ကာလရွည္လ်ား၊ လူ႔ငႏြားတို႔၊ ႀကီးမားယုတ္မာ၊ နတ္မိစၦာကို၊ ဘိုးလာဘြားဘက္၊ ေျမးသားဆက္၍၊ မပ်က္ခုတိုင္၊ နတ္ခရိုင္ႏွင့္ - - အစခ်ီကာ အင္း၀ေခတ္စာဆိုအေက်ာ္ ရွင္မဟာသီလ၀ံသမေထရ္က နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ား အားဆံုးမထားသည္ကို ငယ္စဥ္ ကတည္းက က်က္မွတ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ စိႏၱေက်ာ္သူဦးၾသ ကလည္း သူ၏ က၀ိလကၡဏာ သတ္ပံုက်မ္းတြင္ “မိစၦာအားလံုး၊ လႊမ္းပိတ္ဖံုး၊ ေတာင္ၿပံဳးညီေနာင္နန္း“ ဟု စပ္ဆိုခဲ့ပါသည္။
ထို႔အတူ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းကို အားမေပး၊ ရႈတ္ခ်ကာ ေဟာၾကား ၾကပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ကိုးကြယ္သည့္ “နတ္” ဟူေသာ အရာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ႏိႈက္လည္း ငယ္စဥ္က မယံုၾကည္၊ လက္မခံခဲ့။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရႈတ္ခ်ေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။
ဤတြင္ကြ်န္ေတာ္ယခုေျပာမည့္ “နတ္” မ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ ကြဲကဲြျပားျပား သိသာျမင္သာေစရန္ ႏွစ္ပုိင္းခဲြရပါလိမ့္မည္။ မိတ္ေဆြတို႔သိၾကသည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွ လက္ခံယံုၾကည့္ထားသည့္ ၃၁ ဘံုထဲရိွ တာ၀တႎသာ၊ ယာမာ၊ တုသိတာ စေသာ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္မွနတ္မ်ား၊ ဓတရဌ အစရိွသည့္ နတ္မင္းႀကီးေလးပါး စသည္တို႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ား လူ႔ျပည္တြင္ေနၾကသကဲ့သို႔ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာ နတ္ျပည္မ်ား၌ ေနၾကကုန္၏။ ဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ ထိုနတ္မ်ားႏွင့္ မကင္း။ မယ္ေတာ္ သႏၱဳသိတနတ္သား၊ သိၾကားမင္း၊ ၀ိသႀကံဳနတ္သား အစရိွသူတို႔မွာ ၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ ကိုယ့္အေဆြအမ်ိဳးလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ယခုေျပာမည့္ “နတ္” မ်ားမွာ ထိုနတ္မ်ားမဟုတ္။ ကိုႀကီးေက်ာ္၊ မႏွဲေလး၊ မင္းႀကီး၊ မင္းေလး အစရိွေသာ ယေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအမ်ား ကိုးကြယ္ေနၾကသည့္ အတြင္း ၃၇ မင္း၊ အျပင္ ၃၇ မင္း ဟုေခၚေသာ နတ္မ်ားကို ဆိုလိုပါ သည္။
ဤတြင္ စကားစပ္မိသျဖင့္ေျပာလိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးသမွ် ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားတြင္ အေမေရယဥ္၊ နံကရိုင္း မယ္ေတာ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ စသည့္ နတ္မ်ားကိုသာ နတ္စင္မ်ားႏွင့္ တခမ္းတနား ကိုးကြယ္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ ၃၁ ဘံုထဲ၌ရိွၿပီး လူအမ်ားအားလည္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ၾကသည့္ ကုေ၀ရနတ္မင္းႀကီး အပါအ၀င္ နတ္အမ်ားကိုမူ ကိုးကြယ္တာ မေတြ႔ရဖူးပါ။ ဤနတ္မ်ားကို ဘုရားပုထိုးမ်ား၌သာ ရုပ္တုမ်ား၊ ပန္းခ်ီကားမ်ားအေနႏွင့္ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤရုပ္တုႏွင့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုမူ မည္သူမွ် တေလးတစား ကိုးကြယ္ၾကသည္ကို မေတြ႔ရပါ။ ၎တို႔ကို ကိုးကြယ္ရမည့္ အတန္းအစားထဲ၌လည္း ထည့္သြင္းမထားပါ။
သို႔ေသာ္ ၎နတ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလႉအတန္းလုပ္ေသာအခါမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ေမတၱာပို႔ေသာ အခါမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ထည့္သြင္း အမွ်ေ၀၊ ေမတၱာပို႔ၾကပါသည္။ ပရိတ္နာျခင္း၊ ပဌာန္းရြတ္ျခင္း စသည္တို႔ျပဳလွ်င္လည္း အႏွီနတ္မ်ားကို တရားနာရန္ ပင့္ဖိတ္ျခင္း၊ ပရိတ္ပဌာန္းရြတ္ပဲြၿပီးလွ်င္ ျပန္ပို႔ျခင္းလုပ္ၾကသည္ကို လူတိုင္းသိ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပရိတ္၊ ပဌာန္းတရားမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္ေသာပဲြမ်ားတြင္ ကိုႀကီးေက်ာ္ႏွင့္ မမႏွဲတို႔ကို ဖိတ္လည္းမဖိတ္၊ ျပန္လည္းမပို႔။ ထို႔ျပင္ သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာေဟာႏၱဳ စသျဖင့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါ အေပါင္းကို ေမတၱာပို႔၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ရာတြင္လည္း ၃၁ဘံုနတ္မ်ားသာပါၿပီး ကိုႀကီးေက်ာ္တို႔နတ္မ်ား ပါ၀င္တာ ရွာမွရွားပါသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ မည္သူမွ် ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ျခင္းမလုပ္ပါ။
ထိုအခါ ကိုးကြယ္ေသာနတ္မ်ားကို ေမတၱာမပို႔ဘဲ မကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကိုေမတၱာပို႔ျခင္း။ အလႉအတန္းလုပ္ရာတြင္ မိမိတို႔ မကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ေသာ္လည္း မိမိကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကို မပင့္ဖိတ္၊ အမွ်အတန္း မေပးေ၀ျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟု ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာကာ အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားေတြးေတာ ေနမိပါေလ၏။
(၂)
မ်ားစြာေသာ ႏိုင္ငံတို႔မွ လူမ်ားတြင္ မူလကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားမ်ားအျပင္ သူ႔ယံုၾကည္ရာ ကိုးကြယ္ၾကေသာ နတ္မ်ား ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာအေျခခံသင္တန္း၌ သပိတ္အိုင္ဆရာေတာ္က ထို သစ္ပင္ေတာေတာင္၊ ေရေျမ၊ တိရိစၦာန္အပါအ၀င္ နတ္မ်ားကို လူအမ်ားယံုၾကည္ကိုးကြယ္ျခင္းမွာ အေၾကာက္တရားကို အေျခခံသည္ဟု ေဟာပါသည္။ ဤသို႔ေျခေျချမစ္ျမစ္မသိဘဲ ကုိးကြယ္ျခင္းမွာ အႏၱရာယ္ရိွ၏ ဟူ၍လည္း ဇာတံ သရဏေတာ ဘယံ - ကိုးကြယ္ရာမွ ေဘးျဖစ္ တတ္၏ ဟု ေဟာခ့ဲတာ မွတ္မိေနပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ သင္တန္းကို ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈေက်ာင္းသားဘ၀၊ ပဥၥမႏွစ္ (၁၉၈၄) ၌ တကၠသိုလ္မ်ား ဓမၼာရံုတြင္ သြားတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေရွးယခင္ကတည္းက လူအမ်ားမွာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကို ခံစားၾကရသည္။ မီးေလာင္ျခင္း၊ မိုးႀကိဳးပစ္ျခင္း၊ ေရႀကီးျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္းတို႔ႏွင့္ ႀကံဳရသည္။ ထို႔အျပင္ သားေကာင္မ်ား၏ အႏၱရာယ္၊ ေျမြကင္းစေသာအဆိပ္ရိွသတၱ၀ါမ်ား၏ အႏၱရာယ္ အစရိွသည့္ အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ျပြမ္းေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထုိင္ရသည္။ ထိုအခါ ထိုအႏၱရာယ္မ်ားမွ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ မည့္ သဘာ၀လြန္တန္ခိုးရွင္မ်ားကို ရွာေဖြၾကသည္။ ထိုအခါ နတ္မ်ားကို သြားေတြ႔သည္။
မိမိတို႔ေဘးကင္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဤနတ္မ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာမွလာသည္ကို တိတိ က်က် သိခ်င္မွသိမည္။ သို႔ေသာ္ ဤနတ္မ်ား အမွန္တကယ္ရိွေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ခ်ႏိုင္ေစရန္ လက္ေတြ႔ရိွ အရာတစ္ခုခုႏွင့္ ဆက္စပ္ေပးရမည္။ ဤအရာသည္ ကြယ္လြန္သြားေသာ လူစြမ္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ထိုလူစြမ္းေကာင္း ႏွင့္ တနည္းတဖံု ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါကလည္း မိမိတို႔ခ်စ္ခင္ေသာ၊ သို႔မဟုတ္ သနားဖြယ္ ေကာင္းေသာသူ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသရိုးေသစဥ္ေသသူမ်ားမဟုတ္ဘဲ၊ အစိမ္းေသ ေသၾကသူမ်ား ျဖစ္မည္။
မိမိ၏ ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ေရာဂါဘယမ်ားကို ေပ်ာက္ကင္းေစလိုသျဖင့္ ကုိးကြယ္သည္ျဖစ္ရာ အႏွီနတ္မ်ားသည္ သာမန္ လူမ်ားထက္ ပိုၿပီး တန္ခိုးစြမ္းပကားရိွရမည္။ ရိွသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဤသို႔မိမိတို႔ယံုၾကည္ရာအလိုက္ ကိုးကြယ္ ၾကရာတြင္ နတ္မ်ား၏ ပံုသ႑ာန္၊ တန္ခိုးစြမ္းအားမ်ားမွာ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနပါသည္။
သို႔ေသာ္ လူမ်ိဳးႏွင့္ နတ္မည္မွ်ပင္ကဲြသည္ျဖစ္ေစ တူညီေသာအခ်က္မွာ နတ္အားလံုးသည္ ေမွာ္ သို႔မဟုတ္ ၀ိဉာဥ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တန္ခိုးစြမ္းပကားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းျဖစ္ၿပီး လူမ်ားႏွင့္ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
(၃)
အေနာ္ရထာမင္းေစာလက္ထက္က နတ္ကိုးကြယ္မႈကို ႏွိမ္ႏွင္းေသာအားျဖင့္ ကိုးကြယ္သူမ်ားထံမွ နတ္ရုပ္မ်ားကို ဖမ္းဆီး၊ စုေဆာင္းကာ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္အတြင္း ထားရိွခဲ့သည္ဟု ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤတစ္ႀကိမ္ သာ နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းကို ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ေတြ႔ရၿပီး အျခားမင္းမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ အစိုးရမ်ား လက္ထက္တြင္ မေတြ႔ရပါ။
လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ သိပၸံပညာထြန္းကားလာသည့္တိုင္ နတ္ကိုးကြယ္မႈမ်ားကေတာ့ ရိွေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးယခင္ ကာလမ်ားကထက္စာလွ်င္ အေတာ္ေလ်ာ့နည္းသြားသည္ဟု ထင္ပါ၏။ ေတာရြာမ်ားတြင္သာမက ၿမိဳ႔ျပမ်ားတြင္ပါ နတ္ကိုးကြယ္မႈဓေလ့ ဆက္လက္ရွင္သန္လွ်က္ ရိွပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ဟသၤာတတြင္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္က နတ္ပဲြမ်ားကို တေစ့တေစာင္း သြားၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ဗဟုသုတရေအာင္ သြားေလ့လာ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က ပုိက္ဆံတတ္ႏိုင္ေတာ့ ေန႔ခင္း နတ္ကၿပီး ညတြင္ အၿငိမ့္ကပါသည္။ တကယ့္အၿငိမ့္ပဲြမ်ားကို မမီသည့္တိုင္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါသည္။
ဒါ့ထက္ စကားမစပ္။ စင္ကာပူတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ပဲြလမ္းသဘင္ (စာေပေဟာေျပာပဲြ၊ ပေဒသာကပဲြ စသည္) မ်ားသို႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သည့္အခါ ဘာေရးရမလဲ ဟု အျမဲစူးစမ္းလွ်က္ရိွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မ်က္လံုးမ်ားက ဟို႔ - ဇာတ္စင္ေထာင့္နား၌ တင္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြကို သြားေတြ႔ပါသည္။ တစ္ပဲြတည္းမဟုတ္။ ပဲြတိုင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ႀကိဳက္မွန္း မသိ၊ မႀကိဳက္မွန္းမသိ။ ရမ္းေမးလို႔ကလည္း မေကာင္းေလေတာ့ ဘာတင္တာတံုးဗ်ာတို႔ ဟု ေမးခ်င္လ်က္သားႏွင့္ မေမးခဲ့ဖူးပါ။ သိေတာ့ သိခ်င္ပါသည္။ ဘာကိုတင္တာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာရြာမ်ား၌ ပဲြလမ္းသဘင္က်င္းပလွ်င္ နတ္ပဲြတင္တာကေတာ့ ေလ၊ မိုးေၾကာင့္ ပဲြမပ်က္ရေအာင္ ေလနတ္၊ မိုးနတ္တင္သည္ဟု နားစြန္နားဖ်ားၾကားမိပါသည္။ စင္ကာပူမွ Theatre မ်ားတြင္ ေတာ့ ေလမိုးဒဏ္ကို စိုးရိမ္ရန္မလိုဟု ထင္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာရြာမ်ားတြင္ အိမ္ေဆာက္သည့္အခါ၊ မ႑ပ္ထိုးသည့္အခါ၊ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္စသည္တို႔၌ ဤကဲ့သို႔ေသာ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ား ေတြ႔ရပါသည္။ ေတြ႔ပင္ေတြ႔ျငားေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္တင္သလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမးျမန္း၊ မစူးစမ္းခဲ့ဖူးပါ။ အိမ္မ်ား၌ ဘုန္းႀကီးမ်ားပင့္ၿပီး တရားေဟာေသာအခါ၊ ပရိတ္ရြတ္ေသာအခါမ်ားတြင္လည္း ထို ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ားေတြ႔ရပါေသး၏။ သူတို႔ကေတာ့ ထိုပဲြကို သာသနာပဲြ ဟုေခၚပါသည္။ သာသာနာပဲြတြင္ ငွက္ေပ်ာ ဘယ္ႏွဖီး၊ ဘာေတြပါရမယ္ ဆိုတာရိွပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားသျဖင့္ မေလ့လာ၊ မေလ့လာသျဖင့္လည္း ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ဂဃနဏမသိပါ။ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း ေရးထားေသာ စာအုပ္ေတြ႔ဖူးသည္ ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖတ္ေတာ့မဖတ္ဖူးပါ။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေစတီပုထိုးမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း ထုိပဲြမ်ားကို ေတြ႔ရတတ္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေျပာရလွ်င္ ထိုအုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားမွာ နတ္ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေန တာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါသည္။ သာသနာပဲြတြင္လည္း ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြ။ နတ္ပဲြတြင္လည္း ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြ။ ဘာကြာပါသနည္း။ သို႔ေသာ္ ထိုသာသနာပဲြတင္သူမ်ားသည္ နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားကို အ,မနာပ ေျပာၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ နတ္မ်ားကို မယံုၾကည္ဆိုသူမ်ားလည္း အိမ္ေဆာက္ေသာအခါ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြတင္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာဓေလ့ထံုးစံအရ ရွင္ျပဳလွ်င္ပင္ ရြာထိပ္ရိွ ကိုးၿမိဳ႔စင္သို႔သြားကာ နတ္ျပရပါသည္။ ကိုးၿမိဳ႔ရွင္သည္ ကိုႀကီးေက်ာ္တုိ႔ အေဆြအမ်ိဳးသာျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္ လာ ၃၁ ဘံုမွ နတ္မဟုတ္ပါ။
သည္သို႔ဆိုလွ်င္ အနည္းငယ္ ရုပ္လံုးေပၚလာပါၿပီ။ ဤသည္ကိုပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ဘ၀င္မက်၊ နားမလည္ႏိုင္တာျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုသည္မွာ နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားကို ကဲ့ရဲ့ကာ၊ သူတို႔ကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားကို ရႈတ္ခ်ေနသူမ်ားသည္လည္း ပါးစပ္ကသာ ရႈတ္ခ်ေနရမည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ဤနတ္မ်ားႏွင့္မကင္းႏိုင္တာ ေသခ်ာပါသည္။ အကယ္၍ ငါတို႔ကေတာ့ ဘယ္နတ္နဲ႔မွ မပတ္သက္ဘူးကြ ဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ သူ႔သားရွင္ျပဳ၌ နတ္မျပဘဲ ေနပါသလား။ အလႉမ႑ပ္တိုင္ ၌ အုန္းညြန္႔မထိုးဘဲ ထားပါသလား။ မ႑ပ္အတြင္း သံဃာစင္ေထာင့္တြင္ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြ မထိုးဘဲေနပါသလား။ ဟာ၊ ဒါကေတာ့ သာသနာပဲြကြ ဆိုလွ်င္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာပဲြလမ္းမ်ား၌ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားႏွင့္ ပြဲထိုးရမည္ဟု မည္သည့္ က်မ္းစာမ်ားက ညႊန္ျပထားပါသနည္း။ အကယ္၍ ဤသာသနာပဲြသည္ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆတစ္ခု၊ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခု ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ သီဟိုလ္၊ ထိုင္း စေသာ အျခားႏိုင္ငံမ်ား၌ အႏွီသာသနာပဲြရိွပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။
(ၿပီးခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္သြားၾကည့္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ရိွ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသံရံုး၊ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈကဇာတ္တြင္ပင္ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြထိုးထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)
ယခု အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေတြးျပသည္မွာ မိမိကိုယ္၌ကေရာ မည္မွ်စင္ၾကယ္သူျဖစ္သနည္း ဆိုသည္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ရန္ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ နတ္ကိုးကြယ္သူမဟုတ္ပါ။ နတ္မ်ားရိွသည္ဟု အခိုင္အမာ ယံုၾကည္သူတစ္ဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူပင္ ဘာသာေရး အယူသီးသူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိဘစၦ၀ါဒီကို သေဘာက်သျဖင့္ ဘာသာေရးႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္မႈမ်ား ေထြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ေနသည္ကို အနည္းငယ္ ေတြးၾကည့္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အဲေလ၊ ေတြးရံုေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေတြးမိတာေလးေတြကို စာနဲ႔ခ်ေရးၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ေတြးရေအာင္ ျပန္လည္ ေ၀ငွသေပါ့။
(၄)
ဒါဆို ဘာ့ေၾကာင့္ နတ္ကိုးကြယ္ၾကသလဲ။ နည္းနည္းေျပာၾကည့္ပါမည္။ ေတြးၾကည့္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား အညတရ၊ ပမႊား၊ ငခြ်တ္ကေလးမွ် ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ေျပာတာကို မွန္သည္ဟု တရားေသမယူဆပါ။ မိတ္ေဆြမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလဲြႏိုင္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားႏွင့္မတူေသာ ရႈေထာင့္မွၾကည့္ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ့္ blog နာမည္ကို Free Thinker ဟုေပးျခင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ေတြးလိုသျဖင့္ ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဘာသာမ့ဲမဟုတ္ပါ။ အမ်ားမေတြးေသာဘက္မွ ေတြးလို၍ ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေတြးတာကို ပိုမိုခိုင္လံုေစရန္ နမူနာမ်ား ဦးစြာျပပါမည္။
အေနာက္တိုင္း၌ အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက လူနာမ်ားကို ေဆးကုရာတြင္ မည္သည့္ေဆးကိုမွ်မသံုး။ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုးထားေသာ ေရမ်ားကို ေရာဂါအလိုက္တိုက္ကာ ကုသသည္။ လက္ေတြ႔လည္း ေပ်ာက္သည္ဆို၏။ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ မည္သည့္ဆရာဆိုသည္ကို တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္သျဖင့္ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ၿပီ။ ရည္ညႊန္းရန္စာအုပ္မ်ားမွာ ရန္ကုန္တြင္က်န္ခဲ့သည္။ မည္သည့္စာအုပ္မွဆိုသည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
သိပၸံေမာင္၀လား၊ ဦးဖိုးက်ားလား မသိ။ ေရးထားေသာ ေဆးဆရာ ဟူသည့္ေဆာင္းပါးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ အထက္တန္း ျမန္မာစာ လက္ေရြးစင္၌ သင္ရ၏။ အမည္မွာ ဆရာအိုျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရလွ်င္ ဆရာအိုက ေဆးကုရာတြင္ ေဆးထက္ ဉာဏ္ကိုပိုၿပီး အားကိုးသည္။ သူ႔ကုထံုးမ်ားကိုၾကည့္ပါ။ ဆရာအို ျမန္မာ့ေဆးပညာကိုေလ့လာေနစဥ္က ဆရာအုိတို႔ ပညာ သင္ယူေနေသာ ျမန္မာေဆးဆရာႀကီး၏ အိမ္တြင္ ဆရာႀကီး၏ အမ်ိဳးသမီး မီးဖြားရန္ျဖစ္လာသည္။ ဆရာႀကီးလည္း မိမိ တတ္သမွ် အစြမ္းကုန္ကု၏။ အစြမ္းဆံုးေသာ ေဆးမ်ားကို ေပး၏။ သို႔ေသာ္ မီးဖြားခ်ိန္တိုင္သည့္တိုင္ မီးမဖြားႏိုင္။ ဆရာႀကီး မ်က္လံုးျပဴးလာၿပီ။ မိမိ၏ ခ်စ္ဇနီးေခ်ာေလး။ ရထားတာမွ သိပ္မၾကာေသး။ သို႔ျဖင့္ တပည့္မ်ားထဲမွ အေတြးအေခၚေကာင္းသူ ဆရာအိုကို ေခၚကာ တိုင္ပင္သည္။ သည္ေတာ့ ဆရာအိုက အနည္းငယ္စဥ္းစားကာ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကိစၥေလး တစ္ခုရိွလို႔ အျပင္ခဏသြားျပေစ ဟု ဆုိလွ်က္ ဆရာႀကီးအိမ္ရိွ စာသင္သား မိတ္ေဆြေဒါက္တာေလာင္းအေပါင္းကိုေခၚကာ အျပင္ ထြက္သြားသည္။ သူတို႔အျပင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဆရာႀကီးဇနီးမွာ ေရွာေရွာရႈရႈ ကေလးမီးဖြားေတာ့ သတည္း။ (ဆရာႀကီး၏ဇနီး မီးမဖြားႏိုင္ျခင္းမွာ ဘာေၾကာင့္မွမဟုတ္။ ေယာက္်ားသားလူပ်ိဳေတြ အိမ္မွာ တစ္ၿပံဳႀကီးရိွေနသျဖင့္ ရွက္သည့္စိတ္က ဓမၼတာကို ထိန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာအိုက ဤအခ်က္ကို ေတြးမိသျဖင့္ လူပ်ိဳဆရာအားလံုးကို ပ, ထုတ္ သြားျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔မရိွေတာ့ ရွက္စိတ္ေပ်ာက္ကာ အလြယ္တကူ မီးဖြားျခင္း ျဖစ္သတည္း။)
ထို႔ျပင္တ၀ ကေလးမကေလးတစ္ဦးမွာ အျပင္းအထန္ဖ်ားၿပီး မ်က္လံုးမ်ားခ်ိဳင့္၀င္ကာ က်န္းမာလာသည့္တိုင္ မ်က္လံုးက ျပန္ထြက္မလာ။ မ်က္စိပင္ ကြယ္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။ ဆရာေပါင္းစံုႏွင့္ ကုေသာ္လည္း မေပ်ာက္။ ဤသည္ကို ဆရာအိုက ဉာဏ္ထုတ္လွ်က္ ပူစီေပါင္းသံုးလံုးကို မႈတ္ခိုင္းၿပီးကု၏။ ပူစီေပါင္းမ်ားလည္း ေဖာင္းလာ၊ မ်က္လံုးလည္း ေဖာင္းထြက္။ ျပန္လည္းျမင္ေတာ့သတည္း။
ေနပါအံုးကြ။ ဆရာအိုေဆးကုတာနဲ႔ နတ္ကိုးကြယ္တာ ဘာပတ္သက္လို႔ ေလရွည္ေနတာလဲ - -
ဟု အျပစ္တင္မေစာပါႏွင့္ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းျပတာခုိင္လံုေစရန္ ေလေၾကာရွည္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဉာဏ္ေျပးသူမ်ားကေတာ့ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မည္။ အထက္ပါ အေနာက္တုိင္းဆရာႏွင့္ ျမန္မာ ဆရာအိုတို႔မွာ လူနာကို ေဆးျဖင့္ ကုျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔အေပၚ လူနာက ယံုၾကည္ကိုးစားေနေသာ လူနာ၏ ယံုၾကည္စိတ္ႏွင့္ ျပန္ကုျခင္းျဖစ္သည္ ဆုိျခင္းကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္၌ ေခတ္စားလွေသာ ဘိုးေတာ္၊ ဘြားေတာ္၊ နာမည္ ႀကီးေပ်ာက္ေစ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေရမန္းစြမ္းျခင္းမွာ ေရမန္းထက္ ေရမန္းကိုယံုၾကည္ေသာ လူနာ၏စိတ္က ပိုစြမ္းတာ ျဖစ္ပါသည္။
နတ္အေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ပါမည္။
(၅)
လူ၌ လံုၿခံဳေရး အေရးႀကီး၏။ လံုၿခံဳေရး၌ ကိုယ္လံုၿခံဳေရးေရာ စိတ္လံုၿခံဳေရးပါ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး အေရးႀကီးပါသည္။ ထို႔ထက္ ကိုယ္လံုၿခံဳေရးထက္ စိတ္လံၿခံဳေရးက ပိုလို႔ပင္ အေရးႀကီးေသးသည္။ ကိုယ္လံုၿခံဳေရးကို မိမိ မိဘဘိုးဘြားမ်ား၊ ေမာင္ဘြား မ်ား၊ ရဲမ်ား၊ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားမ်ား ႏွင့္ အစိုးရက တာ၀န္ယူေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သခႋ်ဳင္းကုန္းသြားလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသနည္း။ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲေနလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေက်ာခ်မ္းပါသနည္း။ စိတ္မလံုၿခံဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ဆိုလွ်င္ စိတ္လံုၿခံဳေရးကို မည္သူတာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါသနည္း။ ဤေမးခြန္းကို ေျဖရန္ လမ္းစရွာရာတြင္ တစ္နည္း မွာ နတ္ ဆိုသည္ကို သြားေတြ႔ပါသည္။ ထိုအခါ အမ်ားစုက ေဟ့၊ ငါတို႔ဗုဒၶဘာသာမွာ ရတနာသံုးပါးရိွတယ္ေလကြာ။ ငါတို႔ကို လံုၿခံဳေအာင္ ရတနာသံုးပါးက ေစာင့္ေရွာက္တာပဲ ဟု ဆုိပါလိမ့္မည္။ မွန္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ အျမဲမျပတ္ သရဏဂံု တင္ေနၾကသူခ်ည္း။ ဘုရားရိွခိုးတိုင္း သရဏဂံုတင္ၾကသည္။ (ေသမွတင္တာမဟုတ္။) ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ ဆိုလွ်င္ သရဏဂံု တင္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏ ပါးစပ္ကဆိုတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ ရတနာ သံုးပါးက မိမိကို အျပည့္အ၀ ကာကြယ္ေပးထားသည္ဟု ယံုၾကည္ပါသလား။ အင္း၊ ယံုတာေပါ့ ဟု ေျပာသာေျပာေသာ္လည္း စိတ္ထဲကမူ အျပည့္အ၀မယံုပါ။ 
ဆူးေလေစတီေတာ္ရိွ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီး
နတ္မ်ားကိုေတာ့ မိမိႏွင့္ပိုၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ရိွသည္ဟု ခံစားမိၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နတ္မ်ားမွာ ေလာကီနယ္မွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း နတ္မ်ားကို မိမိစိတ္၌ ဤကမၻာေလာက၏ တစ္ေနရာရာတြင္ရိွေနသည္ ဟု ထင္ေနသည္။ အေကာင္အထည္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ၀ိညဥ္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ ရိွေနသည္ ဟု ထင္သည္။ မိမိအနီးပတ္၀န္းက်င္၌ ရိွေနသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုအခါ မိမိတို႔စိတ္လံုၿခံဳမႈရေရးအတြက္ နတ္မ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္သည္။
သို႔ေသာ္ နတ္ဆိုတာ လူမဟုတ္၍ သည္အတိုင္းခ်ဥ္းကပ္လို႔မရ။ နတ္ဘာသာစကားကို နားလည္မည့္ ၾကားခံတစ္ေယာက္လို သည္။ သို႔ျဖင့္ ကနားစီး၊ နတ္၀င္သည္၊ နတ္ထိန္း စသည္တို႔ေပၚလာ၏။ ထိုသူတို႔က နတ္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ဆက္ဆံသည္။ သာမန္ အမ်ားသူငါကမူ နတ္ႏွင့္ တုိက္ရိုက္ထိေတြ႔ခြင့္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္ကေတာ္မ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကရ၏။ တစ္ခါတေလေတာ့ နတ္ မ်ား စိတ္လိုလက္ရရိွလွ်င္မူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ၀င္ေရာက္ပူးကပ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဒသဘက္၌ မိုးဦးေလဦးက်လွ်င္ လယ္ယာလုပ္ငန္း စတင္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ ဦးရွင္ႀကီးတင္သည္။ ေရငံပိုင္ ဦးရွင္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရိုးမနားကရြာမ်ား လယ္လုပ္ျခင္းတြင္ ဘယ္ကဲ့သုိ႔ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ လူႀကီးမ်ားကို စပ္စပ္စုစုသြားေမးလွ်င္ ေခါင္းေခါက္ခံရျခင္းတည္း ဟူေသာ အေျဖကိုသာ ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ခါမွမေမးခဲ့ဖူးပါ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ေတာထဲသြားရင္း ဖ်ားနာလာခဲ့သည္ျဖစ္အံ့။ ရြာျပန္ေရာက္လွ်င္ နတ္က, ေတာ့သည္။ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ အျပင္းဖ်ားလွ်င္လည္း နတ္က, သည္။ မဂၤလာေဆာင္သည့္အခါမ်ားတြင္လည္း မိဆိုင္ဖ,ဆိုင္နတ္မ်ား ကို ကန္ေတာ့ရသည္။ အေမ့၊ အဲဒီ မိဆိုင္၊ ဖ,ဆိုင္နတ္ဆိုတာ ၃၇ မင္းထဲက ဘယ္နတ္ေတြလဲ ဟု သြားေမးၾကည့္ပါ။ တယ္၊ ဒီေကာင္ေလး၊ လွ်ာ့ကိုရွည္တယ္။ ေဒါက္ - ဟု ေခါင္းေခါက္ခံရမည္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထို မိဆုိင္ဖဆိုင္နတ္မ်ား ကို သူတို႔ကိုးသာကိုးကြယ္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူေတြဟု က်က်နန မသိေသာေၾကာင့္၊ ေျဖစရာအေျဖ မရိွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေတာ၌ေနထိုင္စဥ္ကလည္း သီတင္းကြ်တ္ကဲ့သို႔ လမ်ားတြင္ အိမ္တြင္းနတ္ကန္ေတာ့သည္ကို ႀကံဳဖူး ပါသည္။ ၾကက္ဖို၊ ၾကက္မႏွင့္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ထိုစဥ္က အသက္ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွ်ျဖစ္သျဖင့္ လူႀကီးေတြ ဘာေၾကာင့္ နတ္ကန္ေတာ့သည္ကို မသိ။ ကြ်န္ေတာ္သိသည္မွာ နတ္ကန္ေတာ့လွ်င္ ၾကက္သားစားရမည္။ ဒါပဲျဖစ္၏။ ဦးရွင္ႀကီးတင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တေတြ အလြန္ေပ်ာ္၏။ ေတာဆိုေတာ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ သြားေရစာ အင္မတန္ရွားသည္။ ဦးရွင္ႀကီးတင္ လွ်င္ အုန္းသီးစားရသည္၊ အုန္းရည္ေသာက္ရသည္။ ႏွစ္ခါျပန္ေပါင္း (ေကာက္ညွင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ထပ္ေပါင္းထားျခင္း) စားရ သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္၌ အုန္းသီးရွားလွသည္ျဖစ္ရာ အုန္းသီးစားရတာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လွၿပီ။ အုန္းသီးျဖဴးထားေသာ ႏွစ္ခါျပန္ေပါင္းမွာ စင္ကာပူ၌ ၇ က်ပ္ခဲြ၊ ၈ က်ပ္ေပးရသည့္ မက္ေဒၚနယ္ထက္ ပိုအရသာရိွပါသည္။
(၆)
ယံုၾကည္မႈသည္ အင္အားတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ သည္ဟာကို မည္သူမွ ျငင္းလို႔မရ။ ဤသည္မွာ စိတ္စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ လူဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လိုက္ရလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ေက်နပ္သြားသည္။ ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ား ယူပစ္လိုက္သလို ေပ်ာက္သြား သည္။ စိတ္အခန္႔မသင့္၍ ကဲြေနေသာ လင္မယားကို ျပန္ေပါင္းထုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွသည္။ ေရေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္စြမ္း ေစသည္။ မည္မွ်ဆိုးရြားေသာ ေရာဂါႀကီးရိွေနပါေစ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွည္ေနႏိုင္သည္။ ဤသည္မွာ ယံုၾကည္ျခင္း၏ တန္ခိုးသတိၱ ျဖစ္၏။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟု ျဖစ္လာရျခင္း ဇစ္ျမစ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္လိုက္လွ်င္ မိမိတို႔ယံုၾကည္ရာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ လိုၾကသည့္ အဂၤလိပ္တစ္စုက နယ္ပယ္သစ္ရွာရင္း အေမရိကားတြင္ အေျခခ်တာမွ စတာျဖစ္ပါသည္။ လူ႔အခြင့္အေရးတြင္ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ခြင့္ကို အေလးထားပါသည္။
စင္ကာပူမွတရုတ္မ်ား စကၠဴမ်ားမီးရိႈ႔ေနသည္ကို သြားမကဲ့ရဲ့ပါႏွင့္။ အလကား၊ မိစၦာဒိဌိေတြဟု မမဲ့ရဲြ႔ပါႏွင့္။ ေျမႀကီးေပၚတြင္ မံု႔မ်ား၊ လိေမၼာ္သီးမ်ားခ်၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားႏွင့္ နတ္ကန္ေတာ့ေနတာကို ကဲ့ရဲ့သၿဂိဳလ္ အတင္းမဆိုပါႏွင့္။ သူတိ႔ုယံုၾကည္ရာ လုပ္ေနတာ လုပ္ပါေစ။ သူတို႔လုပ္ေနတာကို ကိုယ္က စိတ္၀င္တစားႏွင့္ စကၠဴႏွစ္ထုပ္ေလာက္ မီး၀င္ရိႈ႔ေပးလုိက္ပါ။ သူတို႔ အလြန္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွလူမ်ား နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းမွာလည္း သူတို႔ယံုၾကည္တာ သူတို႔လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနမေကာင္းတာကို နတ္ဖမ္းတာဟု ယူဆသျဖင့္ နတ္က,လုိက္လွ်င္၊ နတ္ဒိုးသံၾကားလုိက္ရလွ်င္၊ နတ္၀င္သည္မ်ား ယိမ္းထိုေနတာ မ်က္ေတာင္ ေလးစင္းၾကည့္လုိက္ရလွ်င္ပင္ ေရာဂါတစ္၀က္ သက္သာသြားၿပီ။ အဲေလ၊ နတ္ကတိုင္းေတာ့လည္း ဘယ္ေပ်ာက္ပါလိမ့္မတံုး။ မေတာ္၊ ေသသြားေတာ့ေရာ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတံုး။ သို႔ေသာ္ ေသကာမွေသေရာ၊ နတ္က,လုိက္ရသည့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္ သြားသည္။ နတ္ေတာင္မွ မစြမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ ကံကုန္လို႔ေသရတာပဲ ဟု မွတ္ယူလုိက္သည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -
ပုထုဇေနာ၊ ဥမၼတၱေကာ ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း လူဟူသည္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ရူးေနၾက သူခ်ည္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရပါဘဲလွ်က္ ဤ နတ္အေၾကာင္းေရးေနတာ ညက သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိပ္ရသည္။ အလုပ္သြားရန္ မနက္ ၆ နာရီအိပ္ယာကထရသည္။ ဘာေၾကာင့္ေရးပါသနည္း။ ေရးခ်င္လို႔ေရးတာျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေရးခ်လိုက္သည့္အတြက္ ေက်နပ္သြားသည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ အာသာေျပသြားသည္။
နတ္ကိုးကြယ္သူမ်ားမွာလည္း သည္အတိုင္းျဖစ္ပါ၏။ ကိုးကြယ္ခ်င္လို႔ ကိုးကြယ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ရိွတာမရိွတာ အေရးမႀကီးပါ။ သူတို႔စိတ္ေက်နပ္သြားဘို႔။ အာသာေျပသြားဘို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ သည္လို ဦးရွင္ႀကီးတင္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် လယ္လုပ္လို႔ရသြားသည္။ ဦးရွင္ႀကီးရိွတာမရိွတာ၊ တကယ္လာကယ္တာ၊ မကယ္တာ အေရးမႀကီး။
ဦးရွင္ႀကီး မတင္ျဖစ္လိုက္ေသာ ႏွစ္တြင္မွ သားကေလးကို ေျမြကိုက္ေသသြားသည္ ဆုိပါစို႔။ ေအာင္မယ္ေလး၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ လူကေလးရယ္။ အဲဒါ အေမတို႔အျပစ္ပါ။ ဒီႏွစ္က်မွ အုန္းသီးကေလးေတာင္ ၀ယ္ဘို႔ပိုက္ဆံမရိွလို႔၊ ဦးရွင္ႀကီးဆရာပင့္ဘို႔ ေငြျပတ္ေနလို႔ မတင္ျဖစ္လိုက္တာ။ အေမ ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ ဟု တစ္သက္လံုး ယူႀကံဳးမရျဖစ္သြားေတာ့မည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က နတ္ပဲြေၾကာင့္ရေသာ ၀က္သားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားခဲ့လင့္ကစား နတ္ပဲြမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ အေကာင္းမေျပာခဲ့ဖူးပါ။ နတ္ကသူမ်ားကိုလည္း အင္မတန္ ရူးတဲ့သူေတြဟု မ်က္ေစာင္းထိုး၊ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ခဲ့ပါသည္။ ေရႊရင္ေက်ာ္ဂိုဏ္း၀င္မ်ားကိုလည္း ဘုဂလန္႔ ေမးခြန္းမ်ားေမးကာ ဒုကၡေပးခဲ့ဖူး၏။ ယခု အသက္ကေလးရလာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္မိလာသည္။ ထိုအခါက်မွ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္း၊ ေသးသိမ္လွေသာ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာထား ကို သြားေတြ႔ရသည္။
သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါေစ။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာလုပ္ပိုင္ခြင့္ လူတိုင္းတြင္ ရိွသည္။ ဤသည္မွာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ သူတို႔နတ္ကိုးကြယ္ေနတာ အျပစ္တင္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ငါေရာ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ ဟု တိုက္တြန္းလိုပါ သည္။ နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ မဟုတ္ပါေလာ။ နတ္ကုိးကြယ္ျခင္းကို ရႈတ္ခ်ျခင္းသည္ မိမိယဥ္ေက်းမႈကို မိမိရႈတ္ခ်ျခင္း မည္ပါသည္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
၂၅-၂-၂၁၂ (စေနေန႔) ညေန ၅ နာရီ ၂၈ မိနစ္
