ေမာင္ - ဘာပါလာလဲဟင္

(၁)


သူ႔အမ်ိဳးသားျပန္လာတံုးက ကားပါလာတယ္တဲ့။ နင့္ေယာက္်ားျပန္လာတာ ဘယ္ေလာက္ပါခဲ့လဲဟင္။ တစ္လထဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္က်န္မလဲ။ အဲဒီအလုပ္ဆိုရင္ ေအာက္ဆိုက္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ သူက တစ္လ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရတာတဲ့ စေသာစကားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူတိုင္းလိုလို မၾကာခဏ ၾကားဖူးၾက၊ ေျပာဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုခုသုိ႔ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ (မ်ားေသာအားျဖင့္ - အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ား) သြားသည့္အခါတြင္ လည္းေကာင္း၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ အလုပ္တစ္ခုရပါက လည္းေကာင္း ကာယကံရွင္ သို႔မဟုတ္ ကာယကံရွင္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနသူမ်ားသို႔ သူႏွင့္နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းကျဖစ္ေစ၊ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကျဖစ္ေစ အထက္ပါေမးခြန္းမ်ိဳးကို ေမးတတ္ၾကပါသည္။ ေမးေလ့ရိွပါသည္။

သာမန္အားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ဤေမးခြန္းမ်ားမွာ ထူးဆန္းလွသည္ဟု မဆိုသာ။ ၾကားဖူးေနက်ျဖစ္၍ ေမးရိုးေမးစဥ္ ေမးခြန္းမ်ားအျဖစ္ အမ်ားနားလည္ သေဘာေပါက္ လက္ခံထားၾကပါသည္။

ဤေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တပည့့္ျဖစ္သူမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ကြ်န္ေတာ့္ႏွမမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေစ လြန္ခဲ့ေသာ လေပါင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ေျပာခဲ့၊ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာတစ္ေစာင္၊ ေပတစ္ဖဲြ႔အေနႏွင့္မူ တစ္ခါမွမေရးခဲ့ဖူးေသးပါ။ အျခားသူမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္ေတြးသလိုေတြးၿပီး ေရးၿပီးေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

အထက္ပါေမးခြန္းမ်ားကို ေမးျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တတိယကမၻာတြင္ ေနထိုင္ေနေသာေၾကာင့္လား။ ပိုက္ဆံသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ နံပါတ္ (၁) ျဖစ္ေနရေသာေၾကာင့္လား၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သည္ေမးခြန္းေလာက္ပဲ ေမးတတ္ေလာက္သည့္ အသိဉာဏ္သာ ရိွေတာ့ေသာေၾကာင့္လား ဟု မၾကာခဏ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ အထက္ပါ ေမးခြန္းမ်ားအစား ဟဲ့၊ သူ႔အမ်ိဳးသားသြားတာ ဘာေတြမ်ားေလ့လာဘို႔သြားတာလဲ တဲ့။ ျပန္လာရင္ အဲဒီက တတ္လာတာ ေတြကို ဒို႔တုိင္းျပည္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးအတြက္ ဘယ္လိုေတြသံုးမယ္လို႔ မွန္းထားသလဲတဲ့ ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ား တစ္ခါမွ (ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္) မၾကားခဲ့မိဖူးပါ။

ေဘးလူမ်ား အသာထားလို႔ ႏိုင္ငံျခားသို႔သြားခဲ့သည့္ ကာယကံရွင္ကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း ငါေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက ဘယ္လို အတတ္ပညာေတြရေအာင္ ယူခဲ့မယ္။ ျပန္လာရင္ ငါသိလာတာေတြကို တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လိုျပန္အသံုးခ်လိုက္မယ္ စသျဖင့္ ေတြးမိသူမ်ားေရာ ရိွရဲ့လား ဟု ကြ်န္ေတာ္ သံသယရိွပါသည္။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္သိလွ်င္ေသာ္မွ၊ ကိုယ္တတ္လွ်င္ ေသာ္မွ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လွ်င္ေသာ္မွ ဘာမွလုပ္လို႔မရသည့္အတြက္ စိတ္မ၀င္စားတတ္ေတာ့တာလား မေျပာတတ္ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္သည္မွာ အစပိုင္းေတာ့ တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ ငါသာ ဘယ္သြားရရင္ ဘာေတြေလ့လာၿပီး ဒို႔တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လို လုပ္လုိက္မယ္ ဟု ႀကံဳး၀ါးကာ အားတိုက္ခြန္တိုက္ႏွင့္ ထြက္သြား၊ ရသမွ်အခ်ိန္ကေလးကို အသားကုန္ႀကံဳးရံုး က်က္မွတ္၊ ေလ့လာၿပီး ယူလာခဲ့။ မိခင္ဌာနျပန္ေရာက္ေသာ္ အထက္လူႀကီးကိုတင္ျပ၊ ဘတ္ဂ်က္ေတြေရးဆဲြ၊ စီမံကိန္းေတြခ်။ အားတက္ သေရာလုပ္ခဲ့သမွ် ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဘာမွမျဖစ္ပဲ မိမိစီမံကိန္းႀကီးသည္ ဟိုစားပဲြႏွင့္သည္စားပဲြ၊ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ႏွင့္ သြားရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖံုတက္ေနသည့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာဖိုင္တဲြမ်ားေအာက္ နစ္ျမဳပ္က်ဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားလည္း လုပ္ေနလည္းဘာမွ မထူးပါဘူးကြာ ဟု မထူးဇာတ္ ခင္းလိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

တကယ္ႏိုင္ငံျခားသို႔ မိမိ၀န္ထမ္းမ်ားကို လႊတ္ေနသည့္ အစိုးရအရာရိွႀကီးမ်ားအေနႏွင့္ေရာ ငါတို႔လူေတြကို ႏိုင္ငံျခား ပို႔ၿပီး ပိုထူးခြ်န္ထက္ျမက္လာေအာင္ သင္ခိုင္းရမယ္။ သူတို႔ျပန္လာရင္ေတာ့ ဘာေတြလုပ္ခိုင္းရမယ္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ရိွပါရဲ့လား ဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာရိွပါသည္။ (ဤလိုေမးခြန္းထုတ္ရမည့္ သူမ်ားထဲတြင္ ရုရွားလႊတ္ၿပီး ႏ်ဴလက္နက္ အတတ္ ပညာမ်ားသင္ခိုင္းေနသူမ်ားမပါ ဆိုသည္ကိုေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားအေနႏွင့္ ေအာ္တိုမက္တစ္ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း သံသယရိွစရာမလိုပါ။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ခုလိုေခၚလိုက္တာ ဟုိဘက္ကအစိုးရေရာ ဒီဘက္ကအစိုးရမွာပါ အက်ိဳးအျမတ္အမ်ားႀကီး ရိွတယ္ဗ် ဟု ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘန္ေကာက္သို႔အတူတူသြားခဲ့သူ ကိုကိုေမာင္က ေျပာပါသည္။ ဘယ္လိုလုပ္သျဖင့္ ဘာေတြအက်ိဳးရိွသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ (သူေျပာသည့္အက်ိဳးအျမတ္ ဟူသည္မွာ ႏွစ္ႏိုင္ငံနည္းပညာဖလွယ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ရလာေသာ အက်ိဳး အျမတ္ကို မဆိုလုိ။ ေငြေရးေၾကးေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ိဳးအျမတ္ကို ဆိုလိုေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားသိပါသည္။)

(၂)

သည္ဘက္ေခတ္ေရာက္မွသာ မထူးေတာ့တာ။ ဟုိဘက္ႏွစ္မ်ား (မဆလေခတ္) ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားခရီးဆိုတာ အင္မတန္ ရေတာင့္ရခဲအခြင့္အေရးျဖစ္သလို ႏိုင္ငံျခား တစ္ေခါက္ေလာက္သြားလိုက္ရလွ်င္လည္း တစ္သက္လံုးစာနီးပါး ႀကီးပြားသြားတတ္ၾကသည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ပါသည္။ ဘာေတြေၾကာင့္မ်ား နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္သလို ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ႀကီးပြားသြားရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့၊ မေလ့လာမိခဲ့ဖူးပါ။ ေလ့လာရေအာင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာလည္း မရိွခဲ့ပါ။ သိရံုေလာက္၊ ၾကားဖူးရံုေလာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ နားစြန္နားဖ်ားၾကားဖူးသည္မွာေတာ့ ကားပါမစ္ဆိုလား၊ ဘာဆိုလားျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘန္ေကာက္က ျပန္လာေတာ့လည္း ကားပါမစ္ဆိုတာ သူမ်ားလာစပ္လို႔ေရာင္းဖူးလိုက္ပါသည္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာမလိုပါ။ ကားပါမစ္ေရာင္းမယ္၊ ၀ယ္မလား ဟူ၍လည္း လိုက္စပ္ေနစရာမလိုပါ။ ယုန္နံ႔ကိုရသျဖင့္ အမဲလိုက္ေသာေခြးသည္ ယုန္ရိွရာေနရာကို တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားႏိုင္သကဲ့သို႔ ထို ကိုပါမစ္ပဲြစားမ်ားသည္လည္း ဘယ္ေကာင့္မွာေတ့ာ ႏိုင္ငံျခားန႔ံရတယ္ေဟ့ ဟု ဘ၀ေပးအသိျဖင့္သိကာ ႏုိင္ငံျခားမွျပန္လာသူ ကိုအခ်ဥ္မ်ားထံ ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာလွ်က္ အစ္ကိုကားပါမစ္ေရာင္းလို႔ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္၊ ေရာင္းမလား ဟု ေမးလာပါလိမ့္မည္။ ထိုသူ႔ကို မိမိႏိုင္ငံျခားသြားရမည္ဟုဆိုစဥ္က ထုတ္ေပးထားေသာစာႏွင့္ မွတ္ပံုတင္မိတၱဴကို ေပးလိုက္ရံုသာျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာႏွစ္ေစာင္ေပးလိုက္ပါက သူေျပာထားေသာကားပါမစ္ေစ်း ဆိုတာ လက္ငင္းေငြေခ်ေပးပါလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ထုိသူ႔ထံမွရသည့္ ကားပါမစ္ပိုက္ဆံႏွင့္ ပ်ဥ္းမနားတြင္ ၿခံကေလးတစ္ကြက္ ၀ယ္ထားလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရတည္ေဆာက္ေနေသာ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးတြင္ မိမိတတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ လိုသျဖင့္ ထုိၿခံရာကြက္ကေလးကို ေနျပည္ေတာ္တည္ေဆာက္ရာတြင္ ေရစက္ခ်ကာ ေပးလႉလိုက္ရပါသည္။ အက်ယ္သိလိုသူ မ်ား ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း အတၳဳပတၱိ (၁) တြင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။

သာမန္၀န္ထမ္းလစာႏွင့္ မ၀ေရစာ စားေနရၿပီး ႏိုင္ငံျခားတစ္ေခါက္သြားလိုက္ရလွ်င္ တစ္ေခါက္ဆုိ ဆုိသေလာက္ အက်ိဳးအျမတ္ရိွသည္ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ဘာကိစၥသြားမည္ဆိုတာထက္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပါလာမည္ ဆိုသည္ကို ပိုစိတ္၀င္စားသူ ထိုသူမ်ားအားအျပစ္မဆိုသာပါ။ ထို႔အတူ ႏိုင္ငံျခားသြားျခင္းမွာ ထီေပါက္သကဲ့သို႔ ပိုက္ဆံကို အလံုးလိုက္အခဲလိုက္ရမည္ျဖစ္ရာ ငါ ႏုိင္ငံျခားသြားရင္ေတာ့ ဘာေတြေလ့လာၿပီး၊ ငါရို႔တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လိုျပန္အသံုးခ် လိုက္မည္ဆိုတာထက္ အင္း၊ တစ္လကို ဘယ္ေလာက္ရမယ္ ဆုိေတာ့ ၆ လဆိုဘယ္ေလာက္။ သံုးတာနဲ႔စားတာက ဘယ္ေလာက္ကုန္မယ္ထား၊ ျပန္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာ့ က်န္ေကာင္းပါရဲ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္နားမွာ ေျမကြက္ကေလး တစ္ကြက္ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ထားရမယ္ ဟု ေစ်းတြက္တြက္ေနသူမ်ားကိုလည္း အဆိုးမဆုိသာပါဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ လူမ်ားထက္ မူမ်ားေၾကာင့္မ်ားလား ဟု ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အစိုးရ၀န္ထမ္း ဘ၀ႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားသို႔ႏွစ္ပတ္သြားရစဥ္ကမူ ျပန္လာေသာအခါ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းရိွဆရာဆရာမအားလံုး၊ ကြ်န္ေတာ္သင္ေနရေသာ အတန္းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုးကိုဖိတ္ကာ ႏုိင္ငံျခားအေတြ႔အႀကံဳ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခု လုပ္ခဲ့ပါသည္။ မည္သည့္ဌာနမွ မည္သူတို႔တက္မည္ကို မည္သည့္ေန႔ရက္ေနာက္ဆံုးထားၿပီး စာရင္းအတိအက်ေပးပါဟု ေတာင္းေသာအခါ အခ်ိဳ႔က ခပ္အင္အင္ျဖစ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က တက္ေရာက္လာသူအားလံုးကို အုန္းႏို႔ေခါက္ဆဲြေကြ်း မည္ျဖစ္ရာ အပိုအလိုနည္းႏုိင္သမွ်နည္းေစရန္ လူအင္အားအတိအက် သိခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႔ကမႀကိဳက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္စိုက္ပိ်ဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ ရိွေနစဥ္ အခ်ိဳ႔ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏုိင္ငံျခားသြားၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ဘာေတြေလ့လာခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်သည့္ ေဟာေျပာပဲြမ်ားလုပ္သည္ကို မၾကားရစဖူးခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သာ သူမ်ားထက္ထူးၿပီး လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုပဲြတြင္ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ေတြသြားခဲ့သည္။ ဘာေတြေလ့လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြလုပ္လွ်င္ေကာင္းမည္။ ဘာေတြလုပ္လို႔ရသည္ စသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ ေျပာျပခဲ့ပါ သည္။ အေသးစိတ္ဆိုသည္မွာ ဘာအေၾကာင္းေလ့လာတာ ဘယ္ႏွနာရီ၊ ခရီးသြားခိ်န္ ဘယ္ႏွနာရီ၊ ေဟာ္တယ္မွာ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္တာ ဘယ္ႏွနာရီ၊ ေစ်း၀ယ္ႏွင့္ ၿမိဳ႔ထဲေလွ်ာက္လည္တာ ဘယ္ႏွနာရီ စသျဖင့္ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အလြန္ခင္မင္သူ အပင္ေရာဂါေဗဒဌာနမွ ဆရာဦးခင္၀င္းက ခင္ဗ်ား ေဟာ္တယ္မွာႏွပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ နာရီေတြက ပိုစိတ္၀င္စားဘို႔ေကာင္းမယ္ဗ် ဟု ေနာက္ခဲ့တာေတာင္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။

(၃)

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းၿပီးလို႔အလုပ္ရွာေတာ့လည္း ေအာက္ဆိုဒ္ ဆိုေသာ စကားမ်ားကို ေပါေပါမ်ားမ်ား ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေရဆင္းတြင္ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ရသည္ကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ညီလိုအစ္ကုိလို ရင္းႏွီးေနေသာ ေဒါင့္ေကြးရြာမွ ကိုသန္းလြင္က အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔ယူၿပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရတယ္လို႔၊ ငတံုး ဟု ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ပါ သည္။ မင္းအဲဒီမွာေနေတာ့ ဘယ္ကေအာက္ဆိုဒ္ရမလဲ ဟုလည္း ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။

သူက ေအအီးတဲ့။ အရမ္းေအာက္ဆိုဒ္ရတာ ဟုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ထိုေအာက္ဆိုဒ္ဟူေသာပိုက္ဆံမွာ ႏိုင္ငံေတာ့္ဘ႑ာကို ကိုယ့္အေဖပိုက္ဆံမွတ္ၿပီး ဘံုးေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္နည္းအား ျဖင့္လည္း ျပည္သူလူထုထံမွ မတရားသျဖင့္ရေသာ မသန္႔ရွင္းသည့္ပိုက္ဆံမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးအသိျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ မတရားသျဖင့္ အေခ်ာင္ရေနသူသည္သာ လူႀကီးလူေကာင္းဘဲြ႔ႏွင့္ထုိက္တန္ၿပီး ဘာေအာက္ဆိုဒ္မွ မရိွသူ၊ ဘာေအာက္ဆိုဒ္မွ မယူသူ၊ လခတစ္ခုတည္းႏွင့္ ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔တဲ့တဲ့ရပ္တည္ေနသူသည္ ငတံုးႀကီး၊ ငအႀကီးျဖစ္ေနသည္မွာ ဘယ့္အတြက္ေၾကာင့္နည္း ဟု ထို လူမႈပတ္၀န္းက်င္ႀကီးကို ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီလူကေတာ့ တကယ့္ကိုစံျပဳေလာက္တဲ့လူပါပဲ။ သူရတဲ့လခနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး ဟူေသာ ခ်ီးမြမ္းသံမွာ ရွာမွရွားထဲကျဖစ္သည္။ အသံမစဲပဌာန္းပဲြမ်ားကို မၾကာခဏ က်င္းပေနပါလွ်က္၊ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္း လမ္းမ်ားတြင္၊ ဓမၼာရံုမ်ားတြင္ တရားပဲြမ်ားကို မျပတ္က်င္းပေနပါလွ်က္၊ ခုနစ္ရက္တရားစခန္း၊ ဆယ္ရက္တရားစခန္း၊ တစ္လ တရားစခန္းစသည့္ ၀ိပႆနာတရားစခန္းမ်ား မျပတ္က်င္းပေနပါလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ေနရသည္ကို ျပန္လွန္ သံုးသပ္သင့္ေပသည္။

ထို႔အျပင္လည္း သူ႔ေယာက္်ားကေတာ့ လခဘယ္ေလာက္ေတာင္မွရတာဟဲ့ ဟုသာ ေမးၾကေျပာၾကလွ်က္ သူ႔ေယာက္်ားကေတာ့ ဘာတာ၀န္ႀကီးေတြ ထမ္းေဆာင္ရတာ၊ ဘာေတြလုပ္ရတာတဲ့ ဟု ေျပာသူမရိွပါ။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သူ သက္ထား ဇနီးမယားေသာ္မွ ေယာက္်ားျဖစ္သူ၏ အလုပ္၊ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားကို မသိတတ္ၾကပါ။ ဘာလုပ္တယ္ေျပာတာပဲ ဟုသာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိတာ မ်ားပါသည္။

ယခု စင္ကာပူတြင္လည္း သည္အတိုင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေမးၾကေျပာၾကသည့္အခါတြင္လည္း ဘာေတြ လုပ္ရသည္၊ ဘာေတြတတ္ထားရမည္၊ ဘာတာ၀န္ေတြယူရမည္ ဆိုတာထက္ လခဘယ္ေလာက္ရသည္ ဆုိတာကိုသာ စိတ္၀င္စားသူမ်ားပါသည္။ ယခုကြ်န္ေတာ္ ပညာဒါနသင္တန္းေတြေပးေတာ့ လာတက္သူမ်ားထံမွ ျပန္ၾကားရသည္မွာ သိပ္ အားရစရာမရိွပါ။ သူတို႔ခိုင္းလို႔သာ လုပ္ေနရသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနရမွန္း မသိသူမ်ား ပါပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္အႀကံေပးခ်င္သည္မွာ လခပမာဏတစ္ခုကို ေတာင္းေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အဲဒီလခနဲ႔ ငါလုပ္တတ္တာနဲ႔ တန္ရဲ့လား ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးဘို႔ျဖစ္ပါသည္။ ဒီအလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ငါဘယ္ေလာက္ သိထားသလဲ။ သူတို႔ခိုင္းတာကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ ငါလုပ္ေပးႏုိင္သလား။ ငါလုပ္ထားတဲ့ဟာကို ငါတာ၀န္ ယူႏုိင္ရဲ့လား ဆိုတာျဖစ္ပါသည္။ လခေကာင္းေကာင္းရသည္ဟု အေပါင္းအသင္းမ်ားထံၾကြားဘုိ႔ထက္ ငါဘာေတြလုပ္တတ္ တာဟု မိတ္ေဆြမ်ားကို ၾကြားေစခ်င္ပါသည္။ ငါ ဒါေတြ၊ ဒါေတြေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္တယ္။ မင္းတို႔ငါ့ကိုအရင္ စမ္းၾကည့္ ပါ။ မဟုတ္ရင္ ငါေတာင္းတဲ့လခကို မေပးပါနဲ႔ ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့စိန္ေခၚႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ပါေစ။

(၄)

တစ္ခ်ိန္ေသာကာလတြင္ နင့္ေယာက္်ားႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတာ ဘယ္ေလာက္ပါလာသလဲ ဟူေသာစကားအစား နင့္ေယာက္်ား ဂ်ပန္ကျပန္လာတာ ဘာေတြသင္လာခဲ့သလဲ။ အဲဒါေတြသံုးၿပီး ဘာေတြ လုပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ဒို႔တိုင္းျပည္မွာ ဘာေတြထူးျခားသြားႏုိင္သလဲ စသည့္စကားမ်ားကို ေသာ္လည္းေကာင္း။

မင္း လခဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းအစား မင္းဘာေတြလုပ္ရသလဲ၊ ဘာတာ၀န္ေတြယူရသလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ၾကားရလိမ့္မည္ဟု (ကြ်န္ေတာ္မေသခင္) ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါ သည္။

ထို႔ျပင္လည္း အဲဒီေကာင္က ေအာက္ဆိုဒ္အရမ္းရတာ ဟူေသာစကားကို ဂုဏ္ယူစရာစကားအျဖစ္ မသတ္မွတ္ပဲ ရံြစရာအျပဳအမူတစ္ရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္မည့္ ကာလတစ္ခု သုိ႔မဟုတ္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ၏ စိတ္အတြင္း၀ယ္ မွတ္ယူလာမည့္ အခ်ိန္တစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ။


ေအးၿငိမ္း
၁၃-၁၁-၂၀၁၀