာက္ ေက်ာ္သြားေသး၏။ ကိစၥမရိွ။ ေနာက္ဘက္အနည္းငယ္ျပန္လိွမ့္ကာ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ကားကႀကီးေတာ့ ၀င္လို႔အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလားဟု ကြ်န္ေတာ္ကတထိတ္ထိတ္။ နင့္ႏွယ္၊ ဘုရားဖူးကားေတြ အၿမဲလာေနတာဘဲဟဲ့။ ဘာမွ ၀င္လို႔မရစရာအေၾကာင္းမရိွဘူး ဟု မမက လွမ္းေအာ္မွ သက္မခ်ႏိုင္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနခဲ့ဖူး ေသာ အိမ္ယာေဟာင္းေရာက္ေသာ္ ခဏရပ္ပါဦးေဟ့ ဆိုကာ အေျပးအလႊားဆင္းလွ်က္ ေဒၚေဒၚညႊန္႔ေရ ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ အိမ္တြင္း ၀င္ၾက၏။ ေဒၚေဒၚညြန္႔ကလည္း အေျပးအလႊားပင္ ထြက္လာသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဒၚေဒၚညြန္႔တို႔၊ မ၀င္းၾကည္တို႔လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနတာဆိုေတာ့ ငါနင္တို႔ကို ေမွ်ာ္ေနတာဟဲ့။ အေဖာ္ကလည္းမရိွ။ ေနာက္ၿပီး သားကလည္း ဆံုးထားတာ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ စိတ္လက္ေတြလည္းမေကာင္းလို႔ လာခ်င္စိတ္မရိွတာနဲ႔ မလာျဖစ္ေတာ့ဘူး စသျဖင့္ စကားမ်ား ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာၾကသည္။ ေဒၚေဒၚညြန္႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကေလး ဟု ေခၚ၏။

ေဒၚေဒၚညြန္႔ ဟူသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွစ္မတေတြ ကြင္းေကာက္တြင္ ၅ တန္း၊ ၆ တန္း စသည့္ အလယ္တန္း တက္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ ေျခရင္းေခါင္းရင္း ေနခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ သူတို႔မွာ မိသားစုမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အလြန္ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ ေဒၚေဒၚညႊန္႔အမ်ိဳးသား ဦးေလး၀င္းက ေက်ာင္းဆရာ။ ပညာေတာ္သည္။ သို႔ေသာ္ အရက္ အလြန္အကြ်ံေသာက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကုလားေလး၊ ကုလားေလး ႏွင့္ အလြန္ခ်စ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အသားမဲ၏။ (ႀကီးေတာ့လည္း မျဖဴပါ။) ကိစၥမရိွေတာ့ ကြင္းေကာက္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေရာက္ျဖစ္ၾက။ ယခု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ျပန္ေတြ႔ရၾကတာ ျဖစ္သည္။

ျမင့္က လွမ္းေခၚကာ အစ္ကိုႀကီး၊ ေဟာဒီမွာ ေဒၚေသာင္းညြန္႔ေလ ဟု ေျပာသည္။ ဟုတ္ပါ့။ မနည္း ရုပ္ကိုဖမ္းယူရ သည္။ အသက္ေတြႀကီးလွၿပီ။ အဖြားႀကီးေတြျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါေတာ့မတံုး။ ေဒၚေသာင္းညြန္႔တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျခရင္းဘက္ တစ္အိမ္ေက်ာ္မွျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က ၿခံ၀ိုင္းႀကီးထဲတြင္ မိသားစုေတြ အိမ္မ်ားေဆာက္လွ်က္ စုေနၾကတာ ျဖစ္၏။ ေျခရင္းအိမ္မွ ေဒၚေဒၚတင္၊ ေဒၚေဒၚျမတို႔မွာမူ ကြင္းေကာက္တြင္မရိွၾကေတာ့။ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီနည္း။

            ခဏေနေတာ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးတစ္ဦး အနားကပ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မမွတ္မိ။ ေနာက္ မမက မျမင့္ေဆြ ေနေကာင္းလား ဘာလားႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္မွ မွတ္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ေခါင္းရင္း ကပ္လ်က္တြင္ ေဒၚေဒၚညြန္႔တို႔ အိမ္၊ ေဒၚေဒၚညြန္႔တို႔ေခါင္းရင္းတြင္ အေမပံု႔တို႔အိမ္၊ သူတို႔အိမ္ေခါင္းရင္းတြင္ ဘႀကီးေမာင္ဟိန္းတို႔အိမ္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ထိုေလးအိမ္ မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အလြန္ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ ဘႀကီးေမာင္ဟိန္းတြင္ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္ရိွၿပီး သမီးအႀကီးမွာ မျမင့္ေဆြျဖစ္၍ အငယ္မွာ မ၀င္းၾကည္ျဖစ္၏။ သူတို႔ညီအစ္မမ်ားမွာ ငယ္စဥ္က မိန္းမေခ်ာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

            ေဒၚေဒၚညြန္႔က တုန္တုန္ခ်ိခ်ိႏွင့္မို႔ မလိုက္ေတာ့။ မျမင့္ေဆြပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဘုရားသို႔လိုက္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ နႏၵလ၊ နႏၵာမုနိဘုရားမ်ားမွာ ထံုးသကၤန္းသာ ရိွေသးသည္။ ခုလို လမ္းေတြ ဘာေတြမရိွေသး။ ၿခံဳပုတ္မ်ားအၾကားတြင္ မနည္းၿဖဲသြားရ၏။ နာမည္လည္းသိပ္မႀကီးေသး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခုနစ္တန္းစာေမးပဲြေျဖၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုကာ ဘုရားသုိ႔လာၿပီး ဓာတ္ပံုစုရိုက္ၾက၏။ အရီးသိေတာ့ ပိုက္ဆံျဖဳန္းရပါမလားဟု ဆူသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔တြင္ ယခုတိုင္ ထိုဓာတ္ပံုရိွေသးသည္။

            ယခုေတာ့ နႏၵလ၊ နႏၵာမုနိ၊ နႏၵာသီရိဘုရားမ်ားမွာ ေရႊေရာင္၀င္းလ်က္၊ တန္ေဆာင္းေတြႏွင့္၊ နတ္လမ္းေတြႏွင့္။ အေတာ္တိုးတက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ဘုရားရင္ျပင္ကို ကြန္ကရိခင္းဘို႔ျပင္ေနတာ ေတ႔ြရ၏။ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚတက္၊ ေဟာဟိုကဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ရြာကေန ေျခလ်င္လာရတဲ့ တာရိုးေပါ့။ ခုလို ဘယ္ ကားေတြဘာေတြရိွမလဲ စသျဖင့္ ျမင္ရေသာျမင္ကြင္းမ်ားကို ရွင္းျပ။ ေရွ႔ဆက္ရမည့္ခရီးရိွေသးေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာမေနႏိုင္။ 

            ေစာင္းတန္းမွတက္ခဲ့စဥ္ ေရပိုက္အဆက္မွ ေရမ်ားတေ၀ါေ၀ါယိုထြက္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့သျဖင့္ ရင္ျပင္ေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားထဲမွ ႀကီးၾကပ္သူႏွင့္တူသူကိုရွာကာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သြားျပင္ခိုင္းရန္ သတင္းေပးခဲ့ရေသး၏။ ၎က ေဟ့၊ ေမာင္ဘယ္သူ၊ ေရပိုက္ယိုေနတယ္တဲ့။ သြားလုပ္ေခ်စမ္းဟု ခိုင္းလိုက္တာ ေတြ႔ရသည္။

            ဘုရားေတာင္မွျပန္ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚေဒၚညြန္႔ကုိ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကိုင္ကာ လမ္းေဘး၌ ရပ္ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ကားဆရာအား ကပ်ာကယာရပ္ခိုင္းၿပီး ႏႈတ္လည္းဆက္ရင္း၊ ပိုက္ဆံလည္းကန္ေတာ့ရင္း၊ သူေပးသည့္ ငွက္ေပ်ာသီးလည္းယူရင္း ေမာင္ႏွစ္မတစ္စု ဆင္းခဲ့ၾက၏။ ေနာက္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုစုရိုက္ၾကသည္။ တစ္ခါတေလ ေတြ႔တာေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးမရိွ။ ကသုတ္ကရက္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာရတာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စိတ္မေကာင္း။ ေဒၚေဒၚညြန္႔လည္း မ်က္ရည္လည္ေနေပလိမ့္မည္။

            ထို႔ေနာက္ ကြင္းေကာက္ေျမာက္ဘက္ကမ္းေရာက္ေသာ္ ကားကုိ လမ္းေဘး၌ ရပ္ေစာင့္ခိုင္းလွ်က္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္သိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ ၀င္ခဲ့ၾက၏။ ေဟာဒါ ငါတို႔ ၅ တန္း၊ ၆ တန္းတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေပါ့။ တို႔ငယ္ငယ္က တဲြဘက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း။ ၈ တန္းကို အဂၤပူ သြားေျဖရတယ္။ စာေမးပဲြသြားေျဖတာ သခ်ၤာစာအုပ္ေတြ ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ဟယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ ၈ တန္းမွာ သခၤ်ာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား တူမျဖစ္သူမ်ားကို ရွင္းျပ။ အေဆာင္ သစ္ မ်ား တိုးလာသည့္တိုင္ မူလေက်ာင္းေဆာင္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့သည့္အႏွစ္ ၄၀ ခန္႔ကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲရိွေနသည္။

            သိပ္မေလွ်ာက္လိုက္ရပါ။ မ၀င္းၾကည္တို႔အိမ္သို႔ ေရာက္၏။ မ၀င္းၾကည္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သိပ္အဆက္အသြယ္ မျပတ္။ သူတုိ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္ေရာက္သည့္အလား ဟိုးအိမ္ေနာက္ဘက္ တန္းသြားကာ မရမ္းသီးေတြခူးစား။ ဟိုဟာႏိႈက္ ဒီဟာႏိႈက္ႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တံုးက ေခါင္းရင္းဘက္မွ မ၀င္းၾကည္တို႔အိမ္မွာ မရမ္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္၏။ အခ်ိဳသီး၊ အခ်ဥ္သီး၊ အၿဖံဳသီး အစံုစားရသည္။ သိပ္မၾကာေသးခင္က ကြင္းေကာက္ ေတာင္ဘက္ကမ္းတြင္ မီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္ရာ မရမ္းပင္ေတြလည္း မီးထဲပါသြားသည္ဟု သိရသည္။ ႏွေျမာစရာ။

            ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုက မ၀င္းၾကည္တို႔လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနတာ။

ေအးဟယ္၊ ငါလည္း ဘယ္သူေတြ လုိက္ဦးမလဲလို႔ စပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ သိပ္စပ္လို႔မရတာနဲ႔ သြားေရး လာေရး သိပ္အဆင္မေျပလို႔ မလာေတာ့တာ။

မ၀င္းၾကည္တို႔အိမ္တြင္ အတန္ၾကာေနၿပီး ေစ်းဘက္ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ေစ်းထိပ္တြင္ မူမူ၀င္းတို႔အိမ္ရိွ၏။ မူမူ၀င္း ဆိုတာ ၀ါးေတာကြင္းရြာလူႀကီး ကိုျမင့္ေအာင္၏ တူမအရင္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးႏွစ္၀မ္းကြဲေတာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က သူ႔အဖြားေအ အရီးႏုႏု၏ ႏို႔ပိန္ပိန္ကို အၿမဲစို႔ေလ့ရိွသည္ဟု ေျပာစမွတ္ရိွသည္။ ယခုရြာသစ္သို႔ မေျပာင္းေသးမီ ရြာေဟာင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ အရီးႏုႏုတို႔အိမ္က ေျခရင္းေခါင္းရင္း။

မူမူ၀င္း၏ေယာက္်ားက လူလည္။ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းတတ္သင္းတတ္။ ၀င္တတ္ထြက္တတ္။ ေျပာတတ္ဆိုတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စီးပြားအေတာ္ျဖစ္၏။ ဟိုလမ္းဆံုတြင္ တည္းခိုခန္းဖြင့္ထားသည္ဆုိ၏။ သိပ္မဆာပါ ဆုိသည့္တိုင္ မူမူ၀င္းက ေခါက္ဆဲြမ်ား ေၾကာ္ေကြ်းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသုိက္ကလည္း မဆာခ်င္သာေနရမည္။ ခ်ေကြ်းသမွ်ေခါက္ဆဲြေၾကာ္မ်ားကို သြားၿဖဲနားၿဖဲ အကုန္တုတ္ေလ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ မမက အသုတ္၀ယ္ေကြ်းသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး စားလို႔ေကာင္းပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အသုတ္စားထား၍ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္မစားႏိုင္။

 ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉတြင္မွာေကြ်းသည့္ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္မွ ေရခဲမုန္႔မ်ား ၀ယ္စားၾကေသး၏။ စားၾကေသာက္ၾက၊ ေျပာၾကဆိုၾကႏွင့္ မူမူ၀င္းတုိ႔ဆိုင္တြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။ ဟဲ့၊ ကြင္းေကာက္ကလည္း မီးေတြဘာေတြရလို႔ပါလား ဆိုေတာ့ ရပ္သူရြာသားေတြ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္ မီးသြယ္ၾကတာ ဟု ေျပာျပ၏။ အိမ္ေရွ႔အေရာက္ ငါးသိန္းေပးရသည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔တိုင္းျပည္တြင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထဟူေသာစကားလံုးမွာ ေနရာတိုင္းတြင္ အသံုးတြင္က်ယ္လွ၏။ မီးလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ေရလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊ ပညာေရးေတာင္မွ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ။ အစိုးရမင္းမ်ား မည္သည့္အခါမွ ထူေပး ပါမည္နည္း။ (ကြင္းေကာက္ တဲြဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ ပရင္တာ ႏွစ္ခါလႉခဲ့ပါသည္။)

သိပ္အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔မျဖစ္သည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခဲ့ၾက၏။ ျပန္ထြက္ေတာ့ ေနပူေနၿပီမို႔ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီမ်ား ငွားကာ ျပန္ၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္။ စုစုေပါင္း ၃၀၀၀ ကုန္သည္ထင္၏။ အမွန္က ကားႀကီးကို၀င္ခိုင္းလို႔ ရပါသည္။ ကားဆရာ ေရႊစိတ္ေတာ္ညိဳမွာစိုး၍ လမ္းမွာတင္ ရပ္ခိုင္းထားခဲ့တာ ျဖစ္၏။ မဥၨဴကေတာ့ အို၊ အျပန္က် ဘုရားေတြ၀င္ဖူးမယ္၊ ဟိုဟိုဒီဒီ၀င္မယ္လို႔ေျပာၿပီးသားပဲ၊ ေခၚသာေခၚပါ။ အဲဒီလိုေခၚဘို႔ပဲ ပိုက္ဆံပိုေပးထားတာ ဟု ေျပာပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘာမဟုတ္တာေလးႏွင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ခ်င္။ ဒီေလာက္ရပ္ေပးရတာေတာင္ ကိုယ္ေတာ္က စိတ္သိပ္မၾကည္ခ်င္။

ဘာမွသာမဟုတ္တာ။ ဟသၤာတေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေနျမင့္ေနၿပီ။ ကိုေအးေသာင္းဆီ လွမ္းဖံုးဆက္ေတာ့ ေညာင္ပင္ေလးတာဆံုဆိုလား မွာ ေစာင့္ေနမယ္ ဆုိ၏။ သည္ေနရာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ အႏို႔ ဟသၤာတတြင္ ၂ ႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္ပဲ။ ကိုေအးေသာင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလူထြက္အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ ဖိုးကုလားတို႔ လမ္းေဘးတြင္ ေစာင့္ေနသည္။ ဟေကာင္၊ မင္းဘယ္တံုးကလူထြက္ၿပီး ဘယ္တံုးက ဟသၤာတေရာက္ေနတာတံုး ဆိုေတာ့ ညကလူထြက္ၿပီး ခုမနက္လာတာ ဟု ဖိုးကုလားက ဆိုသည္။ ဖိုးကုလားက မမစန္းပု၏သား၊ ကြ်န္ေတာ့္တူ တစ္၀မ္းကြဲ ေတာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉတြင္ ဦးပဥၥင္းဘ၀ႏွင့္ ကူညီလုပ္ေပးခဲ့သူ ျဖစ္၏။

မမက နတ္ေမာ္သြားကာ ဘုရားအလ်င္ဖူးၾကမည္။ ေနာက္ၿပီးမွ ကိုေအးေသာင္းအိမ္ သြားၾကမည္ဟု ေျပာသျဖင့္ နတ္ေမာ္သို႔ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ေလးမ်က္ႏွာမွ ဟသၤာတသို႔လာရာလမ္းတြင္ နတ္ေမာ္ကို ျဖတ္လာရသည္။

နတ္ေမာ္ ရွင္သာေလ်ာင္းဘုရားႀကီးမွာ အလ်ား ၇၆.၈ မီတာရိွၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္ အရပ္ေတာ္အရွည္ဆံုး ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး ျဖစ္၏။

ဘုရားႀကီးကို လွည့္ပတ္ဖူးေျမာ္ကာ ဟသၤာတျပန္လာၿပီး ကိုေအးေသာင္းတု႔ိအိမ္တြင္ ထမင္းစားၾက၏။ ကိုေအးေသာင္းကေတာ္ မမေနာ္မွာ အလြန္ဟင္းခ်က္ေကာင္း၏။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ကြ်န္ေတာ္သူတို႔အိမ္မွာ မၾကာခဏ ထမင္းစားဖူးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေျမႀကီးေပၚတြင္ခ်ထားေသာ ျငဳပ္ဆံု၊ ပန္းကန္ေဆးသည့္ အင္တံု၊ စဥ့္ႏွီးတံုး၊ ေသာက္ေရအိုး ႏွင့္အဖံုး၊ ေသာက္ေရခြက္ စသည္တို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာေဆး၏။ အစားအေသာက္ညစ္ပတ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ရံြတတ္သည္။ ေမာင္ေအးၿငိမ္းလာမွ အကုန္ေျပာင္ေတာ့တယ္ေဟ့ဟု မေနာ္က ေကာင္းခ်ီးေပး၏။ ထိုမွ်မက အိမ္အနီး ပတ္၀န္းက်င္မွ ရႈပ္ပြေနေသာ အမိႈက္သရုိက္မ်ားကိုပင္ရွင္းကာ မီးရိႈ႔ေပးခဲ့ဖူးေသးသည္။

            စားေသာက္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ လဖက္စေသာ အခ်ိဳပဲြမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံေသး၏။ အခ်ိန္ေႏွာင္းေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ မူလကရည္ရြယ္ထားသည့္ ငါးထပ္ႀကီး၊ ဆယ္ထပ္ႀကီး၊ ဦးဘရဲဘုရားစသည္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္မည့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ရသည္။ ႀကံဳတံုး ႀကံဳခိုက္ မမက မိုင္ဒါေစ်းထဲ၀င္ကာ ကညြတ္ရိုးမ်ား ၀ယ္ခဲ့သည္။ ဟသၤာတက ထြက္လာေတာ့ ၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ေနကလည္း ပူလွ၏။

            လမ္းတြင္ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားႀကီးကို ၀င္ေရာက္ ဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ကိုစိုးသိန္း၊ အေဖႀကီးႏွင့္ ေမာင္ဘုန္းတို႔က ေရႊသကၤန္းမ်ားပင္ တက္ကပ္လိုက္ပါေသး။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားကို ၀တ္ျပဳ၊ လွည့္ပတ္ဖူးေျမာ္။ ျပန္ထြက္အလာတြင္ သားက အိမ္သာသြားခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္လိုက္ပို႔ရာ အိမ္သာမွာ အသစ္မို႔လားမသိ။ အေတာ္သန္႔ရွင္းသည္ကိုေတြ႔ရ၍ စိတ္ခ်မ္းသာ မိပါ၏။

ယခင္ကႏွင့္စာလွ်င္ ယခုအခါ အိမ္သာမ်ားမွာ အေတာ္တိုးတက္လာတာကို သတိျပဳမိသည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ မသန္႔ရွင္းေသး။ အစားအေသာက္မ်ားကုိ မည္ကဲ့သို႔ထားရမည္ ဆိုတာ မသိၾကေသး။ အထူးသျဖင့္ ေရကို စနစ္တက်မသံုးတတ္၊ မေဆးေၾကာတတ္ၾကေသး။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားအတြက္ သင္တန္းေပးမည့္သူ မရိွေသး။ ေပးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိေသး။ Personal hygiene ဆိုတာလည္း နားမလည္ၾကေသး။ ေတာ္ၾကာ ဟိုငါးပိက မသန္႔ဆိုကာ ပိတ္လုိက္။ ေတာ္ၾကာ ဟိုေရသန္႔က မသန္႔ဆိုကာ ပိတ္လိုက္။ နဂိုကတည္းက မသန္႔ တာေတြ ထြက္မလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္ ဆိုတာလည္း နားမလည္ေသး။ အမ်ားသူငါ ဗိုက္ထဲေရာက္ကုန္မွ ဟဲ့၊ ေသာက္က်ိဳးနဲဆိုကာ အလန္႔တၾကား ဟိုပိတ္၊ သည္ပိတ္ လုိက္ပိတ္ေလသည္။ အႏွီ အရာရိွႀကီးမ်ား ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသး။

            ကားဘက္သို႔ျပန္လာေတာ့ ပစၥည္းမ်ားသယ္ထား၍ ေစာင္းတန္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကာ သဲေၾကာင္းႀကီးထင္ေနတာ ေတြ႔ရ၏။ အျခားသူမ်ားကိုေစာင့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သားအဖ အနီးအနားတြင္ ေယာင္လည္လည္လုပ္ေနစဥ္ ေဂါပကအဖဲြ႔မွဟု ယူဆရသည့္ လူႏွစ္ဦးလာကာ ထုိဖံုသဲမ်ားကို သစ္သားတန္း အကာအရံမ်ားခ်လ်က္ ကာရံထားလုိက္တာ ေတြ႔ရ၏။ အလိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္သာဆို တံျမက္စည္းယူလာကာ ခ်က္ခ်င္းသိမ္းလုိက္မည္ ျဖစ္သည္။ သစ္သားတန္း အကာအရံမ်ား သယ္ယူ လာကာ ခ်ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ တံျမက္စည္းသာလွည္းလိုက္မည္ဆိုပါက ေျပာင္သြားမည္မဟုတ္ပါေလာ။ ဒါမွမဟုတ္၊ ပစၥည္းသယ္တာ မၿပီးေသးလုိ႔ မသိမ္းေသးတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

            သံုးနာရီခဲြခန္႔တြင္ ဇလြန္မွ ဆက္ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ ဇလြန္မွအထြက္လမ္းမ်ားမွာ ျပင္ေန၍ မေကာင္း။ လမ္းအလြန္ ၾကမ္းသျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ ေမာင္းႏိုင္သည္။ ျပင္ေနေသာလမ္းပိုင္းမွာ ၂၅ မိုင္ခန္႔ရိွေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အလြန္ကုန္လွ သည္။ လမ္းတြင္ ခရီးသည္တင္ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ားေတြ႔ရ၏။ ၎တို႔ကေတာ့ အရိွန္မေလွ်ာ့ဘဲ ဒုန္းဒိုင္းအုန္းဂြမ္းျဖင့္ ေမာင္းခ် သြားၾကေလသည္။

            ေညာင္တံုးတြင္ ေဒၚသီသီ၀င္းကုိ သကၤန္းဘိုးပိုက္ဆံမ်ား ရွင္းေပးရဦးမည္ျဖစ္၍ ၂၆ မိုင္ခဲြကို သတိထားၾကည့္ေနရ သည္။ မေရာက္ခင္ လွမ္းဖုံးဆက္ထား၍ သူက သဲဒိုင္မွာပင္ ေစာင့္ေနရန္ႏွင့္ သူလာခဲ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အလာတံုးက လဲြထား၍ စပယ္ယာေလးက ကြ်န္ေတာ္တိ႔ု အလာတံုးက ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ထားလို႔ ေနရာကို သိပါတယ္။ အေကြ႔မွာ ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္၏။ အေကြ႔တစ္ခုတြင္ ေဒၚသီ သဲဒိုင္ ဟု ေရးထားတာေတြ႔ရသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးလိုလို ဆင္းၾက၍ သူရို႔သဲကြင္းထဲ သြားေရာက္ ေလ့လာၾကသည္။ ညေနေစာင္းျဖစ္၍ ျမစ္တြင္း ျမင္ကြင္းမွာ သာသာယာယာရိွသည္။ ျမစ္တြင္း၌ ေမာ္ေတာ္ႏွစ္စီး၊ သဲေက်ာက္တင္ barge တစ္စီး ရပ္ထားတာေတြ႔၍ ကြ်န္ေတာ္က ဒီေမာ္ေတာ္ေတြဆို ဘယ္ေလာက္တန္ေၾကးရိွမတံုး ဟု စပ္စုေလ၏။ လူႀကီးက ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စပ္ထားတာေတြဆို၍ အံ့ၾသရ၏။ ေလွဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘာအံ့ၾသစရာရိွမတံုး။ ယခုေမာ္ေတာ္ႀကီးေတြက အေတာ္ႀကီးသည္။ ေမာ္ေတာ္ကုိယ္ထည္ သံျပားေတြကို ကိုယ့္ဘာသာျဖတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ၀ဒိန္ေဆာ္ၿပီး စပ္ထားတာဟု ထပ္ရွင္းျပပါသည္။ အရပ္သား ေရေၾကာင္းအင္ဂ်င္နီယာမ်ားပါေပတည္း။

            အတန္ၾကာေတာ့ ေဒၚသီေရာက္လာသည္။ ေဟာဒါ အညာကဇီးေဖ်ာ္ရည္ ဆုိကာ နီညုိေရာင္ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကို ပုလင္းထဲမွငဲွ႔ၿပီး တုိက္၏။ အေတာ္ ေသာက္လို႔ေကာင္းေလသည္။ ေဟာဒီပုလင္းေတြလည္း လက္ေဆာင္ေပးလုိက္မယ္ဆိုကာ အျခားမံု႔မ်ားႏွင့္အတူ ေပးလိုက္၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားကိုခဏခ်ထားၿပီး ရြာမွျပန္ပါလာသည့္ သကၤန္းဘူးမ်ားကိုသြားယူကာ စာရင္းရွင္းၾက၊ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကဆိုၾကသည္။

            အေတာ္ေမွာင္လာေတာ့ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ခဲ့သည္။ ကားထြက္လာမွ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ေသာ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ ပုလင္းမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သတိရေတာ့၏။ သူႀကိဳက္ေသာ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ပုလင္းမ်ားေမ့က်န္ခဲ့၍ သမီးက ပြစိပြစိျဖင့္ မေက်နပ္။

            လိႈင္သာယာ၀င္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကားမ်ားမွာ ဟိုနားပိတ္၊ သည္နားပိတ္။ ဟိုဘက္ကေက်ာ္၊ သည္ဘက္ကခြ။ ကားဆရာႀကီးမွာ စိတ္မရွည္ႏိုင္ဘဲ စပယ္ယာေလးကို တစ္လမ္းလံုး ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း လာခဲ့ေလသည္။ ယခုလုိက္လာသည့္ စပယ္ယာေလးမွာ ပထမတစ္ေခါက္ကပါလာသည့္ သူ႔သားမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မေျပာမိေအာင္ (အဲေလ၊ ငါနဲ႔ဘာဆုိင္လို႔လဲ ဟု) မႏိုင့္ရင္ကာ ေအာင့္အည္းခ်ဳပ္တည္းထားရ၏။ 

            သို႔ႏွင့္ပင္ ည ၇ နာရီခဲြခန္႔၌ အိမ္သုိ႔ျပန္ေရာက္ခဲ့ရေတာ့သတည္း။

(၁၂) နိဂံုး

            စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို ေကြ်းတာေမြးတာအတြက္ စပါး တင္း ၄၀ ႀကိတ္ (ဆန္ ၂၆ တင္း ၁ ခဲြ)။ (ရန္ကုန္မွပါလာသည့္သူမ်ားအတြက္ စားေသာက္ရန္ သီးသန္႔ ဆန္ ၂ အိတ္တင္လာခဲ့သည္။) ၀က္သား ၁၃၅ ပိသာ။ ငါး ၁၄၀ ပိသာ။ ၾကက္သား ၁၀ ပိသာ။ ဆီ ၇ ပံုး စသျဖင့္။ အေသးစိတ္ေတာ့ ဘယ္မွတ္ႏိုင္ပါေတာ့မတံုး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပို႔လုိက္ေသာ ပိုက္ဆံကိုသာ မွတ္ထားေလသည္။ စုစုေပါင္း ၇၅ သိန္းေလာက္ ကုန္၏။ (စမွန္းတံုးက သိန္း ၄၀ ေလာက္ မွန္းတာျဖစ္သည္။) ဒါေတာင္ ကိုစုိးသိန္းကို ဗီဒီယိုရိုက္ခ မေပးရေသး။ သူ႔ဗီဒီယိုရိုက္စက္ ပ်က္သြားျခင္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္၌ တာ၀န္ရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုရိုက္တာေရာ စက္ျပင္သည့္အခပါ ေပးမည္ဟု ေျပာထားပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ ဆိုသည္ကို အခုထိ အေၾကာင္းမျပန္ေသး။

            ဟဲ့၊ ဟိုေကာင္မေလးေတြက သူတို႔ဘို႔မရေသးဘူးဆိုလို႔ လုံခ်ည္ေတြ ထပ္၀ယ္ရေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပုဆိုး ကလည္း အကြင္း ၂၀ ေလာက္ထပ္၀ယ္ရဦးမယ္ ဟု မမက ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုရင္ႏွင့္ပဥၥင္းမ်ားအတြက္ အလႉဓာတ္ပံုမ်ားပါ ကူးေပးဘို႔ေျပာရာ မမက ေတာ္ၿပီေဟ့၊ သူတို႔ဟာသူတို႔ ကူးယူပေစ။ အဲသလိုသာဆို နင့္ဟာ အေတာသတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဟု ေအာ္ေလေတာ့၏။

            မွတ္မိသမွ်ကို စာရင္းခ်ၾကည့္ေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္းရသည္။ သည္စာရင္းထဲမပါတာ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ ဟု မမက ဆို၏။

စဥ္	အမ်ိဳးအမည္	အေရအတြက္	ကုန္က်စရိတ္
၁	တီး၀ိုင္း		၉ သိန္းခဲြ
၂	တီး၀ိုင္းအတြက္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခ		၁ သိန္းခဲြ
၃	သကၤန္း၀ယ္	၁၇ စံု	၂ သိန္း ၃ ေသာင္း ၈ ေထာင္
၄	ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္		၁ သိန္း ၈ ေသာင္း ၈ ေထာင္
၅	ျမင္းငွားခ	၁၇ ေကာင္	၁ သိန္း ၇ ေသာင္း
၆	ဖိတ္စာရိုက္ခ	၉၀၀	၁ သိန္း ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္
၇	သြားျပန္ ကားငွားခ	၂ ေခါက္	၁၂ သိန္း
၈	မ႑ပ္ထိုး ၀ါးခ		၄ ေသာင္း
၉	မီးစက္ငွားခ		၇ ေသာင္း
၁၀	မီးစက္ဆီဘိုး		၃ ေသာင္း ၈ ေထာင္
၁၁	တီး၀ိုင္းမီးဆင္		၁ ေသာင္း
၁၂	အသံခ်ဲ့စက္ငွားခ		၇ ေသာင္း
၁၃	အခန္းအနားျပင္ခ		၆ ေသာင္း
၁၄	ဗီဒီယိုရိုက္ငွားခ (ကိုစိုးသိန္းကင္မရာပ်က္၍ ဒုတိယလူေခၚ)		၃ ေသာင္း
၁၅	ရွင္ေလာင္းလွည့္ လွည္း	၂ စီး	၁ ေသာင္း
၁၆	ဒိုးပတ္၀ိုင္း		၇ ေထာင္
၁၇	ရြာမွ ဘုန္းႀကီးမ်ား ၀တၳဳကပ္	၁၅ ပါး	၂ သိန္း ၂ ေသာင္း ၅ ေထာင္
၁၈	အျခားနယ္မွ ဘုန္းႀကီးမ်ား ၀တၳဳကပ္	၅ ပါး	၁ သိန္း
၁၉	သီလရွင္မ်ား ၀တၳဳကပ္	၁၂ ပါး	၁ ေသာင္း ၈ ေထာင္
	အသက္ ၇၀ အထက္ လူႀကီးမ်ားအား လႉဒါန္း	၇၀ ေယာက္	၃ သိန္း ၅ ေသာင္း
၂၀	ႀကိဳပို႔လူငယ္မ်ားအတြက္ ပုဆိုး၀ယ္	၂၀	၅ ေသာင္း
၂၁	ခ်က္ျပဳတ္/ႀကိဳပို႔လူငယ္မ်ားအတြက္ ပုဆိုး၀ယ္	၆၀	၁ သိန္း ၆ ေသာင္း ၂ ေထာင္
၂၂	ခ်က္ျပဳတ္သူမ်ားအတြက္ ထဘီ	၄၀	၈ ေသာင္း ၂ ေထာင္
၂၃	ခ်က္ျပဳတ္သူမ်ားအတြက္ ထဘီ	၂၅	၅ ေသာင္း ၂ ေထာင္ ၅ ရာ
၂၄	ေကြ်းေမြး။ ေဆးေၾကာသူမ်ားအတြက္ သဘက္	၁၅၀	၄ ေသာင္း ၅ ေထာင္
၂၅	သိမ္ဆင္းေလာင္း သဘက္	၃၀	၁ ေသာင္း ၅ ေထာင္
၂၆	လီတာ ၂၀ ေသာက္ေရသန္႔ဘူး၀ယ္ရန္	၂၀	၁ ေသာင္း
၂၇	ေသာက္ေရသန္႔ဘူးေသး	၁၀ ဒါဇင္	၁ ေသာင္း ၃ ေထာင္
၂၈	လာသူမ်ားအားေ၀ရန္ တရားစာအုပ္	၅၀၀	၆ ေသာင္း ၅ ေထာင္
၂၉	အခ်ိဳရည္ဘူး		၉ ေသာင္း
၃၀	ေရခဲမုန္႔	ခြက္ ၁၀၀၀	၃ သိန္း
၃၁	ကိတ္မံု႔		၁ သိန္း
၃၂	ပုိက္ဆံႀကဲ		၂ ေသာင္း
၃၃	စပါးတင္း ၄၀ ႀကိတ္ (ဆန္ ၂၆ တင္း ၁ ခဲြ)		၃ သိန္း ၆ ေသာင္း
၃၄	၀က္သား	၁၃၅ ပိသာ	၆ သိန္း ၇ ေသာင္း ၅ ေထာင္
၃၅	ငါး	၁၃၀ ပိသာ	၅ သိန္း ၇ ေသာင္း ၂ ေထာင္
၃၆	ငါး	၁၀ ပိသာ	၅ ေသာင္း
၃၇	ၾကက္သား	၁၀ ပိသာ	၃ ေသာင္း
၃၈	ဆီ၊ ၾကာဇံ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ နီ၊ လဖက္ေျခာက္ စသည္	ဟသၤာတမွာ၀ယ္	၃ သိန္းခဲြ
၃၉	ထမင္းေပါင္းခေပး		၃ ေသာင္း
၄၀	ထင္းဘိုး (ေနာက္ထပ္)		၅၅၀၀
၄၁	ဆီ	၇ ပံုး
၄၂	တစ္ခါသံုးခြက္		၆၆၀၀
၄၃	တစ္ခါသံုးပန္းကန္
၄၄	ထမင္းထည့္ရန္ေဖာ့ဘူး
၄၅	တစ္ရႈး
၄၆	ပန္းကန္ေဆးဆပ္ျပာရည္ဘူး
၄၇	ယပ္ေတာင္

            ဘာပဲေျပာေျပာ၊ တစ္ပဲြေတာ့ၿပီးသြားေလၿပီ။ သည္လို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြကို တ၀ႀကီးေကြ်းလိုက္ေမြးလိုက္ ရျခင္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္၀မ္းသာမိပါသည္။ ပိုက္ဆံဆိုတာ သည္အတိုင္းထားလဲ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ကုန္သြားမွာ ျဖစ္၏။ သည္လို အလႉမလုပ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ သိန္း ၇၀ ေလာက္စုမိမည္မထင္ပါ။ ယမန္ႏွစ္မ်ားကရေသာ ပိုက္ဆံမ်ားမွာ အလႉလည္းမလုပ္ရပါဘဲလ်က္ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္သည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ အထုပ္ အထည္ႏွင့္ ျပစရာ မရိွခဲ့ပါ။ သည္အလႉတြင္သံုးလိုက္ေသာ ပိုက္ဆံမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ထူးၿပီး အေၾကြးတင္သြားျခင္း မရိွခဲ့ပါ။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကထြက္လာပါလိမ့္ဟုပင္ အံ့ၾသရမိေသး၏။ ေစတနာ၏ တန္ခိုးေတြပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

            အလႉလုပ္သည့္အတြက္ ေဆြးမ်ိဳးသဂၤဟမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ တစုတစည္းတည္း ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုၾကရသည္။ သည္လိုမွမဟုတ္လွ်င္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ေတ႔ြႏိုင္ပါမည္နည္း။ အခ်ိဳ႔ေမာင္ႏွစ္မ၀မ္းကဲြမ်ားမွာ ကဲြကြာသြားတာ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၏။ အေဖႀကီး၏ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး၏သား ကိုခင္ေအာင္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ကတည္းက ကဲြသြာခဲ့တာ ယခုမွ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မနည္းျပန္ဖမ္းယူရသည္။

သည္အလႉအတြက္ ကြ်န္ေတာ္သာမက အေဖႀကီးအပါအ၀င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမအားလံုး ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးၾကရ သည္။ ရြာမွ အေဆြအမ်ိဳးမ်ားလည္း ၀မ္းသာၾကည္ႏူးၾကမွာ မလဲြ။ ရန္ကုန္မွလာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ကို ခ်က္ျပဳတ္ ေကြ်းေမြးရျခင္းအတြက္ သူတို႔မွာ ပင္ပန္းသည့္တိုင္ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါသည္။

အလႉအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္သူမ်ားလည္း ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသုိလ္ရသည္။ သူမ်ားလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈကို ၀မ္းသာရံု မွ်ႏွင့္၊ သာဓုေခၚရံုမွ်ႏွင့္ပင္ ပတၱာႏုေမာဒနာကုသုိလ္မ်ား ရေနၿပီ။ ဆိုေတာ့ အလႉလုပ္ရတာ အရံႈးဟူ၍ တစ္ခုမွမရိွ။ အားလံုး အျမတ္ခ်ည္းျဖစ္ေလသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားလည္း မိမိတို႔တတ္ႏိုင္သည့္ေဘာင္အတြင္းမွ လႉႏိုင္တန္းႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတာင္းအပ္ပါ သတည္း။

အလႉအေၾကာင္း သည္မွ်ႏွင့္ ရပ္ပါမည္။

ဖတ္ရႈအားေပးသူမိတ္ေဆြအေပါင္းအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါ၏။

သိမွတ္ဘြယ္ရာမ်ား

     ရန္ကုန္မွ ၀ါးေတာကြင္းခရီး အကြာအေ၀း (Google Earth မွ တိုင္းထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လက္ေတြ႔ႏွင့္ အနည္းငယ္ ကြာႏိုင္ပါသည္။)

ငါးသုိင္းေခ်ာင္းလမ္း					ဟသၤာတလမ္း
မွ	သို႔	ကီလိုမီတာ	မိုင္		မွ	သို႔	ကီလိုမီတာ	မိုင္
ရန္ကုန္	လိႈင္သာယာတံတား	၆.၅	4.04		ရန္ကုန္	လိႈင္သာယာ	၉	5.59
လိႈင္သာယာတံတား	စေကၠာ့	၆၁	37.90		လိႈင္သာယာ	မယ္ဇလီ	၃၄	21.13
စေကၠာ့	ပန္းတေနာ္	၁၁	6.84		မယ္ဇလီ	ဆားမေလာက္	၁၀	6.21
ပန္းတေနာ္	ေက်ာင္းကုန္း	၃၃	20.51		ဆားမေလာက္	စေကၠာ့	၁၉	11.81
ေက်ာင္းကုန္း	အသုတ္	၁၆	9.94		စေကၠာ့	ဓႏုျဖဴ	၂၄	14.91
အသုတ္	ေရၾကည္	၁၆	9.94		ဓႏုျဖဴ	ဇလြန္	၂၆	16.16
ေရၾကည္	ငါးသုိင္းေခ်ာင္း	၆.၅	4.04		ဇလြန္	ဟသၤာတ	၂၂	13.67
ငါးသုိင္းေခ်ာင္း	ေရန႔႔ံသာ	၁၀	6.21		ဟသၤာတ	ကြင္းေကာက္	၃၈	23.61
ေရန႔႔ံသာ	လယ္တံငယ္	၂၇	16.78		ကြင္းေကာက္	လယ္တံငယ္	၁၁.၃	7.02
လယ္တံငယ္	၀ါးေတာကြင္း	၆	3.73		လယ္တံငယ္	၀ါးေတာကြင္း	၆	3.73
	စုစုေပါင္း	၁၉၃.	119.92			စုစုေပါင္း	၁၉၉.၃	123.84

ပရိကၡရာ ၈-ပါး-

၁။ ပတၱ= သပိတ္
၂။ သင္းပိုင္= ေအာက္ပိုင္း၀တ္ သကၤန္း
၃။ ဧကသီ= အေပၚပိုင္း၀တ္ သကၤန္း
၄။ ဒုကုဋ္= ၂-ထပ္ သကၤန္းၾကီး
၅။ ကာယဗႏၶန= ခါးပန္းၾကိဳး
၆။ ၀ါသိက= ေခါင္းရိတ္ဓား
၇။ သူစိ= အပ္ႏွင့္ အပ္ခ်ီ
၈။ ပရိသာ၀န= ေရစစ္

http://margadithazi11.blogspot.sg/2012/10/blog-post_1878.html

https://www.facebook.com/bintjbeil.org/videos/849625878437994/?pnref=story

ေအးၿငိမ္း

၂၁ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၅။ ည ၁၁ နာရီတိတိ