သင္တန္းဆရာမ်ားကို ပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

(၁) သင္တန္းဆရာမ်ား၏ ကြ်မ္းက်င္မႈ အေရးႀကီးပံု

            ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္ေဆာက္ရာတြင္ အရည္အေသြးျပည့္မီေသာ လူအရင္းအျမစ္မ်ား မရိွမျဖစ္လိုအပ္ေၾကာင္း အမ်ိဳးသား ကြ်မ္းက်င္မႈ စံႏႈန္း (National Competency Standard) ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲပါသည္။

            ဤ လူအရင္းအျမစ္မ်ားရေအာင္ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူရမည္။ ဤလုပ္ငန္းမွာ အလြန္ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔လွ၏။ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေငြအရင္းအႏွီးမ်ားစြာ စိုက္ထုတ္ရန္လုိသလို အခ်ိန္မ်ားစြာလည္း လိုအပ္ ေပသည္။ အေရးႀကီးဆံုးမွာကား ထို အမွန္တကယ္တတ္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္သည့္ လူသားအရင္းအျမစ္မ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္မည့္ သင္တန္းဆရာေကာင္းမ်ား လုိအပ္ျခင္းေပတည္း။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အစိုးရကဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ားေရာ ျပင္ပ ပုဂၢလိက သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားပါ အေတာ္မ်ားမ်ားရိွပါသည္။ ဤသင္တန္းမ်ားသို႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားၾကမည့္ လူႀကီး၊ လူငယ္သင္တန္းသားမ်ား လည္း နည္းလွမည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ ဆင္းလာသည့္ သင္တန္းသားမ်ားသည္ မည္မွ် တတ္ေျမာက္ ကြ်မ္းက်င္သည္ကို ျပန္လည္စစ္ေဆးပါသလား။ ထိုသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ရိွသင့္ရိွထိုက္သည့္ သင္ၾကားမႈအေထာက္အကူပစၥည္းမ်ား ရိွပါသလား။ ထိုေက်ာင္းမ်ားမွ သင္ရိုးမ်ားသည္ တကယ့္လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က် ရိွပါသလား။

ထို႔ထက္ ထုိသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ သင္ပံုသင္နည္းမ်ားသည္ သင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ကိုက္ညီေသာ သင္နည္းမ်ားျဖစ္ပါသလား။ ပို႔ခ်ေနေသာ သင္တန္းဆရာမ်ားသည္ စနစ္တက်ေလ့က်င့္ေပးထားေသာ အရည္အေသြးျပည့္ သင္တန္းဆရာမ်ားျဖစ္ပါသလား။

ဤတြင္ၾကားျဖတ္၍ တစ္ခုေျပာလိုပါသည္။

မ်ားမၾကာမီ ကာလတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးလွေသာ မိသားစုတစ္ခုတြင္ အေမလုပ္သူက အသက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္ရိွ ေသာ သားျဖစ္သူကို ျမန္မာစာသင္ေပးရန္ ဆရာမတစ္ဦးငွားပါသည္။ ထိုဆရာမကို မည္သည့္ေနရာမွ ငွားလာသည္မသိ။ သို႔ေသာ္ အစိုးရ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ေနေသာ မူလတန္းျပဆရာမေတာ့ မဟုတ္ပါ။

အႏီွဆရာမက သားျဖစ္သူကို ျမန္မာစာ စသင္ေတာ့ ညအခါ၊ လသာသာ၊ ကစားမလား၊ နားမလားကို စာမ်က္ႏွာျပည့္ ခ်ေရးခိုင္း ပါသည္။ ခဲတံေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မကိုင္တတ္ေသးေသာ သည္ကေလးကို ခဲတံမည္သို႔ကိုင္ရမည္။ လက္ကိုဘယ္သို႔ထားရမည္ကို စသင္ရမည္။ ေနာက္ၿပီး အလြယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ၀လံုးကို ဦးစြာ၀ိုင္းခိုင္းရမည္။ ၀လံုးၿပီးေတာ့မွ ထဆင္ထူး။ ထိုမွ တစ္ဆင့္တက္ကာ ကႀကီး စသျဖင့္ အဆင့္ဆင့္သင္ရမည္ကို ေတာ္ရံုဗဟုသုတရိွသူပင္ သိပါသည္။

ကေလးမွာ ဆရာမခိုင္းသည့္အတိုင္း မနည္းႀကိဳးစားပမ္းစား ပင္ပမ္းႀကီးစြာ ေရးေနရသည္။ မလဲြပါသေလာ။ အလြန္လဲြ၏။ ယခုမွ စာစသင္ရမည့္ ကေလးကို ၀လံုး၀ိုင္းခိုင္းရမည္ဟုပင္ မသိသူတစ္ဦးက သင္ေပးေနသည္ျဖစ္ရကား ထိုကေလးမွာ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးတတ္ႏိုင္ပါမည္လား။ ေ၀းစြ။ ဤကဲ့သို႔ သင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမအမည္ခံေနသူမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အဘယ္မွ် ရိွေနပါ သနည္း။

ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားတြင္ တရား၀င္ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား အမ်ားအျပားရိွပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေက်ာင္းမ်ားမွာ မူလတန္း၊ အခ်ိဳ႔ေက်ာင္းမ်ားမွာ အလယ္တန္း၊ အခ်ိဳ႔ေက်ာင္းမ်ားမွာ အထက္တန္းပညာမ်ားထိ သင္ၾကားေပးေနၾကပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာဆရာမ အမ်ားစုမွာ သင္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မည္သည့္ သင္တန္းမွ စနစ္တက်ေပးမထားသည့္ သာမန္ ဆယ္တန္း၊ ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘဲြ႔ရ စသူတုိ႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ လခနည္းနည္းႏွင့္ သင္ၾကားေပးေနေသာ ၎တို႔၏ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစတနာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ မၿပီးပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္တတ္ဘို႔လည္း အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဆရာမဆိုသူ သင္ပံုအတုိင္းသာသင္ခဲ့လွ်င္ ကေလးမ်ားအဖို႔ အလြန္နစ္နာလွပါသည္။ အသင္မတတ္ပါက ပိုးသာ လွည္းႏွစ္စီးတိုက္ေလာက္ ကုန္သြား မည္။ ေမာင္ပံုကေလး ေစာင္းတတ္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။

စာသင္ျခင္းဟူသည္ ပညာရပ္တစ္ခုျဖစ္၏။ ေလးတန္းေအာင္ရံုမွ်ႏွင့္ မူလတန္းမွစာမ်ားကို သင္ႏိုင္ၿပီ။ ဆယ္တန္းေအာင္ကာမွ်ႏွင့္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းမ်ားကို သင္ႏိုင္ၿပီဟု ယူဆ၍ မရပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုေက်ာင္းမ်ားမွာ လက္ရိွျဖစ္ေနေသာ ျပႆနာကို ေလာေလာလတ္လတ္ ေျဖရွင္းရန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ အျခား စိတ္အားထက္သန္သူ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားက ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္း ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ အစိုးရေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမေဟာင္းမ်ား ျဖစ္သည့္တုိင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ အလြန္နည္းပါသည္။

ယခုအခါတြင္ ထိုေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာဆရာမမ်ားကို ဆရာျဖစ္သင္ သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးသည္ဟု သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားမိ၏။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ တစ္ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းမွ် လုပ္ရမည့္ကိစၥမဟုတ္ဘဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္း ႏွင့္ သီလရွင္သင္ ေက်ာင္းမ်ားမွ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဆရာဆရာမမ်ားကို စနစ္တက် သင္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမ်ားကို အရင္စာသင္ဘုိ႔ထက္ ထုိဆရာဆရာမမ်ားကို ဦးစြာ ေလ့က်င့္ေပးဘို႔က ပိုအေရးႀကီးပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ထုိ ဘုန္ေတာ္ႀကီးသင္ႏွင့္ သီလရွင္သင္ေက်ာင္းမ်ားမွ ကေလးမ်ားမွာ ေဒါက္တာရမ္းကုႏွင့္ အကုခံရေသာ လူနာမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

            ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ သင္တန္းဆရာမ်ားလည္း ဤနည္းအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းဆရာမ်ား အသင္မတတ္လ်င္ သင္တန္းလာတက္သူတို႔မွာ ပုိက္ဆံကုန္၊ အခ်ိန္ကုန္၊ ႀကိဳးစားရက်ိဳး နပ္မည္မဟုတ္ပါ။

            ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသင္တန္းမ်ားမွ သင္တန္းဆရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပို႔ခ်တတ္ေသာ အရည္အေသြးျပည့္မီသည့္ သင္တန္း ဆရာမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ စနစ္တက် ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရန္ အေရးႀကီးပါသည္။

            သင္တန္းေကာင္းတစ္ခု၌ သင္တန္းပို႔ခ်ရန္ ပတ္၀န္းက်င္၊ သင္တန္းကို အေထာက္အကူျပဳမည့္ ကိရိယာမ်ားစသည္တို႔ႏွင့္ ျပည့့္စုံ သည့္ သင္တန္းေက်ာင္း၊ စနစ္တက် ေရးဆဲြထားေသာ သင္ရိုး၊ သင္တန္းသားကိုင္စာအုပ္၊ ဆရာကိုင္စာအုပ္၊ သင္တန္းအခ်ိန္ဇယား၊ သင့္ေတာ္ေသာ သင္တန္းခ်ိန္၊ သင္တန္းအေပၚေလ့လာသံုးသပ္ခ်က္၊ လိုအပ္လွ်င္ ထပ္မံေလ့လာရန္ သင္တန္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ရည္ညႊန္းစာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ ေလ့က်င့္ေပးထားေသာ အရည္အေသြးျပည့္၀သည့္ သင္တန္းဆရာ၊ သင္တန္းအား စီမံခန္႔ခဲြသည့္ နည္းစနစ္ စသည္တို႔ ရိွရမည္။  

(၂) သင္တန္းဆရာတစ္ဦး၏ အခန္းက႑

သင္တန္းဆရာတစ္ဦး၏ အခန္းက႑သည္ ပံုမွန္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မတူေခ်။ ပံုမွန္ေက်ာင္းမ်ားမွာ ဆရာမွ တပည့္သို႔ တစ္လမ္းသြား ပညာေရးစနစ္ျဖစ္သည္။ အေျခခံေက်ာင္းမ်ားတြင္ ၀ိဇၨာသိပံၸပညာရပ္မ်ား၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာအေျခခံ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးသည္။ ၎တို႔သင္ယူရေသာ ပညာေရးမွာ အေျခခံအသိပညာရရိွေရးျဖစ္ၿပီး အသံုးခ်သည့္ နယ္ပယ္သို႔မေရာက္ေသး။ ထို အသိပညာမ်ားကို အေျခခံလ်က္ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္တြင္ အသံုးခ်ရသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပံုမွန္ေက်ာင္းတြင္ သင္ယူေလ့လာေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အသိပညာရရိွေရး သီးသီးသာ ျဖစ္၏။

            သို႔ေသာ္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္မ်ားကို ပို႔ခ်ေနေသာ ေက်ာင္းမ်ား၊ ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္သင္ယူေနေသာ သင္တန္းသားမ်ားမွာမူ အထက္ ပံုမွန္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ လံုး၀ ကြာသြားသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ေလ့လာသင္ယူမႈမ်ားသည္ အသိပညာ ရေရး သက္သက္သာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထုိသင္တန္းသားမ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးရာ၌ အေျခခံေက်ာင္းမ်ား၌ သင္ေပးသကဲ့သို႔ မရေတာ့။ လက္ေတြ႔ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရန္ လိုလာသည္။ ထိုသင္တန္းသားမ်ားသည္ အေျခခံေက်ာင္းမ်ားမွာကဲ့သို႔ စာမ်ားကို သေဘာေပါက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေပါက္သည္ျဖစ္ေစ၊ အလြတ္က်က္မွတ္ရံုမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ အေရးႀကီးလာသည္။ သို႔မွသာ ဤသင္တန္းမွ ရရိွလာေသာ အသိပညာမ်ားကို လက္ေတြ႔နယ္ပယ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ အသံုးခ်ႏိုင္မည္ျဖစ္၏။

            သင္တန္း၏ သေဘာသဘာ၀ ကြာျခားသြားသကဲ့သို႔ သင္တန္းပို႔ခ်မည့္ ေလ့က်င့္ေပးသူ (trainer) ၏ အခန္းက႑၊ တာ၀န္ ၀တၱရားမွာလည္း ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ား၏ တာ၀န္၀တၱရားႏွင့္ မတူေတာ့ေပ။ 

            ေလ့က်င့္ေပးသူတစ္ဦးသည္ ေက်ာင္း၌ဆရာဆရာမ်ား စာသင္သကဲ့သုိ႔ အတန္းေရွ႔တြင္ေနကာ ကိုယ္ကခ်ည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ေျပာျပ ေနရန္ မဟုတ္ေပ။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ သင္တန္းဆရာတစ္ဦး၏ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားမွာ ေအာက္ပါတို႔ျဖစ္၏။

v  သင္ၾကားျပသျခင္း

v  (သင္တန္းသားမ်ားအား) ေလ့လာျခင္း၊ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ျခင္း

v  အမွားျပင္ေပးျခင္း

v  (သင္တန္းသားတို႔၏) အတုယူဖြယ္ျဖစ္ျခင္း

v  (သင္တန္းသားမ်ား၏) ယူဆခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းျခင္း

v  ရွင္းလင္းတင္ျပျခင္း 

ထိုမွ်သာမက သင္တန္းဆရာသည္ မိမိ၏အတတ္ပညာကို အသံုးခ်လ်က္ သင္တန္းသားမ်ားအား အသိပညာႏွင့္ကြ်မ္းက်င္မႈကို -

v  သင့္ေတာ္ေသာ သင္နည္းျဖင့္ေပးရမည္။

v  မွန္ကန္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေပးရမည္။

v  သင္တန္းသားတြင္ ရိွၿပီးသား အရည္အေသြးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ေပးရမည္။

ေလ့က်င့္ေပးသူတစ္ဦးအေနႏွင့္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ နည္းပညာမ်ားကို အမီလုိက္ႏုိင္ရန္ႏွင့္ ေခတ္ႏွင့္ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစရန္ အၿမဲမျပတ္ ေလ့လာသင္ယူေနရန္ (life long learning) လိုသည္။ ၎သည္ သင္တန္းသားမ်ားအတြက္ စံျပျဖစ္ေနရမည္။

(၃) သင္တန္းဆရာတစ္ဦး၏ လိုအပ္ေသာ ကြ်မ္းက်င္မႈ (Competencies of a trainer)

က) ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာမႈ (Professional Skill)

            သင္တန္းနည္းျပသည္ မိမိသင္ၾကားျပသမည့္ ဘာသာရပ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္၊ ကြ်မ္းက်င္ေနရမည္။ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္မေနေစရ။ သင္တန္းဆရာလုပ္မည့္သူသည္ စာေတြ႔ေရာ (လုပ္ငန္းခြင္) လက္ေတြ႔ဗဟုသုတပါ ရိွထားရန္လိုသည္။ သို႔မွသာ လုပ္ငန္းခြင္၌ေတြ႔ရမည့္ အခက္အခဲမ်ားကို ကိုယ္ေတြ႔ဗဟုသုတမ်ားႏွင့္ယွဥ္ကာ ေျပာျပႏုိင္မည္။ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး သင္ေပးေနသူသည္ တကယ့္သင္တန္းနည္းျပ ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္မည္မဟုတ္ေခ်။ လိုအပ္ပါက သင္တန္းဆရာမ်ားသည္ မိမိဘာသာရပ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အျခားသင္တန္းမ်ားကိုလည္း တက္ထား၊ ေလ့လာထားရမည္။ မိမိမကြ်မ္းက်င္ေသာအပိုင္းဆိုပါက အျခား ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူမ်ားထံ နာခံမွတ္သားရမည္။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ -

Ø  မိမိႏွင့္အဆင့္တူ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြမ်ား

Ø  မိမိဘာသာရပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ အထူးကြ်မ္းက်င္သူ ၀ါရင့္ပညာရွင္မ်ား၊ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္မ်ား

Ø  မိမိဘာသာရပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား

Ø  မိမိဘာသာရပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ဌာနမႉးမ်ား၊ ကထိက၊ ပါေမာကၡမ်ား

Ø  မိမိဘာသာရပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ စက္ကိရိယာ ထုတ္လုပ္သူ၊ ငွားရမ္းသူ၊ ေရာင္း၀ယ္သူမ်ား စသည္တို႔ ပါ၀င္သည္။

ခ)  ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာမႈ (Personal Skill)

            ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္မႈတြင္ ေအာက္ပါတို႔ ပါ၀င္ႏုိင္သည္။

v  သင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ဆက္ဆံႏိုင္ျခင္း (Communicate in an appropriate way)

v  သင္တန္းသားမ်ားအား လမ္းညႊန္မႈေပးႏိုင္ျခင္း (Guide the trainees)

v  သင္တန္းသားမ်ားအား ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေပးျခင္း (Give the trainee feedback)

v  လူငယ္တို႔၏ အေလ့အထမ်ားကို သိနားလည္ျခင္း (Know something about youth culture)

v  သင္တန္းအစီအစဥ္မ်ားကို သင္တန္းသားမ်ား ပါ၀င္ေစလွ်က္ ေရးဆဲြျခင္း (Plan a training programme together with the trainees) . . . စသည္

အကယ္၍ သင္တန္းဆရာသည္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးဆိုင္ရာကြ်မ္းက်င္မႈ အားနည္းေနသည္ဆိုပါက ၎အား သင့္ေတာ္သည့္ သင္တန္းမ်ား (ဥပမာ - အမ်ားျပည္သူႏွင့္ ဆက္ဆံေရး (public relationship) သင္တန္း၊ ေျပာဆိုဆက္ဆံေရးကြ်မ္းက်င္မႈသင္တန္း (communication skill) စသည္) သုိ႔ေစလႊတ္ေလ့လာေစသင့္သည္။

ဂ) မိမိပညာရပ္တြင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ တိုးတက္ေနမႈ (Continuous professional development)

            မိမိဘာသာရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ နည္းပညာမ်ားအား အမီလိုက္ႏိုင္ရန္ ကုမၸဏီ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ေလ့လာသင္ယူေနဘို႔ လိုသည္။ နည္းပညာ ဆိုင္ရာ ေန႔စဥ္သတင္းမ်ား၊ အရည္အေသြးျမွင့္သင္တန္းမ်ား၊ အင္တာနက္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားမွ ေလ့လာ သင္ယူႏိုင္သည္။ အင္တာနက္ရိွလွ်င္ တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွ ပို႔ခ်သည့္ e-learning သင္တန္းမ်ားကိုလည္း တက္ေရာက္ႏုိင္သည္။ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္မ်ားမွ ပို႔ခ်ေသာ ညေနပိုင္းသင္တန္းမ်ားကို တက္ေရာက္ႏုိင္သည္။

            လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနကို မ်က္ေျခမျပတ္မွသာ ေစ်းကြက္၏လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ သင္ရိုးမ်ား ေရးဆဲြႏိုင္ မည္။ သင္တန္းသားမ်ားအား ၎တို႔ အလုပ္ခြင္တြင္ တိုက္ရိုက္အသံုးခ်ႏုိင္ေသာ အသိပညာမ်ား ပံ့ပိုးေပးႏိုင္မည္။ သင္တန္းမွ ပို႔ခ်ေပးလုိက္ ေသာစာမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႔ကို ေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္မည္။

(၄) သင္တန္းဆရာအတြက္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္ (၁၀) ခ်က္

 ၁။ သင္တန္းစစခ်င္း သင္တန္းဆရာႏွင့္ သင္တန္းသားတို႔ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရရန္ အေရးႀကီးသည္။ အဖြင့္သည္ အေရးႀကီး သျဖင့္ သင္တန္းမစမီ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ခ်ိန္၌ သင္တန္းဆရာသည္ သင္တန္းသားအားလံုး၏ အျပဳအမူ၊ အေလ့အထတို႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ၿခံဳမိငံုမိျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာရမည္။ 

၂။ သင္တန္းဆရာသည္ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ထားရမည္။ သင္တန္းစစခ်င္း၌ပင္ မိမိသည္ ဤဘာသာရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူျဖစ္ေၾကာင္း ျပရမည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိထက္ ပိုမိုတတ္ကြ်မ္းေသာ သင္တန္းသားမ်ား ပါလာပါက မိမိ၏ ေလ့လာမႈ၊ အေတြ႔အႀကံဳတို႔ကို ပိုမိုအေသးစိတ္စြာ ေျပာျပရန္လုိပါက ေျပာျပရမည္။

၃။ မိမိယခု ျပသမည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေကာင္းစြာ ေက်ညက္ေနရမည္။ မည္သည့္ ဆလုိက္ၿပီးလွ်င္ မည္သည့္ဆလိုက္လာမည္ စသည္တို႔ကိုပါ အေသးစိတ္သိေနလွ်င္ ပုိမိုခရီးေရာက္သည္။ ထုိသို႔ျဖစ္ေနေစရန္ သင္တန္းမစမီကတည္းက သင္တန္း၌ တကယ္သံုးမည့္ ဆလိုက္မ်ား၊ လက္စဲြစာအုပ္မ်ားႏွင့္ အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ထားရမည္။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ရႏိုင္က ကိုယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႔၌ ေလ့က်င့္ရမည္။ ေျပာသည့္ေလသံအတိုးအက်ယ္၊ အနိမ့္အျမင့္၊ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ မ်က္ႏွာအမူအရာ စသည္တို႔ကို အကဲခတ္၍ ျပင္သင့္တာရိွလွ်င္ ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳျပင္ထားရမည္။ အကယ္၍ လက္ေတြ႔သရုပ္ျပရန္လုိပါက သင္တန္းခန္းအတြင္း၌ အခက္အခဲ၊ အထစ္အေငါ့မရိွ သရုပ္ျပႏိုင္ရန္ (အေဖာ္ရလွ်င္ အေဖာ္ေခၚကာ) ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားရမည္။  

၄။ သင္တန္းဆရာဟူသည္ အတန္းေရွ႔တြင္ ရပ္ေနရသည္ျဖစ္ရာ အားလံုးက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကမည္ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ၎တြင္ အမ်ားေရွ႔၌ အမွားတစ္ခုခုလုပ္မိမွာကို စိုးရိမ္စိတ္၀င္ေနတတ္သည္။ ထုိစိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ၎သည္ အမွားမ်ားကို ျပဳလုပ္မိတတ္သည္။ ထုိအခါ ထိုအမွားကို (ဣေျႏၵမပ်က္ေစဘဲ) အခ်ိန္မီ ျပန္လည္ အဖတ္ဆည္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္။

၅။ ရိုးသားပါ။ အကယ္၍ သင္တန္းသားတစ္ဦးဦး ေမးလာခဲ့ေသာ ေမးခြန္းကို မသိပါက ေယာင္၀ါးၿပီး မၿဖီးပါႏွင့္။ “အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ငါ ထပ္ရွာလိုက္ဦးမယ္။ နက္ျဖန္က် ျပန္ေျဖေပးပါမယ္” စသျဖင့္ ေျပာပါ။ မသိျခင္းသည္ အျပစ္မဟုတ္။ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျခင္းသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေျဖကိုမူ ေသေသခ်ာခ်ာ၊ ဂဃနဏ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိသည္ထိ ရွာၿပီး အေျဖျပန္ေပးရန္ အေရးႀကီးသည္။

၆။ မိမိပို႔ခ်ေနေသာ သင္တန္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ (learning outcome) ကို မေပ်ာက္ပါေစႏွင့္။ ထုိရည္ရြယ္ခ်က္ေရာက္ေအာင္ သင္ပါ။ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားကို အပိုင္းမ်ားခဲြၿပီး တစ္ပိုင္းၿပီးတိုင္း သင္ခန္းစာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ျပည့္မီသလားဟု ျပန္လည္စစ္ေဆးပါ။ ၿပီးခဲ့ေသာ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားသည္ ရည္မွန္းထားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျပည့္မီပါေစ။ အားလံုးျပည့္စံုၿပီဆိုမွ ေနာက္တစ္ပုိင္းကို ဆက္ပါ။

၇။ သင္တန္းဆရာသည္ မိမိပို႔ခ်ေနသည့္ ပို႔ခ်ခ်က္ ေခါင္းစဥ္မွ ေသြဖီမသြားေစရန္ အၿမဲသတိျပဳေနရမည္။ သင္တန္းသားမ်ားမွ သင္ခန္းစာ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းမ်ား၊ စပ္စုမႈမ်ား၊ ၎တို႔၏အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေမးျမန္း၊ ေျပာျပလာႏုိင္သည္။ ထုိအခါ ထိုေမးခြန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြး ခ်က္မ်ားသည္ မူလေခါင္းစဥ္မွ ေသြဖီသြားလ်င္ အခ်ိန္မီျပန္လည္ တည့္မတ္ေပးရမည္။ ထုိအေၾကာင္းကို ေနာင္ အခ်ိန္ရလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေကာ္ဖီနားခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း ေဆြးေႏြးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါ။

၈။ ပို႔ခ်ေနေသာ အေၾကာင္းအရာအား အေထာက္အကူျပဳမည့္ ဥပမာမ်ား၊ ပံုျပင္မ်ား၊ နမူနာမ်ား၊ သင္၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေျပာျပပါ။ ဤသို႔ေျပာျပရာတြင္ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ဗီဒီယိုမ်ား ျပသႏုိင္သည္။ ခက္ခဲရႈပ္ေထြးေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္ပါက ပိုမိုလြယ္ကူ သည့္ ဥပမာမ်ား၊ အျခားႏႈိင္းယွဥ္စရာမ်ားႏွင့္ ေျပာျပပါ။ ဥပမာ၊ ဥပေမးယ်မ်ားသည္ အေၾကာင္းအရာကို ပိုမိုလြယ္ကူစြာ မွတ္မိေစသည္။

၉။ ပို႔ခ်သည့္အေၾကာင္းအရာကို သင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္၍ အႏွစ္သာရတစ္ခုခု ေပးႏိုင္စြမ္းရိွရမည္။ ရႈေထာင့္စံုမွ ေမးလာေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖၾကားရာတြင္ စိတ္ရွည္သည္းခံျခင္း အလြန္အေရးႀကီး၏။

၁၀။ အေရးႀကီးဆံုးကား သင္တန္းကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အဆံုးသတ္ႏိုင္ေရးျဖစ္သည္။ သင္တန္းၿပီးဆံုးသြားသည့္အခါ သင္တန္းမွ ပို႔ခ်လိုက္သမွ်ထဲမွ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္ေႏႊးေပးရမည္။ ၎တို႔တကယ္ တတ္သိနားလည္ျခင္း ရိွမရိွ၊ ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ ေမးခြန္းမ်ားေမးျခင္း ျပဳလုပ္ႏုိင္သည္။ လက္ေတြ႔လုပ္ရန္လိုအပ္ပါက လက္ေတြ႔လုပ္ခိုင္းရမည္။ ယခုသင္တန္းမွ ေလ့လာသင္ယူသြားသည္မ်ားအား လက္ေတြ႔နယ္ပယ္တြင္ မည္ကဲ့သို႔အသံုးခ်ႏုိင္သည္ဆိုျခင္းကို သင္တန္းသားမ်ား ေသခ်ာစြာ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ အေရးႀကီးေပသည္။

            ထိုမွ်သာမကေသး။ သင္တန္းနည္းျပလုပ္သူသည္ စိတ္ရွည္ရမည္။ သည္းညည္းခံရမည္။ ဇဲြသန္ရမည္။ မိမိပို႔ခ်ေနေသာ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္၀င္စားရမည္။ စိတ္အားထက္သန္မႈ ရိွရမည္။ သင္တန္းသားမ်ားမွာ မ,ေပါင္းတစ္ေထာင္သားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြပါလာမည္ကို သိထားရမည္။

ရစ္လာသူမ်ား၊ အလြန္စကားမ်ားသူမ်ား၊ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာသူမ်ား၊ ဘာကိုေျပာေျပာ အၿမဲ ဆန္႔က်င္ေနသူမ်ား၊ သင္တန္းခန္း ထဲတြင္ အိပ္ငိုက္ေနသူမ်ား၊ အခန္းတြင္း ၀င္လိုက္ထြက္လုိက္ လုပ္ေနသူမ်ား၊ သင္တာကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားေနသူမ်ား၊ သင္တန္းသားသည္ သင္တန္းဆရာ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနသျဖင့္ မခန္႔ေလးစား လုပ္သူမ်ား၊ ၎ေတာ္ေၾကာင္းတတ္ေၾကာင္း ျပလိုသူမ်ား၊ အမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမည္ကို ေၾကာက္ရံြ႔စိုးထိတ္ေနသူ၊ ရွက္ရြ႔ံေနသူမ်ား၊ ဤသင္တန္းသည္ မိမိအတြက္ အလြန္ျမင့္လြန္းသည္ ထင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနသူမ်ား စသူတို႔ကို ေကာင္းစြာ ကိုင္တြယ္တတ္ရမည္။

အခန္႔သင့္လွ်င္ ရယ္ရႊင္ဘြယ္ရာေလးမ်ား ေျပာသင့္သည္။ ရီေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနျခင္းျဖင့္ သင္တန္းကို စုိစုိေျပေျပျဖစ္ေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တမင္လုပ္ေျပာသည့္ ျပက္လံုးမ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္ေသာ ျပက္လံုးမ်ားကို မေျပာရ။

(၅) သင္တန္းဆရာမ်ားအား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

            စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္မူ ကိုယ့္ဘာသာသင္တန္းေက်ာင္းေထာင္၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သင္တန္းနည္းျပဆရာခန္႔ လုပ္လုိ႔မရပါ။ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး သင္တန္းေက်ာင္းေထာင္ရန္ MOM (Ministry of Manpower) တြင္ လိုင္စင္တင္ရသည္။ လိုင္စင္ရ သင္တန္းဌာနမ်ားကို ATP (MOM Accredited Training Provider) ဟု ေခၚသည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္သင္မည့္ သင္တန္းဆရာမ်ားသည္ အခ်ိန္ျပည့္သင္တန္းဆရာဆိုလွ်င္ ACTA (Advanced Certificate in Training and Assessment) Module ၆ ခု (CU1, CU2, CU3, CU4, CU5, CU6) တက္ၿပီး ေအာင္မွ သင္လို႔ရသည္။ သို႔တိုင္ ထုိသင္တန္းေအာင္ကာမတၱမွ်ႏွင့္မရေသးပါ။ ပို႔ခ်မည့္ ဘာသာရပ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္နယ္ပယ္တြင္ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ အနည္းဆံုး ၅ ႏွစ္ရိွရမည္။ (ဥပမာ - ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး သင္တန္းမ်ားအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အျဖစ္ လုပ္သက္ ၅ ႏွစ္ရိွရမည္။ သေဘၤာက်င္းသင္တန္းမ်ားအတြက္ သေဘၤာက်င္းလုပ္သက္ ၅ ႏွစ္ရိွရမည္။)

ဆူပါဗုိက္ဆာႏွင့္ မန္ေနဂ်ာအဆင့္သင္တန္းမ်ားအတြက္ Safety Officer သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရိွမွရသည္။ အခ်ိန္ပိုင္း သင္တန္းဆရာဆိုလွ်င္ ACTA, Module ၄ ခု (CU1, CU2, CU4, CU6) ေအာင္ရသည္။

            ထို ACTA သင္တန္းမ်ားကို အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္၍ရပါသည္။ IAL (Institute for Adult Learning), STADA (Singapore Training and Development Association), Sigma Solution, NTUC Learning Hub တို႔မွာ ထင္ရွားသည္။ ထုိေက်ာင္းမ်ားအနက္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ IAL ကို ပိုၿပီး သေဘာက်ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ေန႔သင္တန္းရိွသလို ညသင္တန္းမ်ားလည္း ရိွ၏။ အလုပ္မဖ်က္ခ်င္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အလြန္အဆင္ေျပပါသည္။ ညေန ၆ နာရီမွ ၁၀ နာရီထိ ျဖစ္၏။ ည ၇ နာရီခဲြတြင္ သင္တန္းေခတၱနားကာ ညစာေကြ်းပါသည္။

            ACTA သင္တန္းမ်ားတြင္ သင္တန္းဆရာတစ္ဦးအဖို႔ မသိမျဖစ္၊ မတတ္မျဖစ္ တတ္ထားရမည့္အရာမ်ားအားလံုးကို သင္ေပးပါ သည္။ ACTA Module ၆ ခုမွာ ေအာက္ပါတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

CU1 - Interpret the Singapore Workforce Skills Qualification Framework

CU2 - Apply Adult Learning Principles and Codes of Ethics Relating to Training

CU3A - Design and develop WSQ facilitated training programme

CU4A - Prepare and facilitate classroom training

CU5 – Develop A Competency-Based Assessment

CU6 – Conduct Competency-Based Assessment

            သင္တန္း ၆ ခုစလံုးမွ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားကို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွ်ျဖင့္ ေရးသားေဖာ္ျပရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထုိသင္တန္းပို႔ခ်ခ်က္အားလံုးကို ေရးသားေဖာ္ျပရလွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္စာမွ် ရိွပါသည္။

အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရလွ်င္ ပထမဦးစြာ စင္ကာပူႏိုင္ငံ၌ က်င့္သံုးေနသည့္ National Compentecy Standard အေၾကာင္းႏွင့္ စင္ကာပူ လုပ္သားထုကြ်မ္းက်င္မႈအရည္အေသြး ျမင့္မားလာေစရန္ ခ်မွတ္ထားေသာေဘာင္ကို  နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ ထို႔ေနာက္ သင္တန္းဆရာတစ္ဦး၌ ရိွသင့္ရိွထိုက္ေသာ အရည္အေသြး၊ ထားရိွရမည့္ စိတ္ေနသေဘာထား၊ က်င့္၀တ္ စသည္တုိ႔ကို သင္ၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ သင္တန္းပို႔ခ်ခ်က္ မွတ္စုမ်ား (training material) ျပင္ဆင္နည္းကုိ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ သင္ၾကားေပးသည္။ သင္ၾကားပို႔ခ်နည္းကို လက္ေတ႔ြေလ့က်င့္ေပးသည္။

ထုိ႔ျပင္ သင္တန္းသားတစ္ဦးအား တကယ္တတ္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္မႈ ရိွ/မရိွ စစ္ေဆးျခင္း (Assessment plan) အစီအမံ ေရးဆဲြျခင္း ႏွင့္ လက္ေတြ႔စစ္ေဆးျခင္းတိ႔ုအား အတန္းထဲ၌ပင္ ေလ့က်င့္ခိုင္းသည္။ သို႔ေလ့က်င့္ရာ၌ အစစ္ေဆးခံရသူက ကဖ်က္ယဖ်က္ (disruptive behaviour) လုပ္လာခဲ့လွ်င္ မည္သို႔ကိုင္တြယ္ရမည္ကိုပါ တစ္ပါတည္း ညႊန္ၾကားျပသေပးသည္။ ကဖ်က္ယဖ်က္အျပဳအမူ ဆိုသည္မွာ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သလို စိတ္၀င္စားမႈမျပျခင္း၊ အိပ္ငုိက္ေနျခင္း၊ မိမိေျပာသမွ် ျငင္းဆန္ေနျခင္း၊ မိမိေျပာသည္ကို နားမေထာင္ဘဲ သူစိတ္ထင္ရာခ်ည္း ေလွ်ာက္ေျပာေနျခင္း၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္မရိွဘဲ လာဘ္ထိုးေသာနည္းျဖင့္ စာေမးပဲြေအာင္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း စသည္တုိ႔ပါ၀င္ပါသည္။

            သင္တန္းေၾကးမွာ စုစုေပါင္း module ၆ ခုအတြက္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္ရိွပါသည္။

(၆) နိဂံုး

            ေကာင္းမြန္လွပေသာ ပန္းပုရုပ္တစ္ခု ျဖစ္လာေစေရးအတြက္ ပန္းပုဆရာ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ ပန္းပုဆရာမ်ား မ်ားစြာ ရိွႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းပုဆရာ၏ အရည္အေသြးကိုလိုက္၍ အရုပ္ျဖစ္ရံုမွ်ထုထားေသာ ပန္းပုရုပ္၊ ေရာင္းတန္း၀င္ရံုမွ် ပန္းပုရုပ္၊ ဂႏၶ၀င္ေျမာက္ ပန္းပုရုပ္စသျဖင့္ ကြာသြားပါသည္။

            ဤကဲဲ့သို႔ပင္ သင္တန္းတစ္ခု၌လည္း သင္ၾကားေပးေသာ သင္တန္းဆရာ၏ အရည္အေသြးကိုလုိက္၍ သင္တန္းသား၏ တတ္ေျမာက္မႈ၊ ကြ်မ္းက်င္မႈ ကြာသြားႏုိင္ပါသည္။ ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္သို႔၀င္ရန္ တာစူေနပါသည္။ ႏုိင္ငံအတြင္း၌ ေရာင္းတန္း၀င္ရံု ပန္းပုရုပ္မ်ားႏွင့္ စခန္းသြားလို႔ရေသာ္လည္း ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ယွဥ္မည္ဆိုလွ်င္ ဂႏၶ၀င္ပန္းပုရုပ္မ်ား ထုလုပ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။ ဂႏၶ၀င္ပန္းပုရုပ္မ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္ အရည္အေသြးမီ ပန္းပုဆရာမ်ား ေမြးထုတ္ရပါမည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သင္တန္းဆရာမ်ားအား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာေက်ာင္း မရိွေသးပါ။

ယခု ထို (Train the Trainer) သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား စတင္ဖြင့္လွစ္ရန္ အခ်ိန္က်ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္းထုလုိက္ရပါသည္။

ေအးၿငိမ္း (ေလးမ်က္ႏွာ)

၂၆ - ၃ - ၂၀၁၄

ရည္ညႊန္းကိုးကား စာအုပ္စာတမ္း၊ အင္တာနက္ website မ်ား

http://eu.trainerguide.eu

http://blogs.technet.com

http://www.practical-management-skills.com/trainer-skills.html

http://www.mom.gov.sg

www.ial.edu.sg/‎