ဦးႀကီးငခ်စ္လို စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး

(၁)

အေရးတႀကီးလုပ္စရာေပၚလာသည္ႏွင့္ ေငြအထုတ္အသြင္းကိစၥ သည္ကေန႔ ဘဏ္သို႔သြားရသည္။ POSB မွ ေငြမ်ားကို UOB ႏိုင္ငံျခားေငြ account အတြင္း ေငြလဲႊလိုေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားေငြႏွင့္လဲႊလို႔မရဟု ဆိုသျဖင့္ ဒါျဖင့္လည္း စင္ကာပူေဒၚလာႏွင့္ပဲ လဲႊေပးပါဆိုေတာ့ သံုးရက္ေလာက္ၾကာမည္ ဆို၏။ ဒါဆိုလည္း ခ်က္ႏွင့္ေပးလို႔ရလား ဆိုေတာ့ cheque clearance လုပ္ဖို႔ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ေတာ့ၾကာမည္ ဆိုသျဖင့္ အေတာ္ကေလးစိတ္ပ်က္သြားကာ ေငြသားခ်ည္း ထုတ္လာ ခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆံမ်ားကိုလက္ထဲတြင္ကုိင္ထားရမွာကို စိတ္မသန္႔။ အလိုလိုေနရင္း ေနာက္ေက်ာမလံု ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏုိင္။ တျခားေရြးစရာမရိွ။

ပိုက္ဆံပမာဏ အေတာ္မ်ားသျဖင့္ တစ္ေထာင္တန္မ်ားခ်ည္း ထုတ္ခဲ့သည္။ ေငြသြင္းစက္တြင္ ၁၀၀၀ တန္မ်ား လက္ခံပါသလားဆိုေတာ့ ငါတို႔ POSB စက္ေတြကေတာ့ရတယ္။ တျခားစက္ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ေနာင္ခါ လာ ေနာင္ခါေစ်း။ ၁၀၀၀ တန္မ်ားပဲ ယူခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ UOB စက္တြင္ ေငြသြားသြင္းေတာ့ ၁၀၀၀ တန္ကို လက္မခံ။ ေျပာရ လွ်င္ ရခ်င္မွရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မရေသာအခါ စိတ္ထဲအေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ အနားတြင္ေစာင့္ေနေသာ ဘဏ္၀န္ထမ္းကို မင္းတို႔စက္က ၁၀၀၀ တန္ လက္မခံဘူးလား ဆုိေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဟု ဆို၏။ အႏို႔ POSB စက္ေတြက် ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ရသလဲ မမရယ္ ဟု ကြန္ပလိန္းလုပ္ေသာအခါ different bank, different machine ဟု ဆိုပါ၏။ ကိုင္း၊ ဘယ့္ႏွယ္ရိွစ။

ကြ်န္ေတာ္ သည္လိုအေျပာခံရတာ ခုမွမဟုတ္။ အရင္တစ္ခါကလည္း အေျပာခံခဲ့ရဖူးၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခ့ဲေသာ ၈ ႏွစ္ခန္႔က Jurong Point ႏွင့္ Boon Lay MRT သည္ ယခုကလို မဟုတ္ေသး။ ခပ္စုတ္စုတ္ကေလး ျဖစ္ပါ၏။ ဘူတာထဲတြင္ W.K.Koo and Associate ဆိုေသာ ေဆးခန္းဖြင့္ထားပါသည္။ ဘာကိစၥလည္းေတာ့ မမွတ္မိ။ ထိုေဆးခန္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားျပေသာအခါ ေဆးစစ္ခိုင္းသျဖင့္ စစ္ရပါသည္။ ေဘာက္ခ်ာထြက္လာေတာ့ ေဆးစစ္ခ ၇၀ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေက်နပ္သျဖင့္ အိတ္ထဲပါလာေသာ ယခင္ေဆးစစ္ထားသည့္ ေဘာက္ခ်ာစာရြက္ထုတ္ ကာ ေဟာသည္မွာၾကည့္။ ငါ အရင္ေဆးခန္းမွာ စစ္တံုးက ၄၀ ပဲ ေပးရတယ္။ မင္းတို႔က်မွ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ၇၀ ျဖစ္ရသတံုး ဟု ဆိုေသာ္ different clinic, different rate lor ဟု ဆိုပါ၏။

ယခု cash deposit machine တြင္ ပိုက္ဆံထည့္မရေသာအခါ စိတ္ထဲ အေတာ္ေဒါသထြက္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ျခင္းပင္ ဦးႀကီးငခ်စ္ကို သြားသတိရကာ ၿပံဳးလိုက္မိပါသည္။ ထိုအခါမွ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲကြာ၊ နက္ျဖန္က်မွ ဘဏ္ကို ကိုယ္တိုင္သြားၿပီး US$ Account ထဲ တစ္ခါထည္း ထည့္လိုက္တာေပါ့ ဟု ေတြးလိုက္မွ ေပါ့ပါးသြားကာ ေလကေလး ခြ်န္လွ်က္ basement ထဲဆင္းခဲ့၍ Hotplate Chicken Rice မွာကာ စိတ္ေအးလက္ေအး စားလိုက္ပါေတာ့၏။

(၂)

ကြ်န္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါးတြင္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ရိွပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္မွာ အေဖဘက္က ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို မရင္းႏီွး။ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္လွ်က္ အေမဘက္က အမ်ိဳးမ်ားကိုသာ ခံတြင္းေတြ႔။ လိႈက္လိႈက္လဲွလွဲ ခ်စ္ခင္၊ ၀င္ထြက္ သြားလာ၊ စားေသာက္ ခဲ့ပါသည္။ ထို႔အတူ အေဖဘက္က ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ၀မ္းကဲြမ်ားကို ေၾသာ္၊ ငါတို႔နဲ႔ ေမာင္ႏွမေတာ္ပါ လား ဟုေလာက္သာ စိတ္မွာထားခ့ဲ၍ အေမဘက္က ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ကား တစ္အိမ္ထဲလည္း အတူေန၊ ညီအစ္ကို အရင္းမ်ားကဲ့သို႔လည္း ခ်စ္ခင္ခဲ့ပါသည္။ (ဤကား စကားခ်ပ္)

အေမဘက္က အမ်ိဳးမ်ားမွာ သက္ဆိုးမရွည္ရွာၾက။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္မွ်ႏွင့္ လူ႔ျပည္မွစြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကရသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္မွ ကြ်န္ေတာ့္အေမမွာ အသက္အငယ္ဆံုးပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား လူ႔ျပည္မွ ပထမဆံုး ထြက္ခြာ သြားခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ လူ႔ျပည္မွ ေနာက္ဆံုးထြက္ခြာသြားသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေမထက္အႀကီး ဦးႀကီးငခ်စ္ ျဖစ္ပါသည္။

ဦးႀကီးငခ်စ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားကား (အထူးသျဖင့္ ဦးႀကီးငခ်စ္ႏွင့္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သူ အရီးမယ္ဟံ) တရားဘက္တြင္ အနည္းငယ္ အစြန္းေရာက္သည္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ျမင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔က လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ ပိုနီးစပ္သည္။ သူတို႔ေလ့လာလိုက္စားေသာ တရားမွာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ထန္းပင္ကုန္းမွ ဦးၾကင္ေမာင္ ၏ တရားပဲြမ်ားႏွင့္ က်င့္စဥ္ မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဦးၾကင္ေမာင္မွာ ဦးေန၀င္းလက္ထက္ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရးႏွင့္ၿငိကာ မတရားသင္း ေၾကျငာခံရသူ ဦးျမတ္သိန္းထြန္း၏ တပည့္ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္မွာအလြန္ငယ္ေသးသျဖင့္ သူတို႔ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကေသာ တရားမ်ားကို နားမလည္တတ္ ေသး။ သို႔ေသာ္ အရီးက တရားပဲြသို႔ေခၚ ေခၚ သြားသျဖင့္မူ သူတို႔တရားမ်ားကို နာခဲ့ရပါသည္။ ဆယ္တန္းေလာက္ေရာက္မွ အနည္းငယ္ နားလည္စ ျပဳလာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေတာ့ မသိ။ ျခံဳ၍ေျပာရလွ်င္ သူတို႔က အရာရာကို ပရမတ္ လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ပရမတၳတရား ေလးပါးရိွရာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္တို႔ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ သည္ေလာကရိွသမွ်အားလံုးတို႔မွာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္မ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ဘုရားရုပ္တုကို ကိုးကြယ္စရာမလို၊ ဘုရားရုပ္ပုံကားခ်ပ္မွာလည္း စကၠဴေပၚ အရုပ္ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားကို တကယ္ၾကည္ညိုကိုးကြယ္ျခင္းဆိုသည္မွာ ဘုရားစကားနားေထာင္ျခင္း၊ ဘုရားအလိုေတာ္က် ေနထိုင္က်င့္ႀကံပြားမ်ားျခင္းသာ ျဖစ္သည္ စေသာ အယူ၀ါဒမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။

ဦးႀကီးငခ်စ္မွာ တရားစာေပမ်ားေလ့လာကာ က်က္မွတ္သည္။ ရြတ္ဖတ္သည္။ သည္မွ်ႏွင့္မေနေသးပဲ လူေတြ႔လွ်င္ ပညာစမ္းသည္။ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ တရားအျငင္းအခံု လုပ္သည္။ သူ႔ေလာက္မေျပာတတ္သူမ်ားကို ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ႏိွပ္စက္ တတ္သည္။ လူက ဤကဲ့သို႔ ဂြတိုက္ေနေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔ေသာ သူ႔အယူအဆမ်ားမွာ မွတ္သားစရာေကာင္းသည္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ သူတို႔က ေယာနိေသာမနိသိကာရ ကို က်င့္သံုးတတ္သည္။

(၃)

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ရြယ္တူမ်ားဆိုလွ်င္ (အသက္ ၅၀ တန္း) ေမဆိြ၏သီခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို နားေထာင္ဖူးၾက ပါလိမ့္မည္။ ထိုသီခ်င္းမ်ားထဲမွ -

မေခၚေခၚေခၚ ေခၚေခၚေခၚ- အတင္းႏႈတ္ဆက္မွာပဲေနာ္။
မေကြ်းေကြ်းေကြ်း ေကြ်းေကြ်းေကြ်း - ၀င္စားလိုက္မယ္ လက္မေႏွး။
မခ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ ခ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ - တို႔ခ်စ္ဖို႔သာ နံပါတ္ တစ္ -

- ဆိုသည့္သီခ်င္းကို မိတ္ေဆြမ်ား နားေထာင္ဖူး၊ ဆိုၿငီးဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးႀကီးငခ်စ္သည္ကား ဤ ေမဆိြ သီခ်င္းကို အလြန္ႀကိဳက္ေပ၏။

သိပ္မွန္တာေပါ့ကြာ။ သူတို႔က ေခၚခ်င္ ေခၚခ်င္၊ မေခၚခ်င္၊ မေခၚခ်င္။ ကိုယ္က စ ေခၚကို ေခၚရမယ္။ ေဟာ၊ ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ကို စိတ္လိုလက္ရ ေခၚေျပာႏႈတ္ဆက္ေရာ၊ သူတို႔ကလည္း မေခၚဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေခၚကို ေခၚရေတာ့မွာ။ သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြမပ်က္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး မခ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ ခ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ - တို႔ခ်စ္ဖို႔သာ နံပါတ္ တစ္ ဆိုတာလည္း သိပ္မွန္တဲ့စာသားကြ။ သူခ်စ္တာမခ်စ္တာ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါ သူ႔အပိုင္း။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူ႔ကို ေမတၱာ မပ်က္ရဘူး။ ခ်စ္ကိုခ်စ္ရမယ္။ ဒါ ငါေျပာတာမဟုတ္ဘူးကြ။ ဘုရားေဟာတာ။

- ဟု ဦးႀကီးငခ်စ္က ေျပာပါသည္။ ဤသည္မွာ သူတို႔ အယူ၀ါဒ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ဦးႀကီးငခ်စ္ကို ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ သေဘာက်ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျခားသူတို႔ ဘာေတြဘယ္လိုယူယူ၊ ဘာေတြေျပာေျပာ။ ကိုယ္မႀကိဳက္လွ်င္ မယူနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ့ ေကာင္းတဲ့ အယူအဆေတြကိုမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတုယူရပါမည္။

ဦးႀကီးငခ်စ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာသား (၀ါးေတာကြင္းရြာ)။ တစ္ရြာသူႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ရာမွ ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးမပါ ဘဲ၊ ဆံထံုးေနာက္ ေယာင္ပါကာ မိန္းမရိွရာရြာသို႔လုိက္ပါ အေျခခ် ေနထိုင္ပါသည္။ ထိုရြာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ သံုးမိုင္ေလာက္ ေ၀းေသာ ပိႏဲၷကြင္းရြာ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ျဖစ္၍ သူ႔ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ အေဆြအမ်ိဳးမ်ားရိွရာ ၀ါးေတာကြင္းရြာသို႔ ဦးႀကီးငခ်စ္ မၾကာခဏသြားေလ့ရိွသည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ၀ါးေတာကြင္းမွ ျပန္အလာ လမ္းတြင္ အသိ ပိႏၷဲကြင္းရြာသားတစ္ဦးႏွင့္ေတြ႔ရိွ။ ထိုသူက မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ ကိုခ်စ္ေရ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္ေတာ့ မီးေလာင္သြားၿပီဗိ်ဳ႔။ ရိႈ႔မီးဘဲ။ ရိႈ႔တဲ့ေကာင္က တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္နားက ---- တဲ့။

ထိုအခါ ဦးႀကီးငခ်စ္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီး မည္ကဲ့သို႔ တံု႔ျပန္သည္ဟု မိတ္ေဆြမ်ားထင္ပါသနည္း။

ေဟ၊ ဟုတ္လား။ ေအးေပါ့ကြာ။ ငါ့ကိုက မီးေလာင္တတ္တဲ့ သစ္သားအိမ္ကို ေဆာက္ထားမိတာကိုး။ အိမ္ေဟာင္း မီးေလာင္ေတာ့လည္း အိမ္သစ္ရသေပါ့ကြာ - ဟူ၏။

ေယာကၹျဖစ္သူမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူမ်ားက ထိုသူ႔ကို တရားစဲြေစခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔ မ်က္ျမင္သက္ေသ လုိက္ေပးမည္ ဆို၏။

အသာေနၾကစမ္းပါကြာ။ မင္းတို႔သက္ေသလိုက္လို႔ ငါ တရားႏိုင္ပါၿပီတဲ့။ ငါ အဲဒီအိမ္ ျပန္ရလာမတဲ့လား။ ေျပာပါဦး။ ေနာက္ၿပီး တရားရံုးဆိုတာ မင္းတို႔အသိဘဲ။ တရားတေဘာင္ျဖစ္ၿပီဆုိတာနဲ႔ တရားလိုေရာ တရားခံပါ ရံုးကို အေခါက္ေခါက္ သြားရေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေရွ႔ေနေပးရ၊ တရားသူႀကီး ေပးရနဲ႔ ငါ့မွာ မီးေလာင္လို႔ကုန္တာက တစ္မ်ိဳး၊ တရားျဖစ္လို႔ ကုန္တာက တစ္မ်ိဳး။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး၊ အခ်ိန္ေတြလဲကုန္။ ေငြေတြလဲကုန္ ျဖစ္မွာ။ မိေအးႏွစ္ခါနာတဲ့အလုပ္မ်ိဳး ဘယ္လုပ္လိမ့္မလဲကြ။ ၿပီးတာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့။ အဲဒီလို အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္မဲ့အစား ငါ ႀကိဳးစားၿပီး အိမ္အသစ္ထပ္ ေဆာက္မယ္ကြာ။

ဤသည္မွာ ဦးႀကီးငခ်စ္၏ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အယူ၀ါဒ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္ကာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္လွ်င္ ဦးႀကီးငခ်စ္က -

ေနပါဦးေဟ့ေကာင္၊ အဲဒီေကာင္က မင္းဆီလာတာလား၊ မင္းက သူ႔ဆီသြားတာလား။

ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ဆီသြားတာေပါ့ ဦးႀကီးရဲ့။

ေအာင္မယ္မင္းရဲ့ ငါ့တူ။ မင္းကလည္း သြားစပ္ယွက္ေသး။ မင္းကလည္း ေဒါသျဖစ္ေသး။ မင္းဟာ မဟုတ္ေသးပါ ဘူးကြာ။ သူကမင္းကို ရန္လာစတာမွမဟုတ္ဘဲ။ မင္းမႀကိဳက္ရင္ သူနဲ႔သြားမစပ္ယွက္နဲ႔ေလကြာ။

မိတ္ေဆြ။ သင္ေဒါသျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါေလ။ သူတို႔က မိမိထံလာေရာက္ ပတ္သက္သည္ထက္ မိမိက သူတို႔ႏွင့္သြားေရာက္ စပ္ယွက္သည္က ပိုမ်ားတာ ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ သြားမပတ္ သက္ပါေလႏွင့္။ မေနႏိုင္၍ မိမိကစ သြားပတ္သက္လွ်င္ ေဒါသမထြက္ပါေလႏွင့္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးႀကီး ဦးခ်စ္၏ အယူအဆ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္ကို ျမတ္စြာဘုရားက ေယာနိေသာ မနသိကာရ ဟု ေဟာထားခ့ဲပါသည္။ သင့္တင့္စြာႏွလံုးသြင္းျခင္း ဟု ဘာသာျပန္တာ မွတ္သားမိပါသည္။

(၄)

နဂိုကတည္းက မေသခ်ာလွ်င္ တစ္ရာတန္မ်ားထုတ္လာလို႔ရပါသည္။ ဘဏ္က မင္းကိုေပးဘို႔ ငါတို႔မွာ တစ္ရာတန္ အလံုအေလာက္မရိွဘူးဟု ျငင္းမည္ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ရာတန္ေတြေပးပါဆိုလွ်င္ သူတို႔က တစ္ရာတန္ေတြခ်ည္း ေပးမွာ ျဖစ္သလို ငါးဆယ္တန္ေပးပါ ဆိုလွ်င္လည္း ငါးဆယ္တန္မ်ားေပးမွာ ေသခ်ာေနပါသည္။ မေသခ်ာပါဘဲလွ်က္ တစ္ေထာင္တန္မ်ားယူခဲ့ၿပီးမွ UOB ဘဏ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ တစ္ေထာင္တန္ လက္ခံေသာ စက္မ်ားမထားေပးရပါသနည္း ဟု သြားအျပစ္တင္သည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အလြန္လား၊ သူတို႔အလြန္လား။

သဟာႏွင့္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ အလကားေနရင္း ေဒါသျဖစ္မိသြားေသးသည္။ ကိုယ္ကလည္းလြန္ေသး။ ကိုယ္ကလည္း ေဒါသျဖစ္ေသး။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ POSB မွ UOB သို႔ ေငြလဲႊလို႔မရကတည္းက ေဒါသျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဒါသအေကာင္မေပါက္ေသး။ မ်ိဳးေစ့ကေလးမွ် ရိွေသးသည္။ UOB စက္တြင္ ေငြထည့္လို႔မရေတာ့မွ ထိုေဒါသမ်ိဳးေစ့ကေလး က အေကာင္ေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ဆို POSB တို႔ UOB တို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို လာပတ္သက္တာမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ သူတို႔ႏွင့္ သြားပတ္သက္တာ ျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔၏ စနစ္ကို လုိက္ကိုလိုက္နာရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကုိ မႀကိဳက္လွ်င္ ေနာက္ဘဏ္တစ္ခုေျပာင္း။ ဒါပဲ ရိွသည္။

သို႔ေသာ္ ဦးႀကီးငခ်စ္ကို အခ်ိန္မီ သြားသတိရသျဖင့္ ျဖစ္မည့္ဆဲဆဲ ေဒါသကေန အေတာ္အသံုးမက်တဲ့ငါ ဟု ၿပံဳးမိကာ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးရႊင္လန္းသြားရသည္။ သို႔အတြက္ ဤကဲ့သို႔စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးကို လက္ေတြ႔ေလ့က်င့္ပိ်ဳးေထာင္ ေပးခဲ့ေသာ ဦးႀကီးငခ်စ္အား အလြန္ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

ယခုမူ ဦးႀကီးငခ်စ္ကား မရိွေတာ့ၿပီ။ အရာရာကို ေယာနိေသာ မနသိကာရျဖင့္ ရႈျမင္တတ္ေသာ ဦးႀကီးငခ်စ္သည္ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစသတည္း။ ဤစာတိုကေလးျဖင့္ ဦးႀကီးငခ်စ္အား ရိွခိုးကန္ေတာ့ပါသည္။

ဤစာကေလးကို ဖတ္မိေသာ မိတ္ေဆြမ်ားသည္လည္း အရာရာကို ေယာနိေသာ မနသိကာရျဖင့္ ရႈျမင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။

ေအးၿငိမ္း
၂၆-၁၁-၂၀၁၀။
၀၀း၁၃ နာရီ