နိဒါန္း
လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအတြက္
ဘာေတြလုပ္ဖို႔လုိတယ္။ ဘာေတြလုပ္သင့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္
ကင္းရွင္းေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာျပည္ကို ဘာေတြကူညီလုပ္ကိုင္ေပးလို႔ရတယ္ဆိုတာ ေျပာလုိပါတယ္။
၁။ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားေရးဆဲြျပဌာန္းျခင္း
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးနဲ႔ပတ္သက္လု႔ိ
အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒေတြ ျပဌာန္းေရးပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒအရသာ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရးကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ျပဌာန္းၿပီး လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ ေတြမွာ ဘယ္လုိေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစနစ္ေတြရိွရမယ္။
အဲဒီစနစ္ကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္ဘို႔ ဘယ္လုိ နည္းဥပေဒေတြ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြ ရိွရမယ္။ ဘယ္လိုအေကာင္ အထည္ေဖာ္၊
ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ အဲဒီ နည္းဥပေဒ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြကို လုိက္နာ၊ မနာ ဘယ္လိုေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရႈရမယ္။
မလိုက္နာရင္ ဘယ္လိုလမ္းညႊန္ရမယ္။ အျပစ္ေပးအေရးယူရမယ္ အစရိွတာေတြကို ဥပေဒနဲ႔ျပဌာန္းေပးဘုိ႔ရာ
ပထမဦးဆံုး ေျခလွမ္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့
-
၁) လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးဥပေဒကို ေရးဆဲြျပဌာန္းရပါမယ္။
၂) အဲဒီအထဲမွာ လုပ္ငန္းရွင္၊ ပိုင္ရွင္၊ ဒါရိုက္တာ၊ မန္ေနဂ်ာ၊
အင္ဂ်င္နီယာ၊ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး စတာေတြရဲ့ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရား ေတြကို အတိအက် ျပဌာန္းေပးရပါမယ္။
၃) အကယ္၍ အဲဒီ လုပ္ငန္းရွင္၊ ပိုင္ရွင္၊ ဒါရိုက္တာ၊ မန္ေနဂ်ာ၊
အင္ဂ်င္နီယာ၊ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး စတဲ့သူေတြဟာ သူတို႔တာ၀န္ ကိုေက်ျပြန္ေအာင္ မထမ္းေဆာင္ၾကဘူးဆိုရင္
ဘယ္လိုဒဏ္ရိုက္မယ္၊ အျပစ္ေပးအေရးယူမယ္ဆိုတာေတြလည္း၊ ထည့္သြင္း ျပဌာန္းရပါမယ္။
အခု ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ The
Factory Act 1951 ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဆဲြေနတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အလြန္ ေကာင္းပါတယ္။
ဥပေဒအျပင္ အဲဒီဥပေဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မဲ့ နည္းဥပေဒနဲ႔ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြလည္း သက္ဆိုင္
ရာက႑အလိုက္ အမ်ားႀကီးလိုမွာပါ။ အဲဒါေတြေရးဆဲြတဲ့အထဲမွာ ဘယ္သူေတြပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာက
ဘယ္ဥပေဒေတြကို ကိုးကားတယ္ စတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိရေသးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔
ကူညီလို႔ရရင္ ကူညီႏိုင္ပါတယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
၂။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္္ရြက္မႈ
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအတြက္
လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ပါ၀င္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈဟာ ဒုတိယအေရးႀကီး ဆံုး အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအတြက္
လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ့စိတ္ပါ၀င္စားမႈ၊ ခံယူခ်က္အျပည့္နဲ႔ စီမံခန္႔ခဲြမႈ၊ လုိအပ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးကင္းမႈပစၥည္းေတြ
ေထာက္ပံ့ေပးမႈဟာ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဥပေဒရိွေနေပမဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ့ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈမပါရင္
ေအာင္ျမင္ဘို႔အင္မတန္ ခက္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီအတြက္ အလုပ္ရွင္ေတြစိတ္ပါ၀င္စားလာေအာင္။
ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးဟာ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈတစ္ခုျဖစ္ၿပီး လုပ္ငန္းအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးအမ်ားႀကီး
ျပဳႏုိင္တယ္ဆိုတာကို နားလည္လာေအာင္ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ သင္တန္းေတြ ေပးဘို႔။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ့တာ၀န္၀တၱရားေတြကိုလည္း
သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပဘို႔ အစိုးရပိုင္းက စီစဥ္ေပးဘုိ႔ လုိပါတယ္။ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ သင္တန္းေတြကို
အလုပ္ရွင္ေတြ တက္ခ်င္လာေအာင္၊ တက္လာေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔က အစိုးရ မွတတ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သာမန္စည္းရံုးေရးေလာက္နဲ႔၊ ျပင္ပအဖဲြ႔အစည္းေတြလုပ္ရံုနဲ႔ ဒါေလာက္ ထိေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေအာင္ျမင္ဘုိ႔ အလြန္ခက္ပါလိမ့္မယ္။
တကယ္လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းထဲမွာ လုပ္ရင္းနဲ႔မွ
ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေရးဆိုတာ လုပ္ငန္းေတြအခ်ိန္မီ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ ၿပီးေစဘို႔၊ အဆံုးရံႈး
အေလလြင့္ေတြနည္းေစဘို႔။ မလိုလားအပ္တဲ့ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈေတြနဲ႔ ရင္မဆိုင္ရဘို႔၊
သူ႔လုပ္ငန္း နာမည္တက္ေစဘုိ႔ အေရးပါတဲ့ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈတစ္ခုလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္သြားမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနထိ ေရာက္လာေအာင္ အခ်ိန္ကာလ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္းက
လုပ္ေဆာင္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၃။ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစီမံခ်က္
ဥပေဒ၊
နည္းဥပေဒေတြလဲျပဌာန္းၿပီးၿပီ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုလည္း ဒီဥပေဒပါ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြကို
ခ်ျပၿပီးၿပီဆိုရင္ တတိယအေရးႀကီးဆံုးက လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစီမံခ်က္၊
စနစ္တစ္ခု ေရးဆဲြဘို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစီမံခ်က္မွာ သက္ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းရဲ့မူ၀ါဒ၊ ရည္မွန္းခ်က္၊
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးကို ဘယ္လိုအေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ စတဲ့အစီအမံေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံုပါမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ျပဌာန္းထားတဲ့
ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒေတြနဲ႔အညီ ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစီမံခ်က္
ကို ေရးဆဲြႏိုင္တဲ့သူဟာ စနစ္တက်ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားၿပီး၊ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳလည္း
ရင့္က်က္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး ပညာရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေရးဆဲြလိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး
အစီအမံေတြဟာ တည္ဆဲဥပေဒေတြနဲ႔လည္း ကုိက္ညီ၊ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔လည္း ဆီေလ်ာ္ညီညြတ္
ရပါတယ္။
အဲဒီ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး
စီမံခ်က္ဟာ လုပ္ငန္းရဲ့အဓိကရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ အလုပ္ခြင္ ထိခိုက္မႈေတြေၾကာင့္ လုပ္ငန္းနာမည္ပ်က္၊
အခ်ိန္ေတြပိုၾကာ၊ ဆံုးရံႈးမႈေတြကို အနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳဘို႔၊ စီစဥ္ေပးႏုိင္ဘို႔
လိုပါတယ္။
၄။ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး အရာရိွမ်ား၊
ပညာရွင္မ်ား နဲ႔ သင္တန္းမ်ား
ဥပေဒ၊
နည္းဥပေဒေတြလဲျပဌာန္းၿပီးၿပီ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း သူတို႔လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြကို သိသြားၿပီ။
လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစီမံခ်က္ေတြလည္း ေရးဆဲြၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဆင့္က
အဲဒီလုပ္ငန္းစီမံခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြက အေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ၊ ဘယ္လိုအေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲဆိုတာ
အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒါဟာလဲ
အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီး ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေလ့လာသင္ယူထားၿပီးသူမ်ားသာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီသူေတြဟာ စာေတြ႔အားျဖင့္လည္း နားလည္တယ္၊ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ၿပီး
တကယ္လဲ လက္ေတြ႔လုပ္တတ္တဲ့သူေတြ (ASK - Ability, Skill and Knowledge) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္
အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြရေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးဘို႔လိုပါတယ္။ ဘယ္လိုေမြးထုတ္ေပးရမလဲဆိုရင္ အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္ၿပီးသား၊
ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္ေတြကို ေခၚယူၿပီး သင္တန္းေတြေပး၊ လက္ေတြ႔လည္း ေလ့က်င့္ေပးရပါမယ္။
သင္တန္းေက်ာင္းေတြဖြင့္ရံုသာမက လုပ္ငန္းခြင္မွာ လည္း လက္ေတြ႔အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ On
Job Training ေတြ ေပးရပါမယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ကြ်မ္းက်င္ တတ္ေျမာက္တဲ့သူေတြ
ရလာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ တကယ္လုပ္တဲ့အခါ သူတို႔တတ္ထားတာေတြကို လက္ေတြ႔
အသံုးခ်ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အတတ္ပညာေတြ၊
နည္းပညာေတြဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်တိုးတက္ေနတာမို႔ ဒါေတြနဲ႔လည္း မ်က္ေျခမျပတ္ဘို႔ လိုပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒေတြကို အျမဲျပန္လည္သံုးသပ္ေနၿပီး ေခတ္နဲ႔ညီေအာင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္သင့္ရင္
ျပင္ဆင္ရ ပါမယ္။ အဲဒီလို ျပင္ဆင္တဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း လုပ္ငန္းရွင္ေတြအားလံုးကို ဘာေတြျပင္လုိက္တယ္
ဆိုတာ အသိေပးရပါမယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး အရာရိွေတြအေနနဲ႔လည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့
ဥပေဒ၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေလ့လာေနဘို႔ လုိပါတယ္။
အဲဒီလို
ေခတ္မီနည္းပညာေတြကို အျမဲအမီလိုက္ေနႏိုင္ဘို႔ လိုအပ္တဲ့မြမ္းမံသင္တန္းေတြ၊ အဆင့္ျမွင့္သင္တန္းေတြ
ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးဘို႔လည္း လိုပါတယ္။
၅။ လုပ္ငန္းမ်ားအလိုက္ သက္ဆုိင္ရာသင္တန္းမ်ားေပးျခင္း
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးမွာ
ဦးေဆာင္ရမဲ့လူေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကား၊ ပညာေပး၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ လုပ္ေပးေနရံုနဲ႔လဲ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးဆိုတာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတဲ့ လူအားလံုးရဲ့ အေရးကိစၥျဖစ္တဲ့အတြက္
အဲဒီလူအားလံုးကို သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိပညာေပးဘို႔၊ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးဘို႔
လည္းလိုပါေသးတယ္။
ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးလည္း
ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးအေလ်ာက္၊ အလုပ္သမားဆိုလည္း အလုပ္သမားအေလ်ာက္ သူလုပ္ရတ့ဲ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့
ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေရးဆိုင္ရာ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတေတြရေစဘို႔ လိုအပ္တဲ့ သင္တန္းေတြကို ေစလႊတ္သင္ၾကား၊
ေလ့က်င့္ေပးဘို႔ မျဖစ္မေန လုိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ - ျငမ္းဆင္တဲ့လူဟာ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့
ျငမ္းစင္တစ္ခုကို စနစ္တက် ဆင္တတ္ေအာင္၊ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းမွာ လုပ္တဲ့သူေတြဟာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔
၀န္ခ်ီတတ္ ေအာင္၊ အခ်က္ျပတဲ့သူကလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ စနစ္တက် အခ်က္ျပတတ္ေအာင္၊ ႀကိဳးခ်ည္တဲ့သူကလည္း
ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးခ်ည္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးဘုိ႔ လုိပါတယ္။
ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္း၊
၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြ အေနနဲ႔ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးအစားအမ်ားႀကီးရိွမွာပါ။ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးအစား
မ်ားသေလာက္ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရးသင္တန္းေတြလည္း မ်ားမ်ားစားစား လိုပါလိမ့္မယ္။
လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး စနစ္ကို စတင္ ထူေထာင္စမွာ သင္တန္းအားလံုး တစ္ခ်ိန္တည္း၊
တၿပိဳင္နက္ဖြင့္ဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ခုခ်င္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္လွမ္းယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သင္တန္းဆိုတာ
ပညာေပးေရးလုပ္ငန္းျဖစ္လို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားသေလာက္ ေငြေၾကးအျမတ္အစြန္း ျပန္မရႏိုင္တဲ့
လုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ လူသားအရင္းအျမစ္တစ္ရပ္ ေမြးထုတ္ဘို႔ ပညာေရးရင္းႏွီးျမႈပ္ႏံွမႈဟာ
အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သင္တန္းေတြေပးတဲ့ေနရာမွာ ကုမၸဏီႀကီးေတြရဲ့ ပံ့ပိုးမႈနဲ႔ အခမဲ့သင္တန္းေတြ
ေပးႏိုင္သလို၊ အစိုးရက တခ်ိဳ႔တ၀က္က်ခံတဲ့သင္တန္းမ်ိဳးေတြလည္း စီစဥ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ
အစိုးရအေနနဲ႔က ဘယ္အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဘယ္သင္တန္းကို တက္ရမယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္မရိွရင္
အလုပ္လုပ္လို႔မရဘူးဆိုၿပီး ဥပေဒနဲ႔ ျပဌာန္းေဆာင္ရြက္ဘို႔ လုိပါတယ္။
စနစ္တစ္ခုရဲ့အစမွာ
ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးရံပံုေငြေတြနဲ႔ မက္လံုးေပးၿပီး ပညာေပးတဲ့စနစ္ဟာ ထိေရာက္ထက္ျမက္ႏိုင္ပါတယ္။
၆။ ႏိုင္ငံတကာ စံႏံႈးမ်ားနဲ႔ အဲဒီစံႏံႈးေတြကို
ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္သံုးစဲြျခင္း
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးဆိုတာ
အင္မတန္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံကို မ်ားမၾကာမီမွာ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈေတြနဲ႔အတူ
ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြ ၀င္ေရာက္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ စနစ္ေတြကို
တစ္ပါတည္း သယ္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စနစ္ေတြ၊
လုပ္ထံုး လုပ္နည္းေတြနဲ႔ သူတို႔က်င့္သံုးေနတဲ့ စနစ္ေတြ အမ်ားႀကီးကြာဟမေနဘို႔ လိုပါတယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးဆိုတာ သိပ္အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအလုပ္လုပ္ရင္ ေတြ႔ရမဲ့
အႏၱရာယ္ဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံမဆို အတူတူပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ - အျမင့္ကိုတက္ရင္ ျပဳတ္က်ေသတတ္တယ္ဆုိတာ
ေယဘူယ် အမွန္တရားပါ။ ဓားနဲ႔ခုတ္မိရင္ လက္ျပတ္မယ္ ဆုိတာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို မွန္ပါတယ္။
အဲဒီအတြက္ ဟိုႏိုင္ငံကဟာမို႔လုိ႔ ဒို႔ဆီမွာ သံုးလုိ႔မရဘူးဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဆီက
အေျခအေန၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး ျပဳျပင္သံုးရင္
ရပါတယ္။ အဲဒီလို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာစံႏႈန္းေတြကို စံထားပါမွလည္း ခုနကေျပာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြနဲ႔အတူ
ပါလာတဲ့ သူတို႔စံႏႈန္းေတြနဲ႔ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။
ဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္တဲ့ႏိုင္ငံႀကီးေတြက
စံႏႈန္းေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံုးစဲြရင္း လက္ေတြ႔နဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ျပင္ဆင္ထား တာေတြမို႔လို႔
အင္မတန္ အသံုးတည့္ၿပီး လက္ေတြ႔က်ပါတယ္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုခ်င္းအလိုက္ ေရးဆဲြထားတဲ့ စံႏႈန္းေတြ
ျပည့္ျပည့္ စံုစံုရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒါေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး မိမိေရေျမသဘာ၀နဲ႔
ကိုက္ညီေအာင္ လက္ခံက်င့္သံုး ဘုိ႔ပဲလိုပါတယ္။ ဖံြ႔ၿဖိဳးၿပီးတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာသံုးတဲ့
စက္ကိရိယာေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက စက္ေတြနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပံုတူကူးခ်ဘုိ႔ေတာ့
ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ေရးထားတာေတြကို မီွျငမ္းၿပီး ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ ကိုက္ညီမဲ့
စနစ္ေတြ ျပဳျပင္ေရးဆဲြရပါမယ္။
ဒီလိုေရးဆဲြတဲ့ေနရာမွာ
ႏိုင္ငံတကာအေတြ႔အႀကံဳရိွတဲ့၊ ႏိုင္္ငံတကာစံႏႈန္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ၿပီးျဖစ္တဲ့
ပညာရွင္ေတြ ရဲ့ အား။ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံျပင္ပမွာေရာက္ရိွေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့
လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး အရာရိွေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ သူတို႔အားကိုယူၿပီး
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္လိုအပ္တဲ့ စနစ္ေတြ၊ စံႏႈန္းေတြ ေရးဆဲြ လိုက္ရင္ မွန္ကန္၊ ေကာင္းမြန္၊
လက္ေတြ႔နဲ႔နီးစပ္တဲ့ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း၊ လမ္းညႊန္ေတြကို ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
၇။ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး
ခုနကေျပာခဲ့တာေတြ
အားလံုးဟာ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ စက္ရံုအလုပ္ရံုစတာေတြကို အေျခခံထားတာပါ။ ဘာလို႔လည္း ဆုိေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စင္ကာပူမွာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမရွိဘဲ ေဆာက္လုပ္ေရး၊
စက္ရံုအလုပ္ရံု၊
ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္း၊ သေဘၤာက်င္း၊ ေရနံဓာတု စတဲ့လုပ္ငန္းေတြပဲ
ရွိတာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံတဲ့ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံလူဦးေရရဲ့
၇၀% ေလာက္ဟာ စိုက္ပိ်ဳးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးတာပါ။ ကမၻာ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာလည္း
organic farming ဆိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္ၾကားလာရပါၿပီ။ လူလုပ္ပိုးသတ္ေဆးေတြနဲ႔
ေျမၾသဇာေတြကေန တျဖည္းျဖည္း စြန္႔ခြာလာေနပါၿပီ။
ပိုးသတ္ေဆး၊
ေပါင္းသတ္ေဆးေတြနဲ႔ မိႈသတ္ေဆးေတြ အလြန္အကြ်ံသံုးမႈက သီးႏံွေတြအေပၚမွာ ေဆးၾကြင္းအားနိ
သင္ေတြကို ရိွသင့္တာထက္ ပိုကဲပါ၀င္လာေစပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ေစ်းကြက္ထဲတင္ပို႔မဲ့
ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၀လံေတြကို စစ္ေဆးတာေတြ လုပ္ေပမဲ့ ဖံြ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့
အင္မတန္အားနည္းလွပါတယ္။ မရိွသေလာက္ ပါဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ေစ်းမွာေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြမွာ
ပိုးသတ္ေဆး အၾကြင္းအက်န္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေန႔ေရာင္းမဲ့
ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၀လံေတြကို မေန႔ညကမွ ေဆးျဖန္းထားတယ္ဆို ရင္ ရလာမဲ့ အႏၱရာယ္ဟာ
မေတြး၀ံ့စရာပါဘဲ။ အဲဒီပိုးသတ္ေဆးၾကြင္းေၾကာင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေရာဂါေတြရၿပီး ေသရတာဟာ
ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ လူေတြလုပ္တဲ့ အႏၱရာယ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါတင္မကေသးပါဘူး။
အဲဒီပိုးသတ္ေဆးကို ကိုင္တြယ္သံုးစဲြေနတဲ့ ေတာင္သူေတြမွာေရာ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
အသိပညာဗဟုသုတေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွပါသလဲ။ ဒီပိုးသတ္ေဆးကို ဘယ္လိုသိုေလွာင္ရမယ္၊ ဘယ္လိုကိုင္တြြယ္ရမယ္၊
ဘယ္လိုသံုးစဲြရမယ္။ ေဆးအၾကြင္းအက်န္ေတြကို ဘယ္လိုစြန္႔ပစ္ရမလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါသလား။
သူတို႔နားမလည္ လို႔ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းၿပီး ပံုးထဲက်န္ေနတဲ့ ေဆးေတြကို ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရေဆးလိုက္တယ္ဆိုရင္
အဲဒီေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ိဳးေနတဲ့၊ အဲဒီေခ်ာင္းေရကို ခပ္ေသာက္ေနတဲ့၊ အဲဒီေခ်ာင္းေျမာင္းအင္းအုိင္ထဲက
ငါးေတြအတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္မႀကီးပါလား။ ဒါဆုိ အဲဒီလိုမျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္
ဘယ္လိုထိန္းမလဲ။
အစိုးရအေနနဲ႔
ျမန္မာႏုိင္ငံထဲကို ၀င္လာသမွ်၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ ထုတ္သမွ်၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာရိွေနသမွ်
ပိုးသတ္ေဆး နဲ႔တကြ၊ ဓါတုေဗဒေဆး၀ါးေတြကို မွတ္ပံုတင္ေစဘုိ႔၊ အဲဒီေဆးေတြကို ဘယ္သူေတြက
တင္သြင္းတာလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ ပမာဏ ဘယ္ေလာက္တင္သြင္းတာလဲ၊ ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းသလဲ၊ ေဆးလက္က်န္ဘယ္ေလာက္
ရိွေသးလဲ၊ အဲဒီေဆးရဲ့ ေကာင္း က်ိဳးဆိုးျပစ္ေတြက ဘာလဲ စတာေတြကို တိတိက်က်စာရင္းဇယားေကာက္ယူၿပီး
ထိန္းဘို႔လုိပါတယ္။ စာရင္းဇယား ေကာက္တယ္ဆိုတ့ဲေနရာမွာလည္း ရိုးသားမႈအေရးႀကီးပါတယ္။
သြင္းလာတာက ပုလင္း ၁၀၀၀ ျဖစ္ရင္ စာရင္းကိုလည္း ပုလင္း ၁၀၀၀ ျပဘို႔လိုပါတယ္။ ဘယ္သူေတြကို
ဘယ္ေလာက္ေရာင္းလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္။ ဓါတုေဆး အၾကြင္းအက်န္ေတြကုိ ဘယ္လိုစြန္႔ပစ္ဘုိ႔
ဘယ္လိုစီမံတယ္ စသျဖင့္ အားလံုးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေဖာ္ျပဘို႔ လုိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာေတြပါ။
အခု ေတာင္သူေတြဆီမွာ လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာေတြ အေရအတြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ရိွသံုးစဲြေနပါၿပီ။
ဒါဆို အဲဒီေတာင္သူေတြဟာ သူတို႔ကိုင္ေနတဲ့စက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေမာင္းတတ္ပါသလား။ အဲဒီစက္ေတြအေၾကာင္း
ဘယ္ေလာက္နားလည္ပါသလဲ။ အဲဒီစက္ေတြကို ဘယ္လို ေမာင္းႏွင္ရမယ္၊ ဘယ္လိုျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရမယ္လို႔
သင္တန္းေတြ ေပးတာရိွပါသလား။ စက္ကိရိယာေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရမႈ ဘယ္ေလာက္ရိွသလဲလို႔
မွန္မွန္ကန္ကန္ စာရင္းေကာက္ထားတာရိွပါသလား။ အမ်ားဆံုးထိခိုက္မႈဟာ ဘာေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြကို
တတ္ႏိုင္သမွ်အနည္းဆံုးထိ ေလွ်ာ့ခ်ဘို႔ရာ အစီအမံေတြ လုပ္သင့္ပါၿပီ။
ေတာင္သူလယ္သမားအမ်ားစုဟာ ပညာတတ္သူနည္းမွာပါ။
ေက်ာင္းတက္လာတဲ့ ဘဲြ႔ရၿပီးခဲ့တဲ့သူေတြေတာင္ စနစ္ တက်မသင္ေပးရင္၊ ဘဲြ႔ရထားေပမဲ့လည္း
ဘာမွဆက္မေလ့လာရင္ ဘာမွတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီစက္ကိရိယာေတြ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၾကားဖူးနား၀
နည္းနည္းရိွခ်င္ရိွမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ ဘယ္သူမွ မတတ္ႏုိင္၊ မသိႏိုင္ပါဘူး။
လယ္သမားေတြကို
သူတို႔သံုးစဲြမဲ့စက္ကိရိယာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ေမာင္းတာ၊ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းတာစတာေတြကို
ပုဂၢလိက စက္အေရာင္းဆုိင္မ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီစက္နဲ႔
ပတ္သက္ လို႔ ျဖစ္ႏိုင္မဲ့ အႏၱရာယ္ေတြ၊ လုိက္နာရမဲ့ စည္းကမ္း၊ နည္းလမ္းေတြကိုပါ တပါတည္း
သင္ေပးလိုက္ဘုိ႔လိုပါတယ္။ လယ္သမား ကိုစက္ေရာင္းေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ကိုေခၚၿပီး အရင္ဆံုးသင္တန္းေပး၊
အားလံုးနားလည္ၿပီဆိုမွ စက္ကို အပ္လိုက္ဘို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
စက္မႈလယ္ယာလို႔
နာမည္ေကာင္းယူခ်င္တာနဲ႔ လယ္သမားေတြကို ၿပီးၿပီးေရာ စက္ေတြအတင္းထိုးေရာင္းလုိက္တာ အင္မတန္မွားတဲ့
လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔၀ယ္လာတဲ့စက္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းမသံုးတတ္လို႔၊ အခ်ိန္မတိုင္ခင္
ပ်က္သြား လို႔ အင္မတန္တန္ဘိုးႀကီးလွတဲ့ အဲဒီစက္ေတြကို ေခ်ာင္ထဲဒီအတုိင္းထုိးထည့္ထားရတဲ့
ေတာင္သူေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒုနဲ႔ေဒး ပါ။ အဲဒီစက္ေတြအတြက္ စက္အပိုပစၥည္းေတြကို အလြယ္တကူ
၀ယ္လို႔ရပါသလား။ သူတို႔ေရာင္းလိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြကို အာမခံေပးထားပါသလား။ ပိုအေရးႀကီးတာက
ပ်က္တဲ့စက္ေတြကို ျပင္ဘို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္တတ္ဆင္တတ္တဲ့ ၀ပ္ေရွာ့ေတြ လက္လွမ္းတမီမွာ
ထားေပးပါသလား။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ
သိပ္ရွည္ေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ နည္းနည္းေလာက္ ဆက္ေျပာပါရေစ။
ေနာက္တစ္ခုက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
ႏွစ္စဥ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ေျမြအႏၱရာယ္ပါ။ ေျမြကိုက္လို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္စဥ္ ေသဆံုး
ေနရပါတယ္။ ေျမြကိုက္တဲ့လူနာေတြကိုကုဘို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ယခုထိ ေစ်းသက္သာၿပီး လံုလံုေလာက္ေလာက္
ရႏုိင္မဲ့ ေျမြဆိပ္ ေျဖေဆးမရိွေသးပါ။ အေမရိကန္နဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးထုတ္ဘို႔
သတင္းထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အျမန္ဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ေျမြကိုက္တာကို ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့တစ္နည္းက
လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ရာဘာဘြတ္ဖိနပ္ရွည္ေတြပါ။ ေျမြအကုိက္မ်ားတဲ့ ေဒသကေတာင္သူေတြကို အဲဒီဘြတ္ဖိနပ္ေတြ
သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းေပးဘုိ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဲဒီဘြတ္ဖိနပ္ထုတ္ဘို႔လို႔
တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
နိဂံုး
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာကေတာ့
တကယ္လက္ေတ႔ြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမဲ့အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အစိုးရအေနနဲ႔ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒ နဲ႔
လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြေရးဆဲြတဲ့အခါ ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္ေတြ မုခ်လိုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအပိုင္းမွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကူညီလို႔ရပါတယ္။
တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ လုပ္ငန္းခြင္
အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစနစ္တစ္ခု စတင္ထူေထာင္ဘို႔ရာ လူေတြကို အသိပညာ ေပးဘုိ႔ လိုပါတယ္။
ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းထုတ္ေ၀တာေတြ၊ သင္တန္းဖြင့္ေပးတာေတြ စသျဖင့္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။
အစိုးရအေနနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္မဲ့သူအားလံုး လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးတက္ဘို႔လိုတယ္လို႔သာ
ျပဌာန္းလိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကယ့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သင္တန္းေက်ာင္းလာဖြင့္လို႔ရပါတယ္။
အေရးႀကီးတာက သင္တန္းေက်ာင္း ရွင္သန္လည္ပတ္ေနဘို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကိစၥ အစိုးရအေထာက္အကူမပါဘဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ခ်ည္း
လုပ္ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္္တုိ႔အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ အတြက္ က်ရာေနရာကေနလုပ္ေပးဘုိ႔
အျမဲအဆင္သင့္ရိွေနေၾကာင္း သတင္းစကား ပါးလိုပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
=================++++++++++++++++++++=================
