ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၅)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္) - အပိုင္း (၄)


(၁၅) လူမ်ိဳးစံုသျဖင့္ အေပါက္လည္း မ်ိဳးစံုလွျခင္း

Tellus သို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ ၂၀၊ ပထမအသုတ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လနီးပါးၾကာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၂၀ တစ္သုတ္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ဤအသုတ္တြင္ ခုထိ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔တြင္ စိတ္တူကိုယ္တူ လက္တဲြလုပ္ ေနသည့္ ကိုေသာင္းတန္ ပါလာသည္။ သမိန္ေပါသြပ္၏ ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္။ စကားကို အားပါးတရ၊ လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ ပြာေလာင္၊ ပြာေအာင္ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ ေနတာက ကၿဖဲကရံုး။ ကြမ္းကိုလည္း အေသအလဲ စားလိုက္ေသး သည္။ ဘီယာလား၊ လာခဲ့ဆိုသည့္ အစားထဲက။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေျပာသမွ်ဆိုသမွ် မနာတတ္ဘဲ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး လုပ္ေနႏိုင္သည့္ ႏွလံုးသားဓါတ္ခံ ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္သာ ကိုေသာင္းတန္လို အေျပာခံရလွ်င္ ဇာတ္လမ္းျပတ္တာ ၾကာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္းသည့့္သူမဟုတ္။ အေတးအမွတ္ႀကီးတတ္သည္။

ဒုတိယအသုတ္ ေရာက္လာၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ ကြ်န္ေတာ္တ႔ိုလူသိုက္ Yishun မွ Jurong သို႔ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ လူစုကဲြသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးငါးေျခာက္ဦးမွာ ဒုတိယအသုတ္ ေရာက္လာသူမ်ားႏွင့္ အတူေနရ၏။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တစ္ခန္းထည္း အတူျပန္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့မဟုတ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။

ယခုေနရေသာေနရာမွာ စင္ကာပူရိွ လည္ပတ္စရာေနရာမ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Singapore Discovery Centre ေရွ႔မွ တိုက္ခန္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ တိုက္သံုးလံုးထည္း သီးသန္႔ျဖစ္ေန၏။ ထိုတိုက္သံုးလံုးမွာလည္း အျခားသူမ်ား မရိွ။ သေဘၤာက်င္းအလုပ္သမားမ်ားခ်ည္း ထားသည္။ ၎ကို Jurong View Apartment ဟု ေခၚ၏။ Upper Jurong Road ေပၚတြင္ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း မွာ ၉ ထပ္တြင္ျဖစ္၏။ Blk No. 521 ျဖစ္ၿပီး အခန္းနံပါတ္မွာ #09-523 ျဖစ္သည္။

အခန္းမွာ စင္ကာပူအေခၚ 4 Room ျဖစ္သည္။ အိပ္ခန္း သံုးခန္း၊ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း ပါသည္။ အိမ္သာနားတြင္ စတိုခန္း တစ္ခန္းပါေသးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ခန္းကို ႏွစ္ထပ္ကုတင္သံုးလံုးႏွင့္ ၆ ေယာက္ထားသည္။ သံုးခန္းဆိုေတာ့ ၁၈ ေယာက္၊ အိမ္သာနားမွ စတိုခန္းတြင္ႏွစ္ေယာက္။ ေပါင္း အေယာက္ ၂၀ ျဖစ္၏။ ဤအခန္းမွာ Yishun မွ အခန္းထက္ အမ်ားႀကီးပိုက်ယ္သည္။ သို႔အတြက္ ေနရထိုင္ရတာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိရိွသည္။ ဧည့္ခန္းရိွသျဖင့္ နားေနစရာ ေနရာတစ္ခု တိုးလာသည္။ ဧည့္ခန္းမွာ အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သျဖင့္ တခါတေလ ကိုယ့္အခန္းထဲ၌ မအိပ္လိုလွ်င္ ဧည့္ခန္းထဲ လာအိပ္လို႔ ရသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္လည္း ဧည့္ခန္းတြင္ သိပ္လို႔ရေသးသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမ်ား၏ လံုၿခံဳေရးမွာ ဒါေလာက္ မတင္းက်ပ္ေသးပါ။ လံုၿခံဳေရးကင္းပင္ မရိွ။ ၀င္ခ်င္သလို၀င္၊ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္။

ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္ဆင္းရေသာ Keppel သေဘၤာက်င္းႏွင့္လည္း အလြန္နီးသြားသည္။ ေမာင္းမည္ဆို ၁၅ မိနစ္မွ်ပင္မၾကာ။ သည္ေတာ့ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ျပန္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာသည္။ နားခ်ိန္ပိုရလာသည္။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ေရာက္ လာသူမ်ားကိုပါ ဤတိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနရာခ်ထားေပးသျဖင့္ မိမိတို႔သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔လို႔ရ၊ စကားစေနေျပာလို႔ရ။ ပ်င္းလွ်င္ တစ္ခန္းႏွင့္တစ္ခန္း လည္လို႔ရ။ စုၿပီးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လို႔ရ။ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုလို႔ရ။ အျပင္သြားစရာရိွလွ်င္ အတူသြားလို႔ရ။ အလြန္ အဆင္ေျပသြားသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္ထပ္ကုတင္ အေပၚတြင္ ေနရာယူသည္။ Luggage ကုိ ကုတင္ေပၚတြင္ပင္ ထားသည္။ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚ ေသတၱာပါတင္ထားေသးသည္ဆိုေတာ့ ထိုစဥ္က ဘယ္လိုအိပ္ခဲ့သည္ကို ယခု ျပန္မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ႏွင့္ အေတာ္ေလး ကပ္ေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္လို႔မရ။ ရပ္လို႔လည္းမျဖစ္။ မ်က္ႏွာက်က္ပန္ကာႀကီးမွာ တ၀ီး၀ီးႏွင့္လည္ေနသည္ျဖစ္ရာ အနည္းငယ္ ထရပ္လိုက္လွ်င္ပင္ ေခါင္းကို ခုတ္သြားမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ အလြန္သတိထားရသည္။ ယခုေတာ့ ထိုပန္ကာအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ JTC (Jurong Town Council) က ႏွစ္ထပ္ကုတင္မ်ားထားျခင္းကို လက္မခံေတာ့ဟု သိရ၏။ (ထိုတုိက္မ်ားမွာ JTC ပိုင္ အေဆာက္အဦမ်ား ျဖစ္ပါသည္။)

ထံုးစံအတိုင္း လူမ်ားေတာ့ အေပါက္မ်ားသည္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္တြင္ ကိုမ်ိဳးက်င္ဆိုသူ ပါ၏။ သူ႔ညီ ကိုတိုးက်င္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္သုတ္ထည္း။ ကိုမ်ိဳးက်င္က ေနာက္အသုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုတိုးက်င္က ေရွ႔ဘက္အခန္းမွာ။ ကိုမ်ိဳးက်င္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ေနရသည္။ အခန္းတြင္ ေရခဲေသတၱာတစ္လံုးရိွရာ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာမ်ားကို အားလံုးစုၿပီး ထည့္ၾကရ၏။ သူ၀ယ္ထားတာႏွင့္ ကိုယ္၀ယ္ထားတာ အေရာေရာ၊ အေႏွာေႏွာျဖစ္။ သူ႔ဟာကို ကိုယ့္ဟာမွတ္ၿပီး ယူခ်က္။ ပိုင္ရွင္သိေတာ့ စကားမ်ား။

အိမ္ေရာက္စတြင္ ကိုမ်ိဳးက်င္က ေရခဲေသတၱာကို လွန္ေလွာၾကည့္သည္။ ေနာက္ ပြစိ ပြစိ လုပ္၏။ အေတာ္တံုးတဲ့ေကာင္ေတြ။ ဘယ္လိုေတာက လာတဲ့ေကာင္ေတြမွန္းမသိဘူး။ ၾကည့္အံုး၊ ထည့္ထားတာ။ အေပၚထပ္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ထည့္ရမွာ ေအာက္ သြားထည့္ထားတယ္  ဟု ဆိုကာ အေပၚထပ္ Freezer အတြင္းသို႔ အသီးအရြက္မ်ား ထိုးသိပ္ထည့္ကာ အေအးဗူးမ်ားႏွင့္ အသားငါးမ်ားကို ေအာက္ထပ္တြင္ ေျပာင္းထည့္သည္။ အလုပ္သြားေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မသိ။ ေနာက္ေရခဲေသတၱာထဲက ပုပ္ေစာ္နံပါတယ္ ဟု လွန္ေလွာရွာေတာ့မွ ေအာက္ဆံုး ဇလားထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ၾကက္သားမ်ားမွာ ပုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုၾကက္သားမ်ားကို လႊင့္ပစ္ၿပီး အနံ႔ေပ်ာက္ေအာင္ မနည္းလုပ္ယူရသည္။ ကိုမ်ိဳးက်င္ကို ၀ိုင္းၿပီး ေမတၱာပို႔လိုက္ၾက၏။

ေနာက္ၿပီး သူ၀ယ္လာတာၾကည့္ဦး။ မိတ္ေဆြတို႔ေတြ႔ဖူးပါလိမ့္မည္။ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ “ဤအိမ္သည္ ဗုဒၶဘုရား၏ ေမတၱာရိပ္ေအာက္တြင္ ရိွသျဖင့္ ေရာက္လာသူအားလံုး ခ်မ္းသာၾကပါေစ” ဟူသည့္ စာတမ္း ျဖစ္သည္။ ကိုမ်ိဳးက်င္လည္း သည္ဟာမ်ိဳး တစ္ခု၀ယ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ၀ယ္ခဲ့သည္က “ဤအိမ္သည္ - - - “ မဟုတ္။ “ဤဆိုင္သည္ - - - “ ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ကိုမ်ိဳးက်င္တစ္ေယာက္ရိွသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မပ်င္းရေတာ့ပါ။ တစ္နည္း မဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ ရယ္စရာရတတ္၏။

သို႔ေသာ္ သူက တခါတေလ “ငါတို႔အေမက သူ႔သားေတြ အစားေကာင္းစားရေအာင္ဆိုၿပီး ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း သင္ေပးထားတာကြ” ဆိုကာ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္မ်ား ေၾကာ္ေကြ်းတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကိုမ်ိဳးက်င္ကို ေျမွာက္ပင့္ေပးကာ သူ႔ေခါက္ဆဲြေၾကာက္ကို သြားျဖဲနျဖဲတီးၾက၏။

ဂြက်သည္မွာ အလုိက္မသိတတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိစၥ မိမိရွင္းမသြား။ တစ္ခါက အိမ္သာတက္ၿပီး ေရဆဲြ မခ်ခဲ့သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ႏွာတည္တည္ထားကာ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ ရွင္းဘုိ႔ တာ၀န္ယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရပါသည္။ သူ႔နာမည္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထားပါေတာ့။ မေျပာေတာ့ပါ။

ေနာက္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလွ်င္ မီးဖိုကို သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္သည့္ကိစၥ။ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား ေဆးေၾကာၿပီးလွ်င္ လက္ေဆးကန္ကို မသန္႔ရွင္းခဲ့သည့္ ကိစၥ။ မၾကာခဏ ျပႆနာတက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္း ရႉးရႉးပန္းခဲ့သည့္ ကိစၥလည္း ရိွေသးသည္။ ေသးေစာ္နံေနေသာ ေရခ်ိဳးခန္းကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္မုန္းပါသည္။ သို႔အတြက္ မည္သူ႔ကိုမွ ျပႆနာမရွာဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါသည္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ရႉးရႉးပန္းအၿပီး ေရေလာင္းခ်ခဲ့ဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံရသည္။ သာမန္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ မဆိုးပါ။ ပိတ္ရက္ အရက္ေသာက္ၿပီး ျပန္လာသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေနာက္ေန႔နံနက္၌ အခန္းမွာ နံေစာ္ေနတတ္ ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ဦးေဆာင္ကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ေျပာရသည္။ လူ ၂၀ ကို ႏွစ္ေယာက္က်စီတဲြေပးကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမည့္ ရက္မ်ားကို ဇယားဆဲြေပးထားပါသည္။ ထိုဇယားကို မီးဖိုေဆာင္တံခါးတြင္ ကပ္ထား၏။ အမိႈက္အိတ္၊ တံျမက္စည္း စေသာ သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္စိုက္၀ယ္ၿပီး ေျပစာျပကာ အားလံုးအခ်ိဳးက် က်ခံေစပါသည္။ မည္သူကမွ် မျငင္းပါ။ အားလံုး သေဘာတူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စီမံခန္႔ခဲြသည္ကို လိုက္နာခဲ့ၾကသည့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတူေနခဲ့သူ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဤေနရာမွေန၍ ေျပာလိုပါသည္။

သို႔ေသာ္ မ,ေပါင္းတစ္ေထာင္သားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေယာက္တေလ စံုးျပဴးပါတာ မဆန္းပါ။ သည္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံရမည္ေပါ့။ သူတို႔သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္ေသာေန႔မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ပါသည္။ ဤသည္ကို အခ်ိဳ႔က မႀကိဳက္ပါ။ အလွည့္က်သည့္ သူ႔ကိုလုပ္ခိုင္းဘို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မေျပာခ်င္ပါ။ ကိုယ့္အသိႏွင့္ ကိုယ္သာ လုပ္ေစခ်င္ပါသည္။ အမ်ားလုပ္ေနတာ ျမင္လ်က္ႏွင့္ ခပ္တည္တည္ မလုပ္ပဲေနသည္မွာ မလုပ္ခ်င္လို႔ မလုပ္တာသာ ျဖစ္ပါသည္။ သိလွ်က္သားႏွင့္ မသိေယာင္ေဆာင္ေနသူအား ဘယ့္အတြက္ အမုန္းခံကာ သြားေျပာရမည္နည္း။

တစ္ဖက္ခန္းမွ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကမူ နံရံတြင္ ျပကၡဒိန္အေသးကေလးကိုခ်ိတ္ကာ တစ္ရက္ကုန္တိုင္း တစ္ခါ ျခစ္၏။ ေန႔တိုင္းျပန္မည့္ရက္ကို တြက္သည္။ သူ႔သမီးကေလးမွာ တီတီတာတာ စကားေျပာတတ္ခါစ ျဖစ္၍ သမီးေလးကို လြမ္းလွသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က လူပ်ိဳလူလြတ္ေပမင့္ ႏွမကေမြးထားေသာ သမီးကေလးကို ေခၚယူေမြးထားသည္။ သည္သမီး ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမမ်ားက သမီးအရင္းကေလးကဲ့သို႔ ခ်စ္ပါသည္။ သမီးကလည္း သူ႔အေမထံတြင္ မေန။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ပင္ အတူေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာေတာ့ သူႏို႔ျဖတ္ကာစ ရိွေသး၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ေနပါသည္။ အေမကို လြမ္းလွသည္ဟု မရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပင္ သူ႔မိဘမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေန ပါသည္။ သူ႔အေမက ေရဆင္းတြင္ က်န္ခဲ့သည္။

စင္ကာပူေရာက္စရက္မ်ားက သမီးကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္လြမ္းလွပါသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ဖက္ခန္းမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုမိုးေအာင္ကို အလြန္ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ သူသာမက အျခားသူမ်ားမွာလည္း မထူးပါ။ အိမ္လြမ္းၾကသူခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။

(၁၆) ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀

တစ္ခန္းထဲတြင္ လူ ၂၀ ေနရတာဆိုေတာ့ privacy မရိွ။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔လူအမ်ားႏွင့္ စုေနရျခင္းကား စိတ္ညစ္ စရာ ေကာင္းသလို ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းေၾကာင္း ယခု ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုယ့္အခန္းႏွင့္ ကိုယ္ ေနရေတာ့မွ သိလာသည္။ တစ္ေယာက္ထည္းေနရတာ အလြန္အထီးက်န္လွသည္။ အလုပ္မရိွသည့္ အခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္ကိုလြမ္းလွသည္။ ျမန္မာျပည္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲစုတ္ျပတ္ပါသည္ ဆုိေစ။ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္မ်ား မည္မွ် ေႏွးသည္ဆုိေစ။ ရံုးသို႔သြားလွ်င္ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ကိုယ့္သခင္ကဲ့သို႔ ၾကည့္ေနရသည္ျဖစ္ေစ၊ ရံုးျပင္ ကနားမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာ တြင္ အင္မတန္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းလွပါသည္ ဆုိေစ။ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြမ္းပါသည္။

ျမန္မာစကားပံုရိွပါသည္။ “ေခ်းထဲကေလာက္ ေခ်းထဲမွာပဲ ေပ်ာ္သည္” ဟူ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ေခ်းထဲက ေလာက္တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မိသားတစ္စုလံုး စင္ကာပူေရာက္ေနသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေလာက္စရာ ရိွမည္ မထင္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကုတင္ခ်င္းကပ္လွ်က္က ကိုဂ်ီးသာ ျဖစ္၏။ သူက ဗမာမဟုတ္။ ပအို၀့္လား၊ ေဂၚရခါးလားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံၿပီး ခင္လည္း အလြန္ခင္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ သိပ္မေရာ။ တစ္ေယာက္တည္း ဘာသိဘာသာ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုးခ်င္ႀကိတ္ခ်င္စိတ္ ကေလးေတာ့ ရွိ၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ လက္ပါခ်င္သည္။ “ေဟ့လူ၊ စင္ကာပူမွာ ရန္ျဖစ္ရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ျပန္လႊတ္မွာ။ ခင္ဗ်ား၊ ခုလာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လာတာလဲ။ ပိုက္ဆံရွာဘို႔မဟုတ္လား။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုး ယိမ္းယိုင္ မသြားပါေစနဲ႔ဗ်ာ” - စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ေျဖာင္းျဖေျပာရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကိုေတာ့ သူနားေထာင္ပါသည္။

သူက တိုလီမုတ္စ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားႏွင့္ ထည့္ထားသည္။ နံနက္အိပ္ယာထခ်ိန္၌ ထို ပစၥည္းမ်ား မွ လိုသည္မ်ားကို ေရြးထုတ္သည္။ သိၾကသည့္အတိုင္း ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ဆိုသည္မွာ မည္ကဲ့သို႔ပင္ အသာအယာ ကိုင္သည္ျဖစ္ေစ အသံျမည္သည္ျဖစ္ရာ ေအာက္ထပ္မွ အိပ္ေနသူအတြက္ ျပႆနာျဖစ္လာ၏။ သို႔ေသာ္ သည္လိုပဲ သည္းခံရသည္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အထဲတြင္ နာမည္တူ ႏွစ္ေယာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူလာသူ ကိုခင္ေဇာ္ႏွင့္ ေနာက္ အသုတ္တြင္ပါလာသူ ကိုခင္ေဇာ္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသုတ္မွ ကိုခင္ေဇာ္မွာ အျမဲပူပင္ေသာကေရာက္ေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေသာကခင္ေဇာ္ ဟု နာမည္ေပးထားသည္။ ေနာက္အသုတ္မွ ကိုခင္ေဇာ္မွာ အသားမည္းသျဖင့္ ဘင္းဂလားခင္ေဇာ္ဟု ကင္မြန္းတပ္ထား၏။ ဘင္းဂလားခင္ေဇာ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္ခန္းထည္း အတူေနရသည္။ အလြန္ေပ်ာ္တတ္၊ စတတ္၊ ေနာက္တတ္၊ ဘလြတ္ရႊတ္တမ်ားကို ပါးစပ္ႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းကို ႏွစ္နပ္စာေပါင္းခ်က္ကာ ေန႔လည္စာဘို႔ တစ္၀က္တိတိ ခူးခပ္ၿပီး ညစာအတြက္ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ ခ်န္ခ့ဲပါသည္။ ဟင္းကေတာ့ ေျခရာလက္ရာမပ်က္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ခ်န္ခဲ့ေသာ ထမင္းတစ္၀က္မွာ တစ္ျခမ္း ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ေနပါသည္။ မည္သူ႔လက္ခ်က္မွန္းမသိ။ ညစာအတြက္ ကြ်န္ေတာ့မွာ ျပန္ခ်က္ရမွာကလည္း မျဖစ္စေလာက္။ စားရမွာကလည္း မ၀ေရစာ ဆိုေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆိုးပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးကာ ထမင္းအိုးတြင္ကပ္ခဲ့၏။ “ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ စားခ်င္ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားပါ။ သူမ်ားခ်က္ၿပီးသားကို အဆင္သင့္ခူးခပ္ မစားပါနဲ႔၊ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္” ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာေအာက္၌ ျပန္စာကိုေတြ႔ရ၏။ “ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ မခ်က္ခ်င္လို႔ သူမ်ားခ်က္ၿပီးသား အဆင္သင့္ ခူးခပ္စားတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔” ဟူသတည္း။ အစေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူေရးသြားမွန္းမသိ။ ေနာက္မွ ဘင္းဂလားခင္ေဇာ္ လက္ခ်က္မွန္းသိရသည္။ အမွန္က သူစားတာမဟုတ္ပါ။ သူက ေနာက္ၿပီး ေရးသြားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ဆိုးရအခက္၊ ရီရအခက္။ သည္လိုမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရေလေသးသည္။

တခါတေလ အခန္းတြင္း၌ပင္ ဘီယာစုေသာက္ကာ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ကၾကခုန္ၾက၏။ ပုဆိုးခြ်တ္ကာ ကသူပင္ ရိွပါသည္။ တခါတေလ မေကာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေခၚလာကာ အခန္းတြင္း၌ပင္ အလုပ္ျဖစ္ၾက၏။ အခန္းမွာ အိမ္သာနားမွ ႏွစ္ေယာက္ေနေသာ ကိုမ်ိဳးက်င္တို႔အခန္းကို သံုးသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနေသာ အခန္းမ်ားသို႔ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သူရို႔ အထိန္းႏွင့္တကြလာကာ ေစ်းေရာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း အမ်ားႏွင့္မို႔ သူတို႔လည္း တခါတေလ လုပ္ခ်င္မွာပဲေလ။ လုပ္ပါေစ ဟု ခြင့္လႊတ္ထားရသည္။ ဒါကလည္း ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲပါ။ တစ္ႏွစ္လံုးမွ တစ္ခါ ႏွစ္ခါမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ အိမ္အေရာက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာေရာင္းေသာ ထုိေစ်းသည္ မ်ားမွာ ေစ်းသက္သာပါ၏။ အသင္တို႔ ေဂလမ္း (Geylang) သြားလွ်င္ တစ္ေရွာ့ကို ၄၀ ေပးရမည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကေတာ့ ၂၀ ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာမွာ အလြန္ေခါင္လွသည္။ စားစရာေသာက္စရာ ၀ယ္လိုလွ်င္ Boon Lay MRT (ဘူတာ) ရိွ Jurong Point တြင္သြား၀ယ္ရသည္။ ဤအခ်ိန္တံုးက Jurong Point မွာ ေသးေသးကေလးျဖစ္၏။ ယခုေလာက္ မႀကီးက်ယ္၊ မခမ္းနား၊ မေတာက္ပေသး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ေရာက္ေသာ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးရိွ၏။ 192 ႏွင့္ 193 ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စီးစလံုး Jurong Point သို႔ေရာက္သည္။ ထိုစဥ္က ဘတ္စ္ကားခမွာ ၄၅ ျပားထင္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ေစ်းေတြတက္ကုန္ၿပီ။

Upper Jurong Road သည္လည္း ယခုကဲ့သို႔ တေျဖာင့္တည္းမဟုတ္ေသး။ လမ္းသြယ္ကေလးမွ ခဲြသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဂဟာမွ Jurong Point သို႔အသြား လမ္းတြင္ ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခု ရိွ၏။ ထိုေတာင္ကုန္းကေလးကား အစ္ကုိကာလသားမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏နတ္သမီးမ်ား စခန္းခ်ရာေနရာတည္း။ ညဘက္သြားၾကည့္လိုက္လွ်င္ မီးကေလး တလက္လက္ႏွင့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လူစည္ကားသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ယခုမူ ထိုေတာင္ကုန္းကေလး မရိွေတာ့ၿပီ။ ထိုကုန္းကိုၿဖိဳကာ Upper Jurong Road လမ္းမႀကီးကို ေျဖာင့္ေအာင္ ျပင္လိုက္သည္။ သို႔အတြက္ နတ္သမီးမ်ားလည္း ဘံုေပ်ာက္သြားေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ေရွ႔၊ Discovery Centre ေဘးတြင္ စစ္တကၠသိုလ္ရိွသည္။ စစ္တကၠသိုလ္၀န္းက်င္ကား သစ္ေတာ မ်ားျဖစ္၏။ သစ္ေတာမ်ားကို သဘာ၀အတိုင္း ထိန္းသိမ္းထားေသာေၾကာင့္ ေတာအတြင္း သရက္၊ ပိႏဲၷ၊ ငွက္ေပ်ာ၊ ဒူးရင္း၊ ကြမ္းသီး၊ ကနစိုး စသျဖင့္ အပင္မ်ိဳးစံုရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားကား အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သည္သစ္ေတာအတြင္း လွည့္လည္ကာ သစ္ဥသစ္ဖု ရွာေဖြ စုေဆာင္းတတ္သည္။ တခါတရံ ပိႏဲၷသီးမ်ား၊ အုန္းသီးမ်ား၊ တခါတရံ ကြမ္းသီးမ်ား ရလာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ ကုလားမ်ားက စိမ္းေနေသး၍ ၀ွက္ထားေသာ ပိႏဲၷသီးမ်ားကို အလစ္သုတ္ လာတတ္သည္။

အနီးအနားပဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္မ်ား ယူမသြား။ တခ်ီတြင္ သူတို႔ႏွင့္ စစ္တပ္မွအရာရိွမ်ားဆံုရာ ဟိုက မင္းတို႔ဘယ္သူေတြလည္း ေမး၏။ ဘယ္မွာလည္း ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ ဆိုေတာ့ မျပႏုိင္။ ေရလည္ေအာင္လည္း ရွင္းမျပတတ္ ဆုိေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲ ဖမ္းထည့္ထားလုိက္သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ရံုးက အာမခံႏွင့္ လာထုတ္ရသည္။ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ အမွတ္မရိွ။ သြားျမဲသြားၾကသည္။ ေတာလည္ထြက္ရတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားငါး၊ ဆန္ဆီဆား၊ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္ စသည္ စားစရာ ေသာက္စရာအစံုတင္ထားသည့္ ေလာ္ရီကားႀကီးႏွင့္လာကာ ေစ်းေရာင္းပါသည္။ ေစ်းလည္းသက္သာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖို႔ေတာ့ အလြန္အဆင္ေျပသြားပါသည္။ ႏို႔မဟုတ္လွ်င္ ဟင္းခ်က္စရာအတြက္ Jurong Point ကိုတကူးတကသြားရတာ အခ်ိန္ကုန္ပါသည္။ ကားခလည္းကုန္၏။

ေနာက္ေတာ့ ေစ်းသည္မ်ားနယ္ခ်ဲ႔လာသည္။ ေလာ္ရီကားႀကီးသာမက ေျခအိတ္၊ ဆပ္ျပာ၊ ဆပ္ျပာမႈံ႔၊ သြားတိုက္ေဆး စေသာ လူသံုးကုန္မ်ားေရာင္းသည့္ ဗင္ကားကေလးလည္း ေရာက္လာ၏။ စားကုန္ေသာက္ကုန္မ်ားကို ေလာ္ရီေပၚတြင္သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လမ္းေဘးတြင္ခင္းကာ ေစ်းတန္းကေလးအျဖစ္ ေရာင္းပါသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ သည္လိုလာၿပီး ေစ်းေရာင္းတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။

အလုပ္ပိတ္ရက္ ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Discovery Center ထဲရိွ ခံုတန္းလ်ားကေလး မ်ားေပၚ သြားထိုင္ကာ ေျမပဲေလွာ္ကေလးမ်ား၀ါးရင္း စကားစေနေျပာၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ျမက္ခင္းမ်ားေပၚတြင္ ၀ိုင္းဖဲြ႔ကာ ဘီယာေသာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သည္အထိမလာ။ မိမိတို႔အခန္းတြင္ပင္ ေသာက္ၾက စားၾကသည္။

တခါတရံ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ထို Discovery Centre ေရွ႔၌ လူအမ်ား စားစရာေသာက္စရာမ်ား၊ ထိုင္စရာမ်ား၊ ထီးမ်ားႏွင့္ တန္းစီေနတာ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ အစက သူတို႔ဘာေတြတန္းစီေနတယ္ဆိုတာ မသိရ။ ေနာက္မွ တရုတ္ႏွစ္ကူး လို၊ ခရစ္စမတ္လို အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ေစ်းခ်ေရာင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ညအိပ္ညေန လာတန္းစီျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ပိုက္ဆံ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ သက္သာမည့္အေရး၊ တစ္ညလံုး ဒုကၡခံတန္းစီၾကသည့္ ထိုသူမ်ားအား အလြန္အံ့ၾသမိပါ၏။

တစ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တစ္ခန္းထည္းအတူေနသူ ကိုေဇာ္ေလးက သူ Keppel Family Day မွ Singapore Discovery ၀င္ခြင့္ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ရသည္။ ထုိေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အလုပ္ပိတ္သျဖင့္ သြားၾကည့္ရေအာင္ဟု အေဖာ္လာစပ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က Discovery Center ၀င္ေၾကးမွာ ၁၅ က်ပ္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရ လက္ခံလုိက္ပါ၏။ အထဲေရာက္ေတာ့ ၾကည့္ဖူးေအာင္ဆိုၿပီး 3D ရုပ္ရွင္ပါ ၀င္ၾကည့္ၾကပါသည္။ သည္တံုးက 3D မွာ ပိတ္ကား ေသးေသးေလးေပၚတြင္ျပေသာ ကာတြန္းကားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၅ မိနစ္မွ်သာ ၾကာ၏။ 3D ရုပ္ရွင္အတြက္ ၀င္ေၾကးသပ္သပ္ ထပ္ေပးရသည္။ ၅ က်ပ္ထင္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ 3D ရုပ္ရွင္စၾကည့္ဖူးတာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္။

Discovery Centre ဆိုတာလည္း ယခုေလာက္ မေကာင္းေသးပါ။ ယခု ျပထားသည့္ ေလယာဥ္မ်ား၊ အေျမာက္မ်ား၊ ေသနတ္ႀကီးမ်ား၊ တင့္ကားႀကီးမ်ားမွာ ထိုစဥ္က Discovery Center ေဘးတြင္ မရိွေသးပါ။ ဟိုး စစ္တကၠသိုလ္ထဲမွာပင္ ရိွပါေသးသည္။ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ထို ေလယာဥ္မ်ား၊ တင့္ကားမ်ားရိွရာသြားၿပီး ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ၾကပါေသး၏။ စစ္တကၠသိုလ္ ဆိုေသာ္လည္း အထဲထိ၀င္ၾကည့္လို႔ရပါသည္။ ယခုလို စစ္တကၠသိုလ္အတြင္း လွည့္လည္ျပမည့္ ကားလည္း မရိွေသး။ ၾကည့္ခ်င္သပဆုိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေျခလ်င္ေရွာက္ၾကည့္ရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စပ္စပ္စုစု စစ္တကၠသုိလ္ တစ္ပတ္လည္ ၀င္းခတ္ထားသည့္ေနရာမ်ားမွအပ အႏံွ႔ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါသည္။

(၁၇) စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၏ မ်ိဳးေစ့

ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔အေၾကာင္း ခ်န္ခဲ့လို႔မရ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း တြင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၌ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သည္မ်ားမွာလည္း သမိုင္းမွတ္တိုင္တစ္ခုျဖစ္၍ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း အေသးစိတ္ ခ်ယ္မႈန္းျပရေပလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္တာ ဖတ္မိၿပီး အျခားသူမ်ားလည္း အားက်ကာ လိုက္လုပ္လွ်င္ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ အက်ိဳးမ်ားစြာျဖစ္ထြန္းမည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းတန္၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုဉာဏ္ပိုတို႔ အစတည္ကာ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔စည္းလွ်က္ ျမန္မာျပည္မွ အေထာက္အပံ့လိုအပ္လွ်က္ရိွေသာ ေနရာမ်ားသို႔ လႉခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့ မည္။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ဟူသည္ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ၅ က်ပ္၊ ၁၀ စသည္ အလႉေငြမ်ား စုေဆာင္းေကာက္ခံလွ်က္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့သည့္ အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ႏွင့္ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၊ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ား၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ား၊ လမ္းတံတားမ်ား စသည့္ေနရာမ်ားသို႔ လစဥ္လႉဒါန္းေနေသာ လူမႈေရး အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုျဖစ္၏။

နာမည္တစ္ခုအေနႏွင့္သာ အဖဲြ႔ဟု ဆိုရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တြင္ စနစ္တက်ဖဲြ႔စည္းပံု မထားပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အလႉလုပ္သည္ဆုိျခင္းမွာ မိမိေစတနာအေလ်ာက္ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား စုစည္းလုပ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမႈး စသျဖင့္မထားပဲ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ၀ိုင္းလုပ္ၾကမည္ဟု ခံယူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တစံုတရာဆံုးျဖတ္စရာရိွလွ်င္ အားလံုး၀ိုင္း၀န္း ေဆြးေႏြးကာ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက ေခါင္းခံထားမည့္ အစား အားလံုး၀ိုင္းကာ ေခါင္းခံၾကသည္။ စနစ္တက်ဖဲြ႔စည္းပံုမရိွေပမင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မွာ အင္မတန္ခိုင္မာသည္။ အလြန္ တိက်ျပတ္သားေသာ မူ၀ါဒကို ကိုင္စဲြထားသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉဒါန္းခဲ့သည္မွာ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွ ေနရာ ေပါင္း ၁၃၅ ေနရာသို႔ အလႉေငြ ျမန္မာက်ပ္ သိန္း ၇၅၀ ခန္႔လႉဒါန္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပ သြားပါမည္။

ယခုေျပာလိုသည္မွာ ထုိအဖဲြ႔မည္ကဲ့သို႔ စတင္ သေႏၶတည္ခဲ့သည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။

ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ သတင္းရသည္မသိ။ တစ္ရက္တြင္ တရုတ္ဘာသာေရးမစ္ရွင္ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း သို႔ ေရာက္ခ်လာ၏။ သူတို႔က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္း လာရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းျပပါသည္။ အျခားသူမ်ား က ေရေရရာရာ မေျပာတတ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ကာ ေဆြးေႏြးပါသည္။

သူတို႔အဖဲြ႔တြင္ ငါးေယာက္ေလာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသူတို႔မွာ ေအာင္ (Aoh)၊ မင္း (Ming) ႏွင့္ ရွယ္လီ (Shirley) တို႔ ျဖစ္၏။ သူတို႔က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘယ္ဘာသာဟု မေျပာပါ။ သူတို႔က ခရစ္ယန္လည္းမဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ လည္းမမည္၊ ဟိႏၵဴလို႔လည္း ေျပာလုိ႔မရ။ ေနာက္ သူတို႔ တရားေဆြးေႏြးပဲြေတြ လုိက္နားေထာင္ရင္းမွ သူတို႔မွာ တာအို၀ါဒ ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနသူမ်ားမွန္း သိရသည္။ တာအို၀ါဒ ဆိုေသာ္လည္း တာအိုစစ္စစ္မဟုတ္။ ဟိုဘာသာ သည္ဘာသာမ်ားမွ ေကာင္းႏုိးရာရာမ်ားကို စုစည္းထားတာ ျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔က ျမန္မာလိုလည္း အနည္းအပါးေျပာတတ္သည္။ ေတြ႔စက “ေအာင္” က မဂၤလာပါအစ္ကို႔၊ ကြ်န္ေတာ့္နာမယ္ ေအာင္ ပါ။ ေနေကာင္းလား  ဟု ျမန္မာလိုႏႈတ္ဆက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အံ့အားသင့္ေနၾကပါေသးသည္။ မသိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္၊ ေနာက္က်ေနၿပီ၊ စားၿပီးၿပီလား၊ အားနာတယ္ စသျဖင့္ သူတို႔ေျပာတတ္သည္။ သူတို႔တြင္ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ား ရိွသျဖင့္ ထိုသူတို႔ထံမွ သင္ယူထားသည္ ဟု သိရသည္။

သူတို႔က သူတို႔ဘာသာအေၾကာင္း ေဟာရင္းေျပာရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔တရားပဲြမ်ားသို႔ ဖိတ္ပါသည္။ သူတို႔က သင္တန္း ဟု ေခၚ၏။ သူတို႔တရားသင္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္၊ တမီ၊ ဘဂၤါလီ၊ ျမန္မာ၊ ထိုင္း စသျဖင့္ ဘာသာ သံုးေလး ငါးမ်ိဳးေလာက္ရိွပါသည္။ အဂၤလိပ္စာအားနည္းသူမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေစႏုိင္ရန္ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာစကားမ်ားသို႔ အဂၤလိပ္လိုတတ္သူမ်ားမွတစ္ဆင့္ ဘာသာျပန္ၿပီး ေျပာခိုင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပထမေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ ေလးငါးဆယ္ဦး သူတို႔တရားပဲြမ်ားသို႔လိုက္ပါ နားေထာင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံ အတိုင္း ေနာက္ပဲြမ်ားတြင္ လူေလ်ာ့သြားကာ ဆယ္ေယာက္မွသည္ ခုနစ္ေယာက္၊ ထိုမွ ေလးေယာက္၊ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ အျခား စိတ္၀င္စားသူ တစ္ဦး၊ တစ္ခါတေလ ႏွစ္ဦးမွ်သာ လိုက္ပါေတာ့၏။ သြားသည္ဆိုရာ၌ သိပ္ ဒုကၡမမ်ားပါ။ သူတုိ႔က လာေခၚသည္။ ျပန္ပို႔သည္။ ေနာက္ၿပီး တရားပဲြတြင္ တစ္ခုခု (သက္သတ္လြတ္) ေကြ်းသည္။

သို႔ေသာ္ သြားရသည့္ေနရာမွာ တစ္ခါတရံ Bedok, တခါတေလ Tampines တြင္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူ အေရွ႔ဖ်ားႏွင့္ အေနာက္ဖ်ား ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေန႔တိုင္း အလုပ္ဆင္းေနရသည္ျဖစ္ရာ ပိတ္ရက္ ကေလးတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နားခ်င္သည္။ သည့္အတြက္ မည္သူမွ သိပ္မလိုက္ခ်င္ၾကပါ။ ထို႔ျပင္ စိတ္ဟူသည္ မေကာင္းမႈတြင္သာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္သည္ ျဖစ္ရကား၊ အဆန္လမ္းျဖစ္ေသာ ေကာင္းမႈလုပ္မည့္ေနရာသို႔ မသြားခ်င္သည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္၏။

သူတို႔တရားသင္တန္းမွာ မဆိုးလွပါ။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို၊ ဗဟုသုတလည္း ရပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ လူ႔ဘ၀တြင္ ေနနည္းထိုင္နည္း၊ စိတ္ထားနည္း၊ လူမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံနည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာကို ဗုဒၶဘာသာမွ ယူလိုက္၊ ခရစ္ယန္ဘာသာမွ ထုတ္ျပလိုက္၊ တာအို၀ါဒမွ ေကာက္ႏႈတ္ျပလိုက္ျဖင့္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ကေလးမ်ားျဖင့္ ေဟာေျပာျပသ ဆိုဆံုးမသြားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္သေဘာက်ပါသည္။

သင္တန္းသို႔ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သူတို႔ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ (ဘာသာတရားစတင္ထူေထာင္သူ) သံုးဦးကို အရိုအေသ ေပးရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အလွည့္က်သူတစ္ဦးက ေျပာရမည့္ေခါင္းစဥ္အလိုက္ ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။ နာရီ၀က္ မွ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ထိ ၾကာသည္။ ထို႔ေနာက္ အေကြ်းအေမြးျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ သင္တန္းလာသူ ၃၅ ဦး ၄၀ ခန္႔ ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္လိုသင္တန္းေရာ၊ ျမန္မာလို သင္တန္းကိုပါ လိုက္ပါနားေထာင္သည္။ သို႔အတြက္ ရက္က နည္းနည္းစိတ္လာသည္။ ၾကာေတာ့ တရားပဲြသြားရမွာ ပ်င္းလာသည္။ သူတုိ႔ေခၚသည့္အခါ ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ သည္အေၾကာင္းျပႏွင့္ ေရွာင္တတ္လာသည္။ တစ္လလွ်င္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ သြားေတာ့သည္။

သည္သင္တန္းသြားရင္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ား တုိးလာသည္။ ဓမၼမိတ္ေဆြလို႔ပဲ ေခၚၾကပါစို႔။ သို႔ေသာ္ ဓမၼမိတ္ေဆြ စစ္စစ္ ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဓမၼသီးသီးမဟုတ္ဘဲ အစံုသုတ္ျဖစ္၏။ ထိုအထဲမွ မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာ ျဖစ္သြားသူ မ်ားမွာ ကိုေရခ်မ္း ႏွင့္ ကိုျမင့္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုေရခ်မ္းမွာ (ထိုစဥ္က) ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ ဘႏိြဳင္း (Benoi) ထဲတြင္ ေနသည္။ “ေအာင္” တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တရားပဲြလာေခၚလွ်င္ ကိုေရခ်မ္းကိုပါ ၀င္ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ကိုေရခ်မ္းမွာ ကားေပၚတြင္ စကားေျပာရန္ အခြင့္အေရးရသည္။ အျပန္တြင္လည္း လမ္းသင့္သျဖင့္ အတူ ျပန္ပို႔သည္။ သို႔အတြက္ အသြားေရာ၊ အျပန္တြင္ပါ ကားအတူစီးခြင့္ရသျဖင့္ မၾကာမီပင္ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။

ကိုျမင့္သိန္းကေတာ့ သင္တန္းဆရာ ျဖစ္၏။ တရုတ္ေတြ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကို သူက ျမန္မာလို ျပန္ေျပာျပရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က နားေထာင္။ ေနာက္ေတာ့ ရင္းႏီွးေသာမိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္သြားသည္။

စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ျဖစ္လာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ Tellus Marine ကုမၸဏီမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က်မွျဖစ္၏။ ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္တံုး အဖဲြ႔ျဖစ္ေပၚလာပံုေလး ေျပာျပပါမည္။

ထိုစဥ္ (၂၀၀၁ ခုႏွစ္) က ကိုေသာင္းတန္မွာ Tellus ၌ပင္ ရိွေသးသည္။ သူက စေနေန႔ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖံုးဆက္ေခၚကာ Jurong Point ရိွ Kopitiam တြင္ထိုင္ကာ ေထြရာေလးပါး စကားစေနေျပာၾကဆိုၾကသည္။ ဤသည္ကို ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုဉာဏ္ပိုႏွင့္ ကိုျမင့္သိန္းတို႔သိေသာ္ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းသုိ႔ ပူးေပါင္းလာ၏။ ေနာက္ထပ္ ပူးေပါင္းလာသူမွာ ကိုေက်ာ္ႏုိင္စိုး ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ‘ေအာင္’ တို႔ေနာက္လိုက္ကာ သူတို႔ေဟာတာေျပာတာမ်ား နားေထာင္ရင္း ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔စကား၀ုိင္း၌ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ သူတို႔ေျပာတာမ်ားမွာ ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငားလည္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိၿပီးသားေတြမ်ားသည္။ သို႔အတြက္ အခ်ိန္ကုန္သေလာက္ အက်ိဳးမရိွဟု သံုးသပ္ၾကပါသည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ထံမသြားေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာက်မ္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ္ ဖတ္မွတ္မိသေရြ႔ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးတာက ပိုအက်ိဳးရိွမည္ ဟု သေဘာတူၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တရားေပစာမ်ား လဲလွယ္ဖတ္ရႈၾကသည္။ (သို႔ေသာ္လည္း အစပိုင္းတြင္သာ တရားေဆြးေႏြးျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ပါ။)

သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းတန္၊ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုဉာဏ္ပို၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုေက်ာ္ႏုိင္စိုး တို႔ Jurong Point မွ Kopitiam တြင္ စေနေန႔ တိုင္းဆံုကာ တရားေဆြးေႏြးၾကသတည္း။ စေနေန႔တိုင္းေတြ႔ကာ ဓမၼစကားေျပာဆိုသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ကို စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ဟု ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ကင္မြန္းတပ္လိုက္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ Kopitiam တြင္ထိုင္ရတာ အကန္႔အသတ္ရိွသည္။ အျခားသူမ်ားကို အားနာရသည္။ သို႔အတြက္ Kopitiam အစား ရထားလမ္းေအာက္မွ ေက်ာက္ခံုကေလးမ်ားသို႔ ဘံုေျပာင္းခ့ဲၾက၏။ ဤေနရာတြင္လည္း တစ္ခါတရံ အျခားသူမ်ား ေနရာဦးထားၿပီးျဖစ္လွ်င္ ထိုအနားမွ PUB ေရကန္အဖံုးေပၚတက္ထိုင္ၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ထိုင္ ဘယ္သူ႔မွအားနာစရာမလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မွာ ထိုေနရာတြင္ စေနေန႔တိုင္း မပ်က္မကြက္ေတြ႔ကာ အလႉကိစၥ၊ သာေရး နာေရးကိစၥ၊ ဘာကိစၥ၊ ညာကိစၥမ်ားကို ႏွစ္အတန္ၾကာသည္ထိ ေျပာၾကဆိုၾကေသာ ဟူ၏။

ကြ်န္ေတာ္က Jurong Island တြင္အလုပ္ဆင္းရသည္။ စေနေန႔မ်ားတြင္ အလုပ္မွျပန္လာေသာအခါ အိမ္မျပန္ ေတာ့ဘဲ Jurong Point သို႔လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေစာင့္၏။ ကြ်န္ေတာ္ေနတာက Aljunied တြင္ ျဖစ္သည္။ ျပန္လွ်င္ ရထားႏွင့္ျပန္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္သုိ႔ ေနာက္ဆံုးထြက္ေသာ ရထားမွာ ည ၁၁ နာရီခဲြ ျဖစ္၏။ သို႔အတြက္ စကား၀ိုင္းကို ည ၁၁ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္တြင္ သိမ္းရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးရထားႏွင့္ ျပန္သည္။ အိမ္ေရာက္ရန္ တစ္နာရီနီးပါး သြားရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခဲြေနၿပီ။ အိပ္ေတာ့ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္တီး။ ေနာက္ေန႔တြင္လည္း အလုပ္ရိွလွ်င္ အလုပ္ဆင္းရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ စေန ဓမၼစကား၀ိုင္းတြင္ ဟိုအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေျပာၾကဆိုၾကရင္း အလကားေနလဲ အခ်ိန္ကုန္မည့္အတူတူ တစ္ခုခုလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ ဟုတိုင္ပင္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္လလွ်င္ အစိတ္စုမည္။ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းျပည့္လွ်င္ တစ္ေနရာသို႔ တစ္ခါလႉမည္ဟု သေဘာတူၾကၿပီး သကာလ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွစကာ ပိုက္ဆံစတင္ ထည့္၀င္ၾကပါသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေကာက္ခံရရိွေသာ အလႉေငြမ်ားမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀၀၊ ျမန္မာေငြႏွင့္ ၂ သိန္း။ ထိုစဥ္က ပိုက္ဆံေစ်းမွာ စင္ကာပူတစ္ေဒၚလာလွ်င္ ျမန္မာေငြ ၂၅၀ က်ပ္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုအလႉေငြမ်ားကို တစ္ေနရာသို႔လႉမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္က လတိုင္းလိုလို ရယ္စရာမဂၢဇင္း ၀ယ္ဖတ္သည္။ ထုိမဂၢဇင္းထဲတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္အနာႀကီးေရာဂါ အထူးကု ေဆးရံု၌ လူနာမ်ားအား မ်က္စိေရာဂါကုသရန္ ရန္ပုံေငြ အေရးတႀကီးလိုေနသျဖင့္ အလႉခံထားေသာေၾကာ္ျငာ ပါလာသည္။ ဆက္သြယ္ရန္လိပ္စာမွာ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူး ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာႀကီးထံသို႔ အလႉေငြမည္ကဲ့သို႔

ပို႔ရမည့္အေၾကာင္း ဖံုးဆက္ကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ပင္နင္စူလာရိွ ေမာ္လၿမိဳင္ဆိုင္မွတစ္ဆင့္ ေငြလဲႊလိုက္သည္။

ေကာက္ခံရရိွေသာ အလႉေငြမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးက ၀မ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ စာျပန္လုိက္ပါသည္။ စာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါ၏။

ေရွ႔လတြင္ ကြ်န္ေတာ္၏ စင္ကာပူ ပထမ ၂ ႏွစ္ အေတြ႔အႀကံဳ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ဆက္လက္ေရးသားပါမည္။