စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာကေလးမ်ား (၂)

(၁)

I’ll send you to child jail, OK. Do you think I don’t dare to do it!!!

ဖခင္တစ္ဦးက ၈ ႏွစ္အရြယ္ရိွသူ႔သမီးကို ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔သြားမိပါ၏။ ဒါ - မိဘက သားသမီးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာတဲ့လား။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ တကယ္ျဖစ္ပါသည္။

            မေန႔ ၁၇-၇-၂၀၁၁ က ျမန္မာျပည္မွ ေခတၱအလည္ေရာက္လာသည့္ ကိုေအာင္ၾကည္စိုးႏွင့္အတူ အျခား အေပါင္း အသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ သြားလည္ပါသည္။ ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္က စပ္စပ္စုစု သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ (အမ်ိဳးသမီး) ကို သူ႔သမီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးၾကည့္၏။

            သူ႔အေျပာအရ သူတို႔ကေလးကို စင္ကာပူသို႔ ၃ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ေခၚလာခဲ့သည္။ သည္တင္ပင္ ေက်ာင္းထား သည္။ ယခု Primary 2 ေရာက္ေနၿပီ။ ကေလးမွာ ယခင္ႏွစ္မ်ားက ျမန္မာလိုေျပာေသးေသာ္လည္း ယခုႏွစ္တြင္မူ လံုး၀နီးပါး မေျပာေတာ့ဟု သိရ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မိဘမ်ား ျမန္မာလိုေျပာတာကိုေတာ့ နားလည္သည္။ ျပန္ေျပာလွ်င္မူ အဂၤလိပ္ စကားတြင္ တခါတရံ ျမန္မာလို ညွပ္ေျပာသည္မွအပ အဂၤလိပ္လိုသာ ေျပာတာေတြ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္သို႔မူ ျပန္လိုစိတ္ရိွသည္။ ျပန္လွ်င္လည္း ၾကာၾကာေလး ေနလိုသည္ ဟု သူ႔မိခင္က ေျပာပါသည္။

            ကေလးမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဘုန္းကနဲပစ္ခ်ကာ ကြန္ျပဴတာစားပဲြတြင္ ထိုင္လွ်က္ အဆင္ သင့္ဖြင့္ၿပီးသား ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္ကာ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္သီခ်င္းမ်ား နားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ နားေထာင္ သည္ဆိုသည္မွာ တကယ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားရပါးရ စားပဲြေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖဲကား ပစ္တင္လွ်က္ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ကာ နားေထာင္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူႀကီးမ်ား စကားေျပာေနသျဖင့္ အေမလုပ္သူက နည္းနည္းတိုးရန္ ေျပာသည္ကိုပင္ ခဏမွ်သာတိုးကာ ေနာက္ၿပီး က်ယ္ျမဲ ျပန္က်ယ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ေထြရာေလးပါး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာေနၾကသခိုက္ ဘာ အခန္႔မသင့္သည္မသိ။ အေဖလုပ္သူႏွင့္ သမီးျဖစ္သူမွာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေအာ္ပါသည္။ သို႔ေအာ္ရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အနီး ေရာက္လာကာ အေဖျဖစ္သူက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ အေမလုပ္သူက သမီးကို သြားေခ်ာ့ပါသည္။

            အေမျဖစ္သူက သူ႔သမီးမွာ ယခင္ႏွစ္မ်ားက မိဘစကားနားေထာင္ေသးေသာ္ျငားလည္း သည္ႏွစ္တြင္မူ နားမေထာင္ ေတာ့ဟု ေျပာပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမွာ ေတာ္သျဖင့္ အတန္းထဲတြင္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ခန္႔ျခင္းခံရ သည္။ ထုိအခါ အျခားကေလးငယ္မ်ားကို လူႀကီးသဖြယ္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရသည္။ ထို႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ အျခားသူမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ ဆရာအျဖစ္ အထင္ေရာက္ကာ သူကသာ သူမ်ားကို ဆိုဆံုးမ ေျပာဆုိရမည္။ သူ႔ကို လာဆံုးမလွ်င္ မႀကိဳက္ေတာ့။ သူ႔ကိုဆိုဆံုးမသည့္ မိဘမ်ားကုိ why ဟု အျမဲျပန္ေမးေလ့ရိွသည္ ဟု ဆုိပါသည္။

            သူတို႔က လူႀကီးသူမမ်ားေရွ႔တြင္ ေခါင္းငံု႔သြားခိုင္းေသာအခါ သူတို႔ကို လူညြန္႔ခ်ိဳးသည္ ဟု ထင္သည္ဆို၏။ လူႀကီးမ်ားကို ရိုရိုေသေသဆက္ဆံခိုင္းေသာအခါ သူတို႔၏ အစြမ္းအစ(သူတို႔ကေတာ့ မာနတရား ကိုဆိုလိုတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) ကို ဖိႏိွပ္တာ ဟု ေျပာသည္ ဆိုပါသည္။ သူ႔အေဖက စိတ္မရွည္၊ ကေလးႏွင့္ အျမဲထိပ္တိုက္ေတြ႔သည္ ဟု သူ႔မိခင္က ေျပာပါ သည္။

            တကယ္ေတာ့ ဤျဖစ္ရပ္ကေလးမွာ ၅ မိနစ္မွ်ပင္ မၾကာပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေတြးေတာစရာ၊ စဥ္းစားစရာမ်ား အမ်ားအျပားရလာပါသည္။

            သည္ကေလးမ်ားအေၾကာင္းေရာက္တိုင္း ေၾကးညီေနာင္ပံုျပင္ကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ကေလးဟူသည္ ပီဘိ အျဖဴေရာင္ ျဖစ္၏။ ၾကည္လင္ေနသည့္ ေရဖန္ခြက္ထဲသို႔ အနီေရာင္ ေဆးစက္ကေလး ခ်ၾကည့္စမ္းပါ။ ေရနီဖန္ခြက္ ျဖစ္သြား မည္။ မဲနယ္ နည္းနည္းေလာက္ ထည့္လိုက္လွ်င္ အျပာေရာင္ေရဖန္ခြက္ ျဖစ္သြားမည္။

            အလုပ္လုပ္ေနေသာ မိဘႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သားသမီးသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ဘယ္ႏွနာရီမွ် ထိေတြ႔ႏုိင္ပါမည္ နည္း။ သူတို႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရသည္မွာ သည္ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတာ့ သည္စရိုက္မ်ား သည္ကေလးမ်ားဆီသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ကူးစက္လာသည္မွာ ဘာမွ် မဆန္းပါ။ ကေလးဟူသည္ အတုျမင္ အတတ္သင္တတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

            သည္နယ္ေျမတြင္ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးဟူသည္ ရိွပါသေလာ။ ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနား ဆိုတာ ရိွပါသေလာ။ ကိုေအာင္ၾကည္စိုးကေတာ့ ေဟ့ေကာင္၊ ဒီမွာတင္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါတို႔ဆီမွာလည္း ရိွတာဘဲ။ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ငါနဲ႔တစ္ေလွ်ာက္လံုးအတူေနလာတဲ့ ငါ့ညီ၀မ္းကဲြဘဲ။ ငါတို႔လည္း အျမဲေျပာဆိုဆံုးမေနတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စရိုက္နဲ႔ သူလာတာကိုး။ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရေတာ့ ဒီအတုိင္းထားလိုက္ရတာဘဲ ဟု ဆိုပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ကား အလြန္စိတ္တုိတတ္သူျဖစ္၏။ စိတ္တုိတာ မေကာင္းဘူးေနာ္။ စိတ္မတိုနဲ႔။ မတုိနဲ႔ ဆင္ျခင္၊ ဆင္ျခင္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမဲသတိေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္တိုလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုသတိမ်ားအားလံုးေပ်ာက္ကုန္ေတာ့၏။ လြန္သြားသည့္အခါမွ ေနာင္တရေတာ့သည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ့သား ၄ ႏွစ္ခဲြရိွၿပီး ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္အေတာအတြင္း စင္ကာပူကို ေရာက္လာေတာ့မည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ့္သားကို ကြ်န္ေတာ္ မည္ကဲ့သို႔ ကိုင္တြယ္မည္နည္း။ (ကိုယ့္အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္း ကိုယ္သာသိသည္မို႔ သူ႔အေမအေၾကာင္း ထည့္မေျပာေတာ့ပါ။ ကေလးကိုထိန္းႏိုင္သည့္ အစြမ္းအစမရိွ ဟုသာ မွတ္ထား လိုက္ပါ။)

            အင္မတန္ စိတ္တိုတတ္ေသာ၊ ေဒါသႀကီးတတ္ေသာ၊ စကားကို မဆင္မျခင္ေျပာတတ္ေသာ၊ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဓေလ့ထံုးစံ ကိုသာ ႏွလံုးေတြ႔ၿပီး၊ သည္က အေလ့အထ အမူအက်င့္မ်ားကို ေအာ့ႏွလံုးနာတတ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သည္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ႀကီးျပင္းကာ သည္ကဓေလ့ထံုးစံမ်ားကို အတုခိုးလာမည့္ သားေတာ္ေမာင္တို႔ မည္ကဲ့သို႔ စခန္းသြားၾကမည္ကို ေတြးမိတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရင္ေမာလွပါသည္။

(၂)

ေနာက္တစ္ခု အေျဖရွာမရေသာ ပုစၦာတစ္ခုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ထဲတြင္ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနပါ ေသးသည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ့္တူမကေလး စင္ကာပူတြင္ ပိုလီေက်ာင္းလာတက္ေနသည္။ ဆယ္တန္းတြင္ အမွတ္မေကာင္းသျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ပင္ IGCSE ျပန္ေျဖခိုင္းကာ ပိုလီ၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ရာမွ ရသျဖင့္ လာတက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္တန္းအမွတ္ ေကာင္းလွ်င္ ဘာကမွ ထပ္တက္စရာမလိုဘဲ ၀င္ခြင့္တင္လို႔ရပါသည္။

            သည္ေတာ့ ေမးစရာတစ္ခုရိွပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ ေက်ာင္းတက္ကာ ေအာင္လာသူမ်ားလည္း ယခု သူႏွင့္အတူတူ တစ္တန္းတည္း တက္ေနသည္။ သည္ေက်ာင္းၿပီးသြားလွ်င္ သည္ ဒီပလုိမာကို အတူတူရမည္။ တန္းတူ တတ္မည္။ အလုပ္ လည္း တန္းတူရမည္။ လခလည္းတူမည္။  

            သဟာျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္သင္လာေသာ အေျခခံပညာႏွင့္ စင္ကာပူတြင္သင္ထားေသာ အေျခခံပညာ ဘယ္ေနရာ တြင္ ကြာေနပါသနည္း။ သည္တြင္ အခြင့္သင့္တံုးၾကားျဖတ္ ေျပာပါရေစ။ သည္းခံဖတ္ေတာ္မူပါ။

            ယခုေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္ ECO (Environmental Control Officer) Course တက္ေနပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔အတန္းတြင္ သင္တန္းဆရာက Environmental ဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားသင္ေပးရင္း ဤဥပေဒကို မည္သည့္ေနရာ တြင္ၾကည့္ႏိုင္သည္ ဟု Singapore Statutes website ကို ျပကာ ဤ website ကို ၀င္ၾကည့္ဖူးသူ၊ သိသူမည္မွ်ရိွသနည္း ဟု ေမးပါသည္။

            ဘုရားစူးရပါေစ့။ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ ႏွစ္ဦး သံုးဦးမွ်သာ ရိွပါသည္။ အတန္းထဲတြင္ သင္တန္းသား ၃၀ ရိွရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ Safety Officer ႏွင့္ အျခားအဆင့္ အရာရိွမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ Safety Coordinator ႏွစ္ဦး သံုးဦးမွ်သာ ပါပါ သည္။ သို႔ႏွင့္ေတာင္မွ ထိုသူမ်ား ထို website ကို မသိဆိုျခင္းအား ကြ်န္ေတာ္ အံ့ၾသမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ -င္ေခါင္းက်ယ္ျခင္း မဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ထို website ကို လြန္ခဲ့သည့္ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္ေရာက္၍  ဥပေဒအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလ့လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းေနဘို႔မဆိုထားႏွင့္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ေတာင္မွ အသက္ ၁၈ ႏွစ္၊ လူငယ္လုပ္အားေပးပါကာမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေရာက္ဖူးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေတာႀကိဳအံုၾကားတြင္ ေမြးလာကာ ႏြားေက်ာင္းရင္း စာသင္ခဲ့ရေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ စင္ကာပူတြင္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး စင္ကာပူတြင္ ဘဲြ႔ရလာသူ ထို Officer မ်ား ဘာကြာပါသနည္း။

Maybe သူတို႔က အဂၤလိပ္လိုေရးသည့္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုေတာ္ခ်င္ ေတာ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း Safety Officer သင္တန္းတက္ခဲ့တံုးကမူ သင္တန္းသား ၂၅ ဦးတင္ေသာ စာတမ္းမ်ားအနက္ ကြ်န္ေတာ့္စာတမ္းကိုသာ နမူနာထားေရးၾကရန္ ေနာက္သင္တန္းမွ သင္တန္းသားမ်ားအား ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာက ညႊန္းေၾကာင္း ေနာက္သင္တန္းသား မ်ား ျပန္ေျပာျပသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သိရပါသည္။ မယံုလွ်င္ ယခု Safety Officer လုပ္ေနေသာ ကိုႏြယ္၀င္း - ဖံုးနံပတ္ 92301304 သို႔ေမးၾကည့္ပါခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ္ေၾကာင္း ၾကြားတာမဟုတ္သလို ကိုယ္ရည္ေသြးေနတာလည္း မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေက်ာင္းတက္လာသူမ်ားလည္း စင္ကာပူေက်ာင္းဆင္းမ်ားထက္ မညံ့ေၾကာင္း ေျပာလို ရင္းသာျဖစ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ့္သေဘာအရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သားကို ျမန္မာျပည္မွာပင္ ဆယ္တန္းေအာင္သည္ထိ ထားခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ား၏ ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ခ်င္ပါ။ သူတို႔ထားေစခ်င္တာ ထားပါေစေလ။ ကိုယ္လည္း သားႏွင့္အတူေနရ တာေပါ့ ဟု ေျဖရပါသည္။

            ဤသို႔ဆိုလိုက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွ ပညာေရးစနစ္သည္ စင္ကာပူမွပညာေရးစနစ္ႏွင့္ တန္းတူေကာင္းမြန္ေနၿပီ ဟု ဆိုလိုရာမေရာက္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာလူထြက္ျဖစ္သျဖင့္ ပညာေရး အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားသလို ေလ့လည္း ေလ့လာပါသည္။ မလိုသူတို႔ ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ ရစရာမရိွေအာင္ ခြ်တ္ၿခံဳက် ေနေသာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးအား ရင္နာစြာႏွင့္ ၾကည့္ေနရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉတာေတာင္ ပညာေရးကို ဦးစားေပး လႉတာ ျဖစ္ပါသည္။  သည္ကိစၥ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွ လုပ္လို႔မရပါ။

            သည့္အတြက္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းစားေနရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ခြ်တ္ၿခံဳက်ေနေသာ ျမန္မာျပည္ပညာေရးစနစ္မွ ထြက္လာ သည့္ ကြ်န္ေတာ့္တူမႏွင့္ စင္ကာပူတြင္ေမြး၊ စင္ကာပူတြင္ႀကီး၊ စင္ကာပူတြင္ ေက်ာင္းတက္လာသူ၊ သူႏွင့္အတန္းေဖာ္တို႔ ပိုလီမွဆင္းလွ်င္ တတ္တာခ်င္းတူ၊ လုပ္တာခ်င္းတူ၊ လခခ်င္းတူသည္ ဆိုပါလွ်င္ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးကို သံုးလို႔စားလို႔ မရေတာ့ေသာ ပညာေရးဟု ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ။ တစံုတရာေသာအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ သံုးလို႔ရေနပါေသးသည္ လို႔ပဲ ေျပာရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

            သို႔ေသာ္ ဆယ္တန္းသာေအာင္လာ၊ ဘဲြ႔သာရလာၿပီး ဘာမွမတတ္လာတာကိုေတာ့ မည္သူမွ် မျငင္းႏုိင္ပါ။

(၃)

            ပင္နင္စူလာတြင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Piping Engineering သင္တန္းကို ကြ်န္ေတာ္သင္ပါသည္။ ဒါ စတုတၳေျမာက္ သင္တန္းျဖစ္၏။ သင္ရင္း လာတက္သူ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာကေလးမ်ားအား (အခ်ိဳ႔လည္း အင္ဂ်င္နီယာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ပါမည္။ အားနာသျဖင့္ မေမးခဲ့ပါ) ေမးပါသည္။ အင္မတန္ အေျခခံက်လွေသာ Centre of Gravity ႏွင့္ Specific Gravity ကိုပင္ မသိပါ။

            ဒါက ျမန္မာဘက္က ျပႆနာ။

            စင္ကာပူဘက္က ညည္းပံုမွာလည္း ဤသို႔ျဖစ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ Marinteknik တြင္လုပ္ခဲ့စဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ဌာနမွ မန္ေနဂ်ာမွာ Simon ျဖစ္၏။ သူက သူ႔သမီးႏွင့္ ေျမးမ်ားအေၾကာင္း ေအာက္ပါအတိုင္း ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ပါသည္။

            Secondary School က ဆရာမတဲ့ကြာ။ ငါ့သမီး။ သူ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ဘယ္လိုေတြသင္ေနတယ္ဆိုတာ ငါျဖင့္ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး ဟူ၏။ သူ႔ေျမးမ်ားကိုလည္း -

            ဟိုေန႔က အဲဒီအေကာင္ေတြ ငါေမးၾကည့္တယ္။ Raffels ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ငါျဖင့္ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးဘူး ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

            မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ကြ်န္ေတာ့္လို ဦးေဏွာက္ေျခာက္ခံ စဥ္းစားမေနပါႏွင့္။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းသာ သေဘာထားပါ။ ကိုယ္လုပ္လို႔ ရသမွ် လုပ္ေပး။ မရေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ကံေပါ့ကြာ ဟုသာ ပံုခ်လိုက္ပါ။

Bonus:

ေလာေလာလတ္လတ္ ပါလာေသာ ေအာက္ပါသတင္းကေလးကို ျမည္းၾကည့္စမ္းပါ။

Singaporeans dying away from home

By Andrew Loh | SingaporeScene – Sun, Jul 17, 2011

Elderly residents wait for their turn for morning exercises at a nursing home in Singapore. (AFP)

By Andrew Loh

It doesn't hit home until you're standing there, eyes fixed on the old man of 87-years old. He is no longer cognisant of his surroundings, I am told. His ability to register familiar faces and places is no longer as keen as before. He can barely recognise his own son who is standing beside me at the side of his bed on the day we paid him a visit.

First a boat-builder — during the Japanese occupation — and later a plumber, his hands were the only means by which he made a living and raised a family. Now, with children all grown up with families of their own, he is bedridden, immobile and has to be cared for in a nursing home. Alzheimer's has set in, along with Parkinson's and coronary heart problems.

His son and daughters, in their 30s and 40s, try their best to provide the care he needs. They had him at home in the beginning but as his needs grew, they had no choice but to put him in a nursing home. It was no longer viable or practical for the siblings to provide the special care he required.

The costs of caring for the elderly

So in 2007, they decided to seek the services of a nursing home.

Several months ago, they were told that their father had had a fall in the home. On further probing they realised that the home had not been totally truthful about how this had happened. They were initially told that the incident took place at about 6 or 7pm. The family was informed at 8pm. However, they later discovered that it had actually happened at 2pm. They were upset that it took the home 6 hours to inform them.

In the meantime, the family was having problems paying for their father's stay in the home. It came to more than S$2,000 a month. Further enquiries with other homes revealed that they were all fully booked. In any case, they were not much cheaper either. In addition, the siblings too had to provide care for their mother who is wheelchair-bound and suffers from various ailments as well. The family was at its wits' end.

They finally had to consider the one thing they never thought they would have to — to place their father in a nursing home abroad as it would relieve the financial burden in caring for both parents.

After a search of the Internet for nursing homes in Johor Baru (JB) in Malaysia, they shortlisted several and finally decided on one. The siblings paid a visit to the home earlier this year and made the decision to place their father there.

It would cut their financial obligations by some 60 percent, not an insignificant amount for the siblings who aren't financially well-off.

Children have to make a hard choice

"No one wants to have their father in a nursing home abroad," the son tells me, his voice quivering. "But we have no choice. The costs in Singapore are just too much for us."

The consolation he and his sisters take from this is that the home is set in a quiet neighbourhood, in landed properties which are converted to homes, giving a certain familial warmth to the elderly residents. It is located about 40 minutes by taxi from central JB. The staff there too are friendly and compassionate.

When the son enquired about making bank transfers so that payments could be made on time, the person in charge, Ms Suraya (not her real name), of the home repeatedly tells him not to worry. "It doesn't mean that you have to pay on the date we agreed on. It is okay if you are one or two weeks late. It is okay," she tells him. Such compassion gives the family some peace of mind.

We were told that in recent months, more Singaporeans have made enquiries with the home. "The main reason is the cost," Ms Suraya says. "But also the recent case of abuse in a nursing home in Singapore has raised concerns among Singaporeans." She was referring to the Nightingale nursing home at Braddell Road where the staff were discovered mistreating a resident there. The JB home currently has 20 Singaporean residents. Demand has been so strong that it is planning to open a new center in the coming months.

As we took our leave of the home, another elderly resident waves at us. "Young people like you, good," he said, pointing his finger at us. "Old people like us, no good anymore." It was something he keeps repeating during the next few minutes we conversed with him.

On the next bed beside his was a Malaysian, who is no older than 55. "I am Malaysian but I had been working many years in Singapore," he said. "My children all were born in Singapore and are still there." He recently had an accident which broke several of his hip bones. When we asked why he was there and not with his children in Singapore, he said they could not afford the cost of putting him in a nursing home in Singapore.

အဂၤလိပ္လို အရွည္ႀကီးဖတ္ရမွာ ပ်င္းသူမ်ားအတြက္ အတိုခ်ဳပ္ဘာသာျပန္ျပရလွ်င္ -

စင္ကာပူတြင္ ေနစရိတ္စားစရိတ္ႀကီးသည့္အတြက္ အိမ္ရိွလူကုန္အလုပ္လုပ္ေနရသျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္မၾကည့္ႏိုင္။ သည့္အတြက္ မိအို၊ ဘအိုမ်ားကို ဘိုးဘြားရိပ္သာ (Nursing Home) မ်ားတြင္ သြားထားရသည္။ ျပႆနာက ဘိုးဘြားရိပ္သာေၾကးမွာ အလြန္ျမင့္သျဖင့္ လစဥ္ေပးရန္ အခက္အခဲရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုၿပီးေစ်းသက္သာသည့္ ဂ်ိဳဟိုး(မေလးရွား) တြင္ သြားထားဘို႔ စီစဥ္ရသည္။ သည့္အတြက္ သားသမီးမ်ားက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္ - - ဟူ၏။

ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ။

ေအးၿငိမ္း

၁၉-၇-၂၀၁၁ (အာဇာနည္ေန႔)

၀၀း၀၄ မိနစ္

Blk 134A, Kang Ching Road

#03-91

Singapore 619062