ေျပာစရာနည္းနည္း ရိွလို႔ပါ

ႏိုင္ငံျခားလာၿပီးအလုပ္လုပ္တာကိုပဲ တခ်ိဳ႔က ႏိုင္ငံေတာ္ သစၥာေဖာက္မႈႀကီးလို ျမင္ေနၾကေသးတယ္။ ကြ်ဲေျခရာခြက္ထဲ က်ေနတဲ့ဖားေလးေတြလို အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းတဲ့ သူမ်ားပါေပပ ခင္ဗ်ာ။ ေျပာတဲ့သူေတြက ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက မဟာဘဲြ႔၊ ေဒါက္တာဘဲြ႔ႀကီးေတြ ယူလာခဲ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အံ့လည္းအံ့ၾသမိပါရဲ့။ ေအးေလ၊ သူတို႔လည္း သူတို႔အျမင္နဲ႔ သူတို႔ေပါ့။ ရိွပါေစ။

သူမ်ားေတြ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။ သူတို႔ဒီလိုသြားျခင္းျဖင့္ ဘယ္လို အက်ိဳးအျမတ္ေတြရသလဲ ဆိုတာ နည္းနည္းမွ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ သူတို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ လုပ္ေနတာကိုဘဲ ျမန္မာျပည္ႀကီးက သင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြ အတြက္ အမိႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ေနသလိုလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမန္မာျပည္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကိုပဲ အလုပ္အေကြ်းျပဳေနသလိုလို။

ဒါက သူတို႔အျမင္ကိုး ခင္ဗ်။ ေဒါက္တာေအာင္ထြန္းသက္ ေျပာတာေလး နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါ။

“သူတို႔ႏိုင္ငံျခားသြားလုပ္ျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာမရိွတဲ့ ေခတ္မီအတတ္ပညာေတြ သူတို႔ဟာသူတို႔ ေလ့လာၿပီးသား သင္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလူေတြသာ ျမန္မာျပည္ျပန္လာခဲ့ရင္ သူတို႔နဲ႔အတူပါလာမဲ့ အတတ္ပညာေတြဟာ ဘာနဲ႔မွ ၀ယ္လို႔မရတ့ဲ အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တကမၻာလံုးမွာရိွတဲ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ျမန္မာေတြကေန ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ေနတဲ့ ေငြေတြဟာ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ဘူး - တဲ့။”

ဆရာႀကီးေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ နည္းနည္း ေပသီးေခါက္ၾကည့္ရေအာင္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာသံရံုးကို တစ္လ ဘယ္ေလာက္ေပးေနရသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ လတိုင္း တစ္လကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၂၀ (ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းနီးပါး) ေပးေနရတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိပါတယ္။ ပီအာ၊ အီးပီ၊ အက္စ္ပတ္စ္၊ ၀ပ္ပါမစ္၊ မိတ္။ အားလံုး ပွ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ တစ္ေယာက္ ၈၀ ပဲထားပါဦး။

စင္ကာပူမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာေပါင္း သိန္းဂဏန္းနီးနီးရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၅ ေသာင္းပဲထားပါဗ်ာ။
ျမန္မာသံရံုးရဲ့ တစ္လ ၀င္ေငြ ေနာ္။ တြက္ၾကည့္မယ္။
၈၀ x ၅၀၀၀၀ = စင္ကာပူေဒၚလာ ၄ သန္း။ အားပါးပါး။

သိပ္မ်ားသြားသလား။ ထားပါ ေလးပံုတစ္ပံု ဆုိရင္ေတာင္ တစ္သန္း --- ခင္ဗ်။

ျမန္မာျပည္က ဘယ္စက္ရံု၊ ဘယ္ရံုး၊ ဘယ္ဌာနက တစ္လ ေဒၚလာေလးသန္း (ဘာအရင္းမွ စိုက္စရာမလို၊ ဘာစက္ပစၥည္းမွ မလို၊ လုပ္သားခဘယ္ေလာက္မွ မလို၊ ဘာ ကာယအား၊ ဉာဏအားမွ စိုက္စရာမလိုဘဲ) ရပါသလဲ။ ေျပာပါ။

ဒါ သံရံုးကို ေျပာတာ။ စင္ကာပူလာ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္မိသားစုကို ေကြ်းေမြးေထာက္ပံ့ဘို႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ခ်ည္း လာၾကတာ။ ဘယ္သူမွ အားအားလ်ားလ်ား အေလလိုက္ရေအာင္ (သည္းခံပါခင္ဗ်ာ - ရိုင္းသြားတယ္) ေပ်ာ္ဘို႔ပါးဘို႔ လာၾကတဲ့သူ မရိွဘူး။ သူရို႔ႀကိဳက္တတ္လို႔ ဘီယာေသာက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အိမ္ေတာ့ ျခစ္ခ်ဳပ္ျပန္ပို႔ၾကတဲ့ သူခ်ည္းပဲ။ ဒါဆို စင္ကာပူႏိုင္ငံသား ခံသြားတဲ့လူေတြကလဲြလို႔ က်န္တဲ့ ျမန္မာေတြအားလံုး ကိုယ့္မိသားစုရိွရာ ျမန္မာျပည္ကို ပိုက္ဆံျပန္ပို႔ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲေပါ့။ ရွင္းေနတာဘဲ။

ကိုင္း၊ ဒါဆို တစ္လတစ္လ ျမန္မာျပည္ကို ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ ျပန္ပို႔ေနတဲ့ ေငြေတြ တြက္ၾကည့္မယ္။ တကမၻာလံုးဆိုတာ သိပ္ က်ယ္ျပန္႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္လွမ္းမမီဘူး။ ကိုယ္သိသေလာက္ စင္ကာပူကိုပဲ တြက္မယ္။

ခုနေျပာသလို စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူကုိ ၅ ေသာင္းပဲထား တြက္ရေအာင္။
ကြ်န္ေတာ္တစ္လကို အနည္းဆံုး ဆယ္သိန္း ျပန္ပို႔တယ္။ ၀ပ္ပါမစ္သမားေတြဆို အနည္းဆံုး သံုးသိန္းေတာ့ ပို႔မယ္။ ထားပါ။ ပ်မ္းမွ်ျခင္း - တစ္ေယာက္ကို ငါးသိန္းပို႔တယ္ပဲထား။
တစ္ေယာက္ ငါးသိန္း x လူ ငါးေသာင္း = က်ပ္ သန္းေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းခဲြ = ၂၅ ဘီလ်ံ။ အိုးဟိုးဟိုး။

အာ၊ မျဖစ္ႏိုင္တာ။ ဒါဆို နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်ၾကည့္မယ္။

ကဲ တစ္ေယာက္ တစ္သိန္း x လူငါးေသာင္း = က်ပ္ သန္းေပါင္း ၅ ေထာင္ = ၅ ဘီလ်ံ။ (ဒါထက္ပိုစရာပဲ ရွိတယ္။)
ဒါ - စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံထဲကို ေျပာတာ။ တကမၻာလံုးမွာ ဆယ္ႏိုင္ငံကို သြားအလုပ္လုပ္ၾကတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
၅ ဘီလ်ံ x ၁၀ = ဘယ္ေလာက္ျဖစ္သြားမလဲ၊ ဘီလ်ံ ၅၀ မဟုတ္လား။ အဲဒါ တစ္ႏွစ္ကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။
တစ္လ တစ္လ ျမန္မာျပည္ကို ၀င္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကိုေျပာတာ။

ခင္ဗ်ား ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္ တစ္လ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ ေမးစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ။ မစားေလာက္လို႔ လာၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းဟာကို။ ဒါဆို တကယ္စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေသေသခ်ာခ်ာသာ တြက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကေန ၀င္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ၀င္ေငြဟာ (သံရံုးေတြအပါအ၀င္ဆိုရင္) ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးရဲ့ အမိ်ဳးသားထုတ္ကုန္ (GDP) ရဲ့ ထက္၀က္မွ်ေတာင္ မရိွႏိုင္ေပဘူးလား။

ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေရးလိုက္တာပါ။ အသက္လည္း ႀကီးပါၿပီ။ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့လည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တတ္သမွ်ေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြကို လုပ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စုၿပီး ေက်ာင္းေတြ (အစိုးရစာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္၊ သီလရင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္း) ျပင္ေပး။ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြ ျပင္ေပး။ ေဆာက္ေပး လုပ္ေနတာ။ ခုဆို ေနရာေပါင္း ၁၄၀ ေလာက္ရိွၿပီ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ သိန္း ၇၅၀ ေက်ာ္။ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္သိန္းေက်ာ္။ ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ လုပ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မနည္း ထမင္းစားဘို႔လုပ္ေနရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို လုပ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာေတြ၊ အဖဲြ႔အစည္းေတြ မနည္းပါဘူးဗ်ာ။ ရာနဲ႔ခ်ီရိွပါတယ္။ အဲဒါေတြသာ ေပါင္းလိုက္ရင္ ခုနက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးရဲ့ အက်ိဳးကို သူတို႔သာ ေဆာင္က်ဥ္းေနပါတယ္ဆိုတဲ့ မမတို႔ထက္ အဆေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီရိွပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ခုေတာ့ ဒီလို ပရဟိတလုပ္ငန္းဆိုတာ လူတိုင္း (ေစတနာပါရင္) လုပ္လို႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူမ်ားမလုပ္ႏုိင္တာ ငါလုပ္မဟဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္မွာ လုိေနတဲ့ (Big Gap) ကြက္လပ္ႀကီးကို ျဖည့္ဘို႔ ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္ေတြေလွ်ာ့ၿပီး စာအုပ္ေတြ ျပဳစုတယ္ ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ၊ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းေတြ သြားေမႊေလ့ရိွတယ္။ စာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္က လူမွန္းသိတတ္စကတဲက ခ်စ္လာတာ။ ဒီလို ေလွ်ာက္ေမႊရင္းနဲ႔ ကိုယ္က အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ လုိက္ရွာၾကည့္တယ္။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ့။ တကယ္ အားကိုးအားထား ျပဳရေလာက္တဲ့ ျမန္မာလိုေရးထားတဲ့ အင္ဂ်င္နီးယားရင္း စာအုပ္ တစ္အုပ္မွ မရွိဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဦးေဖသိန္း (လွ်ပ္စစ္) ေရးတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔။ ဦးအုန္းျမင့္ (ဒီဇယ္) ေရးတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔။ ဦးကိုကိုေလး ေရးတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔တေလပဲ ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြက တကယ့္ အင္ဂ်င္နီယာစာအုပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ တက္ခနစ္ရွန္ (Technician) ေတြအတြက္ေလာက္ပဲ အသံုးတည့္တယ္။

အင္ဂ်င္နီယာ စာအုပ္ေတြတင္ပဲလားတဲ့။ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ တျခား ဘာသာရပ္ေတြေရာပဲ။ အားလံုး။ တကယ့္ က်က်နန ျပဳစုထားတဲ့၊ အားကိုးအားထား ျပဳရေလာက္တဲ့စာအုပ္ တစ္အုပ္မွ မရိွဘူး။ ျမန္မာစာေပနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔တယ္။ ညီမျဖစ္သူကလည္း ျမန္မာစာဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျမန္မာစာေပ ၀ါသနာပါေတာ့ လက္လွမ္းမီသမွ် အကုန္လိုလို ၀ယ္ထားတယ္။ အားရစရာဆိုလို႔ ျမန္မာစာေပ တစ္ခုပဲရိွတယ္။

မႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေအာင္ေဇာ္ဦးက သူဖတ္ခ်င္လို႔ စပါးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မ်ားရိွရင္ ေျပာစမ္းပါ။ သိရင္လည္း ၀ယ္ေပးစမ္းပါ။ ပိုက္ဆံေပးပါ့မယ္ ေပါ့။ ေျပာလာတယ္။

ဘုရားစူးရပါေစ့။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ စပါးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးထားတဲ့စာအုပ္ တစ္အုပ္ကမွ မရိွပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြ လိုက္ေမးေတာ့လည္း ၀ယ္လို႔ရတဲ့စာအုပ္ေတာ့ မၾကားမိဘူး။ ဟိုလူ႔မွာေတာ့ ရိွတယ္။ လိုခ်င္ရင္ ေကာ္ပီဆဲြလို႔ရတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ရိွမယ္ထင္တယ္ ဆုိတာေလာက္ပဲ သိခဲ့ရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တုိင္းျပည္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြ၊ ရိုးရိုးဘဲြ႔ရ။ မဟာဘဲြ႔ရ၊ ေဒါက္တာဘဲြ႔ရ၊ နည္းနည္းတတ္တ့ဲသူ၊ အရမ္းေတာ္တဲ့သူေတြ ရိုက္သတ္လို႔ မကုန္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ရဲ့ ၀န္ထမ္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ဘယ္သူေတြေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ ဘာဘဲြ႔ေတြ သြားယူေနတယ္ ဆုိတာ အျမဲလိုလို သတင္းေတြ ၾကားေနရပါတယ္။

ေစ်းကြက္မွာရိွတဲ့ စာအုပ္ေတြက ဘာပန္းပင္စိုက္နည္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး သီးႏွံမ်ားစိုက္နည္း ဆိုၿပီး လယ္သမားေတြ သိၿပီးသား နည္းပညာေတြေလာက္ပဲ ေရးထားတာမ်ားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လွည္းတန္းနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ က စာအုပ္ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လုိက္ရွာၾကည့္တာပဲ။ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။

အဲဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အတတ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနတယ္။ ဘာသာရပ္တုိင္း အတြက္ကို လိုတာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္သိထားတာေလးေတြ၊ တတ္ထားတာေလးေတြ။ ေလ့လာမိထားတာေလးေတြကို ရႏုိင္တတ္သမွ် စာအုပ္စာတမ္းေတြ ရွာေဖြၿပီး ဘာသာျပန္။ တကယ့္ကို အင္ဂ်င္နီယာေတြ အားကိုးအားထားျပဳရမဲ့ စာအုပ္ေတြ ေရးမယ္လို႔ ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးမိတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ ပထမစာအုပ္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” ထုတ္တာ အုပ္ေရ ၁၅၀၀ ကို သိန္း ၅၀ ရင္းရတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံ အရင္းေက်ဘို႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။ ကုန္ေတာ့သာ တလံုးတခဲတည္း သြားဟဲ့ သိန္း ၅၀ ဆိုၿပီး ကုန္သြားတာ။ ျပန္၀င္လာေတာ့ ၁ သိန္း၀င္၊ ၂ သိန္း၀င္။ ငါးေသာင္းရတဲ့ အခါမ်ားေတာင္ ရိွတယ္။ ပိုက္ဆံ ဆိုတာမ်ိဳးက နည္းနည္းစီ၀င္လာလုိ႔ကေတာ့ အသံုးစရိတ္ထဲ ၀င္သြားတာမ်ိဳးကို။ ကုန္ေတာ့သာ account ထဲက စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၇၀၀၀ ျပတ္ျပတ္သားသားထြက္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ၾကာလို႔ အရင္းသာေၾကသြားေရာ၊ အဲဒီ ၇၀၀၀ ဟာ ျပန္မ၀င္ လာေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ လူမႈေရးတာ၀န္ေတာ့ အရမ္းေက်သဗ်ိဳ႔။ မိတ္ေဆြေတြေတြ႔ရင္ ေဟာတစ္အုပ္၊ ေဟာတစ္အုပ္။ လက္မွတ္ကေလး ထိုးထိုးေပးလိုက္ရတာ။ ဟန္ကိုက်လို႔။ ဟိုစာၾကည့္တိုက္က လာအလႉခံတယ္။ သြားေရာ့ တစ္အုပ္။ ဟိုကေလးေတြကို ဆုေပးခ်င္တယ္။ သြားေရာ့ သံုးအုပ္။ စသျဖင့္။

ဒီေတာ့ ေနာက္စာအုပ္ေတြကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ထုတ္ရမွာ အေတာ္ႀကီးကို လက္တြန္႔သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္မႀကီးကလည္း ခပ္အင္အင္ပဲ။ ဒီေတာ့ “ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္” စာအုပ္၊ ၿပီးသာသြားေရာ ဘယ္လိုထုတ္ရပါ့မလဲ။ ရင္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ရယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေရးမဲ့အတူတူေတာ့ တူတူတန္တန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ဆိုၿပီး သိသင့္တာမွန္သမွ် ပံုေအာ ထည့္လုိက္တာ ပထမစာအုပ္ထက္ ပိုထူသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ထုတ္ေ၀ခက သိန္း ၅၀ ေအာက္ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေလ်ာ့ဘူး။ ပိုခ်င္သာပိုမယ္။

ဘုရားသိၾကားမလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့ လုိ႔ ေခၚရမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း ကိုေအာင္ၾကည္စိုးက ခု ကြန္ျပဴတာဂ်ာနယ္ ထုတ္ေနတဲ့ ကိုျမင့္သူ ဆုိတာ မႏၱေလးတံုးက သူနဲ႔ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း တဲ့။ အမွတ္ ၁၄ ေက်ာင္းထြက္ေတြ။ အဲဒါ ကိုျမင့္သူနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဟန္က်သဗ်ိဳ႔။ ကိုျမင့္သူက လိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ လက္ခံတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ ဒုတိယစာအုပ္ “ဘ၀ခါးခါး” ကို အရမ္းႀကိဳက္သြားတာကိုး။ သူပဲ မႏၱေလးစီးတီး အက္ဖ္အမ္ကို ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ အေၾကာင္း ညႊန္းေပးလိုက္ေသးတယ္။

တုိတိုေျပာရရင္ ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးမဲ့စာအုပ္ေတြအတြက္ ထုတ္ေ၀ေရးကို မပူရေတာ့ဘူး။ ကိုျမင့္သူကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုပဲ အျမင္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ကို ဘာျပန္ေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ၾကည့္ေနတာကိုး။ သူလည္း အလုပ္ျဖစ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ရ။ တိုင္းျပည္မွာလိုေနတဲ့ အဓိက ကြက္လပ္ႀကီးကိုလည္း ျဖည့္ႏိုင္။

ခု “ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္လက္စဲြ” ကို သူတို႔ စာအုပ္ format ျပင္ေနတယ္။ ၿပီးရင္ စာေပစိစစ္ေရးတင္၊ စာအုပ္ထုတ္။ သံုးေလးလေတာ့ ၾကာမွာေပါ့။ ကိစၥမရိွဘူး။ စာအုပ္ထြက္လာဘို႔ အေရးႀကီးတာပဲ။

ကိုျမင့္သူ တုိက္တြန္းခ်က္အရ အခု “တာယာအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေရး” ဆိုတာေရးေနတယ္။ ဟိုဟာလုပ္၊ ဒီဟာလုပ္နဲ႔ သိပ္ခရီးမတြင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မနည္းတြန္းေနရတယ္။ ဒါၿပီးရင္ -

၁။ အေသးစား လယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာမ်ား

၂။ အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း - က ကုန္ေတာ့မယ္။ အုပ္ ၂၀၀ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကုန္ရင္ အခန္းသစ္ေတြထပ္ျဖည့္၊ ျပင္သင့္တာေတြ ျပင္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ရိုက္မယ္။

၃။ ဂေဟဆက္နည္း အတတ္ပညာ (အရင္ ေဒသေကာလိပ္သံုး စာအုပ္အေဟာင္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီထက္ ပိုေကာင္း၊ ပိုျပည့္စံုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ေရးမယ္။)

၄။ ျမန္မာျပည္မွာ မီးေလာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆံုးရံႈးရတာ မနည္းလွဘူး။ ဒီေတာ့ စနစ္တက် မီးကာကြယ္ေရးအေၾကာင္း ႏုိင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားကိုယူၿပီး ေရးမယ္။ ခုေတာင္ စုထားတာ အေတာ္မ်ားေနၿပီ။

၅။ ကိုျမင့္သူသာ ထုတ္ေ၀ဘို႔ စိတ္၀င္စားမယ္ဆုိရင္ safety အေၾကာင္းလည္း ေရးခ်င္တယ္။ ပိုက္ဆံနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံၿပီး safety officer သင္တန္းသြားတက္ထားတာ ဘယ္ေနရာမွာမွ အသံုးမခ်ရေသးဘူး။

- စသျဖင့္ စာအုပ္ေတြ ဆက္ေရးသြားမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူေဌးျဖစ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးမွ အမ်ားဆံုး ၁၀ သိန္းထက္ ပိုမရပါ။ ကြ်န္ေတာ့္လခဟာ သိန္း ၂၀ အထက္မွာရိွမယ္ဆိုတာ အားလံုးသိပါတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ အမိျမန္မာျပည္ႀကီးကို တစ္ခုခု ျပန္ေပးခ်င္လို႔ပါ။

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ အကုန္ခံၿပီး စင္ကာပူလာ။ မိသားစုနဲ႔ခဲြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡခံ လုပ္ေနရတာကို မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ အျပစ္ေတြျမင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အင္မတန္ခင္မင္ရပါေသာ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြကို ငါ - ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနေပတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြလုပ္ေပးေနသလဲ ဆိုတာလည္း သိေအာင္ ျပလိုက္ခ်င္တာလဲ ပါပါတယ္။

ေရွ႔တန္းထြက္ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး အေသခံတိုက္တာမွ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္း ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႀကီးနဲ႔အတူ ေဟာင္းႏြမ္း၊ ေဆြးေျမ့၊ ပုပ္သိုးသြားခဲ့ပါၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သေဘာမတူသူမ်ား လြတ္လပ္စြာ သေဘာကဲြလဲြႏိုင္ခြင့္ရိွပါတယ္။
လူတိုင္း ကိုယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

ေအးၿငိမ္း
၂၁-၂-၂၀၁၁
ည ၁၁း၄၅ နာရီ
Blk 134A, Kang Ching Road
#03-91
Singapore 619062
Tel: 97303027
email: y_nyein@yahoo.com.sg
aye475@gmail.com