စင္ကာပူမွ ျပစ္မႈ၊ ျပစ္ဒါဏ္မ်ား အေၾကာင္း (၂)

(၂) ေသဒါဏ္ (Death Sentence / Death Penalty / Execution / Capital Punishment)

စင္ကာပူႏုိင္ငံမွ ေသဒါဏ္မ်ားအေၾကာင္း မေျပာမီ ကမၻာတစ္လႊားမွ ေသဒါဏ္မ်ားအေၾကာင္း ဗဟုသုတအျဖစ္ အက်ဥ္းမွ် ဦးစြာေျပာပါမည္။ ေသဒါဏ္ေပးျခင္းကို ယခင္က လူ႔အဖဲြ႔အစည္း အားလံုးလိုလိုကပင္ က်င့္သံုးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္မူ အခ်ိဳ႔ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မက်င့္သံုးေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ သစၥာေဖာက္မႈ၊ ႏုိင္ငံေတာ္၏ လိွ်ဳ႔၀ွက္ခ်က္ႏွင့္ အတြင္းေရးမ်ား ေပါက္ၾကားမႈ၊ အစိုးရကို ပုန္စားပုန္ကန္ျပဳမႈ၊ လူသတ္မႈ၊ သူလိွ်ဳမႈ၊ လူကုန္ကူးမႈ၊ လူသတ္ဒါးျပတိုက္မႈ။ မုဒိန္းမႈ၊ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားအား မုဒိန္းက်င့္မႈ၊ ျပည့္တန္ဆာ ကုန္ကူးမႈ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားမႈ၊ ျပန္ေပးမႈ စေသာ ျပစ္မႈမ်ားအတြက္ ေသဒါဏ္ေပးေလ့ရိွသည္။

ေရွးအခါက ေသဒါဏ္စီရင္နည္းမ်ားမွာ အလြန္ရက္စက္လွသည္။ ထုိနည္းမ်ားထဲတြင္ လွည္းဘီးႀကီးတြင္ တုတ္တို စပုတ္တိုင္မ်ားတပ္ကာ လူကို မေသမခ်င္းနင္းေစျခင္း (Breaking Wheel)၊ ေရေႏြးပူအိုးတြင္း စိမ္ကာသတ္ျခင္း (Boiling) (အိုးႀကီးအတြင္း ေရ၊ ဆီ၊ အမဲဆီ၊ ကတၱရာ၊ အရည္က်ိဳထားေသာ ခဲအရည္ စသည္မ်ားထည့္ကာ ပြက္ပြက္ဆူေစလွ်က္ လူကို ဦးေခါင္းမွ စကာ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နစ္ျမဳပ္ေစျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း နခမ္းတိုအိုးအတြင္း လူကို ထက္၀က္မွ် ေဖာ္ေစ လွ်က္ အရည္မ်ားကို မီးအပူေပးႀကိဳေစျခင္း စသည္)၊ လူကို အရွင္လတ္လတ္ အေရခြံခြာကာ သတ္ျခင္း (Flaying)၊ ဒါးျဖင့္မႊန္းကာသတ္ျခင္း (Slow Slicing)၊ ကလီစာမ်ားကို ထုတ္ၿပီးသတ္ျခင္း (ကလီစာထုတ္ေနစဥ္ ခ်က္ျခင္း မေသသြားေစ ရန္ အဆုတ္ သို႔မဟုတ္ ႏွလံုးကို ေနာက္ဆံုးမွ ထုတ္ေလ့ရိွသည္) (Disembowelment)၊ (ခရစ္ေတာ္ကဲ့သုိ႔) လက္၀ါးကပ္ တိုင္တြင္ ခ်ည္လွ်က္ သို႔မဟုတ္ စို႔မ်ားျဖင့္ရိုက္လွ်က္ သတ္ျခင္း (Crucifixion)၊ လူကို တံစို႔ထိုး၍သတ္ျခင္း (Impalement)၊ ဆင္ျဖင့္နင္း၍ သတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ေပါင္ ၄၀၀၊ ေပါင္ ၇၀၀ မွ်ေသာ အေလးတံုးမ်ားျဖင့္ ဖိ၍ သတ္ျခင္း (Crushing)၊ လူအမ်ားက ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္ မေသမခ်င္း ပစ္ေပါက္ သတ္ျခင္း (Stoning)၊ မီးရိႈ႔သတ္ျခင္း (Death by Burning)၊ ေျခလက္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္တုပ္ကာ ျမင္း၊ ယာဥ္ရထား စသည္တို႔တြင္ခ်ည္ကာ ဆန္႔က်င္ရာအရပ္သို႔ ဆဲြသြားေစျခင္းျဖင့္ ကားပြင့္ကာ ေသေစျခင္း (Dismemberment)၊ လူကိုေစာက္ထိုးဆဲြကာ လႊျဖင့္ ႏွစ္ျခမ္းခဲြ သတ္ျခင္း (Sawing)၊ ေခါင္းျဖတ္စက္၊ ဒါး၊ ပုဆိန္၊ ၀ါယာႀကိဳး စသည္တို႔ျဖင့္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ျခင္း (Decapitation or Beheading)၊ ေရနံစိမ္ထားေသာ ရာဘာျပားမ်ားျဖင့္ လူ၏ ကိုယ္လံုးႏွင့္ လက္ေမာင္းမ်ားကို ရစ္ပတ္ေစလွ်က္ မီးရိႈ႔သတ္ျခင္း (Necklacing) စသည္တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။

ျမန္မာရာဇ၀င္မ်ားတြင္မူ နန္းလုမည္ထင္သည့္ မင္းညီမင္းသားမ်ားကို စီရင္ရာတြင္ မင္းသားတို႔ေသြး ေျမမက်ေကာင္း ဟု ဆိုကာ လည္မ်ိဳကို ၀ါးရင္းတုတ္တိုျဖင့္ ႏွက္ကာ စီရင္ျခင္း၊ ကတၱီပါအိတ္တြင္ထည့္ကာ ေရခ်ျခင္းတုိ႔ ျပဳပါသည္။ မင္းတုန္း မင္းႀကီး ကံေတာ္ကုန္ခါနီးတြင္ မင္းညီမင္းသားအားလံုးကို ဖမ္းကာ စီရင္ပါသည္။ ထိုအခါ သံုးဆယ္မင္းသားႀကီး၊ မကၡရာ မင္းသားႀကီးတို႔မွာ အလြန္အစြမ္းထက္ေသာ မင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ရကား ၎တို႔၏ လည္မ်ိဳကို တုတ္တိုျဖင့္ႏွက္ရာ ေသငယ္ ေဇာျဖင့္ ထခုန္သည္မွာ အက်ဥ္းေထာင္ နံရံမ်ားထက္ပင္ ျမင့္ေသးသည္ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ စၾကာမင္းကေလးႏွင့္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏုတို႔ကိုမူ ေရခ်စီရင္သည္။

လူတိုင္းၾကားဖူးေသာ နိပါတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ဦးေခါင္းသာ ေဖာ္ထားေစလွ်က္ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေျမျမႈပ္ထားၿပီး ေပၚေန ေသာ ဦးေခါင္းကို ႏြားဆဲြေသာ ထြန္ (အသြား ၁၃ ခု ပါေသာ လယ္ထြန္သည့္ ကိရိယာ) ျဖင့္ ဦးေခါင္းကို မေသမခ်င္း တိုက္သတ္ျခင္း၊ တစ္၀ဂူအတြင္း အလံုပိတ္ သတ္ျခင္း စသည္တို႔ပါ ပါ၀င္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သမိုင္းမွတ္တမ္းမွတ္ရာျဖင့္ အတိအက် ရိွသည္မဟုတ္သျဖင့္ မွန္ေၾကာင္းသက္ေသျပစရာ မရိွပါ။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ေသဒါဏ္ေပးနည္းမ်ားမွာ အလြန္ရက္စက္လွသည္ ျဖစ္၍ ယခုအခါ မသံုးေတာ့ဘဲ သက္သက္ သာသာျဖင့္ ေသေစမည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးခဲ့ပါသည္။ ထိုနည္းမ်ားထဲတြင္ ႀကိဳးေပးသတ္ျခင္း (Hanging)၊ လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္ျဖင့္ သတ္ျခင္း (Electric Chair)၊ ေဆးထုိးသတ္ျခင္း (Lethal Injection)၊ ဓါတ္ေငြ႔လႊတ္၍ သတ္ျခင္း (Gas Chamber) တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္လည္း လူကို သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ေသေစရန္ သံုးရမည့္ ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားကို ဥပေဒျဖင့္ အတိအက် ျပဌာန္းထားပါသည္။ ဥပမာ - ႀကိဳးေပးလွ်င္ မည္သည့္ႀကိဳးျဖစ္ရမည္၊ အရွည္မည္မွ် ရိွရမည္၊ လံုးပတ္မည္မွ် ရိွရမည္၊ အျမင့္မည္မွ်မွ က်ေစရမည္ စသည္။

ေသဒါဏ္ေပးေသာ ျပစ္မႈမ်ားအနက္ ကမၻာ့ျပည္သူတို႔အၾကား အလြန္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ ေသဒါဏ္မွာ အီရတ္အာဏာရွင္ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကို ႀကိဳးေပးျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃၀ ရက္ေန႔ နံနက္ ၆ နာရီ ၁၀ မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦ တစ္ခု၌ ၎၏ လူမ်ားကိုယ္တိုင္က ၎လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ေသဒါဏ္ေပးနည္းမ်ားအနက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ျခင္းသည္ အျမန္ဆံုးႏွင့္ နာက်င္ခံစားရမႈ အနည္း ဆံုးနည္းအျဖစ္လက္ခံကာ ယခုတိုင္ ဆက္လက္က်င့္သံုးေနသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားလည္း ရိွပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဒါးသည္ အလြန္ထက္လွ်က္ ျဖတ္ရမည့္ေနရာကိုသာ အတိအက်ျဖတ္ႏုိင္ပါမူ ခ်က္ျခင္းေသဆံုးကာ နာက်င္မႈ မခံစားရေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို႔ ဒါးထက္ေနေစရန္ႏွင့္ မိမိခုတ္ရမည့္ေနရာကို အတိအက် ခုတ္ႏိုင္ေစရန္ ယခင္က ပါးကြက္သားကို ေရႊဒဂၤါးျပားမ်ား ဆုခ်ေလ့ရိွသည္။ သို႔တိုင္ Robert Devereux, 2nd Earl of Essex, ႏွင့္ Mary, Queen of Scots တို႔ကို စီရင္ရာတြင္ သံုးခ်က္ခုတ္ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ အလြန္အသက္ျပင္းေသာ Margaret Pole ကိုမူ ဆယ္ခ်က္မွ်ပင္ ခုတ္ျဖတ္ခဲ့ရေၾကာင္း မွတ္တမ္းရိွခဲ့သည္။

ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး (၁၇၈၉) မတိုင္မီက သံုးခဲ့ေသာ ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီးမွာ ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ရာဇ၀င္တြင္ ေကတုမတီဘုရင္ တပင္ေရႊထီးမွာ နာမည္ႀကီး လွသည္။ ၎ကို ေခါင္းျဖတ္ၿပီး နန္းေတာ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္သို႔ ပစ္ခ်လိုက္ရာ ေနာက္ေန႔ထိ မ်က္ေတာင္ခတ္တံုးဟု အဆိုရိွပါသည္။

လူ႔အခြင့္အေရးအဖဲြ႔မ်ားက မည္မွ်ပင္ သတိေပးေန၊ ကန္႔ကြက္ေနေစကာမူ ယခုတိုင္ အခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တစ္ျဖည္း ျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ျခင္း၊ ေခါင္းျဖတ္သတ္ျခင္း၊ ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္သတ္ျခင္းတုိ႔ကို က်င့္သံုးလွ်က္ ရိွေနေပေသးသည္။

ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္သတ္ျခင္း

ႀကိဳးေပးသတ္ျခင္း

လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္ျဖင့္ သတ္ျခင္း

ေခါင္းျဖတ္သတ္ျခင္း

၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအားလံုးအနက္ ၁၆ ႏိုင္ငံတြင္သာ ေသဒါဏ္ေပးျခင္းကို ရပ္ဆိုင္းခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေရာက္ေသာအခါ ၉၅ ႏိုင္ငံတြင္ မည္သည့္ျပစ္မႈမ်ိဳးကိုမဆို ေသဒါဏ္ေပးျခင္းမွ ရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ စာရင္း ဇယားမ်ားအရ ၁၈ ႏိုင္ငံတြင္သာ ေသဒါဏ္အျပစ္ေပးျခင္းကို ဆက္လက္ က်င့္သံုးေနေသးသည္ ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ တြင္ ၅၈ ႏိုင္ငံ၌ ဆက္လက္ၿပီး ေသဒါဏ္ေပးေနဆဲျဖစ္သည္။ EU (European Union) အဖဲြ႔၀င္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ Charter of Fundamental Rights of the European Union အရ ေသဒါဏ္ေပးမႈကို ပိတ္ပင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။

ကမၻာ့လူ႔အခြင့္အေရးမွ ထုတ္ျပန္ေသာ စာရင္း မ်ားအရ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာတစ္၀ွမ္း၌ တရားခံ ၂၃၉၀ ကို ေသဒါဏ္ေပးၿပီး ျဖစ္သလို လူေပါင္း ၈၈၆၄ မွာ ေသဒါဏ္က်ခံေစရန္ အမိန္႔ခ်မွတ္ၿပီး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေသဒါဏ္ေပးမႈ အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားမွာ တရုတ္၊ အီရန္၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်၊ ပါကစၥတန္၊ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ တို႔ျဖစ္သည္။

ဤဂရပ္ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေသဒါဏ္ေပးမႈ အမ်ားဆံုးမွာ အာရွမွ ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ႏုိင္ပါ သည္။ တကမၻာလံုး၏ ၇၆ ရာခိုင္ႏံႈးထိ ရိွသည္။ တရုတ္ ျပည္က သူတို႔ေပးေသာ ေသဒါဏ္အေရအတြက္ကို အတိအက် မထုတ္ျပန္ပါ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ေသဒါဏ္ က်ခံေစခဲ့ၿပီးေသာ ဦးေရမွာ တရုတ္ျပည္ (အနည္းဆံုး ၁၇၁၈ မႈ)၊ ပါကစၥတန္ (အနည္းဆံုး ၃၆ မႈ)၊ ဗီယက္နမ္ (အနည္းဆံုး ၁၉ မႈ)၊ အာဖဂန္နစၥတန္ (အနည္းဆံုး ၁၇ မႈ)၊ ေျမာက္ကိုးရီးယား (အနည္းဆံုး ၁၅ မႈ)၊ ဂ်ပန္ (အနည္းဆံုး ၁၅ မႈ)၊ အင္ဒိုနီးရွား ( ၁၀ မႈ)၊ ဘဂၤလားေဒ့ရ္ွ ( ၅ မႈ)၊ မြန္ဂိုလီးယား ( အနည္းဆံုး ၁ မႈ)၊ မေလးရွား (အနည္းဆံုး ၁ မႈ)၊ စင္ကာပူ (အနည္းဆံုး ၁ မႈ) တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

(Ref: http://www.amnestyusa.org/death-penalty/international-death-penalty/death-penalty-statistics-2008)

စင္ကာပူမွ ေသဒါဏ္မ်ား

ေသဒါဏ္ေပးသည့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံ အနည္းငယ္မွ်ထဲတြင္ စင္ကာပူသည္ တစ္ႏိုင္ငံအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားႏုိင္ငံ တို႔မွာ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုးရီးယား ႏွင့္ ထိုင္၀မ္တို႔ ျဖစ္၏။ ကုလသမဂၢ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္အတြင္း စင္ကာပူတြင္ ေသဒါဏ္ေပးသည့္ႏံႈးမွာ လူတစ္သန္းလွ်င္ ၁၃.၅၇ ဦး ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ ေသဒါဏ္ေပး ခံရေသာ ျပစ္မႈမ်ားအနက္ အမ်ားဆံုးမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးမႈမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တြင္ စင္ကာပူ၌ေပးခဲ့ေသာ ေသဒါဏ္ ဇယားကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။
(ရည္ညႊန္း။ ။http://en.wikipedia.org/wiki/Capital_punishment_in_Singapore)

ကြင္းထဲမွ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမွာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ၾသစေတးလ်၊ မေလးရွား၊ ေဟာင္ေကာင္၊ မကာအို၊ တရုတ္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ထိုင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ အိႏိၵယ၊ ဘဂၤလားဒက္ရ္ွ၊ သီရိလကၤာ၊ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား၊ ဂါနာ၊ နယ္သာလင္၊ ၿဗိတိန္၊ ေပၚတူဂီ ႏိုင္ငံသားမ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ Criminal Procedure Code အပိုဒ္ ၂၁၆ တြင္ ေသဒါဏ္က်ခံရသူကို မေသမခ်င္း လည္ပင္းကို ႀကိဳးဆဲြခ်သတ္ေစရန္ ျပဌာန္းထားပါသည္။

ျပစ္ဒါဏ္က်ခံရစဥ္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မျပည့္ေသးသူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ားအား ေသဒါဏ္မေပးႏိုင္ပါ။ ေသဒါဏ္ က်ခံရသူမ်ားသည္ စင္ကာပူ အနားခံလႊာရံုး (Court of Appeal of Singapore)သုိ႔ အသနားခံလႊာ တင္ႏုိင္ပါသည္။ အကယ္၍ ထိုရံုးက အသနားခံလႊာကို ပယ္ခ်လုိက္ပါက စင္ကာပူသမၼတထံ အသနားခံလႊာ တင္ႏိုင္ပါသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ေသဒါဏ္က် ခံရသူ Mathavakannan Kalimuthu ဆိုသူသည္ သမၼတ Mr. Ong Teng Cheong ၏ သနားၾကင္နာမႈျဖင့္ ေသဒါဏ္မွ ေထာင္ဒါဏ္တစ္သက္သို႔ ေျပာင္းလဲ ခံစားခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ဤသည့္ေနာက္ပိုင္းတင္သည့္ အသနားခံလႊာမ်ားမွာမူ ေအာင္ျမင္သည္ဟု မၾကားမိေသးပါ။

စင္ကာပူတြင္ ေသဒါဏ္အျပစ္ေပးရန္ ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒမ်ားမွာ Penal Code အျပင္ Misuse of Drugs Act, Internal Security Act, Arms Offences Act ႏွင့္ Kidnapping Act ဟု ေလးမ်ိဳးရိွပါသည္။ သူပုန္ထမႈ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သစၥာ ေဖာက္မႈ၊ လူသတ္မႈ၊ အသက္အႏၱရာယ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္သည့္ ဒါးျပမႈ၊ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မျပည့္ေသးသူမ်ား၏ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္မႈကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳမႈ၊ ျပန္ေပးမႈ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈ၊ တရားမ၀င္ လက္နက္ ကိုင္ေဆာင္မႈ စသည္တို႔သည္ ေသဒါဏ္ အျပစ္ေပးႏိုင္ေသာ ျပစ္မႈမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

မိတ္ေဆြတို႔ စင္ကာပူလာစဥ္က သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ စင္ကာပူတြင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ သယ္ယူမႈ၊ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈသည္ ေသဒါဏ္ေပးႏုိင္ေသာ ျပစ္မႈမ်ားျဖစ္သည္ ဆုိျခင္းကို ေလယာဥ္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ေလယာဥ္ကြင္းတြင္လည္းေကာင္း ေၾကျငာထားပါသည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေသဒါဏ္ေပးႏိုင္ေသာ ျပစ္မႈ အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္၏စာအုပ္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း”၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၃၂ တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ဟီးရိုးအင္း ၁ က်ပ္သားေလာက္ သယ္လာရံုမွ်ႏွင့္ ေသဒါဏ္ေပးႏုိင္ပါသည္။ ေသဒါဏ္ေပးမႈစုစုေပါင္း၏ ၇၀ ရာခိုင္ႏံႈးမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးမႈ ျဖစ္ပါသည္။

ေသဒါဏ္ကို ေသာၾကာေန႔နံနက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ခ်န္ဂီေထာင္၌ ေပးပါသည္။ ေသဒါဏ္က်ခံရသူ၏ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ကိုလိုက္၍ ျဖဳတ္ခ်ရမည့္ အျမင့္ကို သတ္မွတ္ထားပါသည္။ ဥပမာ - ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ကီလို ၇၀ (၁၅၄ ေပါင္) ရိွသူကို အျမင့္ ၁.၉၈ မီတာ (၆.၆ ေပ)၊ ၈၆ ကီလို (၁၈၉ ေပါင္) ရိွသူကို ၁.၆၈ မီတာ (၅ ေပႏွင့္ ၆ လကၼ) အျမင့္ စသည္။ ၁၈၉၂ မတိုင္မီႏွစ္မ်ားက လူတစ္ဦး၏ ဇက္ကို ျပဳတ္ထြက္ေစသည့္အားမွာ 1260 ftlbs ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၁၃ ခုႏွစ္ေရာက္ေသာအခါ အျခား factor မ်ားပါ ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္လွ်က္ ထိုအားကို 1000 ftlbs ဟု ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ ခဲ့ပါသည္။ သို႔အတြက္ ၁၀၀၀ ကို ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ စားလိုက္ပါက ျဖဳတ္ခ်ရမည့္ အျမင့္ေပ ကို ရပါသည္။ ထုိနည္းကို စင္ကာပူႏိုင္ငံ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ယခုတိုင္ ဆက္လက္က်င့္သံုးလွ်က္ ရိွပါသည္။

ႀကိဳးမွာ မနီလာ အုန္းဆံႀကိဳးသာ အေကာင္းဆံုးဟု လက္ခံထားပါသည္။ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးမွာ ရုန္းအားရိွသျဖင့္ မေကာင္း။ ႀကိဳးလံုးပတ္မွာ လက္မ သံုးမတ္ရိွၿပီး ႀကိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလွ်ာက်ေစရန္ ဆီစိမ္ထားပါသည္။


ႀကိဳးေပးမည့္သူကို မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထား၏။ အီရန္တြင္မူ မ်က္ႏွာဖံုးအစား မ်က္လံုးကို အ၀တ္ျဖင့္ စည္းနည္း သံုးပါသည္။ ထို႔အျပင္ မရုန္းကန္ႏိုင္ေစရန္ ရာဇ၀တ္သား၏ ေျခႏွင့္လက္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္တုပ္ထားပါသည္။

လက္မရံြ႔အာဏာပါးကြက္သားမႉးႀကီး အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးသူ Darshan Singh က သူ႔၀န္ထမ္းသက္ တစ္ေလွ်ာက္ လူေပါင္း ၈၅၀ ထက္မနည္း ႀကိဳးေပးစီရင္ခဲ့ရသည္ ဆို၏။ တစ္ေန႔ထဲ ၁၈ ဦး စီရင္ရသည့္ ေန႔မ်ားရိွသလို တစ္နာရီခဲြအတြင္း လူ ၇ ဦးကို အၿပီး စီရင္ရတာမ်ိဳးလည္း ရိွခဲ့သည္ ဟု ဆိုပါသည္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔က ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံသား Van Tuong Nguyen ကို မူးယစ္ေဆး၀ါး လက္၀ယ္ ေတြ႔မႈျဖင့္ ေသဒါဏ္စီရင္ခဲ့သည္။ ၎သည္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က ကေမၻာဒီးယားမွ မဲလ္ဘုန္းသို႔အသြား ခ်န္ဂီေလဆိပ္တြင္ ဟီရိုးအင္း ၃၉၆.၂ ဂရမ္ (၁၄ ေအာင္စ၊ ၂၄.၂ က်ပ္သား) သယ္ေဆာင္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသဒါဏ္စီရင္ျခင္း ခံရေသာအခါ ဗီယက္နမ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သူ ထိုတရားခံသည္ ရံုးေတာ္ႏွင့္ စင္ကာပူသမၼတ မစၥတာ S.R. Nathan ထံ အသနားခံလႊာ တင္ခဲ့ ေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ၾသစေေတးလ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ နယူးဇီလန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးအဖဲြ႔၊ ေသာင္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံသားမ်ားတို႔သည္ ငုယင္အား ေသဒါဏ္မွ လြတ္ကင္းခြင့္ျပဳပါရန္ အသနားခံခဲ့ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါ။ ေသဒါဏ္ခံရစဥ္က အသက္ ၂၅ ႏွစ္သာ ရိွေသးသည္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔က ဟီရိုးအင္း ၆၄ ဂရမ္ လက္၀ယ္ေတြ႔ရိွမႈႏွင့္ အသက္ ၄၄ ႏွစ္ရိွသူ Tan Chin Hock အား ေသဒါဏ္ေပးခဲ့သည္။ ရံုးေတာ္သို႔ အသနားခံခဲ့ေသးေသာ္လည္း ပယ္ခ်ခံခဲ့ရသည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႔က အသက္ ၁၈ ႏွစ္ရိွ မေလးရွားႏိုင္ငံသား Yong Vui Kong ကို ဟီးရိုးအင္း ၄၇ ဂရမ္ လက္၀ယ္ေတြ႔ရိွမႈျဖင့္ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလတြင္ ေသဒါဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္က ဟီရိုးအင္းသယ္ေဆာင္မႈျဖင့္ အသက္ ၅၉ ႏွစ္ရိွ ဒတ္ခ်္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္သူ Johannes van Damme ကို ေသဒါဏ္ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလက ဟီရိုးအင္း ၄.၃၂ ကီလိုဂရမ္ကို ၎၏ ခရီးေဆာင္အိတ္ အတြင္းမွ ဖမ္းမိခဲ့သည္။ ၎သည္ စင္ကာပူ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း ပထမဆံုး ေသဒါဏ္ေပးျခင္း ခံရေသာ ဥေရာပ ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ ေဟာင္ေကာင္သူ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ Tong Ching-man ႏွင့္ Poon Yuen-chung တို႔ကိုလည္း မူးယစ္ေဆး၀ါး လက္၀ယ္ေတြ႔ရိွမႈျဖင့္ ေသဒါဏ္ေပးခဲ့သည္။ အမႈျဖစ္စဥ္က သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္သာ ရိွေသးသည္။ မကာအိုႏုိင္ငံသူ Angel Mou Pui-Peng မွာလည္း မူးယစ္ေဆး၀ါးမႈျဖင့္ပင္ ေသဒါဏ္ေပးျခင္း ခံခဲ့ရၿပီး ေသဒါဏ္က်ခံရစဥ္က အသက္ ၂၅ ႏွစ္မွ် သာ ရိွေသးသည္။

အသက္ ၈ ႏွစ္သားကေလးကို သတ္မႈျဖင့္ Took Leng How ကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိခ်စ္သူကို လည္ပင္းညွစ္သတ္ ကာ အေလာင္းကို အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ထစ္ခဲ့သူ အသက္ ၅၁ ႏွစ္ရိွ Leong Siew Chor ကို လည္းေကာင္း၊ Nightclub ပိုင္ရွင္ကို သတ္မႈျဖင့္ Tan Chor Jin ကိုလည္းေကာင္း မၾကာေသးမီ ႏွစ္မ်ား (၂၀၀၇၊ ၂၀၀၉) က ေသဒါဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

စင္ကာပူမွ ေသဒါဏ္ေပးမႈမ်ားသည္ လူဦးေရႏွင့္သာ တြက္ၾကည့္ပါက ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ားအနက္ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေနသည္ ဟု လူ႔အခြင့္အေရးအဖဲြ႔မွ ဆိုပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္သည္ သူ႔ရပိုင္ခြင့္တစ္ခု ျဖစ္သလို တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ား၏ အသက္အႏၱရာယ္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရမႈ ႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြင္း ရာဇ၀တ္မႈမ်ားက်ဆင္းေရးကို ခ်ိန္ညိွေပးရန္မွာ လည္း ပိုအေရးႀကီးေၾကာင္း ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ စင္ကာပူဌာေနကိုယ္စားလွယ္က တင္ျပခဲ့ပါသည္။ မူးယစ္ေဆးသယ္လာသူ ကို အသက္ခ်မ္းသာေပးလိုက္ျခင္းသည္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြင္း မူးယစ္ေဆး၀ါးျပန္႔ႏွံ႔ေစမႈကို ပိုမိုျဖစ္ပြားလာေစႏိုင္ေၾကာင္း၊ လူငယ္ဆုိၿပီး လႊတ္လိုက္လွ်င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးဂိုဏ္းမ်ားသည္ လူငယ္မ်ားကို မူးယစ္ေဆး၀ါး သယ္ေဆာင္မႈတြင္ ပိုမို အသံုးခ်လာႏုိင္ေၾကာင္း၊ လူငယ္မ်ားကိုယ္တိုင္ကလည္း မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈတြင္ ပိုမို အတင့္ရဲလာႏိုင္ ေၾကာင္း စင္ကာပူအစိုးရမွ ရွင္းျပခဲ့ပါသည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ကမၻာတစ္၀ွမ္းမွ ႏိုင္ငံ ၆၀ ခန္႔သည္ ျပစ္မႈအားလံုးအတြက္ ေသဒါဏ္ကို ရပ္စဲခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စင္ကာပူႏိုင္ငံအေနႏွင့္မူ ေသဒါဏ္အျပစ္ေပးျခင္းကို ရုပ္သိမ္းမည့္ လကၡဏာ မရိွေသးေပ။

စင္ကာပူတြင္ ႀကိမ္ဒါဏ္အျပစ္ေပးပံု

စင္ကာပူေထာင္တြင္ ႀကိမ္ဒါဏ္ေပးေနပံုျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႔ကလည္း စင္ကာပူတြင္မဟုတ္။ မေလးရွားေထာင္တြင္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကပါသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ႀကိမ္ဒါဏ္ေပးပံုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ၾကပါသည္။

စင္ကာပူမွ ျပစ္မႈ၊ ျပစ္ဒါဏ္မ်ား အေၾကာင္း(၁)

မီးရထားျခံ၀င္းကို သံျဖတ္ပလာယာျဖင့္ ျဖတ္၀င္ကာ မေနႏုိင္မထိုင္ႏိုင္ ရထားတဲြမ်ားကို ေဆးမႈတ္သြားေသာ ဆြစ္လူမိ်ဳး တစ္ဦးကို ေထာင္ဒါဏ္ ၇ လ ခ်လိုက္သည့္သတင္း သည္ကေန႔ထုတ္ mypaper သတင္းစာတြင္ ဖတ္လိုက္ရ သျဖင့္ ေရးခ်င္ေနတာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ စင္ကာပူမွ ျပစ္မႈ၊ ျပစ္ဒါဏ္မ်ားအေၾကာင္း ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ပထမဦးဆံုးေျပာလိုသည္မွာ စင္ကာပူကား ျပစ္ဒါဏ္ ခ်ၿပီဆိုလွ်င္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ရက္ရက္ေရာေရာ ႏွင့္ သာသာထိုးထိုးေလး ခ်တတ္သည့္သေဘာရိွေၾကာင္း သိထားၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ခ်မွတ္ထားသည့္ ျပစ္ဒါဏ္ကို မည္သည့္အေၾကာင္းမ်ိဳးႏွင့္မွ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းေပး ျခင္း၊ အသနားခံလႊာေၾကာင့္ ေလွ်ာ္ပစ္ျခင္းမ်ိဳး အင္မတန္ လုပ္ခဲသည္ ဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (သာမန္အမႈကို မဆိုထားႏွင့္။ ေသဒါဏ္ကိုေတာင္ အသနားခံ၍ မရပါ။)

လြန္ခဲ့ေသာ ဇူလိုင္လက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္စာဆရာမ၏ မိတ္ေဆြ၊ Work Permit Holder တစ္ဦးကို ရဲဖမ္းသြား သျဖင့္ ကူပါဦး ဟု sms ပို႔လာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာကိစၥလဲ၊ ဘာညာ ေမးေနတံုး ရိွေသး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ sms ျပန္လာ ပါ၏။ မေတာ္ရာသြား ရႉရႉေပါက္မိသျဖင့္ ဖမ္းေၾကာင္း၊ တရားရုံးကိုေခၚသြားရာ ဒါဏ္ေငြ S$1000 တပ္ရိုက္လိုက္ေၾကာင္း၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုကာ ထိုေငြကို ေပးလိုက္သျဖင့္ ျပန္လြတ္လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀၀ ဘိုးသာ ရႉးရႉးေပါက္ရရင္ျဖင့္ ၿမိဳ႔ေတာ္ရန္ကုန္မွာ ရိွသမွ် အိမ္သာအားလံုးကို တစ္သက္တာ ကန္ထရိုက္ဆဲြၿပီးေတာင္ ေပါက္လို႔ရသည္။

ယခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းက ကြ်န္ေတာ့္ညီတစ္၀မ္းကဲြေနေသာ dormitory တစ္ခုမွ ကုလားတစ္ေယာက္သည္ တရုတ္မ တစ္ေယာက္ကို ဘာသြားလုပ္သည္မသိ။ ရဲဖမ္းသျဖင့္ ၅၀၀ ေလ်ာ္လိုက္ရေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ECC Project တြင္ လုပ္ေနစဥ္ကလည္း ပေရာဂ်က္ထဲမွ ျမန္မာေကာင္ေလးတစ္ဦး Orchard တြင္ အမိႈက္ပစ္မိသျဖင့္ ဒါဏ္ေငြ ၂၀၀ ေဆာင္ လိုက္ရေၾကာင္း သူေျပာျပ၍ သိခဲ့ရသည္။

အထက္ပါ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရိွ Fricker ဆိုသူ ဆြစ္လူမ်ိဳးမွာ ရထား၀င္းအတြင္း ေဖာက္ထြင္း၀င္မႈေၾကာင့္ ေထာင္ဒါဏ္ ၂ လ၊ ရထားတဲြမ်ား ေဆးမႈတ္မႈေၾကာင့္ ေထာင္ဒါဏ္ ၃ လ စုစုေပါင္း ၅ လ မူလက အခ်ခံထားရသူျဖစ္ပါသည္။ ယခုမွ တရားသူႀကီးက ေဖာက္ထြင္း၀င္မႈအတြက္ ေထာင္ ၂ လဆိုတာ နည္းလြန္းသည္ ဟု ေတြးၿပီး ၂ လအစား ႏွစ္ဆတိုးကာ ၄ လ ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ၄ လ + ၃ လ = ၇ လ ျဖစ္သြားရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ (ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို သာသာ ထိုးထိုးေလး ခ်တတ္တယ္ဆိုတာ မလြန္ပါဘူးေနာ။) ေနဦး၊ မၿပီးေသးဘူး။ ေထာင္ဒါဏ္အျပင္ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၃ ခ်က္လည္း ပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ ႀကိမ္ဒါဏ္ကိုမူ အသနားခံလႊာတင္ထားရာ က်ခံ၊ မက်ခံ မဆံုးျဖတ္ရေသးေပ။

စင္ကာပူသည္ကား ျပစ္မႈႀကီးမ်ားအနည္းဆံုး၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း အျမင့္မားဆံုး အေရွ႔ေတာင္အာရွမွ ၿမိဳ႔ျပႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေပသည္။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္က အသက္ ၁၈ ႏွစ္သာရိွေသးေသာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသား Michael Peter Fay ကိုလည္း (အေမရိကန္သမၼတ ဘီလ္ ကလင္တန္က ငယ္ရြယ္ေသးသူျဖစ္သျဖင့္ ႀကိမ္ဒါဏ္မေပးပါရန္ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်က္ကို ပယ္ခ်ကာ) ႀကိမ္ဒါဏ္ ၄ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ ၂ လ ခ်ခဲ့ပါသည္။ (မူလျပစ္ဒါဏ္မွာ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၆ ခ်က္၊ ေထာင္ ၄ လ ႏွင့္ $2200 ျဖစ္ၿပီး စင္ကာပူသမၼတ ႏွင့္ အေမရိကန္သမၼတတို႔၏ သနားၾကင္နာမႈေၾကာင့္ ျပစ္ဒါဏ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

Michael Fay ႏွင့္အတူ အျခား ႏုိင္ငံျခားသား လူငယ္ ၈ ဦးလည္း ပါေသးသည္။ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္ မေလးလူမိ်ဳး ႏွစ္ဦး၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ၾသစေတးလ်လူမ်ိဳး၊ ၁၆ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၈ ႏွစ္ အသီးသီးရိွ အေမရိကန္ ႏွစ္ဦး၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ေဟာင္ေကာင္ သားႏွင့္ ထိုင္းသံအမတ္၏ သား တို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ကားစီးေရ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေဆးမ်ားျဖင့္လိုက္မႈတ္ျခင္း၊ အုတ္ခဲ ကိ်ဳးမ်ား၊ ၾကက္ဥမ်ား ျဖင့္ေပါက္ျခင္း၊ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးျခင္း တုိ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ဤကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးသူ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားအား အျပစ္ေပးခဲ့သည့္ အေရအတြက္မွာ တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္ ရိွၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ကေလးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ႀကိမ္ဒါဏ္မေပးပါ။ တစ္ႀကိမ္ထည္း ရိုက္ႏိုင္ေသာ အမ်ားဆံုးႀကိမ္ဒါဏ္မွာ ၂၄ ခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိမ္လံုးအရြယ္ အစားမွာ အရွည္ ၁.၂ မီတာ (၃ ေပႏွင့္ ၁၁ လက္မ)၊ အထူ ၁.၃ စင္တီမီတာ (လက္မ၀က္) ျဖစ္၏။ (Ref: Prison Regulations 132(2))၊ ႀကိမ္ကို ေပ်ာ့ေျပာင္းေစရန္ တစ္ညလံုး ေရစိမ္ထားၿပီး ရိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိမ္ဒါဏ္မေပးမီ ႀကိမ္ ရိုက္ခံရန္ သင့္မသင့္ ဆရာ၀န္က အလ်င္စစ္ပါသည္။ ႀကိမ္ရိုက္ခံႏိုင္ရန္ က်န္းမာေရးအေျခအေန ေကာင္းသည္ဟု ေထာက္ခံခ်က္ရမွ ရိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိမ္ဒါဏ္တစ္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခ်က္အၾကား မိနစ္၀က္ခန္႔ ျခားပါသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔က လက္နက္ကိုင္ ဒါးျပတုိက္မႈျဖင့္ အသက္ ၂၆ ႏွစ္ရိွသူ Quek Kee Chong ကို Changi အက်ဥ္းေထာင္တြင္ တစ္ေန႔ထဲ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၄၈ ခ်က္ က်ခံေစခဲ့သျဖင့္ ၎က တင္ပါးအသားမ်ားကို ဆိုးရြားစြာ ပ်က္စီး ေစမႈျဖင့္ စင္ကာပူအစိုးရကို တရားစဲြခဲ့သည္။ ဥပေဒအရ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ၂၄ ခ်က္ထက္ မမ်ားေစေသာ ႀကိမ္ဒါဏ္ကိုသာ က်ခံေစရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ႀကိမ္ဒါဏ္ေပးႏိုင္ေသာ အမႈမ်ားမွာ Criminal Procedure Code အရ ၃၀ ခန္႔ရိွပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ လူသတ္မႈ၊ လူဆိုးဂိုဏ္း၊ မူးယစ္ေဆးမႈ၊ အမ်ားျပည္သူပိုင္ပစၥည္းမ်ားအား ဖ်က္ဆီးမႈ (ထုိဖ်က္ဆီးမႈမ်ားတြင္ ျမန္မာျပည္၌ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတတ္သည့္ နံရံမ်ားတြင္ အရုပ္မ်ားဆဲြျခင္း၊ စာမ်ားေရးျခင္း၊ ပိုစတာမ်ားကပ္ျခင္း၊ ဒါးႏွင့္ျခစ္ျခင္း၊ ထိုင္ခံုကို ဒါးႏွင့္ခဲြျခင္း၊ ေဆးမႈတ္ျခင္း စသည္တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။)၊ မုဒိန္းမႈ၊ ေဖာက္ထြင္းမႈ၊ ဒါးျပမႈ၊ ခိုးမႈ၊ ျပည့္တန္ဆာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္မႈ စသည္တို႔ကို ႀကိမ္ဒါဏ္ ေပးႏုိင္ပါသည္။ Mandatory ႀကိမ္ဒါဏ္ဟူသည္ ဥပမာ - မူးယစ္ေဆး(အခ်ိဳ႔ပမာဏ) လက္၀ယ္ေတြ႔ရိွျခင္းတြင္ ႀကိမ္ဒါဏ္မွအပ အျခားျပစ္ဒါဏ္ မရိွျခင္း၊ overstay ရက္ ၃၀ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၃ ခ်က္ က်ခံရမည္ဟု အလိုလိုသတ္မွတ္ၿပီးသားျဖစ္ျခင္း စသည္တို႔ကို ေခၚပါသည္။ (သို႔ေသာ္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကမူ သူ၏ ဗီဇာထက္ ရက္ေက်ာ္ေနေသာ အသက္ ၄၅ ႏွစ္အရြယ္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးကိုမူ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၅ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ဒါဏ္၈ လ က်ခံေစခဲ့သည္။)

ႀကိမ္ဒါဏ္ေပးႏိုင္ေသာ ျပစ္မႈမ်ားႏွင့္ ႀကိမ္ဒါဏ္အေရအတြက္ကို http://www.corpun.com/sgjur2.htm တြင္ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ ႀကိမ္ဒါဏ္ေပးႏိုင္သည့္ အသက္ မွာ ၁၈ ႏွစ္မွ ၅၀ အတြင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁၆ ႏွစ္အထက္ ၁၈ ႏွစ္ ေအာက္အတြင္းဆိုလွ်င္ အမ်ားဆံုးႀကိမ္ဒါဏ္ကို ၁၀ ခ်က္ဟု သတ္မွတ္ထားပါသည္။ ေသဒါဏ္က်ခံၿပီးသူမ်ားကို ႀကိမ္ဒါဏ္ မေပးပါ။

မွတ္တမ္းမ်ားအရ ႀကိမ္ဒါဏ္ေပးခဲ့ေသာ ျပစ္မႈမ်ားမွာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ၆၀၂၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ၆၁၆၊ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ ၁၄၂၂၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ၃၂၄၄၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ၅၉၈၄၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ၆၄၀၄ (၇ ရက္တစ္ပတ္လွ်င္ ႀကိမ္ဒါဏ္ ၁၂၀ ႏံႈး) မႈ ျဖစ္ပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႀကိမ္ဒါဏ္ကို Changi Prison တြင္ေပးပါသည္။

ဓါတ္ေလွခါးအတြင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို နသားပါးယားလုပ္မႈျဖင့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ Goh Cheng Yew ဆိုသူ ကို ႀကိမ္ဒါဏ္ ၃ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ ၆ လ က်ခံေစခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဦး၏ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုကို နသားပါးယား လုပ္လိုစိတ္ႏွင့္ ထိ၊ ကိုင္ သူအား ႀကိမ္ဒါဏ္ ၃ ခ်က္ႏွင့္ ေထာင္ ၉ လ က်ခံေစရန္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔ မွ စတင္သတ္မွတ္ခဲ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
၁၉ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀

ေခါင္းမွ မီးကို အလ်င္ျငိမ္းပါ

(၂၅-၅-၀၈ ေန႔က နာၾကားခဲ့ေသာ သပိတ္အိုင္ဆရာေတာ္ အရွင္ ဉာဏိႆရ ၏ တရားေတာ္ကို က်ြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ျပန္လည္ ေ၀မွ်ပါသည္။)

ေျပာမွသိ

က်ြန္ေတာ္ေရာက္ျပီး အတန္ၾကာေသာ္ တရုတ္မ်ားဘုရားရိွခိုးပါသည္။ သူတို႔က သီဟိုလ္သံႏွင့္ရြတ္ဆိုသည္ ျဖစ္ရာ က်ြန္ေတာ့္မွာ နားလည္ေအာင္ မနည္းအားစိုက္ျပီး နားေထာင္ရပါသည္။ သို႔တိုင္ တခ်ိဳ႔အပိုဒ္မ်ား ကို နားမလည္ပါ။ အျဖတ္အေတာက္၊ အသံထြက္၊ ေလယူေလသိမ္းတို႔မတူသျဖင့္ မနည္းနားေထာင္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ အင္မတန္ နားေထာင္လို႔ေကာင္းပါသည္။ က်ြန္ေတာ္ သူတို႔ပရိတ္ရြတ္ေနတာကို အားစိုက္နာယူေနစဥ္ ေနာက္ပိုင္းမွ တစတစ ဆူညံ လာသည္ကို သတိျပဳမိပါ၏။ ေနာက္ပိုင္းက်ေလ ပိုဆူေလ။ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေသာ္ လူေတြ အေတာ္မ်ားလာမွန္း သိလိုက္ရပါသည္။ ဦးပဥၥင္းကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့လည္း ဦးပဥၥင္း မွာ ေနာက္ဘက္သို႔ မၾကာခဏ လွမ္း လွမ္း ၾကည့္ေန တာ ေတြ႔ရပါ၏။

ပရိတ္ရြတ္အျပီးတရားပဲြကိုဆက္ပါသည္။ တရားပဲြမဆက္ခင္ ခုနက ဦးပဥၥင္းက ေငါက္ပါေတာ့၏။
“ဒီအထဲေရာက္ေနတာ အားလံုး ဗမာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ခုနက ဘုရားရွိခိုးေနတံုး ဆူညံေနတာကေတာ့ အင္မတန္႔ ကို အရုပ္ ဆိုးပါတယ္။ ေအာင္မယ္၊ ရီသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရေသး။ ဦးဇင္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးယီးစား လိုလို၊ လင္မယား လိုလိုေတြ တြတ္ထိုးေနတာေတြ႔တယ္။ ေျပာခ်င္သပဆို အိမ္မွာ တျခားေနရာေတြမွာ ေျပာပါ။ သူမ်ား ဘုရားရိွခိုးေနတံုး ေတာ့ တိတ္တိတ္ေနဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဗမာသိကၡာလည္း က်တာေပါ့။ တျခားလူမိ်ဳးေတြနဲ႔ ေရာေနတာဆို ေတာ္ေသးတယ္။ တရုတ္မွန္းမသိ၊ ကုလားမွန္းမသိ။ ခုေတာ့ ဗမာေတြခ်ည္း ပဲေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူမိ်ဳးရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထိန္းပါလို႔ ဦးဇင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ နက္ျဖန္လည္း ဒီလူေတြပဲ လာၾကဦးမွာဆိုေတာ့ ဒီလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔။”

ကိုင္း မွတ္ကြ။ က်ြန္ေတာ္ ဦးဇင္းကို အေတာ္ေလး ေက်းဇူးတင္သြားမိပါ၏။
ေျပာမွသိေသာသူမ်ား မျဖစ္ၾကပါေစႏွင့္။ မေျပာပဲ အလိုက္ကန္းဆိုး သိေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။
ေျပာမွသိ၊ ထိမွနာ၊ သာမွေန၊ ေသမွခင္၊ ဤေလးအင္၊ လူတြင္ မက်င့္ရာ - ဟု ေရွးလူႀကီးမ်ား ထားသြားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ လား။ တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္နာၾကပါ။

----------------------------- x -----------------------------

ေမတၱာပို႔

ပထမဦးစြာ ေမတၱာပဏာမ၊ ေမတၱာအာသီသျဖင့္ တရားသဘင္ကို စတင္ဖြင့္လွစ္ပါသည္။
x x x x x x x x x x x x x x x
ေမတၱာရန္သူ ေဒါသမူ၊ အပူကင္းပါေစ။
ေမတၱာႏွလံုး ကိုယ္စီသံုး၊ ရႊင္ျပံဳးၾကပါေစ။
ေမတၱာေရစမ္း ကိုယ္စီလႊမ္း၊ ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ခႏီၱ၏ရန္ ေဒါသမာန္၊ တြန္းလွန္ႏိုင္ပါေစ။
ခႏီၱႏွလံုး၊ အစဥ္သံုး ရႊင္ျပံဳးၾကပါေစ။
တို႔ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲ

ရင္၀မွာ ျမားစူးေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ဟာ ျမားကိုႏႈတ္ပစ္ဘို႔ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။
ေခါင္းမွာ မီးေလာင္ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ဟာ ေခါင္းကမီးကို သတ္ပစ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။
မ်က္ေမွာက္ကာလ ေလာေလာလတ္လတ္မွာ ဘာ အေရးႀကီးဆံုးလဲ။ အေရးႀကီးတာကို အရင္လုပ္ပါ။ ဒါ ဘုန္းႀကီး ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားက မာလုက်သုတၱန္မွာ ေဟာခဲ့တာ။ ေလာကနဲ႔ ဓမၼဟာ တစ္သားထဲပဲ။ ေလာက က သပ္သပ္၊ ဓမၼကသပ္သပ္ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ -
ငါ ဘာလဲ လို႔ သိရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာလဲ လို႔ သိဖို႔ရာ ငါတေကာ ေကာၿပီး ေထာင္လႊားတတ္တဲ့ သကၠာယဒိဌိကို ပယ္ဘို႔ရာ က်င့္ၾကံ ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ရမယ္။
အခု ေလာေလာဆယ္ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ စားစရာမရိွ၊ ေနစရာမရိွနဲ႔ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနၾကတယ္။ စားစရာမရိွတဲ့သူကို ကိုယ္စားတဲ့အထဲက ထမင္းကေလးတစ္လုပ္မွ မွ်ေ၀မေပးလိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘ၀ သမိုင္းမွာ တစ္ကြက္ဟာသြားမယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ သီတဂူရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ရိွပါတယ္။
“ဘ၀သမိုင္း မရိုင္းေစရန္
စိတ္မာန္မခ် မာနမပါ
(ဤအပိုဒ္ကို မမီလိုက္ပါ)
တို႔ျပည္ရြာကို သာယာေစမႈ
လံု႔လျပဳအံ့။”

ကရုဏာပို႔ပါ

ကရုဏာရဲ့သေဘာက သူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ျမင္ရ ၾကားရရင္ သူေတာ္ေကာင္းဟာ စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္စြာ ခံစားမိရ၊ ခံစားတတ္ရမယ္။ ဒါ အဘိဓမၼာ ပိဋကတ္ေတာ္မွာပါတာ။ ေမတၱာပို႔တာက သုခိတ သတၱ၀ါေရာ၊ ဒုကိၡတသတၱ၀ါပါ အားလံုး တညီထဲ ပို႔တယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေရာ၊ ဒုကၡမေရာက္တဲ့ သူကိုပါ တေျပးညီ ေမတၱာပို႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကရုဏာက်ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူကိုပဲ ေရြးၿပီးေတာ့ ပို႔ရတယ္။ ဒုကိၡတသတၱ၀ါဟာ ကရုဏာရဲ့ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားပဲ။ ဒီေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္းက မုန္တိုင္းဒါဏ္ေၾကာင့္ အတိ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ကရုဏာပို႔ပါ။

ဗမာျပည္၏ မဟာကရုဏာရွင္ သူရဲေကာင္း

ဧရာ၀တီတိုင္း ျမစ္၀က်ြန္းေပၚေဒသရဲ့ အက်ယ္အ၀န္းဟာ စတုရန္းကီလိုမီတာေပါင္း ၆၅၀၀ ေက်ာ္ ရိွတယ္။ မုန္တိုင္းဒါဏ္ခံရတာ စုစုေပါင္း လူဦးေရ ၁၇သိန္းေက်ာ္ ရိွတယ္။ လပြတၱာၿမိဳ႔နယ္မွာ ရြာေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္ရိွတဲ့ အနက္ ၄၃၆ ရြာ ေလေဘး၊ ေရေဘးသင့္တယ္။ လပြတၱာကေန ပင္လယ္ဘက္ကို ေမာ္ေတာ္နဲ႔ ၅ နာရီေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းသြားရင္ ကဒံုကနိတို႔၊ ကဒံုဧရာတို႔ ဆိုတဲ့ ရြာႀကီးေတြဆီ ေရာက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက အရင္ကတဲက မၾကာခဏ တရားေဟာသြားဖူးလို႔ ဒီရြာႀကီးေတြနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ရင္းႏီွးေန တယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္မႀကီးကေန ျမစ္၀က်ြန္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ ေဟာဒီလို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ျဖာထြက္သြား သလို ျမစ္လက္တက္ ေတြ ခဲြထြက္သြားတယ္။ အဲဒီ ျမစ္လက္တက္ေတြထဲမွာ ဒီျမစ္ေၾကာင္းက အက်ယ္ဆံုးပဲ။ အဲဒီျမစ္ရဲ့ ကမ္းႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ရြာေပါင္း ၃၆ ရြာရိွတယ္။ ရြာႀကီးက ၂၆ ရြာ နဲ႔ ရြာေလးက ၁၀ ရြာေလာက္ ရိွ တယ္။ လယ္သမားေတြဆိုေတာ့ အိမ္ကေလး ေလးငါးဆယ္အိမ္ ေလာက္စုျပီး ကြင္းေတြထဲမွာ စုေနၾကရင္း ရြာ ေလးတစ္ရြာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။
ေတာကရြာေတြဆိုေတာ့ လမုပင္ေတြ၊ သျပဳပင္ေတြ၊ ၀ါးေတြ၊ ဓနိေတြနဲ႔ ျဖစ္သလိုေဆာက္ထားၾကရ တာေပါ့။ မင္းတို႔ မုန္တိုင္းမေျပာနဲ႔။ က်ဲြႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ေလာက္ ဆဲြေမႊ႔လိုက္ရင္ကို အိမ္ၿပိဳသြားႏိုင္တာ။ ဒီေတာ့ မုန္တိုင္း လဲ က်ေရာ အေရွ႔ဘက္ကမ္းကရြာေတြအားလံုး လြင့္သြားလိုက္တာ ရြာ့အရိပ္အေရာင္ လံုး၀ မေတြ႔ရေအာင္ ေပ်ာက္သြား တယ္။ သစ္ပင္ေတြဆိုလဲ အရြက္ေတြ ေျပာင္သလင္းခါျပီး က်ိဳးေၾကေနတဲ့ ငုတ္တို ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဒီလမ္းဒီ ခရီးကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားဖူးေနလို႔သာ ဒါ ရြာေနရာပဲ လို႔ မွန္းလို႔ရတာ။ အေနာက္ဘက္ကမ္းက ရြာေတြဆိုလဲ တခါထဲ မုန္တိုင္းက ရြာေရာ လူေရာ က်ဲြေတြ၊ ႏြားေတြေရာ အကုန္လံုး တိုက္ခ်ၿပီးသြားလိုက္တာ ျမစ္ထဲကို က်တဲ့ဟာေတြ က်၊ တခ်ိဳ႔လဲ အေရွ႔ဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္သြားတင္။ ကမ္းစပ္မွာ အေလာင္းေတြဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ အေ၀း ကေနလွမ္းၾကည့္လိုက္၊ ျဖဴျဖဴေလးျမင္ရင္ အဲဒါ အေလာင္းပဲလို႔သာ မွတ္လိုက္ေတာ့။ အကုန္ ရြာလံုးက်ြတ္ကို ေပ်ာက္ သြားတာ။ ေသတဲ့လူေတြလဲ ရွာလို႔မရ။ ရွင္တဲ့လူေတြလဲ ဘယ္သြားရွာရမွန္းမသိဘူး။
အဲဒီ ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ေခ်ာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကား၊ ဓနိပင္ႀကိဳ ဓနိပင္ၾကားေတြမွာ ခိုကပ္ျပီး က်န္ခဲ့တယ္။ စားစရာမရိွ။ ေသာက္စရာက နတိၳ။
လဒေတြဟာတဲ့၊ လဒအထီးနဲ႔ လဒအမဟာ ဥ ဥ ၿပီးရင္ ဥေတြကို အသိုက္ထဲမွာ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့တယ္။ သားေလးေတြေပါက္လာေတာ့လဲ အစာရွာေဖြျပီး ခံြ႔မေက်ြးၾကဘူး။ ဟိုးေကာင္းကင္ကေန ပ်ံ၀ဲၿပီးေတာ့ အသိုက္ကို ၾကည့္တယ္။ လဒေလးေတြကေတာ့ အင္း ငါတို႔ အေဖနဲ႔အေမေတာ့ ၀ဲလာၿပီဟဲ့။ ငါတို႔ကို အစာ ေက်ြးေတာ့မွာပဲ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္သလို လဒအထီးနဲ႔အမက သူတို႔သားသမီး ေတြကို အစာလာခံြ႔မေက်ြးဘူး တဲ့။ ဒီေတာ့ အဲဒီ လဒေပါက္ကေလးေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ပဲ အသက္ဆက္ ၾကရတယ္တဲ့။
အဘိဓမၼာမွာ အာဟာရ ေလးမိ်ဳးရိွတယ္။ အဲဒီမွာ မေနာသေဥၥတနာ အာဟာရ ဆိုတာပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အာဟာရ။ အဲဒီလဒေပါက္ကေလးေတြဟာ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ အာဟာရနဲ႔ပဲ အသက္ဆက္ျပီး ရွင္သန္ႀကီးျပင္းလာၾကရတယ္။
ဟိုး ေခ်ာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကားမွာ အသက္မေသပဲ ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြလဲ ဒီလိုပဲ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို ရဟတ္ယာဥ္ ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဘတ္ဘတ္ ဘတ္ဘတ္ နဲ႔ လာလာၿပီး ၀ဲၾကည့္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီသူေတြက အင္း ငါတို႔ေတာ့ အစား အစာေတြ လာပို႔ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့ လို႔ ေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္ေတြက ၀ဲသာ ၾကည့္သြားတယ္။ သူတို႔ဘို႔ ဘာအစား အစာမွ ခ်မေပးသြားဘူး။ အင္း ဒီေန႔ေတာ့ လာၿပီး အေျခအေနကို ၾကည့္ တာထင္ပါရဲ့ေလ။ နက္ျဖန္ေတာ့ အစား အေသာက္ေတြ ပါလာမွာ မုခ်ပဲ လို႔ နက္ျဖန္ကို ထပ္ၿပီး ေမွ်ာ္ၾကျပန္ တယ္။ နက္ျဖန္လဲ လာတာပဲ။ ရဟတ္ယာဥ္ေတြ ဘတ္ဘတ္ ဘတ္ဘတ္ နဲ႔။ ဟိုး ဓနိေတာထဲက လူေတြ ေမွ်ာ္ ၾကျပန္ၿပီ။ အင္း- ဒီေန႔ေတာ့ အစားအေသာက္ေတြ လာခ် ေတာ့မွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုရဟတ္ယာဥ္ေတြက ၀ဲျပီး ျပန္ သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ အစားအေသာက္ေတြလာပို႔ႏိုး ေနာက္တစ္ရက္ အစားအေသာက္ေတြ လာပို႔ ႏိုး နဲ႔ ေမွ်ာ္သာေနရတယ္။ ရက္ေတြသာ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ကုန္သြား တယ္။ ရဟတ္ယာဥ္ေတြသာ တစ္စီး ၿပီးတစ္စီး ၀ဲသြားတယ္။ သူတို႔ေမွ်ာ္တဲ့ အစားအေသာက္ကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့ ဘူး။
အဲဒီသူေတြဟာ လဒေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၿပီး လဒေပါက္စကေလးေတြလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ပဲ အသက္ဆက္ေနၾကရတယ္။ (မထူးပါဘူးကြာ၊ မင္းတို႔ ငါတို႔လည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။ လဒေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနရတာ။ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာၿပီလဲ။ ငါတို႔လဲ အလိုလိုေနရင္း လဒေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။) အဲဒီ ေခ်ာင္းၾကိဳေျမာင္းၾကားကလူေတြဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လဒ ေမွ်ာ္ ေမွ်ာ္ေနၾကရ ရွာတယ္။
ဘိုကေလးကေန ငါးမုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ကြမ္းသီးေခ်ာင္းဆိုတဲ့ရြာမွာ သီတဂူေက်ာင္းခဲြတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းမွာ သီတဂူသာသနာျပဳအဖဲြ႔ကေန ဒုကၡသည္ေတြကို အစားအေသာက္နဲ႔ အ၀တ္အထည္ေတြ ေထာက္ပံ့ေပးေန တယ္။ ဘုန္းႀကီးက အေတာ္ေလးေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္သြားတယ္။ ၾသစေတးလ်ကေန ဗမာျပည္ကို ေမလ ၈ ရက္ေန႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ၉ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္တယ္။
ဘုန္းႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရြာက ရြာလူႀကီးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးကိုေခၚၿပီး ဒီရြာမွာ အိမ္ေျခဘယ္ ေလာက္၊ လူဘယ္ေလာက္ရိွ သလဲ။ အိမ္ေထာင္စု ဘယ္ေလာက္ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့သလဲ လို႔ အရင္ စာရင္းလုပ္ခိုင္း တယ္။ စာရင္းရေတာ့ ဒို႔ ဂိုေထာင္ထဲမွာ ဆန္ဘယ္ေလာက္ရိွသလဲ လို႔ေမး။ ျပီးမွ ေရာ့ တစ္အိမ္ေထာင္ကုိ ဆန္ တစ္အိတ္၊ ပုဆိုးအက်ႌတစ္စံု ေပးလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ အ၀တ္ေတြကို အကုန္အသစ္ပဲေပးတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းတို႔လွဴတာလည္း ၾကည့္လွဴ။ ဒီကအ၀တ္ေဟာင္းေတြ စုေဆာင္းၿပီးေပးလိုက္။ မင္းတို႔ ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ေတာကလူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အံ၀င္ဂြင္က် မျဖစ္ဘူး။ မင္းတို႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္ကို ေတာမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ၀တ္ရမတံုး။ အဲဒီမွာ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ အမိ်ဳးသမီးေတြ၀တ္တဲ့ အတြင္းခံ ရလာတယ္။ ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးကိုလာျပ တယ္။ ဆရာေတာ္ ဒါက ဘာလဲ။ ဘယ္လို၀တ္ရမတံုး တဲ့။ ဘုန္းႀကီးလည္း အဲဒါေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ မသိဘူး လို႔ေျပာလိုက္ ရတယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ အ၀တ္ထုတ္ေတြပို႔ရတာ ပို႔ခက သက္သာတာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဆင္ဘိုးထက္ ခ်ြန္းဘိုးႀကီးေနမယ္။ အသံုးတည့္ရင္ေတာ္ရဲ့။
Project ကိုင္တဲ့သူမွာ ေခါင္းအေရးႀကီးတယ္။ ဘယ္လိုစီမံခန္႔ခဲြရမလဲ ဆိုတဲ့ ဦးေဏွာက္ရိွရမယ္။
ဘုန္းႀကီးဒါယိကာ စူပါခင္ေမာင္၀င္းမွာက ေရသန္႔ထုတ္တဲ့စက္ရိွတယ္။ ကိုင္း - ေရသန္႔ေတြထုတ္စမ္းကြာ ဆို ေတာ့ ေရကေတာ့ ထုတ္လို႔ရၿပီ။ ထည့္ဘို႔ ပံုးကလိုေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပံုးေတြကို မႏၱေလးကေနမွာတယ္။ မႏၱေလးကေန ပလတ္စတစ္ပံုးေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္လာတယ္။ ဆိုေတာ့ ေရအတြက္က ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အခု ေသာက္ေရသန္႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ထုတ္ေပးေနတယ္။
ကဒံုကနိရြာရ့ဲ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ဘိုးဘြားရိပ္သာရိွတယ္။ အဖိုးအဖြားကေတာ့ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲ ရိွမယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္ေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာ အမိုးေတြလန္သြားတယ္။ အဲဒီ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို အမိုးျပန္မိုးျပီး ေဆးရံုဖြင့္လိုက္ တယ္။ စစ္ကိုင္းသီတဂူေဆးရံု ကေန ဆရာ၀န္ ၄ ေယာက္၊ ရန္ကုန္အာရွေတာ္၀င္က ဆရာ၀န္ ၅ ေယာက္ နဲ႔ သူနာျပဳက အေယာက္ ၂၀ ေခၚလာတယ္။ ကဒံုကနိမွာ ေဆးရံုတစ္ခု၊ တမာမွာ ေဆးရံုတစ္ခု၊ xxxxxxxx စုစုေပါင္း ေဆးရံု ေလးခု ဖြင့္ ထားတယ္။ စစ္ကိုင္းေဆးရံုနဲ႔ အာရွေတာ္၀င္က ေဆးေတြထုတ္လာတယ္။ မႏၱေလးက ေဒါက္တာျမသြင္ကလည္း ေဆးေတြ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အျပင္ပုဂၢလိကအလွဴရွင္ေတြဆီက ရတာနဲ႔ဆို ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ေဆးစုစုေပါင္း တန္ခ်ိန္ ၇၀၀ ရိွတယ္။ ခုလ ၂၈ ရက္ေန႔ကို ေဆးေတြ လိုက္ပို႔ဖို႔ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးနဲ႔ ေရ မလိုဘူး။ ေလာက္တယ္။

ေရွ႔လုပ္ငန္းစဥ္

ဘုန္းႀကီးတို႔ ခုဆို စုစုေပါင္း ဆန္တင္းေပါင္း ၄၀၀၀ ေက်ာ္ လွဴၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ အ၀တ္တို႔၊ ဆန္တို႔၊ ေဆးတို႔ ရၿပီ။ ဆက္လုပ္ရမွာက ပ်က္စီးယိုယြင္းသြားတဲ့ ေဆးရံုေတြကို ျပန္ျပင္ဘို႔လိုတယ္။ ေရလႊမ္းလိုက္ေတာ့ ဆားငန္ေရ၀င္ၿပီး ပ်က္စီးသြားတဲ့ ေမ့ေဆးေပးစက္၊ ခဲြစိတ္ခန္းသံုးပစၥည္းေတြ equipment နဲ႔ instruments ေတြကို အသစ္၀ယ္ ျဖည့္ဆည္း ေပးဘို႔လိုတယ္။ ေနာက္ျပီး မူလတန္းေက်ာင္းနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ ျပန္ျပင္ေပးရမယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြက တိုင္ေတြကေကာင္းေတာ့ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒါကို အမိုး၊ အကာျပန္ျပင္ေပး လိုက္ရင္ လူေတြ ေလာေလာဆယ္ေနစရာ ရသြားမယ္။ အဲဒီမွာ လူေတြ စုေန။ သူတို႔ကို ဆန္အလံုအေလာက္ ျဖည့္ေပး ထားလိုက္ရင္ စုၿပီး ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ခ်က္စားလို႔ရမယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အကူအညီမေတာင္းဘူး။ အားလံုး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထပဲ။ စီစဥ္ ထားတာက အဲဒီမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ရိွတယ္။ တစ္ေက်ာင္းကို သြပ္ အခ်ပ္ ၁၀၀ နဲ႔ မိုးဘို႔ ေငြ တစ္သိန္းစီ လွဴၿပီးသြားၿပီ။ ဘိုကေလးတစ္ၿမိဳ႔နယ္လံုးမွာ ရြာေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ရိွတဲ့အနက္ က်န္တဲ့ရြာေတြ ဘယ္ေလာက္ လဲဆိုတာ မသိေသးဘူး။ စံုစမ္းတံုးပဲ။ ေက်ာင္းအားလံုးအတြက္ သြပ္ အခ်ပ္ တစ္သိန္းမွာထားတဲ့အနက္ သံုးေသာင္း ေလာက္ ရၿပီးၿပီ။ အိမ္လံုးက်ြတ္လြင့္သြားတဲ့သူေတြကို ထမင္း၊ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ရန္ကုန္ထဲက ဒန္အိုးစက္ေတြသြားၿပီး ဒန္အိုး အလံုး တစ္သိန္းမွာထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပန္ကန္ တစ္သိန္း နဲ႔ ဇြန္း တစ္သိန္းလဲ မွာထားတယ္။ အေရးႀကီးတာက သူတို႔ ကို အေျခတက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔ပဲ။
ေခါက္ဆဲြထုပ္ေလးေတြ လာေ၀လိုက္၊ ယူစားလိုက္။ မံု႔ထုပ္ေလးေတြ လာေ၀လိုက္၊ ယူစားလိုက္နဲ႔။ ၾကာရင္ ဒီလူေတြ သူေတာင္းစားဘ၀ ေရာက္သြားမယ္။ ဒါ့အျပင္ အေဖေရာ အေမပါ မုန္တိုင္းထဲမွာ ေသသြားလို႔ မိဘမဲ့ ျဖစ္သြား တဲ့ ကေလးေတြကို ဘယ္လိုကယ္မလဲ။ လူအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ လူေတြလက္ထဲ ေရာက္မသြားခင္ ကယ္ရမယ္။ လုပ္ရမဲ့ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြက အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးလိုတယ္။ ပိုက္ဆံ မရိွရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး။
ကဲ တရားနည္းနည္းေဟာရေအာင္။

မာလုက်ပုတၱ သုတၱန္

ဘယ္အလုပ္ဟာ အေရးႀကီးသလဲ လို႔ သိၿပီး အဲဒီအလုပ္ကို အရင္လုပ္ရမယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲ အမဲလိုက္ရင္း သမင္ကိုပစ္လိုက္တဲ့ျမားဟာ လဲြေခ်ာ္ျပီး လုလင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္၀ကို စူး၀င္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလုလင္ကို သူ႔အေဖာ္အေပါင္းေတြက ျမားကိုႏႈတ္ၿပီး ေဆးကုေပးမယ္လုပ္ေတာ့ လုလင္က ျမားကိုအႏႈတ္မခံဘူး။ ေနၾကပါအံုး။ ေနၾကပါအံုး။ ျမားကိုမႏႈတ္ပါနဲ႔ဦး။ ေဆးအရင္မကုလိုက္ပါနဲ႔ဦး။
၁။ အဲဒီျမားဟာ ဘယ္အရပ္ကလာတာလဲ။
၂။ ျမားကို ဘာနဲ႔လုပ္ထားတာလဲ။ သစ္သားနဲ႔လား။ ၀ါးနဲ႔လား။
၃။ ျမားအၿမီးမွာ ခ်ည္ထားတာက ငွက္ေမြးလား။ ငွက္ေမြးဆုိ ဘာငွက္ရဲ့ အေမြးလဲ။
၄။ ျမားဦးမွာ တပ္ထားတာ သံလား။ ေၾကးလား။
၅။ ျမားဦးကို ဘာအဆိပ္သုတ္ထားတာလဲ။
၆။ အဲဒီျမားကို ပစ္လိုက္တဲ့လူက ပိန္သလား၊ ၀သလား၊ ျဖဴသလား၊ မဲသလား၊ အရပ္ရွည္သလား၊
အရပ္ပုသလား၊ ဘာလူမိ်ဳးလဲ။
၇။ အဲဒီလူက ဘယ္ဇာတိလဲ။ ဘယ္မွာေနတာလဲ စသျဖင့္ ဒါေတြသိေအာင္ အရင္စံုစမ္းပါအံုး။ ဒါေတြသိမွ က်ြႏ္ုပ္ရင္၀မွာ စူးေနတဲ့ ျမားကို ႏႈတ္ျပီးေဆးကုၾကပါ တဲ့။
ကဲ - အရင္လုပ္ရမွာကဘာလဲ။ ဒါေတြစံုစမ္းဘို႔လား။ ျမားကိုႏႈတ္ျပီး ေဆးကုဘို႔လား။

တစ္ေန႔မွာ မာလုက်ပုတၱဟာ ျမတ္စြာဘုရားဆီသြားျပီး ပုစၧာ ၁၀ မိ်ဳးကို ေမးတယ္။
၁။ စၾကာ၀ဠာသည္ အစဥ္အျမဲတည္သေလာ။
၂။ မတည္သေလာ။
၃။ စၾကာ၀ဠာသည္ အကန္႔အသတ္ရိွသေလာ။
၄။ မရိွသေလာ။
၅။ ၀ိညာဥ္သည္ ကာယႏွင့္ အတူတူပင္ေလာ။
၆။ ၀ိညာဥ္က တသီးတျခား၊ ကာယက တသီးတျခားပင္ေလာ။
၇။ တထာဂတသည္ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ တည္ရိွသေလာ။
၈။ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ မတည္ရိွသေလာ။
၉။ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ (တစ္ၿပိဳင္နက္) တည္ရိွ-မတည္ရိွသေလာ။
၁၀။ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ (တစ္ၿပိဳင္နက္) မတည္ရိွ-မတည္ရိွမဟုတ္သေလာ။

ဒီေမးခြန္းေတြကိုမွ ျမတ္စြာဘုရားမေျဖရင္ ဆက္ၿပီး တရားအားမထုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို အက်ပ္ကိုင္တာကိုး။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဟဲ့၊ မာလုက်ပုတၱ။ ေလာကမွာ ငါရိွတယ္ ဆိုတဲ့အစဲြကို အရင္ျဖဳတ္။ ဒီအစဲြျပဳတ္သြားရင္ မင္းေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြ အားလံုးေျပလည္သြားမယ္။ အေရးၾကီးတာက ငါစဲြကို အရင္ျဖဳတ္ဖို႔။ ခုနက ေမးခြန္းေတြရဲ႔ အေျဖ ကို လိုက္ရွာေနဘို႔မဟုတ္ဘူး။
ခု ေဟာဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကို ဘာလို႔ေခၚတံုး။ ဘုန္းႀကီးေတြေနတယ္။ တရားပဲြေတြ က်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္း လို႔ေခၚရတယ္။ အကယ္၍ ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကုိ အခန္းအခန္းေတြဖဲြ႔ျပီး လူေတြထားလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမ လဲ။ အိမ္ ျဖစ္သြားမယ္။ အကယ္၍ အခန္းေတြျပန္ဖဲြ႔ျပီး ငွားစားလိုက္ရင္ ေဟာ္တယ္ ျဖစ္သြားမယ္။ အိမ္သာလို အခန္းေတြဖဲြ႔ျပီး အိမ္သာလို႔ ေရးလိုက္ရင္ အိမ္သာ ျဖစ္သြားမယ္။ တိရိစၧာန္ေတြထားျပီး ျပစားလိုက္ရင္ zoo ျဖစ္သြားမယ္။ စီမံခန္႔ခဲြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာ လုပ္လိုက္ရင္ ရံုး ျဖစ္သြားမယ္။
ေက်ာင္းပဲလုပ္လုပ္၊ အိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာ္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္သာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရံုးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲ လုပ္လုပ္။ လုပ္ခ်င္ တာလုပ္။ အေျခခံက ဘာေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတာလဲ။ သြပ္၊ သံ၊ အုတ္ခဲ၊ ကြန္ကရစ္ ဒါပဲ ရိွမယ္။ ဒီသြပ္၊သံနဲ႔ အုတ္ခဲကိုပဲ ဒီဇိုင္း အမိ်ဳးမိ်ဳးေျပာင္းေဆာက္လိုက္ေတာ့ နာမည္အမိ်ဳးမိ်ဳးေျပာင္းသြားတာ။ ဒါျဖင့္ designer ကဘယ္သူလဲ။
အေျခခံ structure material ကေတာ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္။ ဒါပဲ ရိွတယ္။ design ေျပာင္းသြားလို႔သာ တရုပ္ ရယ္၊ ကုလားရယ္၊ အဂၤလိပ္ရယ္၊ ဗမာရယ္ ဒီလိုျဖစ္လာတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ငါ ဆိုတာေပ်ာက္ဖို႔ မူရင္း structure ကို နားလည္ရမယ္။ မူရင္း structure material ကို နားမလည္တဲ့အခါက်ေတာ့ ငါပဲ၊ ငါ့ဥစၥာပဲ လို႔ စဲြေနေတာ့တာပဲ။ ဘာလဲ။ အတၱ နဲ႔ အတၱနိယ ( I and Mine ) ။ အဲဒီ ငါ ဆိုတာကိုမေဖ်ာက္ႏိုင္ရင္ ျမားစူးခံရတဲ့သူဟာ ေသဖို႔ပဲ ရိွေတာ့ တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မာလုက်ပုတၱ၊ မင္းေခါင္းမွာ အတၱမီး၊ အတၱနိယမီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။ အဲဒီမီးကို ခပ္ျမန္ ျမန္ ၿငိမ္းရမယ္။ ဒီပုစၧာေတြနဲ႔ အခိ်န္ျဖဳံးေနဘို႔ မဟုတ္ဘူး။” တဲ့။
(မာလုက်ပုတၱသုတ္ကို ပိုၿပီးအေသးစိတ္သိလိုသူမ်ား ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာ စာမ်က္ႏွာ ၂၇၊ ၂၈၊ ၂၉ မ်ားတြင္ ရႈပါ)။
ရင္၀မွာစူးေနတဲ့ ျမားကို အရင္ႏႈတ္ရမွာ။ အေရးတႀကီးလုပ္ရမဲ့အလုပ္က ျမားကိုျမန္ျမန္ႏႈတ္ၾကပါ။ ေဆးကို ျမန္ျမန္ကုၾကပါ။ ျမားကိုဘယ္သူကပစ္သလဲ။ ဒီျမားဘယ္ကလာသလဲ။ ျမားပစ္တာ ဘာလူမိ်ဳးလဲ စသျဖင့္ စည္းေ၀းပဲြ ထိုင္မေနၾကပါနဲ႔။ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔သာ လုပ္ေနၾကရင္ ျမားစူးေနတဲ့သူ ေသဘို႔သာရိွေတာ့တယ္။
ဘယ္သူျမားစူးစူး၊ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူေတြဒုကၡေရာက္ေရာက္ ငါတို႔မိသားစု ဘာမွမျဖစ္ရင္ေတာ္ျပီ ဆိုတဲ့သူေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းလကၡဏာနဲ႔ မညီဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြကို ျမင္ရ ၾကားရရင္ တုန္လႈပ္စြာခံစားတတ္ရမယ္။ ဒုကၡေရာက္ ေနတဲ့သူကို ဒီဒုကၡကေန ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ လုပ္ေပးလိုစိတ္ရိွရမယ္။ စိတ္ရွိရံုနဲ႔တင္ မျပီးေသးဘူး။ ကာယကံေျမာက္၊ ၀စီကံေျမာက္ ေဆာင္ရြက္ လဲေပးရမယ္။ ဒုကိၡတသတၱ၀ါေတြရဲ့ဒုကၡကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ ကရုဏာပဲ။ မီးေလာင္ေနတဲ့သူကို မီးၿငိမ္း သတ္ေပးျပီး ေဆးကုေပးရမွာက ကရုဏာရွင္ေတြရဲ့အလုပ္။ လူမိ်ဳးေရးရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ျပီး ျငင္းခံုမေနၾကပါနဲ႔။ ဘုန္းႀကီးတို႔ သြားလွဴတဲ့ေနရာမွာဆိုရင္ မြတ္ဆလင္ေတြခ်ည္း အိမ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ ရိွတယ္။ ဒုကၡေရာက္တယ္ ဆိုတာမွာ လူမိ်ဳးမေရြး ဘာသာမေရြး အားလံုးသြားတူတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီဒုကၡႀကီးကို ေျဖရွင္းဘို႔ ကရုဏာ ဆိုတဲ့ တူညီေသာ common platform လိုေနျပီ။ အားလံုးလက္တဲြျပီး ေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းဟာ ကရုဏာဆိုတဲ့ တစ္လမ္းထဲပဲ။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမိ်ဳးေရး၊ ဘာသာေရးမ်က္လံုးေတြအားလံုးမိွတ္ထားျပီး ကရုဏာဆိုတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ေခါင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ၿငိမ္းဘို႔၊ ျမားစူးေနတဲ့ ဒါဏ္ရာကို ခပ္ျမန္ျမန္ကုသ ေပးဘို႔ လုပ္ၾကပါ။ ကရုဏာဆိုတဲ့ common platform ေပၚမွာ အားလံုးလက္တဲြျပီး ညီညီညာညာနဲ႔ ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾကပါ။
ေနာက္ျပီး ဧရာ၀တီတိုင္းက မုန္တိုင္းေဘးေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနသူ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကို ကရုဏာ ပို႔ၾကပါ။ မုန္တိုင္းအတြင္းကြယ္လြန္သြားၾကသူအေပါင္းကိုလည္း ကိုယ္ျပဳထားသမွ်ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို အမွ်အတန္း ေပးေ၀ၾကပါ။

ဒုကၡပတၱာစ နိဒုကၡာ၊ ေဟာႏၱဳ သေဗၺပိပါဏိေနာ။
ဒုကၡပတၱာစ - ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္းသို႔ ဆုိက္ေရာက္၍ေနၾကကုန္ေသာ၊ သေဗၺပိ - အလံုးစံုကုန္ေသာ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔သည္၊ နိဒုကၡာ - ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၱဳ - ေကာင္းစြာမေသြ ျဖစ္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။
ဘယာပတၱာစ နိဘယာ၊ ေဟာႏၱဳ သေဗၺပိပါဏိေနာ။
ဘယာပတၱာစ - ေဘးရန္အမိ်ဳးမိ်ဳး ကပ္ၿငိ၍ ေနၾကကုန္ေသာ။ သေဗၺပိ - အလံုးစံုကုန္ေသာ သတၱ၀ါ အေပါင္း တို႔သည္၊ နိဘယာ - ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၱဳ - ေကာင္းစြာမေသြ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
ေသာကပတၱာစ နိေသာကာ၊ ေဟာႏၱဳ သေဗၺပိပါဏိေနာ။
ေသာကပတၱာစ - ေဆြမိ်ဳး ဉာတိပ်က္ျခင္း၊ စီးပြားပ်က္ျခင္း၊ က်န္းမာေရးပ်က္စီးျခင္း စသျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္း အမိ်ဳးမိ်ဳးေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကကုန္ေသာ။ သေဗၺပိ - အလံုးစံုကုန္ေသာ သတၱ၀ါ အေပါင္း၊ ဧရာ၀တီတိုင္းအတြင္းမွ ေဆြေဟာင္း မိ်ဳးေဟာင္း။ မိေဟာင္း ဖေဟာင္း။ မိတ္သဂၤဟာအေပါင္း တို႔သည္၊ နိေသာကာ - ေသာကကင္းေ၀း၊ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရိွၾကကုန္သည္၊ ေဟာႏၱဳ - ေကာင္းစြာမေသြ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

(ဆရာေတာ္ေဟာသြားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္။ က်ြန္ေတာ္က လက္ေရးႏွင့္ လိုက္ေရးရတာဆိုေတာ့ အကုန္ မမွတ္ႏုိင္၊ ခု မွတ္လို႔ရသေလာက္ကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏)

ေအးျငိမ္း
၂၉-၀၅-၂၀၀၈
၂၃၂၉ နာရီ

သစ္နင္းသစ္က်ိဳး၊ ၀ါးနင္း၀ါးက်ိဳး

(၁)

သည္ကုလားလုပ္ေနပံုကိုၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ အသည္းယားလွသည္။ ေနာက္မွေန၍ လုပ္ကိုင္ပစ္လိုက္ ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။ သည္ေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ အေရးတႀကီးပို႔ရမည့္ ပစၥည္းျဖစ္ရာ သည္မနက္မၿပီးလွ်င္ မျဖစ္။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ လိုအပ္သမွ် အကုန္ ကြ်န္ေတာ္ စီစဥ္ေပးကာ သူ႔ကိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္၊ ဘယ္လိုကိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပထားေပးၿပီး ျဖစ္သည္။ ဒါႏွင့္ေတာင္ saddle ကို ျဖတ္ဘို႔ၾကည့္ေနတာ စိန္ပဲြစားက စိန္တစ္လံုးတြင္ အျပစ္ အနာအဆာ ပါမပါ၊ မွန္ဘီလူးႏွင့္ အေသအခ်ာၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျဖတ္စက္ (Fibre-cutter) ကို ကိုင္ျဖတ္ေနတာကလည္း သူ႔မိန္းမ ပါးကေလးကို ပြတ္ေနသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ နဂိုကမွ စိတ္တိုတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို သည္းမခံႏိုင္သည့္အဆံုး ေဟ့ေကာင္၊ ဖယ္။ မင္း၊ အဲဟိုမွာ သြားသာထိုင္ေန - ဟု ဆိုကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျဖတ္လုိက္ပါသည္။ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ အသားကုန္ျဖတ္သည္မို႔ saddle အခု ၃၅၀ ကို နာရီ၀က္ပင္မၾကာ။ ၿပီးသြား၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ပါကင္ဘာညာလုပ္ကာ ရံုးသုိ႔ DO (Delivery Order) ျပင္ရန္ လွမ္းဖံုးဆက္လိုက္ပါသည္။
သည္ကုလားကိုသာ ျဖတ္ခိုင္းလွ်င္ သည္မနက္ မေျပာႏွင့္။ သည္ေန႔ေတာင္ ၿပီးမည္မဟုတ္။
ဒါက ယခုမွ ျဖစ္တာ။ သည္အတိုင္းပင္ ECC Project တြင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဘူးၿပီ။ ထိုစဥ္က ၂၄ လက္မ ပိုက္လိုင္းကို ေရထည့္ကာ စမ္းရမည္။ သည္ေတာ့ Flange မွ Bolt ႏွင့္ Nut မ်ားကို ၾကပ္ရမည္။ ကုလားမ်ား bolt, nut ၾကပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ၾကပ္သည္ဆိုသည္မွာလည္း ၾကပ္ၿပီးၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ၾကပ္၍ ရသည္ မဟုတ္။ သူ႔တင္းအားေရာက္သည္ထိ ၾကပ္ရသည္။ သည္ေကာင္ေတြ လုပ္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွ စိတ္ထဲမွ ရြစိရြစိ ျဖစ္လွၿပီ။ ဤသည္ကို ရိပ္မိေသာ လတ္လတ္ က “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းသန္႔၊ လာစမ္း။ မင္းနဲ႔ငါ ၾကပ္မယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုယ္တုိင္ ခ်ပါသည္။ လတ္လတ္ႏွင့္ ကိုမင္းသန္႔တို႔မွာ ဆူပါဗိုက္စာမ်ားျဖစ္၏။ သည္ကုလားေတြကို ဘယ္လိုလုပ္၊ ဘယ္လိုကိုင္ဟု ရွင္းျပ ထားၿပီး ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကုလားမ်ား ပံုမက်၍ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်ဲၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆို လတ္လတ္မွာ ပုပု၊ ေသးေသးေလးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကုလားမ်ားထက္ သန္ေသးသည္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ၾကပ္လိုက္မွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သက္ျပင္းေမာႀကီးကို ဟူး ကနဲ မႈတ္ထုတ္ႏုိင္ပါေတာ့သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္ကလည္း Jorong Island မွ SUT (Sembcorp Utility and Terminal) တြင္ pump အ၀င္ ၇၄ လက္မပိုက္ႀကီးမ်ားကို ဆင္ရသည္။ သည္အတိုင္းပင္ flange မွ bolt, nut မ်ား ၾကပ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွ ကုလားမွာ လူကပိန္သျဖင့္ အားက သိပ္ရိွလွသည္မဟုတ္။ 74” Flange မ်ားမွ bolt, nut ႀကီးမ်ားမွာ အႀကီးႀကီးမ်ားျဖစ္ရာ ေတာ္ရံုအားႏွင့္ မလြယ္။ သည္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲရိွသမွ် လွ်ာႀကီးကို တန္းလန္းထုတ္ကာ ကုလား ၾကပ္ေနတာၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရင္မ်ားပင္ တစ္လွပ္လွပ္ျဖစ္လာပါသည္။
ေတာ္ပါေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက အၿမဲတမ္း အလုပ္သမားခန္႔မထား။ Project ရိွမွ supply ေခၚသည္။ သည္ေကာင္ေတြႏွင့္သာ အၿမဲလုပ္ေနရလို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ႏွင့္ ေသြးတိုးရကာ ျမန္ျမန္ မာလကကိန္း ရိွသည္။

(၂)

၁၉၈၉ ခုႏွစ္က ရြာမွ ကိုဖိုးေအာင္ကိုေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းၿပီးၿပီး အလုပ္မရႏိုင္ေသးသျဖင့္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနရေသာ ကာလျဖစ္၏။ ရန္ကုန္တြင္ တည္းမည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ့္ အတြက္ မမက ပ်ားရည္ပုလင္းႏွစ္လံုး ထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။ ပ်ားရည္ပုလင္းမ်ားမွာ အိတ္ထဲတြင္လည္း မဆန္႔။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္မလာရကား။ သယ္ရတာ အဆင္မေျပ။ သည္ေတာ့ ဟသၤာတၿမိဳ႔အေရာက္၊ ကားမွ သေဘၤာသို႔ အကူးအေျပာင္းတြင္ အား/ကာ ဆိုင္တန္းမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔၀င္ကာ သင္အူႀကိဳးေတာင္းလွ်က္ ပုလင္းမ်ားကို ကိုင္၍ ေကာင္းေစရန္ ခ်ည္ေႏွာင္ပါသည္။ ဆိုင္ရွင္မွာ တရုတ္အဖိုးႀကီး ျဖစ္၏။ အခ်ိန္မွာ အေတာ္ေစာေသးသည္။ ဆိုင္မ်ားပင္ အားလံုး မဖြင့္ေသး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ည္ေနတာကို အဖိုးႀကီးက ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနပါ၏။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ ဖယ္စမ္း။ ငါခ်ည္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဘာမွ လက္ေၾကာတင္းတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး ဆိုကာ ကိုယ္တိုင္ခ်ည္ေပးလုိက္ပါ၏။ ဟုတ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ပုလင္းႏွစ္လံုးကို ဟိုဘက္ကပတ္ခ်ည္လိုက္၊ သည္ဘက္က ပတ္ခ်ည္လိုက္ႏွင့္ ဒုကၡမ်ားေန သေလာက္ သူခ်ည္ေပးလိုက္မွ အဆင္ေျပေျပ ၿပီးသြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်ည္ထားသည္မွာ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲႏွင့္မို႔ မ,ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပုလင္းႏွစ္လံုးမွာ တစ္လံုးႏွင့္တစ္လံုး ဆတ္ကာ တစ္ေတာင္ေတာင္ ျမည္ေနပါသည္။ ေဟာ၊ သူလည္း ခ်ည္ေပးလိုက္ေရာ၊ ကိုင္လို႔လည္းေကာင္း။ ပုလင္းမ်ားမွာလည္း တင္းတင္းရင္းရင္းႏွင့္ဆိုေတာ့ ရမ္းမေနေတာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ့္မိဘမ်ားမွာ လယ္သမားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ လယ္ဆိုေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ က်ယ္လွသည္မဟုတ္။ ငါးဧက မွ်သာ ျဖစ္၏။ ကူေဘာ္ေလာင္ဘက္ရေစရန္ လယ္လုပ္ခ်ိန္၌ ႏွစ္စဥ္ လယ္စားရင္းငွားတစ္ေယာက္ ေခၚပါသည္။ လယ္တစ္ၿပီးကို စပါး ၁၅ တင္းေပးရ၏။ လယ္တစ္ၿပီး ဆိုသည္မွာ စပါးမ်ိဳး စၾကဲသည္ မွ ရိတ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္ထိကို ေခၚပါသည္။ ျမန္မာလို ၀ါဆိုလေလာက္မွ တန္ေဆာင္မုန္းလေလာက္ထိ ျဖစ္ပါ၏။ မိဘမ်ားငွားခဲ့ေသာ လယ္စားရင္းငွားမ်ားထဲတြင္ ကိုေအးလိႈင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၅ တန္း၊ ၆ တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္။ ၁၁ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္သား ခန္႔။
ကုိေမာင္ေမာင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ (၀ါးေတာကြင္းရြာ၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္) မွမဟုတ္။ အျခားတစ္ရြာမွ ျဖစ္၏။ သူ႔ ၾကည့္ရသည္မွာ မရိွေအးေအး၊ ရိွေအးေအးပံုစံမိ်ဳး။ ခုမွ ေတြးမိသည္မွာ အေဖႀကီးေၾကာင့္မို႔သာ ကိုေမာင္ေမာင္ လယ္ၿပီးသည္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သာဆို မလြယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေဖႀကီးမွာ သားအဖအရင္း ဆိုေပမင့္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအရာ၊ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္ စသည္တို႔မွာ တျခားစီျဖစ္၏။ ေတာသားဆိုေပမင့္ အေဖႀကီးက အသားျဖဴျဖဴ။ ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔။ စိတ္ေအးလက္ေအး။ အေဖႀကီးတြင္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေဒါသထြက္သည္ ဆုိသည္ကို ေတြ႔ရခဲသည္။ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္း မနာလို၀န္တို ျဖစ္မည္။ ဟိုလိုလုပ္လုိက္မည္ သည္လိုလုပ္လိုက္မည္ ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ မေတြ႔မႀကံဳခဲ့ရစဖူး။ ထိုကဲ့သုိ႔ပင္ စီးပြားကိုလည္း ဟိုလိုသည္လိုရေအာင္ ရွာမည္ဟု မႀကံရြယ္စဖူး။ မိဘလက္ငုတ္ လယ္ကေလးကို ေအးေအး ေဆးေဆးလုပ္ကာ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနသူျဖစ္၏။ အေဖႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ရိွလွသည္။ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကဟူ၍ ျမဴမွ်မကပ္။ အက်ိဳးဆက္မွာကား ယခု အသက္ ၇၆ ႏွစ္ရိွသည့္တိုင္ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္စဖူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာသာ ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ မိသားစု ၁၁ ေယာက္ရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ အက်န္းမာဆံုးသူကို ျပပါဆိုလွ်င္ အေဖႀကီးကို ျပရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ခန္းမွာ ၆ ထပ္တြင္ရိွရာ အေဖႀကီးမွာ ထို ၆ ထပ္ကို မနက္ျပန္ညျပန္ ဘာအခက္အခဲမွ မရိွဘဲ အတက္အဆင္းျပဳကာ လွည္းတန္း၊ အင္းလ်ား စသည္မ်ားဘက္သို႔ အျမဲလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ ရိွပါသည္။
အေဖႀကီးႏွင့္ မတူလွစြာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အသားမည္းမည္း၊ အက်ည္းတန္တန္၊ အလြန္ေဒါသႀကီးသူ ျဖစ္၏။ အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္လွ်င္ ေလာဘတႀကီး အတင္းတြန္း လုပ္တတ္ေသာ သေဘာရိွ၏။ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ မၿပီးလွ်င္ မေနဆိုကာ အိပ္ခ်ိန္ပင္လွ်င္ မအိပ္ပဲ လုပ္တတ္၏။ သို႔အတြက္ သူမ်ားလုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ကာ သေဘာေတြ႔ခဲသည္။ သည္ေတာ့ ကိုယ္ပဲပင္ပန္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အစ္မႀကီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဖခင္ကို အေဖႀကီး၊ မိခင္ကို အစ္မႀကီး ဟု ေခၚပါသည္။) က စိတ္ဆတ္သည္။ ေဒါသႀကီးသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမမယ္အရြယ္ကပင္ အစ္မႀကီးမွာ ဆံုးပါးသြားသည္ ျဖစ္ရာ အစ္မႀကီးအေၾကာင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလုိက္ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသႀကီးျခင္းမွာ အစ္မႀကီးႏွင့္တူတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေျပာရင္း စကားေတြ ေဘးေခ်ာ္သြားသည္။ ျပန္ေကာက္ၾကပါစို႔။
အစ္မႀကီး က ကိုေမာင္ေမာင့္ ကို ျမက္တစ္ပင္ကို ေသေအာင္နင္းတယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ ေမာင္ေမာင္တို႔ ႏြားေက်ာင္းတာ ပုဆိုးေတာင္ ေရမစို ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳပါသည္။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ငယ္ေသးသျဖင့္ အစ္မႀကီး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို မသိ။ ျမက္ပင္ေသေအာင္မ်ား ကိုေမာင္ေမာင္ ဘယ္လိုနင္းပါလိမ့္ဟုပင္ အေတြး ေခ်ာ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ ယခုမွ ကိုေမာင္ေမာင္ လက္ေၾကာမတင္းတာကို ဆိုလိုေၾကာင္း သေဘာေပါက္ပါသည္။

တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းဆိုသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္တြင္ လက္ေၾကာတင္းတင္း အလုပ္လုပ္သူ မ်ားကို သစ္နင္းသစ္က်ိဳး၊ ၀ါးနင္း၀ါးကိ်ဳးသူမ်ား ဟု အမွတ္သညာ ျပဳၾကပါသည္။

(၃)

လက္ေၾကာတင္းတင္း အလုပ္လုပ္သူ ႏွင့္ လက္ေၾကာမတင္းသူ အလြန္ကြာပါသည္။ လက္ေၾကာတင္းသူ မည္သူ႔ကို မဆို အလုပ္ရွင္ႀကိဳက္မည္။ လက္ေၾကာမတင္းသူမ်ားမွာမူကား လက္ေၾကာမတင္းသည့္ စူပါဗိုက္စာမ်ားထံတြင္သာ လုပ္လုိ႔ ရႏုိင္ေပမည္။ မဟုတ္က အျမဲလိုလို အဆဲခံ၊ အဆိုခံေနရမည္မွာ ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ေရဆင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က ဆံပင္ညွပ္လွ်င္ ေပါက္ကုန္းရြာထိပ္မွ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္တြင္ အျမဲ သြားညွပ္ေလ့ ရိွပါသည္။ ဆံသဆရာမွာ စစ္သားလူထြက္ျဖစ္၏။ မိဘမ်က္ရည္တစ္စက္၊ သားသမီး ဘာတစ္သက္ ဆိုလား စသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ ေလးငါးခုကို ၀ါးထရံတြင္ တုတ္မ်ားႏွင့္ထိုးကာ ကပ္ထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သြားသည့္ အခါတိုင္း သူ႔သားကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတာ အျမဲလိုလို ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ သူ႔သားလုပ္သမွ် ဘာမွ စိတ္တိုင္းမက်ႏုိင္။
သူ႔ထံ ဆံပင္လာညွပ္ေသာ ေကာင္ေလးမ်ားကိုလည္း -
မင္းတို႔ေကာင္ေတြ လူငယ္ေတြျဖစ္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ဘာမွ မရိွဘူး။ ၾကည့္အံုး၊ ထုိင္ေနပံုကိုက ခါးႀကီးေခြလို႔။ ဆံပင္တစ္ခါညွပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲကြ။ တစ္ခါတည္း ခုေတာ့ ေခါင္းႀကီးက ဟိုဘက္လည္သြားလိုက္၊ ဒီဘက္ယိုင္သြားလိုက္၊ ခဏကေလးမ်ား ဆံပင္ညွပ္ေနတံုး နည္းနည္းေလာက္ ေတာင့္ထားလို႔မရဘူးလား။ မင္းတို႔ကိုမ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ငါ လိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဘာၾကည့္ႀကိဳက္သလဲ ဆိုတာ ေမးလိုက္ခ်င္ရဲ့။ မင္းတို႔ပံုနဲ႔ ႀကီးလာရင္ ဘယ္အလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းတင္း လုပ္မလဲ ဟင္၊ ∫# @ ! $ % & * < . . . .
- - - စသျဖင့္ အျမဲ ပြမ္ေနတတ္ပါသည္။

ဤသည္မွာ ထိုဆံသဆရာႀကီး အလြန္လည္း မဟုတ္ပါ။ မႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္တြင္ ငွားေနသြားေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦး မွာလည္း ဤအတိုင္းျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေလာကႀကီးကို စိတ္ပ်က္ကာ စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္ပံုမ်ိဳး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မ်က္စိေရွ႔အျမင္မေတာ္တာမ်ားေတြ႔လာလွ်င္ ေျပာခ်င္လိုက္သည္မွာ ပါးစပ္ယားေန သည့္လူစားမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ထိုေကာင္ကေလးကို မင္းကြာ၊ ၾကည့္ရတာ၊ မေန႔ကမွ ရည္းစားလင္ေနာက္လုိက္သြားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေပါက္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာကို ရႊင္ရႊင္ျပျပထားၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္၊ တက္တက္ၾကြၾကြ ေနစမ္းပါ ကြ၊ လူငယ္ပဲ ဟု ေျပာမိပါေသး၏။ သူကေတာ့ စိတ္မဆိုးပါ။ တကယ္ဆို သူ႔ဟာသူေနတတ္သလိုေနတာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘာဆိုင္ပါသနည္း။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လက္တဲြလုပ္ရသည့္ ျမန္မာကေလးမ်ားအားလည္း အလုပ္အေပၚတြင္ ေစတနာထား လုပ္ၾကဘို႔၊ မိမိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဗဟုသုတမ်ားကို ေလ့လာဘို႔၊ လက္ေၾကာတင္းတင္းလုပ္ဘို႔ အျမဲေျပာေလ့ ရိွပါသည္။ မိမိဘ၀ တိုးတက္ရာတိုးတက္ရာအေၾကာင္းမ်ားတြင္ လက္ေၾကာတင္းတင္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ျခင္း သည္လည္း တစ္ခ်က္အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔အတြက္ မိမိတက္လမ္းကို ရွာႀကံေနသူ ျမန္မာလူငယ္ကေလးမ်ားအား မည္သည့္ေနရာတြင္ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္နင္းသစ္က်ိဳး၊ ၀ါးနင္း၀ါးက်ိဳးသူမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

ေအးၿငိမ္း
ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္၊ ၂၀၁၀ (စေနေန႔)
၁၅၂၀ နာရီ

အမိႈက္ (မင္းေအာင္သက္လြင္)

အစားေကာင္းစားရသူသည္ မိမိခ်စ္ခင္သူမ်ားကို သတိရသကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္စာေကာင္းမ်ား ဖတ္ရခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေ၀ငွလိုစိတ္ေပၚသျဖင့္ ဤစာကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ပါသည္။ မူရင္းစာသည္ pdf ႏွင့္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေကာ္ပီ၊ ေပ့စ္ လုပ္၍မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္လည္ ရိုက္ကာ ေ၀ငွပါသတည္း။
မူရင္းကို ေအာက္ပါ link တြင္ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါသည္။ ဤစာကို email ပို႔ေပးေသာ ဦးေဇာ္ေအာင္အား အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္း - http://www.murann.com/ezine/index.php?option=com_content&view=article&id=214:-the-law-of-garbage-truck&catid=3:literature&Itemid=7





တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲကေန အင္းစိန္ကို တကၠစီကားေလး တစ္စီးငွားၿပီး ျပန္လာခဲ့ ပါတယ္။ တကၠစီကားသမားက စိတ္မရွည္တဲ့အတြက္ လမ္းခုလတ္မွာ ကားတိုက္ဖို႔ သံုးခါႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ သံုးခါစလံုး တစ္ဘက္ကားသမားေတြက မွားတာမဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္စီးလာတဲ့ ကားသမားကဘဲ ဒိုင္ခံ မွားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမတစ္ခါကေတာ့ မီးပိြဳင့္ မီးနီခါနီးကို အတင္းလုျဖတ္ၿပီး ေမာင္းတဲ့အတြက္ တစ္ဖက္ကလာတဲ့ ကားနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုက္မလို ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒုတိယတစ္ခါကေတာ့ ကားလမ္း ျပင္ေနတဲ့ လမ္းေဘးက ျမဴနီစီပယ္ အလုပ္သမားေတြကို တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားတာပါ။

တတိယနဲ႔ေနာက္ဆံုးတစ္ခါကေတာ့ ေရွ႔ကသြားေနတဲ့ ဆိုကၠားကို တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားတာပါ။ လီဗာကို တအားဖိနင္းလိုက္၊ ဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းလိုက္နဲ႔ စိတ္မရွည္စြာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး ေမာင္းေနတဲ့ ကားသမားရဲ့ကားကို စီးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ရင္တမမနဲ႔ လုိက္ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာလဲ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သြားႀကိဳဖို႔ ေလဆိပ္ကို အျခားတကၠစီကားေလး တစ္စီးငွားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ေလဆိပ္ထဲအ၀င္ လမ္းေၾကာင္းေလး အတိုင္း ကားေမာင္း၀င္လာေနတံုးမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကားပါကင္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေရွ႔ကို ျဖတ္ထြက္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ တကၠစီဒရိုင္ဘာက ကားဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းၿပီး ကားကို ဘယ္ဘက္ေကြ႔ခ်လိုက္တာမို႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ၀င္လာတဲ့ ကားနဲ႔ မတိုက္မိဘဲ ပြတ္ကာ သီကာေလး လြတ္ထြက္သြားပါတယ္။

လမ္းေၾကာင္းမွားၿပီး စည္းကမ္းမဲ့ ေမာင္းတဲ့ တစ္ဘက္ကားသမားက ကားထဲကေန ေခါင္းအျပင္ထြက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကား ဒရိုင္ဘာကို နင္ဘဲငဆ ေအာ္ဆဲပါတယ္။ လက္ဟန္အမူအယာေတြနဲ႔လဲ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကား ထဲက လမ္းသရဲေတြစတိုင္နဲ႔ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္းလုပ္ျပပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္သြားေပမဲ့ ကြ်နေတာ့္တကၠစီ ဒရိုင္ဘာက သူမမွားဘဲနဲ႔ (သူမွန္ေနရဲ့သားနဲ႔) ၿပံဳးၿပီး တစ္ဘက္ကားသမားကို ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ လက္ျပန္ျပေနပါတယ္။

သူၿပံဳးတာက သေရာ္ၿပံဳး၊ ေလွာင္ၿပံဳး၊ မထိတထိၿပံဳး၊ မခ်ိၿပံဳး၊ အေပၚယံအၿပံဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ကို စိတ္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးျခင္း၊ ခင္မင္ရင္းႏီွးျခင္း၊ ခြင့္လႊတ္အသနားခံျခင္း ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ပါေနပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မေန႔က စီးလာတဲ့ တကၠစီသမားနဲ႔ တျခားစီပါဘဲ။ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ ၿပံဳးျပၿပီး ေတာင္းပန္ေနရတာလဲ။ ခင္ဗ်ား မွားတာမဟုတ္ဘူး။ သူမွားတာေလ။ ဘုရားမလို႔ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆးရံုမေရာက္တာ။ ဒီလူ ေတာ္ေတာ္ မိုက္ရိုင္းတဲ့လူဘဲ - လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမးလိုက္မိတဲ့ အထိပါဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကၠစီဒရိုင္ဘာ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားက ကြ်န္ေတာ့္ကို သင္ခန္းစာ ေတြ အမ်ားႀကီး ေပးသြားပါတယ္။ သူက -

ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လံုး၀ မမွားပါဘူး။ သူမွားတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ သူမွားရသလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ဆီမွာ အမိႈက္ေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ့ အမိႈက္ပံုးတစ္ပံုး ရိွပါတယ္။ အဲဒီအမိႈက္ကို သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ သြန္ပစ္ခ်င္ ေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔အေပၚ အမိႈက္သြန္ပစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔အေပၚက အမိႈက္ကို သူ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အေပၚ ျပန္သြန္ပစ္ခ်င္ေနတာဗ်။

ဒီေန႔ ေလာကႀကီးထဲမွာ သူ႔လို အမိႈက္ေတြအမ်ားႀကီး သယ္ပိုးထားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ အမိႈက္ပံုး လူသားေတြ ေပါ့ဗ်ာ။
အခ်ည္းႏွီးေသာ အရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အမိႈက္ပံုး၊ ေဒါသအမိႈက္ပံုး၊ ေလာဘ အမိႈက္ပံုး၊ စိတ္ဓါတ္က်တဲ့ အမိႈက္ပံုး၊ ရန္လိုတဲ့ အမိႈက္ပံုး၊ အျပစ္တင္လိုတဲ့ အမိႈက္ပံုး စတဲ့ စတဲ့ အမိႈက္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဒီလူေတြက အဲဒီ အမိႈက္ေတြကို လႊင့္ပစ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ လႊင့္ပစ္ဖို႔ေနရာ လိုက္ရွာေနၾကတယ္။

ခုနကလူကလဲ သူ႔ရဲ့ ေဒါသအမိႈက္ႀကီးကိုပစ္ဖို႔ ေနရာရွာတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔သြားလို႔ လိုက္ပစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ အမိႈက္ကို ကြ်န္ေတာ္မယူပါဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳးေလး တံု႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔အမိႈက္က သူ႔ေခါင္းေပၚ ျပန္က်သြားပါတယ္။ သူဆဲသလိုသာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ဆဲလိုက္ရင္၊ သူမိုက္ရိုင္းသလိုသာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မိုက္ရိုင္းလုိက္ရင္ သူ႔အမိႈက္က ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေပၚ ေရာက္လာမွာ။

အဲဒီအခါက်ရင္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းေပၚေရာက္လာတဲ့ အဲဒီအမိႈက္ကို တစ္ေနရာရာမွာ ပစ္ဖို႔ေနရာ လိုက္ရွာမိလိမ့္မယ္။ ကားသမား အခ်င္းခ်င္းအေပၚ။ ခရီးသည္အေပၚ၊ ကားပိုင္ရွင္အေပၚ အမိႈက္ျပန္ပစ္ခ်င္ ပစ္မိလိမ့္မယ္။

ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ ပစ္စရာေနရာရွာမေတြ႔ရင္ အဲဒီအမိႈက္က အိမ္အထိပါလာၿပီး အိမ္က ဇနီး၊ သားသမီး၊ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြ အေပၚ ပစ္ပံုခ်မိလိမ့္မယ္။

အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာအမိႈက္မွ မယူမိခဲ့လို႔ ဘာအမိႈက္မွာ ပစ္စရာမရိွဘူးဗ် တဲ့။ ဘ၀ဆိုတာ တိုတုိေလးပါ။ ခင္ဗ်ားအေပၚ ေကာင္းတဲ့သူေတြကို ခ်စ္ပါ။ မေကာင္းတဲ့သူေတြ အတြက္ ေကာင္းလာေအာင္ ဆုေတာင္းေပးပါ။

(၀န္ခံခ်က္။ ။ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ သက္ေသခံခ်က္ႏွင့္ The Law of the Garbage Truck အားဆီးေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆုိကာ ေရာစပ္ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ကြ်န္ေတာ္၏ ျဖည့္စြက္ခ်က္ -

အခါတစ္ပါးတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဆြမ္းခံထြက္ရာ ပုဏၰားတစ္ဦး၏ အိမ္ေရွ႔အေရာက္ ပုဏၰားက ဆြမ္းေလာင္းရမည့္အစား ျမတ္စြာဘုရားကို ဆဲဆိုလႊတ္ပါသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ၿပံဳးလွ်က္ ခံယူေတာ္မူပါသည္။ ထိုအခါ ပုဏၰားက ျမတ္စြာဘုရားကို ရွင္ႀကီးေဂါတမ၊ ငါ သည္ေလာက္ ဆဲဆိုေနတာေတာင္ နင္ဘယ္လိုမွ မေနဘူးလား။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဟု ေမးပါသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက သင္ပုဏၰားႀကီး၊ သင္ဆြမ္းေလာင္းတဲ့အခါ ငါမခံယူရင္ သင့္ဆြမ္းေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ။
အို၊ ရဟန္းႀကီး။ ဘယ္မွမေရာက္၊ ငါ့ဆီမွာဘဲ က်န္ေနမွာေပါ့။
ေအး၊ ပုဏၰားႀကီး။ ခုလဲ သင္ေပးတဲ့ ဆဲဆိုမႈေတြကို ငါမခံယူသျဖင့္ အဲသည္ဆဲဆိုမႈေတြဟာ ငါ့ဆီမေရာက္၊ သင့္ဆီမွာဘဲ က်န္ေနရစ္တယ္ - ဟု မိန္႔ၾကားပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ သူတစ္ပါးတို႔ အမိႈက္ေလာင္းရာ အမိႈက္ပံုးႀကီးမ်ား ျဖစ္မေနေစရန္ ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။

ေအးၿငိမ္း
07-08-2010
1300hr