လေယာဉ်ပျံဖြင့် ခရီးသွားခြင်း

GCEO: 2004, Section A

1 (d)

 

ကျမ လေယာဉ်ပျံကို ပထမဆုံး စ စီးဖူးတာ လွန်ခဲ့တဲ့ (၄) နှစ်လောက်ကပါ။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်တဲ့အတွက်လည်း ကျမ လေယာဉ်စီးရမှာကိုတွေးပြီး စိတ်တွေ အလွန်လှုပ်ရှားနေခဲ့ပါတယ်။ ခရီးမထွက်ခင် တစ်ညကဆို အိပ်လို့တောင် မပျော်ခဲ့ပါဘူး။

၂ နာရီလောက်စောပြီး လေဆိပ်ကို ကျမတို့ အငှားကားနဲ့ လာခဲ့ကြပါတယ်။ 

စင်ကာပူက ချန်ဂီလေဆိပ်ကြီးဟာ အင်မတန်မှ ကြီးကျယ်ခမ်းနားပြီး အလွန်လှပါတယ်။

ကျမဟာ လေဆိပ်ကြီးထဲက အလှအပတွေကို ငေးမောရင်း အံ့ဩလို့မဆုံး ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

 

လေဆိပ်ထဲဝင်လာတော့ ကျမက မေမေ့လက်ကို ဆွဲထားပြီး ဖေဖေကတော့ ခရီးဆောင်အိတ်တွေကို လက်တွန်းလှည်းနဲ့ သယ်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ခရီးဆောင်အိတ်တွေကို Check-in ကောင်တာမှာ ချိန်တွယ်အပ်နှံခဲ့ပြီး အချိန်ရသေး တာနဲ့ ကျမတို့မိသားစု အဆာပြေ မုံ့စားပြီး ကော်ဖီသောက်ကြပါတယ်။

 

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျမတို့ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးဂိတ်ကို ဖြတ်ပြီး လေဆိပ်ထဲကို ဝင်ခဲ့ပါတယ်။

လေယာဉ်ပေါ်မတက်မီ စောင့်တဲ့အခန်းထဲမှာ ကျမတို့ နာရီဝက်နီးပါးလောက် စောင့်ခဲ့ရပါသေးတယ်။ 

ကျမကတော့ လေယာဉ်စီးဘို့ကို အလွန်စိတ်အားထက်သန် နေခဲ့မိပါတယ်။

လေယာဉ်ပေါ်တက်ဘို့ စခေါ်သံ ကြားလိုက်ရတဲ့အခါ ကျမရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပါတယ်။

နောက်တော့ မေမေ့လက်ကိုတွဲပြီး ကျမ မဝံ့မရဲနဲ့ လေယာဉ်ပေါ် တက်ခဲ့ပါတယ်။

 

လေယာဉ်ရဲ့အဝမှာ လေယာဉ်မောင်/မယ်လေးတွေက မင်္ဂလာပါလို့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ ကြိုဆိုနှုတ်ခွန်းဆက်ကြပါတယ်။ လေယာဉ်မယ်တစ်ယောက်ကတော့ ကျမတို့ကို နောက်ဘက် ဆက်လျှောက်သွားဘို့ ညွှန်ပါတယ်။

လေယာဉ်ပေါ်မှာတော့ ခရီးသည်တွေဟာ လေယာဉ်နဲ့ အပြည့်ပါဘဲ။

 

ခရီးသည်တွေဟာ သူတို့နေရာမှာမထိုင်ခင် အိတ်တွေကို ခေါင်းပေါ်က အိတ်ထားတဲ့စင်ထဲ ထိုးသိပ်ထည့်ကြပါတယ်။

ကျမ နေရာမှာ နေရာတကျထိုင်မိလို့ ပြတင်းအပြင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လေယာဉ်ကြီးရဲ့ ညာဘက်တောင်ပံကို တွေ့ရပါတယ်။ လေယာဉ်ကြီးက လှလိုက်တာ။

 

သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ လေယာဉ်ကြီး ဘီးစလိမ့်ပါတော့တယ်။ လေယာဉ်မယ်လေးတွေက ထိုင်ခုံခါးပတ်တွေ ပတ်ထားမထား လိုက်စစ်လို့ပေါ့။

များမကြာမီမှာဘဲ လေယာဉ်ကြီးဟာ တုံ့ကနဲရပ်သွားပြီး အလွန်ကျယ်လောင်တဲ့ လေယာဉ်စက်သံကြီးကို ကြားရပါတော့ တယ်။ လေယာဉ်ကြီး စတင်ပျံသန်းဘို့ အရှိန်ယူနေပါပြီ။ ကျမရင်တွေ တဒုံးဒုံးနဲ့ ခုန်လာပါတယ်။

နောက်တော့ လေယာဉ်ကြီးဆွဲတဲ့အားကို သိသိသာသာခံစားလာရပါတယ်။ ကျမလည်း မျက်စိကိုစုံမှိတ်ပြီး လက်တစ်ဖက်က မေမေ့လက်ကို နောက်တစ်ဖက်က လက်တန်းကို တင်းကြပ်နေအောင် ကိုင်ထားမိပါတယ်။

ကျမ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ သမ္ဗုဒ္ဓေဂါထာကို ရွတ်ပေမဲ့ သမ္ဗုဒ္ဓေတစ်လုံးကလွဲပြီး ကျန်တာတွေ ဘာမှ မမှတ်မိတော့ ပါဘူး။

 

မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာဘဲ လေယာဉ်ကြီးဟာ ငြိမ့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး လေထဲကို အရှိန်နဲ့ ထိုးတက်လိုက်ပါတယ်။ များမကြာမီမှာပဲ ကျမတို့လိုက်ပါလာတဲ့ လေယာဉ်ကြီးဟာ လေထဲမှာ ဝဲပျံလို့ နေပါပြီ။ ကျမလည်း ဝမ်းသာအားရ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက် တော့ လေထဲမှာ တိမ်ဖြူဖြူတွေကို အဆုပ်လိုက် အဆုပ်လိုက် ဝါဂွမ်းဆိုင်ကြီးတွေ ခင်းထားသလို တွေ့ရပါတော့တယ်။

 

လေယာဉ်ငြိမ်သွားတော့ လေယာဉ်မောင်/မယ်လေးတွေက အစားအသောက်နဲ့ စတင် တည်ခင်းဧည့်ခံပါတော့တယ်။ 

သူတို့က ကြက်ဆီထမင်းနဲ့ ငါးခေါက်ဆွဲရမယ်။ ဘာစားမလဲဆိုတော့ ကျမ ကြက်ဆီထမင်းကို ရွေးလိုက်ပါတယ်။ ကြက်ဆီ ထမင်းနဲ့အတူ ဖရဲသီးစိတ်ကလေးတွေ ထည့်ထားတဲ့ ကော်ဗူးလေးပါ ပေးပါတယ်။ မဆိုးပါဘူး။ ကြက်ဆီထမင်းက စားလို့ အတော်ကောင်းပါတယ်။

စားသောက်ပြီး မေမေနဲ့ ဖေဖေက ကော်ဖီသောက်နေတဲ့အချိန်မှာ ကျမကတော့ လိမ္မော်ရည်တစ်ခွက် မှာသောက်လိုက် ပါတယ်။

 

စားသောက်ပြီး ဘာမှလည်း လုပ်စရာမရှိတာနဲ့ ကျမ တစ်လမ်းလုံး အိပ်လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။

 

လေယာဉ်ဆင်းခါနီးတော့ မေမေက ကျမကို နှိုးပါတယ်။ လေယာဉ်ကြီး လေထဲကနေ ဝဲပြီးဆင်းလာတော့ ကျမ အတော်လေး ကြောက်နေတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိထားမိပါတယ်။ လေယာဉ်ဘီးနဲ့ မြေကြီး ဒုန်းကနဲရိုက်လိုက်တော့ ကျမ အတော်လေး လန့်သွားပါသေးတယ်။ 

 

များမကြာခင်မှာဘဲ လေယာဉ်ကြီးဟာ ရန်ကုန်မြို့၊ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေယာဉ်ကွင်းကို ချောချောမောမော ဆိုက်ကပ်လိုက်ပါတော့တယ်။

 

အဲဒါကတော့ ကျမဘဝမှာ ပထမဦးဆုံးသော လေယာဉ်စီးဖူးခြင်း အမှတ်တရ အဖြစ်အပျက်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လေယာဉ်စီးရတာ ကျမပျော်ပါတယ်။

နောက်တစ်ခေါက် လေယာဉ်စီးဖို့ကိုလည်း ရင်တခုန်ခုန်နဲ့ စောင့်နေဦးမှာပါ။

 

အေးငြိမ်း

၂၂-၀၂-၂၀၂၂