ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၅)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္) - အပိုင္း (၄)


(၁၅) လူမ်ိဳးစံုသျဖင့္ အေပါက္လည္း မ်ိဳးစံုလွျခင္း

Tellus သို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ ၂၀၊ ပထမအသုတ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လနီးပါးၾကာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၂၀ တစ္သုတ္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ဤအသုတ္တြင္ ခုထိ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔တြင္ စိတ္တူကိုယ္တူ လက္တဲြလုပ္ ေနသည့္ ကိုေသာင္းတန္ ပါလာသည္။ သမိန္ေပါသြပ္၏ ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္။ စကားကို အားပါးတရ၊ လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ ပြာေလာင္၊ ပြာေအာင္ ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ ေနတာက ကၿဖဲကရံုး။ ကြမ္းကိုလည္း အေသအလဲ စားလိုက္ေသး သည္။ ဘီယာလား၊ လာခဲ့ဆိုသည့္ အစားထဲက။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေျပာသမွ်ဆိုသမွ် မနာတတ္ဘဲ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး လုပ္ေနႏိုင္သည့္ ႏွလံုးသားဓါတ္ခံ ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္သာ ကိုေသာင္းတန္လို အေျပာခံရလွ်င္ ဇာတ္လမ္းျပတ္တာ ၾကာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္းသည့့္သူမဟုတ္။ အေတးအမွတ္ႀကီးတတ္သည္။

ဒုတိယအသုတ္ ေရာက္လာၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ ကြ်န္ေတာ္တ႔ိုလူသိုက္ Yishun မွ Jurong သို႔ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ လူစုကဲြသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးငါးေျခာက္ဦးမွာ ဒုတိယအသုတ္ ေရာက္လာသူမ်ားႏွင့္ အတူေနရ၏။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တစ္ခန္းထည္း အတူျပန္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့မဟုတ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။

ယခုေနရေသာေနရာမွာ စင္ကာပူရိွ လည္ပတ္စရာေနရာမ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Singapore Discovery Centre ေရွ႔မွ တိုက္ခန္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ တိုက္သံုးလံုးထည္း သီးသန္႔ျဖစ္ေန၏။ ထိုတိုက္သံုးလံုးမွာလည္း အျခားသူမ်ား မရိွ။ သေဘၤာက်င္းအလုပ္သမားမ်ားခ်ည္း ထားသည္။ ၎ကို Jurong View Apartment ဟု ေခၚ၏။ Upper Jurong Road ေပၚတြင္ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း မွာ ၉ ထပ္တြင္ျဖစ္၏။ Blk No. 521 ျဖစ္ၿပီး အခန္းနံပါတ္မွာ #09-523 ျဖစ္သည္။

အခန္းမွာ စင္ကာပူအေခၚ 4 Room ျဖစ္သည္။ အိပ္ခန္း သံုးခန္း၊ ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း ပါသည္။ အိမ္သာနားတြင္ စတိုခန္း တစ္ခန္းပါေသးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ခန္းကို ႏွစ္ထပ္ကုတင္သံုးလံုးႏွင့္ ၆ ေယာက္ထားသည္။ သံုးခန္းဆိုေတာ့ ၁၈ ေယာက္၊ အိမ္သာနားမွ စတိုခန္းတြင္ႏွစ္ေယာက္။ ေပါင္း အေယာက္ ၂၀ ျဖစ္၏။ ဤအခန္းမွာ Yishun မွ အခန္းထက္ အမ်ားႀကီးပိုက်ယ္သည္။ သို႔အတြက္ ေနရထိုင္ရတာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိရိွသည္။ ဧည့္ခန္းရိွသျဖင့္ နားေနစရာ ေနရာတစ္ခု တိုးလာသည္။ ဧည့္ခန္းမွာ အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သျဖင့္ တခါတေလ ကိုယ့္အခန္းထဲ၌ မအိပ္လိုလွ်င္ ဧည့္ခန္းထဲ လာအိပ္လို႔ ရသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္လည္း ဧည့္ခန္းတြင္ သိပ္လို႔ရေသးသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းမ်ား၏ လံုၿခံဳေရးမွာ ဒါေလာက္ မတင္းက်ပ္ေသးပါ။ လံုၿခံဳေရးကင္းပင္ မရိွ။ ၀င္ခ်င္သလို၀င္၊ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္။

ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္ဆင္းရေသာ Keppel သေဘၤာက်င္းႏွင့္လည္း အလြန္နီးသြားသည္။ ေမာင္းမည္ဆို ၁၅ မိနစ္မွ်ပင္မၾကာ။ သည္ေတာ့ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ျပန္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာသည္။ နားခ်ိန္ပိုရလာသည္။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ေရာက္ လာသူမ်ားကိုပါ ဤတိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနရာခ်ထားေပးသျဖင့္ မိမိတို႔သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔လို႔ရ၊ စကားစေနေျပာလို႔ရ။ ပ်င္းလွ်င္ တစ္ခန္းႏွင့္တစ္ခန္း လည္လို႔ရ။ စုၿပီးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လို႔ရ။ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုလို႔ရ။ အျပင္သြားစရာရိွလွ်င္ အတူသြားလို႔ရ။ အလြန္ အဆင္ေျပသြားသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္ထပ္ကုတင္ အေပၚတြင္ ေနရာယူသည္။ Luggage ကုိ ကုတင္ေပၚတြင္ပင္ ထားသည္။ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚ ေသတၱာပါတင္ထားေသးသည္ဆိုေတာ့ ထိုစဥ္က ဘယ္လိုအိပ္ခဲ့သည္ကို ယခု ျပန္မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ႏွင့္ အေတာ္ေလး ကပ္ေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္လို႔မရ။ ရပ္လို႔လည္းမျဖစ္။ မ်က္ႏွာက်က္ပန္ကာႀကီးမွာ တ၀ီး၀ီးႏွင့္လည္ေနသည္ျဖစ္ရာ အနည္းငယ္ ထရပ္လိုက္လွ်င္ပင္ ေခါင္းကို ခုတ္သြားမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ အလြန္သတိထားရသည္။ ယခုေတာ့ ထိုပန္ကာအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ JTC (Jurong Town Council) က ႏွစ္ထပ္ကုတင္မ်ားထားျခင္းကို လက္မခံေတာ့ဟု သိရ၏။ (ထိုတုိက္မ်ားမွာ JTC ပိုင္ အေဆာက္အဦမ်ား ျဖစ္ပါသည္။)

ထံုးစံအတိုင္း လူမ်ားေတာ့ အေပါက္မ်ားသည္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္တြင္ ကိုမ်ိဳးက်င္ဆိုသူ ပါ၏။ သူ႔ညီ ကိုတိုးက်င္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္သုတ္ထည္း။ ကိုမ်ိဳးက်င္က ေနာက္အသုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုတိုးက်င္က ေရွ႔ဘက္အခန္းမွာ။ ကိုမ်ိဳးက်င္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ေနရသည္။ အခန္းတြင္ ေရခဲေသတၱာတစ္လံုးရိွရာ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာမ်ားကို အားလံုးစုၿပီး ထည့္ၾကရ၏။ သူ၀ယ္ထားတာႏွင့္ ကိုယ္၀ယ္ထားတာ အေရာေရာ၊ အေႏွာေႏွာျဖစ္။ သူ႔ဟာကို ကိုယ့္ဟာမွတ္ၿပီး ယူခ်က္။ ပိုင္ရွင္သိေတာ့ စကားမ်ား။

အိမ္ေရာက္စတြင္ ကိုမ်ိဳးက်င္က ေရခဲေသတၱာကို လွန္ေလွာၾကည့္သည္။ ေနာက္ ပြစိ ပြစိ လုပ္၏။ အေတာ္တံုးတဲ့ေကာင္ေတြ။ ဘယ္လိုေတာက လာတဲ့ေကာင္ေတြမွန္းမသိဘူး။ ၾကည့္အံုး၊ ထည့္ထားတာ။ အေပၚထပ္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ထည့္ရမွာ ေအာက္ သြားထည့္ထားတယ္  ဟု ဆိုကာ အေပၚထပ္ Freezer အတြင္းသို႔ အသီးအရြက္မ်ား ထိုးသိပ္ထည့္ကာ အေအးဗူးမ်ားႏွင့္ အသားငါးမ်ားကို ေအာက္ထပ္တြင္ ေျပာင္းထည့္သည္။ အလုပ္သြားေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မသိ။ ေနာက္ေရခဲေသတၱာထဲက ပုပ္ေစာ္နံပါတယ္ ဟု လွန္ေလွာရွာေတာ့မွ ေအာက္ဆံုး ဇလားထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ၾကက္သားမ်ားမွာ ပုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုၾကက္သားမ်ားကို လႊင့္ပစ္ၿပီး အနံ႔ေပ်ာက္ေအာင္ မနည္းလုပ္ယူရသည္။ ကိုမ်ိဳးက်င္ကို ၀ိုင္းၿပီး ေမတၱာပို႔လိုက္ၾက၏။

ေနာက္ၿပီး သူ၀ယ္လာတာၾကည့္ဦး။ မိတ္ေဆြတို႔ေတြ႔ဖူးပါလိမ့္မည္။ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ “ဤအိမ္သည္ ဗုဒၶဘုရား၏ ေမတၱာရိပ္ေအာက္တြင္ ရိွသျဖင့္ ေရာက္လာသူအားလံုး ခ်မ္းသာၾကပါေစ” ဟူသည့္ စာတမ္း ျဖစ္သည္။ ကိုမ်ိဳးက်င္လည္း သည္ဟာမ်ိဳး တစ္ခု၀ယ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ၀ယ္ခဲ့သည္က “ဤအိမ္သည္ - - - “ မဟုတ္။ “ဤဆိုင္သည္ - - - “ ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ကိုမ်ိဳးက်င္တစ္ေယာက္ရိွသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မပ်င္းရေတာ့ပါ။ တစ္နည္း မဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ ရယ္စရာရတတ္၏။

သို႔ေသာ္ သူက တခါတေလ “ငါတို႔အေမက သူ႔သားေတြ အစားေကာင္းစားရေအာင္ဆိုၿပီး ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း သင္ေပးထားတာကြ” ဆိုကာ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္မ်ား ေၾကာ္ေကြ်းတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကိုမ်ိဳးက်င္ကို ေျမွာက္ပင့္ေပးကာ သူ႔ေခါက္ဆဲြေၾကာက္ကို သြားျဖဲနျဖဲတီးၾက၏။

ဂြက်သည္မွာ အလုိက္မသိတတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိစၥ မိမိရွင္းမသြား။ တစ္ခါက အိမ္သာတက္ၿပီး ေရဆဲြ မခ်ခဲ့သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ႏွာတည္တည္ထားကာ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ ရွင္းဘုိ႔ တာ၀န္ယူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရပါသည္။ သူ႔နာမည္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထားပါေတာ့။ မေျပာေတာ့ပါ။

ေနာက္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလွ်င္ မီးဖိုကို သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္သည့္ကိစၥ။ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား ေဆးေၾကာၿပီးလွ်င္ လက္ေဆးကန္ကို မသန္႔ရွင္းခဲ့သည့္ ကိစၥ။ မၾကာခဏ ျပႆနာတက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္း ရႉးရႉးပန္းခဲ့သည့္ ကိစၥလည္း ရိွေသးသည္။ ေသးေစာ္နံေနေသာ ေရခ်ိဳးခန္းကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္မုန္းပါသည္။ သို႔အတြက္ မည္သူ႔ကိုမွ ျပႆနာမရွာဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါသည္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ရႉးရႉးပန္းအၿပီး ေရေလာင္းခ်ခဲ့ဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံရသည္။ သာမန္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ မဆိုးပါ။ ပိတ္ရက္ အရက္ေသာက္ၿပီး ျပန္လာသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေနာက္ေန႔နံနက္၌ အခန္းမွာ နံေစာ္ေနတတ္ ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ဦးေဆာင္ကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ေျပာရသည္။ လူ ၂၀ ကို ႏွစ္ေယာက္က်စီတဲြေပးကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမည့္ ရက္မ်ားကို ဇယားဆဲြေပးထားပါသည္။ ထိုဇယားကို မီးဖိုေဆာင္တံခါးတြင္ ကပ္ထား၏။ အမိႈက္အိတ္၊ တံျမက္စည္း စေသာ သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္စိုက္၀ယ္ၿပီး ေျပစာျပကာ အားလံုးအခ်ိဳးက် က်ခံေစပါသည္။ မည္သူကမွ် မျငင္းပါ။ အားလံုး သေဘာတူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စီမံခန္႔ခဲြသည္ကို လိုက္နာခဲ့ၾကသည့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတူေနခဲ့သူ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဤေနရာမွေန၍ ေျပာလိုပါသည္။

သို႔ေသာ္ မ,ေပါင္းတစ္ေထာင္သားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေယာက္တေလ စံုးျပဴးပါတာ မဆန္းပါ။ သည္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံရမည္ေပါ့။ သူတို႔သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္ေသာေန႔မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ပါသည္။ ဤသည္ကို အခ်ိဳ႔က မႀကိဳက္ပါ။ အလွည့္က်သည့္ သူ႔ကိုလုပ္ခိုင္းဘို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မေျပာခ်င္ပါ။ ကိုယ့္အသိႏွင့္ ကိုယ္သာ လုပ္ေစခ်င္ပါသည္။ အမ်ားလုပ္ေနတာ ျမင္လ်က္ႏွင့္ ခပ္တည္တည္ မလုပ္ပဲေနသည္မွာ မလုပ္ခ်င္လို႔ မလုပ္တာသာ ျဖစ္ပါသည္။ သိလွ်က္သားႏွင့္ မသိေယာင္ေဆာင္ေနသူအား ဘယ့္အတြက္ အမုန္းခံကာ သြားေျပာရမည္နည္း။

တစ္ဖက္ခန္းမွ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကမူ နံရံတြင္ ျပကၡဒိန္အေသးကေလးကိုခ်ိတ္ကာ တစ္ရက္ကုန္တိုင္း တစ္ခါ ျခစ္၏။ ေန႔တိုင္းျပန္မည့္ရက္ကို တြက္သည္။ သူ႔သမီးကေလးမွာ တီတီတာတာ စကားေျပာတတ္ခါစ ျဖစ္၍ သမီးေလးကို လြမ္းလွသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က လူပ်ိဳလူလြတ္ေပမင့္ ႏွမကေမြးထားေသာ သမီးကေလးကို ေခၚယူေမြးထားသည္။ သည္သမီး ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမမ်ားက သမီးအရင္းကေလးကဲ့သို႔ ခ်စ္ပါသည္။ သမီးကလည္း သူ႔အေမထံတြင္ မေန။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ပင္ အတူေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာေတာ့ သူႏို႔ျဖတ္ကာစ ရိွေသး၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ေနပါသည္။ အေမကို လြမ္းလွသည္ဟု မရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပင္ သူ႔မိဘမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေန ပါသည္။ သူ႔အေမက ေရဆင္းတြင္ က်န္ခဲ့သည္။

စင္ကာပူေရာက္စရက္မ်ားက သမီးကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္လြမ္းလွပါသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ဖက္ခန္းမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုမိုးေအာင္ကို အလြန္ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ သူသာမက အျခားသူမ်ားမွာလည္း မထူးပါ။ အိမ္လြမ္းၾကသူခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။

(၁၆) ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀

တစ္ခန္းထဲတြင္ လူ ၂၀ ေနရတာဆိုေတာ့ privacy မရိွ။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔လူအမ်ားႏွင့္ စုေနရျခင္းကား စိတ္ညစ္ စရာ ေကာင္းသလို ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းေၾကာင္း ယခု ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုယ့္အခန္းႏွင့္ ကိုယ္ ေနရေတာ့မွ သိလာသည္။ တစ္ေယာက္ထည္းေနရတာ အလြန္အထီးက်န္လွသည္။ အလုပ္မရိွသည့္ အခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္ကိုလြမ္းလွသည္။ ျမန္မာျပည္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲစုတ္ျပတ္ပါသည္ ဆုိေစ။ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္မ်ား မည္မွ် ေႏွးသည္ဆုိေစ။ ရံုးသို႔သြားလွ်င္ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ကိုယ့္သခင္ကဲ့သို႔ ၾကည့္ေနရသည္ျဖစ္ေစ၊ ရံုးျပင္ ကနားမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာ တြင္ အင္မတန္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းလွပါသည္ ဆုိေစ။ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြမ္းပါသည္။

ျမန္မာစကားပံုရိွပါသည္။ “ေခ်းထဲကေလာက္ ေခ်းထဲမွာပဲ ေပ်ာ္သည္” ဟူ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ေခ်းထဲက ေလာက္တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မိသားတစ္စုလံုး စင္ကာပူေရာက္ေနသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေလာက္စရာ ရိွမည္ မထင္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကုတင္ခ်င္းကပ္လွ်က္က ကိုဂ်ီးသာ ျဖစ္၏။ သူက ဗမာမဟုတ္။ ပအို၀့္လား၊ ေဂၚရခါးလားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံၿပီး ခင္လည္း အလြန္ခင္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ သိပ္မေရာ။ တစ္ေယာက္တည္း ဘာသိဘာသာ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုးခ်င္ႀကိတ္ခ်င္စိတ္ ကေလးေတာ့ ရွိ၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ လက္ပါခ်င္သည္။ “ေဟ့လူ၊ စင္ကာပူမွာ ရန္ျဖစ္ရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ျပန္လႊတ္မွာ။ ခင္ဗ်ား၊ ခုလာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လာတာလဲ။ ပိုက္ဆံရွာဘို႔မဟုတ္လား။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုး ယိမ္းယိုင္ မသြားပါေစနဲ႔ဗ်ာ” - စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ေျဖာင္းျဖေျပာရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကိုေတာ့ သူနားေထာင္ပါသည္။

သူက တိုလီမုတ္စ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားႏွင့္ ထည့္ထားသည္။ နံနက္အိပ္ယာထခ်ိန္၌ ထို ပစၥည္းမ်ား မွ လိုသည္မ်ားကို ေရြးထုတ္သည္။ သိၾကသည့္အတိုင္း ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ဆိုသည္မွာ မည္ကဲ့သို႔ပင္ အသာအယာ ကိုင္သည္ျဖစ္ေစ အသံျမည္သည္ျဖစ္ရာ ေအာက္ထပ္မွ အိပ္ေနသူအတြက္ ျပႆနာျဖစ္လာ၏။ သို႔ေသာ္ သည္လိုပဲ သည္းခံရသည္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အထဲတြင္ နာမည္တူ ႏွစ္ေယာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူလာသူ ကိုခင္ေဇာ္ႏွင့္ ေနာက္ အသုတ္တြင္ပါလာသူ ကိုခင္ေဇာ္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသုတ္မွ ကိုခင္ေဇာ္မွာ အျမဲပူပင္ေသာကေရာက္ေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေသာကခင္ေဇာ္ ဟု နာမည္ေပးထားသည္။ ေနာက္အသုတ္မွ ကိုခင္ေဇာ္မွာ အသားမည္းသျဖင့္ ဘင္းဂလားခင္ေဇာ္ဟု ကင္မြန္းတပ္ထား၏။ ဘင္းဂလားခင္ေဇာ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္ခန္းထည္း အတူေနရသည္။ အလြန္ေပ်ာ္တတ္၊ စတတ္၊ ေနာက္တတ္၊ ဘလြတ္ရႊတ္တမ်ားကို ပါးစပ္ႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ထမင္းကို ႏွစ္နပ္စာေပါင္းခ်က္ကာ ေန႔လည္စာဘို႔ တစ္၀က္တိတိ ခူးခပ္ၿပီး ညစာအတြက္ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ ခ်န္ခ့ဲပါသည္။ ဟင္းကေတာ့ ေျခရာလက္ရာမပ်က္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ခ်န္ခဲ့ေသာ ထမင္းတစ္၀က္မွာ တစ္ျခမ္း ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ေနပါသည္။ မည္သူ႔လက္ခ်က္မွန္းမသိ။ ညစာအတြက္ ကြ်န္ေတာ့မွာ ျပန္ခ်က္ရမွာကလည္း မျဖစ္စေလာက္။ စားရမွာကလည္း မ၀ေရစာ ဆိုေတာ့ အေတာ္စိတ္ဆိုးပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးကာ ထမင္းအိုးတြင္ကပ္ခဲ့၏။ “ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ စားခ်င္ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားပါ။ သူမ်ားခ်က္ၿပီးသားကို အဆင္သင့္ခူးခပ္ မစားပါနဲ႔၊ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္” ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာေအာက္၌ ျပန္စာကိုေတြ႔ရ၏။ “ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ မခ်က္ခ်င္လို႔ သူမ်ားခ်က္ၿပီးသား အဆင္သင့္ ခူးခပ္စားတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔” ဟူသတည္း။ အစေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူေရးသြားမွန္းမသိ။ ေနာက္မွ ဘင္းဂလားခင္ေဇာ္ လက္ခ်က္မွန္းသိရသည္။ အမွန္က သူစားတာမဟုတ္ပါ။ သူက ေနာက္ၿပီး ေရးသြားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ဆိုးရအခက္၊ ရီရအခက္။ သည္လိုမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရေလေသးသည္။

တခါတေလ အခန္းတြင္း၌ပင္ ဘီယာစုေသာက္ကာ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ကၾကခုန္ၾက၏။ ပုဆိုးခြ်တ္ကာ ကသူပင္ ရိွပါသည္။ တခါတေလ မေကာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေခၚလာကာ အခန္းတြင္း၌ပင္ အလုပ္ျဖစ္ၾက၏။ အခန္းမွာ အိမ္သာနားမွ ႏွစ္ေယာက္ေနေသာ ကိုမ်ိဳးက်င္တို႔အခန္းကို သံုးသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနေသာ အခန္းမ်ားသို႔ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ သူရို႔ အထိန္းႏွင့္တကြလာကာ ေစ်းေရာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း အမ်ားႏွင့္မို႔ သူတို႔လည္း တခါတေလ လုပ္ခ်င္မွာပဲေလ။ လုပ္ပါေစ ဟု ခြင့္လႊတ္ထားရသည္။ ဒါကလည္း ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲပါ။ တစ္ႏွစ္လံုးမွ တစ္ခါ ႏွစ္ခါမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ အိမ္အေရာက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာေရာင္းေသာ ထုိေစ်းသည္ မ်ားမွာ ေစ်းသက္သာပါ၏။ အသင္တို႔ ေဂလမ္း (Geylang) သြားလွ်င္ တစ္ေရွာ့ကို ၄၀ ေပးရမည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကေတာ့ ၂၀ ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာမွာ အလြန္ေခါင္လွသည္။ စားစရာေသာက္စရာ ၀ယ္လိုလွ်င္ Boon Lay MRT (ဘူတာ) ရိွ Jurong Point တြင္သြား၀ယ္ရသည္။ ဤအခ်ိန္တံုးက Jurong Point မွာ ေသးေသးကေလးျဖစ္၏။ ယခုေလာက္ မႀကီးက်ယ္၊ မခမ္းနား၊ မေတာက္ပေသး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ေရာက္ေသာ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးရိွ၏။ 192 ႏွင့္ 193 ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စီးစလံုး Jurong Point သို႔ေရာက္သည္။ ထိုစဥ္က ဘတ္စ္ကားခမွာ ၄၅ ျပားထင္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ေစ်းေတြတက္ကုန္ၿပီ။

Upper Jurong Road သည္လည္း ယခုကဲ့သို႔ တေျဖာင့္တည္းမဟုတ္ေသး။ လမ္းသြယ္ကေလးမွ ခဲြသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဂဟာမွ Jurong Point သို႔အသြား လမ္းတြင္ ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခု ရိွ၏။ ထိုေတာင္ကုန္းကေလးကား အစ္ကုိကာလသားမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏နတ္သမီးမ်ား စခန္းခ်ရာေနရာတည္း။ ညဘက္သြားၾကည့္လိုက္လွ်င္ မီးကေလး တလက္လက္ႏွင့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လူစည္ကားသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ယခုမူ ထိုေတာင္ကုန္းကေလး မရိွေတာ့ၿပီ။ ထိုကုန္းကိုၿဖိဳကာ Upper Jurong Road လမ္းမႀကီးကို ေျဖာင့္ေအာင္ ျပင္လိုက္သည္။ သို႔အတြက္ နတ္သမီးမ်ားလည္း ဘံုေပ်ာက္သြားေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ေရွ႔၊ Discovery Centre ေဘးတြင္ စစ္တကၠသိုလ္ရိွသည္။ စစ္တကၠသိုလ္၀န္းက်င္ကား သစ္ေတာ မ်ားျဖစ္၏။ သစ္ေတာမ်ားကို သဘာ၀အတိုင္း ထိန္းသိမ္းထားေသာေၾကာင့္ ေတာအတြင္း သရက္၊ ပိႏဲၷ၊ ငွက္ေပ်ာ၊ ဒူးရင္း၊ ကြမ္းသီး၊ ကနစိုး စသျဖင့္ အပင္မ်ိဳးစံုရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားကား အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သည္သစ္ေတာအတြင္း လွည့္လည္ကာ သစ္ဥသစ္ဖု ရွာေဖြ စုေဆာင္းတတ္သည္။ တခါတရံ ပိႏဲၷသီးမ်ား၊ အုန္းသီးမ်ား၊ တခါတရံ ကြမ္းသီးမ်ား ရလာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ ကုလားမ်ားက စိမ္းေနေသး၍ ၀ွက္ထားေသာ ပိႏဲၷသီးမ်ားကို အလစ္သုတ္ လာတတ္သည္။

အနီးအနားပဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္မ်ား ယူမသြား။ တခ်ီတြင္ သူတို႔ႏွင့္ စစ္တပ္မွအရာရိွမ်ားဆံုရာ ဟိုက မင္းတို႔ဘယ္သူေတြလည္း ေမး၏။ ဘယ္မွာလည္း ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ ဆိုေတာ့ မျပႏုိင္။ ေရလည္ေအာင္လည္း ရွင္းမျပတတ္ ဆုိေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲ ဖမ္းထည့္ထားလုိက္သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ရံုးက အာမခံႏွင့္ လာထုတ္ရသည္။ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ အမွတ္မရိွ။ သြားျမဲသြားၾကသည္။ ေတာလည္ထြက္ရတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားငါး၊ ဆန္ဆီဆား၊ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္ စသည္ စားစရာ ေသာက္စရာအစံုတင္ထားသည့္ ေလာ္ရီကားႀကီးႏွင့္လာကာ ေစ်းေရာင္းပါသည္။ ေစ်းလည္းသက္သာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖို႔ေတာ့ အလြန္အဆင္ေျပသြားပါသည္။ ႏို႔မဟုတ္လွ်င္ ဟင္းခ်က္စရာအတြက္ Jurong Point ကိုတကူးတကသြားရတာ အခ်ိန္ကုန္ပါသည္။ ကားခလည္းကုန္၏။

ေနာက္ေတာ့ ေစ်းသည္မ်ားနယ္ခ်ဲ႔လာသည္။ ေလာ္ရီကားႀကီးသာမက ေျခအိတ္၊ ဆပ္ျပာ၊ ဆပ္ျပာမႈံ႔၊ သြားတိုက္ေဆး စေသာ လူသံုးကုန္မ်ားေရာင္းသည့္ ဗင္ကားကေလးလည္း ေရာက္လာ၏။ စားကုန္ေသာက္ကုန္မ်ားကို ေလာ္ရီေပၚတြင္သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လမ္းေဘးတြင္ခင္းကာ ေစ်းတန္းကေလးအျဖစ္ ေရာင္းပါသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ သည္လိုလာၿပီး ေစ်းေရာင္းတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။

အလုပ္ပိတ္ရက္ ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Discovery Center ထဲရိွ ခံုတန္းလ်ားကေလး မ်ားေပၚ သြားထိုင္ကာ ေျမပဲေလွာ္ကေလးမ်ား၀ါးရင္း စကားစေနေျပာၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ျမက္ခင္းမ်ားေပၚတြင္ ၀ိုင္းဖဲြ႔ကာ ဘီယာေသာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သည္အထိမလာ။ မိမိတို႔အခန္းတြင္ပင္ ေသာက္ၾက စားၾကသည္။

တခါတရံ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ထို Discovery Centre ေရွ႔၌ လူအမ်ား စားစရာေသာက္စရာမ်ား၊ ထိုင္စရာမ်ား၊ ထီးမ်ားႏွင့္ တန္းစီေနတာ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ အစက သူတို႔ဘာေတြတန္းစီေနတယ္ဆိုတာ မသိရ။ ေနာက္မွ တရုတ္ႏွစ္ကူး လို၊ ခရစ္စမတ္လို အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ေစ်းခ်ေရာင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ညအိပ္ညေန လာတန္းစီျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ပိုက္ဆံ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ သက္သာမည့္အေရး၊ တစ္ညလံုး ဒုကၡခံတန္းစီၾကသည့္ ထိုသူမ်ားအား အလြန္အံ့ၾသမိပါ၏။

တစ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တစ္ခန္းထည္းအတူေနသူ ကိုေဇာ္ေလးက သူ Keppel Family Day မွ Singapore Discovery ၀င္ခြင့္ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ရသည္။ ထုိေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အလုပ္ပိတ္သျဖင့္ သြားၾကည့္ရေအာင္ဟု အေဖာ္လာစပ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က Discovery Center ၀င္ေၾကးမွာ ၁၅ က်ပ္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရ လက္ခံလုိက္ပါ၏။ အထဲေရာက္ေတာ့ ၾကည့္ဖူးေအာင္ဆိုၿပီး 3D ရုပ္ရွင္ပါ ၀င္ၾကည့္ၾကပါသည္။ သည္တံုးက 3D မွာ ပိတ္ကား ေသးေသးေလးေပၚတြင္ျပေသာ ကာတြန္းကားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၅ မိနစ္မွ်သာ ၾကာ၏။ 3D ရုပ္ရွင္အတြက္ ၀င္ေၾကးသပ္သပ္ ထပ္ေပးရသည္။ ၅ က်ပ္ထင္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ 3D ရုပ္ရွင္စၾကည့္ဖူးတာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္။

Discovery Centre ဆိုတာလည္း ယခုေလာက္ မေကာင္းေသးပါ။ ယခု ျပထားသည့္ ေလယာဥ္မ်ား၊ အေျမာက္မ်ား၊ ေသနတ္ႀကီးမ်ား၊ တင့္ကားႀကီးမ်ားမွာ ထိုစဥ္က Discovery Center ေဘးတြင္ မရိွေသးပါ။ ဟိုး စစ္တကၠသိုလ္ထဲမွာပင္ ရိွပါေသးသည္။ ကိုေသာင္းတန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ထို ေလယာဥ္မ်ား၊ တင့္ကားမ်ားရိွရာသြားၿပီး ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ၾကပါေသး၏။ စစ္တကၠသိုလ္ ဆိုေသာ္လည္း အထဲထိ၀င္ၾကည့္လို႔ရပါသည္။ ယခုလို စစ္တကၠသိုလ္အတြင္း လွည့္လည္ျပမည့္ ကားလည္း မရိွေသး။ ၾကည့္ခ်င္သပဆုိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေျခလ်င္ေရွာက္ၾကည့္ရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စပ္စပ္စုစု စစ္တကၠသုိလ္ တစ္ပတ္လည္ ၀င္းခတ္ထားသည့္ေနရာမ်ားမွအပ အႏံွ႔ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါသည္။

(၁၇) စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၏ မ်ိဳးေစ့

ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔အေၾကာင္း ခ်န္ခဲ့လို႔မရ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း တြင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၌ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သည္မ်ားမွာလည္း သမိုင္းမွတ္တိုင္တစ္ခုျဖစ္၍ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း အေသးစိတ္ ခ်ယ္မႈန္းျပရေပလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္တာ ဖတ္မိၿပီး အျခားသူမ်ားလည္း အားက်ကာ လိုက္လုပ္လွ်င္ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ အက်ိဳးမ်ားစြာျဖစ္ထြန္းမည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းတန္၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုဉာဏ္ပိုတို႔ အစတည္ကာ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔စည္းလွ်က္ ျမန္မာျပည္မွ အေထာက္အပံ့လိုအပ္လွ်က္ရိွေသာ ေနရာမ်ားသို႔ လႉခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့ မည္။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ဟူသည္ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ၅ က်ပ္၊ ၁၀ စသည္ အလႉေငြမ်ား စုေဆာင္းေကာက္ခံလွ်က္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့သည့္ အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ႏွင့္ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၊ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ား၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ား၊ လမ္းတံတားမ်ား စသည့္ေနရာမ်ားသို႔ လစဥ္လႉဒါန္းေနေသာ လူမႈေရး အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုျဖစ္၏။

နာမည္တစ္ခုအေနႏွင့္သာ အဖဲြ႔ဟု ဆိုရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တြင္ စနစ္တက်ဖဲြ႔စည္းပံု မထားပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အလႉလုပ္သည္ဆုိျခင္းမွာ မိမိေစတနာအေလ်ာက္ စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား စုစည္းလုပ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမႈး စသျဖင့္မထားပဲ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ၀ိုင္းလုပ္ၾကမည္ဟု ခံယူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တစံုတရာဆံုးျဖတ္စရာရိွလွ်င္ အားလံုး၀ိုင္း၀န္း ေဆြးေႏြးကာ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက ေခါင္းခံထားမည့္ အစား အားလံုး၀ိုင္းကာ ေခါင္းခံၾကသည္။ စနစ္တက်ဖဲြ႔စည္းပံုမရိွေပမင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မွာ အင္မတန္ခိုင္မာသည္။ အလြန္ တိက်ျပတ္သားေသာ မူ၀ါဒကို ကိုင္စဲြထားသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉဒါန္းခဲ့သည္မွာ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွ ေနရာ ေပါင္း ၁၃၅ ေနရာသို႔ အလႉေငြ ျမန္မာက်ပ္ သိန္း ၇၅၀ ခန္႔လႉဒါန္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပ သြားပါမည္။

ယခုေျပာလိုသည္မွာ ထုိအဖဲြ႔မည္ကဲ့သို႔ စတင္ သေႏၶတည္ခဲ့သည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။

ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ သတင္းရသည္မသိ။ တစ္ရက္တြင္ တရုတ္ဘာသာေရးမစ္ရွင္ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း သို႔ ေရာက္ခ်လာ၏။ သူတို႔က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မိတ္ဆက္ေပးရင္း လာရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းျပပါသည္။ အျခားသူမ်ား က ေရေရရာရာ မေျပာတတ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ကာ ေဆြးေႏြးပါသည္။

သူတို႔အဖဲြ႔တြင္ ငါးေယာက္ေလာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသူတို႔မွာ ေအာင္ (Aoh)၊ မင္း (Ming) ႏွင့္ ရွယ္လီ (Shirley) တို႔ ျဖစ္၏။ သူတို႔က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘယ္ဘာသာဟု မေျပာပါ။ သူတို႔က ခရစ္ယန္လည္းမဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ လည္းမမည္၊ ဟိႏၵဴလို႔လည္း ေျပာလုိ႔မရ။ ေနာက္ သူတို႔ တရားေဆြးေႏြးပဲြေတြ လုိက္နားေထာင္ရင္းမွ သူတို႔မွာ တာအို၀ါဒ ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနသူမ်ားမွန္း သိရသည္။ တာအို၀ါဒ ဆိုေသာ္လည္း တာအိုစစ္စစ္မဟုတ္။ ဟိုဘာသာ သည္ဘာသာမ်ားမွ ေကာင္းႏုိးရာရာမ်ားကို စုစည္းထားတာ ျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔က ျမန္မာလိုလည္း အနည္းအပါးေျပာတတ္သည္။ ေတြ႔စက “ေအာင္” က မဂၤလာပါအစ္ကို႔၊ ကြ်န္ေတာ့္နာမယ္ ေအာင္ ပါ။ ေနေကာင္းလား  ဟု ျမန္မာလိုႏႈတ္ဆက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အံ့အားသင့္ေနၾကပါေသးသည္။ မသိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္၊ ေနာက္က်ေနၿပီ၊ စားၿပီးၿပီလား၊ အားနာတယ္ စသျဖင့္ သူတို႔ေျပာတတ္သည္။ သူတို႔တြင္ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ား ရိွသျဖင့္ ထိုသူတို႔ထံမွ သင္ယူထားသည္ ဟု သိရသည္။

သူတို႔က သူတို႔ဘာသာအေၾကာင္း ေဟာရင္းေျပာရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔တရားပဲြမ်ားသို႔ ဖိတ္ပါသည္။ သူတို႔က သင္တန္း ဟု ေခၚ၏။ သူတို႔တရားသင္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္၊ တမီ၊ ဘဂၤါလီ၊ ျမန္မာ၊ ထိုင္း စသျဖင့္ ဘာသာ သံုးေလး ငါးမ်ိဳးေလာက္ရိွပါသည္။ အဂၤလိပ္စာအားနည္းသူမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေစႏုိင္ရန္ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာစကားမ်ားသို႔ အဂၤလိပ္လိုတတ္သူမ်ားမွတစ္ဆင့္ ဘာသာျပန္ၿပီး ေျပာခိုင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပထမေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ ေလးငါးဆယ္ဦး သူတို႔တရားပဲြမ်ားသို႔လိုက္ပါ နားေထာင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံ အတိုင္း ေနာက္ပဲြမ်ားတြင္ လူေလ်ာ့သြားကာ ဆယ္ေယာက္မွသည္ ခုနစ္ေယာက္၊ ထိုမွ ေလးေယာက္၊ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ အျခား စိတ္၀င္စားသူ တစ္ဦး၊ တစ္ခါတေလ ႏွစ္ဦးမွ်သာ လိုက္ပါေတာ့၏။ သြားသည္ဆိုရာ၌ သိပ္ ဒုကၡမမ်ားပါ။ သူတုိ႔က လာေခၚသည္။ ျပန္ပို႔သည္။ ေနာက္ၿပီး တရားပဲြတြင္ တစ္ခုခု (သက္သတ္လြတ္) ေကြ်းသည္။

သို႔ေသာ္ သြားရသည့္ေနရာမွာ တစ္ခါတရံ Bedok, တခါတေလ Tampines တြင္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူ အေရွ႔ဖ်ားႏွင့္ အေနာက္ဖ်ား ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေန႔တိုင္း အလုပ္ဆင္းေနရသည္ျဖစ္ရာ ပိတ္ရက္ ကေလးတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နားခ်င္သည္။ သည့္အတြက္ မည္သူမွ သိပ္မလိုက္ခ်င္ၾကပါ။ ထို႔ျပင္ စိတ္ဟူသည္ မေကာင္းမႈတြင္သာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္သည္ ျဖစ္ရကား၊ အဆန္လမ္းျဖစ္ေသာ ေကာင္းမႈလုပ္မည့္ေနရာသို႔ မသြားခ်င္သည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္၏။

သူတို႔တရားသင္တန္းမွာ မဆိုးလွပါ။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို၊ ဗဟုသုတလည္း ရပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ လူ႔ဘ၀တြင္ ေနနည္းထိုင္နည္း၊ စိတ္ထားနည္း၊ လူမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံနည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာကို ဗုဒၶဘာသာမွ ယူလိုက္၊ ခရစ္ယန္ဘာသာမွ ထုတ္ျပလိုက္၊ တာအို၀ါဒမွ ေကာက္ႏႈတ္ျပလိုက္ျဖင့္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ကေလးမ်ားျဖင့္ ေဟာေျပာျပသ ဆိုဆံုးမသြားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္သေဘာက်ပါသည္။

သင္တန္းသို႔ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သူတို႔ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ (ဘာသာတရားစတင္ထူေထာင္သူ) သံုးဦးကို အရိုအေသ ေပးရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အလွည့္က်သူတစ္ဦးက ေျပာရမည့္ေခါင္းစဥ္အလိုက္ ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။ နာရီ၀က္ မွ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ထိ ၾကာသည္။ ထို႔ေနာက္ အေကြ်းအေမြးျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ သင္တန္းလာသူ ၃၅ ဦး ၄၀ ခန္႔ ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္လိုသင္တန္းေရာ၊ ျမန္မာလို သင္တန္းကိုပါ လိုက္ပါနားေထာင္သည္။ သို႔အတြက္ ရက္က နည္းနည္းစိတ္လာသည္။ ၾကာေတာ့ တရားပဲြသြားရမွာ ပ်င္းလာသည္။ သူတုိ႔ေခၚသည့္အခါ ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ သည္အေၾကာင္းျပႏွင့္ ေရွာင္တတ္လာသည္။ တစ္လလွ်င္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ သြားေတာ့သည္။

သည္သင္တန္းသြားရင္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ား တုိးလာသည္။ ဓမၼမိတ္ေဆြလို႔ပဲ ေခၚၾကပါစို႔။ သို႔ေသာ္ ဓမၼမိတ္ေဆြ စစ္စစ္ ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဓမၼသီးသီးမဟုတ္ဘဲ အစံုသုတ္ျဖစ္၏။ ထိုအထဲမွ မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာ ျဖစ္သြားသူ မ်ားမွာ ကိုေရခ်မ္း ႏွင့္ ကိုျမင့္သိန္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုေရခ်မ္းမွာ (ထိုစဥ္က) ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ ဘႏိြဳင္း (Benoi) ထဲတြင္ ေနသည္။ “ေအာင္” တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တရားပဲြလာေခၚလွ်င္ ကိုေရခ်မ္းကိုပါ ၀င္ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ကိုေရခ်မ္းမွာ ကားေပၚတြင္ စကားေျပာရန္ အခြင့္အေရးရသည္။ အျပန္တြင္လည္း လမ္းသင့္သျဖင့္ အတူ ျပန္ပို႔သည္။ သို႔အတြက္ အသြားေရာ၊ အျပန္တြင္ပါ ကားအတူစီးခြင့္ရသျဖင့္ မၾကာမီပင္ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။

ကိုျမင့္သိန္းကေတာ့ သင္တန္းဆရာ ျဖစ္၏။ တရုတ္ေတြ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကို သူက ျမန္မာလို ျပန္ေျပာျပရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က နားေထာင္။ ေနာက္ေတာ့ ရင္းႏီွးေသာမိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္သြားသည္။

စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ျဖစ္လာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ Tellus Marine ကုမၸဏီမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က်မွျဖစ္၏။ ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္တံုး အဖဲြ႔ျဖစ္ေပၚလာပံုေလး ေျပာျပပါမည္။

ထိုစဥ္ (၂၀၀၁ ခုႏွစ္) က ကိုေသာင္းတန္မွာ Tellus ၌ပင္ ရိွေသးသည္။ သူက စေနေန႔ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖံုးဆက္ေခၚကာ Jurong Point ရိွ Kopitiam တြင္ထိုင္ကာ ေထြရာေလးပါး စကားစေနေျပာၾကဆိုၾကသည္။ ဤသည္ကို ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုဉာဏ္ပိုႏွင့္ ကိုျမင့္သိန္းတို႔သိေသာ္ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းသုိ႔ ပူးေပါင္းလာ၏။ ေနာက္ထပ္ ပူးေပါင္းလာသူမွာ ကိုေက်ာ္ႏုိင္စိုး ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ‘ေအာင္’ တို႔ေနာက္လိုက္ကာ သူတို႔ေဟာတာေျပာတာမ်ား နားေထာင္ရင္း ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔စကား၀ုိင္း၌ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ သူတို႔ေျပာတာမ်ားမွာ ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငားလည္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိၿပီးသားေတြမ်ားသည္။ သို႔အတြက္ အခ်ိန္ကုန္သေလာက္ အက်ိဳးမရိွဟု သံုးသပ္ၾကပါသည္။ သည္ေတာ့ သူတို႔ထံမသြားေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာက်မ္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ္ ဖတ္မွတ္မိသေရြ႔ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးတာက ပိုအက်ိဳးရိွမည္ ဟု သေဘာတူၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တရားေပစာမ်ား လဲလွယ္ဖတ္ရႈၾကသည္။ (သို႔ေသာ္လည္း အစပိုင္းတြင္သာ တရားေဆြးေႏြးျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ပါ။)

သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းတန္၊ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုဉာဏ္ပို၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုေက်ာ္ႏုိင္စိုး တို႔ Jurong Point မွ Kopitiam တြင္ စေနေန႔ တိုင္းဆံုကာ တရားေဆြးေႏြးၾကသတည္း။ စေနေန႔တိုင္းေတြ႔ကာ ဓမၼစကားေျပာဆိုသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ကို စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ဟု ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ကင္မြန္းတပ္လိုက္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ Kopitiam တြင္ထိုင္ရတာ အကန္႔အသတ္ရိွသည္။ အျခားသူမ်ားကို အားနာရသည္။ သို႔အတြက္ Kopitiam အစား ရထားလမ္းေအာက္မွ ေက်ာက္ခံုကေလးမ်ားသို႔ ဘံုေျပာင္းခ့ဲၾက၏။ ဤေနရာတြင္လည္း တစ္ခါတရံ အျခားသူမ်ား ေနရာဦးထားၿပီးျဖစ္လွ်င္ ထိုအနားမွ PUB ေရကန္အဖံုးေပၚတက္ထိုင္ၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ထိုင္ ဘယ္သူ႔မွအားနာစရာမလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မွာ ထိုေနရာတြင္ စေနေန႔တိုင္း မပ်က္မကြက္ေတြ႔ကာ အလႉကိစၥ၊ သာေရး နာေရးကိစၥ၊ ဘာကိစၥ၊ ညာကိစၥမ်ားကို ႏွစ္အတန္ၾကာသည္ထိ ေျပာၾကဆိုၾကေသာ ဟူ၏။

ကြ်န္ေတာ္က Jurong Island တြင္အလုပ္ဆင္းရသည္။ စေနေန႔မ်ားတြင္ အလုပ္မွျပန္လာေသာအခါ အိမ္မျပန္ ေတာ့ဘဲ Jurong Point သို႔လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေစာင့္၏။ ကြ်န္ေတာ္ေနတာက Aljunied တြင္ ျဖစ္သည္။ ျပန္လွ်င္ ရထားႏွင့္ျပန္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္သုိ႔ ေနာက္ဆံုးထြက္ေသာ ရထားမွာ ည ၁၁ နာရီခဲြ ျဖစ္၏။ သို႔အတြက္ စကား၀ိုင္းကို ည ၁၁ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္တြင္ သိမ္းရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးရထားႏွင့္ ျပန္သည္။ အိမ္ေရာက္ရန္ တစ္နာရီနီးပါး သြားရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခဲြေနၿပီ။ အိပ္ေတာ့ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္တီး။ ေနာက္ေန႔တြင္လည္း အလုပ္ရိွလွ်င္ အလုပ္ဆင္းရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ စေန ဓမၼစကား၀ိုင္းတြင္ ဟိုအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေျပာၾကဆိုၾကရင္း အလကားေနလဲ အခ်ိန္ကုန္မည့္အတူတူ တစ္ခုခုလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ ဟုတိုင္ပင္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္လလွ်င္ အစိတ္စုမည္။ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းျပည့္လွ်င္ တစ္ေနရာသို႔ တစ္ခါလႉမည္ဟု သေဘာတူၾကၿပီး သကာလ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွစကာ ပိုက္ဆံစတင္ ထည့္၀င္ၾကပါသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေကာက္ခံရရိွေသာ အလႉေငြမ်ားမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀၀၊ ျမန္မာေငြႏွင့္ ၂ သိန္း။ ထိုစဥ္က ပိုက္ဆံေစ်းမွာ စင္ကာပူတစ္ေဒၚလာလွ်င္ ျမန္မာေငြ ၂၅၀ က်ပ္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုအလႉေငြမ်ားကို တစ္ေနရာသို႔လႉမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္က လတိုင္းလိုလို ရယ္စရာမဂၢဇင္း ၀ယ္ဖတ္သည္။ ထုိမဂၢဇင္းထဲတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္အနာႀကီးေရာဂါ အထူးကု ေဆးရံု၌ လူနာမ်ားအား မ်က္စိေရာဂါကုသရန္ ရန္ပုံေငြ အေရးတႀကီးလိုေနသျဖင့္ အလႉခံထားေသာေၾကာ္ျငာ ပါလာသည္။ ဆက္သြယ္ရန္လိပ္စာမွာ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူး ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာႀကီးထံသို႔ အလႉေငြမည္ကဲ့သို႔

ပို႔ရမည့္အေၾကာင္း ဖံုးဆက္ကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ပင္နင္စူလာရိွ ေမာ္လၿမိဳင္ဆိုင္မွတစ္ဆင့္ ေငြလဲႊလိုက္သည္။

ေကာက္ခံရရိွေသာ အလႉေငြမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးက ၀မ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ စာျပန္လုိက္ပါသည္။ စာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါ၏။

ေရွ႔လတြင္ ကြ်န္ေတာ္၏ စင္ကာပူ ပထမ ၂ ႏွစ္ အေတြ႔အႀကံဳ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ဆက္လက္ေရးသားပါမည္။

ယုန္သူငယ္ ၊ပညာ၏တန္ဖိုး ႏွင့္ ကာလာမသုတ္

ဆီေနရီယို (၁)


အခါတစ္ပါးတြင္ ယုန္သူငယ္တစ္ေကာင္သည္ ျမန္မာျပည္၊ ေနျပည္ေတာ္တိုင္းအတြင္းမွ တစ္ခုေသာ ေတာအုပ္ အတြင္းရိွ ထန္းလက္ေျခာက္တစ္ခုေအာက္တြင္ ၀ပ္လွ်က္ အင္း၊ ဂ်ပန္မွာ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံုေပါက္ပတဲ့။ အက္စစ္မိုးဆိုလား ငါတို႔ဆီမွာ ရြာမယ္လို႔ ေကာလဟလေတြထြက္ေနတယ္။ အက္စစ္မိုးမ်ားရြာရင္ ငါ ဘယ္သြားမိုးခိုရပါ့ ဟု အမိ်ဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စဥ္းစားေတြးေတာကာ စိုးရိမ္ပူပန္လွ်က္ ရိွ၏။ ထိုအခိုက္ ရင့္မွည့္လွ်က္ရိွၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မေၾကြခ်င္ေသးဟု အတင္းကုပ္ကပ္ကာ မိမိေနရာကို အတင္းဆုပ္တြယ္ထားေသာ ထန္းသီးအိုႀကီးတစ္လံုးသည္ သခၤါရသေဘာကို မည္သို႔မွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ မေၾကြခ်င္ဘဲ ေၾကြက်လာေလ၏။ ထန္းသီးအိုႀကီးသည္ ပင္ျမင့္ထက္မွ ေခြးက်၀က္က် ျပဳတ္က်လာေလရာ ယုန္သူငယ္၀ပ္ေနေသာ ထန္းလက္ေျခာက္ေပၚသို႔ ၀ုန္း ဟူသည့္ ျပင္းစြာေသာအသံႀကီးကို ျဖစ္ေစလွ်က္ က်သတည္း။

ဂ်ပန္ငလ်င္ေၾကာင့္ အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္လွ်က္ရိွေသာ ယုန္သူငယ္မွာ မိမိအနီးတြင္ကပ္လွ်က္ ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ရာ အသံႀကီးကို ၾကားေလေသာ္ ဟိုက္၊ ဂ်ပန္ငလ်င္ ငါတို႔ဆီေရာက္လာပဟ၊ ဧကႏၱ ဒါ ေျမၿပိဳတာဘဲ ျဖစ္မယ္ ဟု ေၾကာက္လန္႔တၾကား အတင္းထြက္ေျပးေလ၏။

ယုန္သူငယ္ေျပးသည္ကို ျမင္ေသာ္ ေခ်ငယ္တို႔က ဘာ့ေၾကာင့္ေျပးသနည္းဟု စူးစမ္း၏။ ယုန္ငယ္ထံမွ ေျမၿပိဳေၾကာင္း သိရေသာ္ သူတို႔လည္း ေရာေယာင္ေျပးၾက၏။ ယုန္ႏွင့္ ေခ်ငယ္တို႔ေျပးသည္ကို ျမင္ေသာ္ သမင္တို႔က ဘာ့ေၾကာင့္ေျပး သနည္း ဟု စူးစမ္း၏။ ထို႔ေနာက္ သမင္တို႔လည္း ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ႏွင့္ ေျပးၾကျပန္၏။ ထိုမွတဆင့္ ေတာ၀က္ တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေခြးအတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ သားေကာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ျမင္းၾကား၊ က်ားသစ္၊ က်ား၊ ဆင္ စသည္တို႔လည္း ေျပးၾကျပန္ရာ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး (ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို႔) ေတာအုပ္တစ္ခုလံုး အုံးအံုးကြ်က္ကြ်က္ ျဖစ္ၾကကုန္၏။

ေတာေနသားေကာင္အေပါင္းတို႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေျပးလႊားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္ ျခေသၤ့မင္းသည္ တစ္ခုေသာ အေကာင္ကို ဘာျဖစ္ၾကတာတံုးကြယ္ရို႔ ဟု ေမးျမန္းစံုစမ္း၏။ ထိုအခါ ထိုအေကာင္က ေျမၿပိဳလို႔ပါ အရွင္မင္းႀကီး ဟု သံေတာ္ဦးတင္၏။ ေျမၿပိဳတာကို မင္းျမင္ခဲ့သလားကဲြ႔ ဟု ေကသရာဇာက ေမး၏။ ဟင့္အင္း၊ ကိုေသာင္းတန္ေျပာတာပဲ ဟု (ဟုတ္ေပါင္) ဟိုက ေခြးအ ေျပာတာပဲဟု ေျဖ၏။ ေခြးအကိုေမးျပန္ေသာ္ က်ားသစ္ကို လက္ညိႈးထိုး၏။ က်ားသစ္မွ ဆင္၊ ဆင္မွ - - - - - ေနာက္ဆံုး ယုန္သူငယ္ဆီေရာက္သတည္း။

ျခေသၤ့မင္းက ေျမၿပိဳတယ္လို႔ေျပာတာ ေမာင္မင္းလားကဲြ႔။ ေျမၿပိဳတာကို မင္းျမင္ခဲ့လို႔လား ဟု ေမး၏။ ေျမၿပိဳသံႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ပါတယ္ဘုရား ဟု ယုန္သူငယ္လည္း တင္ေလွ်ာက္၏။ ကိုင္း၊ ေမာင္မင္း။ င့ါကို ေျမၿပိဳတဲ့ေနရာလုိက္ျပစမ္းကြယ္ ဟု ေျပာေလေသာ္ ယုန္သူငယ္လည္း သူ၀ပ္ခဲ့ ေသာ ေနျပည္ေတာ္အနီး ေတာအုပ္အတြင္းမွ ထန္းလက္ေျခာက္ကို ျပသတည္း။

ထိုမွ အျဖစ္မွန္ကိုသိေလေသာ္ အင္း၊ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစား မေတြးေခၚတတ္တာ မင္းအျပစ္မဟုတ္ဘူးကဲြ႔၊ မင္းကိုသင္ေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္း အဲေလ ပညာေရးစနစ္ႀကီးရဲ့အျပစ္ေပဘဲ။ ဒီကိစၥလႊတ္ေတာ္ အျမန္ေခၚမွ ျဖစ္မယ္ဟု ျခေသၤ့မင္းလည္း စဥ္းစားေတြးေတာကာ ေနေလသတည္း။

ဆီေနရီယို (၂)

ဂ်ပန္ျပည္တြင္ ငလ်င္လႈပ္ေသာ္ ပထမ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ၾက၏။ မတုန္လႈပ္ေသး။ ထို႔ေနာက္ ငလ်င္ျပင္းအားမွာ 8.9 – 9.0 ထိတက္လာၿပီးေနာက္ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုႀကီး မီးေလာင္ေလေသာ္ တစ္ကမၻာလံုး ႀကိမ္မီးအံုးသို႔ျဖစ္သတည္း။ အျခားသူမ်ားႀကိမ္မီးအံုးသည္ထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေရႊဗမာမ်ားႀကိမ္မီးအံုးျခင္းက တမူထူးျခားေလသည္။ (သို႔ေသာ္ အင္တာနက္တြင္ရွာၾကည့္ရာ ဤေကာလဟလမွာ ျမန္မာမ်ားအၾကားတြင္မဟုတ္၊ အာရွတလႊား (ဖိလစ္ပိုင္၊ မေလးရွား စသည္) မွာပါ ပ်ံ႔ႏွံ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေကာလဟလကား အက္စစ္မိုးမ်ား ရြာေတာ့မည္၊ သတိထားၾကပါ ဟူ၏။ ေအာက္ပါ မက္ေဆ့ခ်္ကို ၾကည့္ပါ။

The Fukushima Daiichi (Dai-ichi) Nuclear Power Plant blast in Japan is now causing worries to the people here in the Philippines.


Two hydrogen explosions happened at the Fukushima Dai-ichi Nuclear Power Plant. The first one was last Saturday, a day after the earthquake, then another one just today, Monday.


AssociatedPress posted on Youtube a video of the recent explosion. Watch!


Now, the Filipinos are feeling worried after 2 warning messages circulate thru text or SMS.


One text message says that the nuclear power plant blast or the radiation leak in Japan might bring radioactive clouds to the Philippines and pour acid rain.


The text message warns the people not to go out when it's raining because of the dangerous acid rain. "WARNING: 4:30 in the afternoon, sumabog ang isang nuclear power plant in Fukushima, Japan. Kapag umulan daw mamaya at bukas, wala daw lalabas. Kapag lalabas ka, siguraduhing hindi mabasa ng ulan dahil delikado ito at posibleng masunog balat nyo, makalbo o magka-cancer. HAVE MERCY. Pls pass!"

Then the other text message is allegedly a news flash from BBC News in the UK. It says, "BBC Newsflash! Japan gov't confirms explosion, radiation leak at Fukushima Daiichi nuclear power plants. Asian countries should take necessary precautions. Remain indoors first 24 hrs. Close doors or windows. Swab neck skin with betadine were thyroid area is, radiation hits thyroid first. Take extra precautions. Radiation may hit Phil. starting 4PM today. Pls send to your love ones. Prevention is better than cure. So no more harm to be more cautious esp. for our health. God bless us all."

ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ထံ telephone message မ်ား တတြမ္တြမ္ႏွင့္ ေရာက္လာပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားရေသာ sms အတိုင္းျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာျပည္သား လူအေပါင္းတို႔လည္း အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကုန္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီး သတင္းေပးပို႔ ၾကေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ --

ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ နလဗိန္းဒံုးမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အားလံုး ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္ေသာ ပညာကို တတ္ေျမာက္ထားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၀င္လာေသာ ဖံုးမက္ေဆ့ခ်္မ်ား မည္မွ်မွန္ကန္သနည္း ဆိုသည္ကို မိမိဘာသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။

ပထမ မက္ေဆ့ခ်္ထဲတြင္ ရည္ညႊန္းထားေသာ BBC Flash News တြင္ ၀င္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ညိႈးထိပ္တြင္ တစ္ကမၻာလံုး၏သတင္းကို အခ်ိန္မေရြး ၾကည့္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရး ရိွေနပါသည္။ ထို BBC Flash News တြင္ ဘာပါသနည္း။ ဘာမွ မပါပါ။

ဒါဆို ဒုတိယ - ႏ်ဴကလီးယား ေရဒီေရးရွင္းေၾကာင့္ အက္စစ္မိုးရြာႏိုင္သလား ဆုိတာ ျပန္ဆန္းစစ္ပါ။

ပထမ Nuclear Radiation ဆိုတာဘာလဲ ၾကည့္ရေအာင္။

Nuclear radiation


McGraw-Hill Science & Technology Encyclopedia:
(nuclear physics)


All particles and radiations emanating from an atomic nucleus due to radioactive decay and nuclear reactions. Thus the criterion for nuclear radiations is that a nuclear process is involved in their production. The term was originally used to denote the ionizing radiations observed from naturally occurring radioactive materials. These radiations were alpha rays (energetic helium nuclei), beta rays (negative electrons), and gamma rays (electromagnetic radiation with wavelength much shorter than visible light). See also Alpha particles; Beta particles; Gamma rays.


Nuclear radiations have traditionally been considered to be of three types based on the manner in which they interact with matter as they pass through it. These are the charged heavy particles with masses comparable to that of the nuclear mass (for example, protons, alpha particles, and heavier nuclei), electrons (both negatively and positively charged), and electromagnetic radiation. For all of these, the interactions with matter are considered to be primarily electromagnetic. The behavior of mesons and other particles is intermediate between that of the electron and heavy charged particles.


A striking difference in the absorption of the three types of radiations is that only heavy charged particles have a range. That is, a monoenergetic beam of heavy charged particles, in passing through a certain amount of matter, will lose energy without changing the number of particles in the beam. Ultimately, they will be stopped after crossing practically the same thickness of absorber. For electromagnetic radiation (gamma rays) and neutrons, on the other hand, the absorption is exponential. The difference in behavior reflects the fact that charged particles are not removed from the beam by individual interactions, whereas gamma radiation photons (and neutrons) are removed. Electrons exhibit a more complex behavior. See also Electron; Nuclear reaction.


Nuclear radiation (biology)


Nuclear radiations are used in biology because of their common property of ionizing matter. This makes their detection relatively simple, or makes possible the production of biological effects in any living cell.


Ionizing radiation is any electromagnetic or particulate radiation capable of producing ions, directly or indirectly, in its passage through matter.


All ionizing radiations produce biological changes, directly by ionization or excitation of the atoms in the molecules of biological entities, such as in chromosomes, or indirectly by the formation of active radicals or deleterious agents, through ionization and excitation, in the medium surrounding the biological entities. Ionizing radiation, having high penetrating power, can reach the most vulnerable part of a cell, an organ, or a whole organism, and is thus very effective. In terms of the energy absorbed per unit mass of a biological entity in which an effect is produced, some ionizing radiations are more effective than others. The relative biological effectiveness (RBE) depends in fact on the density of ionization (also termed the specific ionization or linear energy transfer, LET) along the path of the ionizing particle rather than on the nature of the particle itself. Relative biological effectiveness depends also on many other factors. See also Radiation biology.


The medical uses of nuclear radiations may be divided into three distinct classes:


1. The radiations, which are principally x-rays, are used to study the anatomical configuration of body organs, usually for the purpose of detecting abnormalities as an aid in diagnosis.


2. The radiations are used for therapeutic purposes to produce biological changes in such tissues as tumors.


3. The radiations are used as a simple means of tracing a suitable radioactive substance through different steps in its course through the body, in the study of some particular physiological process.
________________________________________


Oxford Dictionary of the US Military:


nuclear radiation


Particulate and electromagnetic radiation emitted from atomic nuclei in various nuclear processes. The important nuclear radiations, from the weapons standpoint, are alpha and beta particles, gamma rays, and neutrons.


All nuclear radiations are ionizing radiations, but the reverse is not true; X-rays, for example, are included among ionizing radiations, but they are not nuclear radiations since they do not originate from atomic nuclei.


See the Introduction, Abbreviations and Pronunciation for further details.


US Defense Department Military Dictionary:


nuclear radiation


(DOD, NATO) Particulate and electromagnetic radiation emitted from atomic nuclei in various nuclear processes. The important nuclear radiations, from the weapon standpoint, are alpha and beta particles, gamma rays, and neutrons. All nuclear radiations are ionizing radiations, but the reverse is not true; X-rays for example, are included among ionizing radiations, but they are not nuclear radiations since they do not originate from atomic nuclei.

ေနာက္ၿပီး အက္စစ္မိုးဆိုတာဘာလဲ။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။

Acid rain is a rain or any other form of precipitation that is unusually acidic, i.e. elevated levels of hydrogen ions (low pH). It can have harmful effects on plants, aquatic animals, and infrastructure through the process of wet deposition. Acid rain is caused by emissions of sulfur dioxide and nitrogen oxides which react with the water molecules in the atmosphere to produce acids. Governments have made efforts since the 1970s to reduce the release of sulfur dioxide into the atmosphere with positive results. Nitrogen oxides can also be produced naturally by lightning strikes and sulfur dioxide is produced by volcanic eruptions.


Definition


"Acid rain" is a popular term referring to the deposition of wet (rain, snow, sleet, fog, cloudwater, and dew) and dry (acidifying particles and gases) acidic components. A more accurate term is “acid deposition”. Distilled water, once carbon dioxide is removed, has a neutral pH of 7. Liquids with a pH less than 7 are acidic, and those with a pH greater than 7 are alkaline. “Clean” or unpolluted rain has a slightly acidic pH of over 5.7, because carbon dioxide and water in the air react together to form carbonic acid, but unpolluted rain also contains other chemicals.[1]


H2O (l) + CO2 (g) H2CO3 (aq)


Carbonic acid then can ionize in water forming low concentrations of hydronium and carbonate ions:


H2O (l) + H2CO3 (aq) HCO3− (aq) + H3O+ (aq)


Acid deposition as an environmental issue would include additional acids to H2CO3.


Emissions of chemicals leading to acidification


The most important gas which leads to acidification is sulfur dioxide. Emissions of nitrogen oxides which are oxidized to form nitric acid are of increasing importance due to stricter controls on emissions of sulfur containing compounds. 70 Tg(S) per year in the form of SO2 comes from fossil fuel combustion and industry, 2.8 Tg(S) from wildfires and 7-8 Tg(S) per year from volcanoes.[21]


Natural phenomena


The principal natural phenomena that contribute acid-producing gases to the atmosphere are emissions from volcanoes. Thus, for example, fumaroles from Laguna Caliente crater of Poás Volcano create extremely high amounts of acid rain and fog with acidity 2 of pH, clearing an area of any vegetation and frequently causing irritation to the eyes and lungs of inhabitants in nearby settlements.[22] Acid-producing gasses are created also by biological processes that occur on the land, in wetlands, and in the oceans. The major biological source of sulfur containing compounds is dimethyl sulfide.


Nitric acid in rainwater is an important source of fixed nitrogen for plant life, and is also produced by electrical activity in the atmosphere such as lightning.


Acidic deposits have been detected in glacial ice thousands of years old in remote parts of the globe.[13]


Soils of Coniferous forests are naturally very acidic due to the shedding of needles and this phenomenon should not be confused with acid rain.

ဒါျဖင့္ရင္ ႏ်ဴကလီးယားေရဒီေရးရွင္းေၾကာင့္ အက္စစ္မိုးရြာတယ္ဆိုတာ အရူးေခ်းပန္းေလွ်ာက္ေျပာထားတာ ဆိုတာ သိပ္ ေသခ်ာပါတယ္။ ေရဒီေရးရွင္းနဲ႔ အက္စစ္ ဘယ္လိုဆက္စပ္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္ေတြးေခၚလို႔ မရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

ေအာက္မွာ ဦးထြန္းလြင္ ေရးထားေလး ဖတ္ၾကည့္ပါ။


+++++++++++++++++++++++++++++


ဒီကေန႕တစ္ေန႕လံုး သာဂိေတာ့ ကံမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဆက္လိုက္ႀကတာ ေမးလိုက္ႀကတာ။ တစ္ေနကုန္ ပါဘဲ။


မုန္တို္င္းျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား ? တဲ့။


ဂ်ပန္က န်ဴကလီယာဓါတ္ေပါင္းဖိုေတြေပါက္ကြဲကုန္လို႕ ျမန္မာျပည္မွာ အက္ဆစ္မိုးေတြ ရြာမယ္၊ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြ အားလံုး ထိခိုက္ကုန္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား ? တဲ့။ အင္ဒိုနီးရွားကစျပီး သတင္းထုတ္တာတဲ့။


ကဲဗ်ာ။ တစ္ခုခ်င္း စဥ္းစားႀကရေအာင္။


ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲမွာ အခုအခ်ိန္အထိ ဘာမုန္တို္င္းမွ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ မုန္တိုင္းေ၀းလို႕ ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းေတာင္ ပီပီျပင္ျပင္မရွိေသးပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ မုန္တို္င္းစမယ့္အလားအလာ ျပေနတာကေတာ့ အိႏၵိယသမုဒၵယာ (ကမၻာ့ေတာင္ဖက္ျခမ္း)ဘဲရွိပါတယ္။


ေနာက္တစ္ခါ ျပီးခဲ့တဲ့ေသာႀကာေန႕ ညေနပိုင္းက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ပိုင္းမွာ အင္အား ၉.၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ေရေအာက္ငလ်င္ႀကီးလႈပ္လို႕ ဆူနာမီေရလိႈင္းေတြ တက္လာရာမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ေသေက် ခဲ့ရပါတယ္။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ န်ဴကလီယာဓါတ္ေပါင္းဖို(၅)ခုအနက္ Fukushima Power Plant မွာရွိတဲ့ Reactor ေလးခုကို ေျမငလ်င္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ နဲ႕ ဆူနာမီေရလိႈင္း ဒဏ္ ခံခဲ့ရလို႕ ဓါတ္ေပါင္းဖိုေတြရဲ႕ cooling system ေတြ ပ်က္ျပားသြားခဲ့ရ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေအးခံတဲ့ စံနစ္ေတြပ်က္ျပားသြားခဲ့တဲ့အတြက္ ေရေတြခမ္းသြားျပီး၊ ဓါတ္ေပါင္းဖိုအတြင္းမွာ ရွိႀကတဲ့ (၄)မီတာ အရွည္ရွိတဲ့ သံမဏိေခ်ာင္းေတြ အပူခ်ိန္ျမင့္တက္လာေစပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရည္ေပ်ာ္က် ကုန္တယ္။ ဒီေနရာမွာ စက္မွာတပ္ဆင္ထားတဲ့ အေရးေပၚအေအးခံစံနစ္ေတြနဲ႕ အလိုအေလ်ာက္ အေအးခံေပးခဲ့ရာမွာ အဲဒီအေရးေပၚ စံနစ္ကပါ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တတိယအဆင့္ SR(Safety Relief) ကိုသံုးျပီး အေအးခံေစခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုသံုးရာမွာလည္း ပထမ Nuclear Plant ကေတာ့ တပ္ဆင္ထားတဲ့ reactor ဟာ ေပါက္ကြဲသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ တစ္ခါ ဒုတိယ Plant မွာ reactor ထပ္ေပါက္ကြဲသြားျပန္ပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုး တတိယ Reactor ပါ ေပါက္ကြဲသြား ျပန္ပါတယ္။


အခုေတာ့ ပင္လယ္ေရမ်ားကို သြင္းျပီးအေအးေပးတဲ့စံနစ္ကို သံုးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကေတာ့ 4 m ရွည္တဲ့ Fuel Rod ေတြကို ထက္၀က္ 2 m ခန္႕ေရျမဳပ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားႏိုင္ျပီျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ခ်ရျပီလို႕ မေျပာနိုင္ေသးေပမယ့္ အႏၲရာယ္ရွိမႈဟာ သာမာန္ အဆင့္ထက္ မေက်ာ္ေသးဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။


အဲဒီမွာ သတင္းေတြက ၀င္လာေတာ့တာဘဲ။ န်ဴကလီယာဓါတ္ေပါင္းအိုးေတြေပါက္လို႕ ျမန္မာျပည္မွာ အက္ဆစ္မိုးေတြ ရြာေတာ့မယ္ တဲ့။ မိုးေရေတြ မခ်ိဳးႀကပါနဲ႕တဲ့။ အျပင္မထြက္ႀကပါနဲ႕တ့ဲ။


ကဲဗ်ာ။ တိုတိုဘဲေျပာပါရေစေတာ့။


(၁) Nuclear Plant ကေန Radioactive ဓါတ္ေငြ႕ေတြ ယိုစိမ့္မႈျဖစ္လာရင္ ဒါဟာ အလြန္အႏၲရာယ္ႀကီးမားပါတယ္။ ဥပမာ Chernobyl Incident ဟာ အေကာင္းဆံုး ဥပမာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ local incident ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။


(၂) ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာင္ ေလာေလာဆယ္မွာ radiation level ဟာ အႏၲရာယ္အဆင့္ မရွိေသးပါဘူး။ ေစာင္ႀကည္႕ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။


(၃) Nuclear Plant ေတြဟာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းမွာ ရွိေနျပီး၊ အဲဒီ ေနရာနဲက အနီးဆံုးႏိုင္ငံဟာ ရုရွားႏိုင္ငံအေရွ႕ဖက္အစြန္းေဒသျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ လည္း radioactivity level ဟာ အခုအထိ ပံုမွန္ရဲ႕ေအာက္မွာဘဲ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ alert ေတာ့လုပ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိခိုက္မႈကေတာ့ အနည္းဆံုးသာျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႕ ခန္႕မွန္းထားပါတယ္။


(၄) Nuclear Plant က Nuclear Bomb လို ေပါက္ကြဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓါတ္ေငြ႕ေတြ ယိုစိမ့္လာျပီး လူေတြကို ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္ေစမွာကိုသာ စိုးရိမ္ရတာျဖစ္ပါတယ္။


(၅) ေလာေလာဆယ္ ဂ်ပန္အေပၚမွာတိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေတြဟာ အားေကာင္းတဲ့ အေနာက္ေလစီးေႀကာင္းေတြသာျဖစ္တဲ့ ေရဒီယိုသတၲိႀကြဓါတ္ေတြဟာ ဂ်ပန္ရဲ႕ အေရွ႕ဖက္ ပစိဖိတ္သမုဒၵယာထဲကိုသာ ေရြ႕ေစမွာျဖစ္ပါတယ္။


ဒီေတာ့ ယခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရွိတဲ့အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အက်ိဳးသက္ေရာက္ဖို႕ အေျခအေန အလြန္နည္း (လံုး၀မရွိ သေလာက္)ပါဗ်ာ။

+++++++++++++++++++++++

ေနာက္ၿပီး ေအာက္ကဟာေလးလဲ ဖတ္ပါအံုး။

BBC Flash News


The operator of the stricken Fukushima nuclear plant No. 1 on Saturday said a reactor container was not damaged


A fake text message after the tsunami in Japan is surrounding that the radiation leaked from the Fukushima nuclear plant in Japan. This message is faked and it says the radiation is leaked. The founder of this message state this news is reported by BBC in its flash News. This message spreads in whole Asia in no time, and I receive this message in pakistan as well. People from Philippines are also receiving this message, and all are worried about it. The BBC news has issued a statement, and they deny this text message and tell BBC not issue this news and its totally faked.

ဆီေနရီယို (၃)

အခါတစ္ပါးတြင္ ျမတ္စြာဘုရားအား ကာလာမသတို႔သားတို႔က ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးေလွ်ာက္၏။

“အရွင္ဘုရား၊ ေကသပုတၱိသို႔ ရေသ့ပုဏၰားအခ်ိဳ႔တို႔ ေရာက္ရိွလာၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ အယူ၀ါဒမ်ားကိုသာ ရွင္းလင္းျပၾက၍ ထင္ရွားေစကုန္ၾကပါသည္။ သူတစ္ပါး၏ အယူ၀ါဒမ်ားကို မထီေလးစား ျပဳၾကပါသည္။ ရႈတ္ခ်ၾကပါသည္။ ပစ္ပယ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အျခားက ရေသ့ပုဏၰားတို႔ ေရာက္လာၾကျပန္ပါသည္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔၏ အယူ၀ါဒမ်ားကိုသာ ရွင္းလင္းျပၾက၍ ထင္ရွားေစကုန္ၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ား၏ အယူ၀ါဒမ်ားကို မထီေလးစား ျပဳၾကပါသည္။ ရႈတ္ခ်ၾကပါသည္။ ပစ္ပယ္ၾကပါသည္။ ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔မွာ ၾကည္ညိဳေလးျမတ္ဘြယ္ေသာ ဤရေသ့၊ ပုဏၰားတို႔တြင္ မည္သူက အမွန္စကားေျပာ၍ မည္သူက မမွန္တရား ေဟာသြားၾကသည္ကို မေ၀ခဲြႏုိင္ေအာင္ အစဥ္စိတ္ရႈပ္ေထြးကာ သံသယျဖင့္ ေတြေ၀လွ်က္ ရိွၾကရပါသည္ ဘုရား။”

ထိုအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ေအာက္ပါအတုိင္း ျပန္လည္ ျမြက္ၾကားေတာ္ မူလိုက္သည္။

“ဟုတ္ေပသည္ ကာလာမအမ်ိဳးသားတို႔၊ ယံုမွားဖြယ္ရာကိစၥတြင္ သံသယျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ ယံုမွားသံသယ ရိွသင့္ၾကေပသည္။ စိတ္ရႈပ္ေပြျခင္း ျဖစ္သင့္ၾကေပသည္။ ယခု ရႈၾကေပေလ့ာ၊ ကာလာမ အမ်ိဳးသားတို႔။


သတင္းစကားကို ၾကားရံုမွ်ျဖင့္ နားမေယာင္ႏွင့္။ အစဥ္အလာျဖစ္ေပသည္ ဟူ၍လည္း လက္မခံႏွင့္။ လူေျပာသူေျပာ တစ္ဆင့္ စကားကိုလည္း မယံုေလႏွင့္။ ဘာသာေရးက်မ္းႀကီးမ်ားကို ကိုးကားေျပာ၍လည္း မွန္လွၿပီဟု မထင္ေလႏွင့္။ တကၠနည္းႏွင့္ ဆင္ျခင္ႀကံဆ ယူရံုမွ်ကိုလည္း နားမေယာင္ေလႏွင့္။ ပံုပန္းသ႑ာန္ အျမင္ကိုၾကည့္၍လည္း မဆံုးျဖတ္ေလႏွင့္။ ေရာ္ရမ္း မွန္းဆယူရေသာသေဘာ ထင္ျမင္ခ်က္တို႔ကိုလည္း အမွန္ဟု မမွတ္ယူေလႏွင့္။ ျဖစ္ႏုိင္ေကာင္း၏ ဟု ထင္ျမင္ရယံုႏွင့္လည္း မယံုၾကည္ပါေလႏွင့္။ အသင္တို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ ဆရာသမားျဖစ္ေပသည္ဟူေသာ သေဘာေၾကာင့္လည္း မွန္လွၿပီဟု တထစ္ခ် မမွတ္ၾကကုန္ရာ။


အို၊ ကာလာမႏြယ္ဖြား အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔ -


အခ်ိဳ႔ေသာအေၾကာင္းတရားသည္ အကုသိုလ္ျဖစ္သည္၊ မမွန္ကန္၊ မေကာင္းက်ိဳးကိုျဖစ္ေစသည္ ဟု သင္တို႔ ကို္ယ္တိုင္ ကိုယ္က် သိရိွ၏။ ထိုအေၾကာင္းတရားမ်ားကို စြန္႔ပယ္ၾကကုန္ေလာ့။ အခ်ိဳ႔အေၾကာင္းတရားမ်ားမွာမူ ကုသိုလ္ျဖစ္သည္၊ ေကာင္းက်ိဳးကိုျဖစ္ေစသည္ ဟု သင္တို႔ ကို္ယ္တိုင္ကိုယ္က် သိရိွ၏။ ထိုအေၾကာင္းတရားမ်ားကို ႏွစ္သက္စြာလက္ခံ၍ လိုက္နာ က်င့္ၾကံၾကေပေတာ့။


(၄) နိဂံုး

သည္ကိစၥတြင္ မည္သူ ယုန္သူငယ္ျဖစ္သနည္း ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ မည္သူမွ်လည္း မသိႏုိင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယုန္သူငယ္ မည္သူျဖစ္သည္ ဆုိျခင္းထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ထို ယုန္သူငယ္ေနာက္ ေရွာက္ေျပးလုိက္ေနေသာ ေတာေခြးအ မ်ား မျဖစ္ဖို႔ ပို အေရးႀကီးပါသည္။ သတင္းေပးတာ ေပးတာပဲ။ သို႔ေသာ္ မဟုတ္ေသာ သတင္းကို ေပးျခင္းကေတာ့ မည္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရိွပါ။

ဒါဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ထူပူလာသည္ထိ စဥ္းစားၾကည့္ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြကို ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ သင္မေပးလုိက္ေသာ၊ ေပးသမွ် ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကိုသာ အလြတ္က်က္ ေျဖလာခဲ့ေသာ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္လား ဆိုတာ ေတြးေနမိပါသည္။ ဒါတင္မဟုတ္ပါ။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္းကင္မွာ လႏွစ္စင္းထြက္ေတာ့မတဲ့။ ဘယ္ႏွစ္မွာေတာ့ျဖင့္ ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့မတဲ့။ ေနႏွစ္စင္း ထြက္ေတာ့ မတဲ့။ ဘာတဲ့ ညာတဲ့။ သတင္းမ်ိဳး စံုလွပါသည္။

သတိရလို႔ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ကိုးရီးယားတြင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက သည္ႏွစ္ကုန္လွ်င္ ကမၻာပ်က္ဘို႔ေသခ်ာသည္။ သည္ေတာ့ ရိွသမွ် ေရာင္းခ်ကာ အလႉအတန္းလုပ္ပစ္ဘို႔ ေျပာပါ၏။ တပည့္မ်ားလည္း ဘုန္းႀကီးစကားနားေထာင္ကာ ရိွသမွ် အကုန္ေရာင္းလိုက္ၾကသည္။ ႏွစ္ကုန္၍ ဘာမွမျဖစ္လာေသာအခါ ဘုန္းႀကီးက ေဆာရီး ဟု ေျပာလိုက္၏။ တပည့္မ်ားမွာေတာ့ ေခြးျဖစ္သြားသည္။

သည္အေၾကာင္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ယခင္က ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့ဘေလာ့ဂ္တြင္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။
http://shwenyein.blogspot.com/2009/11/blog-post.html

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ား အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္းျဖစ္ေနသည့္ အက္စစ္မိုးကိုေတာ့ စိတ္မ၀င္စား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားေသာ radiation level ကို သြားတိုင္းေနသည့္ စင္ကာပူမွ NEA (National Environment Agency) ကို အျပစ္နာနာဖို႔ဘို႔သာ ေကာင္းပါေတာ့သည္ခင္ဗ်ား။

သူမ်ားေျပာတုိင္းမယံုဘဲ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေအးၿငိမ္း
၂၀-၃-၂၀၁၁။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ
Blk 134A, Kang Ching Road
#03-91
Singapore 619062
Tel: (65)97303027
email: y_nyein@yahoo.com.sg
aye475@gmail.com
Webpage: http://shwenyein.blogspot.com

အလုပ္မရိွ အလုပ္ရွာ၊ မဟုတ္တာလုပ္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္

(၁)

ကြ်န္ေတာ္၏ စတုတၳေျမာက္စာအုပ္ျဖစ္ေသာ “တာယာအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေရး” ၿပီးသြားသျဖင့္ လယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာမ်ား အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ေရးသားပါသည္။ ယခင္စာအုပ္မ်ားေရးစဥ္က လိုအပ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ရွာရတာ မခဲယဥ္းလွ။ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္ေသာအခ်က္မ်ားကို Google search engine တြင္ ရိုက္ထည့္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ မ်ားျပားလွစြာေသာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ မ်ားေျမာင္လွေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို မလိုခ်င္သည့္အဆံုး ရခဲ့ပါသည္။ သည္ေတာ့ ေရးရတာအလြန္ အဆင္ေျပလွသည္။

သို႔ေသာ္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္သံုး စက္မ်ားအေၾကာင္းေတာ့ အင္တာနက္တြင္ သိပ္မေတြ႔ရလွပါ။ အဲေလ လံုး၀ မေတြ႔ပါဟုဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ေတြ႔ရသည္မ်ားမွာ မည္သည့္ႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ စက္မႈလယ္ယာလုပ္ေနတာ ဘယ္သို႔ရိွ သည္။ မည္သည့္စက္မ်ားကို မည္က့ဲသို႔သံုးေနသည္ စသည္တို႔မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ဟာေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အသံုးမတည့္လွပါ။ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္သည္က လက္တြန္းထြန္စက္အေၾကာင္း ပံုမ်ားႏွင့္တကြ အျပည့္အစံုေရးထား တာ၊ ထယ္မ်ား၊ ထြန္မ်ား၊ မ်ိဳးေစ့ခ်ကိရိယာ၊ ေပါင္းႏိွမ္ႏွင္းေရးကိရိယာ၊ ေျမညိွစက္၊ စပါးေခြ်ေလွ႔စက္၊ ရိတ္သိမ္းစက္၊ အေျခာက္ခံစက္ စသည္တို႔အေၾကာင္း စက္မ်ားတည္ေဆာက္ပံု၊ ျပင္ဆင္ပံု၊ ထိန္းသိမ္းပံု၊ အသံုးခ်ပံု၊ ခ်ိန္ညိွပံု စသျဖင့္ အျပည့္အစံု ေရးထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိုးစဥ္းမွ် မေတြ႔ပါ။

စင္ကာပူမွ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္လည္း လိုက္ရွာၾကည့္ပါသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ စင္ကာပူမွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ဘီး ကဲ့သို႔ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္မရခဲ့ပါ။ စင္ကာပူမွ Kinokuniya စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးမွာ မည္မွ်ႀကီးသနည္းဟူမူ ၀င္ၿပီးလွ်င္ ၀င္ခဲ့သည့္အေပါက္မွ ျပန္ထြက္ဘို႔ကို မနည္းလိုက္ရွာယူရေသာ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ စာအုပ္တို႔အၾကား လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာစာအုပ္ တစ္အုပ္မွမရိွပါ။

အင္တာနက္တြင္ တရုတ္က လက္တြန္းထြန္စက္မ်ားေၾကာ္ျငာထားတာ ေတြ႔ပါသည္။ ထြန္စက္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ Technical Specification အနည္းအက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အသံုးမတည့္လွပါ။ အိႏိၵယ၊ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္ စသည္တို႔တြင္ လယ္ယာမ်ားတြင္ ထြန္စက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ထြန္ယက္ေနသည္၊ ယခင္က စပါးေျခြရာတြင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ စက္မ်ားကိုသံုးခဲ့သည္ စသည္တို႔ရိုက္ျပထားေသာ ဗီဒီယိုကလစ္မ်ားကို Youtube တြင္ ေတြ႔ပါသည္။ အေတာ္မ်ားပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရနိုင္တတ္သေရြ႔ အားလံုးကို download လုပ္ထားလိုက္ပါသည္။ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက လယ္သမားမ်ားကို ျပခ်င္၍ ျဖစ္ပါသည္။ လယ္သမားမ်ားကိုစုကာ projector ႏွင့္ျပမွာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤဗီဒီယိုမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ေရးမည့္စာအုပ္အတြက္မူ အေထာက္အကူမျဖစ္ပါ။

ယခုေျပာခ်င္သည္မွာ သည္အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ ဒါက အခ်ီးျဖစ္ပါ၏။ အၿငိမ့္ထြက္ကာနီး လူျပက္မ်ားေရွ႔က ထြက္ကာ ခြန္းေထာက္သျဖန္မ်ားရြတ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇာတ္လမ္းမွာဤကစျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္း မေျပာလို႔မရ။ ဒါမွ ဇာတ္ရည္လည္မည္။

ယခုေျပာမွာက အလုပ္တစ္ခုလုပ္ၿပီဆိုလွ်င္ က်က်နန၊ ေသေသသပ္သပ္၊ ေစတနာပါပါေလး လုပ္ဖို႔အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းေစခ်င္ေသာ ေစတနာျဖင့္ျဖစ္ပါ၏။ အျပစ္တင္တာ၊ အတင္းေျပာတာ၊ တဖက္သတ္ မေကာင္းျမင္ေနတာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း ဦးစြာေျပာလိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လိုေရးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မည္၊ ျပဳျပင္လာလိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားကို သိေစလိုသျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပင္လို႔ရႏိုင္လွ်င္လည္း ျပင္ရန္ အႀကံေပးႏိုင္လွ်င္ ေပးဘို႔ရန္ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာကာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေခါင္းစဥ္ကို “အလုပ္မရိွ အလုပ္ရွာ၊ မဟုတ္တာလုပ္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္” ဟု ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

သည္အေၾကာင္းႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ ယခင္က တစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္
 တြင္ ဖတ္ႏိုင္ပါ၏။ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး ဟု အမည္ေပးထားပါသည္။

(၂)

အေသးစားလယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာမ်ားအေၾကာင္း အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ညေပါင္းမ်ားစြာ လုိက္လံ ရွာေဖြရင္းက ျမန္မာႏုိင္ငံစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ စာေစာင္မ်ား၊ သုေတသနစာတမ္းမ်ား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရာသီဥတုႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္၊ သုေတသန စာတမ္းမ်ား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္၊ စာေစာင္စာတမ္းမ်ား အမ်ားအျပားေတြ႔ရိွ ရယူႏုိင္ခ့ဲပါသည္။ ဤသည္မွာ ေဘးထြက္ အက်ိဳး အျမတ္ျဖစ္ပါ၏။ (ဤအထဲမွ တစ္ခုမွာ Rice Knowledge Bank မွ ရေသာ စပါးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။)

ရွာရင္းရွာရင္းႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာန website ကို သြားေတြ႔ပါသည္။ တစ္ခုမွာ အေဟာင္း (ရန္ကုန္) ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုမွာ အသစ္ (ေနျပည္ေတာ္) ျဖစ္ပါ၏။ အေဟာင္းတြင္ အဂၤလိပ္လိုေရးထား ၿပီး အသစ္တြင္ ျမန္မာလိုေရးထားပါသည္။ ေရးထားေသာ font မွာ myanmar3 ဟု ေတြ႔ပါသည္။ ျမန္မာလိုဖတ္လိုသူမ်ား font ကို ဦးစြာ install လုပ္ၿပီးမွ ဖတ္လို႔ရပါမည္။

အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ website အေဟာင္းတြင္ သိပ္ေျပာစရာမရိွ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာလိုေရးထားေသာ ေနျပည္ေတာ္ website ကမူ အေတာ္ေလး အားနည္းသည္ကိုေတြ႔ရပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ား ၀င္လည္ၾကည့္လွ်င္ ေတြ႔ပါလိမ့္ မည္။ (စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားမ်ား ကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာန website ကို သိေကာင္းသိပါလိမ့္မည္။)

ပထမ ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ထားသည္မွာ စာေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းမွ် ျဖစ္ပါသည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထို႔ေနာက္ အျခား စာမ်က္ႏွာမ်ားသို႔ သြားၾကည့္သည္။ Plant Protection မွ ဓါတ္ပံုမ်ားမွာ အလြန္ည့ံဖ်င္းလွ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဤအေကာင္ပေလာင္မ်ား၏ နာမည္ကို အဂၤလိပ္လိုေပးပါခင္ဗ်ား။ အလြန္အင္မတန္ အရည္အေသြး ေကာင္းလွေသာ ပံုမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ရွာေပးပါမည္။ ဤအင္းဆက္ပိုးေကာင္မ်ားကို သားရဲေကာင္ဟု ဘာသာျပန္ထားတာကေတာ့ ဖတ္လို႔အဆင္မေျပပါ။ အျခား အပင္ေရာဂါမ်ားမွ ဓါတ္ပုံမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

Agricultural Technology ဟု ဆိုၿပီး လက္ကမ္းစာေစာင္ကေလး ၇ ခုမွ် pdf ဖိုင္ႏွင့္တင္ထားျခင္းမွာလည္း “သည္မနက္ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ထမင္းေရကို ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေတာ္မူလိုက္သည္” ဟု ဆိုသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။ အျခား CARTC, VFRDC, SEEDS, LAND USE, STATISTICS, FLORICULTURE, LOCAL/FOREIGN PROJECTS စေသာ page မ်ားတြင္လည္း မထူးပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္ မည္သည့္အရပ္မ်ား၌ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ေျမအမ်ိဳးအစားမ်ား ရိွသနည္းဟု သိလုိသျဖင့္ land use မွေျမပံုမ်ားကို download လုပ္ကာ ဖြင့္ၾကည့္ပါသည္။ ပုံမ်ား၏ resolution မွာ အလြန္နိမ့္ရကား ျပတ္ျပတ္သားသား မျမင္ရ။ တင္ထားေသာပံုမ်ားမွာလည္း ေလးငါးပံုမွ် မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ျဖစ္ပါသည္။ အျပည့္အစံု မဟုတ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္က စက္မႈလယ္ယာကို စလုပ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဧရာ၀တီတိုင္းမွ စမည္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔အတြက္ ဧရာ၀တီ တိုင္းမွ ေျမအမ်ိဳးအစားမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိထားဘို႔လိုသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္သည့္ ေျမပုံမေတြ႔ပါ။ ေၾကးတုိင္ ႏွင့္ေျမစာရင္းတြင္လည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ သံုးလို႔စားလို႔မရေသာ စာသားအနည္းငယ္မွလဲြ၍ ဘာမွမရိွပါ။ ေျမတိုင္းဦးစီးဌာန မွာမူ ၀င္လို႔ကိုမရပါ။

ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီတြင္ သူတို႔တင္ထားေသာ statistics ထက္ပုိမိုျပည့္စံုေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ရိွပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ FAO, UNDP, ADB, CIA Worldfacts Book, IRRI စသည့္ website ေပါင္းမ်ားစြာမွ မ်ားျပားလွေသာ ကိန္းဂဏန္း အခ်က္အလက္မ်ားကို စုေဆာင္းထားတာ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္စာမွ်ပင္ ရိွပါသည္။ ငါတို႔ဆီလည္း ရိွပါတယ္ကြ။ ႏိုင္ငံေရးအရ တင္လို႔မရလို႔ တင္မထားတာ ဆုိလွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။

Floriculture ဆိုတာကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ပီဘိ ရယ္စရာကေလးျဖစ္ပါ၏။

(၃)

၁၅-၃-၂၀၁၁ ေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ PR ကဒ္၊ Re-entry Permit သက္တမ္းကုန္ေတာ့မွာမို႔လို႔ (အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေျပာရလွ်င္ PR သက္တမ္းကို ၅ ႏွစ္သာ ေပးထားပါသည္။ ၅ ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ ထပ္မံသက္တမ္းတိုးရပါသည္။) သက္တမ္း ထပ္တိုးပါသည္။ ညဘက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွစာၾကည့္စားပဲြတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဴတာမွေန၍ စင္ကာပူ လ.၀.က အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာကို ၀င္ကာ လုိအပ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖည့္၏။ ထိုအခါ သက္တမ္းတိုးခ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၁၀ ႏံႈးႏွင့္ ၅ ႏွစ္စာ ပိုက္ဆံ ၅၀ ေတာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ အဆင္သင့္ရိွၿပီးသား အင္တာနက္ဘဏ္စာရင္းမွ ေငြ ၅၀ ကို လ.၀.က အေကာင့္တြင္း လဲြၿပီးသည္၏ ခဏ၌ပင္ ေနာက္ထပ္ ၅ ႏွစ္အတြက္ approval letter ထုတ္ေပးပါေတာ့၏။ ကြန္ျပဴတာကို စဖြင့္သည္မွ approval letter ကို print out ထုတ္ၿပီးသည္ထိ ၁၅ မိနစ္မွ်ပင္ မၾကာပါ။

(နည္းနည္းထပ္ေဆာင္းေျပာရလွ်င္ အိမ္လခ၊ ေရမီး၊ ဖံုးဘိုး၊ အင္တာနက္ဘိုး၊ အခြန္ေဆာင္တာ၊ ဘာညာကြိကြ ေပးစရာမ်ားကို Bank GIRO ျဖင့္ေပးလို႔ရသည္။ မည္သည့္ Bill စာရြက္မွမလို။ သည္လ မည္မွ်က်သည္ကို တယ္လီဖံုး message ပို႔သည္။ အီးေမးျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားသည္။ ကိုယ္ဘာမွလုပ္စရာမလိုပါ။ လကုန္လွ်င္ မိမိအေကာင့္အတြင္းမွ အလိုလို ျဖတ္သြားတာျဖစ္ပါသည္။ သည္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္၏ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” တြင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးသားေဖာ္ျပထားပါသည္။ ျမန္မာျပည္၌ မီတာခေဆာင္ျခင္းသည္ မည္မွ်ဒုကၡမ်ားေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္သြား ေဆာင္ဖူးသူမ်ား သိပါသည္။)

ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ရိွခိုက္ ၈-၂-၂၀၁၁ ေန႔တြင္ အမ်ိဳးသမီး ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းတိုးတာ သြားထုတ္ပါသည္။ မနက္ ၉ နာရီခဲြတြင္ တစ္ေခါက္သြား၏။ စာအုပ္ကို ညေနမွ ထုတ္ေပးမည္၊ ညေန ၄ နာရီတြင္ ျပန္လာပါဆိုကာ ျဖတ္ပိုင္းကေလး ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုျဖတ္ပိုင္းရဘို႔ပင္ ၁ နာရီခဲြခန္႔ တန္းစီေစာင့္ရပါသည္။ ညေန ၃ နာရီခဲြခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပန္းဆိုးတန္း ပတ္စ္ပုိ႔ရံုးသုိ႔ လာကာတန္းစီျပန္ပါ၏။ ၅ နာရီတီးခါနီးမွ စာအုပ္ရပါသည္။ ထိုေန႔တစ္ေန႔လံုး ထို ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ထုတ္တာႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ကုန္သြားပါသည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္ပင္ပန္းတာလည္း အဆစ္ ပါပါေသး၏။ ငါ့နာမယ္ေခၚေတာ့မလား၊ ငါ့နာမည္မ်ား ေက်ာ္သြားၿပီလား ဟု စိတ္တေစာေစာႏွင့္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေလာက္ေရးျပစရာေတာင္ မလိုပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း သည္အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳး ေကာင္းေကာင္းႀကံဳဖူးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

စင္ကာပူပတ္စ္ပို႔ကို အင္တာနက္မွေလွ်ာက္ၿပီး စာတိုက္တြင္ ထုတ္လို႔ရသည္။ လ.၀.ကရံုးသုိ႔ လူကိုယ္တိုင္သြားစရာ မလိုပါ ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ မရိွေသးေသာ ျမန္မာျပည္မွ မိတ္ေဆြမ်ား အံ့ၾသေနမည္လား မသိပါ။ အကယ္တန္တု၊ အင္တာနက္မွေလွ်ာက္လွ်င္ ပတ္စ္ပို႔ေလွ်ာက္ခ ၇၀ မွ်သာ က်သင့္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လူကိုယ္တိုင္သြားေလွ်ာက္လွ်င္ ၈၀ ေပးရပါသည္။ ပိုၿပီးေစ်းႀကီးပါ၏။ အခ်ိန္လည္းကုန္သည္။ တန္းလည္းစီရမည္။ စာရြက္စာတမ္းတစ္ထပ္ႀကီးလည္း ေပးရမည္။

(ဟားဟား၊ ခင္ဗ်ား မသိလို႔ပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း လူကိုယ္တိုင္မသြားဘဲ လုပ္လို႔ရပါသဗ်။ ခင္ဗ်ားလို ကြန္ျပဴတာႀကီးေတာင္ ဖြင့္ေနစရာမလိုပါဘူး ဟု အခ်ိဳ႔က အဓြန္႔တက္ေကာင္းတက္ပါလိမ့္မည္။)

ေရမေရာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားစစ္စစ္ျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ေမြးရပ္ဌာေနျဖစ္ေသာ အမိျမန္မာျပည္သို႔ ကိုယ့္မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္ေတြ႔ရန္ ျပန္သည့္အခိုက္ ျမန္မာျပည္၀င္ဘို႔အေရး white card ဆိုတာ ျဖည့္ရသည္။ အခြန္ ေၾကျငာစာရြက္ ျဖည့္ရသည္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခါ ဘာဆိုလည္း ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္အႀကီးႀကီးကို တစ္ခါထပ္ျဖည့္ ရသည္။ ေနာက္ၿပီး လုပ္ငန္းေခ်ာေမြ႔စြာလည္ပတ္ေရးအတြက္ ေခ်ာဆီ ေငြ ၁၀ ဘိုးေလာက္ ထိုးေပးရသည္။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူျပန္၀င္သည့္အခါတြင္မူ ဘာစာရြက္ (ဘာစာရြက္ဆိုဘာစာရြက္ကမွ) ျဖည့္စရာမလိုပါ။ လ.၀.က သို႔ IC ကဒ္ ျပလုိက္သည္။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ျပလိုက္သည္။ ဒါပါဘဲ။ ဘာမွေမးေနစရာမလို။ ဘာမွ ေျဖစရာစကားမရိွ။ စာအုပ္ထဲတြင္လည္း ဘာတံုးမွမထုေပးလိုက္။ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ထဲတြင္ရိွေသာ တံဆိပ္တံုးမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ အ၀င္အထြက္ တံုးမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူလ.၀.က တံုးမ်ားမရိွ။ သူတို႔က တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့့္ျပဳထားသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘာမွထပ္ ျဖည့္စြက္ေနစရာမလို။ သည္ IC ကဒ္ျဖင့္ပင္ လံုေလာက္သည္ဟု ယူဆျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(၄)

ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည္မွာ သည္မွ အင္တာနက္ website မ်ား၏ အက်ိဳးေက်းဇူးႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ အင္တာနက္ဆိုဒ္မ်ား မည္မွ်ကြာပံုကို ေျပာလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထားပါ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအေျခအေနႏွင့္မို႔ သူတို႔ေလာက္ မလုပ္ႏုိင္တာ အျပစ္ဆိုစရာ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ လုပ္ထားသည့္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ကေလးကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ က်က်နနကေလးလုပ္ဖို႔ မေကာင္းပါလား ခင္ဗ်ား။

နမူနာတစ္ခု ထပ္ျပပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွ စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားမဟုတ္သည့္ သာမန္ျပည္သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း ဘာေတြလုပ္ေနသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္ေနေသာ သီးႏွံမ်ားအေၾကာင္း သိလိုသည္၊ ေလ့လာလိုပါသည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သြားရွာရမည္နည္း။ ယခု အေနအထားအရ ရွာစရာေနရာမရိွပါ။ သည္အခ်က္အလက္မ်ားကို ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမွ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေပးထားဘို႔ေကာင္းသည္ ထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ လယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာမ်ားအေၾကာင္း ေရးမည္ဆိုေတာ့ စက္မႈလယ္ယာဌာန ဘာေတြလုပ္ေနသည္။ ထြန္စက္မည္မွ်ရိွသည္။ မည္သည့္ေဒသမ်ားတြင္ ထြန္စက္ႀကီး၊ လက္တြန္းထြန္စက္မ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သံုးေနသည္။ ထိုစက္မ်ားကို မည္သည့္ႏုိင္ငံမ်ားမွ တင္သြင္းသည္။ စက္မႈလယ္ယာ စက္ရံုမ်ားမွ မည္ကဲ့သို႔ေသာ လယ္ယာသံုး ပစၥည္းမ်ား ထုတ္ေနသည္ကို သိခ်င္၍ လိုက္ရွာပါသည္။ မေတြ႔ပါခင္ဗ်ာ။

ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ http://www.moai.gov.mm/ တြင္ ၀င္ၾကည့္ပါသည္။ Survey Department, Myanmar Agricultural Development Bank, Water Resources Utilization Department, Settlement and Land Records Department, Myanmar Agriculture Service ဌာနမ်ားသို႔သာ ၀င္လို႔ရသည္။ အျခားဌာနမ်ားမွာ နာမည္သာရိွၿပီး အင္တာနက္လင့္ခ္ မရိွ။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တာ သိခြင့္မရ။

ကြ်န္ေတာ့္သားကို စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ တက္ေစလုိေသာေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ မ်ား သိလိုသည္။ ထိုတကၠသိုလ္တြင္ မည္သည့္ဌာနမ်ားရိွၿပီး မည္သည့္ဘာသာရပ္မ်ား ပို႔ခ်ေနသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းခဲြ ၇ ေက်ာင္းရိွသျဖင့္ ထိုေက်ာင္းမ်ား မည္သည့္ေနရာတြင္ရိွၿပီး မည္သည့္ဘာသာရပ္မ်ား ပို႔ခ်ေနသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက မည္သူျဖစ္သည္။ ဆရာဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳး မည္မွ်ရိွသည္။ မည္သည့္ facilities မ်ားရိွသည္။ ၀င္ခြင့္ရရန္ မည္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ားရိွရမည္။ Carrier opportunity မည္သို႔ရိွသည္။ ဤေက်ာင္းဆက္တက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးအတြက္ မည္ကဲ့သို႔ ေမွ်ာ္မွန္းႏုိင္သည္။ မည္သည့္ တကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားသည္။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ စေကာလားရွစ္မ်ား ရႏုိင္သည္ စသည္တို႔ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ သြား ေလ့လာရပါမည္နည္း။ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ website တစ္ခုေတာ့ ရိွပါသည္။ အထက္တြင္ကြ်န္ေတာ္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ကမၻာေအး၊ သီရိမဂၤလာလမ္းရိွ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာနေဟာင္း website မွ link တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
http://myanmargeneva.org/e-com/agri/expind/agri-index/myanmar.com/ministry/agriculture/Organi/yua.htm

သို႔ေသာ္ စိုက္တကၠသိုလ္၏ profile ကေလးကို အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားျခင္းသာျဖစ္၍ အားကိုးလို႔မရပါ။

စင္ကာပူမွ (ျမန္မာျပည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး အ.ထ.က အဆင့္မွ်ရိွသည့္) Institute of Technical Education ေက်ာင္းမ်ား ၏ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ကို နမူနာ ၾကည့္ပါ။ သူတို႔လုပ္ထားတာေလး အတုခိုးလို႔ရပါသည္။

(၅)

ျမန္မာျပည္တြင္ နည္းပညာအားနည္းမွန္း၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တိုင္းလည္း လုပ္လို႔မရမွန္း ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါ သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာနအဆင့္ website တစ္ခုလုပ္ထားပံုအားျဖင့္ေတာ့ ရွက္စရာပင္ျဖစ္ပါသည္။

သူမ်ားေတြ ဘယ္သူလုပ္လုပ္၊ မလုပ္လုပ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွ မဟာဘဲြ႔၊ ေဒါက္တာဘဲြ႔မ်ား ယူလာခဲ့ ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပညာရွင္မ်ားကိုေတာ့ လုပ္ေပးေစလိုေသာ ဆႏၵရိွပါသည္ခင္ဗ်ား။ စိုက္ပ်ိဳးေရးဘဲြ႔ရမ်ားအသင္း ရိွသည္ထင္ပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္ website တစ္ခုေထာင္ၿပီး အလုပ္ရႈပ္သျဖင့္ အျခား စိုက္ပ်ိဳးေရးနည္းပညာမ်ား မေပးႏုိင္လွ်င္ေသာ္မွ အနည္းဆံုး စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ information အျပည့္အစံုကို ေပးေစခ်င္ပါသည္။

သုိ႔မဟုတ္

ဒု ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ ဆရာ ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးၾကြယ္ အား လွပကံုလံု ျပည့္စံုေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ website တစ္ခုျဖစ္လာေစေရးအတြက္ (ပုဂိၢဳလ္ေရး ရင္းႏီွးမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူလွ်က္) တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ ဆရာ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏုိင္မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာ အလြန္အလုပ္ရႈပ္မည္ ဟုလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ရပါသည္။ ဆရာက လိုအပ္ေသာ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားေပး၊ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနေသာ ဆရာ့တပည့္မ်ားကို အကူအညီေတာင္းကာ လုပ္ခိုင္းလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္မည္ ထင္ပါသည္။ (ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေအးေအးမေနႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔လာ ျပႆနာရွာတယ္ ဟု ႏုိင္ငံျခားေရာက္ မိတ္ေဆြမ်ားက ေမတၱာပို႔လွ်င္လည္း ခံရမည္သာျဖစ္ပါ၏။)

ျဖစ္ေစလိုေသာ ေစတနာအားျဖင့္ အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာကာ ေရးလိုက္ပါသည္။
လြန္တာရိွလွ်င္ ၀ႏၵာမိပါ ခင္ဗ်ား။

ေအးၿငိမ္း
၁၉-၃-၂၀၁၁
Blk 134A, Kang Ching Road
#03-91
Singapore 619062
Tel: (65)97303027
email: y_nyein@yahoo.com.sg
aye475@gmail.com

တာယာအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေရး (၄)

တာယာအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေရး (၃)

တာယာအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေရး (၂)

I Have A Dream

(၁)


ကြ်န္ေတာ္ “ေျပာစရာနည္းနည္းရိွလို႔ပါ” ကို ေရးၿပီး မိတ္ေဆြေတြဆီ email ပို႔လိုက္၊ ကြ်န္ေတာ့္ blog : http://shwenyein.blogspot.com ေပၚတင္လိုက္တာ စာဖတ္သူ အေတာ္မ်ားမ်ားဆီကို နာရီပိုင္း၊ ရက္ပိုင္းအတြင္း ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပ်ံ႔သြားပါတယ္။ အင္တာနက္ ေက်းဇူးပါ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ဆီကေနလည္း အသံေတြျပန္လာ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးလိုက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔ အသိတရားတိုးသြားရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ေက်လည္းေက်နပ္မိပါတယ္။

ဒီကေန႔ (၂၈-၂-၂၀၁၁) ကိုေအာင္ေက်ာ္ၿဖိဳး နဲ႔ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔ (စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြ) ဆီကေန email ပို႔လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ “ေျပာစရာနည္းနည္းရိွလို႔ပါ” ကို တစ္ေနရာရာကေန ဖတ္မိသြားလို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ လုိေနၿပီ ဆိုၿပီး ႏိႈးေဆာ္ထားတာပါ။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ ေနာက္ထား။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး အားတက္မိပါတယ္လို႔ ၀န္ခံပါရေစ။

(ဒါနဲ႔ စကားမစပ္။ ခုေခါင္းစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ပါ။ Martin Luther King, Jr. က Washington D.C. မွာရိွတဲ့ Lincoln Memorial မွာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ေန႔က ေျပာသြားတ့ဲ မိန္႔ခြန္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုး မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာပါပါတယ္။ http://www.americanrhetoric.com/speeches/mlkihaveadream.htm မွာ နားေထာင္ၾကည့္၊ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမွာ သူ႔မိန္႔ခြန္းေခါင္းစဥ္ကို ယူသံုးလိုက္တာပါ။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

မာတင္လူသာကင္းလိုပဲ ကြ်န္ေတာ့မွာ အိပ္မက္တစ္ခုရိွပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးအဓိကတိုင္းျပည္ဆိုတာ ေျပာေနစရာေတာင္ မလိုပါ။ ဒါေပမဲ့ လယ္သမားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဘယ္သူၾကည့္ပါသလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖဟာ လယ္သမားပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္ မသြားခင္ တစ္ႏွစ္နီးပါး လယ္လုပ္ဖူးပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔ရၿပီးေတာ့ေတာင္ လယ္ထဲဆင္းဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ေကာင္စီလူႀကီးလုပ္ဖူးေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရင္းဇယားေတြ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးဖူးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္ ညီမက ေကာင္စီစာေရးလုပ္ဖူးေတာ့ သူ႔ကို၀ိုင္းကူတဲ့အေနနဲ႔ (ကိုယ္လည္း၀ါသနာပါလို႔) စိုက္ပိ်ဳးေရး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာရင္းေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ေပးဖူးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးကလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရး အ.ထ.က ကဆင္းၿပီး အရင္ကအေခၚ ေက်း/ဂ်ာ လုပ္ေလေတာ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ အတူတူ စိုက္ပ်ိဳးေရးစခန္းေတြသြား၊ စိုက္ပိ်ဳးေရးရံုးေတြေရာက္၊ သူတို႔စိုက္ပ်ိဳးေရး စာရင္းဇယားေတြ ကူလုပ္။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကုိလတ္ကလည္း ၿမိဳ႔နယ္စိုက္ပ်ိဳးေရးရံုးမွာ စာေရး ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျမန္မာ့စိုက္ပိ်ဳးေရးလုပ္ငန္းရဲ့ အလုပ္ေတြ၊ လယ္သမားေတြရဲ့ တကယ့္ဘ၀ေတြနဲ႔ စိမ္းတဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ဆို ကိုေအာင္ေက်ာ္ၿဖိဳးေျပာသလို (အရင္တံုးက) စိုက္ပ်ိဳးေရးေလာကအေၾကာင္း အူမေခ်းခါးမက်န္ (နီးပါး) သိပါတယ္။

ဒီ စိုက္ပ်ိဳးေရးေလာကနဲ႔ ကင္းကြာသြားတာ ကြ်န္ေတာ္စင္ကာပူကိုထြက္လာတဲ့ ၁၉၉၈ ေနာက္ပိုင္းမွပါ။ ဒီေနာက္ပိုင္း စိုက္ပ်ိဳးေရးကလူေတြ လယ္သမားေတြအတြက္ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းသာစရာပါ။

ျမန္မာျပည္လယ္သမားဦးေရရဲ့ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏံႈးဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါသလဲ။ ျမန္မာျပည္က လယ္သမားအမ်ားစု ဒီေန႔သံုးေနတဲ့ လယ္ယာသံုး ကိရိယာေတြဟာ ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္းတို႔ ေခတ္က ကိရိယာေတြနဲ႔ ဘာမွမကြာေသးပါဘူး လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္ရင္ ႏွာေခါင္းရံႈ႔မဲ့ စိုက္ပိ်ဳးေရးပညာရွင္ေတြ ရိွႏိုင္ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ မလြန္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သက္ေသျပႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေတြတိုးတက္လာသလဲ ဆိုေတာ့ ငါးပံုဆိုတဲ့ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္နဲ႔ ေမာင္းတဲ့ ဆန္စက္အေသးစားေတြ ရြာေတြမွာ ရိွလာတယ္။ ေထာ္လာဂ်ီလို႔ ေခၚတဲ့ လက္တြန္းထြန္စက္ကို ေနာက္တဲြယာဥ္နဲ႔ တဲြသံုးတဲ့ trailor အေသးေတြ ေပၚလာတယ္။ ဒါေလာက္ပါဘဲ။

စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားေတြက လယ္ထဲမွာ လက္တြန္းလယ္ထြန္စက္ေတြ သံုးေနၾကပါၿပီ။ စပါးကို စက္နဲ႔ေခြ်ေလွ႔ေနတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္ လို႔ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။

မွန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကတဲက ဦးေန၀င္းက လယ္သမားေတြကို လက္တြန္း ထြန္စက္တစ္လံုး စပါး ၁၂၀ နဲ႔ အရစ္က် ျပန္ဆပ္တ့ဲနည္းနဲ႔ ေရာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လယ္သမားေတြကို စက္ေပၚတက္ထိုင္ခိုင္း၊ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္မလာမေနရ လို႔ ရြာရိွလူကုန္ေခၚ၊ လမ္းစဥ္ပါတီနဲ႔ လယ္သမားေကာင္စီ၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ ဘာညာကြိကြ ေတြက ယူနီေဖာင္းေတြနဲ႔ ကန္သင္းေပါင္ေပၚ လပ္ယားလပ္ယားလုပ္၊ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာထဲ စာလံုးအမည္းႀကီးေတြနဲ႔ထည့္။ စက္မႈလယ္ယာ ဘာညာ အသံကုန္ေအာ္။

ခုလည္း ဘာထူးလဲ။ စက္မႈစံျပေက်းရြာ ဆိုၿပီးလုပ္။ စက္မႈလယ္ယာကထုတ္တဲ့ အလုပ္မျဖစ္တဲ့စက္ေတြ အတင္းေရာင္း။

အစိုးရလုပ္တာကို ကြ်န္ေတာ္မေကာင္းေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ေနတာ ဘာလို႔မေအာင္ျမင္ရ သလဲ လို႔ ျပန္မဆန္းစစ္ပဲ ငါ့ေလွငါထိုး၊ ဘဂိုး(ပဲခူး) ေရာက္ေရာက္လုပ္ေနတာကို ေျပာတာပါ။ ဒီေနရာမွာ လုပ္ပံုလုပ္နည္းနဲ႔ တကယ္ အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ Effective and Efficient ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာ ေပါက္ဖို႔ လုိပါတယ္။

ခုန စကားျပန္ေကာက္ရေအာင္။ လယ္ထဲမွာ ထြန္စက္ေတြ ျမင္ရပါတယ္။ စပါးေခြ်စက္ေတြ ေတ႔ြရပါတယ္ ဆုိတဲ့သူေတြကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ ေမးျပေစ။ အဲဒီ စက္ေတြသံုးေနတဲ့ လယ္သမားေတြဆီသြားၿပီး ဒီစက္ေတြသံုးရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား။ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြရိွသလဲ လုိ႔ ေမးဖူးပါသလား။ အဲဒီ လယ္သမားေတြ ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပးမယ္လို႔ ဘယ္သူမ်ား စိတ္ကူးမိပါသလဲ။ ဘယ္သူေတြ survey လုပ္ဖူးပါသလဲ။

တာ၀န္ရိွသူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမးဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ကို သင္ရတဲ့ ဆရာျဖစ္ေလေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စက္ေတြ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ စက္ေတြသံုးေနတဲ့ လယ္သမားေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေတာ့ ေမးဖူးပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏံွ႔အျပား ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာေတြက လယ္သမားေတြဆီ စနည္းနာၾကည့္ပါတယ္။

သူတို႔ ဒီစက္ေတြသုံးသာ သံုးေနရတာ။ အဆင္ေျပလြန္းလွလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုလိုလုပ္လိုက္၊ ဒီလုိလုပ္လိုက္နဲ႔။ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ လိမ္ပိမ္ သံုးေနရတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဥပမာ သံုးခုေလာက္ ေျပာျပပါမယ္။

ခုတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ ေလးမ်က္ႏွာက ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြကို ပညာေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာခ်င္လို႔ သြားပါတယ္။ အိပ္ေတာ့ ပထမေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ ကိုေအာင္ေဇာ္ဦးတို႔ အေဖ့အိမ္မွာ အိပ္ပါတယ္။ သူ႔အေဖနာမည္က ဦးျမေသာင္းပါ။ သူတို႔က ေလးမ်က္ႏွာနားက နင္းၾကမ္းရြာကပါ။ တစ္ရြာလံုး ေတာင္သူလုပ္ပါတယ္။ သူတို႔အိမ္ေအာက္မွာ လက္တြန္းထြန္စက္တစ္လံုး ေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေပၚမွာတစ္လံုး၊ အိမ္ေအာက္မွာတစ္လံုး မီးစက္ႏွစ္လံုး ေတြ႔ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။

ဟိုေအာက္က ထြန္စက္ သံုးရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား။ ေနာက္ၿပီး မီးစက္က ဘာျဖစ္လို႔ႏွစ္လံုးျဖစ္ေနရတာလဲ ေပါ့။ ဒီမွာ ဦးျမေသာင္းေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ပါ။

ဒီလို ကိုေအးၿငိမ္းရဲ့။ အဲဒီထြန္စက္ကို သူတို႔လာေရာင္းေပးသြားေတာ့ ဒို႔လဲ ႀကိဳးစားထြန္ၾကည့္ေသးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရဘူးကြ။ ဒီေတာ့ ေအာင္ေဇာ္ဦးတို႔ သူတို႔ဆီသြားေျပာတယ္။ သူတို႔လာၿပီး စမ္းသပ္၊ ခ်ိန္ၾကည့္ ထြန္ၾကည့္ လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လည္း လုပ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူသြားတယ္။ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႔မရတဲ့အဆံုး ငါတို႔လည္း ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ထားရတာ ဆိုေတာ့ ေအာင္ေဇာ္ဦးတို႔ သူတို႔ဆီ သြားျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔က ထြန္ကိုျပန္ယူသြားၿပီး အဲဒီ မီးစက္ႀကီး အစားေပးလိုက္တာပဲ။ ဒို႔မွာက နဂိုကတည္းက မီးစက္ရိွၿပီးသား ဆုိေတာ့ မီးစက္ႏွစ္လံုးျဖစ္သြားတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီ ထြန္စက္ကေတာ့ ဖုတ္စားရမလို၊ ျပဳတ္စားရမလိုနဲ႔ ငါတို႔လည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ဖူး။ ဒီအတိုင္းထိုးထားရတာပဲ။

ဒါတစ္ခု။ ဒါက ခုေလာေလာလတ္လတ္ ေတြ႔ခဲ့၊ ႀကံဳခဲ့ရတာ။ ၂၀၁၁၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႔ည။

ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမထြက္လာခင္က ဆုိေတာ့ ၁၉၉၇ ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ မအူပင္ဘက္က ဆားမေလာက္လား ဘာလား။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စက္မႈစံျပေက်းရြာ။ အဲဒီမွာ ကားလမ္းေဘးမွာ လယ္သမားေတြ စပါးေျခြစက္နဲ႔ ေျခြေနၾကလို႔ ကြ်န္ေတာ္ သြားစပ္စုပါတယ္။

ဘယ္လိုလဲ ဘႀကီး။ စပါးေျခြရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား။ တလင္းနယ္ရတာနဲ႔စာရင္ ဘယ္ဟာပိုသက္သာလဲ။

မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ ငါ့တူရယ္။ ဘႀကီးတို႔လည္း မရိွလို႔ သံုးေနရတာပဲ။ စက္ကိုတင္လိုက္ျပန္ေတာ့ ေကာက္ဆေတြ အမ်ားႀကီးျပတ္ ပါလာတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ေကာက္ဆ ဆိုသည္မွာ စပါးပင္အဖ်ားအျပတ္မ်ားကို ေခၚပါသည္။) အဲဒီေကာက္ဆေတြက ေလွ႔ထုတ္လို႔လဲရတာမဟုတ္ဘူး။ ႏြားနဲ႔နယ္တာက စပါးေတြပဲေၾကြတာဆိုေတာ့ အေမွာ္ေတြက ေလွ႔လို႕ရတယ္။ တစ္ခါ စက္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ျပန္ေတာ့ စပါးက မေၾကြျပန္ဘူးကြ။ ေဟာဟိုမွာ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီမေၾကြတဲ့ ေကာက္ရိုးေတြရယ္၊ ခုနက ေကာက္ဆေတြရယ္ကို ႏြားနဲ႔ျပန္နယ္ရတယ္။ နယ္ရတာေတာ့ ပိုသက္သာသြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေကာက္ရိုးမေလာက္၊ ျမက္မေလာက္ေပါ့ေမာင္ရာ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္မွာ ရိွစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ သည္တံုးက စိုက္ပ်ိဳးေရးက ဆရာမ ေဒၚႏြဲ႔ႏဲြ႔အုန္းက ရြာေတြသြားၿပီး သင္တန္းေပးရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္သိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပါလိုက္သြားပါတယ္။ ၁၉၉၅ ေလာက္ကပါ။ သည္အတိုင္း လက္ခ်ည္းသြားတာ မဟုတ္ပါ။

အဲဒီတံုးက မိတီၳလာ ထြန္စက္သင္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဦးစိုးတင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးပါတယ္။ (ခုေတာ့ ဆံုးသြားၿပီလို႔ သိရပါတယ္။) သူက ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပိ်ဳးေရးေက်ာင္းသားေတြကို စက္ျပင္သင္တန္းေပးတံုးက ထုတ္ေပးတဲ့ စက္ျပင္သင္တန္းမွတ္စု စာအုပ္ကို အေတာ္ေလး သေဘာက်ပါတယ္။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာရိွတဲ့ လက္တြန္းထြန္စက္ owner’s manual တစ္အုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တရုတ္က ရထားတဲ့ လက္တြန္း ထြန္စက္ ေမာင္းႏွင္နည္းႏွင့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းနည္း ဗီဒီယုိေခြကိုပါ ကူးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူေပးလိုက္တဲ့ လက္တြန္းထြန္စက္ owner’s manual ကို ျမန္မာျပန္ၿပီး ဖေယာင္းေဖာက္။ စာအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး လယ္သမားေတြဆီ ယူသြားၿပီး သူတို႔ကို အလကားေ၀ေပးပါတယ္။ (အဲဒီစာအုပ္ရိုက္ခေတြ ျပန္ေတာင္းၾကည့္ပါေသးတယ္။ မရပါ။ ကိုယ့္အလႉလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ရပါတယ္။) ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ယူလာတဲ့ လက္တြန္းထြန္စက္ေမာင္းနည္း ဗီဒီယိုေခြျပေတာ့ လယ္သမားေတြ အလြန္သေဘာက်ပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ၀ိုင္းအံုလာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ထြန္စက္ေတြသာရိွတယ္။ ခုလို က်က်နန သင္ျပေပးမဲ့သူ မရိွပါဘူးဗ်ာ။ သံုးသာသံုးေနတယ္။ အဆင္ေျပလွလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ၾကံဖန္လုပ္ေနရတာပဲ။ တစ္ခါတေလ ထယ္သြားက အရမ္းစူးသြားတယ္။ ေလွ်ာ့လုိက္ျပန္ရင္ မစူးျပန္ဘူး။ အဓိက ျပႆနာက လယ္ထဲမွာ စက္ပ်က္သြားတဲ့ ျပႆနာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လယ္ပဲလုပ္တတ္တာ။ ဒီစက္အေၾကာင္း ဘာမွ နားလည္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ စက္ပ်က္ရင္ အႀကီးအက်ယ္ျပႆနာ တက္တယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ စက္ျပင္တတ္တဲ့သူ မရိွဘူး။ ၿမိဳ႔က စက္ျပင္စရာေတြသြားေခၚေတာ့လည္း ေတာဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုိက္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သူတို႔ကို ခခယယနဲ႔ ေၾကးႀကီးေပးၿပီး မရ ရေအာင္ေခၚရတယ္။

ကဲ၊ အဲဒီ လယ္သမားေတြရဲ့ ျပႆနာေတြကို ခုနက သတင္းစာထဲထည့္ဘို႔ လူေတြအတင္းစုၿပီး၊ ဓါတ္ပံုေတြလာရိုက္သြားတဲ့ အရာရိွမင္းတို႔ သိပါသလား။ သိသည့္တိုင္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးဘို႔ စိတ္၀င္စားၾကပါသလား။ စိတ္၀င္စားသည့္တိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ နားလည္တတ္ကြ်မ္းတဲ့သူ ရိွပါသလား။

ဒီကိစၥ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီရိွေနပါၿပီ။ ကိုယ္ကလည္း အလကား၊ ပမႊား။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္လို႔မရ။ အခု ဒီကိစၥကိုလုပ္ဖို႔ အိပ္မက္မက္ၾကည့္တာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ခုေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို “I Have A Dream” လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တာပါ။

(၂)

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္က အေသးစားလယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာမ်ား ေလ့လာေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ (အစိုးရအစီအစဥ္) ထိုင္းကို ေလ့လာေရးခရီး ႏွစ္ပတ္ ကြ်န္ေတာ္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ စက္မႈလယ္ယာက ကိုကိုေမာင္ရယ္၊ ကိုျမင့္ေဇာ္ရယ္ ပါပါတယ္။ အဲဒီခရီးဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အင္မတန္ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးသာမ်ားတာ။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လယ္သမားေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသးပါဘူး။

ခုအေခါက္ ရန္ကုန္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးက မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာေလးေတြရိွလို႔ သူတို႔ကို လွမ္းဖံုးဆက္ေခၚၿပီး လွည္းတန္းက IT လဖက္ရည္ဆုိင္မွာ စကားေျပာၾကတာပါ။ မသီတာေခ်ာလိႈင္ရယ္၊ မေအးေက်ာ့ေက်ာ့အိရယ္၊ မခင္မိုးေက်ာ္ရယ္၊ မစႏၵာထြန္းရယ္။ ေလးေယာက္ပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြ ကေနၿပီး အဆင့္ျမင့္ စိုက္ပိ်ဳးေရးပညာေတြ သင္လာခဲ့ၾကသူေတြပါ။ ဒါဆို သူတို႔သင္လာခဲ့တဲ့ ဒီပညာေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ိဳး၊ လယ္သမားေတြရဲ့ အက်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေပးၿပီးၿပီလဲ။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေခၚၿပီး စကားစေန ေျပာၾကည့္တာပါ။

မေအးေက်ာ့ေက်ာ့အိက ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ ေပးေနပါတယ္။ ပိုးသတ္ေဆးေတြအေၾကာင္း သူ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါတယ္ တဲ့။ ဒါဆို ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေရးပါ လို႔ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို တိုက္တြန္းပါတယ္။ ထုတ္ေ၀ဘို႔ ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္ယူပါမယ္ လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူ ေရးမေရးေတာ့ မသိပါ။ တျခားသူေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က တကယ္အလုပ္ျဖစ္မဲ့ဟာေလးေတြပါ လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ ဆုိလိုတာက တိုင္းျပည္အတြက္ေရာ၊ လယ္သမားေတြ အတြက္ပါ လက္ေတြ႔ အက်ိဳးရိွမဲ့ဟာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ ၀န္ထမ္းမို႔လို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အင္မတန္မွ နယ္က်ဥ္းပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဘာမွ လုပ္ခြင့္မရိွပါဘူး။

ေဒၚလြင္ျမတ္ႏိုးေျပာတဲ့ ၾသဘာတို႔၊ ေရႊျခေသၤ့တို႔မွာလုပ္ေနတဲ့ ကိုမိုးႏိုင္ဦးတို႔၊ ကိုကိုေမာင္တို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စကားစေနေျပာဖူး ပါတယ္။ ေရႊျခေသၤ့က သူေဌးေလးေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ကိုကိုေမာင္ ေခၚသြားတာပါ။ ကိုမိုးႏုိင္ဦးလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္တယ္မွန္းသိရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္လာေလ့ ရိွပါတယ္။ သူတို႔လည္း သူတို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ပညာေပးသင္တန္းေတြ ေဟာေျပာပဲြေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ လယ္သမားေတြကလည္း အင္မတန္ အစဲြႀကီးပါတယ္။ သူတို႔ပညာေပးေဟာေျပာပဲြေတြလုပ္ရရင္ အရမ္းစိတ္ညစ္ရတယ္ လို႔ ကိုမိုးႏိုင္ဦးက ေျပာျပပါတယ္။

ေဒၚသီတာေခ်ာလိႈင္တို႔လည္း ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ေဆြးေႏြးပဲြ ဓါတ္ပံုေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီး ေပးလုိက္ပါတယ္။ FAO ကလည္း လုပ္ေနတယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ (ဒီေဆာင္းပါးေတြ ေရးျဖစ္တဲ့ အဓိကတြန္းအားျဖစ္တဲ့) ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်ိန္လံုး အျပစ္ျမင္ေနတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ လုပ္ေနတဲ့ World Concern Myanmar ကလည္း လယ္သမား ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြထင္တယ္ လုပ္ေနပါတယ္။ မ်ားမ်ားေလး လုပ္ၾကပါခင္ဗ်ား။

ကဲ ခု ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါမယ္။ အေကာင္အထည္ေပၚမေပၚ ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အားထည့္လုပ္မွာပါ။

(၃)

ထိုင္းမွာ ဘာေတြ႔ခဲ့လည္း ဆုိေတာ့ သူတို႔လယ္သမားေတြ လယ္လုပ္ငန္းမွာ ကြ်ဲေတြ၊ ႏြားေတြ မသံုးၾကေတာ့ဘူးခင္ဗ်ာ။ သူတို႔ လုိက္ျပခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့ fully mechanized farming ပါပဲ။ လယ္လုပ္ငန္းကို အစအဆံုး စက္ေတြနဲ႔ပဲ လုပ္ၾကေတာ့ တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြမွာ ႏြားေတြနဲ႔ လယ္လုပ္ေနေသးရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။

သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုေတာ့ လယ္သမားေတြကို စက္ေရာင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္၀ယ္မဲ့လယ္သမားေတြကို သူတို႔ စက္ရံုကို ေခၚလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔၀ယ္မဲ့စက္ေတြကို ----

---- ေဟာဒီလိုပ်က္ရင္ ဒီလိုျပင္ကြ။ ထယ္မစူးရင္ ဒီလိုခ်ိန္ကြ။ ထြန္စက္ဗြက္နစ္ေနရင္ ဒီဘီးနဲ႔လဲသံုးကြ။ စက္ရပ္သြားရင္ ဒီဟာကို ျဖဳတ္ၿပီးေဆးရတယ္ကြ။ အင္ဂ်င္၀ိုင္ကို ဘယ္ႏွနာရီ ေမာင္းၿပီး လဲရတယ္ကြ။ လဲတဲ့အခါ ေဟာဒီလို လဲလကြ။ မင္းက ဘယ္ရြာကလဲ။ ဒါဆို မင္းတို႔ဘက္က ဘယ္ေျမအမ်ိဳးအစား ပဲကြ။ ဒါဆို ေဟာဒီလိုဘီးမ်ိဳးနဲ႔ သင့္ေတာ္သကြ။ ဒီထယ္သြားကို သံုးလကြ။ လယ္ထဲက ျပန္တက္လာရင္ ဘယ္လို ႀကံ့ခိုင္ေရး လုပ္ရတယ္ကြ - - - -

ဆိုၿပီး က်က်နန သင္ေပးလုိက္တယ္။ လက္ေတြ႔လည္းေမာင္းခိုင္း။ ျပင္ခိုင္း။

အားလံုးေသခ်ာၿပီ။ ဒီလူေတြ ဒီစက္ကိုေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ႏိုင္ၿပီ ဆုိေတာ့မွ ကဲ၊ ကိုယ့္လူ။ ဒီစာရြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုး ဆိုၿပီး စက္နဲ႔တကြ ရြာျပန္လႊတ္လိုက္တာ။ ဒီေတာ့ လယ္သမားေတြ လယ္ထဲမွာ စက္ပ်က္ေနလဲ ကိစၥမရိွဘူးေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေလးကေလးခြ်န္ၿပီး ေကာက္ကက္ျဖဳတ္ဖ်က္ လဲလိုက္ရံုရိွတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံကလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အမ်ားႀကီး ေခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး။ လယ္သမားဘဏ္ကေန ေခ်းေပးလိုက္တာ။ စပါးေပၚမွ ျပန္ဆပ္။ အရစ္က်နဲ႔။

အဲဒါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာ။ ဒီအိပ္မက္ကို မက္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအေက်ာ္ေလာက္ကတဲကပါ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီတံုးက ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္မွာ။ စိုက္ပိ်ဳးေရးသုေတသနဌာနက အေသးစားလယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာ ဌာနက ဘာလဲ ဌာနမႈးလား၊ ဘာလား။ ဦးသန္းရိွန္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာၾကည့္ေတာ့ သူက သူ႔၀ပ္ေရွာ့ သံုးခ်င္သံုးပါတဲ့။ သူကလည္း ၀န္ထမ္း၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၀န္ထမ္း၊ ငမဲြ ငမဲြခ်င္း ဘာလုပ္လို႔ရမလဲ။ အဲဒါနဲ႔ ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စိုက္ပ်ိဳးေရးသုေတသနက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အလြန္အင္မတန္ ခင္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ ကိုထြန္းေရႊရဲ့ အစ္ကို ေဒါက္တာတင္ထြဋ္က လုပ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။

ခု အဲဒါလုပ္ၾကည့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုေအာင္ၾကည္စိုးက ရန္ကုန္မွာ ေအာင္ေရႊသီး ဆိုၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ေန တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကုမၸဏီမွာ ရွယ္ယာထည့္ၿပီး သူတို႔ကုမၸဏီအင္အားနဲ႔ ခုနက အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခ်င္တယ္။ ကိုေအာင္ၾကည္စိုးကလည္း သေဘာတူပါတယ္။ လုပ္ပါတဲ့။ စက္မႈလယ္ယာမွာ ညႊန္မႉးျဖစ္ေနတဲ့ ကို္စိုးလိႈင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြ။ ကိုေအာင္ၾကည္စိုးက ကိုစိုးလႈိင္နဲ႔ေတြ႔၊ စကားေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာကို စက္မႈလယ္ယာနဲ႔ တဲြလုပ္လို႔ရမလား ေဆြးေႏြးၾကည့္မယ္။ ခုထိေတာ့ အေၾကာင္းမျပန္ေသးဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက ခု လယ္သမားေတြကို စက္ေတြေရာင္းေနတဲ့ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြရိွတယ္။ သူတို႔ကိုခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူတို႔က စက္ေရာင္း။ ကြ်န္ေတာ္က စက္၀ယ္မဲ့လယ္သမားေတြကို စက္ကိုင္တတ္ေအာင္ က်က်နန သင္ေပးမယ္။ ဒီလိုလုပ္ခ်င္တယ္။

လယ္သမားေတြဟာ ႏြားနဲ႔ကြဲ်နဲ႔ လုပ္ရတာကို အေတာ္ေလး စိတ္ကုန္ေနပါၿပီ။ စက္နဲ႔လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ႏြားတစ္ယွဥ္းရဲ့ တန္ဖိုးဟာ စက္တစ္စီးစာေလာက္ ရိွပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး မသမာသူေတြက စည္းမရိွ၊ ကမ္းမရိွ လုပ္ပစ္ၾကလို႔ ႏြားစားက်က္ေတြလည္း ကုန္ပါၿပီ။ ႏြားစားစရာ ျမက္နဲ႔ ေကာက္ရိုးေတာင္ အင္မတန္ ရွားပါးတဲ့ပစၥည္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ နည္းပညာလိုေနတယ္။ တစ္ေယာက္က စက္ႀကီးကို စြန္႔ၿပီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ ျပႆနာေပါင္းစံုနဲ႔တိုးၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဲဒီစက္ႀကီး ေခ်ာင္ထဲထိုးထားလိုက္ရတယ္။ ေငြေတြအိပ္သြားတယ္။ ဘာမွ အသံုးမတည့္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြ မ၀ယ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါ လက္ရိွျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေန။

အဲဒီကြက္လပ္ႀကီးကို ျဖည့္ေပးဘို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာကေတာ့ -

၁။ မသိတာ၊ မ်က္စိေမွာက္ေနတာ ျဖစ္မယ္။
၂။ သိေသာ္လည္း မလုပ္တာျဖစ္မယ္။
၃။ လုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း လုပ္တတ္တဲ့သူ မရိွတာျဖစ္မယ္။
၄။ လုပ္တတ္သည့္တိုင္ အက်ိဳးအျမတ္မေသခ်ာလို႔ (ေငြေရးေၾကးေရးအကိ်ဳးအျမတ္ ရိွခ်င္မွေတာင္ ရိွမယ္) မလုပ္ၾကတာ ျဖစ္မယ္။

ဒါပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္။ ကြ်န္ေတာ္တတ္တဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အစြန္႔ပစ္ခံ လယ္သမားႀကီးေတြကို လုပ္ေပးႏိုင္တာ ဒါပဲရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္သာ အေကာင္အထည္ေပၚခဲ့ရင္၊ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အစိုးရက ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ လက္မႈလယ္ယာမွ စက္မႈလယ္ယာသို႔ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဟိုလူ႔အျပစ္တင္၊ သည္လူ႔အျပစ္တင္၊ ဟိုလူ႔ဆဲ၊ သည္လူ႔ဆဲ လုပ္ေနတာ ဘာအက်ိဳးမွ မရိွပါ။ တကယ္အလုပ္ျဖစ္မဲ့ဟာကို၊ လူေတြအတြက္ တကယ္အက်ိဳးရိွမဲ့အရာကို ပူးေပါင္းၿပီးလုပ္ၾကပါစို႔ လို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။

ျမင္းမိုရ္ေတာင္ထိပ္က တာ၀တႎသာကို တက္ဖို႔ ႀကံရြယ္ၾကည့္တာပါခင္ဗ်ာ။
လမ္းတစ္၀က္တင္ ဘုန္းဆိုျပဳတ္က်ေတာ့လည္း က်ပဟလို႔ အသိသာႀကီးပဲ။

ကိုေအာင္ေက်ာ္ၿဖိဳးနဲ႔ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔ကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ေအးၿငိမ္း

၂၈-၀၂-၂၀၁၁
ည ၁၂း၅၉ နာရီ
Blk 134A, Kang Ching Road
#03-91
Singapore 619062
email: y_nyein@yahoo.com.sg
aye475@gmail.com
Tel: (65)97303027