စာမေရးျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း

ခုနင္က ဂ်စ္တူး (မံုရြာ) ဖံုးဆက္လာ၏။ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္ဟု စပ္စုေသာ္ သူက ေခြးဆဲြလို႔ဆိုလား ေျပာ၏။ အယ္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟု အလန္႔တၾကားေမးေတာ့ သူက ဘယ္လိုမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ဘာလို႔စာအေရးက်ဲေနတာလဲ၊ ေနမေကာင္းလို႔လား ဟု ေျပာမွ ခုနက ဖံုးက ၀ူး၀ါး၀ူး၀ါးျဖစ္ေနသျဖင့္ စာအေရးက်ဲတာကို ေခြးဆဲြတာဟု နားၾကားလဲြေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုဖြင့္ဘို႔ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ား သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူ၌ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု တည္ေထာင္ျခင္းအေၾကာင္းလည္း တို႔စိတို႔စိ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အျပည့္အစံုမဟုတ္သည့္တိုင္ အေတာ္အတန္ စံုပါသည္။

အသည္းအသန္လုပ္တာေတာင္ ယခုမွ သံုးခုပဲ တင္ၿပီးေသးသည္။ Work-At-Height for Workers, Work-At-Height for Supervisors, Construction Safety Orientation Course တို႔ျဖစ္၏။ ေနာက္ ေလးခုေလာက္ က်န္ပါေသးသည္။ Building Construction Supervisors Safety Course, Work-At-Height for Assessors, Shipyard Safety Induction Course for Workers ႏွင့္ Shipyard Supervisor Safety Course တို႔ျဖစ္၏။ ထိုအထဲမွ BCSS ႏွင့္ SSSC မွာ မနည္းလွ။ ၅ ရက္သင္တန္းျဖစ္သျဖင့္ အနည္းဆံုး ၂ ပတ္၊ ၃ ပတ္ေလာက္ လုပ္ယူရလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သည္ဟာအားလံုးၿပီးေအာင္ဆို ေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုး တစ္လေက်ာ္ေလာက္ လုပ္ယူရပါလိမ့္မည္။

ယခင္က တစ္လကို အနည္းဆံုး စာ ၁၄ - ၅ ပုဒ္ေလာက္ ေရးပါသည္။ ယခုေတာ့ တစ္လတစ္ပုဒ္ေတာင္ ေရးမထုတ္အားပါ။

ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္ဆိုလ်င္ေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း ဆက္ေရးႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

အားေပးသူအေပါင္းအား ေက်းဇူးတင္ပါ၏။

စိတ္က်န္းမာ၍ ကိုယ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

(ကိုယ္က်န္းမာဘို႔ကလြယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္က်န္းမာဘို႔က ပိုအေရးႀကီးတာပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတိုင္း စိတ္က်န္းမာတာမဟုတ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးၾကည့္ၾကေပါ့။)

ေအးၿငိမ္း

၂၆၊ ၆၊ ၂၀၁၄

WAH (Work-At-Height) Train The Trainer Course

(၁)

သည္ကေန႔ WAH Train The Trainer Course ၅ ရက္ သင္တန္းၿပီး၏။ မနည္း အသည္းအသန္လုပ္လုိက္ရသည္။ သင္တန္းက စာေမးပဲြေျဖရတာတင္မဟုတ္။ Take home assignment လည္း ေပးလုိက္ေသး၏။ သူ႔ assignment ကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္ထဲပါေတြ ကူးေရးရတာလည္းမဟုတ္။ research ဆိုကာ ဟိုဟာရွာခိုင္း၊ သည္ဟာရွာခိုင္းႏွင့္ အေတာ္ေခါင္းေနာက္လွ၏။

ကြႏ္ုပ္မွာ တနလၤာႏွင့္ အဂၤါေန႔ညမ်ားက MOM လိုင္စင္တင္ေနရေသးသည္ႏွင့္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္။ သည္ေတာ့ ဗုဒၶဟူးႏွင့္ ၾကာသပေတး ႏွစ္ရက္ပဲအခ်ိန္ရ၏။ Assignment က ၾကာသပေတးည အၿပီးတင္ရမွာ။ ေသာၾကာေန႔တြင္ assignment ကို ရွင္းျပ၊ ေနာက္ၿပီး စာေမးပဲြေျဖ ဆိုေတာ့ စာကလည္း က်က္ရဦးမည္။ သည္ေတာ့ assignment ကို အတင္းတြန္းထိုးလုပ္တာ ၾကာသပေတးည သန္းေခါင္ေလာက္မွၿပီး၏။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ မနက္ ၄ နာရီ ႏိႈးစက္ေပးၿပီး အိပ္။ မနက္ ၄ နာရီထ။ အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ ေခါင္းက ေရေလာင္းခ်ိဳးၿပီး စာက်က္။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ငုတ္တုတ္ထိုင္ စာက်က္ေနရင္း အိပ္မက္မ်ားမက္လာသျဖင့္ နာရီ၀က္ေလာက္ျပန္အိပ္။ ႏိႈးစက္ျမည္ေတာ့ ကပ်ာကယာထ။ အ၀တ္အစားလဲ သင္တန္းသြား။ (သယ္၊ အေရးထဲ ရထားက Jurong East မွာ ရပ္ေနလိုက္ရေသး။)

စာေမးပဲြလား။ ေအာင္သေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွာ၊ တစ္သက္လံုး ေျဖလာခဲ့တဲ့စာေမးပဲြအေရတြက္ ကိုယ့္အသက္ထက္ ေတာင္ မ်ားေသး။

ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သူတို႔သင္တာ သေဘာမက်ပါ။ အဲေလ သင္တာကိုေျပာတာဟုတ္ပါဘူး။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကို ေျပာပါတယ္။ သင္တန္းေခါင္းစဥ္က WAH Train The Trainer Course ဆိုေတာ့ သင္တန္းဆရာ ျဖစ္နည္း သင္တန္း ျဖစ္ရမည္မဟုတ္ပါလား။ သင္တန္းဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမွာ မဟုတ္ပါလား။ အခုေတာ့ ဆရာျဖစ္သင္တန္းနဲ႔တူတာ (၄ ရက္လံုး သင္တာမွာ) တစ္လံုးမွ မေတြ႔ခဲ့။ သင္တန္းရည္ရြယ္ခ်က္က “How to become a billionier (ဟုတ္ေပါင္) good trainer for WAH” ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ course evaluation form ထဲမေတာ့ သည္အတိုင္း ထည့္ေရးခဲ့သည္။ သည္သင္တန္းမွ ဗဟုသုတေတာ့ အေတာ္ရခဲ့ပါ၏။

ထားပါေတာ့။ ကိုယ္ဘာတတ္ႏိုင္တာမွတ္လို႔။

(၂)

Work At Height သင္တန္း ဆိုေတာ့ တစ္ခုေတြးမိၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ငါးသေလာက္ၿပံဳး ၿပံဳးမိ၏။ အျခားမဟုတ္။ သူတို႔လိုသာ အျမင့္တက္တိုင္း Work At Height သင္တန္းတက္ခိုင္းရလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တစ္ရြာလံုး ေယာက္်ား၊ မိန္းမမက်န္ အကုန္သင္တန္းတက္ရဘုိ႔ ရိွေလသည္။

ရြာမွ အိမ္အမ်ားစုမွာ ဖက္မိုး၊ သက္ငယ္မိုး၊ ဓနိမိုးမ်ား မ်ားသည္။ ဆင္းရဲသူမ်ားက ဖက္မိုး၊ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ တတ္ႏိုင္သူမ်ားက သက္ငယ္မိုး၊ ပိုၿပီး ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္လွ်င္ ဓနိမိုး။ ပိုက္ဆံရိွသူမ်ားက သြပ္မိုးၾကသည္။ သြပ္မိုးသည္ ဆုိရာတြင္ပင္ အိမ္မႀကီးကိုသာမိုးၿပီး မီးဖိုေဆာင္ႏွင့္ ႏြားတင္းကုပ္တို႔ကိုမူ ဖက္ သို႔မဟုတ္ သက္ငယ္မိုးၾက၏။

ဖက္ဟူသည္ ေတာအတြင္းေပါက္ေနေသာ အင္ပင္မွ ေၾကြက်သည့္ အင္ဖက္မ်ားကို ေကာက္၊ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းထဲက ေရအိုင္ထဲတြင္ စိမ္။ ၀ါးသီတံတြင္ပ်စ္ကာ အမိုး၊ အကာလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတာထဲက ဖက္သြားေကာက္တာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ကုန္စရာမလို။ (ဒါ၊ အရင္တံုးက ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ ဟို ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ လက္မွတ္ရသူမ်ားလက္ခ်က္ျဖင့္ သစ္ပင္ေတြ႔ခ်င္လ်င္ စာအုပ္ထဲလွန္ရွာရသည့္ အေျခသို႔ဆိုက္သြားေလရာ သူတို႔ ဘယ္လို မိုးကာေနၾကသည္ကို မသိေတာ့ပါ။)

ဆိုေတာ့ ေႏြက်လွ်င္ အိမ္အမိုးမ်ား အသစ္ျပန္မိုးၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ငွားစရာမလို။ ဘယ္သူ႔အိမ္ ဘယ္ေန႔မိုးမယ္ဆိုတာ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားျဖင့္ လူငယ္မ်ားစုကာ သြားမိုးၾကျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္ရွင္က ထန္းလ်က္ႏွင့္ ေရေႏြးတိုက္သည္။ ထန္းလ်က္မရိွလည္း ကိစၥမရိွပါ။ ေရေႏြးမတိုက္လို႔လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ စုေပါင္း ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပဲြ မလုပ္ခဲ့ၾကပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ေစတနာႏွင့္ကိုယ္ သြားမိုးေပးၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္အိမ္ မိုးမည္ဆိုေတာ့လည္း သည္အတိုင္း လာမိုးၾကတာသာ ျဖစ္၏။ အခ်င္းခ်င္း စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္၊ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုလိုက္ႏွင့္၊ တေပ်ာ္တပါးႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ သည္ဓေလ့မ်ား က်န္ေသးသလား၊ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကၿပီလား မေျပာတတ္ပါ။ သည္ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ဓေလ့မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုလ်င္ျဖင့္ အလြန္၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္မိုးလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အက်ႌမ၀တ္ၾကပါ။ အႏို႔ မ၀တ္ဆို။ အက်ႌတစ္ထည္ တန္ေၾကးက မေသးလွ။ ပုဆိုး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကာ သည္အတိုင္း တက္မိုးၾကျခင္းျဖစ္၏။

ဖက္မိုးလွ်င္ ဖက္ကိုေရစိမ္ထားတာဆိုေတာ့ ဖက္မွက်လာသည့္ ေရပုပ္မ်ားမွာ အလြန္ယားလွ၏။ သည့္ထက္ဆိုးသည္က သက္ငယ္ ျဖစ္သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔က သက္ကယ္ဟုေခၚ၏)။ သက္ငယ္ကား ရွလည္းရွသည္။ ယားလည္းယားသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လို ကုတ္ရင္းဖဲ့ရင္းႏွင့္ အိမ္မိုးၿပီးရသည္။ မိုးၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကၿဖိဳကာ ေရခ်ိုဳး။

ဘယ္သူကမွလာၿပီး environmental friendly တို႔၊ green peace တို႔ recycle တုိ႔ လာတရားေဟာေနစရာမလို။ ဘ၀ေပးအသိျဖင့္ပင္ မႏွစ္ကမိုးထားသည့္ သက္ငယ္မ်ားကို အတင္းကန္ေက်ာက္မခ်ပဲ အသာအယာဖ်က္ခ်ကာ ေကာင္းေသး သည့္ အပ်စ္မ်ားကို အနားမ်ားျဖတ္ကာ ေအာက္ဆံုးက ခံမိုးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အသစ္မ်ားကို မိုးသည္။ အတန္ ေကာင္းေသးသည့္ အျပစ္မ်ားဆိုလ်င္ အသစ္ႏွင့္ညွပ္ကာ ျပန္မိုးၾကသည္။ ပိုက္ဆံမရိွေတာ့လည္း သည္လို ႀကံၾကဖန္ၾကရသည္ပဲ။

အိမ္မိုးၿပီဆုိကတည္းက အျမင့္တက္ရတာ မဟုတ္ပါလား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္၊ ေခါင္မိုးေပၚတက္တံုးက သည္အတိုင္း ထုပ္ေယာက္တန္းျမားမ်ားကို နင္းကာ ေက်ာ္ခြ တက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘာေလွခါးမွ မလို။ (အခုေတာ့ ဤကဲ့သို႔ ေက်ာ္ခြတက္ခဲ့ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္ႏိႈက္က ေလွခါးမွ မတက္၊ အျခားေနရာမွ ေက်ာ္ခြတက္ေနသူမ်ားေတြ႔လ်င္ ဓာတ္ပံုရိုက္ကာ ဒဏ္တပ္ေနရေလ၏။ အလြန္ရယ္စရာေကာင္းလွေသာ ကေျပာင္းကျပန္ေလာကႀကီး ျဖစ္ေပသည္။)

ေခါင္မိုးေပၚမွာလား၊ ဘယ့္ႏွာ fall prevention plan တုိ႔၊ safety harness တုိ႔ ရလိမ့္မလဲဗ်ာ။ လသာသာ၌ ၀ါးလံုးျမားတန္းမ်ားေပၚထိုင္ကာ သည္အတိုင္း မိုးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ ေခါင္မိုး၍ ျပဳတ္က်ေသသည့္မသာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ခဲ့ပါ။

(၃)

ဒါတင္ပဲလား။ ဘယ္ဟုတ္ပါလိမ့္မတံုး။ ေတာပါဆိုမွ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာတြင္ ထန္းပင္မ်ားရိွ၏။ ကိုယ့္လယ္ထဲကထန္းပင္ ကိုယ့္ထန္းပင္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္ႏိႈက္က ေတာ့ ထန္းပင္မလွီးတတ္ပါ။ ၿမိဳ႔သြား ေက်ာင္းတက္ေနသျဖင့္ ေတာသားတို႔တတ္အပ္သည့္ အ႒ာရသ ၁၈ ရပ္ကို အျပည့္အစံု မတတ္ေျမာက္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားလွီးထားေသာ ထန္းပင္ေပၚေတာ့ တက္ၿပီး ထန္းေရေသာက္တတ္ပါသည္။ (အဲေလ၊ ခိုးေသာက္တာမဟုတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းထန္းပင္ေပၚ အတူတူတက္ေသာက္တာ ျဖစ္ပါသည္။)

ထန္းပင္ေပၚတက္တာလည္း မိတ္ေဆြတို႔ ျမင္ဖူးပါလိမ့္မည္။ ဘာေလွခါးမွရိွတာမဟုတ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေမာင္းတက္ ဟုေခၚ၏။ ၀ါးတစ္ပင္လံုးကို အရင္းမွခုတ္လွဲကာ အကိုင္းအခက္မ်ားကို တစ္မိုက္ေလာက္ခ်န္လ်က္ ျဖတ္လိုက္လ်င္ပင္ အင္မတန္မွ ရိုးရွင္းလြယ္ကူလွသည့္ ေမာင္းတက္တစ္ေခ်ာင္းရေလေတာ့၏။ (အညာဘက္တြင္ေတာ့ ေလွခါးႏွင့္တက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္တြင္ ထန္းရည္ကို ၾကေသာင္း၀ါးကိုဆစ္ပိုင္းထားေသာ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျဖင့္ခံၿပီး အညာတြင္ေတာ့ ျမဴအိုး ႏွင့္ ခံသည္။ ေလွခါးႏွင့္စာလ်င္ ေမာင္းတက္က အႏၱရာယ္ပိုမ်ား၏။)

အႏွီေမာင္းတက္ကုိ ထန္းပင္တြင္ အထက္၊ အလယ္၊ ေအာက္ သံုးေနရာ၌ ႏီွးျဖင့္ ခ်ည္ထားလိုက္လွ်င္ ထန္းပင္ေပၚ တက္ရန္ လံုေလာက္ၿပီ။ ဘာ safe access မွ လာေျပာမေနပါႏွင့္။ သည္အတုိင္းပဲ တက္ေနၾကတာ ယခုအထိ။

သဟာေတာင္ ေမာင္းတက္ကုိ ရိုးရိုးေထာင္တာမဟုတ္။

ထန္းရည္ကို လူခိုးမွာစိုးသျဖင့္ အထက္က ေမာင္းတက္အတိုေလးပဲ ခ်န္ခဲ့ၿပီး ေအာက္ဘက္က ေမာင္းတက္ကို ျဖဳတ္ကာ သယ္သြားတာ ျဖစ္သည္။ တက္ခ်င္ေတာ့မွ ထိုေမာင္းတက္ကိုယူလာ၊ ေထာင္ၿပီး တက္ၾကတာျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ လူေပကပဲ။ အမွားနဲ႔ ဘယ္ကင္းပါလိမ့္မလဲ။

ကြ်န္ေတာ့္ဦးႀကီး ဦးျမဆင္မွာ ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်သျဖင့္ တစ္သက္လံုး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ျမင့္ ဘယ္သူဆိုပါလိမ့္၊ သူ႔နာမည္ေတာင္ ေမ့ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ႏွစ္က ထိုေကာင္ေလး ထန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ေသသည့္သတင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာအနီးတစ္၀ိုက္ အေတာ္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္းျဖစ္သြားခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ သူျပဳတ္က်ေသသည္မွာ ေသရိုးေသစဥ္မဟုတ္။

သူက ရြာမွ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးတစ္ဦး (ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္မ ႏွစ္၀မ္းကဲြေလာက္ေတာ္သည္။) ကုိ ႀကိဳက္သည္။ ေကာင္မေလးက ျပန္မႀကိဳက္။ သည္ေတာ့ လူငယ္တို႔ ဘာ၀ ထြက္ေပါက္ရွာသည္။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာ အရက္၊ ဖဲ လံုး၀မရိွ။ ထန္းရည္ေတာ့ သူသူငါငါ ေသာက္ၾကသည္။

ေကာင္ေလးက ထန္းရည္မေသာက္တတ္။ ထန္းရည္မေသာက္တတ္ေတာ့ ထန္းပင္လည္း ေကာင္းေကာင္း တက္တတ္ဟန္ မတူပါ။ ထန္းပင္တက္တာ လြယ္သည္မထင္ပါႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ခုနင္ကေျပာခဲ့သည့္ တစ္မိုက္ေလာက္ ရိွသည့္ ၀ါးတက္ကေလးမ်ားကို နင္း၊ ထန္းပင္ကိုဖက္လ်က္ တက္သြား။ အေပၚဆံုးေရာက္ေတာ့ ထုိေမာင္းတက္မွ ထန္းပင္အလက္မ်ားအၾကား ကူးေျပာင္းတက္ရသည္မွာ အသည္းယားဖြယ္ျဖစ္၏။ ေၾကာက္တတ္လ်င္၊ မကြ်မ္းက်င္လ်င္ ျပဳတ္က်ဘို႔ အလားအလာမ်ားပါသည္။   

သူထန္းပင္ေပၚက မည္သို႔မည္ပံုျပဳတ္က်သည္မသိပါ။ သူတစ္ေယာက္တည္း တက္ေသာက္တာ ျဖစ္သည္။ ကံကဆိုးခ်င္ေတာ့ ျပဳတ္အက်တြင္ ေအာက္မွေထာင္ထားသည့္ ေမာင္းတက္တည့္တည့္သို႔က်ေလရာ တံစို႔ထိုးၿပီးသား ျဖစ္ေလေတာ့၏။ သည္ေတာ့ သည္တံစို႔ႀကီးကို မည္သူမွ မႏုတ္ရဲ။ သည္အတိုင္း ေလးမ်က္ႏွာေဆးရံုသုိ႔ သယ္သြားရသည္။ ေတာေဆးရံုဆိုေတာ့ အဘယ္မွာလ်င္ ေဆး၀ါးျပည့္ျပည့္စံုစံု၊ ခဲြစိတ္ခန္း စသည္ ရပါမည္နည္း။

ၿမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးက ထို၀ါးတံစို႔ကို ႏုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏုတ္သည္ျဖစ္ေစ အသက္ရွင္ရန္ မလြယ္ပါဟု ဆို၏။ အႏို႔၊ ဟို႔ . . . . အေပၚကေအာက္ကိုျပဳတ္က်တာ လံွနဲ႔ထိုးတာထက္ ဆိုးေတာ့မေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ထဲက ကလီစာေတြကို ျဖတ္ကာ ရင္ေခါင္းအထိေရာက္ေနသည့္ သည္၀ါးတံစို႔ႀကီးကို ႏုတ္လ်င္လည္း ေသႏိုင္သည္၊ သည္အတိုင္းကလည္း ထားလို႔မျဖစ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး ႏုတ္လိုက္ဘို႔ဆံုးျဖတ္ၾက၏။ တံစို႔လည္းထြက္၊ အသက္လည္းထြက္။

(၄)

ယခုေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္ safety ဆိုသည့္အသံ သဲ့သဲ့မွ် ၾကားလာရပါၿပီ။ လူၾကားေကာင္းရံု အသံဟစ္ေနရံုမွ် မဟုတ္မူ၍ တကယ္ေစတနာပါပါႏွင့္ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကဘို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ လူဟူသည္ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ မဟုတ္။ လူမွန္လ်င္ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူ အေရးႀကီးၾကသူခ်ည္းျဖစ္၏။

            ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ခ်စ္တတ္လ်င္ သူ႔အသက္ကိုလည္း တန္ဘိုးထားတတ္ရမည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ မည္ကာမတၱမွ်သာမဟုတ္ဘဲ တကယ္လုပ္ၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

ညက ၄ နာရီေလာက္အိပ္ခဲ့ရလို႔ ခုည ေစာေစာအိပ္ေတာ့မဗ်ာ။

ေအးၿငိမ္း

၂၀၊ ၆၊ ၁၄။ ည ၉း၂၀ နာရီ

Check list မ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္သို႔အလည္ျပန္စဥ္ တစ္ေန႔သ၌ ႏွမတစ္၀မ္းကြဲျဖစ္သူ မေစာျမင့္၏ေယာက္်ား၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေယၹာ ဘန္႔ေဘြးကုန္းရြာသား ကိုသန္းခ်စ္ ေဆးခန္းျပရန္ ရန္ကုန္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္သို႔ ေရာက္ရိွလာေလ၏။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔ကိုမျမင္သျဖင့္ အႏို႔၊ ကိုသန္းခ်စ္လည္း မျမင္ပါလား ဟု မမတို႔ကို စံုစမ္းေမးျမန္းေလေသာ္  ေဆးခန္းသြားရာ၌ ေဆးစာအုပ္ႏွင့္ ေဆးမွတ္တမ္းမ်ား ပါမလာသျဖင့္ ျပန္လႊတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ရြာသို႔ျပန္ကာ ေဆးစာအုပ္မ်ားျပန္ယူသည္ဟု သိရေလသည္။ ေဆးခန္းလာျပတာဟယ္၊ ေဆးစာအုပ္ေမ့က်န္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဟု မမက အျပစ္တင္သည့္ေလသံႏွင့္ ၿငီးတြား၏။

            ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္စဥ္ မ်က္မွန္ေမ့က်န္ခဲ့သျဖင့္ ေလဆိပ္ထဲတြင္၀ယ္ရာ ABC ဆိုင္၌ ၃ က်ပ္ေလာက္ေပးရသည့္မ်က္မွန္ အေပါစားကို ၃၈ က်ပ္ေပး၀ယ္ခဲ့ရဖူးေလၿပီ။ ဟုိတစ္ေခါက္ ေရၾကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းကုန္းဘက္သို႔ လယ္ယာအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး ေဟာေျပာပဲြမ်ား သြားလုပ္စဥ္ကလည္း သရုပ္ျပမည့္ PPE မ်ား က်န္ခဲ့သျဖင့္ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ တူႏွင့္ထုခ်င္မိခဲ့ေလ၏။

            မိတ္ေဆြတို႔လည္း သည္လိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳး မၾကာခဏ ႀကံဳရဖူးပါလိမ့္မည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ား၌ Check list သံုးတတ္ေသာ အေလ့အထ မရိွ။ မရိွသည့္အတြက္ပင္ လယ္ထြန္သြား၊ ႏြားေမ့ ဟူေသာစကားပံု ေပၚခဲ့ရသည္မဟုတ္ေလာ။

            ယခု Checklist ၏ အေရးပါပံုအေၾကာင္း ေျပာျပပါမည္။

            ဘာပဲလုပ္လုပ္ Checklist ႏွင့္လုပ္ပါ။ ဥပမာ - ေစ်းသြားမည္ဆိုပါစို႔။ အိမ္မွာကတည္းက ဘာေတြ၀ယ္ရမလဲ ဟု စဥ္းစားကာ ၀ယ္ရမည့္ပစၥည္းစာရင္းကို ေရးမွတ္သြားပါ။ ေစ်း၀ယ္သည့္အခါ ထိုစာရင္းအတုိင္း၀ယ္ၿပီး တစ္ခု၀ယ္ၿပီးတိုင္း တစ္ခု ျခစ္ပါ။ ထိုအခါ ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ ဟူသည့္ ျပႆနာမွ ကင္းေ၀းပါလိမ့္မည္။

            အသင္ စင္ကာပူမွ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္သည့္အခါ စာရြက္ေပၚတြင္ အိမ္အတြက္ တစ္မ်က္ႏွာ၊ ကိုယ့္ဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္ တစ္မ်က္ႏွာ၊ မိန္းမဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္က တစ္မ်က္ႏွာ၊ ေက်းဇူးမကင္း၍ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မေကာင္းတတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ေပးရမည့္သူမ်ားအတြက္က တစ္မ်က္ႏွာ ၀ယ္ရမည့္ပစၥည္း စာရင္းကို စာျဖင့္ေရးမွတ္၍ ၀ယ္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေယာကၡမႀကီးကလည္း ဖူးဖူးမႈတ္၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း ဟုိလူက ထမင္းေခၚေကြ်းခ်င္၊ သည္လူက ထမင္းလာမစားလို႔ စိတ္ဆိုး စသျဖင့္ အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္ပါလိမ့္မည္။ 

            အေရးႀကီးသည္မွာ ခရီးသြားသည့္အခါ ျဖစ္၏။ ခရီးသြားေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ မသြားမီ တစ္ပတ္ေလာက္အလို ကတည္းက ယူစရာရိွသည့္ပစၥည္းမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေတြးကာ စာရင္းလုပ္ထားပါ။ အထုပ္အပိုးမ်ား ျပင္သည့္အခါ တြင္ ထိုစာရင္း (checklist) အတိုင္း ထည့္ပါ။ တစ္ခုထည့္ၿပီးတိုင္း တစ္ခု ျခစ္ (tick) လုပ္ပါ။

ယူေဆာင္ရန္ စာရင္း
စဥ္	အမ်ိဳးအမည္	ထည့္ၿပီး	မထည့္ရေသး	မွတ္ခ်က္
၁	ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္			လက္ကိုင္အိတ္
၂	ဗီဇာ			။
၃	ေလယာဥ္လက္မွတ္ (ဘယ္ေန႔တြင္ Check in လုပ္ရန္)			။
၄	မွတ္ပံုတင္			။
၅	ဘဏ္ကဒ္၊ ခလက္ဒစ္ကဒ္			။
၆	ဘဲြ႔လက္မွတ္၊ အမွတ္စာရင္း စသည့္ အေရးႀကီးသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား (ယူစရာလိုလွ်င္)			။
၇	ပိုက္ဆံအိတ္			။
၈	ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ား (မက္ေဖာ္မင္၊ အင္ဆူလင္) ေသာက္ရမည့္ေဆးမ်ားကို စာရင္းသပ္သပ္လုပ္ၿပီး အေရအတြက္ႏွင့္တကြ ထည့္ပါ။			luggage
၉	မ်က္မွန္			လက္ကိုင္အိတ္
၁၀	ေဘာပင္			။
၁၁	သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံ			luggage
၁၂	မွတ္စုစာအုပ္			လက္ကိုင္အိတ္
၁၃	ကင္မရာ			။
၁၄	ဖံုး			။
၁၅	ေရဘူး			။
၁၆	ေလယာဥ္ေပၚတြင္အဆာေျပစားရန္ ေပါင္မံု႔			။
၁၇	အက်ႌ၊ လံုခ်ည္ ၅ စံု			luggage
၁၈	မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ			။
၁၉	လမ္းမွာဖတ္ဘို႔ ေမာင္သာရ ရဲ့ ယုန္နဲ႔အတူေျပး၊ ေခြးနဲ႔အတူလိုက္			လက္ကိုင္အိတ္
၂၀	ေဒၚဘယ္သူ႔ဘုိ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ ဘယ္ႏွထုပ္			Luggage
၂၁	သမီးႀကိဳက္တတ္တဲ့အခ်ဥ္ထုပ္ တစ္ပါကင္			။

            သြားေလရာ မွတ္ပံုတင္ယူသြားပါ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္လံုး ေတြ႔ေနတာေတာင္ မွတ္ပံုတင္လိုေသးလားကဲြ႔ ဟု မျငင္းပါႏွင့္။ လုိပါသည္။ မွတ္ပံုတင္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ အျမဲထည့္ထားပါ။

            ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀တြင္လည္း Checklist သည္ အသံုးတည့္၏။ သည္တစ္ပတ္ ဘာေတြလုပ္စရာရိွသည္။ ဘာကို ဘယ္ေန႔လုပ္ရမည္။ ဘယ္ေန႔ ဘာဘိုးေပးရမည္။ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္ေန႔တြင္ ဘာကိစၥေတြ႔ရမည္၊ ဘယ္ေန႔တြင္ ဘယ္သူ႔သား မဂၤလာေဆာင္ရိွသည္ စသျဖင့္ ေတးမွတ္ထားလွ်င္ ေမ့ေနလို႔ ေပးစရာရိွတာေတြ ရက္ေက်ာ္သြားလို႔ ဒဏ္ေၾကး/အတိုးေပးရမည့္ ဒုကၡ စသည္တို႔မွ ကင္းလြတ္ပါလိမ့္မည္။

အလုပ္လုပ္သည့္အခါတြင္လည္း Checklist ႏွင့္လုပ္ပါ။

Safety အလုပ္မ်ားတြင္မူ ေနရာတကာ Checklist ပါ၏။ ဥပမာ - Permit To Work တြင္ Checklist ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါသနည္း။ ပါသင့္ပါထိုက္သည့္၊ ရိွသင့္ရိွထိုက္သည့္အရာမ်ား ရိွေနေစရန္ စစ္ေဆးသည့္အခါ အားလံုးျပည့္စံုရန္၊ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ခဲ့ေစရန္ Checklist လုပ္ေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တြင္ နမူနာ Checklist မ်ား ျပထားပါသည္။

Checklist မ်ားႏွင့္ေနထိုင္တတ္ရန္ နမူနာယူက်င့္သံုးၾကပါမည့္အေၾကာင္း တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၃၊ ၆၊ ၁၄။ ၀၀း၃၃ နာရီ

စင္ကာပူတြင္ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ထူေထာင္ျခင္း

(၁) အခ်ီး

ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လုိလုပ္ေနတယ္။ ငါတို႔လည္း လက္ရိွအေျခအေနကို ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ဟု နမူနာယူၾကေစရန္သာျဖစ္ၿပီး ပံုတူကူးခ်ရန္ မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ လူတန္းေစ့ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံထူေထာင္ရာတြင္ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ေသာ လူအရင္းအျမစ္၊ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ စီမံခန္႔ခဲြမႈ ႏွင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႏုိင္ငံအေပၚ တကယ္ေစတနာထား လုပ္ေဆာင္မႈတို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း မည္သည့္ သဘာ၀သယံဇာတမွမရိွဘဲ တိုင္းျပည္ကို ဆယ္စုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ပထမႏိုင္ငံ (First World) ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပခဲ့ေသာ စင္ကာပူႏုိင္ငံကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သိႏိုင္ပါသည္။

ထိုအခ်က္မ်ားထဲမွ လူအရင္းအျမစ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးမွာ အလြန္အေရးပါေသာ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံသားမ်ားကို ထူးခြ်န္ေသာ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ဖန္တီးယူေရးမွာ လြယ္ကူလွေသာ အလုပ္မဟုတ္ပါ။ ေငြေၾကး ႏွင့္ အခ်ိန္ မ်ားစြာလုိပါသည္။

အမွန္တကယ္တတ္ကြ်မ္းနားလည္သူမ်ားအား ေမြးထုတ္ေရးတြင္ ပညာေရးသည္ အဓိကအက်ဆံုးျဖစ္၏။ ပညာေရး ဟုဆိုရာတြင္ ပံုမွန္ေက်ာင္းသင္ပညာေရးႏွင့္ ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရးဟု ႏွစ္မ်ိဳးရိွရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး အေရးႀကီးပါသည္။ ေက်ာင္းသင္ ပညာေရးတြင္ အကန္႔အသတ္မ်ားစြာရိွ၏။ ထိုအထဲမွ အဓိကအတားအဆီးမွာ ဆင္းရဲမဲြေတမႈ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘကခ်ိဳ႔တဲ့သျဖင့္ သားသမီးကို ေက်ာင္းမထားႏိုင္ေသာျဖစ္ရပ္မ်ား ျမန္မာတြင္မက ကမၻာတစ္၀ွမ္းတြင္ပါ အေျမာက္အျမားရိွသည္။

ထိုအခါ ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေက်ာင္းမေနလိုက္ရေသာ သူမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရးျဖင့္ ၎တို႔၏ အရည္အေသြးကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရန္ အေရးႀကီးလာပါသည္။ ပံုမွန္ပညာေရးကို ၿပီးဆံုးေအာင္ သင္ၾကားခဲ့ရ သူမ်ားအေနႏွင့္ပင္ လက္ေတြ႔ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးသည့္ ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရး လိုအပ္ေနပါေသးသည္။

ထိုလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းရန္ အေကာင္းဆံုး အေထာက္အကူမွာ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား ထူေထာင္ေပးျခင္း ျဖစ္၏။

သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ အစိုးရကဖြင့္လွစ္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ ပုဂၢလိကႏွင့္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားကဖြင့္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးထပ္မံရိွပါသည္။

အစိုးရကဖြင့့္လွစ္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္မူ စနစ္တက်ေရးဆဲြထားေသာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ား၊ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးထားေသာ သင္တန္းဆရာမ်ား၊ သင္တန္းအေထာက္အကူျပဳပစၥည္းမ်ား စသည္တို႔ ရိွလိမ့္မည္ ဆိုသည္ကို ယံုမွားသံသယ ရိွရန္မလိုပါ။

သို႔ဆိုလွ်င္ ျပင္ပသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားအတြက္ စနစ္တက် ေရးဆြဲထားေသာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ား၊ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးထားေသာ သင္တန္းဆရာမ်ား၊ သင္တန္းအေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ရိွပါသလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရး (သို႔မဟုတ္) သက္ႀကီးပညာေရး (adult education) တစ္နည္းအားျဖင့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာေရး (continuing education) ကို က်က်နန ေရးဆဲြအေကာင္အထည္ေဖာ္မႈ အလြန္အားနည္းေနပါ ေသးသည္။ အစိုးရကဖြင့္လွစ္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား ရိွသည့္တိုင္ အကန္႔အသတ္မ်ားလွသလို မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္သင္တန္းရိွသည္၊ မည္ကဲ့သို႔တက္ရသည္၊ မည္သူမ်ားတက္ခြင့္ရိွသည္ စေသာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား ျပည္သူလူထုအၾကား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရာက္မလာေသးပါ။ ျပည္သူအမ်ားစုမွာ ထုိသင္တန္းမ်ားရိွမွန္းပင္ မသိၾကပါ။

ယခုအခါ ပုဂၢလိကသင္တန္းေက်ာင္းမ်ား ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးစေသာ ၿမိဳ႔ႀကီးမ်ားတြင္ အမ်ားအျပားရိွေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထုိသင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၏ အရည္အေသြးကို အစိုးရက ေစာင့္ၾကည့္၊ ၾကပ္မတ္၊ ထိန္းသိမ္းေပးမႈမ်ား ရိွပါသလား။ ထိုသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားသည္ မည္သုိ႔မည္ပံု သင္ၾကားေပးေနၾကပါသနည္း။ သင္ပံုသင္နည္းမ်ားမွာ ထိေရာက္ေသာ သင္ၾကားပို႔ခ်နည္းမ်ား ျဖစ္ပါသလား။ သင္ၾကားေပးေနေသာ သင္ရိုးမ်ားမွာ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ သင္တန္းနာမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ပါသလား။ သိသင့္သိထိုက္၊ တတ္သင့္တတ္ထိုက္သည္တို႔ ပါ၀င္ပါသလား။

သင္ၾကားေနေသာ သင္တန္းဆရာမ်ားမွာ အရည္အေသြးျပည့္ သင္တန္းဆရာမ်ား ဟုတ္ပါသလား။ ဟုတ္မဟုတ္ မည္သည့္စံျဖင့္ တုိင္းပါသနည္း။ ထုိသင္တန္းမ်ားမွ ဆင္းလာသူမ်ားသည္ ထိုသင္တန္းမွ ပို႔ခ်လိုက္ေသာ ပညာရပ္မ်ားကို ေသခ်ာစြာတတ္ေျမာက္ပါရဲ့လား။ ထိုသူတို႔ တကယ္တတ္မတတ္ မည္ကဲ့သို႔ သိႏိုင္ပါသနည္း။ ထုိသင္တန္းမွ ရလာေသာ လက္မွတ္သည္ ထိုသူအား အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရေစေရးအတြက္ အာမခံေပးႏိုင္ပါသလား။

ယခု စင္ကာပူတြင္ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ထူေထာင္ျခင္းအေၾကာင္း ေျပာျပပါမည္။ အေကာင္းႀကီးပင္ မဟုတ္လွေသာ္လည္း သူတို႔လုပ္တာ အေတာ္ေလး စည္းစနစ္က်ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ဟု ဆုိရသနည္းဟူမူ စနစ္ပင္မည္မွ်ေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားေသာ္လည္း အာရွသားတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း ညာတာပါေတးျဖင့္ ဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခား လုပ္စားေနသူ အမ်ားအျပားရိွေနေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စနစ္ကေတာ့ မဆိုးလွပါ။

မည္မွ်ပင္ စနစ္တက်လုပ္ေစကာမူ စနစ္ကိုလွည့္ျဖားကာ ဥပေဒကို မ်က္လွည့္ျပလ်က္ ညာ၀ါၿဖီးျဖန္း လုပ္စားၾကမည့္သူေတြရိွေနပါက မည္မွ်ပင္ စနစ္ေကာင္းေစကာမူ ေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရိွပါဟု ေျပာလိုပါသည္။

            ယခု ဤအေၾကာင္းေျပာပါမည္။ အေသးစိတ္ေျပာျပမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ အတန္ငယ္ရွည္ပါမည္။ သည္းခံဖတ္ပါခင္ဗ်ား။

(၂) အရည္အေသြးအတြက္ အစိုးရမွ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္း

            ကြ်န္ေတာ္က Safety လုိင္းမွျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပိုကြ်မ္းက်င္ေသာ Safety သင္တန္းမ်ားအေၾကာင္း ေျပာပါမည္။ စင္ကာပူတြင္ Safety သင္တန္းမ်ားကို ပိုက္ဆံရိွတုိင္း ဖြင့္ခ်င္သလို ဖြင့္လို႔မရေအာင္ အစိုးရက လုိင္စင္ျဖင့္ ထိန္းထားပါသည္။ ဤလိုင္စင္ကို ခ်ေပးသူမွာ MOM (Ministry of Manpower) ျဖစ္၏။ MOM မွ အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ သင္တန္းေက်ာင္းကို ATP (Accredit Training Provider) ဟု ေခၚပါသည္။ လိုင္စင္ရသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားကို MOM website (http://www.mom.gov.sg) တြင္ ၾကည့္လို႔ရပါသည္။ လိုင္စင္မရိွသူမ်ား သင္တန္းဖြင့္လို႔ မရပါ။

            လုပ္ငန္းအမ်ိဳးအစားအလိုက္ မတက္မေနတက္ရေသာ သင္တန္းမ်ားအား အစုိးရမွ သတ္မွတ္ထားပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ထိုသင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရိွမွ ထိုအလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ျပဳသည္။ ထုိသင္တန္းမ်ားကိုလည္း MOM website တြင္ပင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ၂၀၁၄ မတ္လထိ သင္တန္းစုစုေပါင္း ၅၈ ခု ရိွပါသည္။ မည္သည့္သင္တန္းကို မည္သည့္ သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ တက္ႏိုင္ေၾကာင္းလည္း သင္တန္းေက်ာင္း link ေပးထား၏။ ထုိသင္တန္းေက်ာင္း link ကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ထုိသင္တန္းေက်ာင္းက မည္သည့္ သင္တန္းမ်ားေပးသည္။ မည္သည့္ရက္၌ မည္သည့္သင္တန္းမ်ား တက္ႏိုင္သည္။ မည္မွ်ၾကာမည္။ သင္တန္းေၾကး မည္မွ်ရိွသည္။ သင္တန္းတည္ေနရာ စသည္တို႔ကို အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပထား၏။ ထုိ႔ျပင္ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အင္တာနက္မွပင္ သင္တန္းေလွ်ာက္လႊာတင္၍ ရပါသည္။

            သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ခြင့္ လိုင္စင္ကို MOM website တြင္ online ေလွ်ာက္ရသည္။ ထို website တြင္ သင္တန္းေက်ာင္း လိုင္စင္ေလွ်ာက္ရန္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပထား၏။ ပစၥည္း (သင္တန္းခန္းမ၊ သင္ၾကားမႈ အေထာက္အကူပစၥည္းမ်ား စသည္) ႏွင့္ လူ (သင္တန္းဆရာ) ဟူ၍ လိုအပ္ခ်က္ႏွစ္မ်ိဳးရိွသည့္အနက္ ပစၥည္းက ေငြရိွလွ်င္ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္လို႔ ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လူကိုမူ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ရန္ မလြယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထုိသူမ်ားသည္ သူတို႔သတ္မွတ္ထားေသာ စံႏႈန္းႏွင့္ကိုက္ညီသူမ်ား ျဖစ္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ထိုသတ္မွတ္ထားေသာ စံႏႈန္းမ်ားတြင္ သင္တန္းႏွင့္ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳဟု ႏွစ္မ်ိဳးရိွ၏။ သင္တန္းကို ပိုက္ဆံေပးတက္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္သက္ကုိမူ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္၍ မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူလိုအပ္ခ်က္ အေရးႀကီးသည္ဟု ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ ထိန္းခ်ုဳပ္ထားပါသနည္း။ ရွင္းပါသည္။ အရည္အေသြးလိုခ်င္လို႔ ထိန္းထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ မႈိလိုေပါက္ေနေသာ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းသင္ေပးလုိက္ၿပီး လက္မွတ္မ်ားကို စက္ႏွင့္ ရိုက္ထုတ္ထားေသာ သင္တန္းဆင္းမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ မည္မွ်ပင္သင္တန္းဆင္းမ်ား မ်ားပါေစ၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းအတြက္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အစိုးရလိုခ်င္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ျပည့္မီေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ေသာ သင္တန္းဆရာမ်ား ရရိွေစရန္ ထိုအရည္အေသြးႏွစ္ရပ္ျဖင့္ ထိန္းထားျခင္း ျဖစ္၏။

            ဤသည္မွာ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးေသာ လူအရင္းအျမစ္ပ်ိဳးေထာင္ရာတြင္ အေရးတႀကီး ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ လက္မွတ္မ်ားကိုင္ထားၿပီး ေတာင္ကိုင္ရမလို၊ ေျမာက္ကိုင္ရမလို ျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ အရည္အေသြးျပည့္သည့္တုိင္းျပည္ကို မည္ကဲ့သို႔ထူေထာင္ပါမည္နည္း။

(၃) သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုဖြင့္ရန္ လိုအပ္ခ်က္

လိပ္စာတစ္ခုထဲ၌ (အေဆာက္အဦတစ္ခုတည္း၌) သင္တန္းတူႏွစ္ခု (သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုတည္းမွျဖစ္ေစ၊ အျခားသင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုခုမွျဖစ္ေစ) ဖြင့္ခြင့္မျပဳ။ သင္တန္းမ်ားတြင္သင္မည့္ သင္ရိုးမ်ားကို MOM သို႔ တင္ျပ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူရသည္။ တစ္ခါတင္လွ်င္ ဘာသာတစ္မ်ိဳး (ဥပမာ - အဂၤလိပ္) ကိုသာ စဥ္းစားေပးသည္။ အျခား ဘာသာျဖင့္ (ဥပမာ - ျမန္မာဘာသာ) သင္လိုပါက သီးသန္႔တင္ရသည္။ ထိုဘာသာျပန္မ်ားမွာ အတည္ျပဳထားေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာသင္ရိုးႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ကုိက္ညီရမည္။

            သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ အခိ်န္ျပည့္ေက်ာင္းအုပ္ (သို႔မဟုတ္) မန္ေနဂ်ာ တစ္ဦး၊ အခ်ိန္ျပည့္ သင္တန္းဆရာ တစ္ဦး အခ်ိန္ပိုင္းသင္တန္းဆရာတစ္ဦး ခန္႔ထားရပါမည္။

            ေအာက္ပါသင္တန္း ေလးမ်ိဳးသင္လိုပါက အစိုးရသုိ႔ paid-up capital ေဒၚလာ ငါးေသာင္း တင္ရသည္။

i. Construction Safety Orientation Course for Workers; 
ii. Safety Orientation Course for Workers (Metalworking);
iii. Oil/Petrochemical Industries Safety Orientation Course for Workers; and
iv. Shipyard Safety Instruction Courses for Workers (General Trade, Hot-work Trade or Painter Trade)

ထို သင္တန္းေလးမ်ိဳးမွအပ အျခားသင္တန္းမ်ားဆိုပါကမူ paid-up capital ေဒၚလာ ငါးေထာင္သာ တင္ရပါသည္။

            သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုထူေထာင္ရန္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို MOM website တြင္ေဖာ္ျပထားရာ စုစုေပါင္း ၃၂ ခ်က္ရိွ၏။ ၃၂ ခ်က္ဟု ဆုိရာတြင္ပင္ တစ္ခ်က္ခ်င္းကို အေသးစိတ္ျဖန္႔လိုက္ပါက အခ်က္ ၅၀ ေလာက္ ရိွပါသည္။ ဤလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါမည္။

(Ref: http://www.mom.gov.sg/workplace-safety-health/applications-registrations/competent-organisation/apply-competent-organisation/Pages/accredited-training-provider.aspx)

            သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္မည့္ကုမၸဏီကို ACRA (Accounting and Corporate Regulatory Authority) တြင္ မွတ္ပံုတင္ရသည္။ စင္ကာပူတြင္ရိွေသာ မည္သည့္ကုမၸဏီမဆို ACRA တြင္ မွတ္ပံုတင္ရ၏။ MOM တြင္ လိုင္စင္ ေလွ်ာက္သည့္အခါ ACRA မွ business profile ကို တဲြတင္ရသည္။ ထို႔ျပင္ သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္မည့္ေနရာအား သတ္မွတ္ထားေသာ စံႏႈန္းမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ၿပီး URA (Urban Redevelopment Authority) မွ approval letter ယူရသည္။ ထုိစာကိုပါ ပူးတဲြတင္ျပရသည္။

            (ကြ်န္ေတာ္တို႔ငွားထားေသာအခန္းက ၆ မီတာ ျမင့္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထပ္ခိုးထည့္ၿပီး အေပၚေအာက္ သင္တန္းခန္း ေလးခန္းလုပ္ရန္ ႀကံေသးသည္။ သို႔ေသာ္ PE က မင္းတို႔ ထပ္ခိုးထည့္ရင္ URA က လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိသျဖင့္ မထည့္ေတာ့။ သူက Total Floor Area မ်ားသြားမွာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဒီဇုိင္း၀န္အားထက္ပိုမ်ားသြား မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ URA ကလက္မခံျခင္းျဖစ္သည္ ဆို၏။)

            သင္တန္း၌ လက္ေတြ႔သင္ၾကားမည့္ သင္ေထာက္ကူ ျငမ္းစင္ စသည္တို႔ကို PE (Professional Engineer) ၏ တြက္ခ်က္၊ လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ ဒီဇိုင္းအတိုင္း ေဆာက္ရသည္။ ဤသည္မွာလည္း အေထြအထူးေခါင္းစားစရာ မလိုေအာင္ CDA ထဲတြင္ပင္ စံဒီဇိုင္းကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ PE ဆိုသူက ဤဒီဇုိင္းကို အနည္းငယ္ အာပလာလုပ္ကာ PE တံုးေလးထုလ်က္ ပုိက္ဆံ ၃၀၀၀ ေတာင္းျခင္းျဖစ္၏။

            ဆိုးသည္မွာ MOM သို႔ လုိင္စင္တင္သည့္အခါ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုပံုစံ အၿပီးအစီးျပင္ဆင္ၿပီးမွ တင္ရျခင္း ျဖစ္၏။ လိုင္စင္က်ေတာ့မွ စျပင္္ရတာမဟုတ္။ သည္ေတာ့ လုိင္စင္တင္ဘို႔ သင္တန္းခန္းကို အားလံုးျပင္ဆင္ရသည္။ အဲယားကြန္း၊ မီးေပးမႈ၊ စားပဲြ၊ ထိုင္ခံု၊ ၀ိႈက္ဘုတ္ စသည္။ ဤစာရင္းမွာလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဟုိဟာေလးထည့္ရင္ေကာင္းမယ္ စသျဖင့္ တစ္ခုခ်င္း လိုက္စဥ္းစားေနစရာမလို။ သင္တန္းခန္းတစ္ခုတြင္ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားပါရမည္ကို တစ္ပါတည္း စာရင္းလုပ္ေပး ၿပီးသားျဖစ္၏။ ထုိစာရင္းတြင္ပါသည့္ပစၥည္းအားလံုး ထည့္သြင္း တပ္ဆင္ရသည္။ တပ္ဆင္ၿပီးေၾကာင္း Checklist တြင္ လက္မွတ္ထိုး၊ သင္တန္းခန္းကို ဓာတ္ပံုရိုက္၊ လက္ေတြ႔လုပ္မည့္ ေနရာကို ဓာတ္ပံုရိုက္ကာ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္တကြ လိုင္စင္ ေလွ်ာက္လႊာႏွင့္ တစ္ပါတည္း ပူးတဲြတင္ျပရသည္။          

            ဓာတ္ပံုမွ် မကေသး။ မည္မွ်ေသခ်ာသနည္းဆိုလွ်င္ သင္တန္းခန္းအတြက္ ၀ယ္ထည့္ထားသည့္ ပစၥည္း၀ယ္ ေဘာက္ခ်ာမ်ားပါ ပူးတဲြတင္ျပရေသးသည္။ ကြန္ျပဴတာ၀ယ္တာ၊ ပေရာ္ဂ်က္တာ၊ ပရင္တာ၊ စားပဲြ၊ ကုလားထိုင္ေတြ၀ယ္တာ၊ အဲယားကြန္းဆင္တာ အကုန္တင္ျပရသည္။ ထိုအထဲတြင္ အမွတ္စစ္စက္ႏွင့္ ေဆာ့ဖ္၀ဲ ၀ယ္ရတာလည္း ပါ၏။ အထက္ေဖာ္ျပပါ သင္တန္းေလးခုအတြက္ အမွတ္စစ္ရာတြင္ ထုိပရိုဂရမ္ႏွင့္စစ္ရၿပီး ရလဒ္ကို MOM database ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ခ်ိတ္ဆက္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားတစ္ဦး သင္တန္းတက္ၿပီးမၿပီး၊ ေအာင္မေအာင္ကို MOM website တြင္ အခ်ိန္မေရြးစစ္ၾကည့္လို႔ ရသည္။

ထို႔ေနာက္ သင္တန္းဆရာမ်ား ခန္႔ထားေရး ျဖစ္၏။ ခန္႔ထားမည့္သင္တန္းဆရာစာရင္း၊ ထိုသင္တန္းဆရာမ်ား၏ ကုိယ္ေရးအတၳဳပၸတိၱ၊ လက္မွတ္မ်ား၊ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳမွတ္တမ္း စသည္တို႔တင္ျပရသည္။ သင္တန္းဆရာမ်ားတြင္ ရိွရမည့္ အရည္အခ်င္းကို CDA တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

သင္တန္းေက်ာင္းမွ ဆင္းလာသူမ်ားအား အားလံုးတေျပးညီ အရည္အေသြးမ်ား ရရိွေစႏိုင္ရန္ သင္တန္းေက်ာင္း မ်ားတြင္ သင္မည့္သင္ရိုး၊ သင္တန္းဆရာမ်ား၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို အစိုးရမွ ခ်မွတ္ေပးထားသည္။ မည္သည့္သင္တန္း အတြက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္သင္ရိုးအတိုင္းသင္ရမည္။ ထိုသင္တန္းကိုသင္မည့္ဆရာတြင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား ရိွရမည္ဟု သတ္မွတ္ထား၏။ ဤသည္ကို CDA (Curriculum Development Advisory) ဟု ေခၚသည္။ CDA ကို အစိုးရ website (https://www.wshc.sg) တြင္ အခမဲ့ download လုပ္ယူ၍ ရပါသည္။

(၄) ACTA (အက္တာ)

            သင္တန္းတစ္ခုကို သင္ႏုိင္ရန္ ထိုသင္တန္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ အနည္းဆံုး ၅ ႏွစ္ရိွရမည္။ ဥပမာ - ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သင္တန္းမ်ား သင္မည့္သူသည္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ (စူပါဗုိက္ဆာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ မန္ေနဂ်ာ စသည္) လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ အနည္းဆံုး ၅ ႏွစ္ရိွရမည္။ အကယ္၍ သေဘၤာက်င္း (marine) ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သင္တန္းမ်ား သင္မည္ဆိုပါက marine အေတြ႔အႀကံဳ အနည္းဆံုး ၅ ႏွစ္ရိွရမည္ စသည္။ (ကြ်န္ေတာ္က သေဘၤာက်င္းတြင္ ၁၉၉၈ မွ ၂၀၀၀။ ၂၀၀၅ မွ ၂၀၀၇။ ေလးႏွစ္လုပ္ဘူးသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ ၅ ႏွစ္ မျပည့္သျဖင့္ marine သင္တန္းမ်ား သင္ဘို႔ရမရ မေသခ်ာ။)

            သူတို႔ကေတာ့ competent person ဟု ေခၚ၏။ တကယ္တတ္ေျမာက္ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားကိုသာ သင္တန္းဆရာ ျဖစ္ေစသည္။ Competent person ျဖစ္ရန္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ခ်က္ လက္ဆုပ္လိုက္ျပရန္ လိုသည္။ ဤသည္မွာ Skill + Knowledge ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ + လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳတို႔ကို ျပရသည္။

သင္တန္းဆရာမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ သင္တန္းမ်ားရိွ၏။ ထိုသင္တန္းမ်ားထဲမွ သင္တန္းဆရာျဖစ္ရန္ အေျခခံအက်ဆံုးသင္တန္းမွာ ACTA (Advanced Certificae in Training and Assessment) ျဖစ္၏။ ထိုသင္တန္းတြင္ CU1 မွ CU6 ထိ module ၆ ခု ပါသည္။ အခ်ိန္ျပည့္သင္တန္း ဆရာျဖစ္ရန္ ထိုသင္တန္း ၆ ခုစလံုး တက္ေရာက္ေအာင္ျမင္ လက္မွတ္ရၿပီး ရမည္။ အခ်ိန္ပိုင္းဆရာဆိုလွ်င္ေတာ့ CU1, CU2, CU4, CU6 သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ေလးခု ရိွရမည္။ အျပည့္အစံုသိႏိုင္ရန္ ေအာက္တြင္ မူရင္းကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။

(Ref: http://www.ial.edu.sg/index.aspx?id=80)

ACTA (Advanced Certificae in Training and Assessment)

SPECIALISATION TRACKS

There are two specialisation tracks in ACTA:

·           Facilitated Learning – suitable for trainers and developers practising classroom-based facilitated training and courseware development.

·           On-the-Job Training – suitable for trainers and developers practising the OJT training approach and use of blueprint in courseware development.

 Course participants can opt for any of the two specialisation tracks:

Facilitated Learning

A specialisation that will certify your ability in developing competency-based training programmes; delivering them in a classroom-training environment; and assessing a trainee’s competency levels.

On-the-Job Training (OJT)

A specialisation that will certify your competence in developing and conducting OJT programmes; as well as assessing the competency level of workers in performing a specific job function.

Under the Facilitated Learning track, you are required to complete CU1, CU2, CU3A, CU4A, CU5, and CU6.

Under the On-the-Job (OJT) track, you are required to complete CU1, CU2, CU3B, CU4B, CU5, and CU6.

If you have completed your ACTA in either track, you could top up on the two modules (CU3A / B and CU4 / B) from the other track and obtain 2 ACTA certification – one from each track.

            အထက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္အလက္မ်ားအရ ထိုသင္တန္းကို ႏွစ္မ်ိဳးေလ့လာ သင္ယူႏုိင္၏။ တစ္မ်ိဳးမွာ သင္တန္းခန္းမ အတြင္း၌ ထိုင္လွ်က္ သင္တန္းဆရာပို႔ခ်သည္ကို နားေထာင္၊ ေလ့က်င့္သည့္သင္တန္း (စာေတြ႔) (Facilitated Learning) ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ သင္ၾကားပို႔မည့္ ေနရာသို႔ သင္တန္းဆရာကသြားေရာက္ကာ  ေဟာသည္လို လုပ္ရသကြ ဟု လက္ေတြ႔ျပသျခင္း (လက္ေတြ႔) (On-the-Job Training) ျဖစ္၏။

            အထက္ပါဇယားကုိၾကည့္လွ်င္ CU ၆ ခုအနက္ CU1, CU2, CU5, CU6 မ်ားမွာ စာေတြ႔ေရာ၊ လက္ေတြ႔သင္တန္း အတြက္ပါ အတူတူပင္ျဖစ္ၿပီး စာေတြ႔သင္တန္းအတြက္ CU3A ႏွင့္ CU4A၊ လက္ေတြ႔သင္တန္းအတြက္ CU3B, CU4B ဟု ကြာသြားသည္။ အထက္ပါဇယားတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ သင္တန္း ၆ ခုကို ျမန္မာလိုျပန္ျပရလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

CU1: စင္ကာပူအစိုးရမွ ခ်မွတ္ထားေသာ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္မႈအရည္အေသြး စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ကို နားလည္ျခင္း

CU2: သက္ႀကီးသင္တန္းအေျခသေဘာတရားမ်ားႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားစံႏႈန္းမ်ားကို သင္တန္း၌ အသံုးခ်ျခင္း

CU3: သင္တန္းအစီအမံ (ပရိုဂရမ္) ဒီဇိုင္း ေရးဆဲြျခင္း

CU4: သင္တန္းပို႔ခ်ရန္ ျပင္ဆင္ျခင္း ႏွင့္ သင္တန္းပို႔ခ်ျခင္း

CU5: စာေမးပဲြ/အကဲျဖတ္ ဇယား ျပင္ဆင္ျခင္း

CU6: ကြ်မ္းက်င္မႈအေျခခံ (competency based) အကဲျဖတ္ျခင္း

            CU ဆိုသည္မွာ Competency Unit ျဖစ္၏။ ဤတြင္ ကြ်မ္းက်င္မႈအေျခခံ (competency based) ဆိုေသာ စကားလံုးကို စာရႈသူတို႔ သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ သင္တန္းသားတကယ္တတ္မတတ္ကို စာေတြ႔လက္ေတြ႔ စမ္းသပ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဥပမာ - safety harness အေၾကာင္း သင္ရာတြင္ safety harness ကို မည္ကဲ့သို႔ ေရြးခ်ယ္ရသည္၊ စစ္ေဆးရသည္ စသည့္ စာေတြ႔ ဗဟုသုတ သာမက လက္ေတြ႔လည္း ၀တ္ျပခိုင္းျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။

            ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ဤစနစ္လုပ္လုိက္ပါေသးသည္။ ဘာတဲ့၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ အကဲခတ္ ဆိုလား။ အစိုးရမူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်င့္သံုးသည္။ စာေမးပဲြစစ္စရာမလို။ ေက်ာင္းသား၏ အရည္အေသြးကို ဆရာဆရာမက အကဲျဖတ္ကာ တကယ္တတ္ေျမာက္သည့္ ေက်ာင္းသားကုိ အတန္းတင္ေပးျခင္းျဖစ္၏။

            သုိ႔ေသာ္ သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း ျမန္မာျပည္ဆိုသည္မွာ လုပ္လုိက္လွ်င္ ေသာက္တလဲြက မ်ားသည္။ သည္စနစ္က ငါတို႔နဲ႔ ကုိက္ညီသလားဆိုတာ မသံုးသပ္။ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္၊ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ။ သည္စနစ္ေကာင္းသည္ဆိုကာ အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားလွသည့္ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ခ်မွတ္က်င့္သံုး ေလေတာ့ရာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားခမ်ာ ဆယ္တန္းေရာက္လာသည့္တိုင္ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ မွန္ေအာင္ စာလံုးမေပါင္း တတ္ေသာ အေျခအေနထိ ဆိုက္ေလ၏။ ဤစနစ္ စတင္က်င့္သံုးလိုက္သည္မွအစ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ငဒူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေလေတာ့ သတည္း။

            ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ေရွ႔မဟုတ္တာ လုပ္လာလွ်င္ မေနတတ္။ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ခ်င္သည္။ အစိုးရက သူတို႔လူမ်ားအား လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားျဖစ္လာေအာင္ စနစ္မ်ားခ်မွတ္၊ အတင္းေရာ အဓမၼပါ အစြမ္းကုန္ ေလ့က်င့္ လုပ္ေပးေနသည့္တိုင္ ရာႏႈန္းျပည့္ ျဖစ္လာသလားဆုိေတာ့ မျဖစ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မျဖစ္သနည္း။ လူေတြျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မျဖစ္ပါသည္။ ရွင္းပါအံ့။

            လိုအပ္ခ်က္အရ သည္သင္တန္းအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္သြားတက္ပါသည္။ ပိုက္ဆံႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားေပးကာ တက္ရ ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရသမွ်အကုန္ယူဘို႔ အားထုတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္လို႔သာ လာတက္ရသည္၊ လက္မွတ္ရ ၿပီးေရာ ဆုိသူမ်ားလည္း မနည္းလွပါ။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ညာ၀ါၿဖီးျဖန္းေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ CU3A ကို STADA တြင္ တက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္စားပဲြတည္းထိုင္သူက ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူက ငါ့အတြက္ေတာ့ လက္မွတ္ရဘို႔က လဲြၿပီး ဘာမွစိတ္မ၀င္စားဘူးဟု ဆုိပါသည္။

            သင္တန္းတြင္ လက္ေတြ႔ေရးရေသာ assignment မ်ားေရးရသည္။ ဤ assignment မ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာမေရးဘဲ ခုိးခ်သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အျခားသူမ်ားေရးထားေသာ assignment မ်ားကို ေတာင္းၾကည့္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္တာ သူတို႔ဘယ္လိုေရးထားသလဲဆိုတာ နမူနာယူရံုမွ် ျဖစ္ပါသည္။ အႏို႔ သူတို႔ေတြ ခိုးခ်တယ္ဆိုတာ မင္းက ဘယ့္ႏွာလုပ္ သိသတုံးကြာ ဟု ေမးပါ။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ သင္တန္းဆရာမ်ားက ေျပာတာျဖစ္ပါသည္။ မင္းတို႔ ခိုးတာေတာ့ ခိုးတာေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ မမွန္တာႀကီးေတာ့ မခိုးနဲ႔ေပ့ါ၊ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသတံုးဆို စာလံုးေပါင္းမွားတာက စ တူတယ္ ဟု ေျပာျပပါသည္။

            ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရလာတိုင္းလည္း တတ္သည္ဟု မမွတ္ပါေလႏွင့္။ Safety Officer ျဖစ္ေနၿပီး Risk Assessment မေရးတတ္သူေတြ တပံုႀကီး။ Permit-To-Work ကုိပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမျပႏုိင္သူေတြ ရိွေသးသည္။

           

(၅) CDA (Curriculum Development Advisory)

            သင္တန္းမွတ္စုမ်ားေရးရာတြင္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ CDA အလုိက္ ေရးရသည္။

CDA ထဲတြင္ ဤသင္တန္းတက္ရန္အတြက္ သင္တန္းသား၌ မည္သည့္အရည္အခ်င္းရိွရမည္။ ဤသင္တန္းကို ပို႔ခ်မည့္ သင္တန္းဆရာတြင္ မည္သည့္အရည္အခ်င္းမ်ားရိွရမည္။ သင္တန္းသားႏွင့္ သင္တန္းဆရာ အခ်ိဳး၊ သင္တန္းတစ္ခုတြင္ရိွရမည့္ သင္တန္းသားအေရအတြက္၊ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ရမည့္နာရီ၊ အကဲျဖတ္ရန္ (စာေမးပဲြ) ၾကာခ်ိန္၊ စာေမးပဲြစစ္ပံုစစ္နည္း၊ စသည္တို႔ အားလံုးပါသည္။

            အေရးႀကီးဆံုးမွာကား ဘာေတြသင္မလဲဆိုတာ (Curriculum) ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းတြင္ သင္ရမည့္ ေခါင္းစဥ္ မ်ားကို သင္ရန္ၾကာခ်ိန္ႏွင့္တကြ လမ္းေၾကာင္းေပးထားသည္။ ဥပမာ -

သင္တန္းဆရာလုပ္မည့္သူသည္ ဤ CDA ကို ေကာင္းစြာ ေက်ညက္ေနရမည္။ မဟုတ္လ်င္ MOM က အင္တာဗ်ဴး ေခၚသည့္အခါ ဒုကၡႏွင့္လွလွႏွင့္ေတြ႔မည္သာ ေအာက္ေမ့။ ေနာက္ၿပီး ဤတြင္သင္ၾကားမည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ေကာင္းစြာ သိနားလည္ထားရေပမည္။ Rules and Regulations မ်ားကို အားလံုးမဟုတ္ေတာင္ တီးမိေခါက္မိ ရိွထားရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ သင္တန္းဆရာျဖစ္ခြင့္ရိွမည္မဟုတ္ပါ။

            CDA ကား အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သင္တန္းမွတ္စုမ်ားျပင္ရာတြင္ လမ္းေၾကာင္းေပး ထားသျဖင့္ ဘာမွေခါင္းစားစရာမလိုေတာ့ဘဲ ဤေခါင္းစဥ္မ်ားအတိုင္း ျပင္လိုက္သြားရံုသာ ရိွေပသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပင္ရမည္ဆိုသည္ကိုလည္း အခ်ိန္ႏွင့္ ကန္႔သတ္ေပးထားသည္။ ၁၅ မိနစ္ ဟု ေပးထားလွ်င္ ၁၅ မိနစ္စာေလာက္ ပို႔ခ်မည့္ အေၾကာင္းအရာေလာက္ပဲ ထည့္ေပါ့။

            (သဟာေတာင္ ေသာက္တလဲြလုပ္သူေတြ မနည္းပါ။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္တန္းေက်ာင္းေထာင္မည္ဆိုေတာ့ သည္သင္တန္းမွတ္စုမ်ားျပင္ရန္ ငွားသည္။ သင္တန္းမွတ္စုမ်ား ျပင္ရန္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ေပးရမည္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခု၊ ႏွစ္ခုတည္းမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေန႔တိုင္း အလုပ္ဆင္းရတာဆုိေတာ့ အခ်ိန္အားမရိွ။ ညပိုင္းမ်ားတြင္ျပင္လ်င္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သည္ေပါ့။ ဒါေပသိ၊ အခ်ိန္အၾကာႀကီးလုပ္ရမည္။ သည္ေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းလုပ္မွာဘဲ၊ သည္ေလာက္ေတာ့ ကပ္စီးမနည္းသင့္ဟု တုိင္ပင္ကာ (so called) consultant ငွားၾကသည္။ Murat Dahalan ဟူ၏။ ကုမၸဏီနာမည္က Red-Delima ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြတို႔ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္မွာစိုးသျဖင့္ သူ႔ဓာတ္ပံုေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။

            ပထမတစ္အုပ္ စလွန္လိုက္ကတည္းက မူရတ္ေတာ့ ေသာက္တလဲြလုပ္ၿပီဟု ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ အထဲကစာမ်ားကို အသာထား၍ ေခါင္းစဥ္မွ်ပင္ မွန္ေအာင္မေရးႏိုင္။ အမွန္က သူေရးတာပင္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါမည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုကူးခ်ထားမွန္းမသိ။ ကူးတာကို အဆိုးမဆိုပါ။ သို႔ေသာ္ ACTA တံုးက သင္တန္းဆရာမ ေျပာသလို မွန္ေအာင္ကူးေပါ့။ သည္အေၾကာင္း ခပ္ေစာေစာပုိင္းက ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

            သည္ဟာမ်ားကိုသာ MOM တင္လိုက္ရင္ reject ျဖစ္ဘို႔ ၁၂၀% ေလာက္ရိွသည္။ တစ္ခါ reject ျဖစ္ၿပီး ျပန္တင္လွ်င္ တန္းစီထားသူမ်ား၏ ေနာက္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ တေမ့တေမာ ျပန္ေစာင့္ေပေတာ့။

            သည္ေတာ့ မူရတ္ေခါင္းကို တူႏွင့္ထုခ်င္တာ ေနာက္ထား။ ထို ၂၀၀၀ ေက်ာ္မွ်ရိွေသာ slide မ်ားကို အစအဆံုး ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ရေလေတာ့သည္။ မႀကိဳက္လိုက္၊ ျပန္ျပင္လိုက္၊ ဟိုဟာထပ္ထည့္လိုက္၊ သည္ဟာျဖဳတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ လုပ္တာေတာင္ သံုးခုေလာက္ပဲ ၿပီးသည္။

            မူရတ္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လက္ရိွသင္ေနသည့္ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွ စာမ်ားတြင္လည္း အမွားမ်ားစြာ ပါပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားအမွားကို ေထာက္ျပဘို႔ထက္ ထိုအမွားမ်ားမွ နမူနာယူရန္သာ ႀကိဳးစားပါသည္။ လူမွန္လ်င္ မည္သူ အမွားကင္းပါသနည္း။

            ယခု MOM တင္ဘို႔ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီမို႔ သည္စာကို ေရးျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လုပ္စရာမ်ား လက္စမသပ္ေသးပါ။ ေနာက္သင္တန္းမ်ားအတြက္ ဆက္ျပင္စရာ မ်ားစြာ က်န္ေသးသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

            ထိုမွ်မက Course Matrix, Lesson Plan, Assessment Plan, Course Notes, Trainer’s Guide, ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖ စသည္တို႔ကိုလည္း ပူးတဲြတင္ျပရပသည္။ သည္အရာမ်ားမွာ ရႈပ္ေထြးလွသျဖင့္ ဤေနရာတြင္ ခ်န္ခဲ့ပါမည္။ သိလိုသူမ်ား ရည္ညႊန္းထားေသာ MOM ႏွင့္ WSHC website မ်ားတြင္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။

(၆) အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ား

            MOM က အရာရာကို စံသတ္မွတ္ေပးထား၏။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ (certificate) ႏွင့္ သင္တန္းဆင္းကဒ္ (pass) ကုိလည္း မည္သုိ႔ျပင္ရမည္ကို သတ္မွတ္ေပးထား၏။ ထိုအတိုင္းျပင္ရမည္။ သူတို႔သတ္မွတ္ထားေသာ ပံုစံအတိုင္း ျပင္ထားေၾကာင္း သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ႏွင့္ ကဒ္ နမူနာကိုပါ ပူးတဲြတင္ျပရသည္။

            သင္တန္းဆရာမ်ားတြင္လည္း အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ ACTA လက္မွတ္မ်ားသာမက အျခား သက္ဆိုင္ရာ သင္တန္းမ်ားလည္း တက္ရေသးသည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သင္တန္းဆရာလိုအပ္ခ်က္တြင္ ၾကည့္ပါ။

            Specialist Diploma ဟူသည္ Safety Officer သင္တန္းျဖစ္၏။ WSH Level C ဟု ေခၚသည္။ အလုပ္သမားမ်ား အတြက္ ဆိုလ်င္ေတာ့ Level B (Safety Coordinator) သင္တန္းဆို ရပါသည္။ သည္မွ်သာမက Work-At-Height သင္တန္း သင္ရန္ Work-At-Height သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရိွထားရမည္။

            သည္သင္တန္းဆရာမ်ားကို ထုတ္ေပးထားသည့္ အလုပ္ခန္႔စာကိုလည္း ပူးတဲြတင္ျပရသည္။ အစုိးရက သတ္မွတ္ ထားသည့္ Safety level စံႏႈန္း bizSAFE level3 လက္မွတ္လည္း တင္ျပရသည္။

(၇) နိဂံုး

            သည္သင္တန္းမ်ားတြင္ သည္အရာမ်ားကို သည္ကဲ့သို႔သင္ရမည္၊ သင္တန္းဆရာမ်ားတြင္ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားရိွရမည္၊ သင္တန္းေက်ာင္းဆိုလွ်င္ သည္အရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္ စသျဖင့္ အစိုးရ လမ္းညႊန္ခ်က္ ေပးထားေသာေၾကာင့္ လဲြသည္ဆိုသည့္တိုင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မလဲြေတာ့။ သင္တန္းဆရာမ်ားမွာလည္း ရာႏႈန္းျပည့္ မေကာင္းေစကာမူ သင္တန္းဆရာႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ အရည္အခ်င္းအခ်ိဳ႔ ရိွေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အရည္အခ်င္းမရိွသူကိုလည္း ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

            လူမ်ား (အထူးသျဖင့္ အာရွသားမ်ား) ျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရက သည္မွ် ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ လုပ္ေနတာေတာင္ ဥပေဒကို ေက်ာ္ခြစားေနသူမ်ား ရိွပါေသးသည္။ သင္တန္းလာတက္၊ အတန္းထဲ၌ အိပ္ငိုက္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ထုတ္သြားသူမ်ား မနည္းလွပါ။ အတန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္ေနသူက ဘယ္နည္းဘယ္ပံုျဖင့္ စာေမးပဲြေအာင္သနည္းဟု မေမးပါႏွင့္။ နည္းလမ္းမ်ားစြာရိွသည္ဟုပဲ မွတ္ထားပါ။ သည့္ထက္ပိုေျပာလို႔ မသင့္။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း စနစ္တက်ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ လုပ္သားမ်ားကို တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးသည့္ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာေရး အစိုးရက ၀ါယမထုတ္ လုပ္ကိုင္သင့္ပါသည္။ မေယာင္ယာ ဆီလူးသည့္ကိစၥ၊ ႏွမ္းျဖဴးသည့္ကိစၥမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနျခင္းမ်ားကို ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါၿပီ။

သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သလို စဥ္ဆက္မျပတ္ အကဲခတ္ပညာေရးစနစ္ကဲ့သုိ႔ လူမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရာမေရာက္ေအာင္လည္း သတိျပဳရပါမည္။ လက္မွတ္ရိွမွ အလုပ္လုပ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္လိုက္ပါက လက္မွတ္ရိုက္ကာ ေရာင္းစားမည့္သူမ်ား ဥပေဒမထြက္မီ ကတည္းက တန္းစီေနပါလိမ့္မည္။ 

           

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၅၊ ၆၊ ၂၀၁၄။ ေန႔လည္ ၂း၀၆ နာရီ