စနစ္သစ္ပညာေရးႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္အေၾကာင္း

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ပို႔လာ၍ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ အထက္အရာရိွဆိုသူမ်ားက ေပါက္တတ္ကရ အမိန္႔ေတြထုတ္ကာ ပညာေရး စနစ္ကို ဖ်က္ဆီးေနပါေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးပိုင္းကုိ စီစစ္ၾကပ္မတ္ေပးပါရန္ ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ထံ ေရးထားေသာ ပညာေရး ဝန္ထမ္းတစ္ဦး၏ စာကုိ ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ထိုစာဖတ္မိၿပီး ေခါင္းထဲသို႔ အေတြးတစ္စ ဝင္လာသျဖင့္ ေရးလုိက္ရျပန္ပါေၾကာင္း။ (က်ဳပ္က အမွန္ေတြ ေရးျပတာ။ တရားစဲြတာေတြ ဘာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ။ က်ဳပ္က ေၾကာက္တတ္တယ္။)

Ref: link:

https://www.facebook.com/451408591693369/photos/a.523713597796201.1073741829.451408591693369/786163011551257/?type=3

ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပညာေရးစနစ္ႀကီးအေၾကာင္း အမ်ားျပည္သူသိၿပီးျဖစ္၍ မေျပာလိုေတာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္သည္မွာ စနစ္သစ္ပညာေရး ဆုိတာႀကီးအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက စနစ္သစ္ပညာေရး ဆုိတာႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးခဲ့ရသည္။ ထိုကတည္းက တသစ္တည္း သစ္လာလိုက္သည္မွာ ယခုတိုင္ စနစ္သစ္လို႔ မဆံုးႏိုင္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေလာက္ ပညာေရးကို စနစ္သစ္သည့္ႏိုင္ငံ ကမၻာေပၚတြင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံမရိွ။

စနစ္ေတြသာ သစ္သစ္သြားသည္၊ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားလာပါသနည္း။ တိုးတက္လာပါသနည္း။ စနစ္သစ္ပညာေရးႏွင့္ သင္ၾကားခဲ့ ရေသာ ကေလးမ်ားသည္ စနစ္ေဟာင္းႏွင့္ သင္ခဲ့ရသည့္ ကေလးမ်ားထက္ ဘာေတြမ်ား ပိုတတ္လာပါသနည္း။

စနစ္ေတြသာ သစ္လုိက္ၾကသည္။ စနစ္သစ္လိုက္လို႔ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္လာသလဲ၊ ပိုတတ္လာသလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း ျပန္မေမးၾက။ ကိုယ္စိတ္ထဲထင္ရာသာ စြပ္လုပ္ေနၾကေလသည္။

မိမိတို႔ ခ်မွတ္က်င့္သံုးေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ မည္မွ်ထိေရာက္သည္ကို တစ္ခါမွလည္း မဆန္းစစ္ၾက။ အဲေလ ဆန္းစစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးၾကပါေလစ။ သိေတာ့သိတယ္ အလုပ္ရႈပ္မွာစိုးလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။

ယခင္ ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္ႏွပ္စားဘဝက ပညာေရးစနစ္ တစ္ခါသစ္ေလတိုင္း ဟုတ္ႏိုးႏိုးျဖင့္ တအားတက္ခဲ့ဖူးသည့္ အခ်ိန္ေတြရိွခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု အသက္ကေလးရလာလို႔ ၎တို႔လုပ္ခဲ့သည့္ စနစ္သစ္ဆိုတာႀကီးကို ျပန္ေတြးမိမွ အေတာ္ရီခ်င္မိေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ လြန္မလြန္ မိတ္ေဆြတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းကို ၁၉၇၇၊ ၇၈၊ ၇၉ ခုႏွစ္မ်ားတြင္တက္ခဲ့၏။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကုိ ၁၉၇၉ မတ္လတြင္ေျဖခဲ့၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တက္ခဲ့တာ စနစ္သစ္ပညာေရးျဖစ္၏။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရင္အတန္းေတြတံုးက စနစ္ေဟာင္းေပါ့။ မဟုတ္ပါ ခင္ဗ်ာ။ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္က်မွ စနစ္ေဟာင္းျဖစ္သြားရတာ ျဖစ္ၿပီး ယခင္ကေတာ့ စနစ္သစ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ မ်ားမၾကာမီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တက္ခဲ့ရေသာစနစ္သည္လည္း စနစ္ေဟာင္းျဖစ္သြားျပန္ကာ ေနာက္ထပ္ စနစ္သစ္တစ္ခု ေပၚလာျပန္ပါသည္။

သဟာဆို ဘယ္လို စနစ္သစ္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္ ေစ့ငုၾကည့္ရေအာင္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မတိုင္မီ စနစ္ေဟာင္းတံုးက ၉ တန္းဆယ္တန္းတြင္ ဝိဇၨာ၊ သိပံၸခဲြထား၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စနစ္သစ္က်ေတာ့ ဝိဇၨာ၊ သိပၸံရယ္လို႔မရိွေတာ့ဘဲ ေပါင္းလိုက္သည္။ လုပ္ပံုလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ ဓာတုေဗဒႏွင့္ ရူပေဗဒကို တစ္တဲြ။ ပထဝီ၊ သမိုင္းႏွင့္ ေဘာဂေဗဒကို တစ္တဲြ။ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ သခ်ၤာ မ်ားေပါင္းလိုက္ေတာ့ စုစုေပါင္း ဘာသာရပ္ ၆ ခု ျဖစ္သြားသည္။

ေနာက္ေတာ့ တဲြေရးကို မႀကိဳက္၍ ျပန္ခဲြျပန္သည္။ ေနာက္ ခဲြေရးမႀကိဳက္၍ ျပန္တဲြျပန္သည္။ သည္စာ၊ သည္ေက်ာင္း၊ သည္ဆရာ၊ သည္သင္နည္း၊ သည္အခ်ိန္။ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာင္းဘဲ စာကုိသာ ဟိုလိုတဲြလုိက္၊ သည္လိုခဲြလုိက္ လုပ္ေနၾကေလသည္။

သည္ၾကားထဲ ဟုတ္တိပတ္တိ၊ ဝပ္သားရင္းဟိုက္ႏွင့္ ဂလိတ္အိတ္စ္ပတ္ေတးရွင္း (အယ္မယ္ေလး၊ လွ်ာလိပ္လိုက္တာ) ကို အဂၤလိပ္ ျပ႒ာန္းစာအျဖစ္ သင္လိုက္ေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္တံုးက တက္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘာတစ္ခုမွ ထူးျခားတိုးတက္လာတာ မျမင္ရ။ သည္ပုပ္ထဲက သည္ပဲႀကီးေလွာ္ေစ့ေတြသာ ျဖစ္ေလသည္။

၎တို႔လုပ္ေနပံုကို ယခု ကြ်န္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႏီွ ပညာေရးဌာနမွ လူႀကီးမ်ားမွာ လက္ထဲသို႔ ရႊံ႔တံုးတစ္တံုး ရလာေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးလို ျဖစ္ေနေလသည္။ ကေလးငယ္မွာ ရႊ႔ံတံုးကို ေလးေထာင့္ေလးလုပ္လုိက္သည္။ အတန္ၾကာ ေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုကို မႏွစ္သက္ရကား အလံုးေလးလုပ္လုိက္ျပန္သည္။ တခါ အလံုးႀကီးက ၾကည့္ရတာ ရုပ္ဆုိးလိုက္တာ ဆိုၿပီး ပိရမစ္ပံု လုပ္ျပန္သည္။ ထိုပညာေရးဆရာႀကီးမ်ားမွာလည္း ထိုကေလးႏွင့္ ဘာမွ မကြာ။ အတူတူပင္ ျဖစ္ေလသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ေနရသနည္း။ ၎တို႔သည္ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးတိုးတက္မႈကို လိုလား၍ စနစ္မ်ားကို တသစ္တည္း သစ္ေနျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔သည္ (Think out of the box.) ဆုိတာကို ဂရုမျပဳမိၾကေသာေၾကာင့္ သည္ပံုးထဲတြင္ သာ အဝိုင္းလုပ္လိုက္၊ ေလးေထာင့္လုပ္လိုက္ လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။

အသင္ ပညာရိွမင္းတို႔ခင္ဗ်ာ -

အသင္တုိ႔သည္ ဤပံုးထဲမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္သေရြ႔ကာလပတ္လံုး စနစ္မ်ား မည္မွ်ပင္ သစ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ကေလးမ်ား၏ ပညာတတ္ေျမာက္မႈ အဆင့္မွာ တက္လာစရာအေၾကာင္း တစ္ျပားဘိုးကမွ မရိွေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ပညာေရး ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမည္မွ် ခ်ထားပါေစ၊ ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီး တည္ေဆာက္အံ့ဟု မည္မွ်ပင္ ဆင္ေလာက္ႀကီးသည့္ စာလံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရးေနသည္ ျဖစ္ပါေစ။ မထူးေရးခ် မထူးဟု ကြ်ႏု္ပ္က ဆိုလုိက္ပါသည္။

ခ်မွတ္ထားေသာ မဟာဗ်ဴဟာ ႏွင့္ လုပ္ေနသည့္ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကပါ။ ငါတို႔ေရးဆဲြခ်မွတ္ထားတာေတြဟာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ရဲ့လား၊ ေျမျပင္ အခင္းအက်င္းနဲ႔ ကိုက္ညီရဲ့လားဟု ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကပါ။ ရန္ကုန္ေလာက္တြင္ မၾကည့္ဘဲ ဟို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝါးေတာကြင္းရြာက ေက်ာင္းလိုဟာမ်ိဳးထိ ဆင္းၾကည့္ၾကပါ။ ဝါးေတာကြင္းရြာတြင္ ဆယ္ရက္ေလာက္အိပ္ကာ သူတို႔ စာသင္ေနပံု၊ ကေလးမ်ား စာသင္ၾကပံု၊ စာတတ္ေျမာက္မႈ အေျခအေနမ်ားကို ေလ့လာၾကပါ ဟု -

- အေလးအနက္

- တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း။

(အေဝးသင္တကၠသုိလ္၊ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ ႏွင့္ တတိယႏွစ္အတြက္ ျပ႒ာန္းထားေသာ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းမွာမူ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္၏။ ယခု သင္ေနသည့္ စာမ်ားမွာ ယခင္ အႏွစ္ ၃၀ေလာက္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက သင္ခဲ့ရသည္မ်ားႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္၏။ တစ္ျပားဘိုးမွ မေျပာင္းပါ။

သို႔ေသာ္ ဤသည္ပင္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ အခြင့္ေကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ေလ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ေျဖခဲ့ေသာ ပထမႏွစ္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပဲြမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာကို အထဲတြင္ ဘာေတြပါတယ္ဆိုရံုေလာက္ လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး စာတစ္လံုးမွမက်က္ဘဲ ေျဖခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္လြန္းလွလို႔ မဟုတ္။ ျပ႒ာန္းထားသည့္ အဂၤလိပ္စာအဆင့္က နိမ့္လြန္းလွ၍ ျဖစ္ေလသည္။)

ကြ်န္ေတာ္ ယခု စင္ကာပူပညာေရးအေၾကာင္း အျပည့္အစံုေရးရန္ လုိအပ္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား စုေဆာင္းလ်က္ရိွပါသည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ေလာက္သည္ထိ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါမည္။ လက္ေတြ႔ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုပါ အင္တာဗ်ဴးလ်က္ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ ေရးပါမည္။

သူမ်ားသားသမီးေတြ ဘယ္လုိလုပ္ေနသည္ကို သိႏုိင္ၾကေစရန္ ျဖစ္၏။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁ ေမလ၊ ၂၀၁၈