ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၆)

  (၁၀၁) အီးစီစီမွ အျပန္ခရီး

            ညေနပိုင္း အလုပ္ၿပီးေသာအခါ ၆ နာရီ သို႔မဟုတ္ ၆ နာရီခဲြထြက္ေသာ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လိုက္ေလ့ရိွ၏။ ညေန ၆ နာရီ ဆိုလွ်င္ ဗမာျပည္၌ ေန၀င္ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း စင္ကာပူတြင္မူ ေနမ၀င္ေသးပါ။ အေနာက္ဖက္ေကာင္းကင္တြင္ ေနမင္းႀကီးသည္ တိမ္မ်ား ေနာက္ကြယ္၌ ပုန္းကြယ္ေနသျဖင့္ တိမ္တိုက္မ်ားမွာ ေငြနားကြပ္ထားသကဲ့သို႔ အလြန္လွပလွ်က္ ရိွပါသည္။ ေလ အနည္းငယ္ထန္ေနသျဖင့္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္မွာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်က္ရိွသည္။ Auto Batam သေဘၤာသည္ ေရျပင္ကိုခဲြကာ လွ်င္ျမန္စြာ ခုတ္ေမာင္း လွ်က္ရိွ၏။

အေ၀းတြင္ ေက်ာက္ခ်ထားေသာ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ပင္လယ္အတြင္း ဆင္ႀကီးမ်ား ရပ္နားေနသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း။ ေတာင္ပူစာႀကီးမ်ား ေပၚထြက္ေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ျမင္ရပါသည္။ Penguin သေဘၤာတစ္စီးမွာ ေရမႈန္မ်ားကို တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚ ေစလွ်က္ စင္ကာပူမွ ျပန္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အခ်ိဳ႔ေသာ (ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွ ေလသံႏွင့္ေျပာရလွ်င္) ကြ်န္းသားကေလးမ်ားမွာ ေရျပင္ေပၚသို႔ မ၀ံ့မရဲႏွင့္ ေခါင္းျပဴလွ်က္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔အေပၚတြင္မေတာ့ ေရတိမ္အခ်က္ျပ မီးတိုင္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သေဘၤာမွာ ထုိ ကြ်န္းေပါက္ စနကေလးမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းေမာင္းႏွင္ေနရသည္ျဖစ္ရာ သေဘၤာဦးမွာ အေရွ႔ဘက္ကို ဦးတည္လိုက္၊ အေနာက္ဖက္ကို ဦးတည္လိုက္၊ တခါတခါ ေျမာက္ဖက္အရပ္ကို ဦးတည္လိုက္။

စင္ကာပူမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေသာ ကုန္တင္သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရသကဲ့သို႔ စင္ကာပူ ဆိပ္ကမ္းမ်ားဆီသို႔ တေရြ႔ေရြ႔ႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ သေဘၤာႀကီးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ထို သေဘၤာႀကီးမ်ား၏ နံေဘးတြင္မူ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို တြန္းလာသည့္ ဆဲြသေဘၤာကေလးမ်ားကို ဆင္ေသႀကီးကို ၀ိုင္းတြတ္ေနေသာ ငါးမ်ားသဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။

ပီအက္စ္ေအဆိပ္ကမ္းတြင္ေတာ့ အေပၚပိုင္းအ၀ါ၊ ေအာက္ပိုင္းအျပာေရာင္သုတ္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားတင္ ဧရာမ သေဘၤာႀကီးတစ္စီး ဆိုက္ကပ္ထားၿပီး ဆိပ္ကမ္းရိွကြက္လပ္ကြင္းျပင္တြင္ ယခုမွေရာက္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားအသစ္က်ပ္ခြ်တ္မ်ားကို ရာေပါင္းမ်ားစြာ တန္းစီရပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ လည္ပင္းဆန္႔တန္းထားေသာ ကရိန္းႀကီးမ်ားမွာ ကြန္တိန္နာႀကီးမ်ားကို သေဘၤာေပၚမွယူလိုက္၊ ဆိပ္ကမ္းတြင္ခ်လိုက္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္လွ်က္ရိွေလသည္။

တခါတေလ အလုပ္မ်ားမၿပီးျပတ္ေသးလွ်င္ေတာ့ ည ၇ နာရီခဲြ သို႔မဟုတ္ ၈ နာရီမွ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ပါသည္။ ထို အခါမ်ားတြင္ မီးမ်ားထြန္းထားေသာ Jurong Island ကို အလြန္လွပစြာေတြ႔ရပါသည္။ Jurong Island သည္ကား ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းလံုး ဓါတုေဗဒ စက္ရံုမ်ား၊ ေရနံခ်က္စက္ရံုမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ရိွရာ ထို စက္ရံုမ်ားတြင္ မီးမ်ားကိုအလွ်ံပယ္ထြန္းထားသျဖင့္ ညဘက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သီတင္းကြ်တ္လ မီးထြန္းပဲြႏွင့္ပင္ တူပါေသးေတာ့သည္။

ငါးဖမ္း ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကေလးမ်ားမွာမူ ဟိုမွသည္မွ လူးလာေခါက္တံု႔ သြားလာေနပါ၏။

သေဘၤာေပၚလုိက္ပါလာသူမ်ားမွာ မနက္ပိုင္း လာစဥ္ကကဲ့သို႔မဟုတ္ေတာ့ပဲ စကားေျပာသူ၊ သီခ်င္းနားေထာင္သူ စသျဖင့္ အတန္ငယ္ ဆူညံလွ်က္ရိွပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသို႔သေဘၤာဆိုက္ေသာအခါတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အတင္းတိုးေ၀ွ႔ကာ အေျပး ဆင္းသြားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ လူရွင္းေအာင္ေစာင့္ကာ ေအးေအးေဆးေဆးမွ ဆင္းလာၾကသူမ်ားလည္းရိွပါ၏။

မနက္က လာစဥ္ကကဲ့သို႔ပင္ မွတ္တိုင္၌ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရပါသည္။ အဆင္ေျပလွ်င္ ခဏသာေစာင့္ရေသာ္လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္မူ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ေစာင့္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္ရႈပ္မခံေတာ့ဘဲ ထမင္းကို အျပင္တြင္သာ စားလိုက္ပါသည္။ သည့္အတြက္ ထမင္းစားဘို႔ အဆင္ေျပမည့္ေနရာကို ၾကည့္ထားရသည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ႀကံဳသလိုတည့္သလို စခန္းသြားလိုက္ပါသည္။

၁၇၅ ဘတ္စ္ကားစီးလွ်င္ Clementi ဘူတာသို႔ေရာက္၏။ ထို ဘူတာအနီး Hawker Centre မွ Chicken Rice မွာ အျခား ေနရာမ်ားထက္ ပိုေကာင္းပါသည္။ ၾကက္သားလည္းမ်ားသလို ပဲပင္ေပါက္ကေလး၊ သခြားသီးကေလး၊ နံနံပင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ပါ၏။ ထူးျခားသည္မွာ ဟင္းခ်ိဳ ျဖစ္ပါသည္။ အလကားေပးေသာ သူရို႔ဟင္းခ်ိဳမွာ အျခားဆိုင္မ်ားတြင္ သီးသန္႔ေရာင္းေသာ ဟင္းခ်ိဳကဲ့သို႔ ေသာက္လို႔ေကာင္းပါ၏။ Chicken Rice တစ္ပဲြကို ၃ က်ပ္ ၃၀ ျဖစ္ပါသည္။ စားရတာတန္ပါ၏။ တစ္ရက္ျခားႏွစ္ရက္ျခား ကြ်န္ေတာ္ စားေလ့ ရိွသည္။

သို႔ေသာ္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ဆန္းသည္။ စင္ကာပူတြင္ fruit မ်ားကို ဟင္းခ်က္တာ မိတ္ေဆြတို႔ ရိပ္မိပါလိမ့္မည္။ ၀က္သားထဲတြင္ နာနတ္သီးထည့္ခ်က္တာမိ်ဳး ျဖစ္ပါ၏။ သည္ဆိုင္မွဟင္းခ်ိဳသည္လည္း တခါတေလ ေျမပဲႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ကို ေရာျပဳတ္ထားသည္။ တခါတေလေတာ့ ေျပာင္းဖူးႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႔ရက္မ်ားတြင္ သခြားခ်ိဳသီး (old cucumber) ႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ကို ေရာျပဳတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေသာက္လို႔ေကာင္းပါသည္။ ေျမပဲဟင္းခ်ိဳဆိုလွ်င္ ေျမပဲဆန္အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ေျမပဲႀကိဳက္သူျဖစ္ေလရာ ထိုဟင္းခ်ိဳကို အလြန္သေဘာက်သည္။ သူတို႔ဆိုင္တြင္အျမဲစားသျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္ပင္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဆိုင္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ အလုပ္မွအျပန္ ထမင္း၀င္စားသူမ်ားကို ေတြ႔ရပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ဘီယာပုလင္းမ်ား ေထာင္လွ်က္။ ဆိုင္အျပင္ဘက္ စားပဲြ၀ုိင္းႀကီးတစ္၀ိုင္းတြင္မူ တရုတ္အဖိုးႀကီးတစ္ဦးသည္ အင္တင္နာေထာင္ထားေသာ ေရဒီယိုကို ေရွ႔ခ်ကာ ထမင္းစားလွ်က္ရိွ၏။ ေရဒီယိုမွ တရုတ္သီခ်င္းသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ အဖိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္မထိန္းႏိုင္။ ခါးမွာ ကုန္းလွ်က္ မ်က္ႏွာႏွင့္ စားပဲြမ်က္ႏွာျပင္မွာ တေျပးထည္း ျဖစ္ေန၏။ ေဘးနားတြင္မေတာ့ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ား ျပန္႔က်ဲလွ်က္။

၄ ပုလင္းထက္ မနည္းေသာ ဘီယာပုလင္းခံြမ်ားကို စားပဲြေပၚေထာင္လွ်က္ တရုတ္အဖိုးႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ မေလးအဖိုးႀကီးႏွစ္ဦးတို႔မွာ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာႏွင့္ စကားေျပာလွ်က္ရိွပါ၏။ မေလးလို ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တရုတ္လို ကာနီနာဟုဆဲသံလည္း တခါတရံ ၾကားရတတ္ေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးစားပဲြတြင္ေတာ့ တရုတ္စံုတဲြမွာ ခ်စ္နလံထရင္း တြတ္ထိုးေနပါ၏။ ငါးကင္တစ္ပဲြမွာကာ ထမင္းတစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီႏွင့္ ထမင္းကို တူႏွင့္ပက္ကာပက္ကာစားရင္း ေရွ႔ေရးကို ေဆြးေႏြးေနသည္ထင္ပါ၏။

အခ်ိဳ႔ရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ Shimizu ဘတ္စ္ကားႀကံဳႏွင့္ လိုက္တတ္ပါသည္။ တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ သူက ဘယ္မွမရပ္ပဲ Jurong East MRT ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းသျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာပါသည္။ သို႔ေသာ္ Jurong East MRT မွ Chicken Rice ကမူ မစြံပါ။ ဟင္းခ်ိဳလည္းမပါ။ ၾကက္သားကလည္း Clementi မွ ဆိုင္ႏွင့္စာလွ်င္ တစ္၀က္ခန္႔သာ ရိွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေစ်းကမူ သံုးက်ပ္ျဖစ္၏။ Clementi မွဆိုင္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္မည္ဆိုပါက ႏွစ္က်ပ္ေလာက္သာ တန္ပါသည္။

တခါတရံ နစီလာမား ( အုန္းထမင္းႏွင့္ ၾကက္ေၾကာ္) စား၊ တခါတေလေတာ့ Laksa (ဗမာျပည္မွ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆဲြကဲ့သို႔) စားပါသည္။ ေန႔တိုင္းစားေနရေတာ့ တခါတေလ ဘာစားရမွန္းေတာင္ မသိပါ။ ဆိုင္မ်ားအား ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး မေရြးတတ္ေတာ့သည့္အဆံုး နီးရာဆိုင္၀င္၊ တည့္ရာ ေကာက္ကက္မွာစားလိုက္ပါေတာ့၏။

စားေသာက္ၿပီးေနာက္ MRT ႏွင့္ ျပန္ခဲ့ပါသည္။ ရထားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားမွာ နံနက္ကကဲ့သို႔ ရႊင္ရႊင္ျပျပ မရိွေတာ့။ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္သည့္သ႑ာန္ ေပါက္ေနပါသည္။ အားလံုးမွာ မနက္က အလုပ္သြားစဥ္ကကဲ့သို႔ သုတ္သီးသုတ္ျပာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အႏို႔ သည္အိမ္ ဘယ္ထြက္ေျပးမွာမွမဟုတ္တာ။ အခိ်ဳ႔လက္မ်ားတြင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အနီမ်ားျဖင့္ ညစာကို ဆဲြလာတာ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ေနရတာဗ်ာ။ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဘယ္ ခ်က္စားေနေတာ့မလဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ဘာညာသာရကာ ဟိုလုပ္၊ သည္လုပ္ႏွင့္ ၉ နာရီ ခဲြပါသည္။ အင္တာနက္ဖြင့္။ အီးေမးစစ္။ ျမန္မာျပည္သတင္းမ်ားဖတ္။ မဟုတ္ကမဟတ္ကမ်ားပါလာလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ ေဒါသထြက္။ ေပါက္တတ္ကရမ်ားေျပာတာေတြ႔ရလွ်င္ တစ္ေယာက္ထဲ ႀကိတ္ၿပံဳး။ စာေရးစရာရိွလွ်င္ ေရး။ သည္လိုႏွင့္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေတာ့ အိပ္။ တစ္ေနကုန္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့လည္း သည္အခ်ိန္ထ။ သည္ အလုပ္ကိုသြား။ သည္လူမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံ။ သည္ျပႆနာမ်ားေတြ႔။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္။

ဤသည္မွာပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ တစ္ေန႔တာ ဘ၀သံသရာ ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။ 

 

(၁၀၂) အီးစီစီ ျမန္မာမိသားစု

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္စက သည္ကြ်န္းေပၚမွာ ဘာမွမရိွေသး။ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးမွ်သာ ရိွေသးသည္။ ထို႔အတူ အလုပ္လုပ္သူ ဦးေရမွာလည္း သိပ္မမ်ားလွေသး။ သည္ပေရာဂ်က္၌ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကုမၸဏီမ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရိွေလသည္။ ေဂ်ဗီတြင္ ျမန္မာအရာရိွသံုးဦးရိွ၏။ တစ္ဦးမွာ ဦးျမင့္လြင္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ဦးေနမင္းဟိန္း ျဖစ္သည္။ ကိုႏြယ္၀င္းမွာမူ Safety ဌာနတြင္ သင္တန္းျပသည္။ အီးစီစီေရာက္သူမွန္သမွ် သူႏွင့္လြတ္ကင္းရသူမရိွ။ သူ႔ကိုျဖတ္ၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရသည္။

သည္တြင္စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ ဦးေနမင္းဟိန္း ဆိုသည္မွာ သူ႔နာမည္အစစ္မဟုတ္။ သူ႔နာမည္အရင္းက ကိုေန၀င္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း ေန၀င္း ဟူေသာ အမည္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ေအာ့ႏွလံုးနာလွ်က္၊ ၾကားရသည့္ေနရာတြင္ ဖေနာင့္ႏွင့္ေပါက္ခ်င္စရာ အမည္နာမျဖစ္ေလရကား ကိုေန၀င္းမွာလည္း သူ႔နာမည္ကို အမုန္းႀကီးမုန္းသည့္ သကာလ စင္ကာပူေရာက္သည့္ အခါ ေန၀င္းကို ေဖ်ာက္လွ်က္ ေနမင္းဟိန္းဟု လုပ္လုိက္ေလေတာ့သည္။

            ဦးျမင့္လြင္မွာ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သမားျဖစ္သည္။ သူက ကိုေအာ္ဒီေနတာ ဆိုေတာ့ သည္ပေရာဂ်က္တြင္လုပ္သမွ်လူအားလံုး သူႏွင့္ လြတ္ကင္း၍မရႏိုင္။ သူ႔ဆီသို႔သာ ဦးတုိက္ၾကရေလ၏။ ထိုအခါ သူက သူ႔ဆီေရာက္လာသမွ်လူအားလံုးကို ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူတံုး၊ ဘာေတြလုပ္သတံုး၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္မွာေနသလဲ ဟု ေမးျမန္းစပ္စုသည္။ ျမန္မာဆိုလွ်င္ ဆဲြစိေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္က ျမန္မာပါဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ဟာဟုတ္လား၊ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ။ ဟဲ့၊ ဘယ္သူေရ ေဟာဒီမွာ သူကေတာ့ ဘယ္ကုမၸဏီက ကိုဘယ္သူတဲ့။ ဘာေတြလုပ္တာ စသျဖင့္ မိတ္ဆက္ေပးကာ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္း ခ်ဲ႔ထြင္ေရးလုပ္ငန္းကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္သတည္း။ ဦးျမင့္လြင္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အီးစီစီပေရာဂ်က္ရိွ ျမန္မာမ်ားမွာ သူ႔ငါသိ၊ ငါ့သူသိႏွင့္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပင္ အားလံုးမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။  

            ထိုမွ်သာမကေသး။ သူက ဒီမယ္ကိုေအးၿငိမ္း၊ ဒီမွာလုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေလးေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။  ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြစုၿပီး တစ္ခုခုလဲေကြ်းရင္း၊ သူတို႔နဲ႔ဆံုရေအာင္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔လိုအပ္တဲ့ အခက္အခဲေတြလည္း ကူညီလို႔ရတာေပါ့ ဟု တိုင္ပင္ ေလရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ေကာင္းပါေလ့ဟု သေဘာတူလွ်က္ ရက္အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ကာ ပိုက္ဆံစုၾကသည္။ အေကြ်းအေမြးကိုေတာ့ သိပ္ေခါင္းစားစရာမလိုဘဲ ဆိုင္မ်ားမွမွာသည္။ ပထမဦးဆံုးပဲြတြင္ ျမန္မာဆုိင္တစ္ခုမွ (နာမည္ေတာ့မေျပာျပေစႏွင့္) မုန္႔ဖက္ထုပ္ႏွင့္ ဘာလဲ မွာလိုက္သည္။ အာလာမ။ ျမန္မာဆိုေတာ့ ျမန္မာကိုမွ မႏွိပ္ကြပ္။ ဘယ္သူ႔ႏွိပ္ကြပ္မလဲ ဟု တရားေသယူဆထားသည့္ ထံုးစံအတိုင္း အသားလြတ္ ေဆာ္ပေလာ္တီးထည့္လိုက္၏။ သည္တစ္ပဲြႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေတာ္ေလးအီစလန္ေ၀သြားသည္။ တစ္ခါဆက္ဆံ၊ ဆယ္ခါလံ ဟူေသာမူကိုလက္ကိုင္ထားသည္ထင့္။ ေနာက္ပဲြမ်ားတြင္ ျမန္မာဆိုင္မွမွာမည္ဆိုပါက ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မထည့္ႏိုင္ပါ ဟု အမုန္းခံကာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကျငာလိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ အျခားသူမ်ားကလည္း သူတို႔မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင့္လာသည္။ ဤသည္မွအစျပဳ၍ ေနာက္ပိုင္းလုပ္ေသာပဲြမ်ားတြင္ ကန္တင္းမွ ကုလားဆုိင္တြင္သာ မွာေတာ့သည္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းသည္။ ေစ်းလည္းသက္သာပါ၏။ (ျမန္မာဆိုတာေနာ္၊ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ မ်ိဳးကိုမစြန္႔ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာစစ္စစ္ပါဘဲခင္ဗ်။)

            လုပ္သည့္အခ်ိန္မွာ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က မရွက္မေၾကာက္ လူမ်ားၾကားထဲလိုက္လံ ေဆာ္ၾသကာ ေကာင္ေလးမ်ားကို တစ္ေနရာထဲ စုခုိင္း၊ ေနာက္မွာထားေသာ အစားအေသာက္မ်ား ေကြ်းေမြးလွ်က္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မိတ္ဆက္ကာ သာေရး၊ နာေရးအပါအ၀င္ အခက္အခဲတစံုတရာရိွပါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီလာခဲ့ပါမည့္အေၾကာင္း၊ တတ္ႏိုင္သမွ် ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္း၊ လက္၏ ေစာင္မျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးပါမည့္အေၾကာင္းမ်ားေျပာ၏။

            ေနာက္ေတာ့ သည္လုိပဲြမ်ားလုပ္လွ်င္ လူစုရလြယ္ေစရန္ ဦးျမင့္လြင္ကပင္ ကမကထလုပ္ၿပီး ကုမၸဏီမ်ားမွ ႀကီးႀကီးမာစတာမ်ား စာရင္းျပဳစုကာ ေကာ္မတီေလးတစ္ခု ဖဲြ႔လုိက္သည္။ သည္ေတာ့ လူစုလိုလွ်င္၊ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခု အေၾကာင္းၾကားလုိလွ်င္ သည္လူႀကီး မ်ားကို ေျပာလုိက္လွ်င္ ၿပီးေတာ့၏။ ထိုစဥ္က ဖဲြ႔ထားေသာအဖဲြ႔၌ JV မွ ဦးျမင့္လြင္၊ ကိုေနမင္းဟိန္း၊ ကိုႏြယ္၀င္း။ Rotary Engineering မွ ဦးသန္းထြန္းျမင့္၊ ဦး၀င္းျမင့္။ Jireh မွ ဦး၀င္းတင္။ Shimizu မွ ဦးသန္းျမင့္ဦး၊ ဦးသန္း၀င္း။ Sankyu မွ ကိုေဇာ္၀င္းႏိုင္။ Leads Engineering မွ ကိုသိန္းလိႈင္။ UTOC မွ ဦးေစာေ၀။ HSL Construction မွ ဦးလွလြင္။ PEC မွ ကုိလိႈင္သူထြန္း။ Meisei မွ ကိုတင့္လြင္။ Mun Song မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္ခိုင္။ Well Transport မွ ကိုျမတ္မင္းဦး။ Hai Leck မွ ကိုစိုးရဲ။ JEL မွ ဦး၀င္းလြင္ ႏွင့္ Union Alloy မွ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီတြင္ ျမန္မာဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစားမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ subcon ျဖစ္သည့္ Wecom မွ ကိုေဇယ်ာထြန္း တစ္ေယာက္သာရိွသည္။ ကိုေဇယ်ာထြန္းမွာ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္ အလြန္ဖင္ေပါ့သူ ျဖစ္ေလသည္။

 

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ပေရာဂ်က္တစ္ခုလံုးမွ လူ ၃၀၀၀ ေလာက္သာရိွသည္။ ျမန္မာအေရအတြက္မွာလည္း ၁၀၀ ခန္႔သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေရာက္ေသာ္ ပေရာဂ်က္မွလူအင္အားမွာ စုစုေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာဦးေရမွာလည္း ၈၀၀ ခန္႔ ျဖစ္လာသည္။

            ဦးျမင့္လြင္၏ အႀကံေပးမႈျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကထိန္ပဲြကေလး၊ ၀ါဆိုပဲြကေလး၊ စားပဲြေသာက္ပဲြကေလးမ်ား က်င္းပၾကသည္။ ဦးျမင့္လြင္မွာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကထိန္ပဲြလုပ္ဘို႔၊ ၀ါဆိုပဲြလုပ္ဘို႔ အျမဲသတိေပးသည္။ ေနာက္ၿပီး ပေရာဂ်က္ထဲမွ ျမန္မာတစ္ေယာက္ေယာက္ ေနမေကာင္းထုိင္မသာ ျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔မိသားစု၀င္တစ္ဦးဦးဆံုးပါးလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း အလႉေငြမ်ားေကာက္ခံကာ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးၾကသည္။

အီးစီစီေကာင္းမႈေၾကာင့္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ဦးျမင့္လြင္၏လံႈ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြသစ္အမ်ားႀကီး တုိးရ သည္။ ျမန္မာအဖဲြ႔အစည္းေလး သုိက္သိုက္၀န္း၀န္းႏွင့္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါ၏။ သည္ေတာ့ ကန္တင္းတြင္ထမင္းစားရင္း ျမန္မာအလုပ္သမားကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံကာ သူတို႔အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းေမးျမန္းျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း အနည္းငယ္သိလာရ၏။

            စင္ကာပူသို႔လာ အလုပ္လုပ္သည္ဆိုေသာ္လည္း လာသည့္သူတိုင္းအဆင္ေျပသည္ဟု မထင္မွတ္ၾကပါလင့္။ အဆင္ေျပသူမ်ား ရိွသလို အဆင္မေျပသူမ်ားလည္း အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။ မသိနားမလည္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ သူတစ္ပါးမ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ပိုက္ဆံရွာသူ မ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ပိုၿပီးသိလာရသည္။ ေလာကတြင္မတရားမႈမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လာရသည့္အခါတိုင္း မည္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္းမသိ။ ကိုယ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးအတြက္ သူတစ္ပါးကိုဒုကၡေရာက္ေစသူ အႏွီယမမင္း၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ တေတာင္ႏွင့္ ေထာင္းလိုလွပါသည္။ ထိုသူမ်ားကို အလြန္လည္းစက္ဆုပ္ရြံရွာမိပါ၏။ သည္ကိစၥမ်ားအတြက္ မည္သူ႔မွာတာ၀န္ရိွပါသနည္း။ ဘုရားသခင္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမည္ေလာ။ 

            ထိုအခါ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ထိုသေကာင့္သားကေလးမ်ားအတြက္ ငါတတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုခုလုပ္ေပးရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု     စိတ္ကူးရေလ၏။ ဘာလုပ္ရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ သူတို႔ကို စင္ကာပူတြင္ ဆက္အလုပ္လုပ္မည္ဆိုပါက သည့္ထက္ပိုေကာင္းမည့္ လခလည္းပိုရႏိုင္ေစမည့္ အလုပ္မ်ားအတြက္ နတ္လမ္းညႊန္ေပးရလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတြးမိေလ၏။ ထို႔ျပင္တ၀ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ႏွင့္လွ်ပ္တျပက္ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ပါသည့္ ဆရာဦးေအာင္သင္းႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး ေဆာင္းပါးကိုဖတ္မိၿပီး စင္ကာပူတြင္အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားအတြက္ သူတို႔ဘ၀တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္ေရးထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားပါေလေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” စာအုပ္၏ အစျဖစ္ပါေတာ့သည္။

 

(၁၀၃) အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း စာအုပ္ေရးျခင္း

            သူတို႔ကိုေပးရမည့္ အဓိကအခ်က္မွာ စင္ကာပူတြင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာအလုပ္မ်ားရႏိုင္သည္။ သည္အလုပ္မ်ားလုပ္ရန္ မည္သည့္ လက္မွတ္မ်ားလိုသည္။ မည္သည့္အလုပ္ကေတာ့ မည္မွ်လခရႏုိင္သည္ စသည္တို႔ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးေရးရန္လိုသည့္ အခ်က္အလက္မ်ား စတင္စုေဆာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္ေဆာင္းပါးစတင္ျပဳစုတာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ေနာက္ဆံုးပတ္။

            အမွန္ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ယခုသည္ေဆာင္းပါးမေရးမီက ထိုအခ်က္အလက္၊ သတင္းပလင္းမ်ားကို ေရေရ ရာရာသိသည္မဟုတ္ပါ။ ေဆာင္းပါးေရးရန္ လိုက္လံရွာေဖြစုေဆာင္းေတာ့မွ သိလာရတာျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူမွာကေတာ့ လြယ္ပါသည္။ မည္သူ႔မွ လုိက္ေမးေနစရာမလိုပါ။ သက္ဆိုင္ရာ အင္တာနက္ website မ်ားကို သြားေရာက္ေမႊေႏွာက္လုိက္လွ်င္ လိုခ်င္တာအကုန္ရပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ္အဓိကၾကည့္ရမည့္ website မ်ားမွာ MOM, ICA, BCA, NTUC Learning Hub စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ လခအေၾကာင္း ကေတာ့ သူတို႔စာရင္းျပဳစုထားတာပင္ရွိေသာ္လည္း ႏုိင္ငံျခားသားအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ မနီးစပ္ပါ။ သာမန္အလုပ္သမားအဆင့္ကေတာ့ တကယ္လက္ေတြ႔လုပ္ေနသူမ်ားကို လုိက္လံစံုစမ္း ေမးျမန္းရပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္စတင္ေရးစဥ္က ၀ပ္ပါမစ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေရးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စင္ကာပူတြင္ ထုတ္ေပးသည့္ Workpass အမ်ိဳးအစားမ်ားႏွင့္ ၎တို႔အေၾကာင္းအေသးစိတ္၊ ၀ပ္ပါမစ္ ဆိုတာဘာကိုေခၚသည္။ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးေတြကို ၀ပ္ပါမစ္ ထုတ္ေပးသည္။ ၀ပ္ပါမစ္သမားတို႔၏ ရပိုင္ခြင့္၊ ၀ပ္ပါမစ္အတြက္ အလုပ္ရွင္မွတာ၀န္ယူရသည့္အပိုင္း၊ အလုပ္ရွင္ဘက္မွ မည္သည့္အရာမ်ားကို ေထာက္ပံ့ ေပးရမည္။ အခ်ိန္ပိုမည္မွ်ဆင္းလွ်င္ မည္မွ်ရသင့္သည္။ အခြန္ကို မည္သို႔ေဆာင္ရမည္။ မည္သည့္ေနရာမ်ား၌ မည္သည့္ သင္တန္းမ်ား တက္ႏိုင္သည္။ မည္သည့္လက္မွတ္ရိွလွ်င္ လခမည္မွ်ရေသာ အလုပ္မ်ားရႏိုင္သည္ - စသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားပါသည္။ စုစုေပါင္း A4 size ႏွင့္ စာမ်က္ႏွာ ၄၀ ခန္႔ရိွ၏။

၎ကိုစာအုပ္ခ်ဳပ္ကာ သူတို႔ကို ေ၀ေပးသည္။ ပထမ A4 ႏွင့္ခ်ဳပ္ရာ ဖတ္ဖို႔ရာ သိပ္အဆင္မေျပ။ ကိုင္လို႔တြယ္လို႔မေကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ A5 အရြယ္ျပန္ျပင္ကာ ေစာင္ေရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေကာ္ပီကူးေပးလိုက္သည္။ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလည္း ေ၀မွ်ဖတ္ရႈရန္ မွာလုိက္ပါသည္။

            ထိုစာအုပ္ကေလးကို ကိုေဌး၀င္းႏိုင္သို႔ျပေသာအခါ သူက ဒီလိုျဖင့္ကုိေအးၿငိမ္းရယ္။ စင္ကာပူမွာ ေနတဲ့ထိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ကိုပါ ကုန္က်စရိတ္ေတြနဲ႔တကြေရးလုိက္ရင္ ပိုျပည့္စံုသြားတာေပါ့ဗ်ာ ဟု အႀကံျပဳ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သေဘာတူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက အခ်ိန္အခက္အခဲျဖစ္၏။

 

 ျပင္တာဆင္တာ၊ စားတာေသာက္တာ၊ သြားတာလာတာအားလံုး အပါအ၀င္ အလုပ္ခ်ိန္အတြက္ မနက္ ၅ နာရီခဲြကေန ည ၉ နာရီ ခန္႔ထိ ေပးထားရရာ အခ်ိန္ပိုဟူ၍ လံုး၀နီးပါးေလာက္မရိွ။ ညဘက္ ၂ နာရီခဲြ ၃ နာရီမွ်သာ အခ်ိန္ရရာ စာေရးခ်ိန္အလြန္နည္းပါသည္။

            သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္နာရီမွတစ္ခါ ဂက္စ္သြားတိုင္းရတာဆိုေတာ့ သြားခ်ိန္လာခ်ိန္ ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ပင္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အနားရသည္။ ထိုတစ္နာရီေက်ာ္အတြင္း၌ ကြ်န္ေတာ္စာေရးသည္။ ဤသည္မွာ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းစာေရးသည္ျဖစ္၍ အလီဘာဘာလုပ္သည္ဟု စြပ္စဲြႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္စရာရိွတာအားလံုးလုပ္ၿပီး အားေနသည္ဆိုမွ ေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ ရံုးခန္းထဲထိုင္ေရးျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ စာေရးတာ အားလံုးသိပါသည္။ သူတို႔လာေမးလွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ေရးေနသည္ဆိုသည္ကို သူတို႔အား ရွင္းျပပါသည္။ သူတို႔ကလည္း ဘာမွမေျပာပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းစာေရးတာ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ သန္႔ပါ သည္။ ထို႔ျပင္တ၀ ကြ်န္ေတာ့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္၊ ပိုက္ဆံရလိုမႈအတြက္ ေရးျခင္းမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာလူငယ္လူရြယ္တို႔အက်ိဳးေရွးရႉေရးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္လည္း စိတ္လံုပါသည္။

            ဒါေပသိ၊ အလုပ္ထဲမွာေရးရတာဆိုေတာ့ အဘယ္မွာလွ်င္ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေရးႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဟုိလူက လာေမးလိုက္။ ဟိုဟာ လာေျပာလုိက္။ ဟိုလူ၀င္၊ ဒီလူထြက္။ ဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲ၌ စာေရးသည္ဆိုျခင္းထက္ အခ်က္အလက္မ်ားစုသည္ဆိုျခင္းက ပိုမွန္ပါလိမ့္ မည္။

            သည္ေတာ့ သည္စာအုပ္ေရးတာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ႏုိ၀င္ဘာမွ ၂၀၀၉ ခု ဇူလိုင္လထိ ၉ လတာမွ်ၾကာပါသည္။ စာအုပ္ေရးၿပီးေတာ့ ထုတ္ေ၀ေရးအတြက္ စံုစမ္းပါသည္။ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္က သူ႔မိ္တ္ေဆြ ကိုမိုးမင္းသိန္းႏွင့္ ခ်ိတ္ေပးသည္။ သူတို႔က ရိုက္ရံုသာရိုက္ေပးၿပီး ကုန္က် စရိတ္ႏွင့္ ျဖန္႔ခ်ီေရးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္တာ၀န္ယူလုပ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ 

            သို႔ေသာ္ထုတ္ေ၀ေရး၌ ကိစၥအေတာ္မ်ားပါသည္။ ၂၀၀၉၊ ၾသဂုတ္လမွစလုပ္တာ ၂၀၁၀ ဇႏၷ၀ါရီမွ စာအုပ္ထြက္လာသည္။ ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၆ လၾကာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္လည္းေမာ၊ လူလည္းေမာပါ၏။ ကိုမုိးမင္းသိန္းကို စာအုပ္ကိစၥဖံုးဆက္တိုင္း ဖံုးကအျမဲလိုလို (လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာ ဖံုးမွာ ဆက္သြယ္မႈျပင္ပ ဧရိယာကိုေရာက္ေနပါတယ္ရွင္) ဟုႏွင့္သာ အျမဲတိုးသည္။ ဖံုးေခၚေနသည့္တိုင္ ျပန္မထူးပါ။ ဆက္သြယ္လို႔ ရျပန္ေတာ့လည္း အသံက ၀ူး၀ါး၀ူး၀ါးႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား မၾကားရ။ အိမ္လိုက္သြားေတာ့လည္း ျပန္မအိပ္တာ ၾကာၿပီဗ်။ ဘယ္သြားတယ္ မသိဘူးဗ် စသည္ျဖင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။

သည္စာအုပ္ကို ထြက္ခ်င္လို႔သာအတင္းတြန္းလုပ္ေနရသည္။ စိတ္ေက်နပ္မႈ နည္းနည္းမွမရိွပါ။ ပိုက္ဆံဆိုတာကေတာ့ ေလွ်ာကနဲ၊ ေလွ်ာကနဲထြက္သြားတာ။ စာအုပ္ ၁၅၀၀ ရိုက္တာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၇၀၀၀ (က်ပ္ သိန္း ၅၀ ေက်ာ္) ကုန္ပါသည္။ ထြက္ေတာ့သာ အလံုးလုိက္အခဲလိုက္ ထင္သာျမင္သာထြက္သြားသည္။ ျပန္၀င္လာေတာ့ ငါးေသာင္း၀င္၊ တစ္သိန္း၀င္။ ဆိုင္မ်ားက အမ်ားဆံုးရွင္းေပးပါမွ ၃ သိန္း ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ ထိုျပန္၀င္လာေသာပိုက္ဆံမ်ားမွာ ေစ်းသံုးထဲသို႔ေရာက္သြားသျဖင့္ ျပန္မျမင္ရေတာ့ပါ။ ညီမျဖစ္သူကေတာ့ စုေပးထားပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွအရင္းေက်သျဖင့္ အဘယ္မွာလွ်င္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ေနႏိုင္ပါ မည္နည္း။

စာအုပ္ေစ်းအနည္းငယ္ႀကီးသြားသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ပံုအားလံုးကို ေရာင္စံုႏွင့္ရိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အျဖဴအမဲပံု မ်ားကိုေတာ့ အာရံုမလာပါ။ နဂိုကတည္းက အျမတ္မက်န္ခ်င္ေနေပ့ေစ။ ေရာင္စံုရိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ရိုက္ ေတာ့လည္း အျဖဴအမဲစာအုပ္ေစ်းႏွင့္ အရမ္းမကြာလွပါ။ သို႔ေသာ္ ဆဲြေဆာင္မႈျခင္း အမ်ားႀကီးကြာပါသည္။

ထို႔ျပင္ စာေပစိစစ္ေရးမွ ျပန္က်လာသည့္ စာမူကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုမေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးေသာအခါ ဗမာျပည္ ကို ျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ ေျပာင္းေပးပါ။ ထိုင္၀မ္ကို တရုတ္ျပည္ (တုိင္ေပ) လို႔ေျပာင္းပါ။ က်န္တာ ဘာမွမျပင္ရပါဟု ဆိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဟုတ္မွတ္လို႔ သူေျပာတာေလာက္တင္ ျပင္ေပးလုိက္၏။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔ဆီမွ ဖလင္မ်ား၊ စာမူအၾကမ္းမ်ား၊ ထို စာေပစိစစ္ေရး မွျပန္က်လာေသာစာမူမ်ားကို အားလံုးျပန္ေတာင္းေတာ့မွ သူေျပာတာတင္မဟုတ္ဘဲ အခ်ိဳ႔ပံုမ်ားကိုပါ ျဖဳတ္ခိုင္းထားတာေတြ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ကထြက္ေနၿပီ။ ေတာ္ပါေသး၏။ ဘာျပႆနာမွ မတက္လိုက္လို႔။ လုပ္ပံုေတြေျပာပါတယ္။

ျဖန္႔တာကို ရာျပည့္သို႔ ေကာ္မရွင္စားႏွင့္ေပးျဖန္႔ခိုင္းသည္။ ကိုယ္ကစာေပနယ္ထဲ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးသျဖင့္ ျဖန္႔ေနက်ျဖစ္ေသာ သူတို႔ကို အျဖန္႔ခိုင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က နာမည္ႀကီးဆိုေတာ့ ဆိုင္စံုတင္ေပးမည္၊ အထက္ျမန္မာျပည္၊ ေအာက္ျမန္မာျပည္ အကုန္ ျဖန္႔မည္အထင္ႏွင့္ ေပးျခင္းျဖစ္၏။ စာအုပ္မ်ားေပးစဥ္ကလည္း သူတုိ႔ကိုလည္း နယ္စံု၊ ရန္ကုန္မွ ဆိုင္စံုတင္ေပးပါဟု မွာလိုက္ပါသည္။ စာအုပ္ ၄၅၀ ေပးခဲ့၏။ သူတို႔ကို ျဖန္႔ခိုင္းအၿပီး ေနာက္ ၃-၄ လေလာက္ၾကာေတာ့ ရန္ကုန္မွဆိုင္မ်ားသို႔ လိုက္စံုစမ္းၾကည့္ပါသည္။ ၿမိဳ႔ထဲမွ ဆိုင္မ်ား၊ ဆင္ေျခဖံုးမွဆုိင္မ်ားသို႔ လုိက္ေမးၾကည့္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္ကိုမေတြ႔ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုလူမ်ားကို စိတ္ကုန္လွသျဖင့္ စာအုပ္ထုပ္ႀကီးကို အငွားကားႏွင့္တင္ကာ မမႏွင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႔ထဲမွဆိုင္မ်ားမွ စကာ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ လုိက္ျဖန္႔ပါ သည္။

ပထမဦးဆံုး စ,၀င္တာ စာေပေလာက စာအုပ္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းမွ ဆုိင္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ စာေပေလာက ကလည္း ၿမိ႔ထဲမွာ တင္ စာေပေလာက (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) ဟု ဆိုင္ခဲြ ၅ ခုရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သည္ဆိုင္ခဲြအားလံုး အတူတူပဲ။ စာေပေလာက လက္ခဲြ မ်ားဟု ထင္သည္။ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိဳ႔စာေပေလာကဆိုင္မ်ားမွာ နာမည္ပင္တူေသာ္လည္း စာေပေလာက ပင္မဆိုင္၏ ဆိုင္ခဲြမဟုတ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကို သပ္သပ္ေပးရသည္။ စာေပေလာက ပင္ရင္းဆိုင္ကေတာ့ သူတို႔ဆိုင္ခဲြ ၁၂ ခုရိွသည္။ အားလံုးတင္ေပးပါမည္ ဆုိကာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယူထားလိုက္ပါသည္။

ေနာက္ ပန္းဆိုးတန္းမွ ပညာေရႊေတာင္၊ အေမ့အိမ္ စသည့္ဆိုင္မ်ားသို႔ လိုက္တင္သည္။ အားလံုးေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေျမနီကုန္းမွဆိုင္တြင္လည္း တင္သည္။ သို႔ေသာ္ စူပါမားကက္မ်ားအတြင္းမွ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားသို႔လုိက္ေမးရာ သူတို႔က စာအုပ္ျဖန္႔သည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ စာအုပ္မ်ားကိုသာတင္ပါသည္ ဆိုသျဖင့္ မတင္ခဲ့ရပါ။ သို႔ေသာ္ ေျမနီကုန္းမွ ဒဂံုစင္တာ ထင္ပါသည္။ သူကမူ ဘယ္ဂ်ာနယ္ဆိုပါလိမ့္၊ အဲဒီဂ်ာနယ္ကေနတင္ပါ၊ ရပါတယ္။ သူတို႔ဆက္ေပးပါမယ္ဆိုသျဖင့္ သူတို႔ဆိုင္တြင္ တင္ရပါသည္။

အမ်ားဆံုးေရာင္းရသည့္ဆိုင္မ်ားမွာ ပညာေရႊေတာင္၊ အေမ့အိမ္ ႏွင့္ စာေပေလာကတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇြန္လ၏ တစ္ခုေသာေန႔ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အနာဂတ္တစ္ခုစာအုပ္မွာ အေရာင္းရဆံုး နံပါတ္ (၇) ျဖစ္ေၾကာင္း MRTV 4 တြင္ေဖာ္ျပသည္ဟု မမတို႔က ဖံုးဆက္ပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ ဇူလိုင္လသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မွာ အေရာင္းရဆံုး နံပါတ္ (၂) တြင္ရိွသည္ဟု ကိုႏြဲ႔၀င္းက အီးေမးပို႔လာပါ၏။ မမတို႔ကလည္း ေျပာျပသည္။ သည္သို႔ၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္အလြန္၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါသည္။

အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္းကို ေရးတာ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔မဟုတ္ပါ။ စင္ကာပူသို႔ အလုပ္လုပ္ရန္ျဖစ္ေစ၊ ပညာသင္ ၾကားရန္ျဖစ္ေစ။ ေဆးကုရန္ျဖစ္ေစ၊ ယုတ္စြအဆံုး အလည္လာလုိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စင္ကာပူဆိုတာ ဘယ္လိုရိွသည္။ ဘယ္လိုစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြရိွသည္။ ဘယ္လိုသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စနစ္ေတြရိွသည္။ သူတို႔ဘယ္လိုေနၾက စားၾကသည္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား၊ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ခမ်ား၊ ဗီဇာေလွ်ာက္ပံုေလွ်ာက္နည္း။ စင္ကာပူအေၾကာင္း အားလံုးကို မသိတာမရိွရေလေအာင္ အေသးစိတ္ ေရးထားတာ ျဖစ္ပါ သည္။ စင္ကာပူလမ္းညႊန္အျဖစ္ အျခားသူမ်ားေရးထားတာ ရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖတ္ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယွဥ္ၾကည့္ပါခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္ၾကြားေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူကိုလာမည္ႀကံစဥ္က စင္ကာပူဆိုတာ ျဖဴသလား၊ မဲသလား။ ဘယ္လိုေနပါလိမ့္၊ ဘယ္အလုပ္လုပ္လို႔ လခဘယ္ေလာက္ရပါလိမ့္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စ,ေရးခါစကမူ သည္မွ်ေလာက္ စံုစံုပါလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ပင္ မထင္မိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရးၿပီးသမွ်ကို ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့ေပၚတင္လိုက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားက လာဖတ္လွ်က္ ဟိုဟာေလးထည့္ရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒီဟာေလးထည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ႏွင့္ ထပ္ထည့္ရင္း သည္မွ် စံုစံုလင္လင္ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ၿပီးသြားသည့္တုိင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သိပ္ မေက်နပ္ေသးပါ။ ထပ္ထည့္ခ်င္တာ အေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္မွာ သိပ္ထူသြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ အရိွန္သတ္ထား လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။

  သည္စာအုပ္ထုတ္လိုက္တာ အေတြ႔အႀကံဳအမ်ားႀကီးရပါသည္။ စာေရးဆရာမ်ားကိုလည္း အေတာ့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသြားရ ပါသည္။ အေရာင္းရဆုံုး နံပါတ္(၂) ခ်ိတ္တဲ့စာအုပ္ေတာင္ အရင္းေက်ဘို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေရာင္းယူရရင္ နံပါတ္မခ်ိတ္တဲ့စာအုပ္ေတြ ဘယ္ႏွယ္ေနပါလိမ့္။ စာေရးဆရာေတြ သနားပါတယ္ဟယ္ ဟု မမက ေျပာပါသည္။ ညီမျဖစ္သူ မာမူႀကီးကလည္း ေအးဟယ္၊ ကိုယ္ေတာင္ စာအုပ္ ၄-၅၀၀၀ တန္ဆို ၀ယ္ခ်င္တာေတာင္ ကိုင္ၾကည့္လုိက္၊ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ မ၀ယ္ျဖစ္တာ မ်ားေသးတာ။ အခု ၅၅၀၀ တန္ကို ဒီေလာက္ ေရာင္းရတယ္ဆုိတာ နင့္ႏွယ္၊ နည္းတဲ့ေရာင္းအားမဟုတ္ဘူးဟဲ့ - ဟု ဆိုပါသည္။

သည္စာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္မိသည္မွာ စာဖတ္သူမ်ားထံက အသံမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာအုပ္ထဲ၌ ရန္ကုန္အိမ္လိပ္စာထည့္ေပးထားရာ စာအုပ္ဖတ္မိသူ လူငယ္မ်ားထံမွ ဤစာအုပ္သည္ ၎တို႔အတြက္ အလြန္အဖိုးတန္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္ မ်ားစြာမွအေထာက္အကူျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးလာၾကပါသည္။ စင္ကာပူမွ စာဖတ္သူမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့မွ ဖံုးနံပါတ္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ထံဖံုးဆက္ေျပာပါသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေရးရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေလရာ ေငြေရးေၾကးေရး အရံႈးအျမတ္ကို ေမ့ထားလွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈတို႔ အတန္ခရီးေပါက္မွန္းသိရျခင္းကပင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္မ်ားထပ္မံေရးသားဘို႔ အင္အားမ်ားကို ျဖစ္ေစပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္တာတစ္ခု ရိွပါသည္။ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းတြင္ စာအုပ္ေစ်းႏွင့္ အုပ္ေရကို အတိအက်၊ အမွန္အတိုင္း မေဖာ္ျပတာျဖစ္၏။ အမွန္တကယ္ စာအုပ္ေစ်းမွာ ၅၅၀၀ က်ပ္ ႏွင့္ အုပ္ေရ ၁၅၀၀ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပံုႏိွပ္မွတ္တမ္းတြင္မူ တန္ဖိုး - ၅၀၀၀ က်ပ္ ႏွင့္ အုပ္ေရ ၁၀၀၀ ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းဖံုးဆက္ေတာ့ ဘာတဲ့၊ အခြန္ေရွာင္ဘို႔ဆိုလား၊ ဒါထံုးစံပါ ဟု  ဆိုပါသည္။ ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔ဟာသူ ထံုးစံမကလို႔ ဘာႀကီးျဖစ္ေနျဖစ္ေန။ မဟုတ္တဲ့ထံုးစံကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ႏိုင္ပါ။ ေဆာင္ရပါေစ။ က်သမွ်အကုန္ေဆာင္မယ္။ အမွန္အတိုင္းသာထည့္ပါ ဆိုသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာပါ။ ဤကဲ့သို႔ မဟုတ္သည့္ထံုးစံႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ားသည္ လွ်ာေတြ႔ေနသည္မွာ အဘယ္မွ်ၾကာေနၿပီ ျဖစ္ပါသနည္း။ ယခုဆိုလွ်င္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုအျဖစ္ျဖင့္ပင္ အျမစ္တြယ္ေနေလၿပီေလာ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းမာသူျဖစ္သည့္အတိုင္း စာအုပ္ေစ်းႏံႈးမ်ားကို ေရာင္းေစ်း ၅၅၀၀ ဟု စတစ္ကာႏွင့္ အကုန္ျပန္ေျပာင္း ပစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုထိ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္စာအုပ္မ်ားကို အခြန္မေဆာင္ခဲ့ရပါ။ မမကို ဘယ္လိုအခြန္ေဆာင္ရမလဲ၊ စံုစမ္း လုိက္စမ္းဟု ေျပာသည့္တိုင္ ဟဲ့၊ အခြန္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးမေအာက္ေမ့နဲ႔ ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထပ္မေမးေတာ့ပါ။ ပိုက္ဆံေပးတာေတာင္ ဘာေၾကာင့္ခက္ေနရပါသနည္း။ အခြန္ေဆာင္ဘို႔ကို လြယ္လြယ္ကူကူလုပ္ေပးမထားလွ်င္ ပိုက္ဆံေပးရမည့္ကိစၥ၊ အဘယ္သူသည္ တကူးတက ဒုကၡခံကာ လုိက္လုပ္ေနပါမည္နည္း။ အဲေလ၊ သည္အခြန္မေဆာင္လွ်င္ ဒဏ္ေငြဘယ္မွ်ေပးရမည္။ ေထာင္ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်မည္ဟု အတင္းအက်ပ္ မလုပ္သေရြ႔ကာလပတ္လံုးေပါ့။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ယေန႔ ပလူပ်ံေအာင္ထြက္ေနသည့္ စာအုပ္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားေရာ မည္ကဲ့သို႔အခြန္ေဆာင္ၾကပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

            ယခု စင္ကာပူႏွင့္ ျမန္မာျပည္တို႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမ်ား၊ ဥပေဒမ်ားမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္ရာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားမွာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ အခ်က္အလက္သစ္မ်ားႏွင့္ ထပ္မံ ထုတ္ေ၀ရန္ စိတ္ကူးရိွပါေသာ္လည္း ယခုထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါ။ ထို႔ျပင္တ၀ ယခုျပန္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ထိုစဥ္က ေရးသားထားသည္မ်ားကို လည္း သေဘာမက်ေတာ့ပါ။ ျပင္စရာမ်ားစြာ ရိွေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ အျခားစာအုပ္မ်ားေရးေနသျဖင့္ ထုိစာအုပ္ကို ျပန္မလုပ္ျဖစ္ပါ။ အခ်က္အလက္သစ္မ်ားကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားျပင္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္ေ၀သူရွာရပါမည္။ ပ်ဥ္ဘိုးနားလည္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ ထပ္မံ၍ ကိုယ္တိုင္ထုတ္ဘို႔ရာ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ။

 

(၁၀၄) နာဂစ္အေရးတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကျခင္း

            မိတ္ေဆြတုိ႔သိၾကသည့္အတိုင္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္အေနာက္ေတာင္ပိုင္း၊ ဧရာ၀တီတိုင္းမွ နာဂစ္ မုန္တိုင္း၀င္ကာ ျမန္မာျပည္ကို ေမႊသြားပါသည္။ လူေပါင္း ၁၃၈၀၀၀ ခန္႔ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရသည္။ အပ်က္အစီးကို  အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၀ ဘီလ်ံေက်ာ္ဟု ခန္႔မွန္းပါသည္။ ျမန္မာျပည္သမိုင္းတြင္မေတာ့ အဆိုးရြားဆုံုးေသာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလတိုက္ႏႈန္းမွာ တစ္နာရီလွ်င္ ၁၀၅ မိုင္မွ ၁၃၅ မိုင္ထိရိွပါသည္။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွ ဘိုကေလး၊ လပြတၱာ၊ ေျမာင္းျမ၊ ကြမ္းၿခံကုန္းတို႔တြင္ အပ်က္အစီးအမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။

            အင္တာနက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နာဂစ္သတင္းမ်ားကို အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ သိခြင့္ရပါသည္။ သည္သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္အလြန္၀မ္းနည္းေၾကကဲြရပါသည္။ မင္းဆိုးမင္းညစ္၏ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းသူ ျပည္သားမ်ားကို နာဂစ္က အညွာအတာကင္းမဲ့စြာ ရိုက္ပုတ္နင္းေခ်၊ ၀ါးၿမိဳသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။   

ထို႔ထက္ပို၍ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္မွာ မုန္တိုင္းက နင္းေခ်ဖ်က္ဆီးသြားသျဖင့္ ဘ၀ပ်က္ေနရရွာေသာ ထုိဒုကၡသည္ မ်ားကို ႏုိင္ငံတကာက လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ျဖင့္ အကူအညီမ်ားေပးပါမည္ဟု လာသည္ကို ႏိုင္ငံ့၏ အရိပ္ကိုမွ်နင္းခြင့္မေပးတာကို ျဖစ္ပါ သည္။ သူမ်ားကိုကူညီခြင့္ မေပးတာတင္မဟုတ္။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း ဘာမွေရေရရာရာ အေရးယူေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳဘဲ ကိုယ္အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ မဲေပးဘို႔ကိုသာ အတင္းေရာအဓမၼပါ လုပ္ပါသည္။ သည္သတင္းမ်ားကုိဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္မေကာင္းလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္က်ပါသည္။ ငါတို႔ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြဟာ ဘယ္ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေပးဆပ္ေနရပါလိမ့္။ ၀ဋ္ရိွခဲ့ရင္လည္း ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ေက်ပါေစဘုရား ဟု ျမတ္စြာဘုရားထံ အခါခါဆုေတာင္းမိ ပါသည္။

            ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီမ်ားကို ေညာင္ပင္ေလးေစ်းတြင္ ေရာင္းခ်စားေသာက္ၾကသည္ကို လည္းေကာင္း။ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ေပးလိုက္ေသာ မီးစက္မ်ား၊ မိုးကာဖ်င္စမ်ားကို သူတို႔အတြက္ သယ္သြားသည္ကိုလည္းေကာင္း သိရသည့္အခါတြင္မူ ေၾသာ္၊ ဒီလူေတြ လူစင္စစ္မွဟုတ္ရဲ့လား။ လူဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ပိုင္စိတ္မရိွေတာ့ဘဲ ဘီလူးသရဲစီးေနတာျဖစ္မည္ဟု သည္လိုပင္ ျမင္မိပါ သည္။  

            နာဂစ္အေရးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ စိတ္ရင္းေစတနာကို အထင္းသားျမင္ႏိုင္ပါသည္။ မာရ္နတ္၏ ေျမးျမစ္မ်ားႏွင့္ ေဒ၀ဒတ္၏ သမီးေယာက္ဖတစ္စုတို႔မွလဲြ၍ က်န္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ရဟန္းရွင္လူ၊ ျမန္မာအမ်ားစုတို႔မွာ မိမိတို႔စြမ္းအားရိွသမွ် ေငြအား၊ လူအားစိုက္ထုတ္ကာ အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုမွာ ကိုယ့္အေရးကို ေမ့ထားလွ်က္ နာဂစ္ေဒသမွျပည္သူမ်ား အေၾကာင္းသာ ေခါင္းထဲထည့္ထားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္လည္း အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ သည္ကိစၥ၌ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေန႔မအားညမအား အားတက္သေရာ လုပ္ခဲ့ၾက၏။

            သည္ကဲ့သို႔လုပ္ခဲ့သည္မ်ားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္သမိုင္းေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေလရာ ဤေနရာ၌ ခေရေစ့တြင္းက်မဟုတ္ေတာင္ ရုပ္လံုး ေပၚသည္ထိ ေဖာ္ျပပါမည္။  

            မုန္တိုင္းက်တယ္တဲ့ေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားကို အတင္းတိုက္တြန္းကာ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ (ျမန္မာမ်ားေရာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားပါ) အလႉခံခုိင္းပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း အားတက္သေရာလႉပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉခံတာ စုစုေပါင္း စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရ၏။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၏ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ မတ္၊ ဧၿပီ၊ ေမ သံုးလစာကို ခ်က္ခ်င္းလႉလိုက္ပါသည္။

            ခက္တာက မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ဖံုးလိုင္းမ်ားျပတ္သြားသျဖင့္ အိမ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ လုပ္လို႔မရ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စေနဓမၼ မိတ္ေဆြမ်ားအဖြ႔ဲ ပင္တုိင္အလႉရွင္ မလြင္လြင္မိုး၏ညီမ မမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကလည္း သူတို႔မဂၤလာေစ်းမွ ေစ်းသူေစ်းသားမ်ားထံ အလႉခံကာ ထုိေဒသသို႔သြားေရာက္၍ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လႉဒါန္းေနသည့္အတြက္ သူတို႔မွတစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္လႉဒါန္းရပါသည္။

            မလြင္လြင္မိုးက ေျမာင္းျမတြင္ ဒုကၡသည္မ်ားကိစၥကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္ကိုင္ေပးေနသည့္ ကိုၾကည္လင္ရိွေၾကာင္း ႏွင့္ သူ႔ဖုံးနံပါတ္ကို ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုၾကည္လင့္ဆီဖံုးဆက္ရာ သူက ေျမာင္းျမတြင္ ဒုကၡသည္စခန္း ၃၀ ခန္႔၌ ဒုကၡသည္ေပါင္း ေလးေသာင္းေလာက္ရိွေၾကာင္း၊ အဓိကလုိအပ္ေနသည္မွာ အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ ပုဆိုးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း။ မုန္တိုင္းအတြင္း အားနည္းသူ ကေလးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ားေသဆံုးကုန္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ဒုကၡသည္မ်ားတြင္ အမ်ိဳးသား အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနသည္။ အသက္ကို လုခဲ့ရသျဖင့္ အ၀တ္အစား ဘာမွမက်န္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ အ၀တ္တစ္ထည္၊ ကိုယ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေလရာ မိုးစုိလို႔မွ လဲစရာမရိွ ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုဆုိးမ်ား အလ်င္စလို လိုအပ္ေနပါသည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းစားဘို႔ ဆန္ရိွပါသလား ေမးရာ သူက ေလာေလာဆယ္ အစိုးရကေပးထားေသာ ဆန္မ်ားရိွေသးေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ လႉမည္ဆိုပါက ပုဆိုးမ်ားဦးစားေပး လႉရန္ေျပာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မမ်ိဳးမ်ိဳးမတစ္ဆင့္ မမကို ပန္းကန္ ၂၀၀၀၊ ဇြန္း ၂၀၀၀၊ ဟင္းပန္းကန္ ၂၀၀၀ ၀ယ္ၿပီး ပိုတာကို ပုဆိုးမ်ား ၀ယ္သြားရန္ မွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ြန္ေတာ္ပုိ႔လိုက္ေသာပိုက္ဆံေလာက္ႏွင့္ ဤမွ်မရႏိုင္မွန္း ေနာက္မွသိရပါ၏။ လႉခ်င္ေဇာႏွင့္ ေလာဘတႀကီးမွာလိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။  

            သုိ႔တုိင္ ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ဆီဖံုးဆက္ေတာ့ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၃ နာရီတီးေနၿပီ။ သူတို႔က နက္ျဖန္မနက္ အေစာႀကီး ၃ နာရီေလာက္ထသြားမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ လုပ္စရာ အမ်ားအျပားက်န္ေသးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာသမွ် အကုန္မ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ က်န္ေငြကို ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ၀ယ္လႉရပါသည္။ မဂၤလာေစ်း ဆိုင္မ်ားကလည္း လႉၾကပါသည္။ ပုဆိုးေရာင္းေသာဆိုင္က ပုဆိုးအစည္းလိုက္၊ အက်ႌ ေရာင္းသည့္ဆိုင္က အက်ႌပါကင္လုိက္ လႉပါသည္။ မဂၤလာေစ်းသူေစ်းသားမ်ားကေတာ့ ပစၥည္းသာလႉသည္မဟုတ္၊ လႉသည့္ေနရာသို႔ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လုိက္ပါကာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ထမ္း၊ ကိုယ္တိုင္ခ်၊ ကုိယ္တိုင္ေ၀ၾကပါသည္။ ထုိမွ်သာမက သူတို႔အလႉခံရာ ေငြသား ခ်ည္းပင္ သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုေငြမ်ားကိုမူ နာဂစ္ဒဏ္ခံေဒသမ်ားသို႔ တပည့္တပန္းမ်ားႏွင့္တကြ ကုိယ္တိုင္သြား ေရာက္ကာ အင္တိုက္အားတိုက္လႉဒါန္းေနသည့္ သပိတ္အိုင္ဆရာေတာ္သို႔ လႉလိုက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သည္သတင္းမ်ားၾကားရျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါသည္။ ယမမင္း၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားပင္ ရိွလင့္ကစား က်န္ျမန္မာျပည္သား အမ်ားစုမွာ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။  

ဆက္ပါဦးမည္။

 

ေအးၿငိမ္း (ေလးမ်က္ႏွာ)
၆ - ၁၂ - ၂၀၁၂။ ည ၁၁း၁၃ မိနစ္
Blk 663D, Jurong West St. 65
#15 – 233
Singapore 644663
Tel: (65) 97303027
Email: y_nyein@yahoo.com.sg

          aye475@gmail.com

Website: http://shwenyein.blogspot.com