(၃၀) စာေတြ႔သာမက လက္ေတြ႔လည္း အေရးႀကီးပံု
ကြ်န္ေတာ္ Keppel မွာ လုပ္ခဲ့စဥ္က ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလပတ္လံုး QC လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ QC ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား အေတာ္ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ နားလည္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ဗဟုသုတ ဘာမွမရိွေသး။ ဟိုဟာလုပ္လုိက္ပါလား၊ သည္ဟာကို သည္လိုလုပ္လိုက္ စသျဖင့္ သူမ်ားေတြကို ပါးစပ္ႏွင့္ပဲ ခိုင္းေနတာျဖစ္သည္။ စာေတြ႔အားျဖင့္လည္း သိသင့္သေလာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိသြားၿပီ ဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
လက္ေတြ႔ကေတာ့ Union Alloy ႏွင့္ ေရစက္ဆံုမွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ အမွားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၊ တလဲြေတာက္တဲ့ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္မိသည္။ လုပ္မိသည့္အမွားေပၚက်မွ သင္ခန္းစာယူရသည္။ မမွားခင္ သင္ခန္းစာယူဘို႔က်ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သားမွ ဆရာတင္စရာမရိွ။ ယခု ကြ်န္ေတာ့္အမွားမ်ားကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ မမွားရေလေအာင္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ပါအံ့။
ပထမဆံုးအမွားမွာ Bolt & Nut size (မူလီတိုင္ႏွင့္ မူလီအရြယ္အစား) မွားၿပီးမွာမိျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ QC လုပ္စဥ္ က မည္သည့္အရြယ္ရိွ ဖလန္းဆိုလွ်င္ ဘိုးေပါက္အရြယ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ သိသည္။ ဘာမွမခက္။ ဇယားထဲၾကည့္လိုက္ရံုမွ် သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သည္ဖလန္းဆိုလွ်င္ သည္အရြယ္ရိွ ဘိုးတိုင္သံုးရမည္ဆိုသည္ကို မသိ။ သိသည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေယာင္၀ါး၀ါးသိျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။
သည္ေတာ့ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဖလန္းမ်ားဆင္ရန္ ဘိုးတိုင္မ်ားမွာသည္။ ဖလန္းအေပါက္ရွာတာ ဘာမွမခက္။ လက္ထဲရိွေနေသာ ဖလန္းကိုပဲ ေပႀကိဳးႏွင့္တိုင္းတိုင္း။ Handbook ထဲက ဖလန္းအေပါက္ကိုပဲ ဖတ္ဖတ္။ သိႏိုင္သည္။ သည့္အတြက္ ဖလန္းအေပါက္အတိုင္း ဘိုး၊ နပ္မ်ားကို မွာလိုက္သည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အမွားျဖစ္၏။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ္ စလုပ္စဥ္ကတည္းက သည္ ဖိုက္ဘာပိုက္၏ Installation Handbook ကို ရံုးတြင္ေတာင္းၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ထားဘို႔ သင့္သည္။ သို႔ေသာ္ မဖတ္မိ။ အလုပ္ရၿပီလဲ ဆိုေရာ။ ဆိုဒ္ထဲသို႔ တန္းသြားလိုက္တာျဖစ္သည္။
တကယ္ဆို မည္သည့္ ဖလန္းဆိုဒ္အတြက္ မည္သည့္အရြယ္ရိွသည့္ ဘိုးတိုင္၊ အရွည္မည္မွ်၊ ဘယ္ႏွတိုင္ သံုးရမည္ ဆုိသည္ကို Installation Handbook ထဲတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးသားျဖစ္၏။ သည္အတိုင္းမွာလုိက္ရံုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤစာအုပ္ရိွမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ေျပာျပမည့္သူလည္း မရိွခဲ့။
တကယ္တန္း ဘိုးနပ္မ်ားလည္းေရာက္လာေရာ ျပႆနာ တက္ေတာ့သည္။ ဖလန္းမွ အေပါက္ႏွင့္ ဘိုးတိုင္ အရြယ္ အစားမွာ ထပ္တူျဖစ္ေနရာ ထည့္မရေတာ့။ သည့္ေတာ့ ကိုယ့္အမွားကို သူမ်ားသြား ျပႆနာရွာသည္။ နင္တို႔၀ယ္ေပးလိုက္ တဲ့ ဘိုးတိုင္ေတြက ထည့္လို႔လည္း မရဘူး ဟု ရံုးမွေကာင္မေလးကို အျပစ္တင္သည္။ ေကာင္မေလးက ဟဲ့၊ နင္မွာတဲ့ အရြယ္အတိုင္း ငါတို႔၀ယ္ေပးလုိက္တာပဲ။ နင့္စာရင္းနင္ျပန္ၾကည့္ဦးဟု ျပန္ေျပာေတာ့ ဟုတ္ပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွ စာရင္းမွာ ဖလန္းမွ အေပါက္အတိုင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေသဟဲ့ နႏိၵယ။
ေနာက္ၿပီး ဘိုးတိုင္မ်ားမွာ နည္းနည္းကေလးမဟုတ္။ ဆင္ရသည့္လိုင္းမွာ ပန္႔ ေလးလံုးကို အ၀င္အထြက္လုပ္သည့္ ပိုက္မ်ားျဖစ္ရာ အ၀င္ suction pipe line ေရာ၊ အထြက္ discharge pipe line ဘက္တြင္ပါ ဗားမ်ားပါသည္။ ပန္႔၏ တံုခါမႈကို ထိန္းႏုိင္ရန္ expansion bellow မ်ားထည့္ထားသည္။ ေနာက္ၿပီး ပန္႔မ်ားကို servicing လုပ္လွ်င္ ပိုက္လိုင္းကို ရပ္စရာမလို ေအာင္ bypass လိုင္းမ်ားလည္း ထည့္ထားေသးသည္။
ဆိုေတာ့ ၄ လက္မ ဖလန္းတစ္ခုကို ဘိုးတုိင္ ၈ ခု လိုသည္။ ဗားတစ္ခုကို ဖလန္းႏွစ္ခုစီပါသည္ျဖစ္ရာ ဗားတစ္လံုးဆို လွ်င္ပင္ ဘိုးတိုင္ ၁၆ ခု လိုေတာ့သည္။ ပန္႔တစ္ခုကို bypass အပါအ၀င္ ဗား ၃ လံုး၊ bellow ႏွစ္ခု။ စုစုေပါင္း ဖလန္း ၁၀ ခု။ ဘိုးတိုင္ အေခ်ာင္း ၈၀။ ပန္႔ ၄ လံုး ဆုိေတာ့ ဘိုးတိုင္ အလံုး ၃၂၀။ ေနာက္ၿပီး ဘိုးတိုင္ေတြက Flurocarbon coated ဖလူရို ကာဗြန္ေဆးရည္စိမ္ ဘိုးတိုင္မ်ား (အျပာေရာင္) ျဖစ္သည္။ ဟိုနား သည္နား ေကာက္ကက္ ၀ယ္လို႔မရ။ သီးသန္႔မွာရသည္။ ဘိုးတုိင္ အလံုး ၃၂၀ မွားၿပီးမွာမိေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဒုကၡကို မိတ္ေဆြမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါခင္ဗ်ား။
သည္တြင္ မိတ္ေဆြတို႔သိေအာင္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ၄ လက္မ ဖလန္း၏ ဘိုးတိုင္အေပါက္မွာ M19 (အခ်င္း ၁၉ မီလီမီတာ) ရိွပါသည္။ သည့္အတြက္ ဘိုးတိုင္အရြယ္ကို ဖလန္းမွ ဘိုးတိုင္အေပါက္ထက္ ၂ မီလီမီတာ ေလွ်ာ့မွာရမည္။ ထိုအခါ မွာရမည့္ ဘိုးတိုင္အရြယ္မွာ အခ်င္း ၁၇ မီလီမီတာ (M17) ျဖစ္ပါသည္။ ဤအတြက္အခ်က္မ်ားကိုသိလိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေရးေသာ ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္လက္စဲြ စာအုပ္၌ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါသည္။ ဤတြင္ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။
ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက spools မ်ား၏ dimension ျဖစ္သည္။ Spool ကို ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လို ဘာသာျပန္ရမွန္း မသိပါ။ နားလည္ေအာင္ေျပာရလွ်င္ spool ဟူသည္ တကယ့္ပိုက္လိုင္းႀကီး မဆင္မီ ၀ပ္ေရွာ့ သို႔မဟုတ္ မိုးလံုေလလံု အမိုးအကာေအာက္တြင္ ပိုက္လိုင္းႀကီးကို အပိုင္းကေလးမ်ားပိုင္းကာ ပိုက္ႏွင့္ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ႀကိဳတင္ဆင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ပါပံုမွာ spool မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ထုိ spool မ်ားကို ပိုက္လိုင္းဆင္ရမည့္ေနရာသို႔ ယူသြားၿပီး ပိုက္လိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးရေအာင္ ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ပိုက္လိုင္းအတိုကေလးမ်ား ဆင္ျခင္းကို Pre-fabrication ဟုေခၚ၏။ အတိုေကာက္ pre-fab ဟုလည္း ေခၚသည္။
သံပုိက္မ်ားကေတာ့ တိုသြားတာရွည္သြားတာ နည္းလွသည္။ ဂေဟေဆာ္ရာမွ ျဖစ္လာေသာ အပူေၾကာင့္ သတၱဳရွည္ ထြက္လာျခင္းမွာ မေျပာပေလာက္။ မိမိတိုင္းထားလွ်င္ တိုင္းထားသည့္အတိုင္း အတိအက်ရတာမ်ားသည္။
ဂြက်သည္မွာ ဖုိက္ဘာပိုက္၏ Bell and Spigot ဆက္နည္းျဖစ္သည္။ Bell and Spigot ကလည္း ဘာသာျပန္ရန္ မလြယ္လွ။ ခပ္လြယ္လြယ္ အဖိုေခါင္းႏွင့္ အမေခါင္းပဲ ဆုိၾကပါစို႔။ ပိုက္အစြန္း (အဖိုေခါင္း) ကို ၁ ဒီဂရီေစာင္းကာ စားထား သည္။ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ား (အမေခါင္း) မွာလည္း အတြင္းတြင္ ၁ ဒီဂရီေစာင္းထားသည္။ ဆက္ရာတြင္ ေကာ္သုတ္ၿပီး ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာ္သုတ္ထားေသာ ပိုက္(အဖိုေခါင္း) ကို ေကာ္သုတ္ထားေသာ ပိုက္ဆက္ပစၥည္း (အမေခါင္း) အတြင္းထည့္ကာ ဆက္သည္။ ဆက္ၿပီးရာဘာတူႏွင့္ ထုထည့္သည္။ ထိုအခါက်မွ ပိုက္ႏွင့္ပိုက္ဆက္ပစၥည္းတုိ႔ က်က်နန အထိုင္က်ကာ ျမဲျမဲၿမံၿမံဆက္သြားသည္။
ပိုက္ကိုျဖတ္ေတာက္ၿပီး စက္ႏွင့္စားကာ အတိုအရွည္ခ်ိန္စဥ္ကမူ အတိအက်ခ်ိန္ထားတာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္သုတ္ၿပီး တူႏွင့္ထုထည့္လုိက္ေသာအခါ မွန္းထားတာထက္ ပို၀င္သြားသည္။ ထိုအခါ spool အရွည္မွာ ရိွရမည္ထက္ ပိုတိုသြားသည္။ တိုမွားစိုး၍ ပိုျဖတ္ျပန္လွ်င္ မွန္းသေလာက္မ၀င္ပါက ရွည္ေနျပန္သည္။ သည္ေတာ့ အတိုင္းအတာကို အတိအက်မရေတာ့ဘဲ ပိုက္ alignment မ်ား လဲြကုန္ပါသည္။ တိုသြားပါက bypass line ေခၚ လမ္းလဲြပိုက္လိုင္းတြင္ ဗားေနရာ၌ တိုေနသျဖင့္ လြတ္ေနကာ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ ဆင္လို႔မရ။ အတင္းဆဲြဆင္လွ်င္ေတာ့ ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာမွ ပိုက္ႏွင့္ပိုက္အဆက္မ်ားတြင္ ဒဏ္ေပၚကာ ေရစိမ့္တတ္သည္။ ရွည္သြားျပန္ပါကလည္း ဗားထည့္ရမည့္ေနရာ က်ဥ္းသြားသျဖင့္ ဗားထည့္လို႔မရေတာ့။ ပိုက္ကို အတင္းျဖဲထည့္လွ်င္ေတာ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္အဆက္မ်ား နာကုန္မည္။ ဤကဲ့သို႔ ပိုက္လိုင္းကို ရိွသင့္သည္ထက္ တို (သို႔မဟုတ္) ရွည္သြားသျဖင့္ ပိုက္လိုင္းကို ခ်ိန္းဘေလာက္ စသည္တို႔ျဖင့္ အားသံုးကာ ထိုးထည့္ပါက ပိုက္လိုင္းေပၚဒဏ္ေပၚတတ္သည္။ ဤဒဏ္သည္ ခ်က္ျခင္း သိခ်င္မွသိမည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာ လာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုဒဏ္အား ႀကီးလာကာ ထိုေနရာတြင္ အဆက္မ်ားျပဳတ္ထြက္ျခင္း၊ ေရစိမ့္ျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္တတ္သည္။
အထူးသျဖင့္ riser ေခၚ အတက္အဆင္းတြင္ျဖစ္သည္။ အေပၚဘက္ ပိုက္စင္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္ပိုက္စင္ အတိုင္း အတာအတိုင္း ပိုက္အတိုင္းအတာကို အတိအက် ဆင္ႏိုင္မွ ပိုက္လိုင္းက စင္ေပၚတြင္ က်က်နန ထိုင္ႏိုင္မည္။ ပိုက္တိုသြား လွ်င္ ေအာက္ဘက္ပိုက္စင္တြင္ လြတ္ေနမည္။ ရွည္သြားလွ်င္ အေပၚဘက္ပိုက္စင္တြင္ လြတ္ေနမည္။ မည္သည့္ဘက္က လြတ္တာမွ မေကာင္း။ ဤကဲ့သို႔လြတ္ေနလွ်င္ ထမ္းထားရေသာ ပိုက္ေပၚတြင္ ဒဏ္ပိကာ ထိုေနရာတြင္ ပိုက္နာမည္။
ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္လိုင္းကို ယခုမွ စဆင္ကာစဆိုေတာ့ မပါးနပ္ေသး။ စာအုပ္ထဲတြင္ၾကည့္။ ဤအတိုင္းျဖတ္ကာ ပိုက္မ်ားကို ဆက္ခ်လိုက္သည္။ spool မ်ားဆင္တံုးက ေခ်ာလို႔။ သို႔ေသာ္ ဆိုဒ္ထဲယူသြားၿပီး ဆက္လိုက္ေသာအခါ အထက္ပါ အတုိအရွည္ျပႆနာမ်ား ေပၚလာေတာ့သည္။ သည္ကဲ့သို႔ တိုေန၊ ရွည္ေနတာ တစ္ေနရာထဲ မဟုတ္။ ပုိက္လိုင္း လားရာ (direction) ေျပာင္းသြားတိုင္း ဒုကၡေပးေနသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထိုင္ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္မိ၏။ ဖုိက္ဘာပိုက္မွာ ေကာ္ႏွင့္သုတ္ဆက္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ျပန္ျဖတ္၊ ျပန္ဆက္ရန္ မလြယ္။
တစ္ခါမွားၿပီးေတာ့မွ ေကာင္းေကာင္းသင္ခန္းစာ ရသြားသည္။ ပုိက္ကို လိုတာထက္ နည္းနည္း 5mm ျဖစ္ေစ၊ 10mm ျဖစ္ေစ ပိုျဖတ္ထား။ ပထမတစ္ဖက္ကို အရင္ဆက္၊ ေနာက္တစ္ဖက္ကိုစားကာ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းထည့္ၿပီး တူႏွင့္ လံုး၀မ၀င္ေတာ့သည္ထိ ရိုက္ထည့္ၾကည့္။ ၿပီးမွ အတိုအရွည္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္။ သည္ေတာ့မွ အမွန္ရသည္။ ဤအတိုင္းအတာကိုၾကည့္ၿပီး မည္သည့္အရြယ္ရိွပိုက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ပိုက္ဆက္ပစၥည္းႏွင့္ဆက္မည္ ဆုိပါက မည္မွ်ပိုျဖတ္ရ မည္ စသည္ကို လက္ေတြ႔မွေလ့လာကာ မွတ္ထားရသည္။ သည္ေတာ့မွ အတိအက်ရသည္။
ပိုၿပီး သတိထားရမည့္ေနရာမွာ Tie-in point ျဖစ္၏။ Tie-in point ဆိုသည္မွာ ပိုက္လိုင္းကို instrument (ကိရိယာ) တစ္ခုခုႏွင့္ဆက္သည့္ေနရာကို ေခၚသည္။ ပိုက္သမားမ်ားကေတာ့ သိပါသည္။ ဤ Tie-in point ရိွေသာေနရာတြင္ မည္သည့္ အခါမွ် ႀကိဳၿပီးဆက္ျခင္း (pre-fab) မျပဳပါေလႏွင့္။ ေကာင္းေကာင္း ဦးေဏွာက္စားသြားမည္။ Tie-in point သည္ ဖလန္းဆက္ ဆိုၾကပါစို႔။ ဖလန္းအနည္းငယ္ (ပီဘိမျဖစ္စေလာက္) မွ်လဲြေနလွ်င္ပင္ ဆင္သည့္အခါ အခက္အခဲျဖစ္တတ္ပါသည္။ 1 mm ဟူသည္ ျပင္ပ၌ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္သည့္ အတိုင္းအတာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ Tie-in point ၌ ထို 1mm သည္ ဒုကၡေပးတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ Tie-in joint မ်ားကို ဆိုဒ္ထဲေရာက္မွ ရိွႏွင့္ေနသည့္ ဖလန္းႏွင့္ အထိုင္ခ်ကာ က်က်နန ဆက္ပါေလ။
သည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္အႀကံအဖန္လုပ္ပံုကေလးမ်ားကို ေဖာ္ေကာင္လုပ္ပါမည္။ ဖိုက္ဘာပိုက္ဆိုသည္မွာ ဆက္ၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖတ္ထုတ္ကာျပင္ရန္ အလြန္ခက္လွသည္။ သည္ေတာ့ အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္းအတာမ်ား တိုသြား ရွည္သြားလွ်င္ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္သံုးရသည္။ တိုသြားသျဖင့္ ဟ,ေနလွ်င္ ထိုအၾကားကိုျဖည့္ရန္ ဖလန္းဆင္သည့္အခါသံုးသည့္ ဂက္စကက္ကို ထူတာေျပာင္းသံုးသည္။ ဂက္စကက္ႏွစ္ခုကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ထည့္လိုက္ေသာအခါ ထိုဟ,ေနေသာ ေနရာမွာ အေတာ္အတန္ စိသြားသည္။ နည္းနည္းေလာက္လိုတာကေတာ့ ကိစၥမရိွ။ ဆဲြၾကပ္လို႔ရသည္။ အကယ္၍ ရွည္သြားသျဖင့္ ဗားမ်ားထည့္ရခက္ေနလွ်င္မူ ပိုက္ကို ခပ္ေ၀းေ၀းမွေနကာ နည္းနည္းခ်င္း ေနာက္ျပန္ ဆဲြဆုတ္ယူရသည္။ တစ္ေနရာ နည္းနည္းစီ ဆုိေတာ့ alignment out ေနတာ မသိသာလွ။ တစ္ေနရာထဲ 10mm ရွည္ေနတာ အရုပ္ဆိုးေပမင့္ သံုးေနရာေလာက္ခဲြလိုက္လွ်င္ တစ္ေနရာကို 3mm မွ်သာရိွေတာ့သျဖင့္ မသိသာေတာ့ေပ။ Riser ေနရာ၌ ပိုက္မ်ား လြတ္ေနလွ်င္ ပိုက္ႏွင့္ပိုက္အထိုင္အၾကားထည့္သည့္ saddle ကို ခပ္ထူထူထည့္ေပးရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက အလုပ္သမားမ်ားကို supply ေခၚကာလုပ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တဲြလုပ္ရေသာ လုပ္သားမ်ား မွာ ပံုေသမရိွ။ တခါတေလ ဘန္းဂလားမ်ားႏွင့္တဲြလုပ္ရသည္။ တခါတေလ ထိုင္းမ်ား၊ တခါတေလ မေလးမ်ားႏွင့္ တဲြလုပ္ ရသည္။ တစ္ခါေတာ့ ခုမွ စင္ကာပူေရာက္ခါစ ဘန္းဂလားကေလးမ်ားေရာက္လာသည္။ အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ သည္ေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေျပာရသည္။
ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ပုိက္မ်ားျပကာ ေဆးသုတ္ခိုင္းသည္။ ပိုက္လိုင္းက Waste Water Line ဆိုေတာ့ ပိုက္ႏွင့္ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားကို ေဆးအနက္သုတ္ရသည္။ သူတို႔ကိုေဆးသုတ္ခိုင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္က SUT ရံုးသြားကာ လုပ္စရာရိွတာ မ်ားလုပ္သည္။ ျပန္လာေတာ့ ထိုကုလားေလးမ်ားက ေစတနာေတြပိုကာ ပုိက္မ်ားကိုသာမက အျခားလိုင္းမ်ားအတြက္ အရံသင့္ထားေသာ ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားကိုပါ ေဆးမ်ားသုတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့၏။ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားမွာ ၁ လက္မ၊ ၂ လက္မ စသျဖင့္ ေသးေသးကေလးေတြျဖစ္၏။ ဤေပါက္စနပစၥည္းကေလးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ေဆးမ်ားျပန္ခြ်တ္ရပါ မည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြေျပာမွန္း သူတို႔ နားလည္မည္မဟုတ္ပါ။ ေဒါသထြက္ေနတယ္ ဆုိတာေလာက္သာ ခန္႔မွန္းမိပါလိမ့္မည္။
ဤကိစၥႏွင့္စပ္လွ်က္ ယခင္ Keppel မွာလုပ္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကိုလည္း သတိရမိပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ပင္ ဘန္းဂလား အသစ္ကေလးမ်ား ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ဖိုမင္က စတီးဖလန္းမ်ားကို ဂေဟေဆာ္ရန္ ေက်ာက္စက္တိုက္ခိုင္း သည္။ သူတို႔ကို ေက်ာက္စက္တိုက္ခိုင္းမွန္းေတာ့ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လိုတိုက္ရမည္ဆိုတာေတာ့ နားမလည္။ သည္ေတာ့ ဖလန္းတစ္ခုလံုးကို မ်က္ႏွာျပင္မ်ားပါမက်န္ အကုန္တိုက္ထည့္လိုက္သည္။ တိုက္တာမွ တစ္ခုႏွစ္ခု ထဲမဟုတ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ ဖလန္းမ်က္ႏွာျပင္၌ ေရမစိမ့္ေစရန္ ဂက္စကက္ကိုထိန္းထားသည့္ ေျမာင္းေသးေသး ကေလးမ်ားပါသည္။ ဥပမာျပရလွ်င္ စီဒီတစ္ခ်ပ္၏ မ်က္ႏွာျပင္က့ဲသုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
ဤေျမာင္းကေလးမ်ားကို ဒဏ္ရာမေပၚေအာင္ ျခစ္ရာယွရာမ်ားမေပၚေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ရသည္။ ထုိေျမာင္း ကေလးမ်ားတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ျခစ္ရာတစ္ခုေပၚသည္ ဆုိပါစို႔။ ထိုျခစ္ရာမွ ေရစိမ့္ထြက္လာတတ္သည္။ ယခုမူ ကုလားကေလး က ထုိေျမာင္းကေလးမ်ားအားလံုးကို ေျပာင္ေခ်ာေနေအာင္ တိုက္ထည့္လိုက္သည့္အတြက္ ထိုဖလန္းမ်ားအားလံုး ပစ္လိုက္ ရေတာ့၏။ သံုးလို႔မရေတာ့။
ေနာက္ၿပီး ထိုင္းမ်ားႏွင့္လည္း တဲြလုပ္ရေသးသည္။ ထုိင္းမ်ားမွာလည္း အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ သည္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ အင္မတန္လက္ေပါက္ကပ္သည္။ မင္းတို႔ အရင္ကဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ ဟု ေမးေသာအခါ လယ္သမား ဟု လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေျဖပါသည္။ သူတို႔ထမင္းစားပံုမွာ တစ္မ်ိဳးစိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါသည္။
သူတို႔ထမင္းမွာ အမွန္စင္စစ္ ထမင္းမဟုတ္၊ ေကာက္ညွင္းျဖစ္၏။ ေကာက္ညွင္းကို ဆန္ေဆးပလံုးႏွင့္ ထည့္ယူလာ သည္။ ဆန္ေဆးပလံုးဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရပ္မွ အေခၚအေ၀ၚျဖစ္သည္။ အျခားေဒသမွသူမ်ား နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မည္။ ထမင္းခ်က္ရန္ ဆန္ကိုေဆးေသာအခါ ႏီွးျဖင့္ယက္လုပ္ထားေသာ ပလံုး (ေတာင္းေပါက္စကေလး) ထဲထည့္ေဆးသည္။ အရြယ္အစားမွာ တစ္ထြာပတ္လည္၊ ေစာက္ ၄ လက္မခန္႔ရိွသည္။ ထိုပလံုးကေလးကို ဆန္ေဆးရန္သာမက ထမင္းထည့္ရန္လည္း သံုးသည္။ အျခား ခ်က္ျပဳတ္ရန္ျပင္ဆင္ထားေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ထည့္ရန္လည္းသံုးေသးသည္။
သူတို႔က ဟင္းကိုခ်က္ယူမလာ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ျငဳပ္သီးစိမ္း၊ နံနံပင္၊ ၾကက္သြန္ စသည္တို႔ကို အစိမ္းယူလာသည္။ စားခါနီးမွ ၎တို႔ကိုလွီးကာ အဆင္သင့္ယူလာေသာ ဒန္အိုးထဲထည့္၊ျငဳပ္က်ည္ေပြ႔ႏွင့္ေထာင္းကာ ေကာက္ညွင္းႏွင့္စားသည္။ ေကာက္ညွင္းကိုမူ ထမင္းစားခ်ိန္မွသာမဟုတ္၊ လဖက္ရည္ေသာက္နားသည့္အခါလည္း စားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာက္ညွင္းႀကိဳက္ေတာ့ သူတို႔ဆီမွေတာင္းစားသည္။ သူတို႔ေကာက္ညွင္းမွာ အိေနၿပီး စားလို႔အလြန္ေကာင္းသည္။
(၃၁) ကြ်ႏ္ုပ္ျမန္မာစာရိုက္တတ္ျခင္းႏွင့္ စာစေရးျခင္း
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အထိုင္ခ်လုပ္ရသည္မွာ Jurong Island တြင္ျဖစ္သလို Jurong Island တြင္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ SUT တြင္သာ လုပ္ရတာမ်ားသည္။ သည္ေတာ့ SUT မွ လူမ်ားႏွင့္ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္၏။ SUT မွ အင္ဂ်င္နီယာ ဌာနတြင္ ျမန္မာတစ္ဦးရိွ၏။ ဦးေဆြတင္ ဟု ေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ၈ ႏွစ္ခန္႔ေစာၿပီးေက်ာင္းဆင္းသူျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဌာနတြင္ အီလန္ဂိုးဟုေခၚေသာ ကုလားႀကီးလည္း ရိွေသးသည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အလြန္ခင္သည္။ ဦးေဆြတင္က သူတို႔ရံုးသုိ႔ ကြ်န္ေတာ္သြားသည့္အခါတိုင္း Faxtoon မွ သတင္းမ်ား၊ ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို print ထုတ္ကာ ေပးသည္။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာစာကို ကြန္ျပဴတာတြင္ မည္ကဲ့သို႔ရိုက္ရမည္၊ မည္ကဲ့သို႔ဖတ္ရမည္မွန္းမသိေသး။ သည္ေတာ့ ဦးေဆြတင္ကို သည္ျမန္မာစာလံုးမ်ား install လုပ္ပံုလုပ္နည္း ေမးရ၏။
ဦးေဆြတင္က WinBurmese1 font ေပးကာ install လုပ္နည္းေရာ လက္ကြက္ပါေပးလိုက္သည္။ ထိုမွ်သာမက ရိုက္ပံုရုိက္နည္းမ်ားပါ ျပေပးေသးသည္။ သည္မွစ၍ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာကို စတင္အရိုက္ေလ့က်င့္ပါသည္။ ေလ့က်င့္သည္ ဆိုရာတြင္လည္း ေတာ္ရိေရာ္ရိလုပ္တာမဟုတ္။ နက္ျဖန္သဘက္ စာေမးပဲြေျဖရေတာ့မည့္အလား အသည္းအသန္ ေလ့က်င့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရိုက္ခါစက သေ၀ထိုးက ဘယ္နားတံုး။ ေရးခ်ေရွ႔ထိုးက ဘယ္စာလံုးကို ရိုက္ရမည္နည္း။ ကႀကီး ပတ္ဆင့္လာလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ရိုက္ရမည္ စသည္တို႔ကို ရွာေနရရာ အင္မတန္စိတ္မရွည္လွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ စာတစ္ေၾကာင္းၿပီးေအာင္ မနည္းရိုက္ေနရသည္ကို အလြန္တရာ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနပါ၏။ ေရးခ်င္တာေတြက မ်ား၊ ေရးရတာကေႏွးဆိုေတာ့ ျမန္မာစာကို သြက္သြက္ရိုက္ႏုိင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ေတာ့၏။
သည္လိုေလ့က်င့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေန႔လံုးအလုပ္လုပ္၊ ညဘက္က်မွ က်င့္ရသည့္တိုင္ တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္မွ်အတြင္း ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာလိုေကာင္းစြာ ရုိက္တတ္သြားပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သြက္သြက္လက္လက္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ေရးစရာမ်ား ေျမာက္မ်ားစြာရိွေနသည္ျဖစ္ရာ ညတိုင္း၊ အားတိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ရုိက္ေနသည္ျဖစ္ရာ တစ္လမွ်မၾကာမီပင္ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေအာင္ ျမန္မာလို ရိုက္တတ္သြားပါေတာ့သတည္း။
ရုိက္ပါမ်ားေတာ့ လက္ကြက္မ်ားကို အလြတ္က်က္စရာမလိုပဲ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက အလိုလို မွတ္မိသြားသည္။ သည္တြင္တစ္ခုေျပာရိွသည္။ ျမန္မာလိုက်က်နန ရိုက္တတ္သူမ်ား၊ က်က်နနပင္မဟုတ္ေသာ္လည္း မဟုတ္သည့္ လက္ကြက္ႏွင့္ အသားက်ေနၿပီးေသာသူမ်ားကိုေတာ့ ထားပါေတာ့။ ျပင္ရန္ခက္လွသည္။ ယခုမွ စတင္အရုိက္ေလ့က်င့္ေနသူ မ်ားအား မွာလိုသည္မွာ စာရိုက္လွ်င္ ေတာင္တစ္လံုးေျမာက္တစ္လံုးရွာကာ keyboard ကိုၾကည့္လွ်က္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း မရုိက္ပါႏွင့္။ လက္ကြက္ႏွင့္ စနစ္တက်သာ အရိုက္ေလ့က်င့္ပါဟု ေျပာလိုပါသည္။ ေကာင္းသည္မွာ ျမန္မာလိုမရိုက္မီ အဂၤလိပ္လက္ကြက္ကို က်က်နန ေလ့က်င့္ပါ။ အနည္းဆံုး တစ္မိနစ္လွ်င္ အလံုး၃၀ခန္႔၀င္သည္ထိ က်င့္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကြန္ျပဴတာစသံုးစဥ္ ၁၉၉၇ ေလာက္က ယခုေလာက္မလြယ္ေသး။ စာရိုက္ေလ့က်င့္ရန္ typing tutor ကို တကူးတက ရွာ၀ယ္၊ install လုပ္ကာ အရိုက္က်င့္ရသည္။ ယခုမူ အလြန္လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ အင္တာနက္၌ အခမဲ့ download လုပ္ႏိုင္ေသာ software အမ်ားအျပားရိွရာ ထုိအထဲတြင္ typing tutor လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ Download လုပ္၊ install လုပ္ေနစရာပင္မလို အင္တာနက္တြင္ တိုက္ရိုက္ေလ့က်င့္လို႔ရေသာ online typing tutor မ်ားရိွပါသည္။ ျမန္မာစာကို ရုိက္တတ္လုိသူမ်ား ရွာေဖြေလ့က်င့္ၾကပါကုန္။ ရိုက္တတ္သြားလွ်င္ မည္သည့္ လက္ကြက္စာရြက္ႀကီးကိုမွ ၾကည့္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ လက္က အလိုလိုမွတ္မိသြားပါလိမ့္မည္။
ျမန္မာစာလံုး (Myanmar Font) ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ျမန္မာစာရိုက္ေနသူအားလံုး ဘ၀င္မက်ႏိုင္သည္မွာ standard ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးအတီေတကာလကပင္ ျမန္မာတို႔မွာ သူတလူငါတမင္းက်င့္တတ္သည့္ထံုးႏွင့္ အသားက်လာခဲ့ သည့္အတိုင္း ျမန္မာစာလံုး ထြင္သည့္အခါတြင္လည္း သူတလူငါတမင္း၀ါဒကို ဆက္လက္က်င့္သံုးၾကပါသည္။
Han momaka, Han nwethaki, Han Poppa စသည့္ Han အုပ္စုက တစ္မ်ိဳး၊ Mahar 1, Mahar 2, Mahar 3 စသျဖင့္ မဟာအုပ္စုကတစ္နည္း၊ Met 4, Met5, Met6 စသည္က တစ္ဖံု၊ Win Burmese, Win Innwa, Win Hlaing စသည္က တစ္ဘာသာ၊ ထိုမွ်သာမကေသး WMDY, WMONON, WPHAAN, WPONCOB, SHWETHWAY, PINNY, MYANMAR 1, MYANMAR 2, MYANMAR 3, KANAKA စသည္ျဖင့္ ျမန္မာေဖာင့္မ်ားမွာ ျမန္မာ ကြန္ျပဴတာပညာရွင္ ဦးေရႏွင့္အမွ် ေပၚထြက္လွ်က္ရိွရာ ကမၻာေပၚတြင္ font type အမ်ားဆံုးဘာသာကို ျပပါဟုဆုိလွ်င္ ျမန္မာဘာသာကို ျပရမည္ ကဲ့သို႔ ရိွေခ်သည္။
ဆိုးသည္မွာ font type မ်ားျခင္းမဟုတ္။ font type ကြဲသည္ႏွင့္အမွ် စာလံုးရိုက္ပံုရုိက္နည္းမ်ားလည္း လုိက္ကဲြ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ WinBurmese1 ႏွင့္ေရးထားေသာ စာမ်ားကို Han Poppa သို႔ေျပာင္းလိုက္လွ်င္ ေက်ာက္စာ မ်ားကို ဖတ္ရလိမ့္မည္။ Shwe Thway ႏွင့္ေရးထားေသာ ျမန္မာစာကို WinBurmese သို႔ေျပာင္းလုိက္ပါက ျမန္မာစင္စစ္က မြန္ေသာ္လည္းေကာင္း ရွမ္းေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
ဤေခါင္းစားမႈကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ ျမန္မာပညာရွင္မ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားအားထုတ္ပါသည္။ Myanmar Unicode ဟု ျမန္မာစာကို အင္တာေနရွင္နယ္သံုး (တစ္ပံုစံတည္း) လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ WinBurmese to Zawgyi converter တီထြင္ သည္။ သို႔ေသာ္ စင္းလံုးေခ်ာ အဆင္မေျပလွေသးပါ။
ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာစာ စရိုက္စဥ္က ဦးေဆြတင္ေပးလိုက္ေသာ WinBurmese1 ျဖင့္ရိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ Win စာလံုးမ်ား ၏ အားနည္းခ်က္မွာ အေျခခံစာလံုးမ်ားျဖစ္ေသာ က၊ ခ၊ ဂ၊ င၊ စ စသည့္စာလံုးမ်ား။ သေ၀ထိုး၊ ယပင့္ စသည္တို႔တြင္ ျပႆနာ မရိွေသာ္လည္း ၀ဆဲြဟထိုး၊ ပါဠ္ဆင့္၊ ဥပမာ ျမသိဂႌ စသည္တို႔တြင္ ရိုက္ရတာ အလြန္လက္၀င္ပါသည္။ Alt key ႏွင့္ Numeric ဂဏန္း ေလးလံုးကိုတဲြရိုက္ရသည္ျဖစ္ရာ ထိုစာလံုးမ်ားကို အလြတ္မရႏိုင္သည္ျဖစ္၍ လက္ကြက္စာရြက္ကို ေရွ႔နံရံတြင္ကပ္ကာ ရိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္တ၀ ကြ်န္ေတာ္က laptop သံုးသည္ျဖစ္ရာ laptop တြင္ Numeric keyboard သီးသန္႔မရိွ။ ထို key မ်ားရိုက္ရန္ Function ႏွင့္ Num Lock key တဲြႏိွပ္ကာ Numeric Key ကို ေဖာ္ရပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ျပန္ပိတ္ဆိုေတာ့ ပါဠ္ဆင့္စာတစ္လံုးရိုက္ရန္ key ၉ လံုးကို ႏွိပ္ရသည္။ မည္မွ် ဒုကၡမ်ားပါသနည္း။ ထိုမွ်သာမကေသး ျမန္မာစာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ တဲြပါလာလွ်င္ ပိုဆိုးေသး။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ထြင္ထားလို႔သံုးရေပတာပဲဟု ျမန္မာစာလံုးထြင္သူမ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္ ပါသည္။ ဤမွ်ဒုကၡမ်ားလွ်က္ႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တာ စာမ်က္ႏွာ ၅၀၀ ေက်ာ္ပါသည္။
ဤစာမ်ားထဲတြင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို ဖတ္ေစလိုေသာေစတနာျဖင့္ စာတစ္အုပ္လံုး softcopy အျဖစ္ရိုက္လိုက္ သည့္ ေဒါက္တာ အရွင္၀ါလ္ပိုလာ ရာဟုလာ ေရးကာ ဦးကိုေလး(ေဇယ်ာေမာင္) ဘာသာျပန္သည့္ “ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာ” သည္လည္း တစ္အုပ္အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အပင္ပန္းခံရိုက္လိုက္သည့္ “ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာ” သည္ တစ္လအတြင္းမွာ ပင္ ကမၻာအရပ္ရပ္၊ ျမန္မာ website အေတာ္မ်ားမ်ားသို႔ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေလရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး ပီတိေသာမနႆ ျဖစ္မိ၏။
ဤတြင္ ထုိစာအုပ္သည္ အျခားသူမ်ားရိုက္တာမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ရိုက္တာသာျဖစ္သည္ ဟု အဘယ္ေၾကာင့္ အပ္ခ်မတ္ခ်ေျပာႏုိင္ပါသနည္း။ ဤစာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္က တစ္အုပ္လံုး တစ္လံုးမက်န္ ဤသည္မေရြး ကူးထည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပံုမ်ားကိုမူ ကြ်န္ေတာ့္ scanner ေကာင္းေကာင္းအလုပ္မလုပ္ေတာ့၍ မထည့္လိုက္ႏိုင္ခဲ့။ သုိ႔အတြက္ စာအုပ္ေရွ႔ပိုင္းမွ စာေရးသူ ေဒါက္တာ ၀ါလ္ပိုလာရာဟုလာ ၏ ပံုႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေဆးဆရာႀကီးအျဖစ္ ထုလုပ္ကိုးကြယ္ထားေသာ ဂ်ပန္မွ ဆင္းတုေတာ္ပံုတို႔ကို ေနာက္မွ ခဲျဖင့္ပံုဆဲြကာ ထည့္လုိက္ပါမည္ဟု ထိုစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ထည့္ေရးလိုက္သည္။ ဤစာပါေသာ စာအုပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ရိုက္ေသာစာအုပ္ ျဖစ္သတည္း။ လဲြစရာမရိွ။ (သို႔ေသာ္ ထိုပံုမ်ားကို ယခုတိုင္မဆဲြျဖစ္ပါ။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္တြင္ အေရးႀကီးတာေရာ၊ အေရးမႀကီးတာမ်ားပါ လုပ္ေနရသျဖင့္ ပံုဆဲြခန္းကို မေရာက္ပါ။)
Zawgyi က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်သည္မွာ အထက္ပါ ပါဠ္ဆင့္ပါဠ္သားမ်ားကို Tide key ကို Shift Key, Ctrl Key မ်ားျဖင့္တဲြရိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ အလြယ္တကူ ရႏိုင္ျခင္း၊ အဂၤလိပ္မွ ျမန္မာ၊ ျမန္မာမွ အဂၤလိပ္သို႔ေျပာင္းလိုလွ်င္ Shift + Ctrl key ကို တဲြႏိွပ္လိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ အလြယ္တကူေျပာင္းျခင္း စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး စာလံုးလည္း လွသည္။ သို႔ေသာ္ သူလည္း စင္းလံုးေခ်ာေကာင္းသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ႏွစ္စဥ္ Zawgyi version မ်ား ထြက္ေနသည္ျဖစ္ရာ version မတူသည္ႏွင့္အမွ် ဖတ္ရတာ ကို႔ရိုးကားယား ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့သည္။ ထို႔ျပင္တ၀ Zawgyi ျဖင့္ ရိုက္ထားေသာ စာမ်ားကို pdf ေျပာင္းလုိက္ေသာ အခါ အ မ်ားကို A အျဖစ္၊ ဥ မ်ားကို U အျဖစ္ ေအာ္တိုမက္တစ္ ေျပာင္းေပးလိုက္သည္ျဖစ္ရာ ဤကိစၥမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ဦးေဏွာက္စား ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာလည္း pdf converter software တိုင္းမဟုတ္။ အခ်ိဳ႔ေသာ version မ်ားသာျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခ်ာလပတ္ ရမ္းေနပါေတာ့သည္။
ေအာက္ပါပံုကို ၾကည့္ပါ။
ထို႔ျပင္လည္း “ဆိပ္ဖူးေတာင္မွာ ပီတိျဖာ” ၈ မ်က္ႏွာ၊ “အေကာင္အထည္ေပၚလာေသာ အိပ္မက္မ်ား” ၈ မ်က္ႏွာ စသျဖင့္လည္း ေရးပါေသးသည္။ အားလံုးမွာ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးကို ခရီးသြားေဆာင္းပါးပံုစံ ေရးဖြ႔ဲထားပါသည္။
ဤေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္ေနသျဖင့္ သင့္ေတာ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပသြားပါမည္။ ဤသည္မွစကာ ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာကို ေရးျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။ မ်က္စိထဲ တြင္ အျမင္မေတာ္တာ ေတြ႔ပါက သို႔မဟုတ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စရာ တစ္ခုခုေတြ႔လာပါက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေရးေနက်ဆိုေတာ့ မည္မွ်အလုပ္မ်ားေနသည္ျဖစ္ေစ မေရးလိုက္ရလွ်င္ ရင္ထဲ ခုိးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနပါသည္။ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မရေသာ္ျငားလည္း ေရးၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားကို ေ၀ငွလိုက္ရမွ ရင္ေခ်ာင္သြား၏။
ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသမွ်အားလံုးလိုလိုကို ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ http://shwenyein.blogspot.com တြင္ တင္ထား ပါသည္။ သို႔ေသာ္ WinBurmese ျဖင့္ေရးထားသည့္ ပထမဦးဆံုးေဆာင္းပါးမ်ားမွာ ဤဘေလာ့ေပၚမတင္ႏိုင္ပါ။ WinBurmese မွ Zawgyi သို႔ converter သံုး၍ပင္ ေျပာင္းေသာ္ျငား၊ ျပင္စရာမ်ားစြာ က်န္ေနေသးသျဖင့္ မတင္ႏိုင္ေသးပါ။ ေနာက္ပိုင္း Zawgyi ျဖင့္ေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားသာ ပါပါသည္။ WinBurmese ျဖင့္ေရးေသာေဆာင္းပါးမ်ားကို ေနာက္ဘေလာ့တစ္ခု ျဖစ္သည့္ http://wadawgwin.blogspot.com/ တြင္ တင္ထားပါသည္။
ဤေဆာင္းပါးမ်ားမွ တူရာတူရာတို႔ကိုစုကာ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း”၊ “ဘ၀ခါးခါး” စသျဖင့္ စာအုပ္မ်ား ပံုႏိွပ္ထုတ္ေ၀ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ တတိယစာအုပ္ျဖစ္သည့္ “ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္လက္စဲြ” သည္လည္း ယခုလမွစကာ ေစ်းကြက္အတြင္း ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၄ အုပ္ေျမာက္ “တာယာအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေရး” ကိုလည္း စက္တင္ ပံုႏိွပ္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ မ်ားမၾကာမီကာလ အတြင္း ျဖန္႔ေ၀ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ယခု “ဂေဟဆက္ျခင္းအတတ္ပညာ” စာအုပ္ကို ဆက္လက္ေရးသား ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ရႈပ္လွသျဖင့္ ၁၀ မ်က္ႏွာခန္႔ေရးၿပီး ရပ္ေနသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္၏။ ႀကိဳးစားေရးရပါ ဦးမည္။
(၃၂) SUT မွ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား
SUT မွာ Jurong Island မွ Sakara တြင္ရိွသည္။ SUT ရိွ IWWT (Industrial Waste Water Treatment) ဧရိယာ မွ အျခားစက္ရံုမ်ားသို႔ ပိုက္လိုင္းမ်ား ဆဲြရသည္။ စက္ရံုမ်ားမွထုတ္လိုက္ေသာ အညစ္အေၾကးေရမ်ားကို IWWT သို႔သယ္ကာ စက္မ်ားျဖင့္ သန္႔စင္သည္။ ပိုက္လိုင္းမ်ားေျပးရန္ ဤစက္ရံုမွ ေရေလွာင္ကန္ႀကီးသို႔ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ အထဲမွ ေရမ်ားကို စူးစမ္းမိသည္။ ေရမ်ားမွာ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာလည္း ေကာင္းသည္။ ရံြစရာလည္းေကာင္းသည္။ ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းသည္။
ကန္ထဲမွေရမ်ားကို ေမာ္တာတပ္ထားသည့္ ဒလက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အဆက္မျပတ္ေမႊလွ်က္ရိွရာ အလြန္နံေစာ္လွသည့္ မဲပုပ္ပုပ္၊ ေနာက္က်ိက်ိေရမ်ားမွာ အျမႈပ္မ်ားတစီစီထလွ်က္ အသည္းယားစဘြယ္ျဖစ္သည္။ ထိုေရမ်ားကို ျပဳျပင္ရာမွ ထြက္လာသည့္ အညစ္အေၾကးမ်ားမွာ ရႊံ႔ႏွစ္သဖြယ္လည္းေကာင္း၊ ႏြားေခ်းမ်ားကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ရိွ၏။ အနံ႔အသက္မွာ အလြန္ဆိုးၿပီး ရန္ကုန္ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာရိွ အိမ္သာမွ အန႔ံအသက္မ်ိဳးျဖစ္၏။
ထိုဓါတုေဗဒရႊ႔ံမ်ားကို အမိႈက္ထည့္ေသာ သံကန္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ခံထားသည္။ စက္ရံုမွထြက္လာေသာ ထိုအညစ္အေၾကး မ်ားမွာ သံကန္ႀကီးအတြင္း အဆက္မျပတ္ က်လွ်က္ရိွ၏။ ထိုသံကန္ႀကီးမ်ားကို အမိႈက္ကားက ေန႔စဥ္လာဆဲြေလ့ရိွသည္။ တခါတရံ SUT ၀န္ထမ္းမ်ားေရာက္လာကာ အညစ္အေၾကးက်ေပါက္ကို ပိတ္မေနေစရန္ သံေခ်ာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ထိုးဆြ ရွင္းလင္းေပးေနသည္ကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုစက္ရံုေဘးကပ္လွ်က္ အေဆာက္အအံုကေလးအတြင္းတြင္မူ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ႀကိတ္ေပးေနသည့္ စက္ကေလးတစ္လံုးလည္း ေတြ႔ရေသးသည္။ ထိုစက္ကေလးမွထြက္လာေသာ မဲညစ္ညစ္ ရႊ႔ံမ်ားကို ပုလင္းမ်ားျဖင့္လာယူကာ ဓါတ္ခဲြခန္းတြင္ စမ္းသပ္ရန္ တံဆိပ္မ်ားကပ္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္ သည္။ ထိုရႊံ႔မ်ားမွာလည္း မစင္ကဲ့သို႔အန႔ံမ်ိဳးရလွ်က္ ရြံစရာေကာင္းလွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေျပာရလွ်င္ ထိုအညစ္အေၾကး မ်ားကိုလည္း အျခားစက္မႈလုပ္ငန္းတစ္ခုခုတြင္ သံုးရန္ ျပန္လည္ေရာင္းစားသည္ ထင္ပါသည္။ မဟုတ္ပါက သည္ေလာက္ က်က်နန စစ္ေဆးစမ္းသပ္ေနမည္ မထင္ပါ။
ဤေနရာတြင္ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးရိွ ပိုက္လုိင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ေျပးဖူးသည္။ ၁ လက္မွမွသည္ ၁၂ လက္မထိ အရြယ္စံုျဖစ္၏။ တစ္ခါေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းရိွ ဟီတာခ်ီသို႔ ၈ လက္မပိုက္လိုင္းေျပးရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လူသိပ္မရိွ။ ေလးငါးေယာက္မွ်ျဖင့္ လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၈လက္မပိုက္ႀကီးမ်ားမွာ အေတာ္ေလးလွသည္။ ထုိပိုက္မ်ားကို ပိုက္စင္ (pipe rack) မ်ားေပၚသို႔ လူအားျဖင့္ တြန္းတင္ရတာ မစားသာလွပါ။ Spool မ်ားကို ပိုက္စင္မ်ားေပၚတြင္ install လုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အစိုးရိမ္လြန္ကာ အဲလ္ဘိုးမ်ားကို တန္၀က္ခ်ိန္းဘေလာက္မ်ားျဖင့္ ဆဲြၾကပ္သည္။ ေအာက္တြင္ ဆင္တံုးကေတာ့ Rubber mallet (ရာဘာတူ) ျဖင့္ထုကာ ၾကပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္စင္ေပၚေရာက္လာေတာ့ ပိုက္လိုင္းကရွည္သည့္အတြက္ ထုအားမေကာင္းမွာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကပ္မွာ စိုးရိမ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ိန္းဘေလာက္ျဖင့္ ဆဲြၾကပ္ျခင္း ျဖစ္၏။
ပုိက္လိုင္းႀကီးတစ္ခုလုံးဆင္ၿပီး ေရထည့္လည္း စမ္းလိုက္ေရာ ခ်ိန္းဘေလာက္ျဖင့္ ဆဲြၾကပ္ထားသည့္ အဲလ္ဘိုးမ်ားမွာ အက္ကာ ေရမ်ားစိမ့္ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်င္ေစာ္နံေအာင္ စိတ္ညစ္သြားပါ၏။ ပိုက္လိုင္းမွာ ၃ ကီလိုမီတာမွ်ရွည္ၿပီး အေကြ႔အေကာက္၊ အတက္အဆင္းကလည္း မ်ားလွေပရာ ေရစိမ့္ေသာ အဲလ္ဘိုးမ်ားမွာ မနည္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ညစ္တာ မညစ္တာေနာက္ထား။ သည္အတုိင္းထားလို႔ ၿပီးမည့္ကိစၥမဟုတ္သျဖင့္ ရံုးသို႔အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ။ လုိသည့္ပစၥည္းမ်ား မွာကာ ေရစိမ့္သည့္ အဲလ္ဘိုးမ်ားကို lamination လုပ္ကာ ျပင္ရသည္။
ေျပာေတာ့သာ လြယ္လြယ္ေလးခင္ဗ်ာ။ အလြန္မ်ားသည့္ အဲလ္ဘိုးမ်ားကို ပိုက္စင္ေပၚ တက္လုိက္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ လုပ္ရတာ မလြယ္ပါ။ ပင္ပန္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ားႏွင့္ လႊတ္မထားရဲ။ သူတို႔လုပ္တာ ထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနရသည္။ မဟုတ္ပါက ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ျပင္ရလွ်င္ မလြယ္။ လုပ္ရတဲ့အတူတူ တစ္ခါထဲ ေသေသ ခ်ာခ်ာ အၿပီးလုပ္တာေကာင္းသည္။
သည္ၾကားထဲ ျပႆနာက တက္လိုက္ေသးသည္။ အဲလ္ဘိုးမ်ားကိုျပင္ရန္ ပိုက္လိုင္းအတြင္းမွ ေရမ်ားကို ေဖာက္ခ် ေတာ့ ဟီတာခ်ီမွ တစ္ေယာက္ေရာက္လာ၏။
ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါမင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ။
ခင္ဗ်ာ၊ Hydro-test ၿပီးလို႔ ေရထုတ္ေနတာပါခင္ဗ်ာ။
မင္းေရထုတ္ေနတာ ငါသိသားပဲကြ။ မင္းေရေတြ တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ေအာက္ကိုေဖာက္ခ်ေနတာကို ေျပာတာ။ မင္းအဲဒီလို ေရေတြ ကိုအထိန္းအကြပ္မရိွေဖာက္ခ်ေနေတာ့ ေအာက္ကသဲေတြကို စားကုန္မယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား။ အဲဒီေရေတြကို အခုရပ္ပါ။ ေရထုတ္ခ်င္ရင္ အဲဒီ drain point ကေနပိုက္နဲ႔ drain ထဲကို ေဖာက္ခ်ပါ။ ဒီတခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္။ ေနာက္ တခါဆို မင္းမလြယ္ဘူးမွတ္။
ဟိုက္ - ရွားဘား။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ က်ားလည္းေၾကာက္ရ။ က်ားေခ်းလည္းေၾကာက္ရပါကလား ကြယ္ရို႔။
ပုိက္လိုင္းမွ drain point ႏွင့္ေရေျမာင္းမွာ မကြာပါဘူး ဆိုေတာင္ အနည္းဆံုး မီတာ ၂၀ ေလာက္ကြာသည္။ သည္ေတာ့ တျဖန္းျဖန္းက်ေနေသာ ေရေပါက္ကိုပိတ္။ မီတာ ၂၀ ေက်ာ္ရွည္သည့္ တစ္လက္မေရပိုက္ လိုက္ရွာရသည္။ ဘယ္မွာလြယ္လြယ္နဲ႔ရမတံုး။ ၄ - ၅ မီတာေလာက္ပိုက္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာလိုက္ဆဲြဆဲြ၊ ကန္ထရိုက္တာတိုင္းလိုလို ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ မီတာ ၂၀ ေလာက္ရွည္သည့္ပိုက္က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ရွာလို႔မရ။ ေနာက္ၿပီး drain point က တစ္ေနရာထဲ မဟုတ္။ သည္ေတာ့ ပိုက္လိုင္းထဲမွ ေရအားလံုးထုတ္ဘို႔တင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစ္ရက္လံုးအခ်ိန္ေပးရသည္။ ဘာမွလုပ္လို႔မရ။ ေရမ်ားထြက္က်တာ သည္အတုိင္းထိုင္ၾကည့္ေနရသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ ၄ လက္မလိုင္းေျပးတံုးကျဖစ္၏။ သည္လိုင္းလည္း အေတာ္ရွည္သည္။ ၄ ကီလိုမီတာေလာက္ရိွ၏။ ဖိုက္ဘာပိုက္က ကဲြလြယ္သည္။ သိပ္အထိအခိုက္မခံ။ ပိုက္စင္မ်ားက သံ ဆိုေတာ့ အေတာ္ သတိထားရသည္။ အကယ္၍ ပိုက္မ်ားတင္စဥ္ ပိုက္ႏွင့္ ပိုက္စင္ ရိုက္မိပါက ပိုက္ကဲြတတ္သည္။ မည္သည့္ပိုက္စင္မွ မည္သည့္ေနရာကိုထိ၍ မည္သည့္ပိုက္ကဲြေနသည္ကို သိဘို႔ရာမလြယ္ကူလွ။ ပိုက္ဆင္တံုးကေတာ့ ျပႆနာမရိွ။ ခပ္လြယ္လြယ္ႏွင့္ ၿပီးသြားသည္။
ပိုက္ကေသးေတာ့ အုပ္စုသံုးစုခဲြကာ ဆင္ခိုင္းသည္။ ဆင္တံုးကေတာ့ သူတို႔ကို ပုိက္ေတြကို ဂရုတစိုက္ကိုင္ဘို႔ ေျပာလိုက္တာဘဲ။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားဟူသည္ (အခ်ိဳ႔မွလဲြ၍) မိမိေရွ႔တြင္တမ်ိဳး၊ ကြယ္ရာတြင္တဖံု လုပ္တတ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ သံုးဖဲြ႔ခဲြထားေတာ့ အကုန္လံုးကိုလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေျပာမေနႏိုင္။ ျပႆနာက ဤမွစသည္။
ပုိက္လိုင္းကိုလည္း ေရထည့္စမ္းလိုက္ေရာ Pressure Gauge (ေရဖိအားျပမီတာ) က တျဖည္းျဖည္းက်လာသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ပိုက္လိုင္းတစ္ေနရာရာတြင္ ေရစိမ့္ေနသည့္ အမွတ္အသားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို လိုက္စမ္းခိုင္းပါေသး သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ေရေတြအမ်ားႀကီး စိမ့္ေနသည့္ေနရာကိုေတာ့ အလြယ္တကူရွာေတြ႔မည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စိမ့္ေနသည့္ေနရာကို က်က်နန ရွာပါမည္ေလာ။ သည္ေတာ့ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ ပိုက္စင္မ်ားေပၚကိုယ္တိုင္ တက္ကာ ပိုက္မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးကို လက္ႏွင့္လိုက္စမ္းရသည္။ ပိုက္က ေျခာက္ေနတာဆိုေတာ့ ေရစိမ့္သည့္ေနရာကို သိသာပါသည္။
မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ၄ ကီလိုမီတာကို ေျမျပင္တြင္ ေလွ်ာက္လွ်င္ေတာ့ ဘာမႈလိမ့္မတံုး။ ကြ်န္ေတာ္က ၾကားရက္မ်ား တြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ ၃ ကီလိုမီတာ၊ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ၄ ကီလိုမီတာ ေန႔တိုင္းေျပးေနတာကပဲ။ သို႔ေသာ္ ခုက ပိုက္စင္ေပၚ တြင္ ၄ မီတာမွ်သာျခားေသာတန္းမ်ားကို ေက်ာ္လိုက္ခြလိုက္၊ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္၊ ေနာက္ၿပီး ပိုက္မ်က္ႏွာျပင္မွ ေရစိမ့္မည့္ေနရာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းရေသးသည္။ ပုိက္စင္တစ္ခုမွ တစ္ခုအေျပာင္းတြင္ ေျမျပင္ေပၚမွဆင္းၿပီး ျပန္တက္ရသည္။ သည္ေတာ့ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခါနီး ၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိုက္လိုင္းလိုက္စမ္းရတာ ပင္ပန္းလွသျဖင့္ ပိုက္စင္ေပၚတြင္ လဲွကာ ခဏနားေနပါသည္။
ဤသည့္ခဏ၊ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုေရာက္လာသည္မသိ။ တရုတ္ဖိုမင္တစ္ေကာင္ ေရာက္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ မင္းဦးထုပ္အျဖဴေဆာင္းထားၿပီးေတာ့ ဒီမွာလာအိပ္ေနတယ္။ မင္းမရွက္ဖူးလား။ ငါ့အလုပ္ သမားေတြျမင္ရင္ မင္းကို အတုခိုးၿပီး ကြယ္ရာမွာ အိပ္ေနဘယ့္နဲ႔လုပ္မလဲ ဟု မဆီမဆိုင္ အသားလြတ္လာခြပ္ပါသည္။ ပင္ပန္းရသည့္အထဲ သည္လိုအေျပာခံလိုက္ရေတာ့ အင္မတန္စိတ္တိုတတ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေဒါသမ်ားငယ္ထိပ္ တက္ေဆာင့္လွ်က္ ရုတ္တရက္သူ႔ကိုျပန္ေျပာရမည့္ စကားလံုးပင္ရွာလို႔မရပါ။ ေနာက္မွ ေဟ့ေကာင္၊ ငါဘာလုပ္ေနတယ္ ဆုိတာ မင္းသိရဲ့လား။ ခု ငါလုပ္ေနတဲ့အလုပ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာသြား ပတ္သက္ေနသလဲ။ ငါမင္းကို တစ္ခုခုမလုပ္မိခင္ ဒီအနားက အျမန္ထြက္သြားပါ ဟု ေအာ္လႊတ္လိုက္ပါသည္။ အမွန္လည္း ကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင့္ ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ထိုးပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားပါသည္။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ SUT ရံုးသြားေတာ့ ထိုသူႏွင့္ေတြ႔ပါသည္။ သူကပင္ ႏႈတ္ဆက္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ျပန္ႏႈတ္ မဆက္ပါ။ တစ္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာလဲႊေနလုိက္ပါသည္။ မိတ္ေဆြေပါမ်ားျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါးျဖစ္၏ ဟု ဆုိသည္။ မိတ္ေဆြ မမ်ားခ်င္ေနပါ။ ဤလိုလူမ်ိဳးႏွင့္ မိတ္ေဆြမျဖစ္ခ်င္ပါ။
ပိုက္ကဲြသည့္ေနရာကို ေတြ႔ေတာ့ မွတ္ခဲ့ကာ SUT မွ အင္ဂ်င္နီယာကို သတင္းသြားပို႔သည္။ သူက မင္းဘယ္လိုလုပ္ မလဲ ဟု ေမး၏။ ကြ်န္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း lamination လုပ္တာေပါ့ဟု ေျဖလိုက္ပါသည္။ သူက ေဒါသျဖင့္ ဒီမယ္ ေဟ့ေကာင္၊ ငါတို႔၀ယ္တာ ပိုက္အသစ္။ ျပင္ၿပီးသားပိုက္ကို ၀ယ္တာမဟုတ္ဘူး ဟု ဆုိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဒီမယ္ ကိုယ့္လူ။ ငါက ဖိုက္ဘာပိုက္သမား။ မင္းငါ့ထက္ပိုတတ္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆုိတာ ေျပာျပပါ ဟု ျပန္ခြပ္၏။ သူက ပိုက္ကို ျဖတ္ကာ ျပန္လဲခိုင္း၏။ ဖိုက္ဘာပိုက္ဆုိတာ Bell & Spigot joint. ျဖတ္ၿပီးလဲဘို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ပံုဆဲြရွင္းျပလိုက္ေသာအခါ သူလက္ခံသြားရသည္။ ကိုယ္မသိသည့္အရာကို ဆရာလာလုပ္ခ်င္လို႔ ဘယ္ရမတံုး။ အေျခအေနအရ field ထဲဆင္းၿပီး အလုပ္သမားေတြနဲ႔ တန္းတူလုပ္ေနရတာ။ မင္းတို႔ေလာက္ေတာ့ ငါလဲတတ္ တယ္ကြ ဟု ေျပာလုိက္ခ်င္သည္မွာ ပါးစပ္ယားေနပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စကားနည္းရန္စဲ ေနလိုက္ပါသည္။
ဆက္ပါဦးမည္။
ေအးၿငိမ္း
၃၀-၇-၂၀၁၁၊ ညေန ၇း၂၂ နာရီ
Blk 663D, Jurong West St 65
#15-233
Singapore 644663
No comments:
Post a Comment