27/2/2014 ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာပါ ေၾကာ္ျငာ

ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

(၁)

အေရးတႀကီးလုပ္စရာကိစၥမ်ားရိွေနသျဖင့္ ACTA (Advance Certificate in Training and Assessment) သင္တန္းကို မၿပီးၿပီးေအာင္ ကတိုက္ကရိုက္တက္ေနရျခင္းက တစ္ေၾကာင္း၊ မတ္လ (၁) ရက္ေန႔တြင္ လူေရွ႔သူေရွ႔၌ ေျပာရမွာျဖစ္သည့္ျပင္ တက္လာမည့္ပရိသတ္က ေမးလာမည့္ေမးခြန္းမ်ားကို အထစ္အေင့ါမရိွ ျပန္လည္ေျဖၾကားႏိုင္ရန္ စာမ်ားဖတ္ေနရျခင္းတို႔ျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ယားေနသည္ကိုပင္ မကုတ္အားေသးပဲ မတ္လ (၃) ရက္ေန႔ေနာက္ပိုင္းမွ အတိုးခ် ကုတ္ရန္ ထံုးတို႔ မွတ္ထားရေသာ ဟူ၏။

ဤတြင္မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာစရာရိွလာပါသည္။

စာသင္ရန္ သို႔မဟုတ္ သင္တန္းပို႔ခ်ရန္ ၀ါသနာပါသူမိတ္ေဆြမ်ားအား စင္ကာပူတြင္သင္သည့္ ACTA သင္တန္းကို သြားေရာက္ေလ့လာသင္ယူၾကပါရန္ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ အားလံုး အသံုးခ်လို႔မရသည့္တိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လက္ေတြ႔ အသံုးခ်၍ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္လုပ္မည့္ ေဟာေျပာပဲြတြင္ အသံုးခ်မည္ျဖစ္ပါသည္။

သူမ်ားေတြေတာ့ မေျပာတတ္။ ကြ်န္ေတာ္သင္တန္းေတြတက္တာ သူမ်ားေတြထက္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုပိုပါသည္။ အျခားသူမ်ားတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုရိွႏိုင္၏။

(၁) သင္တန္းမွပို႔ခ်သမွ်ကို ေလ့လာၿပီး လက္ေတြ႔နယ္ပယ္တြင္ အသံုးခ်ရန္

(၂) လက္မွတ္တစ္ခုရရန္

            ဤအထဲတြင္ပင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒုတိယရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္သာ လာတက္ၾကတာ မ်ားပါသည္။ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုစလံုးအတြက္တက္သူမ်ားရိွေသာ္လည္း (ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ေသာ သင္တန္းအေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ) အေတာ့္ကိုနည္းပါသည္။ (ဥပမာ - ေလာေလာလတ္လတ္ မေန႔ကမွ ၿပီးခဲ့ေသာ CU3A သင္တန္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္စားပြဲတည္းထိုင္သူ ကူမားဆိုသည့္ ကုလား၀၀ႀကီးက ငါ့အတြက္ကေတာ့ လက္မွတ္တစ္ခုထက္ ဘာမွပိုမလိုဘူးကြ ဟု ဆို၏။ ေဒးဗစ္ဆိုေသာ ေနာက္တရုတ္တစ္ေယာက္ကမူ ငါ့ကို သူတို႔လႊတ္လိုက္လို႔သာလာရတာ ဟု ေျပာေလ၏။ အေျပာႏွင့္ အလုပ္လည္း ညီလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရွ႔ဆံုးစားပဲြျဖစ္ေနေစကာမူ အာေပါက္ေအာင္ ေျပာေနသည့္ သင္တန္းဆရာကိုမွ အားမနာ၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖံုးမက္ေဆ့ခ်္မ်ားပို႔ျခင္း၊ တက္ပလက္ကို ကစားေနျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေလ၏။)

            ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အထက္ပါရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုအျပင္ ေနာက္တစ္ခ်က္ပိုပါသည္။ ၎မွာ ဤသင္တန္းမွ ေလ့လာရခဲ့သမွ်ကို စာျပန္ေရးျခင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဟာေျပာျပသျခင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအား (လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ) ျပန္လည္ေပးရန္ ျဖစ္၏။ (အနည္းဆံုးေတာ့ ခုလို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးလို႔ရသေပါ့ဗ်ာ။)

ေနာင္တြင္ ဤ ACTA သင္တန္းမ်ားမွ ပို႔ခ်သည္မ်ားကို စာတစ္ေစာင္၊ ေပတစ္ဖဲြ႔၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးဖဲြ႔ပါမည္။ ထိုစာသည္ သင္တန္းပို႔ခ်သူမ်ား (အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးသူမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းမွသူမ်ားကို သင္တန္းေပးေနရသူ (ဥပမာ - ေဖာင္ႀကီးဗဟိုလ္ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းတကၠသိုလ္)) အတြက္ အသံုးတည့္ပါလိမ့္မည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သင္တန္းတက္တိုင္း သင္တန္းဆရာႏွင့္အနီးဆံုးခံုတြင္ထိုင္ကာ ေျပာသမွ်ကုိ တစ္လံုးမွ မလြတ္ေစပဲ လိုက္မွတ္ျခင္း၊ လိုအပ္သည္တို႔ကို အသံဖမ္းျခင္း၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ျခင္း၊ ေပးသမွ်စာရြက္စာတမ္းတို႔ကို မလြတ္တမ္း ရယူျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ လူမ်ား မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ အလြန္အလုပ္ရႈပ္လ်က္ရိွေနတတ္၏။ (ဤကားစကားခ်ပ္) 

(၂)

            ဦးလွထြန္းခိုင္၏ ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ေတြ႔ရေသာ “NLD ဟာ အာဏာရွင္လက္သစ္” ( Link: http://mgkyautkhae.blogspot.sg/2013/10/nld.html ) ကို ဖတ္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးသည္မ်ားကို ဖတ္ရင္း၊ ျပန္လည္ေျဖၾကားရင္းျဖင့္ အေတြးတစ္စ ေပၚလာသျဖင့္ ဤစာကို ေရးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ အလြန္နီးစပ္သူ ျမန္မာျပည္မွ အရာရိွႀကီးတစ္ေယာက္ စင္ကာပူကို လာစဥ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကိုေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

            အျခားမဟုတ္ပါ။ ေနရာတကာတြင္လိုသည့္ back up option အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

            ယခုကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံတြင္ အဓိကႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ျပႆနာမွာ အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား ရရိွေရး ျဖစ္ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနရေသာ ျပႆနာေပါင္းစံုမွာ စီမံခန္႔ခဲြမႈစနစ္ ခြ်တ္ယြင္း အားနည္းေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ မိတ္ေဆြတုိ႔ ျငင္းပါမည္လား။

            ယခင္အစိုးရ ဖြခဲ့ေသာ လက္ပံေတာင္းေတာင္၊ ေရႊဓာတ္ေငြ႔၊ ျမစ္ဆံု၊ ေျမသိမ္း စသည္တို႔ကိုဖယ္ထားလွ်က္ လတ္တေလာျဖစ္ရသည့္ ရခိုင္ကိစၥ၊ မိတီၳလာကိစၥ စသည္တုိ႔မွာ အကယ္၍သာ စနစ္တက်ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ႏိုင္မည္ ဆိုလ်င္ သည္ေလာက္ႀကီးက်ယ္စရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။ အျခားသူမ်ားေတာ့ မေျပာတတ္၊ သည္ကိစၥမ်ားကို စင္ကာပူမွ ၾကည့္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ အသည္းယားလွပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရသလဲဟူသည့္ ေမးခြန္းကို မေက်နပ္စြာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထပ္ထပ္ ေမးျမန္းေနမိသည္။

            ယခုလူႀကီးမ်ားကိုေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့။ ေျပာခ်င္ရာေျပာၾကပါေစဟု ခြင့္လႊတ္ထားလိုက္ၾကပါ။ အသက္ေတြႀကီးလွၿပီ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ဘို႔ အခ်ိန္သိပ္က်န္ေတာ့တာ မဟုတ္။

            အေရးႀကီးသည္မွာ ထိုလူႀကီးမ်ားကို ဆက္ခံမည့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္၏။ ထုိလူႀကီးမ်ားဆင္းသြားသည့္အခါ ထိုလူႀကီးမ်ား၏ ေနရာကို ဆက္ခံမည့္သူမ်ားမွာ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္သူမ်ား ျဖစ္ေနဘို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မဟုတ္ဘဲ သူမသာ၊ ကိုယ္အသုဘဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို မည္ကဲ့သို႔အုပ္ခ်ဳပ္ၾကပါမည္နည္း။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္လိုသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ဆိုေနၾကလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ေရွ႔ေရးမွာ အဘယ္သုိ႔ရိွခ်ိမ့္မည္နည္း။

            အေရးႀကီးသူမ်ားသည္ လူတကာလုပ္ေသာအလုပ္မ်ားႏွင့္ အခ်ိန္မကုန္သင့္။ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမည္ကို သိရပါမည္။ ဦးတည္ခ်က္ထားရပါမည္။ ထိုဦးတည္ခ်က္အတိုင္း ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရပါမည္။ သူမ်ားေျပာတာ နားမေယာင္ပါလင့္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္ပိုင္ေနရပါမည္။ လူမ်ားဆိုတာ ပါးစပ္ထဲ၊ စိတ္ထဲထင္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာ မ်ားသည္။ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္၊ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိဆိုေနလွ်င္ျဖင့္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ပါ မည္နည္း။

            ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္လုပ္မည့္သူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရပါသည္။ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား။ ေ၀းစြ၊ ထိုသူမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးမွာ မယ္သီလရွင္ႏွင့္ ဘီးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေခ်သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုလူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား။ ႏိုး။

            ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္လုပ္မည့္သူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ား၊ ပါတီတြင္း၀င္ထြက္ေနသူမ်ား (ဟုတ္ေပါင္) ပါတီ၀င္မ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၊ လႊတ္ေတာ္ျခံစည္းရိုးနား ကပ္ဖူးသူမ်ား စသူတို႔ မဟုတ္ပါေလာ။

            သို႔ဆိုလွ်င္ ထုိသူမ်ားကို ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအား မည္ကဲ့သို႔အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ကို က်က်နန ေလ့က်င့္ေပးရန္ မသင့္ပါ သေလာ။ အမွန္ပင္ သင့္လွေပ၏။ ႏိုင္င့ံေခါင္းေဆာင္လုပ္မည့္သူက ႏိုင္ငံေရးသိပံၸစာအုပ္တစ္အုပ္မွ မဖတ္ဖူးဘူး ဆိုလွ်င္ျဖင့္၊ မာကီယာဘယ္လီဆိုတာ ဟင္းထဲထည့္ခ်က္ရတဲ့ ျငဳပ္ေကာင္းတစ္မ်ိဳးလားဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ျဖင့္ - ဟာာာာာာင္း . . . . ။

            သို႔ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အခ်ိန္၌ ေလ့က်င့္ေပးရမည္နည္း။ ယေန႔ပင္ စတင္ေလ့က်င့္ေပးရမည္ ျဖစ္၏။ (ေနာက္ေတာင္ က်ေနၿပီ။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ခုစလက္ေလာင္း၊ ခုေဖာင္၀ပ္ျဖဳတ္ (ဟုတ္ေပါင္) ခုေရတြင္းတူး၊ ခုေရၾကည္ေသာက္ လုပ္လို႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။) ဒါျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးေနၾကပါၿပီလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္အျပစ္အနာအဆာ တစ္ေယာက္ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြကို အတင္းတုပ္၊ လက္ညိႈးထိုးေနၾကတာသာ ေတြ႔ေနရပါသည္။ (တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိတ္ၿပီးသင္တန္းေပးေနလွ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။)

            အေမရိကန္ေတြ အိုဘားမားကို အဘယ္ေၾကာင့္ မဲေပးၾကပါသနည္း။ အေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ခပ္ခ်ာခ်ာ လူမ်ိဳးမ်ားေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ဘယ္တံုးကမွ အစဥ္အလာမရိွေသာ လူမည္းကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ၾကပါသနည္း။ အလကား၊ နိဂရိုးေကာင္၊ မတန္မရာ၊ ငါတို႔လူျဖဴေတြကို ဆရာလာလုပ္လို႔ရမလားကြဟု အဘယ္သူ အတင္းတုပ္ပါသနည္း။ သူရံႈးသည့္အခါ ဂြ်န္မက္ကိန္းကေရာ၊ ဟင္ - အလကားေကာင္ေတြ။ ငါ့ေတာ့မဲမေပးဘဲ ငမဲေကာင္ကို မဲေပးရသလားဟု ေျပာသံ ၾကားခဲ့ရပါသလား။

            မိတ္ေဆြတို႔ အိုဘားမား၏ က်မ္းက်ိန္ပဲြကို ၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲသဟာ ဘာေၾကာင့္နည္း။

            မိတ္ေဆြတို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ပုဂံေစ်းကို ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ သာမန္အညၾတသည္ပင္ နန္းတြင္းပညာရိွႀကီးမ်ားထက္ ပို ေတာ္ေနတတ္ေပေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။

            ကြ်န္ေတာ္ႏုိင္ငံေရးသိပံၸပညာရွင္မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးကြ်မ္းက်င္သူမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားသည့္ သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးသိပံၸစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္စင္တြင္လည္း ရိွပါသည္။

            မိတ္ေဆြတို႔ကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးသိပံၸစာအုပ္မ်ား ဖတ္ၾကည့္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ သူမ်ားေျပာတုိင္း ေယာင္ၿပီး ေခါင္းမၿငိမ့္မိေစရန္၊ အလံရႉးလုပ္သူက လက္ခုပ္တစ္ခ်က္စေပးလိုက္တိုင္း ၀ိုင္းၿပီးလက္ခုပ္မတီးမိၾကေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။

(ယခင္ကာလမ်ားက ဖြလုိသူတစ္ဦးက ဒို႔အေရးဟု ေအာ္ေပးလိုက္ရာ ဟိုလူကလည္း ဒို႔အေရး၊ ဒီလူကလည္း ဒို႔အေရး ႏွင့္ လူလည္းမ်ားလာၿပီဆိုေရာ စၿပီးတိုင္ေပးခဲ့သူ ဒို႔အေရးသမားမွာ ေျခရာေဖ်ာက္သြားၿပီး ဘုမသိ၊ ဘမသိ။ သူမ်ား ဒို႔အေရးလို႔ ၀ိုင္းၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ဒို႔အေရးမိသူမ်ား အေခ်ာင္အဖမ္းခံခဲ့ရသည့္ သာဓကမ်ား ရိွခဲ့ဖူးၿပီ။)  

            ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတာ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သေဘာတူရမည္ဟု မဆိုလုိပါ။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကဲြလဲြခြင့္မွာ လူတိုင္း၏ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၇ - ၂ - ၂၀၁၄။ ည ၉း၂၇ နာရီ

၀ိုင္ပုလင္းေဖာက္နည္း နိႆရည္း

           ကြ်န္ေတာ္ ဘီယာ၊ ၀ိုင္ စသည္တို႔ ေသာက္ေလ့မရိွပါ။ (ျခြင္းခ်က္။     ။ တိုက္မဲ့့သူမရိွရင္ သို႔မဟုတ္ အလကားရမဲ့ေနရာမဟုတ္ရင္) အဘယ္ေၾကာင့္မေသာက္သနည္း။ ပိုက္ဆံကုန္မွာ ႏွေျမာ၍ျဖစ္၏။ ေနပူပူထဲက ျပန္အလာ၊ သို႔မဟုတ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းတစ္ခုခုလုပ္အၿပီး စည္ဘီယာေအးေအးကေလး စုပ္လိုက္ရတာ အင္မတန္အရသာရိွလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘီယာေသာက္တာ မူးခ်င္လို႔မဟုတ္။ ဘီယာ၏အရသာကို ႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ရွည္ပါတယ္ေလ။ လိုရင္း ေျပာၾကပါစို႔။

            မေန႔က တရုတ္ႏွစ္ကူးလက္က်န္မ်ားကို မဲႏိႈက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သင္တန္းသြားေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ safety coordinator က ႏိႈက္ေပးထားသည္။ ၀ိုင္ႏွစ္ပုလင္းႏွင့္ ခရု စသည့္ သဗၺဒါနံမ်ား မဲေပါက္သည္။ (ေမြးကတည္းက ဘယ္ေသာအခါမွ ကံေကာင္းေလ့မရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္သာ ကိုယ္တိုင္ႏႈိက္ရလွ်င္ ေပါက္မည္မဟုတ္။) သူက ဒါေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ၀ုိင္ႏွစ္ပုလင္းကလဲြလွ်င္ က်န္တာအကုန္ သူမ်ားေပးပစ္လိုက္ဘို႔ ေျပာလုိက္သည္။

            သည္ေတာ့ သည္ေန႔အျပန္ ၀ိုင္ႏွစ္ပုလင္း ပါလာသည္။    ေသာက္ေလ့မရိွေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ၀ိုင္ပုလင္း ေဖာက္တံမရိွပါ။ အရင္တံုးကေတာ့ ဒါးေပါက္စန၊ လက္သည္းညွပ္၊ ဇာကနာ၊ နားဖာကေလာ္၊ ၀ိုင္ပုလင္းေဖာက္တံ စသျဖင့္ လက္နက္အေတာ္မ်ားမ်ားစုေဆာင္းတပ္ထားသည့္ All in one တစ္ခုရိွဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ခု ဘယ္ေရာက္သြားၿပီမွန္းမသိ။

            သည္ေတာ့ ၀ိုင္ပုလင္းေဖာက္ရန္ ႀကံဆရသည္။ လိုလွ်င္ႀကံဆ နည္းလမ္းရဆို မဟုတ္လား။ ပထမ ၀က္အူလွည့္ႏွင့္ ေကာ္ထုတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ ပဲ့ထြက္ကုန္သည္။ ေနာက္ ေကာ္ရင္း၊ ႀကံရင္းႏွင့္ ေအာက္ပါအႀကံကိုရသည္။

            ကြ်န္ေတာ့္လို ၀ိုင္ပုလင္းရလာၿပီး ေဖာက္တံမရိွသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ ေ၀ငွလိုက္ပါသည္။

            မ်ားမ်ားမလိုပါ။ ၀က္အူႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ၀က္အူလွည့္တစ္ခု၊ စတီး၀ိုင္ယာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၊ ပလိုင္ယာတစ္ခုရိွလွ်င္ရပါၿပီ။ ၀ိုင္ယာႀကိဳးကို ၀က္အူတြင္ ခိုင္ခိုင္ပတ္လိမ္ထားလိုက္ပါ။ ထို႔ေနာက္ ေဖာ့ဆို႔ထဲသို႔လွည့္သြင္းလိုက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ၀ိုင္ယာႀကိဳးကို ပလိုင္ယာျဖင့္ ဆဲြထုတ္လိုက္ပါ။ အလြယ္တကူ ပါလာပါလိမ့္မည္။

            ပထမ ကြ်န္ေတာ္ ၀က္အူတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ စမ္းၾကည့္ပါသည္။ ေဖာ့ဆို႔က အတန္ၾကပ္ေနသျဖင့္ ၀က္အူကြ်တ္ထြက္လာ သည္။ မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀က္အူႏွစ္ေခ်ာင္းစိုက္ကာ ဆဲြထုတ္ရသည္။ ႏွစ္ေခ်ာင္းမရဘူးလား။ သံုးေခ်ာင္းေပါ့ဗ်ာ။

မူးႏိုင္ၾက (ဟုတ္ေပါင္) အဆင္ေျပႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။

ေအးၿငိမ္း

၂၇ - ၂ - ၂၀၁၄

တစ္ကိုယ္ရည္ကာကြယ္ေရးပစၥည္းမ်ား (၃)

ခရီးတြင္လို႔ ရြာစဥ္မသိ

(၁)

ယခုတေလာ ေနရထုိင္ရသည္မွာ အဆင္မေျပ။ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားေနရသည္။ စိတ္ထဲမရွင္းေတာ့ စာေရးရတာလည္း ခရီးမတြင္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ PPE (Personal Protective Equipment) အေၾကာင္း ေရးေနပါသည္။  ေရးစရာရိွသျဖင့္ မနည္းအားစိုက္ေရးေနရေသာ္လည္း စိတ္မပါသျဖင့္ ခရီးမေရာက္။ သည္အေၾကာင္း စာေရးသူမ်ား၊ ပန္းခ်ီဆဲြသူမ်ား သိပါလိမ့္မည္။

            စာေရးျခင္း ပန္းခ်ီဆဲြျခင္းဆိုသည့္အရာမ်ားမွာ စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနသျဖင့္ စိတ္မပါပါဘဲလ်က္ မဆဲြခ်င့္ဆြဲခ်င္ အတင္းဆဲြေနရလွ်င္ ပန္းခ်ီကားေကာင္းတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္မလာႏိုင္။ ေစတနာထားမေရးဘဲ၊ စိတ္ပါလက္ပါမဟုတ္ဘဲ စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္မည္မဟုတ္။

            သည္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာစရာအနည္းငယ္ ေပၚလာပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္စဥ္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေလာက္က။ စေန၊ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အျပင္ထြက္ခြင့္ ရသည္။ ရန္ကုန္မွလာသူမ်ားက ရန္ကုန္ျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ပ်ဥ္းမနားက လာတာ။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္တြင္လည္း ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ ေဆြမ်ိဳးမိသဂၤဟရိွတာမဟုတ္သျဖင့္ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ စာဖတ္ရံုမွလဲြ၍ ဘယ္မွမသြား။

            တစ္ခုေသာ ပိတ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သင္တန္းတစ္ပတ္တည္း၊ တစ္ေဆာင္တည္းအတူေနသူ ကိုဆန္းထြန္းနီက သူတို႔အိမ္လုိက္လည္ရန္ ေခၚသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားသည္။ သူတို႔အိမ္က အင္းစိန္မွာ။ စေနေန႔ညေနသြား။ တနဂၤေႏြ ေန႔ခင္း ျပန္လာ။ သူတို႔အိမ္တြင္ ကိုဆန္းထြန္းနီ အေမကို ေတြ႔သည္။ (အေမလား၊ အဖြားလား၊ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အေမထင္ပါသည္။) အေမႀကီးမွာ အေတာ္ အသက္ႀကီးလွၿပီ။ ၈၀ ေလာက္ပင္ရိွမည္ထင္၏။ မမွတ္မိေတာ့။

            အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ပါးေရနားေရေတြတြန္႔ကာ ဆံပင္ျဖဴမ်ားမွာလည္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ၊ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြး။ ရိွစုမဲ့စု ဆံပင္ကေလးမ်ားကို စုကာ ဆံထံုးေတာ္ႀကီး တမာသီးလုပ္ထားသည္။ 

            ပန္းခ်ီဆဲြရာတြင္ အလြန္ရုပ္ဆိုးသူမ်ား၊ ပါးေရနားေရတြန္႔ေနသည့္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ပန္းခ်ီဆဲြလို႔ေကာင္းေၾကာင္း ပံုဆဲြဖူးသူတိုင္း သိပါသည္။ အင္မတန္လွေသာ မိန္းကေလး၊ အင္မတန္ ဆဲြရခက္သည္။ မ်က္ႏွာက ေျပာင္ေခ်ာေနေတာ့ သရုပ္ေဖာ္စရာ မ်ဥ္းမပါ။ ႏွာတံကေလးစင္းေနတာ အျပင္မွာသာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ ပန္းခ်ီဆဲြရာမွာေတာ့ သည္ႏွာေခါင္းမ်ိဳးသည္ အေတာ္ ဒုကၡေပးေသာ ႏွာေခါင္းျဖစ္၏။ ဘာအေရးအေၾကာင္းမွမပါေသာ သည္ႏွာေခါင္းကို စကၠဴေပၚမွာ ၾကြတက္လာေအာင္ ဆဲြဘုိ႔ရာ အင္မတန္ မလြယ္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။  

            အဖြားႀကီးက ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနသည္။ ကိုဆန္းထြန္းနီက သူ႔အေမႏွင့္မိတ္ဆက္ေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုဆန္းထြန္းနီ အေမႀကီးကိုၾကည့္ကာ ပန္းခ်ီဆဲြခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ သို႔ႏွင့္ -

ကိုင္း၊ ကိုဆန္းထြန္းနီ၊ စကၠဴျဖဴ အလြတ္တစ္ရြက္ေလာက္နဲ႔ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ရႏိုင္မလားဗ်ာ။

ဟာ၊ ရပါတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔တုံး။

ကြ်န္ေတာ္ ကိုဆန္းထြန္းနီ႔အေမကို ပံုတူဆဲြေပးမယ္။

အဲဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပံုဆဲြတဲ့စကၠဴတို႔ခဲတံတို႔မရိွဘူးဗ်။

မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဖူးစကက္ေပပါ နဲ႔ ရိုးရိုးခဲတံ ရိွတယ္မဟုတ္လား။

အင္း၊ အဲဒါေတာ့ရိွတယ္။ ျဖစ္ပါ့မလားဗ်။ ဖူးစကက္ေပပါက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔။

ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာတံုး။

ကိုင္း၊ အေမႀကီး ကြ်န္ေတာ္ အေမႀကီးကို ပံုတူဆဲြေပးမယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ၊ ေနတတ္သလိုသာေန။

            ကြ်န္ေတာ္ဆဲြတာ နာရီ၀က္မၾကာပါ။ အမ်ားဆံုးၾကာ မိနစ္ ၂၀ မွ်သာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ mood အျပည့္ႏွင့္ဆဲြရ သျဖင့္ ပံုမွာ အလြန္ေကာင္းလွသည္။ ကိုဆန္းထြန္းနီမွာ ပါးစပ္ႀကီးအၿပဲသားႏွင့္ တအံ့တၾသၾကည့္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္က မိတၱဴကူးစက္တို႔၊ ကင္မရာတို႔ဆိုတာ ေပါေပါသီသီသံုးႏိုင္ေသးသည့္ ေခတ္မဟုတ္သျဖင့္ ထိုပုံ မိတၱဴကို ကူးမထားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုေခတ္က မိတၱဴကူးစက္ပင္ မေပၚေသးဟု ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာစာသင္ေတာ့ ဖေယာင္း စကၠဴေတြကို လက္ႏွင့္ေဖာက္ကာ ဂက္စတင္နာႏွင့္လိွမ့္ရတံုး ရိွပါေသးသည္။

            ေနာက္တစ္ပံုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူေနသူ အရီးျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အရီးပံုကို စိတ္လိုလက္ရ တစ္ပုံဆဲြျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ေရဆင္းမွာရိွစဥ္ဆဲြတာျဖစ္သည္။ ထုိပံုမွာလည္း အေတာ္ေလးေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႔မ်ားတြင္ ဘယ္္ေရာက္သြားသည္မသိေတာ့ပါ။ ပံုေကာင္းကေလးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ႏွေျမာ လွ၏။

            စာေရးရာတြင္ပင္ တစ္ခါတစ္ခါ အသည္းအသန္စာေရးခ်င္စိတ္က ကားေပၚ၊ ရထားေပၚ သို႔မဟုတ္ တစ္ေနရာရာမွာ ရိွစဥ္ စသျဖင့္ ျဖစ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခါအခြင့္မသင့္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးလိုက္လို႔မရ။ ေနာက္ အားမွ ျပန္ေရးသည့္အခါ ယခင္ စိတ္ကူးရစဥ္ကေလာက္ လက္မပါေတာ့။

            စင္ကာပူေရာက္မွ ပန္းခ်ီဆဲြတာ၊ ကာတြန္းဆဲြတာ၊ ကဗ်ာစပ္တာမ်ား မလုပ္ျဖစ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္မွ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ ကာတြန္းမ်ားကိုမူ စုမိပါသည္။ လုပ္ခ်င္တာမ်ား မလုပ္ရသည့္အတြက္ စိတ္ထဲ မေကာင္းလွ။

            ေနပါအံုး။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေၾသာ္ - စိတ္မပါရင္ ဘာလုပ္လုပ္ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

(၂)

            ယခုလည္း စိတ္ထဲ ဟာတာတာျဖစ္ေနပါသည္။ ျဖစ္ရသည္မွာ အေၾကာင္းရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အင္မတန္ စိတ္ျမန္၊ ကိုယ္ျမန္လုပ္ခ်င္သူျဖစ္သည္။ အလုပ္တစ္ခုကို မလုပ္ခင္က ၿပီးခ်င္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မ်ား (၃ အုပ္ ေလာက္) ကို ထုတ္ေ၀သူမ်ားက ေန႔ေရႊ႔၊ ညေရႊ႔ႏွင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္ကို သည္းမခံႏိုင္။ သည္အခါ ငါ ဒီေလာက္ အသည္းအသန္ အားထုတ္ေရးေနတာ ဟုတ္ေရာဟုတ္ေသးရဲ့လား ဟု ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာသည္။ သူမ်ားေတြလို အလုပ္ကေလးသြားလုပ္လိုက္၊ ျပန္လာ တီဗီေလးၾကည့္လိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ east coast သြားၿပီး ဘီယာေလးေသာက္လုိက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ပါးလိုက္ႏွင့္ ေနရတာ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးလာသည္။

            သည္အထဲတြင္ ဘူးေလးရာ ဖရံုဆင့္လာသည့္ကိစၥက MTP မွလုပ္မည့္ Panel Discussion ကိစၥျဖစ္၏။ လက္သည္က အတင္းတြန္းခ်ေနသေလာက္ ဗိုက္ႀကီးသည္ကေတာ့ ေနသာသပ၊ ေလညာက ျဖစ္ေနသည္။ နည္းနည္းေလးမွ ညွစ္ေပးေဖာ္မရ။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က သည္ကိစၥ အားစိုက္လုပ္ေနသည့္တိုင္ ဟိုဘက္ကေတာ့ ဘာမွ ဆီမလာ၊ ပ်ားမလာ။ သည္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ေနသည့္ကိစၥ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သံသယ၀င္လာသည္။

            ငါတို႔လုပ္ေနတာ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ့လား။

            သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။

            ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အထက္တန္းပညာမ်ား သင္ယူထားၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ အမ်ားေယာင္လို႔ ေယာင္၊ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ လုပ္ေနလို႔မျဖစ္။ သည္ကိစၥ နည္းနည္းေလာက္ သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။

            စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားစုကာ Myanmar Transitional Platform ဟု ဖဲြ႔၍ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးတြင္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ေပးၾကရန္ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။

            မိတ္ေဆြတို႔သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွ ၀န္ႀကီးတစ္ပါးအပါအ၀င္ အျခားအရာရိွမ်ား၊ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ဖိတ္ကာ ၂၀၁၂ ေမလ ၁ ရက္ေန႔က စင္ကာပူတြင္ Panel Discussion လုပ္ၾကသည္။ လုပ္တံုးကေတာ့ အေတာ့္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္၊ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ၾက၊ ေျပာၾကတာျဖစ္၏။ တက္ေရာက္လာသူမ်ားလည္း မနည္းပါ။ သည္တံုးကေတာ့ သည္ပဲြကို အေတာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ ဟု ထင္မိခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ - (ေက်ာင္းသားဘ၀က က်က္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ပါဠိလိုေမ့ေနၿပီ၊ ျမန္မာလိုေတာ့မွတ္မိပါေသး၏။)

စားလိုက္တဲ့အစာကို စားေနတံုး ေကာင္းလိုက္တာလို႔ မခ်ီးမြမ္းပါနဲ႔။ လံုး၀ အစာေက်ညက္သြားၿပီဆုိေတာ့မွ ခ်ီးမြမ္းပါ တဲ့။

မယားျဖစ္သူကိုလည္း အရြယ္ေကာင္းတံုး ငါ့မိန္းမ ငါ့အေပၚသစၥာရိွလုိက္တာလို႔ မခ်ီးမြမ္းပါနဲ႔။ အရြယ္လြန္လို႔ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့မွ ခ်ီးမြမ္းပါ တဲ့။

           

            အဲသည္ စကားပံုအတုိင္းေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ပင္နယ္ဒစ္စကပ္ရွင္းႀကီးကိုလည္း ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလုိက္ရလို႔၊ လူႀကီးေတြလည္း လာနားေထာင္လုိ႔၊ ပရိသတ္ေတြကလည္း ၀က္၀က္ကဲြ အားေပးၾကလုိ႔ ေအာင္ျမင္လွခ်ည္ရဲ့လို႔ မခ်ီးမြမ္း လုိက္ပါနဲ႔ခင္ဗ်ား။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာလုိက္တာေတြကို အစိုးရဘက္၊ သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ေပါက္ေျမာက္သူက အေကာင္အထည္ေဖာ္၊ ေဆာင္ရြက္၊ ေအာင္ျမင္လာၿပီဆိုေတာ့မွ ငါတုိ႔ panel discussion ေတာ့ ေအာင္ျမင္သယ္ေဟ့ လို႔ ခ်ီးမြမ္းလိုက္ပါ ခင္ဗ်ား။

            သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြတုိ႔လည္း သိပါသည္။ စင္ကာပူမွာ တစ္ခုခုလုပ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒါ ေအာင္ျမင္သလား၊ မေအာင္ျမင္ ဘူးလား၊ ဘယ္ေလာက္ထိေရာက္သလဲ၊ မထိေရာက္ဘူးလား၊ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ ဘာေတြခ်ိဳ႔ယြင္း၊ အားနည္းေနလို႔လဲ လို႔ သံုးသပ္ၾက၊ ဆန္းစစ္ၾကပါတယ္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္၊ အက်ိဳးရိွသလဲ ျပန္လည္သံုးသပ္၊ ဆန္းစစ္ ဘို႔၊ မထိေရာက္၊ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ ဘာလို႔လဲ။ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဆိုတာ အေျဖရွာဘို႔ မလိုပါေလာ။ လုိ၏။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ panel discussion ၿပီး ဘာေတြဆက္လုပ္ျဖစ္ပါသနည္း။ သည္ PD ကတင္ျပလိုက္တာေတြ ဘာေတြမ်ား အေကာင္အထည္ ေပၚလာပါသနည္း။ သူတို႔ (အစိုးရ) ဘက္က ဘယ္ဟာေတြေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းလုိက္တာေဟ့၊ အဲဒါေလး အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ရေအာင္ လုိ႔ စ,လိုက္တာမ်ား ရိွပါသလား။ Follow up action အေနနဲ႔ ဘာေတြ စီစဥ္ ထားတာမ်ား ရိွပါသလဲ။

            သည္ၾကားထဲမွာ မစိမ့္တို႔၊ ကိုဘိုတို႔ ရန္ကုန္မွာ ထပ္လုပ္ၾကပါေသးသည္။ ထုိပဲြမ်ားကေရာ ဘာရလဒ္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာပါသနည္း။

            အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ႀကီးေတာ့္ႏြား၊ သြားေက်ာင္းၾကပါဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္က စေနေန႔တစ္၀က္ အလုပ္ဆင္းရေတာ့ ထိုေန႔ကို ခြင့္ယူရမည္။ ေန႔၀က္သာအလုပ္ဆင္းရသည္ဆိုေသာ္လည္း ခြင့္ယူလွ်င္ တစ္ရက္စာ ျဖတ္သည္။ မႏွစ္ကလည္း တစ္ရက္ခဲြ ခြင့္ပိုယူထားသည္ဆုိကာ ပိုက္ဆံ ၃၀၀ ျဖတ္လိုက္ေသး၏။

            သည္ေတာ့ သည္ေလာက္ရင္းႏွီးၿပီး တပင္တပန္းလုပ္ရတာ၊ သြားေျပာၿပီးျပန္လာ။ ဟုိဘက္ကလူေတြကလည္း မေကာင္းတတ္လို႔ လာနားေထာင္။ အခန္းထဲကလည္းထြက္၊ အကုန္လံုးေမ့ ဆိုလွ်င္ ေပးဆပ္ရတာႏွင့္ မတန္လွဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္အတိုင္းျမင္ပါသည္။

            ေခၚေျပာလိုက္ၾက။ သြားေျပာလိုက္ၾက။ ၿပီးရင္ ေမ့သြားလုိက္ၾကႏွင့္ သည္အတိုင္းဆက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သိပ္မဟန္လွေသးဟု ထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္မွားလွ်င္ ျပင္ေပးပါခင္ဗ်ား။

            သည္ေတာ့ -

(၃)

            မိတ္ေဆြမ်ားဆီက တစ္စံုတစ္ခုျပန္ၾကားရလိမ့္မည္၊ အႀကံေကာင္း၊ ဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

            စာေရးဘို႔ စိတ္မပါသည့္အတြက္ -

            ခုညေတာ့ စာမေရးဘဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္။

     “BABYLON A.D”

            ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံေလွ်ာက္သြား၊ သူမ်ားနားေထာင္ခ်င္မွန္း၊ မေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ၊ အရမ္းကာေရာေျပာ၊ မိတ္ေဆြေတြဆီက ပိုက္ဆံေတြ အလႉခံ၊ စာအုပ္ေတြရိုက္ထုတ္ လုပ္ေနတာေတြေရာ၊ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရိွသလဲဆိုတာ ျပန္လည္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ရပါဦးမည္။

            ပိုးသာကုန္၊ ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သားနဲ႔ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လည္တာ ပိုေကာင္းပါ လိမ့္မည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၁၊ ၂၊ ၂၀၁၃။ ည ၉း၂၁ နာရီ

တစ္ကိုယ္ရည္ကာကြယ္ေရးပစၥည္းမ်ား (၂)