ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္) - အပိုင္း (၂)


(၉) သေဘၤာက်င္း အလုပ္သမားဘ၀

စင္ကာပူမွ လူေနမႈဘ၀ကား တကယ့္ကို struggle ျဖစ္သည္။ “ဘ၀ဟူသည္တိုက္ပဲြ” ဟူေသာ စကားမွာ စင္ကာပူမွလူတို႔အဘို႔ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ေက်ာင္းကို အေစာႀကီးသြားၾကရသည္။ အလုပ္စလုပ္ပါၿပီဆိုကတည္းက ပင္စင္ယူၿပီးသည္၏ ဟိုမွာဘက္အထိ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္၊ အလုပ္၊ အလုပ္ႏွင့္ ေန႔ရိွသေရြ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ တစ္ပတ္လွ်င္ ၅ ရက္၊ တခ်ဳိ႔လည္း ၆ ရက္ လုပ္ၾကရ၏။ တစ္ႏွစ္လွ်င္တစ္ခါ ခြင့္ရက္ရွည္ယူကာ နားၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တရုတ္မ်ားဆိုလွ်င္ တရုတ္ႏွစ္ကူးမွာ ခြင့္ရက္ရွည္ ယူၾကသည္။ မေလးတို႔မွာ Hari Raya Puasa (ဟာရီရာယာပြာစာ) သို႔မဟုတ္ Hari Raya Haji မွာ ခြင့္ရက္ရွည္ယူသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၾကသည္မွာ မေလးျဖစ္ေစ၊ ကုလားျဖစ္ေစ၊ တရုတ္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔လူမ်ိဳး၏ႏွစ္ကူးမွာ ယူၾကတာမ်ားသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ သႀကၤန္တြင္း ရံုးရက္ရွည္ ပိတ္သကဲ့သို႔တည္း။

အလုပ္မလုပ္လို႔ကလည္း မရ။ မလုပ္လွ်င္ ပိုက္ဆံမရ။ ပိုက္ဆံမရိွလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ေနမည္နည္း။ ၿမိဳ႔ျပလူေနမႈစနစ္သည္ကား ပိုက္ဆံေပၚ ဖင္ခုထိုင္ထားရသည္ျဖစ္ရာ ပိုက္ဆံမရိွလွ်င္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏိုင္ဘို႔မလြယ္။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းကထြက္လာၿပီ ဆိုကတည္း က အလုပ္စလုပ္ၾကရေတာ့သည္။ ယခင္က အသက္ ၆၀ ပင္စင္ေပးေသာ္လည္း ယခုအခါ ပင္စင္စားမ်ား ေနေရးစားေရးခက္သည့္အတြက္ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ပိုင္း အလုပ္ျပန္ခန္႔ရန္ လံႈ႔ေဆာ္လာသည္။ သက္သက္သာသာ လုပ္ရသည့္ (သန္႔ရွင္းေရး၊ အေစာင့္ စသည္) အလုပ္မ်ား တြင္ အသက္ႀကီးသူမ်ားအား သူတို႔သံုးေရးစဲြေရး ေခ်ာင္လည္ေစရန္ အလုပ္ျပန္ခန္႔ထားရန္ ျဖစ္သည္။

စင္ကာပူတြင္ Marine, Construction, Manufacturing, Process, Service ဟု industrial sector ၅ မိ်ဳးရိွသည့္အနက္ Marine (သေဘၤာက်င္း) ႏွင့္ Construction (ေဆာက္လုပ္ေရး) မွာ ပူလည္ဆူလည္ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း မ်ားမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပံုမွန္လုပ္ရေသာ္လည္း သေဘၤာက်ုင္းႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာမူ project basic ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္က လူလိုက္ လာသလို လုပ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ keppel shipyard တြင္လုပ္ရစဥ္ကလည္း overnight ဆင္းရလိုဆင္းရ၊ ည ဆယ္နာရီထိ ဆင္းရလုိ ဆင္းရ။ တစ္ခါတေလ နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္တီးေလာက္မွၿပီး၍ ရံုးတြင္ပင္ ျဖစ္သလို ညအိပ္လိုက္ရသည့္အခါမ်ားလည္း ရိွသည္။ အျခားသူမ်ား အဖို႔ ဆန္းခ်င္ဆန္းေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သေဘၤာက်င္းသမားမ်ားအဖို႔ေတာ့ ရိုးေနၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနေသာ ရီရႊန္းမွ Keppel Shipyard သို႔ သြားရာတြင္ PIE Expressway မွ သြားရသည္။ အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၆ နာရီခဲြ မွ ၇ နာရီေက်ာ္အၾကား။ ရံုးျပင္ကႏၷားမ်ားမွလဲြ၍ က်န္ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သေဘၤာက်င္း၊ ၀ပ္ေရွာ့ စသည္တို႔မွာ နံနက္ ၈ နာရီဆိုလွ်င္ အလုပ္ စသည္ျဖစ္ရာအလုပ္ခ်ိန္မီရန္ ၇ နာရီအခ်ိန္ဆို လူတိုင္းလမ္းေပၚေရာက္ေနၾကၿပီ။ လမ္းႀကီးလမ္းငယ္ အသြယ္သြယ္တြင္ ကားႀကီး၊ ကားငယ္ အသီးသီးတို႔ ဥဒဟိုေျပးေနၾကၿပီ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလာ္ရီ PIE လမ္းမႀကီးေပၚ တက္လိုက္သည္ ႏွင့္ ၆ လမ္းသြား၊ ၈ လမ္းသြား လမ္းမႀကီးႏွင့္အျပည့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ား သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေမာင္းႏွင္ေနၾက သည္ကို ေတြ႔ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမေသာ္ စင္ကာပူကလူေတြ ဆုိင္ကယ္စီး၊ စီးႏိုင္လွခ်ည့္။ ဘယ္ေတြမ်ား သြားအလုပ္ဆင္းၾကမလို႔ပါလိမ့္။ ဘယ္ေတြမွာေန လို႔မ်ား ဒီေလာက္စုၿပံဳမ်ားေနတာပါလိမ့္ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ရႈပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အေျဖေတြ႔သည္။

ထိုဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ စင္ကာပူသားက နည္းနည္း။ စင္ကာပူႏွင့္ကပ္လွ်က္ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဂ်ိဳဟိုးမွ လာကာ အလုပ္ဆင္းေသာ မေလးလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မေလးရွားႏွင့္စာလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ ေနစရိတ္ စားစရိတ္ႀကီးသည္။ သို႔အတြက္ မေလးလူမ်ိဳးမ်ားက စင္ကာပူ တြင္ မေန။ စင္ကာပူႏွင့္ ျမစ္သာျခားေသာ ဂ်ိဳဟိုးတြင္ေနကာ စင္ကာပူသို႔ မနက္သြား ညျပန္ အလုပ္လာဆင္းၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔ဒုကၡမွာလည္း မေသးလွပါ။ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာလူမ်ား စင္ကာပူသို႔ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္ထည္း ၀င္၊ ထြက္ၾကသည္ျဖစ္ရာ မေလးရွားႏွင့္ စင္ကာပူအ၀င္၊ အထြက္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဂိတ္တြင္ တစ္နာရီခန္႔ တန္းစီၾကရသည္။ စင္ကာပူသို႔ မနက္ ၈နာရီ အလုပ္ခ်ိန္ မီရန္ ၄ နာရီခဲြခန္႔တြင္ အိပ္ယာမွ ထၾကရသည္။ ညျပန္ေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီခဲြ၊ ၁၀ နာရီ။ ဂ်ိဳဟိုးတြင္ေတာ့ ပီဘိ၊ အိပ္သည္ဆိုရံုကေလးမွ်သာ။ (သူမ်ားသာေျပာတာ၊ က်ဳပ္တို႔လည္းမထူးပါဘူးဗ်ာ။ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီခဲြ။ အိမ္ဆိုတာ အိပ္တယ္ဆိုရံုပါဘဲ။)

စင္ကာပူႏွင့္ မေလးရွားကူးေသာ check point ႏွစ္ခုရိွရာ Tuas Check Point ႏွင့္ Woodland Check Point ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုမွာ Wood land check point မွ၀င္လာၾကသည့္ျဖစ္ရာ မနက္မနက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလာ္ရီႏွင့္ ဆံုဆည္းရေသာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ မ်ားမွာ အႏွီ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္က QC အေနႏွင့္ လုပ္ရသည္။ Piping QC ျဖစ္၏။ သေဘၤာကိုပင္လွ်င္ ယခုမွ က်က်နန ျမင္ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အရာရာကို ေအာက္ေျခသိမ္းကစ သင္ရသည္။ အႏို႔ လုပ္မွမလုပ္ခဲ့ဖူးပဲ။ ဘာမွမသိတာ မဆန္းပါ။ ထို႔ထက္ သူတို႔ေျပာေသာ စင္းဂလစ္ရ္ွ (Singlish) ကိုလည္း မနည္းနားလည္ေအာင္ နားေထာင္ရေသးသည္။ ေရာက္စတံုးက ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ Ah Wee က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိုင္ယူခိုင္းသည္။ ဖိုင္ယူခိုင္းတာ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲတြင္ေတာ့ ဖာ ဟုသာၾကားသည္။ ဘာယူခိုင္းမွန္း မသိ။ အနီးရိွတစ္ေယာက္က ယူေပးလုိက္မွ သူေျပာသည့္ ဖာ သည္ ဖိုင္ကိုဆိုလုိမွန္း သေဘာေပါက္ရသည္။

တစ္ေန႔ကလည္း ေန႔ခင္း လဖက္ရည္ခ်ိန္တြင္ (ေန႔လည္ ၃ နာရီ) သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ပါ လဖက္ရည္ တစ္ထုပ္၀ယ္လာ သည္။ သူတို႔က ေကာ္ဖီ၊ လဖက္ရည္မ်ားကို ပါကင္ဆိုလွ်င္ ပလတ္စတစ္ႏွင့္ထုပ္ကာ အေပၚမွ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ၿပီး ဆဲြၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ေသာက္သူမ်ားကမူ ႀကိဳးကိုမခ်ည္ဘဲ အိတ္အတြင္း ပိုက္ထည့္ကာ ပူေနေသးေသာ လဖက္ရည္ကို တစ္ဘူးဘူးႏွင့္မႈတ္ထုတ္ကာ ေသာက္ၾက ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရလာေသာ လဖက္ရည္ထုပ္ကို ဘယ္လိုႀကိဳးဖ်ည္ရမွန္းမသိ။ သူတို႔က လဖက္ရည္မ်ားေသာက္လို႔ ကုန္ပင္ကုန္ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လူမသိေအာင္ စားပဲြေအာက္အသာလက္လိွ်ဳလွ်က္ ႀကိဳးကို ႀကိဳးစားျဖည္ၾကည့္သည္။ သည္ေတာ့မွ ပိုဆိုး၏။ ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ျဖည္လိုက္ေသာ ႀကိဳးသည္အကုန္ပြင့္လွ်က္ ၾကမ္းေပၚသို႔ လဖက္ရည္မ်ား ဖိတ္ကုန္ေတာ့၏။ အားလံုး၀ိုင္းဟားတာ ခံလိုက္ရသည္။ အေတာ္လည္း ရွက္သြားမိ၏။

သူေဌးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပထမ မင္း၊ သူ႔ေနာက္လိုက္၊ သူလုပ္တာေလ့လာ ဟု မာလာ့ေနာက္ကို လိုက္ခိုင္းပါသည္။ မာလာ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္နားမလည္။ ေတာ္ၾကာ Hitachi သြားကာ timesheet မ်ားယူပံု ျပလိုက္။ ေတာ္ၾကာ FELS သြားကာ အဲဒီမွာလုပ္ေနတာေတြ ဖိုမင္ေတြကို ေမးလိုက္။ ေတာ္ၾကာ အိုဗာတိုင္ဆင္းမည့္ request form မ်ား တင္ခိုင္းလိုက္။ ဘာအလုပ္ရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရိွ။ သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ မာလာက မင္း သူ႔ကို ၀ိုင္းကူလုိက္ဟု ဆိုကာ QCV ႏွင့္ တဲြေပးလိုက္ပါ သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းပါသည္။ QCV က အလြန္စိတ္ထားေကာင္းသည္။ အတန္းပညာမတတ္ရွာေသာ္လည္း လုပ္ငန္းသဘာ၀ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပ၊ သင္ေပးပါသည္။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါ။ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္းႏွင့္ အတူတူ ျဖစ္၏။ မင္းက catch up လုပ္တာ အရမ္းျမန္တယ္ (အတတ္ျမန္တယ္) ဟု သူက ဆိုပါသည္။ မျမန္ရေအာင္ ဘာမ်ားခက္ပါသနည္း။ ဆယ္တန္းမေအာင္သည့္ သူမ်ားကို သင္ေပးလွ်င္ေသာ္မွ လုပ္တတ္သည္။ အဆင္သင့္ရိွၿပီးသား ပံုစံစာရြက္ေတြယူ။ လိုတာျဖည့္။ စာရြက္စာတမ္း တင္ရမည့္ေနရာ သြားတင္။ ယူရမည့္ certificate မ်ား သြားယူ။ ပညာသားပါတာဆို၍ ဘာမွမရိွ။ သည္အစီအစဥ္အတိုင္း အသာေမွ်ာလုပ္သြားရံု ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္စက Keppel Piping Section မွ အန္း (Ng) ဆိုသူ က ဒီေကာင္ အလုပ္လုပ္တာ အရမ္းေႏွးတယ္ ဟု complain လုပ္ပါသည္။ ထိုအခါ သူေဌးက QCV ကိုေခၚကာ Keppel က ဒီေကာင္ အလုပ္လုပ္တာ အရမ္းေႏွးတယ္လို႔ ငါ့ကို complain လာလုပ္ပါလား ဟု ေမးပါသည္။ QCV က He is still under training. ဟု ျပန္ေျဖတာ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါသည္။

စင္ကာပူသည္ကား အရာရာကို စံခ်ိန္စံညႊန္းအျပည့္ႏွင့္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ စနစ္တက်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေနေသာ တိုင္းျပည္ျဖစ္ပါသည္ ဆိုလွ်င္ ျငင္းလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္လည္းေလ၊ သူတို႔လည္း လူေတြေပကပဲ။ အနည္းအပါးေတာ့လည္း အႀကံအဖန္ေလး၊ ဘာေလးရိွေပမေပါ့။ သည္အႀကံအဖန္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ low levy ေျဖတာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

စင္ကာပူတြင္ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားခန္႔ထားျခင္းအတြက္ ကုမၸဏီမွ အစိုးရသို႔ levy ေပးရပါသည္။ ကြ်မ္းက်င္လုပ္သား ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္ထားသူမ်ားကို low levy၊ ထိုလက္မွတ္မရိွသူမ်ားကို high levy ဟု ေခၚပါသည္။ low levy ႏွင့္ high levy ေပးေဆာင္ရတာခ်င္း အလြန္ကြာပါသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၂၀၀ ခန္႔ကြာပါသည္။ တစ္လလွ်င္ လူတစ္ဦး ၂၀၀ ပဲထားပါဦး။ လူ ၂၀ ဆိုလွ်င္ တစ္လ ၄၀၀၀၊ တစ္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ေလးေသာင္း။ အားပါး၊ နည္းသည့္ပိုက္ဆံမဟုတ္ပါ။

သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ ကုမၸဏီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ low levy စာေမးပဲြေျဖဘို႔အေရး ႀကိဳးပမ္းပါေတာ့ ၏။ ပထမ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို work shop သြားၿပီး welder ႀကီးမ်ားထံအပ္ကာ ဂေဟေဆာ္ေလ့က်င့္ခိုင္းပါသည္။ ညေန ၄ နာရီ ေလာက္ဆို လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ၀ပ္ေရွာ့သြားကာ ဂေဟေခ်ာင္းႀကီးမ်ားကို ဟုတ္တိပတ္တိကိုင္လွ်က္ ဂေဟေဆာ္ေလ့က်င့္ၾကပါသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ low levy ေျဖရေတာ့မည္ ဆို၏။

တစ္သက္လံုးက ျမင္ေတာင္မွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ သည္ ဂေဟေဆာ္တာကို တစ္ေန႔ႏွစ္နာရီ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ လက္ပူတိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ ေျဖရမည္ဆိုလွ်င္ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အရီးတို႔ ပံုခိုင္းသလို) ေရွ႔သြားႏွစ္ေခ်ာင္း - င္ ေျပာင္းေပါက္ေတာင္ ေအာင္မွာမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ေအာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဘယ္ပံုေအာင္ခဲ့ၾကပါသနည္း။

ေျဖရသည္မွာ PEC (Plant Engineering Construction) တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ Welding စာေမးပဲြေျဖဘို႔ ဂေဟေဆာ္သည့္ ခံုမ်ား၊ စက္မ်ား၊ ဂေဟေခ်ာင္းမ်ား၊ ေနရာမ်ား က်က်နန လုပ္ထားပါသည္။ ဂေဟေဆာ္သည့္ေနရာကို တစ္ဦးခ်င္းသီးသန္႔ လုပ္ေပးထားပါ၏။ ဂေဟ မီးမ်ားမထြက္ေစရန္ ၀င္သည့္ဘက္မွလဲြ၍ က်န္သံုးဘက္ကို အကာမ်ားကာေပးထားပါသည္။ အျပင္လူ သိပ္မျမင္ရပါ။ ဤအကာအရံမ်ား သည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အကြက္ ျဖစ္ပါ၏။

ပထမဦးဆံုး နာမည္ေခၚကာ ဂေဟေဆာ္ရမည့္ သံျပားမ်ား ထုတ္ေပးပါသည္။ မိမိသံျပားေပၚတြင္ မိမိဘာသာ နံပါတ္မ်ားရိုက္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုေဆာ္ရမည္ ရွင္းျပကာ မိမိအတြက္သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ေနရာသို႔သြားကာ စတင္ေဆာ္ရပါ၏။ စက္မ်ားတြင္ ဗို႔အားႏွင့္ အမ္ပီယာကို ခ်ိန္ၿပီးသားျဖစ္ရာ ဤအတြက္ ပူစရာမလို။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူစုလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စတင္ေဆာ္ၾက၏။ မ်ားမၾကာ မီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂေဟေဆာ္ျခင္းကို စစ္ေဆးေသာ အရာရိွေရာက္လာပါ၏။ Surveyor ဟု ေခၚပါသည္။ သူက လာေမး၏။ မင္း ဂေဟေဆာ္ တတ္သလား။ ဟုတ္၊ သိပ္တတ္။ တကယ္တတ္။ ဘုရားစူးရပါေစ့တတ္။

မ်ားမၾကာမီပင္ ထို surveyor ျပန္ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လိုက္ပါလာေသာ ဘန္ဂလား welding ဖိုမင္ ဆာရီကူး ျပာျပာျပာျပာႏွင့္ ေရာက္လာပါသည္။ သူေရာက္လာေတာ့ သူက ဂေဟေဆာ္၊ ကြ်န္ေတာ္က အေပါက္၀ နားသြားကာ အရိပ္အျခည္ၾကည့္။ ဂေဟေဆာ္ရမည့္သံျပားမွာ ေလးလက္မမွ်သာ ရိွရကား သူေဆာ္လုိက္တာ ဘာမွ်မၾကာ။ ခဏႏွင့္ၿပီးသြား ၏။ ကြ်န္ေတာ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဦးဆီ ဆက္။ သူေဆာ္ေပးသြားေသာ သံျပားကို ကြ်န္ေတာ္က ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ေခ်ာ္မ်ားေခါက္ထုတ္ ေနလိုက္ပါသည္။

အေတာ္ၾကာေတာ့ စစ္ေဆးသူမ်ားေရာက္လာကာ ၿပီးၿပီလားေဟ့ ဟု ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ ေမး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ Yes, already finished. ဟု ခပ္ၾကြားၾကြားေျဖကာ ဆာရီကူးေဆာ္ေပးသြားေသာ သံျပားကို ညွပ္ႏွင့္ကိုင္လွ်က္ သြားေပး လိုက္ၾက၏။ သည္သံျပားမ်ားကို ဓါတ္ခဲြခန္းပို႔ကာ X-Ray ရိုက္ၾကည့္မည္။ အျပစ္အနာအဆာကင္းမွ ေအာင္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးမည္။ ထို ေအာင္လက္မွတ္ရလွ်င္ low levy ျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးလိုလို ေအာင္ၾကပါ၏။ တစ္ေယာက္ေတာ့ က်သည္။ က်မွာေပါ့။ လူ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ကို အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ဆာရီကူးတစ္ေယာက္တည္း အေျပးအလႊား ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေဆာ္ေပးရသည္ပဲ။ သည္ေလာက္ေအာင္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါဦး။

ကုိင္း၊ မွတ္ပလား။ ဒါ စင္ကာပူ standard ကို ကြ်န္ေတာ္တု႔ိသူေဌးက အႀကံအဖန္လုပ္ကာ ေက်ာ္လႊားခ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါ သူတစ္ဦးထဲမဟုတ္။ စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံလံုး သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္၏။

S Pass မွန္လွ်င္ အနည္းဆံုး လခ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၈၀၀ ေပးရမည္။ ေနာက္ၿပီး ေငြသားႏွင့္ေပးလို႔မရ။ အေထာက္အထားရ ေအာင္ Bank Transfer ျဖင့္ ေပးရမည္။ သည္ကဲ့သို႔မေပးလွ်င္ သို႔မဟုတ္ မေပးဘဲ ေပးသည္ဟု လိမ္ညာလွ်င္ ဒါဏ္ေငြ ဘယ္ေလာက္၊ ေထာင္ဒါဏ္ဘယ္ေလာက္ ဟု ဥပေဒျဖင့္ ျပဌာန္းထားသည္။ ဒါေလးမ်ား။ ေပးတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လဲ။ အလုပ္သမား၏ account အတြင္းသို႔ ၁၈၀၀ အျပည့္ထည့္ ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ၉၀၀ ျပန္ေတာင္းသည္။ လြယ္ပါ့။ နင္တို႔ ဥပေဒေလာက္ကေတာ့။

Employment of Foreign Manpower Act (Chapter 91A) ၏ First Schedule အပိုဒ္ ၂၀၊ ၂၁ ႏွင့္ ၂၂ မ်ားတြင္ အလုပ္ရွင္ တစ္ဦး အေနႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား၏ လစာေငြထဲမွ ျဖတ္ပိုင္ခြင့္မရိွေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို ေဖာ္ျပထားရာ ဤအထဲတြင္ ေအးဂ်င့္ဖီးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဥပေဒကမည္သို႔ပင္ျပဌာန္းထားသည္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိဳ႔အလုပ္ရွင္မ်ားက အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ေအးဂ်င့္ဖီးယူပါသည္။ (က်ဳပ္တို႔က သူတို႔မိသားစု အဆင္ေျပပါေစ ဆိုၿပီး သူ႔ကို အလုပ္ခန္႔လိုက္လို႔ သူတို႔က က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ကန္ေတာ့တာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေအးဂ်င့္ဖီးေတာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မို႔လား၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ။)

ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္မွာ ပိုက္ေရွာ့ေျပးလိုက္၊ Keppel ရံုးမ်ားေျပးလိုက္၊ စတို ေျပးလိုက္၊ သေဘၤာေပၚတက္လိုက္ ဆိုေတာ့ သြားေရးလာေရး အဆင္းေျပေစရန္ မာလာက စက္ဘီးတစ္စီး ေပးပါသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္ကေလးျဖစ္၏။ သြားရလာရတာ အေတာ္ အဆင္ ေျပသြားသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေ၀းပင္မေ၀းလွေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနရတာ မသက္သာလွပါ။ သို႔ ေပးပင္ေပးေသာ္ျငားလည္း ၾကာၾကာမခံလိုက္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္စီးၿပီး စက္ဘီးကို လူခိုးခံလိုက္ရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္ဘီးမ်ားမွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ရံုးေရွ႔၌ သည္အတိုင္း ေသာ့ခတ္ထားခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ ညပိုင္း လူရွင္းခ်ိန္ လာမ, သြားျခင္းျဖစ္ပါ၏။ QCV က မင္းေသာ့ေလးက ေသးတာကိုးကြ ဟု ဆို၏။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ေသာ့ႀကီးႀကီးခတ္ထားေသာ သူ႔စက္ဘီး လွလွ ကေလးမွာလည္း အခိုးခံလိုက္ရေတာ့သည္။

အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္လာ၍ စင္ကာပူမွ စက္ဘီးသူခိုးမ်ားအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူ ေရာက္စက ဓါတ္တိုင္မ်ား၊ လမ္းေဘး သံျခံစည္းရိုးမ်ားတြင္ ေရွ႔ဘီးခ်ည္း ေသာ့ခတ္ထားေသာ စက္ဘီးေခြမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေသာ့ခတ္ လွ်က္သား စက္ဘီးေဘာ္ဒီမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေတြ႔ရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ဒီလူေတြ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား တစ္ဘီးထဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ စက္ဘီးေဘာ္ဒီခ်ည္း ေသာ့ခတ္ထားရပါလိမ့္။ အေတာ္အူတဲ့ လူေတြပဲ ဟု ေတြးမိပါသည္။ ေနာက္မွ ေသာ့ခတ္ထားေသာ ဘီး၊ သို႔မဟုတ္ ေဘာ္ဒီကိုထားခဲ့ကာ က်န္သည့္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ျဖဳတ္ခိုးသြားမွန္း သိရပါ၏။ ၎တို႔ကို စက္ဘီးျပင္ဆိုင္မ်ားသို႔ သြားေရာင္းသည္။

အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ေလာ္ရီေပၚတြင္ ၀ါယာျဖတ္သည့္ပလိုင္ယာ အႀကီးႀကီးကို အဆင္သင့္ တင္ထားပါသည္။ ထုိပလိုင္ယာႀကီးမ်ားမွာ အားေကာင္းလွသျဖင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံုသံေခ်ာင္းမ်ားကို အသာေလး ျဖတ္ႏုိင္ပါသည္။ ဒရိုင္ဘာက ကားေမာင္းေနရင္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာသည္။ လူလစ္သည့္တစ္ေနရာရာတြင္ စက္ဘီး ေသာ့ခတ္ထားသည္ ေတြ႔ရပါက ကားကို လမ္းေဘး အသာထိုးရပ္ကာ ထိုသံျဖတ္ပလိုင္ယာႀကီးႏွင့္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ သံႀကိဳးကို ျဖတ္ကာ စက္ဘီးကို ေလာ္ရီေပၚမ, တင္သြား ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးျပန္မႈတ္ကာ တစ္စီးလွ်င္ ၃၀ ျဖင့္ သေဘၤာက်င္းမ်ားတြင္ လုိက္ေရာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမစက္ဘီး ေပ်ာက္သြား ေတာ့ ဤကဲ့သို႔စက္ဘီးတစ္စီးကို ၃၀ ေပးကာ ၀ယ္စီးရသည္။ ဤသို႔ခိုးသူမ်ားထဲတြင္ Tellus မွ Ah Low (အာ့ေလာင္း ဟု ေခၚ၏။) ဆိုသူ ဒရိုင္ဘာ တရုတ္အဖိုးႀကီးလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္က QC ဆိုေတာ့ သေဘၤာေပၚ အခ်ိန္ျပည့္သြားေနစရာမလို။ သို႔တိုင္ သူတို႔လုပ္ထားေသာ ပိုက္လိုင္းမ်ား ၾကည့္ရန္ မၾကာခဏဆိုသလို သေဘၤာေပၚတက္ရ၏။ သည္သို႔တက္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိဘာသာ အခ်ိန္ကို တိုင္မင္ကိုက္ထားရသည္။ သေဘၤာ ေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္ကို ကန္႔သတ္ထား၏။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မတိုင္မီ ၁၁း၃၀ မွ ၁၂း၀၀ ထိ တစ္ခ်ိန္၊ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ၄း၀၀ မွ ၄း၃၀ ထိ တစ္ခ်ိန္၊ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းလာသူမ်ားကို သေဘၤာေပၚ အတက္အဆင္းလုပ္သည့္ gang way (ကုန္းေဘာင္) မ်ားမွ ေစာင့္ဖမ္းကာ ဒါဏ္ေငြ ၅၀ ရိုက္ပါသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ႏွင့္ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေစာဆင္းမလာေစရန္ ကန္႔သတ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။

သို႔အတြက္ ထမင္းစားဆင္းေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ၁၂နာရီမတ္တင္းေလာက္တြင္ သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းၾကရန္ gang way အေပါက္၀၌ ရာႏွင့္ခ်ီေသာလူမ်ား တန္းစီေနသည္ကို တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ သေဘၤာေပၚ အတက္အဆင္းလုပ္သည့္ gang way မွာ ေရွ႔ဘက္တြင္ တစ္ေပါက္၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္ေပါက္။ စုစုေပါင္းမွ ႏွစ္ေပါက္မွ်သာရိွရာ ရာဂဏန္းမွ်ရိွေသာ သေဘၤာေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ ေနသူမ်ားမွာ ထိုအေပါက္တြင္ သူ႔ထက္ငါ အတင္းလုယက္ တန္းစီၾကပါသည္။ မစီလို႔ကလည္း မျဖစ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ စုစုေပါင္းမွ ၁၂ နာရီမွ ၁ နာရီ ထိ တစ္နာရီမွ်သာ ရသည္ျဖစ္ရာ ထိုတစ္နာရီအတြင္း သေဘၤာေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္၊ ကန္တင္းသို႔လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္၊ ကန္တင္းတြင္ ထမင္း၀ယ္ရန္ တန္းစီခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္။ ကန္တင္းမွ သေဘၤာေပၚျပန္တက္ခ်ိန္ စုစုေပါင္းကို ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ နားခ်ိန္မွာ နာရီ၀က္ပင္မက်န္။ သို႔အတြက္ ကန္တင္းသို႔ အလ်င္ေရာက္ကာ ထမင္းအလ်င္တန္းစီႏုိင္ေရးအတြက္ gang way တြင္ အေျပးအလြား တန္းစီၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အလုပ္လုပ္ရင္း ျပန္ဆင္းခ်ိန္ေနာက္က်၍ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခါမ်ားႏွင့္ႀကံဳရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူတို႔ေနာက္မွ တန္းမစီဘဲ ဆင္းလိုက္ေလ့ရိွပါသည္။ သူတို႔လို ၁ နာရီတီးသည္ႏွင့္ သေဘၤာေပၚ ျပန္တက္စရာ မလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ Gang way တြင္မူ တန္းစီသူမ်ားကို ထိန္းရန္ Keppel မွ supervisor မ်ား၊ Safety မ်ား ေစာင့္ၾကပ္ေနပါ၏။ သူတို႔မွာမူ အားလံုးဆင္းၿပီး သြား၍ သေဘၤာေပၚတြင္ လူမက်န္ေတာ့မွ ဆင္းလာၾကရသည္။

ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္အၿပီး ၁ နာရီတြင္ အလုပ္ျပန္စပါသည္။ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္၊ အလုပ္ျပန္စခ်ိန္မ်ားတြင္ သေဘၤာက်င္းမွ ဥၾသ မႈတ္ကာ အခ်က္ေပး၏။ ထိုအခ်က္ေပးသံၾကားလွ်င္ သေဘၤာေပၚ အတက္အဆင္း လုပ္ၾကရသည္။ ၁ နာရီ ဥၾသဆဲြ၍ အလုပ္ျပန္စခ်ိန္တိုင္ မထေသးပဲ ဇိမ္ႏွင့္ ဆက္ႏွပ္ေနသူမ်ားကို keppel မွ supervisor မ်ား မိသြားပါက ေပးလိုက္ဦး၊ ဒါဏ္ေငြ ၅၀။

ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္ တစ္ခါက ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရေပါက္ တိုးမိေသး၏။ မာလာေပးသည့္ စက္ဘီးကေလးရလာေတာ့ ဟိုသည္ သြားရတာ အဆင္ေျပသြားသည္။ သည္တြင္ သြားရင္းလာရင္းမွ Keppel Pipe shop ထဲ စက္ဘီးစီး၀င္သြားမိသည္။ ေရာက္စဆိုေတာ့ အထာမနပ္ေသး။ သည္တြင္ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အလုပ္ေႏွးသည္ဟု complain လုပ္သည့္ Ng ဆိုသူက တားကာ ဒါဏ္ရိုက္ပါသည္။ သူက ျဖတ္ပိုင္းကေလးထုတ္ကာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္၏။ သည္လက္မွတ္ႏွင့္ ဒါဏ္ေငြသြားေဆာင္ရန္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔လံုးလုပ္မွ ၂၄ က်ပ္ရတာ။ ဒါဏ္ေငြက ၅၀ ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးမ်က္လံုးျပဴးသြားသျဖင့္ မာလာ့ထံ အျမန္ေျပးကာ ငါမသိလို႔ပါကြာ ဟု အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာရ၏။ မာလာလည္း ထိုစလစ္ကေလးယူလွ်က္ ၀ပ္ေရွာ့သို႔လုိက္သြားကာ ထိုသည့္ မစၥတာအန္းကို ေျပာျပေတာင္းပန္လိုက္မွ ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရမည့္ေဘးမွ လြတ္ကင္းေလသတည္း။ ကြ်န္ေတာ္ မာလာ့ကို အေတာ္ ေက်းဇူးတင္သြားပါသည္။

Keppel တြင္ ဒါဏ္ေငြေဆာင္ၾကရသည့္ ကိစၥမွာ သိပ္အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ။ သေဘၤာေပၚတြင္ ခိုးၿပီး ရႈရႈေပါက္မိသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သေဘၤာေပၚမွ အဆင္းတြင္ ပ်င္းသျဖင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ gang way မ်ားမွမဆင္းဘဲ ျပင္ဆင္ရန္ သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို ေဖာက္ထားသည့္အေပါက္ႏွင့္ ကုန္းေပၚသို႔ဆက္ထားသည့္ အခင္းျပားမွ ခိုးဆင္းမိသျဖင့္လည္းေကာင္း တစ္ေၾကာင္းမဟုတ္ တစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဒါဏ္ေငြတပ္ခံရတတ္ပါသည္။

တစ္ခါကမူ ကြ်န္ေတာ့လက္ေအာက္မွ ကုလားကေလးမွာ အလုပ္ကလည္းပင္ပန္း၊ ေနကလည္းပူ၊ ေဆာင္းထားရေသာ ခေမာက္ (Helmet) ႀကီးကလည္းေလး ဆိုေတာ့ ပိုက္ေပၚထိုင္ကာ ခေမာက္ကို ခဏခြ်တ္မိပါသည္။ ဘယ္တံုးကတည္းက ေခ်ာင္းေနသည္မသိ။ သူ ခေမာက္ခြ်တ္လိုက္သည့္ ခဏတြင္ပင္ အင္မတန္ အေပါက္ဆိုးလွေသာ မ်က္ႏွာတြင္ေက်ာက္ေပါက္မာမ်ားႏွင့္ တရုတ္ safety တစ္ေကာင္ ခ်က္ျခင္းေပါက္ခ်လာကာ ကုလားကေလးကို ဖမ္းပါေတာ့သည္။ တစ္ေန႔မွ ၁၆ က်ပ္ရေသာ ကုလားကေလးခမ်ာ ဒါဏ္ေငြ ၅၀ ေဆာင္ရမည္ ဆိုေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ထံသြားကာ သူ ငါ့အလုပ္သမားကေလးပါကြာ။ ငါေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ အိုက္လြန္းလို႔ ခု ခဏခြ်တ္မိတာပါ။ ငါသိရင္ ဒီလိုမျဖစ္ရပါဘူး ဟု သြားေတာင္းပန္ကာမွ ကိုယ္ေတာ္က သေဟာက္သဟာႏွင့္ ဟင္၊ မင္းက ဘာေကာင္မို႔လို႔ ငါ့ကိုလာေျပာရတာလဲ။ မင္းက သူ႔ supervisor ဆိုရင္ မင္းကိုပါ ဖမ္းလို႔ရတယ္။ မင္းနားလည္လား ဟု ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္းပါသည္။ လူအမ်ားေရွ႔မွာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရွက္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပဲ အသာ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ပါသည္။ သူတို႔က အထက္က၊ ကိုယ္ကေအာက္က။

(၁၀) သူတို႔ဆီက ယဥ္ေက်းမႈ

ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္စက သူတို႔ေတြ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာကို နည္းနည္းမွ သေဘာမက်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ အကြာႀကီးကြာလွသည္။ သည့္အတြက္ အလြန္နာသာခံခက္ ျဖစ္မိသည္။ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ႏိုင္ငံမ်ိဳးစံုက လူမ်ိဳးစံု၊ စရိုက္မ်ိဳးစံု၊ အလႊာမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာမ်ိဳးစံု၊ စကားမ်ိဳးစံု။ ေနာက္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မ်ိဳးစံု။

ျမန္မာျပည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ပတ္၀န္းက်င္က တကၠသိုလ္ဆိုေတာ့ ဆက္ဆံရသူမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာဆရာမ အမ်ားစုျဖစ္သျဖင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရိွသည္။ ယခုလို ျဗဳန္းစားႀကီး သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ထိေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အထာမက်ႏိုင္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြမွာ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္၏ အဆံုးအမေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာၾကသည္ျဖစ္ရာ အင္မတန္ရိုင္းလွေသာ သူေတြေတာင္ သူတို႔ေလာက္မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ “ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနား” ဆိုတာရိွသည္။ ဆရာသမားဆိုလွ်င္၊ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးဆိုလွ်င္၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူမ်ားကိုဆိုလွ်င္ အရိုအေသေပးၾကရမည္မွန္း တကူးတကသင္ေပးေနစရာကို မလို။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္ဆံလွ်င္ အျပန္အလွန္ ရိုေသေလးစား စြာ ဆက္ဆံၾကသည္။ စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိုးသက္သာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာသည္။ အရက္၀ိုင္း ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကသည့္အခါမ်ားမွလဲြ၍ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆဲလားဆိုလားေျပာတာ၊ နင္ပဲငဆေျပာတာ ရွာမွရွားထဲကျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္ အရာရိွဆိုလွ်င္ မိမိအဆင့္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ ေနထိုင္ျပဳမူ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ ဆဲကာဆိုကာ ေျပာေသာ အရာရိွကို ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ မႀကံဳခဲ့ရစဖူး။ အဲေလ၊ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ရတာက တကၠသိုလ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အျခား ျမန္မာအရာရိွလူႀကီးမ်ားလည္း လူလည္ေခါင္တြင္ ဆဲဆိုေျပာတာ ရိွမည္မဟုတ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ ပါသည္။

Keppel သေဘၤာက်င္းေရာက္သြားေတာ့ ပထမဦးဆံုးႀကံဳရသည္မွာ ေျခေထာက္ႏွင့္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ရိုးေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ေရာက္စဆိုေတာ့ မသိ။ ဒါ ငါ့ကို သက္သက္ေစာ္ကားတာ ဟု ထင္မိသည္။ ေျမႀကီးေပၚရိွ ပစၥည္းတစ္ခုခုကိုျပခ်င္လွ်င္ ေျခ ေထာက္ႏွင့္ ထိုးျပသည္။ အစေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သည္လို ေျခေထာက္ႏွင့္ျပတာကို ကန္႔ကြက္ေသးသည္။ သူတို႔ႏွင့္ စကားမ်ားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဒါ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈေပဘဲ ဟု နားလည္ရသည္။

ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ရိုေသေလးစားမႈမရိွ။ အဆဲမပါဘဲ စကားမေျပာတတ္။ မနက္မိုးလင္း ကတဲက ဆဲလိုက္ၾကသည္မွာ မိုးမႊန္ေနသည္။ F x x king ဆိုသည္ကို သူတို႔က ထမင္းစားေရေသာက္ ေျပာေနၾကသည္။ ေယာက္်ားပစၥည္း၊ မိန္းမပစၥည္း အစံုဆဲသည္။ လူႀကီးကလည္း လူငယ္ကိုဆဲသည္။ လူငယ္ကလည္း လူႀကီးကိုမခန္႔၊ ျပန္ဆဲသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စိတ္ထဲမေတာ့ ဘယ္လိုမွ ခံစားရပံုမေပၚပါ။ ေျပာရိုးေျပာစဥ္၊ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ဆဲတာကလည္း အစံုျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ပ်က္ႏွင့္ ဆဲသည္။ တရုတ္လိုဆဲသည္။ မေလးလိုဆဲသည္။ ကုလားလုိေတာင္ ဆဲလိုက္ေသး။

ဒါ အလုပ္သမားေတြအၾကားမွာတင္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔လူႀကီး၊ အရာရိွမ်ားလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀းတြင္လည္း မထူးပါ။ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားအေနႏွင့္လည္း ကိုယ့္အထက္အရာရိွမို႔ အရိုအေသေပး၊ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာ မေတြ႔ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူေဌးမွာလည္း အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူကေအာ္လိုက္၊ သူ႔အလုပ္သမားေတြက ျပန္ေအာ္လိုက္။ သူတို႔ဟာႏွင့္ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္လို႔။

သူေဌးမွာ ညေနပိုင္း ျပန္ခါနီးလွ်င္ ၀တ္ထားေသာ အိုဗာေဟာႀကီးကို ခြ်တ္ကာ အရပ္၀တ္၊ အရပ္စားမ်ားႏွင့္ ျပန္လဲပါသည္။ လဲသည္ဆုိရာတြင္ ကြယ္ရာေထာင့္ရာတြင္ လဲသည္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးခန္းအတြင္းတြင္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႔၌ under wear (အတြင္းခံေဘာင္းဘီ) ကေလးမွ်ခ်န္ကာ အကုန္ခြ်တ္ခ်လိုက္လွ်က္ လဲျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါ သူတစ္ဦးတည္း မဟုတ္။ Ah Wee လည္း သည္အတိုင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ရိုးလို႔။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီသာခ်န္လွ်က္ အ၀တ္အားလံုးကို လူၾကားသူၾကားထဲ ခြ်တ္ခ်မည့္ အရာရိွျဖစ္ေစ။ အျခား ေယာက္်ားတစ္ဦးဦးျဖစ္ေစ ရိွမည္မထင္ပါ။

သူတို႔ သန္႔မလိုလိုႏွင့္ ညစ္ပတ္တာက တစ္မိ်ဳး၊ ျမန္မာျပည္တြင္ သန္႔မလိုလိုႏွင့္ ညစ္ပတ္တာက တစ္မ်ိဳး။ သူ႔ဓေလ့ႏွင့္သူ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္ ထမင္းဆိုင္မ်ားတြင္ ထမင္းစားလိုလွ်င္ ေနာက္ေဖး ခ်က္သည့္ျပဳတ္သည့္ေနရာ၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ေဆးသည့္ေနရာမ်ားကို ေယာင္လို႔မွ သြားမၾကည့္ပါေလႏွင့္။ စားထားသမွ် အကုန္ျပန္အန္ထြက္လိမ့္မည္။ သိလွ်င္ေသာ္မွ မသိေယာင္ ေဆာင္ထားပါ။ သည္ေတာ့မွ ထမင္းစားလို႔ျဖစ္မည္။

စင္ကာပူမွာက် တစ္မိ်ဳး။ ခ်က္သည့္ျပဳတ္သည့္ေနရာ၊ ေဆးေၾကာသည့္ေနရာမ်ားတြင္ သန္႔ပါသည္။ သူတို႔က ေရကို အေပါသံုးကာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည္။ မလုပ္လို႔လည္းမရ။ ထိုဆုိင္မ်ားကို NEA (National Environment Agency) က အျမဲစစ္သည္။ သူတို႔သတ္မွတ္ ထားေသာ က်န္းမာေရးစံႏံႈးမ်ားႏွင့္ မညီညြတ္လွ်င္ ေရာင္းခ်ခြင့္လိုင္စင္ကို သိမ္းလို႔ရသည္။ လိုင္စင္အသိမ္းခံရၿပီး သည္အတိုင္း ဆုိင္ျပန္ဖြင့္လို႔ မရ။ စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္နည္းသင္တန္း ျပန္တက္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရၿပီဆိုမွ လိုင္စင္ျပန္ေလွ်ာက္။ သို႔ေသာ္ စားသည့္ေသာက္သည့္ေနရာတြင္မေတာ့ အင္မတန္ ပက္စက္လွသည္။

၀က္ေမြးဖူးသူမ်ား သို႔မဟုတ္ ၀က္ေမြးသည္ကို ေလ့လာဖူးသူမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ၀က္ျခံသို႔ေရာက္ဖူးသူမ်ား ၀က္စာက်င္းတြင္ ၀က္မ်ားစားေနသည္ကို ျမင္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ၀က္စာခြက္ထဲမွ အစာမ်ားကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ေကာ္ၿပီး တပ်ပ္ပ်ပ္ႏွင့္စားကာ ၀က္စာက်င္းေဘး နားတြင္ အစာမ်ားဖိတ္စဥ္ ေပပြ၊ ညစ္ပတ္ေနပါသည္။

သူမ်ားစားတာကို ၀က္စားတာႏွင့္ မႏိႈင္းေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔စားသည္မွာ သည္အတိုင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဟင္းကို စားလို႔ရတာ ေရြးခ်ယ္မစားဘဲ အကုန္ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီးမွ စားမရတာမ်ားကို တစ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေထြးထုတ္လိုက္ၾကသည္။ ဥပမာ - သူတို႔က ၾကက္သြန္ျဖဴဥကို ျမန္မာမ်ားလို ဟင္းထဲသို႔ အခြံႏႊာ၊ ထုေထာင္းထည့္တာမဟုတ္ဘဲ အခံြမ်ားႏွင့္ ဥလိုက္ထည့္ပါသည္။ စားသည့္အခါတြင္ ထို ၾကက္သြန္ျဖဴဥကို အလံုးလိုက္ပင္ ပါးစပ္ထဲထည့္၀ါး၏။ ေနာက္မွ ဖီြးဖီြးႏွင့္ အခြံမ်ားကို စားပဲြေပၚ ေထြးထုတ္ပါသည္။ ပုဇြန္စားရာတြင္လည္း သည္အတိုင္းပင္။ ပုဇြန္ခံြမ်ားကို ပါးစပ္မွစားပဲြေပၚသို႔ တဖြီးဖြီးႏွင့္ ေထြးထုတ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ သူတို႔ထမင္းစား ေသာ ေနရာသို႔ သြားၾကည့္လိုက္ပါက ထမင္းလံုးမ်ား၊ ဟင္းစဟင္းနမ်ား၊ ငါးရိုးမ်ား၊ ပုဇြန္ခံြမ်ား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴခံြမ်ား စသည္တို႔ ရႈပ္ပြညစ္ပတ္ ေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စားၿပီးသားထမင္းပန္းကန္မ်ား လုိက္သိမ္းေသာ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးမ်ားက မျပတ္လိုက္သိမ္း၊ သိမ္းရင္းလည္း စားပဲြကိုလည္း အ၀တ္ေရစိုႏွင့္ သန္႔ရွင္းေရး မျပတ္လုပ္ေနသျဖင့္သာ စားပဲြမ်ားမွာ သန္႔ရွင္းေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကုလားမ်ား စားတာက် တစ္မ်ိဳး။ သူတို႔က ထမင္းကို လက္ႏွင့္စားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာမ်ားလည္း လက္ႏွင့္စားတာပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ စားပံုခ်င္းကြာသည္။ သူတို႔က ထမင္းေပၚသို႔ ဒါးလ္ (Dahl) ေခၚ ဟင္းရည္မ်ား ေလာင္းခ်ကာ လက္ႏွင့္ပယ္ပယ္နယ္နယ္ နယ္သည္။ နယ္ရာတြင္ လက္ဖ၀ါးျပင္တစ္ခုလံုးႏွင့္ နယ္ျခင္းျဖစ္၏။ ပထမ လက္ဖ၀ါးျပင္ႏွင့္ ဖိကာဆဲြသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ႏွင့္ ဖြသည္။ သည့္အတြက္ လက္ေကာက္၀တ္ေအာက္ လက္၀ါးျပင္တစ္ခုလံုးမွာ လက္ဖ၀ါးေရာ လက္ဖမိုးမွာပါ ထမင္းလံုးမ်ား၊ ဟင္းရည္မ်ားႏွင့္ ေပက်ံကုန္ပါသည္။ ဤဟင္းရည္မ်ားေပက်ံေနေသာ လက္ကို လွ်ာႀကီးတန္းလန္းထုတ္လွ်က္ အားရပါးရ လ်က္လိုက္ပါေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခုန နယ္ဖတ္ထားေသာ ထမင္းကို လက္ႏွင့္ႀကံဳးလွ်က္ လွ်ာႀကီးကို အသားကုန္ထုတ္ကာ စားပါသည္။ သူတို႔က ထမင္းကို ပန္းကန္ႏွင့္မစား။ ပန္းကန္ထဲ စကၠဴ သို႔မဟုတ္ ငွက္ေပ်ာဖက္ခင္းကာ စားသည္။



သည္တြင္ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုသည္မွာ သူတို႔ ဟင္းခ်က္ပံုျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမန္မာဆိုေတာ့ ျမန္မာလိုခ်က္တာသာ ႀကိဳက္ပါသည္။ တရုတ္က တရုတ္လိုခ်က္တာႀကိဳက္မည္။ မေလးက မေလးလိုခ်က္တာ ႀကိဳက္မည္။ ကုလားက ကုလားလိုခ်က္တာ ႀကိဳက္မည္။ ခက္သည္မွာ သူတို႔တုိ္င္းျပည္တြင္ ကုလားစာ၊ မေလးစာ၊ တရုတ္စာမ်ားကို ကန္တင္းတိုင္းရႏိုင္ေသာ္လည္း ျမန္မာစာမွာ ရဘို႔ မလြယ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဤအစားအစာသံုးမိ်ဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရြးရသည္။

တရုတ္ဟင္းမ်ားမွာ ပဲငံျပာရည္မ်ား နင္းကန္ထည့္၏။ အသီးအရြက္က်ေတာ့ ေရလံုျပဳတ္၊ သို႔မဟုတ္ပါက ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ေၾကာ္သည္။ ၀က္သားကိုလည္း ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ခ်က္သည္။ အကယ္စင္စစ္၊ ခ်က္သည္ဟုပင္ မဆိုႏိုင္ပါ။ ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ျပဳတ္ထားတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ထမင္းစားေသာအခါ ထို ၀က္သားျပဳတ္ထားေသာ ပဲငံျပာရည္ႏွင့္ ဆန္းစားၾကသည္။ ဤပဲငံျပာရည္ႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္ မုန္းပါသည္။ ေရာက္စက ေအာင့္အည္းကာ ျဖစ္ညွစ္စားႏုိင္ေသးသည္။ ခုေတာ့ မစားႏုိင္ေတာ့ပါ။ အျခား ပဲငံျပာရည္ မပါေသာဟင္းကိုသာ ေရြးပါသည္။ သို႔တိုင္ ကိုယ္ေတာ္ တို႔က ေစတနာေတြပိုကာ လက္ျမန္ေျချမန္ႏွင့္ ထမင္းကို ပဲငံျပာရည္မ်ား ဆမ္း ဆမ္း လႊတ္လိုက္တတ္ၾက ပါေသးသည္။ သူတို႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနၿပီး ပဲငံျပာရည္မဆမ္းဘို႔ အလွ်င္အျမန္တားရသည္။

မေလးဟင္းမ်ားမွာေတာ့ သူတို႔အေခၚ ကာရီေပါင္ဒါ (curry powder) ေခၚသည့္ ဟင္းခတ္အမံႈ႔မ်ား (ျမန္မာျပည္တြင္သံုးသည့္ နႏြင္းမံႈ႔ကဲ့သို႔ - သို႔ေသာ္ သူတို႔ကာရီေပါင္ဒါက အစံုစပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္) နင္းကန္ထည့္ပါသည္။ စပ္သလိုလို၊ ခ်ိဳသလိုလို။ ေနာက္ၿပီး အုန္းႏို႔မ်ားလည္း ထည့္ခ်က္ပါေသး၏။ မေလးအစားအစာမ်ားအနက္ ကြ်န္ေတာ္မႏွစ္သက္ဆံုးမွာ ျငဳပ္ဆီမ်ားနီရဲေနေအာင္ ထည့္ေၾကာ္ ထားသည့္ မေလးေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါစားဖူးၿပီးကတည္းက တပ္လန္သြားပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ကို ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာလည္း မေလးရွားေခါက္ဆဲြေၾကာ္၊ ပသွ်ဳးထမင္းေၾကာ္မ်ား စားဖူးပါသည္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းသလို ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ မေလးမ်ားကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ေသာ မေလးေခါက္ဆဲြေၾကာ္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ စားလို႔မရပါ။

ကုလားစာမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွ ကုလားစာႏွင့္ အတန္ငယ္ ဆင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္မွ ကုလားစာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါးစပ္ႏွင့္အကိုက္ ခ်က္ထားသျဖင့္ စားလို႔ရသည္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူကန္တင္းမ်ားမွ ကုလားစာမ်ားကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါ။ ကုလားစာမွန္လွ်င္ နံမည္၊ စပ္မည္၊ ပူမည္။ ဒန္ေပါက္ခ်င္း အတူတူ သူရို႔ဒံေပါက္က ျမန္မာျပည္မွ ဒံေပါက္လို စားလို႔ မေကာင္းပါ။ ေစ်းမွာလည္း ရိုးရိုးထမင္းႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေစ်းႀကီးေသာ (restaurant) ကုလားဆိုင္မ်ားမွ အစားအေသာက္မ်ားမွာမူ ေကာင္းပါသည္။ မဆာလာ ဒိုေဆ၊ ခ်ာပါတီမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ စားျဖစ္ပါသည္။

စားေသာက္ၿပီးၾကလွ်င္ ေန႔လည္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ၾကပါသည္။ အိပ္ၿပီဆိုလွ်င္လည္း ေတြ႔သည့္ေနရာတြင္ ႀကံဳသလို လွဲအိပ္လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္သာေရွ႔တြင္လည္းေကာင္း၊ ကန္တင္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ေလွခါးေအာက္မ်ားတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနရာလပ္ရိွလွ်င္ သူတို႔အတြက္ အိပ္လို႔ျဖစ္ၿပီ။ အိပ္သည္ဆိုရာ၌ ေခါင္းအံုး အေထြအထူးရွာေနစရာမလို။ စီးထားေသာ ဖိနပ္ (safety shoe) ကို ခြ်တ္ကာ ေခါင္းအံုးအိပ္ၾကသည္။ အင္မတန္ထူးဆန္းေသာ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ပါ၏။



ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာ ဘုန္းတို႔ကံတို႔ဆိုတာလည္း ရိွပံုမရ။ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ ႀကိဳးတန္းေအာက္၀င္လွ်င္ ဘုန္းကံနိမ့္တတ္သည္ ဟု အယူရိွသည္။ မိန္းမ အသံုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေယာက်္ားအ၀တ္အစားမ်ား အတူေရာထားေလ့မရိွ။ အမ်ိဳးသမီးလံုခ်ည္မ်ားကို အျမင့္ (ေခါင္း အထက္) တြင္ လွမ္းရိုးထံုးစံမရိွ။ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီမ်ားကို လူျမင္ကြင္းတြင္ မလွမ္း။ ကြယ္ရာေထာင့္ရာ တြင္ လွမ္းၾကသည္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္အင္မတန္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး၏ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္ပါသည္။


သူတို႔ကေတာ့ အာ၊ အ၀တ္ပဲ၊ ဘာကြာတာလိုက္လို႔ ဟု သေဘာထားပံုရပါသည္။ ေျခအိတ္မ်ား၊ မိန္းမေဘာင္းဘီမ်ား၊ ဘရာစီယာ မ်ား၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမ်ားကို ေယာက္်ားအကႌ်မ်ား၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါမ်ား၊ ေခါင္းအံုးစြပ္မ်ား ႏွင့္ အတူေရာေလွ်ာ္၊ အတူေရာလွန္းပါသည္။ လွန္းသည္ဆိုရာတြင္ နိမ့္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေခါင္းေပၚကတန္းျဖစ္ေစ၊ ဧည့္ခန္းတြင္ျဖစ္ေစ လွန္းပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးမွ တရုတ္မကေလးက စရင္းေနာက္ရင္း သူ႔ထက္ႀကီးေသာ တရုတ္ႀကီးကို ေျခေထာက္ႏွင့္လွမ္းကန္လိုက္တာ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ယဥ္ေက်းမႈအရ အလြန္ရိုင္းေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔အဖို႔ေတာ့ သာမန္ သမားရိုးက် အျပဳအမူတစ္ခု သာ ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူေရာက္စကသာ သည္အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ ေနပံုထိုင္ပံုမ်ားကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ခုေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါ။ ဒါ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ ဟု သေဘာထားလိုက္ပါသည္။

တဆက္တည္းေျပာခ်င္သည္မွာ ျမင္ေနက်၊ ေတြ႔ေနက်ျဖစ္၍ အထူးအဆန္းဟု သေဘာမထားေတာ့ေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚ၊ ရထား ေပၚမ်ားတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ေယာက်္ားႏွင့္မိန္းမ ပလူးေနသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္ခ်င္းအပ္၊ အတင္းအက်ပ္ဖက္ထား ကာ လူၾကားထဲတြင္ ဟိုပြတ္သည္ပြတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ တျပြတ္ျပြတ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဒါလား ယဥ္ေက်းမႈ။ သိပ္မၾကာခင္ တေလာက ရထားေပၚတြင္ သည္ကဲ့သို႔ ပြတ္ေနေသာ အတဲြတစ္တဲြကို ေတြ႔ရ၏။ သည္ကဲ့သို႔အတြဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ခိုင္းေနေလ့ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေျပာေနေသာ စကားသံၾကားလိုက္မွ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား။ ျမန္မာေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ အတုခိုးတာကလည္း ျမန္ ျမန္လွခ်ည့္။ ေကာင္းတာသာ အတုမခိုးခ်င္ေနရမယ္။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ သင္ေပးစရာမလိုပါ။

စင္ကာပူေပါက္ သို႔မဟုတ္ စင္ကာပူတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းလာသည့္ ကေလးမ်ားမွာ သည္အတုိင္း ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ကိုး။ ဘယ္လိုမွတားလို႔ရမည္ မဟုတ္။ ယခုပင္လွ်င္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ား ၀တ္စားထားသည္မွာ စကားသာမေျပာလွ်င္ ျမန္မာဟုပင္ မထင္ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ old model, out dated ႀကီးမ်ား ျဖစ္သြားပါၿပီ။

- - - - - - - - - - - - x x x - - - - - - - - - - - - -