ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း

(၁)

မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ား၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူတို႔၏ သားသမီးမ်ား အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရးႏွင့္ ပညာေရးအတြက္ မွီခိုအားထားရာ ေနရာမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း၊ သီလရွင္သင္ပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ ပရဟိတေဂဟာမ်ားသည္ အဓိက က်ေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားျဖစ္၏။ ပရဟိတေဂဟာမ်ားမွာ အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုခုက ေထာက္ပံ့ေငြတစ္ခုခုျဖင့္ ထူေထာင္ထားေသာ ေဂဟာမ်ားျဖစ္တတ္သည္။ သို႔တိုင္ ေလးမ်က္ႏွာ ပရဟိတေဂဟာ၊ ရန္ကုန္မွ က်ားေက်ာင္းပရဟိတေဂဟာကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ဦးစီးဖြင့္လွစ္ထားေသာ ပရဟိတေဂဟာမ်ားလည္း ရိွ၏။ ထိုပရဟိတေဂဟာမ်ားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ား၊ ပရဟိတအဖဲြ႔မ်ား စသည္တို႔မွရရိွသည့္အလႉေငြမ်ားျဖင့္ ရပ္တည္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။

အတိတ္ကာလမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးသာ ျဖစ္၏။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကသည္။ သာမန္တိုင္းသူျပည္သားမ်ားသာမက မင္းညီမင္းသား၊ ဘုရင္ေလာင္းလ်ာမ်ားပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌ ပညာဆည္းပူးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္၏။ အတိတ္ကာလက တဲေက်ာင္းႏွင့္ ပဲြေက်ာင္း ထြက္တို႔မွာ နာမည္ႀကီးလွသည္။ တဲေက်ာင္းက ဗုဒၶဘာသာစာေပ ပရိယတိၱမ်ားသင္ေပးၿပီး ပြဲေက်ာင္းမ်ားကမူ မင္းညီမင္းသား မ်ားတတ္အပ္သည့္ ဓားခုတ္လံွထိုး၊ ဆင္စီးျမင္းစီးအတတ္မ်ားကိုပါ သင္ေပးသည္ဟု အဆိုရိွသည္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သည့္ ဘုရင္မ်ားကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား သင္ေပးလိုက္သည့္ အသိပညာ/အတတ္ပညာမ်ားျဖင့္ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၃၀ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၆၈) ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေလာကဓာတ္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား တစ္ေက်ာင္းမွ မရိွေသး။

အဂၤလိပ္တို႔ျမန္မာျပည္ကို ကိုလိုနီလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္မွစၿပီး ေလာကဓာတ္ပညာေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့၏။ သို႔တိုင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးမွာ ေတာလက္ေက်းရြာမ်ား၌ မရိွမျဖစ္ လုိအပ္ေနေပေသး၏။ သို႔ေသာ္ အစိုးရအတန္းေက်ာင္းမ်ား ပိုမိုတြင္က်ယ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးမွာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမိွန္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရ၏။ ယခုဆိုလွ်င္ လံုး၀နီးပါးေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးဟူ၍ ပရိယတိၱစာေပမ်ား သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည့္ စာသင္တိုက္မ်ားသာ က်န္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပရိယတိၱစာသင္တိုက္မ်ားက ဗုဒၶဘာသာစာေပမ်ားကိုသာ ရဟန္းမ်ားသို႔ သင္ၾကား ေပးသည္။ ေလာကီႏွင့္ မဆက္စပ္၊ မပတ္သက္။

၁၉၅၂ တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း ပညာေရးစီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ၁၉၇၂ တြင္ ထိုေက်ာင္းမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ျပန္၏။

သို႔ေသာ္ ထိုဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားမွာ ယခင္ကရိွခဲ့ေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းပညာေရးႏွင့္ ပံုသ႑ာန္ေရာ၊ အႏွစ္သာရပါ လံုး၀ကဲြျပားသြားသည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးတြင္ သင္ပုန္းႀကီး၊ ဆယ္ေစာင္တဲြ၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသဆံုးမစာ၊ ရွင္မဟာရ႒ဆံုးမစာ၊ ဗုဒၶဘာသာက ညႊန္ျပေသာ လူမႈေရးက်င့္၀တ္မ်ား။ ထို႔ထက္ပိုျမင့္လွ်င္ သၿဂႋဳဟ္၊ သဒၵါ စသည္တို႔ကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ေန သည့္ ဦးပဥၥင္းမ်ားက သင္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ေလာကီပညာဆိုလွ်င္ သစ္တန္တြက္၊ စပါးတြက္၊ ေငြတိုးတြက္၊ ေစ်းတြက္ စသည္တို႔ သင္ေပးတတ္သည္။ ထိုမွ်သာမက နကၡတ္ေဗဒင္၊ ျမန္မာေဆးက်မ္း စသည္တို႔ကိုလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးစြမ္းလွ်င္ စြမ္းသလို သင္ေပးေသး၏။

စာသင္သားမ်ားမွာ ရပ္ရြာအတြင္းမွ ေက်ာင္းေနရြယ္ ကေလးသူငယ္မ်ားျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သည့္အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ လယ္ထဲဆင္းၾကရသည္။ သီးသန္႔သင္ရိုးမရိွ။ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေက်ာင္းစေနမည္၊ မည္သည့္အရြယ္တြင္ ေက်ာင္းသင္ပညာ ၿပီးဆံုးမည္ စသျဖင့္ သတ္မွတ္မထား။ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း အဆင္ေျပသလို သင္သြားျခင္းျဖစ္၏။ 

ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားမွာမူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းပညာေရးႏွင့္ လံုး၀မတူေတာ့။ ဘုန္ေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာေၾကာင့္ အစုိးရမူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားသို႔ မတက္ႏိုင္သည့္ ကေလးသူငယ္မ်ားအား အခမဲ့ပညာသင္ၾကားေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာသင္ေပးရံုမွ်သာ မဟုတ္မူ၍ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ စသျဖင့္ အစားလည္းေကြ်းေသးရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား အခ်ိန္တိုအတြင္း လ်င္ျမန္စြာ အမ်ားအျပား ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့၏။

စာသင္ၾကားေရးအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း အေထြအထူး ေျပာေနစရာမလိုပါ။ ေက်ာင္း၏ သင္ၾကားေရး၊ စီမံခန္႔ခဲြမႈကိစၥအ၀၀ကို ဆရာေတာ္ကသာ စီမံသည္။ ေတဇာရာမေက်ာင္းကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားသိပ္မ်ားလာလွ်င္မူ ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ ခန္႔ထားေဆာင္ရြက္သည္။

သင္ရိုးမွာ အစုိးရေက်ာင္းမ်ားမွ သင္ရိုးအတိုင္းျဖစ္၏။ ဆရာဆရာမမ်ားမွာ အစိုးရေက်ာင္းမွ ဆရာဆရာမေဟာင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းၿပီး ၍ အလုပ္မရေသးသူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆက္မတက္ရေသးသူမ်ား စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဆရာဆရာမ ေဟာင္းမ်ားမွလဲြၿပီး အမ်ားစုမွာ စနစ္တက် ေလ့က်င့္သင္ၾကား ေပးထားသူမ်ားမဟုတ္သလို လခမွာလည္း မျဖစ္စေလာက္သာ ျဖစ္၏။ ထိုေက်ာင္းမွထြက္သြားသူမ်ားလည္း ေက်ာင္း၌ပင္ ျပန္လည္ သင္ၾကားေပးတတ္ၾကသည္။ (သို႔ေသာ္ ယခုမူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာဆရာမမ်ားကို ဆရာျဖစ္သင္တန္းမ်ားေပးသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။ အတိအက် မသိပါ။)

ယခင္ ၂၀၀၄ - ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကို တက္တက္ၾကြၾကြလုပ္ခဲ့ၾကတံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံ တနံတလ်ားရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုိက္လံလႉဒါန္းခ့ဲဖူးၾကသည္။ သာသနာေရး ဦးစီးဌာနက ညႊန္မႉး ဦးတင္ထြဋ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားစာရင္း စာအုပ္ႀကီးကို ေပး၏။ ယခုေတာ့ အသက္ကေလးေတြလည္း ရလာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သား မ်ား က်ကုန္က်၊ ကေလးေတြ၊ ေျမးကင္းေတြႏွင့္ျဖစ္လာ။ ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူမွာ တစုတစည္းတည္းမရိွၾကေတာ့။ ျမန္မာျပည္ ျပန္သူကျပန္၊ ၾသစေတးလ်ေရာက္သူကေရာက္ စသျဖင့္ တကဲြတျပားစီျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ ယခင္ကေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားတာ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ရိွၿပီ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသာမက သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားလည္း ရိွပါေသး၏။ ပုလဲၿမိဳ႔သစ္ရိွ ျမသိဂႌ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ၁၀၀ ေလာက္ရိွသည္။ (အခုဆို ပိုမ်ားေနေလာက္ပါၿပီ။) ေကြ်းရေမြးရလြယ္ေအာင္ ဆရာႀကီးတို႔က အားလံုးကို သီလရွင္၀တ္ေပးထား၏။ သီလရွင္ေတြဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြေလာက္ အလႉအတန္းမေပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မနည္းရုန္းကန္ ေနရသည္။ ထို႔ျပင္ ၀ိသာခါ၊ သာသနာ့ဂုဏ္ရည္၊ ပညာရာမိက စသည့္ေက်ာင္းမ်ား လည္း ရိွပါေသး၏။

(၂)

မႏၱေလးခရီးစဥ္ ဒုတိယေန႔ (၁၀၊ ၈၊ ၁၅) ေန႔တြင္ ကိုခင္ေမာင္စိုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး ေက်ာင္းသုိ႔လိုက္ပို႔၏။ သည္ေက်ာင္းကမူ အျခားေက်ာင္းမ်ားႏွင့္မတူ။ Integrated ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း ျဖစ္၏။ ပညာေရး (Academic) ေရာ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာ (vocational) ကိုပါ သင္ၾကားေပးသည္။ ကုိယ္တိုင္ေလ့လာ သင္ယူသည့္စနစ္ကိုလည္း ၂ တန္းဆိုလား၊ ၄ တန္းဆိုလား အေကာင္အထည္ေဖာ္ သင္ၾကားေနလိုက္ေသး၏။

ေက်ာင္းရံုးခန္းအတြင္း ေရာက္သြားေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွ ဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔၏။ ဆံပင္တုိတိုႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္တူသူ ပုဂိၢဳလ္က (သူ႔နာမည္ မိတ္ဆက္ေပးေသာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့) ေက်ာင္းအတြင္း လုိက္လံရွင္းျပပါသည္။ သူေျပာသည္မ်ားကို ေခါင္းႏွင့္သာ မွတ္ရျခင္းျဖစ္၍ အလြန္ႏံုခ်ာလွေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္အတြင္း ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ယခုေရးျပမည္မ်ားမွာ မ်က္စိႏွင့္ျမင္ခဲ့ရသည့္ အနည္းငယ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်က္အလက္အားျဖင့္မူ ျပည့္စံုမည္မဟုတ္ပါ။

ယခုေဖာ္ျပထားသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားမွာ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘ/ကေက်ာင္း ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာေတာ္မွာ ဦးနာယကျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းကို ၁၉၉၃ တြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ မူလတန္းေက်ာင္း အျဖစ္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ဆရာဆရာမ ၁၇ ေယာက္၊ ေက်ာင္းသား ၄၅၀ ရိွခဲ့သည္။ ၁၉၉၅ တြင္ အလယ္တန္း၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ တဲြဖက္အထက္တန္းထိ တိုးျမွင့္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့၏။ ဆရာေတာ္၏စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဦးသိန္းစိန္မွ ႏိုင္ငံ့စြမ္းေဆာင္ရည္ဆု ဆက္ကပ္လႉဒါန္းခဲ့ပါသည္။ ခုႏွစ္ေဖာ္ျပမထားေသာ္လည္း ပို႔စ္တင္ထားသည့္ရက္စဲြမွာ ၃၀ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၃ ျဖစ္၏။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္-ျမန္မာခ်စ္ၾကည္ေရးေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့သည္။

ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား ၆၀၀၀ ေက်ာ္ရိွသည္ဟုသိရၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔လည္း ရိွသည္ဆို၏။

ပထမဆံုးစၾကည့္သည္မွာ လက္သမားအတတ္သင္ေက်ာင္းျဖစ္၏။ သင္တန္းခန္းထဲတါင္ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူ႔ကို ဂ်ာမနီမွာေလ့က်င့္ေပးထားတာ ဆုိေလေသာ္ ဟ၊ တယ္ဟုတ္ပါလား ဟု ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိ၏။

ျဖတ္စက္၊ ေဖာက္စက္၊ ေရြေပၚစက္၊ စေရြးစက္ စသျဖင့္ စက္မ်ားမွာ အေတာ္စံုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပရိေဘာဂေတြ လုပ္ေရာင္းၿပီး မွာတဲ့သူရိွရင္လည္း လုပ္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းရံပံုေငြရတာေပါ့ ဟု ရွင္းျပသည္။ ဒါေတြက သံမသံုးဘဲ စေရြးနဲ႔ ဆက္ထားတာဟု လုပ္ထားသည့္ စင္ကေလးမ်ားကို ျပပါသည္။ သင္တန္းသားမ်ားအား စေကး၊ ပံုဆဲြပညာတို႔ပါ သင္ေပးသည္။ ေမာ္ဒယ္လုပ္ထားေသာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကိုပါ ေတြ႔ရ၏။ ဤေက်ာင္းမွထြက္သြားလွ်င္ အတန္းပညာမတတ္ေတာင္ အနည္းဆံုး လက္သမားအလုပ္ျဖင့္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းသြားလို႔ရသည္။ ေကာင္းေလစြ။

ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းအတြင္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေဟာဒါက ေက်ာင္းသူေတြထားတဲ့အေဆာင္၊ ေဟာဒါက ေဆးခန္း၊ ဒါက စာသင္ ေဆာင္ စသည္ျဖင့္ ရွင္းလင္းေျပာျပသြား၏။

ဆရာမေဒၚျမျမလည္း ဒီမွာ စာသင္ေနတယ္။ အခု ခရီးထြက္သြားလို႔ မေတြ႔ရတာ ဟု ကိုခင္ေမာင္စိုးက ေျပာ၏။ ေဒၚျမျမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ရိွစဥ္က အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ၾက၏။ သူ႔အေဆာင္ (ျမနႏၵာေဆာင္) ႏွစ္ပတ္လည္ညစာစားပဲြမ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္ ျပဇာတ္ေရးေပးဖူးသည္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာစာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအသင္းအတြက္ လႈပ္ရွားၾကေတာ့လည္း အတူတူ။

ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုကို ရႊံ႔ေစးမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားၿပီး ၀ါးကပ္မ်ားမိုးထားသည္။ ေဟာဒါက အာဖရိကကနည္း၊ စပါးခြံရယ္၊ ေျမ ေစးရယ္၊ (ဘာရယ္ဆိုပါလိမ့္) ေရာစပ္ၿပီးေဆာက္ထားတာ၊ ဘိလပ္ေျမမပါဘူး ဟု ရွင္းျပသည္။ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အအံု တစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ အင္သားေခ်ာင္းမ်ားကို ေဖာင္၀ပ္အျဖစ္သံုးထားတာ ေတြ႔ရသည္။

လူအမ်ားႀကီးကို ထားရတာဆိုေတာ့ ဘယ့္ႏွာလုပ္ စနစ္တက်၊ အေဆာင္ေတြ အခန္းေတြနဲ႔ ထားႏိုင္ပါလိမ့္မတံုး။ ကြပ္ပ်စ္မ်ား တန္းစီခ်ကာ ထိုအေပၚတြင္ တန္းစီအိပ္ၾကရတာ ျဖစ္သည္။ ေလးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုေပၚတြင္ သကၤန္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ လွမ္းထားသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သည္တြင္ေနသူအင္အားကို ခန္႔မွန္းလုိ႔ရသည္။ ထုိေက်ာင္းေဆာင္၏ ေနာက္ဘက္တြင္လည္း သကၤန္းေဟာင္းမ်ားကို ေတာင္ပံုရာပံု စြန္႔ပစ္ထား၏။ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အေတာ္ညစ္ပတ္သည္။

ေက်ာင္း၀င္းဆံုးခါနီးတြင္ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္တစ္ခုေတြ႔ရ၏။ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေဒသက မိန္းကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထားတာ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာစကားမေျပာတတ္ဘူး ဟု ဆို၏။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ေခါင္းမာမႈ၊ အတၱႀကီးမႈ၊ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မယံုၾကည္မႈမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတုိ႔ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ အလုပ္မျဖစ္ေသာ ဟန္ျပေဆြးေႏြးပဲြမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္လ်က္ လူအမ်ား၏ ဒုကၡကိုလ်စ္လ်ဴရႈထားရက္ အားၾကသည္။

အစြန္ဆံုးေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း ၀င္သြားေသာ္ တန္းလ်ားေပၚထိုင္လ်က္ laptop ျဖင့္ကစားေနေသာ ကေလးတစ္သိုက္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူ႔ကို ၅ လသားကတည္းက ေခၚေမြးထားရတာ ဟု ဆို၏။ ထိုကေလးမွာ မိဘဆိုသည့္ေ၀ါဟာရကုိ ေမ့ေလ်ာ့လ်က္ သည္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ပင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနရေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ကနဲ ၀င္လာေသာ္ မ်က္ရည္က စို႔ခ်င္ခ်င္။

ထိုေနရာမွ ျပန္လွည့္လာေသာ္ စာၾကည္တိုက္အတြင္း ၀င္ၾကည့္ၾက၏။ ဘ/ကေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္ဆိုလို႔ အထင္မေသးလုိက္ပါႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ စာအုပ္မ်ားထားပံု၊ ကက္တေလာက္စီပံုမ်ားမွာ တကယ့္ႏိုင္ငံျခားစံခ်ိန္မီ ျဖစ္ေလ၏။ စာအုပ္မ်ားမွာလည္း အေတာ္စံုလွသည္။

စာၾကည့္တိုက္မွ ထြက္လာၿပီး ေနာက္တစ္ေဆာင္မွာ စက္ခ်ဳပ္အတတ္သင္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္ေလသည္။ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္း ခန္းမထဲ၌ စက္အလံုးေရ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရ၏။ အခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ထား၍ အျပင္ကေနပဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရသည္။ အနည္းဆံုး အလံုး ၃၀ ေလာက္ေတာ့ ရိွသည္။ အပ္ခ်ဳပ္သင္ဘို႔ ဘာစကၠဴဆိုလား ၀ယ္မရလို႔ သင္တန္းရပ္ထားရတယ္ ဆိုေလသည္။ (ယခင္တံုးကေတာ့ မိႈင္းခံစကၠဴသံုးသည္။)

ထုိအခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ ေနာက္တစ္ခန္း၀င္သြားေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္မ်ားႏွင့္တကြ ခ်ဳပ္ၿပီးသား အ၀တ္အထည္မ်ား ေတြ႔ရသည္။ လြယ္အိတ္၊ ပိုက္ဆံအိတ္၊ laptop အိတ္၊ နက္ကတိုင္၊ ေရဘူးအိတ္ စသည္ျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရ၏။ ေကာင္တာတစ္ခု ရိွလ်က္ ထိုအထည္မ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးေနသည္။ လက္ခ်ဳပ္ထည္မ်ားျဖစ္၍ တန္ဖိုးရိွပါ၏။ ေက်ာင္းအတြက္ တစ္ဖက္တလမ္းမွ ၀င္ေငြရွာေပးႏိုင္သလို ေက်ာင္းသူမ်ားအား အပ္ခ်ဳပ္ပညာ သင္ေပးျခင္းျဖင့္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာတစ္ရပ္ကိုပါ တတ္ ေျမာက္သြားေစသည္။

အခန္းတစ္ခုထဲတြင္မေတာ့ ေရေဘးအတြက္ႏွင့္ အျခားေက်ာင္းမ်ားအတြက္ ကုိယ္တိုင္လုပ္ ေရွးဦးသူနာျပဳေသတၱာမ်ား ဆင့္ထားသည္ကို အေျမာက္အမ်ားေတြ႔ရ၏။ ထိုအေဆာင္ႏွင့္ကပ္လ်က္ ေနာက္တစ္ေဆာင္က ဂ်ာမန္-ျမန္မာခ်စ္ၾကည္ေရး စနစ္သစ္ ဆရာအတတ္သင္ ေလးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ျဖစ္၏။  ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလက ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။

ေက်ာင္းတည္ရိွရာမွာ အမွတ္ ၄၄၊ ၁၉ လမ္း၊ မဂၤလာဥယ်ာဥ္၊ နန္းေရွ႔၊ မႏၱေလး ျဖစ္၏။

(၃)

ကြ်န္ေတာ္ ဗ်ိဳင္းေရအိုးစင္တြင္ေနခဲ့စဥ္က ထုိလမ္းေပၚရိွ Salvation Army ကို သတိျပဳမိခဲ့၏။ ခရစ္ယာန္မ်ားဖြင့္ထားေသာ မိဘမဲ့ ေဂဟာ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလးေက်ာင္း၊ မိန္းကေလးေက်ာင္း ခဲြထား၏။ သို႔ေသာ္ ထို၀င္းေရွ႔က ျဖတ္သြားရံုေလာက္ သာျဖစ္ၿပီး ထဲထဲ၀င္၀င္မေလ့လာမိ။ သူလည္း ပရဟိတေဂဟာ သေဘာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ဦးေရက ပိုမ်ားသျဖင့္ salvation army ထက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းအေရအတြက္က ပိုမ်ား၏။

မိဘက ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေလလြင့္သြားမည့္ ကေလးငယ္မ်ားအား ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ စာသင္ေပးျခင္းသည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ လူအရင္းအျမစ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ေနျခင္းလည္း မည္ေပ၏။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း၊ သီလရွင္သင္ပညာေရးေက်ာင္း ရာႏွင့္ခ်ီ ရိွပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ား၌ (အခမဲ့) ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဦးေရမွာလည္း မနည္းလွပါ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ သီလရွင္သင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အေရးမႀကီးပါသေလာ။ အမွန္ပင္ အေရးႀကီး၏။

သို႔မို႔ေၾကာင့္ အစိုးရဆိုသူမ်ားသည္ ထိုအေရးႀကီးလွေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ / သီလရွင္သင္ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ၾကပါဟု အေလးအနက္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၈ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၅။ ည ၁၁း၅၅ နာရီ