ဘ၀ခါးခါး (ကိုမိုးသက္)

နာမည္ - ကိုမိုးသက္
အသက္ - ၂၉
ပညာအရည္အခ်င္း - ၀ိဇၹာဘဲြ႔ (သမိုင္း)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - Seaman (under sea service)
လစာ - S$ 700.00

ကြ်န္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဗ်။ ႏုိင္ငံျခား၊ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ တျခားလူေတြ အထင္ႀကီးေနသလို ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လို႔ ေျပာခြင့္ရေတာ့မွာေပါ့ ဟု ကိုမိုးသက္ က ေျပာပါသည္။ သူက သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ လုိအပ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Sea Service ယူရန္ စင္ကာပူမွ Off Shore ကုမၸဏီတစ္ခု တြင္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူျပန္ေျပာျပသည့္ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

၁၅၊ ၁။ မေလးရွားသို႔ သြားျခင္း

၂၀၀၅၊ ၅ လပိုင္း ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားကို သြားတယ္။ မေလးရွားသြားတာေတာ့ အေဖ့အသိ အဆက္ အသြယ္နဲ႔ သြားတာပဲ။ သူက မင္း မေလးရွားသြားရင္ စုစုေပါင္း ၈ သိန္းေလာက္ ကုန္မယ္။ ေနစရာေပးမယ္။ အစားေကြ်းမယ္ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပိုက္ဆံရမယ္ဆို လုပ္မယ္ ေပါ့။ သူေျပာတဲ့ အခ်ိန္ကေန ပါမစ္ က်လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာမွ သိပ္မၾကာဘူး။ ေလးလေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ သူေျပာတာ ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္ရမယ္ လို႔ေျပာတယ္။
သြားရမွာက စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္။ အဲဒါကို ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြစီ လႊတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖဲြ႔ထဲက ၆ ေယာက္က အရင္ သြားႏွင့္ၿပီ။ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ကြင္းထိေတာ့ အိမ္က လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အားလံုး ေရွာေရွာရႉရႉပါပဲ။ မေလးရွားေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေလာက္ ရိွၿပီ။ မေလးရွားက ေအးဂ်င့္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖံုးဆက္ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ေအးဂ်င့္က တရုပ္။ လာခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္ဦးတဲ့ ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေစာင့္တာေပါ့။ တရုပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္ေတာ့ သူကေျပာတယ္။ သူေဌးက ဆီလန္ေဂါက လာရမွာ။ အရမ္းေ၀းတယ္။ မင္းတို႔ ဒီမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ရလိမ့္မယ္ တဲ့။ ေျပာၿပီး ဟမ္ဘာဂါတို႔၊ ေရဗူးတို႔ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္တယ္။
အိပ္တယ္ ဆိုတာဗ်ာ၊ က်က်နန မဟုတ္ပါဘူး။ အဲယားကြန္းခန္းႀကီးထဲက သမံတလင္းေပၚမွာ ဒီအတိုင္း တန္းစီ အိပ္ရတာ။ အဲဒီမွာ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ မိန္းကေလးေတြေရာ၊ ေယာက္်ားေလးေတြ ေရာ။ ကုလားေတြေရာ။ အစံုပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို သူေဌးလာမေခၚလို႔တဲ့။ ခုနစ္ရက္ရိွၿပီ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သူေဌးက လာမေခၚေတာ့လို႔ ေလယာဥ္ကြင္းက လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲဒီမွာ တစ္ရက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ သူေဌးက လာေခၚလို႔ စက္ရံုေရာက္သြားေရာ။ သူတို႔ေျပာသလို စားေသာက္ဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိဳရည္ စက္ရံု။
အလုပ္ကေတာ့ ဘာမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိဳရည္ ပုလင္းေတြကို တံဆိပ္ကပ္၊ အဖံုးေတြကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ပိတ္။ ပိတ္တယ္ ဆိုတာ gun နဲ႔ ရိုက္ၿပီး ပိတ္ရတာ။ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္တာေတာ့ တစ္ေနကုန္ပဲေပါ့။ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီထိ။ အိုဗာတိုင္ ရိွရင္ေတာ့ ည ၉ နာရီထိ လုပ္ေပးရတယ္။ ၉ နာရီေက်ာ္သြားရင္ ညစာ ထမင္းတစ္နပ္ ေကြ်းတယ္။
လခက တစ္ေန႔ကို ၁၆ က်ပ္ (၁၆ ရင္းဂစ္) ရတယ္။ အိုဗာတိုင္ ဆင္းရရင္ တစ္နာရီကို ၃ က်ပ္၊ သံုးနာရီကို ၁၀ ေပးတယ္။ ပ်မ္းမွ် တစ္လကို ၇၀၀ - ၈၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ စားတာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားေပါ့။ စားစရိတ္က အရမ္း သက္သာတယ္။ တစ္လ ၄-၅၀ ေလာက္ဆို ေလာက္တယ္။
မေလးရွားမွာေတာ့ ဘာလံုၿခံဳမႈမွ မရိွဘူး။ အခ်ိန္မေရြး လုတာတို႔၊ ဓါးျပတိုက္တာတုိ႔ ခံရႏိုင္တယ္။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဓါးျပတိုက္ ခံရတယ္။ အဲဒီေန႔က လခ ထုတ္တဲ့ေန႔။ ေနရတာက စက္ရံုနဲ႔ ကပ္လွ်က္ ကြန္တိန္နာမွာ။ အဲဒီမွာ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္လည္း ရိွတာပဲ။ Security ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက အလကား။ ဘိန္းစားေကာင္ေတြ။ ဘိန္းမူးၿပီး အိပ္ေနတာ မ်ားတာပဲ။
အဲဒီေန႔ ည ႏွစ္နာရီေလာက္ႀကီး ကားႏွစ္စီးနဲ႔ အိႏိၵယ ကုလားေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။ သူတို႔ တံခါးေခါက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း မသိေတာ့ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ကဲ မင္းတို႔ ရိွသမွ် ပိုက္ဆံ အကုန္ေပးတဲ့။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ အဲဒီေတာ့့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဓါးျပတိုက္မွန္း သိရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လိမ္ရတာေပါ့။ အာ၊ ငါတို႔မွာ ပိုက္ဆံဘယ္ရိွမလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ဓါးထုတ္ၿပီး ေထာက္တယ္။ မင္းတို႔ ပိုက္ဆံ ေပးမလား မေပးဘူးလား တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ၆ ေယာက္၊ ဒီေကာင္ေတြက ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဓါးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ထုတ္ေပးတာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အကုန္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၿပီး ယူသြားတာ။ သူတို႔ မနက္လင္းအားႀကီး ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ျပန္သြားတယ္။
သူတို႔ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူေဌးကို ဖံုးလွမ္းဆက္တယ္။ ဆက္ေတာ့ သူေဌးနဲ႔ရဲေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ဟိုေကာင္ေတြက ထြက္ေျပးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လခေတြ အကုန္ျပန္ထုတ္ ေပးပါတယ္။
သူေဌးက စိတ္မခ်လို႔ ဆိုၿပီး အဲဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဆက္မထားေတာ့ဘူး။ အခန္းတစ္ခန္း ငွားေပးတယ္။ စက္ရံုကေန နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အခန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႔တယ္။ ငွားခ တစ္လကို ၃၀၀ ေပးရတယ္ တဲ့။ စုစုေပါင္း ၆ ေယာက္ေနရတယ္။
စက္ရံုနဲ႔ အဲဒီ အခန္းၾကားမွာ ရထားလမ္း ခံုးေက်ာ္တံတား တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ရထားလမ္းမွာကလည္း မၾကာခဏ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး လူေသတတ္တယ္။ အဲဒီ ခံုးမေရာက္ခင္ ကားလမ္းမႀကီး တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ကားလမ္းကလည္း ကား အသြားအလာ အရမ္းမ်ားတယ္။ လူကူးစရာ ေနရာမရိွဘူး။ ကားလမ္းကူးဘို႔ တစ္ခါတေလ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။
အဲဒီ အခန္းေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေလးလေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ခါ ၀ိုင္းလုျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါ လုတာက အင္ဒိုနီးရွား ကုလားေတြ။ ရထားလမ္း ခံုးအဆင္းမွာက မီးမရိွဘူး။ ေမွာင္မဲေနတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ေစာင့္ၿပီးလုတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေဌးကို မင္း ငါတို႔ကို အိမ္ထိလုိက္ပို႔ပါ။ အဲဒီလို လိုက္မပို႔ႏုိင္ရင္ေတာ့ ငါတို႔ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ ညပိုင္း ၉ နာရီတို႔ ဘာတို႔ ဆင္းရရင္ သူေဌးက သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။
ဆိုးတာက မေလးရွားမွာက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာေတာင္ ျမန္မာလို မေျပာရဲဘူး။ ကားေပၚမွာကို ေပၚတင္လုတာ။ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ ဂိ်ဳဟိုးေလာက္ဆို သိပ္မဆိုးဘူး။ ကြာလာလမ္ပူ ဘက္မွာဆို အရမ္းဆိုးတယ္။ ပိုက္ဆံဆိုရင္ ဒီ စင္ကာပူမွာလို ေပၚတင္ကိုင္လို႔ မရဘူး။ ေျခအိတ္ၾကားထဲ ထည့္ထားရတယ္။
ဒီလို ထည့္ရျခင္းကလည္း အေၾကာင္း ႏွစ္ခုရိွတယ္။ တစ္ခုက လုမွာေၾကာက္လို႔။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရဲ ရန္ ေၾကာက္လို႔ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မေက်နပ္ရင္ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေလာက္ေပးၿပီး ေရွာ့ ပစ္လိုက္လို႔ ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ျမန္မာျပည္က ဖိုက္တာေတြ ရိွတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ မမိုက္ရဲဘူး။
ဒီေကာင္ေတြက ေသမထူး၊ ေနမထူး ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြ။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီစက္ရံုမွာ ၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ သက္တမ္း ထပ္မတိုးေတာ့ဘူး။ သူေဌးကေတာ့ တိုးေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယႏွစ္မွာေတာ့ လခကို ၈၅၀ ထိ တိုးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ စုမိတယ္ မရိွပါဘူး။ ပ်င္း၊ ေပ်ာ္၊ ပ်က္၊ ေျပး ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။ ေရာက္စကေတာ့ ပ်င္းလို႔ မေနတတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အေပ်ာ္လြန္ တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါထဲ ေျပးရတဲ့ဘ၀ ေရာက္တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ မေလးရွားမွာ လုပ္ဖူးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ရလုပ္ရ လုပ္ႏုိင္သြားၿပီ။ ဒါ့ထက္ဆိုးစရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဒီလိုပဲထင္တယ္။ အႏို႔ အဲဒီမွာလုပ္ရတာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမ ျမန္မာက ထိုးလိုက္တာ အင္ဒိုနီးရွား ေကာင္ ကဲြျပဲသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟို အင္ဒုိတစ္ေယာက္က အဲဒီျမန္မာရဲ့ မ်က္ႏွာကို အက္စစ္နဲ႔ပက္တာ မ်က္လံုးလည္း ကန္းသြားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ရစရာမရိွဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက မေလးရွားမွာ လံုၿခံဳမႈမရိွဘူး။ က်ီးလန္႔စာ စားေနရတယ္။ ျမန္မာျပည္က မေလးရွားသြားဘို႔ လုပ္ေနသူေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မသြားပါနဲ႔။ အႏၱရာယ္က လက္တစ္ကမ္းမွာ ရိွေနပါတယ္ ဆိုတာပဲ။

၁၅၊ ၂။ စင္ကာပူ တြင္ သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း

အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာက သေဘၤာသား။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သေဘၤာလိုင္းလုိက္ဖို႔ ေက်ာင္းတက္ရ ေလာက္ေအာင္ အမွတ္ကမမီဘူး။ ဒါနဲ႔ ေအးဂ်င့္ေတြ ေလွ်ာက္ေမးတာေပါ့။ ဘယ္ေအးဂ်င့္ ေမးလိုက္ေမးလိုက္ သင္တန္းေတြ တက္ရမယ္။ တစ္ႏွစ္ေစာင့္ရမယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ အဲဒီ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တံုးက ေအးဂ်င့္ဖီးက ၄၅ သိန္း။ သေဘၤာေပၚ အေရာက္ေပါ့။ ပိုက္ဆံကုန္မွာကလည္း စိုးေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
သေဘၤာသားျဖစ္ဖို႔ ပထမဆံုး Eye Test အလ်င္ေျဖရတယ္။ ေျဖခ ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ သံုးခါ ေျဖရတယ္။ သေဘၤာက်င္းမွာပဲ ေျဖရတာ။ ဘာမွ အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးေရာင္ေတြကို အေရာင္မွန္မွန္ ျမင္မျမင္ စစ္တာ။ အစိမ္းေရာင္လား။ အနီေရာင္လား။ Eye Test ေအာင္မွ သေဘၤာသား Appointment ၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီ Appointment စာရြက္ကို ၃ သိန္း နဲ႔ ၀ယ္ရတယ္။ သူက သပ္သပ္၀ယ္ယူ ရတာ။ Appointment စာရြက္ရၿပီ ဆိုရင္ CDC စာအုပ္ ထုတ္လို႔ရၿပီ။ အဲဒါေတြ လုပ္လိုက္တာ စုစုေပါင္း ၁၈ သိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။
အဲဒါရၿပီးရင္ သင္တန္းေတြ တက္ရမယ္။ တစ္ႏွစ္။ ႀကိဳးခ်ည္နည္း၊ ေျဖနည္း။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း စသျဖင့္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ မတက္ခဲ့ဖူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာျပႏုိင္ဘူး။
သေဘၤာသား ျဖစ္ေရးအတြက္ လိုက္စံုစမ္းတာ စံုေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အဆင္မေျပႏုိင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က မေလးမွာ လုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို ဟုိလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ျဖစ္ေနတာကို သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္မလုပ္ပဲ ေလေနတဲ့ ဒါဏ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ အဲဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆုိၿပီး စင္ကာပူသြားလို႔ရမဲ့ လမ္းေၾကာင္း လိုက္ရွာတယ္။
အဲဒီမွာ လန္ကစၥတာလမ္းက ေအးဂ်င့္တစ္ခု နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူက စင္ကာပူကို လူေတြအမ်ားႀကီး ပို႔ေနတာ။ ခုဆို သူေဌးျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ဆီမွာ စင္ကာပူလာႏိုင္ဘို႔ welding သင္တန္း တက္ရတယ္။ သင္တန္းေၾကး တစ္သိန္းခဲြ သြင္းရတယ္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတြကလည္း သူရို႔စိတ္ကူးရိွရာ သင္ခ်င္တာသင္တာပဲ။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ Seaman တစ္ေယာက္လိုတယ္ တဲ့။ သတင္းရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ကလည္း seaman စာအုပ္နဲ႔မွ ရမွာကိုး။ အဲဒီစာအုပ္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရွိတာ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔အင္တာဗ်ဴးတယ္။ သူေဌးက ဗ်ဴးတာ။ ကြ်န္ေတာ္က မေလးရွား အေတြ႔အႀကံဳ ရိွထားတာဆုိေတာ့ အေရြးခံရတယ္။ ေရြးလည္းၿပီးေရာ တင္လိုက္တာ။ ဘာမွ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒီေန႔တင္၊ နက္ျဖန္လို IPA က်လာတာပဲ။ IPA Letter ကို စင္ကာပူကေန Fax နဲ႔လွမ္းပို႔ေပးလိုက္တယ္။
ေအးဂ်င့္ဖီးက ၃၅ သိန္းေပးရတယ္။ လခက Basic Pay ၇၀၀၊ allowance က ၁၀၀။ ေပါင္း ၈၀၀ ေပါ့။ ေနတာ သူတို႔စီစဥ္ေပး တယ္။ အခ်ိန္ပို ဆင္းရတာနဲ႔ဆို တစ္လကို ၁၄၀၀၊ ၁၅၀၀ ေလာက္ ထုတ္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႏွစ္ေနၿပီး သင္တန္းေတြ ေလွ်ာက္တက္ေနမဲ့ အစား ဒီအလုပ္ကို တစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳယူတာက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလည္းရတယ္။ လက္ေတြ႔လည္း တတ္သြားတာေပါ့။ တက္ရမဲ့ သင္တန္းေတြကေတာ့ ႀကိဳးခ်ည္နည္းတို႔ ဘာတို႔၊ သေဘၤာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့။ ဒါတင္မရဘူး။ သေဘၤာက်င္းေတြမွာလည္း Dock ဆင္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းလည္း တက္ရဦးမယ္။
ေျပာပါေတာ့ အဲဒီလိုနဲ႔ စင္ကာပူကို ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၈ မွာ ထြက္ခဲ့တယ္။
လုပ္ရတာက သေဘၤာႀကီးေတြေပၚကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ (motor boat) ကေလးေတြနဲ႔ သြားၿပီး ကုန္ေျခာက္ေတြ သြားပို႔ရတယ္။ ဘီစကစ္၊ အေအးဗူး စတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ လူ႔အသံုးအေဆာင္ေတြ သြားသြား ပို႔ေပးရတာ။ ေနာက္ သူတို႔ေပးလိုက္တဲ့ D.O (Delivery Order) စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ယူလာ စသျဖင့္ေပါ့။ ပို႔ခယူတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပစၥည္းကမွ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ တန္တာ။ သေဘၤာနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ခရီးကို ၅၅၀ ေလာက္ ေတာင္းတယ္။ သံုးနာရီ ေမာင္းရတဲ့ခရီး ဆုိ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေပးရတယ္။
သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာက ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ ပစၥည္းေတြထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက D.O။ ဒါနဲ႔မွ သူတို႔ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းလို႔ ရမွာကိုး။ အဲဒီ D.O မွာ လက္မွတ္ထိုးဘို႔၊ ေနာက္ၿပီး သေဘၤာတံဆိပ္တံုးပါဘို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ပစၥည္းေရထဲက်သြားေတာင္မွ ပုိက္ဆံေတာင္းလို႔ရတယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ တစ္ေခါက္မွာ Tanker သေဘၤာႀကီးေပၚ ပိုက္လံုးေတြ ပို႔ရတယ္။ အဲဒါ ကရိန္းကေန ဘယ္လိုဘယ္လို လြတ္က်သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ပိုက္ျပဳတ္က်ၿပီး ဘုတ္(Boat) ေပါက္သြားတယ္။ ဘုတ္ထဲ ေရေတြ၀င္ေတာ့ အသက္ကယ္ေလွ ေတြေပၚ စုၿပံဳတိုးတက္ၾကတာေပါ့။ ဘုတ္ေပၚမွာက အသက္ကယ္ ေလွေတြရိွတယ္။ ေနာက္ အဲဒီဘုတ္နဲ႔တဲြထားတဲ့ ႀကိဳးကိုျဖတ္ခ်။ မခ်ရင္ ဘုတ္က တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနမွာကိုး။ အေသအေပ်ာက္ မရိွေပမဲ့ ပထမဆံုး အတြ႔အႀကံဳဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကို သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘုတ္ေတြမွာ အေရးေပၚ ခလုတ္ရိွတယ္။ အဲဒီခလုတ္ကို ႏိွပ္လိုက္ရင္ နာရီ၀က္ အတြင္း ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ရဲသေဘၤာေတြ ေရာက္လာတတ္တယ္။
သေဘၤာေတြေပၚမွာက ဖိလစ္ပင္းမ်ားတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တစ္ခါကဆိုရင္ သေဘၤာတစ္စီးလံုး ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ။ သေဘၤာကက္ပတိန္ကစ ျမန္မာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္း ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ Chief Officer ကလည္း ျမန္မာပဲ။ သူက ေဟ့ေကာင္၊ ဒီပစၥည္းေတြ ခ်ေပး တဲ့။ အလိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္က သေဘၤာဆီ လာပို႔ေပးရံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေစတနာရိွရင္ ခ်ေပးခ်င္ ခ်ေပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ယူရမွာက သူတို႔။ ခုေတာ့ အေၾကာႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ေပး တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ေတာ္ေတာ္ အခ်ဥ္ေပါက္သြားတာနဲ႔ ဦး လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ေျပာရတာလဲ။ ဦးတို႔မယူလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ယူသြားရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ မင္းတို႔ပို႔တဲ႔ပစၥည္း မင္းတို႔မခ်ေပးလို႔ ဘယ္သူ ခ်ေပး မလဲ တဲ့။ သူက မာေရေက်ာေရနဲ႔။ မသကာ ညီေလးေရ၊ အစ္ကိုတို႔ကိုေတာ့ ဒါေတြ ကူခ်ေပးကြာ ဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနပါ့ မလားဗ်ာ။ တျခားဟာေတြေတာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနေသးတဲ့ဟာ။
ဦးတို႔ မယူခ်င္လဲ ေန။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံ claim လုပ္ရမွာ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ D.O နဲ႔ လို႔ေျပာလုိက္မွ သူတို႔ဟာ သူတို႔ သယ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုလည္း ႀကံဳရေသးတယ္ဗ်ာ။
Anchorage (အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေရပိုင္နက္တြင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ေက်ာက္ခ်ရပ္နားရာ ေနရာ) က်ေတာ့ ဟို႔ ပင္လယ္ ထဲေရာက္သြားၿပီ။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အေတြ႔အႀကံဳမရိွေသးတဲ့ သူေတြ မလႊတ္ဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ၿပီးတဲ့သူေတြပဲ လႊတ္တယ္။
အရင္တံုးကေတာ့ Pasir Panjan Ferry Terminal ကေန သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ Penjuru Terminal ကိုေျပာင္း လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးခန္းလည္း အဲဒီမွာပဲ။ အဲဒီမွာ ပစၥည္း supply လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြခ်ည္း စုေနတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၃ ခုေလာက္ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပစၥည္း supply လုပ္ရတာ သီးသီးပဲ။ တျခားဘာမွ မလုပ္ရဘူး။
ပစၥည္းပို႔ဘို႔ ဘုတ္တစ္ေခါက္ထြက္ရင္ လူ ၃ ေယာက္ပါတယ္။ ဘုတ္ေမာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရယ္။ ေအာက္က ခ်ိတ္ေပးမဲ့လူ တစ္ေယာက္။ အေပၚတက္ ျဖဳတ္ရမဲ့လူ တစ္ေယာက္။
ပင္လယ္ထြက္ရတာ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတံုးကဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုတ္မွာ။ ေအာက္က ပစၥည္းခ်ိတ္ေပး တဲ့သူကို ခ်ည္တဲ့ခါးပတ္ႀကိဳးနဲ႔ ရိုက္မိတာ ႏွာေခါင္းရိုး က်ိဳးသြားတယ္။ ႀကိဳးကက်အလာ ဘုတ္ကအေစာင္း ဆိုေတာ့ ႀကိဳးအဖ်ားနဲ႔ ခတ္သြားတာ။
တစ္ခါတစ္ခါ ပစၥည္းတင္ေနတံုး မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာ။ လိႈင္းကလည္း အရမ္းလူးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Life Jacket (သက္ကယ္အကႌိ်) ေတြ ၀တ္ထားရတယ္။ ပင္လယ္ထဲလဲ ျပဳတ္ပ်က္ က်တာပဲ။ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္လို႔သာ။ တစ္ခါေတာ့ အိႏိၵယ Boarding Officer တစ္ေယာက္ဆို သေဘၤာေပၚတက္သြားရင္း gangway (ကုန္းေဘာင္) ျပတ္က်တာ။ gangway က စိတ္မခ်ရဘူး။ ပင္လယ္ေရေတြနဲ႔ အျမဲထိေနေတာ့ သံေခ်းေတြကိုက္ၿပီး ေဆြးေနၿပီ။
သြားတာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ သံုးေယာက္ သြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္အလွည့္မွာ ျပတ္က်တာ။ သူလည္း gang way နဲ႔ လြတ္ရာ ပင္လယ္ထဲကို ခုန္ခ်သြားတယ္။ မဟုတ္လို႔ gangway န႔ဲသာ ရိုက္မိရင္ ေသၿပီ။ သူတို႔သံုးေယာက္လံုးမွာ Life Jacket မပါဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူက ေရကူးတတ္လို႔။ သူျပဳတ္က်သြားတာနဲ႔ ေဘာေတြ ပစ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသး တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။
အဲဒီမွာ ရဲ ကင္းလွည့္သေဘၤာေတြ ေရာက္လာတယ္။ ရဲေတြက ကက္ပတိန္ကို ေမးတာေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လို႔။ တကယ္ဆို officer အေနနဲ႔ တိုင္လို႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း တိုင္ေတာ မေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔က ကိုင္းကြ်န္း မီွ၊ ကြ်န္းကိုင္းမီွ လုပ္ေနၾကရတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။
မလြယ္ဘူးဗ်ဳိ႔။ ေရထဲမွာ လုပ္ေနရတာ။ အႏၱရာယ္ခ်ည္းပဲ။
တစ္ခါတေလ super tanker ႀကီးေတြဆီ သြားပို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ႀကီးေတြက empty (ကုန္မပါ၊ ဗလာ သေဘၤာ) ေတြ။ သေဘၤာကႀကီးလို႔ နဂိုကတည္းက ျမင့္ျပန္။ ကုန္မတင္ထားလို႔ ေရေပၚေပၚေနျပန္ ဆိုေတာ့ အျမင့္ႀကီးေတြ။ ျပဳတ္ ပ်က္သာ က်လို႔ကေတာ့ ရွင္ႏိုင္စရာ လမ္းမရိွဘူး။ ကုန္တင္ထားရင္ ေရထဲကို သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ ျမဳပ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းမပို႔ရတဲ့ ေန႔ေတြဆို အားေနတယ္။ ကြန္တိန္နာ ထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရတာပဲ။ ဒီေန႔ဆို အလုပ္မရိွလို႔ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္ လည္ေနတာပဲ။
လုပ္သက္ တစ္ႏွစ္ရရင္ တံုးတစ္တံုး ထုေပးတယ္။ ကုမၸဏီန႔ဲ သေဘၤာက ထုေပးတာ။ လုပ္သက္ သံုးႏွစ္ရလို႔ တံုးသံုးတံုး ထုၿပီးသြားရင္ စာေမးပဲြ ေျဖလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ တံုးကလည္း အလကားေတာ့ မရဘူး။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၀၀ န႔ဲ ၀ယ္ယူရ တာ။ ပိုက္ဆံေပးရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားပါဘူး။ လုပ္ရတာကေတာ့ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးကို လုပ္ရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေသမွာ သိပ္ကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ မေလးရွားမွာလုပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ကားေမွာက္တယ္။ ဘီးေပါက္ၿပီး ေမွာက္တာ။ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့။ အကုန္ေသကုန္ေတာ့မလို႔။ သူေဌးကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ ကားေမွာက္တဲ့ ေနရာ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး အကုန္လုပ္ကိုင္ ေပးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေသမွာ မေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူး။ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ပဲ လုိ႔ သေဘာထားတတ္လာ တယ္။
မနက္ျဖန္ေန႔ခင္း ၂ နာရီမွာ ပင္လယ္ဆင္းရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါၿပီ။ သေဘၤာသားျဖစ္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ပင္လယ္ထဲ ေနရမွာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ သေဘၤာသား တစ္ပိုင္း ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ သေဘၤာသားစစ္စစ္ေတြဆို ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးမလား မေျပာတတ္ဘူး။

သံုးသပ္ခ်က္

ကိုမိုးသက္မွာ စင္ကာပူတြင္ လုပ္ေနသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ေနရျခင္းမဟုတ္။ သေဘၤာသား ျဖစ္ေရးအတြက္ ပင္လယ္တြင္းဆင္းကာ sea service ယူေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ အျခား ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳျခင္း မတူပါ။ သုိ႔ေသာ္ အသက္ႏွင့္ရင္းကာ လုပ္ေနရေသာ သူတို႔ဘ၀ကို အမ်ားသိႏိုင္ရန္ ၾကားညွပ္၍ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။