ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၇)

(၁၀၅) နာဂစ္အေရးတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကျခင္း - အဆက္

            က်ြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ ၀ါ၀င္၀ါထြက္၊ ႏွစ္ကူး စသည့္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ လူႀကီးသူမမ်ားကို သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ေလ့ ရိွၾကသည္။ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာ့ဓေလ့ပါတည္း။ ထိုသို႔ ကန္ေတာ့ေသာအခါမ်ား၌ ဘိုးဘြားမ်ားက ဆုေပးရာတြင္ ကပ္ႀကီးသံုးပါး ေက်ာ္ႏိုင္နင္းႏိုင္ရိွၾကပါေစဟု ကန္ေတာ့တိုင္းလိုလို ဆုေပးေလ့ရိွ၏။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ထို ကပ္ႀကီးသံုးပါး ေက်ာ္ႏိုင္ နင္းႏိုင္ရိွပါေစဆိုေသာ ဆုေပးအဓိပါယ္ကို နားမလည္။ တန္ဘိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိ။ ထုိ႔ထက္ ကပ္ႀကီးသံုးပါးဆိုသည္ကို စာေတြ႔အရသာ အနည္းအက်ဥ္း ရိပ္မိခဲ့သည္။ အတိအက်မသိခဲ့။ အသက္ကေလး နည္းနည္းရလာသည့္အခါ ဖိလစ္ပိုင္ မုန္တိုင္းမ်ား၊ ဘဂၤလားႏိုင္ငံမွ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေရႀကီးမႈႏွင့္ မုန္တိုင္းမ်ား၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္စီး ဒုကၡေရာက္ၾကရသည့္ အီရန္အီရတ္စစ္ပဲြမ်ား၊ ေလယာဥ္ပ်က္က်မႈ သတင္းမ်ား၊ ရထားတိုက္မႈ သတင္းမ်ား၊ ရုရွားမွ ရွာႏိုဘိုင္း ႏူကလီးယားစက္ရံုေပါက္ကဲြမႈ၊ အိႏိၵယမွ ဘိုပါး အဆိပ္ ဓါတ္ေငြ႔ယိုစိမ့္မႈမ်ားအေၾကာင္း ဖတ္ရသိရေသာ အခါတြင္ ကပ္ႀကီးသံုးပါးအေၾကာင္း စာေတြ႔အရနားလည္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ တျခားႏိုင္ငံ ေတြမွာ ျဖစ္တာဆိုေတာ့ စာေတြ႔သာျဖစ္ျပီး ငါေတြ႔နားမလည္ေသး။

ယခု နာဂစ္မုန္တိုင္း က်ြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ကို ၀င္ေမႊလိုက္ေသာအခါ ကပ္ႀကီးသံုးပါးမွ ဒုကိၻခႏၱရကပ္ႏွင့္ ေရာဂါႏၱရကပ္ အေၾကာင္း က်ြန္ေတာ္ အေတာ့္ကိုတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ငါေတြ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ကို က်ြန္ေတာ္တို႔ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သည္အတိုင္း လည္စင္းခံရံုသာရိွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သည္ေလာက္ နည္းပညာတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ ငလ်င္လႈပ္မည့္ေဘး၊ မီးေတာင္ေပါက္မည့္ေဘး၊ မုန္တိုင္းတိုက္မည့္ေဘးမ်ားကို အလြန္တိက်စြာ ႀကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္ႏိုင္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူေတြ၏ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္သာ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ထက္ မသိကိ်ဳးက်ြန္ျပဳမႈႏွင့္ တာ၀န္မေက်မႈက ပိုဆိုးသည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ က်ေရာက္ေတာ့မည္ကို ႀကိဳတင္သတိေပးႏိုင္ပါက မပ်က္စီး တန္တာမပ်က္ေအာင္၊ မေသသင့္သူမ်ားမေသေအာင္ ကာကြယ္တားဆီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။

            ပထမေသာ္ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္က သူ နာဂစ္ကိစၥအလႉအတန္းမ်ားအတြက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ကာ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဆုိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မလြင္လြင္မိုးက သူလာမည့္စေနေန႔ရန္ကုန္ျပန္ရန္ လက္မွတ္၀ယ္ထားသည္ဆုိေတာ့ ယခုအေခါက္ မလြင္လြင္မိုးအားလုပ္ေစ ၿပီး ေနာင္လိုအပ္လွ်င္ သူထပ္သြားမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ပထမဆံုးကြ်န္ေတာ္ပို႔လိုက္ေသာအလႉေငြမွာ ၁၅ သိန္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္မရ ေတာ့သျဖင့္ မမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က ဆယ္သိန္းဘိုးပဲ အရင္၀ယ္သြားမည္။ က်န္တာ ေနာက္အေခါက္မ်ားတြင္ ၀ယ္သြားမည္ဆို၏။

            ေျမာင္းျမကျပန္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မမႏွင့္ ဖံုးအဆက္အသြယ္ရသည္။ သူက သူတို႔ ေျမာင္းျမတြင္သြားေရာက္ လႉဒါန္းခဲ့ပံုမ်ား ေျပာျပ၏။ သူတို႔က အခ်ိန္ကနည္းၿပီး လုပ္စရာေတြကမ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ကမန္းကတန္း၊ အေျပးအလႊားလုပ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာပါသည္။

“စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔က မုန္တိုင္းဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အလွဴေငြ ၁၅ သိန္းပို႔လိုက္မယ္ လို႔ နင္ မမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔ဆီ ဖံုးဆက္ ထားတာသိရတယ္။ မမိ်ဳးမိ်ဳး ငါ့ဆီဖံုးဆက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မရိွေတာ့လို႔ အဲဒီကပို႔မဲ့ ပိုက္ဆံကိုေစာင့္မေနေတာ့ပဲ သူပဲစိုက္ထားၿပီး နင္မွာလိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြ လိုက္၀ယ္ေနတယ္ လို႔ေျပာတယ္။ စုစုေပါင္း ၉၉၆၀၀၀ ဘိုး စတီးပန္းကန္၊ စတီးဇလံု၊ စတီးဇြန္းစတာေတြ ၀ယ္ထားတယ္တဲ့။ ဘီစကြတ္တို႔ ခ်ိဳခ်ဥ္တို႔လဲ ပါတာေပါ့။ အစ္မလိုက္ခ်င္ရင္ နက္ျဖန္ မနက္ ၃ နာရီသြားၾကမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ငါလဲ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အနီးအနားက အ၀တ္ေဟာင္းေတြ လိုက္အလွဴခံတာ စုစုေပါင္း ပီနံအိတ္နဲ႔ ၇ လံုး ရတယ္။

၁၂-၀၅-၀၈ ေန႔ မနက္ ၄ နာရီမွာ ကားစထြက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ နင္ဖံုးဆက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အလွဴေငြ ၁၅ သိန္းရတယ္။ အဲဒါ ကိုႏြယ္၀င္း အမိ်ဳးသမီးဆီမွာသြားယူဘို႔ ေျပာတယ္။ မမိ်ဳးက အခိ်န္မရေတာ့လို႔ ၀င္ယူမေနေတ့ာဘူး။ တကယ္လို႔လိုတယ္ဆိုရင္ ေျမာင္းျမက သူ႔အမိ်ဳးေတြဆီမွာ ခဏယူသံုးထားၿပီး ေတာ္တာၾကည့္လွဴမယ္ ေျပာတယ္။ ပထမ ၁၅ သိန္းကလဲ ၅ သိန္းေက်ာ္ က်န္ေသးတာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ေပါင္းလွဴလို႔ ရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ငါတို႔လဲ ဘယ္မွမ၀င္ေတာ့ပဲ ေျမာင္းျမကို ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

မနက္ ၇ နာရီခဲြ ေညာင္တံုးကိုေရာက္ေတာ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ ေျမာင္းျမကို ၁၁ နာရီခဲြေလာက္မွ ေရာက္တယ္။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ၿမိဳ႔ခံေတြနဲ႔ အရင္ေဆြးေႏြးရတာေပါ့။ ဒုကၡသည္ စခန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရိွတယ္။ ဘယ္စခန္းေတြကေတာ့ အလွဴရွင္ေတြ အေရာက္မ်ားတယ္။ ဘယ္စခန္းေတြကေတာ့ သိပ္ အလွဴရွင္မရိွဘူး။ ဘယ္စခန္းကို အရင္လွဴမယ္။ ေနာက္ ဘယ္စခန္း ဘယ္စခန္းေတြ သြားလွဴၾကမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ သူတို႔က ေသေသခ်ာခ်ာသိေတာ့ သူတို႔ပါလိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
ပထမဆံုးသြားတာက စခန္းအမွတ္ ၂၄ တဲ့။ အဲဒီမွာက တျခားစခန္းေတြမွာ မဆန္႔ေတာ့လို႔ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ လူအကုန္လံုး ဒီမွာ လာထားတာလို႔ ေျပာတယ္။ တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ဒိုင္နာကား တစ္စီးနဲ႔အျပည့္ ေနာက္ထပ္ လူေတြထပ္ေရာက္လာတာ စခန္းအ၀င္၀မွာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

စခန္းက အရင္ ေလွ်ာ္ေရြးေလွ်ာ္ထုပ္စက္ရံု ဂိုေဒါင္အေဟာင္း ၂ ခုကို စခန္းလုပ္ထားတာ။ အဲဒီ ဂိုေဒါင္ ၂ ခုထဲမွာ သူတို႔စာရင္း အရ လူေပါင္း ၄၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီစခန္းက ၿမိဳ႔ျပင္မွာဆိုေတာ့ အလွဴရွင္ေတြလာတဲ့အခါ သိပ္မေရာက္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။
ဒို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကန္ႀကီးေဒါင့္ (ပုသိမ္ဘက္မွ) က ထမင္းထုပ္ေတြ လာေ၀ေနတာေတြ႔တယ္။ သူတို႔ၿပီးေအာင္ေစာင့္ၿပီး သူတို႔ၿပီးေတာ့ အားလံုးကို တန္းစီထိုင္ခိုင္း၊ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာက္ေ၀တယ္ ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ လူေတြအကုန္လံုးကို ဂိုေဒါင္အျပင္ထြက္ခိုင္း၊ ၀င္ေပါက္တံခါးကို လူတစ္ကိုယ္စာပဲ ဖြင့္ထားၿပီး ၀င္ေပါက္ကေန ေစာင့္ေ၀တယ္။ ရၿပီးတဲ့လူေတြ အထဲေရာက္သြားၿပီး ျပန္ထြက္လို႔မရေတာ့ မရႈပ္ေတာ့ဘူး။ မရတဲ့သူလည္း မရိွ။ ႏွစ္ခါျပန္ ယူတဲ့သူလည္းမရိွ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ မမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔ ေၾကာ္လာတဲ့ ငါးပိေၾကာ္နဲ႔ ငံျပာရည္ေၾကာ္ေတြေတာ့ သူတို႔ ထမင္းစားၿပီးသြားတာနဲ႔ေ၀ဘို႔ အဲဒီမွာအပ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာဟယ္၊ ႀကီးၾကပ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးမဲ့သူလည္းမရိွဘူး။ စက္ရံုမႈး တစ္ေယာက္ထဲ ၀က္လခ်ီးလည္ေနတာပဲ။ (၀က္လခ်ီး လည္ေနတယ္ ဆိုသည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ဘက္မွ အသံုးအႏံႈးျဖစ္ပါ၏၊ လက္မလည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနျခင္းကို ေခၚပါသည္။) လူေတြကလည္း ေ၀ရတာမလြယ္ဘူးဟဲ့။ ကေလးေတြဆို ရၿပီးသားကေလးေတြက ေနာက္ထပ္ၿပီး ထပ္စီေနလို႔ မနည္းၾကည့္ေနရတယ္။ ႏို႔မို႔ၿပီးမွာ မဟုတ္ဖူး။

ေနာက္ ဂိုေဒါင္တစ္လံုးက်ေတာ့ အတန္းလိုက္ေ၀တယ္။ သူတို႔က နဂိုကတဲက အတန္းလိုက္ ထိုင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ေ၀ရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ပထမ ကေလးေတြကို မံု႔ေတြေ၀တယ္။ ေ၀လို႔မၿပီးေသးခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ဒုကၡသည္ေတြ ထပ္ေရာက္လာၾကေသးတယ္။ စာရင္းေတာ့ အတိအက် မရေသးဘူးလို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ထမင္းခ်က္ေက်ြးေနတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဟင္းကေတာ့ ခ်ဥ္ဟင္းလိုမိ်ဳး ဟင္းေတြပဲ။ ထမင္းကို အထုပ္လိုက္ စားၾကရတယ္။ ပန္းကန္မရိွၾကဘူး။ အဲဒီမွာ ဒို႔ေ၀လိုက္တဲ့ ပန္းကန္ေတြရသြားေတာ့ စားရေသာက္ရ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသြားတာ ေတြ႔ရတယ္။

မဂၤလာေစ်းက လူေတြကလည္း အစံုလွဴၾကတာပဲေဟ့။ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ ေဘာ္လီ၊ မိန္းမ၀တ္အက်ႌ၊ တီရွပ္၊ ကေလး၀တ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒိုင္နာတစ္စီး၊ ဟိုင္းလတ္တစ္စီး ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီမွာ ေယာက္်ားေတြ မ်ားတယ္။ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြက ေသကုန္ၾကတာတဲ့။ ပုဆိုးကနည္းေနေတာ့ လူမေစ့ခဲ့ဘူး။

အဲဒီစခန္းၿပီးေတာ့ ေနာက္စခန္းေတြ လိုက္ေ၀ၾကတယ္။ အဲဒီစခန္းေတြက်ေတာ့ လူသိပ္မမ်ားေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႔စခန္းမွာ ၃၅ ေယာက္ေလာက္။ တခ်ိဳ႔စခန္းက်ေတာ့ ၅၀။ တခ်ိဳ႔ ၁၅၀။ တခ်ဳိ႔ ၆၀၀။ တခ်ဳိ႔ ၁၅၀၀။ အစံုဘဲ။ ဒို႔ေတာ့ ေနာက္ထပ္ စခန္း ၄ ခုသြားၿပီး ညေန ၅ နာရီခဲြေနၿပီမို႔ က်န္တာေတြကို အဲဒီမွာပဲ အပ္ခဲ့ရတယ္။ ေ၀ဘို႔အခ်ိန္မရိွေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဆာေျပ စားၾကေသာက္ၾကၿပီး ျပန္ခဲ့ ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ကို ည သန္းေခါင္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ေက်ာ္သူတို႔အဖဲြ႔ လာလွဴေနတာလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ရက္ၾကာၾကာေနၿပီး လွဴတာ။ ဒုကၡသည္ေတြမွာေလ ဆားငန္ေရေတြထိၿပီး မီးအပူေလာင္သလို အသားနီလန္ေနတာေတြ။ သစ္ပင္ေပၚ ဖက္တက္ရလို႔ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး စုတ္ျပတ္ေနတာေတြ။ သစ္ပင္ပိၿပီး ေျခေထာက္ကဲြသြားတာေတြ စသျဖင့္ ဒါဏ္ရာမိ်ဳးစံုေတြ႔ရတယ္။ ဖ်ားတဲ့နာတဲ့သူေတြေတာ့ ေဆးရံုပို႔တယ္ တဲ့။

အဖုိးႀကီး အဖြားႀကီးေတြကို တစ္ေယာက္ ၁၀၀၀ မိ်ဳး ၂၀၀၀ မိ်ဳး၊ ငါတို႔ သပ္သပ္ ထပ္ေပးခဲ့ ၾကေသးတယ္။ အဲဒီမွာ လပြတၱာ ဆန္စက္မွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ သူေျပာတာေတာ့ သူရို႔ဆန္စက္မွာ အားလံုး ၂၆ ေယာက္ရိွတာ ၂၃ ေယာက္ေသသြားတယ္တဲ့။ ဆန္စက္လဲ အကုန္ပါသြားတာ ဘိြဳင္လာပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ဒီၾကားထဲ မိုးေတြကရြာေနေတာ့ လုပ္ရတာအေတာ့္ကို အဆင္မေျပဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေနရာက်ယ္ရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာ ေတြဆို ေနရာကက်ဥ္း လူကအရမ္းမ်ားေတာ့ ေ၀လို႔ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပဘူး။ ဒီေတာ့ ဒို႔လည္း အထုပ္လိုက္ အဲဒီကလူႀကီးကို ေပးထားခဲ့ ရတယ္။ မေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေ၀ရင္းေ၀ရင္း ည ၈ နာရီေလာက္ေရာက္သြားေတာ့ ျပန္ဘို႔ကလည္း ရိွေသးတယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ေနေရာေတြက်ေတာ့ ၀ါးလံုးတန္းေလးေတြနဲ႔ တန္းစီဘို႔ လုပ္ေပးထားေတာ့ ပစၥည္းေ၀ရတာ ေတာ္ေတာ္ကိုအဆင္ေျပတယ္။
အယ္မယ္ေလး။ မဂၤလာေစ်းက လူအမ်ားႀကီးပါလာလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ဒီအထုပ္ႀကီးေတြ တင္ဘို႔ခ်ဘို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ့္ကို မလြယ္ဘူးေဟ့။ လမ္းဆိုတာလည္း ၾကမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ပစၥည္းေ၀ရ၊ လူေတြကိုစီရနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတာင္ရိုက္ဘို႔ အခ်ိန္မရဘူးေဟ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္သြားရင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ဘို႔ တစ္ေယာက္သပ္သပ္ ေခၚသြားမွရမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတြ႔ကရာလူ ရိုက္ခိုင္းလို႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ အကြက္အကြင္းက်က်လဲ ရိုက္တတ္အံုးမွကိုး။”

ေနာက္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ဖံုးဆက္ေတာ့ မမ်ိဳးမ်ိဳးက “က်ြန္မတို႔ကားလဲဆိုက္ေရာ ကားေပၚကို စစ္ေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားၿပီး စြပ္က်ယ္ လက္ျပတ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ အရက္နံ႔တေထာင္းေထာင္းထလို႔။ အဲဒါနဲ႔ က်ြန္မက အဲဒါ ဘယ္ကလူလဲ။ ဘာလုပ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေဘးကလူေတြက စစ္သားလို႔ေျပာတယ္။ က်ြန္မက စစ္သားဆိုရင္ က်ြန္မတို႔ကားေပၚက ခုဆင္းပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဟိုလူယူ ဒီလူယူ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ လုပ္ေပးတာပါလို႔ေျပာတယ္။ က်ြန္မတို႔ ဒီလူေတြကို ေပးရေအာင္လာတာ။ သူတို႔ ယူခ်င္တယ္ဆို ယူစမ္းပါေစ။ ခု ကားေပၚက ဆင္းပါလို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီလူက ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးတယ္။ က်ြန္မျပန္မေျဖခင္ ေဘးကေနၿပီး သူကအလွဴရွင္ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲဒီစစ္သား မေက်မနပ္နဲ႔ ဆင္းသြားၿပီး သူ႔အရာရိွလို႔ယူဆရတဲ့လူဆီ သြားေျပာတယ္။ ဟိုက ဘာျပန္ေျပာလိုက္သလဲမသိဘူး။ သူတို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ေဘးကလူေတြလဲ က်ြန္မအဲဒီလို ေျပာလႊတ္လိုက္တာ ကို အေတာ္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ အႏိုင္က်င့္ခံလာရတာ။ ဒီတစ္ခါ မွ ဒင္းတို႔ကို ႏိုင္မဲ့သူ ေပၚေတာ့တယ္” လို႔ - ဟု ျပန္ေျပာျပပါသည္။ အေရးထဲမွ ဒင္းတို႔က တေမွာင့္။

ေနာက္ေန႔ က်ြန္ေတာ္ ကိုၾကည္လင့္ထံဖံုးဆက္ေမးေတာ့ သူ မမတို႔အဖဲြ႔ႏွင့္ မဆံုျဖစ္ လိုက္မွန္းသိရပါသည္။ လာလွဴေသာ အဖဲြ႔ ေတြကလည္း အေတာ္မ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ဘယ္သူေတြမွန္းမသိဟု ဆိုပါသည္။ သူက စင္ကာပူမွဆိုေသာ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔လာသြားကာ ၃၃သိန္းဘိုး ဘဲဥ အလံုးတစ္ေသာင္း လွဴသြားေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။ ကိုင္း - တစ္နပ္စာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဖူလံုသြားတာေပါ့ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိပါသည္။ ဒါေတာင္ လူ ေလးေသာင္းႏွင့္စာလွ်င္ ေလးပံုတစ္ပံုမွ်သာ ရိွပါေသးသည္။ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေနေသာ ထိုလူထုႀကီး၏ ပါးစပ္ေပါက္ကို တစ္ေန႔ထမင္းႏွစ္နပ္ ျဖည့္ေပးေနဘို႔ဆိုတာ ဘယ္မွာလြယ္ပါလိမ့္မတံုး။

“အမွန္ဆို ေျမာင္းျမက ေလေဘးဒါဏ္မခံရဘူးဗ်။ ဘိုကေလးဘက္ကတက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြမ်ားတာဘဲ။ သူတို႔ေရာက္ လာေတာ့လဲ က်ြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ခံေတြက ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေက်ြးေမြးရတာေပါ့ဗ်ာ။” ဟု ေျမာင္းျမဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားတြင္ ႀကီးၾကပ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနသူ ကိုၾကည္လင္က ေျပာျပပါသည္။

ေနာက္ၿပီး လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ေတြ႔လာရသည္မွာ လႉဒါန္းျခင္း၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားလာလႉတာ အေခ်ာင္ စားေနရေသာအခါ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အလုပ္လုပ္ဘို႔ လယ္သမားမ်ားက လာငွားေသာအခါတြင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပညာျပ ေနပါေတာ့၏။ လုပ္ခကို မတန္တဆေတာင္းလိုေတာင္း။ ဖင္နာတယ္၊ ရင္နာတယ္ ဆိုလိုဆို။ ေနာက္ၿပီး နင္တို႔ဟာလုပ္ရမွ ငါတို႔စားရမွာ မွတ္လို႔၊ ငါတို႔အလုပ္မလုပ္လဲ အလႉရွင္ေတြ အၿမဲရိွေနတာပဲ ဟု ေျပာေသးသည္ဆို၏။ မမ်ိဳးေျပာသည္ကို ဤကဲ့သို႔ ျပန္ၾကားရေသာအခါ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တခါတခါ ေစတနာေတာင္ ပ်က္ပ်က္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ လယ္မ်ားမထြက္ခင္ေတာ့ သူတို႔စားစရာရိွမည္မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လႉၿမဲလႉေနရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

က်ြန္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ မွ ေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားအပါအ၀င္ အျခားအလွဴရွင္မ်ား၏ အလွဴေငြအားလံုးကို ဧရာ၀တီ တိုင္းမွ နာဂစ္ဒါဏ္ခံေဒသမ်ားသို႔ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ၊ အ၀တ္အထည္၊ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း၊ ငါးပိငါးေျခာက္မွ အစ၊ အိုးခြက္ပန္းကန္၊ ဒါး၊ ေရဒီယို၊ ျမန္မာေဆး၀ါး၊ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး အလယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ မီးျခစ္၊ စိပ္ပုတီး၊ ဘုရားရိွခိုးစာအုပ္အဆံုး ၀ယ္ျခမ္းကာ ေစတနာဗလပြႏွင့္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါသည္။

မုန္တိုင္းက်ၿပီေဟ့ဆိုသည္ႏွင့္ ထိုဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲဟု က်ြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားလွ်က္ အင္တာနက္သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရႈစနည္းနာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ကာ အလွဴေငြမ်ားကို က်ြန္ေတာ္တို႔ တတ္စြမ္း သေရြ႔ လိုက္လံေကာက္ခံပါသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အစားအစာကို ပထမဦးစားေပး၊ အ၀တ္အထည္ႏွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို ဒုတိယ ဦးစားေပး၊ ေနာက္ဆံုးမွ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ႏွင့္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကိရိယာမ်ား၊ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးေရး စသျဖင့္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါ၏။

မုန္တိုင္းက်ၿပီးစ ေသြးပူေနတံုးေတာ့ အလွဴေငြေကာက္ခံရတာ ေကာင္းပါ၏။ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အာရံုစိုက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုယ့့္ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားသာမက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကိုပါ ေကာက္ခံလို႔ အဆင္ေျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းကာလလြန္ေျမာက္ၿပီး တစ္လ ေလာက္ၾကာသြားေတာ့ အားလံုး ေသြးေအးသြားၿပီျဖစ္ရာ အလွဴေငြေကာက္ရတာ အရင္ကေလာက္ တာမသြားေတာ့ပါ။ မုန္တိုင္းက်အၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာ ဒုတိယအသုတ္အေနႏွင့္ က်ြန္ေတာ္ အလွဴေငြမ်ားလိုက္လံေကာက္ခံေတာ့ က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္အတူတူလုပ္ေနသူ ေဟာ္လန္ႀကီးက ဘာေျပာလႊတ္သည္ ထင္ပါသနည္း။

“ဟိုတစ္ခါ ငါ လွဴၿပီးၿပီပဲကြ၊ မင္းကို အပတ္တိုင္း လတိုင္းလွဴဘို႔ရာ ငါ့မွာတာ၀န္မရိွဘူး” - ဟူ၏။ က်ြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပါသည္။ ကိုင္း၊ အလွဴခံခ်င္အံုးဟဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆံုးမရပါ၏။ သူေျပာတာေရာ မမွန္ပါလား။ လွဴတယ္ဆိုတာ ေစတနာ၏ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ တာ၀န္၀တၱရားႏွင့္ ဘာမ်ားဆိုင္ပါသနည္း။ (သူတို႔အေနာက္တိုင္းကလူေတြအဖို႔ ဆိုင္လွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။)

သူရို႔လို ႏိုင္ငံျခားသားမေျပာႏွင့္၊ ကိုယ့္ဗမာ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အလွဴခံလို႔မရပါ။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူ မ်ားပါသည္။ သူမလွဴခ်င္မွန္းသိလွ်င္ ကိုယ္ကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ အသာေလးေနာက္ဆုတ္ရပါ၏။

ဘာပဲေျပာေျပာ ပထမတစ္သုတ္ေတာ့ အေတာ္ေလး ထည့္၀င္လွဴဒါန္းၾကပါ၏။ က်ြန္ေတာ္၊ ကိုႏြယ္၀င္း၊ ကိုျမင့္သိန္းတို႔ စုတာ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရပါသည္။ သိပ္မမ်ားလွေပမင့္ သိပ္နည္းလွေသာ ပိုက္ဆံေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ထိုေကာက္ခံရရိွေငြမ်ားကို ရန္ကုန္မွ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးထံပို႔ကာ အ၀တ္အထည္၊ စားစရာမ်ားစသျဖင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို၀ယ္ျခမ္းကာ ေျမာင္းျမရိွ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါ၏။ ထိုသို႔လွဴဒါန္းရာတြင္ အဓိကကူညီသူမ်ားမွာ မဂၤလာေစ်းမွ မမိ်ဳးမိ်ဳးႏွင့္အဖဲြ႔ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ မွာက ေငြအင္အား၊ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအင္အား ေတာင့္တင္းသျဖင့္ သူတို႔ကူညီေပလို႔သာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လွဴဒါန္းႏိုင္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ မမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔အဖဲြ႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

(၁၀၆) တံြေတး၊ ေကာ့မႉး၊ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႔မ်ားသို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းျခင္း

ဇြန္လလယ္ေလာက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ မမႏွင့္ဖံုးေျပာစဥ္ သူက တြံေတးႏွင့္ကြမ္းျခံကုန္းဘက္တြင္ အစာေရစာ မ်ားျပတ္လပ္ေနသည္ ဟု သတင္းရေၾကာင္း၊ တံြေတးဘက္မွ လူႀကီးသံုးေလးဦး စားစရာမရိွသျဖင့္ ဆန္လာၿပီး အလွဴခံေၾကာင္း၊ ထမင္းခ်က္မစားရေတာင္ ဆန္ျပဳတ္ေလာက္ကေလး ျပဳတ္ေသာက္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီဟု ေျပာသည္ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလိုက္သည္မွာ ဘယ္လိုခံစား လိုက္ရမွန္းပင္မသိပါ။ သို႔ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္က ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အတင္းလိုက္ အလွဴခံရျပန္ပါ၏။ ကိုေရခ်မ္းက သူတို႔အဖဲြ႔ ေတြ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္ကမွ ... ဆရာေတာ္ (ဘဲြ႔မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို လွဴလိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ သိပ္မေသခ်ာေၾကာင္း၊ သူ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စည္းရံုးပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္အလႉခံေတာ့ သူ႔ဆီမွ ဆန္ ၁၈ အိတ္စာရပါသည္။ က်ြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ထံမွစာရင္း ကို အပူတျပင္းေတာင္းၿပီးသကာလ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအလွဴေငြအပါအ၀င္ ရသမွ်အလွဴေငြမ်ားကို သူတို႔ထံမွ ပိုက္ဆံအေရာက္ ေစာင့္မေနေတာ့ပဲလဲႊလိုက္ကာ မမကို တံြေတးသို႔ ခ်က္ျခင္းသြားခုိင္းလိုက္ပါ၏။ ထံုးစံအတိုင္း မမိ်ဳးတို႔ႏွင့္အတူ ျဖစ္ပါသည္။

အလွဴေငြ က်ပ္ ၁၈၁၆၅၆၀ ရၿပီး ရသမွ်အားလံုးကို ဆန္ခ်ည္း၀ယ္သြားရာ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ ရပါ၏။ ဆန္မွာ အ၀ါေရာင္ေပါက္ေနၿပီး အတန္ငယ္ညံ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ က်ြန္ေတာ္က ေနာက္တစ္ခါ၀ယ္လွ်င္ ေကာင္းေသာဆန္၀ယ္သြားရန္ အၾကံေပးပါ၏။ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ သာဆိုတယ္၊ ေ၀လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္ေထာင္ကို သံုးျပည္စီပဲရတာဟဲ့ ဟု မမကေျပာပါ၏။ အလွဴကိစၥအတြက္ ဆန္အိတ္မ်ားသယ္ရာတြင္ တံြေတးမွ စက္ေလွက အကူအညီေပးပါ၏။

            ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးႏိုင္တာ ပိုက္ဆံစုေပးျခင္းသာျဖစ္၏။ တကယ္လုပ္ရသည္မွာ မမတို႔ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သည္ေနရာတြင္ သူတို႔လုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို ေဖာ္ျပပါမည္။

စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔က နင္ပို႔လိုက္တဲ့ ၁၈ သိန္းေက်ာ္ရယ္၊ မခင္သိန္းညြန္႔က သပ္သပ္လႉတာ တစ္သိန္းရယ္၊ အရင္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းက က်န္တာ ၃၇၅၀၀၀ ရယ္ ေပါင္း အလႉေငြ ၂၂ သိန္းခဲြေက်ာ္ လက္ထဲမွာရိွတယ္ေပါ့။ လပြတၱာကရြာေတြက ခရီးလည္းေ၀းတယ္။ လႉရမဲ့ရြာေတြလည္းမ်ားတယ္။ လူအေသအေပ်ာက္လည္း မ်ားတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ဘို႔မ်ားမ်ားခ်န္ထားၿပီး ေကာ့မႉးဘို႔ ၂၇၅၀၀၀ လပြတၱာဘို႔ သိန္း ၂၀ စသျဖင့္ ခဲြလိုက္တယ္။ တြံေတးက ဆန္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဒီမွာ ငါတို႔လိုက္ၿပီးအလွဴခံတာ ေဒၚအိုင္းရစ္က ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မမ က တစ္အိတ္၊ အန္တီၿပံဳးတို႔က တစ္အိတ္၊ ဦးသန္းေအာင္က တစ္အိတ္ ေပါင္း ေလးအိတ္ရတယ္။ ေကာ့မႉးကိုေတာ့ ငါနဲ႔ ျမတ္ထားနဲ႔ သြားလိုက္တယ္။

မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကားက ေန႔လည္စာအတြက္ ဒန္ေပါက္သြား၀ယ္ရင္း ငါတို႔ကိုလာေခၚလို႔ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္ကို သြားၾကၿပီး အဲဒီကေနမွ ၂၆-၆-၂၀၀၈ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာ အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္တို႔အိမ္မွာ မံု႔ဟင္းခါးစားၾကတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ေလာက္မွ ရန္ကုန္ကထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေကာ့မႉးက သြားရမဲ့ခရီးကလည္းနီးတယ္။ ေ၀ရမဲ့ပစၥည္းကလည္းနည္းၿပီး အမယ္သိပ္မမ်ားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။

ခုတစ္ေခါက္သြားတာက မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ဒိုင္နာနဲ႔သြားၾကတာ။ ငါရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ မ်ိဳးမ်ိဳးအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေဆြေဆြရယ္၊ မေအးမိုးရယ္၊ F.M.I က မခင္မာၾကည္ရယ္၊ ကိုသူရရယ္၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီးက ဘုန္းႀကီးရယ္၊ ျမတ္ထားရယ္ ေပါ့။ ဒိုင္နာနဲ႔သြားရတာကို ငါေတာ့ ပိုသေဘာက်တယ္။ အကုန္လံုးစုထိုင္ၿပီး သြားရတာဆိုေတာ့ စကားေျပာလိုက္ ရီလိုက္ေမာလိုက္နဲ႔ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတယ္။ မီနီဘတ္စ္ နဲ႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခံုဆိုေတာ့ စကားေျပာရတာအဆင္မေျပဘူး။ ခါတိုင္းဆို အစ္မႀကီးေဒၚလွစိန္ အၿမဲပါေနက်။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ တရားစခန္း၀င္ေနတာနဲ႔ မလိုက္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအစ္မႀကီးဆို သိပ္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကားက သြားတဲ့အေခါက္တိုင္း သူလိုက္တယ္။ ေငြအားေရာ၊ လူအားေရာ၊ တကယ့္ကို အားတက္သေရာပဲေဟ့။ ပစၥည္းေ၀တာတို႔ဘာတို႔မွာလည္း သူ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀င္လုပ္တာပဲ။

ေကာ့မႉးေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ ေကာ့မႉးမွာ ဆန္ေ၀မဲ့ရြာကလူေတြ လာႀကိဳေနတယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက တစ္ရက္ႀကိဳသြားၿပီး ဆန္အိတ္ေတြ အရင္၀ယ္ႏွင့္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ငါတို႔လာေတာ့ အဆင္သင့္ေ၀ႏိုင္ေအာင္လို႔ ႀကိဳစီစဥ္ထားႏွင့္တာ။ ေကာ့မႉးကေန ရြာကို စက္ေလွနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ရြာကလူေတြကိုလည္း ေ၀သြားတာေပါ့။ မ်ိဳးမ်ိဳးက လံုခ်ည္ေတြ၊ အက်ႌေတြသယ္လာလို႔ အဲဒီအထည္ေတြရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံလည္းထည့္ေ၀တယ္။

တို႔ဆန္သြားေ၀တဲ့ ရြာနာမည္က ေညာင္ပင္သာရြာတဲ့။ တို႔လည္းအခိ်န္ဆဲြမေနပဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆန္အိတ္ေတြထားတဲ့ အိမ္မွာ ေ၀ဘို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဆန္က တစ္အိတ္ကို ၁၂၀၀၀ ေစ်း၀ယ္ရတယ္။ ဆန္၀ါေတြပါတယ္။ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆန္ေတြပဲ ရိွတယ္တဲ့။ လိုေသးလို႔ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္၀ယ္ခ်င္ေသးတာေတာင္ ၀ယ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ခဲြလိုက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုကို သံုးျပည္က်စီရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရသေလာက္ပဲ အိမ္ေထာင္စုအားလံုးကို ေ၀ေပးလိုက္တာေပါ့။ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုကို ေ၀ပံုက်တစ္စု ရတာေပါ့ဟယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းတစ္ခုထဲမွာ အိမ္ေထာင္စု ႏွစ္ခုေနၾကေတာ့ သူတို႔ဘို႔ မရ-ရေကာင္းလားလို႔ ရန္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ေဟ့။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီမိသားစုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့သားက အိမ္မခဲြပဲ သူ႔မိဘမ်ားအိမ္မွာပဲ ေပါင္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ရြာက အလႉေငြစုတဲ့အခါျဖစ္ေစ ရပ္ရြာအေရးေတြမွာ သူတို႔ကအနပ္တင္ၿပီး မိသားစုႏွစ္စုစာေတာ့မလုပ္ပဲ ဘာ အခု ရစရာရိွမွ မိသားစုႏွစ္ခုစာ လုိခ်င္လို႔ျဖစ္မလဲ စသျဖင့္ေပါ့ဟယ္။ ရြာလူႀကီးကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းေပါက္တဲ့အတိုင္း ေ၀တာေပါ့။ အဲဒါ သူတို႔မရလို႔ဆိုၿပီး ရန္လုပ္တာ။ ထားပါေတာ့။

ရြာကစာသင္ေက်ာင္းကလည္း အကုန္ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ၿပိဳပ်က္သြားေတာ့ စာသင္စရာေနရာမရိွဘူး။ အိမ္ေတြမွာပဲ ခဲြသင္ေနၾကရတယ္။ သူငယ္တန္းက တစ္အိမ္၊ ၄ တန္းက တစ္အိမ္၊ ၅ တန္းက တစ္အိမ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ၆ တန္းနဲ႔ ၇ တန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဇရပ္မွာ သင္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ လယ္ေတြၿပီးၾကၿပီလား လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား မၿပီးၾကေသးဘူး။ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ၿပီးေသးတယ္။ လယ္သမားေတြကို တစ္ေယာက္ကို မိ်ဳးစပါး ၄ တင္းခဲြ ေပးတယ္တဲ့။ ေပါက္တာေပါက္၊ မေပါက္တာ မေပါက္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီရြာေတြက်ေတာ့ ပင္လယ္နဲ႔ နည္းနည္းေ၀းသြားလို႔ လူအေသအေပ်ာက္ေတာ့ သိပ္မရိွဘူး။ တစ္ေယာက္ပဲ ေသတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အိမ္ေတြေတာ့ အကုန္ပ်က္စီးကုန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ေဆာက္ၿပီးကုန္ၾကၿပီ။ ေနလို႔ရရံုေပါ့။

ဒို႔ေတြ ေလေဘးသြားလႉတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ စားၾကရတာေပါ့။ အႏို႔ သူတို႔မွာလည္း ကိုယ့္ေက်ြးဘို႔ေနေနသာ သူတို႔ေတာင္မွ စားစရာမရိွတာ။ ႏို႔ေပမဲ့ အဲဒီရြာမွာေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြနဲ႔ လာပို႔ၾကတယ္ ဟဲ့။ ဒို႔လည္း အဲဒီထမင္းေတြပဲ စားလိုက္ၾက တယ္။ ေအာင္မယ္၊ စားလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ဟဲ့။ ဒို႔ရြာေတြဘက္က ခ်က္သလိုမိ်ဳး။ ဒို႔မွာ ေန႔လည္စာဘို႔ ဒန္ေပါက္ေတြပါလာတယ္။ အျပန္မွစားမယ္ဆိုၿပီး ကားေပၚမွာထားခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီရြာမွာ စားလိုက္ၾကေတာ့ ဒန္ေပါက္ထုပ္ေတြ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဆန္အားလံုးေ၀ၿပီးေတာ့ ၁၀ နာရီခဲြေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာ့မႉးကိုျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီကမွ ငွက္ေအာ္စမ္းကို သြား။ ငွက္ေအာ္စမ္းမွာ ကားထားခဲ့ၿပီး ေညာင္တုန္းဆိုတဲ့ရြာကို ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ဆက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီရြာက လာႀကိဳေနတာ။ ဆန္ကေတာ့ အရင္ရက္က မ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳလာၿပီး ၀ယ္ထားခဲ့တယ္။ လမ္းကလည္း ဆိုးလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ လမ္းမွာ ေထာ္လာဂ်ီနစ္ေနရင္ တို႔က ေျခလ်င္ဆင္းေလွ်ာက္၊ ေထာ္လာဂ်ီကို၀ိုင္းတြန္း။ လမ္းက ေျမနီလမ္း။ ခ်ိဳင့္ေတြခြက္ေတြနဲ႔။ အဲဒီရြာကလူေတြက အဲဒီေတာထဲက ၀ါးပိုး၀ါးတို႔၊ သိုက္၀ါးတို႔ကို ခုတ္။ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး လူအားနဲ႔ဆဲြၾကတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းတာေပါ့ဟယ္။ လက္တြန္းလွည္းတစ္စီးကို တို႔ဆီက ၀ါးေဖာင္ႏွစ္ေဖာင္စာေလာက္(၀ါးအလံုး ငါးဆယ္ခန္႔) ရိွတယ္။

ရြာကို ေန႔ခင္း ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ၾကတယ္။ ဆန္ထုပ္ေတြက အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဆန္ေတြ ေ၀လိုက္ၾကတယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းကဘုန္းႀကီးဆီမွာ (ကပိၸယကေျပာတာနဲ႔) လက္ဖဲြ႔ေတြေတာင္းၾကတယ္။ ငါ့ကိုလဲေပးေတာ့ ယူထားလိုက္တာေပါ့။ ညေနစာအတြက္ကေတာ့ မနက္ကမစားျဖစ္လိုက္တဲ့ ဒန္ေပါက္ေတြ ရိွေသးတာနဲ႔ စားလိုက္ၾကၿပီး ညေန ၅ နာရီ ေလာက္မွာ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကို ည ၈နာရီခဲြေလာက္ ျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီခရီးကေတာ့ ရာသီဥတုကလည္းေကာင္း၊ လမ္းကလည္း သိပ္မဆိုးလို႔ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္၊ သိပ္ မပင္ပန္းဘူးဆိုရမယ္။
 

(၁၀၇) ၀၅-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က ေမာ္လၿမိဳင္က်ြန္းၿမိဳ႔နယ္၊ မိတ္သလင္ကုန္းေက်းရြာသို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ေသာ မွတ္တမ္း

ငါတို႔ အရင္တစ္ေခါက္ေမလတံုးက ဖ်ာပံုကိုသြားလႉဘို႔လို႔ ငါးေျခာက္ေတြေၾကာ္ေတာ့ ထန္းတစ္ပင္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးသုဇာတ က သူ႔ေက်ာင္းမွာလာေၾကာ္ဘို႔ ေဒၚခင္ေအးမူကတဆင့္ ေျပာခိုင္းတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းမွာက ေရမီးအားလံုးျပည့္စံုတယ္၊ လူအင္အားလည္း သူစုေပးမယ္တဲ့။ အဲဒီတံုးက စကားစပ္ရင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးကေျပာတယ္။ သူတို႔ရြာက လူေတာ့မေသဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရြာလံုးကြ်တ္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ရြာမွာ အေရးတႀကီး ေရေသာက္စရာလိုေနတာနဲ႔ သူက သူ႔မွာရိွတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ပဲ အ၀ီစိတြင္း (လက္ႏိွပ္တြင္း) သြားတူးေပးလိုက္တယ္ လို႔ေျပာတယ္။

သူတို႔ရြာက တဲြဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကရြာ ၁၅ ရြာေလာက္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းလာတက္ၾက တယ္တဲ့။ ေက်ာင္းက မုန္တိုင္းတိုက္လို႔ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ခုေတာ့ ျဖစ္သလိုစာသင္ေနၾကရတယ္။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ အကုန္လိုတာပဲ။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္တို႔၊ ခဲတံတို႔ကစ မရိွဘူး။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကူညီပါအံုး တဲ့။ နင္တို႔က စားဘို႔ေသာက္ဖို႔ ဆန္လည္းလႉခ်င္တယ္၊ ေရတြင္းလည္းလႉခ်င္တယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္စာတမ္းေတြလည္း ၀ယ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ငါ ဘုန္းႀကီးကို ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။

ဘုန္းႀကီးက ဆန္အတြက္ ေမာ္ကြ်န္းက သူ႔ဒါယိကာ ဆန္ဆိုင္ကိုလွမ္းမွာေပးမယ္။ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းကဦးဇင္းက တာ၀န္ယူၿပီးလဲႊေပးမယ္။ အလႉအတြက္ ရြာကိုသြားဘို႔ သူ႔ဒါယိကာေတြကားကို စီစဥ္ေပးမယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ငါတို႔တုိင္ပင္တယ္။ အလႉေငြက ၁၂ သိန္းပဲရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုခဲြၾကမလဲေပါ့။ ေရတြင္းတူးဘို႔ တစ္သိန္းသံုးမယ္။ ေဒၚခင္ေအးမူနဲ႔ ငါနဲ႔ေပါင္းၿပီး တစ္တြင္းတူးေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆန္အိတ္ ၂၀ ၀ယ္မယ္။ တစ္အိတ္ကို ၁၆၀၀၀ ေစ်းတဲ့။ ေမာ္ကြ်န္းကေန အဲဒီရြာကို ဆန္အိတ္ဘိုးေရာ၊ လုပ္အားခေရာ၊ ေမာ္ေတာ္ဘိုးေရာ အားလံုးေပါင္း ၃သိန္း၊ ၃ ေသာင္း၊ ၅ေထာင္ က်တယ္။ က်န္တာကို ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ကြန္ပါဗူး၊ ေပတံ စတာေတြ၀ယ္တယ္။

ေက်ာင္းအတြက္ စာအုပ္နဲ႔စာေရးကိရိယာေတြေတာ့ ငါနဲ႔ မူမူနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ၀၄-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က သြား၀ယ္တယ္။ ၅ ရက္ေန႔ မွာသြားဘို႔ပဲ။ ငါ၀ယ္ထားတာ ဗလာစာအုပ္ကတင္ ဒါဇင္ ၄၀၀၊ ေနာက္ၿပီး မံု႔ေတြ ခိ်ဳခ်ဥ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ည ၁၀ နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာကားကေတာ့ မဆန္႔ေတာ့ဘူး။ ကားတစ္စီး သပ္သပ္ငွားပါလို႔ ဖံုးဆက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူတူလိုက္မဲ့ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေပါင္ခ်ိန္ကို ကားသြားငွားခုိင္းရတယ္။ ငွားေတာ့ ကားခ ႏွစ္သိန္းခဲြနဲ႔ တည့္တယ္။

၀၅-၀၈-၂၀၀၈ ေန႔က်ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပင္ဆင္ၿပီး ၃ နာရီခဲြမွာ ခရီးစထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ တျခားလူေတြမပါဘူး။ ငါရယ္၊ ဂြမ္း(က်ြန္ေတာ့္ညီမ အငယ္ဆံုး) ရယ္၊ ျမတ္ထားရယ္၊ ေပါင္ခ်ိန္ရယ္၊ စုစုေပါင္းေလးေယာက္။ ေအာင္မယ္ေလး၊ လိႈင္သာယာက စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက ဆိုးလိုက္တဲ့လမ္း၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ မိုးေရစားသြားလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြ ဆိုတာ ဒူးေလာက္နက္တယ္။ မနည္းေရွာင္ေမာင္းရတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြဆို ေရွာင္စရာကိုေနရာမရိွဘူး။ ခ်ိဳင့္ထဲပဲ ျဖတ္ေမာင္းရတာပဲ။

မအူပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆိုးတာပဲ။ ဖ်ာပံုနဲ႔ ဘိုကေလးကေတာ့ ေျပာစရာ့ကိုမရိွေတာ့ဘူး။ အဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္။
လူေတြဆိုတာ စေကာထဲ ဇီးျဖဴသီးထည့္ လိွမ့္ထားသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ဇီးျဖဴသီးကမွ နည္းနည္းေတာ္အံုးမယ္။ ငါတို႔မွာ အထက္ေအာက္ေဆာင့္လိုက္၊ ေဘးဘယ္ညာယိမ္းလိုက္။ ေရွ႔ဘက္၀င္တိုးလိုက္၊ ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားလိုက္။ ရင္ေခါင္းေတြလဲေအာင့္။ ေခါင္းေတြလည္းမူး။ တင္ပါးေတြဆိုတာ ႀကိမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကားသမားေလးက ခပ္ငယ္ငယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ထိန္းေတာ့ ေမာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ၾကမ္းေနတဲ့လမ္းကို ဘယ္လိုလုပ္ ထိန္းေမာင္းလို႔ရမလဲ။ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းရတာေပါ့။ 

 ဒါနဲ႔ပဲ ဘိုကေလးကို ညေန ၅ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ လူေတြဆိုတာလည္း ျငဳပ္ဆံုထဲ ထည့္ေထာင္းထားသလို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကို ေက်ေနၿပီ။ ပင္ပန္းလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဂြမ္းက အရမ္းေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾသာ္-သူလည္း လိုက္ၿပီးတို႔လႉတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ တစ္ေခါက္တေလ ေခၚမိပါတယ္။ ငါ့ဟယ္၊ သူ႔ကို အားနာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒို႔ကေတာ့ အရင္အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ထုသားေပသား က်ေနၿပီကိုး။

တို႔နဲ႔အတူတူသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးဒါယိကာကားကေတာ့ ေကာင္းလို႔ နည္းနည္းျမန္ျမန္ ေမာင္းလို႔ရေတာ့ သူတို႔က ဘိုကေလးကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတာေပါ့။ တို႔ ဘိုကေလးကိုေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ ရြာမွာ ပစၥည္းေတြေ၀ၿပီး ျပန္ေတာင္လာၿပီ။ တို႔ကားက လမ္းမွာ ဘီးေပါက္လို႔ လဲေနရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ငါတို႔လည္း လာႀကိဳတဲ့ေမာ္ေတာ္နဲ႔လိုက္သြားတာ ဘိုကေလးကေန ညေန ၆ နာရီေလာက္ ဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီနဲ႔ ၁၅ မိနစ္။ တို႔လည္း ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားေတြဘာေတြလဲ၊ ထမင္းစားၿပီး စကားစေန နည္းနည္းပါးပါးေျပာ။ ေနာက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာနဲ႔ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။

အဲဒီအိမ္က ေက်ာင္းဆရာ့အိမ္လို႔ ေျပာတယ္။ အိမ္က ကြမ္းသီးတိုင္ေတြ၊ ကြမ္းသီးသားေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတယ္။ အလႉရွင္ေတြ လာလႉထားတဲ့ မိုးကာစေတြနဲ႔ မိုး၊ ကာထားတယ္။ ဒို႔လည္း အလႉရွင္ေတြ လာေ၀ထားတဲ့ ေစာင္တို႔၊ ျခင္ေထာင္တို႔၊ ေခါင္အံုးတို႔နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေပါ့ဟယ္။

မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာကထ။ သူတို႔ေၾကာ္ထားတဲ့ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ မနက္စာစား။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဆန္ကိုအရင္ေ၀တယ္။ ဆန္ေ၀ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္ အရင္ေ၀တယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္ဒါဇင္စီ။ အလယ္တန္းေတြကို တစ္ေယာက္ ၆ အုပ္စီ။ မူလတန္းကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ၃ အုပ္က်စီ ေ၀ေပးတယ္။ ၅တန္း ကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ကြန္ပါဗူးတစ္ဗူးစီ ထည့္ေ၀တယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုးကို တစ္ေယာက္ ေဘာပင္ ၃ ေခ်ာင္း၊ ခဲတံ ၃ ေခ်ာင္းက်စီ ေ၀ေပးလိုက္တယ္။ ပံုႏိွပ္စာအုပ္ကေတာ့ အားလံုးအတြက္ ေလာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မရိွတဲ့ကေလးေတြကို ၾကည့္ရႈေ၀ေပးလို႔ရေအာင္ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြပဲ အပ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။

သူတို႔ကေျပာတယ္။ ခုလို ကေလးေတြအတြက္ဆိုၿပီး တစ္ခါမွ လာမလႉဖူးဘူးတဲ့။ ခုလိုလာလႉလိုက္ေတာ့ ဗလာစာအုပ္အတြက္ အေတာ္ေလး ဖူလံုသြားတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တို႔က ကေလးေတြအတြက္ မံု႔ေတြ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလဲ ေ၀ေသးတာကိုး။ ဆရာဆရာမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ အားလံုး ၀မ္းေတြသာၾကလို႔ေဟ့။ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္း ၅၉၃ေယာက္ ရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာက လပတ္စာေမးပဲြ အျမဲတမ္းစစ္ေနရတယ္ ဆိုေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ အခက္အခဲရိွတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ လက္ႏိွပ္စက္မရိွေတာ့ ဖေယာင္းစကၠဴကို လက္နဲ႔ေဖာက္ၿပီး မီးေခ်ာင္းနဲ႔ လိွမ့္သံုးေနရတာ လိုက္ျပတယ္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လက္ႏိွပ္စက္ကေလးပါလႉဘု႔ိ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ (မမထံမွ ဤကဲ့သို႔ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္းပင္ ကြ်န္ေတာ္က မမကို အဂၤလိပ္ လက္ႏိွပ္စက္၊ ဗမာလက္ႏိွပ္စက္ႏွင့္ စာကူးစက္ (Gestener) မ်ားေစ်းကို စံုစမ္းခုိင္း လိုက္ပါသည္။ မမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလႉလုပ္သည့္အခါတိုင္း ၀ယ္ေနက် ဂႏၶမာဆိုင္တြင္ သြားေရာက္စံုစမ္းပါ၏။ လက္ႏိွပ္စက္က ႏွစ္သိန္းခဲြ၊ စာကူးစက္က ငါးသိန္းခဲြ ဟု ေျပာပါသည္။ ဆိုင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႉဘို႔၀ယ္မွန္းသိသည္ႏွင့္ အိုလံပီယာ ေကာင္းေသာ စက္မ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးျပန္မႈတ္ခ်င္ေသး၍ ဗုဒၶဟူးေန႔မွလာရန္ ေျပာလိုက္သည္ဆို၏။ ထို႔ျပင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔မွ လႉဒါန္းသည္ဆိုေသာစာတမ္းပါ ထိုးေပးမည္ဟုလည္း သိရပါသည္။ စက္မ်ားပို႔ရန္ကိုမူ ဘုန္းႀကီးကတာ၀န္ယူမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဆရာမႀကီးေတာ့ အေတာ့္ကို ၀မ္းသာရွာလိမ့္မယ္ေဟ့ ဟု မမက ေျပာပါသည္။ ဆရာမႀကီး ၀မ္းသာတာကေနာက္၊ သူတို႔လိုအပ္ေနတာကို လႉလိုက္ရျခင္းအတြက္ က်ြန္ေတာ္၀မ္းသာတာကအရင္ ျဖစ္ပါသည္။)

ေ၀ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘုန္းႀကီးကို သကၤန္းေတြကပ္ၾကတယ္။ အားလံုးၿပီးလို႔ ျပန္လာေတာ့ ၉ နာရီေက်ာ္။ လမ္းမွာ ကန္႔ေကာ္တစ္ေထာင္ ေက်ာင္းကို၀င္ၾကတယ္။ သူတို႔ဓါတ္လံုးလိုခ်င္လို႔တဲ့။ ဘာမွမဆန္းပါဘူးဟယ္။ သူတို႔ေပးလို႔သာ ငါ ယူထားလိုက္တာပါ။ သူတို႔ဓါတ္လံုးက ကိုယ့္ ကံဉာဏ္ ၀ီရိယေလာက္ စြမ္းပါ့မလား။ အဲဒီမွာတင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ျပန္လာေတာ့ ဘိုကေလးကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ေရာက္။ ဘိုကေလးမွာပဲ ေန႔လည္စာထမင္းစားၾကတယ္ေပါ့။ စားေသာက္ၿပီး နာရီျပန္ ၁ ခ်က္တီးေလာက္မွာ ဆက္ထြက္ လာခဲ့ၾကတယ္။

လပြတၱာမွာတံုးက စခန္းေတြမွာ ေသာက္ေရသန္႔စံနစ္ေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ UNDP လိုအဖဲြ႔ေတြန႔ဲ နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ား အဖဲြ႔ေတြကလည္း ေဆးေတြေ၀၊ ေဆးကုေပး စသျဖင့္ လုပ္ၾကတယ္။ လပြတၱာမွာ အိမ္ငွားထားၿပီး အလွည့္နဲ႔ ရြာေတြကို ေဆးထြက္ၿပီး ကုေပးၾကတယ္။ အခု ဘိုကေလးမွာလည္း အဲဒါမိ်ဳးေတြ ေတြ႔ရတယ္။

ဖ်ာပံုေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ ညစာစားလိုက္ၾကတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မအူပင္လမ္းက ၾကမ္းလြန္းလို႔ အဲဒီလမ္းအစား ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းျခံကုန္းဘက္က လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီဘက္က လမ္းနည္းနည္းေကာင္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားသမားေလးက သူတစ္ေယာက္ထဲ အလွည့္မရိွပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာရေတာ့ ပင္ကလည္း ပင္ပန္းျပန္၊ ညဥ့္ကလည္း နက္လာျပန္၊ နားကလည္း မနားရဆိုေတာ့။ သူလည္း သူကိုယ္သူ ပါးေတြလိမ္ဆဲြလိုက္၊ ေခါင္းကို ေရေတြနဲ႔ေလာင္းလိုက္၊ လုပ္လာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အနားမွာက ဘုန္းႀကီး။ စကားေျပာေဖာ္ကလည္း မရိွ။ အားလံုးကလည္း အိပ္ငိုက္လာတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လိုမွမဟန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ည ၁ နာရီ ေလာက္လဲက်ေရာ၊ လိႈင္သာယာတံတား မေရာက္ခင္ေလးမွာ လမ္းေဘးရပ္ထားတဲ့ လမ္းႀကိတ္စက္ႀကီးကို တည့္တည့္ကို ၀င္တိုက္ ေတာ့တာပဲေဟ့။ ကံႀကီးေပလို႔ အကုန္ေသမကုန္တယ္။ ကားကလည္း ေျဖးေျဖးေလးေမာင္းလာလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မေသလို႔ ေတြ႔ရ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလား ျဖစ္ကေရာ။

တို႔လည္း ကားသမားေလးေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ကားေရာထားခဲ့ၿပီးျပန္ခဲ့ၾကတာ အိမ္ကို နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ သြားခဲ့သမွ် ဒီခရီးကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရပဲေဟ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ျပန္ေျပာျပတာ၊ ကားသမား ေလးက မိုးလင္းရင္ ရဲေတြနဲ႔ ဇယားရႈပ္ေတာ့မွာမို႔ ညတြင္းခ်င္းပဲ ကားကို ရန္ကုန္ျပန္ဆဲြလာရတယ္ တဲ့။ သူလည္း ကားငွားလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပင္ရတဲ့စရိတ္နဲ႔ ကိုက္မွ ကိုက္ပါ့မလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေျပာတာနဲ႔ ငါလည္း သူ႔ကို သံုးေသာင္းထပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ တို႔က ပထမဘုန္းႀကီးက သူ႔ဒါယိကာ ကားနဲ႔သြားမယ္ဆိုေတာ့ အလႉေငြအားလံုးကုိ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ပစ္လိုက္တာေပါ့။ သြားခါနီးည က်မွ ဘုန္းႀကီးက ကားမဆန္႔ေတာ့လို႔ ငွားပါဆိုေတာ့ ကားငွားခ ငါပဲ စိုက္လိုက္ရတယ္။ နင္တို႔ ျပန္ေပးေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့။ မေပးေတာ့လည္း ငါတို႔အလႉပဲ သေဘာထားရေတာ့မွာေပါ့။ (စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔ ရံပံုေငြတြင္လည္း ရံပံုေငြလက္က်န္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရိွေသးရာ ထိုရန္ပံုေငြမ်ားမွာ စ စုစဥ္ကတည္းက လမ္းစရိတ္အပါအ၀င္ အေထြေထြအသံုးစရိတ္မ်ား အတြက္ျဖစ္သျဖင့္ က်ြန္ေတာ္က ကားငွားခကို ထိုအထဲမွ ထုတ္ယူသံုးစဲြလိုက္ပါသည္။)

(၁၀၈) ၂၇-၀၅-၂၀၀၈ ေန႔၌ အစားအစာႏွင့္ အျခားပစၥည္းမ်ားလွဴဒါန္းရန္ ဖ်ာပံုသို႔ သြားေရာက္ျခင္း

နင္တို႔ ဖ်ာပံုအတြက္ ၁၈ သိန္း ၄ ေသာင္း ၄ ေထာင္ ထပ္ပို႔လိုက္ေတာ့ ငါမ်ိဳးမ်ိဳးဆီ ဖံုးဆက္တယ္။ သူက အစ္မေရ၊ ဒီတစ္ခါ ငါးနီတူေၾကာ္ရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ ငါလဲ ဘာမွ သိပ္ မလုပ္ေပးရေသးတာနဲ႔ ဒါဆို ငါပဲေၾကာ္လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၃ သိန္းဘိုး ေၾကာ္မယ္ဆိုေတာ့ ငါတစ္ေယာက္ထဲ သီရိမဂၤလာေစ်းမွာ ငါးေျခာက္တို႔၊ ျငဳပ္သီးတို႔၊ ၾကက္သြန္တို႔ သြား၀ယ္တယ္။

ေၾကာ္ဘို႔ေနရာကို ေဒၚခင္ေအးမူက ထန္းတစ္ပင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေၾကာ္ပါလားတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးသြားေလွ်ာက္ေတာ့ လာသာလာခဲ့ ဒါယိကာမႀကီး၊ ဒီမွာ မီးဖိုေဆာင္လည္းရိွတယ္။ ထင္းလည္းရိွတယ္။ ေရလည္းမပူရဘူး။ ေၾကာ္ဘို႔လူေတြပါ သူစီစဥ္ေပးမယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖႀကီးက ဆိုဒ္ထဲ (ကြ်န္ေတာ္တို႔၀ယ္ထားေသာ တိုက္ခန္းပါသည့္ ယခုေဆာက္လက္စတိုက္) သြားေၾကာ္ပါလား။ ငါ ၀င္းေဇာ္ဦးကို ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီမွာ ထင္းလဲမပူရဘူး၊ ေရလည္းေပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ ငါလဲ အိမ္နဲ႔နီးတာေၾကာင့္ အဲဒီမွာပဲ ေၾကာ္လိုက္ေတာ့တယ္။

 ဒါနဲ႔ ငါလဲ ငါးေျခာက္ေခါင္းေႁခြဘို႔ အနီးအနားကလူေတြကို လိုက္ေမးေတာ့ တစ္ဦးႏွစ္ဦးပဲ စိတ္ပါလက္ပါရိွတယ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚခင္ေအးမူေပါက္ခ်လာၿပီး ငါ့ကို ေျပာတယ္။ “ဟဲ့ - အက်င္၊ ဟိုမွာ ဘုန္းႀကီးကေမွ်ာ္လို႔၊ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကို ငါးေျခာက္ေၾကာ္ဘို႔ ေျပာထားတယ္။ ဒီ့ေလာက္အမ်ားႀကီး ဘယ့္ႏွယ္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ၿပီးႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ငါ့ေပးလိုက္” ဆိုၿပီး ငါးေျခာက္ အခ်ိန္ ၆၀ ကို သူ႔ဟာသူတကၠစီငွားၿပီး သယ္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေႁခြၾကတာေပါ့။ ဘုန္းႀကီးက လူစုေပး။ ငါးေျခာက္ေတြလဲ ေခါင္းေတြေႁခြၿပီးေရာ ဘုန္းႀကီးက လွမ္းဖံုးဆက္တယ္။ တို႔လည္း ဆိုကၠားငွားၿပီး သြားသယ္ရတာေပါ့။

ၾကက္သြန္ကလည္း အျဖဴ၊ အနီ စုစုေပါင္း အခိ်န္ ၃၀ ေလာက္ ခြါရ လီွးရတာ။ မူမူတို႔ (က်ြန္ေတာ့္ ညီမအငယ္) ဌာနက ဆရာမ သံုးေယာက္ ကူၿပီး ခြါၾက လီွးၾကေပါ့ဟယ္။ ေၾကာ္တာက ၀င္းေဇာ္ဦးရယ္၊ ဒို႔ ရပ္ကြက္က ေပါင္ခ်ိန္ ရယ္၊ ေအာက္ထပ္က အစ္မႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ေၾကာ္ၾကတယ္။ ေန႔ခင္း ၁ နာရီက စ ေၾကာ္ၾကတာ။ ည နာရီျပန္ တစ္ခ်က္တီးမွ ၿပီးတယ္။ ဒါ ေၾကာ္ရံုသက္သက္ပဲ ရိွေသးတယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဒၚခင္ေအးမူ သူတို႔ရပ္ကြက္က အမိ်ဳးသမီး ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ေခၚလာၿပီး မေန႔က ေၾကာ္ၿပီးသားေတြကို စပ္ေပး၊ ေ၀ဘို႔လို႔ အထုပ္ကေလးေတြ ထုပ္ေပးလုပ္လို႔ အားလံုးၿပီးသြားေရာ။ ၀ိုင္းၿပီး ေၾကာ္တဲ့သူတို႔၊ ကူညီညာလုပ္ေပးတဲ့သူတို႕ကို ငါ လဖက္သုတ္ေက်ြး၊ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ ညေနစာလဲ ငါပဲေက်ြးလိုက္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ကူၿပီးထုပ္ေပးတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေကြ်းလိုက္တယ္။

လူေတြဆိုေတာ့ အမိ်ဳးမိ်ဳးဟဲ့။ တခိ်ဳ႔က်ေတာ့လဲ အရမ္းကို အားတက္သေရာရိွတယ္။ ငါ မတတ္ႏိုင္လို႔ မလွဴႏိုင္ေပမဲ့ လူအားစိုက္ၿပီး အကုန္လုပ္ေပးမယ္ ဆိုတာမိ်ဳး။ လွဴႏိုင္တဲ့သူေတြက်ျပန္ေတာ့ ေငြအားေရာ၊ ပစၥည္းအားေရာ၊ လူအားေရာ တကယ့္ကို အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ၾကတာ။ နင့္ဟယ္၊ မဂၤလာေစ်းက လူေတြဆိုတာ တကယ့္ကို အားတက္သေရာပဲ။ ပစၥည္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးလွဴသလို လူကိုယ္တိုင္လဲ ဟို ဘိုကေလးတို႔ လပြတၱာတို႔အေရာက္ ငါတို႔နဲ႔ လိုက္လုပ္ေပးၾကတယ္။ သူတို႔အင္အားနဲ႔ေၾကာင့္ ဒါေလာက္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၿပီးတာ။ ငါတို႔ခ်ည္းပဲဆို ဘယ္လြယ္လိမ့္မတံုး။

ေဟာ - တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့ ငါတို႔ အနီးအနားကလူေတြ ေျပာပါတယ္။ ငါးေျခာက္ေခါင္းကေလး ကူေႁခြေပးပါ ဆိုတာေတာင္ မလုပ္ေပးခ်င္ၾကဘူး။ အဲဒီလူေတြဟာ အိမ္မွာလဲ ဘာမွအလုပ္ရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားတကာ လဖက္ရည္ဆိုင္လွည့္ထိုင္ၿပီး တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ခ်ဲတြက္၊ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးအေၾကာင္း ေျပာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနၾကတာ။ ေအးေပါ့ေလ၊ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ေဘးမေတြ႔ေသးေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့။ ကိုယ့္ေခါင္းေႁမြေပါက္မွ အမယ္ေလးဘေလး၊ အရပ္ကူပါ၊ လူ၀ိုင္းပါ ျဖစ္ၾကေတာ့မွာကိုး။ မုန္တိုင္းေဘးအတြက္ တိုက္တစ္တိုက္လံုးမွ ဆယ္ေကာင္ေလာက္ အလကားေပးတဲ့ ငါး က်ေတာ့ မဲႏိႈက္ယူရတဲ့ဟာေတာင္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေျပးအလႊား သြားၿပီးယူၾကတယ္။ စားအံုးဆီ ၂၀ သား ၅၀၀ နဲ႔ ေရာင္းေပးတာကို တစ္မနက္ခင္းလံုးတန္းစီၿပီး သြား၀ယ္ၾကတယ္။ မိုးေတြြရြာ၊ ေလေတြ တိုက္လို႔မွ မၿပီးေသးဘူး။ သူမ်ားအိမ္ေတြက လြင့္ပ်ံက်လာတဲ့ သြပ္ေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတဲ့ သူေတြကလည္း တပံုႀကီး။ အဲဒီလို သြပ္ အေကာက္ေကာင္းလို႔ ေသတဲ့သူေတြေတာင္ ရိွပါတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္နဲ႔၊ ဒီအစိုးရနဲ႔ ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ တန္မွတန္။ ဒီမိုး ဒီေလ၊ ဒီလူေတြနဲ႔၊ ဒီမင္းဒီစိုး၊ ဒီသူခိုးနဲ႔ဆိုတာ တကယ့္ကို ကြက္တိပဲေဟ့။ ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။

ငါးေျခာက္ေတြ ေၾကာ္ၿပီး ထုပ္ၿပီးေတာ့ ဆိုဒ္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ၀င္းေဇာ္ဦး သူ႔ဟာသူ အိမ္အေရာက္ လာပို႔ေပးတယ္။ ငါ့မလဲ အိမ္မွာက အ၀တ္ေဟာင္းထုပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနလို႔ ထားစရာမရိွေတာ့ဘူး။ မိ်ဳးမိ်ဳးကို ဖံုးဆက္ၿပီး လာယူခိုင္းေတာ့ သူလာသယ္သြားတယ္။

(မလြင္လြင္မိုးက က်ြန္မတို႔အိမ္ေရွ႔က အစ္ကို႔အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမေနေတာ့ အားေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကို အဲဒီမွာ သြားထားလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသြားတယ္ဟု ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ႏို႔မဟုတ္လွ်င္ သည္ေလာက္မ်ားေသာ အလွဴပစၥည္းမ်ားကို ဘယ္မွာသြားထားမည္နည္း။ မမိ်ဳးမိ်ဳး မွာ မဂၤလာေစ်းတြင္ ေစ်းထြက္ေနေသာ မလြင္လြင္မိုး၏ညီမ ျဖစ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ အလွဴကိစၥမွာ မမိ်ဳးမိ်ဳး အင္တိုက္အားတိုက္ ကူညီမႈေၾကာင့္သာ ဤမွ် ေခ်ာေခ်ာေမာေမာႏွင့္ ၿပီးေျမာက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ မဂၤလာ ေစ်းသူေစ်းသားမ်ား ပူးေပါင္းလိုက္ေသာအခါ အလွဴအင္အား အေတာ့္ကို ေတာင့္တင္းသြားပါသည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မမ်ိဳးမိ်ဳးေရာ၊ မလြင္လြင္မိုးကိုပါ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းလုပ္ရလွ်င္ ေတာ္ေတာ့ကိုမလြယ္ပါ။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔အေနႏွင့္ မမိ်ဳးမိ်ဳးႏွင့္ မဂၤလာေစ်းသူေစ်းသားအေပါင္းတို႔ကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ရိွပါေၾကာင္း ဤေနရာမွ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။)

ေနာက္ “ထန္းတစ္ပင္ဘုန္းႀကီးက မႏၱေလးကေန အ၀တ္ေဟာင္းေတြ စုေဆာင္းၿပီးသယ္လာတာ ကြန္တိန္နာနဲ႔ ေလးလံုးရိွတယ္။ အဲဒါ လိုခ်င္သေလာက္လာယူၿပီး လွဴေပးပါလို႔ ေျပာတယ္ တဲ့” လို႔ ေဒၚခင္ေအးမူ လာေျပာတယ္။ မမိ်ဳးတို႔ကားေရာက္လာေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ငါေျပာျပလို႔ သူက သံုးထုပ္ေလာက္ေတာ့ ဆန္႔ေသးတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေဒၚခင္ေအးမူပါ လိုက္လာၿပီး သုစိတၱာရံုေက်ာင္းမွာ ညဘက္ ၉ နာရီေလာက္ သြားသယ္ၾကတယ္။ အ၀တ္ေတြတင္ မကဘူး။ ဆန္ေတြေရာ၊ သၾကားေတြပါ ပါတယ္။ ဆန္ေတြနဲ႔ သၾကားေတြ ေတာ့ မသယ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကားက မဆန္႔ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တို႔လဲ ဖ်ာပံုမွာ ဆန္အိတ္ ၁၀၀ ၀ယ္ထားတာ ရိွေသးတယ္။

ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ငါရယ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္တံုးက ၀ိုင္းလုပ္ေပးတဲ့ တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေပါင္ခ်ိန္ရယ္၊ သူတို႔အိမ္က တကၠစီနဲ႔ မိ်ဳးမိ်ဳးတို႔အိမ္ သြားၾကတယ္။

ပစၥည္းတင္တဲ့ကားေတြကေတာ့ ည ၁၀ နာရီကတည္းက သြားႏွင့္ၾကၿပီတဲ့။ မနက္ ၃ နာရီခဲြေတာ့ ရန္ကုန္ကေနထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖ်ာပံုကို မနက္ ၆ နာရီခဲြေလာက္ ေရာက္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိ်ဳးမိ်ဳးတို႔ေၾကာ္လာတဲ့ ၾကာဇံေၾကာ္စားၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ကားေပၚကပစၥည္းေတြ ေမာ္ေတာ္ေပၚ ေျပာင္းတင္ၾကတယ္။ ဖ်ာပံုကထြက္လာေတာ့ မနက္ ၈နာရီ အတိ။

လမ္းျပတစ္ေယာက္ ပါတယ္။ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ က်ံဳတဲရြာကို ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြခ်။ သူတို႔က အိမ္ေထာင္စုစာရင္းအလိုက္ ေ၀မွာလို႔ ေျပာတယ္။ စာရင္းရေတာ့ ဆန္ေတြကို ထုပ္တဲ့သူကထုပ္၊ ပဲေတြကို ထုပ္တဲ့သူကထုပ္၊ အ၀တ္ေတြ ထုပ္တဲ့သူကထုပ္ ေပါ့။ အားလံုးထုပ္ပိုးၿပီးသြားေတာ့ ကဒ္ျပားေတြနဲ႔ေ၀တယ္။ မေ၀ေလာက္တဲ့ ပစၥည္းေတြက်ေတာ့ မဲႏိႈက္ရတာေပါ့။ မဲမွာ ဗလာက်တဲ့သူကိုက်ေတာ့ ပစၥည္းတစ္မိ်ဳးေပးတယ္။

ပစၥည္းအားလံုးေ၀ၿပီးေတာ့ ၄ နာရီခဲြေနၿပီ။ ေမာ္ေတာ္စထြက္ေတာ့ ၅ နာရီေက်ာ္။ အလာတံုးကလို ေမာ္ေတာ္ခ်ည္းပဲ မစီးရ ေတာ့ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္စီးၿပီး ကားလမ္းေပါက္တဲ့ရြာ ေရာက္ေတာ့ ကားတစ္စီးလာႀကိဳေနလို႔ အဲဒီကားနဲ႔ ဖ်ာပံုကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားက အားလံုးမဆန္႔ဘူး။ လူတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ပစၥည္းတခ်ိဳ႔ က်န္ေနေသးတယ္။ တို႔ကေတာ့ ပထမကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့တယ္။ ကားနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမန္တာေပါ့။ တစ္နာရီေက်ာ္ပဲ ေမာင္းရတယ္။ ဖ်ာပံုျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီ ခဲြေနၿပီ။ တို႔ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူေတြကို ေနာက္ကားတစ္စီးနဲ႔ သြားေခၚရတာေပါ့။ ဖ်ာပံုမွာပဲ ညစာစားၾကတယ္။ အသြားတံုးကေတာ့ ေန႔လည္စာကို ေမာ္ေတာ္ထဲမွာပဲ စားလိုက္ၾက တယ္။

ေနာက္ကားေရာက္လာေတာ့ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကို နာရီျပန္ တစ္ခ်က္တီးေက်ာ္မွ ေရာက္တယ္။ ေနာက္အပတ္ေတာ့ ဘိုကေလးကို သြားၾကမယ္။

အဲဒီမွာ ေတြ႔ခဲ့၊ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ မုန္တိုင္း ဒုကၡသည္ေတြဆီ လွဴရေအာင္ သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ငါ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့ အနီးပတ္၀န္းက်င္မွာ အ၀တ္ေဟာင္းကေလးေတြ လိုက္ၿပီးအလွဴခံတာေပါ့။ အက်ႌ၊ လံုခ်ည္ စသျဖင့္ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္၀တ္တဲ့အထဲကေန ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလးေတြေရြးၿပီး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္ လုပ္ေပးၾကပါရဲ့။ တခိ်ဳ႔က်ေတာ့လဲဟယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ နံေစာ္ေနလြန္းလို႔ အမိႈက္ပံုထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္ရတာ ေတြေတာင္ ရိွတယ္။

အ၀တ္ေဟာင္းေတြရလာၿပီ ဆိုကတဲက ငါတို႔က မိန္းမ၀တ္၊ ေယာက္်ား၀တ္၊ ကေလး၀တ္စသျဖင့္ သပ္သပ္စီ ခဲြထုတ္၊ အထုတ္ေတြေပၚမွာ စာေရးထားလိုက္တာ။ ေ၀ရလြယ္ေအာင္လို႔။ ဥပမာ - ေယာက္်ား၀တ္ အကႌ်နဲ႔ ပုဆိုးအတဲြ ဘယ္ႏွစံု စသျဖင့္ေပါ့။ အထုပ္တိုင္းမွာ စာနဲ႔ေရးမွတ္ထားေတာ့ ဒီအိတ္ထဲမွာ ဘာပါတယ္ အလြယ္တကူသိႏိုင္သလို ေယာက္်ား၀တ္က ဘယ္ႏွစံု၊ မိန္းမ၀တ္က ဘယ္ႏွစံု စသျဖင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ သိႏိုင္တာေပါ့။ အသစ္ေတြလဲပါတယ္။ တအားစုတ္တဲ့ ဟာေတြေတာ့ ထည့္မေပးၾကပါဘူး။ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစေတာ့လည္း ပါတာေပါ့ေလ။ အိမ္မွာ ဘီရိုေတြ ေသတၱာေတြ ရွင္းၿပီးေရာဆိုၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ၾကတာ။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေခ်း (ဂ်ီး) လက္ေလးသစ္နဲ႔ ေၾကာင္ေသးေစာ္ကလဲ နံေနေသးတယ္။ သူတို႔မို႔လို႔ပဲ ေပးရက္ေသးတယ္ဟယ္။ ေစတနာ ႏံု႔နဲ႔ၾကပံုေတြ ေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ငါးေျခာက္ကို ေခါင္းေႁခြရံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ ခါးမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ဗိုက္ကေခ်းေနရာေတြပါ ေႁခြေပးၾကတယ္။ လူအမိ်ဳးမိ်ဳး စိတ္ဓါတ္အဖံုဖံု ေတြ႔ရတာေပါ့ဟယ္။
သည္ကဲ့သို႔လုပ္ၾကရာတြင္ အားလံုး ကိုယ္က်ိဳးမပါ၊ ေစတနာအျပည့္ျဖင့္လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူတို႔၏ သေဘာထားမ်ားကို နားလည္ရန္ ခက္လွပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေစတနာလဲြခဲ့ၾကျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ပါ။ အေၾကာင္းကား ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို႔ အ၀တ္အစားမ်ားသြားေ၀ရာတြင္ အသစ္မ်ားကိုမေ၀ဘဲ ခ်န္ထားၿပီး အေဟာင္းမ်ားကိုသာေ၀ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ အခ်ိန္မရေတာ့သျဖင့္ အသစ္မ်ားကိုမေ၀ရေတာ့ဘဲ နီးစပ္ရာ(အလိုအပ္ဆံုးမဟုတ္သူမ်ားကို) ေပးခဲ့ရသည္ဆုိ၏။ မမအပါအ၀င္ လိုက္ပါသြားသူအမ်ားစု စိတ္လက္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တာႏွင့္စာလွ်င္ သည္ကိစၥမွာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္သျဖင့္ အားလံုးမွာ ဘာမွမေျပာပဲ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနလိုက္ၾကသည္ ဆိုပါသည္။

ဤသည္တို႔မွာ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီး ျပန္ေျပာျပေသာ သူတို႔ နာဂစ္ဒဏ္ခံေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္လုပ္ကုိင္ခဲ့ပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္ထည့္ေရးမျပေတာ့ပါ။ မည္မွ်အခက္အခဲ အၾကပ္တည္းမ်ားၾကားမွ လုပ္ရေၾကာင္း သည္ေလာက္ဆိုလွ်င္ သေဘာေပါက္ ေလာက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူမွေနကာ ပိုက္ဆံစုလွ်က္ ပါးစပ္ကေလးျဖင့္ ဟိုလုိလုပ္လိုက္ပါလား၊ သည္လိုလုပ္လိုက္ပါလားဟု ေျပာရံုသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကမွ တကယ့္ကို အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံကာ လုပ္ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သည့္အတြက္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီး ႏွင့္အတူ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသူမ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ 

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း (ေလးမ်က္ႏွာ)

၃ - ၂ - ၂၀၁၃။ ည ၁၀း၃၈ မိနစ္

Tel: (65) 97303027

Email: y_nyein@yahoo.com.sg ; aye475@gmail.com

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++