အလဟႆ

(၁)

အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ မ်က္စိမ်ားလည္း မႈန္၀ါးလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ စာဖတ္လိုလွ်င္ မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့သည္။ မ်က္မွန္ေတာင္မွ စာဖတ္လွ်င္ ဒီဂရီကတစ္မ်ိဳး၊ ကြန္ျပဴတာၾကည့္လွ်င္ ဒီဂရီ တစ္မ်ိဳးမွ အဆင္ေျပသည္။ စာဖတ္လွ်င္ +2.00, ကြန္ျပဴတာၾကည့္လွ်င္ +1.75။ ကိုယ္က မ်က္လံုးႏွင့္လုပ္စားရတာဆိုေတာ့ မ်က္မွန္အဆင္ေျပမွ ျဖစ္သည္။

သည္ေတာ့ မ်က္လံုးကို က်က်နန ဂရုစိုက္ရမည္ဟု Taman Jurong Shopping Centre ရိွ မ်က္မွန္ဆိုင္သို႔သြားကာ စမ္းသပ္ပါသည္။ အလ်င္ဦးဆံုး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စာကို မ်က္မွန္မပါဘဲ သည္အတိုင္း ဖတ္ခိုင္းသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ေရွ႔ထိုင္ခိုင္းကာ မ်က္လံုးတစ္လံုးခ်င္း စမ္းပါသည္။ စမ္းၿပီးျပန္ေတာ့ မွန္မ်ားတစ္ခုၿပီးတစ္ခု လဲတပ္ရင္း နံရံေပၚတြင္ ကပ္ထားေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ခိုင္းျပန္ပါသည္။

အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ၿပီးေတာ့မွ မ်က္မွန္ေရြးရမည့္ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္သည္။ စာဖတ္ရာတြင္ေရာ ကြန္ျပဴတာၾကည့္ရာ တြင္ပါ အဆင္ေျပေစရန္ မ်က္မွန္ႏွစ္လက္ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ တစ္လက္လွ်င္ (ကိုင္း+မွန္) စင္ကာပူေဒၚလာ ၈၃ က်ပ္။ ႏွစ္လက္ ဆုိေတာ့ ၁၆၆ က်ပ္။ သံုးေလးခါေတာင္ အထပ္ထပ္စစ္ထားတာဆိုေတာ့ ဘာမွေၾကာင့္ၾကစရာမလို။ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္လာခဲ့ သည္။

သို႔ႏွင့္ ေရြးရမည့္ရက္ေရာက္ေတာ့ မ်က္မွန္သြားေရြးကာ တပ္ၾကည့္သည္။ ႏွစ္လက္လုပ္ထားသည္တြင္ တစ္လက္မွ အဆင္မေျပပါ။ ကိုင္းႏွင့္ မွန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္အသံုးမတည့္။ မ်က္မွန္မ်ားတြင္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ သာ အဆင္ေျပသည္။ က်န္မ်က္လံုးတစ္ဖက္မွာ ၀ါးေနသည္။ သူတို႔ကုိေျပာေတာ့ သူတို႔က မ်က္လံုးကိုထပ္စမ္းပါသည္။ မင္းမ်က္လံုးက တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ဒီဂရီမတူဘူး။ ေနာက္ၿပီး မ်က္လံုးကို အရမ္းခိုင္းထားရင္လည္း ဒီဂရီအမွန္မရႏိုင္ဘူး။ မ်က္စိမစမ္းခင္ မ်က္လံုးကို အရင္အနားေပးထားရတယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ပတ္ ျပန္ခ်ိန္းလိုက္ျပန္၏။

ေနာက္တစ္ပတ္လည္း မထူးပါ။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ခ်ိန္းသည္။ သူတို႔ဘယ္လိုျပန္ခ်ိန္းခ်ိန္း။ သူတို႔လုပ္ထားေသာ မ်က္မွန္မ်ားမွာ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔မေကာင္းပါ။ လမ္းေဘးဆိုင္မ်ားတြင္ တစ္လက္လွ်င္ ၃ က်ပ္ခဲြ ေလးက်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္တပ္ေသာ မ်က္မွန္မ်ားက ပိုအဆင္ေျပပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ထိုေပါေခ်ာင္ေကာင္း မ်က္မွန္မ်ားႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားရပါေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ္မေက်နပ္ပါ။ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္နားရိွ ေမတၱာဦးေဆးခန္းတြင္ မ်က္လံုးကို စမ္းကာ မ်က္မွန္လုပ္ျပန္ပါသည္။ သူတို႔က အေ၀း ၅၀၊ အနီး ၂၀၀ ဟု ဆိုကာ အေ၀းေရာအနီးပါၾကည့္လို႔ရသည့္ မ်က္မွန္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ၏။ သူတို႔လုပ္ေပးသည့္ အေ၀းၾကည့္မွာ ၁၀ မီတာေလာက္ၾကည့္လွ်င္ ေကာင္း၏။ ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မီတာ ၁၀၀၊ ၂၀၀ စသည့္အေ၀းမ်ားက်ေတာ့ အဆင္မေျပ။ သာမန္မ်က္လံုးေလာက္ ၾကည့္မေကာင္း။

အေ၀းေရာအနီးပါ ေရာလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ အနီးၾကည့္မွန္မွာ ေသးေနသည္။ သူမ်ားေတြေတာ့ ဘယ္လို ေနမည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ အားမရ။ စာဖတ္ရတာ အဆင္မေျပ။ သည္ေတာ့ သည္မ်က္မွန္လည္း အဆင္မေျပပါ။ မ်က္မွန္လုပ္ခ (စမ္းသပ္ခ - ၄၅၀၀ + ကိုင္း+မ်က္မွန္ - ၃၈၀၀၀ ) ကုန္သြားသည္။ သည္ေတာ့ လမ္းေဘးမွ တစ္လက္လွ်င္ ၁၅၀၀ သာေပးရေသာ မ်က္မွန္မ်ားဆီ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ပါသည္။ သည္မ်က္မွန္ကေလးမ်ားက ၾကည့္ရတာ ပိုအဆင္ေျပ၏။

ေျပာခ်င္သည္မွာ ေကာင္းေအာင္လို႔ က်က်နန လုပ္ေပမင့္ အဆင္မေျပသည့္အတြက္ ထို စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၆၆ က်ပ္ ႏွင့္ ျမန္မာေငြ ၄၂၅၀၀ တို႔မွာ အလဟႆ ျဖစ္သြားသည္။ သည္တန္ဘိုးႀကီးမ်က္မွန္မ်ားမွာ တပ္မရသည့္အတြက္ ဘီရိုထဲတြင္ သည္အတိုင္း သိမ္းထားလိုက္ရသည္။

(၂)

ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀တြင္ ဤကဲ့သို႔ အလဟႆ ျဖစ္သြားရသည့္အရာမ်ား မ်ားစြာရိွပါသည္။ တခ်ိဳ႔လည္း မသိမသာ၊ တန္ဖိုးသိပ္မႀကီး။ တခ်ိဳ႔လည္း သိသိသာသာ၊ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးမားမား။

ရန္ကုန္ေရာက္ဖူးသူတိုင္း ရန္ကုန္-အင္းစိန္ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္၊ ျပည္လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ဘတ္စ္ကား စီးဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ အလဟႆျဖစ္ေနေသာ စြန္႔ပယ္ခံ အထည္ႀကီးပ်က္ႀကီးမ်ားကို လမ္းမႀကီး ၀ဲယာ တစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔ၾကပါလိမ့္မည္။

ပထမဦးဆံုးေတြ႔ရမည္မွာ ႀကိဳ႔ကုန္းရိွ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေက်ာင္းႀကီးနား ျဖတ္သြားရသည့္ အခါတိုင္း လည္ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲ မေနႏိုင္ပါ။ ရင္ထဲတြင္ ခံစားခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေနရာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေရႊေရာင္ေတာက္ပခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို သတိမရခ်င္ပါ။

လွည္းတန္း ေရာက္လွ်င္ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အင္မတန္ ထည္၀ါခမ္းနားလွေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကို ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ သည္ သမုိင္း၀င္အေဆာက္အဦႀကီးမွာ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ပို႔ခံထားရေသာ မိခင္အိုႀကီးႏွင့္ အလားသ႑ာန္ တူေနပါသည္။ အသင္တို႔သာၾကည့္တတ္မည္ဆိုလွ်င္ သည္မိခင္အိုႀကီးမွ မ်က္ရည္မ်ားကိုပင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ေျမနီကုန္းေက်ာ္လာလွ်င္ ေပါင္းပင္ၿခံဳႏြယ္မ်ားအၾကားမွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အဦႀကီးကို အထီးက်န္လွစြာ ျမင္ေတြ႔ရပါမည္။ လႊတ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေက်ာေပးထိုင္ေနေသာ သားရဲတို႔ဘုရင္ ျခေသၤ့မင္းႀကီး ကဲ့သို႔ ျမင္မိပါသည္။ ျခေသၤ့အိုႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္မူ ၿခံဳးၿခံဳးက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ က်ားအိုႀကီးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည့္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနကို ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ ျခေသၤ့အိုႀကီးႏွင့္ က်ားအိုႀကီးမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လွမ္းၾကည့္ရင္း သခၤါရသေဘာကို ေစာေၾကာေနၾကပါသည္။

ထို ဘုရင္အိုႀကီးႏွစ္ပါးအေရွ႔တြင္မူ အမ်ိဳးသားျပတိုက္ႀကီးသည္ မေဟာင္းေသးပါဘဲလွ်က္ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းခ်င္ သေယာင္ေဆာင္ေနကာ မိမိ အထည္ႀကီးပ်က္ျဖစ္ေနသည္ကို လူမ်ားသိမွာ စိုးသည့္အလား ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လိွ်ဳးလုပ္ ေနလွ်က္ ရိွ၏။ စိန္ဂြ်န္းထိပ္တြင္မူ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာနဟု ေရးထားသည့္ အေရာင္မေပၚေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ေရႊစာလံုးမ်ားႏွင့္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္ အေဆာက္အဦႀကီးကို ျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္။

ၿမိဳ႔ထဲကို အနည္းငယ္လြန္ၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္ ေရာက္လာလွ်င္ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရာ အေဆာက္အဦႀကီးျဖစ္ေသာ ၀န္ႀကီးမ်ားရံုးကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မည္။ သည္မွ်သာ မကေသးပါ။ လူသူ ကင္းမဲ့ေျခာက္ေသြ႔ကာ သုႆာန္တစျပင္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေသာ ကမၻာေအးဘုရားလမ္းမွ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာနမွာလည္း သည္ အတိုင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

သည္အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားကို ျမင္တိုင္း အလဟႆ ဟူေသာ စကားလံုး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ပိုမို၍ ေလးေလးနက္နက္ ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိပါသည္။ တည္ေနရာတန္ဘိုး၊ အေဆာက္အဦတန္ဖိုးထက္ သမိုင္းတန္ဖိုးႀကီးမားလွေသာ သည္အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားသာ စကားေျပာတတ္မည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ ဘာေတြေျပာမလဲဆိုတာ တိတ္တိတ္ကေလး ေခ်ာင္း၍ နားေထာင္ခ်င္စမ္းပါဘိ။

ယခုအခါ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ (ေရဆင္း) မွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အေဆာင္ေနခြင့္မရ။ တကၠသိုလ္ အနီးအနားတ၀ိုက္မွ ရြာမ်ားတြင္ ငွားေနၾကရသည္။ ထိုအခါ ၎တို႔ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံၾကရသူမ်ားမွာ ရြာသားမ်ား၊ ရြာသူမ်ား ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ရြာသားမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းလုပ္ၾကရေသာ ထို ကိုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ဖဲသမားကေလးမ်ား၊ အရက္သမားကေလးမ်ား အလုိလိုျဖစ္ကုန္ၾက၏။ (ေက်ာင္းသူမ်ား ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနသည္ဆိုသည္ကိုမူ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရပါ။) ေရဆင္းတြင္ ဆရာမလုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ညီမေျပာစကားအရမူ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္ပါသည္။

စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ ထိုတကၠသိုလ္ကို တက္မည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားေနစရာ အေဆာင္မ်ား အလံု အေလာက္ရိွပါသည္။ ေငြေတာင္၊ ျမနႏၵာ၊ န၀င္း၊ ကင္းတား၊ သစ္ဆံု စသည္။ ယခုမူ ထိုအေဆာင္မ်ားတြင္ ၾကြက္မ်ား၊ ပိုးဟပ္မ်ား၊ ပင့္ကူမ်ား၊ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ျခ တို႔မင္းမူလွ်က္ရိွကုန္၏။ တိရိစၦာန္ႏွင့္ အင္းဆက္ပိုးမႊားတို႔သည္ လူတို႔ေနရာကုိ ယူကုန္လွ်က္ လူတိ႔ုကား ေျမာင္းထဲေရာက္ရသည့္အျဖစ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။

ငါတို႔ကို အာခံခ်င္တဲ့အေကာင္ေတြ။ မွတ္ပလားကြ ဟု ပါးစပ္မွ ထုတ္မေျပာေသာ္လည္း ေျပာတာထက္ေတာင္ ဆိုးေနပါေသးသည္။ အလဟႆ ျဖစ္ေနရေသာ ထိုအေဆာက္အဦႀကီးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနရင္းထုိင္ရင္း ႏွေျမာလွ ပါသည္။

(၃)

တေလာက BP မွ ေရနံတြင္းေပါက္ကာ ေရနံမ်ားယိုစိမ့္ထြက္သည့္ သတင္းကို လူတိုင္းသိမိၾကပါလိမ့္မည္။ ဂါလံ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေရနံမ်ားကို မီးရိႈ႔ပစ္ေနရသည္၊ ပင္လယ္ထဲ စိမ့္ထြက္ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ အသည္းယားလွပါသည္။ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါဘိ။ ေရနံျဖစ္လာဘို႔ သစ္ပင္ႏွင့္ အေကာင္ပေလာင္ႀကီးမ်ား၏ ရုပ္ၾကြင္းမ်ား ကို ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ သိုေလွာင္ထားရသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ထိုရုပ္ၾကြင္းမ်ားကို ေက်ာက္လႊာႏွင့္ေျမလႊာတို႔ ဖိညွပ္ပြတ္တိုက္ ရာမွ ေရနံဆိုတာ ျဖစ္လာသည္။ လြယ္လြယ္ကေလးမဟုတ္။ ခုေတာ့ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေဆာက္ယူခဲ့ရေသာ ေရနံမ်ားကို အလဟႆ မီးရိႈ႔ပစ္ေနရသည္။ ေရနံတြင္းအေပါက္ႀကီးကို ပိတ္လိုက္ႏိုင္ၿပီဆိုေသာ သတင္းၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မဆီမဆိုင္ ၀မ္းသာေနမိပါေသးသည္။

မိတ္ေဆြ။ သင္ ထမင္းစားေသာအခါ ထမင္းေစ့ တစ္ေစ့မွ မက်န္ေအာင္ စားျဖစ္ပါသလား။ ထမင္းအိုးထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မခူး၍ ျဖစ္ေစ၊ အိုးကပ္ေနသျဖင့္ျဖစ္ေစ။ အိုးေဆးလိုက္ေသာအခါ ထမင္းမည္မွ် ပါသြားပါသနည္း။ အသင္ကဲ့သို႔သာ လူတိုင္းက ထမင္းမ်ားကို အလဟႆ ပစ္ေနၾကမည္ဆုိလွ်င္ ကမၻာေပၚရိွ လူသန္းေပါင္း ၆၀၀၀ ဆိုလွ်င္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေလလြင့္သြားေသာ ထမင္း မည္မွ်ျဖစ္မည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္တြင္ ငွားေနသြားေသာ ေကာင္ေလးမ်ားမွာ ထမင္း ႏွင့္ ဟင္းမ်ား မကုန္သျဖင့္ ေန႔စဥ္လႊင့္ပစ္ရသည္။ မေနႏိုင္ေသာ ကြ်န္ေတာ္က မိမိစားမည့္ထမင္းကို တိုင္းခ်က္သင့္ေၾကာင္း၊ ဆန္ ၅ ကီလိုတစ္အိတ္လွ်င္ ၈ က်ပ္ခဲြ ၉ က်ပ္ေပး ၀ယ္ရတာ အလြန္ေစ်းႀကီးလွေၾကာင္း ေျပာျပေသာ္လည္း မရပါ။ ေကာက္ေနေသာ ေခြးအၿမီးကို က်ည္ေတာက္ႏွင့္ စြပ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္မွာ ၎တို႔တစ္ဦးထည္းမဟုတ္ပါ။ အိမ္ေထာင္စု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ားမွာ ဆုိင္တြင္ထမင္းစားၾကၿပီဆိုလွ်င္ ပန္းကန္ထဲတြင္ရိွေသာ အစားအစာ ကို ကုန္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ စားေလ့မရိွပါ။ အစားအစာကို ကုန္ေအာင္စားလိုက္လွ်င္ သိကၡာပဲ က်ေတာ့မလိုလို၊ ရွက္စရာ ေကာင္းေသာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္သလိုလိုႏွင့္ အျမဲ တစ္ခုခု ခ်န္ထားေလ့ရိွပါသည္။ သည္အက်င့္ ေကာင္းမေကာင္း မိမိဘာသာ ျပန္သံုးသပ္သင့္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္စားသည့္ အစားအစာမွန္သမွ်ကိုမူ ဘယ္အရာကိုမွ လႊင့္ပစ္သည္ မရိွပါ။ (ထမင္းတစ္ေစ့မွ မက်န္ေအာင္) ပန္းကန္ထဲရိွတာ အကုန္စားပစ္လုိက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။

ငါတို႔ တစ္ေယာက္ကို ထမင္းတစ္ေစ့ လႊင့္ပစ္လိုက္ရင္ လူတစ္သန္းဆို ထမင္းေစ့ တစ္သန္း လႊင့္ပစ္လိုက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ ဟု ေမာ္စီတုံးက ေျပာခဲ့ပါသည္။ (သူေျပာသည့္စကား အတိအက်ကို ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိပါ။ သေဘာကေတာ့ သည္အတိုင္းျဖစ္ပါသည္။) ဤထမင္းေစ့မ်ားမွာ အလဟႆျဖစ္သြားေသာ ထမင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အလဟႆ အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ မပါမျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းမွာ နရသီဟပေတ့၏ ဟင္းခြက္ ၃၀၀ ႏွင့္ အီမယ္လ္ဒါ မားကို႔စ္ ၏ ဖိနပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ တေပါစ၊ ၿခိဳးၿခံစြာေနထိုင္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည္ ဟု ေဟာခဲ့ပါသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တရားစာေပမ်ား ဖတ္ၾကားနာယူေနၾကေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဘုရားေဟာသကဲ့သို႔ ၿခိဳးၿခံစြာ ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ပါသလား။

ေတာင္ကိုးရီးယားက သေဘၤာကို ျမႈပ္ပစ္သည္ဆိုကာ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔ ခုတ္မယ္ထစ္မယ္ ပါးပါးလွီးမယ္ ဟု အၿပိဳင္အဆိုင္စစ္ေရးျပ၊ စစ္မ်ားျပင္။ စစ္ေလ့က်င့္ေနသည္မ်ားမွာ အလဟႆ ပိုက္ဆံျဖဳန္းေနျခင္းမ်ား မဟုတ္ပါလား။ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းမွ အေသခံဗံုးခဲြကာ လူသတ္ေနၾကသည္မွာ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေသနတ္မ်ား၊ ဗံုးမ်ားႏွင့္ စစ္တိုက္တမ္း ကစားေနၾကသည္မွာ အသက္မ်ားကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးျဖစ္ေနျခင္း မဟုတ္ပါသလား။

ဟိုလူ႔သမီးမဂၤလာေဆာင္တာကလည္း ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ က်ေနတာပဲ ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳခံရေသာ ေက်ာက္တံုးမ်ားမွာ အီမယ္လ္ဒါ မားကို႔စ္၏ ဘိနပ္မ်ားထက္ အဆရာေထာင္မက ျဖစ္သြားေသာ အလဟႆ မ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ (သည္အခ်ိန္တြင္ ထိုႏိုင္ငံ၏ တစ္ေနရာရာ၌ ေက်ာင္းသားငယ္ကေလးမ်ား ေျမႀကီးေပၚထိုင္ကာ မိုးယိုေနေသာ အမိုးေအာက္၀ယ္ စာသင္ေနၾကရသည္ကို ေမ့ထားလိုက္ရန္ မသင့္လွပါေပ။)