ပညာသင္ၾကားရျခင္း ၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္

ယေန႔လူငယ္အမ်ားစုမွာ ျမန္မာစာကိုလည္း ေကာင္းစြာမေရးတတ္။ အဂၤလိပ္လုိလည္း ေကာင္းစြာမေရးတတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ျမန္မာစာတိုးတက္လာေစရန္ ေစတနာျဖင့္ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြမ်ားကို ၿမိဳ႔နယ္ပညာေရးမႈး၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ား၊ ျမန္မာစာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အကူအညီႏွင့္ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္ႏွင့္ ကြင္းေကာက္တို႔တြင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဆုေၾကးမွာ အတန္မ်ားသျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုသူ အေတာ္မ်ားသည္ဟု သိရ၏။


ထို စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြဆုမ်ားကို ေပးရင္း ေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ ကြင္းေကာက္တို႔သို႔သြားေရာက္ကာ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာထားမိသမွ် သူတို႔အား ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ပါသည္။ ၂၀-၁-၂၀၁၁ ေန႔တြင္ ပညာေရးစံုညီပဲြေတာ္ရိွရာ ေလးမ်က္ႏွာ ၿမိဳ႔နယ္အတြင္း ေက်ာင္းအားလံုးမွ ဆရာဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား၊ ဆုရေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ႏွင့္ မိဘမ်ား လာေရာက္ ၾကသည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ေသာပဲြမ်ိဳးတြင္ ေျပာခြင့္ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာအားရျဖစ္မိပါသည္။

၂၁-၁-၂၀၁၁ တြင္ ကြင္းေကာက္ေက်ာင္း၌လည္း မိဘဆရာအသင္းႏွစ္ပတ္လည္ စည္းေ၀းပဲြႏွင့္ ပညာရည္ခြ်န္ဆုေပးပဲြႏွင့္ တိုက္ ဆိုင္ေနရာ အနီးပတ္၀န္းက်င္ေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာဆရာမမ်ား၊ ဆုရေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၊ မိဘမ်ား စံုစံုညီညီတက္ေရာက္လာၾက သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားရ၀မ္းသာႏွင့္ေျပာလိုက္ရာ တစ္နာရီခဲြေက်ာ္ ၾကာသြားပါသည္။ တာ၀န္ရိွဆရာတစ္ဦးမွ လာေရာက္ကာ ရပ္ေ၀းသုိ႔ျပန္ရမည့္သူမ်ားရိွပါသျဖင့္ တတ္ႏုိင္လွ်င္ ခ်ံဳ႔ေျပာေပးပါရန္ သတိေပးမွ မနည္းဘရိတ္အုပ္လိုက္ရပါသည္။

ေအာက္ပါေဆာင္းပါးမွာ ထိုပဲြမ်ားတြင္ေျပာခဲ့သည္မ်ားကို အေျခခံကာ ျပန္လည္ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေလာကသဘာ၀အရ အရာရာတို႔သည္ ေျပာင္းလဲတတ္သည့္ သေဘာရိွရာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ပညာေရးစနစ္ကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးအဆင့္အတန္းႏွင့္ ညီေစရန္ ေျပာင္းလဲသင့္က ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးရန္ လိုေပသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္တင္ျပမည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပညာေရးစနစ္ကို ေလ့လာကာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လက္ရိွအေျခအေနမ်ားကို ေလ့လာသံုးသပ္လွ်က္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္မ်ားကို တင္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာ အင္တာနက္မွ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေမာကၡပညာေရး အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း၊ စင္ကာပူ MOE (Ministry of Education - စင္ကာပူႏုိင္ငံ ပညာေရး ၀န္ႀကီးဌာန) အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ား ႏွင့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ လထုတ္ Living Color မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၈၄။ စာမ်က္ႏွာ ၁၃၈ မွ ၁၄၄ ပါ ေဒါက္တာေမာင္သင္း ၏ “ဉာဏ္မ်က္စိ ပြင့္ေစတဲ့ေက်ာင္း၊ ပိတ္တဲ့ ေက်ာင္းနဲ႔ ေထာင္” ဟူေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။

(၁)

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံကိုတည္ေဆာက္ရာတြင္ ပညာေရးကို အေျခခံ၍တည္ေဆာက္မွသာ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္သို႔ စနစ္တက် ေရာက္ရိွေပမည္။ ပညာေရးဟုဆိုရာတြင္ အမည္ခံပညာေရးမွ် မဟုတ္ဘဲ ထိေရာက္ေသာ၊ အကိ်ဳးျပဳေသာ၊ ထက္ျမက္ေသာ ပညာေရး ျဖစ္ရန္ လိုပါသည္။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ ပညာေရးကို ထိေရာက္ေသာ၊ အက်ိဳးျပဳေသာ၊ ထက္ျမက္ေသာ ပညာေရး ဟု ေခၚဆိုႏုိင္ပါ သနည္း။ ေက်ာင္းမ်ားမွ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဘဲြ႔ရ ပညာတတ္မ်ားသည္ တကယ္တတ္ေသာ၊ တကယ္သိေသာ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ပါမွ၊ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ၎တို႔သင္ယူလာေသာ ပညာမ်ားကို လက္ေတြ႔ဘ၀နယ္ပယ္၌ တကယ္အသံုးခ်တတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါမွ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးသည္ ႏုိင္ငံ့ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို လက္ေတြ႔အေထာက္အကူ ျပဳပါမွ၊ ေက်ာင္းမွထြက္လာသူမ်ားသည္ မိမိရပ္ရြာကို ဦးေဆာင္ႏုိင္ပါမွ၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာပါမွ ထိုပညာေရးကို ထိေရာက္ေသာ၊ အက်ိဳးျပဳေသာ၊ ထက္ျမက္ေသာ ပညာေရး ဟု ေခၚဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔လက္ရိွက်င့္သံုးေနေသာ ပညာေရးစနစ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။

ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းလာတက္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါမည္။ ေက်ာင္းလာတက္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ -

၁။ ငယ္စဥ္အခါ ပညာရွာ ဆိုေသာစကားအရ ငယ္တံုးအခါ သားသမီးမ်ားကို စာသင္ေစရမည္ ဟူေသာအသိျဖင့္ မိဘမ်ားကလႊတ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း
၂။ စာေမးပဲြေအာင္ရန္၊ ဆယ္တန္းေအာင္ရန္၊ ဘဲြ႔ရရန္ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း
၃။ မိဘကခ်မ္းသာသျဖင့္ စာသင္ရန္မလိုဟု ခံယူထားေသာ္လည္း လူပံုအလယ္တြင္ ၾကြား၀ါလိုသျဖင့္၊ ဘဲြ႔၀တ္စံုႏွင့္ဓါတ္ပံုႀကီးကို အိမ္ဦးခန္းတြင္ ခ်ိတ္ထားလို၍ လည္းေကာင္း
၄။ အလုပ္တစ္ခုခု ရရန္အတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း
၅။ ဆရာ၀န္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ရန္ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း

- ျဖစ္ပါသည္။ သည့္ထက္ပိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားလည္း ရိွေကာင္းရိွပါလိမ့္မည္။ အမ်ားစုမွာမူ အထက္ပါ ရည္ရြယ္ခ်က္

မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတာသာ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ လူ႔ေလာကတြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရးအတြက္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြေအာင္ျခင္းသည္ မရိွမျဖစ္ အေရးႀကီးပါသလား။

ေက်ာင္းမတက္သူမ်ားေရာ ေလာကတြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဘို႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ေက်ာင္းတက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို (ေတာ မွျဖစ္လွ်င္) မိဘမ်ားက ‘သားတို႔သမီးတို႔၊ ငါတို႔လိုလယ္ထဲကိုင္းထဲမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ရေအာင္ စာႀကိဳးစားၾက’ ဟု မွာေလ့မွာထ ရိွပါသည္။ သို႔အတြက္ အလုပ္တစ္ခုရရန္ ေက်ာင္းတက္လာၾကသူမ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ထဲမွ အလုပ္ ဟူသည္ လယ္လုပ္၊ ကိုင္းလုပ္၊ ေတာင္ သူအလုပ္၊ ကုန္သည္အလုပ္ကို မဆိုလိုေၾကာင္း မွန္းဆႏုိင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိ အလုပ္ ဟူသည္ မည္သည့္အလုပ္ကို ရည္ရြယ္ပါ သနည္း။ အမ်ားစုကေတာ့ ဆရာ၀န္ ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဘို႔သာ မွန္းပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ပင္ အနည္းဆံုး စာေရးစာခ်ီ၊ အစုိးရ၀န္ထမ္း သို႔မဟုတ္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းကိုမွန္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိသာပါသည္။

အကယ္၍သာ အထက္ပါ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းလာတက္ရိုးမွန္ပါက ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကို မေအာင္ျမင္၊ ရံႈးနိမ့္ကာ ေက်ာင္းထြက္သြားရသူမ်ားအဖို႔ ၎တို႔၏ ေက်ာင္းလာတက္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီလား၊ ပညာေရးတြင္ က်ဆံုးသြား သူမ်ားလား ဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ ရိွပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်က္သည္ ပ်မ္းမွ် ၃၀ ရာခိုင္ႏံႈးခန္႔ရိွရာ ေက်ာင္းလာတက္ၾက ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအနက္ ဆယ္တန္းမေရာက္မီ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္သြားရသူမ်ားအားဖယ္၍ ဆယ္တန္းထိ ေရာက္လာသူ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ လွ်င္ ၃၀ မွ်သာ ၎တို႔ရည္မွန္းထားေသာ ဘဲြ႔တစ္ခုခုရရန္၊ အလုပ္ရရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မည္ ဟု ယူဆႏိုင္ပါသည္။

သို႔ျဖစ္ပါက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ၁၀၀ အနက္ စာေမးပဲြမေအာင္၊ ရံႈးနိမ့္၍ ေက်ာင္းထြက္သြားရသူ ၇၀ သည္ လယ္သမား၊ ကိုင္းသမား၊ ကုန္သည္ စသည့္အလုပ္မ်ားကို ျပန္လုပ္ၾကရမည္ျဖစ္ေပရာ ထို ၇၀ ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းလာ တက္လိုက္ရျခင္းသည္ အလဟႆ ျဖစ္သြားၿပီလား ဟု ေမးစရာျဖစ္လာပါသည္။

လူ႔ဘ၀တြင္ အဖိုးတန္ဆံုးႏွင့္ ျပန္လည္အစားထိုး၍မရေသာအရာ ႏွစ္ခုရိွပါသည္။ ထိုအရာတို႔မွာ အရြယ္ ႏွင့္ အခ်ိန္ တို႔ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းတက္ျခင္းဟူသည္ လူမွန္းသိတတ္စ အသက္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္အရြယ္မွ ဆယ္တန္းဆိုလွ်င္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ထိ၊ ဘဲြ႔ယူသည္အထိဆို အသက္ ၂၃၊ ၂၄ ႏွစ္ထိ ကို စာသင္ခန္းမ်ားအတြင္း ကုန္ဆံုးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာရလွ်င္ လူ႔ေလာက၌ တကယ့္ အခ်ိန္ေကာင္း၊ အရြယ္ေကာင္းမ်ားကို ေပးဆပ္လုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အလြန္အဖိုးတန္သည့္ အရြယ္ေကာင္းႏွင့္ အခ်ိန္ေကာင္းမ်ားကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ထဲတြင္ ကုန္ဆံုးေစလိုက္ရသည္ျဖစ္ရာ ထို ေပးဆပ္လိုက္ရသည့္ အရြယ္၊ အခ်ိန္တို႔ႏွင့္ညီမွ်ေသာ ပညာကို မိမိတို႔ရလိုက္ပါရဲ့လားဟု ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသူ၊ သို႔မဟုတ္ မေအာင္ျမင္ဘဲ က်ရံႈးသြားသူမ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္၊ ေမးခြန္းထုတ္ရန္ လိုပါ သည္။

ဆယ္တန္းစာေမးပဲြမေအာင္၍ လယ္လုပ္၊ ကိုင္းလုပ္ၾကရသူမ်ားအတြက္ ထို ေက်ာင္းတြင္သင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာေရးသည္ အလဟႆ ျဖစ္သြားၿပီလား။ ဘာမွ အသံုးခ်၍ မရေတာ့ၿပီလား။ ထုိေက်ာင္းသင္ပညာရပ္မ်ားကို ဘာမွ အသံုးမခ်တတ္။ ေက်ာင္းမွထြက္လာ သည့္တိုင္ မိမိတို႔တြင္ ဘာမွမရလိုက္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ ႀကီးမားေသာ ဆံုးရံႈးမႈႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး၍ ေက်ာင္းဆက္တက္သူမ်ားအဖို႔ေရာ။ အမ်ားစုမွာ ဆရာ၀န္ႏွင့္အင္ဂ်င္နီယာကိုသာ မွန္းပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထို ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ရန္ ရည္မွန္းထားသူမ်ားသည္ ၎တို႔ကိုယ္၌က တကယ္ ဆရာ၀န္အတတ္ပညာကိုေလ့လာကာ လူမ်ားကို ေဆးကုေပးလိုမ်ား ဟုတ္မဟုတ္ မိမိဖာသာမိမိ ျပန္ေမးရန္ လိုပါသည္။ ပါးစပ္မွသာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္သည္ ေျပာေနၿပီး သခ်ၤာဘာသာရပ္ ကို စိတ္မ၀င္စားသူတို႔အဖို႔ စစ္မွန္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္မလာႏိုင္ပါ။ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္၊ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ဆိုပါက ဆရာ၀န္ဘဲြ႔ယူကာ ေဆးမကုပဲ သီခ်င္းဆိုေသာ၊ စာေရးေသာ ဆရာ၀န္မ်ားျဖစ္သြားပါက တိုင္းျပည္အတြက္ေရာ၊ အျခားသူမ်ား အတြက္ေရာ၊ မိမိကိုယ္တိုင္အတြက္ပါ မနစ္နာပါေလာ။

သို႔ျဖစ္ပါက မည္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းလာတက္ၾကရပါသနည္း။ ငယ္ရြယ္သူမွန္သမွ် ေက်ာင္းသို႔လာကာ စာသင္ေနၾကရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဘာျဖစ္ပါသနည္း။ ေမးသင့္ေမးထိုက္၊ စိတ္၀င္စားသင့္၊ စိတ္၀င္စားထုိက္ေသာ ေမးခြန္းမဟုတ္ပါေလာ။

(၂)

ပညာေရး ဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ပညာေရးသည္ မည္သည့္အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္သနည္း။

ပညာေရး (Education) သည္ မူရင္း Latin ဘာသာစကားျဖင့္ E-ducere ျဖစ္ၿပီး To lead out ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။

Education : To draw out what was already within the student.

ေက်ာင္းသားတြင္ ရိွၿပီးသား အရည္အေသြးမ်ားကို ေပၚလြင္လာေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးရန္ ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။

ပညာေရး၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာ အဘယ္ျဖစ္သနည္း။

The purpose of Education is : To develop the knowledge, skill or character of students.

ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္သည္ကား ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အသိပညာ၊ ကြ်မ္းက်င္မႈ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က်င့္တရားတို႔ကို ျမွင့္တင္ေပးရန္ျဖစ္သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ လက္ရိွပညာေရးပန္းတိုင္သည္ကား စာေမးပဲြေအာင္ဘုိ႔၊ ဘဲြ႔တစ္ခုခုရဘို႔၊ အလုပ္တစ္ခုခုရဘို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဤပညာေရးပန္းတိုင္သည္ မွန္ကန္ေသာ ပညာေရးပန္းတိုင္ ဟုတ္ပါသလား။

ေက်ာင္းမွသင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ ပညာမ်ားသည္ လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ ဟပ္မိပါရဲ့လား။ ေက်ာင္းသင္ပညာရပ္မ်ားကို အလုပ္လုပ္ ရာတြင္ တကယ္အသံုးခ်ႏုိင္ပါရဲ့လား။ ေက်ာင္းက သင္ေပးလုိက္တာေတြသည္ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ပါရဲ့လား။

ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံႀကီးမ်ားတြင္မူ ေက်ာင္းမ်ား အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ျပင္ပမွ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားကို ဖိတ္ကာ မိမိတို႔သင္ၾကားေနေသာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားကို ျပလွ်က္ ထိုသင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားသည္ တကယ္ ေစ်းကြက္၀င္မ၀င္၊ လက္ေတြ႔ တြင္ တကယ္အသံုးခ်လို႔ရမရ။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ကိုက္ညီေအာင္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ျပင္ဆင္သင့္သည္ စသည္မ်ားကို အႀကံ ဉာဏ္မ်ားေတာင္းခံပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားကလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို မိမိတို႔ကုမၸဏီက မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွင္ မ်ားကို အလိုရိွသည္၊ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာမ်ားတတ္လွ်င္ မိမိတို႔ကုမၸဏီတြင္ လခမည္မွ်ရႏုိင္သည္ စသည္မ်ားကို ေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ ေပးသည္။ သို႔အတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႔ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ၊ ၀ါသနာပါရာ သင္တန္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ႏုိင္သည္။

အက်ိဳးဆက္အေနႏွင့္ လက္ေတြ႔တြင္ တကယ္အသံုးခ်ရမည့္ပညာမ်ားျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ သင္ၾကား ေသာေၾကာင့္ ပိုမိုတတ္ေျမာက္ၾကသည္။ မိမိတို႔သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ ပညာမ်ားကို လက္ေတြ႔တြင္ အသံုးခ်ႏုိင္သည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ လူမမယ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက အသက္ ၁၄၊ ၅၊ ၆ ႏွစ္ထိ။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အစိတ္ထိ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာ မ်ားသည္ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ မည္သို႔ဆက္စပ္ေနပါသနည္း။ လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ မည္ကဲ့သို႔ အသုံးခ်ႏိုင္ပါမည္နည္း။

အထက္ပါ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းလာတက္ျခင္းမွာ စာေမးပဲြေအာင္ဘို႔၊ ဘဲြ႔ရဘို႔သာမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားရိွ မီးခဲျပာဖံုးျဖစ္ေနေသာ အရည္အေသြးမ်ားကို ေတာက္ေျပာင္လာေအာင္ လုပ္ေပးဘုိ႔ ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းမွထြက္သြားေသာအခါ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ အဆင္ေျပေျပ၊ စည္းကမ္း စနစ္တက် ေနတတ္၊ ထိုင္တတ္ရန္ သင္ယူေလ့လာေရးအတြက္ ျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္က Living Color မဂၢဇင္းမွ ဆရာ ေဒါက္တာေမာင္သင္း ၏ ေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို ထုတ္ႏုတ္တင္ျပလိုပါသည္။ ဆရာ၏ ေဆာင္းပါးအျပည့္အစံုကို ရွာေဖြဖတ္ရႈၾကရန္လည္း တိုက္တြန္းပါသည္။ ဆရာက ေက်ာင္း ႏွင့္ ေထာင္ သည္ ဆက္စပ္ေနေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းက ေတာ္သေလာက္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့သူေတြမ်ားေလေလ အက်ဥ္းေထာင္မွာ လူနည္း ေလေလ ျဖစ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ဘ၀တြင္ႀကံဳေတြ႔ရမည့္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ကန္သင္းမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေသာ ေနရာျဖစ္၍ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထုိ ေလ့က်င့္မႈကို အျပည့္အ၀မရခဲ့သူမ်ားအား လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆက္လက္ ေလ့က်င့္မႈကိုခံယူရန္ ဘ၀ထဲကေက်ာင္းကို ပို႔လိုက္ေၾကာင္း။ ထိုဘ၀ထဲကေက်ာင္း ဟူသည္မွာ ‘ေထာင္’ ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပ ထားပါ သည္။

ဆရာက ေက်ာင္းဟူသည္ စာခ်ည္းသက္သက္ သင္ေပးသည့္ နိမ့္နိမ့္က်က်ေနရာကေလးတစ္ခုမွ်သာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းဟူသည္ လိမၼာယဥ္ေက်းသည့္ လူခြ်န္လူေကာင္းမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးရာအရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ လူမမယ္ကေလးမ်ားကို လူလိမၼာကေလးမ်ား၊ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္သည့္ စံျပႏုိင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ဓါတ္ ၾကြယ္၀သူမ်ားျဖစ္လာရန္ သင္ေပး၊ ျပင္ေပး၊ ေလ့က်င့္ေပး၊ တန္ဖိုးျမွင့္တင္ေပးသည့္ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း။ လူသားတစ္ေယာက္ကို သူ႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ အက်ိဳးမ်ားေစမည့္ အေျခခံေကာင္းမ်ားကို ေလ့က်င့္ေပး၊ ျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း။ လူသား၏ အနာဂတ္အတြက္ လံုၿခံဳသည့္ဘ၀၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ဘ၀၊ ေအာင္ျမင္သည့္ဘ၀တစ္ခုကို မိမိဘာသာဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရိွေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသည့္ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပထားပါသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းဟူသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ရိွၿပီးသားျဖစ္ေသာ ဗလငါးတန္ထဲမွ ဗလေလးတန္ ျဖစ္သည့္ ကာယဗလ၊ ဉာဏဗလ၊ မိတၱဗလ၊ စာရိတၱဗလမ်ားကို အစြမ္းကုန္ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေသာေနရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၿခံဳေျပာရလွ်င္ ေက်ာင္းဟူသည္မွာ တန္ဖိုးျမင့္လူသားမ်ားအား အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းဖို႔ရာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားသည္ ထိုဥယ်ာဥ္တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ရန္၊ ခင္တြယ္ရန္လိုေၾကာင္းမ်ားကိုပါ တင္ျပထားပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားကေလးငယ္မ်ားကို ေတာ္တည့္ထက္ျမက္သည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ရန္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရာတြင္ ေက်ာင္းမ်ား၌ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းမာၾကံ့ခိုင္ေရး (Physical Development)၊ က်န္းမာေရးအသိတရား (Health Care)၊ တစ္ကိုယ္ေရလူမႈဘ၀ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈ (Social and Emotional Development)၊ ကိုယ္က်င့္တရားျမင့္ျမတ္မႈ (Ethical Values)၊ စာနာတတ္မႈ (Sympathy)၊ လူမႈဆက္ဆံ ေရး အသိစိတ္ (Social Consciousness)၊ ေျပာဆုိလိမၼာယဥ္ေက်းမႈ (Politeness and Courteous)၊ ရင့္က်က္ေသာ အႏုပညာခံစားမႈႏွင့္ စိတ္ထားႏူးညံ့မႈ (Aesthetic Development)၊ က်ိဳးေၾကာင္းညီညြတ္စြာ ယုတိၱရိွရိွ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏုိင္မႈ (Logical Problem Solving)၊ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈ (Discipline)၊ မိမိႏွင့္စရိုက္ေနာက္ခံမတူသူမ်ားႏွင့္ စည္းလံုးညီညႊတ္စြာ ေပါင္းစည္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္မႈ (Diversity and Unity) စသည္တို႔ကုိ ေလ့က်င့္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းေကာင္းဟူသည္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာကို အေျခခံၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကိုေလ့လာလိုစိတ္ရိွရန္၊ သင္ရိုးတြင္ပါသည္ထက္ ပိုသိခ်င္၊ ပိုတတ္ခ်င္စိတ္ရိွရန္၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေတာ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရိွရန္၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္၊ လူသား၀န္းက်င္ႏွင့္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္း အက်ိဳးကို သယ္ပိုးႏုိင္စြမ္းရိွရန္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ သင္ေပးလိုက္သမွ်ကေလးကို က်က္ၿပီး စာေမးပဲြေျဖရံုသက္သက္မွ်သာ မဟုတ္ဘဲ မိမိလက္ေတြ႔ဘ၀ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အသံုးခ်ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာကို မွတ္စုထုတ္ေပး၊ အလြတ္က်က္ၿပီး ‘၏’ ‘သည္’ မလဲြျပန္ေျဖခိုင္းေစျခင္းသည္ ကေလး၏ ဉာဏ္အျမင္ကို ပိတ္ေစေသာ သင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားသည္ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရိွေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားထက္ ပိုမျမင္ေအာင္ ပိတ္ေလွာင္ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားသည္ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ၿပီးလွ်င္ guide ျဖစ္ေနသျဖင့္ စာသံသရာထဲ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနကာ စာနံရံျဖင့္ပိတ္ေလွာင္ခံေနရၿပီး လူ႔ဘ၀အစစ္အမွန္၊ လူ႔တန္ဘိုးအစစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္တို႔ကို ျမင္ခြင့္ မရေတာ့ေပ။ ထိုအခါတြင္ ထိုကေလးငယ္သည္ မည္မွ်ပင္ စာေမးပဲြမ်ားေအာင္ေနပါေစ၊ မည္သည့္ဘဲြ႔ႀကီးမ်ားကို ရေနပါေစ လူ႔တန္ဖိုး အစစ္ အမွန္မ်ားျဖစ္ေသာ စိတ္ဓါတ္တည္ျငိမ္ရင့္က်က္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရားျမင့္ျမတ္မႈ၊ စာနာတတ္မႈ၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္မႈ၊ စာနာတတ္မႈ၊ ျပႆနာကို က်ိဳးေၾကာင္းခိုင္လံုစြာ ေျဖရွင္းတတ္မႈ စသည္တို႔မပါလာေတာ့။ ေခါင္းပါးေနေတာ့သည္။ ထိုသူသည္ စာဘက္တြင္ ေတာ္ေနေစကာမူ လူ႔ေဘာင္ကို အက်ိဳးျပဳေသာ၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္ေသာသူ မျဖစ္လာႏိုင္ေတာ့ေပ။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုိက္ရလွ်င္ ေက်ာင္းဟူသည္ မေကာင္းသည့္စရိုက္ဆိုးမ်ားပေပ်ာက္သြားေအာင္၊ ေကာင္းသည့္စရိုက္မ်ားျဖစ္ထြန္း လာေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ ေနရာျဖစ္သည္။

(၃)

ေနာက္တစ္ခုရည္ညႊန္းလိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးသည့္ ‘အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း’ စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၂၁ မွ ၂၃၅ ထိ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ စင္ကာပူမွ ပညာေရစနစ္အေၾကာင္း ေရးသားထားပါသည္။ စင္ကာပူပညာေရးစနစ္ကား ‘Less Teaching, More Learning’ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလို ‘နည္းနည္းသင္ေပး၊ မ်ားမ်ားေလ့လာ” ဟု ဘာသာျပန္လွ်င္ ရမည္ထင္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အစစအရာရာ ဆရာ ဆရာမကခ်ည္း သင္ေပးသည္မဟုတ္ပဲ ဆရာ ဆရာမက မည္က့ဲသုိ႔ေျဖဆိုရမည္ ေလ့လာရမည္ကို လမ္းညႊန္ေပးရံုမွ် ျဖစ္၍ တကယ္ေလ့လာရသူမွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ပါသည္။

စင္ကာပူသင္ရိုးတြင္ ေက်ာင္းစာအျပင္ Co Curriculum Activities (CCA) ကိုပါ ပူးတဲြ ေလ့က်င့္ရသည္။ ထို CCA တြင္ အားကစားပါသည္။ ၀ါသနာပါရာသင္တန္းမ်ား ပါသည္။ အႏုပညာ ပါသည္။ ကလပ္မ်ား ပါသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ေဘာလံုး၊ ေဘာ္လီေဘာ၊ ဘတ္စကက္ေဘာ စသည့္ မိမိ ၀ါသနာပါရာ အားကစားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေလ့လာလိုက္စားရသည္။ ၀ါသနာပါရာ ဥပမာ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတကို သင္ၾကားရသည္။ လူမႈေရးအဖဲြ႔အစည္းမ်ားျဖစ္ေသာ ၾကက္ေျခနီ၊ ဘြိဳင္းေကာက္ စေသာ အသင္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားရသည္။

စာေမးပဲြအတြက္ တကယ္အမွတ္ေပးေသာအခါတြင္ ထို CCA တြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားမႈအရ ေပးေသာအမွတ္ကိုပါ ထည့္ေပါင္းသည္။ ေက်ာင္းစာတစ္ခုထဲ ေတာ္ရံုမရ။ အားကစားႏွင့္ လူမႈေရးအသင္းအဖဲြ႔မ်ားတြင္ မည္မွ်စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားသည္ ဆုိသည္ပါ အေရး ႀကီးသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းမွထြက္သြားသည့္အခါ အားကစားတြင္ ထူးခြ်န္သူမ်ားျဖစ္လာေစရန္၊ လူမႈေရးအသင္းအဖဲြ႔မ်ားတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားတတ္သူမ်ားျဖစ္လာေစရန္ ေက်ာင္းမွ တစ္ခါတည္း ေလ့က်င့္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

စင္ကာပူတြင္ ျမန္မာျပည္မွာကဲ့သို႔ က်ဴရွင္မ်ား၊ ၀ုိင္းမ်ား မိႈလိုေပါက္ေနတာ မေတြ႔ရပါ။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား စာဖတ္အားေကာင္းလာေစသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ report ေရးတတ္လာေစသည္။ စကားေျပာေကာင္းေစသည္။ လူမ်ားႏွင့္မည္ကဲ့သို႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမည္ကို နားလည္ေစသည္။ ကိုယ္၀ါသနာပါသည့္ အားကစား၊ အႏုပညာမ်ားတြင္ ထူးခြ်န္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ားရိွလာသည္။ ထူးခြ်န္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေကာင္းသည့္အခ်က္မွာမူ ၀န္ႏွင့္အား မမွ်သည့္အခါ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ depression (စိတ္က်ေရာဂါ) ရႏိုင္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္မူ ေက်ာင္းသားက ဘာမွစိုက္ထုတ္လုပ္စရာမလို။ ဆရာဆရာမေပးလိုက္ေသာ အေျဖမ်ားကို၊ သင္ခန္းစာမွတ္စုမ်ားကို အလြတ္က်က္ကာ စာေမးပဲြတြင္ေမးလာသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖလိုက္ရံုသာ ျဖစ္သည္။ ေမးလာေသာေမးခြန္းကို ၏ သည္ မေရြးျပန္ေျဖႏိုင္ပါက အမွတ္ေကာင္းမည္။ ဂုဏ္ထူးထြက္မည္။ သုိ႔ေသာ္ မေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ ေမးခြန္းအသစ္အဆန္းေမးလာ ေသာအခါတြင္မူ မည္ကဲ့သို႔ေျဖရမည္ကို မသိေတာ့။ ပုစ ၦာကုိ မိမိဘာသာ မေျဖရွင္းတတ္။

ရလဒ္မွာ ဆရာဆရာမေျဖေပးထားေသာ အေျဖမ်ားကို အလြတ္က်က္မွတ္ေျဖဆိုလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေက်ာင္းသားသည္ ထိုပုစ ၦာကို အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ေျဖရသည္။ ထိုပုစ ၦာက ဘာကိုဆိုလိုသည္။ ဤပုစ ၦာႏွင့္အလားတူ အျခားျပႆနာမ်ားလာပါက မည္ကဲ့သို႔ေျဖရွင္း ရမည္ကုိ မသိေတာ့။ ေက်ာင္းစာကို သေဘာမေပါက္ပဲ အလြတ္က်က္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ထို ေက်ာင္းစာကို လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ မည္ကဲ့သို႔ ဆက္စပ္ အသံုးခ်ရမည္ကို မသိေတာ့။ ထို႔ျပင္ အလြတ္က်က္ထားေသာ စာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ စာေမးပဲြၿပီး၍ ငါတို႔ေတာ့ လြတ္ၿပီ ကြ်တ္ၿပီဟု လႊတ္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထိုစာမ်ားမွာ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားအတြင္း ျပန္လည္၀င္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားထံတြင္ ဘာမွမက်န္ခဲ့ေတာ့။

တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ထိုေက်ာင္းသားသည္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း စာေမးပဲြ ၿပီးသြား၍ ေနာက္တစ္တန္းတက္သြားသည့္တိုင္ ၎တြင္ ထိုအတန္းအလိုက္ရိွသင့္သည့္ ပညာ၊ အသိသညာကို မရလိုက္။ ဤသို႔ျဖင့္ အတန္းမ်ား တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္းတက္လာၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္သြားသည့္တိုင္ ထိုကေလးသည္ ဆယ္တန္းႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ အသိပညာ ကို မရေတာ့။ ေက်ာင္းမွထြက္လာၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သင္ခဲ့သမွ် အားလံုးမွာ စာအုပ္ထဲတြင္ပင္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဘဲြ႔ရသည့္သူမ်ားမွာ လည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘဲြ႔သာရလာသည္။ မိမိရလာေသာဘဲြ႔ကိုပင္ စာလံုးေပါင္းမွန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ေတာ့ပါ။

သူငယ္တန္းမွ (တစ္နည္း) အသက္ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ ေလာက္မွ စကာ ဘဲြ႔ရသည္ထိ (တစ္နည္း) အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ထိ၊ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္မွ် သင္ၾကားလာခဲ့ပါလွ်က္ အဂၤလိပ္စာကို အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ မေရးတတ္ျခင္း။ ျမန္မာကုိ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ျခင္း။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္စာလံုးကို သံုးရမည္ မသိျခင္း။ စာလံုးေပါင္းကိုမွ် မွန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ျခင္းမ်ားမွာ အထက္ေဖာ္ျပပါ အလြတ္က်က္ေသာ ပညာေရးစနစ္၏ ရလဒ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ်ဆိုးသနည္းဟူမူ GTI လက္မွတ္ႀကီးကိုင္ထားပါလွ်က္ unit conversion ကို က်က်နန မတြက္ခ်က္တတ္ၾက။ အလြန္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ (ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ) တြင္ လက္ရိွႀကံဳေတြ႔ေနရသည့္ အေျခအေနမွာ အလြန္ဆိုးပါသည္။ ရြာကို ဦးေဆာင္အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူမရိွ။ ရြာ့ဦးေသွ်ာင္ အဖဲြ႔အစည္းမရိွ။ ရပ္ရြာကို ဦးေဆာင္ႏုိင္မည့္ အရည္အခ်င္းရိွသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရိွျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားက ရြာလူႀကီးမ်ားေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ၾကရာတြင္ သင့္ေတာ္မည္ထင္မည့္သူမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ တာ၀န္ေပးခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတိုင္ သူတို႔တြင္ ေက်းရြာအကိ်ဳးသယ္ပိုးႏိုင္မည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကို ရွာလို႔မေတြ႔ေသး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀ါးေတာကြင္းရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးရာ ထိုရြာမွလူအားလံုးကို သိသည္။ မည္သူကေတာ့ မည္မွ်အရည္အခ်င္းရိွသည္။ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းကို ဦးေဆာင္ႏိုင္မည့္သူ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ အကဲခတ္ႏိုင္ပါသည္။ သည္ကေန႔အထိေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာအုပ္စု (၀ါးေတာကြင္းရြာႏွင့္ ေထာက္ႀကံ့ကြင္းရြာ) တြင္ ရပ္ရြာအက်ိဳးကို သယ္ပိုးႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္းရိွသူ၊ လူထုကို ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မျမင္မိပါ။

သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုေက်းရြာမ်ား၌ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသူ မရိွေတာ့ၿပီေလာ ဟု ေမးစရာရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀ကမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်းရြာအပါအ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာမ်ား၌ ဆယ္တန္းထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသူ တစ္ဦးတေလမွ မရိွခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ မ်ားသည္ကား ဤေဒသ၏ ပညာေရးကို အစျပဳသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ဆယ္တန္းကို မဆိုထားပါႏွင့္။ ေလးတန္းေအာင္သူပင္ ရွာမွရွားထဲက ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမင့္ ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုတစ္၀မ္းကဲြ ဘဲြ႔ရ၊ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ ရိွသည္။ တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့ဖူးသူ သံုးေလးဦးရိွသည္။ ဆယ္တန္းက် ဆယ္ဦးခန္႔ရိွသည္။ ရြာတြင္ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းရိွသျဖင့္ ၈ တန္းထိ တက္ခဲ့ဖူးသူ အေတာ္မ်ားေလသည္။

အကယ္၍သာ ထိုလူငယ္မ်ားသည္ အထက္တြင္ ဆရာေမာင္သင္းေျပာခဲ့သလို ေက်ာင္းမ်ား၌ လူခြ်န္လူေကာင္းကေလးမ်ား ျဖစ္ေအာင္၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းကို ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရိွေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္းကို ခံခဲ့ရပါလွ်င္ ထိုလူငယ္ကေလးမ်ား သည္ ထိုရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ရပ္ရြာအက်ိဳး၊ လူ႔အဖဲြ႔အစည္း၏ အက်ိဳးကို သယ္ပိုးႏိုင္သူ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရပ္ရြာက အားကိုးအားထားျပဳရမည့္သူမ်ား ျဖစ္လာပါမည္။

သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္မူ ထို တကၠသိုလ္ကို တက္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ဆယ္တန္းထိ ပညာဆည္းပူးခဲ့ဖူးေသာ လူငယ္ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္မွာ ရြာထဲရိွအျခားသူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ မျခားနားပါ။ ၎တို႔၏ အသိပညာသည္ ေက်ာင္းလံုး၀မေနခဲ့ဖူးေသာ ရြာရိွအျခားလူငယ္မ်ား ႏွင့္ ဘာမွ မထူးပါ။ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ရြာသုိ႔ျပန္ေရာက္သည့္အခါတိုင္း သူတို႔အားလံုးကို စုေခၚကာ ရပ္ရြာအက်ိဳးသယ္ပိုးၾကရန္ ကြ်န္ေတာ္ အတန္တန္ေျပာခဲ့၊ ေျပာခဲ့သမွ်ကိုလည္း စာႏွင့္ေရးကာ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုထိေတာ့ ဘာမွထူးျခားတာ မေတြ႔ရ ေသးပါ။

ဤသည္မွာ သူတို႔သည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ပညာတတ္မ်ားဟု မခံယူ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးမထား။ ကိုယ္သင္လာခဲ့သည့္ ပညာကို တန္ဖိုးမထား။ ပညာတတ္ဟု ခံယူရေလာက္ေအာင္လည္း ဘာမွမတတ္။ ဆယ္တန္းထိသာ ေရာက္လာသည္၊ ဘာမွမတတ္ ေသးေၾကာင္း မိမိဘာသာသိသည္။ သို႔အတြက္သာ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့သူမ်ားႏွင့္ တန္းတူျပန္ျဖစ္သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူပင္ပန္းခံကာ ေက်ာင္းလာတက္ျခင္းသည္ ဘာမွအရာမေရာက္။ တန္ဖိုးမရိွ။ အလကား ျဖစ္သြားသည္။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ရိွေသာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားလည္း (ထူးခြ်န္ထက္ျမက္သည့္ ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္မွလဲြ၍) ဤကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္မည္ဟု မွန္းဆႏုိင္သည္ ျဖစ္ေပရာ ႏိုင္ငံအတြက္ ဆံုးရံႈးမႈႀကီးမွာ အလြန္ႀကီးမားလွပါသည္။ ထို႔ျပင္တ၀ သက္မဲ့ပစၥည္းဆံုးရံႈးမႈကို အစားထိုးလို႔ရသည္။ လူအရင္းအျမစ္ ဆံုးရံႈးမႈကို အစားထိုးရန္ မလြယ္ကူရကား တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္တြင္ အလဟႆျဖစ္သြားေသာ အခ်ိန္၊ ေငြ၊ လူအင္အား စသည္တို႔မွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျဖစ္ပါသည္။

အထက္တြင္ေဖာ္ျပသလို ျဖစ္ေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာကေလး တစ္ရြာထဲတင္မဟုတ္မူ၍ ျမန္မာျပည္တလႊားမွ ရြာမ်ားအားလံုး လည္း သည္အတိုင္းပင္ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါသည္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ဟူသည္ ထုိရြာကေလးမ်ားျဖင့္ စုေပါင္းထားေသာ အစုအေ၀းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပ ရာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ရြာမ်ားျဖင့္စုစည္းထားသည့္ တုိင္းျပည္တစ္ခု၏ အေျခအေနကို အကဲခတ္၊ မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ရင္ေလးဘြယ္ ေကာင္းေသာ အေျခအေနႀကီးပင္ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသနည္း ဟု ျပန္လည္ဆန္းစစ္ကာ ျပဳျပင္ၾကရန္ မသင့္ပါသေလာ။

ႏိုင္ငံတကာပညာေရးကို အေျခခံကာ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္၊ ဉာဏ္မီသေလာက္ ဤေနရာတြင္ တင္ျပပါမည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ကေလးႏွင့္ ေရးျခင္းျဖစ္၍ ျပည့္စံုလံုေလာက္သည္ဟု မဆိုလိုပါ။ အျခားလိုအပ္ခ်က္ မ်ားစြာရွိပါမည္။ ပညာရွင္ ဆရာဆရာမႀကီးမ်ား ထပ္မံျဖည့္စြက္ၿပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္ ထိေရာက္ေသာ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုျဖစ္လာေစရန္ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရန္ တုိက္တြန္းရပါသည္။

အေျခခံသင္ရိုးကို ဆရာဆရာမက ရွင္းျပၿပီး စာကုိမူ ေက်ာင္းသားအား မိမိဘာသာ ဖတ္ေစ၊ ေလ့လာေစရမည္။ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖရွင္းရာတြင္၊ ပုစ ၦာတစ္ပုဒ္ကို ေျဖဆိုရာတြင္ ဆရာဆရာမက ေျဖဆိုေပးျခင္းမျပဳဘဲ မည္သုိ႔ေျဖဆိုရမည္ကို ရွင္းလင္းေျပာျပကာ ေက်ာင္းသားအား မိမိဘာသာ ေျဖဆိုေစရမည္။ လိုအပ္ေသာအခ်က္အလက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားအား မိမိဘာသာရွာေဖြေစရမည္။ သို႔မွသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျပဌာန္းစာမ်ားကို ထဲထဲ၀င္၀င္၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် နားလည္သေဘာေပါက္မည္။ ျပႆနာကို ကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏုိင္မည္။ စာအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈရိွလာမည္။ ေက်ာင္းစာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အျခားျပင္ပစာမ်ားကိုပါ ရွာေဖြဖတ္ရႈရေကာင္း မွန္း သိလာမည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ ‘ငါ ေက်ာင္းလာတက္ေနတာသည္ စာေမးပဲြေအာင္ရံု၊ ဘဲြ႔ရရံုကေလးမွ်သာ မဟုတ္ဘဲ လူ႔ဘ၀မွာ ေနနည္း ထိုင္နည္းေတြကို သင္ယူေနတာ’ ဟု နားလည္သေဘာေပါက္လာေစရန္ မိဘ၊ ဆရာဆရာမမ်ားက ရွင္းလင္းျပသေပးရမည္။ စာကို ေက်ာင္းတြင္ သင္ေပးလိုက္သမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲမေနဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ ထဲထဲ၀င္၀င္ က်က်နန နားလည္သေဘာေပါက္လာေအာင္ ႀကိဳးစား ရမည္။ ေက်ာင္းကေပးလိုက္သည့္ အေျဖလႊာမ်ားကို အလြတ္က်က္ေျဖမည့္အစား မိမိဘာသာ ေျဖဆိုႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ တစ္ခ်ိန္လံုး စာၿပီးရင္းစာ ျဖစ္ေနမည့္အစား အျခားမိမိ၀ါသနာပါရာ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ အားကစား စသည္မ်ားကိုလည္း ေလ့လာလိုက္စားရမည္။ ဗဟုသုတ ျဖစ္ေစမည့္ ေက်ာင္းစာျပင္ပက စာမ်ားကိုလည္း ဖတ္ရႈေလ့လာရမည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား စာကိုခ်စ္တတ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမည္။ စာအုပ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမည္။ ေက်ာင္းသင္ပညာကို လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ အသံုးခ်တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရမည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့ အက်င့္မ်ားျဖစ္ထြန္းလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမည္။ မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္၊ မိမိသင္ယူေနေသာ ပညာကို တန္ဖိုးထား တတ္လာေအာင္ ေျပာဆိုျပသ ဆိုဆံုးမေပးရမည္။ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရိွစြာ စီမံခန္႔ခဲြတတ္ေစရန္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးရ မည္။

ေက်ာင္းမ်ားတြင္ အားကစားအသင္းမ်ား ဖဲြ႔စည္းေပးကာ အားကစားကို မျဖစ္မေနလုပ္ေစရန္လိုပါသည္။ ၾကက္ေျခနီအသင္းမ်ား ဖဲြ႔စည္းေပးကာ ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းသင္တန္းမ်ား ေပးရမည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္တြင္ မဟုတ္လွ်င္ေသာ္မွ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ စီစဥ္ ေပးႏိုင္ပါသည္။ ပန္းခ်ီသင္တန္းမ်ားလည္း ဖြင့္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သင္တန္းမ်ားကို (နာမည္ခံမွ်မဟုတ္ဘဲ) ထိထိေရာက္ေရာက္ သင္ေပးရမည္။ လူငယ္မ်ားကို ဘာသာေရးအသိမ်ား သြင္းေပးလုိက္ျခင္းျဖင့္ ယဥ္ေက်းလိမၼာေသာ လူငယ္ကေလး မ်ား ျဖစ္လာေစသည္။ ဂီတ၀ါသနာပါသူ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ဂီတသင္တန္းမ်ား စီစဥ္ေပးႏိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။

စကားေျပာတတ္လာေစရန္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္လာေစရန္ က်ပမ္းစကားေျပာပဲြမ်ား၊ စကားရည္လုပဲြမ်ား မၾကာခဏ က်င္းပ ေပးရန္ လိုပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ စကားေျပာနည္းကိုပါ သင္ေပးသင့္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ကဲ့သို႔ေသာ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားကို ထိုေန႔ရက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိသင့္သိထိုက္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို စုေဆာင္းေစကာ ေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသင့္ပါသည္။ ဆရာဆရာမမ်ားက ေဟာနည္းေျပာနည္းမ်ားကို သင္ေပး ၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူကေလးမ်ားကို တစ္ပတ္တန္သည္၊ ဆယ္ရက္တန္သည္ ေလ့က်င့္ေပးကာ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ ေဟာေျပာခိုင္းရ ပါမည္။ သို႔မွ သူတို႔တြင္ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ စကားေျပာသည့္ အေလ့အက်င့္ ရလာပါမည္။ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုကို ဦးေဆာင္ရာတြင္ ဤအရည္ အခ်င္းမွာ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ဤအရည္အခ်င္းကို ေက်ာင္းမွာကတည္းက ေလ့က်င့္ပိ်ဳးေထာင္ေပးရန္ လိုပါသည္။

ေလ့လာေရးခရီးတိုမ်ားလည္း ထြက္ေပးသင့္ပါသည္။ ေလ့လာေရးဆိုသည္မွာ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးစရာ၊ ပိုက္ဆံအကုန္အက် ခံစရာ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံစရာ မလိုပါ။ မိမိရပ္ရြာအတြင္း၊ ရပ္ရြာ အနီးပတ္၀န္းက်င္တြင္ပင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဥပမာ - ၿမိဳ႔ေပၚရိွ ဆန္စက္ကို သြားေရာက္ေလ့လာမည္။ သစ္စက္ရိွလွ်င္ သစ္စက္ကို သြားေရာက္ ေလ့လာမည္။ ေမြးျမဴေရးၿခံရိွလွ်င္ ေမြးျမဴေရးၿခံသို႔။ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံရိွလွ်င္ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံသို႔။ ယုတ္စြအဆံုး လယ္ကြင္းမ်ားဆီ သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ ပထ၀ီ၊ သိပၸံမ်ားတြင္ သင္ရေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို လယ္ကြင္းမ်ားတြင္ လက္ေတြ႔ရွင္းလင္းျပသႏိုင္သည္။

စပါးအမ်ိဳးအစားဘယ္ႏွမ်ိဳးရိွသည္။ သက္ႀကီးစပါးႏွင့္ သက္ငယ္စပါးမည္သို႔ကြာသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ဆန္စားသံုးမႈ မည္မွ်ရိွသည္။ ဤၿမိဳ႔နယ္မွ စပါးအထြက္သည္ ဤၿမိဳ႔နယ္တြင္ေနထိုင္သူမ်ားအတြက္ လံုေလာက္မေလာက္။ ဤရြာတြင္ အိမ္ေျခမည္မွ် ရိွသည္။ စာတတ္သူ မည္မွ်ရိွသည္။ လယ္သမားမည္မွ်၊ ကိုင္းသမားမည္မွ်၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမည္မွ်၊ တစ္ႏွစ္ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ ေမြးသည္ စသည္ျဖင့္ ေလ့လာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ဆက္စပ္ေလ့လာသည့္အခါမွလည္း ကေလးမ်ားသည္ မိမိတို႔ သင္ယူေနသည့္ ပညာကို စိတ္၀င္စားလာမည္။ သေဘာေပါက္လာမည္။

ကေလးငယ္မ်ား စာကို က်က်နနေရးတတ္လာေစရန္၊ ေရးက်င့္ရလာေစရန္ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြမ်ားကို ဆုေၾကးေကာင္းေကာင္း ေပးလွ်က္ လုပ္ေပးသင့္ပါသည္။ စာစီစာကံုးကို ဆရာဆရာမက ေရးေပးလိုက္ကာ၊ သို႔မဟုတ္ စာစီစာကံုးစာအုပ္မ်ားထဲမွ အလြတ္က်က္ကာ ေရးသည့္အက်င့္ကို အားမေပးပါႏွင့္။ ထို ေရးၿပီးသားစာစီစာကံုးမ်ားကို နမူနာယူကာ မိမိဘာသာ ေရးတတ္ေစရန္ေလ့က်င့္ေပးရပါမည္။ အခ်က္အလက္ကိုပင္ ဆရာဆရာမက တိုက္ရိုက္မေပးဘဲ ဖတ္ရမည့္စာအုပ္မ်ားကို ညႊန္ျပကာ သူတို႔ဘာသာ ဖတ္မွတ္၊ ေလ့လာေစသင့္ ပါသည္။ သို႔မွသာ ကေလးမ်ား ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးသည့္ အေလ့အက်င့္မ်ား ရလာပါမည္။ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေလ့လာေရးခရီးတို မ်ားမွ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ သူတို႔ကို ေလ့လာေရးအေတြ႔အႀကံဳမ်ား ေရးခိုင္းေစလွ်င္ သူတို႔တြင္ အစီရင္ခံစာေရးေသာ အေလ့ အက်င့္ ကိုပါ ရလာမည္ ျဖစ္ပါသည္။

သခ်ၤာ၊ ပထ၀ီ၊ သမိုင္း၊ သိပံၸဆုိင္ရာ ဉာဏ္စမ္းၿပိဳင္ပဲြမ်ားကိုလည္း ဆုေကာင္းေကာင္းေပးလွ်က္ လုပ္ေပးပါ။ လက္ေတြ႔က်ေသာ လူမႈျပႆနာမ်ားကို ခ်ျပကာ သူတို႔အား ေျဖရွင္းပါေစ။

ေနာက္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ စာၾကည့္တိုက္ ႏွင့္ စာဖတ္က်င့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားမွာ ဖံုတက္ေနၿပီး စာၾကည့္တိုက္ဟူသည္မွာလည္း နာမည္ခံမွ်သာ ျဖစ္လွ်က္ အထဲတြင္ ဖတ္စရာစာအုပ္ မယ္မယ္ရရ မရိွပါ။ ထို႔အတူ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ခ်ိန္ သီးသန္႔ဟူ၍လည္း ရိွမည္မထင္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္ကို စနစ္တက်ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ ရိွမရိွလည္း မသိရပါ။ ရိွလွ်င္ေသာ္မွ ထိုသူသည္ စာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္မ်ားမေပ်ာက္မပ်က္ရေအာင္ စာအုပ္မ်ားကို စာရင္းျပဳစုကာ စာအုပ္ဗီရိုမ်ား အတြင္း ေသာ့ခတ္သိမ္းထားဘို႔ မ်ားပါသည္။

ဆရာ ဆရာမမ်ားခင္ဗ်ား။ စာမဖတ္သူသည္ ေသေနသူျဖစ္သည္။ စာဖတ္သူမွသာ အသိပညာ အျမဲတိုးတက္ေနသူျဖစ္သည္ကို ဆရာ ဆရာမမ်ား သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ယေန႔မွစ၍ စာၾကည့္တိုက္တံခါးကို ကေလးမ်ားအတြက္ အျမဲဖြင့္ေပးထားပါ။ တစ္ေန႔လွ်င္ စာဖတ္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ သီးသန္႔သတ္မွတ္ေပးၿပီး ကေလးမ်ားကို စာဖတ္က်င့္ရရန္ လုပ္ေပးပါ။ စာအုပ္မ်ား ျပဲမွာ စုတ္မွာ မစိုးရိမ္ပါႏွင့္။ တာ၀န္ ရိွသူ ဆရာဆရာမက စာအုပ္မ်ား မေပ်ာက္မပ်က္ရန္ ထိန္းသိမ္းေပးဘို႔သာ လိုပါသည္။ စာဖတ္ရင္း စာအုပ္မ်ား ေဟာင္းႏြမ္း၊ စုတ္ျပဲသြား ျခင္းသည္ မဖတ္လိုက္ရဘဲ ဘီရိုထဲတြင္ပင္ ပ်က္စီးသြားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဘိုးရိွပါသည္။ “ဘီရိုထဲတြင္ ဖံုတက္ေနေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္သည္ ထင္းတံုးတစ္တံုးမွ်ေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမရိွပါ” ဟူေသာ စကားပံုရိွပါသည္။

စာေပ၀ါသနာပါသူမ်ား၊ တတ္ႏုိင္သူမ်ားကို အလႉခံ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းရံပံုေငြမွေသာ္လည္းေကာင္း စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ယူၿပီး ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ဘီရိုမ်ားကို ျဖည့္တင္းပါ။ မလိုအပ္ေသာ အျခားအသံုးစရိတ္မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်လွ်က္ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ပါ။ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ား၊ အျခားဖတ္သင့္ဖတ္ရာ ေကာင္းႏိုးရာရာ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ယူပါ။ ကေလးမ်ား စာဖတ္၀ါသနာပါလာျခင္းသည္ တုိင္းျပည္ႀကီးပြားတိုးတက္ေရး၏ လမ္းစျဖစ္ပါသည္။ က်န္းမာေရးႏွင့္ဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၊ စိုက္ပိ်ဳးေမြးျမဴေရးဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၊ စာစီစာကံုးစာအုပ္မ်ား၊ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ား၊ ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား၊ ျမန္မာစာေပဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၊ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာစာအုပ္မ်ား စသည္ျဖင့္ စာအုပ္အမယ္မ်ိဳးစံု တင္ေပးပါ။ သူတို႔ႏွစ္သက္ရာကို ေရြးဖတ္သြား ပါလိမ့္မည္။

မိဘမ်ားအေနႏွင့္လည္း ကေလးက မသိ၍ေမးလာလွ်င္ ေအာ္ေငါက္မလႊတ္ပါႏွင့္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးပါ။ မိမိမသိလွ်င္ သိရန္ႀကိဳးစားပါ။ သို႔မဟုတ္ သိသူထံေခၚသြားၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းပါေစ။ မိမိသားသမီးကို ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ ဘာမွမခိုင္းဘဲ ဖူးဖူးမႈတ္ထားျခင္း သည္ ကေလး၏ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိသားသမီးကို အိမ္အလုပ္၊ လယ္အလုပ္မ်ား ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ပါေစ။ သူတတ္ႏိုင္ သေလာက္ တာ၀န္ခဲြေ၀ယူခိုင္းပါ။ ကေလးမ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားပါေစ။ အႏၱရာယ္ရိွမည့္အရာ၊ မဟုတ္သည့္အရာမ်ားမွလဲြ၍ တတ္ႏိုင္သမွ် မခ်ဳပ္ခ်ယ္ပါႏွင့္။

မိဘမ်ားကိုယ္တုိင္က သားသမီး၏ အတုယူစရာျဖစ္ေအာင္ေနထိုင္ပါ။ မည္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္မွ မိမိသားသမီးကို ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာ၀ယ္ခုိင္းျခင္း၊ အရက္၊ ထန္းရည္ ၀ယ္ခိုင္းျခင္း မခုိင္းပါေလႏွင့္။ သားသမီးေရွ႔တြင္ လင္မယားရန္ျဖစ္ျခင္း၊ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားျခင္း၊ နင္ပဲငဆ ေျပာျခင္း၊ ဆဲျခင္း၊ ရိုင္းစိုင္း၊ ရင့္သီးေသာ အသံုးအႏံႈးမ်ားသံုးျခင္း မျပဳပါႏွင့္။ ကေလးသည္ မိဘကို အတုယူတတ္ သည္ျဖစ္ရာ မေကာင္းေသာ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမ်ား မိမိ၏သားသမီးကို မသိမသာ သင္ေပးေနျခင္းမ်ိဳးမျဖစ္ေစရန္ အထူးဂရုျပဳပါ။ ကေလးမ်ား မဟုတ္တာလုပ္လွ်င္ေသာ္မွ ရိုက္ေမာင္း၊ ဆဲဆိုမည့္အစား သူတို႔နားလည္လက္ခံလာေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါ။

(၄)

နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ အနာဂတ္၏ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာမည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ သားသမီး တူတူမမ်ား၊ တက္သစ္စ အညြန္႔ အဖူးကေလးမ်ားကို အညြန္႔တလူလူႏွင့္ တက္လာေစရန္၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရန္၊ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးတြင္ တာ၀န္ရိွပါသည္။ သူတို႔ကို ျပဳစုပိ်ဳးေထာင္ေပးရာတြင္ အညြန္႔ကို ခ်ိဳးလိုက္မိသလို ျဖစ္မသြားေစရန္ အထူးဂရုျပဳရပါမည္။

ယုတ္စြအဆံုး သူတို႔သည္ မိမိတို႔ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာ ေကာင္းစြာသိရန္ လိုပါသည္။ သို႔မွ ကိုယ္လုပ္ေနေသာအလုပ္၊ ကိုယ္သင္ၾကားေနေသာ ပညာရပ္အေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိအနာဂတ္ကို အာမခံမေပးႏိုင္ေသာ ပညာ သို႔မဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုကို မည္သူကမွ တန္ဖိုးထားမည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔အတြက္ ယခု သူတို႔ေလ့လာ သင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသင္ပညာအား ဘဲ႔ြတစ္ခုရရံုဟူေသာ၊ အလုပ္တစ္ခုရရံု ဟူေသာ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အျမင္မွ လူခြ်န္လူေကာင္းကေလးမ်ားျဖစ္လာရန္၊ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာရန္ ဟူေသာ ျမင့္မားသည့္ ရည္မွန္းခ်က္သို႔ ေျပာင္းလဲျမင္ႏိုင္ၾကေစရန္၊ ေလးနက္စြာ ခံယူလာၾကေစရန္ တည့္မတ္ ေပးရန္မွာ ဆရာဆရာမမ်ား၊ မိဘမ်ားႏွင့္တကြ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး၏ တာ၀န္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ျမန္မာျပည္သည္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ၀ံ့ၾကြားစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ပါေစသတည္း။

ေအးၿငိမ္း
၂၇-၁-၂၀၁၁
တိုက္ 24A, အခန္း 6B
ျပည္ရိပ္မြန္အိမ္ယာ၊ နာနတ္ေတာလမ္း
ကမာရြတ္၊ ရန္ကုန္
ဖံုး - (၉၅၁) ၇၀၉၅၁၀