ဘ၀ခါးခါး (ကိုလွစိုး-၁)

နာမည္ - ကိုလွစိုး
အသက္ - ၃၅
ပညာအရည္အခ်င္း - အေျခခံပညာ အထက္တန္း
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - က်ပန္း
လစာ -

၁၆၊ ၁။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရေသာ စင္ကာပူခရီး

ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္ ဆိုေတာ့ ပထမဆံုး ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ရတာေပါ့။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ ပံုစံ ၁၇ လုပ္ရမယ္တ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႔နယ္မွာ ပံုစံ ၁၇ ယူၿပီး ပတ္စ္ပို႔ရံုးလာ။ ကုိယ္ကလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေတာ့ အဲဒီရံုးေရွ႔မွာ စုစု စုစုနဲ႔ အတင္း၀ိုင္းေခၚေနၾကတဲ့ ပဲြစားေတြကို ပံုစံယူၿပီး ျဖည့္ခိုင္းရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္ဖို႔ သူတို႔ကိုပဲ အပ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ ႏွစ္လ နီးပါးၾကာမွ ပတ္စ္ပို႔ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူသြားမယ္လုပ္ေတာ့ ဟသၤာတက အစ္ကိုႀကီးက သူ႔အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ မျမင့္ တဲ့။ သူ႔ေယာက္်ားက စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီ မျမင့္က ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္တစ္ခုရဲ့ လက္ခဲြဆိုပါေတာ့။ သူက ဟသၤာတက လူရွာၿပီး ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္ကေန တစ္ဆင့္ စင္ကာပူကို လူပို႔တယ္။ အဲဒီ မျမင့္က ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္ဆီလႊတ္ၿပီး သင္တန္း တက္ခိုင္းတယ္။ ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္က လမ္း ၅၀ မွာ။
သင္တန္းက ေတာင္ဒဂံု စက္မႈဇံုမွာ။ သင္တန္းက Welding သင္တန္း။ သင္တန္းေၾကးက ၅ ေသာင္း ေပးရတယ္။ အဲဒီ မွာပဲ အိပ္၊ အဲဒီမွာပဲ စားေပါ့။ စစခ်င္း တစ္ေပေလာက္ရိွတ့ဲ သံျပားေတြကို Gas cutter နဲ႔ ျဖတ္ရတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ဘယ္ အဆင္ေျပမလဲ။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရိွေတာ့မွ သေဘာတရား နားလည္သြားၿပီး ျဖတ္စေတြလည္း ညီလာတယ္။ သံျပားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ျဖတ္တတ္သြားေတာ့ ပိုက္လံုးေတြကို ျဖတ္ရတယ္။ ပိုက္လံုးေတြကို ၄၅ ဒီဂရီ၊ ၉၀ ဒီဂရီ အေနအထားနဲ႔ ျဖတ္ ရတယ္။ Bevel ထိုးရတယ္။ (Bevel ထိုးသည္ ဆိုသည္မွာ ပိုက္လံုးႏွင့္ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ား ဆက္ရာတြင္ ဂေဟေဆာ္ရန္အတြက္ ပိုက္ႏႈတ္ခမ္းကို ၄၅ ဒီဂရီ ႏႈတ္ခမ္းလံုးေပးျခင္းကို ေခၚသည္။) စသျဖင့္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္သင္ေပးသြားတာေပါ့။
တစ္ပတ္တစ္ခါ လက္ေတြ႔စစ္ေဆးတယ္။ ဘယ္သူ ဂေဟေကာင္းေကာင္း ေဆာ္ႏိုင္သလဲ ေပါ့။ အဲဒီ welding သင္တန္း ကို ႏွစ္လ တက္လိုက္ရတယ္။
သင္တန္းလဲ တက္ၿပီးေရာ။ အင္တာဗ်ဴးလာမယ္တဲ့။ Pipe Fitter နဲ႔ ေခၚမယ္။ ခု လူ ၃၀ ရိွတဲ့အနက္ ၁၅ ေယာက္ အင္တာဗ်ဴးရမယ္ တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က်တယ္။ မပါဘူး။ သူတို႔က မင္းလုပ္တာကိုင္တာေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာ အားနည္းတယ္၊ ေလ့က်င့္လိုက္ဦး တဲ့။
အင္တာဗ်ဴးမပါဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အားငယ္ သြားတာေပါ့။ အိမ္ကလည္း သြားေစခ်င္ေနၿပီကိုး။ သူတို႔ ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ကိစၥမရိွဘူး။ နက္ျဖန္ကာ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ထပ္ရိွေသးတယ္ တဲ့။ Carpenter တဲ့။ အမွန္ဆို လက္သမား ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္စိတ္ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အင္တာဗ်ဴး၀င္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သစ္၊ သံ၊ တူ၊ ေဆာက္၊ လႊ စသျဖင့္ ေပးထားၿပီး ေသတၱာေလးေတြ ရိုက္ျပရတယ္။ စြန္ၿမီးစေကး (လက္ယွက္ထိုး) နဲ႔ ရိုက္ျပရတယ္။
သူတို႔က မင္း ဒါမိ်ဳးေတြ အရင္တံုးက လုပ္ဖူးသလား ဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔ေတာ့ မလုပ္ဖူးဘူး။ ပုသိမ္မွာတံုးကေတာ့ ပရိ ေဘာဂ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေတာ့ လက္သမားေတြလုပ္ေနတာ အနီးကပ္ျမင္ဖူးတယ္ ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ တတ္သေလာက္ မွတ္သ ေလာက္ လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ႀကိဳက္တာနဲ႔ေရြးလို႔ ပါသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ အင္တာဗ်ဴးလာတာက တရုတ္ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္၊ HR (Human Resources) ကတစ္ေယာက္၊ ျမန္မာ စူပါဗိုက္ဆာ တစ္ေယာက္။
လုပ္ရမွာက သေဘၤာက်င္းမွာ။ Keppel Sea Scan တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေတာ့ သူတို႔က ေနာက္ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ ေလာက္ၾကာရင္ သြားရလိမ့္မယ္။ ပိုက္ဆံျပန္ယူပါ တဲ့ ေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္ပိုက္ဆံယူတယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီးက ေလယာဥ္ လက္မွတ္ အပါအ၀င္ စုစုေပါင္း စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၈၀၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ျမန္မာေငြ ၂၉ သိန္းေက်ာ္ ေပါ့။ ရြာမွာ ပုိက္ဆံျပန္ယူၿပီး ဟသၤာတလာေတာ့ ဟသၤာတက ေအးဂ်င့္ မျမင့္ က နင္တို႔ အဲဒီပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ရန္ကုန္သြားရင္ စိတ္မခ်ရဘူး။ သူ႔ကိုေပး၊ သူလဲႊေပးမယ္ လို႔ေျပာလို႔ သူ႔ကို ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ဘို႔ ေအးဂ်င့္ဖီး ရၿပီးၿပီ လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔ကပဲ ဘာေတြ ဘာေတြ ၀ယ္ရမယ္ ဆိုတာ စာနဲ႔ေရးေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါေတြ လုိက္၀ယ္တယ္။ ေနာက္ စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြ၀ယ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ေၾကာ္ေတြ လုပ္ၿပီး သြားရမဲ့ရက္ကို အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာ ေပါ့။
ျမမင္းသရဖူမွာ ေဆးစစ္ရေသးတယ္။ ေဆးစစ္ခက ရွစ္ေထာင္ ေပးရတယ္။ ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ထားၾက။ သန္ဘက္ခါ ထြက္ရမယ္ တဲ့ ေျပာတယ္။ ထြက္ရမဲ့ေန႔မတိုင္မီ တစ္ည ေအးဂ်င့္ရံုးခန္းမွာ အားလံုး စုအိပ္ၾကတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္တာ ၁၂ ေယာက္ အနက္ ပထမ ၉ ေယာက္က မေန႔ကတည္းက သြားႏွင့္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသုတ္မွာေတာ့ ၃ ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မွတ္ရလြယ္ေအာင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို ဦးထုပ္ အျဖဴေတြ ေဆာင္းေပးလိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူသြားတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ၉ လပိုင္း။ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့ Tampines Village မွာ စုေနရတယ္။ ေရာက္ခါစမွာ သံုးဘို႔ တစ္ေယာက္ကို ၅၀ စီ ထုတ္ေခ်းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေရဘိုး၊ မီးဘိုးေပးရမယ္ လို႔လည္း ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ေရာက္လာရင္ အဆင္သင့္ သံုးႏိုင္ေအာင္ ငါတို႔ ထမင္း ေပါင္းအိုး၊ ဂက္စ္မီးဖို၊ ေရခဲေသတၱာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ စတာေတြ ၀ယ္ေပးထားတယ္။ မင္းတို႔အားလံုး စုၿပီးထည့္ရမယ္။ လကုန္ရင္ အဲဒါေတြအတြက္ လခထဲကျဖတ္မယ္ လို႔ေျပာတယ္။
အခန္း ႏွစ္ခန္းေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ ေလာေလာဆယ္ ၆ ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ဆယ္ေယာက္ ျဖစ္လာ တယ္။ ဟိုတစ္ခန္းမွာ ၇ ေယာက္ ေနရတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဆးစစ္သြားရတယ္။ ေဆးေအာင္ၿပီးျပန္ေတာ့ Low Levy ေျဖဘို႔ဆိုၿပီး တစ္ပတ္ training သြားရတယ္။ welding ေဆာ္တာ ေလ့က်င့္ရတယ္။ တစ္ပတ္ၿပီးလို႔ စစ္လုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္တယ္။
ေအာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရံုးကို သြားရတယ္။ ရံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုကို သူတို႔ကုမၸဏီရဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ဖတ္ျပ တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အခန္းခ ျဖတ္မယ္ ဆိုတာရယ္၊ တစ္လကို ေဒၚလာ ၅၀ ကုမၸဏီက မျဖစ္မေန စုေပးမယ္ ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ဖတ္ျပၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ Work Perimit Holder အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အခန္းခကို ကုမၸဏီမွသာ က်ခံရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ရွင္သည္ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ အခန္းခ ျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရိွ။ (ရည္ညႊန္း - Foreign Workers Employment Act)

မနက္ ၅ နာရီဆို အိပ္ယာကထ။ ထမင္းအိုးတည္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြထည့္။ ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္သြားတာေပါ့။ လုပ္ရတာက မနက္ ၇ နာရီခဲြကေန ပံုမွန္ အလုပ္ခိ်န္ဆို ညေန ၄ နာရီခဲြအထိ။ အိုဗာတိုင္ရိွရင္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြထိ ဆင္းရတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ည ၉ နာရီထိ ဆင္းရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြ ထိ ဆင္းရတယ္။
ညေန ၇ နာရီခဲြေက်ာ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းအိုးေလး ေကာက္တည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က် ထမင္းက်က္။ ကိုယ့္ပါလာတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ေက်ာ္ ေလးေတြနဲ႔စား။ ဟင္းမရိွေတာ့တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ၾကက္ဥေလးေၾကာ္ ေပါ့။ ျဖစ္သလို စားလိုက္ၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ဂစ္တာတီးတ့ဲလူက တီး။ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူက ဆို။ ထမင္း မစားေသးပဲ ျခင္းခတ္တဲ့သူက ခတ္။ တျခားအခန္း ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ည ၉ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာ။ ေညွာ္ေတြ လုပ္တဲ့သူက ရိွေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ အရက္၀ိုင္းဖဲြ႔တဲ့သူက ဖဲြ႔။ ဗီဒီယိုၾကည့္ေနတဲ့သူက ဂစ္တာတီးေနတဲ့သူကို ေဟ့ေကာင္၊ ဒီမွာ ဗီဒီယို ၾကည့္ေနတယ္။ တိုးတိုးဆို ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္။ ဘာကြ၊ ဒါ မင့္အိမ္မဟုတ္ဘူး။ မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္။ ဒီမွာေတာ့ မရဘူး ဆိုၿပီး စကားမ်ားလိုမ်ား။ ဘုရားရိွခိုးတဲ့သူကလည္း ၾသကာသ၊ ၾသကာသ နဲ႔ အတင္းေအာ္ဟစ္ၿပီး ရိွခိုးလို ခိုး။ အိပ္ေနတဲ့ သူကလည္း ေအာင္မယ္မင္း၊ ခုမွ ဘုရားဒကာနဲ႔ ေတြ႔ေနရျပန္ၿပီ။ တိုးတိုးလုပ္ၾကကြ နဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ညစ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့ အစ္ကိုရာ။
Tampines မွာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ Jurong East က IMM ေနာက္မွာရိွတဲ့ dormetry ေတြဆီ ေျပာင္းရတယ္။
လုပ္ရတာက သံုးထပ္သားေတြကို cutter နဲ႔ျဖတ္ၿပီး သေဘၤာေပၚမွာ အခန္းေတြဖဲြ႔တယ္။ နံရံကပ္ ဘီရိုေတြ၊ တပ္ရတယ္။ အလွဆင္တာေတြေပါ့၊ လုပ္ရတယ္။ ကိုးရီးယားကလာတဲ့ ႀကိတ္သားေတြနဲ႔လည္း လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ေျပာင္းသြား တယ္။ လက္သမားအျဖစ္နဲ႔ ပရိေဘာဂေတြ လုပ္ေနရာကေန insulation ကပ္ရျပန္ေရာ။
ျမန္မာျပည္မွာတံုးကေတာ့ ဒီ insulation ဆိုတာ လုပ္ဖူးဘို႔ မေျပာနဲ႔၊ ၾကားဖူးတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။
သေဘၤာနံရံေတြမွာ welder က သံငုတ္ေလးေတြ ဂေဟေဆာ္ေပးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီနံရံေတြကို insulation ကပ္ရတာ။ Insulation လုပ္ရတဲ့ အျပားႀကီးေတြက အ၀ါေရာင္။ အဲဒါႀကီးေတြကို လိုသေလာက္ ဓါးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ကပ္ရ တယ္။ အဲသလို ဓါးနဲ႔ျဖတ္လိုက္ရင္ ၀ါ၀ါအမံႈ႔ေတြ ထြက္လာတယ္။ အရမ္းယားတဲ့ အမံႈ႔ေတြေပါ့။ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့ ေခြးလယားသီး အေပြးေတြနဲ႔ တူတယ္။ သူက အမံႈ႔မဟုတ္ဘူး။ ဆူးေလးေတြ။ ခါပစ္လို႔မရဘူး။
အလုပ္မ်ားၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ ယားတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီဆူးေလးေတြက ေရနဲ႔ေဆးပစ္လို႔လည္း ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အေရျပားမွာ စိုက္၀င္ေနတာ။ ကပ္ရံုကပ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လိုခါခါ၊ ခါလို႔ကေတာ့ လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္မွ အဲဒီက ၀ါရင့္ ကုလားေတြက ေျပာျပလို႔ insulation လုပ္တဲ့ေနရာမွာသံုးတဲ့ တိပ္ေတြနဲ႔ ကပ္ယူရတယ္။ အဲဒီတိပ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက ဒန္အိုးဖာတဲ့ တိပ္ေတြနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီ တိပ္ေတြနဲ႔ ကပ္လိုက္ေတာ့မွ ယားတာ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လံုး၀ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဆိုးတာက အ၀တ္အစားေတြမွာ ကပ္ေနတာပဲ။ သူက ဘယ္လိုမွ ေလွ်ာ္လို႔မရေတာ့ အ၀တ္ေတြ ၀တ္လိုက္ရင္ အရမ္းယားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ယားလို႔ကုပ္ရာကေန လက္မွာ အနာေတြျဖစ္လို႔ ေဆးခန္းသြားျပလုိက္ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးခန္းက အနာေပ်ာက္ေအာင္ပဲ လုပ္ေပးႏိုင္မွာေပါ့။ မယားေအာင္ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေန႔တိုင္း ဒါ ကိုင္ေနရ တာ ဆိုေတာ့ ေပ်ာက္လဲ ခဏပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္မွာ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတ့ဲထိ အနာေတြ မေပ်ာက္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္။ အႏို႔ ယားေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး၊ ကုတ္ကေရာ။ ကုတ္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္မွာပဲ။
ေဟာဒီမွာၾကည့္ပါဦး။ ကြ်န္ေတာ့လက္မွာ ခုထိ အမာရြတ္ေတြ ရိွတံုး။
အဲဒီလိုလုပ္ရင္း ကြ်မ္းက်င္လာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ သူမ်ားေနာက္ လိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ သေဘၤာအသစ္ေပၚ တက္ရတယ္။ Insulation မရိွတဲ့အခါေတာ့ welder ေတြေနာက္ လုိက္ရတယ္။ သူတို႔လိုတာ ျဖတ္ေတာက္၊ tacking တဲြေပး။ သူတို႔ ေဆာ္ၿပီးသား welding သားေတြကို grinding လိုက္တိုက္ စသျဖင့္ေပါ့ လုပ္ရတယ္။
ေဆးခြင့္ တစ္ရက္ယူရင္ စံုစမ္းၿပီး ေနမေကာင္းတာ မွန္ရင္ အဲဒီရက္အတြက္ လခေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညာၿပီး ခြင့္တင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ မေပးဘူး။ သံုးရက္အထိ ပ်က္ခဲ့ရင္ သတိေပးၿပီး မလုိက္နာရင္ ျပန္လႊတ္တယ္။ ဟို ပဲခူးက ေကာင္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ သူက အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္ကို ေငြျပန္မလဲႊဘဲ စုထားတာသိတယ္။ စုထားေတာ့ ဘဏ္စာရင္းထဲမွာက ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားေနၿပီေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔ဘဏ္ကဒ္ရဲ့ password လဲ သိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အားလံုးအလုပ္သြားေနတံုး သူက ေနမေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး အလုပ္မဆင္းပဲ ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေသတၱာေသာ့ကိုဖ်က္၊ ဘဏ္ကဒ္ကိုယူ၊ ရိွသမွ်ေငြေတြ အကုန္ထုတ္တယ္။ ဟိုေကာင္လဲ အလုပ္ကျပန္လာေရာ ေသတၱာေသာ့ ပ်က္ေနတာေတြ႔လို႔ စစ္လုိက္ေတာ့ ဘဏ္ကဒ္ အခိုးခံရတာ သိေရာ။ ဒီေန႔အဖို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ အလုပ္မဆင္းတာကိုး။ ရွင္းေနတာပဲ။ အဲဒီတင္ မန္ေနဂ်ာတို႔၊ စူပါဗိုက္ဆာတို႔က သူ႔ကို ေခ်ာ့ခ်ည္တစ္လွည့္ ေခ်ာက္ခ်ည္တစ္ခါနဲ႔ စစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ သူ႔လိပ္ျပာ သူမလံုျဖစ္ၿပီး ၀န္မခံဘဲ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ Overstay ျဖစ္သြားတာေပါ့။
တဲြၿပီး လုပ္ရတာေတာ့ အစံုပဲ၊ ဘဂၤလား၊ နီေပါ၊ အိႏိၵယ၊ ျမန္မာ စသျဖင့္အစံုပဲ။ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္း ၉ လေက်ာ္၊ ဆယ္လထဲေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကုလားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလွခါးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ေနတံုး ကုလားတစ္ေယာက္လာၿပီး ေလွခါးကို လႈပ္ခ်ၿပီး ျပႆနာလာရွာတယ္။ ဆဲလဲ ဆဲတယ္။ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ရက္မဟုတ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလွခါးေပၚက ခုန္ဆင္း လာၿပီး သူ႔ကိုျပန္ၿပီး ဆဲ။ ဒီတင္ ကုလားက screw driver ကိုင္ၿပီး အတင္းေျပးလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ထဲရိွတဲ့ Grinder နဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ ကုလားႏွာႏုထိၿပီး ေသြးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စီးက်လာတယ္။
အဲဒီမွာက ကုလားေတြမ်ားတယ္။ ဒါဏ္ရာကေတာ့ သိပ္မႀကီးက်ယ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသြေတြ အရမ္းက်ေနေတာ့ ျပႆနာက အေတာ္ႀကီးသြားတယ္။ ဒါကို သူေဌးသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခုနစ္ရက္တိတိ အျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ အလုပ္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔က အတူတူ လုပ္တဲ့အလုပ္သမားေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြ၊ စူပါဗိုက္ဆာကို ေခၚ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းၿပီး ကုလားေရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ ျပန္ပို႔ဘို႔ လုပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကန္ထရိုက္မျပည့္ဘဲ ျပန္ရတာမို႔လို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဘိုးကို လခထဲကျဖတ္မယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္လကို ၅၀ စုထားတာေတြ နဲ႔ လခကိုေတာ့ ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ ျပန္ေပးမယ္ ေပါ့။

မွတ္ခ်က္။ ။ အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ ေနရပ္ျပန္စရိတ္ကို အလုပ္ရွင္ကသာ က်ခံရပါမည္။ (Ref: Employment of Foreign Manpower Act (Chapter 91A), First Schedule, 21.)

ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို Gang Star ေတြလက္ထဲ အပ္လိုက္တယ္။ ဗလေကာင္းေကာင္း အေကာင္ႀကီး သံုးေယာက္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တစ္ေနရာ ေခၚသြားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကုလားကေတာ့ သူတို႔ ေလယာဥ္က အရင္ ထြက္တာမို႔ သူအရင္ ျပန္သြားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေနာက္မွ ျပန္ရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူကေန ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ စင္ကာပူကိုသြားတံုးက ကုန္တာ စုစုေပါင္း သိန္း ၃၀ ေက်ာ္။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာေနခဲ့တဲ့ ၁၁ လအတြင္း အိမ္ကိုျပန္ပို႔ႏိုင္ခဲ့တာ ၂၇ သိန္း။ ဆိုေတာ့ အရင္းေတာင္ မေက်ဘူး။