ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ စည္းကမ္းမဲ့ေနၾကရသနည္း ဆုိျခင္းအေၾကာင္း

(မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ခပ္ရိုင္းရိုင္းေရးထားတဲ့ ဟိုပို႔စ္ကို ျပန္ေရးမယ္လုပ္ေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစေရးရမွန္းမသိဘူး။ အဲဒါေရးတံုးကေတာ့ ဟိုလူႀကီးေျပာထားတာေတြကို ျပန္ေခ်ပခ်င္တာရယ္။ ေရြးေကာက္ပဲြနားနီးလာေတာ့ ((ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်။ တစ္သက္လံုး ရိုးရိုးသားသား ေနလာခဲ့တာပါခင္ဗ်။ မဟုတ္တာဆိုလို႔ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး ခင္ဗ်။)) လို႔ ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတဲ့သူေတြကို ေသာက္ျမင္ကပ္တာရယ္ေၾကာင့္ mood အျပည့္နဲ႔ အသားကုန္ေရးခ်လိုက္ေတာ့ ေရးလို႔ ေကာင္းလုိက္တာ။ အိေနေအာင္ႏွပ္ထားတဲ့ အဆီတစ္ထပ္အသားတစ္ထပ္ ၀က္သားကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ တုပ္လိုက္ရတဲ့ အတိုင္းပဲ။ အဲဒါကို ျပန္ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေရးရမလဲ စဥ္းစားေနတာ တစ္ရက္ခဲြၾကာတယ္။ ခုမွ လမ္းစရလို႔ ေရးေန ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ေရးၿပီး The Voice ကို ပို႔ပါမယ္။ သူတို႔ထည့္ရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ျပန္႔သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ စုစုေပါင္း A4 နဲ႔ ၆ မ်က္ႏွာရိွပါတယ္။ အဲဒါေတာင္ ပထမပုိင္းပါ။ စည္းကမ္းပိုင္းကို သီးသန္႔ထပ္ေရးပါဦးမယ္။)

အားေပးသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

(၁)

လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၍ ေလပန္းေနသည့္။ ကားမ်ားကို အတင္းေမာင္း၊ အတင္းေက်ာ္တက္ေနသည့္။ လမ္းကို ကူးခ်င္သလို ကူးေနၾကသည့္။ အမိႈက္ကုိပစ္ခ်င္သလိုပစ္ေနၾကသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအား ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း အျပစ္တင္ ေနသူမ်ားအားလံုးကို ရည္ညႊန္း၍ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးပါသည္။

အမႈကိစၥတစ္ခုျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ ထိုအမႈအား အေပၚယံမွ်သာမၾကည့္ဘဲ ထိုအမႈအဘယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္ဟူသည့္ အရင္းအျမစ္ ကို ရွာရပါမည္။ အရင္းအျမစ္ကို မရွင္းႏိုင္သေရြ႔ကာလပတ္လံုး ျပႆနာမ်ား ေျပလည္သြားမည္ မဟုတ္ပါ။

ဥပမာအားျဖင့္ - လူ႔ခႏၶာကုိယ္တြင္ ေပါက္ေနသည့္ ၾကြက္ႏို႔မ်ားအား သတ္ရာတြင္ ၾကြက္ႏို႔ကေလးမ်ားအား ေလွ်ာက္သတ္ေန ျခင္းထက္ ၾကြက္ႏို႔အမႀကီးအား ရွာသတ္ႏိုင္ပါမွ အျမစ္ျပတ္မည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ဘဲ ၾကြက္ႏို႔ကေလးမ်ားကို တစ္လံုးခ်င္း ေလွ်ာက္သတ္ေနပါက ၾကြက္ႏို႔မ်ားမွာ ဘိုးဘိုးေအာင္ ၀လံုးကဲ့သုိ႔ တစ္လံုးသတ္လွ်င္ ႏွစ္လံုးေပၚၿပီး ႏွစ္လံုးသတ္လွ်င္ ေလးလံုး ေပါက္ကာ ၾကြက္ႏို႔သံသရာ ဆံုးေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

ဤသည္ကို Solve the problems at source. ဟု ေခၚ၏။

ယခုအခါ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပႆနာေပါင္းစံုတို႔သည္ ျဖစ္ပြားလွ်က္ရိွ၏။ ေရျပႆနာ၊ မီးျပႆနာ၊ ပညာေရး ျပႆနာ၊ လယ္သမားမ်ား ျပႆနာ၊ အလုပ္သမားမ်ား ျပႆနာ၊ အစားအေသာက္ထဲတြင္ ဓာတုေဆးမ်ားေရာစပ္ျခင္း ျပႆနာ၊ ကားၾကပ္ျခင္းျပႆနာ၊ ေရလွ်ံျခင္းျပႆနာ အစရိွသျဖင့္ ျဖစ္၏။ ဤျပႆနာမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ရွင္းမည္နည္း။

မီးေလာင္သည့္အခါ မီးသြားသတ္ျခင္း၊ ေရလွ်ံသည့္အခါ ေျမာင္းမ်ားလိုက္ေဖာ္ျခင္း၊ ကားၾကပ္သျဖင့္ ဟိုနား ခံုးေက်ာ္တံတားလုပ္၊ သည္နား ခံုးေက်ာ္တံတားလုပ္၊ ဘေလာက္တံုးမ်ားေလွ်ာက္ခ် အစရိွသည္တို႔သည္ မွန္ကန္ေသာ ေျဖရွင္းနည္း မဟုတ္။ ဤသည္တို႔မွာ လတ္တေလာေျဖရွင္းနည္းမွ်သာျဖစ္၍ မီးမေလာင္ေအာင္ တားဆီးေရး၊ ေရမလွ်ံေအာင္ စီမံေရးတို႔သည္သာ အစစ္အမွန္ ေျဖရွင္းနည္း ျဖစ္ေပသည္။

ဤေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေသာ ျပႆနာေပါင္းစံုတို႔အနက္ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္က ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားတို႔ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျဖစ္ေနရျခင္း ျပႆနာကို တင္ျပပါမည္။

လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔ အသံုးျပဳလွ်က္ရိွသည့္ ေဖ့စ္ဘြတ္တည္းဟူေသာ လူမႈကြန္ယက္ေပၚတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအေပါင္းတုိ႔၏ စည္းကမ္းမဲ့မႈမ်ားအေပၚ ကဲ့ရဲ့သၿဂိဳဟ္ အတင္းဆိုေနသံမ်ားကို ပြက္ေလာညံေအာင္ ၾကားေနရ၏။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ထိုအထဲတြင္ ပညာတတ္ဆိုသူမ်ားႏွင့္ အရာရိွႀကီးမ်ား၊ နာမည္ႀကီးပုဂိၢဳလ္မ်ားပါ ပါ၀င္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ၎တို႔၏ သာမန္ လူပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္မျခား ေတြးၾကေခၚၾကပံုမ်ားကို ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလြန္တရာမွ အ့ံၾသမိရပါေပသည္။

စာရႈသူအေပါင္းသည္ ဆင္လိမၼာ၊ ျမင္းလိမၼာ၊ ေခြးလိမၼာ၊ ေမ်ာက္လိမၼာ၊ ငွက္လိမၼာတို႔၏ ျပကြက္ဆန္းမ်ားကို ၾကည့္ဖူးၾကမည္ မခြ်တ္။ လူကိုယ္တိုင္မျမင္ဖူးေသာ္မွ ဗီဒီယို၊ ရုပ္ရွင္၊ ေဖ့စ္ဘြတ္မ်ားတြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ား ၾကည့္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုတိရစၧာန္မ်ားသည္ ေမြးကတည္းက လိမၼာတတ္ေျမာက္လာသေလာ။ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပး၍ လိမၼာတတ္ေျမာက္ လာသေလာ။ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးသျဖင့္သာ ဤကဲ့သို႔ တတ္ေျမာက္လိမၼာလာရေၾကာင္း အကြ်ႏ္ုပ္ေျပာစရာပင္မလို။

အဟိတ္တိရစၧာန္ေသာ္မွ သင္ေပး၍ရႏိုင္ေသးလွ်င္ အသိဉာဏ္ရိွေသာလူအား အဘယ္ေၾကာင့္ သင္ေပး၍မရႏိုင္ ရိွပါအံ့နည္း။ အမွန္စင္စစ္ သင္ေပးလို႔ရႏိုင္သည္သာတည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ စင္ကာပူမွလူမ်ား အရာရာတြင္ တန္းစီၾကပံု၊ ဂ်ပန္မွလူမ်ား ရထားစီးရာတြင္ပင္ တန္းစီၾကပံုကို နမူနာျပလွ်က္ ျမန္မာျပည္မွလူအမ်ား ကား၊ ရထားေပၚသို႔ အတင္းတိုးေ၀ွ႔တက္ၾကသည္ကို အျပစ္ဆိုၾက၏။ စင္ကာပူႏွင့္ဂ်ပန္မွလူမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ တန္းစီၿပီး ျမန္မာျပည္မွလူမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ တန္းမစီၾကသနည္းဆိုသည့္ အရင္းအျမစ္ကိုမူ မည္သူမွ် မစဥ္းစားၾက၊ မေတြးေခၚၾက။ ျမန္မာျပည္မွလူမ်ား တန္းစီလာေအာင္ မည္ကဲ့သို႔လုပ္မည္နည္းဆိုသည္ကို မည္သူမွ် အေျဖမထုတ္ၾက။ ျမန္မာျပည္သားလူအမ်ားတို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေလာက္ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ျဖစ္ေနရသနည္းဆိုသည့္ အရင္းအျမစ္ကို မည္သူမွ် မေလ့လာမဆန္းစစ္ၾက။ အျပစ္တင္ျခင္းဆိုသည့္အရာမွာ လူတိုင္းအလြယ္တကူ လုပ္၍ရႏိုင္သည္သာ ျဖစ္၏။

ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားတို႔ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့၊ ပညာမဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ကြ်ႏ္ုပ္ ေဖာ္ထုတ္ျပပါမည္။ စာရႈသူအေပါင္းတုိ႔ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ စဥ္းစားၾကပါေလ။

(၂)

လြတ္လပ္ေရးမရမီႏွင့္ ရၿပီးစကာလမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္သည္ အေရွ႔ေတာင္အာရွတြင္ အသန္႔ရွင္း၊ အသပ္ယပ္ဆံုး ၿမိဳ႔ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုကာလက ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား စည္းကမ္းမရိွဘဲႏွင့္ ဤမွ်သန္႔ရွင္းေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ထုိကာလက ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ စည္းကမ္းရိွလွ်က္ ယခု အဘယ္ေၾကာင့္ စည္းကမ္းပ်က္ေနရသနည္း။

အေျဖကား လယ္ျပင္တြင္ ဆင္သြားသကဲ့သုိ႔ အင္မတန္မွ ထင္ရွားလွပါေပသည္။

ထိုေခတ္က အစိုးရသည္ မည္သည့္စနစ္ႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသနည္း။ မည္မွ်သန္႔ရွင္းၿပီး မည္မွ်ေကာင္းမြန္ေသာ အစိုးရျဖစ္ခဲ့ပါသနည္း။ ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး အစရိွသည္တို႔ကို မည္မွ်တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါသနည္း။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီးသည္မွစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာႏွင့္အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားအေပါင္းမွာ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္ခံလိုက္ရသည္မွအစ တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံႀကီးမ်ား၏ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ လူေနမႈစနစ္ စသည္တို႔ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းခဲ့ရသည္။ ျမန္မာအစိုးရသည္ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာသာ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲ လသာေနခဲ့သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္တက္၍ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကုိ ေရးဆဲြ၊ ခ်မွတ္၊ က်င့္သံုးလိုက္ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္  ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုအတြင္းမွာပင္ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈအနည္းဆံုးႏိုင္ငံ (LDC - Least Development Country) အျဖစ္သို႔ က်ဆင္းခဲ့ရသည္။

ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားတို႔မွာ မိမိလယ္မွထြက္ေသာ စပါးကိုမွ မိမိပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရိွဘဲ ၀မ္းစာကုိပင္ ျပန္၀ယ္စားရသည့္ အေျခ အေနသို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ၀န္ထမ္းေလာကတြင္လည္း ႏြားထီးငါးက်ပ္၊ ႏြားမငါးက်ပ္စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့၍ ၀န္ထမ္းေလာက တစ္ခုလံုး ပ်က္စီးခဲ့ရသည္။ သမ၀ါယမဆိုင္မ်ားတြင္ မည္သည့္ပစၥည္းမွ မရိွပါဘဲလ်က္ လူႀကီးလာမည္ဆိုမွ ဟိုကဆဲြ၊ သည္ကဆဲြႏွင့္ ပစၥည္းမ်ားအလွ်ံပယ္တင္၊ အလြန္ခ်ိဳသာေသာေစ်းမ်ားကပ္လ်က္ လိမ္ညာခဲ့ၾကသည္။ လူႀကီးဆိုသူမ်ားကလည္း ဤကဲ့သို႔ လိမ္ညာမွန္းသိလ်က္ မ်က္စိမိွတ္ကာ မိမိ၏အရိွန္အ၀ါေပၚတြင္ သာယာေနခဲ့ၾကသည္။

ရလဒ္အျဖစ္ ၀န္ထမ္းေလာကတြင္ ခ ေလးလံုးစနစ္ (ေခၚရင္သြား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခိုးစား) စနစ္ ထြန္းကားခ့ဲ၏။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ ၀န္ထမ္းေကာင္းမ်ားအား ျပည္သူ႔ဘ႑ာကို လစ္လွ်င္လစ္သလို၊ ရလွ်င္ရသလို တိတ္တိတ္ခိုးစားတတ္သည့္ ေၾကာင္သူေတာ္ ၾကြက္သူခိုးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့ေလသည္။

၁၉၈၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားက စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ႏိုင္ငံတစ္၀ွမ္းလံုးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အထက္တန္းေအာင္ႏွင့္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ေက်ာင္းမေနခဲ့ဖူးေသာ အသက္ႀကီးသူတို႔ကို စာသင္ေပးၾကသည္။ အ-သံုးလံုးဟု ေခၚ၏။ အ- သံုးလံုးဆိုသည္မွာ အေရး၊ အဖတ္၊ အတြက္ ျဖစ္၏။ ယခင္က စာမတတ္ခဲ့သူတို႔ကို ယခု စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ေရးတာေရာ၊ ဖတ္တာေရာ၊ တြက္တာပါ တတ္ေျမာက္ေစရန္ သင္ၾကားေပးေရး ျဖစ္၏။

စာရႈသူတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တစ္သက္လံုးက စာမသင္ခဲ့ဖူးသူတုိ႔ကို တစ္လေလာက္ လက္ပူတိုက္သင္ရံုမွ်ႏွင့္ တတ္ႏိုင္ပါမည္ လား။ သင္သည္ဆိုရာတြင္ပင္ တစ္ေန႔လံုး သင္ရတာမဟုတ္။ သူတို႔မွာ ေန႔ခင္းပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကရေသာေၾကာင့္ ညပိုင္းမွ ခဏ တျဖဳတ္ သင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္လွ်င္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ပါ၀င္လုပ္အား ေပးခဲ့ဖူး ေသး၏။

စာေလးမျဖစ္ညစ္က်ယ္သင္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႔နယ္လံုးကြ်တ္၊ တိုင္းလံုးကြ်တ္၊ ထို႔ေနာက္ ႏိုင္ငံလံုးကြ်တ္ စာတတ္ေျမာက္ေရး ေအာင္ပဲြ မ်ား က်င္းပသည္။ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ စစ္ေၾကာင္း၊ ေယာမင္းႀကီးစစ္ေၾကာင္း စေသာ စစ္ေၾကာင္းႀကီးမ်ားႏွင့္။ ၿမိဳ႔နယ္ရံုးစိုက္ရာ ၿမိဳ႔သို႔ ထိုၿမိဳ႔နယ္ရိွ ရြာေပါင္းစံုမွ ႏြားလွည္းမ်ားျဖင့္ စစ္ေၾကာင္းႀကီးမ်ား ခ်ီလာကာ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲသဲ က်င္းပၾကသည္။

စာတတ္ေျမာက္ေရးေအာင္ပဲြတြင္ အ-သံုးလံုး၏ တန္ခိုးျဖင့္ နတ္ေရကန္ထဲပစ္ခ်လိုက္သလို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း စာတတ္လာေသာ ေတာင္သူႀကီး၊ လယ္သူမႀကီးမ်ားက တက္ၾကြစြာ၊ အားရရႊင္လန္းစြာျဖင့္ စာမ်ား တက္ဖတ္ျပသည္။ ဆုမ်ားခ်ၾကသည္။ ပါတီ ေကာင္စီလူႀကီးမ်ားက ၀ါဒျဖန္႔ၾကသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ပင္လွ်င္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားထကာ မိမိတို႔လုပ္အား၏ အသီးအပြင့္မ်ား အျဖစ္ ပီတိေ၀ျဖာခဲ့ရေသး၏။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စာတတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြက္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္က မိုဟာမက္ ရီဇာပါလာဗီဆုေတာင္ ရလိုက္ေသး၏။

သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္မွာ အားလံုး လိမ္ညာေနၾကျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ ခုနင္က စာတက္ဖတ္ျပသည့္ ေတာင္သူဦးႀကီး၊ လယ္သူမ ႀကီးမ်ားမွာ ယခင္ကတည္းက စာတတ္သူမ်ားျဖစ္၏။ လူမေၾကာက္တတ္သူ၊ စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္သူမ်ားကို ႀကိဳတင္ေရြး၊ ဘာေတြတက္ဖတ္ျပမယ္ဆိုတာကို နဂိုကတည္းက စည္း၀ါးရိုက္၊ ေလ့က်င့္ကာ တက္ဖတ္ျပျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။

ဤသည္မွာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက ကမၻာႏွင့္ခ်ီ၍ လိမ္ညာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဦးေန၀င္းအစိုးရက ဤကဲ့သို႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးအား လူလိမ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့ေလသည္။

အမွန္တကယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သင္ေပးခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ တစ္လမေျပာႏွင့္။ မတ္လတင္မက ဇြန္လတိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္ေပးခဲ့ၾကေသာ္လည္း အနည္းငယ္မွ်သာ မေတာက္တေခါက္တတ္သည္။ အမ်ားစုမွာ မတတ္ၾကပါ။

ဦးေန၀င္းအစိုးရ လိမ္ခဲ့သည္မွာ ၂၆ ႏွစ္အတြင္း အေတာ့္ကို မ်ားပါသည္။

ေနာက္တစ္ခုေလာက္ နမူနာ ထုတ္ျပပါဦးအံ့။

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရိုးရာစပါးမ်ားပေပ်ာက္ကာ အထြက္တိုးစပါးမ်ား ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အထြက္တိုးတာက လြန္လြန္းလွခ်ည့္။ အထြက္တိုးတာ ရိုးရိုးမတိုး။ နမူနာျပရလွ်င္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္သမီးကို အတင္းအဓမၼဗုိက္ႀကီးေစၿပီး ကေလးေမြးခိုင္းတာႏွင့္ တူေနသည္။

ယခင္က တစ္ဧကတြင္ စပါး ၄၅ တင္း၊ တင္း ၅၀ မွ်သာထြက္ေသာ လယ္မ်ားမွာ ဦးေန၀င္း၏ တန္ခိုးျဖင့္ တစ္ဧကလွ်င္ တင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ထြက္ကာ ဦးလူနီတို႔ ဦးလူစီတို႔မွာ စပါးသူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားအျဖစ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ပင္ ေလ့လာေရးခရီး သြားခဲ့ၾက ေသးသည္။ အင္မတန္ စက္မႈထြန္းကားလွပါသည္၊ fully mechanized farming လုပ္ေနပါသည္ဆိုေသာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၌ပင္လွ်င္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ထိ တစ္ဧကလွ်င္ တင္း ၁၅၀ ေက်ာ္ထြက္တာ ျပည္နယ္အနည္းငယ္မွ်သာ ရိွ၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တြင္မူ ၁၉၈၀ ပတ္၀န္းက်င္ကတည္းက တစ္ဧက တင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ျဖင့္ ကမၻာသာမက စၾကာ၀ဠာစံခ်ိန္ကိုပါ ခ်ိဳးထားခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက ျမန္မာေတြကို လူလိမ္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကြ ဟု ဆုိ၏။ လုပ္စမ္းပါဦးကြ၊ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း လုပ္ခဲ့တာတံုး ဆိုေတာ့ သူက မင္းကြာ၊ လြတ္လပ္ေရးေပးတာကို မနက္ ၄း၂၀ မွာေပးတယ္ေလကြာ။ ဖိုးတြမ္တီးဆိုတာ လူလိမ္မဟုတ္လို႔ ဘာတံုးကြ ဟု ဆို၏။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္။

ကြ်ႏ္ုပ္အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေပရွည္ေနရသနည္းဟူမူ ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားတို႔၏ ေကာင္းမြန္သည့္ အက်င့္စရိုက္မ်ားအား ျမန္မာျပည္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို အတင္းအဓမၼသိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ အစိုးရအမည္ခံ စစ္ဗိုလ္မ်ားက အခ်ိန္ယူ၍ တစ္စစီ ခ်ိဳးဖဲဲ့ေခ်မႊေနခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားေစလို၍ ျဖစ္၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္သားလူအမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အဆံုးအမေအာက္တြင္ ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနား ဟူေသာအစဥ္အလာကို ခံယူလ်က္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတည္းဟူေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရားမ်ား လက္ကိုင္ထားကာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္ခဲ့ရာမွ စစ္ဗိုလ္တစ္စု၏ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား ပ်က္ျပားခဲ့ရသည္။ စာရိတၱမ်ား ခ်ိဳ႔ယြင္းခဲ့ရသည္။ 

(၃)

ဦးေန၀င္း၏ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ကို မခံႏုိင္သည့္အဆံုး ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး အံုးအံုးဆူလွ်က္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖင့္ အလြန္ ၾသဇာအာဏာႀကီးမားလွေသာ စစ္အာဏာရွင္ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။

သို႔တိုင္ ကံၾကမၼာက ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္သူမ်ားအား မ်က္ႏွာသာမေပးသည့္အခါ ေနာက္ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ခ်က္ေခါက္ အျဖစ္ႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရၿပီး အလြန္ဆိုးညစ္ယုတ္မာလွသည့္ အစိုးရကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ ရရိွလိုက္ျပန္သည္။

အေရးအခင္းကာလအတြင္း အစိုးရအရာရိွမ်ားသည္ ဂိုေဒါင္မ်ားကိုေဖာက္၊ ပစၥည္းအေကာင္းမ်ားကိုယူ၊ ထို႔ေနာက္ ဂိုေဒါင္မ်ားကုိ ဖြင့္ထားခဲ့ကာ လူထုအား က်န္ေသာပစၥည္းမ်ားအား တရားမရိွ၊ ဓားမရိွ ယူငင္ေစလွ်က္ စည္းကမ္းမဲ့သူမ်ား၊ သူမ်ားပစၥည္း အေခ်ာင္ႏိႈက္တတ္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ျပန္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေလ်ာ့နည္းေနစဥ္ကာလအတြင္း ျပည္သူတို႔သည္ မိမိတို႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ရပ္ကြက္ကင္းမ်ားေစာင့္ကာ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနစဥ္ အစိုးရဆိုသူမ်ားသည္ လူဆိုးဓားျပဒလံမ်ားလႊတ္ကာ လုယက္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္း စသည္တို႔ကို အစေဖာ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိအခါ ရပ္ကြက္အတြင္းရိွ ယခင္ကတည္းက ဇ,ရိွခဲ့သူမ်ားအေနႏွင့္ ေခါင္းျဖတ္ျခင္း၊ ဓားျပတိုက္ျခင္းတို႔ကို အလြယ္တကူ က်ဴးလြန္ခဲ့သည္။ အတုျမင္ အတတ္သင္အေနႏွင့္ တက္သစ္စ လူငယ္ကေလးမ်ား၏ သ႑ာန္အတြင္း မေကာင္းသည့္ ဓေလ့စရုိက္တို႔ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ ေတာ့သည္။

  

အေရးအခင္းကာလအၿပီး သူတုိ႔ကို ကလန္ကဆန္လုပ္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အၿငိဳးအာဃာတထားကာ စစ္အစိုးရသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပညာေရးအား တစ္စစီေခ်မႈန္းေရးကို စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းမ်ားကို ရက္အကန္႔အသတ္မရိွပိတ္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားမွာ လုပ္စရာမရိွေတာ့ဘဲ ေလလြင့္သြားခဲ့ၾက သည္။ ထိုကာလမွာ အနည္းဆံုး ေလးႏွစ္ၾကာခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ေလးႏွစ္အတြင္း ေလလြင့္သြားခဲ့သည့္ လူငယ္အေရအတြက္မွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျဖစ္၏။

ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္ေသာ္ ယခင္ စုၿပံဳေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာကုိမျဖစ္ညစ္က်ယ္သင္၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း စာေမးပဲြမ်ား စစ္လ်က္ အကုန္အေအာင္ေပးခဲ့ျပန္သည္။ ထိုကာလက ကြ်န္ေတာ္သည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္၌ လက္ေထာက္ကထိကအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လွ်က္ရိွရာ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္တန္းမွ်ေသာ သင္တန္းမ်ားကို အျဖစ္မွ်သင္လွ်က္ စာေမးပဲြေမးခြန္းမ်ားကိုသာ အဓိက ထားသင္ၿပီး အတန္းတင္ေပးခဲ့ရသည္။

ႏိုင္ငံတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ ပညာေရးကို အေျခခံ၍ တည္ေဆာက္သည့္ႏိုင္ငံမွသာလွ်င္ အေျခခံေကာင္းေသာ၊ စနစ္က်ေသာ၊ လူေနမႈအဆင့္ျမင့္ေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ေပမည္။

အေျခခံပညာအဆင့္တြင္ စာကိုအျဖစ္မွ်သင္ကာ ေအာင္လာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တကၠသိုလ္တြင္လည္း စာကို အျဖစ္မွ်သင္ၿပီး ဘဲြ႔ရကုန္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ထိုဘဲြ႔ရမ်ား၏ အဆင့္အတန္းကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။

ထိုမွ်မကေသး။ ေသေသခ်ာခ်ာ မစူးစမ္းမေလ့လာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါဘဲလ်က္ စဥ္ဆက္မျပတ္၊ အကဲခတ္ ပညာေရးဟု လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ရာ ယခင္ကတည္းက ည့ံဖ်င္းႏုံခ်ာလွသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးစနစ္ႀကီးမွာ အဆုိးဆံုးသို႔ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ေရာက္သြားေလေတာ့သတည္း။

ထုိစနစ္အရ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ စာက်က္သည္ျဖစ္ေစ၊ မက်က္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေတာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ညံ့သည္ျဖစ္ေစ။ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္း မတက္မေနတက္ၾကရမည္ျဖစ္ရာ လူတို႔၏သဘာ၀အတိုင္း အလိုလိုအတန္းတက္ရမည္မွန္းသိေနသူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ စာႀကိဳးစားပါေတာ့မည္နည္း။ အင္မတန္ ညံ့ဖ်င္းေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားစာေမးပဲြက်လွ်င္ ထိုဆရာဆရာမမွာ ထုေခ်လႊာ အေတာင္းခံရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းတြင္မ်က္ႏွာေကာင္းမရ။ ၀ိုင္း၀န္း အၿငိဳးထားၾကသည္။ ထိုအခါ လခ ရတာခ်င္း အတူတူ၊ မည္သည့္ ဆရာဆရာမသည္ အဆူအပူအဆဲအဆိုခံ၊ ထုေခ်လႊာအေတာင္းခံပါေတာ့မည္နည္း။ ရလဒ္အျဖစ္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ အဂၤလိပ္အကၡရာ ဘယ္ႏွစ္လံုးရိွမွန္းမသိ။ မိမိနာမည္မွ မိမိမွန္ေအာင္ မေရးတတ္သည့္ အေျခအေနထိ ေရာက္ခဲ့ရသည္။

သူတို႔က “အမ်ိဳးသားစည္းကမ္းအစ၊ စာသင္ေက်ာင္းက” ဟု ဆင္ေလာက္ႀကီးေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးမ်ားကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ ရိွသမွ် ေက်ာင္းအားလံုးတြင္ ခ်ိတ္ဆဲြကာ လူျမင္ေကာင္းရံု လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိအဆိုအမိန္႔ကို ဘာသာျပန္လုိက္ေသာ္ “စာသင္ေက်ာင္းမ်ားပ်က္စီးလွ်င္ တစ္မ်ိဳးသားလံုး၏ စည္းကမ္းမ်ား ပ်က္စီးေလေတာ့၏။” ဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ သူတို႔စကားႏွင့္ သူတို႔၊ ယခု စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ ရစရာမရိွေအာင္ ပ်က္စီးသြား၍ တစ္မ်ိဳးသားလံုး၏ စည္းကမ္းဆိုသည္မွာလည္း ခ်ံဳးခ်ဳံးက် သြားခဲ့ရေလသည္။

ေနာက္တစ္ဆင့္ -

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားဟူသည္ သိပ္မေ၀းလွေသာ ကာလတစ္ခုတြင္ ႏိုင္ငံကိုဦးေဆာင္မည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါေလာ။ သည္ႏိုင္ငံကို သည္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးမေဆာင္လွ်င္ မည္သည့္ ကေလကေခ်မ်ား ဦးေဆာင္ပါမည္နည္း။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအား တစ္တိုင္းျပည္လံုးတြင္ ပညာအတတ္ဆံုး လူတန္းစားဟု ေျပာႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ပ်ိဳးေထာင္ေပးရန္လိုသည္။ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူ၊ ေတြးပံုေခၚပံု အစစအရာရာ ေလ့က်င့္ေပးရမည္။ ၁၉၆၀ မတိုင္မီ ႏွစ္မ်ားက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုလွ်င္ ဂုဏ္ရိွသည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႏွင့္ တူတူတန္တန္ ထားသည္။ ထို႔မို႔ေၾကာင့္ပင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆိုၾကသည္။

မ်ားမၾကာမီ ကာလတစ္ခုက အစိုးရကမူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအား ၎တို႔အား ဒုကၡေပးမည့္သူမ်ား၊ ရန္သူမ်ားအျဖစ္ သေဘာထားသည္။ အၿငိဳးအေတးထားကာ အာဃာတတရားႀကီးႀကီးျဖင့္ ရိွရိွသမွ်တကၠသုိလ္အားလံုးကို ၿမိဳ႔ျပင္ထုတ္ကာ၊ ရြာမ်ား အနီး၌ တည္ခဲ့သည္။ တည္သမွ တစ္ၿမိဳ႔လွ်င္ တကၠသုိလ္တစ္ခုနီးပါး၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး မိႈေပါက္သလို တည္ခဲ့သည္။ အေရအတြက္ မ်ားလွ်င္ အရည္အေသြးက်တတ္သည့္ သဘာ၀အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တကၠသိုလ္မ်ားမွာ တကၠသိုလ္ဟုသာဆိုရသည္။ အေဆာက္အဦကလဲြ၍ စာအုပ္ပင္လွ်င္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရိွပါေလရဲ့လား။ အျခားသင္ေထာက္ကူမ်ားအေနႏွင့္ တကယ့္ပစၥည္းထားလို႔ စကၠေပၚတြင္ေရးထားသည့္ အရုပ္အေနႏွင့္ေတာင္ အျပည့္အစံု ရိွပါရဲ့လား။

ဤမွ်မ်ားျပားလွေသာ တကၠသုိလ္မ်ားတြင္ ခန္႔ထားရန္ အရည္အေသြးျပည့္ ဆရာဆရာမမ်ား မည္သည့္ေနရာက ရပါသနည္း။ ဤေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဤဘာသာရပ္မ်ားကို သင္သည္ထား။ တကယ္အဓိပၸာယ္အႏွစ္သာရႏွင့္ ျပည့္၀ပါသည္ဟု မည္သူသည္ evaluate လုပ္ပါသနည္း။

ဤမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ အႏွီတကၠသိုလ္မ်ားမွ ထြက္လာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အရည္အေသြးကို ခန္႔မွန္းမိေလာက္ပါၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာမွ ကေလးမတစ္ေယာက္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရသျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ေက်ာင္းလာတက္သည္။ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္က ရြာသာႀကီးမွာ။ ရြာသာႀကီးဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ အဘယ္ကဲ့သို႔ ရန္ကုန္မွ ေန႔ခ်င္းျပန္ေက်ာင္းတက္ပါမည္နည္း။ သည္ေတာ့ ရြာသာႀကီးနားက ရြာမွာပင္ စုၿပီး အိမ္ငွားေနၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေနစရာအေဆာင္ စီစဥ္ထား မေပး။

ထို႔ထက္ ဆန္းျပားတာ ရိွပါေသးသည္။ ေရဆင္းစုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ ျဖစ္၏။ ေရဆင္းတြင္ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္၊ တိရစၧာန္ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေဆးကုသေရးတကၠသုိလ္၊ သစ္ေတာတကၠသိုလ္ ဟု တကၠသုိလ္သံုးခုရိွသည္။ ထိုတကၠသုိလ္မ်ားက ၿမိဳ႔ႏွင့္မနီး။ ေတာင္ေစာင္းတြင္ရိွသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေနထိုင္ရန္အတြက္ အေဆာင္မ်ား ေဆာက္ေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလွေသာ ကာလတစ္ခုက ေက်ာင္းသားမ်ားအား ထိုအေဆာင္မ်ားတြင္ ေနခြင့္မေပးေတာ့။ သည္ေတာ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အနီးအနားရိွ ေပါက္ကုန္းေက်းရြာ၊ ေရဆင္းေက်းရြာမ်ားတြင္ အိမ္ငွားေနၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ေဆာက္ထားေသာ အေဆာင္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုမထားျခင္းကား ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ အေတာ့္ကို ဆန္းက်ယ္လွေသာ ကိစၥတစ္ခုေပတည္း။

ရြာဆိုသည္မွာ ရြာသဘာ၀အတိုင္းပင္ရိွပါမည္။ အရက္ဆိုင္ရိွမည္။ ကာလသားမ်ားက အရက္ေသာက္မည္။ ပုဆိုးစလြယ္သိုင္း သြားမည္။ ငါႏွင့္လူႏွင့္ ဆဲမည္။ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္မည္။ မိန္းမအခ်င္းခ်င္း ဖင္ေပၚေခါင္းေပၚ နပန္းသတ္မည္။ ဤသည္မွာ ရြာစရိုက္ျဖစ္၍ ဘာမွ မဆန္းပါ။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ရြာမ်ားတြင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို သြားထားျခင္းသည္ကား သက္သက္ နာမ္ႏွိမ္ျခင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေက်းညီေနာင္ပံုျပင္ သင္ခဲ့ရ၏။ အဟိတ္တိရစၧာန္ေက်းသားပင္ျဖစ္လင့္ကစား ရေသ့မ်ားထံ ေရာက္သြားေသာ ေက်းသားက လာပါ၊ ၾကြပါ၊ အပန္းေျဖပါႏွင့္ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကို ေျပာတတ္သည္။ သူခိုး၊ ဓားျပမ်ားထံ ေရာက္သြားေသာ ေက်းသားကမူ အဲဒီအေကာင္ကိုသတ္ၿပီး ပစၥည္းေတြ လုယူၾကေဟ့ဟု ေျပာသည္။

တိရစၧာန္သည္ပင္လွ်င္ သူက်င္လည္ရသည့္ ပတ္၀န္းက်င္အလိုက္ ဓေလ့စရိုက္ေျပာင္းသည္။ လူဆိုလွ်င္မူ အဘယ္ဆိုဘြယ္ ရိွပါေတာ့မည္နည္း။ ဆိုေတာ့ ရြာသားမ်ားႏွင့္ ဒိုးတူေပါင္ဘက္ ေနၾကရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လူႀကီးလူေကာင္း မ်ားအျဖစ္ ျပဳမူေနထိုင္ၾကပါမည္လား။ ရြာသားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အရက္ဆိုင္မွ မူးၿပီးျပန္လာသည့္အခါ ပုဆုိးကို စလြယ္သိုင္း၍ ငါႏွင့္လူႏွင့္ဆဲဆိုၿပီး တစ္ရြာလံုးကို စိန္ေခၚဘို႔ မ်ားေလသည္။

UNESCO ၏ စာရင္းအင္းမ်ားအရ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ၁၀ သန္းခန္႔ရိွေလရာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၁၀ သန္းမွ်ေသာ လူတို႔မွာ ဗရုတ္သုကၡပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ဗလခ်ီးနမ္းလူမ်ား ျဖစ္ေနၾကရေလသည္။ ထုိ အေရအတြက္မွာ တစ္ႏွစ္တည္းမဟုတ္။ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာသမွ်ေသာ ကေလးငယ္အေပါင္းသည္ ဤပညာေရးစနစ္ေအာက္ တြင္ပင္ သင္ၾကားၾကရေလရာ ေက်ာင္းမွထြက္လာသူအေပါင္းတြင္ အင္မတန္ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္မွအပ အားလံုးလိုလိုမွာ အညြန္႔ခ်ိဳးခံၿပီးသား လူတန္းစားတစ္ရပ္အျဖစ္ ေပၚေပါက္လာေလေတာ့သည္။

ထိုမွ်သာမကေသး။ ျမန္မာျပည္သူအေပါင္းကို အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးထားေသာ အေျခအေနမ်ားလည္း မ်ားစြာရိွပါေသးသည္။ နမူနာအနည္းငယ္ကို ထုတ္ျပရပါလွ်င္ ၂ လံုး၊ ၃ လံုး ခ်ဲထီမ်ားကို ဥပေဒအား ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ ရဲမ်ားကိုယ္တိုင္၊ သို႔မဟုတ္ ၎တို႔၏ဇနီး၊ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းက ဒိုင္ကိုင္သည္။ ခ်ဲဒိုင္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းၿပီး လုပ္စားသည္။ ဥပေဒျပင္ပမွ လုပ္ငန္းမွန္သမွ် ဆက္ေၾကးေတာင္းခံကာ ဖြင့္ေပးထားသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားကို ပိုက္ဆံေပး ထားသည့္အတြက္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္း ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပင္ လုပ္ၾကကိုင္ၾကသည္။

လူႀကီးလူေကာင္းအမည္ခံသူတို႔မွာ မိမိလုပ္ပိုင္ခြင့္ကို တလဲြအသံုးခ်လ်က္ ပိုက္ဆံကို တရားသည္ျဖစ္ေစ မတရားသည္ျဖစ္ေစ၊ ရသည့္နည္းႏွင့္ အကုန္ယူသည္။ ရိုးေျဖာင့္မွန္ကန္သူတို႔မွာ ၎တို႔ႏွင့္ မယွဥ္ႏိုင္သည့္အတြက္ ညိႈးငယ္စြာ ေနထုိင္ၾကရသည္။ ထိုအခါ လူငယ္မ်ားမွာ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲေနထိုင္ရသည့္ ရိုးေျဖာင့္သူမ်ားကို အထင္မႀကီး။ မဟုတ္တာလုပ္ၿပီး ေကာင္းစား ေနသည့္ လူႀကီးလူမေကာင္းမ်ားအား အထင္ႀကီးလ်က္ ၎တို႔အားအတုခိုးကာ မည္သည့္နည္းျဖင့္ရသည္ျဖစ္ေစ။ ရလွ်င္ ဘနဖူးေတာင္ သိုက္တူးရမည္။ ပိုက္ဆံရေရးသာ အေရးႀကီးသည္ဟူေသာ အယူ၀ါဒကိုသာ စဲြစဲြလန္းလန္းလက္ခံ က်င့္သံုးေနၾက ေတာ့သည္။ ျမန္မာလူမႈအသိုင္းအ၀ုိင္းတြင္လည္း ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားသူမ်ားမွာ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ၿပီး တီးတိုးတီးတိုး အကဲ့ရဲ့ ခံရလွ်က္ ေအာက္ဆိုဒ္ဟူသည့္ မတရားသည့္နည္းျဖင့္ ပိုက္ဆံရသူမ်ားကိုသာ အထင္ႀကီး ေလးစားၾကသည္။ လူရာသြင္းၾက သည္။ အခ်င္းခ်င္း ေမးလွ်င္ပင္ ဟဲ့၊ နင့္ေယာက္်ားက ေအာက္ဆိုဒ္ဘယ္ေလာက္ရလဲ ဟုသာ ေမးၾကသည္။ သာမန္လခကို စိတ္မ၀င္စား။ မိမိတို႔၏ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္မ်ားကိုလည္း သမာအာဇီ၀က်မည့္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း လုပ္ဖို႔ မတိုက္တြန္း။ ေအာက္ဆိုဒ္ မ်ားမ်ားရမည့္ အလုပ္ကိုရွာရန္သာ တြင္တြင္ တြန္းအားေပးၾကသည္။

ဤသို႔အားျဖင့္ ေရွးယခင္က ျမန္မာ့လူအဖဲြ႔အစည္းအတြင္းရိွခဲ့ေသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္တကြ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတည္းဟူေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရားတို႔မွာ တျဖည္းျဖည္းတစစ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ေလေတာ့၏။

(၄)

ခ်ဳပ္ပါမည္။

အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သကဲ့သုိ႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွသည္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မ်ားအေတာအတြင္း ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုး လိုလိုအား ၾကမ္းပိုးသူခိုးစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္းေအာင္းလာေအာင္၊ ကေလကေခ်မ်ားျဖစ္လာေအာင္၊ အရည္အခ်င္းမဲ့သည့္ ငတံုး ကေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္ အလုပ္ခံခဲ့ရေၾကာင္း ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ၾကရၿပီ။

ပါပသၼႎ ရမတီ မေနာ - စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္၏။ အၿမဲတေစ မေကာင္းမႈဘက္သို႔ ယိုင္ေနတတ္ေသာ စိတ္အား ေကာင္းမႈတို႔ျဖစ္ေပၚေနေစရန္ ေလ့က်င့္ေပးရ၏။ ေကာင္းမႈလုပ္သည္ဆိုျခင္းမွာ အဆန္လမ္းျဖစ္၏။ အစုန္လမ္းေလာက္ မလြယ္ကူ။

ယခုမူ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအား ေကာင္းမြန္သည့္စိတ္ဓာတ္၊ ျမင့္ျမတ္သည့္ အျပဳအမူမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ေလ့က်င့္ေပးရမည့္အစား နဂိုကမွ မေကာင္းမႈလုပ္ရန္ ညြတ္ေနသည့္စိတ္ကို အဆင္းတြင္ ဘီးတပ္ေပးသည္။ မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္လာေစရန္ လမ္းခင္းေပးသည္။ ၾကမ္းပိုးေတေလမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ ေသြးေဆာင္စည္းရံုးသည္။ မသိမသာျဖစ္ေစ၊ သိသိ သာသာျဖစ္ေစ ေလ့က်င့္ေပးသည္။ ပံုသြင္းေပးသည္။

ယခုမ်က္ေမွာက္တြင္ စာရႈသူတို႔ျမင္ေန၊ ေတြ႔ေနရသည့္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ားမွာ ထို အႏွစ္ ၅၀ ကာလအတြင္း ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့လွသည့္ အစိုးရဆိုသူတို႔က က်က်နန ဖ်က္ဆီးထားခဲ့သည့္ ရလဒ္မ်ားျဖစ္သည္။

ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်စိတ္ဓာတ္မ်ား ေအာက္တန္းက်ကာ ပ်က္စီးခ်င္တိုင္း ပ်က္စီးေနၾကရသည္ ဆုိသည္ကို စာရႈသူတို႔ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေလာက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ စည္းကမ္းမလိုက္နာၾကရသနည္း ဆိုသည္ကို ဒုတိယေဆာင္းပါးတြင္ ဆက္ေရးပါမည္။

ဖတ္ရႈအားေပးသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၁ ဇြန္၊ ၂၀၁၅။ ည ၉း၀၀ နာရီ