ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြမ်ားစုေပါင္းၿပီး စင္ကာပူသို႔ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူ ျမန္မာမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းခြင္ ဗဟုသုတ တိုးပြားေစရန္ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးလွ်က္ ရိွပါသည္။
သင္တန္းရက္မ်ား (အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြ) - ဇႏၷ၀ါရီလအတြင္း - ၂၄၊ ၃၁
ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း - ၇၊ ၂၈ (၁၄ ႏွင့္ ၂၁ မွာ တရုတ္ႏွစ္ကူးျဖစ္၍ ပိတ္၏)။
မတ္လအတြင္း - ၇၊ ၁၄
အခ်ိန္ - ေန႔လည္ ၁း၃၀ မွ ညေန ၄း၃၀ ထိ
ေနရာ - #03-25, TMC Education Group @ Capitol Centre (Beside Peninsula Plaza)
သင္ၾကားသူမ်ား - English (ေဒၚခိုင္ခိုင္ေအာင္)
Data Collection and Reporting (ဦးေနမင္းဟိန္း)
Piping Engineering (ဦးေအးၿငိမ္း)
သင္တန္းေၾကးမရိွ။
ကြ်န္ေတာ့္စာမ်ားႏွင့္ မေရာေစရန္ ပညာဒါနဘေလာ့ဂ္ သပ္သပ္ခဲြေရးထားပါသည္။
စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား http://www.pyinnyadana.blogspot.com တြင္
၀င္ေရာက္ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။
Friday, January 29, 2010
Tuesday, January 26, 2010
“အနာဂါတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” စာအုပ္ေၾကာ္ျငာ
“အနာဂါတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” ကို ရိုက္ႏိွပ္ထုတ္ေ၀ရန္ ႀကိဳးစားေနရာ ယခုဆိုလွ်င္ ၆ လမွ်ပငိ ရိွသြားၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္အျဖစ္မေရာက္ေသး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ ၾကာလွ်က္ ရိွေပသည္။ ယခုလကုန္တြင္မူ ထြက္လိမ့္မည္ဟု ယူဆရပါ၏။ သို႔ေသာ္ မေသခ်ာပါ။
စာအုပ္ထုတ္ေ၀ခမွာလည္း ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမို ကုန္က်ပါ၏။ တြက္ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ စာအုပ္တန္ဖိုးကို တစ္အုပ္ ၅၅၀၀ က်ပ္ျဖင့္ေရာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ယခင္ကမူ တစ္အုပ္ကို ၃၀၀၀ က်ပ္မွ် ႏွင့္ ေရာင္းမည္ စိတ္ကူးထား၏။ စင္ကာပူႏွင့္ မေလးရွားတြင္ပါ ျဖန္႔မည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း သယ္ယူစရိတ္ မသိရေသးသျဖင့္ ေစ်းႏံႈးမည္မွ်ႏွင့္ ေရာင္းမည္ကိုလည္း မသိရေသးပါ။
အုပ္ေရ ၁၅၀၀ ရိုက္ထားရာ စင္ကာပူတြင္ အုပ္ ၃၀၀၊ မေလးရွားတြင္ အုပ္ ၂၀၀၊ ျမန္မာျပည္တြင္ အုပ္ ၉၀၀ ျဖန္႔မည္ျဖစ္ပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာ သို႔ ၆၅ အုပ္ေပးရမည္ သိရပါသည္။
စင္ကာပူတြင္မူ ပင္နင္စူလာရိွ စာအုပ္ဆိုင္အားလံုးလိုလို၌ တင္ထားရန္ စိတ္ကူးရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖန္႔ေ၀သူႏွင့္ မေဆြးေႏြးရေသးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား ထံတြင္လည္း စာအုပ္အခ်ိဳ႔ထားမည္ ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံတြင္ တိုက္ရိုက္၀ယ္ပါက ၂၀% ေလွ်ာ့ေပးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
စာအုပ္မွာ ဤ blog တြင္ေရးထားေသာ Working in Singapore/Study in Singapore/Living in Singapore စသည္မ်ားကို စုစည္းထုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေစာင့္ေမွ်ာ္ အားေပးၾကပါကုန္။
Saturday, January 23, 2010
ေယာဂီစိတၱရ ဓမၼ၀ိဇၹာ ဆရာႀကီး-၁
(၁) ဦးဉာေဏာဒရ
ဤစာကို မည္သူ႔အားမွ် ထိခိုက္ေစလို၍ ေရးျခင္း မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ ေနသည္ကို အမ်ားသိေစရန္ ေရးျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေရးရာတြင္လည္း အေကာင္းျမင္ဘက္မွ ေရးျခင္း မဟုတ္သလို အဆိုးျမင္ဘက္မွလည္း ေရးျခင္းလည္း မဟုတ္။ အရိွကို အရိွအတိုင္း ျမင္ရသည္မ်ားကို အျမင္ အတိုင္း တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ ဤ ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂိၢဳလ္ကို ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုး ရိွခိုးဦးတင္ေန ၾကေသာ လူမ်ားမွာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိွပါသည္။ သူတို႔ သည္ သာသနာျပဳသည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဘာသာေရး သမားလိုလိုႏွင့္ အမွန္တကယ္ သာသနာ တိုးတက္ႀကီးပြားေၾကာင္းကို ဘာမွမစြမ္းေဆာင္ဘဲ တစ္နည္းအားျဖင့္ သာသနာ ျပင္ပမွ မဟုတ္တန္းလ်ား အယူအဆမ်ားကို လူမ်ားအတြင္း သြတ္သြင္းေပးေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ရာတြင္ ျပည္သူျပည္သား လူအမ်ား၏ ဉာဏ္၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယတို႔ျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားအား မဟုတ္မမွန္ေသာနည္းျဖင့္ ေငြရွာျခင္းကို အားေပးေနျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုမီွခို၍ အစားရေခ်ာင္ေနျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း လူအမ်ားေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ကာ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ား ေလ်ာ့ပါး ေပ်ာက္ကြယ္လွ်က္ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားလူတန္းစားတစ္ရပ္ ေပါက္ဖြားလာျခင္းသည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံအေပၚ သစၥာမဲ့ ရာလည္း ေရာက္ေပသည္။
၎တို႔ကို ၀ိဇၹာဟု လည္းေကာင္း၊ ဘိုးေတာ္ဟု လည္းေကာင္း၊ ဘာဆရာႀကီးဟု လည္းေကာင္းေခၚၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ထိုသူမ်ားမွာ ဘုန္းႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေနတတ္ ပါေသးသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာ ကံအားေလ်ာ္ စြာ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ ရပ္တည္ခြင့္ရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္၀ွမ္းမွ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူတုိ႔၏ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ျခင္းကို ခံၾကရၿပီး အခ်ိဳ႔ေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာမူ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ကို လက္မခံသျဖင့္ လူ၀တ္ လဲလိုက္ရကာ၊ ရေသ့ေယာင္ေယာင္၊ ဘုိးသူေတာ္ ေယာင္ေယာင္၊ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေယာင္ေယာင္ အျဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ယခုတင္ျပမည့္သူမွာ ထိုသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္၏။
သူ႔အမည္မွာ ဦးဉာေဏာဒရ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ထံသြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ေတာင္းရင္းႏွင့္ သူ႔အေၾကာင္းေရးမည္ဟု တစ္ပါတည္း ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါသည္။
“အရင္တံုးက စာေရးဆရာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးလည္း သူ႔အေၾကာင္းေရးဖူးပါတယ္။ သူဆို ဒီကို မၾကာခဏ ေရာက္ ျဖစ္တယ္” ဟု သူ႔ထံတြင္ အျမဲေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေပးေနသူ ဦးမိုးကုတ္၏ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ ျမင့္ေအးေရးသည့္ ရႈေထာင့္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ေရးမည့္ရႈေထာင့္မွာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနေၾကာင္း သူတို႔မသိပါ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ သူေနထိုင္ရာ ေအးရိပ္မြန္သို႔ ကြ်န္ေတာ့္ညီ၀မ္းကဲြေတာ္သူ သူ႔တပည့္ရင္းခ်ာ ကိုလွမိုးႏွင့္ သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါသည္။
(၂) ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္း
သူ႔အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးေနသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကတဲက ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မေလ့လာမိ။ သူ႔သတင္းမ်ားကို နားစြန္နားဖ်ားေတာ့ မၾကာခဏ ၾကားေနရပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္၏ ညီတစ္၀မ္းကဲြေတာ္သူ ကိုလွမိုး ဆိုသူမွာ သူ႔ထံတြင္ အျမဲေနထိုင္ကာ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ား လုပ္ကိုင္ေပးေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးခ်ိန္မွစကာ သူ႔ထံတြင္ အျမဲမေနေတာ့ဘဲ ရံဖန္ရံခါမွသာ လာေရာက္ေလ့ရိွေၾကာင္း သိရ ပါသည္။ သို႔တိုင္ တစ္ခါတရံ တစ္လကိုးသီတင္း ေနထိုင္တတ္သည္ဟု ကိုလွမိုးက ေျပာပါသည္။
သူ႔အေၾကာင္း ဂဃနဏ သိခ်င္သည္ႏွင့္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔တြင္ ေနထိုင္ေသာ ကိုလွမိုးကို ဖံုးဆက္ေခၚကာ သူေနထိုင္ရာ ေအးရိပ္မြန္ သို႔ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ သူတည္ထားမည့္ ဖားေစတီေနရာသို႔ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ လည္းေကာင္း သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုလွမိုးက သူ႔အေၾကာင္း အျပည့္အစံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါသည္။
သူ႔ဇာတိမွာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ အဂၤပူၿမိဳ႔ နယ္၊ ကြင္းေကာက္တိုက္နယ္၊ ပိႏဲၷကြင္းရြာ အေရွ႔ပိုင္းရိွ လင္ေကာင္ပိုးေက်းရြာ ျဖစ္ပါသည္။
ဖခင္မွာ သမားေတာ္ ဆရာလွ ျဖစ္ၿပီး မိခင္မွာ ေဒၚစိန္၀ ျဖစ္၏။ အဂၤါသား ျဖစ္ၿပီး ငယ္နာမည္ ေမာင္စိုးေလး ဟု ေခၚသည္။
ခုနစ္လသားႏွင့္ ေမြးသည္ဟု သိရၿပီး ၁၂၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္ဟု ေျပာစ မွတ္ ရိွပါသည္။
ငယ္စဥ္က လင္ေကာင္ပိုးရြာ ႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ သေျပကုန္းရြာတြင္ သြား ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သေျပကုန္း ရြာတြင္ရိွေသာ သေျပကုန္း စာသင္တိုက္ႀကီး မွာ ပညာတတ္အေက်ာ္မ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ သျဖင့္ အလြန္ထင္ရွားသည္။ မူလ ဦးစီးနာယက ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ဘဒၵႏၱပညာ၀ံသ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ပရိယတိၱ၊ ပရိပတိၱ စာေပမ်ား သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည္။
ဦးဉာေဏာ၏ ငယ္စဥ္ ေမာင္ရွင္ဘ၀ ဘဲြ႔အမည္မွာ ရွင္စိတၱရ ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေဘာင္သို႔ တက္လွမ္းသည့္အခါမွ ဦးဉာေဏာဒရ ဟု ေျပာင္းလဲ မွည့္ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ထိုစဥ္က မႏၱေလးမွ ေရာက္လာသည္ဆိုေသာ အဘိုးရွမ္းဘုန္းႀကီးမွာ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ပညာရပ္ အစံုတတ္ ေျမာက္သည္။ သူတတ္သလို သူ႔တပည့္မ်ားကိုလည္း သင္ၾကားျပသေပးသည္။ ရွင္စိတၱရမွာ ငယ္စဥ္က ဉာဏ္အလြန္ ထက္ျမက္သူတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး သင္ၾကားျပသေပးသည့္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို ခဏခ်င္းပင္ အာဂံုေဆာင္ တတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ဗုဒၶစာေပ ပရိယတိၱမ်ားသာမက အဘိုးရွမ္းဘုန္းႀကီးထံတြင္ တိုင္းရင္းေဆးပညာ၊ ေဗဒင္နကၡတ္ပညာ၊ ရတုလကၤာ စသည္ မ်ားကို ေန႔ေန႔ညည အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့သည္။
ဉာဏ္ထက္သည့္သူ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ကိုရင္၀တ္ႏွင့္ ၇ ၀ါခန္႔တြင္ ပိဋကဋ္ေတာ္လာ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို အတန္ ႏံွ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုရင္စိတၱရမွာ ပညာသင္ၾကားရသည္ကို အားမရ။ အဆင့္ျမင့္ စာေပ က်မ္းဂန္မ်ားကို ဆက္လက္ ဆည္းပူးေလ့လာ သင္ယူလိုေသးသည္။ သို႔အတြက္ မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႔ေတာ္သို႔ သြားေရာက္ရန္ အခြင့္ ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးသို႔ ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ခြင့္မျပဳခဲ့။ သို႔ေသာ္ ရွင္စိတၱ ကလည္း မႏၱေလးသို႔ သြားေရာက္ရန္ အလြန္စိတ္ထက္သန္ေနသည့္အေလွ်ာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို အထပ္ထပ္ ေလွ်ာက္ထား ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
သို႔ႏွင့္ ရွင္စိတၱဘ၀မွ ဦးဉာေဏာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဦးဉာေဏာတြင္ ေလနာရိွသျဖင့္ ငယ္စဥ္ကပင္ ညေနစာကို စားသံုး ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ အစားအေသာက္တြင္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သူမဟုတ္။ ရိွသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္သူ ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ရလာသည့္ ဆြမ္း၊ ဟင္းမ်ားကို သပိတ္ထဲတြင္ ဘတၱပိုင္ေရာေမႊကာ ဘုဥ္းေပးသည္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးသည့္ အခါတြင္ သပိတ္ကိုေရႏွင့္က်င္းကာ ထိုသပိတ္က်င္းေရမ်ားကိုပါ ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘုရားတည္ျခင္း စေသာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ပထမဦးစြာ ပုသိမ္အေရွ႔ၿမိဳ႔နယ္ ကန္ႀကီးေဒါင့္ေက်းရြာတြင္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာသုတႏွင့္အတူသီတင္းသံုး ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔တြင္ ဘုရား ပ်က္မ်ားကို ျပဳျပင္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ ပုသိမ္သို႔ျပန္ၾကြလာကာ ပုသိမ္အေရွ႔ၿမိဳ႔နယ္၊ ႀကံဳဒရယ္ရြာမွ ဒါယိကာ ဦးေအာင္ျမ အိမ္တြင္ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထိုအိမ္တြင္ ေခတၱခဏမွ်သာ သီတင္းသံုးၿပီး ပုသိမ္ျမစ္အတြင္း၌ ရွင္ဥပဂုတၱေဖာင္ေတာ္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ကာ ထိုေဖာင္ေတာ္ႀကီးေပၚတြင္ပင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
တစ္နယ္ထဲသားခ်င္း ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ကိုလွမိုးမွာ ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္းကို ေလ့လာသိရိွ။ (ကိုလွမိုး၏ အေမ ေဒၚစန္းႏွင့္ ထို ဘုန္းႀကီးတို႔မွာ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သျဖင့္ အေၾကာင္းသိအစင္းသိ ျဖစ္သည္။) ထို႔ေနာက္ ကုိလွမိုးမွာ ဘုန္းႀကီးရိွရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႔သို႔ လုိက္သြားခဲ့သည္။
ကိုလွမိုးမွာ ဘုရားေယာင္ေယာင္၊ တရားေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ဘုရားစာမ်ားကို အလြတ္က်က္ကာ ေဟာသည့္ေျပာသည့္ ေနရာတြင္ လူမ်ားႀကိဳက္ေအာင္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေလလံုးထြားတတ္ေလရာ ၎ကို ဘုန္းႀကီးက သေဘာက်သည္ ႏွင့္ အနီးကပ္ျပဳစုရန္ အခြင့္အေရးကို ေပးသနားလိုက္ေလသည္။ သို႔အတြက္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကို သံုးခါျပန္ေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကိုလွမိုးမွာ ဘုန္းႀကီး၏ ကပိၸယအျဖစ္ ဘုန္းႀကီးသြားရာ လုိက္ပါေနခဲ့ေတာ့သတည္း။
ဘုန္းႀကီးမွာ ကြမ္းအလြန္ႀကိဳက္ၿပီး မျပတ္ေအာင္ စားေလ့ရိွသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ခ်ဲဂဏန္းမ်ားေပးျခင္း၊ နာမက်န္းျဖစ္ေနသူမ်ားကို ေဆးကုေပးျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ - ဟာ၊ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ခုန္ခ်သြားၿပီကြ၊ ခုန္ခ်သြားၿပီ ဟု ဘုန္းႀကီးက ေျပာလိုက္လွ်င္ လူတို႔က ထိုစကားကို အတိတ္ေကာက္ကာ ဂဏန္းအသြင္ေျပာင္းၿပီး ခ်ဲထိုးၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားမွာ ၅၄၁ ကို ဆိုလိုေၾကာင္း ေပါက္စဥ္ထြက္ၿပီးမွ သိၾကရတာမ်ားသည္။
ဤစာကို မည္သူ႔အားမွ် ထိခိုက္ေစလို၍ ေရးျခင္း မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ ေနသည္ကို အမ်ားသိေစရန္ ေရးျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေရးရာတြင္လည္း အေကာင္းျမင္ဘက္မွ ေရးျခင္း မဟုတ္သလို အဆိုးျမင္ဘက္မွလည္း ေရးျခင္းလည္း မဟုတ္။ အရိွကို အရိွအတိုင္း ျမင္ရသည္မ်ားကို အျမင္ အတိုင္း တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ ဤ ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂိၢဳလ္ကို ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုး ရိွခိုးဦးတင္ေန ၾကေသာ လူမ်ားမွာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိွပါသည္။ သူတို႔ သည္ သာသနာျပဳသည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ဘာသာေရး သမားလိုလိုႏွင့္ အမွန္တကယ္ သာသနာ တိုးတက္ႀကီးပြားေၾကာင္းကို ဘာမွမစြမ္းေဆာင္ဘဲ တစ္နည္းအားျဖင့္ သာသနာ ျပင္ပမွ မဟုတ္တန္းလ်ား အယူအဆမ်ားကို လူမ်ားအတြင္း သြတ္သြင္းေပးေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ရာတြင္ ျပည္သူျပည္သား လူအမ်ား၏ ဉာဏ္၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယတို႔ျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားအား မဟုတ္မမွန္ေသာနည္းျဖင့္ ေငြရွာျခင္းကို အားေပးေနျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုမီွခို၍ အစားရေခ်ာင္ေနျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း လူအမ်ားေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ကာ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ား ေလ်ာ့ပါး ေပ်ာက္ကြယ္လွ်က္ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားလူတန္းစားတစ္ရပ္ ေပါက္ဖြားလာျခင္းသည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံအေပၚ သစၥာမဲ့ ရာလည္း ေရာက္ေပသည္။
၎တို႔ကို ၀ိဇၹာဟု လည္းေကာင္း၊ ဘိုးေတာ္ဟု လည္းေကာင္း၊ ဘာဆရာႀကီးဟု လည္းေကာင္းေခၚၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ထိုသူမ်ားမွာ ဘုန္းႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေနတတ္ ပါေသးသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာ ကံအားေလ်ာ္ စြာ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ ရပ္တည္ခြင့္ရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္၀ွမ္းမွ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူတုိ႔၏ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ျခင္းကို ခံၾကရၿပီး အခ်ိဳ႔ေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာမူ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ကို လက္မခံသျဖင့္ လူ၀တ္ လဲလိုက္ရကာ၊ ရေသ့ေယာင္ေယာင္၊ ဘုိးသူေတာ္ ေယာင္ေယာင္၊ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေယာင္ေယာင္ အျဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ယခုတင္ျပမည့္သူမွာ ထိုသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္၏။
သူ႔အမည္မွာ ဦးဉာေဏာဒရ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ထံသြားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ေတာင္းရင္းႏွင့္ သူ႔အေၾကာင္းေရးမည္ဟု တစ္ပါတည္း ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါသည္။
“အရင္တံုးက စာေရးဆရာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးလည္း သူ႔အေၾကာင္းေရးဖူးပါတယ္။ သူဆို ဒီကို မၾကာခဏ ေရာက္ ျဖစ္တယ္” ဟု သူ႔ထံတြင္ အျမဲေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေပးေနသူ ဦးမိုးကုတ္၏ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ ျမင့္ေအးေရးသည့္ ရႈေထာင့္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ေရးမည့္ရႈေထာင့္မွာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနေၾကာင္း သူတို႔မသိပါ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ သူေနထိုင္ရာ ေအးရိပ္မြန္သို႔ ကြ်န္ေတာ့္ညီ၀မ္းကဲြေတာ္သူ သူ႔တပည့္ရင္းခ်ာ ကိုလွမိုးႏွင့္ သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါသည္။
(၂) ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္း
သူ႔အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးေနသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကတဲက ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မေလ့လာမိ။ သူ႔သတင္းမ်ားကို နားစြန္နားဖ်ားေတာ့ မၾကာခဏ ၾကားေနရပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္၏ ညီတစ္၀မ္းကဲြေတာ္သူ ကိုလွမိုး ဆိုသူမွာ သူ႔ထံတြင္ အျမဲေနထိုင္ကာ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ား လုပ္ကိုင္ေပးေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးခ်ိန္မွစကာ သူ႔ထံတြင္ အျမဲမေနေတာ့ဘဲ ရံဖန္ရံခါမွသာ လာေရာက္ေလ့ရိွေၾကာင္း သိရ ပါသည္။ သို႔တိုင္ တစ္ခါတရံ တစ္လကိုးသီတင္း ေနထိုင္တတ္သည္ဟု ကိုလွမိုးက ေျပာပါသည္။
သူ႔အေၾကာင္း ဂဃနဏ သိခ်င္သည္ႏွင့္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔တြင္ ေနထိုင္ေသာ ကိုလွမိုးကို ဖံုးဆက္ေခၚကာ သူေနထိုင္ရာ ေအးရိပ္မြန္ သို႔ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ သူတည္ထားမည့္ ဖားေစတီေနရာသို႔ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ လည္းေကာင္း သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုလွမိုးက သူ႔အေၾကာင္း အျပည့္အစံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါသည္။
သူ႔ဇာတိမွာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ အဂၤပူၿမိဳ႔ နယ္၊ ကြင္းေကာက္တိုက္နယ္၊ ပိႏဲၷကြင္းရြာ အေရွ႔ပိုင္းရိွ လင္ေကာင္ပိုးေက်းရြာ ျဖစ္ပါသည္။
ဖခင္မွာ သမားေတာ္ ဆရာလွ ျဖစ္ၿပီး မိခင္မွာ ေဒၚစိန္၀ ျဖစ္၏။ အဂၤါသား ျဖစ္ၿပီး ငယ္နာမည္ ေမာင္စိုးေလး ဟု ေခၚသည္။
ခုနစ္လသားႏွင့္ ေမြးသည္ဟု သိရၿပီး ၁၂၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္ဟု ေျပာစ မွတ္ ရိွပါသည္။
ငယ္စဥ္က လင္ေကာင္ပိုးရြာ ႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ သေျပကုန္းရြာတြင္ သြား ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သေျပကုန္း ရြာတြင္ရိွေသာ သေျပကုန္း စာသင္တိုက္ႀကီး မွာ ပညာတတ္အေက်ာ္မ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ သျဖင့္ အလြန္ထင္ရွားသည္။ မူလ ဦးစီးနာယက ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ဘဒၵႏၱပညာ၀ံသ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ပရိယတိၱ၊ ပရိပတိၱ စာေပမ်ား သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည္။
ဦးဉာေဏာ၏ ငယ္စဥ္ ေမာင္ရွင္ဘ၀ ဘဲြ႔အမည္မွာ ရွင္စိတၱရ ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေဘာင္သို႔ တက္လွမ္းသည့္အခါမွ ဦးဉာေဏာဒရ ဟု ေျပာင္းလဲ မွည့္ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ထိုစဥ္က မႏၱေလးမွ ေရာက္လာသည္ဆိုေသာ အဘိုးရွမ္းဘုန္းႀကီးမွာ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ပညာရပ္ အစံုတတ္ ေျမာက္သည္။ သူတတ္သလို သူ႔တပည့္မ်ားကိုလည္း သင္ၾကားျပသေပးသည္။ ရွင္စိတၱရမွာ ငယ္စဥ္က ဉာဏ္အလြန္ ထက္ျမက္သူတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး သင္ၾကားျပသေပးသည့္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို ခဏခ်င္းပင္ အာဂံုေဆာင္ တတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ဗုဒၶစာေပ ပရိယတိၱမ်ားသာမက အဘိုးရွမ္းဘုန္းႀကီးထံတြင္ တိုင္းရင္းေဆးပညာ၊ ေဗဒင္နကၡတ္ပညာ၊ ရတုလကၤာ စသည္ မ်ားကို ေန႔ေန႔ညည အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့သည္။
ဉာဏ္ထက္သည့္သူ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ကိုရင္၀တ္ႏွင့္ ၇ ၀ါခန္႔တြင္ ပိဋကဋ္ေတာ္လာ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို အတန္ ႏံွ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုရင္စိတၱရမွာ ပညာသင္ၾကားရသည္ကို အားမရ။ အဆင့္ျမင့္ စာေပ က်မ္းဂန္မ်ားကို ဆက္လက္ ဆည္းပူးေလ့လာ သင္ယူလိုေသးသည္။ သို႔အတြက္ မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႔ေတာ္သို႔ သြားေရာက္ရန္ အခြင့္ ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးသို႔ ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ခြင့္မျပဳခဲ့။ သို႔ေသာ္ ရွင္စိတၱ ကလည္း မႏၱေလးသို႔ သြားေရာက္ရန္ အလြန္စိတ္ထက္သန္ေနသည့္အေလွ်ာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို အထပ္ထပ္ ေလွ်ာက္ထား ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
သို႔ႏွင့္ ရွင္စိတၱဘ၀မွ ဦးဉာေဏာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဦးဉာေဏာတြင္ ေလနာရိွသျဖင့္ ငယ္စဥ္ကပင္ ညေနစာကို စားသံုး ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ အစားအေသာက္တြင္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သူမဟုတ္။ ရိွသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္သူ ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ရလာသည့္ ဆြမ္း၊ ဟင္းမ်ားကို သပိတ္ထဲတြင္ ဘတၱပိုင္ေရာေမႊကာ ဘုဥ္းေပးသည္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးသည့္ အခါတြင္ သပိတ္ကိုေရႏွင့္က်င္းကာ ထိုသပိတ္က်င္းေရမ်ားကိုပါ ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘုရားတည္ျခင္း စေသာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ပထမဦးစြာ ပုသိမ္အေရွ႔ၿမိဳ႔နယ္ ကန္ႀကီးေဒါင့္ေက်းရြာတြင္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာသုတႏွင့္အတူသီတင္းသံုး ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔တြင္ ဘုရား ပ်က္မ်ားကို ျပဳျပင္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ ပုသိမ္သို႔ျပန္ၾကြလာကာ ပုသိမ္အေရွ႔ၿမိဳ႔နယ္၊ ႀကံဳဒရယ္ရြာမွ ဒါယိကာ ဦးေအာင္ျမ အိမ္တြင္ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထိုအိမ္တြင္ ေခတၱခဏမွ်သာ သီတင္းသံုးၿပီး ပုသိမ္ျမစ္အတြင္း၌ ရွင္ဥပဂုတၱေဖာင္ေတာ္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ကာ ထိုေဖာင္ေတာ္ႀကီးေပၚတြင္ပင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
တစ္နယ္ထဲသားခ်င္း ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ကိုလွမိုးမွာ ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္းကို ေလ့လာသိရိွ။ (ကိုလွမိုး၏ အေမ ေဒၚစန္းႏွင့္ ထို ဘုန္းႀကီးတို႔မွာ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သျဖင့္ အေၾကာင္းသိအစင္းသိ ျဖစ္သည္။) ထို႔ေနာက္ ကုိလွမိုးမွာ ဘုန္းႀကီးရိွရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႔သို႔ လုိက္သြားခဲ့သည္။
ကိုလွမိုးမွာ ဘုရားေယာင္ေယာင္၊ တရားေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ဘုရားစာမ်ားကို အလြတ္က်က္ကာ ေဟာသည့္ေျပာသည့္ ေနရာတြင္ လူမ်ားႀကိဳက္ေအာင္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေလလံုးထြားတတ္ေလရာ ၎ကို ဘုန္းႀကီးက သေဘာက်သည္ ႏွင့္ အနီးကပ္ျပဳစုရန္ အခြင့္အေရးကို ေပးသနားလိုက္ေလသည္။ သို႔အတြက္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကို သံုးခါျပန္ေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကိုလွမိုးမွာ ဘုန္းႀကီး၏ ကပိၸယအျဖစ္ ဘုန္းႀကီးသြားရာ လုိက္ပါေနခဲ့ေတာ့သတည္း။
ဘုန္းႀကီးမွာ ကြမ္းအလြန္ႀကိဳက္ၿပီး မျပတ္ေအာင္ စားေလ့ရိွသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ခ်ဲဂဏန္းမ်ားေပးျခင္း၊ နာမက်န္းျဖစ္ေနသူမ်ားကို ေဆးကုေပးျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ - ဟာ၊ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ခုန္ခ်သြားၿပီကြ၊ ခုန္ခ်သြားၿပီ ဟု ဘုန္းႀကီးက ေျပာလိုက္လွ်င္ လူတို႔က ထိုစကားကို အတိတ္ေကာက္ကာ ဂဏန္းအသြင္ေျပာင္းၿပီး ခ်ဲထိုးၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားမွာ ၅၄၁ ကို ဆိုလိုေၾကာင္း ေပါက္စဥ္ထြက္ၿပီးမွ သိၾကရတာမ်ားသည္။
ေမြးရပ္ေျမသို႔ အလည္တစ္ေခါက္
ေမြးရပ္ေျမသို႔ အလည္သြားျခင္း
(၄-၁-၂၀၁၀)
(၁)
“မင္း ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ဒီက ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြကို စကားေလးဘာေလး ေျပာသြားပါဦးကြ” ဟု ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဦးေလး၀င္းျမင့္ က ေျပာလာပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒါျဖင့္ လူစုလိုက္ေလ၊ တစ္ရြာလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ နားလည္ႏိုင္မဲ့ သူေလာက္ပဲေပါ့ ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသူ လူငယ္၊ လံုမငယ္မ်ားကိုသာေခၚရန္ မွာလုိက္ပါသည္။ စုစုေပါင္း ၁၅ ဦး လာပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ လယ္ထဲ ကိုင္းထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ မလာ ေရာက္ႏိုင္ပါ။
သို႔ျဖင့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီတြင္ သူတို႔ကို မိမိတို႔ေနထိုင္သည့္ ေက်းရြာႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိတို႔တြင္ မည္ကဲ့သုိ႔တာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ ၾသဇာႏွင့္အာဏာ မည္မွ်ကြာျခားေၾကာင္း၊ ၾသဇာရိွေအာင္ မည္က့ဲသို႔ ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆို ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာကတြင္ အသိပညာသည္ မည္မွ်အေရးႀကီးေၾကာင္း စသည္မ်ား ေျပာလိုက္ပါသည္။
(၂)
ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္မေရာက္သည္မွာ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ရတံုး တစ္ခါတစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္ခ်င္ေသးသျဖင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္မွ ထြက္ခ့ဲ၏။ နံနက္ ၆ နာရီခဲြတြင္ ဒဂံု-ဧရာ အေ၀းေျပးစခန္းမွ ေရႊဒိုးေလးကားျဖင့္ စတင္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ လမ္းျပင္ေနသည့္ ရာသီမို႔လား မေျပာတတ္။ လမ္းပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုျပင္ေနေသာ လမ္းမ်ားမွာ ေက်ာက္ၾကမ္းမ်ားခ်ည္းရိွသျဖင့္ ကားမွာ အျမန္ေမာင္း၍ မရသလို၊ ခ်ိဳင့္လည္း အလြန္ ခ်ိဳင့္ပါသည္။ ခ်ိဳင့္ခြက္ကင္းေသာ ကတၱရာလမ္းဟူ၍ အနည္းငယ္မွ်သာ ရိွ၏။
ကားမွာ အဲယားကြန္းကား မဟုတ္ဘဲ မွန္ဖြင့္ကားျဖစ္သျဖင့္ ဖံုမ်ားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရႉေနရသည္။ ဤမွ်ဖံုထူေသာ လမ္းတြင္ အဲယားကြန္းဖြင့္ရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လမ္းတြင္ေတြ႔သမွ် ခရီးသည္မ်ားကို တင္လိုက္ခ်လိုက္ႏွင့္ပင္ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ခန္႔တြင္ လယ္တံငယ္လမ္းဆံုသို႔ ေရာက္ေတာ့၏။ ႀကိဳတင္ဖံုးဆက္ မွာထားသျဖင့္ ရြာမွ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ သံုးစီး လာႀကိဳေနပါ သည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ရာ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔မွ် ေမာင္းလွ်င္ပင္ ရြာသို႔ေရာက္ေတာ့သည္။
စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ ဆိုသည္မွာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္အတြင္းရိွ ေ၀းလံသီေခါင္လွေသာ နယ္စပ္တစ္ေနရာမွ ၀ါေတာကြင္းရြာကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ၏ ဟိုမွာဘက္၌ မည္သည့္ရြာမွမရိွေတာ့။ ရြာမွေန၍ တစ္ညဥ့္အိပ္မွ် ရခိုင္ရိုးမကို ေက်ာ္ခ်လိုက္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ဂြၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကမူ ရန္ကုန္သြားဘို႔အေရး ဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္ စင္ကာပူသို႔ သြားဘို႔ထက္ ခဲယဥ္းေသးသည္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလွသျဖင့္ ဟသၤာတသို႔ပင္ ေရာက္ဖူးသူ သိပ္မရိွ။ ရန္ကုန္သို႔ ေလးမ်က္ႏွာဘက္မွ သြားမည္ဆိုပါစို႔။ ရြာမွ နံနက္ေစာေစာထကာ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ရသည္။ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေႏြဘက္တြင္ လွည္းျဖင့္လာလို႔ရသည္။ မိုးတြင္းဘက္တြင္ လယ္တံငယ္ထိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္။ ထိုကမွတစ္ဆင့္ ေလွစီးကာ ေလးမ်က္ႏွာသို႔လာ။
၀ါးေတာကြင္းမွ ေလးမ်က္ႏွာထိ ၁၄ မိုင္ဟု ဆိုသည္။ ေျခလ်င္လာလွ်င္ ေလးနာရီေက်ာ္ေလွ်ာက္ရသည္။ ေျခလ်င္လမ္း ဆိုေသာ္ျငား လမ္းသီးသန္႔ဟု ရိွသည္မဟုတ္။ လယ္ကန္သင္းေပါင္မ်ားေပၚမွ ေလွ်ာက္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွ နံနက္ အေစာပိုင္းထြက္ေသာ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးသာရိွရာ ေလးမ်က္ႏွာေရာက္လွ်င္ ခ်က္ျခင္း ခရီးဆက္၍မရ။ ညအိပ္ေစာင့္ရသည္။ ထိုမွ နံနက္ ေလးနာရီခန္႔ထြက္ေသာ ပဲ့ေထာင္ေမာ္ေတာ္ကိုစီးကာ အိုင္သျပဳသို႔လာ။ ေမာ္ေတာ္စီးခ်ိန္ တစ္နာရီၾကာ၏။ အိုင္သျပဳ ေရာက္လွ်င္ ဆိပ္ကမ္းမွ ကားဂိတ္သို႔ အေျပးအလႊားလာလွ်က္ ဟသၤာတသို႔ဆဲြေသာ ကားကို အတင္းအလုအယက္ တက္စီး။ ကားဆိုေသာ္ျငား လူစီးကားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဟိုး ယခင္ စစ္အတြင္းက သံုးခဲ့ေသာ ယာဥ္ သံုးတန္၊ ကုန္သံုးတန္ ဟူသည့္ ဆန္တင္ကားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ မေ၀းလွေသာ ခရီးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဟသၤာတသို႔ ႏွစ္နာရီခဲြမွ သံုးနာရီၾကာေအာင္ ေမာင္းရပါသည္။
ဟသၤာတေရာက္ျပန္ေသာ္ သေဘၤာဆိပ္သို႔သြားမည့္ ကားဂိတ္ဆီ သုတ္ေျခတင္ရျပန္ပါသည္။ ဟသၤာတၿမိဳ႔ႏွင့္ သေဘၤာ ဆိပ္ၾကား ေသာင္ျပင္ႀကီးခံေနရာ ထိုေသာင္ျပင္ကိုျဖတ္ကာ ကားစီးရပါေသး၏။ ထို႔ေနာက္ သေဘၤာစီးၿပီး သာရေ၀ါသို႔လာ။ သေဘၤာ ဆိုက္ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ လူမွန္းမသိ၊ သူမွန္းမသိ အတင္းတို႔ေ၀ွ႔ဆင္းၾကကာ ေနာက္မွ က်ားလုိက္လာသည့္ အလား မီးရထား ဘူတာသို႔ ဒေရာေသာပါး ေျပးၾကပါ၏။ မည္မွ်ေျပးသည္ ျဖစ္ေစ ေမာင္ေျပးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးခဲ့သည့္ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ထိုင္ခံုလက္မွတ္ ရသည္ဟု မရိွခဲ့ဖူးပါ။ အႏို႔ ရထားထြက္ကာနီး နာရီပိုင္းမွ ေရာက္လာသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အဘယ္မွာ လွ်င္ ထိုင္ခံုက်န္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။
သက္ျပင္းေမာႀကီးကို ၀ႉးကနဲခ်ၿပီး ရထားၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ခဏ ေန႔လည္ ၁ နာရီခန္႔တြင္ သာရေ၀ါ ဘူတာမွ စတင္၍ ရထားထြက္ပါသည္။ လက္ပံတန္း၊ တိုက္ႀကီး၊ သံုးဆယ္၊ သာယာ၀တီ စေသာ ဘူတာမ်ားကို အစဥ္လိုက္ ျဖတ္ၿပီး ည ၇ နာရီခန္႔တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာသို႔ ရထားဆိုက္ပါသည္။
အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွေျပးဆင္း၊ ကားေပၚအေျပးတက္။ တစ္ခါ သည္ကားမွ ဟိုကားသို႔ေျပး စသျဖင့္ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျပးလႊားေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဒုကၡကို ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ ေမာလွပါသည္။
ေဟာ၊ ယခုေတာ့ လြယ္ပါဘိ။ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေပၚ ထားရိွေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ အလြန္ႀကီးမားလွေသာ ေစတနာေၾကာင့္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးမ်ား အလြန္ေကာင္းမြန္ ေခ်ာေမြ႔ေနၿပီ ျဖစ္ရာ ရန္ကုန္မွ နံနက္ ၆နာရီခဲြ ထြက္ေသာ ကားျဖင့္လိုက္လာ၊ ရြာသို႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ မပင္မပန္းပဲ ေရာက္ရိွ။ ထို႔ျပင္ ရြာမွ ရန္ကုန္သို႔ လာလိုသည္ ျဖစ္အံ့။ ေန႔စဥ္ သြားေနေသာ လူႀကံဳျဖင့္ ကြင္းေကာက္သို႔ ကားလက္မွတ္ ႀကိဳမွာလိုက္။ ေနာက္ေန႔မနက္ သံုးနာရီခန္႔ထကာ ကားလမ္းမ လာၿပီး ကားေစာင့္စီး။ ရန္ကုန္သို႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီ မတိုင္မီေရာက္။ ဘာမွ ပင္ပန္းစရာမလို။ ရန္ကုန္မွ သြားလိုပါကလည္း ကားလက္မွတ္ကို ဖံုးဆက္ၿပီးႀကိဳမွာထားလို႔ ရပါသည္။
(၃)
ရြာထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ သြားပါသည္။ ရြာမွ အိမ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပိုၿပီးစုတ္သထက္ စုတ္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကမူ ရြာတြင္ အိမ္ေျခမွာ ၄၀၀ ခန္႔မွ်သာ ရိွၿပီး သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ေထာင္။ ၁၆ လံုးအိမ္ႀကီးမ်ား အေတာ္မ်ား၏။ သြပ္မ်ားမွာလည္း ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ရိွကာ၊ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာလည္း ေရနံေခ်း၀လွ်က္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ရိွ၏။ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ၿခံႏွင့္၀င္းႏွင့္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား ကင္းလွ်က္။ အိမ္တစ္ၿခံရာလွ်င္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုး၊ မီးဖိုေဆာင္ တစ္ေဆာင္၊ ႏြားတင္းကုပ္တစ္ခုေတာ့ ရိွျမဲ။
ယခုမူ ယခင္က သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ေနရာတြင္ အင္ဖက္မိုး၊ ထရံကာအိမ္ကေလး ႏွစ္လံုးစီ ေနရာယူ ထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ က်န္ရိွေနေသးေသာ အိမ္ႀကီးမ်ားမွ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာ ျဖဴေယာ္မဲြေျခာက္လွ်က္ေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္း ျဖင့္ ေရနံေခ်းႏွင့္ေ၀းခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီမွန္း ခန္႔မွန္း၍ ရပါသည္။ အိမ္ၿခံစည္းရိုးမ်ားမွာလည္း က်ိဳးသည့္ေနရာက ကိ်ဳး၊ ေပါက္သည့္ေနရာက ေပါက္။
ေရာက္မဆိုက္ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကည့္ရာ ပိုဆိုးပါေတာ့၏။ အေတာ္စိတ္ကုန္သြားပါသည္။ ကာထားေသာ အကာမ်ား ပ်ိဳပ်က္က်ေနသည္မွာ သာလာယံ ဇရပ္ထက္ပင္ ဆိုးပါေသးသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္မွာ မူလတန္းေက်ာင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကေလးငယ္မ်ားမွာ အုတ္ခဲက်ိဳး မ်ားေပၚ ဖင္ခုထိုင္ကာ ဖံုတေသာေသာႏွင့္ စာသင္ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။
ရြာဘုန္းႀကီး၏ ဆႏၵျဖင့္ ရြာသားမ်ားမွာ ေစတီမ်ား တစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူ တည္လာေနလိုက္ၾကသည္မွာ ရြာတြင္းတြင္ တစ္ဆူ၊ ရြာထိပ္တြင္ တစ္ဆူၿပီးခဲ့ၿပီ။ ယခု ေနာက္ထပ္တစ္ဆူ ကို ရြာႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ေတာင္ေပၚတြင္တည္ရန္ အလႉခံ လွ်က္ ရိွပါသည္။ ရြာသုိ႔အလာလမ္းတြင္ တူေတာ္ေမာင္မ်ား ျပသျဖင့္ ေစတီတည္ေနေသာ လုပ္ငန္းခြင္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။
မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းကို ထရံကာမည္ ဆိုပါက ေငြတစ္သိန္းမွ်ပင္ မကုန္ပါ။ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုး ၀ါးထရံခင္းမည္ ဆိုပါကလည္း ႏွစ္သိန္းထက္ မပိုႏိုင္ပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ ေငြသံုးသိန္းေလာက္ စုႏိုင္လွ်င္ ထိုႏွစ္ေက်ာင္း စလံုး အကာေရာ အခင္းပါ ေကာင္းေကာင္း ရသြားႏိုင္ပါသည္။ အိမ္ေျခငါးရာမွ်ရိွေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာအေနႏွင့္ ေငြသံုးသိန္း ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ပမာဏမဟုတ္။ (စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ရြာတြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အစီးေရ ၃၀ ခန္႔ရိွပါ သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းအတြက္ ေငြသံုးသိန္း စုလို႔ မရႏိုင္ စရာမရိွပါ။သည္လို လုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိ၍သာ မလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
“သြပ္အမိုးနဲ႔။ မ်က္ႏွာက်က္မရိွဘဲ မပူဘူးလား” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးသျဖင့္ “ပူတာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ အစ္ကိုရယ္” ဟု ေက်ာင္းမွ ဆရာကေလးက ဆိုသျဖင့္ ကိုင္း၊ ဒါျဖင့္ ေဟာဒီ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို မ်က္ႏွာက်က္လုပ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ တြက္စမ္း ဟု တြက္ခိုင္းရာ ငါးေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဟု ဆို၏။ “ကဲ ကိုယ့္လူ၊ မ်က္ႏွာက်က္ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္လႉခဲ့မယ္” ဟု က်သမွ်ပိုက္ဆံေပးၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။
ဘုရားမ်ားတစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူတည္ေနၿပီး ကိုယ့္ကေလးမ်ား အုတ္ခဲက်ိဳးေပၚဖင္ခုထိုင္ကာ စာသင္ေနရသည္ကို သည္အတိုင္း ၾကည့္ေနႏိုင္ေသာ ထိုသူမ်ားအစား ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ရွက္လွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို -
“အသိပညာ” မရိွလို႔ သည္လို ျဖစ္ေနရတာပဲ
- ဟု တစ္လံုးထဲသာ ေျပာခဲ့ပါသည္။
(၄)
ငါမင္းတို႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မင္းနဲ႔ ငါန႔ဲေျပာမယ္။ ငါေျပာမဲ့စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ မွတ္လဲထား။ လက္ေတြ႔ လည္းလုပ္ ဟု အစခ်ီကာ သူတို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ အားလံုးလိုလိုမွာ ကြ်န္ေတာ့္တူ၊ တူမမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ပါ၏။ ပညာအရည္အခ်င္းအားျဖင့္ ေလးတန္း ႏွစ္ေယာက္မွ လဲြ၍ က်န္သည့္သူမ်ားမွာ ဆယ္တန္းႏွင့္ ဘဲြ႔ရမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
မင္းတို႔ေတြရိွေနရက္ကနဲ႔ ငါတို႔ရြာႀကီး ဒီလိုျဖစ္ေနရတာ ငါနည္းနည္းမွ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စာသင္ ေက်ာင္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ပဲ။ ရြာႀကီးဆိုတာလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြေခၚလာလို႔မွ ျပဘို႔ မ်က္ႏွာပန္းမလွဘူး။ ငါျဖင့္ ဒါ ငါတို႔ရြာပဲလို႔ေျပာရမွာ ရွက္ေတာင္ရွက္တယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ တဲ့။
အဓိက အခ်က္က အသိပညာပဲကြ။
ခုလိုျဖစ္ေနတာ နံပါတ္ (၁) အသိပညာ မရိွလို႔။ နံပါတ္ (၂) ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရိွလို႔။
ျပင္လို႔မရေတာ့တဲ့ လူႀကီးေတြကိုေတာ့ ငါ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ဘူး။ အရိုးရင့္သြားၿပီ။ ေျပာလို႔လည္း နား၀င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔က သူတို႔ေနရာမွာ အစား၀င္ရမဲ့ ေနာက္မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြ။ မင္းတို႔ေတာ့ မပ်က္စီးေသးဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ပ်က္စျပဳေနၿပီ ဆုိရင္လည္း ခုအခ်ိန္ကစၿပီး အခိ်န္မီ ျပင္ေပေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ပညာဆိုတာ ဘာလဲ
ဒီေနရာမွာ ပညာဆိုတာကို နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ ပညာဆုိတာ စာက်က္ေအာင္ၿပီး ဘဲြ႔ရလာတာကိုေခၚတာ မဟုတ္ဘူး ကြ။ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာဟာ ဘာဘဲြ႔ရခဲ့သလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ ပညာရိွ ျဖစ္သတဲ့လဲ။ ပညာဆိုတာ မွန္၏၊ မွား၏၊ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အသိကို ေခၚတာကြ။ ဒါဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာသင္စရာ မလိုေတာ့ ဘူးတဲ့လား။
သိပ္လိုသေပါ့ကြာ။ ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလုိက္တဲ့စာေတြဟာ မင္းတို႔ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါ အမွား၊ အမွန္၊ အေကာင္း၊ အဆိုးကို ခ်င့္ခိ်န္ေ၀ဖန္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္တဲ့ အေျခခံဗဟုသုတေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ငါတို႔က ေက်ာင္းစာေတြကို ေက်ာင္းခန္းထဲမွာပဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကလဲ ထြက္လာေရာ ဘာမွမပါလာၾကေတာ့ဘူး။ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ အခု အေရွ႔ အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ စစ္ျဖစ္လို႔ လူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေသေနၾကရသတဲ့။ အဲဒီ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသဟာ ဘယ္မွာလဲ လို႔ ငါက ကမၻာ့ေျမပံုယူလာၿပီးေမးရင္ မင္းတို႔ လက္နဲ႔ေထာက္ျပႏိုင္ပါ့မလား။
ခု ရြာကလူေတြမွာ အသိပညာ လိုအပ္ေနတယ္။ မင္းတို႔မွာေရာပဲ။ အဲဒါ မင္းတို႔နဲ႔တကြ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အသိဉာဏ္ ပညာ၊ ဗဟုသုတ တိုးပြားေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔ လိုတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလိုတယ္
ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္။ ငါတို႔ငယ္ငယ္တံုးက ရြာကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရိွခဲ့တယ္ကြ။ ဥပမာ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္ (ျဖဴ) တို႔၊ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္(ဖ၀ိုင္း) တို႔၊ ဦးႀကီးျမဆင္၊ ဦးႀကီး ႀကီးေရႊ၊ အေဖႀကီး(ကြ်န္ေတာ့္ဖခင္) တို႔ဟာ ရြာကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ဘဲြ႔ရပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေတြ႔အႀကံဳအရ စီမံခန္႔ခဲြမႈ အတတ္ပညာဆိုတာဘာလဲ လို႔ သူတို႔သိတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို မွန္၏၊ မွား၏၊ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္တတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးဟာ ရပ္ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းၾကတဲ့သူေတြ။ ခုေတာ့ ရြာကို ေကာင္းေကာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့သူ မရိွေတာ့ဘူး။ ခါးျပတ္သြားတယ္။ အဲဒါကို မင္းတို႔ လက္ထက္မွာ ျပန္ၿပီး အဖတ္ဆယ္ပါ။ အဲဒီလို အဖတ္ဆယ္ႏုိင္ေအာင္ ခုကထဲက ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ထားဘို႔ လိုတယ္။
ဘယ္လိုေလ့က်င့္ပိ်ဳးေထာင္ရမလဲ ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္လို႔ မင္းတို႔ကို ေခၚလိုက္ရတာပဲ။
ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ
ဒီေနရာမွာ ငါက မင္းတို႔ကို ၾသဇာနဲ႔အာဏာ ဘာကြာသလဲလို႔ ထပ္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အာဏာဆိုတာက သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ လုပ္ခ်င္လဲလုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လဲလုပ္ေပးရတာ။ ၾသဇာဆိုတာကေတာ့ သူခိုင္းလိုက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပဲ သူ႔ကို ရိုေသေလးစားမႈေၾကာင့္ လိုလုိခ်င္ခ်င္ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ေပးတာ။ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာမရိွေသာ္လည္းပဲ သူ႔ၾသဇာေၾကာင့္ သူ႔ကို အလိုလို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသျဖစ္ရတာ။
ဆိုပါေတာ့။ ခု မင္းတို႔အသိပဲ။ ေဟာဒီ ေနာက္ဘက္က နီလာလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္။ ၄ ရပ္ကြက္ဘက္မွာဆို ၿခံဳေတြ ေတာထေနလိုက္တာ လမ္းေတာင္ ပိတ္ေနၿပီ။ အဲဒါကို ရြာေပၚမွာ ၾသဇာမရိွတဲ့သူတစ္ေယာက္က အာဏာကိုသံုးၿပီး ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ေဟာသည္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ရွင္းရမယ္။ မရွင္းရင္ေတာ့ ငါနဲ႔ အသိပဲ လို႔ ခိုင္းလိုက္ရင္ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ လုပ္လိုက္ရ ေပမဲ့ ၀တ္ေက်တန္းေက် ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ရြာေပၚမွာ ၾသဇာရိွတဲ့ လူႀကီးက်ေတာ့ ဟဲ့ေကာင္ေလးေတြ၊ ဒီလမ္း နင္တို႔ပဲ ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္လား။ ၾကည့္စမ္း ေတာထေနၿပီ။ လာၾကေဟ့ ရွင္းၾကရေအာင္။ ဟို လံုမကေလးေတြပါေခၚလိုက္ ဆိုရင္ ဟုတ္ကဲ့ဘႀကီး ဆိုၿပီး လုိလုိခ်င္ခ်င္နဲ႔ အကုန္လံုး ရွင္းလိုက္ၾကမွာ။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသလဲ တဲ့။
ၾသဇာ
ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတယ္ ဆိုတာ အခ်က္အမ်ားႀကီးေပၚ မူတည္ေနတယ္။ ဒါဟာ ေမြးရာပါအရည္အခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မယ္။ ကိစၥမရိွဘူး။ ေမြးျမဴယူလို႔လည္း ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတာက ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ သိထားဘ္ို႔ပဲ။ ရပ္ရြာအေပၚၾသဇာေညာင္းဘို႔ရာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္သည္ ရိုးသားမႈပဲ။
ရိုးရိုးသားသားေနပါ။ ရိုးရိုးသားသားေျပာပါ။ ရိုးရိုးသားသား ေတြးပါ။ ရိုးရိုးသားသား အသက္ေမြးပါ။ ရိုးရိုးသားသား ၀တ္ပါ ဆင္ပါ။ အားလံုးအေပၚမွာ ရိုးသားပါ။ အထူးသျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရိုးသားပါ။ မရိုးသားတာမွန္သမွ် ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔။ ေတြးေတာင္ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ဒါေလာက္ေျပာရင္ ရိုးသားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘုရားေလာင္းဟာ ဘယ့္ကေလာက္ ရိုးသားခဲ့သလဲဆိုတာ ေတြ႔ပါ လိမ့္မယ္။
မင္းတို႔ တရားပဲြေတြသြား၊ တရားေတြနာၿပီး တရားပဲြလဲဆံုးေရာ သာဓု၊ သာဓု ဆို ထျပန္လာခဲ့ၾကတာပဲ။ တရားထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ထုပ္ထဲက တုိ႔ဘုရားအေလာင္းေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုေနထိုင္ က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့တာပဲလို႔ နည္းနည္း ကေလးမွ အတုယူရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ ေျပာလိုက္ေတာ့ျဖင့္ နိဗၺာန္၊ မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ရပါလို၏။ လုပ္ေတာ့ျဖင့္ ငါမေျပာ လုိက္ခ်င္ဘူး။ ထားပါေတာ့။
ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းေစမ့ဲ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပညာ ပဲ။ ရပ္ရြာအေရးကိစၥမွန္သမွ်ကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ မွန္မွန္ ကန္ကန္ ေျဖရွင္းႏိုင္ဘို႔ ပညာ ရိွေနဘို႔လိုတယ္။ အဲဒီပညာရဘို႔ မင္းတို႔ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ရမယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဗဟုသုတရိွတဲ့ လူႀကီးသူမေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အေရးႀကီးတာ တစ္ခုက ခရီးထြက္ၿပီး သူမ်ားေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ ဘယ္လိုေနတယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ေျပာတယ္၊ ဆိုတယ္။ လုပ္တယ္၊ ကိုင္တယ္ ဆိုတာေတြကို ေလ့လာရမယ္။ အတုယူရမယ္။
အသိပညာ (Knowledge)
ကဲ၊ ခု မင္းတို႔ကို ငါေမးမယ္။ မင္းတို႔အားလံုး လယ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါဆို စပါးစိုက္နည္းကို မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းသိရဲ့လားလို႔ ငါေမးရင္ မင္းတို႔ ေျဖႏိုင္ပါ့မလား။ သိတာေပါ့ဦးရဲ့၊ ထယ္ထိုးမယ္၊ လယ္ထြန္မယ္၊ ပိ်ဳးၾကဲမယ္၊ စိုက္မယ္၊ သီးလာေတာ့ ရိတ္မယ္၊ ေလွ႔မယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာခက္တာ လုိက္လို႔လို႔ေတ့ာ မေျဖနဲ႔ေပါ့ကြာ။ အဲဒီေလာက္ပဲ မင္းတို႔ သိတယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔သိတဲ့အသိဟာ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္ကတဲက သိတဲ့အသိနဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး။ အတူတူပဲလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဟို႔ အရင္ အႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ကလည္း ဒီလို စိုက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ခုက ၂၀၁၀ ေရာက္ေနၿပီ။ ၂၁ ရာစု။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔က ေခတ္ပညာ တတ္ေတြ။
ဒီလိုျဖင့္ မင္းတို႔သင္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြ ဘယ္ေနရာမွာ အသံုးခ်မလဲလို႔ ငါေမးမကြာ။ ကဲ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ စိုက္ေနတဲ့ စပါးမိ်ဳး ဘယ္ႏွမ်ိဳးရိွသလဲ မင္းတို႔သိသလား။ မင္းတို႔စိုက္ေနတဲ့ ေျမႀကီးဟာ ဘယ္ေျမမိ်ဳးလဲ သိရဲ့လား။ အဲဒီေျမမိ်ဳးမွာ ဘယ္မ်ိဳးကို စိုက္လို႔ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္သလဲ သိရဲ့လား။ ဘယ္လိုစပါးမ်ိဳးဟာ သက္တမ္း ဘယ္ႏွရက္ ရိွသလဲ၊ ပ်ိဳးသက္ ဘယ္ႏွရက္မွာ ႏႈတ္လို႔အေကာင္းဆံုးလဲ၊ မစိုက္ခင္ ဘယ္ေျမၾသဇာထည့္ရမလဲ၊ စိုက္ၿပီး ဘယ္ႏွရက္ၾကာရင္ ဘယ္ေျမၾသဇာ ထည့္ရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ ေရကို ဘယ္ႏွလက္မထိ ေလွာင္ထားရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရေဖာက္ထုတ္ရမလဲ ေလ့လာ ဖူးရဲ့လား။
စပါးရြက္ေတြ ကြက္ၿပီး၀ါလာရင္ ဘာေရာဂါျဖစ္သလဲ။ ဘာပိုးက်သလဲ။ ဘယ္ေဆးနဲ႔ႏိွမ္းႏွင္းရမလဲ။ စပါးပင္ေတြ အုပ္စု လိုက္ ကြက္ၿပီး ေသရင္ ဘာေရာဂါလဲ။ အဲဒါဆို ဘယ္ေဆးျဖန္းရမလဲဆိုတာ သိရဲ့လား။ ငါက အင္ဂ်င္နီယာ။ စိုက္ပိ်ဳးေရးသမား မဟုတ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိဘူး။ မင္းတို႔က လက္ေတြ႔ စပါးစိုက္ေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြအားလံုး ဂဃနဏ သိထားသင့္တယ္။ သိေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စာဖတ္ပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးရမယ္။ ေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရး သုေတသနကိုသြားၿပီး လက္ေတြ႔ေလ့လာရမယ္။
ဟိုေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ ဖရဲစိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုင္း၊ ဆိုစမ္းပါဦး။ ဖရဲအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား သိထားသလဲ။ ေျမႀကီးထဲ အေစ့ခ်၊ အပင္ေပါက္လာေတာ့ ေရေလာင္း။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သီးလာတဲ့အသီး ခူးေရာင္း။ ဒါေလာက္ပဲသိတာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဘာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ တစ္ဧကကို ဘယ္ႏွစ္ပင္ စိုက္ရမယ္။ အသီးဘယ္ေလာက္ရမယ္၊ မစိုက္ခင္ ေျမကို ဘယ္လိုျပင္ရမယ္ စတာေတြ သိရဲ့လား။
အစ္ကိုႀကီးေရ ကြ်န္ေတာ့္ဖရဲခင္းေတြ မႏွစ္က သီးလ်က္သားနဲ႔ ဒီႏွစ္ အသီးမလိုက္ဖူး။ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ လို႔ ကိုယ့္ကို ခ်ဥ္းကပ္အကူအညီေတာင္းလာခဲ့ရင္ ကိုယ္က ဟေကာင္၊ မႏွစ္က သီးတာက ပထမႏွစ္ကိုးကြ။ ဒီႏွစ္က်ေတာ့ ေျမကို ဘယ္လိုျပင္ေပးရတယ္။ ငါေျပာသလို လုပ္စမ္း စသျဖင့္ အႀကံဉာဏ္ေတြေပးႏိုင္ရင္ ကိုယ္က အလိုလို ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္း လာမွာပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက က်န္းမာေရး။ ကိုယ့္မွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရိွထားတဲ့အခါက်ေတာ့ မျဖစ္တန္တာ မျဖစ္ရေအာင္ တားႏိုင္တယ္။ ဒါလည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္ဖို႔မွတ္ဖို႔ပဲ။ ငါတို႔ရြာ ဆိုတာက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြနဲ႔ အင္မတန္ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳကို မင္းတုိ႔ က်က်နန တတ္ထားဘို႔လိုတယ္။ ခု မင္းတို႔မွာ ဘာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတမွ မရိွဘူး။ သူမ်ားေျပာတာ ရမ္းယံု။ ရမ္းလုပ္။ ရမ္းျဖစ္။ ရမ္းေသ။ ေလာကမွာ လူ႔အသက္ထက္ တန္ဘိုးရိွတာ ဘာရိွသလဲ။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးေတြေရာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာထားသင့္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရန္ကုန္သြားၿပီး သင္တန္းေတြ ေတာင္ တက္သင့္တယ္။ ဟိုမွာ သူနာျပဳအကူ ၆ လ သင္တန္း ေတြရိွတယ္။ ငါေျပာေနတာ မင္းတို႔ကို စာေတြဖတ္၊ သင္တန္းေတြ တက္ၿပီး ေဒါက္တာရမ္းကု လုပ္ဖို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရိွလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီေဒါက္တာရမ္းကုေတြ ေျပာတာကိုလည္း မွန္၏ မွား၏ မေ၀ဖန္ႏိုင္ဘူးလား။
ကိုယ္က အအားမေနပဲ က်က်နန ေလ့လာထားလို႔ ေနရာတကာ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သိထားတ့ဲအခါက် ရြာက အားကိုးရေလာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေပဖူးလား။ အဲဒီအခါ လူေတြက ကိုယ့္ကို အလိုလို ေလးစားလာမွာပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာေတြ ဟုတ္ေနတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ကိုယ့္ၾသဇာ သူတို႔အေပၚ အလိုလုိ ေညာင္းလာမွာပဲ။
ခု ငါေျပာေနတ့ဲ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းလာေအာင္ ဆိုတာ ကိုယ္က သူတုိ႔ကို ေနရာတကာ ဆရာႀကီးလုပ္ဘို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကို ႏိွမ့္ခ်ၾကည့္ၿပီး မတူသလို၊ မတန္သလို ဆက္ဆံဘို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ့ မသိနားမလည္မႈအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူဘို႔လို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ထားရမယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရြာသူရြာသားေတြ မသိ နားမလည္ရင္ သူတို႔ကို နားလည္လာတဲ့ထိ ရွင္းျပရမယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ အခြင့္ေကာင္းမယူရဘူး။
ေနာက္ၿပီး ဘာသာေရး။ ငါတို႔လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ ဗုဒၶဘာသာေခၚေနတာ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိၾကဘူး။ မသိၾကလို႔လည္း မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာေပါ့ကြာ။ သိေအာင္လည္း မေလ့လာ။ သိေအာင္လို႔ ေျပာျပရမဲ့သူေတြကလည္း မေျပာျပ။ ေျပာျပရေလာက္ေအာင္ကလည္း ဗဟုသုတ မရိွ။ ငါတို႔စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ မင္းတို႔ရြာသားေတြ တစ္ေယာက္မွ ဖတ္ေဖာ္မရဘူး။
ငါကေတာ့ တို႔ရြာသားေတြ စာဖတ္ၾကပါေစဟဲ့၊ အသိပညာေတြ တိုးပြားၾကပါေစဟဲ့လို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် အကုန္ခံၿပီး စာၾကည့္တိုက္ ေထာင္ေပးထားတာ။ မင္းတို႔က စိတ္ေတာင္မ၀င္စားဘူး။ တျခားသူေတြ စိတ္မ၀င္စားတာ ငါ မအံ့ၾသပါဘူး။ မင္းတို႔ ေတြ စိတ္မ၀င္စားတာ။ လာမဖတ္တာကို ငါ့အေနနဲ႔ အံ့ၾသလို႔ အမိ်ဳးမဆံုးဘူး။ မင္းတို႔ ဘယ္လိုေတြမ်ား ဆယ္တန္းေအာင္လာၾက သလဲ။ မင္းတို႔မွာ ဘယ္ေလာက္ဗဟုသုတ ရိွသလဲ ဆိုတာ ငါ အေတာ္ေလး သံသယျဖစ္မိတယ္။
ငါ စလုပ္ေပးစက စာအုပ္ေကာင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ကာတြန္း၊ ကေလးဖတ္၊ လူႀကီးဖတ္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ငါေရာ၊ မမေရာ၊ မူမူေရာ၊ ဂြမ္းေရာ၊ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြေရာ။ အားတက္သေရာ လႉထားတာ။ ၾကည့္စမ္း ခု။ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ က်န္ေတာ့တယ္။ ငွားတယ္။ ျပန္မေပးဘူး။ တိတ္တိတ္ယူထားတယ္။ အရုပ္လွလွေလးေတြေတြ႔ရင္ ျဖဲၿပီး ထရံမွာကပ္တယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြက် နည္းနည္းဖတ္တတ္တဲ့သူေတြက ခဏဆိုငွားသြားၿပီး ျပန္မေပးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေပၚတင္ ဘူးကြယ္တယ္။ ကိုတင္သိန္းေျပာတာ။ ေကာင္းတဲ့ တရားစာအုပ္ အုပ္ (၂၀) ကို လူ တစ္ေယာက္က ငွားသြားၿပီး ျပန္ေပးေတာ့ (၇) အုပ္ပဲ ျပန္ေပးေတာ့တယ္။ ျပန္ေတာင္းေတာ့လည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ၾကည့္အံုး။ မင္းတို႔ရြာထဲက လူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ ကို။
ခုေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ဆရာကိုတင္သိန္းပဲ မအားတဲ့ၾကားထဲက ကေလးေတြအတြက္ ဖြင့္ေပး။ ကေလးေတြက လာဖတ္ တယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္သင့္သလား။ မင္းတို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။ အဲဒါ မင္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး မလုပ္သင့္ ဘူးလား။
ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး (Personality)
ၾသဇာရဲ့ ေနာက္ အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခ်က္က ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးပဲ။ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ရုပ္ရည္၊ ၀တ္ပံုဆင္ပံု၊ စားပံုေသာက္ပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ သြားပံုလာပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံု။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ အိပ္ပံု၊ လူေတြအေပၚထားတဲ့ သေဘာထား၊ မ်က္လံုးအၾကည့္၊ စိတ္ အေတြးအၾကံ၊ စတာေတြ အကုန္လံုးပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာဆိုရင္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊ စကားေျပာနည္းသင္တန္းေတြ ရိွတယ္။ လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ စကားေျပာရင္ လက္ကိုဘယ္လိုထားရမယ္။ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမယ္။ ကိုယ္ကိုဘယ္အေနအထား မွာ ထားရမယ္။ ေလသံကို ဘယ္လိုအနိမ့္အျမင့္နဲ႔ ေျပာရမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။
ထားပါေတာ့။ မင္းတို႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနရထိုင္ရမလဲ ဆိုတာ ငါ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပမယ္။
လူမွာ အ၀တ္၊ ေတာင္းမွာ အကြပ္ တဲ့။ အ၀တ္အစား အေရးႀကီးတယ္။ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုလို႔ အျမဲတမ္း အ၀တ္သစ္၀တ္ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား အ၀တ္ကို ၀တ္ရမယ္။ တခါတည္း ဆံပင္ကဘုတ္သိုက္၊ လူကညွင္းသိုးသိုး၊ ေခ်းက လက္ေလးသစ္၊ ပါးစပ္ေတြကလည္း ကြမ္းေသြးေတြနဲ႔ ေပလို႔က်ံလို႔၊ သြားေတြကလည္း ကြမ္းေခ်းေတြ တက္လို႔၊ ပုဆိုးက ခ်က္ျပဳတ္၊ ေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ဖံုႏိုင္းခ်င္းနဲ႔၊ မဲလို႔တူလို႔ ဆိုရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ ေနရာေပးမလဲ။
ေကာင္းရာမြန္ရာ စကားေျပာေနတံုး ကြမ္း၀ါးထားလို႔ တစ္ဖက္သားကို ကြမ္းေသြးေတြက စဥ္၊ စကားေျပာေနတံုး ျပစ္ကနဲ၊ ျပစ္ကနဲ ေတြ႔ကရာကို ကြမ္းေသြးေတြ ေထြး လုပ္ေနရင္ မင္းတို႔စကားကို ဘယ္သူ ေလးစားမလဲ။
ဗလခ်ီးနမ္းလူေတြနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ေပါင္း၊ ေတြ႔ကရာလူေတြနဲ႔ ေပါက္တတ္ကရေတြေျပာ၊ တဟီဟီတဟားဟား နဲ႔ေန၊ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဖင္ပုတ္လုိက္၊ ရင္ပုတ္လုိက္လုပ္ေနရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူခန္႔ျငားမလဲ။
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခံ့ခံ့ညားညား ၀တ္စားသြားရမဲ့ ပဲြလမ္းသဘင္ကို စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔၊ ပုဆိုးညစ္ထပ္ထပ္နဲ႔ သြားရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက အေရးလုပ္ေခၚမလဲ။ မေကာင္းတတ္လုိ႔ ေခၚသည့္တိုင္ သူတို႔စိတ္ထဲဘယ္လို ရိွမလဲ။ အလကားေကာင္၊ ငါတို႔ပဲြကို ဒီလိုအ၀တ္နဲ႔လာတယ္။ ဒါ ငါတို႔ကို သက္သက္ေစာ္ကားတာ လုိ႔ မထင္ေပဘူးလား။
စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ခါတေလ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစေျပာတာကလဲြလို႔ စကားကို ကပ်က္ကေခ်ာ္မေျပာရဘူး။ ေထာင္တန္တဲ့ စကား၊ ရယ္ ေပါ့ တ့ဲ။ တည္တည္ ေျပာရမဲ့ စကားကို တည္တည္တံ့တံ့ေျပာရတယ္။ အက်ိဳးမရိွ၊ သိမ္ဖ်င္းတဲ့စကားေတြ ေျပာရင္ လူမေလးစားဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် မေျပာရဘူး။ သူမ်ား ေျပာတာ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္။ သူမ်ားေျပာစကားကို ၾကားထဲက ျဖတ္ျဖတ္ မေျပာရဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားနားေထာင္ခ်င္မွန္း မေထာင္ခ်င္မွန္း မသိဘဲ ငါ့စကားႏြားရ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူး။
လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ မေျပာရဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ေကာင္းကြက္ တစ္ကြက္စီ ရိွတယ္။ ကိုယ္လည္းရာႏံႈးျပည့္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူဆိုတာ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ ရိွမွာပဲ။ သူမ်ားအမွားခ်ည္း ေထာက္ျပ အျပစ္တင္မေနရဘူး။ ငါေရာ ဘာမွားေနလဲ ျပန္ဆင္ျခင္ရတယ္။ သူမွားေနရင္ ျပင္ေပးရတယ္။ အဆင္းမွာ ဘီးတပ္မေပး ရဘူး။ လူဆိုတာ သူမ်ားမွားတာသာ ျမင္လြယ္တာ။ ကိုယ္မွားေနတာက် ျမင္ဘို႔ အင္မတန္ခက္တယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားအမွားကို ေထာက္ျပေပးရသလို ကိုယ္မွားေနတာ ေထာက္ျပေျပာဆိုရင္လည္း စိတ္မဆိုးရဘူး။ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ မွားတာကို မွားတယ္လို႔ေျပာရင္ ခံခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါကစၿပီး စိတ္ဆိုးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားရမယ္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔ ၀စီဒုစရိုက္ေလးပါး သိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေရွာင္ရင္ကို ၿပီးတယ္။ မညာနဲ႔၊ အတင္းအဖ်င္း မေျပာနဲ႔၊ ကုန္းမတိုက္နဲ႔၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာ မေျပာနဲ႔။ ဒါဆို မင္းတို႔ေျပာစကားကို လူေတြ ေလးေလးစားစား နားေထာင္လာလိမ့္မယ္။
ေနာက္ၿပီး ေနတာထိုင္တာ။ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုေကာင္ထိုင္ေနတာ။ တစ္ခါထဲ ခါးႀကီးကို ေခြေခါက္လို႔။ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဘယ္ေတ့ာမွ အဲလို မထိုင္နဲ႔။ ခါးကိုမတ္မတ္ထိုင္။ အျမဲတက္တက္ၾကြၾကြ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ရွိေနပါေစ။ သြားတဲ့ လာတဲ့ေနရာမွာလည္း ရွပ္ျပာရွပ္ျပာမသြားပဲ ဣေျႏၵသိကၡာန႔ဲ သြားရတယ္။
ေနာက္ၿပီး လူႀကီးလုပ္မဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ႏွစ္ခု ရိွေသးတယ္။
တစ္ခုက စိတ္ရွည္တာ။ ေနာက္တစ္ခုက သည္းညည္းခံတာ။ အဲဒီႏွစ္ခုဟာလည္း ၾသဇာေညာင္းေရးမွာ အင္မတန္ အေရးပါတယ္။ ဒါလည္း အင္မတန္ခက္တယ္။ တမင္ကို ေလ့က်င့္ယူမွ ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သည္းခံတာေပါ့။
ကိုယ့္ကို အိမ္ေရွ႔လာၿပီး ကေလာ္တုတ္သြားရင္ေတာင္ သည္းခံေနႏိုင္ရမယ္။ ငါ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္လို႔ မေတာ္ေပ ဘူး လို႔ ႏွလံုးသြင္းရမယ္။ သည္းခံရံုတင္မက ခြင့္လည္း လႊတ္တတ္ရမယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာ လံုး၀မရိွဘူး။
ငါ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေျပာတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားၿပီ။ ေျပာစရာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ မင္းတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ငါ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီးပို႔ေပးလုိက္မယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾက။ ေလ့က်င့္ၾကေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္။ ခု ေနာက္တစ္ခု ဆက္ရေအာင္။
တာ၀န္ယူမႈ (Responsibility)
ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာ တာ၀န္သိတတ္မႈ နဲ႔ တာ၀န္ယူမႈ ပဲ။ ဒါဟာ ၀တၱရားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနတယ္။ မင္းတို႔ေတာ့ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားကို ခဲြျခားၿပီး သိမသိ မေျပာတတ္ဘူး။ မသိတဲ့သူ သိေအာင္၊ သိမလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ပိုရွင္း ေအာင္ ငါထပ္ေျပာျပမယ္။
မင္းတို႔ကို လွည္းတိုက္ငွားတယ္ ဆုိပါေတာ့။ သူက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ငွားထားတဲ့အတြက္ ဒီစပါးကို သူလိုတဲ့ေနရာေရာက္ ေအာင္ပို႔ေပးဘို႔ မင္းတို႔တာ၀န္ျဖစ္လာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူက ေျပာတံုးက ပန္းေတာႀကီးလို႔ပဲေျပာၿပီး ပိုက္ဆံ ၁၅၀၀ နဲ႔ ငွားထားတာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ မန္က်ည္းပင္ကြင္းအထိလို႔ ျဖစ္သြားရင္ မင္းတို႔ မလိုက္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ အႏို႔ေျပာတံုးက ပန္းေတာႀကီးလို႔ပဲ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေပါက္ေစ်းက ၂၀၀၀ ရိွတာကို သူက ၁၅၀၀ ပဲေပးလို႔ မင္းတို႔ႀကိဳက္ေစ်းမရတဲ့အတြက္ မလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း မလိုက္ပဲ ေနႏုိင္တယ္။ အဲဒါ တာ၀န္။
၀တၱရားက်ေတာ့ မင္းတို႔အေဖန႔ဲ အေမ့အိမ္မွာ ဖက္ေတြမိုးထားတာ အိမ္အမိုး မလံုေတာ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမကလည္း အိုလွၿပီ။ ဖက္ေတြ၀ယ္ဘို႔ရာလည္း ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ မိုးကလည္း က်ေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ကာ သားျဖစ္တဲ့မင္းအေနနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကို မိုးေပးဘို႔ ၀တၱရားရိွလာၿပီ။ ဟာဗ်ာ၊ အေဖ့အိမ္ထားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေတာင္ မမိုးရေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး အေဖ့အိမ္မိုးလို႔ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်လို႔ ေရွာင္ေျပးလို႔ မရဘူး။ မင္း လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္အိမ္အမိုးကို အသာ ထားၿပီး အေဖ့အိမ္ကို မိုးကိုေပးရမယ္။ အဲဒါ ၀တၱရား။
ဒါေပမဲ့ ၀တၱရားသာရိွၿပီး တာ၀န္မသိတတ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ ပဲ။ ၀တၱရားရိွတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူကမွ မခိုင္းပဲ လုပ္ေပးတဲ့သူကမွ တကယ္ တာ၀န္သိတတ္တဲ့၊ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့သူ ျဖစ္တာ။ ငါတို႔ ဆီမွာ အဲဒီလို ၀တၱရားရိွေပမဲ့ တာ၀န္မဲ့ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတာ မင္းတို႔မ်က္စိေရွ႔မွာ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ နာမည္ေတြေတာ့ အက်ည္းတန္မွာစိုးလုိ႔ ငါမေျပာျပေတာ့ဘူး။
လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ တာ၀န္ကိုယ္စီ ရိွၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူမွ လူပီသတယ္။
ကိုယ့္ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီး ၾကည့္ေကာင္းရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ဒါ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ ရည္ကိုယ္ေသြး ေမြးျမဴဘို႔ ကိုယ့္တာ၀န္ပဲ လို႔ ဆိုလိုတာ။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို လူျဖစ္လာေအာင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္မိသားစုကို ျပန္ၿပီး လုပ္ေကြ်းသမႈျပဳဘို႔၊ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဘို႔ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္ေနတဲ့ ရပ္ရြာအတြက္ ကုိယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ အတြက္ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါ ဘယ္သူကမွ အတင္းရိုက္ခိုင္းေနစရာ မလိုဘဲ ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကရမွာ။
ကုိယ္ေနတ့ဲအိမ္ကို၊ ျခံကို ေန႔တိုင္းသန္႔ရွင္းရမယ္။ အိမ္သာကို ေဆးရမယ္။ အမိႈက္သရိုက္ေတြ ရွင္းပစ္ရမယ္။ ျခံစည္းရိုး ပ်က္ေနရင္ျပင္၊ မရိွရင္ကာ။ အိမ္အမိုးအကာေတြ ပ်က္ေနရင္ ျပင္သင့္ျပင္၊ အသစ္လဲသင့္လဲ လုပ္ရမယ္။ ကိုယ့္အေဖအေမ လက္ကို ခ်ည္း ေစာင့္မေနရဘူး။ ခုၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔ အိမ္ျခံ၀င္းေတြထဲမွာ ေပါင္းေတြ ၿခံဳေတြ၊ အမိႈက္သရိုက္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပ ရႈပ္ပြေနတာ။ ဒါ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းေနစရာ မလိုဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သူတိုင္း ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကရမွာ။ ငါတို႔ဟာ ဒီအိမ္မွာ ေနေနတဲ့ အတြက္ ဒီအိမ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကိစၥအ၀၀ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ရိွတယ္ လို႔ ခံယူထားရမယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ရြာ။ ခု ၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာႀကီး။ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ။ အဲဒါ ဒီရြာက လူတစ္ဦး ခ်င္းစီ တစ္ဦးခ်င္းစီက ကိုယ့္တာ၀န္ကို မေက်ပြန္ၾကလို႔ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီရြာမွာေနတဲ့အတြက္ ဒီရြာႀကီးေကာင္းစားေရး၊ ဒီရြာတင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ျဖစ္ေရး၊ ရြာသန္႔ရွင္းသာယာလွပေရးဟာ ဒီရြာအတြင္း မီွတင္းေနထိုင္တဲ့ ရြာသားအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွတယ္။ ငါတို႔ရိွေနရက္ ကန႔ဲ ငါတို႔ရြာႀကီး ဒီလိုအျမင္မလွျဖစ္ေနတာ ငါတို႔အသံုးမက်လို႔ဘဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ရွက္လိုက္ၾကစမ္းပါကြာ။
ေနာက္တစ္ခုက တိုင္းျပည္။ မင္းတို႔ ဒီတိုင္းျပည္မွာေန၊ ဒီတိုင္းျပည္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြကိုသင္။ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ့ ေျမေပၚက ေပးေကြ်းလိုက္တဲ့ အသီးအႏွံေတြကိုစား၊ ဒီတိုင္းျပည္ကထြက္တဲ့ ေရကိုေသာက္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီတိုင္းျပည္ေကာင္းစား ေရး မင္းတို႔မွာလည္း တာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါျဖင့္ တိုင္းျပည္ေက်းဇူးကို ဘယ္လိုဆပ္မလဲ။
တုိင္းျပည္ဆိုတာ ၿမိဳ႔နယ္ေတြ၊ ရြာေတြကို စုေပါင္းထားတာကြ။ ရြာဆိုတာဟာလဲ အိမ္ေတြကို စုေပါင္းထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားရင္ ဒီရြာ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ရြာ ျဖစ္လာမယ္။ ရြာတိုင္းသာ ဒီလိုသန္႔ရွင္းေနရင္ တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း သပ္ယပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္လာမွာပဲ။ ခုေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းတင္ စုတ္ေနသလားမမွတ္နဲ႔။ ေထာက္ၾကံ့ကြင္းသြားလည္း ဒီအတိုင္း။ ယိုးဒယားကြင္း၊ စူးထိုးကြင္း၊ လယ္တံငယ္ အားလံုးဟာ ဘယ္သူမွမသာဘူး။ ဗမာျပည္ထဲကရြာေတြ ငါ ေလ့လာၾကည့္တယ္။ အားလံုး စုတ္တုတ္တုတ္ရြာေတြခ်ည္းပဲ။ ဗမာျပည္ထဲက ရြာေတြစုတ္ေနၿပီ ဆိုမွေတာ့ ဗမာျပည္ႀကီးလည္း စုတ္ျပတ္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ကြ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ မင္းတို႔လို တာ၀န္မသိတဲ့သူေတြေၾကာင့္ပဲ။
မင္းတို႔ကသာ ဦးေဆာင္ၿပီး ရပ္ရြာေကာင္းစားေရးလုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရြာႀကီး ဒီ့ထက္ပိုလွလာမယ္။ ပိုၿပီး ႀကီးပြားတိုးတက္ လာမယ္။ မင္းတို႔သာ စာေတြဖတ္ၿပီး အသိပညာေတြ တိုးတက္လာရင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြလည္း ေကာင္းလာမယ္။ အဲဒီ အခါ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္လာမယ္။ အဲဒီအေမြကို ေနာက္မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းေပးႏိုင္မယ္။ ကိုယ္ ကေရွ႔ေဆာင္ၿပီး လုပ္လိုက္လို႔ တျခားရြာေတြ အားက်လာရင္ အဲဒီရြာေတြကိုလည္း ကိုယ္က နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ႏိုင္မယ္။ အဲဒီအခါ အဲဒီရြာေတြလည္း တုိးတက္လာမယ္။
တကယ္လို႔သာ မင္းတို႔လို လူငယ္ေတြ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္းမွာ အမ်ားႀကီးေပၚလာၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း ပိုၿပီး သာယာလွပတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး မျဖစ္လာေပဘူးလား။ ပိုၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မလာဖူးလား။ တိုင္းျပည္ထုတ္ကုန္လည္း ပိုၿပီး မတိုးလာဘူးလား။ အဲဒါဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ မင္းတို႔က ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ လုပ္ေနရင္း တိုင္းျပည္အက်ိဳးစီးပြားကိုလည္း တပါတည္း လုပ္ၿပီးျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ဟာ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ လုပ္ေနျခင္းဟာ တုိင္းျပည္ အတြက္ လုပ္ေနျခင္းပဲ ဆိုတာသေဘာေပါက္ဘို႔ လုိတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲ
ဒီေတာ့ဘာလုပ္ရမလဲ တဲ့။
မင္းတို႔လူငယ္ေတြစုၿပီး အဖဲြ႔ေလးတစ္ဖဲ႔ြ ဖဲြ႔ပါ။ အဲဒီအဖဲြ႔အတြက္ တူညီ၀တ္စံုမလိုဘူး။ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမႈး မလိုဘူး။ ရံပံုေငြ ေတြ ဘာေတြ မလိုဘူး။ ရံုးခန္း မလိုဘူး။ အဓိကလိုတာ လုပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစတနာ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဖဲြ႔ကို ဦးေဆာင္ဘို႔ မင္းတို႔အထဲက ထက္ထက္ျမက္ျမက္ အရိွဆံုး၊ အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္အရိွဆံုး တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔အဖဲြ႔ထဲမွာ အႀကံေပးမဲ့ လူႀကီးေတြလိုတယ္။ သူတို႔က အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသားဆိုေတာ့ သူတို႔ကို မထည့္မျဖစ္ ထည့္ကိုထည့္ရမယ္။ ဥပမာ - ေဟာဒီက ဦးေလး၀င္းျမင့္တို႔၊ ဦးႀကီးျမဆင္ တို႔ေပါ့။ဒါေပမဲ့ တကယ္လုပ္တဲ့အခါေတာ့ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမွာေပါ့။
အဖဲြ႔ဖဲြ႔ၿပီးၿပီဆိုရင္ တစ္လတစ္ခါတန္သည္၊ ႏွစ္ခါတန္သည္ စည္းေ၀းၾကရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒို႔ရပ္ရြာမွာေတာ့ ဘာေတြလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ ခ်ေရး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ ေဆြးေႏြး၊ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ မေျပာနဲ႔၊ ျဖစ္ေအာင္ကို လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ကို ေမြးထား။ အခက္အခဲနဲ႔ ျပႆနာကေတာ့ ရိွမွာပဲ။ ဘယ္အရာမွ စင္းလံုးေခ်ာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ကို ကန္႔လန္႔တိုက္တဲ့ သူေတြ၊ က႑ေဃာစ လုပ္တဲ့သူေတြ၊ ကဖ်က္ကယက္လုပ္တဲ့သူေတြ ရိွမွာပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ဖက္ၿပီးရန္ျဖစ္ေနစရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ကို ေအာင္ျမင္ ေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေပၚ ေမတၱာမပ်က္နဲ႔။ ထားပါေတာ့ ရြာလမ္းေတြ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပမဲ့ အိမ္တစ္အိမ္က ကပ္ဖဲ့လုပ္ၿပီး မပါဘူး။ ကိစၥမရိွဘူး။ သူမပါလည္း သူ႔အိမ္ေရွ႔ပါ မင္းတို႔သြားရွင္းေပးလိုက္ပါ။ မင္းတို႔ သူ႔အေပၚသေဘာထားႀကီး ေၾကာင္း ျပလိုက္ပါ။ ေမတၱာမပ်က္ေၾကာင္း ျပလိုက္ပါ။ ဒီလူ သူ႔လိပ္ျပာ သူရွက္သြားလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းမကဲြၾကပါနဲ႔။ မတြက္ကပ္ၾကပါနဲ႔။ အလုပ္လုပ္လာၿပီဆိုရင္ သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တာေတြ ရွိလာတတ္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္တာပဲ။ ဘယ္ အားလုံုးသေဘာတူႏိုင္မလဲ။ ဒါ သဘာ၀က်တယ္။ အဲဒီလို သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ၿပီး ညိွယူပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ငါ့စကား ႏြားရ မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ့္ဘက္ကေနမဟုတ္ပဲ သူ႔ဘက္ကေန စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေၾသာ္၊ သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ လို႔ အျမဲေတြးပါ။
သာေရး၊ နာေရး ေတြမွာ မင္းတို႔အဖဲြ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ေပးလုိက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး သႀကၤန္၊ ၀ါ၀င္၊ ၀ါထြက္ လူႀကီးသူမေတြကို ကန္ေတာ့ပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါ။ ၀ါတြင္းဥပုသ္ရက္ေတြဆို ေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္သည္ေတြ အရမ္း မ်ားတယ္။ မင္းတို႔က ဦးေဆာင္ၿပီး သူတို႔ေနရာထိုင္ခင္းသန္႔ရွင္းတာ၊ ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေရခ်ိဳးတာ၊ မမာေရး၊ မက်န္းေရး စတာ ေတြကို လုပ္ေပးၾကရမယ္။ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္ရိွၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ မင္းတို႔က စည္းေ၀းပဲြအငယ္စားေလး ေခၚၿပီး မင္းကေတာ့ မ႑ပ္ ထိုးဘို႔တာ၀န္ယူ၊ ငါကေတာ့ ေကြ်းေမြးေရးတာ၀န္ယူမယ္၊ နင္တို႔က ဧည့္ခံေရးတာ၀န္ယူ၊ မင္းတို႔ကေတာ့ ဖိတ္စာရိုက္ေပးလုိက္ၾက စသျဖင့္ အသီးသီး တာ၀န္ခဲြေ၀ယူၾကရမယ္။ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လူႀကီးသူမေတြဆီက အႀကံဉာဏ္ကို ယူပါ။
မင္းတို႔စည္းေ၀းပဲြလုပ္မယ္ဆို စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လုပ္လို႔ရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ျပန္ျပင္ပါ။ စာအုပ္ဘီရိုေတြ ထပ္လုပ္၊ စာအုပ္ေတြ ထပ္ျဖည့္။ မင္းတို႔ကိုယ္တုိင္လည္း စာဖတ္၊ ရြာသားေတြ စာဖတ္ေအာင္လည္း ႏိႈးေဆာ္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္ဟာ ရြာကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ေတြ႔ဆံုရာေနရာေလး ျဖစ္ေနပါေစ။ စာၾကည့္တိုက္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းထားျခင္းျဖင့္ ကေလး ေတြလည္း ေဆာ့လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားပါ။ စာၾကည့္တိုက္ကို ဘယ္ေန႔ဘယ္သူလာဖြင့္ စသျဖင့္ အလွည့္ထားၿပီး အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ေလာက္၊ တစ္ရက္ကို တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
ေက်ာင္းျခံစည္းရိုး၊ ေဆးခန္း၊ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ရယကရံုး စည္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ပါ။ မန္က်ည္းပင္၊ သရက္ ပင္၊ ခေရပင္၊ သေျပပင္၊ ကုကိၠဳပင္ စတဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးေတြ စိုက္ပါ။ ကံ့ေကာ္တို႔၊ စကားပင္တို႔လည္း စိုက္လို႔ရတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ရြာေဘာလံုးကြင္းကို လည္း ျပန္ျပင္ပါ။ အားကစားပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါ။
ဒါဆို မင္းတို႔ဟာ ရပ္ရြာက အားကိုးရမဲ့ သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ရပ္ရြာကလည္း မင္းတို႔ကို တကယ္ အားကိုးအားထား ျပဳလာလိမ့္မယ္။ ခု လူႀကီးေတြေနာက္ပိုင္း မင္းတို႔ ရပ္ရြာကို တာ၀န္ယူရတဲ့အခါ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာ ေညာင္းတဲ့၊ အရည္အခ်င္းရိွတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းကေန ဘာေတြလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ရမယ္ ဆိုတာ အလိုလို သိလာလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္ မင္းတို႔ကို အ-မနာပ ေျပာတဲ့လူေတြ ရိွလာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ အဆဲခံရလိမ့္မယ္။ မဲ့တာရဲြ႔တာခံရလိမ့္မယ္။ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ မၾကားတၾကား ေလွာင္တဲ့သူေတြ ရိွလိမ့္မယ္။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔။ အဲဒီလူေတြေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္ပါ။
မင္းတို႔အဲဒီလိုလုပ္ရင္ ၀ါးေတာကြင္းရြာႀကီးဟာ ေဘးကရြာေတြ တမင္သက္သက္လာၿပီး ေလ့လာရမဲ့ စံျပရြာႀကီး တစ္ရြာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နား လူသတင္း၊ လူခ်င္းေဆာင္ သြားလိမ့္မယ္။
ကဲ၊ ငါေျပာတာလည္း အေတာ္မ်ားသြားၿပီး။ ဒီေတာ့ ငါေျပာတာေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားပါ။ ငါေျပာသလို လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လည္း လုပ္ပါ။ ငါ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာရင္ တစ္ေခါက္ျပန္လာဦးမယ္။ အဲဒီအခါ ခုအေျခအေနနဲ႔ဘာေတြကြာသလဲလို႔ ေလ့လာ ၾကည့္မယ္။ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါလို႔ ငါတိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲကြာ။
ေအးၿငိမ္း(ေလးမ်က္ႏွာ)
၇-၁-၂၀၁၀
(၄-၁-၂၀၁၀)
(၁)
“မင္း ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ဒီက ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြကို စကားေလးဘာေလး ေျပာသြားပါဦးကြ” ဟု ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဦးေလး၀င္းျမင့္ က ေျပာလာပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒါျဖင့္ လူစုလိုက္ေလ၊ တစ္ရြာလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ နားလည္ႏိုင္မဲ့ သူေလာက္ပဲေပါ့ ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသူ လူငယ္၊ လံုမငယ္မ်ားကိုသာေခၚရန္ မွာလုိက္ပါသည္။ စုစုေပါင္း ၁၅ ဦး လာပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ လယ္ထဲ ကိုင္းထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ မလာ ေရာက္ႏိုင္ပါ။
သို႔ျဖင့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီတြင္ သူတို႔ကို မိမိတို႔ေနထိုင္သည့္ ေက်းရြာႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိတို႔တြင္ မည္ကဲ့သုိ႔တာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ ၾသဇာႏွင့္အာဏာ မည္မွ်ကြာျခားေၾကာင္း၊ ၾသဇာရိွေအာင္ မည္က့ဲသို႔ ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆို ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာကတြင္ အသိပညာသည္ မည္မွ်အေရးႀကီးေၾကာင္း စသည္မ်ား ေျပာလိုက္ပါသည္။
(၂)
ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္မေရာက္သည္မွာ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ရတံုး တစ္ခါတစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္ခ်င္ေသးသျဖင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္မွ ထြက္ခ့ဲ၏။ နံနက္ ၆ နာရီခဲြတြင္ ဒဂံု-ဧရာ အေ၀းေျပးစခန္းမွ ေရႊဒိုးေလးကားျဖင့္ စတင္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ လမ္းျပင္ေနသည့္ ရာသီမို႔လား မေျပာတတ္။ လမ္းပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုျပင္ေနေသာ လမ္းမ်ားမွာ ေက်ာက္ၾကမ္းမ်ားခ်ည္းရိွသျဖင့္ ကားမွာ အျမန္ေမာင္း၍ မရသလို၊ ခ်ိဳင့္လည္း အလြန္ ခ်ိဳင့္ပါသည္။ ခ်ိဳင့္ခြက္ကင္းေသာ ကတၱရာလမ္းဟူ၍ အနည္းငယ္မွ်သာ ရိွ၏။
ကားမွာ အဲယားကြန္းကား မဟုတ္ဘဲ မွန္ဖြင့္ကားျဖစ္သျဖင့္ ဖံုမ်ားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရႉေနရသည္။ ဤမွ်ဖံုထူေသာ လမ္းတြင္ အဲယားကြန္းဖြင့္ရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လမ္းတြင္ေတြ႔သမွ် ခရီးသည္မ်ားကို တင္လိုက္ခ်လိုက္ႏွင့္ပင္ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ခန္႔တြင္ လယ္တံငယ္လမ္းဆံုသို႔ ေရာက္ေတာ့၏။ ႀကိဳတင္ဖံုးဆက္ မွာထားသျဖင့္ ရြာမွ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ သံုးစီး လာႀကိဳေနပါ သည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ရာ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔မွ် ေမာင္းလွ်င္ပင္ ရြာသို႔ေရာက္ေတာ့သည္။
စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ ဆိုသည္မွာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္အတြင္းရိွ ေ၀းလံသီေခါင္လွေသာ နယ္စပ္တစ္ေနရာမွ ၀ါေတာကြင္းရြာကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ၏ ဟိုမွာဘက္၌ မည္သည့္ရြာမွမရိွေတာ့။ ရြာမွေန၍ တစ္ညဥ့္အိပ္မွ် ရခိုင္ရိုးမကို ေက်ာ္ခ်လိုက္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ဂြၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကမူ ရန္ကုန္သြားဘို႔အေရး ဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္ စင္ကာပူသို႔ သြားဘို႔ထက္ ခဲယဥ္းေသးသည္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလွသျဖင့္ ဟသၤာတသို႔ပင္ ေရာက္ဖူးသူ သိပ္မရိွ။ ရန္ကုန္သို႔ ေလးမ်က္ႏွာဘက္မွ သြားမည္ဆိုပါစို႔။ ရြာမွ နံနက္ေစာေစာထကာ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ရသည္။ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေႏြဘက္တြင္ လွည္းျဖင့္လာလို႔ရသည္။ မိုးတြင္းဘက္တြင္ လယ္တံငယ္ထိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္။ ထိုကမွတစ္ဆင့္ ေလွစီးကာ ေလးမ်က္ႏွာသို႔လာ။
၀ါးေတာကြင္းမွ ေလးမ်က္ႏွာထိ ၁၄ မိုင္ဟု ဆိုသည္။ ေျခလ်င္လာလွ်င္ ေလးနာရီေက်ာ္ေလွ်ာက္ရသည္။ ေျခလ်င္လမ္း ဆိုေသာ္ျငား လမ္းသီးသန္႔ဟု ရိွသည္မဟုတ္။ လယ္ကန္သင္းေပါင္မ်ားေပၚမွ ေလွ်ာက္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွ နံနက္ အေစာပိုင္းထြက္ေသာ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးသာရိွရာ ေလးမ်က္ႏွာေရာက္လွ်င္ ခ်က္ျခင္း ခရီးဆက္၍မရ။ ညအိပ္ေစာင့္ရသည္။ ထိုမွ နံနက္ ေလးနာရီခန္႔ထြက္ေသာ ပဲ့ေထာင္ေမာ္ေတာ္ကိုစီးကာ အိုင္သျပဳသို႔လာ။ ေမာ္ေတာ္စီးခ်ိန္ တစ္နာရီၾကာ၏။ အိုင္သျပဳ ေရာက္လွ်င္ ဆိပ္ကမ္းမွ ကားဂိတ္သို႔ အေျပးအလႊားလာလွ်က္ ဟသၤာတသို႔ဆဲြေသာ ကားကို အတင္းအလုအယက္ တက္စီး။ ကားဆိုေသာ္ျငား လူစီးကားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဟိုး ယခင္ စစ္အတြင္းက သံုးခဲ့ေသာ ယာဥ္ သံုးတန္၊ ကုန္သံုးတန္ ဟူသည့္ ဆန္တင္ကားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ မေ၀းလွေသာ ခရီးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဟသၤာတသို႔ ႏွစ္နာရီခဲြမွ သံုးနာရီၾကာေအာင္ ေမာင္းရပါသည္။
ဟသၤာတေရာက္ျပန္ေသာ္ သေဘၤာဆိပ္သို႔သြားမည့္ ကားဂိတ္ဆီ သုတ္ေျခတင္ရျပန္ပါသည္။ ဟသၤာတၿမိဳ႔ႏွင့္ သေဘၤာ ဆိပ္ၾကား ေသာင္ျပင္ႀကီးခံေနရာ ထိုေသာင္ျပင္ကိုျဖတ္ကာ ကားစီးရပါေသး၏။ ထို႔ေနာက္ သေဘၤာစီးၿပီး သာရေ၀ါသို႔လာ။ သေဘၤာ ဆိုက္ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ လူမွန္းမသိ၊ သူမွန္းမသိ အတင္းတို႔ေ၀ွ႔ဆင္းၾကကာ ေနာက္မွ က်ားလုိက္လာသည့္ အလား မီးရထား ဘူတာသို႔ ဒေရာေသာပါး ေျပးၾကပါ၏။ မည္မွ်ေျပးသည္ ျဖစ္ေစ ေမာင္ေျပးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးခဲ့သည့္ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ထိုင္ခံုလက္မွတ္ ရသည္ဟု မရိွခဲ့ဖူးပါ။ အႏို႔ ရထားထြက္ကာနီး နာရီပိုင္းမွ ေရာက္လာသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အဘယ္မွာ လွ်င္ ထိုင္ခံုက်န္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။
သက္ျပင္းေမာႀကီးကို ၀ႉးကနဲခ်ၿပီး ရထားၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ခဏ ေန႔လည္ ၁ နာရီခန္႔တြင္ သာရေ၀ါ ဘူတာမွ စတင္၍ ရထားထြက္ပါသည္။ လက္ပံတန္း၊ တိုက္ႀကီး၊ သံုးဆယ္၊ သာယာ၀တီ စေသာ ဘူတာမ်ားကို အစဥ္လိုက္ ျဖတ္ၿပီး ည ၇ နာရီခန္႔တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာသို႔ ရထားဆိုက္ပါသည္။
အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွေျပးဆင္း၊ ကားေပၚအေျပးတက္။ တစ္ခါ သည္ကားမွ ဟိုကားသို႔ေျပး စသျဖင့္ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျပးလႊားေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဒုကၡကို ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ ေမာလွပါသည္။
ေဟာ၊ ယခုေတာ့ လြယ္ပါဘိ။ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေပၚ ထားရိွေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ အလြန္ႀကီးမားလွေသာ ေစတနာေၾကာင့္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးမ်ား အလြန္ေကာင္းမြန္ ေခ်ာေမြ႔ေနၿပီ ျဖစ္ရာ ရန္ကုန္မွ နံနက္ ၆နာရီခဲြ ထြက္ေသာ ကားျဖင့္လိုက္လာ၊ ရြာသို႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ မပင္မပန္းပဲ ေရာက္ရိွ။ ထို႔ျပင္ ရြာမွ ရန္ကုန္သို႔ လာလိုသည္ ျဖစ္အံ့။ ေန႔စဥ္ သြားေနေသာ လူႀကံဳျဖင့္ ကြင္းေကာက္သို႔ ကားလက္မွတ္ ႀကိဳမွာလိုက္။ ေနာက္ေန႔မနက္ သံုးနာရီခန္႔ထကာ ကားလမ္းမ လာၿပီး ကားေစာင့္စီး။ ရန္ကုန္သို႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီ မတိုင္မီေရာက္။ ဘာမွ ပင္ပန္းစရာမလို။ ရန္ကုန္မွ သြားလိုပါကလည္း ကားလက္မွတ္ကို ဖံုးဆက္ၿပီးႀကိဳမွာထားလို႔ ရပါသည္။
(၃)
ရြာထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ သြားပါသည္။ ရြာမွ အိမ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပိုၿပီးစုတ္သထက္ စုတ္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကမူ ရြာတြင္ အိမ္ေျခမွာ ၄၀၀ ခန္႔မွ်သာ ရိွၿပီး သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ေထာင္။ ၁၆ လံုးအိမ္ႀကီးမ်ား အေတာ္မ်ား၏။ သြပ္မ်ားမွာလည္း ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ရိွကာ၊ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာလည္း ေရနံေခ်း၀လွ်က္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ရိွ၏။ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ၿခံႏွင့္၀င္းႏွင့္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား ကင္းလွ်က္။ အိမ္တစ္ၿခံရာလွ်င္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုး၊ မီးဖိုေဆာင္ တစ္ေဆာင္၊ ႏြားတင္းကုပ္တစ္ခုေတာ့ ရိွျမဲ။
ယခုမူ ယခင္က သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ေနရာတြင္ အင္ဖက္မိုး၊ ထရံကာအိမ္ကေလး ႏွစ္လံုးစီ ေနရာယူ ထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ က်န္ရိွေနေသးေသာ အိမ္ႀကီးမ်ားမွ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာ ျဖဴေယာ္မဲြေျခာက္လွ်က္ေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္း ျဖင့္ ေရနံေခ်းႏွင့္ေ၀းခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီမွန္း ခန္႔မွန္း၍ ရပါသည္။ အိမ္ၿခံစည္းရိုးမ်ားမွာလည္း က်ိဳးသည့္ေနရာက ကိ်ဳး၊ ေပါက္သည့္ေနရာက ေပါက္။
ေရာက္မဆိုက္ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကည့္ရာ ပိုဆိုးပါေတာ့၏။ အေတာ္စိတ္ကုန္သြားပါသည္။ ကာထားေသာ အကာမ်ား ပ်ိဳပ်က္က်ေနသည္မွာ သာလာယံ ဇရပ္ထက္ပင္ ဆိုးပါေသးသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္မွာ မူလတန္းေက်ာင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကေလးငယ္မ်ားမွာ အုတ္ခဲက်ိဳး မ်ားေပၚ ဖင္ခုထိုင္ကာ ဖံုတေသာေသာႏွင့္ စာသင္ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။
ရြာဘုန္းႀကီး၏ ဆႏၵျဖင့္ ရြာသားမ်ားမွာ ေစတီမ်ား တစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူ တည္လာေနလိုက္ၾကသည္မွာ ရြာတြင္းတြင္ တစ္ဆူ၊ ရြာထိပ္တြင္ တစ္ဆူၿပီးခဲ့ၿပီ။ ယခု ေနာက္ထပ္တစ္ဆူ ကို ရြာႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ေတာင္ေပၚတြင္တည္ရန္ အလႉခံ လွ်က္ ရိွပါသည္။ ရြာသုိ႔အလာလမ္းတြင္ တူေတာ္ေမာင္မ်ား ျပသျဖင့္ ေစတီတည္ေနေသာ လုပ္ငန္းခြင္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။
မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းကို ထရံကာမည္ ဆိုပါက ေငြတစ္သိန္းမွ်ပင္ မကုန္ပါ။ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုး ၀ါးထရံခင္းမည္ ဆိုပါကလည္း ႏွစ္သိန္းထက္ မပိုႏိုင္ပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ ေငြသံုးသိန္းေလာက္ စုႏိုင္လွ်င္ ထိုႏွစ္ေက်ာင္း စလံုး အကာေရာ အခင္းပါ ေကာင္းေကာင္း ရသြားႏိုင္ပါသည္။ အိမ္ေျခငါးရာမွ်ရိွေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာအေနႏွင့္ ေငြသံုးသိန္း ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ပမာဏမဟုတ္။ (စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ရြာတြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အစီးေရ ၃၀ ခန္႔ရိွပါ သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းအတြက္ ေငြသံုးသိန္း စုလို႔ မရႏိုင္ စရာမရိွပါ။သည္လို လုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိ၍သာ မလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
“သြပ္အမိုးနဲ႔။ မ်က္ႏွာက်က္မရိွဘဲ မပူဘူးလား” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးသျဖင့္ “ပူတာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ အစ္ကိုရယ္” ဟု ေက်ာင္းမွ ဆရာကေလးက ဆိုသျဖင့္ ကိုင္း၊ ဒါျဖင့္ ေဟာဒီ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို မ်က္ႏွာက်က္လုပ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ တြက္စမ္း ဟု တြက္ခိုင္းရာ ငါးေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဟု ဆို၏။ “ကဲ ကိုယ့္လူ၊ မ်က္ႏွာက်က္ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္လႉခဲ့မယ္” ဟု က်သမွ်ပိုက္ဆံေပးၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။
ဘုရားမ်ားတစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူတည္ေနၿပီး ကိုယ့္ကေလးမ်ား အုတ္ခဲက်ိဳးေပၚဖင္ခုထိုင္ကာ စာသင္ေနရသည္ကို သည္အတိုင္း ၾကည့္ေနႏိုင္ေသာ ထိုသူမ်ားအစား ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ရွက္လွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို -
“အသိပညာ” မရိွလို႔ သည္လို ျဖစ္ေနရတာပဲ
- ဟု တစ္လံုးထဲသာ ေျပာခဲ့ပါသည္။
(၄)
ငါမင္းတို႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မင္းနဲ႔ ငါန႔ဲေျပာမယ္။ ငါေျပာမဲ့စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ မွတ္လဲထား။ လက္ေတြ႔ လည္းလုပ္ ဟု အစခ်ီကာ သူတို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ အားလံုးလိုလိုမွာ ကြ်န္ေတာ့္တူ၊ တူမမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ပါ၏။ ပညာအရည္အခ်င္းအားျဖင့္ ေလးတန္း ႏွစ္ေယာက္မွ လဲြ၍ က်န္သည့္သူမ်ားမွာ ဆယ္တန္းႏွင့္ ဘဲြ႔ရမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
မင္းတို႔ေတြရိွေနရက္ကနဲ႔ ငါတို႔ရြာႀကီး ဒီလိုျဖစ္ေနရတာ ငါနည္းနည္းမွ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စာသင္ ေက်ာင္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ပဲ။ ရြာႀကီးဆိုတာလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြေခၚလာလို႔မွ ျပဘို႔ မ်က္ႏွာပန္းမလွဘူး။ ငါျဖင့္ ဒါ ငါတို႔ရြာပဲလို႔ေျပာရမွာ ရွက္ေတာင္ရွက္တယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ တဲ့။
အဓိက အခ်က္က အသိပညာပဲကြ။
ခုလိုျဖစ္ေနတာ နံပါတ္ (၁) အသိပညာ မရိွလို႔။ နံပါတ္ (၂) ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရိွလို႔။
ျပင္လို႔မရေတာ့တဲ့ လူႀကီးေတြကိုေတာ့ ငါ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ဘူး။ အရိုးရင့္သြားၿပီ။ ေျပာလို႔လည္း နား၀င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔က သူတို႔ေနရာမွာ အစား၀င္ရမဲ့ ေနာက္မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြ။ မင္းတို႔ေတာ့ မပ်က္စီးေသးဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ပ်က္စျပဳေနၿပီ ဆုိရင္လည္း ခုအခ်ိန္ကစၿပီး အခိ်န္မီ ျပင္ေပေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ပညာဆိုတာ ဘာလဲ
ဒီေနရာမွာ ပညာဆိုတာကို နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ ပညာဆုိတာ စာက်က္ေအာင္ၿပီး ဘဲြ႔ရလာတာကိုေခၚတာ မဟုတ္ဘူး ကြ။ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာဟာ ဘာဘဲြ႔ရခဲ့သလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ ပညာရိွ ျဖစ္သတဲ့လဲ။ ပညာဆိုတာ မွန္၏၊ မွား၏၊ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အသိကို ေခၚတာကြ။ ဒါဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာသင္စရာ မလိုေတာ့ ဘူးတဲ့လား။
သိပ္လိုသေပါ့ကြာ။ ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလုိက္တဲ့စာေတြဟာ မင္းတို႔ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါ အမွား၊ အမွန္၊ အေကာင္း၊ အဆိုးကို ခ်င့္ခိ်န္ေ၀ဖန္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္တဲ့ အေျခခံဗဟုသုတေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ငါတို႔က ေက်ာင္းစာေတြကို ေက်ာင္းခန္းထဲမွာပဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကလဲ ထြက္လာေရာ ဘာမွမပါလာၾကေတာ့ဘူး။ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ အခု အေရွ႔ အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ စစ္ျဖစ္လို႔ လူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေသေနၾကရသတဲ့။ အဲဒီ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသဟာ ဘယ္မွာလဲ လို႔ ငါက ကမၻာ့ေျမပံုယူလာၿပီးေမးရင္ မင္းတို႔ လက္နဲ႔ေထာက္ျပႏိုင္ပါ့မလား။
ခု ရြာကလူေတြမွာ အသိပညာ လိုအပ္ေနတယ္။ မင္းတို႔မွာေရာပဲ။ အဲဒါ မင္းတို႔နဲ႔တကြ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အသိဉာဏ္ ပညာ၊ ဗဟုသုတ တိုးပြားေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔ လိုတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလိုတယ္
ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္။ ငါတို႔ငယ္ငယ္တံုးက ရြာကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရိွခဲ့တယ္ကြ။ ဥပမာ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္ (ျဖဴ) တို႔၊ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္(ဖ၀ိုင္း) တို႔၊ ဦးႀကီးျမဆင္၊ ဦးႀကီး ႀကီးေရႊ၊ အေဖႀကီး(ကြ်န္ေတာ့္ဖခင္) တို႔ဟာ ရြာကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ဘဲြ႔ရပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေတြ႔အႀကံဳအရ စီမံခန္႔ခဲြမႈ အတတ္ပညာဆိုတာဘာလဲ လို႔ သူတို႔သိတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို မွန္၏၊ မွား၏၊ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္တတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးဟာ ရပ္ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းၾကတဲ့သူေတြ။ ခုေတာ့ ရြာကို ေကာင္းေကာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့သူ မရိွေတာ့ဘူး။ ခါးျပတ္သြားတယ္။ အဲဒါကို မင္းတို႔ လက္ထက္မွာ ျပန္ၿပီး အဖတ္ဆယ္ပါ။ အဲဒီလို အဖတ္ဆယ္ႏုိင္ေအာင္ ခုကထဲက ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ထားဘို႔ လိုတယ္။
ဘယ္လိုေလ့က်င့္ပိ်ဳးေထာင္ရမလဲ ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္လို႔ မင္းတို႔ကို ေခၚလိုက္ရတာပဲ။
ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ
ဒီေနရာမွာ ငါက မင္းတို႔ကို ၾသဇာနဲ႔အာဏာ ဘာကြာသလဲလို႔ ထပ္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အာဏာဆိုတာက သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ လုပ္ခ်င္လဲလုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လဲလုပ္ေပးရတာ။ ၾသဇာဆိုတာကေတာ့ သူခိုင္းလိုက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပဲ သူ႔ကို ရိုေသေလးစားမႈေၾကာင့္ လိုလုိခ်င္ခ်င္ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ေပးတာ။ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာမရိွေသာ္လည္းပဲ သူ႔ၾသဇာေၾကာင့္ သူ႔ကို အလိုလို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသျဖစ္ရတာ။
ဆိုပါေတာ့။ ခု မင္းတို႔အသိပဲ။ ေဟာဒီ ေနာက္ဘက္က နီလာလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္။ ၄ ရပ္ကြက္ဘက္မွာဆို ၿခံဳေတြ ေတာထေနလိုက္တာ လမ္းေတာင္ ပိတ္ေနၿပီ။ အဲဒါကို ရြာေပၚမွာ ၾသဇာမရိွတဲ့သူတစ္ေယာက္က အာဏာကိုသံုးၿပီး ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ေဟာသည္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ရွင္းရမယ္။ မရွင္းရင္ေတာ့ ငါနဲ႔ အသိပဲ လို႔ ခိုင္းလိုက္ရင္ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ လုပ္လိုက္ရ ေပမဲ့ ၀တ္ေက်တန္းေက် ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ရြာေပၚမွာ ၾသဇာရိွတဲ့ လူႀကီးက်ေတာ့ ဟဲ့ေကာင္ေလးေတြ၊ ဒီလမ္း နင္တို႔ပဲ ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္လား။ ၾကည့္စမ္း ေတာထေနၿပီ။ လာၾကေဟ့ ရွင္းၾကရေအာင္။ ဟို လံုမကေလးေတြပါေခၚလိုက္ ဆိုရင္ ဟုတ္ကဲ့ဘႀကီး ဆိုၿပီး လုိလုိခ်င္ခ်င္နဲ႔ အကုန္လံုး ရွင္းလိုက္ၾကမွာ။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသလဲ တဲ့။
ၾသဇာ
ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတယ္ ဆိုတာ အခ်က္အမ်ားႀကီးေပၚ မူတည္ေနတယ္။ ဒါဟာ ေမြးရာပါအရည္အခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မယ္။ ကိစၥမရိွဘူး။ ေမြးျမဴယူလို႔လည္း ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတာက ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ သိထားဘ္ို႔ပဲ။ ရပ္ရြာအေပၚၾသဇာေညာင္းဘို႔ရာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္သည္ ရိုးသားမႈပဲ။
ရိုးရိုးသားသားေနပါ။ ရိုးရိုးသားသားေျပာပါ။ ရိုးရိုးသားသား ေတြးပါ။ ရိုးရိုးသားသား အသက္ေမြးပါ။ ရိုးရိုးသားသား ၀တ္ပါ ဆင္ပါ။ အားလံုးအေပၚမွာ ရိုးသားပါ။ အထူးသျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရိုးသားပါ။ မရိုးသားတာမွန္သမွ် ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔။ ေတြးေတာင္ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ဒါေလာက္ေျပာရင္ ရိုးသားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘုရားေလာင္းဟာ ဘယ့္ကေလာက္ ရိုးသားခဲ့သလဲဆိုတာ ေတြ႔ပါ လိမ့္မယ္။
မင္းတို႔ တရားပဲြေတြသြား၊ တရားေတြနာၿပီး တရားပဲြလဲဆံုးေရာ သာဓု၊ သာဓု ဆို ထျပန္လာခဲ့ၾကတာပဲ။ တရားထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ထုပ္ထဲက တုိ႔ဘုရားအေလာင္းေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုေနထိုင္ က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့တာပဲလို႔ နည္းနည္း ကေလးမွ အတုယူရေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ ေျပာလိုက္ေတာ့ျဖင့္ နိဗၺာန္၊ မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ရပါလို၏။ လုပ္ေတာ့ျဖင့္ ငါမေျပာ လုိက္ခ်င္ဘူး။ ထားပါေတာ့။
ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းေစမ့ဲ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပညာ ပဲ။ ရပ္ရြာအေရးကိစၥမွန္သမွ်ကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ မွန္မွန္ ကန္ကန္ ေျဖရွင္းႏိုင္ဘို႔ ပညာ ရိွေနဘို႔လိုတယ္။ အဲဒီပညာရဘို႔ မင္းတို႔ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ရမယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဗဟုသုတရိွတဲ့ လူႀကီးသူမေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အေရးႀကီးတာ တစ္ခုက ခရီးထြက္ၿပီး သူမ်ားေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ ဘယ္လိုေနတယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ေျပာတယ္၊ ဆိုတယ္။ လုပ္တယ္၊ ကိုင္တယ္ ဆိုတာေတြကို ေလ့လာရမယ္။ အတုယူရမယ္။
အသိပညာ (Knowledge)
ကဲ၊ ခု မင္းတို႔ကို ငါေမးမယ္။ မင္းတို႔အားလံုး လယ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါဆို စပါးစိုက္နည္းကို မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းသိရဲ့လားလို႔ ငါေမးရင္ မင္းတို႔ ေျဖႏိုင္ပါ့မလား။ သိတာေပါ့ဦးရဲ့၊ ထယ္ထိုးမယ္၊ လယ္ထြန္မယ္၊ ပိ်ဳးၾကဲမယ္၊ စိုက္မယ္၊ သီးလာေတာ့ ရိတ္မယ္၊ ေလွ႔မယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာခက္တာ လုိက္လို႔လို႔ေတ့ာ မေျဖနဲ႔ေပါ့ကြာ။ အဲဒီေလာက္ပဲ မင္းတို႔ သိတယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔သိတဲ့အသိဟာ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္ကတဲက သိတဲ့အသိနဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး။ အတူတူပဲလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဟို႔ အရင္ အႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ကလည္း ဒီလို စိုက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ခုက ၂၀၁၀ ေရာက္ေနၿပီ။ ၂၁ ရာစု။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔က ေခတ္ပညာ တတ္ေတြ။
ဒီလိုျဖင့္ မင္းတို႔သင္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြ ဘယ္ေနရာမွာ အသံုးခ်မလဲလို႔ ငါေမးမကြာ။ ကဲ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ စိုက္ေနတဲ့ စပါးမိ်ဳး ဘယ္ႏွမ်ိဳးရိွသလဲ မင္းတို႔သိသလား။ မင္းတို႔စိုက္ေနတဲ့ ေျမႀကီးဟာ ဘယ္ေျမမိ်ဳးလဲ သိရဲ့လား။ အဲဒီေျမမိ်ဳးမွာ ဘယ္မ်ိဳးကို စိုက္လို႔ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္သလဲ သိရဲ့လား။ ဘယ္လိုစပါးမ်ိဳးဟာ သက္တမ္း ဘယ္ႏွရက္ ရိွသလဲ၊ ပ်ိဳးသက္ ဘယ္ႏွရက္မွာ ႏႈတ္လို႔အေကာင္းဆံုးလဲ၊ မစိုက္ခင္ ဘယ္ေျမၾသဇာထည့္ရမလဲ၊ စိုက္ၿပီး ဘယ္ႏွရက္ၾကာရင္ ဘယ္ေျမၾသဇာ ထည့္ရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ ေရကို ဘယ္ႏွလက္မထိ ေလွာင္ထားရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရေဖာက္ထုတ္ရမလဲ ေလ့လာ ဖူးရဲ့လား။
စပါးရြက္ေတြ ကြက္ၿပီး၀ါလာရင္ ဘာေရာဂါျဖစ္သလဲ။ ဘာပိုးက်သလဲ။ ဘယ္ေဆးနဲ႔ႏိွမ္းႏွင္းရမလဲ။ စပါးပင္ေတြ အုပ္စု လိုက္ ကြက္ၿပီး ေသရင္ ဘာေရာဂါလဲ။ အဲဒါဆို ဘယ္ေဆးျဖန္းရမလဲဆိုတာ သိရဲ့လား။ ငါက အင္ဂ်င္နီယာ။ စိုက္ပိ်ဳးေရးသမား မဟုတ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိဘူး။ မင္းတို႔က လက္ေတြ႔ စပါးစိုက္ေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြအားလံုး ဂဃနဏ သိထားသင့္တယ္။ သိေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စာဖတ္ပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးရမယ္။ ေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရး သုေတသနကိုသြားၿပီး လက္ေတြ႔ေလ့လာရမယ္။
ဟိုေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ ဖရဲစိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုင္း၊ ဆိုစမ္းပါဦး။ ဖရဲအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား သိထားသလဲ။ ေျမႀကီးထဲ အေစ့ခ်၊ အပင္ေပါက္လာေတာ့ ေရေလာင္း။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သီးလာတဲ့အသီး ခူးေရာင္း။ ဒါေလာက္ပဲသိတာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဘာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ တစ္ဧကကို ဘယ္ႏွစ္ပင္ စိုက္ရမယ္။ အသီးဘယ္ေလာက္ရမယ္၊ မစိုက္ခင္ ေျမကို ဘယ္လိုျပင္ရမယ္ စတာေတြ သိရဲ့လား။
အစ္ကိုႀကီးေရ ကြ်န္ေတာ့္ဖရဲခင္းေတြ မႏွစ္က သီးလ်က္သားနဲ႔ ဒီႏွစ္ အသီးမလိုက္ဖူး။ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ လို႔ ကိုယ့္ကို ခ်ဥ္းကပ္အကူအညီေတာင္းလာခဲ့ရင္ ကိုယ္က ဟေကာင္၊ မႏွစ္က သီးတာက ပထမႏွစ္ကိုးကြ။ ဒီႏွစ္က်ေတာ့ ေျမကို ဘယ္လိုျပင္ေပးရတယ္။ ငါေျပာသလို လုပ္စမ္း စသျဖင့္ အႀကံဉာဏ္ေတြေပးႏိုင္ရင္ ကိုယ္က အလိုလို ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္း လာမွာပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက က်န္းမာေရး။ ကိုယ့္မွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရိွထားတဲ့အခါက်ေတာ့ မျဖစ္တန္တာ မျဖစ္ရေအာင္ တားႏိုင္တယ္။ ဒါလည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္ဖို႔မွတ္ဖို႔ပဲ။ ငါတို႔ရြာ ဆိုတာက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြနဲ႔ အင္မတန္ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳကို မင္းတုိ႔ က်က်နန တတ္ထားဘို႔လိုတယ္။ ခု မင္းတို႔မွာ ဘာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတမွ မရိွဘူး။ သူမ်ားေျပာတာ ရမ္းယံု။ ရမ္းလုပ္။ ရမ္းျဖစ္။ ရမ္းေသ။ ေလာကမွာ လူ႔အသက္ထက္ တန္ဘိုးရိွတာ ဘာရိွသလဲ။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးေတြေရာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာထားသင့္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရန္ကုန္သြားၿပီး သင္တန္းေတြ ေတာင္ တက္သင့္တယ္။ ဟိုမွာ သူနာျပဳအကူ ၆ လ သင္တန္း ေတြရိွတယ္။ ငါေျပာေနတာ မင္းတို႔ကို စာေတြဖတ္၊ သင္တန္းေတြ တက္ၿပီး ေဒါက္တာရမ္းကု လုပ္ဖို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရိွလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီေဒါက္တာရမ္းကုေတြ ေျပာတာကိုလည္း မွန္၏ မွား၏ မေ၀ဖန္ႏိုင္ဘူးလား။
ကိုယ္က အအားမေနပဲ က်က်နန ေလ့လာထားလို႔ ေနရာတကာ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သိထားတ့ဲအခါက် ရြာက အားကိုးရေလာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေပဖူးလား။ အဲဒီအခါ လူေတြက ကိုယ့္ကို အလိုလို ေလးစားလာမွာပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာေတြ ဟုတ္ေနတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ကိုယ့္ၾသဇာ သူတို႔အေပၚ အလိုလုိ ေညာင္းလာမွာပဲ။
ခု ငါေျပာေနတ့ဲ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းလာေအာင္ ဆိုတာ ကိုယ္က သူတုိ႔ကို ေနရာတကာ ဆရာႀကီးလုပ္ဘို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကို ႏိွမ့္ခ်ၾကည့္ၿပီး မတူသလို၊ မတန္သလို ဆက္ဆံဘို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ့ မသိနားမလည္မႈအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူဘို႔လို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ထားရမယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရြာသူရြာသားေတြ မသိ နားမလည္ရင္ သူတို႔ကို နားလည္လာတဲ့ထိ ရွင္းျပရမယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ အခြင့္ေကာင္းမယူရဘူး။
ေနာက္ၿပီး ဘာသာေရး။ ငါတို႔လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ ဗုဒၶဘာသာေခၚေနတာ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိၾကဘူး။ မသိၾကလို႔လည္း မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာေပါ့ကြာ။ သိေအာင္လည္း မေလ့လာ။ သိေအာင္လို႔ ေျပာျပရမဲ့သူေတြကလည္း မေျပာျပ။ ေျပာျပရေလာက္ေအာင္ကလည္း ဗဟုသုတ မရိွ။ ငါတို႔စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ မင္းတို႔ရြာသားေတြ တစ္ေယာက္မွ ဖတ္ေဖာ္မရဘူး။
ငါကေတာ့ တို႔ရြာသားေတြ စာဖတ္ၾကပါေစဟဲ့၊ အသိပညာေတြ တိုးပြားၾကပါေစဟဲ့လို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် အကုန္ခံၿပီး စာၾကည့္တိုက္ ေထာင္ေပးထားတာ။ မင္းတို႔က စိတ္ေတာင္မ၀င္စားဘူး။ တျခားသူေတြ စိတ္မ၀င္စားတာ ငါ မအံ့ၾသပါဘူး။ မင္းတို႔ ေတြ စိတ္မ၀င္စားတာ။ လာမဖတ္တာကို ငါ့အေနနဲ႔ အံ့ၾသလို႔ အမိ်ဳးမဆံုးဘူး။ မင္းတို႔ ဘယ္လိုေတြမ်ား ဆယ္တန္းေအာင္လာၾက သလဲ။ မင္းတို႔မွာ ဘယ္ေလာက္ဗဟုသုတ ရိွသလဲ ဆိုတာ ငါ အေတာ္ေလး သံသယျဖစ္မိတယ္။
ငါ စလုပ္ေပးစက စာအုပ္ေကာင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ကာတြန္း၊ ကေလးဖတ္၊ လူႀကီးဖတ္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ငါေရာ၊ မမေရာ၊ မူမူေရာ၊ ဂြမ္းေရာ၊ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြေရာ။ အားတက္သေရာ လႉထားတာ။ ၾကည့္စမ္း ခု။ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ က်န္ေတာ့တယ္။ ငွားတယ္။ ျပန္မေပးဘူး။ တိတ္တိတ္ယူထားတယ္။ အရုပ္လွလွေလးေတြေတြ႔ရင္ ျဖဲၿပီး ထရံမွာကပ္တယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြက် နည္းနည္းဖတ္တတ္တဲ့သူေတြက ခဏဆိုငွားသြားၿပီး ျပန္မေပးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေပၚတင္ ဘူးကြယ္တယ္။ ကိုတင္သိန္းေျပာတာ။ ေကာင္းတဲ့ တရားစာအုပ္ အုပ္ (၂၀) ကို လူ တစ္ေယာက္က ငွားသြားၿပီး ျပန္ေပးေတာ့ (၇) အုပ္ပဲ ျပန္ေပးေတာ့တယ္။ ျပန္ေတာင္းေတာ့လည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ၾကည့္အံုး။ မင္းတို႔ရြာထဲက လူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ ကို။
ခုေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ဆရာကိုတင္သိန္းပဲ မအားတဲ့ၾကားထဲက ကေလးေတြအတြက္ ဖြင့္ေပး။ ကေလးေတြက လာဖတ္ တယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္သင့္သလား။ မင္းတို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။ အဲဒါ မင္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး မလုပ္သင့္ ဘူးလား။
ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး (Personality)
ၾသဇာရဲ့ ေနာက္ အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခ်က္က ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးပဲ။ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ရုပ္ရည္၊ ၀တ္ပံုဆင္ပံု၊ စားပံုေသာက္ပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ သြားပံုလာပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံု။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ အိပ္ပံု၊ လူေတြအေပၚထားတဲ့ သေဘာထား၊ မ်က္လံုးအၾကည့္၊ စိတ္ အေတြးအၾကံ၊ စတာေတြ အကုန္လံုးပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာဆိုရင္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊ စကားေျပာနည္းသင္တန္းေတြ ရိွတယ္။ လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ စကားေျပာရင္ လက္ကိုဘယ္လိုထားရမယ္။ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမယ္။ ကိုယ္ကိုဘယ္အေနအထား မွာ ထားရမယ္။ ေလသံကို ဘယ္လိုအနိမ့္အျမင့္နဲ႔ ေျပာရမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။
ထားပါေတာ့။ မင္းတို႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနရထိုင္ရမလဲ ဆိုတာ ငါ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပမယ္။
လူမွာ အ၀တ္၊ ေတာင္းမွာ အကြပ္ တဲ့။ အ၀တ္အစား အေရးႀကီးတယ္။ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုလို႔ အျမဲတမ္း အ၀တ္သစ္၀တ္ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား အ၀တ္ကို ၀တ္ရမယ္။ တခါတည္း ဆံပင္ကဘုတ္သိုက္၊ လူကညွင္းသိုးသိုး၊ ေခ်းက လက္ေလးသစ္၊ ပါးစပ္ေတြကလည္း ကြမ္းေသြးေတြနဲ႔ ေပလို႔က်ံလို႔၊ သြားေတြကလည္း ကြမ္းေခ်းေတြ တက္လို႔၊ ပုဆိုးက ခ်က္ျပဳတ္၊ ေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ဖံုႏိုင္းခ်င္းနဲ႔၊ မဲလို႔တူလို႔ ဆိုရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ ေနရာေပးမလဲ။
ေကာင္းရာမြန္ရာ စကားေျပာေနတံုး ကြမ္း၀ါးထားလို႔ တစ္ဖက္သားကို ကြမ္းေသြးေတြက စဥ္၊ စကားေျပာေနတံုး ျပစ္ကနဲ၊ ျပစ္ကနဲ ေတြ႔ကရာကို ကြမ္းေသြးေတြ ေထြး လုပ္ေနရင္ မင္းတို႔စကားကို ဘယ္သူ ေလးစားမလဲ။
ဗလခ်ီးနမ္းလူေတြနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ေပါင္း၊ ေတြ႔ကရာလူေတြနဲ႔ ေပါက္တတ္ကရေတြေျပာ၊ တဟီဟီတဟားဟား နဲ႔ေန၊ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဖင္ပုတ္လုိက္၊ ရင္ပုတ္လုိက္လုပ္ေနရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူခန္႔ျငားမလဲ။
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခံ့ခံ့ညားညား ၀တ္စားသြားရမဲ့ ပဲြလမ္းသဘင္ကို စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔၊ ပုဆိုးညစ္ထပ္ထပ္နဲ႔ သြားရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက အေရးလုပ္ေခၚမလဲ။ မေကာင္းတတ္လုိ႔ ေခၚသည့္တိုင္ သူတို႔စိတ္ထဲဘယ္လို ရိွမလဲ။ အလကားေကာင္၊ ငါတို႔ပဲြကို ဒီလိုအ၀တ္နဲ႔လာတယ္။ ဒါ ငါတို႔ကို သက္သက္ေစာ္ကားတာ လုိ႔ မထင္ေပဘူးလား။
စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ခါတေလ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစေျပာတာကလဲြလို႔ စကားကို ကပ်က္ကေခ်ာ္မေျပာရဘူး။ ေထာင္တန္တဲ့ စကား၊ ရယ္ ေပါ့ တ့ဲ။ တည္တည္ ေျပာရမဲ့ စကားကို တည္တည္တံ့တံ့ေျပာရတယ္။ အက်ိဳးမရိွ၊ သိမ္ဖ်င္းတဲ့စကားေတြ ေျပာရင္ လူမေလးစားဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် မေျပာရဘူး။ သူမ်ား ေျပာတာ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္။ သူမ်ားေျပာစကားကို ၾကားထဲက ျဖတ္ျဖတ္ မေျပာရဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားနားေထာင္ခ်င္မွန္း မေထာင္ခ်င္မွန္း မသိဘဲ ငါ့စကားႏြားရ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူး။
လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ မေျပာရဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ေကာင္းကြက္ တစ္ကြက္စီ ရိွတယ္။ ကိုယ္လည္းရာႏံႈးျပည့္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူဆိုတာ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ ရိွမွာပဲ။ သူမ်ားအမွားခ်ည္း ေထာက္ျပ အျပစ္တင္မေနရဘူး။ ငါေရာ ဘာမွားေနလဲ ျပန္ဆင္ျခင္ရတယ္။ သူမွားေနရင္ ျပင္ေပးရတယ္။ အဆင္းမွာ ဘီးတပ္မေပး ရဘူး။ လူဆိုတာ သူမ်ားမွားတာသာ ျမင္လြယ္တာ။ ကိုယ္မွားေနတာက် ျမင္ဘို႔ အင္မတန္ခက္တယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားအမွားကို ေထာက္ျပေပးရသလို ကိုယ္မွားေနတာ ေထာက္ျပေျပာဆိုရင္လည္း စိတ္မဆိုးရဘူး။ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ မွားတာကို မွားတယ္လို႔ေျပာရင္ ခံခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါကစၿပီး စိတ္ဆိုးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားရမယ္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔ ၀စီဒုစရိုက္ေလးပါး သိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေရွာင္ရင္ကို ၿပီးတယ္။ မညာနဲ႔၊ အတင္းအဖ်င္း မေျပာနဲ႔၊ ကုန္းမတိုက္နဲ႔၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာ မေျပာနဲ႔။ ဒါဆို မင္းတို႔ေျပာစကားကို လူေတြ ေလးေလးစားစား နားေထာင္လာလိမ့္မယ္။
ေနာက္ၿပီး ေနတာထိုင္တာ။ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုေကာင္ထိုင္ေနတာ။ တစ္ခါထဲ ခါးႀကီးကို ေခြေခါက္လို႔။ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဘယ္ေတ့ာမွ အဲလို မထိုင္နဲ႔။ ခါးကိုမတ္မတ္ထိုင္။ အျမဲတက္တက္ၾကြၾကြ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ရွိေနပါေစ။ သြားတဲ့ လာတဲ့ေနရာမွာလည္း ရွပ္ျပာရွပ္ျပာမသြားပဲ ဣေျႏၵသိကၡာန႔ဲ သြားရတယ္။
ေနာက္ၿပီး လူႀကီးလုပ္မဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ႏွစ္ခု ရိွေသးတယ္။
တစ္ခုက စိတ္ရွည္တာ။ ေနာက္တစ္ခုက သည္းညည္းခံတာ။ အဲဒီႏွစ္ခုဟာလည္း ၾသဇာေညာင္းေရးမွာ အင္မတန္ အေရးပါတယ္။ ဒါလည္း အင္မတန္ခက္တယ္။ တမင္ကို ေလ့က်င့္ယူမွ ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သည္းခံတာေပါ့။
ကိုယ့္ကို အိမ္ေရွ႔လာၿပီး ကေလာ္တုတ္သြားရင္ေတာင္ သည္းခံေနႏိုင္ရမယ္။ ငါ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္လို႔ မေတာ္ေပ ဘူး လို႔ ႏွလံုးသြင္းရမယ္။ သည္းခံရံုတင္မက ခြင့္လည္း လႊတ္တတ္ရမယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာ လံုး၀မရိွဘူး။
ငါ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေျပာတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားၿပီ။ ေျပာစရာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ မင္းတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ငါ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီးပို႔ေပးလုိက္မယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾက။ ေလ့က်င့္ၾကေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္။ ခု ေနာက္တစ္ခု ဆက္ရေအာင္။
တာ၀န္ယူမႈ (Responsibility)
ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာ တာ၀န္သိတတ္မႈ နဲ႔ တာ၀န္ယူမႈ ပဲ။ ဒါဟာ ၀တၱရားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနတယ္။ မင္းတို႔ေတာ့ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားကို ခဲြျခားၿပီး သိမသိ မေျပာတတ္ဘူး။ မသိတဲ့သူ သိေအာင္၊ သိမလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ပိုရွင္း ေအာင္ ငါထပ္ေျပာျပမယ္။
မင္းတို႔ကို လွည္းတိုက္ငွားတယ္ ဆုိပါေတာ့။ သူက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ငွားထားတဲ့အတြက္ ဒီစပါးကို သူလိုတဲ့ေနရာေရာက္ ေအာင္ပို႔ေပးဘို႔ မင္းတို႔တာ၀န္ျဖစ္လာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူက ေျပာတံုးက ပန္းေတာႀကီးလို႔ပဲေျပာၿပီး ပိုက္ဆံ ၁၅၀၀ နဲ႔ ငွားထားတာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ မန္က်ည္းပင္ကြင္းအထိလို႔ ျဖစ္သြားရင္ မင္းတို႔ မလိုက္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ အႏို႔ေျပာတံုးက ပန္းေတာႀကီးလို႔ပဲ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေပါက္ေစ်းက ၂၀၀၀ ရိွတာကို သူက ၁၅၀၀ ပဲေပးလို႔ မင္းတို႔ႀကိဳက္ေစ်းမရတဲ့အတြက္ မလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း မလိုက္ပဲ ေနႏုိင္တယ္။ အဲဒါ တာ၀န္။
၀တၱရားက်ေတာ့ မင္းတို႔အေဖန႔ဲ အေမ့အိမ္မွာ ဖက္ေတြမိုးထားတာ အိမ္အမိုး မလံုေတာ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမကလည္း အိုလွၿပီ။ ဖက္ေတြ၀ယ္ဘို႔ရာလည္း ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ မိုးကလည္း က်ေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ကာ သားျဖစ္တဲ့မင္းအေနနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကို မိုးေပးဘို႔ ၀တၱရားရိွလာၿပီ။ ဟာဗ်ာ၊ အေဖ့အိမ္ထားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေတာင္ မမိုးရေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး အေဖ့အိမ္မိုးလို႔ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်လို႔ ေရွာင္ေျပးလို႔ မရဘူး။ မင္း လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္အိမ္အမိုးကို အသာ ထားၿပီး အေဖ့အိမ္ကို မိုးကိုေပးရမယ္။ အဲဒါ ၀တၱရား။
ဒါေပမဲ့ ၀တၱရားသာရိွၿပီး တာ၀န္မသိတတ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ ပဲ။ ၀တၱရားရိွတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူကမွ မခိုင္းပဲ လုပ္ေပးတဲ့သူကမွ တကယ္ တာ၀န္သိတတ္တဲ့၊ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့သူ ျဖစ္တာ။ ငါတို႔ ဆီမွာ အဲဒီလို ၀တၱရားရိွေပမဲ့ တာ၀န္မဲ့ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတာ မင္းတို႔မ်က္စိေရွ႔မွာ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ နာမည္ေတြေတာ့ အက်ည္းတန္မွာစိုးလုိ႔ ငါမေျပာျပေတာ့ဘူး။
လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ တာ၀န္ကိုယ္စီ ရိွၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူမွ လူပီသတယ္။
ကိုယ့္ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီး ၾကည့္ေကာင္းရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ဒါ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ ရည္ကိုယ္ေသြး ေမြးျမဴဘို႔ ကိုယ့္တာ၀န္ပဲ လို႔ ဆိုလိုတာ။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို လူျဖစ္လာေအာင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္မိသားစုကို ျပန္ၿပီး လုပ္ေကြ်းသမႈျပဳဘို႔၊ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဘို႔ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္ေနတဲ့ ရပ္ရြာအတြက္ ကုိယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ အတြက္ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါ ဘယ္သူကမွ အတင္းရိုက္ခိုင္းေနစရာ မလိုဘဲ ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကရမွာ။
ကုိယ္ေနတ့ဲအိမ္ကို၊ ျခံကို ေန႔တိုင္းသန္႔ရွင္းရမယ္။ အိမ္သာကို ေဆးရမယ္။ အမိႈက္သရိုက္ေတြ ရွင္းပစ္ရမယ္။ ျခံစည္းရိုး ပ်က္ေနရင္ျပင္၊ မရိွရင္ကာ။ အိမ္အမိုးအကာေတြ ပ်က္ေနရင္ ျပင္သင့္ျပင္၊ အသစ္လဲသင့္လဲ လုပ္ရမယ္။ ကိုယ့္အေဖအေမ လက္ကို ခ်ည္း ေစာင့္မေနရဘူး။ ခုၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔ အိမ္ျခံ၀င္းေတြထဲမွာ ေပါင္းေတြ ၿခံဳေတြ၊ အမိႈက္သရိုက္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပ ရႈပ္ပြေနတာ။ ဒါ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းေနစရာ မလိုဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သူတိုင္း ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကရမွာ။ ငါတို႔ဟာ ဒီအိမ္မွာ ေနေနတဲ့ အတြက္ ဒီအိမ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကိစၥအ၀၀ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ရိွတယ္ လို႔ ခံယူထားရမယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ရြာ။ ခု ၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာႀကီး။ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ။ အဲဒါ ဒီရြာက လူတစ္ဦး ခ်င္းစီ တစ္ဦးခ်င္းစီက ကိုယ့္တာ၀န္ကို မေက်ပြန္ၾကလို႔ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီရြာမွာေနတဲ့အတြက္ ဒီရြာႀကီးေကာင္းစားေရး၊ ဒီရြာတင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ျဖစ္ေရး၊ ရြာသန္႔ရွင္းသာယာလွပေရးဟာ ဒီရြာအတြင္း မီွတင္းေနထိုင္တဲ့ ရြာသားအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွတယ္။ ငါတို႔ရိွေနရက္ ကန႔ဲ ငါတို႔ရြာႀကီး ဒီလိုအျမင္မလွျဖစ္ေနတာ ငါတို႔အသံုးမက်လို႔ဘဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ရွက္လိုက္ၾကစမ္းပါကြာ။
ေနာက္တစ္ခုက တိုင္းျပည္။ မင္းတို႔ ဒီတိုင္းျပည္မွာေန၊ ဒီတိုင္းျပည္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြကိုသင္။ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ့ ေျမေပၚက ေပးေကြ်းလိုက္တဲ့ အသီးအႏွံေတြကိုစား၊ ဒီတိုင္းျပည္ကထြက္တဲ့ ေရကိုေသာက္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီတိုင္းျပည္ေကာင္းစား ေရး မင္းတို႔မွာလည္း တာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါျဖင့္ တိုင္းျပည္ေက်းဇူးကို ဘယ္လိုဆပ္မလဲ။
တုိင္းျပည္ဆိုတာ ၿမိဳ႔နယ္ေတြ၊ ရြာေတြကို စုေပါင္းထားတာကြ။ ရြာဆိုတာဟာလဲ အိမ္ေတြကို စုေပါင္းထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားရင္ ဒီရြာ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ ရြာ ျဖစ္လာမယ္။ ရြာတိုင္းသာ ဒီလိုသန္႔ရွင္းေနရင္ တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း သပ္ယပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္လာမွာပဲ။ ခုေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းတင္ စုတ္ေနသလားမမွတ္နဲ႔။ ေထာက္ၾကံ့ကြင္းသြားလည္း ဒီအတိုင္း။ ယိုးဒယားကြင္း၊ စူးထိုးကြင္း၊ လယ္တံငယ္ အားလံုးဟာ ဘယ္သူမွမသာဘူး။ ဗမာျပည္ထဲကရြာေတြ ငါ ေလ့လာၾကည့္တယ္။ အားလံုး စုတ္တုတ္တုတ္ရြာေတြခ်ည္းပဲ။ ဗမာျပည္ထဲက ရြာေတြစုတ္ေနၿပီ ဆိုမွေတာ့ ဗမာျပည္ႀကီးလည္း စုတ္ျပတ္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ကြ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ မင္းတို႔လို တာ၀န္မသိတဲ့သူေတြေၾကာင့္ပဲ။
မင္းတို႔ကသာ ဦးေဆာင္ၿပီး ရပ္ရြာေကာင္းစားေရးလုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရြာႀကီး ဒီ့ထက္ပိုလွလာမယ္။ ပိုၿပီး ႀကီးပြားတိုးတက္ လာမယ္။ မင္းတို႔သာ စာေတြဖတ္ၿပီး အသိပညာေတြ တိုးတက္လာရင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြလည္း ေကာင္းလာမယ္။ အဲဒီ အခါ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္လာမယ္။ အဲဒီအေမြကို ေနာက္မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းေပးႏိုင္မယ္။ ကိုယ္ ကေရွ႔ေဆာင္ၿပီး လုပ္လိုက္လို႔ တျခားရြာေတြ အားက်လာရင္ အဲဒီရြာေတြကိုလည္း ကိုယ္က နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ႏိုင္မယ္။ အဲဒီအခါ အဲဒီရြာေတြလည္း တုိးတက္လာမယ္။
တကယ္လို႔သာ မင္းတို႔လို လူငယ္ေတြ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္းမွာ အမ်ားႀကီးေပၚလာၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း ပိုၿပီး သာယာလွပတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး မျဖစ္လာေပဘူးလား။ ပိုၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မလာဖူးလား။ တိုင္းျပည္ထုတ္ကုန္လည္း ပိုၿပီး မတိုးလာဘူးလား။ အဲဒါဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ မင္းတို႔က ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ လုပ္ေနရင္း တိုင္းျပည္အက်ိဳးစီးပြားကိုလည္း တပါတည္း လုပ္ၿပီးျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ဟာ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ လုပ္ေနျခင္းဟာ တုိင္းျပည္ အတြက္ လုပ္ေနျခင္းပဲ ဆိုတာသေဘာေပါက္ဘို႔ လုိတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲ
ဒီေတာ့ဘာလုပ္ရမလဲ တဲ့။
မင္းတို႔လူငယ္ေတြစုၿပီး အဖဲြ႔ေလးတစ္ဖဲ႔ြ ဖဲြ႔ပါ။ အဲဒီအဖဲြ႔အတြက္ တူညီ၀တ္စံုမလိုဘူး။ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမႈး မလိုဘူး။ ရံပံုေငြ ေတြ ဘာေတြ မလိုဘူး။ ရံုးခန္း မလိုဘူး။ အဓိကလိုတာ လုပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစတနာ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဖဲြ႔ကို ဦးေဆာင္ဘို႔ မင္းတို႔အထဲက ထက္ထက္ျမက္ျမက္ အရိွဆံုး၊ အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္အရိွဆံုး တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔အဖဲြ႔ထဲမွာ အႀကံေပးမဲ့ လူႀကီးေတြလိုတယ္။ သူတို႔က အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသားဆိုေတာ့ သူတို႔ကို မထည့္မျဖစ္ ထည့္ကိုထည့္ရမယ္။ ဥပမာ - ေဟာဒီက ဦးေလး၀င္းျမင့္တို႔၊ ဦးႀကီးျမဆင္ တို႔ေပါ့။ဒါေပမဲ့ တကယ္လုပ္တဲ့အခါေတာ့ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမွာေပါ့။
အဖဲြ႔ဖဲြ႔ၿပီးၿပီဆိုရင္ တစ္လတစ္ခါတန္သည္၊ ႏွစ္ခါတန္သည္ စည္းေ၀းၾကရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒို႔ရပ္ရြာမွာေတာ့ ဘာေတြလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ ခ်ေရး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ ေဆြးေႏြး၊ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ မေျပာနဲ႔၊ ျဖစ္ေအာင္ကို လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ကို ေမြးထား။ အခက္အခဲနဲ႔ ျပႆနာကေတာ့ ရိွမွာပဲ။ ဘယ္အရာမွ စင္းလံုးေခ်ာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ကို ကန္႔လန္႔တိုက္တဲ့ သူေတြ၊ က႑ေဃာစ လုပ္တဲ့သူေတြ၊ ကဖ်က္ကယက္လုပ္တဲ့သူေတြ ရိွမွာပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ဖက္ၿပီးရန္ျဖစ္ေနစရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ကို ေအာင္ျမင္ ေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေပၚ ေမတၱာမပ်က္နဲ႔။ ထားပါေတာ့ ရြာလမ္းေတြ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပမဲ့ အိမ္တစ္အိမ္က ကပ္ဖဲ့လုပ္ၿပီး မပါဘူး။ ကိစၥမရိွဘူး။ သူမပါလည္း သူ႔အိမ္ေရွ႔ပါ မင္းတို႔သြားရွင္းေပးလိုက္ပါ။ မင္းတို႔ သူ႔အေပၚသေဘာထားႀကီး ေၾကာင္း ျပလိုက္ပါ။ ေမတၱာမပ်က္ေၾကာင္း ျပလိုက္ပါ။ ဒီလူ သူ႔လိပ္ျပာ သူရွက္သြားလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းမကဲြၾကပါနဲ႔။ မတြက္ကပ္ၾကပါနဲ႔။ အလုပ္လုပ္လာၿပီဆိုရင္ သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တာေတြ ရွိလာတတ္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္တာပဲ။ ဘယ္ အားလုံုးသေဘာတူႏိုင္မလဲ။ ဒါ သဘာ၀က်တယ္။ အဲဒီလို သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ၿပီး ညိွယူပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ငါ့စကား ႏြားရ မေျပာပါနဲ႔။ ကိုယ့္ဘက္ကေနမဟုတ္ပဲ သူ႔ဘက္ကေန စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေၾသာ္၊ သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ လို႔ အျမဲေတြးပါ။
သာေရး၊ နာေရး ေတြမွာ မင္းတို႔အဖဲြ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ေပးလုိက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး သႀကၤန္၊ ၀ါ၀င္၊ ၀ါထြက္ လူႀကီးသူမေတြကို ကန္ေတာ့ပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါ။ ၀ါတြင္းဥပုသ္ရက္ေတြဆို ေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္သည္ေတြ အရမ္း မ်ားတယ္။ မင္းတို႔က ဦးေဆာင္ၿပီး သူတို႔ေနရာထိုင္ခင္းသန္႔ရွင္းတာ၊ ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေရခ်ိဳးတာ၊ မမာေရး၊ မက်န္းေရး စတာ ေတြကို လုပ္ေပးၾကရမယ္။ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္ရိွၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ မင္းတို႔က စည္းေ၀းပဲြအငယ္စားေလး ေခၚၿပီး မင္းကေတာ့ မ႑ပ္ ထိုးဘို႔တာ၀န္ယူ၊ ငါကေတာ့ ေကြ်းေမြးေရးတာ၀န္ယူမယ္၊ နင္တို႔က ဧည့္ခံေရးတာ၀န္ယူ၊ မင္းတို႔ကေတာ့ ဖိတ္စာရိုက္ေပးလုိက္ၾက စသျဖင့္ အသီးသီး တာ၀န္ခဲြေ၀ယူၾကရမယ္။ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လူႀကီးသူမေတြဆီက အႀကံဉာဏ္ကို ယူပါ။
မင္းတို႔စည္းေ၀းပဲြလုပ္မယ္ဆို စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လုပ္လို႔ရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ျပန္ျပင္ပါ။ စာအုပ္ဘီရိုေတြ ထပ္လုပ္၊ စာအုပ္ေတြ ထပ္ျဖည့္။ မင္းတို႔ကိုယ္တုိင္လည္း စာဖတ္၊ ရြာသားေတြ စာဖတ္ေအာင္လည္း ႏိႈးေဆာ္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္ဟာ ရြာကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ေတြ႔ဆံုရာေနရာေလး ျဖစ္ေနပါေစ။ စာၾကည့္တိုက္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းထားျခင္းျဖင့္ ကေလး ေတြလည္း ေဆာ့လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားပါ။ စာၾကည့္တိုက္ကို ဘယ္ေန႔ဘယ္သူလာဖြင့္ စသျဖင့္ အလွည့္ထားၿပီး အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ေလာက္၊ တစ္ရက္ကို တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
ေက်ာင္းျခံစည္းရိုး၊ ေဆးခန္း၊ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ရယကရံုး စည္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ပါ။ မန္က်ည္းပင္၊ သရက္ ပင္၊ ခေရပင္၊ သေျပပင္၊ ကုကိၠဳပင္ စတဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးေတြ စိုက္ပါ။ ကံ့ေကာ္တို႔၊ စကားပင္တို႔လည္း စိုက္လို႔ရတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ရြာေဘာလံုးကြင္းကို လည္း ျပန္ျပင္ပါ။ အားကစားပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါ။
ဒါဆို မင္းတို႔ဟာ ရပ္ရြာက အားကိုးရမဲ့ သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ရပ္ရြာကလည္း မင္းတို႔ကို တကယ္ အားကိုးအားထား ျပဳလာလိမ့္မယ္။ ခု လူႀကီးေတြေနာက္ပိုင္း မင္းတို႔ ရပ္ရြာကို တာ၀န္ယူရတဲ့အခါ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာ ေညာင္းတဲ့၊ အရည္အခ်င္းရိွတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းကေန ဘာေတြလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ရမယ္ ဆိုတာ အလိုလို သိလာလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္ မင္းတို႔ကို အ-မနာပ ေျပာတဲ့လူေတြ ရိွလာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ အဆဲခံရလိမ့္မယ္။ မဲ့တာရဲြ႔တာခံရလိမ့္မယ္။ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ မၾကားတၾကား ေလွာင္တဲ့သူေတြ ရိွလိမ့္မယ္။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔။ အဲဒီလူေတြေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္ပါ။
မင္းတို႔အဲဒီလိုလုပ္ရင္ ၀ါးေတာကြင္းရြာႀကီးဟာ ေဘးကရြာေတြ တမင္သက္သက္လာၿပီး ေလ့လာရမဲ့ စံျပရြာႀကီး တစ္ရြာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နား လူသတင္း၊ လူခ်င္းေဆာင္ သြားလိမ့္မယ္။
ကဲ၊ ငါေျပာတာလည္း အေတာ္မ်ားသြားၿပီး။ ဒီေတာ့ ငါေျပာတာေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားပါ။ ငါေျပာသလို လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လည္း လုပ္ပါ။ ငါ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာရင္ တစ္ေခါက္ျပန္လာဦးမယ္။ အဲဒီအခါ ခုအေျခအေနနဲ႔ဘာေတြကြာသလဲလို႔ ေလ့လာ ၾကည့္မယ္။ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါလို႔ ငါတိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲကြာ။
ေအးၿငိမ္း(ေလးမ်က္ႏွာ)
၇-၁-၂၀၁၀
ဘ၀ခါးခါး (ကိုလွစိုး-၂)
၁၆၊ ၂။ ကာတာသို႔ သြားျပန္ျခင္း
ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ စင္ကာပူကိုသြားတဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္လ ေလးငါးသိန္းပို႔ေနတာ ေတြ႔ေနရျပန္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္ထြက္ဘို႔ လုပ္ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ သြားေနရင္းက ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းဘက္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ေထာင္ၿပီး လူေတြ၀ိုင္းအံုေနတာ ၀င္ၿပီး စပ္စုၾကည့္လို႔ ဒူဘိုင္းနဲ႔ ကာတာအတြက္ အလုပ္ေတြေခၚေနတာ သိရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကာတာအတြက္ ၀င္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးတယ္။ ဗ်ဴးေတာ့ ပါျပန္ တယ္ဗ်ိဳ႔။
ကာတာအတြက္လည္း Carpenter ပဲ။ သူတို႔က ပိုက္ဆံကို သြားခါနီးက်မွ ေပးရမယ္ တဲ့။ ေအးဂ်င့္ဖီး စုစုေပါင္း ၁၁ သိန္း ပဲ ကုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကာတာမွာလည္း အရင္းမေက်ပါဘူးဗ်ာ။ ကာတာမွာလုပ္ခဲ့တာ စုစုေပါင္း ၈ သိန္းေလာက္ပဲ ျပန္ပို႔ႏိုင္ တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ၃ သိန္းေလာက္ ရံႈးတာပဲ။
ကာတာကို သြားတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုမွာ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္။ Carpenter ဆိုေပတဲ့ တကယ္လုပ္တဲ့အခါက် ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မလုပ္ခိုင္းဘူး။ အီဂ်စ္က အလုပ္သမားေတြက လက္သမားလုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ရိုးရိုး General Worker အလုပ္ပဲ လုပ္ရတယ္။ ႏွစ္ထပ္ကေန ငါးထပ္ထိ ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြမွာ သံခ်ည္၊ သံေကြး၊ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ထမ္းရတယ္။ သံေခ်ာင္းေတြ သယ္၊ ျဖတ္ အစံုေပါ့။ ျငမ္းလည္း ဆင္ရတယ္။ ကြန္ကရစ္ေလာင္းဘို႔ ေက်ာက္ပံုးရိုက္ရတယ္။ မဆလာ ေဖ်ာ္ရ တယ္။ အုတ္ႀကီးေတြ သယ္ရတယ္။ ေက်ာက္စရစ္နဲ႔ သဲတြန္းရတယ္။ ေရပိုက္လိုင္းေတြ မိလႅာပိုက္လိုင္းေတြ ဆင္ရတယ္။ ေၾကြျပားကပ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အုတ္သယ္ရတယ္။ အုတ္က အႀကီးႀကီးေတြ။ အဲဒီအုတ္တစ္လံုးကို ၇ ပိႆာေလာက္ ေလး တယ္။ အုတ္အလွ်ားက ၁၄လက္မ၊ ထုက ၉ လက္မထု။ အလယ္မွာ အေခါင္းပြႀကီးေတြ။ အုတ္ေတြက ႀကီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ၿပီးတာ ျမန္တယ္။ တစ္ေန႔ကို တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္တာေတာင္ ဒီလိုအခန္းမ်ိဳးဆို မနက္တစ္ခန္း၊ ညေနတစ္ခန္း အသာေလး ၿပီးတယ္။
ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းဆိုးတယ္။ ပူလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ တအားပူ။ ညဘက္ က်ေတာ့ ေလကတအားတိုက္။ အရမ္းခ်မ္းတယ္။ စားဘို႔ေသာက္ဘို႔ ၀ယ္ရေအာင္လို႔ ညဘက္ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ရင္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႀကီးထဲမွာ စူပါမားကက္ေတြကို သြားရေသးတယ္။ ပိတ္ရက္က်ေတာ့ ဒိုဖာ ဆိုတ့ဲေနရာသြားၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အစား အေသာက္ေတြ ၀ယ္ရတယ္။
ကာတာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သံုးဘို႔စဲြဘို႔လို႔ တစ္ေယာက္ကို ၁၅၀ ထုတ္ေခ်းတယ္။ လခထုတ္ေတာ့ လခထဲက ျပန္ျဖတ္ တာေပါ့။ ေနရတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြက တစ္ခန္း၊ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္က နီေပါေတြ။ ေနာက္တစ္ခန္းေက်ာ္က ဗီယက္ နမ္ေတြေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာ အရိုက္ခံရေသးတယ္။
ကုမၸဏီက ကုလား အင္ဂ်င္နီယာ မိုဟာမက္ အီဗရာဟင္ တဲ့။ သူက ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြခ်ဘို႔ လူအင္အားနည္းေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို အကူလႊတ္လိုက္တယ္။ ေျပာတံုးကေတာ့ ၿပီးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ပို႔ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဂိုေဒါင္လဲေရာက္ေရာ ကားသမားက မင္းတို႔ဒီမွာပဲ အိပ္ေပေတာ့။ ငါေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္မယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားမ်ားတယ္။ မင္းတို႔ အင္ဂ်င္နီယာက အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း ျပန္ပို႔ေပးမယ္ ေျပာထားတယ္။ ငါတို႔အလုပ္ၿပီး ေအာင္ မင္းေစာင့္ေနပါ။ ငါတို႔တခါတည္း ျပန္လိုက္ခဲ့မယ္။ ဒီမွာမအိပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ညဘက္ အရမ္းခ်မ္းေတာ့ ေစာင္ေတြမရိွဘဲ ဘယ္လုိမွ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရနံေၾကာေတြရိွလို႔ ခြင့္ျပဳမိန္႔မရိွဘဲ ဘယ္ေျမျပင္ေပၚမွာမွ မီးေမႊးခြင့္ မရိွဘူး။ ေမႊးရင္ အဖမ္းခံရမယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ နီေပါေကာင္ေလး ကို ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုေကာင္က မရဘူး၊ ျပန္မယ္ခ်ည္းလုပ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မင္းျပန္ရင္ ငါတို႔လည္း ျပန္လိုက္ခဲ့ မယ္ ဆိုၿပီး အတင္းကားေပၚတက္တယ္။ သူက အတင္းျပန္တြန္းခ်၊ ကြ်န္ေတာ္က အတင္း တံခါးဖြင့္တက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတံုး ကြ်န္ေတာ္လည္း ကားေပၚေရာက္ေရာ ကားသမားက သစ္သားတုတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာကုန္းျဖတ္ ရိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ဘယ္လိုမွ လုပ္မရလို႔ အဲဒီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကေတာ့ လူကို လူလိုမဆက္ဆံဘူး။
ညက်ေတာ့ အရမ္းေအးလာတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ ကဲ၊ ေထာင္က်မွ က်ေရာ့။ ျပန္လႊတ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး အတူပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို မင္းတို႔ မီးျခစ္ပါလား ဆိုၿပီး အနားက အတိုအစေတြ လိုက္ေကာက္။ ေျမျပင္ေပၚေတာ့ မီးေမႊးလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းခင္းေပၚ မီးေမႊးၿပီး တစ္ညလံုး မီးလံႈေနရတယ္။ ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့။
လခက တစ္ရက္ကို ရီယယ္ ၂၀ ရတယ္။ ၁ ရီယယ္ကို ျမန္မာေငြ ၃၀၀ နဲ႔ ညီမွ်တယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၆ နာရီကေန ေန႔ခင္း ၂ ခ်က္တီး ထိ။ ၁၁ နာရီေလာက္ကို ထမင္းစားခ်ိန္ေပးတယ္။ ညေနပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနနဲ႔ အရမ္းပူလို႔ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆို အိပ္ယာက ထၾကတယ္။ မနက္ ၅ နာရီဆို ေနထြက္ၿပီ။ မနက္ ၇ နာရီ ၈ နာရီေလာက္ ေနက ဒီမွာ တေပါင္း၊ တန္ခူးေန႔ခင္း ၁၂ နာရီေနထက္ ပိုျပင္းေသးတယ္။ အရမ္းကို ပူတာ။ အညာသားေတြေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး။ ေရနံေခ်ာင္းက ေကာင္ကေတာ့ ေရာက္ၿပီး ၃ ရက္ပဲ အလုပ္ဆင္းတယ္။ မခံႏိုင္ဘူး၊ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ကုန္ထားတဲ့ ၁၁ သိန္းေတာ့ ဟိုမွာပဲရွာၿပီး ျပန္ရေအာင္လုပ္ေတာ့မယ္ တဲ့။ ေအာင္မယ္ ဒါေတာင္ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေနပူထဲလုပ္ရတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူက လက္ေဆးကန္တို႔၊ အိမ္သာတို႔ဆင္ရတာ ဆိုေတာ့ အရိပ္ထဲမွာလုပ္ရတာ။
ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ တေပါင္း၊ တန္ခူးမွာ ေစာင္ေတြ ေလးငါးဆယ္ထပ္ေလာက္ ၿခံဳၿပီး ေခြ်းေအာင္းရသလိုမ်ိဳး။ အျပင္ထြက္လုိက္ျပန္ေတာ့ ေလပူႀကီးေတြက တဟူးဟူးတိုက္ေသးတယ္။ မ်က္လံုးေလးပဲ ဖြင့္ထားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို အ၀တ္ေတြနဲ႔ ျခံဳထားရတယ္။
အဲဒီမွာ ရန္ကုန္တစ္ဖက္ကမ္း၊ ဒလက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ Aircond ႏွစ္လံုးတပ္ေပးထားတယ္။ အရမ္းပူေတာ့ ဒီေကာင္က Aircond ကို သြားျပင္တယ္။ Aircond ေရွ႔မွာတပ္ထားတဲ့ ေလခဲြတဲ့ shutter ေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေလက ျဖာမထြက္ေတာ့ပဲ ေရွ႔တည့္တည့္ပဲ မႈတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ ေလမႈတ္ေနတဲ့ ေရွ႔တည့္တည့္သြားၿပီး ေခါင္းထိုး အိပ္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ ေသေနၿပီ။ ေသေနတာ ဘယ္သူမွေတာင္ မသိလိုက္ဖူး။ အဲဒီမွာပဲ ခ်လိုက္ရတာေပါ့။ သရဏဂံုေတာင္ မတင္လိုက္ရဘူး။
စားရတာကေတာ့ အစံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာ့ ဟင္းမရိွလို႔ အေဆာက္အဦးေတြထဲ လာအသိုက္လုပ္တဲ့ ငွက္ေတြ ဖမ္း ေၾကာ္စား။ ၾကြက္ေတြဖမ္းၿပီး ကင္စား။ သူတို႔ဆီမွာ ဒန္႔သလြန္သီးေပါေတာ့ ဒန္႔သလြန္သီးခူးၿပီး ဟင္းခ်က္။ ေနာက္ၿပီး သဲကႏၱာရ ထဲမွာ ဖြတ္လိုအေကာင္ႀကိး ေတြရိွတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ အဲဒီအေကာင္ႀကီးေတြ ခဲနဲ႔ပစ္ဖမ္းၿပီး ဟင္းခ်က္စားတယ္။ ၾကက္ဥ ခ်က္စားတယ္ေပါ့။ ျပန္ခါနီး ႏွစ္လေလာက္က်မွပဲ အစားအေသာက္ ေပါေတာ့တယ္။ အနားမွာရိွတဲ့ သားသတ္ရံုသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ငါတို႔ကို လခမေပးတာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီ။ အစားေကာင္းေကာင္းမစားရဘူး လုိ႔သြားေျပာေတာ့ သူတို႔က သိုးကလီစာ တို႔၊ ဆိတ္ကလီစာ တို႔၊ ကုလားအုတ္ေခါင္းတို႔ ေပးတယ္။ ယူတာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပဲ သြားယူတယ္။ အဲဒါေတြ ခ်က္ၿပီး တစ္ခန္းလံုး မွ်စားၾကတာေပါ့။
ဆန္ကေတာ့ အိႏိၵယဆန္၊ ဘဂၤလားဆန္နဲ႔ ထိုင္းဆန္ေတြ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ခပ္ညံ့ည့ံ ဆန္ေတြပဲ ၀ယ္ စားၾကတယ္။ ဆန္တစ္ကီလိုကို ၄ ရီယယ္ေပးရတယ္။
အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ ေပါင္မံု႔တစ္လံုးနဲ႔ အေအးတစ္ဗူး တိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ေရာက္ေနတာ ျမန္မာ စုစုေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ေကာင္ေတြလည္း ရိွတယ္။ သူတို႔က အစိုးရကေန ေခၚတာ။ သူတို႔က် လခမွန္မွန္ရတယ္။ ေနပူႀကီးထဲမွာ လမ္းေတြေပၚေလွ်ာက္ၿပီး သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ မ်က္ႏွာတင္ ေဖာ္ထားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးအ၀တ္ေတြ ၿခံဳထားရတယ္။ ပူလြန္းလို႔။
ေနာက္ၿပီး လမ္းေဘးေတြမွာ ျမန္မာေဆးလိပ္တို႔၊ ကြမ္းယာတို႔ေရာင္းတဲ့ သူေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ေပၚတင္ေတာ့ ေရာင္းလို႔မရဘူးေပါ့။ ခိုးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ေရာင္းရတာ။ ျမန္မာ ေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ကို ၁ ရီယယ္။ ရွားသြားတဲ့အခါမေတာ့ တစ္လိပ္ကို ၁ ရီယယ္။ ကြမ္းတစ္ယာကို ၁ ရီယယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔ေရာင္းရတယ္။ လက္ကိုမလည္ဘူး။ ကာတာေတြ ကေတာ့ ကြမ္းမစားဘူး။ ျမန္မာ၊ အိႏိၵယ၊ ဘဂၤလားေတြပဲ ကြမ္းစားတယ္။ ေနာက္ၿပီး အသင့္စားႏုိင္တဲ့ ငါးပိဗူးေလးေတြလည္း ၀ယ္လို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က အာရပ္ေတြ ထမင္းစားတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတယ္။ သူတို႔က ပက္ပ္စီဗူးတို႔၊ ျငဳပ္သီးတို႔၊ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူး၊ အသားဗူး ေတြနဲ႔စားတယ္။ သူတို႔စားၿပီးသြားရင္ ပက္ပ္စီဗူးတို႔၊ ျငဳပ္သီးတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေပးေလ့ရိွတယ္။ အေအးေတာ့ အလကား ေသာက္ရတာေပါ့။
ေနဦး။ ျမန္မာငါးပိ ဒုကၡအေၾကာင္း က်န္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကသြားေတာ့ ငါးပိ တစ္ပိႆာေလာက္ သယ္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ငါးပိရည္က်ိဳတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အနားမွာ အီဂ်စ္ကေကာင္ေတြ၊ ပါလက္စတိုင္းက ေကာင္ေတြ ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ငါးပိရည္ကိ်ဳေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လွမ္းေအာ္တယ္။ ကုလားလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္က်ိဳေနတဲ့ ငါးပိရည္အိုးယူၿပီး အကုန္ သြန္ပစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲ ဖ်ဥ္းကနဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြက လူထြားႀကီးေတြ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ဆီမွာ ရန္ျဖစ္လို႔ မရေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနလိုက္ရတာပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ အခန္းထဲကို ရဲေတြေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဗီယက္နမ္ေတြမွတ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဗီယက္နမ္ ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္တူတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ ဗီယက္နမ္ေတြေနတဲ့ အခန္းကို ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ ၁၀ ေယာက္စလံုးကို ဖမ္းသြားတယ္။ ေနာက္ၾကားရတာေတာ့ ၅ ေယာက္ကို ေသဒါဏ္ခ်လိုက္တယ္ တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အနားက နီေပါ ၃ ေယာက္ကို သတ္ၿပီး ခ်က္စားလို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ လူသားေတြ စားမိေသးလား မသိဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ဗီယက္နမ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားဘို႔ဆိုၿပီး ဟင္းတစ္ခြက္ လာေပးတယ္။ ဘာသားေတြလဲေတာ့ မသိဘူး။ ႏုပ္ႏုပ္စင္း ခ်က္ထားတာ။ စားလို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ သတ္စားတာကို တစ္လေလာက္ၾကာမွ သိရတာ။ ပထမေတာ့ ဒီကုလားေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္ ဆိုၿပီး လုိက္ရွာေန တာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္မွ ရွာလို႔မေတြ႔ဘူး။ အလုပ္ရွင္က လခမေပးလို႔မ်ား overstay နဲ႔ တျခား တစ္ေနရာကို ေျပးသြားသလား ေပါ့။ အမ်ိဳးမိ်ဳး ယုန္ထင္၊ ေၾကာင္ထင္ ထင္ေနၾကတာ။
တစ္ေန႔မွာ ဗီယက္နမ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္အရမ္းေအာင့္လို႔ ေဆးရံုတက္ ခဲြလုိက္ရတယ္။ အဲဒီေကာင္ရဲ့ အစာအိမ္ထဲမွာ လူ လက္သည္းခြံသြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ရဲေတြက လိုက္စံုစမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြ သတ္စားတာ ေပၚသြားတယ္။ ဗီယက္နမ္ အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူသတ္ၿပီး ခ်က္စားတာက ၅ ေယာက္ထဲ။ အဲဒီေကာင္ေတြ ေခါင္းျဖတ္သတ္ဖို႔ စီရင္ခ်က္ အခ်ခံရတယ္။
လခက နည္း၊ အိမ္ကို ျပန္ပို႔ရတဲ့ေငြက မျဖစ္စေလာက္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္ခင္း အရမ္းပူတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အျပင္ထြက္ၿပီး ပိုက္ဆံ ရွာရတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ရလဲ ဆိုေတာ့ အိမ္ေတြေရွ႔၊ ေဟာ္တယ္ေတြေရွ႔မွာ အမိႈက္ပုံးေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီ အမိႈက္ပံုးေတြမွာ ပက္ပစီ တို႔၊ ဆဲဗင္းအပ္ တို႔ အေအးဗူးခံြေတြ လုိက္ေကာက္တယ္။ ဗူးခံြေတြကို ဖိနပ္နဲ႔ တက္နင္းၿပီး ျပားေအာင္လုပ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္နဲ႔ စုၿပီး ျပန္ေရာင္းတာေပါ့။ တစ္ကီလုိကို ၃ ရီယယ္ ရတယ္။ အစပိုင္း ေစ်းမသိေတာ့ အႏိွမ္ခံရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ တစ္ကီလိုကို ၆ ရီယယ္ထိ ေပးတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေဆာက္လက္စ တိုက္ေတြမွာ wiring လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ေပါင္းထားရတယ္။ သူတို႔မီးဆင္ရာကေန ၀ါယာျဖတ္စ ညွပ္စေတြ စုၿပီး ျပန္ေရာင္းရင္ တစ္ကီလိုကို ၂၀ ထိရတယ္။ ဒါ့အျပင္ သံပန္း သံတံခါး ဆရာတစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ ကူညီညာလုပ္ေသးတယ္။ အပို၀င္ေငြေလး ဘာေလးရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါလည္း သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ သူတို႔ သိသြားတဲ့အခါက် မလုပ္ရျပန္ဘူး။
၁၆၊ ၃။ ျပည္ေတာ္ျပန္ျခင္း
လခကိုလည္း မွန္မွန္မေပးဘူး။ ႏွစ္လေပါင္းေပး၊ သံုးလေပါင္းေပး။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို သံုးစရာေတာင္ ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ သံုးဘို႔ေရကို ကားနဲ႔လာပို႔ေပးတယ္။ ပလတ္စတစ္ ေရတိုင္ကီေတြနဲ႔ေပါ့။ ျပန္ကာနီး ေရ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္သြားေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပန္မယ္လဲ ဆိုေရာ ေရကိုပါ ျဖတ္လိုက္တယ္။ အရင္ ထည့္ေပးေနက် ေရကန္ႀကီးထဲမွာ ေရအျပည့္ ထည့္ေပးထား တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရိွသမွ် လူအကုန္ ဒီေရပဲ သံုးေနရတာကိုး။ ထမင္းခ်က္ဖို႔၊ ေရခ်ိဳးဘို႔၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဘို႔ အကုန္ ဒီေရပဲသံုးရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မျပန္ခင္ ေရျပတ္သြားတယ္။ ေရပူေရာ၊ ေရေအးပါ မရေတာ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရမွာေတာ့ ငါတို႔ကေတာ့ မထည့္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔မွာ ပိုက္ဆံရိွရင္ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ မွာထည့္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အရင္တံုးက ဦးေဆာင္လုပ္ေပးေနတဲ့ ျမန္မာ စူပါဗိုက္ဆာကလည္း စင္ကာပူကို ကူးသြားေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာ ေပါ့။ သူမရိွေတာ့ဘူူးလည္း ဆိုေရာ ကြ်န္တာ္တို႔ကို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လခထုတ္မေပးေတာ့ ရံုးကို သြားေျပာတာေပ့ါ။ မင္းတို႔ ျပန္ခ်င္သလား တဲ့။ ေမးတယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔ျပန္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ျပန္ရမယ္။ ျပန္ၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ကို ဒူဘိုင္းတို႔၊ ကာတာတို႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လာလို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္တဲ့။ ေျပာလုိက္ေသးတယ္။
သူတို႔ကလည္း အဂၤလိပ္လို နားမလည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ေကာင္းေကာင္းရွင္းမျပတတ္ေတာ့ အေတာ္ ျပႆနာ တက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကာတာေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကုလားႀကီးတစ္ေယာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေပါ့၊ ေခၚလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပေတာ့ သူက ရံုးကို ဘာသာျပန္ျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပန္ဘို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကာတာက ျပန္လာခဲ့တယ္ လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကာတာမွာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ငါးလ ၾကာခဲ့တယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလးငါးလမွာ လခ မွန္မွန္ေပးေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ခုနေျပာသလို ႏွစ္လသံုးလၾကာမွ ေပါင္းေပးတာတို႔၊ ရက္ပ်က္ေတြကို ျဖတ္တာတို႔၊ တစ္ခိ်ဳ႔လေတြမွာ စားဘို႔ေလာက္ပဲ ရတာတို႔ေတြ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး တုိင္မယ္ေတာမယ္ လုပ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရစရာ ရိွတဲ့ ပိုက္ဆံေတြထဲက ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ ႏႈတ္ယူထားလုိက္ၿပီး အကုန္ စုရွင္းေပးလုိက္တယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။ ဆယ္သိန္းနဲ႔ ငါးေသာင္းထင္တယ္၊ က်တယ္။
ပထမေတာ့ သူတို႔က သက္တမ္းတိုးမလား ေမးတယ္။ သြားလုပ္ရတာလည္း အေ၀းႀကီး၊ မင္းတို႔ သြားေရးလာေရးလည္း စီစဥ္ေပးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မိုင္ ၃၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာကို လိုင္းကားနဲ႔ သြားလုပ္ရတာ။ ေနာက္ၿပီး လခလည္းမွန္မွန္ မထုတ္ေပးဘဲန႔ဲ ငါတို႔ ဘာလို႔ လုပ္ရမလဲ၊ ခုထိေနရတာေတာင္ လြန္လွၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ခ့ဲတယ္။ အျပန္မွာ ဒူဘိုင္းေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေလးနာရီေလာက္ၾကာတယ္။ ေစာင့္ေနရတာ။ ေနာက္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ေနရတယ္။ Transit ေပါ့။
အဲဒီမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါး လံုး၀မရိွဘူး။ မေကာင္းတဲ့မိန္းမေတြ မရိွဘူး။ ကာတာႏိုင္ငံသားကို ကာတာရီလို႔ေခၚတယ္။ အာရပ္လူမိ်ဳးေတြ။ တစ္ကိုယ္လံုး အျဖဴေရာင္ ၀တ္ထားတယ္။ ေခါင္းကို အျဖဴေရာင္ၾကားၾကား၊ အျပာေရာင္ၾကားၾကား ေဖာ့လံုးလို ဟာႀကီးေတြနဲ႔ စြပ္ထားတယ္။ တစ္ေန႔ကို ဘုရားေက်ာင္း ၆ ႀကိမ္ ေလာက္သြားရတယ္။ မိန္းမ ၄ ေယာက္ထိ ယူခြင့္ရိွတယ္။
သူတို႔ဆီက မိန္းကေလးေတြကို သြားၿပီး ထိခြင့္၊ ကိုင္ခြင့္ မရိွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုထဲက လူတစ္ေယာက္ဆို ေကာင္ မေလး တစ္ေယာက္ စက္ဘီးနဲ႔လဲသြားလို႔ သြားထူေပးမိတာ ေထာင္တစ္ႏွစ္က်သြားတယ္။ တကယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကို မ်က္ႏွာဖံုးလွစ္ၾကည့္မိရင္ ေထာင္ ဆယ္ႏွစ္ထိ ခ်ႏိုင္တယ္ တဲ့။ သူတို႔စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ ဥပေဒေတြကို အာရဗီဘာသာ နဲ႔ေရာ၊ ျမန္မာဘာသာျပန္ပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေပးထားတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မွာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေျပာရရင္ ကာတာကို မသြားၾကပါနဲ႔။ ဒုကၡေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကို ကူမဲ့ကယ္မဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရိွဘူး။ သူမ်ား အႏိုင္က်င့္တာ လိွမ့္ခံေနရတယ္။ လခလည္း စင္ကာပူ ေလာက္ မရဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းဆိုးတယ္။ လခခ်င္းယွဥ္လိုက္လို႔ စင္ကာပူထက္ ပိုမ်ားေနရင္ေတာင္ ကာတာကိုေတာ့ မသြားတာ ပိုေကာင္းတယ္။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ စင္ကာပူက ပိုေကာင္းတယ္။ စိတ္ခ်ရတယ္။ ျမန္မာေတြလည္းမ်ားေတာ့ အေရးအေၾကာင္းရိွရင္ ကူမဲ့ကယ္မဲ့သူ ေပါတယ္။ စင္ကာပူပဲ သြားၾကဘို႔ တိုက္တြန္း ခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာသာ သူတို႔က Carperter တို႔၊ Welder တို႔၊ Fitter တို႔ေျပာေပမဲ့ ဟုိ ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအလုပ္ေတြကို သူတို႔အာရပ္ေတြပဲ လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းပဲ ခိုင္းတာ။ အဲဒီမွာ ပါလက္စတိုင္းက လူေတြ၊ အာဖဂန္နစၥတန္က လူေတြလည္း လာလုပ္တယ္။ ဒီကလူေတြ ေျပာစကားလည္း မယံုၾကပါနဲ႔လု႔ိ။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။
ခုလို ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳေတြ ျပန္ၿပီးေ၀မွ်ရတာ အမ်ားႀကီး ၀မ္းသာပါတယ္။ ေနာက္သြားမဲ့သူေတြကို ကိုယ့္လို ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါပါပဲ။
သံုးသပ္ခ်က္
ကိုလွစိုးမွာ စင္ကာပူႏွင့္ ကာတာသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ျပားဘိုးမွ် အျမတ္မထြက္ခဲ့။ ႏိုင္ငံျခား သြားရန္ ရင္းခဲ့ရေသာ အရင္းပင္မေက်။ သူတစ္ပါးကို လုပ္ေကြ်းသမႈျပဳရန္ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေခ်သည္။ ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ၎၏ ဆက္ဆံေရးမေျပျပစ္မႈေၾကာင့္ဟု သိရသည္။ သို႔အတြက္ ေငြရွာရန္ တစ္ျပည္ရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသို႔ သြားၾက ရာတြင္ ေဒါသအေလွ်ာက္ မဆက္ဆံပဲ မိမိကိုယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳပ္တည္းကာ ရန္မျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ရန္လည္း အေရးႀကီး ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ရန္ျဖစ္လွ်င္ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ဆက္မထားပဲ ခ်က္ျခင္း ျပန္လႊတ္ေလ့ ရိွပါသည္။
အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူႏုိင္ငံဟူသည္ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုတို႔ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည္ ျဖစ္ရာ အက်င့္စရိုက္မ်ိဳးစံုတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံရမည္မွာ မုခ် ျဖစ္၏။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ရန္ျဖစ္၍ ျပန္ရလွ်င္ မိမိႏွင့္တကြ မိမိအေပၚ မွီခို ေနေသာ မိသားစုကိုပါ တုိက္ရိုက္ ထိခိုက္ႏိုင္သည္ဟု အျမဲ ေခါင္းထဲထည့္ထားကာ သည္းခံျခင္းတရား လက္ကိုင္ထားၾကရန္ တိုက္တြန္းလုိက္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ရန္ျဖစ္ၿပီး ျပန္လာရေသာ ကိုလွစိုးအေၾကာင္းကိုပါ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ စင္ကာပူကိုသြားတဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္လ ေလးငါးသိန္းပို႔ေနတာ ေတြ႔ေနရျပန္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္ထြက္ဘို႔ လုပ္ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ သြားေနရင္းက ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းဘက္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ေထာင္ၿပီး လူေတြ၀ိုင္းအံုေနတာ ၀င္ၿပီး စပ္စုၾကည့္လို႔ ဒူဘိုင္းနဲ႔ ကာတာအတြက္ အလုပ္ေတြေခၚေနတာ သိရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကာတာအတြက္ ၀င္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးတယ္။ ဗ်ဴးေတာ့ ပါျပန္ တယ္ဗ်ိဳ႔။
ကာတာအတြက္လည္း Carpenter ပဲ။ သူတို႔က ပိုက္ဆံကို သြားခါနီးက်မွ ေပးရမယ္ တဲ့။ ေအးဂ်င့္ဖီး စုစုေပါင္း ၁၁ သိန္း ပဲ ကုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကာတာမွာလည္း အရင္းမေက်ပါဘူးဗ်ာ။ ကာတာမွာလုပ္ခဲ့တာ စုစုေပါင္း ၈ သိန္းေလာက္ပဲ ျပန္ပို႔ႏိုင္ တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ၃ သိန္းေလာက္ ရံႈးတာပဲ။
ကာတာကို သြားတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုမွာ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္။ Carpenter ဆိုေပတဲ့ တကယ္လုပ္တဲ့အခါက် ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မလုပ္ခိုင္းဘူး။ အီဂ်စ္က အလုပ္သမားေတြက လက္သမားလုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ရိုးရိုး General Worker အလုပ္ပဲ လုပ္ရတယ္။ ႏွစ္ထပ္ကေန ငါးထပ္ထိ ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြမွာ သံခ်ည္၊ သံေကြး၊ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ထမ္းရတယ္။ သံေခ်ာင္းေတြ သယ္၊ ျဖတ္ အစံုေပါ့။ ျငမ္းလည္း ဆင္ရတယ္။ ကြန္ကရစ္ေလာင္းဘို႔ ေက်ာက္ပံုးရိုက္ရတယ္။ မဆလာ ေဖ်ာ္ရ တယ္။ အုတ္ႀကီးေတြ သယ္ရတယ္။ ေက်ာက္စရစ္နဲ႔ သဲတြန္းရတယ္။ ေရပိုက္လိုင္းေတြ မိလႅာပိုက္လိုင္းေတြ ဆင္ရတယ္။ ေၾကြျပားကပ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အုတ္သယ္ရတယ္။ အုတ္က အႀကီးႀကီးေတြ။ အဲဒီအုတ္တစ္လံုးကို ၇ ပိႆာေလာက္ ေလး တယ္။ အုတ္အလွ်ားက ၁၄လက္မ၊ ထုက ၉ လက္မထု။ အလယ္မွာ အေခါင္းပြႀကီးေတြ။ အုတ္ေတြက ႀကီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ၿပီးတာ ျမန္တယ္။ တစ္ေန႔ကို တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္တာေတာင္ ဒီလိုအခန္းမ်ိဳးဆို မနက္တစ္ခန္း၊ ညေနတစ္ခန္း အသာေလး ၿပီးတယ္။
ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းဆိုးတယ္။ ပူလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ တအားပူ။ ညဘက္ က်ေတာ့ ေလကတအားတိုက္။ အရမ္းခ်မ္းတယ္။ စားဘို႔ေသာက္ဘို႔ ၀ယ္ရေအာင္လို႔ ညဘက္ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ရင္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႀကီးထဲမွာ စူပါမားကက္ေတြကို သြားရေသးတယ္။ ပိတ္ရက္က်ေတာ့ ဒိုဖာ ဆိုတ့ဲေနရာသြားၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အစား အေသာက္ေတြ ၀ယ္ရတယ္။
ကာတာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သံုးဘို႔စဲြဘို႔လို႔ တစ္ေယာက္ကို ၁၅၀ ထုတ္ေခ်းတယ္။ လခထုတ္ေတာ့ လခထဲက ျပန္ျဖတ္ တာေပါ့။ ေနရတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြက တစ္ခန္း၊ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္က နီေပါေတြ။ ေနာက္တစ္ခန္းေက်ာ္က ဗီယက္ နမ္ေတြေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာ အရိုက္ခံရေသးတယ္။
ကုမၸဏီက ကုလား အင္ဂ်င္နီယာ မိုဟာမက္ အီဗရာဟင္ တဲ့။ သူက ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြခ်ဘို႔ လူအင္အားနည္းေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို အကူလႊတ္လိုက္တယ္။ ေျပာတံုးကေတာ့ ၿပီးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ပို႔ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဂိုေဒါင္လဲေရာက္ေရာ ကားသမားက မင္းတို႔ဒီမွာပဲ အိပ္ေပေတာ့။ ငါေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္မယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားမ်ားတယ္။ မင္းတို႔ အင္ဂ်င္နီယာက အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း ျပန္ပို႔ေပးမယ္ ေျပာထားတယ္။ ငါတို႔အလုပ္ၿပီး ေအာင္ မင္းေစာင့္ေနပါ။ ငါတို႔တခါတည္း ျပန္လိုက္ခဲ့မယ္။ ဒီမွာမအိပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ညဘက္ အရမ္းခ်မ္းေတာ့ ေစာင္ေတြမရိွဘဲ ဘယ္လုိမွ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရနံေၾကာေတြရိွလို႔ ခြင့္ျပဳမိန္႔မရိွဘဲ ဘယ္ေျမျပင္ေပၚမွာမွ မီးေမႊးခြင့္ မရိွဘူး။ ေမႊးရင္ အဖမ္းခံရမယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ နီေပါေကာင္ေလး ကို ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုေကာင္က မရဘူး၊ ျပန္မယ္ခ်ည္းလုပ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မင္းျပန္ရင္ ငါတို႔လည္း ျပန္လိုက္ခဲ့ မယ္ ဆိုၿပီး အတင္းကားေပၚတက္တယ္။ သူက အတင္းျပန္တြန္းခ်၊ ကြ်န္ေတာ္က အတင္း တံခါးဖြင့္တက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတံုး ကြ်န္ေတာ္လည္း ကားေပၚေရာက္ေရာ ကားသမားက သစ္သားတုတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာကုန္းျဖတ္ ရိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ဘယ္လိုမွ လုပ္မရလို႔ အဲဒီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကေတာ့ လူကို လူလိုမဆက္ဆံဘူး။
ညက်ေတာ့ အရမ္းေအးလာတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ ကဲ၊ ေထာင္က်မွ က်ေရာ့။ ျပန္လႊတ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး အတူပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို မင္းတို႔ မီးျခစ္ပါလား ဆိုၿပီး အနားက အတိုအစေတြ လိုက္ေကာက္။ ေျမျပင္ေပၚေတာ့ မီးေမႊးလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းခင္းေပၚ မီးေမႊးၿပီး တစ္ညလံုး မီးလံႈေနရတယ္။ ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့။
လခက တစ္ရက္ကို ရီယယ္ ၂၀ ရတယ္။ ၁ ရီယယ္ကို ျမန္မာေငြ ၃၀၀ နဲ႔ ညီမွ်တယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၆ နာရီကေန ေန႔ခင္း ၂ ခ်က္တီး ထိ။ ၁၁ နာရီေလာက္ကို ထမင္းစားခ်ိန္ေပးတယ္။ ညေနပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနနဲ႔ အရမ္းပူလို႔ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆို အိပ္ယာက ထၾကတယ္။ မနက္ ၅ နာရီဆို ေနထြက္ၿပီ။ မနက္ ၇ နာရီ ၈ နာရီေလာက္ ေနက ဒီမွာ တေပါင္း၊ တန္ခူးေန႔ခင္း ၁၂ နာရီေနထက္ ပိုျပင္းေသးတယ္။ အရမ္းကို ပူတာ။ အညာသားေတြေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး။ ေရနံေခ်ာင္းက ေကာင္ကေတာ့ ေရာက္ၿပီး ၃ ရက္ပဲ အလုပ္ဆင္းတယ္။ မခံႏိုင္ဘူး၊ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ကုန္ထားတဲ့ ၁၁ သိန္းေတာ့ ဟိုမွာပဲရွာၿပီး ျပန္ရေအာင္လုပ္ေတာ့မယ္ တဲ့။ ေအာင္မယ္ ဒါေတာင္ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေနပူထဲလုပ္ရတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူက လက္ေဆးကန္တို႔၊ အိမ္သာတို႔ဆင္ရတာ ဆိုေတာ့ အရိပ္ထဲမွာလုပ္ရတာ။
ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ တေပါင္း၊ တန္ခူးမွာ ေစာင္ေတြ ေလးငါးဆယ္ထပ္ေလာက္ ၿခံဳၿပီး ေခြ်းေအာင္းရသလိုမ်ိဳး။ အျပင္ထြက္လုိက္ျပန္ေတာ့ ေလပူႀကီးေတြက တဟူးဟူးတိုက္ေသးတယ္။ မ်က္လံုးေလးပဲ ဖြင့္ထားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို အ၀တ္ေတြနဲ႔ ျခံဳထားရတယ္။
အဲဒီမွာ ရန္ကုန္တစ္ဖက္ကမ္း၊ ဒလက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ Aircond ႏွစ္လံုးတပ္ေပးထားတယ္။ အရမ္းပူေတာ့ ဒီေကာင္က Aircond ကို သြားျပင္တယ္။ Aircond ေရွ႔မွာတပ္ထားတဲ့ ေလခဲြတဲ့ shutter ေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေလက ျဖာမထြက္ေတာ့ပဲ ေရွ႔တည့္တည့္ပဲ မႈတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ ေလမႈတ္ေနတဲ့ ေရွ႔တည့္တည့္သြားၿပီး ေခါင္းထိုး အိပ္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ ေသေနၿပီ။ ေသေနတာ ဘယ္သူမွေတာင္ မသိလိုက္ဖူး။ အဲဒီမွာပဲ ခ်လိုက္ရတာေပါ့။ သရဏဂံုေတာင္ မတင္လိုက္ရဘူး။
စားရတာကေတာ့ အစံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာ့ ဟင္းမရိွလို႔ အေဆာက္အဦးေတြထဲ လာအသိုက္လုပ္တဲ့ ငွက္ေတြ ဖမ္း ေၾကာ္စား။ ၾကြက္ေတြဖမ္းၿပီး ကင္စား။ သူတို႔ဆီမွာ ဒန္႔သလြန္သီးေပါေတာ့ ဒန္႔သလြန္သီးခူးၿပီး ဟင္းခ်က္။ ေနာက္ၿပီး သဲကႏၱာရ ထဲမွာ ဖြတ္လိုအေကာင္ႀကိး ေတြရိွတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ အဲဒီအေကာင္ႀကီးေတြ ခဲနဲ႔ပစ္ဖမ္းၿပီး ဟင္းခ်က္စားတယ္။ ၾကက္ဥ ခ်က္စားတယ္ေပါ့။ ျပန္ခါနီး ႏွစ္လေလာက္က်မွပဲ အစားအေသာက္ ေပါေတာ့တယ္။ အနားမွာရိွတဲ့ သားသတ္ရံုသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ငါတို႔ကို လခမေပးတာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီ။ အစားေကာင္းေကာင္းမစားရဘူး လုိ႔သြားေျပာေတာ့ သူတို႔က သိုးကလီစာ တို႔၊ ဆိတ္ကလီစာ တို႔၊ ကုလားအုတ္ေခါင္းတို႔ ေပးတယ္။ ယူတာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပဲ သြားယူတယ္။ အဲဒါေတြ ခ်က္ၿပီး တစ္ခန္းလံုး မွ်စားၾကတာေပါ့။
ဆန္ကေတာ့ အိႏိၵယဆန္၊ ဘဂၤလားဆန္နဲ႔ ထိုင္းဆန္ေတြ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ခပ္ညံ့ည့ံ ဆန္ေတြပဲ ၀ယ္ စားၾကတယ္။ ဆန္တစ္ကီလိုကို ၄ ရီယယ္ေပးရတယ္။
အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ ေပါင္မံု႔တစ္လံုးနဲ႔ အေအးတစ္ဗူး တိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ေရာက္ေနတာ ျမန္မာ စုစုေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္ရိွမယ္ ထင္တယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ေကာင္ေတြလည္း ရိွတယ္။ သူတို႔က အစိုးရကေန ေခၚတာ။ သူတို႔က် လခမွန္မွန္ရတယ္။ ေနပူႀကီးထဲမွာ လမ္းေတြေပၚေလွ်ာက္ၿပီး သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ မ်က္ႏွာတင္ ေဖာ္ထားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးအ၀တ္ေတြ ၿခံဳထားရတယ္။ ပူလြန္းလို႔။
ေနာက္ၿပီး လမ္းေဘးေတြမွာ ျမန္မာေဆးလိပ္တို႔၊ ကြမ္းယာတို႔ေရာင္းတဲ့ သူေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ေပၚတင္ေတာ့ ေရာင္းလို႔မရဘူးေပါ့။ ခိုးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ေရာင္းရတာ။ ျမန္မာ ေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ကို ၁ ရီယယ္။ ရွားသြားတဲ့အခါမေတာ့ တစ္လိပ္ကို ၁ ရီယယ္။ ကြမ္းတစ္ယာကို ၁ ရီယယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔ေရာင္းရတယ္။ လက္ကိုမလည္ဘူး။ ကာတာေတြ ကေတာ့ ကြမ္းမစားဘူး။ ျမန္မာ၊ အိႏိၵယ၊ ဘဂၤလားေတြပဲ ကြမ္းစားတယ္။ ေနာက္ၿပီး အသင့္စားႏုိင္တဲ့ ငါးပိဗူးေလးေတြလည္း ၀ယ္လို႔ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က အာရပ္ေတြ ထမင္းစားတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတယ္။ သူတို႔က ပက္ပ္စီဗူးတို႔၊ ျငဳပ္သီးတို႔၊ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူး၊ အသားဗူး ေတြနဲ႔စားတယ္။ သူတို႔စားၿပီးသြားရင္ ပက္ပ္စီဗူးတို႔၊ ျငဳပ္သီးတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေပးေလ့ရိွတယ္။ အေအးေတာ့ အလကား ေသာက္ရတာေပါ့။
ေနဦး။ ျမန္မာငါးပိ ဒုကၡအေၾကာင္း က်န္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကသြားေတာ့ ငါးပိ တစ္ပိႆာေလာက္ သယ္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ငါးပိရည္က်ိဳတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အနားမွာ အီဂ်စ္ကေကာင္ေတြ၊ ပါလက္စတိုင္းက ေကာင္ေတြ ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ငါးပိရည္ကိ်ဳေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လွမ္းေအာ္တယ္။ ကုလားလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္က်ိဳေနတဲ့ ငါးပိရည္အိုးယူၿပီး အကုန္ သြန္ပစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲ ဖ်ဥ္းကနဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြက လူထြားႀကီးေတြ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ဆီမွာ ရန္ျဖစ္လို႔ မရေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနလိုက္ရတာပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ အခန္းထဲကို ရဲေတြေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဗီယက္နမ္ေတြမွတ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဗီယက္နမ္ ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္တူတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ ဗီယက္နမ္ေတြေနတဲ့ အခန္းကို ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ ၁၀ ေယာက္စလံုးကို ဖမ္းသြားတယ္။ ေနာက္ၾကားရတာေတာ့ ၅ ေယာက္ကို ေသဒါဏ္ခ်လိုက္တယ္ တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အနားက နီေပါ ၃ ေယာက္ကို သတ္ၿပီး ခ်က္စားလို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ လူသားေတြ စားမိေသးလား မသိဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ဗီယက္နမ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားဘို႔ဆိုၿပီး ဟင္းတစ္ခြက္ လာေပးတယ္။ ဘာသားေတြလဲေတာ့ မသိဘူး။ ႏုပ္ႏုပ္စင္း ခ်က္ထားတာ။ စားလို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္။
သူတို႔ သတ္စားတာကို တစ္လေလာက္ၾကာမွ သိရတာ။ ပထမေတာ့ ဒီကုလားေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္ ဆိုၿပီး လုိက္ရွာေန တာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္မွ ရွာလို႔မေတြ႔ဘူး။ အလုပ္ရွင္က လခမေပးလို႔မ်ား overstay နဲ႔ တျခား တစ္ေနရာကို ေျပးသြားသလား ေပါ့။ အမ်ိဳးမိ်ဳး ယုန္ထင္၊ ေၾကာင္ထင္ ထင္ေနၾကတာ။
တစ္ေန႔မွာ ဗီယက္နမ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္အရမ္းေအာင့္လို႔ ေဆးရံုတက္ ခဲြလုိက္ရတယ္။ အဲဒီေကာင္ရဲ့ အစာအိမ္ထဲမွာ လူ လက္သည္းခြံသြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ရဲေတြက လိုက္စံုစမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြ သတ္စားတာ ေပၚသြားတယ္။ ဗီယက္နမ္ အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူသတ္ၿပီး ခ်က္စားတာက ၅ ေယာက္ထဲ။ အဲဒီေကာင္ေတြ ေခါင္းျဖတ္သတ္ဖို႔ စီရင္ခ်က္ အခ်ခံရတယ္။
လခက နည္း၊ အိမ္ကို ျပန္ပို႔ရတဲ့ေငြက မျဖစ္စေလာက္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္ခင္း အရမ္းပူတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အျပင္ထြက္ၿပီး ပိုက္ဆံ ရွာရတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ရလဲ ဆိုေတာ့ အိမ္ေတြေရွ႔၊ ေဟာ္တယ္ေတြေရွ႔မွာ အမိႈက္ပုံးေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီ အမိႈက္ပံုးေတြမွာ ပက္ပစီ တို႔၊ ဆဲဗင္းအပ္ တို႔ အေအးဗူးခံြေတြ လုိက္ေကာက္တယ္။ ဗူးခံြေတြကို ဖိနပ္နဲ႔ တက္နင္းၿပီး ျပားေအာင္လုပ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္နဲ႔ စုၿပီး ျပန္ေရာင္းတာေပါ့။ တစ္ကီလုိကို ၃ ရီယယ္ ရတယ္။ အစပိုင္း ေစ်းမသိေတာ့ အႏိွမ္ခံရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ တစ္ကီလိုကို ၆ ရီယယ္ထိ ေပးတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေဆာက္လက္စ တိုက္ေတြမွာ wiring လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ေပါင္းထားရတယ္။ သူတို႔မီးဆင္ရာကေန ၀ါယာျဖတ္စ ညွပ္စေတြ စုၿပီး ျပန္ေရာင္းရင္ တစ္ကီလိုကို ၂၀ ထိရတယ္။ ဒါ့အျပင္ သံပန္း သံတံခါး ဆရာတစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ ကူညီညာလုပ္ေသးတယ္။ အပို၀င္ေငြေလး ဘာေလးရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါလည္း သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ သူတို႔ သိသြားတဲ့အခါက် မလုပ္ရျပန္ဘူး။
၁၆၊ ၃။ ျပည္ေတာ္ျပန္ျခင္း
လခကိုလည္း မွန္မွန္မေပးဘူး။ ႏွစ္လေပါင္းေပး၊ သံုးလေပါင္းေပး။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို သံုးစရာေတာင္ ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ သံုးဘို႔ေရကို ကားနဲ႔လာပို႔ေပးတယ္။ ပလတ္စတစ္ ေရတိုင္ကီေတြနဲ႔ေပါ့။ ျပန္ကာနီး ေရ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္သြားေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပန္မယ္လဲ ဆိုေရာ ေရကိုပါ ျဖတ္လိုက္တယ္။ အရင္ ထည့္ေပးေနက် ေရကန္ႀကီးထဲမွာ ေရအျပည့္ ထည့္ေပးထား တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရိွသမွ် လူအကုန္ ဒီေရပဲ သံုးေနရတာကိုး။ ထမင္းခ်က္ဖို႔၊ ေရခ်ိဳးဘို႔၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဘို႔ အကုန္ ဒီေရပဲသံုးရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မျပန္ခင္ ေရျပတ္သြားတယ္။ ေရပူေရာ၊ ေရေအးပါ မရေတာ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရမွာေတာ့ ငါတို႔ကေတာ့ မထည့္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔မွာ ပိုက္ဆံရိွရင္ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ မွာထည့္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အရင္တံုးက ဦးေဆာင္လုပ္ေပးေနတဲ့ ျမန္မာ စူပါဗိုက္ဆာကလည္း စင္ကာပူကို ကူးသြားေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာ ေပါ့။ သူမရိွေတာ့ဘူူးလည္း ဆိုေရာ ကြ်န္တာ္တို႔ကို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လခထုတ္မေပးေတာ့ ရံုးကို သြားေျပာတာေပ့ါ။ မင္းတို႔ ျပန္ခ်င္သလား တဲ့။ ေမးတယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔ျပန္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ျပန္ရမယ္။ ျပန္ၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ကို ဒူဘိုင္းတို႔၊ ကာတာတို႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လာလို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္တဲ့။ ေျပာလုိက္ေသးတယ္။
သူတို႔ကလည္း အဂၤလိပ္လို နားမလည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ေကာင္းေကာင္းရွင္းမျပတတ္ေတာ့ အေတာ္ ျပႆနာ တက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကာတာေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကုလားႀကီးတစ္ေယာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေပါ့၊ ေခၚလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပေတာ့ သူက ရံုးကို ဘာသာျပန္ျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပန္ဘို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကာတာက ျပန္လာခဲ့တယ္ လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကာတာမွာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ငါးလ ၾကာခဲ့တယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလးငါးလမွာ လခ မွန္မွန္ေပးေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ခုနေျပာသလို ႏွစ္လသံုးလၾကာမွ ေပါင္းေပးတာတို႔၊ ရက္ပ်က္ေတြကို ျဖတ္တာတို႔၊ တစ္ခိ်ဳ႔လေတြမွာ စားဘို႔ေလာက္ပဲ ရတာတို႔ေတြ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး တုိင္မယ္ေတာမယ္ လုပ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရစရာ ရိွတဲ့ ပိုက္ဆံေတြထဲက ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ ႏႈတ္ယူထားလုိက္ၿပီး အကုန္ စုရွင္းေပးလုိက္တယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။ ဆယ္သိန္းနဲ႔ ငါးေသာင္းထင္တယ္၊ က်တယ္။
ပထမေတာ့ သူတို႔က သက္တမ္းတိုးမလား ေမးတယ္။ သြားလုပ္ရတာလည္း အေ၀းႀကီး၊ မင္းတို႔ သြားေရးလာေရးလည္း စီစဥ္ေပးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မိုင္ ၃၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာကို လိုင္းကားနဲ႔ သြားလုပ္ရတာ။ ေနာက္ၿပီး လခလည္းမွန္မွန္ မထုတ္ေပးဘဲန႔ဲ ငါတို႔ ဘာလို႔ လုပ္ရမလဲ၊ ခုထိေနရတာေတာင္ လြန္လွၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ခ့ဲတယ္။ အျပန္မွာ ဒူဘိုင္းေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေလးနာရီေလာက္ၾကာတယ္။ ေစာင့္ေနရတာ။ ေနာက္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ေနရတယ္။ Transit ေပါ့။
အဲဒီမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါး လံုး၀မရိွဘူး။ မေကာင္းတဲ့မိန္းမေတြ မရိွဘူး။ ကာတာႏိုင္ငံသားကို ကာတာရီလို႔ေခၚတယ္။ အာရပ္လူမိ်ဳးေတြ။ တစ္ကိုယ္လံုး အျဖဴေရာင္ ၀တ္ထားတယ္။ ေခါင္းကို အျဖဴေရာင္ၾကားၾကား၊ အျပာေရာင္ၾကားၾကား ေဖာ့လံုးလို ဟာႀကီးေတြနဲ႔ စြပ္ထားတယ္။ တစ္ေန႔ကို ဘုရားေက်ာင္း ၆ ႀကိမ္ ေလာက္သြားရတယ္။ မိန္းမ ၄ ေယာက္ထိ ယူခြင့္ရိွတယ္။
သူတို႔ဆီက မိန္းကေလးေတြကို သြားၿပီး ထိခြင့္၊ ကိုင္ခြင့္ မရိွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုထဲက လူတစ္ေယာက္ဆို ေကာင္ မေလး တစ္ေယာက္ စက္ဘီးနဲ႔လဲသြားလို႔ သြားထူေပးမိတာ ေထာင္တစ္ႏွစ္က်သြားတယ္။ တကယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကို မ်က္ႏွာဖံုးလွစ္ၾကည့္မိရင္ ေထာင္ ဆယ္ႏွစ္ထိ ခ်ႏိုင္တယ္ တဲ့။ သူတို႔စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ ဥပေဒေတြကို အာရဗီဘာသာ နဲ႔ေရာ၊ ျမန္မာဘာသာျပန္ပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေပးထားတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မွာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေျပာရရင္ ကာတာကို မသြားၾကပါနဲ႔။ ဒုကၡေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကို ကူမဲ့ကယ္မဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရိွဘူး။ သူမ်ား အႏိုင္က်င့္တာ လိွမ့္ခံေနရတယ္။ လခလည္း စင္ကာပူ ေလာက္ မရဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းဆိုးတယ္။ လခခ်င္းယွဥ္လိုက္လို႔ စင္ကာပူထက္ ပိုမ်ားေနရင္ေတာင္ ကာတာကိုေတာ့ မသြားတာ ပိုေကာင္းတယ္။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ စင္ကာပူက ပိုေကာင္းတယ္။ စိတ္ခ်ရတယ္။ ျမန္မာေတြလည္းမ်ားေတာ့ အေရးအေၾကာင္းရိွရင္ ကူမဲ့ကယ္မဲ့သူ ေပါတယ္။ စင္ကာပူပဲ သြားၾကဘို႔ တိုက္တြန္း ခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာသာ သူတို႔က Carperter တို႔၊ Welder တို႔၊ Fitter တို႔ေျပာေပမဲ့ ဟုိ ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအလုပ္ေတြကို သူတို႔အာရပ္ေတြပဲ လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းပဲ ခိုင္းတာ။ အဲဒီမွာ ပါလက္စတိုင္းက လူေတြ၊ အာဖဂန္နစၥတန္က လူေတြလည္း လာလုပ္တယ္။ ဒီကလူေတြ ေျပာစကားလည္း မယံုၾကပါနဲ႔လု႔ိ။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။
ခုလို ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳေတြ ျပန္ၿပီးေ၀မွ်ရတာ အမ်ားႀကီး ၀မ္းသာပါတယ္။ ေနာက္သြားမဲ့သူေတြကို ကိုယ့္လို ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါပါပဲ။
သံုးသပ္ခ်က္
ကိုလွစိုးမွာ စင္ကာပူႏွင့္ ကာတာသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ျပားဘိုးမွ် အျမတ္မထြက္ခဲ့။ ႏိုင္ငံျခား သြားရန္ ရင္းခဲ့ရေသာ အရင္းပင္မေက်။ သူတစ္ပါးကို လုပ္ေကြ်းသမႈျပဳရန္ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေခ်သည္။ ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ၎၏ ဆက္ဆံေရးမေျပျပစ္မႈေၾကာင့္ဟု သိရသည္။ သို႔အတြက္ ေငြရွာရန္ တစ္ျပည္ရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသို႔ သြားၾက ရာတြင္ ေဒါသအေလွ်ာက္ မဆက္ဆံပဲ မိမိကိုယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳပ္တည္းကာ ရန္မျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ရန္လည္း အေရးႀကီး ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ရန္ျဖစ္လွ်င္ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ဆက္မထားပဲ ခ်က္ျခင္း ျပန္လႊတ္ေလ့ ရိွပါသည္။
အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူႏုိင္ငံဟူသည္ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုတို႔ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည္ ျဖစ္ရာ အက်င့္စရိုက္မ်ိဳးစံုတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံရမည္မွာ မုခ် ျဖစ္၏။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ရန္ျဖစ္၍ ျပန္ရလွ်င္ မိမိႏွင့္တကြ မိမိအေပၚ မွီခို ေနေသာ မိသားစုကိုပါ တုိက္ရိုက္ ထိခိုက္ႏိုင္သည္ဟု အျမဲ ေခါင္းထဲထည့္ထားကာ သည္းခံျခင္းတရား လက္ကိုင္ထားၾကရန္ တိုက္တြန္းလုိက္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ရန္ျဖစ္ၿပီး ျပန္လာရေသာ ကိုလွစိုးအေၾကာင္းကိုပါ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
ဘ၀ခါးခါး (ကိုလွစိုး-၁)
နာမည္ - ကိုလွစိုး
အသက္ - ၃၅
ပညာအရည္အခ်င္း - အေျခခံပညာ အထက္တန္း
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - က်ပန္း
လစာ -
၁၆၊ ၁။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရေသာ စင္ကာပူခရီး
ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္ ဆိုေတာ့ ပထမဆံုး ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ရတာေပါ့။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ ပံုစံ ၁၇ လုပ္ရမယ္တ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႔နယ္မွာ ပံုစံ ၁၇ ယူၿပီး ပတ္စ္ပို႔ရံုးလာ။ ကုိယ္ကလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေတာ့ အဲဒီရံုးေရွ႔မွာ စုစု စုစုနဲ႔ အတင္း၀ိုင္းေခၚေနၾကတဲ့ ပဲြစားေတြကို ပံုစံယူၿပီး ျဖည့္ခိုင္းရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္ဖို႔ သူတို႔ကိုပဲ အပ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ ႏွစ္လ နီးပါးၾကာမွ ပတ္စ္ပို႔ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူသြားမယ္လုပ္ေတာ့ ဟသၤာတက အစ္ကိုႀကီးက သူ႔အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ မျမင့္ တဲ့။ သူ႔ေယာက္်ားက စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီ မျမင့္က ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္တစ္ခုရဲ့ လက္ခဲြဆိုပါေတာ့။ သူက ဟသၤာတက လူရွာၿပီး ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္ကေန တစ္ဆင့္ စင္ကာပူကို လူပို႔တယ္။ အဲဒီ မျမင့္က ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္ဆီလႊတ္ၿပီး သင္တန္း တက္ခိုင္းတယ္။ ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္က လမ္း ၅၀ မွာ။
သင္တန္းက ေတာင္ဒဂံု စက္မႈဇံုမွာ။ သင္တန္းက Welding သင္တန္း။ သင္တန္းေၾကးက ၅ ေသာင္း ေပးရတယ္။ အဲဒီ မွာပဲ အိပ္၊ အဲဒီမွာပဲ စားေပါ့။ စစခ်င္း တစ္ေပေလာက္ရိွတ့ဲ သံျပားေတြကို Gas cutter နဲ႔ ျဖတ္ရတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ဘယ္ အဆင္ေျပမလဲ။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရိွေတာ့မွ သေဘာတရား နားလည္သြားၿပီး ျဖတ္စေတြလည္း ညီလာတယ္။ သံျပားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ျဖတ္တတ္သြားေတာ့ ပိုက္လံုးေတြကို ျဖတ္ရတယ္။ ပိုက္လံုးေတြကို ၄၅ ဒီဂရီ၊ ၉၀ ဒီဂရီ အေနအထားနဲ႔ ျဖတ္ ရတယ္။ Bevel ထိုးရတယ္။ (Bevel ထိုးသည္ ဆိုသည္မွာ ပိုက္လံုးႏွင့္ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ား ဆက္ရာတြင္ ဂေဟေဆာ္ရန္အတြက္ ပိုက္ႏႈတ္ခမ္းကို ၄၅ ဒီဂရီ ႏႈတ္ခမ္းလံုးေပးျခင္းကို ေခၚသည္။) စသျဖင့္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္သင္ေပးသြားတာေပါ့။
တစ္ပတ္တစ္ခါ လက္ေတြ႔စစ္ေဆးတယ္။ ဘယ္သူ ဂေဟေကာင္းေကာင္း ေဆာ္ႏိုင္သလဲ ေပါ့။ အဲဒီ welding သင္တန္း ကို ႏွစ္လ တက္လိုက္ရတယ္။
သင္တန္းလဲ တက္ၿပီးေရာ။ အင္တာဗ်ဴးလာမယ္တဲ့။ Pipe Fitter နဲ႔ ေခၚမယ္။ ခု လူ ၃၀ ရိွတဲ့အနက္ ၁၅ ေယာက္ အင္တာဗ်ဴးရမယ္ တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က်တယ္။ မပါဘူး။ သူတို႔က မင္းလုပ္တာကိုင္တာေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာ အားနည္းတယ္၊ ေလ့က်င့္လိုက္ဦး တဲ့။
အင္တာဗ်ဴးမပါဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အားငယ္ သြားတာေပါ့။ အိမ္ကလည္း သြားေစခ်င္ေနၿပီကိုး။ သူတို႔ ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ကိစၥမရိွဘူး။ နက္ျဖန္ကာ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ထပ္ရိွေသးတယ္ တဲ့။ Carpenter တဲ့။ အမွန္ဆို လက္သမား ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္စိတ္ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အင္တာဗ်ဴး၀င္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သစ္၊ သံ၊ တူ၊ ေဆာက္၊ လႊ စသျဖင့္ ေပးထားၿပီး ေသတၱာေလးေတြ ရိုက္ျပရတယ္။ စြန္ၿမီးစေကး (လက္ယွက္ထိုး) နဲ႔ ရိုက္ျပရတယ္။
သူတို႔က မင္း ဒါမိ်ဳးေတြ အရင္တံုးက လုပ္ဖူးသလား ဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔ေတာ့ မလုပ္ဖူးဘူး။ ပုသိမ္မွာတံုးကေတာ့ ပရိ ေဘာဂ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေတာ့ လက္သမားေတြလုပ္ေနတာ အနီးကပ္ျမင္ဖူးတယ္ ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ တတ္သေလာက္ မွတ္သ ေလာက္ လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ႀကိဳက္တာနဲ႔ေရြးလို႔ ပါသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ အင္တာဗ်ဴးလာတာက တရုတ္ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္၊ HR (Human Resources) ကတစ္ေယာက္၊ ျမန္မာ စူပါဗိုက္ဆာ တစ္ေယာက္။
လုပ္ရမွာက သေဘၤာက်င္းမွာ။ Keppel Sea Scan တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေတာ့ သူတို႔က ေနာက္ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ ေလာက္ၾကာရင္ သြားရလိမ့္မယ္။ ပိုက္ဆံျပန္ယူပါ တဲ့ ေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္ပိုက္ဆံယူတယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီးက ေလယာဥ္ လက္မွတ္ အပါအ၀င္ စုစုေပါင္း စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၈၀၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ျမန္မာေငြ ၂၉ သိန္းေက်ာ္ ေပါ့။ ရြာမွာ ပုိက္ဆံျပန္ယူၿပီး ဟသၤာတလာေတာ့ ဟသၤာတက ေအးဂ်င့္ မျမင့္ က နင္တို႔ အဲဒီပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ရန္ကုန္သြားရင္ စိတ္မခ်ရဘူး။ သူ႔ကိုေပး၊ သူလဲႊေပးမယ္ လို႔ေျပာလို႔ သူ႔ကို ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ဘို႔ ေအးဂ်င့္ဖီး ရၿပီးၿပီ လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔ကပဲ ဘာေတြ ဘာေတြ ၀ယ္ရမယ္ ဆိုတာ စာနဲ႔ေရးေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါေတြ လုိက္၀ယ္တယ္။ ေနာက္ စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြ၀ယ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ေၾကာ္ေတြ လုပ္ၿပီး သြားရမဲ့ရက္ကို အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာ ေပါ့။
ျမမင္းသရဖူမွာ ေဆးစစ္ရေသးတယ္။ ေဆးစစ္ခက ရွစ္ေထာင္ ေပးရတယ္။ ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ထားၾက။ သန္ဘက္ခါ ထြက္ရမယ္ တဲ့ ေျပာတယ္။ ထြက္ရမဲ့ေန႔မတိုင္မီ တစ္ည ေအးဂ်င့္ရံုးခန္းမွာ အားလံုး စုအိပ္ၾကတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္တာ ၁၂ ေယာက္ အနက္ ပထမ ၉ ေယာက္က မေန႔ကတည္းက သြားႏွင့္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသုတ္မွာေတာ့ ၃ ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မွတ္ရလြယ္ေအာင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို ဦးထုပ္ အျဖဴေတြ ေဆာင္းေပးလိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူသြားတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ၉ လပိုင္း။ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့ Tampines Village မွာ စုေနရတယ္။ ေရာက္ခါစမွာ သံုးဘို႔ တစ္ေယာက္ကို ၅၀ စီ ထုတ္ေခ်းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေရဘိုး၊ မီးဘိုးေပးရမယ္ လို႔လည္း ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ေရာက္လာရင္ အဆင္သင့္ သံုးႏိုင္ေအာင္ ငါတို႔ ထမင္း ေပါင္းအိုး၊ ဂက္စ္မီးဖို၊ ေရခဲေသတၱာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ စတာေတြ ၀ယ္ေပးထားတယ္။ မင္းတို႔အားလံုး စုၿပီးထည့္ရမယ္။ လကုန္ရင္ အဲဒါေတြအတြက္ လခထဲကျဖတ္မယ္ လို႔ေျပာတယ္။
အခန္း ႏွစ္ခန္းေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ ေလာေလာဆယ္ ၆ ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ဆယ္ေယာက္ ျဖစ္လာ တယ္။ ဟိုတစ္ခန္းမွာ ၇ ေယာက္ ေနရတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဆးစစ္သြားရတယ္။ ေဆးေအာင္ၿပီးျပန္ေတာ့ Low Levy ေျဖဘို႔ဆိုၿပီး တစ္ပတ္ training သြားရတယ္။ welding ေဆာ္တာ ေလ့က်င့္ရတယ္။ တစ္ပတ္ၿပီးလို႔ စစ္လုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္တယ္။
ေအာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရံုးကို သြားရတယ္။ ရံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုကို သူတို႔ကုမၸဏီရဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ဖတ္ျပ တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အခန္းခ ျဖတ္မယ္ ဆိုတာရယ္၊ တစ္လကို ေဒၚလာ ၅၀ ကုမၸဏီက မျဖစ္မေန စုေပးမယ္ ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ဖတ္ျပၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ Work Perimit Holder အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အခန္းခကို ကုမၸဏီမွသာ က်ခံရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ရွင္သည္ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ အခန္းခ ျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရိွ။ (ရည္ညႊန္း - Foreign Workers Employment Act)
မနက္ ၅ နာရီဆို အိပ္ယာကထ။ ထမင္းအိုးတည္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြထည့္။ ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္သြားတာေပါ့။ လုပ္ရတာက မနက္ ၇ နာရီခဲြကေန ပံုမွန္ အလုပ္ခိ်န္ဆို ညေန ၄ နာရီခဲြအထိ။ အိုဗာတိုင္ရိွရင္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြထိ ဆင္းရတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ည ၉ နာရီထိ ဆင္းရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြ ထိ ဆင္းရတယ္။
ညေန ၇ နာရီခဲြေက်ာ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းအိုးေလး ေကာက္တည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က် ထမင္းက်က္။ ကိုယ့္ပါလာတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ေက်ာ္ ေလးေတြနဲ႔စား။ ဟင္းမရိွေတာ့တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ၾကက္ဥေလးေၾကာ္ ေပါ့။ ျဖစ္သလို စားလိုက္ၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ဂစ္တာတီးတ့ဲလူက တီး။ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူက ဆို။ ထမင္း မစားေသးပဲ ျခင္းခတ္တဲ့သူက ခတ္။ တျခားအခန္း ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ည ၉ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာ။ ေညွာ္ေတြ လုပ္တဲ့သူက ရိွေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ အရက္၀ိုင္းဖဲြ႔တဲ့သူက ဖဲြ႔။ ဗီဒီယိုၾကည့္ေနတဲ့သူက ဂစ္တာတီးေနတဲ့သူကို ေဟ့ေကာင္၊ ဒီမွာ ဗီဒီယို ၾကည့္ေနတယ္။ တိုးတိုးဆို ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္။ ဘာကြ၊ ဒါ မင့္အိမ္မဟုတ္ဘူး။ မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္။ ဒီမွာေတာ့ မရဘူး ဆိုၿပီး စကားမ်ားလိုမ်ား။ ဘုရားရိွခိုးတဲ့သူကလည္း ၾသကာသ၊ ၾသကာသ နဲ႔ အတင္းေအာ္ဟစ္ၿပီး ရိွခိုးလို ခိုး။ အိပ္ေနတဲ့ သူကလည္း ေအာင္မယ္မင္း၊ ခုမွ ဘုရားဒကာနဲ႔ ေတြ႔ေနရျပန္ၿပီ။ တိုးတိုးလုပ္ၾကကြ နဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ညစ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့ အစ္ကိုရာ။
Tampines မွာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ Jurong East က IMM ေနာက္မွာရိွတဲ့ dormetry ေတြဆီ ေျပာင္းရတယ္။
လုပ္ရတာက သံုးထပ္သားေတြကို cutter နဲ႔ျဖတ္ၿပီး သေဘၤာေပၚမွာ အခန္းေတြဖဲြ႔တယ္။ နံရံကပ္ ဘီရိုေတြ၊ တပ္ရတယ္။ အလွဆင္တာေတြေပါ့၊ လုပ္ရတယ္။ ကိုးရီးယားကလာတဲ့ ႀကိတ္သားေတြနဲ႔လည္း လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ေျပာင္းသြား တယ္။ လက္သမားအျဖစ္နဲ႔ ပရိေဘာဂေတြ လုပ္ေနရာကေန insulation ကပ္ရျပန္ေရာ။
ျမန္မာျပည္မွာတံုးကေတာ့ ဒီ insulation ဆိုတာ လုပ္ဖူးဘို႔ မေျပာနဲ႔၊ ၾကားဖူးတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။
သေဘၤာနံရံေတြမွာ welder က သံငုတ္ေလးေတြ ဂေဟေဆာ္ေပးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီနံရံေတြကို insulation ကပ္ရတာ။ Insulation လုပ္ရတဲ့ အျပားႀကီးေတြက အ၀ါေရာင္။ အဲဒါႀကီးေတြကို လိုသေလာက္ ဓါးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ကပ္ရ တယ္။ အဲသလို ဓါးနဲ႔ျဖတ္လိုက္ရင္ ၀ါ၀ါအမံႈ႔ေတြ ထြက္လာတယ္။ အရမ္းယားတဲ့ အမံႈ႔ေတြေပါ့။ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့ ေခြးလယားသီး အေပြးေတြနဲ႔ တူတယ္။ သူက အမံႈ႔မဟုတ္ဘူး။ ဆူးေလးေတြ။ ခါပစ္လို႔မရဘူး။
အလုပ္မ်ားၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ ယားတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီဆူးေလးေတြက ေရနဲ႔ေဆးပစ္လို႔လည္း ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အေရျပားမွာ စိုက္၀င္ေနတာ။ ကပ္ရံုကပ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လိုခါခါ၊ ခါလို႔ကေတာ့ လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္မွ အဲဒီက ၀ါရင့္ ကုလားေတြက ေျပာျပလို႔ insulation လုပ္တဲ့ေနရာမွာသံုးတဲ့ တိပ္ေတြနဲ႔ ကပ္ယူရတယ္။ အဲဒီတိပ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက ဒန္အိုးဖာတဲ့ တိပ္ေတြနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီ တိပ္ေတြနဲ႔ ကပ္လိုက္ေတာ့မွ ယားတာ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လံုး၀ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဆိုးတာက အ၀တ္အစားေတြမွာ ကပ္ေနတာပဲ။ သူက ဘယ္လိုမွ ေလွ်ာ္လို႔မရေတာ့ အ၀တ္ေတြ ၀တ္လိုက္ရင္ အရမ္းယားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ယားလို႔ကုပ္ရာကေန လက္မွာ အနာေတြျဖစ္လို႔ ေဆးခန္းသြားျပလုိက္ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးခန္းက အနာေပ်ာက္ေအာင္ပဲ လုပ္ေပးႏိုင္မွာေပါ့။ မယားေအာင္ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေန႔တိုင္း ဒါ ကိုင္ေနရ တာ ဆိုေတာ့ ေပ်ာက္လဲ ခဏပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္မွာ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတ့ဲထိ အနာေတြ မေပ်ာက္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္။ အႏို႔ ယားေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး၊ ကုတ္ကေရာ။ ကုတ္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္မွာပဲ။
ေဟာဒီမွာၾကည့္ပါဦး။ ကြ်န္ေတာ့လက္မွာ ခုထိ အမာရြတ္ေတြ ရိွတံုး။
အဲဒီလိုလုပ္ရင္း ကြ်မ္းက်င္လာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ သူမ်ားေနာက္ လိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ သေဘၤာအသစ္ေပၚ တက္ရတယ္။ Insulation မရိွတဲ့အခါေတာ့ welder ေတြေနာက္ လုိက္ရတယ္။ သူတို႔လိုတာ ျဖတ္ေတာက္၊ tacking တဲြေပး။ သူတို႔ ေဆာ္ၿပီးသား welding သားေတြကို grinding လိုက္တိုက္ စသျဖင့္ေပါ့ လုပ္ရတယ္။
ေဆးခြင့္ တစ္ရက္ယူရင္ စံုစမ္းၿပီး ေနမေကာင္းတာ မွန္ရင္ အဲဒီရက္အတြက္ လခေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညာၿပီး ခြင့္တင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ မေပးဘူး။ သံုးရက္အထိ ပ်က္ခဲ့ရင္ သတိေပးၿပီး မလုိက္နာရင္ ျပန္လႊတ္တယ္။ ဟို ပဲခူးက ေကာင္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ သူက အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္ကို ေငြျပန္မလဲႊဘဲ စုထားတာသိတယ္။ စုထားေတာ့ ဘဏ္စာရင္းထဲမွာက ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားေနၿပီေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔ဘဏ္ကဒ္ရဲ့ password လဲ သိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အားလံုးအလုပ္သြားေနတံုး သူက ေနမေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး အလုပ္မဆင္းပဲ ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေသတၱာေသာ့ကိုဖ်က္၊ ဘဏ္ကဒ္ကိုယူ၊ ရိွသမွ်ေငြေတြ အကုန္ထုတ္တယ္။ ဟိုေကာင္လဲ အလုပ္ကျပန္လာေရာ ေသတၱာေသာ့ ပ်က္ေနတာေတြ႔လို႔ စစ္လုိက္ေတာ့ ဘဏ္ကဒ္ အခိုးခံရတာ သိေရာ။ ဒီေန႔အဖို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ အလုပ္မဆင္းတာကိုး။ ရွင္းေနတာပဲ။ အဲဒီတင္ မန္ေနဂ်ာတို႔၊ စူပါဗိုက္ဆာတို႔က သူ႔ကို ေခ်ာ့ခ်ည္တစ္လွည့္ ေခ်ာက္ခ်ည္တစ္ခါနဲ႔ စစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ သူ႔လိပ္ျပာ သူမလံုျဖစ္ၿပီး ၀န္မခံဘဲ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ Overstay ျဖစ္သြားတာေပါ့။
တဲြၿပီး လုပ္ရတာေတာ့ အစံုပဲ၊ ဘဂၤလား၊ နီေပါ၊ အိႏိၵယ၊ ျမန္မာ စသျဖင့္အစံုပဲ။ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္း ၉ လေက်ာ္၊ ဆယ္လထဲေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကုလားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလွခါးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ေနတံုး ကုလားတစ္ေယာက္လာၿပီး ေလွခါးကို လႈပ္ခ်ၿပီး ျပႆနာလာရွာတယ္။ ဆဲလဲ ဆဲတယ္။ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ရက္မဟုတ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလွခါးေပၚက ခုန္ဆင္း လာၿပီး သူ႔ကိုျပန္ၿပီး ဆဲ။ ဒီတင္ ကုလားက screw driver ကိုင္ၿပီး အတင္းေျပးလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ထဲရိွတဲ့ Grinder နဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ ကုလားႏွာႏုထိၿပီး ေသြးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စီးက်လာတယ္။
အဲဒီမွာက ကုလားေတြမ်ားတယ္။ ဒါဏ္ရာကေတာ့ သိပ္မႀကီးက်ယ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသြေတြ အရမ္းက်ေနေတာ့ ျပႆနာက အေတာ္ႀကီးသြားတယ္။ ဒါကို သူေဌးသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခုနစ္ရက္တိတိ အျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ အလုပ္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔က အတူတူ လုပ္တဲ့အလုပ္သမားေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြ၊ စူပါဗိုက္ဆာကို ေခၚ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းၿပီး ကုလားေရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ ျပန္ပို႔ဘို႔ လုပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကန္ထရိုက္မျပည့္ဘဲ ျပန္ရတာမို႔လို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဘိုးကို လခထဲကျဖတ္မယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္လကို ၅၀ စုထားတာေတြ နဲ႔ လခကိုေတာ့ ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ ျပန္ေပးမယ္ ေပါ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ ေနရပ္ျပန္စရိတ္ကို အလုပ္ရွင္ကသာ က်ခံရပါမည္။ (Ref: Employment of Foreign Manpower Act (Chapter 91A), First Schedule, 21.)
ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို Gang Star ေတြလက္ထဲ အပ္လိုက္တယ္။ ဗလေကာင္းေကာင္း အေကာင္ႀကီး သံုးေယာက္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တစ္ေနရာ ေခၚသြားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကုလားကေတာ့ သူတို႔ ေလယာဥ္က အရင္ ထြက္တာမို႔ သူအရင္ ျပန္သြားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေနာက္မွ ျပန္ရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူကေန ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ စင္ကာပူကိုသြားတံုးက ကုန္တာ စုစုေပါင္း သိန္း ၃၀ ေက်ာ္။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာေနခဲ့တဲ့ ၁၁ လအတြင္း အိမ္ကိုျပန္ပို႔ႏိုင္ခဲ့တာ ၂၇ သိန္း။ ဆိုေတာ့ အရင္းေတာင္ မေက်ဘူး။
အသက္ - ၃၅
ပညာအရည္အခ်င္း - အေျခခံပညာ အထက္တန္း
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - က်ပန္း
လစာ -
၁၆၊ ၁။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရေသာ စင္ကာပူခရီး
ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္ ဆိုေတာ့ ပထမဆံုး ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ရတာေပါ့။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ ပံုစံ ၁၇ လုပ္ရမယ္တ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႔နယ္မွာ ပံုစံ ၁၇ ယူၿပီး ပတ္စ္ပို႔ရံုးလာ။ ကုိယ္ကလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေတာ့ အဲဒီရံုးေရွ႔မွာ စုစု စုစုနဲ႔ အတင္း၀ိုင္းေခၚေနၾကတဲ့ ပဲြစားေတြကို ပံုစံယူၿပီး ျဖည့္ခိုင္းရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔လုပ္ဖို႔ သူတို႔ကိုပဲ အပ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ ႏွစ္လ နီးပါးၾကာမွ ပတ္စ္ပို႔ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူသြားမယ္လုပ္ေတာ့ ဟသၤာတက အစ္ကိုႀကီးက သူ႔အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ မျမင့္ တဲ့။ သူ႔ေယာက္်ားက စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီ မျမင့္က ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္တစ္ခုရဲ့ လက္ခဲြဆိုပါေတာ့။ သူက ဟသၤာတက လူရွာၿပီး ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္ကေန တစ္ဆင့္ စင္ကာပူကို လူပို႔တယ္။ အဲဒီ မျမင့္က ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္ဆီလႊတ္ၿပီး သင္တန္း တက္ခိုင္းတယ္။ ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္က လမ္း ၅၀ မွာ။
သင္တန္းက ေတာင္ဒဂံု စက္မႈဇံုမွာ။ သင္တန္းက Welding သင္တန္း။ သင္တန္းေၾကးက ၅ ေသာင္း ေပးရတယ္။ အဲဒီ မွာပဲ အိပ္၊ အဲဒီမွာပဲ စားေပါ့။ စစခ်င္း တစ္ေပေလာက္ရိွတ့ဲ သံျပားေတြကို Gas cutter နဲ႔ ျဖတ္ရတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ဘယ္ အဆင္ေျပမလဲ။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရိွေတာ့မွ သေဘာတရား နားလည္သြားၿပီး ျဖတ္စေတြလည္း ညီလာတယ္။ သံျပားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ျဖတ္တတ္သြားေတာ့ ပိုက္လံုးေတြကို ျဖတ္ရတယ္။ ပိုက္လံုးေတြကို ၄၅ ဒီဂရီ၊ ၉၀ ဒီဂရီ အေနအထားနဲ႔ ျဖတ္ ရတယ္။ Bevel ထိုးရတယ္။ (Bevel ထိုးသည္ ဆိုသည္မွာ ပိုက္လံုးႏွင့္ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ား ဆက္ရာတြင္ ဂေဟေဆာ္ရန္အတြက္ ပိုက္ႏႈတ္ခမ္းကို ၄၅ ဒီဂရီ ႏႈတ္ခမ္းလံုးေပးျခင္းကို ေခၚသည္။) စသျဖင့္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္သင္ေပးသြားတာေပါ့။
တစ္ပတ္တစ္ခါ လက္ေတြ႔စစ္ေဆးတယ္။ ဘယ္သူ ဂေဟေကာင္းေကာင္း ေဆာ္ႏိုင္သလဲ ေပါ့။ အဲဒီ welding သင္တန္း ကို ႏွစ္လ တက္လိုက္ရတယ္။
သင္တန္းလဲ တက္ၿပီးေရာ။ အင္တာဗ်ဴးလာမယ္တဲ့။ Pipe Fitter နဲ႔ ေခၚမယ္။ ခု လူ ၃၀ ရိွတဲ့အနက္ ၁၅ ေယာက္ အင္တာဗ်ဴးရမယ္ တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က်တယ္။ မပါဘူး။ သူတို႔က မင္းလုပ္တာကိုင္တာေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာ အားနည္းတယ္၊ ေလ့က်င့္လိုက္ဦး တဲ့။
အင္တာဗ်ဴးမပါဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အားငယ္ သြားတာေပါ့။ အိမ္ကလည္း သြားေစခ်င္ေနၿပီကိုး။ သူတို႔ ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ကိစၥမရိွဘူး။ နက္ျဖန္ကာ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ထပ္ရိွေသးတယ္ တဲ့။ Carpenter တဲ့။ အမွန္ဆို လက္သမား ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္စိတ္ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အင္တာဗ်ဴး၀င္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သစ္၊ သံ၊ တူ၊ ေဆာက္၊ လႊ စသျဖင့္ ေပးထားၿပီး ေသတၱာေလးေတြ ရိုက္ျပရတယ္။ စြန္ၿမီးစေကး (လက္ယွက္ထိုး) နဲ႔ ရိုက္ျပရတယ္။
သူတို႔က မင္း ဒါမိ်ဳးေတြ အရင္တံုးက လုပ္ဖူးသလား ဆိုေတာ့ လက္ေတြ႔ေတာ့ မလုပ္ဖူးဘူး။ ပုသိမ္မွာတံုးကေတာ့ ပရိ ေဘာဂ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေတာ့ လက္သမားေတြလုပ္ေနတာ အနီးကပ္ျမင္ဖူးတယ္ ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ တတ္သေလာက္ မွတ္သ ေလာက္ လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ႀကိဳက္တာနဲ႔ေရြးလို႔ ပါသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ အင္တာဗ်ဴးလာတာက တရုတ္ မန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္၊ HR (Human Resources) ကတစ္ေယာက္၊ ျမန္မာ စူပါဗိုက္ဆာ တစ္ေယာက္။
လုပ္ရမွာက သေဘၤာက်င္းမွာ။ Keppel Sea Scan တဲ့။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေတာ့ သူတို႔က ေနာက္ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ ေလာက္ၾကာရင္ သြားရလိမ့္မယ္။ ပိုက္ဆံျပန္ယူပါ တဲ့ ေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္ပိုက္ဆံယူတယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီးက ေလယာဥ္ လက္မွတ္ အပါအ၀င္ စုစုေပါင္း စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၈၀၀ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ျမန္မာေငြ ၂၉ သိန္းေက်ာ္ ေပါ့။ ရြာမွာ ပုိက္ဆံျပန္ယူၿပီး ဟသၤာတလာေတာ့ ဟသၤာတက ေအးဂ်င့္ မျမင့္ က နင္တို႔ အဲဒီပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ရန္ကုန္သြားရင္ စိတ္မခ်ရဘူး။ သူ႔ကိုေပး၊ သူလဲႊေပးမယ္ လို႔ေျပာလို႔ သူ႔ကို ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ဘို႔ ေအးဂ်င့္ဖီး ရၿပီးၿပီ လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔ကပဲ ဘာေတြ ဘာေတြ ၀ယ္ရမယ္ ဆိုတာ စာနဲ႔ေရးေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါေတြ လုိက္၀ယ္တယ္။ ေနာက္ စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြ၀ယ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ေၾကာ္ေတြ လုပ္ၿပီး သြားရမဲ့ရက္ကို အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာ ေပါ့။
ျမမင္းသရဖူမွာ ေဆးစစ္ရေသးတယ္။ ေဆးစစ္ခက ရွစ္ေထာင္ ေပးရတယ္။ ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ထားၾက။ သန္ဘက္ခါ ထြက္ရမယ္ တဲ့ ေျပာတယ္။ ထြက္ရမဲ့ေန႔မတိုင္မီ တစ္ည ေအးဂ်င့္ရံုးခန္းမွာ အားလံုး စုအိပ္ၾကတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္တာ ၁၂ ေယာက္ အနက္ ပထမ ၉ ေယာက္က မေန႔ကတည္းက သြားႏွင့္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသုတ္မွာေတာ့ ၃ ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မွတ္ရလြယ္ေအာင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ကို ဦးထုပ္ အျဖဴေတြ ေဆာင္းေပးလိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူသြားတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ၉ လပိုင္း။ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့ Tampines Village မွာ စုေနရတယ္။ ေရာက္ခါစမွာ သံုးဘို႔ တစ္ေယာက္ကို ၅၀ စီ ထုတ္ေခ်းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေရဘိုး၊ မီးဘိုးေပးရမယ္ လို႔လည္း ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ေရာက္လာရင္ အဆင္သင့္ သံုးႏိုင္ေအာင္ ငါတို႔ ထမင္း ေပါင္းအိုး၊ ဂက္စ္မီးဖို၊ ေရခဲေသတၱာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ စတာေတြ ၀ယ္ေပးထားတယ္။ မင္းတို႔အားလံုး စုၿပီးထည့္ရမယ္။ လကုန္ရင္ အဲဒါေတြအတြက္ လခထဲကျဖတ္မယ္ လို႔ေျပာတယ္။
အခန္း ႏွစ္ခန္းေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမွာ ေလာေလာဆယ္ ၆ ေယာက္။ ေနာက္ေတာ့ ဆယ္ေယာက္ ျဖစ္လာ တယ္။ ဟိုတစ္ခန္းမွာ ၇ ေယာက္ ေနရတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဆးစစ္သြားရတယ္။ ေဆးေအာင္ၿပီးျပန္ေတာ့ Low Levy ေျဖဘို႔ဆိုၿပီး တစ္ပတ္ training သြားရတယ္။ welding ေဆာ္တာ ေလ့က်င့္ရတယ္။ တစ္ပတ္ၿပီးလို႔ စစ္လုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္တယ္။
ေအာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရံုးကို သြားရတယ္။ ရံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုကို သူတို႔ကုမၸဏီရဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ဖတ္ျပ တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အခန္းခ ျဖတ္မယ္ ဆိုတာရယ္၊ တစ္လကို ေဒၚလာ ၅၀ ကုမၸဏီက မျဖစ္မေန စုေပးမယ္ ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ဖတ္ျပၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ Work Perimit Holder အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အခန္းခကို ကုမၸဏီမွသာ က်ခံရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ရွင္သည္ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ အခန္းခ ျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရိွ။ (ရည္ညႊန္း - Foreign Workers Employment Act)
မနက္ ၅ နာရီဆို အိပ္ယာကထ။ ထမင္းအိုးတည္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြထည့္။ ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္သြားတာေပါ့။ လုပ္ရတာက မနက္ ၇ နာရီခဲြကေန ပံုမွန္ အလုပ္ခိ်န္ဆို ညေန ၄ နာရီခဲြအထိ။ အိုဗာတိုင္ရိွရင္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြထိ ဆင္းရတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ည ၉ နာရီထိ ဆင္းရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြ ထိ ဆင္းရတယ္။
ညေန ၇ နာရီခဲြေက်ာ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းအိုးေလး ေကာက္တည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က် ထမင္းက်က္။ ကိုယ့္ပါလာတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငံျပာရည္ေက်ာ္ ေလးေတြနဲ႔စား။ ဟင္းမရိွေတာ့တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ၾကက္ဥေလးေၾကာ္ ေပါ့။ ျဖစ္သလို စားလိုက္ၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ဂစ္တာတီးတ့ဲလူက တီး။ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူက ဆို။ ထမင္း မစားေသးပဲ ျခင္းခတ္တဲ့သူက ခတ္။ တျခားအခန္း ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ည ၉ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာ။ ေညွာ္ေတြ လုပ္တဲ့သူက ရိွေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ အရက္၀ိုင္းဖဲြ႔တဲ့သူက ဖဲြ႔။ ဗီဒီယိုၾကည့္ေနတဲ့သူက ဂစ္တာတီးေနတဲ့သူကို ေဟ့ေကာင္၊ ဒီမွာ ဗီဒီယို ၾကည့္ေနတယ္။ တိုးတိုးဆို ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္။ ဘာကြ၊ ဒါ မင့္အိမ္မဟုတ္ဘူး။ မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္။ ဒီမွာေတာ့ မရဘူး ဆိုၿပီး စကားမ်ားလိုမ်ား။ ဘုရားရိွခိုးတဲ့သူကလည္း ၾသကာသ၊ ၾသကာသ နဲ႔ အတင္းေအာ္ဟစ္ၿပီး ရိွခိုးလို ခိုး။ အိပ္ေနတဲ့ သူကလည္း ေအာင္မယ္မင္း၊ ခုမွ ဘုရားဒကာနဲ႔ ေတြ႔ေနရျပန္ၿပီ။ တိုးတိုးလုပ္ၾကကြ နဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ညစ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့ အစ္ကိုရာ။
Tampines မွာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ Jurong East က IMM ေနာက္မွာရိွတဲ့ dormetry ေတြဆီ ေျပာင္းရတယ္။
လုပ္ရတာက သံုးထပ္သားေတြကို cutter နဲ႔ျဖတ္ၿပီး သေဘၤာေပၚမွာ အခန္းေတြဖဲြ႔တယ္။ နံရံကပ္ ဘီရိုေတြ၊ တပ္ရတယ္။ အလွဆင္တာေတြေပါ့၊ လုပ္ရတယ္။ ကိုးရီးယားကလာတဲ့ ႀကိတ္သားေတြနဲ႔လည္း လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ေျပာင္းသြား တယ္။ လက္သမားအျဖစ္နဲ႔ ပရိေဘာဂေတြ လုပ္ေနရာကေန insulation ကပ္ရျပန္ေရာ။
ျမန္မာျပည္မွာတံုးကေတာ့ ဒီ insulation ဆိုတာ လုပ္ဖူးဘို႔ မေျပာနဲ႔၊ ၾကားဖူးတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။
သေဘၤာနံရံေတြမွာ welder က သံငုတ္ေလးေတြ ဂေဟေဆာ္ေပးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီနံရံေတြကို insulation ကပ္ရတာ။ Insulation လုပ္ရတဲ့ အျပားႀကီးေတြက အ၀ါေရာင္။ အဲဒါႀကီးေတြကို လိုသေလာက္ ဓါးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ကပ္ရ တယ္။ အဲသလို ဓါးနဲ႔ျဖတ္လိုက္ရင္ ၀ါ၀ါအမံႈ႔ေတြ ထြက္လာတယ္။ အရမ္းယားတဲ့ အမံႈ႔ေတြေပါ့။ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့ ေခြးလယားသီး အေပြးေတြနဲ႔ တူတယ္။ သူက အမံႈ႔မဟုတ္ဘူး။ ဆူးေလးေတြ။ ခါပစ္လို႔မရဘူး။
အလုပ္မ်ားၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ ယားတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီဆူးေလးေတြက ေရနဲ႔ေဆးပစ္လို႔လည္း ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အေရျပားမွာ စိုက္၀င္ေနတာ။ ကပ္ရံုကပ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လိုခါခါ၊ ခါလို႔ကေတာ့ လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္မွ အဲဒီက ၀ါရင့္ ကုလားေတြက ေျပာျပလို႔ insulation လုပ္တဲ့ေနရာမွာသံုးတဲ့ တိပ္ေတြနဲ႔ ကပ္ယူရတယ္။ အဲဒီတိပ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက ဒန္အိုးဖာတဲ့ တိပ္ေတြနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီ တိပ္ေတြနဲ႔ ကပ္လိုက္ေတာ့မွ ယားတာ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လံုး၀ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဆိုးတာက အ၀တ္အစားေတြမွာ ကပ္ေနတာပဲ။ သူက ဘယ္လိုမွ ေလွ်ာ္လို႔မရေတာ့ အ၀တ္ေတြ ၀တ္လိုက္ရင္ အရမ္းယားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ယားလို႔ကုပ္ရာကေန လက္မွာ အနာေတြျဖစ္လို႔ ေဆးခန္းသြားျပလုိက္ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးခန္းက အနာေပ်ာက္ေအာင္ပဲ လုပ္ေပးႏိုင္မွာေပါ့။ မယားေအာင္ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေန႔တိုင္း ဒါ ကိုင္ေနရ တာ ဆိုေတာ့ ေပ်ာက္လဲ ခဏပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္မွာ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတ့ဲထိ အနာေတြ မေပ်ာက္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္။ အႏို႔ ယားေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး၊ ကုတ္ကေရာ။ ကုတ္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္မွာပဲ။
ေဟာဒီမွာၾကည့္ပါဦး။ ကြ်န္ေတာ့လက္မွာ ခုထိ အမာရြတ္ေတြ ရိွတံုး။
အဲဒီလိုလုပ္ရင္း ကြ်မ္းက်င္လာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ သူမ်ားေနာက္ လိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ သေဘၤာအသစ္ေပၚ တက္ရတယ္။ Insulation မရိွတဲ့အခါေတာ့ welder ေတြေနာက္ လုိက္ရတယ္။ သူတို႔လိုတာ ျဖတ္ေတာက္၊ tacking တဲြေပး။ သူတို႔ ေဆာ္ၿပီးသား welding သားေတြကို grinding လိုက္တိုက္ စသျဖင့္ေပါ့ လုပ္ရတယ္။
ေဆးခြင့္ တစ္ရက္ယူရင္ စံုစမ္းၿပီး ေနမေကာင္းတာ မွန္ရင္ အဲဒီရက္အတြက္ လခေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညာၿပီး ခြင့္တင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ မေပးဘူး။ သံုးရက္အထိ ပ်က္ခဲ့ရင္ သတိေပးၿပီး မလုိက္နာရင္ ျပန္လႊတ္တယ္။ ဟို ပဲခူးက ေကာင္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ သူက အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္ကို ေငြျပန္မလဲႊဘဲ စုထားတာသိတယ္။ စုထားေတာ့ ဘဏ္စာရင္းထဲမွာက ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားေနၿပီေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔ဘဏ္ကဒ္ရဲ့ password လဲ သိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အားလံုးအလုပ္သြားေနတံုး သူက ေနမေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး အလုပ္မဆင္းပဲ ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေသတၱာေသာ့ကိုဖ်က္၊ ဘဏ္ကဒ္ကိုယူ၊ ရိွသမွ်ေငြေတြ အကုန္ထုတ္တယ္။ ဟိုေကာင္လဲ အလုပ္ကျပန္လာေရာ ေသတၱာေသာ့ ပ်က္ေနတာေတြ႔လို႔ စစ္လုိက္ေတာ့ ဘဏ္ကဒ္ အခိုးခံရတာ သိေရာ။ ဒီေန႔အဖို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ အလုပ္မဆင္းတာကိုး။ ရွင္းေနတာပဲ။ အဲဒီတင္ မန္ေနဂ်ာတို႔၊ စူပါဗိုက္ဆာတို႔က သူ႔ကို ေခ်ာ့ခ်ည္တစ္လွည့္ ေခ်ာက္ခ်ည္တစ္ခါနဲ႔ စစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ သူ႔လိပ္ျပာ သူမလံုျဖစ္ၿပီး ၀န္မခံဘဲ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ Overstay ျဖစ္သြားတာေပါ့။
တဲြၿပီး လုပ္ရတာေတာ့ အစံုပဲ၊ ဘဂၤလား၊ နီေပါ၊ အိႏိၵယ၊ ျမန္မာ စသျဖင့္အစံုပဲ။ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္း ၉ လေက်ာ္၊ ဆယ္လထဲေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကုလားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလွခါးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ေနတံုး ကုလားတစ္ေယာက္လာၿပီး ေလွခါးကို လႈပ္ခ်ၿပီး ျပႆနာလာရွာတယ္။ ဆဲလဲ ဆဲတယ္။ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ရက္မဟုတ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလွခါးေပၚက ခုန္ဆင္း လာၿပီး သူ႔ကိုျပန္ၿပီး ဆဲ။ ဒီတင္ ကုလားက screw driver ကိုင္ၿပီး အတင္းေျပးလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ထဲရိွတဲ့ Grinder နဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ ကုလားႏွာႏုထိၿပီး ေသြးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စီးက်လာတယ္။
အဲဒီမွာက ကုလားေတြမ်ားတယ္။ ဒါဏ္ရာကေတာ့ သိပ္မႀကီးက်ယ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသြေတြ အရမ္းက်ေနေတာ့ ျပႆနာက အေတာ္ႀကီးသြားတယ္။ ဒါကို သူေဌးသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခုနစ္ရက္တိတိ အျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ အလုပ္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔က အတူတူ လုပ္တဲ့အလုပ္သမားေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြ၊ စူပါဗိုက္ဆာကို ေခၚ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းၿပီး ကုလားေရာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ ျပန္ပို႔ဘို႔ လုပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကန္ထရိုက္မျပည့္ဘဲ ျပန္ရတာမို႔လို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဘိုးကို လခထဲကျဖတ္မယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္လကို ၅၀ စုထားတာေတြ နဲ႔ လခကိုေတာ့ ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ ျပန္ေပးမယ္ ေပါ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ ေနရပ္ျပန္စရိတ္ကို အလုပ္ရွင္ကသာ က်ခံရပါမည္။ (Ref: Employment of Foreign Manpower Act (Chapter 91A), First Schedule, 21.)
ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို Gang Star ေတြလက္ထဲ အပ္လိုက္တယ္။ ဗလေကာင္းေကာင္း အေကာင္ႀကီး သံုးေယာက္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တစ္ေနရာ ေခၚသြားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကုလားကေတာ့ သူတို႔ ေလယာဥ္က အရင္ ထြက္တာမို႔ သူအရင္ ျပန္သြားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေနာက္မွ ျပန္ရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူကေန ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ စင္ကာပူကိုသြားတံုးက ကုန္တာ စုစုေပါင္း သိန္း ၃၀ ေက်ာ္။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာေနခဲ့တဲ့ ၁၁ လအတြင္း အိမ္ကိုျပန္ပို႔ႏိုင္ခဲ့တာ ၂၇ သိန္း။ ဆိုေတာ့ အရင္းေတာင္ မေက်ဘူး။
ဘ၀ခါးခါး (ကိုမိုးသက္)
နာမည္ - ကိုမိုးသက္
အသက္ - ၂၉
ပညာအရည္အခ်င္း - ၀ိဇၹာဘဲြ႔ (သမိုင္း)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - Seaman (under sea service)
လစာ - S$ 700.00
ကြ်န္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဗ်။ ႏုိင္ငံျခား၊ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ တျခားလူေတြ အထင္ႀကီးေနသလို ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လို႔ ေျပာခြင့္ရေတာ့မွာေပါ့ ဟု ကိုမိုးသက္ က ေျပာပါသည္။ သူက သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ လုိအပ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Sea Service ယူရန္ စင္ကာပူမွ Off Shore ကုမၸဏီတစ္ခု တြင္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူျပန္ေျပာျပသည့္ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
၁၅၊ ၁။ မေလးရွားသို႔ သြားျခင္း
၂၀၀၅၊ ၅ လပိုင္း ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားကို သြားတယ္။ မေလးရွားသြားတာေတာ့ အေဖ့အသိ အဆက္ အသြယ္နဲ႔ သြားတာပဲ။ သူက မင္း မေလးရွားသြားရင္ စုစုေပါင္း ၈ သိန္းေလာက္ ကုန္မယ္။ ေနစရာေပးမယ္။ အစားေကြ်းမယ္ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပိုက္ဆံရမယ္ဆို လုပ္မယ္ ေပါ့။ သူေျပာတဲ့ အခ်ိန္ကေန ပါမစ္ က်လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာမွ သိပ္မၾကာဘူး။ ေလးလေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ သူေျပာတာ ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္ရမယ္ လို႔ေျပာတယ္။
သြားရမွာက စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္။ အဲဒါကို ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြစီ လႊတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖဲြ႔ထဲက ၆ ေယာက္က အရင္ သြားႏွင့္ၿပီ။ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ကြင္းထိေတာ့ အိမ္က လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အားလံုး ေရွာေရွာရႉရႉပါပဲ။ မေလးရွားေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေလာက္ ရိွၿပီ။ မေလးရွားက ေအးဂ်င့္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖံုးဆက္ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ေအးဂ်င့္က တရုပ္။ လာခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္ဦးတဲ့ ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေစာင့္တာေပါ့။ တရုပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္ေတာ့ သူကေျပာတယ္။ သူေဌးက ဆီလန္ေဂါက လာရမွာ။ အရမ္းေ၀းတယ္။ မင္းတို႔ ဒီမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ရလိမ့္မယ္ တဲ့။ ေျပာၿပီး ဟမ္ဘာဂါတို႔၊ ေရဗူးတို႔ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္တယ္။
အိပ္တယ္ ဆိုတာဗ်ာ၊ က်က်နန မဟုတ္ပါဘူး။ အဲယားကြန္းခန္းႀကီးထဲက သမံတလင္းေပၚမွာ ဒီအတိုင္း တန္းစီ အိပ္ရတာ။ အဲဒီမွာ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ မိန္းကေလးေတြေရာ၊ ေယာက္်ားေလးေတြ ေရာ။ ကုလားေတြေရာ။ အစံုပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို သူေဌးလာမေခၚလို႔တဲ့။ ခုနစ္ရက္ရိွၿပီ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သူေဌးက လာမေခၚေတာ့လို႔ ေလယာဥ္ကြင္းက လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲဒီမွာ တစ္ရက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ သူေဌးက လာေခၚလို႔ စက္ရံုေရာက္သြားေရာ။ သူတို႔ေျပာသလို စားေသာက္ဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိဳရည္ စက္ရံု။
အလုပ္ကေတာ့ ဘာမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိဳရည္ ပုလင္းေတြကို တံဆိပ္ကပ္၊ အဖံုးေတြကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ပိတ္။ ပိတ္တယ္ ဆိုတာ gun နဲ႔ ရိုက္ၿပီး ပိတ္ရတာ။ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္တာေတာ့ တစ္ေနကုန္ပဲေပါ့။ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီထိ။ အိုဗာတိုင္ ရိွရင္ေတာ့ ည ၉ နာရီထိ လုပ္ေပးရတယ္။ ၉ နာရီေက်ာ္သြားရင္ ညစာ ထမင္းတစ္နပ္ ေကြ်းတယ္။
လခက တစ္ေန႔ကို ၁၆ က်ပ္ (၁၆ ရင္းဂစ္) ရတယ္။ အိုဗာတိုင္ ဆင္းရရင္ တစ္နာရီကို ၃ က်ပ္၊ သံုးနာရီကို ၁၀ ေပးတယ္။ ပ်မ္းမွ် တစ္လကို ၇၀၀ - ၈၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ စားတာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားေပါ့။ စားစရိတ္က အရမ္း သက္သာတယ္။ တစ္လ ၄-၅၀ ေလာက္ဆို ေလာက္တယ္။
မေလးရွားမွာေတာ့ ဘာလံုၿခံဳမႈမွ မရိွဘူး။ အခ်ိန္မေရြး လုတာတို႔၊ ဓါးျပတိုက္တာတုိ႔ ခံရႏိုင္တယ္။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဓါးျပတိုက္ ခံရတယ္။ အဲဒီေန႔က လခ ထုတ္တဲ့ေန႔။ ေနရတာက စက္ရံုနဲ႔ ကပ္လွ်က္ ကြန္တိန္နာမွာ။ အဲဒီမွာ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္လည္း ရိွတာပဲ။ Security ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက အလကား။ ဘိန္းစားေကာင္ေတြ။ ဘိန္းမူးၿပီး အိပ္ေနတာ မ်ားတာပဲ။
အဲဒီေန႔ ည ႏွစ္နာရီေလာက္ႀကီး ကားႏွစ္စီးနဲ႔ အိႏိၵယ ကုလားေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။ သူတို႔ တံခါးေခါက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း မသိေတာ့ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ကဲ မင္းတို႔ ရိွသမွ် ပိုက္ဆံ အကုန္ေပးတဲ့။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ အဲဒီေတာ့့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဓါးျပတိုက္မွန္း သိရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လိမ္ရတာေပါ့။ အာ၊ ငါတို႔မွာ ပိုက္ဆံဘယ္ရိွမလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ဓါးထုတ္ၿပီး ေထာက္တယ္။ မင္းတို႔ ပိုက္ဆံ ေပးမလား မေပးဘူးလား တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ၆ ေယာက္၊ ဒီေကာင္ေတြက ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဓါးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ထုတ္ေပးတာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အကုန္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၿပီး ယူသြားတာ။ သူတို႔ မနက္လင္းအားႀကီး ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ျပန္သြားတယ္။
သူတို႔ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူေဌးကို ဖံုးလွမ္းဆက္တယ္။ ဆက္ေတာ့ သူေဌးနဲ႔ရဲေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ဟိုေကာင္ေတြက ထြက္ေျပးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လခေတြ အကုန္ျပန္ထုတ္ ေပးပါတယ္။
သူေဌးက စိတ္မခ်လို႔ ဆိုၿပီး အဲဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဆက္မထားေတာ့ဘူး။ အခန္းတစ္ခန္း ငွားေပးတယ္။ စက္ရံုကေန နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အခန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႔တယ္။ ငွားခ တစ္လကို ၃၀၀ ေပးရတယ္ တဲ့။ စုစုေပါင္း ၆ ေယာက္ေနရတယ္။
စက္ရံုနဲ႔ အဲဒီ အခန္းၾကားမွာ ရထားလမ္း ခံုးေက်ာ္တံတား တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ရထားလမ္းမွာကလည္း မၾကာခဏ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး လူေသတတ္တယ္။ အဲဒီ ခံုးမေရာက္ခင္ ကားလမ္းမႀကီး တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ကားလမ္းကလည္း ကား အသြားအလာ အရမ္းမ်ားတယ္။ လူကူးစရာ ေနရာမရိွဘူး။ ကားလမ္းကူးဘို႔ တစ္ခါတေလ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။
အဲဒီ အခန္းေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေလးလေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ခါ ၀ိုင္းလုျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါ လုတာက အင္ဒိုနီးရွား ကုလားေတြ။ ရထားလမ္း ခံုးအဆင္းမွာက မီးမရိွဘူး။ ေမွာင္မဲေနတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ေစာင့္ၿပီးလုတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေဌးကို မင္း ငါတို႔ကို အိမ္ထိလုိက္ပို႔ပါ။ အဲဒီလို လိုက္မပို႔ႏုိင္ရင္ေတာ့ ငါတို႔ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ ညပိုင္း ၉ နာရီတို႔ ဘာတို႔ ဆင္းရရင္ သူေဌးက သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။
ဆိုးတာက မေလးရွားမွာက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာေတာင္ ျမန္မာလို မေျပာရဲဘူး။ ကားေပၚမွာကို ေပၚတင္လုတာ။ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ ဂိ်ဳဟိုးေလာက္ဆို သိပ္မဆိုးဘူး။ ကြာလာလမ္ပူ ဘက္မွာဆို အရမ္းဆိုးတယ္။ ပိုက္ဆံဆိုရင္ ဒီ စင္ကာပူမွာလို ေပၚတင္ကိုင္လို႔ မရဘူး။ ေျခအိတ္ၾကားထဲ ထည့္ထားရတယ္။
ဒီလို ထည့္ရျခင္းကလည္း အေၾကာင္း ႏွစ္ခုရိွတယ္။ တစ္ခုက လုမွာေၾကာက္လို႔။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရဲ ရန္ ေၾကာက္လို႔ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မေက်နပ္ရင္ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေလာက္ေပးၿပီး ေရွာ့ ပစ္လိုက္လို႔ ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ျမန္မာျပည္က ဖိုက္တာေတြ ရိွတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ မမိုက္ရဲဘူး။
ဒီေကာင္ေတြက ေသမထူး၊ ေနမထူး ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြ။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီစက္ရံုမွာ ၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ သက္တမ္း ထပ္မတိုးေတာ့ဘူး။ သူေဌးကေတာ့ တိုးေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယႏွစ္မွာေတာ့ လခကို ၈၅၀ ထိ တိုးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ စုမိတယ္ မရိွပါဘူး။ ပ်င္း၊ ေပ်ာ္၊ ပ်က္၊ ေျပး ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။ ေရာက္စကေတာ့ ပ်င္းလို႔ မေနတတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အေပ်ာ္လြန္ တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါထဲ ေျပးရတဲ့ဘ၀ ေရာက္တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ မေလးရွားမွာ လုပ္ဖူးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ရလုပ္ရ လုပ္ႏုိင္သြားၿပီ။ ဒါ့ထက္ဆိုးစရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဒီလိုပဲထင္တယ္။ အႏို႔ အဲဒီမွာလုပ္ရတာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမ ျမန္မာက ထိုးလိုက္တာ အင္ဒိုနီးရွား ေကာင္ ကဲြျပဲသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟို အင္ဒုိတစ္ေယာက္က အဲဒီျမန္မာရဲ့ မ်က္ႏွာကို အက္စစ္နဲ႔ပက္တာ မ်က္လံုးလည္း ကန္းသြားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ရစရာမရိွဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက မေလးရွားမွာ လံုၿခံဳမႈမရိွဘူး။ က်ီးလန္႔စာ စားေနရတယ္။ ျမန္မာျပည္က မေလးရွားသြားဘို႔ လုပ္ေနသူေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မသြားပါနဲ႔။ အႏၱရာယ္က လက္တစ္ကမ္းမွာ ရိွေနပါတယ္ ဆိုတာပဲ။
၁၅၊ ၂။ စင္ကာပူ တြင္ သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း
အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာက သေဘၤာသား။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သေဘၤာလိုင္းလုိက္ဖို႔ ေက်ာင္းတက္ရ ေလာက္ေအာင္ အမွတ္ကမမီဘူး။ ဒါနဲ႔ ေအးဂ်င့္ေတြ ေလွ်ာက္ေမးတာေပါ့။ ဘယ္ေအးဂ်င့္ ေမးလိုက္ေမးလိုက္ သင္တန္းေတြ တက္ရမယ္။ တစ္ႏွစ္ေစာင့္ရမယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ အဲဒီ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တံုးက ေအးဂ်င့္ဖီးက ၄၅ သိန္း။ သေဘၤာေပၚ အေရာက္ေပါ့။ ပိုက္ဆံကုန္မွာကလည္း စိုးေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
သေဘၤာသားျဖစ္ဖို႔ ပထမဆံုး Eye Test အလ်င္ေျဖရတယ္။ ေျဖခ ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ သံုးခါ ေျဖရတယ္။ သေဘၤာက်င္းမွာပဲ ေျဖရတာ။ ဘာမွ အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးေရာင္ေတြကို အေရာင္မွန္မွန္ ျမင္မျမင္ စစ္တာ။ အစိမ္းေရာင္လား။ အနီေရာင္လား။ Eye Test ေအာင္မွ သေဘၤာသား Appointment ၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီ Appointment စာရြက္ကို ၃ သိန္း နဲ႔ ၀ယ္ရတယ္။ သူက သပ္သပ္၀ယ္ယူ ရတာ။ Appointment စာရြက္ရၿပီ ဆိုရင္ CDC စာအုပ္ ထုတ္လို႔ရၿပီ။ အဲဒါေတြ လုပ္လိုက္တာ စုစုေပါင္း ၁၈ သိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။
အဲဒါရၿပီးရင္ သင္တန္းေတြ တက္ရမယ္။ တစ္ႏွစ္။ ႀကိဳးခ်ည္နည္း၊ ေျဖနည္း။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း စသျဖင့္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ မတက္ခဲ့ဖူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာျပႏုိင္ဘူး။
သေဘၤာသား ျဖစ္ေရးအတြက္ လိုက္စံုစမ္းတာ စံုေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အဆင္မေျပႏုိင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က မေလးမွာ လုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို ဟုိလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ျဖစ္ေနတာကို သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္မလုပ္ပဲ ေလေနတဲ့ ဒါဏ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ အဲဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆုိၿပီး စင္ကာပူသြားလို႔ရမဲ့ လမ္းေၾကာင္း လိုက္ရွာတယ္။
အဲဒီမွာ လန္ကစၥတာလမ္းက ေအးဂ်င့္တစ္ခု နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူက စင္ကာပူကို လူေတြအမ်ားႀကီး ပို႔ေနတာ။ ခုဆို သူေဌးျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ဆီမွာ စင္ကာပူလာႏိုင္ဘို႔ welding သင္တန္း တက္ရတယ္။ သင္တန္းေၾကး တစ္သိန္းခဲြ သြင္းရတယ္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတြကလည္း သူရို႔စိတ္ကူးရိွရာ သင္ခ်င္တာသင္တာပဲ။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ Seaman တစ္ေယာက္လိုတယ္ တဲ့။ သတင္းရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ကလည္း seaman စာအုပ္နဲ႔မွ ရမွာကိုး။ အဲဒီစာအုပ္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရွိတာ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔အင္တာဗ်ဴးတယ္။ သူေဌးက ဗ်ဴးတာ။ ကြ်န္ေတာ္က မေလးရွား အေတြ႔အႀကံဳ ရိွထားတာဆုိေတာ့ အေရြးခံရတယ္။ ေရြးလည္းၿပီးေရာ တင္လိုက္တာ။ ဘာမွ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒီေန႔တင္၊ နက္ျဖန္လို IPA က်လာတာပဲ။ IPA Letter ကို စင္ကာပူကေန Fax နဲ႔လွမ္းပို႔ေပးလိုက္တယ္။
ေအးဂ်င့္ဖီးက ၃၅ သိန္းေပးရတယ္။ လခက Basic Pay ၇၀၀၊ allowance က ၁၀၀။ ေပါင္း ၈၀၀ ေပါ့။ ေနတာ သူတို႔စီစဥ္ေပး တယ္။ အခ်ိန္ပို ဆင္းရတာနဲ႔ဆို တစ္လကို ၁၄၀၀၊ ၁၅၀၀ ေလာက္ ထုတ္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႏွစ္ေနၿပီး သင္တန္းေတြ ေလွ်ာက္တက္ေနမဲ့ အစား ဒီအလုပ္ကို တစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳယူတာက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလည္းရတယ္။ လက္ေတြ႔လည္း တတ္သြားတာေပါ့။ တက္ရမဲ့ သင္တန္းေတြကေတာ့ ႀကိဳးခ်ည္နည္းတို႔ ဘာတို႔၊ သေဘၤာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့။ ဒါတင္မရဘူး။ သေဘၤာက်င္းေတြမွာလည္း Dock ဆင္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းလည္း တက္ရဦးမယ္။
ေျပာပါေတာ့ အဲဒီလိုနဲ႔ စင္ကာပူကို ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၈ မွာ ထြက္ခဲ့တယ္။
လုပ္ရတာက သေဘၤာႀကီးေတြေပၚကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ (motor boat) ကေလးေတြနဲ႔ သြားၿပီး ကုန္ေျခာက္ေတြ သြားပို႔ရတယ္။ ဘီစကစ္၊ အေအးဗူး စတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ လူ႔အသံုးအေဆာင္ေတြ သြားသြား ပို႔ေပးရတာ။ ေနာက္ သူတို႔ေပးလိုက္တဲ့ D.O (Delivery Order) စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ယူလာ စသျဖင့္ေပါ့။ ပို႔ခယူတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပစၥည္းကမွ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ တန္တာ။ သေဘၤာနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ခရီးကို ၅၅၀ ေလာက္ ေတာင္းတယ္။ သံုးနာရီ ေမာင္းရတဲ့ခရီး ဆုိ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေပးရတယ္။
သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာက ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ ပစၥည္းေတြထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက D.O။ ဒါနဲ႔မွ သူတို႔ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းလို႔ ရမွာကိုး။ အဲဒီ D.O မွာ လက္မွတ္ထိုးဘို႔၊ ေနာက္ၿပီး သေဘၤာတံဆိပ္တံုးပါဘို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ပစၥည္းေရထဲက်သြားေတာင္မွ ပုိက္ဆံေတာင္းလို႔ရတယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ တစ္ေခါက္မွာ Tanker သေဘၤာႀကီးေပၚ ပိုက္လံုးေတြ ပို႔ရတယ္။ အဲဒါ ကရိန္းကေန ဘယ္လိုဘယ္လို လြတ္က်သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ပိုက္ျပဳတ္က်ၿပီး ဘုတ္(Boat) ေပါက္သြားတယ္။ ဘုတ္ထဲ ေရေတြ၀င္ေတာ့ အသက္ကယ္ေလွ ေတြေပၚ စုၿပံဳတိုးတက္ၾကတာေပါ့။ ဘုတ္ေပၚမွာက အသက္ကယ္ ေလွေတြရိွတယ္။ ေနာက္ အဲဒီဘုတ္နဲ႔တဲြထားတဲ့ ႀကိဳးကိုျဖတ္ခ်။ မခ်ရင္ ဘုတ္က တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနမွာကိုး။ အေသအေပ်ာက္ မရိွေပမဲ့ ပထမဆံုး အတြ႔အႀကံဳဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကို သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘုတ္ေတြမွာ အေရးေပၚ ခလုတ္ရိွတယ္။ အဲဒီခလုတ္ကို ႏိွပ္လိုက္ရင္ နာရီ၀က္ အတြင္း ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ရဲသေဘၤာေတြ ေရာက္လာတတ္တယ္။
သေဘၤာေတြေပၚမွာက ဖိလစ္ပင္းမ်ားတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တစ္ခါကဆိုရင္ သေဘၤာတစ္စီးလံုး ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ။ သေဘၤာကက္ပတိန္ကစ ျမန္မာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္း ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ Chief Officer ကလည္း ျမန္မာပဲ။ သူက ေဟ့ေကာင္၊ ဒီပစၥည္းေတြ ခ်ေပး တဲ့။ အလိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္က သေဘၤာဆီ လာပို႔ေပးရံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေစတနာရိွရင္ ခ်ေပးခ်င္ ခ်ေပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ယူရမွာက သူတို႔။ ခုေတာ့ အေၾကာႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ေပး တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ေတာ္ေတာ္ အခ်ဥ္ေပါက္သြားတာနဲ႔ ဦး လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ေျပာရတာလဲ။ ဦးတို႔မယူလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ယူသြားရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ မင္းတို႔ပို႔တဲ႔ပစၥည္း မင္းတို႔မခ်ေပးလို႔ ဘယ္သူ ခ်ေပး မလဲ တဲ့။ သူက မာေရေက်ာေရနဲ႔။ မသကာ ညီေလးေရ၊ အစ္ကိုတို႔ကိုေတာ့ ဒါေတြ ကူခ်ေပးကြာ ဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနပါ့ မလားဗ်ာ။ တျခားဟာေတြေတာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနေသးတဲ့ဟာ။
ဦးတို႔ မယူခ်င္လဲ ေန။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံ claim လုပ္ရမွာ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ D.O နဲ႔ လို႔ေျပာလုိက္မွ သူတို႔ဟာ သူတို႔ သယ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုလည္း ႀကံဳရေသးတယ္ဗ်ာ။
Anchorage (အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေရပိုင္နက္တြင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ေက်ာက္ခ်ရပ္နားရာ ေနရာ) က်ေတာ့ ဟို႔ ပင္လယ္ ထဲေရာက္သြားၿပီ။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အေတြ႔အႀကံဳမရိွေသးတဲ့ သူေတြ မလႊတ္ဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ၿပီးတဲ့သူေတြပဲ လႊတ္တယ္။
အရင္တံုးကေတာ့ Pasir Panjan Ferry Terminal ကေန သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ Penjuru Terminal ကိုေျပာင္း လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးခန္းလည္း အဲဒီမွာပဲ။ အဲဒီမွာ ပစၥည္း supply လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြခ်ည္း စုေနတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၃ ခုေလာက္ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပစၥည္း supply လုပ္ရတာ သီးသီးပဲ။ တျခားဘာမွ မလုပ္ရဘူး။
ပစၥည္းပို႔ဘို႔ ဘုတ္တစ္ေခါက္ထြက္ရင္ လူ ၃ ေယာက္ပါတယ္။ ဘုတ္ေမာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရယ္။ ေအာက္က ခ်ိတ္ေပးမဲ့လူ တစ္ေယာက္။ အေပၚတက္ ျဖဳတ္ရမဲ့လူ တစ္ေယာက္။
ပင္လယ္ထြက္ရတာ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတံုးကဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုတ္မွာ။ ေအာက္က ပစၥည္းခ်ိတ္ေပး တဲ့သူကို ခ်ည္တဲ့ခါးပတ္ႀကိဳးနဲ႔ ရိုက္မိတာ ႏွာေခါင္းရိုး က်ိဳးသြားတယ္။ ႀကိဳးကက်အလာ ဘုတ္ကအေစာင္း ဆိုေတာ့ ႀကိဳးအဖ်ားနဲ႔ ခတ္သြားတာ။
တစ္ခါတစ္ခါ ပစၥည္းတင္ေနတံုး မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာ။ လိႈင္းကလည္း အရမ္းလူးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Life Jacket (သက္ကယ္အကႌိ်) ေတြ ၀တ္ထားရတယ္။ ပင္လယ္ထဲလဲ ျပဳတ္ပ်က္ က်တာပဲ။ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္လို႔သာ။ တစ္ခါေတာ့ အိႏိၵယ Boarding Officer တစ္ေယာက္ဆို သေဘၤာေပၚတက္သြားရင္း gangway (ကုန္းေဘာင္) ျပတ္က်တာ။ gangway က စိတ္မခ်ရဘူး။ ပင္လယ္ေရေတြနဲ႔ အျမဲထိေနေတာ့ သံေခ်းေတြကိုက္ၿပီး ေဆြးေနၿပီ။
သြားတာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ သံုးေယာက္ သြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္အလွည့္မွာ ျပတ္က်တာ။ သူလည္း gang way နဲ႔ လြတ္ရာ ပင္လယ္ထဲကို ခုန္ခ်သြားတယ္။ မဟုတ္လို႔ gangway န႔ဲသာ ရိုက္မိရင္ ေသၿပီ။ သူတို႔သံုးေယာက္လံုးမွာ Life Jacket မပါဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူက ေရကူးတတ္လို႔။ သူျပဳတ္က်သြားတာနဲ႔ ေဘာေတြ ပစ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသး တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။
အဲဒီမွာ ရဲ ကင္းလွည့္သေဘၤာေတြ ေရာက္လာတယ္။ ရဲေတြက ကက္ပတိန္ကို ေမးတာေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လို႔။ တကယ္ဆို officer အေနနဲ႔ တိုင္လို႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း တိုင္ေတာ မေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔က ကိုင္းကြ်န္း မီွ၊ ကြ်န္းကိုင္းမီွ လုပ္ေနၾကရတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။
မလြယ္ဘူးဗ်ဳိ႔။ ေရထဲမွာ လုပ္ေနရတာ။ အႏၱရာယ္ခ်ည္းပဲ။
တစ္ခါတေလ super tanker ႀကီးေတြဆီ သြားပို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ႀကီးေတြက empty (ကုန္မပါ၊ ဗလာ သေဘၤာ) ေတြ။ သေဘၤာကႀကီးလို႔ နဂိုကတည္းက ျမင့္ျပန္။ ကုန္မတင္ထားလို႔ ေရေပၚေပၚေနျပန္ ဆိုေတာ့ အျမင့္ႀကီးေတြ။ ျပဳတ္ ပ်က္သာ က်လို႔ကေတာ့ ရွင္ႏိုင္စရာ လမ္းမရိွဘူး။ ကုန္တင္ထားရင္ ေရထဲကို သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ ျမဳပ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းမပို႔ရတဲ့ ေန႔ေတြဆို အားေနတယ္။ ကြန္တိန္နာ ထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရတာပဲ။ ဒီေန႔ဆို အလုပ္မရိွလို႔ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္ လည္ေနတာပဲ။
လုပ္သက္ တစ္ႏွစ္ရရင္ တံုးတစ္တံုး ထုေပးတယ္။ ကုမၸဏီန႔ဲ သေဘၤာက ထုေပးတာ။ လုပ္သက္ သံုးႏွစ္ရလို႔ တံုးသံုးတံုး ထုၿပီးသြားရင္ စာေမးပဲြ ေျဖလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ တံုးကလည္း အလကားေတာ့ မရဘူး။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၀၀ န႔ဲ ၀ယ္ယူရ တာ။ ပိုက္ဆံေပးရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားပါဘူး။ လုပ္ရတာကေတာ့ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးကို လုပ္ရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေသမွာ သိပ္ကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ မေလးရွားမွာလုပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ကားေမွာက္တယ္။ ဘီးေပါက္ၿပီး ေမွာက္တာ။ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့။ အကုန္ေသကုန္ေတာ့မလို႔။ သူေဌးကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ ကားေမွာက္တဲ့ ေနရာ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး အကုန္လုပ္ကိုင္ ေပးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေသမွာ မေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူး။ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ပဲ လုိ႔ သေဘာထားတတ္လာ တယ္။
မနက္ျဖန္ေန႔ခင္း ၂ နာရီမွာ ပင္လယ္ဆင္းရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါၿပီ။ သေဘၤာသားျဖစ္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ပင္လယ္ထဲ ေနရမွာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ သေဘၤာသား တစ္ပိုင္း ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ သေဘၤာသားစစ္စစ္ေတြဆို ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးမလား မေျပာတတ္ဘူး။
သံုးသပ္ခ်က္
ကိုမိုးသက္မွာ စင္ကာပူတြင္ လုပ္ေနသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ေနရျခင္းမဟုတ္။ သေဘၤာသား ျဖစ္ေရးအတြက္ ပင္လယ္တြင္းဆင္းကာ sea service ယူေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ အျခား ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳျခင္း မတူပါ။ သုိ႔ေသာ္ အသက္ႏွင့္ရင္းကာ လုပ္ေနရေသာ သူတို႔ဘ၀ကို အမ်ားသိႏိုင္ရန္ ၾကားညွပ္၍ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အသက္ - ၂၉
ပညာအရည္အခ်င္း - ၀ိဇၹာဘဲြ႔ (သမိုင္း)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - Seaman (under sea service)
လစာ - S$ 700.00
ကြ်န္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဗ်။ ႏုိင္ငံျခား၊ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ တျခားလူေတြ အထင္ႀကီးေနသလို ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လို႔ ေျပာခြင့္ရေတာ့မွာေပါ့ ဟု ကိုမိုးသက္ က ေျပာပါသည္။ သူက သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ လုိအပ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Sea Service ယူရန္ စင္ကာပူမွ Off Shore ကုမၸဏီတစ္ခု တြင္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူျပန္ေျပာျပသည့္ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
၁၅၊ ၁။ မေလးရွားသို႔ သြားျခင္း
၂၀၀၅၊ ၅ လပိုင္း ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားကို သြားတယ္။ မေလးရွားသြားတာေတာ့ အေဖ့အသိ အဆက္ အသြယ္နဲ႔ သြားတာပဲ။ သူက မင္း မေလးရွားသြားရင္ စုစုေပါင္း ၈ သိန္းေလာက္ ကုန္မယ္။ ေနစရာေပးမယ္။ အစားေကြ်းမယ္ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပိုက္ဆံရမယ္ဆို လုပ္မယ္ ေပါ့။ သူေျပာတဲ့ အခ်ိန္ကေန ပါမစ္ က်လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာမွ သိပ္မၾကာဘူး။ ေလးလေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ သူေျပာတာ ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္ရမယ္ လို႔ေျပာတယ္။
သြားရမွာက စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္။ အဲဒါကို ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြစီ လႊတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖဲြ႔ထဲက ၆ ေယာက္က အရင္ သြားႏွင့္ၿပီ။ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ကြင္းထိေတာ့ အိမ္က လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အားလံုး ေရွာေရွာရႉရႉပါပဲ။ မေလးရွားေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေလာက္ ရိွၿပီ။ မေလးရွားက ေအးဂ်င့္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖံုးဆက္ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ ေအးဂ်င့္က တရုပ္။ လာခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္ဦးတဲ့ ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေစာင့္တာေပါ့။ တရုပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္ေတာ့ သူကေျပာတယ္။ သူေဌးက ဆီလန္ေဂါက လာရမွာ။ အရမ္းေ၀းတယ္။ မင္းတို႔ ဒီမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ရလိမ့္မယ္ တဲ့။ ေျပာၿပီး ဟမ္ဘာဂါတို႔၊ ေရဗူးတို႔ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္တယ္။
အိပ္တယ္ ဆိုတာဗ်ာ၊ က်က်နန မဟုတ္ပါဘူး။ အဲယားကြန္းခန္းႀကီးထဲက သမံတလင္းေပၚမွာ ဒီအတိုင္း တန္းစီ အိပ္ရတာ။ အဲဒီမွာ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ မိန္းကေလးေတြေရာ၊ ေယာက္်ားေလးေတြ ေရာ။ ကုလားေတြေရာ။ အစံုပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို သူေဌးလာမေခၚလို႔တဲ့။ ခုနစ္ရက္ရိွၿပီ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သူေဌးက လာမေခၚေတာ့လို႔ ေလယာဥ္ကြင္းက လွည့္ျပန္သြားရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲဒီမွာ တစ္ရက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ သူေဌးက လာေခၚလို႔ စက္ရံုေရာက္သြားေရာ။ သူတို႔ေျပာသလို စားေသာက္ဆိုင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိဳရည္ စက္ရံု။
အလုပ္ကေတာ့ ဘာမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိဳရည္ ပုလင္းေတြကို တံဆိပ္ကပ္၊ အဖံုးေတြကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ပိတ္။ ပိတ္တယ္ ဆိုတာ gun နဲ႔ ရိုက္ၿပီး ပိတ္ရတာ။ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္တာေတာ့ တစ္ေနကုန္ပဲေပါ့။ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီထိ။ အိုဗာတိုင္ ရိွရင္ေတာ့ ည ၉ နာရီထိ လုပ္ေပးရတယ္။ ၉ နာရီေက်ာ္သြားရင္ ညစာ ထမင္းတစ္နပ္ ေကြ်းတယ္။
လခက တစ္ေန႔ကို ၁၆ က်ပ္ (၁၆ ရင္းဂစ္) ရတယ္။ အိုဗာတိုင္ ဆင္းရရင္ တစ္နာရီကို ၃ က်ပ္၊ သံုးနာရီကို ၁၀ ေပးတယ္။ ပ်မ္းမွ် တစ္လကို ၇၀၀ - ၈၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ စားတာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားေပါ့။ စားစရိတ္က အရမ္း သက္သာတယ္။ တစ္လ ၄-၅၀ ေလာက္ဆို ေလာက္တယ္။
မေလးရွားမွာေတာ့ ဘာလံုၿခံဳမႈမွ မရိွဘူး။ အခ်ိန္မေရြး လုတာတို႔၊ ဓါးျပတိုက္တာတုိ႔ ခံရႏိုင္တယ္။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဓါးျပတိုက္ ခံရတယ္။ အဲဒီေန႔က လခ ထုတ္တဲ့ေန႔။ ေနရတာက စက္ရံုနဲ႔ ကပ္လွ်က္ ကြန္တိန္နာမွာ။ အဲဒီမွာ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္လည္း ရိွတာပဲ။ Security ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက အလကား။ ဘိန္းစားေကာင္ေတြ။ ဘိန္းမူးၿပီး အိပ္ေနတာ မ်ားတာပဲ။
အဲဒီေန႔ ည ႏွစ္နာရီေလာက္ႀကီး ကားႏွစ္စီးနဲ႔ အိႏိၵယ ကုလားေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။ သူတို႔ တံခါးေခါက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း မသိေတာ့ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ကဲ မင္းတို႔ ရိွသမွ် ပိုက္ဆံ အကုန္ေပးတဲ့။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ အဲဒီေတာ့့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဓါးျပတိုက္မွန္း သိရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လိမ္ရတာေပါ့။ အာ၊ ငါတို႔မွာ ပိုက္ဆံဘယ္ရိွမလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ဓါးထုတ္ၿပီး ေထာက္တယ္။ မင္းတို႔ ပိုက္ဆံ ေပးမလား မေပးဘူးလား တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ၆ ေယာက္၊ ဒီေကာင္ေတြက ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဓါးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ထုတ္ေပးတာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အကုန္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၿပီး ယူသြားတာ။ သူတို႔ မနက္လင္းအားႀကီး ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ျပန္သြားတယ္။
သူတို႔ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူေဌးကို ဖံုးလွမ္းဆက္တယ္။ ဆက္ေတာ့ သူေဌးနဲ႔ရဲေတြ ေရာက္ခ်လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ဟိုေကာင္ေတြက ထြက္ေျပးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လခေတြ အကုန္ျပန္ထုတ္ ေပးပါတယ္။
သူေဌးက စိတ္မခ်လို႔ ဆိုၿပီး အဲဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဆက္မထားေတာ့ဘူး။ အခန္းတစ္ခန္း ငွားေပးတယ္။ စက္ရံုကေန နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အခန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႔တယ္။ ငွားခ တစ္လကို ၃၀၀ ေပးရတယ္ တဲ့။ စုစုေပါင္း ၆ ေယာက္ေနရတယ္။
စက္ရံုနဲ႔ အဲဒီ အခန္းၾကားမွာ ရထားလမ္း ခံုးေက်ာ္တံတား တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ရထားလမ္းမွာကလည္း မၾကာခဏ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး လူေသတတ္တယ္။ အဲဒီ ခံုးမေရာက္ခင္ ကားလမ္းမႀကီး တစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ကားလမ္းကလည္း ကား အသြားအလာ အရမ္းမ်ားတယ္။ လူကူးစရာ ေနရာမရိွဘူး။ ကားလမ္းကူးဘို႔ တစ္ခါတေလ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။
အဲဒီ အခန္းေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေလးလေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ခါ ၀ိုင္းလုျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါ လုတာက အင္ဒိုနီးရွား ကုလားေတြ။ ရထားလမ္း ခံုးအဆင္းမွာက မီးမရိွဘူး။ ေမွာင္မဲေနတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ေစာင့္ၿပီးလုတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေဌးကို မင္း ငါတို႔ကို အိမ္ထိလုိက္ပို႔ပါ။ အဲဒီလို လိုက္မပို႔ႏုိင္ရင္ေတာ့ ငါတို႔ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ဆိုေတာ့ ညပိုင္း ၉ နာရီတို႔ ဘာတို႔ ဆင္းရရင္ သူေဌးက သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။
ဆိုးတာက မေလးရွားမွာက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာေတာင္ ျမန္မာလို မေျပာရဲဘူး။ ကားေပၚမွာကို ေပၚတင္လုတာ။ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ ဂိ်ဳဟိုးေလာက္ဆို သိပ္မဆိုးဘူး။ ကြာလာလမ္ပူ ဘက္မွာဆို အရမ္းဆိုးတယ္။ ပိုက္ဆံဆိုရင္ ဒီ စင္ကာပူမွာလို ေပၚတင္ကိုင္လို႔ မရဘူး။ ေျခအိတ္ၾကားထဲ ထည့္ထားရတယ္။
ဒီလို ထည့္ရျခင္းကလည္း အေၾကာင္း ႏွစ္ခုရိွတယ္။ တစ္ခုက လုမွာေၾကာက္လို႔။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရဲ ရန္ ေၾကာက္လို႔ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မေက်နပ္ရင္ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေလာက္ေပးၿပီး ေရွာ့ ပစ္လိုက္လို႔ ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ျမန္မာျပည္က ဖိုက္တာေတြ ရိွတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ မမိုက္ရဲဘူး။
ဒီေကာင္ေတြက ေသမထူး၊ ေနမထူး ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြ။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီစက္ရံုမွာ ၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ သက္တမ္း ထပ္မတိုးေတာ့ဘူး။ သူေဌးကေတာ့ တိုးေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒုတိယႏွစ္မွာေတာ့ လခကို ၈၅၀ ထိ တိုးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ စုမိတယ္ မရိွပါဘူး။ ပ်င္း၊ ေပ်ာ္၊ ပ်က္၊ ေျပး ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။ ေရာက္စကေတာ့ ပ်င္းလို႔ မေနတတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အေပ်ာ္လြန္ တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါထဲ ေျပးရတဲ့ဘ၀ ေရာက္တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ မေလးရွားမွာ လုပ္ဖူးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ရလုပ္ရ လုပ္ႏုိင္သြားၿပီ။ ဒါ့ထက္ဆိုးစရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဒီလိုပဲထင္တယ္။ အႏို႔ အဲဒီမွာလုပ္ရတာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမ ျမန္မာက ထိုးလိုက္တာ အင္ဒိုနီးရွား ေကာင္ ကဲြျပဲသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟို အင္ဒုိတစ္ေယာက္က အဲဒီျမန္မာရဲ့ မ်က္ႏွာကို အက္စစ္နဲ႔ပက္တာ မ်က္လံုးလည္း ကန္းသြားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ရစရာမရိွဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက မေလးရွားမွာ လံုၿခံဳမႈမရိွဘူး။ က်ီးလန္႔စာ စားေနရတယ္။ ျမန္မာျပည္က မေလးရွားသြားဘို႔ လုပ္ေနသူေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မသြားပါနဲ႔။ အႏၱရာယ္က လက္တစ္ကမ္းမွာ ရိွေနပါတယ္ ဆိုတာပဲ။
၁၅၊ ၂။ စင္ကာပူ တြင္ သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း
အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာက သေဘၤာသား။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သေဘၤာလိုင္းလုိက္ဖို႔ ေက်ာင္းတက္ရ ေလာက္ေအာင္ အမွတ္ကမမီဘူး။ ဒါနဲ႔ ေအးဂ်င့္ေတြ ေလွ်ာက္ေမးတာေပါ့။ ဘယ္ေအးဂ်င့္ ေမးလိုက္ေမးလိုက္ သင္တန္းေတြ တက္ရမယ္။ တစ္ႏွစ္ေစာင့္ရမယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ အဲဒီ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တံုးက ေအးဂ်င့္ဖီးက ၄၅ သိန္း။ သေဘၤာေပၚ အေရာက္ေပါ့။ ပိုက္ဆံကုန္မွာကလည္း စိုးေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
သေဘၤာသားျဖစ္ဖို႔ ပထမဆံုး Eye Test အလ်င္ေျဖရတယ္။ ေျဖခ ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ သံုးခါ ေျဖရတယ္။ သေဘၤာက်င္းမွာပဲ ေျဖရတာ။ ဘာမွ အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးေရာင္ေတြကို အေရာင္မွန္မွန္ ျမင္မျမင္ စစ္တာ။ အစိမ္းေရာင္လား။ အနီေရာင္လား။ Eye Test ေအာင္မွ သေဘၤာသား Appointment ၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီ Appointment စာရြက္ကို ၃ သိန္း နဲ႔ ၀ယ္ရတယ္။ သူက သပ္သပ္၀ယ္ယူ ရတာ။ Appointment စာရြက္ရၿပီ ဆိုရင္ CDC စာအုပ္ ထုတ္လို႔ရၿပီ။ အဲဒါေတြ လုပ္လိုက္တာ စုစုေပါင္း ၁၈ သိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။
အဲဒါရၿပီးရင္ သင္တန္းေတြ တက္ရမယ္။ တစ္ႏွစ္။ ႀကိဳးခ်ည္နည္း၊ ေျဖနည္း။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း စသျဖင့္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ မတက္ခဲ့ဖူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာျပႏုိင္ဘူး။
သေဘၤာသား ျဖစ္ေရးအတြက္ လိုက္စံုစမ္းတာ စံုေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အဆင္မေျပႏုိင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က မေလးမွာ လုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို ဟုိလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ျဖစ္ေနတာကို သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္မလုပ္ပဲ ေလေနတဲ့ ဒါဏ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ အဲဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆုိၿပီး စင္ကာပူသြားလို႔ရမဲ့ လမ္းေၾကာင္း လိုက္ရွာတယ္။
အဲဒီမွာ လန္ကစၥတာလမ္းက ေအးဂ်င့္တစ္ခု နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူက စင္ကာပူကို လူေတြအမ်ားႀကီး ပို႔ေနတာ။ ခုဆို သူေဌးျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ဆီမွာ စင္ကာပူလာႏိုင္ဘို႔ welding သင္တန္း တက္ရတယ္။ သင္တန္းေၾကး တစ္သိန္းခဲြ သြင္းရတယ္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတြကလည္း သူရို႔စိတ္ကူးရိွရာ သင္ခ်င္တာသင္တာပဲ။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ Seaman တစ္ေယာက္လိုတယ္ တဲ့။ သတင္းရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ကလည္း seaman စာအုပ္နဲ႔မွ ရမွာကိုး။ အဲဒီစာအုပ္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရွိတာ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔အင္တာဗ်ဴးတယ္။ သူေဌးက ဗ်ဴးတာ။ ကြ်န္ေတာ္က မေလးရွား အေတြ႔အႀကံဳ ရိွထားတာဆုိေတာ့ အေရြးခံရတယ္။ ေရြးလည္းၿပီးေရာ တင္လိုက္တာ။ ဘာမွ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒီေန႔တင္၊ နက္ျဖန္လို IPA က်လာတာပဲ။ IPA Letter ကို စင္ကာပူကေန Fax နဲ႔လွမ္းပို႔ေပးလိုက္တယ္။
ေအးဂ်င့္ဖီးက ၃၅ သိန္းေပးရတယ္။ လခက Basic Pay ၇၀၀၊ allowance က ၁၀၀။ ေပါင္း ၈၀၀ ေပါ့။ ေနတာ သူတို႔စီစဥ္ေပး တယ္။ အခ်ိန္ပို ဆင္းရတာနဲ႔ဆို တစ္လကို ၁၄၀၀၊ ၁၅၀၀ ေလာက္ ထုတ္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႏွစ္ေနၿပီး သင္တန္းေတြ ေလွ်ာက္တက္ေနမဲ့ အစား ဒီအလုပ္ကို တစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳယူတာက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလည္းရတယ္။ လက္ေတြ႔လည္း တတ္သြားတာေပါ့။ တက္ရမဲ့ သင္တန္းေတြကေတာ့ ႀကိဳးခ်ည္နည္းတို႔ ဘာတို႔၊ သေဘၤာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့။ ဒါတင္မရဘူး။ သေဘၤာက်င္းေတြမွာလည္း Dock ဆင္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းလည္း တက္ရဦးမယ္။
ေျပာပါေတာ့ အဲဒီလိုနဲ႔ စင္ကာပူကို ဇူလိုင္လ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၈ မွာ ထြက္ခဲ့တယ္။
လုပ္ရတာက သေဘၤာႀကီးေတြေပၚကို ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ (motor boat) ကေလးေတြနဲ႔ သြားၿပီး ကုန္ေျခာက္ေတြ သြားပို႔ရတယ္။ ဘီစကစ္၊ အေအးဗူး စတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႔ လူ႔အသံုးအေဆာင္ေတြ သြားသြား ပို႔ေပးရတာ။ ေနာက္ သူတို႔ေပးလိုက္တဲ့ D.O (Delivery Order) စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္ယူလာ စသျဖင့္ေပါ့။ ပို႔ခယူတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပစၥည္းကမွ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ တန္တာ။ သေဘၤာနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ခရီးကို ၅၅၀ ေလာက္ ေတာင္းတယ္။ သံုးနာရီ ေမာင္းရတဲ့ခရီး ဆုိ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေပးရတယ္။
သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာက ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ ပစၥည္းေတြထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက D.O။ ဒါနဲ႔မွ သူတို႔ ပိုက္ဆံ ျပန္ေတာင္းလို႔ ရမွာကိုး။ အဲဒီ D.O မွာ လက္မွတ္ထိုးဘို႔၊ ေနာက္ၿပီး သေဘၤာတံဆိပ္တံုးပါဘို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ပစၥည္းေရထဲက်သြားေတာင္မွ ပုိက္ဆံေတာင္းလို႔ရတယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ တစ္ေခါက္မွာ Tanker သေဘၤာႀကီးေပၚ ပိုက္လံုးေတြ ပို႔ရတယ္။ အဲဒါ ကရိန္းကေန ဘယ္လိုဘယ္လို လြတ္က်သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ပိုက္ျပဳတ္က်ၿပီး ဘုတ္(Boat) ေပါက္သြားတယ္။ ဘုတ္ထဲ ေရေတြ၀င္ေတာ့ အသက္ကယ္ေလွ ေတြေပၚ စုၿပံဳတိုးတက္ၾကတာေပါ့။ ဘုတ္ေပၚမွာက အသက္ကယ္ ေလွေတြရိွတယ္။ ေနာက္ အဲဒီဘုတ္နဲ႔တဲြထားတဲ့ ႀကိဳးကိုျဖတ္ခ်။ မခ်ရင္ ဘုတ္က တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနမွာကိုး။ အေသအေပ်ာက္ မရိွေပမဲ့ ပထမဆံုး အတြ႔အႀကံဳဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကို သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘုတ္ေတြမွာ အေရးေပၚ ခလုတ္ရိွတယ္။ အဲဒီခလုတ္ကို ႏိွပ္လိုက္ရင္ နာရီ၀က္ အတြင္း ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ရဲသေဘၤာေတြ ေရာက္လာတတ္တယ္။
သေဘၤာေတြေပၚမွာက ဖိလစ္ပင္းမ်ားတယ္။ ျမန္မာေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တစ္ခါကဆိုရင္ သေဘၤာတစ္စီးလံုး ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ။ သေဘၤာကက္ပတိန္ကစ ျမန္မာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္း ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ Chief Officer ကလည္း ျမန္မာပဲ။ သူက ေဟ့ေကာင္၊ ဒီပစၥည္းေတြ ခ်ေပး တဲ့။ အလိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္က သေဘၤာဆီ လာပို႔ေပးရံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေစတနာရိွရင္ ခ်ေပးခ်င္ ခ်ေပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ယူရမွာက သူတို႔။ ခုေတာ့ အေၾကာႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ေပး တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ေတာ္ေတာ္ အခ်ဥ္ေပါက္သြားတာနဲ႔ ဦး လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ေျပာရတာလဲ။ ဦးတို႔မယူလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ယူသြားရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ မင္းတို႔ပို႔တဲ႔ပစၥည္း မင္းတို႔မခ်ေပးလို႔ ဘယ္သူ ခ်ေပး မလဲ တဲ့။ သူက မာေရေက်ာေရနဲ႔။ မသကာ ညီေလးေရ၊ အစ္ကိုတို႔ကိုေတာ့ ဒါေတြ ကူခ်ေပးကြာ ဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနပါ့ မလားဗ်ာ။ တျခားဟာေတြေတာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနေသးတဲ့ဟာ။
ဦးတို႔ မယူခ်င္လဲ ေန။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံ claim လုပ္ရမွာ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ D.O နဲ႔ လို႔ေျပာလုိက္မွ သူတို႔ဟာ သူတို႔ သယ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုလည္း ႀကံဳရေသးတယ္ဗ်ာ။
Anchorage (အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေရပိုင္နက္တြင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ေက်ာက္ခ်ရပ္နားရာ ေနရာ) က်ေတာ့ ဟို႔ ပင္လယ္ ထဲေရာက္သြားၿပီ။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အေတြ႔အႀကံဳမရိွေသးတဲ့ သူေတြ မလႊတ္ဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ၿပီးတဲ့သူေတြပဲ လႊတ္တယ္။
အရင္တံုးကေတာ့ Pasir Panjan Ferry Terminal ကေန သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ Penjuru Terminal ကိုေျပာင္း လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးခန္းလည္း အဲဒီမွာပဲ။ အဲဒီမွာ ပစၥည္း supply လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြခ်ည္း စုေနတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၃ ခုေလာက္ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပစၥည္း supply လုပ္ရတာ သီးသီးပဲ။ တျခားဘာမွ မလုပ္ရဘူး။
ပစၥည္းပို႔ဘို႔ ဘုတ္တစ္ေခါက္ထြက္ရင္ လူ ၃ ေယာက္ပါတယ္။ ဘုတ္ေမာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရယ္။ ေအာက္က ခ်ိတ္ေပးမဲ့လူ တစ္ေယာက္။ အေပၚတက္ ျဖဳတ္ရမဲ့လူ တစ္ေယာက္။
ပင္လယ္ထြက္ရတာ အရမ္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတံုးကဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုတ္မွာ။ ေအာက္က ပစၥည္းခ်ိတ္ေပး တဲ့သူကို ခ်ည္တဲ့ခါးပတ္ႀကိဳးနဲ႔ ရိုက္မိတာ ႏွာေခါင္းရိုး က်ိဳးသြားတယ္။ ႀကိဳးကက်အလာ ဘုတ္ကအေစာင္း ဆိုေတာ့ ႀကိဳးအဖ်ားနဲ႔ ခတ္သြားတာ။
တစ္ခါတစ္ခါ ပစၥည္းတင္ေနတံုး မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာ။ လိႈင္းကလည္း အရမ္းလူးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Life Jacket (သက္ကယ္အကႌိ်) ေတြ ၀တ္ထားရတယ္။ ပင္လယ္ထဲလဲ ျပဳတ္ပ်က္ က်တာပဲ။ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္လို႔သာ။ တစ္ခါေတာ့ အိႏိၵယ Boarding Officer တစ္ေယာက္ဆို သေဘၤာေပၚတက္သြားရင္း gangway (ကုန္းေဘာင္) ျပတ္က်တာ။ gangway က စိတ္မခ်ရဘူး။ ပင္လယ္ေရေတြနဲ႔ အျမဲထိေနေတာ့ သံေခ်းေတြကိုက္ၿပီး ေဆြးေနၿပီ။
သြားတာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ သံုးေယာက္ သြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္အလွည့္မွာ ျပတ္က်တာ။ သူလည္း gang way နဲ႔ လြတ္ရာ ပင္လယ္ထဲကို ခုန္ခ်သြားတယ္။ မဟုတ္လို႔ gangway န႔ဲသာ ရိုက္မိရင္ ေသၿပီ။ သူတို႔သံုးေယာက္လံုးမွာ Life Jacket မပါဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သူက ေရကူးတတ္လို႔။ သူျပဳတ္က်သြားတာနဲ႔ ေဘာေတြ ပစ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ေတာ္ေသး တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။
အဲဒီမွာ ရဲ ကင္းလွည့္သေဘၤာေတြ ေရာက္လာတယ္။ ရဲေတြက ကက္ပတိန္ကို ေမးတာေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လို႔။ တကယ္ဆို officer အေနနဲ႔ တိုင္လို႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း တိုင္ေတာ မေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔က ကိုင္းကြ်န္း မီွ၊ ကြ်န္းကိုင္းမီွ လုပ္ေနၾကရတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။
မလြယ္ဘူးဗ်ဳိ႔။ ေရထဲမွာ လုပ္ေနရတာ။ အႏၱရာယ္ခ်ည္းပဲ။
တစ္ခါတေလ super tanker ႀကီးေတြဆီ သြားပို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ႀကီးေတြက empty (ကုန္မပါ၊ ဗလာ သေဘၤာ) ေတြ။ သေဘၤာကႀကီးလို႔ နဂိုကတည္းက ျမင့္ျပန္။ ကုန္မတင္ထားလို႔ ေရေပၚေပၚေနျပန္ ဆိုေတာ့ အျမင့္ႀကီးေတြ။ ျပဳတ္ ပ်က္သာ က်လို႔ကေတာ့ ရွင္ႏိုင္စရာ လမ္းမရိွဘူး။ ကုန္တင္ထားရင္ ေရထဲကို သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ ျမဳပ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းမပို႔ရတဲ့ ေန႔ေတြဆို အားေနတယ္။ ကြန္တိန္နာ ထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရတာပဲ။ ဒီေန႔ဆို အလုပ္မရိွလို႔ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္ လည္ေနတာပဲ။
လုပ္သက္ တစ္ႏွစ္ရရင္ တံုးတစ္တံုး ထုေပးတယ္။ ကုမၸဏီန႔ဲ သေဘၤာက ထုေပးတာ။ လုပ္သက္ သံုးႏွစ္ရလို႔ တံုးသံုးတံုး ထုၿပီးသြားရင္ စာေမးပဲြ ေျဖလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ တံုးကလည္း အလကားေတာ့ မရဘူး။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၀၀ န႔ဲ ၀ယ္ယူရ တာ။ ပိုက္ဆံေပးရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားပါဘူး။ လုပ္ရတာကေတာ့ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးကို လုပ္ရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေသမွာ သိပ္ကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ မေလးရွားမွာလုပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ကားေမွာက္တယ္။ ဘီးေပါက္ၿပီး ေမွာက္တာ။ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့။ အကုန္ေသကုန္ေတာ့မလို႔။ သူေဌးကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ ကားေမွာက္တဲ့ ေနရာ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး အကုန္လုပ္ကိုင္ ေပးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေသမွာ မေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူး။ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ပဲ လုိ႔ သေဘာထားတတ္လာ တယ္။
မနက္ျဖန္ေန႔ခင္း ၂ နာရီမွာ ပင္လယ္ဆင္းရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါၿပီ။ သေဘၤာသားျဖစ္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ပင္လယ္ထဲ ေနရမွာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ သေဘၤာသား တစ္ပိုင္း ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ သေဘၤာသားစစ္စစ္ေတြဆို ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးမလား မေျပာတတ္ဘူး။
သံုးသပ္ခ်က္
ကိုမိုးသက္မွာ စင္ကာပူတြင္ လုပ္ေနသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ေနရျခင္းမဟုတ္။ သေဘၤာသား ျဖစ္ေရးအတြက္ ပင္လယ္တြင္းဆင္းကာ sea service ယူေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ အျခား ကုန္းေပၚတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳျခင္း မတူပါ။ သုိ႔ေသာ္ အသက္ႏွင့္ရင္းကာ လုပ္ေနရေသာ သူတို႔ဘ၀ကို အမ်ားသိႏိုင္ရန္ ၾကားညွပ္၍ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)