ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂)

ဒုတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ပထမ ၂ ႏွစ္)

(၅) စင္ကာပူသို႔ ေရာက္ရိွျခင္း

ေလယာဥ္ႀကီး ေလေပၚပ်ံတက္ရန္ ေျပးလမ္းေပၚတြင္အရိွန္ယူကာ တအားစ’ ေျပးလိုက္သည္ႏွင့္ ရင္ထဲတြင္လွပ္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ မေဖာ္ျပႏုိင္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ကို ခံစားလိုက္ရပါသည္။ သည္ေ၀ဒနာမ်ိဳးကို မိသားစုႏွင့္ခဲြခြာကာ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ယခုမွစတင္ထြက္ခြာလာသူ တိုင္း ခံစားရလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေလယာဥ္ေပၚမွစီးၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းသလိုလို ခံစားမိပါသည္။ ထိုေန႔ထိုရက္မွစကာ ငါတို႔မိသားစုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ဘို႔ ဘယ္ႏွရက္လိုေသးတယ္ ဆိုသည္ကို ေန႔တိုင္းတြက္မိပါေတာ့၏။

သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရင္းလည္း ေကာင္းကင္တြင္ ျဖတ္ပ်ံသြားေသာ ေလယာဥ္တစ္စီးတေလကို ျမင္ရတုိင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းဆြတ္စိတ္မ်ား ေပၚမိပါသည္။ နက္ျဖန္ အိမ္ျပန္ရမဲ့ေန႔ဆို ဒီေန႔ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဘို႔ေကာင္းလိုက္မလဲ ဟုလည္း မၾကာခဏ ေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ စင္ကာပူေရာက္ခါစ ႏွစ္မ်ားသာျဖစ္ၿပီး ယခုေတာ့လည္း ရိုးသြားသျဖင့္ သိပ္အေထြအထူး မခံစားမိေတာ့ပါ။ ျမန္မာျပည္မွ မိသားစုထံျပန္ရသည္ကို ခဏအလည္သြားသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွ စင္ကာပူသို႔ျပန္လာမွ မိမိေနရပ္သို႔ ျပန္လာရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ကေျပာင္းၿပိ၊ ကေျပာင္းျပန္ ခံစားရပါသည္။

လူ႔စိတ္မ်ား ထူးဆန္းပါေပ့။

ခုမွသာ အေနၾကာလို႔ရိုးသြားရမည္။ ေရာက္စကေတာ့ စင္ကာပူဆိုတာ အလြန္ထူးဆန္းေသာ၊ ခမ္းနားေသာ၊ လွပေသာၿမိဳ႔ႀကီး ျဖစ္သည္။ လမ္းႀကီးေတြကလည္း ေကာင္း၊ ကားေတြကလည္း အသစ္၊ လူေတြၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကလူေတြလို ခပ္စုတ္ စုတ္ကေလးေတြ မဟုတ္။ ေတာက္လို႔ေျပာင္လို႔။ သစ္သစ္လြင္လြင္၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့။ ဘယ္ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္။ အရာရာ အထူး အဆန္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေယာက္ (၂၀) ပါ လူစုကို ေလဆိပ္တြင္ ကုမၸဏီမွ လာႀကိဳေနသည္။ လာႀကိဳေသာေလာ္ရီကားျဖင့္ပင္ သူတို႔ေခၚ ရာ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမဆံုးေနရသည္မွာ Yishun တြင္ ျဖစ္၏။ Sembawang Road ေပၚက ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတစ္လံုး၏ အေပၚထပ္ တြင္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ စားေသာက္ဆိုင္ရိွသည္။ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးလည္း ရိွသျဖင့္ စားေရးေသာက္ေရး အဆင္ေျပပါသည္။

ေလာ္ရီေပၚက ဆင္းၾကေတာ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး လူႀကီးႏွစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ luggage ကို အတင္းထမ္းေျပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ဘုမသိ၊ ဘမသိႏွင့္ သူတို႔ေနာက္ ေရာေယာင္လိုက္ခဲ့၏။ အိမ္ခန္းမွာ အိပ္ခန္းသံုးခန္း ပါသည္။ အခန္းမ်ားမွာ အေတာ္က်ဥ္းပါသည္။ ကုတင္သံုးလံုးကို နံရံသံုးဘက္တြင္ ကပ္ထားပါသည္။ အခန္းအလယ္တြင္ ကြက္လပ္တစ္ခုရိွရာ ထိုကြက္လပ္သည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ထမင္းစားရာ၊ အပန္းေျဖရာ၊ ေခတၱခဏထိုင္လိုကထိုင္ရာ မ်ိဳးစံုသံုးေနရာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

တစ္ခန္းကို ႏွစ္ထပ္ကုတင္သံုးလံုး ဆုိေတာ့ သံုးခန္းတြင္ ၁၈ ေယာက္။ က်န္သည့္ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အိမ္သာအနီးရိွ စတိုခန္း တြင္ ႏွစ္ထပ္ကုတင္တစ္လံုးႏွင့္ ေနရာခ်ေပးပါသည္။ တစ္ခန္းကို ၆ ေယာက္ေနရမည္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္စရိုက္ခ်င္း တူရာတူရာ ေနခ်င္ၾက သည္ေပါ့။ သည္တြင္ အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသား သူတို႔မွာ ကိုယ္ႏွင့္စရိုက္တူမည္ထင္သည့္ သူမ်ားရိွရာ အခန္းမ်ားတြင္ ေနရာယူၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေျခအေနကို အသာအကဲခတ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ဦးစရာမလို။ ခုနင္က ကြ်န္ေတာ့္ေသတၱာကို ထမ္းေျပးသြားသူ လူႀကီးႏွစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနရာခ်ေပးပါသည္။

ေနာက္မွသိရသည္မွာ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ ဦးဘေက်ာ္ႏွင့္ ဦးျမင့္လြင္ ျဖစ္၏။ ယခုလာေသာ အသုတ္ထဲမွ လူတခ်ိဳ႔ကို သူတို႔သိသည္။ ထိုသူတို႔ႏွင့္ တစ္ခန္းထည္းက်မွာ အလြန္ေၾကာက္သည္။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္ေစာင့္ေနၾကစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို အကဲ ခတ္ေနသလို ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ထိုသူႏွစ္ဦးမွ တေစ့တေစာင္းအကဲခတ္ ေနပါသည္။ ဒီလူ႔ၾကည့္ရတာ ခပ္ေအးေအးေနမဲ့ပံုဘဲ၊ ငါတို႔ သူနဲ႔ အတူေနရေအာင္ ဟု ရန္ကုန္ကတည္းက တိုင္ပင္လာကာ စင္ကာပူလည္းေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔ေနမည့္ အခန္းတြင္း အတင္း ဆဲြသြင္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ေရာက္ၿပီး ပစၥည္းပစၥယမ်ား ေနရာခ်အၿပီး ေအာက္ဆင္းလွ်က္ ထမင္းစားၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မမွာတတ္။ ယခင္က စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသူ ကိုထိန္လင္းက မေလးလိုလည္းေျပာတတ္သည္ႏွင့္ မွာေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထမင္းကို အကုန္မစား လိုက္ရ။ ထမင္းစားေနရင္းတန္းလန္း၊ ေရေသာက္ခ်င္လာသည္ႏွင့္ ထၿပီးေရဗူးသြား၀ယ္ေနတံုး ထမင္းပန္းကန္ကို လာသိမ္းသြား၏။ တစ္၀က္တပ်က္ႏွင့္ ၀ လိုက္ရသည္။ ထမင္းတစ္ပဲြ ၂ က်ပ္ခဲြ ဆိုေတာ့ အင္း၊ မဆိုးဘူးဟ ဟု ေတြးမိသည္။

ေရာက္ၿပီးမ်ားမၾကာမီပင္ အိုဗာေဟာႀကီး၀တ္လွ်က္ သူေဌးေရာက္လာပါသည္။ သံုးစဲြဘို႔ တစ္ဦးလွ်င္ ၅၀ စီ ထုတ္ေပး၏။ လခထုတ္ေတာ့ ျပန္ျဖတ္မည္ေပါ့။ ဘာေတြလုိသလဲ ၀ိုင္း၀န္းေျပာၾကဆိုၾကရင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလုိလိုေနရင္း ထန္းတက္လက္မွတ္ ရလာ ပါသည္။ ဟိုလူက ကြ်န္ေတာ့္ ကုတင္မွာ ဘာျဖစ္ေနလို႔ ေျပာေပးပါဦး ဆို သြားေျပာလိုက္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကလည္း ဘာလဲမရိွဘူး၊ ေျပာေပးပါဦး ဆို သြားေျပာလိုက္။ သံုးေလးဦးကို ေျပာေပးအၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူေဌး၏ အေဟာက္ကိုခံရပါေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ အင္း၊ ေဟာက္တာ ေတာင္ နည္းေသးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိျပဳမိပါေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဤအိမ္တြင္ေနစဥ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကုန္စံုဆိုင္မွ အဘြားႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔စားဘို႔ ပဲပင္ေပါက္မ်ား၊ ခရုမ်ား၊ ဂံုးမ်ား၊ ပိႏၷဲသီးမ်ား၊ ဟင္းႏုႏြယ္မ်ား စသည္ျဖင့္ မၾကာခဏ လာ လာေပးပါသည္။ အေမႀကီးကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

သူတို႔ေျပာလို႔ သိရသည္မွာ Keppel Shipyard တြင္ လုပ္ရမည္ ဆို၏။ အဆင္မေျပစရာေတာ့ ဘာမွမရိွပါ။ မနက္ ၅ နာရီခဲြ အိပ္ယာမွထ။ မနက္စာစားစရာရိွလွ်င္ စား။ ေန႔လည္စာဘို႔ ထမင္းထုပ္။ အ၀တ္အစားလဲ။ လိုတာယူ။ ၆ နာရီခဲြသည္ႏွင့္ ေအာက္မွာလာ ေစာင့္ေနေသာ ေလာ္ရီကားကေလးမွာ စထြက္ပါသည္။ မထြက္လို႔လည္းမျဖစ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနေသာ Yishun ႏွင့္ Keppel Shipyard မွာ နာရီ၀က္ခန္႔ ေမာင္းရသည္။ ၇ နာရီခဲြ ေဒါင္ကနဲထိုးသည္ႏွင့္ ဂိတ္ပိတ္ပါသည္။ တစ္မိနစ္မွ စြန္းလို႔မရ။ အလုပ္လာၾကသူ ရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဂိတ္ေပါက္တစ္ခုထဲ တိုးေ၀ွ႔၀င္ေနၾကရာ ေနာက္က်လွ်င္ ၀င္လို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။

(၆) Safety သင္တန္းမ်ား တက္ရျခင္း

စင္ကာပူေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလုပ္လုပ္လို႔မရေသး။ SOC (Safety Orientation Course ) ဆိုတာ တက္ရသည္။ စင္ကာပူ ေရာက္လာသူမွန္သမွ် လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္မီ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းစြာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေရးအတြက္ SOC တက္ရသည္။ သေဘၤာက်င္း တြင္ လုပ္မည့္သူမ်ားက Marine, ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္မည့္သူမ်ားက Construction, ဓါတုေဗဒစက္ရံုမ်ား တြင္ လုပ္မည့္သူမ်ားက Oil and Petrochemical, ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ား၊ စက္ရံုမ်ားတြင္လုပ္မည့္သူမ်ားက Manufacturing စသျဖင့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သင္တန္းမ်ား တက္ရသည္။

သင္တန္းကေတာ့ တစ္ရက္မွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ နံနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ သင္တန္းစသည္။ Slide presentation မ်ား၊ ဗီဒီယိုမ်ားျဖင့္ ရွင္းလင္းျပသကာ ညေန ၄ နာရီေလာက္တြင္ စာေမးပဲြ ေျဖရပါသည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေမးခြန္းမ်ားမွာ ဘာမွ မခက္ပါ။ မွားမွန္ေရာေထြး၊ အမွန္ေရြး (MCQ – Multiple Choice Question) ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာတတ္သူမ်ားအဖို႔ မေထာင္းတာလွ။ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျဖကာ ေအာင္မည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္လိုမတတ္လွ်င္မူ ေအာင္ဘို႔ခဲယဥ္းမည္။ တစ္ခါေျဖလို႔ မေအာင္ လွ်င္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျဖ။ သံုးခါေျဖလို႔မွ မေအာင္လွ်င္ work permit ထုတ္မေပး။ ေနရပ္သို႔ ျပန္လႊတ္မည္။ SOC မေအာင္သျဖင့္ ျမန္မာ ျပည္ ျပန္သြားရသူမ်ား ရိွပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျပန္ရလွ်င္ အလုပ္ရွင္ေရာ၊ အလုပ္သမားပါ နစ္နာပါသည္။ မိမိအလုပ္သမားတစ္ဦး SOC က်ကာ ျပန္အလႊတ္ခံရလွ်င္ ထိုအလုပ္ရွင္အဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၆ လအတြင္း အလုပ္သမားထပ္ေခၚခြင့္ မရိွပါ။ သို႔အတြက္ စင္ကာပူလာၿပီး အလုပ္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားအဖို႔ အဂၤလိပ္စာကို အတတ္ႀကီးမဟုတ္သည့္တိုင္၊ ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ့ တတ္ထားရမည္ ျဖစ္သည္။ မဟုတ္ပါက ႏြားေရာင္းလိုေရာင္း၊ ေရႊေပါင္လိုေပါင္ျဖင့္ ရင္းလာခဲ့ေသာ ေအးဂ်င့္ဖီးအားလံုး ဆံုးမည္။

SOC တက္ရံုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။ ထိုသင္တန္းတက္ၿပီးသူမ်ားအား Keppel Shipyard တြင္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ရန္ SIC (Safety Induction Course) တက္ရျပန္ပါေသးသည္။ SOC ႏွင့္ SIC ဘာကြာသနည္း ဆိုေသာ္ SOC က စင္ကာပူႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ ဒါေတြ ဒါေတြ လုိက္နာရမည္။ ဒါေတြဒါေတြ မလုပ္ရ။ ဒါေတြ ၀တ္ရ၊ ဆင္ရမည္ စသည္တို႔ကို ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။ Shipyard SOC တြင္ သင္ေပးေသာ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားမွာ စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံလံုးရိွ သေဘၤာက်င္းမ်ားအတြက္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ SOC ကို MOM (Ministry of Manpower) ကေပးသည္။

SIC ကေတာ့ သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ လုိက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ SIC ကိုမူ သက္ဆုိင္ရာ သေဘၤာက်င္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း၊ စက္ရံုစသည္တို႔က သင္တန္းေပးသည္။ သေဘၤာက်င္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု လိုက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ားမွာ မတူသျဖင့္ သေဘၤာက်င္းတစ္ခုသို႔သြားတုိင္း ထိုသေဘၤာက်င္းကေပးေသာ SIC ကိုတက္ရသည္။ Safety ဌာနက SIC တက္ၿပီးသူမ်ားစာရင္းကို Security ဂိတ္သို႔ေပးလိုက္သည္။ လံုၿခံဳေရးဂိတ္၀က စစ္ေဆးၿပီး ထိုစာရင္း တြင္ပါသူမ်ားကိုသာ သေဘၤာက်င္း အတြင္း အလုပ္လုပ္ရန္ ၀င္ခြင့္ေပး သည္။ ထိုသင္တန္းမတက္ထားသူတို႔အဖို႔ သေဘၤာက်င္းအတြင္း ၀င္ခြင့္ ရခ်င္ေတာ့ရမည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္လုပ္လို႔မရ။ အထူးသျဖင့္ သေဘၤာေပၚတက္လို႔မရ။

ဤေနရာတြင္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာသျဖင့္ SIC တြင္ ေမးတတ္သည့္ေမးခြန္းအခ်ိဳ႔ကို ေဖာ္ေကာင္လုပ္ခ်င္ပါသည္။ ေလ့လာလို သူမ်ား ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သည္ေမးခြန္းကို သည္အတိုင္းေမးလာမည္ဟုေတာ့ တရားေသမွတ္မထားပါေလႏွင့္။

1. When is fall protection needed? Give some example.
2. Beside provision of scaffolding, what are the other method/system of guarding against fall from height?
3. Guardrails must be provided at working platform of more than ____ m in height.

0 2m
0 3m
0 4m
0 5m

4. What PPE must you wear for full protection at height?
5. Which of these hazards are associated with gas welding and cutting?
0 Fires and explosions
0 Burns and heat stress
0 Sprains and backache
0 Eye damage

6. Which of the following hazard is not associated with welding?
0 Poisoning from toxic gases and fumes
0 Radiation
0 Electrocution
0 Sprains and cuts

7. What do you do if you have a load that is too heavy to lift on your own?
0 Leave it for someone else
0 Break up the load, if possible
0 Get someone to help you
0 Use a mechanical aid

8. Forklift must be operated by competent forklift operator
0 True
0 False

9. Which of the following is false?
0 Install a PUB approved Earth leakage Circuit Breaker (ELCB) and test it only after use.
0 Always engage a licensed electrical contractor to do your wiring
0 Do not overload a socket outlet by connecting several appliances using multi ways adaptors
0 Send any damaged or defective electrical equipment or appliance to the authorized agent or competent repairer for repair.

10. Noise can be controlled by the method of:
0 Engineering controls
0 Administration controls
0 Personal protective equipment
0 All of the above

11. The acceptable noise level under TWA is
0 85db(A) for 8 hours continuous.
0 90 dB(A) for 8 hours continuous
0 120 dB(A) for 8 hours continuous
0 180 dB(A) for 8 hours continuous

12. Which of the following are you allowed to wear at work as eye protection?
0 Safety glasses with sideguards
0 Goggles
0 Face shields
0 Sunglasses
0 Prescription safety glasses

13. Which of the glove should be worn when handling hazardous substances?
0 Impervious Rubber Gloves
0 Cotton Gloves
0 Surgeon Gloves
0 Leather Gloves

သေဘၤာက်င္းအတြင္း ၀င္သူတိုင္း ဂိတ္၀တြင္ pass လဲရသည္။ မိမိ၏ work permit card ကို ဂိတ္သို႔ေပးလိုက္ရၿပီး သူတို႔က ၀င္ခြင့္ကဒ္ျပားမ်ား ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ သေဘၤာက်င္းမွ ျပန္အထြက္တြင္ ထိုကဒ္ကို မိမိ၏ work permit card ႏွင့္ျပန္လဲယူရသည္။ ျပႆနာမွာ လူအနည္းအက်ဥ္းဆို ကိစၥမရိွ။ သေဘၤာက်င္းသုိ႔ အလုပ္လုပ္ရန္လာသူ။ အလုပ္ၿပီး၍ သေဘၤာက်င္းမွ ျပန္ထြက္သူမ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ စုၿပံဳလာၾကသည္ျဖစ္ရာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ လူမ်ားတန္းစီတိုးေ၀ွ႔ေနၾကသျဖင့္ ထုိလူအုပ္ႀကီးကို ရွင္းထုတ္ရန္ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္မ်ားမွာ ကဒ္မ်ားကို စက္ေသနတ္ပစ္သလို လဲေပးေနရ၏။

ထိုအခါ တစ္ခါတစ္ရံ ကဒ္မ်ားမွားေပးတတ္သည္။ ကဒ္လက္ထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ထိုကဒ္မွာ မိမိကဒ္ ဟုတ္မဟုတ္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရန္ လိုပါသည္။ သို႔မွ ကဒ္မွားလာလွ်င္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ေျပာလို႔ရမည္။ ေနာက္ေန႔သို႔ေရြ႔သြားလွ်င္ ရွာရမလြယ္။ ရြာမ်ား လယ္ပါသည္။

သေဘၤာက်င္းဟူသည္ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္း၌ လူအမ်ားစုၿပံဳလုပ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။ သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ရံုက် မည္။ ျဖစ္လာလွ်င္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခံရမည္။ သူတို႔က ဘာမွလုပ္ေပးမည္ မဟုတ္။ အာမခံေတြဘာေတြ ကေနာက္။ ကိုယ္ခံရမွာက အရင္။ ဒါ အလကားေျပာေနတာ မဟုတ္ပါ။ သေဘၤာက်င္းတြင္ မၾကာခဏ လူေသတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်သျဖင့္ ေသသည္။ ဓါတ္လိုက္လို႔ေသသည္။ မီးေလာင္ေပါက္ကဲြၿပီး ေသသည္။ အလံုပိတ္အခန္းအတြင္း ဓါတ္ေငြ႔မ်ား ရႈမိသျဖင့္ ေသသည္။ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေသဘို႔လမ္းနီးသည္။ သတိထားပါ။

(၇) Keppel Shipyard တြင္ အလုပ္လုပ္ရျခင္း

Keppel Shipyard သည္ 51 Pioneer Sector 1 ၌ရိွ၏။ Tuas, Benoi ႏွင့္ Gul သေဘၤာက်င္းသံုးခုကိုေပါင္းကာ Repair (သေဘၤာ အငယ္စား၊ အႀကီးစားျပင္ဆင္ျခင္း)၊ Modification (သေဘၤာသက္တမ္းတိုးျခင္း၊ အလ်ားဆန္႔ထုတ္ျခင္း၊ ကိုယ္ထည္ကို ျပင္ဆင္ ျခင္း စသည္)၊ Conversion (သာမန္ေရနံတင္ Tanker သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ေရနံထုတ္၊ သိုေလွာင္၊ ပို႔ေဆာင္ေသာ FPSO – Floating Production Storage and Offloading သေဘၤာႀကီးမ်ားအျဖစ္ေျပာင္းေပးျခင္း၊ FSO, FSRU သေဘၤာမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းေပးျခင္း စသည္) တို႔လုပ္သည္။

သေဘၤာက်င္းအက်ယ္ ၁၀၆ ဧက ရိွ၏။ အရွည္ မီတာ ၃၅၀ (၃၈၂ကိုက္)၊ အက်ယ္ ၆၆ မီတာ (၇၂ ကိုက္) ရိွ Tuas dock, အရွည္ ၃၅၅ မီတာ (၃၈၈ကိုက္)၊ အက်ယ္ ၆၀ မီတာ (၆၅ ကိုက္) ရိွ Raffles dock, အရွည္ မီတာ ၃၀၁ (၃၂၉ ကိုက္)၊ အက်ယ္ ၅၂ မီတာ (၅၆ ကိုက္) ရိွ Temasek dock ဟု Dry Dock သံုးခုရိွသည္။ Keppel inhouse contractor မ်ား၏ ရံုးခန္းမ်ားမွာ Raffles dock အနီးတြင္ ရိွရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးခန္းမွာ ထို dock ႀကီး၏ ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ ရိွပါသည္။

သေဘၤာမ်ားျပင္ဆင္ရန္အတြက္ ဆိုက္ကပ္ရပ္နားႏိုင္ေသာ Berthing Space ၈ ခုရိွသည္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ ျပင္ဆင္ရန္ ဆိုက္ကပ္ထားလွ်င္ ေန႔အလိုက္ဆိုက္ကပ္ေၾကးေပးရရာ ထိုေၾကးမွာလည္း မေသးလွပါေပ။ ထို႔အတြက္ သေဘၤာ owner ဘက္မွ သေဘၤာ ျပင္မည့္လုပ္ငန္းမ်ားကို သေဘၤာက်င္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ဆိုထားေသာ စာခ်ဳပ္ပါ ရက္အကန္႔အသတ္အတြင္း ၿပီးစီးႏိုင္ရန္ အတင္းတြန္းအားေပးတတ္ ပါသည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရက္ေစ့ခါနီးလာေလ၊ အလုပ္မ်ားပူလာေလ ျဖစ္တတ္ရာ ေနာက္မွ က်ားလိုက္လာသလို လုပ္ၾကရ တတ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ သေဘၤာက်င္းမ်ားအဖို႔ေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါ။

စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ဖူးစာဆံုရေသာ ကုမၸဏီမွာ Tellus Marine Engineering ျဖစ္ပါသည္။ သူေဌးမွာ တရုတ္ျဖစ္ၿပီး Mr. Tay Huat Him ဟု ေခၚပါသည္။ (စာလံုးေပါင္းေတာ့ မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မည္။) သူ႔ကို Mr. Tay ဟု ေခၚလိုေခၚ၊ Ah Huat ဟု ေခၚလိုေခၚ၊ ေခၚၾကပါသည္။ သည္တံုးက ရံုး၀န္ထမ္းအင္အားလည္း သိပ္မမ်ားလွေသး။ ရိွသည့္သူမ်ားမွာလည္း သူေဌး၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ - သူေဌး၏ လက္ေထာက္ျဖစ္သူမွာ သူ႔တူ Ah Wee ျဖစ္၏။ စာရင္းကိုင္မွာ Ah Wee ၏ မိန္းမျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ စာရင္းကိုင္တစ္ဦး ျဖစ္သူတစ္ဦးမွာ မိန္းမလ်ာလိုလို၊ ဘာလိုလို။ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ မိန္းမႏွင့္ ကေလးႏွင့္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို အလြန္ခင္ပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာလူထြက္ဆိုေတာ့ ေလးေလးစားစားလည္း ဆက္ဆံပါသည္။ သူ႔နာမည္မွာ က်ီကေယာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္လိုစာလံုးေပါင္း သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သည့္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ ကုမၸဏီမွာသိပ္မႀကီးေသး။ ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲ။ အလြန္ဆံုး ၀န္ထမ္းအင္အား စုစုေပါင္း ၁၀၀ ထက္ မပိုပါ။ ၇၀ - ၈၀ ေလာက္သာ ရိွပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာမ်ားအေနႏွင့္မူ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ပထမဆံုးအသုတ္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာမ်ားကို အေယာက္ ၂၀ လွ်င္ တစ္သုတ္က် ေခၚယူရာေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ ေလးငါးရာထိ ျဖစ္လာ ပါသည္။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းအင္အားလည္း ၁၀၀၀ နီးပါးထိ တိုးတက္လာပါသည္။

အလုပ္သမားမ်ား၏ စာရင္းကိုကိုင္ရသူ (time keeper) မွာ ေလာ္ဂန္ ဆိုသူ အိႏိၵယကုလားကေလး ျဖစ္ပါသည္။ မန္ေနဂ်ာ ဆိုသူမွာလည္း ကုလားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မာလာ ဟု ေခၚ၏။ အင္မတန္လည္ေသာ ကုလားျဖစ္ပါသည္။ ဖိုမင္မ်ားအေနႏွင့္ Zol, Shanker, Hanafi, ေပြက်ား (Gho Seng Lai) စသည့္ ေလးငါးဦးမွ်သာ ရိွ၏။

Tellus Marine Engineering က ပိုက္လုပ္ငန္း (piping) လုပ္သည္။ သို႔အတြက္ ယခင္က နာမည္ေဟာင္းမွာ Tellus Marine Piping ျဖစ္၏။ ယခုတိုင္ အခ်ိဳ႔ေသာပစၥည္းမ်ားတြင္ TMP ဟု စာတမ္းမ်ားထိုးထားတာ ေတြ႔ရပါေသးသည္။ ယခုမွ Tellus Marine Engineering ဟု နာမည္ေျပာင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ သူတို႔ႏွင့္ ညီအစ္ကိုေတာ္ကုမၸဏီ Tellus Engineering Construction ဆိုတာလည္း ရံုးခန္းခ်င္း ကပ္လွ်က္တြင္ ရိွပါေသးသည္။ ယခင္က အတူတူ။ ယခုမွ ခဲြထြက္သြားတာဟု သိရပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ Steel Work (သေဘၤာကိုယ္ထည္ပိုင္းဆိုင္ရာ) လုပ္၏။ ထိုကုမၸဏီတြင္လည္း ေရႊျမန္မာမ်ား ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ရာထူးမွာ ဘာတဲ့ သူတို႔ေျပာတာ Story Writer ဆိုလား။ သို႔ေသာ္ QC ျဖစ္ပါသည္။ Paper Work မ်ား လုပ္ရ၏။ ေၾသာ္ေမ့လို႔။ ရန္ကုန္တံုးက ေအးဂ်င့္က IPA စာရြက္ထုတ္ေပးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ position ကို welder ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဟိုက္၊ အဲဒါမွ ဒုကၡ ဟု ေဒၚအိုင္းရစ္ကို သြားေမးရသည္။ လုပ္ပါဦးဗ်ာ။ အင္တာဗ်ဴးတံုးက ကြ်န္ေတာ္ welder နဲ႔ ဗ်ဴးတာလည္း မဟုတ္ရပါလား။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ welding လည္း မေဆာ္တတ္ဘူးေနာ္ ဆိုေတာ့ ေဒၚအိုင္းရစ္က ေၾသာ္ - ဦးေအးၿငိမ္းႏွယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာကို work permit နဲ႔ တင္လို႔မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ welder လုပ္လုိက္ရတာ။ welding လည္းမေဆာ္ရပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ ဟု ေျပာမွ စိတ္ေအးရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တံုးပံု ေျပာပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္တံုးက work permit ဆိုတာဘာ၊ EP ဆိုတာဘာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါ။

သည္တံုးက Tellus တြင္ QC သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ QCV (သူ႔နာမည္မွာ Wee Ching Tuan ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားကမူ QCV ဟုေခၚပါသည္။) ဆိုေသာ တရုတ္ကေလး၊ ေနာက္တစ္ဦးမွာ Elias ဆိုေသာ ကုလားကေလး, ေနာက္ Munic ဆိုသည့္ ကုလားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔မွာ အတန္းပညာ သိပ္မတတ္ၾကပါ။ သည္လိုပဲ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ျဖစ္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ Elias က လူလည္။ ဟိုစပ္စပ္၊ သည္စပ္စပ္၊ အကုန္ပါသည္။ သည္ေတာ့ သူေဌးက သိပ္သေဘာက်သည္။ တယ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ ဟု မၾကာခဏ ခ်ီးမြမ္းသံၾကားရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသုတ္ထဲမွ QC လုပ္ရသူမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေဇာ္ဟိန္းထြန္း ျဖစ္ပါသည္။

သေဘၤာဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးသည္မွာ ဟသၤာတမွ သာရေ၀ါသို႔ကူးေသာ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာ၊ ပုသိမ္မွ ရန္ကုန္သို႔သြားေသာ ဗႏၶဳလ၊ ဗႏၶက သေဘၤာႀကီးမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ပင္လယ္ကူးသေဘၤာဆို၍ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာမ်ားကို အႀကီးဆံုးထား ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔တိုင္ အေ၀းမွသာ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ၿပီး သေဘၤာ၀မ္းမ်ားအတြင္း တစ္ခါမွ ၀င္ဖူးျခင္းမရိွ။ ရန္ကုန္သို႔ အသြားအျပန္ ဟသၤာတ - သာရေ၀ါ ျမစ္ကူး သေဘၤာမ်ားကို စီးဖူးသည္။ အစ္ကိုႀကီး ၀ါးခယ္မတြင္ တာ၀န္က်စဥ္ သူ႔ဆီအလည္သြားေတာ့ ပုသိမ္သေဘၤာမ်ားကို စီးဖူးသည္။ သေဘၤာဗဟုသုတဆို၍ သည္မွ်သာရိွသည္။ သည့္ထက္မပို။

စင္ကာပူေရာက္၍ Keppel သေဘၤာက်င္းတြင္ ဧရာမသေဘၤာႀကီးမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အလြန္အံ့ၾသတေမာ ျဖစ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးဆံုးထားျမင္ဖူးခဲ့သည့္ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာမ်ားမွာ ထို FPSO သေဘၤာႀကီးမ်ားေဘးတြင္ ယွဥ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ဆင္ႀကီးမ်ား ေဘးတြင္ ယွဥ္ရပ္ေနသည့္ ဆိတ္ကေလးမ်ားပမာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ထိုသေဘၤာႀကီးမ်ားမွ Tank မ်ားအတြင္း တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးေလးခါ အတက္အဆင္းလုပ္လိုက္ရလွ်င္ပင္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သည္၏ တစ္ႏွစ္စာမွ် ပင္ပန္းသြားေတာ့သည္။ မွတ္မိသေရြ႔ ေျပာရလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ လုပ္ခဲ့ရသမွ် ၁၂ ႏွစ္တာကာလမ်ားအနက္ အပင္ပန္းဆံုးကာလမ်ားပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

(၈) စင္ကာပူေရာက္စ ဘ၀ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား

စင္ကာပူသို႔စေရာက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ကြ်န္ေတာ္နားရက္မရိွပဲ တစ္ပတ္လွ်င္ ခုနစ္ရက္လံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္မွာ ေျခာက္လ ေက်ာ္ပါသည္။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ တနလၤာမွ ေသာၾကာထိ ရံုးဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ ပံုမွန္အလုပ္ခ်ိန္ နံနက္ ၇ နာရီခဲြမွ ညေန ၄နာရီခဲြ၊ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေန႔တိုင္း အိုဗာတိုင္ဆင္းရသျဖင့္ ညေန ၆ နာရီခဲြထိ၊ အလုပ္မ်ားလွ်င္ ည ၁၀ နာရီထိ။ စေနေန႔တြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္ ၇ နာရီခဲြမွ ညေန ေလးနာရီခဲြထိ။ တနဂၤေႏြ လုပ္ခိ်န္မွာလည္း စေနေန႔ႏွင့္အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေအးဂ်င့္ဖီးကို ၆ က်ပ္တိုးႏွင့္ယူလာတာဆိုေတာ့ သည္အေၾကြးမ်ားေက်သြားဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ သည္ေတာ့ ဆင္းလို႔ရသမွ် အကုန္ဆင္းသည္။ Sunday ေသာ Public Holiday ေသာ ဘာမွမေရွာင္။ Sunday ႏွင့္ Public holiday ဆင္းရတာကေတာ့ အေတာ့္ကို တန္သည္။ ႏွစ္ဆရသည္ကိုး။

ေၾကြးဟု ဆိုရာတြင္ ေအးဂ်င့္ဖီးတင္သာမက ေရဆင္းတြင္ေနစဥ္က တင္ခဲ့ေသာ ေၾကြးမ်ား၊ စင္ကာပူလာခါနီး တိုလီမုတ္စ၀ယ္ရန္ ႏွင့္ အိမ္အသံုးစရိတ္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ေခ်းထားသည့္ ေၾကြးမ်ား စသည္တို႔ ပါပါသည္။ ေအးဂ်င့္ဖီးေက်ရန္ ၆ လမွ် ဆပ္လိုက္ ရသည္။ ရသည့္လခကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ အသံုးစရိတ္ကို အနည္းဆံုးသို႔ေလွ်ာ့ခ်လွ်က္ က်န္ပိုက္ဆံအားလံုး အိမ္သို႔ ပို႔ရ၏။ သည္ပိုက္ဆံႏွင့္ အိမ္အသံုးစရိတ္ထဲလည္းထည့္၊ အိမ္လခလည္းေပး၊ အတိုးလည္းဆပ္၊ ပိုသည့္ပိုက္ဆံကို အရင္းကိုပါ ဖဲ့ဆပ္ စသျဖင့္ လုပ္ရသည္။

ေၾကြးအားလံုးကုိမူ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ဆပ္လုိက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တြက္ၾကည့္ရာ ဆပ္လိုက္ရေသာ ေၾကြး တိုးရင္းေပါင္း ၁၃ သိန္းခဲြ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ပိုက္ဆံေစ်းမွာ စင္ကာပူ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ ၁၉၅ က်ပ္ေစ်းမွ် ရိွေသးရာ သည္ေခတ္ႏွင့္တြက္မည္ဆိုပါက သိန္း ၅၀ နီးပါးမွ်ျဖစ္ပါသည္။ သိပ္မနည္းလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အတိုးႏွင့္ေခ်းလာေသာ ပိုက္ဆံကိုသာမက၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ေခ်းလာေသာ ပိုက္ဆံမ်ား၊ ေရဆင္းတြင္ က်န္ခဲ့ေသာေၾကြးမ်ားကိုပါ အတိုးႏွင့္ျပန္ဆပ္ရန္ မမကို မွာလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အတိုးကို လက္မခံပါ။ အရင္းကိုသာ ယူပါသည္။

ရေသာလခမွာ တစ္နာရီလွ်င္ သံုးက်ပ္ ျဖစ္ပါ၏။ (တစ္ေန႔လွ်င္ ၂၄ က်ပ္)။ လခကို ၁၅ ရက္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ထုတ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာရင္းမ်ားအရ လခတစ္ခါထုတ္လွ်င္ (အုိဗာတိုင္နည္းလွ်င္) ၃၉၀ မွ (အိုဗာတိုင္ေကာင္းလွ်င္) ၅၃၀ ထိ ထုတ္ရပါသည္။ တစ္လလွ်င္ ပ်မ္းမွ် ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္ရပါသည္။ မဆိုးလွ ဟု ဆိုႏုိင္ပါ၏။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္တစ္လ အသံုးစရိတ္မွာ ၇၀ မွ ၉၀။ တစ္ခါတစ္ေလ ၁၂၀ မွ ၁၅၀။ အမ်ားဆံုး ကုန္ဖူးတာဆို၍ ၂၀၀ မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤ ၂၀၀ သည္ပင္ အိမ္အတြက္ ပစၥည္းမ်ား၀ယ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္တိုင္အသံုးစရိတ္မွာ ၁၂၀ ထက္ မပိုပါ။ ၂ ႏွစ္စာ လုပ္အားခထဲမွ အမ်ားဆံုး သံုးလုိက္ရတာ ဆို၍ ျမန္မာသံရံုး သို႔ ေဆာင္လိုက္ရေသာ income tax စင္ကာပူေဒၚလာ ၉၀၀ ႏွင့္ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ သက္တမ္းတိုးခ ၃၀၈ က်ပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ခ ရေသာပိုက္ဆံစုစုေပါင္းမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္း တစ္ေထာင္ခုနစ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္လကို ၇၀ ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား သံုးလုိက္ပါလိမ့္ ဟု မအံ့ၾသပါႏွင့္။ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းအလုပ္ ဆင္းေနသည္ျဖစ္ရာ အျပင္ထြက္လည္လို႔မရ။ ကားခ၊ ရထားခ မကုန္။ အပိုသံုးစရာ ဘာမွမရိွ။ ထမင္းကလည္း ခ်က္စားသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ မကုန္လွ။ အခန္းခကို ကုမၸဏီမွေပးသည္။ ေရဘိုး၊ မီးဘိုးလည္း ေရာက္စ ၂ လတြင္ ေပးစရာမလို။ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ကလည္း ကုမၸဏီမွ ေလာ္ရီႏွင့္ ႀကိဳပို႔တာဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မကုန္။ သို႔အတြက္ ထမင္းစရိတ္ႏွင့္ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာဘိုးတို႔ေလာက္သာ ကုန္သည္။ သည္တံုးက အိမ္တြင္ ဖံုးမရိွ။ အနီးအနားတြင္လည္း မရိွ။ အိမ္သို႔ဆက္သြယ္စရာ စာတိုက္ကေန စာပို႔လို႔ပဲရသည္။ သည္ေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုး ၆၅ ျပားပဲကုန္သည္။ တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္ စာထည့္တာဆိုေတာ့ ေျပာပေလာက္စရာမဟုတ္။ သည္ေတာ့ တစ္လ ၁၀၀ ဆိုလွ်င္ပင္ တိန္တိန္ျမည္ေအာင္ သံုးႏိုင္သည္။ ေနာက္ၿပီး ခုလို ေစ်းမ်ားကလည္း သိပ္မႀကီးလွေသး။ Keppel Shipyard မွ ကန္တင္းတြင္ ထမင္း၀ယ္စားလွ်င္ပင္ ဟင္းသံုးမ်ိဳးႏွင့္မွ ၂ က်ပ္ပဲ ျဖစ္ပါ၏။ တန္မွတန္။

ပထမလအတြင္း ဘတ္စ္ကား၊ ရထားမ်ားပင္ မစီးဖူးပါ။ တစ္လေက်ာ္လာေတာ့ ယခင္က စင္ကာပူတြင္ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ဖူးသူ ဦးဘေက်ာ္ ႏွင့္ ကိုျမင့္လြင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ပို႔မယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ သည္တံုးက စင္ကာပူတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေရြ႔ဆိုလွ်င္ တိုပါးရိုးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းထဲသာ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမ တကၠစီငွားကာ Raffel City သို႔ သြားပါသည္။ သည္အထိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔။ ပင္နင္စူလာတြင္လည္း ျမန္မာဆိုင္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွ။ သံုးထပ္တြင္သာ ဆိုင္အခ်ိဳ႔ ရိွပါသည္။ ပင္နင္စူူလာတြင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ပထမ MRT ႏွင့္ တိုပါးရိုးဘူတာ လာကာ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္း သို႔လာပါသည္။ သည္တံုးက ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းမွာ ယခု ပန္းၿခံလုပ္ထားေသာေနရာတြင္ ျဖစ္၏။ ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။ သို႔အတြက္ ျမင္ေနရေသာ ေက်ာင္းရိွရာ တည့္တည့္ဘက္သို႔ ဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းကိုေက်ာ္ကာ ပန္းၿခံဳမ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ထြက္လိုက္ေတာ့ ကားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေျပးေနေသာ လမ္းမႀကီး အႀကီးႀကီးကို ဘြားကနဲေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ကားလမ္းမႀကီးေဘးတြင္ ေရေျမာင္းႀကီးရိွကာ ထိုေရေျမာင္းႀကီးႏွင့္ ကားလမ္းမႀကီးကို သံဘားတန္းႀကီးမ်ားျဖင့္ စည္းျခားထားပါသည္။ ကိုယ္ေတာ္တို႔က ပန္းရံုမ်ားကို အတင္းတိုးရံုမက ေရေျမာင္းႀကီးကိုလည္း ခုန္ေက်ာ္။ ေနာက္ သံဘားတန္းႀကီးကို မရမက ခြေက်ာ္ကာ ကားမ်ားဥဒဟိုေျပးေနေသာ ကားလမ္းမႀကီးကို အတင္းျဖတ္ေက်ာ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ သူတို႔ေနာက္က ဘိုသီဘတ္သီႏွင့္ ဒေရာေသာပါး လုိက္ခဲ့ရ၏။

ကားမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပားလွရကား သည္ကားလမ္းမႀကီးကို ဘယ္လိုမ်ားျဖတ္မွာပါလိမ့္ ဟု ကြ်န္ေတာ့္မွာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ထိုကားလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေဘးမွေလွ်ာက္လာေသာ ျမန္မာတစ္သိုက္ႏွင့္ ေတြ႔ပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာႀကီးမ်ား ကားလမ္းကို အတင္းေရာ၊ အဓမၼပါ ကူးမည္လုပ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ထုိသူတို႔က ေဟ့လူေတြ၊ အဲဒီက မကူးနဲ႔၊ ေသကုန္လိမ့္မယ္။ ဟိုမွာ လူကူးတံတားရိွတယ္ ဆိုမွ သူတို႔ေနာက္ လိုက္သြားရပါေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုက္ ျဖတ္ကူးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ ထိုလမ္းမႀကီးကား PIE Expressway ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုက္ေ၀းလမ္းမႀကီးမ်ားဟူသည္ မီးပိြဳင့္မရိွ၊ ဘာမရိွပဲ ကားမ်ားမွာ တစ္နာရီလွ်င္ ကီလို ၉၀ - ၁၀၀ ေမာင္းေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ေက်းဇူးရွင္ ကိုေရႊျမန္မာအုပ္စုႏွင့္သာ မတိုးခဲ့ပါက ယခုေလာက္ရိွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္တြင္ နတ္သမီးကေလးမ်ားႏွင့္ စံျမန္းေနရ ေလာက္ၿပီ ထင္ပါသည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္မူ အိမ္မွ register လုပ္ထားေသာ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာပါသည္။ မွတ္ပံုတင္စာတို႔မည္သည္ လူကိုယ္တိုင္မေတြ႔လွ်င္ စာတိုက္သို႔သြားေရြးရရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာတိုက္ကို မနည္းလိုက္ရွာရပါသည္။ စာတိုက္မွာ Yishun ဘူတာဟိုးဘက္ တိုက္တန္းလ်ားေလးမ်ားတြင္ရိွရာ ရွာရင္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ေလွ်ာက္ရင္းရွာရင္းႏွင့္ပင္ စာတိုက္သို႔ေရာက္သြားပါသည္။ စာတိုက္တံဆိပ္ ေတြ႔သည္ႏွင့္ စာတိုက္ရံုးမွန္းေတာ့ သိၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဂြက်သည္မွာ တံခါးမ်ားပိတ္ထား၏။ အတြင္းကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ လူမ်ား ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနသျဖင့္ စာတိုက္ဖြင့္တာ ေသခ်ာသည္။ လံုျခံဳေရးအတြက္ တံခါးမ်ား ပိတ္ထားတာထင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္၏။ ပထမ သံုးေလးခ်က္တြင္ သူတို႔မၾကား။ ေနာက္ ခပ္ျပင္းျပင္းကေလးေခါက္လိုက္မွ တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ဘက္မွ ပတ္လာရန္ လက္ျဖင့္ ျပသည္။ လားလား စာတိုက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဘက္မွ ေရာက္သြားတာျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ႀကံဳရပံုမ်ားေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ။

ဤအိမ္တြင္ သိပ္မၾကာလုိက္။ ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ အလုပ္ဆင္းရမည့္ Keppel Shipyard ႏွင့္ပိုနီးေသာ Jurong West ရိွ Jurong View Apartment သို႔ ေျပာင္းခဲ့ရပါေတာ့သတည္း။